Sala treningowa

First topic message reminder :

"Mordownia" - Jak zwykli nazywać to pomieszczenie szczęściarze, którzy na zawsze je opuścili. Tu zaczynał każdy nowy, gnojony do potęgi entej przez wszelkiej maści trenerów.

Dobra passa cały czas towarzyszyła młodemu wojownikowi. Swoje zadanie w sali wykonywał spiczastowłosy a nie ten "aniołek z koszar". Zmierzył jego, później Ósemkę. Jego ręka powędrowałaby podedrzeć podbródek i podrapać go. Płynnym i niskim głosem powiedział, że nie ma dla nich nic do roboty. Vernil podszedł do tego nieco ambiwalentnie. Z jednej strony wolałby iść walczyć na serio a nie po raz kolejny nawalać w manekiny albo coś podobnego. Jednak jakby miała trafić się znów jakaś osoba, która może ich zabić latającymi nożami to lepiej zostać tutaj gdzie jest. Twarz chłopaka, na której wymalował się lekki uśmiech nagle spoważniała. Jego wzrok powędrował w kąt sali skąd usłyszał najpierw lekki huk, który później przerodził się w wielką eksplozje, której towarzyszyły krzyki oraz kilka mniejszych wybuchów. Trener odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem udał się w miejsce, na które przed chwilą patrzył Half. Brązowowłosy powoli zaczął odwracać głowę w kierunku Vivian, jednak jego oczy jakby cały czas patrzyły w kąt. Dopiero, gdy już nie mogły patrzeć w dany punkt schowały się za powiekami, a gdy te się podniosły ujrzały twarz Ósemki. Na jego twarzy pojawił się mimowolny uśmiech. Nie wiedział za bardzo, co powiedzieć " znowu się spotykamy"? Trochę to bez sensu. W jego myślach toczyła się krótka batalia, z której zwycięsko wyszedł jeden pomysł, wspólny trening!


Emm. Co powiesz na wspólny trening? Wymiana ciosów w praktyce jest nieco lepsza niż bezsensowne nawalanie w manekiny... Tak mi się przynajmniej wydaje..-powiedział chłopak nieco się stresując. Z początku chciał jej zaproponować, że nauczy ją jakiś ciosów, wiedział, że Vivian jest krócej w akademii. Jakoś tak wyszło, że zaproponował sparing. Odetchnął głęboko. Niby wypadałoby podczas rozmowy patrzeć na osobę, z którą wymienia się słowa, jednak tym razem oczy Vernila jakby na chwilę powędrowały w róg gdzie teraz nie było słychać wybuchów tylko głośny krzyk trenera. Chyba ten, który spowodował wybuch otrzymał ostrą karę..

Vernil. Dziewczyna w duchu ucieszyła się. Jedyna, (jak na razie na to wyglądało)przyjaźnie nastawiona osoba. Cóż, przynajmniej miała taką nadzieję. Nie zamienili wiele słów podczas zadania w spiżarni, ani podczas spotkania w stołówce. Vivian odpowiedziała mu lekkim uśmiechem.
Wysłuchała uważnie słów trenera, w sumie nie przejmując się brakiem jakichkolwiek zadań. Kadeci powinni ćwiczyć się w bójce głównie. Co prawda misje, chociażby te najbardziej banalne, zmuszają do myślenia każdy zamulony treningiem umysł.
Dobrze się składa, bo głowa Ósemki ma dość myślenia na dłuższy czas. Mało brakuje, aby para buchnęła jej z uszu, a mózg wypłynął nosem.
Kaboom.
Halfka drgnęła lekko słysząc eksplozję. Krzyki w tym miejscu były normą, wybuchy również się zdarzały. Brat kiedyś stracił pół nosa, przy źle wymierzonym ataku, rozwalając przy okazji jedną ścianę Mordowni. Lekarze oczywiście naprawili to małą skazę na urodzie, ale upewniało to kadetkę, że w Akademii wszystko się może zdarzyć.
Trener odbiegł, a Ósemka śledziła wzrokiem jak idzie w róg sali. Przeszło jej przez głowę, że warto byłoby sprawdzić co się dzieję, chociaż z drugiej strony, łatwo jest w ten sposób oberwać od trenerów.
Do rzeczywistości, po raz kolejny, sprowadził ją brązowowłosy kadet. Kiwnęła spokojnie głową, słysząc jego słowa.
- Wiesz… Mi też się tak wydaję.
Sparing nie brzmiał tak źle. Co prawda, nigdy w taki sposób nie ćwiczyła, ale warto poznawać różne sposoby treningu. Pewnie szkolne szarpaniny niejako podziałają na jej korzyść.
Znów nie wiedziała jak zacząć, ale nie przejęła się tym. Będzie działaś instynktownie. Cofnęła się trochę, zrzuciła kurtkę i przyjęła gardę. Uśmiechnęła się szerzej - zapowiadało się nieźle.
- Ty zacznij. Nie mam jeszcze takiej wprawy w walce.

OCC

This party get started! ---> Sparing czas zacząć

Podczas gdy Blade spoglądał na Nowicjusza, wreszcie poznał jego imię. Raziel, tak to było imię nowego saiyanina, który także jest kadetem i chcę bronić planety Vegety. Cierpliwie patrzył na wyczyny kadeta, który najwyraźniej poprawił się, jeśli chodzi o postawę do walki, a na dodatek zmienił styl walki. Czarnowłosego bardzo cieszyło sam fakt, że nowy stara się poprawić od razu.
Kiedy tak Saiyan spoglądał na nowicjusza, zauważył dwójkę innych kadetów, których już kiedyś najwidoczniej musiał widzieć, ponieważ bardzo rzucali się w oczy, lecz olał ich, bo nie miał zamiaru spuścić z oczu Raziela. Trening przebiegał nieco szybko, ale widać było zmęczenie po nowicjuszu, który najwyraźniej strasznie był poraniony, gdyż można było ujrzeć rany na dłoniach, zapewne też miał jakieś na swoich nogach.
(Może przesadziłem z tym manekinem, widać że się strasznie męczy) - chwilę był w zamyśleniu, gdy kadet właśnie chyba kończył swój trening. Kiedy Raziel przyszedł do niego z pokrwawionymi łapskami, strasznie to wyglądało, lecz Blade przypomniał sobie jego treningi, na których też musiał niestety wycierpieć.
Czarnowłosy był dumny z postępków nowego kadeta, który tak wycierpiał na tym manekinie. Wreszcie przestał opierać się o ścianę i podszedł do czekającego na niego Raziela:
-Dobra robota, nie wiedziałem, że dasz sobie radę, ale widzisz, tu chodziło, żebyś tak zniszczył manekina, żeby mu coś odpadło, a ona ma tylko parę wgnieceń. Już wiem, Masz zrobić 50 okrążeń, 50 pompek, 50 brzuszków i wrócić z powrotem do manekina, CHCĘ WIDZIEĆ ŻEBY MU COŚ ODPADŁO, ZROZUMIANO KADECIE !! - Ostatnio słowa były jak rozkaz, ale to miało tak brzmieć, żeby wreszcie uwierzył się, ma pokazać opiekunowi, że wierzy w siebie i że na pewno da radę.
Odszedł kilka kroków od nowego i odwrócił się w jego stronę, wykrzykując:
-NA CO CZEKASZ, JAZDA, POKAŻ ŻE JESTEŚ ŻOŁNIERZEM VEGETY, A NIE JAKIMŚ SŁABYM KADECIKIEM !! - Te słowa miało pobudzić lekki gniew w Razielu, po bo ty przejął inicjatywę i się wykazał dla Planety.

OCC:
Mas pokazać na co cię stać Raziel.

Blade nie kazał na siebie długo czekać. Prawie natychmiast kiedy tylko Raziel skierował na niego swój wzrok oderwał się od ściany, którą podtrzymywał jakby się obawiał, że się zawali. Znów zaczął swój wywód. Mówił o tym, że spodziewał się innego wyniku po starciu szmaragdowookiego z manekinem. „Skoro chciałeś, żeby go rozwalił, trzeba było powiedzieć.” prychnął w myślach chłopak. Blade dał mu nowe zadanie, kruczowłosy miał się trochę pomęczyć, a następnie wrócić do okładania manekina. „Z tego co widzę posiadasz tą samą rangę co ja więc lepiej nie zgrywaj ważniaka.” pomyślał chłopak w odpowiedzi na krzyki Blade’a. Zatrzymał jednak swoje przemyślenia dla siebie, ponieważ drugi Saiyanin był od niego najpewniej silniejszy. Raziel nie miał najmniejszej ochoty leżeć na deskach z rozwalonym nosem czy czymś podobnym. „Jak mam ćwiczyć to będę ćwiczył. Choćbym miał nawet robić aerobik to zawsze to jakiś trening” stwierdził cicho chłopak, rozpoczynając drugie okrążenie Sali. Biegł powoli, gdyż Blade nie dał mu żadnego limitu czasu. Tylko pięćdziesiąt powtórzeń. O ile z pompkami i brzuszkami sprawa wydawała się śmieszna to bieganie mogło być nieco uciążliwe. Zwłaszcza z tymi rękami. Na szczęście młodego Saiyanina, krew ponownie przestawała płynąć. Powolny trucht pozwalał Razielowi na lepsze przyjrzenie się pomieszczeniu, w którym przebywał. Było ono dość sporych rozmiarów, dzięki czemu mogła zmieścić się w nim około setka ogoniastych. Z tego co zauważył było wyposażone w całkiem nowoczesny i porządny sprzęt. Robiąc kolejne okrążenie szmaragdowooki zauważył kolejną dwójkę, która czekała na trening. Dzięki temu, że stali tuż obok trasy biegowej młodego Saiyanina, mógł się im przyjrzeć dokładnie. Już po pierwszych oględzinach mógł spokojnie stwierdzić, że dziewczyna jest Halfką, zaś do chłopaka nie miał stu procentowej pewności. Dziewczyna miała na głowię szopę blond włosów, co z miejsca wyróżniało ją z pośród tłumu ciemnowłosych. Oboje mieli na sobie kurtki, z czego dziewczyna miała na swojej dodatkowo emblemat. „Sto osiem. Ciekawe co to może znaczyć? Może to liczba trupów jakie miała już na swoim koncie?” pomyślał sarkastycznie chłopak, ani na moment nie przerywając biegu. Chłopak natomiast był dość wysoki i na oko chyba starszy od Blade’a, Raziela i dziewczyny. Jednak były to tylko pozory. Równie dobrze to ona mogła być od nich o wiele starsza, lub on młodszy. Jednak przyszły wojownik Vegety nie zawracał sobie tym głowy. „Dopóki nie będą się wpieprzać w moje interesy, nic do nich nie mam” pomyślał młodzieniec. Ciemnowłosy w przeciwieństwie do większości społeczeństwa nie był rasistą. Nie obchodziło go czy osoba, która walczy u jego boku jest czystokrwistna czy nie. Jeśli daje radę i trzyma jego stronę jest dobrze. Chłopak był już w połowie ćwiczenia kiedy do jego ucha dobiegł dźwięk wybuchu. „Pięknie, pewnie jakiś debil chciał się popisać i mu nie wyszło” prychnął. Raziel mijał kilkanaście razy zbiorowisko powstałe wokół kapitana i sprawcy zamieszania jednak nie przystanął ani razu by popatrzeć. Nie jego cyrk, nie jego małpy. Kiedy skończył ostatnie pięćdziesiąte okrążenie, zatrzymał się dopiero przy Bladzie. Powoli się przeciągnął i rozprostował sobie kości po czym się szybko położył na ziemi. Zrobienie pięćdziesięciu brzuszków było sprawą banalnie prostą dla kogoś kto od dziecka jest trenowany na żołnierza. Równie szybko poszły mu pompki, choć tutaj trochę problemów sprawiły mu jego ręce, które nie zawsze chciały utrzymywać ciężar młodego Saiyanina. Kilka razy musiał się zatrzymać by delikatnie rozmasować zranione dłonie. Kiedy wreszcie skończył wzmacnianie barków i klatki piersiowej podszedł ponownie do swojego manekina. Tym razem przestał się bawić w ceregiele. „Ma mu coś odpaść, proszę Cię bardzo” myślał Raziel uderzając z całej siły w kukłę. Od początku można było zauważyć zmianę. Ciosy były zadawane z o wiele mniejszą częstotliwością niż poprzednio. Jednak teraz po każdym ciosie i kopniaku można było zauważyć powiększające się wgłębienia i rozdarcia. Szczególnie głowa manekina była już dość mocno zmaltretowana, gdyż stałą się głównym celem wysokich kopnięć szmaragdowookiego. Kruczowłosy widząc, ze po kolejnym ciosie głowa zaczyna się już odrywać od tułowia postanowił zakończyć zabawę. Wyskoczył wysoko w powietrze i potężnym kopnięciem z półobrotu oderwał głowę manekina, która poleciała prosto w ścianę, o którą opierał się Blade. Pocisk trafił zaledwie o metr od głowy opiekuna chłopaka, jednak Raziel nie wydawał się jakoś przejmować faktem, że mógł trafić Blade’a. „Na Sali jak i w życiu trzeba mieć oczy dookoła głowy” podsumował młodzieniec w myślach. Następne słowa jakie wypowiedział były skierowane prosto do drugiego Saiyanina.
-Miało mu coś odpaść, proszę bardzo. Wystarczy czy mam się dokopać do tych metalowych bloków? – zapytał ironicznie chłopak.

Blade spoglądał na nowego ,gdy ten się bardzo męczył. Widać było po nowym kadecie, że bardzo się starał, od razu zaczął robić okrążenia, po mimice jego twarzy, można było ujrzeć, że siedzi w mocnym zamyśleniu. Czarnowłosy spojrzał na dwójkę halfów, którzy najwyraźniej mieli wolne od trenera, ponieważ można było ich słyszeć na połowie sali, ale jakoś nie zakrzątał sobie tym głowy, ponieważ musiał pilnować Raziela.
Saiyan nie mógł ciągle stać pod ścianą, więc odszedł od niej kawałek, tak żeby nie przeszkodzić nowicjuszowi w jego treningu i zaczął się rozciągać, ponieważ można zesztywnieć przez długi okres stania w jednym miejscu. Po rozgrzewce, Blade zaczął chodzić po całej sali, lecz nadal oczy byłu wprost na kadecie, który trenował, ponieważ starał się dotrzymać słowa trenerowi i przypilnować młodzika.
Minuty mijały, a Raziel nawet nie skończył 50 okrążeń, na dodatek dostał jeszcze rozgrzewkę, czyli 50 pompek i 50 brzuszków, które miał zrobić po skończonych okrążeniach. Czarnowłosy złapał prawą dłonią lewą rękę i położył je tak jakby na plecach, ponieważ wygodnie mu było w ten sposób chodziło.
Po kolejnym upływie minut, Raz zaczął robić pompki, lecz miał nie lada problemy z poranionymi dłońmi, które wcześniej zostały uszkodzone na zaawansowanej maszynie treningowej. Blade wiedział, że Raza stać na dużo i pokaże, że ma krzepę i zniszczy tego manekina, którego miał za zadanie trochę uszkodzić. Po kilkunastu minutach, Saiyan wrócił pod ścianę, bo nawet chodzenie po pomieszczeniu zaczęło go z lekka nudzić, więc stanął, skrzyżował swoje ręce i czekał przy strachu na wróble, który miał dzisiaj stracić jakąś kończynę.

Po nowicjuszu widać było zmęczenie, lecz nie chciał tego pokazywać, widać było w nim gniew, możliwe że Czarnowłosy trochę przesadził z tym treningiem dla niego, dlatego był taki nabuzowany, można było zauważyć po jego twarzy. Wreszcie kadet przystąpił do atakowania swojego celu, zaś Blade spoglądał na niego, ponieważ musiał sprawdzić czy ten postęp treningowy dał mu jakieś wzmocnienie.
Nie minęła chwila, gdy nagle Raziel wyskoczył w powietrze, kopiąc z półobrotu manekina w głowę, po czym poleciała w stronę Czarnowłosego, lecz wbiła się parę cm-ów od jego głowy. Saiyan nabrał poważnej miny, podszedł do kadecika, który zgrywał kogoś ważnego i zaczął mówić:
-No no, widzę że dałeś radę, masz jednak w sobie potencjał, lecz na następny raz uważaj, bo nie ręczę za siebie - Powiedział chłodno Blade, po czym złapał oddech i zaczął mówić dalej:
-Pokazałem ci to co sam umiałem, sam za wiele nie umiem, teraz chodź, wracamy do trenera. - Nadal mówił poważnym i chłodnym głosem, po czym obydwoje ruszyli w stronę trenera, który najwyraźniej sprawdzał wcześniej wywołany wybuch ki blastem.
Kiedy podeszli w miejsce, gdzie zazwyczaj czeka się na trenera, stanęli na baczność i Czarnowłosy zaczął meldować:
-Kadet Blade River, Melduję się, Sir ! - Kiedy się zameldował, zaczął mówić wysokim, lecz zarazem spokojnym tonem w stronę trenera:
-Pokazałem temu kadetowi wszystko co umiałem, jakie mam kolejne zadanie, oczywiście dla nowego też na pewno się jakieś znajdzie, Sir. - Ostanie słowa naprawdę zabrzmiały dziwnie z ust Blade'a.
Wyprostował się, wraz z nim Raziel, po czym obydwoje czekali na odpowiedź Trenera.

OCC:
Koniec Treningu Raz, czekamy na trenera.

Trener zajęty był badaniem sprawy wybuchów w kącie sali, jednak kątem oka monitorował postępy poczynione przez Raziel'a. Po wyjaśnieniu całej tej sytuacji wrócił na miejsce i obserwował ostatnie minuty ich treningu. Po chwili Blade meldował już wykonanie polecenia.

- Rozumiem - rzekł - trochę mało, no ale sam jeszcze niewiele umiesz. Niech będzie, zadanie zaliczone. W nagrodę wybierzecie się na misję we dwójkę. O jej szczegółach dowiecie się od Trenera z koszar - uśmiechnął się lekko - To wszystko, odmaszerować.

Odwrócił się plecami do kadetów i zamiatając połami peleryny kłęby kurzu oddalił się w bliżej nieokreślonym kierunku.

OCC:
Zapraszam do koszar.

Kiedy Blade wraz z Razem wyczekiwali, aż trener wreszcie przestanie interesować się wybuchem w kącie sali, po dłuższej chwili, odwrócił się w ich stronę i podszedł do nich. Zaczął mówić, że mają jakieś specjalne zadanie, Czarnowłosego trochę to zdziwiło, ponieważ nie dawno był już w koszarach, a teraz ponownie ma tam wracać !?
(Chyba temu trenerowi odwala coś, przecież nie dawno tam byłem, a teraz znów tam wracać, ehh, nie mam wyboru, ostatecznie wolę to niż dostać jakąś karę) - pomyślał sobie saiyan i czekał aż trener z sali treningowej przestanie mówić. Gdy zakończył swoją mowę, Saiyan przybrał postawy na baczność i powiedział:
-Tak jest, Sir ! - Po czym pokierował się od razu w stronę koszar, nie czekając na Raziela, ponieważ ten umie sam dojść i nie potrzeba mu niańki, która wszędzie będzie go prowadzić.
Kiedy opuścił salę, znajdywał się na korytarzu, tego dnia jakoś było tłoczno, może większość Nashi wróciła ze swoich misji, które odbywali na innych planetach. Blade nie wiedział za bardzo, czy opłacało się podbijać inne planety, przecież Vegeta nigdy nikomu nie zawiniła, mimo iż są potężną rasą, po co walczyć ?
Saiyan zadawał sobie od czasu do czasu to pytanie, przecież chyba trenowali do obrony planety, a nie po to by podbijać resztę galaktyki, ale wolał już pominąć ten temat, nie być w zamyśleniu i od razu pokierować się w stronę koszar. Czarnowłosy jak zwykle przechadzał się obok recepcji, przy której nigdy nikogo nie było, no bo co, skoro rzadko kto wpadał do Akademii, żeby zostać jej kadetem.
Gdy już minął miejsce recepcjonistów, skręciłem w korytarz po prawej, potem poszedł prosto, a zaraz po tym skręcił w lewo. Znajdywał się przed wejściem do koszar.

z/t - Koszary.

Blade nie był za bardzo zadowolony z charakteru Raziela. Może poczuł się zagrożony, może czuł, że młody Saiyanin nie da się złamać, ani poniewierać. Nie wiadomo. Ważne dla chłopaka było tylko to, że skończył pierwszy trening i miał teraz dostać nowy przydział. „Nie za wiele umiesz” stwierdził Raziel w myślach, po słowach Blade’a. Nie dane mu było nad tym jednak rozmyślać, gdyż powrócił wraz z Blade’m na miejsce, z którego rozpoczął swoją wizytę na Sali treningowej. Wyprostował się tuż obok Blade i czekał w skupieniu na trenera, który już najwidoczniej skończył sprawę wybuchu. Kiedy tylko kapitan do nich podszedł wyprostował się i wypowiedział standardową formułkę. Jednak trener nie zwracał większej uwagi na niego lecz od razu zaczął wysłuchiwać sprawozdania czarnowłosego. Chwilę pomyślał nad wypowiedzianymi słowami, lecz po chwili zaliczył test opiekunowi Raziela. Następnie wydał młodym Saiyanom kolejne rozkazy, mieli się udać na pierwszą wspólną misję. „Nieźle, pierwszy dzień w Akademii i już mnie gdzieś wysyłają. Albo chcą się pozbyć Blade’a , a ja mam przesrane” pomyślał Raziel. Zasalutował ponownie trenerowi i wyszedł z Sali za szybko znikającymi plecami współtowarzysza misji.

z/t - Koszary

Sparing.



Kolejny cios z arsenału młodego wojownika, który zakończył się sukcesem. Nie pełnym gdyż Ósemka nie upadła po ataku tak jak miał to w swoim planie, ale to w sumie jego wina. Był zbyt wolny. Vivian zrobiła finezyjny obrót w powietrzu i z gracją- jak na dziewczynę przyszło - wylądowała na ziemi. Nawet się nie zawahała. Co, jak co ale złotowłosa była dobrą akrobatką. Po jej minie można było wywnioskować, iż mimo dobrego maskowania jakiś ból jej dokucza. Vernil przywołał w swoich myślach najsilniejsze uderzenia, jakimi "obdarował" swoją koleżankę. Jego oczy zleciały nieco niżej, na brzuch. Seria niczym z karabinu szybkich i silnych uderzeń, mogła pogruchotać jej coś tam w środku. Mieli ze sobą już trochę do czynienia i jedną z rzeczy, jaką poznał w Vivian młody chłopak to to, że jest twarda. Mimo to, że nie mogła iść sama swobodnie do szpitala to nie chciała pomocy Vernila. Dopiero, gdy ten zrobił to "na siłę" i zesłał na nią groźne spojrzenie to pozwoliła sobie pomóc. Half urodzony na ziemi wisiał bezwładnie w powietrzu. Jego oczy powędrowały nieco wyżej. Na twarz Ósemki. Dziewczyna pokręciła głową negująco i powiedziała, że jeszcze nie umie latać. Chłopak nie robił z tego wielkiej tragedii w sumie on też niedawno nauczył się latać. Powoli obniżał swoje ciało i gdy jego stopy miały się zetknąć z ziemią, Vivian machnęła ręką i oznajmiła, że się poddaje. Vernil otrząsnął się.
Może ją za mocno uderzyłem ?-pomyślał chłopak. Istotnie słowa sparing-prtnerki bardzo go zdziwiły. Nie dawała sobie pomóc, nie poddawała się nawet, gdy ból jej dokuczał a teraz to zrobiła.. Otrzepała swój kombinezon z drobinek kurzu i to samo uczynił Half, który stał już twardo na ziemi i wolnym krokiem szedł w kierunku dziewczyny. Ta na chwile zawiesiła głos, by po chwili wypadło z nich coś, co zaskoczyło młodego wojownika. Aż kolana się pod nim ugięły a na twarzy nie dało się ukryć zdziwienia jeszcze większego niż poprzednio. Przyznała się, do tego, że już nie może. Znów nawiązała niszczenie podłogi do sytuacji w spiżarni. Vernil odpowiedział jej uśmiechem i przytaknął.

-No fajnie fajnie. Dobry trening taki hmmm praktyczny?-powiedział Vernil drapiąc się w tył głowy -I to zwariowanie chyba w tobie lubię -po chwili dodał chłopak. Chyba w końcu sie przełamał. Powiedział coś miłego nie wstydząc się, że zostanie wyśmiany. O to chodziło ! Odwrócił się i spojrzał na drzwi.

-Co teraz zamierzasz? Bo ja chyba pójdę odpocząć. Chyba zasłużyliśmy na odpoczynek jak uważasz ?-powiedział akcentując ostatnie słowo. Ósemka była wyczerpana, po Vernilu także było widać ślady walki. Nie próżnowali. "Dobry trening to taki po którym mimo, to, że jesteś zmęczony to czujesz się zadowolony"-jak to mówił Ojciec. Ruszył w kierunku drzwi. Na chwile się przy nich zatrzymałby spojrzeć na obolałą partnerkę

-Przepraszam Jeszce raz za tą białą aurę. To była lekka przeginka. A no i dziękuje za sparing. Eee tata kazał, może nie kazał...-chłopak obrócił się bokiem do Vivian wyciągnął rękę. Prawą zamienił w pięść lewą natomiast objął prawą. Wyciągnął je w kierunku dziewczyny i ukłonił się.

-Mówił, że tak się robi po walce. To podobno wyrażą szacunek dla przeciwnika? Czy jakoś tak... W każdym bądź razie było miło. Do zobaczenia !-wyjąkał w końcu, po czym uśmiechając się po raz ostatni udał się w kierunku swojej kwatery.

OCC:

Koniec treningu.

Leczenie hp i ki 10 %

ZT-> kwaterka

- Trening świetny. Mięśnie bolą bardziej niż po normalnym. – Uśmiechnęła się Ósemka, przeciągając. Ciało bolało, ale na pewien sposób sprawiało to satysfakcje. Sińce świadczyły o dobrym spożytkowaniu czasu. Bycie wojownikiem to nie taka łatwa sprawa, a już na pewno nie bezbolesna.
- Zwariowanie? Cóż, to jest rzecz, za którą głównie zbieram bęcki. Ale, dzięki. – Potarła czoło w zamyśleniu. W sumie, nie wyraziła się dobrze. Wyraz porąbana pasowałby bardziej. Bo jak inaczej mogła siebie określić? Samej Vivian brakowało słów gdy chciała jakoś zdefiniować własną osobę – dlatego przestała to robić w ogóle.
Nie można jednak zaprzeczyć, że była postacią chaotyczną, na wskroś nieprzewidywalną i często chorą – na umyśle. Nie widać tego tylko dlatego, że świetnie się maskuje.
- Co zrobię? – Dziewczyna powtórzyła bezwiednie pytanie Vernila i znów podrapała strzechę na głowię. – Myślałam nad treningiem, ale może też chwilę odpocznę. Raczej się przejdę po Akademii, znam małą część budynku. Zaraz się poczuję lepiej to wrócę poćwiczyć.
Tak, to nie był zły pomysł. Ból czasem trzeba rozchodzić, a nie pozwolić mu zakrzepnąć w ciele. Na swoje szczęście już przestała się chwiać i kroki miała pewniejsze.
Halfka pożegnała kadetka skinieniem głowy, ale gdy zatrzymał się przy drzwiach i obrócił, zatrzymała nań brązowy wzrok. Wysłuchała co powiedział i uśmiechnęła się lekko.
- Nic się nie stało. Żyję jeszcze. – Vivian powtórzyła ruch Vernila, splatając dłonie i kłaniając się. – Ja również dziękuje za walkę. – Dodała niemalże uroczyście.
Ósemka złapała kurtkę, narzuciła ją na plecy i odetchnęła. Since będzie odczuwać jeszcze przez jakiś czas, ale nie powinno być tak źle…
Chwilę zamarudziła na sali, przyglądając się trenującym wojownikom, po czym opuściła pomieszczenie.

OCC ---> 10% HP
[zt] ---> Korytarz

Chyba nie będzie kłamstwem, że od czasu przyjścia do akademii, brązowowłosy half spędza w sali treningowej więcej czasu niż w swojej kwaterze. Ojciec pewnie byłby dumny a matka? Nie znał jej. Nic o niej nie wie. Gdy pytał swego tatę o to, kim jest jego rodzicielka tata zmieniał szybko temat.
Nigdy jednak nie powiedział o tym, że nie żyje. Czyżby był w niej tak zakochany, że do dzisiaj nie mógł pogodzić się z tym, iż ona odeszła i już nigdy nie wróci? Może wypadałoby kiedyś przy tacie poruszyć ten temat. Ale... Dawno go już nie widziałem. Może tak chciał? Chciał, abym szybko dorósł poszedł do akademii i wreszcie miałby święty spokój.. Ehhh zaczynam pieprzyć trzy po trzy.... W głowie chłopaka panowała istna burza myśli. Dziwnym sposobem uspokoiło go dopiero miejsce, w którym nauczył się latać. Sala treningowa. Tutaj nie warto było sobie odpuszczać. Zwłaszcza, gdy na zmianie był ten zimny koszarowy. Tym razem nie było w sali zbyt wielu Saiyanów. Chłopakowi wydało się to z początku dziwne, lecz po chwili przypomniał sobie przemowę króla planety, majestatycznego Zell'a Juniora, który mówił o podbojach. Chłopak wiedział, że dużo ludzi ostatnio awansowało i to właśnie to mogło tłumaczyć dzisiejsze pustki w mordowni. No cóż chłopak wolnym krokiem wszedł do środka. Tym razem nie było żadnych wybuchów, które rozwalają fragmenty pomieszczenia. Było spokojnie-jak na sale treningową. Od razu podszedł do trenera. Wyprostował się, jego prawa wyprostowana dłoń powędrowała na czoło. Na jego twarzy nie było uśmiechu. Był poważny.

-Kadet Vernil melduje się na służbę trenerze!-powiedział patrząc na trenera. Czekał na to, co mu odpowie. Chciał dostać nową misję. Jak to mówią "najlepszy trening to trening w praktyce".

Trener:

Trener, jak zawsze, przechadzał się po Sali. Tu opierniczył za głupotę, tam pochwalił za dobry pomysł, gdzieniegdzie dawał wskazówki. Na widok kadeta Vernil'a zrobił dziwną minę i ruszył w jego stronę, bardzo szybko trzeba przyznać. Czyżby coś się stało?

- No, jesteś wreszcie - rzekł, gdy chłopak okazał mu już honory - czekałem na Ciebie. Na misję jeszcze trochę poczekasz, ponieważ jakiś czas temu dostałem wiadomość dotyczącą Twojej osoby. Masz natychmiast udać się na Plac przed Akademią, ktoś będzie tam Ciebie czekał. Nie pytaj kto - dodał, uprzedzając wypowiedź szatyna, który już otwierał usta - zobaczysz na miejscu. Odmaszerować.

OCC:
Wszystko wyjaśnione

Czyżby pierwszego dnia w akademii chłopak miał po prostu pecha? Tego dnia spotkał tutaj trenera z koszar, ale od tamtego razu nie widział go ani razu mimo to, że nie raz tutaj bywał. Trener o spiczastych czarnych włosach był o wiele milszy. Tutaj doradził, tutaj pochwalił a opieprzał swoich podwładnych tylko i wyłącznie za głupotę. Bardzo szybko szedł do Vernila. Nie był to bieg, ale doprowadziło to do tego, że młody half przestraszył się.

O cholerka.. Czyżbym coś przeskrobał? Bankowo czegoś nie dopilnowałem w spiżarni o boże zginę...- myślał chłopak. Z ust Szpiczastowłosego wypłynął dość łagodny ton. Nie było w nim złości tylko lekkie zawiedzenie, że chłopak przyszedł tutaj tak późno. W sumie nikt go nie wzywał a go oczekiwano. Wysłuchał dalszej części informacji. Trener mówił o tym, że ktoś na niego czeka na placu przed akademią. Zdziwiony kadet chciał zapytać trenera-szatyna czy to właśnie o niego chodzi. W sumie nie miał tutaj zbyt wielu znajomych

-Czyli jednak zgon miło było trenera poznać..-jedyna osoba a której pomyślał chłopak to ojciec Mai. Mówił, że jeśli Vernil powie komuś o tym co się stało w spiżarni to zabije. W sumie chłopak nikomu nie przekazał tej informacji. W świecie różnie bywa. Może ktoś to przyuważył jak dziewczyna to robi. Doszło to do uszu trenera a ten od razu pomyślał o kadecie. Chłopak ze smutną miną odsalutował a następnie odwrócił się i powolnym krokiem szedł w kierunku drzwi. Pogodził się ze swoim losem. W głębi duszy miał nadzieje, że czeka nam na niego ktoś inny, ale, nie miał pojęcia, kto to mógłby być. Po opuszczeniu mordowni szedł w kierunku placu.

OCC:

Dziękuję

OCC: Plac

Dziwnie było dziewczynie stawiać kroki, gdy głowa od natłoku myśli stawała się cięższa i miała tendencje do zaciskania zębów. Odruchowo pocierała skronie, ale nie potrafiło to odgonić mętliku, który wirował pod jasną czupryną.
Czy to możliwe, że mówili o jej bracie? Czy to naprawdę był Oddział Axdry? Raz czy dwa wspominał o swoich kompanach, ale nie zapamiętała jakoś tej liczby. @#$%&.
Zmusiła się do spokoju, stłamsiła podejrzliwość. Do cholery, przecież to niemożliwe. Pieprzona Siedemnastka, te dwa słowa nie dawały jej spokoju. Trener wypluł je, jakby miał w ustach coś obrzydliwego. Ósemce niebezpiecznie świeciły się oczy. Co to za głupie podejrzenia z jej strony? Ni usłyszała nawet słowa o czymś konkretnym a już serce się jej ścisnęło, już pocą się dłonie. Szlag.
Złe przeczucie. Kolejne, niepokojące wrażenie. Jedno z tych, które mają wkurzającą tendencje do spełniania się. I to w najgorszych możliwie momentach.
Nie wiedziała jakim cudem znów znalazła się na sali, ale odetchnęła, ledwie przekroczyła próg. Odgłosy walki, krzyki i poganiania, coś, co w tym miejscu było stałe i niezmienne. Dziwne, że samo to było zdolne uspokoić kadetkę na chwilę.
~Ja wariuję. Nie, już zwariowałam i nie mogę się z tym pogodzić? Albo wszystkim innym odbiło i tylko ja zostałam normalna. Nie, to najgłupsza rzecz jaka mogła mi przyjść do głowy. To, że usłyszałam jedną liczbę, nie znaczy, że od razu mam panikować. Ósemka, weź się w garść! Korona tchórzu, korona!~
Wewnętrzny monolog został przerwany przez kadeta, który wpadł na Vivian. Sparing-partner biedaka rzucił nim trochę za daleko, ale dzięki niemu dziewczyna ocknęła się z zamyślenia. Dała znać ręką, że nic się nie stało, po czym wycofała się pod ścianę, nie chcąc pozostać na widoku.
- Ja wysiadam. Niech ktoś wyłączy mi te trybiki w mózgu bo nie wyrobię. - Jęknęła trzymając się za głowę.
Dłuższą chwilę zabierała się za rozpoczęcie treningu, który praktycznie rozpoczęła od uspokajania skołatanych myśli. Trudniej było zacząć, potem poszło lepiej. Chociaż pewne myśli nie chciały się odczepić, a brzuch niekiedy szarpał bólem, Ósemka dała radę rozciągnąć się i wykonać serię podstawowych ćwiczeń jako rozgrzewkę.
Priorytety, no tak. Latania się chciała nauczyć. Kadetka wyprostowała się, stając na baczność. Za bardzo nie wiedziała od czego zacząć, ale wyglądało na to, że nie będzie bardziej męczące od innych treningów. Vivian zacisnęła pięści, zamknęła mocno oczy i wyobraziła sobie, że lata.
Nic. Spróbowała mocniej, ale twardo stała przy ziemi i nie wyglądało na to, by miała się unieść. Pomamrotała pod nosem, pokręciła się w kółko, ale nic nie podziałało. Dopiero gdy w przypływie zrezygnowania rozluźniła mięśnie i pozwoliła energii krążyć po ciele, uniosła się na kilka centymetrów.
Cóż. Te parę centymetrów kosztowało ją kilkanaście minut, ale co będzie dalej? Wygląda na to, że trening będzie mozolny…

OCC ---> Początek treningu
+10% HP

Podobno latanie sprawia, że czujesz się odrobinę bardziej wolny niż naprawdę jesteś.
To prawda, przyjemne uczucie.
Vivian nauka przyszła nie bez trudu. Może z zamyślenia, może ze zmęczenia, albo wrodzonej tępoty zgłębianie tajnik sztuki latania zajęło jej trochę czasu. Na początku unosiła się bardzo wolno, po kilkanaście centymetrów i wisiała tak, nie wiedząc jak opaść. Gdy wzniosła się na metr, z niewiadomych przyczyn nagle spanikowała i upadła, obijając siedzenie. Klnąc na swoje zszargane nerwy, powtórzyła ćwiczenie do skutku. Z każdą kolejną próbą było lepiej, chociaż kończyła z siniakami na kolanach, kostkach, nie wspominając o tylnych partiach ciała. Nie mówiąc nawet o fikołku w stos manekinów, gdy za szybko wyleciała w górę.
Niemniej, Ósemka w końcu wzniosła się na oczekiwaną wysokość. Trenowała przy ścianie, za każdym razem wznosząc się odrobinę wyżej i zaznaczając to miejsce lekkim puknięciem. Nie tylko podłoga była poobijana i pełna dziur, więc parę tam rys na ścianie nie zrobi różnicy. Mimo wszystko udało się jej dotknąć sufitu, i choć pot przykleił grzywkę do czoła, nie zamierzała na tym poprzestać. Na próbę kadetka przefrunęła wszerz salę, unikając latających w powietrzu ki-blastów. Stabilność lotu była bardzo względna, co raz podrygiwała, opadała, to wznosiła się ponownie. Dziewczyna zacisnęła wargi, bardziej skupiając się ruchach, nadając im większą płynność. Nie minęło trochę czasu, a przestała wyglądać jak zdenerwowana kaczka, machająca skrzydłami w panice. Co prawda, do perfekcji było bardzo daleko, ale w końcu zyskała pewność, że latać naprawdę umie.
Delikatnie wylądowała w kącie i potarła wilgotne włosy. Latanie było przyjemnym doznaniem. Z chęcią pofruwałaby sobie na niebie, gdy wypocznie rzecz jasna. Kto by przypuszczał, że to ćwiczenie tak potrafi męczyć? Albo to Ósemka nie potrafi się skoncentrować, albo po prostu senność bierze górę.
Odruchowo ziewnęła, ale łapiąc się na tym, energicznie pokręciła głową. Przecież jeszcze nie skończyła! Była jeszcze rzecz, którą chciała wypróbować.
Kiaiho. Tak to się nazywało. Halfka dobrze pamiętała falę jaka odepchnęła ją podczas sparingu. Technika użyta przez Vernila wyrzuciła ją w tył i to boleśnie. Nie była pewna, czy potrafiłaby tego samego dokonać. Przynajmniej chciała się przekonać, czy jest w stanie przesunąć cokolwiek w ten sposób. Samotna sztanga tkwiła nieopodal pod ścianą. Vivian przesunęła ją bliżej siebie i usiadła na kolanach na podłodze.
- Kiaiho. – Powiedziała cicho dziewczyna. Oczywiście nic się nie stało, ale nie miała zamiaru rozpaczać. Sprawdzała jak słowo układa się w jej ustach, zastanawiając się jednocześnie jak zacząć ten trening.
Zamknęła oczy, stykając wierzch prawej i lewej pięści. Vivian z reguły łatwo było się wyciszyć, ale bywały dni gdy mętlik w głowie był większy niż zwykle. Tak było i teraz, dlatego zmusiła się, by oczyścić umysł. Ta sztuczka nie jest tak prosta jak latanie.
Wyczuła energię Ki, tkwiącą we własnym ciele, pulsującą w rytm serca. Skupiła się na niej i postanowiła wyrzucić ją z siebie, powodując tym samym zamierzony efekt. Jak na złość doszło tylko do tego, że zafalowały jej włosy. Niewielki zefirek znikł w oka mgnieniu. Poruszyła się niepewnie i spróbowała ponownie, robiąc szopę z i tak rozczochranej fryzury. Choć starała się bardzo, tylko tyle osiągnęła.
Vivian miała skomplikowaną naturę. Pełna była sprzeczności i chaosu. Mało kiedy się poddawała, a bywało, że na starcie sobie odpuszczała. Sama nie rozumiała tego systemu, kiedy działa w zgodzie z sobą, kiedy przeciw… Tym razem nie przeszło jej przez myśl nawet by się wycofać.
Skoncentrowała się. Wiaterek był ociupinkę silniejszy i tyle.
Dziewczyna zacisnęła mocniej pięści. Wiadomo, że nie wszystko będzie szło w Akademii z górki, ale czemu aż tak? Miała nadzieję, że z czasem, gdy (i jeśli oczywiście) uda się jej awansować, wypyta o różne sprawy. Rodziców, brata. A teraz nie była nawet pewna, czy bezpiecznie byłoby zadać te pytania. Nie umie nawet nauczyć się porządnie dwóch technik.
Energia pulsowała silniej, doprawiona złością.
- Kiaiho!
Sztanga zakołysała się i przesunęła o odległość stopy. Ósemka uśmiechnęła się półgębkiem, ale zaraz zganiła w duchu. Nie tędy droga, nie powinna żerować na własnych emocjach. Wojownik zawsze powinien być spokojny, ale nie pozbawiony uczuć. Nie ten jest naprawdę silny, kto walczy bez strachu, ale ten kto walczy bez gniewu.
Drogą małych kroczków, za każdym razem większą ilością mocy, przesuwała sztangę. Pot kapał z nosa, oczy zaczęły szczypać i brzuch przy głębszych oddechach dawał o sobie znać, ale trwała przy swoim. Gardło drapało od nieustannego krzyczenia jednego słowa. Jeszcze brakowałoby, gdyby zaczęto ją wytykać palcami, jako jedyną kadetkę, która strasznie męczy się przy uczeniu technik. Już i tak miała Vivian wrażenie, że się na nią gapią i to nieżyczliwie. Ale czy ktoś kiedyś patrzył na nią przychylnie? Niech się odwalą i tyle.
Energia, wyrzucenie jej z ciała, patrzenie na efekt. Jeśli efekt nie jest zadowalający, wrócić do początku algorytmu i powtórzyć, aż do skutku.
Aż tak źle nie było. Po żmudnych godzinach, czuła, że jest bliska celu.
- Kiaiho! – Rzuciła ostatecznie.
Sztanga odskoczyła w tył jak na sprężynie, a Vivian sapnęła z satysfakcją. Udało się. Udało! Opadła plecami na posadzkę, wsłuchując się w jęczące mięśnie z niewyraźnym uśmiechem na twarzy. Straciła kilka godzin na trening, ale nie zmieniało to faktu, że była w tej chwili niezmiernie z siebie zadowolona.
Axdra też by się cieszył. Złapał by ją i zmierzwił włosy pięścią, tak by zaczęła się wyrywać, a na koniec poczęstowałby pstryczkiem w nos. Taki smarkacz jak ty mało jeszcze wie o świecie. Nie popadaj w depresję Vi. Jesteś na dobrej drodze.
Wylegiwanie się na podłodze nie jest zbyt korzystne dla zdrowia, dlatego kadetka podniosła się, otrzepując ubranie. Nogi niebezpiecznie się pod nią zachwiały. Zmęczenie wywołane sparingiem, pogłębione treningiem oraz kilkoma złożonymi procesami myślowymi nadwyrężyło jej wytrzymałość. Vivian poczuła jak kleją się jej oczy i a w głowie pojawił jedne cel. Kwatera i to haniebnie twarde łóżko. Jeśli nie zaśnie po drodze oczywiście.
Kadetka ziewnęła, poskrobała się po czole i ruszyła ku drzwiom. Kilka sekund po tym jak przekroczyła próg, wyszła za nią jeszcze jedna osoba…

OCC ---> Koniec treningu
+ 10% HP
[zt] ---> Łazienka

Brązowowłosy przyszedł do sali. Szedł zadowolony. Jego serce i umysł były wypełnione entuzjazmem po spotkaniu z tatą. Jego ogon wesoło poruszał się. Udało mu się wyzbyć całego smutki. Pytanie brzmi "na jak długo". Z uniesioną głową szedł do trenera. Na szczęście na zmianie nadal był ten miły -spiczastowłosy. Chłopak nieco spoważniał. W duchu był zadowolony, ale chłopak powoli uczył się, że w akademii można dostać w twarz nawet za uśmiech. Cały czas idąc, rozejrzał się dokoła. Wodził oczami po ludziach, którzy dla zabawy bili się.

-Ja chyba tego nigdy nie zrozumiem.-pomyślał sobie chłopak unosząc rękę by podrapać się za uchem. Podszedł do trenera. Ten był odwrócony tyłem. Chłopak zachował stosowną odległość. Różnie to bywa z odruchami wojowników. Spiczastowłosy Saiyan w pięknym zielonym pancerzu mógłby odwrócić się i niechcący uderzył chłopaka. Brązowowłosy zasalutował.

- Kadet Vernil melduje się na służbie...-powiedział chłopak do trenera nieco onieśmielonym tonem głosu. Dało się wyczuć mimowolną nutkę strachu. Poczekał aż trener odwróci się do niego przodem. Opuścił rękę i uspokoił swój ogon.

-Chciałbym panu podziękować za przekazaną mi informację byłem się spotkać z osobą, która na mnie czekała--dodał lekko uśmiechając się. Celowo unikał podawania imienia swojego ojca. Mimo, że dla Vernila Ritchul był zawsze dobry to mógł mieć wrogów. Czasami dobrze powiedzieć za mało niż za dużo. Przypomniał sobie o tym, że po awansie dowie się sie wszystkiego.

-Ma może trener dla mnie jakąś misję?-dodał chłopak. Rzadko zdarzało mu się mówić coś bezmyślnie jednak tym razem emocje wzięły nad nim górę i zapytał o to, co może mu pomóc w rychłym awansie.

Trener:

Spiczastowłosy Trener omal nie przewrócił Vernil'a, gdy gwałtownie odwrócił się w stronę rozmówcy. Dziwne zachowanie jak na kogoś, kto bez wysiłku mógłby powalić całą hałastrę buszującą w tej Sali. Spojrzał badawczym wzrokiem na kadeta. Najwyraźniej nie doszukał się w nim niczego niepokojącego, bo po chwili na jego twarzy ponownie zagościł znajomy, znudzony wyraz twarzy. Podziękowania chłopaka skwitował krótkim skinięciem głową. Już otwierał usta, by odpowiedzieć na jego pytanie, gdy nagle w całym pomieszczeniu zadudnił czyjś głos, wypowiadający słowa z niespotykaną mocą. Dopiero po paru sekundach okazało się, iż przez głośniki umieszczone w rogach Sali nadawany jest komunikat. Trzeba było się dobrze przysłuchać, gdyż głos ten był nieco zniekształcony przez echo:

- Wszyscy kadeci mają natychmiast stawić się w Koszarach budynku Akademii! Wszyscy kadeci mają natychmiast stawić się w Koszarach budynku Akademii!....

Na twarzy Trenera znów pojawił się dziwny grymas. Mimowolnie zacisnął usta, które przybrały postać cieniutkiej linii.

- Wiesz co masz robić - rzekł krótko, po czym udał się na obchód, zaganiając niesfornych kadetów w stronę wyjścia.

Było blisko. Dobrym pomysłem było, żeby odsunąć się od trenera. Wiadomo mógłby przypadkiem uderzyć chłopaka a to mogłoby przynieść katastroficzne skutki. Skinieniem głowy podziękował odpowiedział chłopakowi. Chciał mu coś jeszcze przekazać, jednak jego twarz pokazująca znudzenie została lekko zaniepokojona głosem wydobywającym się z głośników umieszczonych w rogach sali treningowej. Chłopakowi, w którego żyłach płynął entuzjazm za pierwszym razem nie udało się zrozumieć, co mówił tajemniczy głos. Był na tyle zniekształcony i niewyraźny, ze tylko nieliczni kadeci wyszli z sali i udali się do koszar. Byli też tacy, którzy po prostu szli z tłumem chcąc uniknąć jakiegokolwiek błędu. Za drugim razem, Vernil zrozumiał, co ma robić. Trener spojrzał na niego pokazując po raz wtóry swój dziwny grymas, zacisnął usta. Powstrzymał się od tego, co chciał jeszcze przed chwilą powiedzieć Vernilowi. Powiedział tylko "wiesz, co masz robić". Chłopak nieco zbladł. Odsalutował trenerowi i szedł w kierunku wyjścia. Był przestraszony. Nie wiadomo, co się stało, ale nie bez powodu wzywają wszystkich Kadetów do koszar.

-Chwila.. Do koszar?!-pomyślał w głębi duszy chłopak. To miejsce kojarzyło mu się tylko z jedną osobą... trenerem. Nie miał z nim wiele do czynienia, ale wystarczająco dużo by poznać jego charakter. Krok kadeta z ziemi był nieco wolniejszy niż innych. Wszyscy go wymijali, co jakiś czas przez przypadek ktoś uderzył go łokciem bądź ogonem, jednak Brązowowłosy nie reagował na takie coś. Chciał się znaleźć na końcu. W tłumie były jakieś podejrzenia, co się mogło stać, "inwazji ciąg dalszy...", "wojna". Te dwa pomysły górowały w grupie kadetów. Brązowooki dostał się na koniec. Tam szedł już swoim własny tempem. Nikt go nie denerwował i nie szturchał.

Wreszcie wyszli na dwór. Wiatr, który jeszcze nie tak dawno denerwował zarówno jego jak i jego ojca, zwolnił na tyle, żeby włosy chłopaka zostały na swoim miejscu a nie przysłaniały całą jego buzię. Teraz podczas drogi chłopak mógł wreszcie na spokojnie przemyśleć, co się stało.

-Hmm... po co mieliby po raz drugi przekazywać nam tą samą informację, ale wojna. Może plan na któreś z planet nie przyniósł oczekiwanych skutków i teraz pora na kontratak? Nie wiem zaraz się przekonamy...-myślał sobie chłopak cały czas idąc na końcu tłumu, nie zważając na innych. Jego twarz wróciła do swoich naturalnych kolorów. Nieco się uspokoił. Skoro prowadzą ich do koszar to wiedzą, co czynią. Mimo to, że warunki atmosferyczne były dość dobre, to w powietrzu można było wyczuć zdenerwowanie wszystkich kadetów. Chłopak szukał w tłumie kogoś, kogo zna. Arthil jest dość niski i ciężko byłoby znaleźć go w tłumie. Ósemki nigdzie nie dostrzegł. Wszyscy szli jak na skazanie. W głowie Vernil panował strach i zaciekawienie. Skrajne uczucia a mimo to na jego twarzy panował stoicki spokój.

z/t->
koszarki

Chłopak właśnie nadchodził tutaj z magazynu. Nie skierował się nigdzie indziej. Prosto na salę treningową. Miejsca, o którym krążą tak złe plotki, że tylko szaleniec wybrałby się w tą stronę z własnych chęci. To tutaj będzie doskonalił wszystkie swoje umiejętności, aby stać się wielkim, legendarnym wojownikiem. Trenerzy sprawdzą jego wytrzymałość fizyczną jak i psychiczną. Będzie poniżany i mieszany z błotem. Jego emocje były bardzo mieszane. Z jednej strony był podekscytowny i uradowany, a z drugiej natomiast bał się rzeczy, które mogłyby mieć tutaj miejsce. Ale czego można się spodziewać. Żeby stworzyć dobrego wojownika należy uodpornić go na ataki wszelkiego rodzaju. A zresztą Memoshi już nieraz był wyzywany, więc nie było dla niego wielkiej różnicy w tym czy tutaj będzie tak samo. Wreszcie wkroczył do środka kierując się do trenera albo opiekuna czy jak mu tam.
- Dobry. Jestem Memoshi i właśnie zostałem nowym kadetem.- po tych słowach natychmiast zklął się w myślach " Jakby nie zauważył, debilu głupi". Po swoich głupich słowach miał nadzieję, że nie zostanie za bardzo zbesztany. Jak on mógł palnąć coś tak głupiego be zastanowienia?

Spiczastowłosy Trener akurat zajmował się innymi Kadetami w rogu jednak "przywitanie” nowego usłyszał Koszarowy, który akurat wracał do swojej siedziby. Był zdenerwowany. Ręką przetarł swoją twarz, na której miał resztki krwi nieposłusznego Kadeta, którego wywalił z akademii i posłał gdzieś w przestrzeń kosmiczną. Jakby tego było mało jakiś nowy wita się jakby wchodził do knajpy. Trener zrobił się nieco czerwony na twarzy. Bezpardonowo wtargnął on do sali treningowej, podszedł do Czarnowłosego halfa i chwycił go za szyje. Uniósł stanowczo w górę.

-Dobry? Dobry powiadasz?! A może właśnie NIE dobry?! Ja Cię k**wa nauczę powitań w WOKSJU !-ostatnie słowo wykrzyczał w twarz kadetowi przy okazji posyłając mimowolnie na jego twarz sporą ilość śliny. Po tym rzucił go na ziemie tak by Czarnowłosy upadł na ziemie i brzuchem do dołu.

-Teraz pompuj ! I co pompkę mówisz swoje imię i rangę, na końcu mówiąc" melduje się na służbie Sir!"-powiedział trener wciąż krzycząc. Kadeci powoli odsuwali się od Koszarowego. Nikt nie chciał mieć z nim nic do czynienia. Nawet Spiczastowłosy trener współczuł młodemu wojownikowi. Brodaty poczekał aż Memoshi zrobi kilkanaście pompek i usiadł na jego plecach każąc mu dalej "pompować".

OCC
25 DMG za rzut w ziemie.

Memoshi w jednej chwili poczuł jak jest unoszony w górę przez wielkiego i brutalnego Saiyanina, który pluje mu prosto w twarz. Na początku nie zrozumiałam co było nie tak, ale po chwili namysłu zrozumiał, a zresztą nie musiał bo i tak koszarowy dał mo tu do zrozumienia plując. Nie mógł złapać oddechu. Jego ręce były tak mocno zaciśnięte na jego gardle, że całkowicie zablokował mu tą możliwość. Nagle poczuł jak wielka ręka go puszcza, a on sam ląduje na płytach sali treningowej. Całe powietrze, które jeszcze mu zostało w płucach ulotniło się niemal od razu. "Cholera, co za człowiek." Powiedział czując wielki ból w plecach. Ale mimo wszystko nie chciał pokazywać, że jest słaby i natychmiast w wstał spełniając polecenie koszarowego. Ułożył się w pompkowej pozycji zaczął ćwiczenie natychmiast.
- Memoshi, Budou melduje się na służbie Sir! Głośno mówił, niemal krzyczał co każdą wykonywaną pompkę. Nagle poczuł potężny ucisk na plecach. To koszarowy postanowił sobie przyklapnąć, żeby jeszcze bardziej pomaltretować halfa. Lecz Memoshi mimo wielkich trudności dalej kontynuował zlecone mu ćwiczenie, które teraz było niemal kilkakrotnie trudniejsze niż przed chwilą. Jak tak dalej pójdzie to ciężko będzie wyjść stąd na własnych nogach. Ba! Nawet wyjść żywym może sprawić niezły kłopot. Czekał już tylko ąż ta męczarnia się wreszcie skończy.

Trener przez dłuższy czas siedział na kadecie. Cóż dużo mówić, był wkur***ny na wszystko, i to przez jakiegoś czarnowłosego chłystka, który nie wykonuje poleceń. Teraz dryfuje gdzieś w przestrzeni. Na czole czarnowłosego pojawiły się żyły. Niby nic złego się nie stało, ale na samą myśl o Blade'zie jego ciśnienie nagle wzrastało. Trener wstał. Spojrzał w dół. Memoshi był wymordowany, ale chyba nauczył się już "regułki". Koszarowy włożył nogę pod brzuch Halfa i delikatnie szturchnął go by ten przewrócił się na plecy. Schylił się i chwycił za kombinezon Nowego. Postawił go przed sobą. Jego twarz była czerwona a zdenerwowania nawet nie starał się ukrywać. Znów krzyknął na Memoshiego a na jego twarz poleciały drobinki śluzu z ust.

Biegaj, BIEGAJ! Kółka !!-powiedział trener popychając prawą ręką Wojownika. Mówił bez ładu i składu. Cały czas był zdenerwowany. W jego umyśle pojawiła się myśl. Przypomniał sobie o wojownikach w koszarach i o zagrożeniu, jakie panuje w akademii. Surowym wzrokiem rozejrzał się po sali czy dokoła nie ma jakieś zbyt agresywnej osoby...Poza nim. Jego wzrok spotkał wejście. Aktualnie nikt nie wchodził. Wypuścił nagromadzone w płucach powietrze nosem a na ziemie, przed jego butem, padł zielony "glut". Nawet o tym nie wiedział gdyż patrzył jak ćwiczy Memoshi.

Co tu dużo gadać. Koszarowy był z jakiegoś bliżej nieznanemu Memoshiemu powodu wściekły na cały świat i nie zamierzał nikomu odpuścić choć sami nie wiedzieli co zrobili nie tak. Wielki mężczyzna wreszcie raczył zejść z wyczerpanego chłopaka. Teraz dowiedział się, dlaczego nazywane jest to miejsce mordownią. Następnie siłą postawił go na nogach, ale ten i tak musiał nieco pobalansować, żeby wreszcie złapać równowagę. Wtedy na twarz halfa wylała się kolejna fala śliny. Lecz mimo odrazy Memoshi stał dalej prosty słuchając krzyczącego saiyanina. Po czym ruszył aby pobiegać kółka dookoła sali dopóki jego dręczycielowi się to nie znudzi. Kółko za kółkiem aż do znudzenia. Ciekawe co jeszcze ciekawego spotka go tegoż pięknego dnia? Pewnie to co uwielbia robić koszarowy, którego kadet zdążył już ''polubić''.

Zatrzymał się przed drzwiami nad którymi widniał napis Sala Treningowa. Właściwie dokładniej napis powinien brzmieć inaczej, chociażby tak „Ty, który tu wchodzisz żegnaj się z nadzieją” – o czym Keru miał się przekonać już niebawem. Bez chwili zastanowienia wpadł do środka przez rozsuwane na boki automatyczne drzwi. Od początku uderzyła go nieprzyjemna woń potu. Zignorować nieprzyjemny zapach Wziął głęboki oddech próbując uspokoić zadyszkę, rozglądał się bacznie po sali w poszukiwaniu trenera . Raczej nie zrobił na nikim wrażenia, kiedy wpadł do środka niczym burza. Młodzi kadeci jak zahipnotyzowani ćwiczyli ciosy na manekinach ciągle powtarzając do znudzenia te same ruchy, uderzenia rąk i nóg. Keru dojrzał koszarowego i szybko podbiegł do niego. -]b] Panie trenerze panie trenerze.[/b] – wykrzyczał, stając z nim twarzą w twarz. Zaczął tak naprawdę ni z gruchy ni z pietruchy, nie wiedząc jak się ma do niego zwracać, trochę go przeraziła krew, której jeszcze trochę zostało niezmytej po nauczce Bleade’a, ale nie mógł teraz tym głowy sobie zawracać. Były ważniejsze sprawy. Trzeba było zdać raport. – Bo widzi pan, w koszarach coś się stało. Coś niedobrego. Jestem z tej grupki 10ciu osób, którą pan wybrał i kazał czekać, ale nieoczekiwanie coś się wydarzyło. Tamten kadet wysłany przez pan, tego no wie pan brązwłosego, ta sarenka z bajki Disneya co ją pan wysłała do skrzydła szpitalnego wrócił i zaczął nie wiadomo z jakiego powodu zwadę z innym kadetem. Chyba to nie było jego naturalne zachowanie bo blondwłosa kazała mi jak najszybciej opuścić koszary i pana odszukać i to przekazać. Pamięta pan jak mówił, że ta forma życia przejmuje ciało i umysł myślę ze ta kadetka zauważyła coś niepokojącego w zachowaniu tego drugiego dlatego dała mi polecenie i teraz panu to wszystko przekazuje . Mam nadzieję, że nie postąpiłem źle. Wiem, że powinienem czekać na pana trenera w koszarach ale sytuacja wydaje się wielce niepokojąca i niecierpiąca zwłoki. – Keru wypowiedział wszystkie te zdania szybko i na jednym oddechu. W jego słowach i z wyrazu twarzy, dało się odczuć determinację i lekki przerażenie. Nie chciał bowiem by coś się w koszarach stało kadetce i szmaragodokiemu, z którymi miał okazję i mógł się w przyszłości zakumulować. Stał przed trenerem cierpliwie czekając na to co brodacz odpowie.

Koszarowy "trenował" właśnie świeżaka, który zdążył poznać przełożonego od tej lepszej strony. Nieco zaskoczony spojrzał na dół, gdzie w okolicach jego pępka rozległ się czyjś głos. Zdziwienie przerodziło się po chwili w gniew, nie trawił gdy ktoś ot tak sobie zaczynał z nim rozmowę, tym bardziej, że był to zwykły kadet. Już miał zareagować w typowy dla siebie sposób, gdy zorientował się o czym chłopak mówi.  

- Że co?! - ryknął, opluwając nieco Keruru.

Przeklął siarczyście, po czym przeniósł wzrok na biegającego kółka Memoshi'ego.

- Ej Ty! Kładź się na ziemi i rób brzuszki! I nie waż się skończyć póki nie wrócę! Choćbyś pływał w kałuży własnego potu to masz dalej zapie*dalać!

Po czym nie oglądając się na małego Saiyan'a, opuścił Salę kierując się zapewne do Koszar.

OCC:
Memoshi - rób te brzuszki, potem kogoś Ci podeślę.
Keruru - idziesz z Trenerem, zostajesz tu, czy gdzie indziej - Twój wybór.
Ekipa z Koszar - jak już wszyscy napiszecie swoje posty to dajcie mi znać, a wtedy Wam odpiszę (Hazard).

Memoshi zdążył już zrobić tyle okrążeń, że sam nie był w stanie ich zliczyć. Był tu niewiele, a już otrzymał taki wycisk, że czuł tylko i wyłącznie ból swoich mięśni. Nagle usłyszał rozkaz zatrzymania swojego biegu. Czyżby znudził się tak szybko? Co tak właściwie robi obok niego ten typek? Z jego ubrań można wywnioskować, że jest to kadet. Ale co on robi skoro nie ma go na sali treningowej? Z tego co Memoshi słyszał to każdy kadet miał obowiązek ćwiczyć na mordowni. Dobra nieważne. I tak najpewniej dotyczyło to czegoś innego. Teraz jeszcze gorzej... robić brzuszki, gdy już nawet nie czuje się żadnego mięśnia? Nieważne. Lepiej dla niego jeżeli ten zapalony wojskowy pójdzie sobie wreszcie gdzieś indziej i przestanie się nad nim znęcać. Zaraki położył się na ziemi i zaczął swoje brzuszki. Był ciekaw ile zrobi nim będzie musiał przestać więc zaczął liczyć 1... 2... 3... 4... 5... 6... Dopiero teraz widział ile pracy jeszcze czeka na niego zanim będzie mógł w końcu sobie odpocząć. Chyba, że dostanie bardzo szybki awans na Nashi, co jest raczej niemożliwe.

Spiczastowłosy doskonale słyszał krzyki koszarowego, jednak nie przybył z odsieczą. W sumie nie raz widział, jak złość Brodatego spływa na jakiegoś kadeta. Jedni kończyli w szpitalu drudzy, tak jak Memoshi, na ciężkim treningu pod jego okiem. Nie widział potrzeby by podejść do nowego, aż do czasu, gdy Czerwonowłosy, wykrzyczał głośno, "że co" i wyszedł z sali. Saiyan powoli szedł w kierunku Halfa. Jego czerwona peleryna falowała nadając mu majestatu. Scouter wydał z siebie piszczący dźwięk, jednak szybka ręka trenera, momentalnie wyciszyła maszynkę. Przybrał groźną minę. Pochylił się nad Kadetem.

Dobra skończ....-powiedział ironicznie cofnął się o krok, po czym poczekał aż Memoshi:-[b]Pójdziesz do szatni. Dawno nikt tam nie sprzątał...-powiedział do kadeta. Odwrócił się i udał się w kierunku ściany sali. Tam usiadł na ławce i zamknął oczy...


OCC:
https://dbng.forumpl.net/t100-szatnie-i-lazienki to dla Ciebie. Posprzątaj. Dużo kurzu, ślady krwi po mordobiciu, z kosza w rogu wprost wylewają się wymiociny. Sama ściana w tamtym miejscu też nie jest w najlepszym stanie.