Sala egzekucyjna

Strażnicy skutecznie uciszyli płomienny zapał chłopaka. Przez całą drogę ciągnięty Kuro mógł obserwować tylko zmieniające się wzory na marmurowej posadzce pałacu. Bolała go praktycznie każda część ciała, a ciągnięcie go po ziemi wywoływało jeszcze dodatkowy ból. Nawet tatuaż lisa z płomienną grzywą znajdujący się na lewym ramieniu Kuro mocno poczerwieniał i piekł niemiłosiernie, jakby i on buntował się przeciw losowi młodego kadeta.
Kuro poczuł, jak zatrzymują się na chwilę. Chciał podnieść głowę i zobaczyć co się dzieje ale nie mógł, nadal był sparaliżowany. Usłyszał stukot palców po klawiaturze, a potem głośny szczęk zamka i szuranie drzwi o prowadnice umieszczone zapewne głęboko w ścianach.
Wtem otoczył go dźwięk rozlegający się ze scouterów strażników. To był standardowy odgłos mierzenia mocy przeciwnika. Ze dwie sekundy później zatrzęsła się ziemia, po czym wszystkie scoutery wybuchły jednocześnie. Nim to nastąpiło Kuro poczuł jakby fala olbrzymiej energii przeszła przez jego ciało. Poznał tą specyficzną KI. Niesamowicie ogromna i potężna energia, aż mu dech zaparło i dreszcz przebiegł po plecach. W tym momencie zaciekawiła go postać Nauczyciela, ale chyba mocno za późno na takie rozmyślania. Mimowolnie, nie panując nad sobą wypowiedział imię wojownika:

- Hikaru……..

Teraz już domyślał się, kto będzie jego katem. Nie koncentrował się na tym, co aktualnie działo się ze srebrnowłosym wojownikiem. Poczuł jak zostaje podniesiony nieco wyżej. Kątem oka dostrzegł, że strażnicy wypadli ze swojego szyku. Wpadli w lekką panikę. Gdyby nie był sparaliżowany mógłby skorzystać z okazji i kilkoma Ki-blasterami podpalić wiszące na ścianach arrasy. Dzięki wywołanemu zamieszaniu mógłby dać nogę i zaszyć się w jakimś kącie. Miałby wtedy chwilę na wymyślenie czegoś lepszego. Z rozmyślań wyrwało go ostre szarpniecie i usłyszał głos strażnika:

– Na pewno zajęli się już tym intruzem. Wchodźmy do środka.

Zamknął oczy i skoncentrował się. Odnalazł ponownie Ki Hikaru na placu przed Akademią, a wokół niej całe mnóstwo, setki pomniejszych. Jeszcze nie panował do końca nad tą nową techniką ale miał wrażenie jakby niektóre energie gasły. Czyżby srebrnowłosy ich zabił? Taka moc…….. i z jakiego powodu to ich spotkało? Co tam się dokładnie działo?
Wrócił świadomością do tu i teraz. Wprowadzano go właśnie do kolejnej ogromnej sali, gdzie po bokach, niczym na przedstawieniu znajdowały się trybuny, miejsca obserwacyjne. Wszyscy zatrzymali się na samym środku. Kuro poczuł jak bransolety umieszczone na kostkach złączyły jego nogi, blokując możliwość jakiegokolwiek ruchu. Przy pomocy bransolet jego ręce rozpostarły się w poziomie i poczuł jak unosi się metr nad ziemię naprzeciw jakiegoś podwyższenia. Ciało miał ułożone w kształt krzyża. Nadal nie był w stanie nawet móc ruszyć choćby palcem. W tym momencie poczuł odrazę do przedstawicieli własnej rasy. Żeby posuwać się do takich środków aby zabić jednego słabego dzieciaka. Nawet nie mógł się bronić. Aż dziw bierze, że tak wysoko postawieni wojownicy, którzy zapewne przyjdą obejrzeć egzekucje nie mają lepszych zajęć do roboty. Przestał się dziwić, że są takie luki systemie obronnym i każdy przylatuje tu sobie jak chce. Urządzają sobie widowisko nawet ze śmierci kadeta….. zebrał się w sobie i powiedział:

- A ostatnie życzenie albo posiłek? Obejrzałbym sobie świerszczyka, przynajmniej umierałoby sięlepiej.

Od razu pożałował, że się odezwał. Ostry ból przeszył jego klatkę piersiową. Przy każdym słowie, a nawet głębszym wdechu ból mięśni i popękanych żeber stawał się nie do zniesienia. Żartował ale pod maską głupiej gadki kryła się rozpacz rozdzierająca chłopakowi serce. Szkoda, że nie pozwolono mu nawet zobaczyć się z ojcem. Różnie bywało między dwojgiem braci, ale zawsze cokolwiek by się nie działo byli razem. A teraz był sam, nie lubił być sam. Czekał na śmierć, a nie rozumiał w jaki sposób zawinił. Pozycja, w której znajdowało się jego ciało powodowała dodatkowy ból. Przez napięcie mięśni czuł jakby ścięgna mu się rozrywały. Dodatkowo nasilało się pieczenie z miejsca wypalonego tatuażu. Kuro wisiał ze spuszczona głową zaciskając zęby, tłumiąc w sobie okrzyki bólu. Cienka strużka krwi sączyła się cały czas z kącika ust, a palący żar powoli ogarniał całe jego ciało od wewnątrz.Aby zagłuszyć te przykre doznania przymknął oczy i starał się skoncentrować na Ki Hikaru. Poniekąd był ciekaw, co się stało na dziedzińcu przed Akademią.

OCC: Mały system immunologiczny w prezencie od Foxa, serwujący wrogom poparzenia przy dotknięciu – tylko fabularnie.

Nie wiedział jak długo wisiał w powietrzu, koncentrował się na Ki Hikaru i już wiedział, że wojownik znajduje się w budynku. Próbował przekierować myśli i zastanawiał się, w jakim celu przybył. Nie spodziewał się, żeby po niego. Przecież gardził Saiyanami, a Kuro raczej nie prezentował sobą żadnych wartości, raczej spodziewał się ujrzeć go w roli swojego kata. Jednak ból, jaki odczuwał w całym ciele skutecznie uniemożliwiał skupienie się na jakiejkolwiek myśli. Naokoło wzmagał się gwar. Kuro dostrzegł, jak na sali pojawia się coraz więcej osób szepczących miedzy sobą lub wskazujących na niego palcami. Czuł się jak na jakimś przedstawieniu, którego jest głównym aktorem. Zakończenie będzie dramatyczne i nic już tego nie zmieni. Wrzawa narastała z każdą chwilą i osiągnęła apogeum gdy jakieś 20 metrów przed oczami chłopaka pojawił się srebrnowłosy wojownik. Na sam widok koloru włosów młodego Saiyana dreszcz strachu przebiegł po plecach. Gdyby nie był sparaliżowany to doskonale widać by było jak trzęsie się ze strachu. Dopiero dokładniejsze przyjrzenie się osobnikowi nieco go uspokoiło, to nie był ten srebrnowłosy wojownik. Głośne już rozmowy otaczających go Saiyan dostarczyły mu informacji, kim jest owa postać. Chłopak bacznie przyglądał się ruchom wykonywanym przez kata. Gdy rzucił swoją kąśliwą uwagę osobnik natychmiast zareagował i wystrzelił w jego kierunku Ki blast. Kadet zdążył tylko w ostatniej chwili zamknąć oczy nim pocisk uderzył go w twarz. Nie był w stanie ocenić obrażeń. Czuł jak do ust napływa mu ciepła krew, czuł jak spływa mu po twarzy. Całkowicie olał złośliwą uwagę kata. Szkoda, że znajdował się tak daleko od niego, chętnie naplułby mu na ten kudłaty łeb mieszanką krwi i śliny. Na kolejne słowa kata odważył się otworzyć oczy i ujrzał jak ten trzyma włócznie uformowaną z własnej energii. Kuro trzymał się swojej wersji wydarzeń i wypluwając krew z ust odkrzyknął:

- Nie uciekłem!

Kilka sekund później włócznia wbiła się w jego udo, a krzyk bólu chłopaka rozległ się echem po sali. Gdy minęła pierwsza fala przeszywającego bólu spojrzał w dół, włócznia tkwiła w jego ciele z pewnością przebijając jego udo na wylot. Widział jak spływają po niej cienkie stróżki jego krwi. Dzięki temu, że był sparaliżowany i nie mógł ruszać mięśniami nie powodował dodatkowego bólu i silniejszego upływu krwi. Ale taka sytuacja miała ogromną wadę. To oznaczało tylko, że będzie umierał powoli i w męczarniach. Mimo wszystko wcześniej już postanowił, że do końca nie podda się bez walki. Skoro chcą przedstawienia.... Próbował uśmiechnąć się złośliwie ale na jego twarzy malował się dziwny grymas wykrzywiony bólem.

- Ej Ty krzywa mordo! To wszystko?! Pogrzeb sobie…. tą wykałaczką……w zębach albo……

Miał mu powiedzieć, żeby sobie wsadził tą włócznie głęboko w niewymowne ale nie był w stanie już dokończyć zdania. Przez jego ciało przetoczyła się kolejna fala palącego żaru. Tatuaż lisa z płonącą grzywą przybrał kolor purpurowej czerwieni. Kuro czuł rozchodzący się od niego coraz to silniejszy piekący ból. Zaciskał zęby odchylając głowę do tyłu. Czuł jakby ktoś wpychał mu w żyły i w każdy nerw palące się żywym ogniem pręty. Tak zaufał Foxowi, a teraz czuł jakby ten zabijał go po raz drugi. Może to, co się z nim działo miało mu pomóc, w jakiś niezrozumiały sposób ochronić go ale ciało młodego Saiyana prawdopodobnie nie było gotowe pod względem wytrzymałości na taki prezent. Zaczął krzyczeć jak opętany, że się pali. Jego ciało ściśle spowiła czerwona poświata, z której wyraźnie czuć można było Ki nieżyjącego już lisiego ognistego demona. Dalej stało się coś dziwnego. Włócznia tkwiąca w ciele skazańca rozprysła się niczym szkło na drobne kawałeczki. Kilka czerwonych iskier przebiegło w miejscu kajdan, które nałożono chłopakowi na nadgarstki i kostki, jednak były ona zbyt małe i słabe, by uszkodzić bransolety. Czerwona poświata jak szybko się pojawiła, tak szybko zniknęła ale Kuro krzyczał dalej, że się pali. Chociaż z zewnątrz nie było nic widać, to wewnątrz miał uczucie, że trawi go żywy ogień.

Purpurowa mgiełka spowiła oczy Kuro. Po Ki-blasterze wymierzonym przez kata w twarz krew z czoła zalewała mu oczy utrudniając widzenie. Gdy w niezrozumiałych okolicznościach pierwsza włócznia rozpadła się z otwartej rany chlusnęła obficie krew. Jakby tego było mało nie rozumiał co się dzieje z jego ciałem. Do fali palącego żaru dołączył nagły przeszywający ból. Kolejna włócznia przebiła tym razem jego lewy biceps. Bolało ale nie aż tak mocno. Lanca przeszyła miękką tkankę nie trafiając w kość. Zresztą ból, który zadał mu Fox był znacznie gorszy. Otaczający go hałas nie pozwalał mu ani myśleć ani skupić się na czymkolwiek. Podniósł głowę aby znów rzucić kilka obelg w stronę kata ale dostrzegł tylko kolejną włócznię lecącą ku niemu. Kolejny okrzyk bólu wydarł się z piersi młodego Saiyanina, Az dziw, że do tej pory nie zdarł gardła. Atak przebił prawą nogę w miejscu kości piszczelowej na wylot. Kolejna fala silnego i dotkliwego bólu przetoczyła się przez jego ciało.
Szybki upływ krwi powodował, że wszystko przed jego oczami zaczęło się rozmazywać.
To już chyba koniec – pomyślał Kuro. Tak mu zależało na wielu rzeczach, a nic z tego nie wyszło. Wracał z zamiarem stania się lepszym. To już jest koniec, już nie zrealizuje swoich planów, nie pomści brata. Może przynajmniej spocznie w grobie obok Shiro i nie będzie sam. Kuro starał się przywołać w pamięci obraz Zory, jej piękne długie włosy, kojący głos, dotyk miękkich warg i słodki zapach perfum.

- Żegnaj ojcze……. Zora…... kochana ....…. nie udało mi się pomścić twojej śmierci bracie..... wybacz i Ty też ojcze........ nie uda mi się spełnić obowiązków głowy rodu...i nie zdążyłem się odwdzięczyć za wszystko co dla mnie zrobiłeś...... – wyszeptał swoje ostatnie słowa.
Zamknął oczy, nie patrzył przed siebie, zdawało mu się, że czas po którym miał nadejść kolejny cios upływa bardzo wolno. Powoli tracił świadomość, czuł jakby leciał w tył i zapadał się w głębie wiecznego snu. Kompletnie nie reagował na otaczające go okrzyki, zdawał się ich nie słyszeć. Wydawało mu się, że nawet z prztykniętymi powiekami widzi jakieś światło. Czekał na kolejną serie bólu ale nie nadchodziła, za to światło uporczywie przedzierało się pod przymknięte oczy. Kadet otworzył powieki klejące się zakrzepłą krwią. Jego oczom okazała się świecąca przed nim srebrna kula. Nie chciał widzieć ostatecznego ataku nim zginie ale kula wisiała w miejscu. Nagle rozbłysła oślepiającym światłem. Kuro poczuł jak serce przyspiesza swój rytm, a krew szybciej płynie w żyłach, żebra pękają a jego ciało jakby rozrywało się od wewnątrz na strzępy. Nim stracił świadomość poczuł ogarniającą jego umysł chęć zabijania, krwi, zadawania bólu i cierpienia. Były to uczucia całkowicie mu obce do tej pory, nie wiedział, że ulegał właśnie swojej pierwszej przemianie. Chwilę później z jego piersi wydarł się głośny ryk małpiego potwora