Pole Bitwy

First topic message reminder :

Time Skip - Fragmenty ujęte w spoilerze można pominąć, bo mają mniejsze znaczenie dla TSa (chociaż zawierają też szczątkowe opisy nauki technik).


OoC:
Z Ziemii na Konack statkiem saiyana co gonił Frosta z Vegety => Na wzgórzach
Podczas skipa nauka Mafuby i Kamehame => Wytyczne od Genialnego Żółwia
Punkty: 120-26(na techniki)= 94

Dla Rikimaru od tego rymu zaczęło się już mieszać i miał nadzieję, że nie wszyscy nameczanie mówią w ten sposób, bo jeżeli jest inaczej to po prostu będzie ich unikać. Zastanawiał się czy ma to związek z namecką magią o której wspomniał. Poznał kolejną rasę, wie jak wyglądają i skąd pochodzą, a Vegeta musiała być domem Reito, którego poznał dawno temu na Ziemi. Ogon i to o czym mówił Dragot składało się w spójną całość, ale opis tego nameczanina był pewnie zbyt ogólny, ponieważ Reito wcale nie wydawał się być ostrym jak żyleta, chociaż pewnie mocy miał nie mało. Zastanawiało go co znaczy, że zamieniają się w małpy i jak do tego dochodzi. Czy to jest jakaś technika i co wiąże się z przemianą w małpiszona? Miał ogromne pragnienie przekonania się co to znaczy, ale musi wpierw zająć się sytuacją na Konack. Wiele więcej się nie dowiedział niż to co powiedział mu wcześniej nameczanin o ciekawym planie. Obawiał się tego, że murzyn zobaczy w tym wszystkim podstęp i do czego wtedy dojdzie? Plan nameczanina mógł się wymieszać w pewnym punkcie i wejść na inną ścieżkę.
- Co się stanie, jeżeli murzyn rozpozna w tym podstęp,
W Twoich planach nie nastąpi postęp.
Powiedzmy, że fałszywą głowę on rozpozna,
Dojdzie do walki między nami,
Będziesz mieć Rikimaru z rożna,
a potem do walki między panami.
Chyba jasno przedstawił sprawę, a w słowach również określił strawę. Jak na człowieka po walce przystało, trochę mu żołądka przyrastało. Mimo braku bólu na ciele, musiał zjeść czegoś wiele.
Ale co ma teraz myśleć o posiłku, skoro być może nie dojdzie do wysiłku. Niech nameczanin przemyśli to sprawnie, żeby Rikimaru mógł działać jawnie.
- Przyłączę się do planu Twojego,
ale co wyniknie z tego dobrego.
Jeżeli dojdzie do przedstawionej przeze mnie sytuacji,
kogo mam wtedy słuchać racji?
Odpowiedź nie była do jasna do końca, ponieważ nie wie kogo on będzie obrońca. Czy to nie jest przypadkiem jakiś test, czy warte sprawdzenia tego jego życie jest?
Zaczął się zastanawiać czy nie pożałuje tej decyzji i nie powinien zabić nameczanina przy okazji i sam spróbować obmyślić odpowiedni plan. Jednak przypomniał sobie o ich sztuczkach i magii, które go blokowały tak dobrze, że nie był w stanie wykonać nawet ruchu mimo tego, że byli oni prawdopodobnie od niego słabsi. Cholerna magia... Myślałem, że chociaż coś tak idiotycznego nie istnieje, a tu ciągle ktoś stosuje na mnie jakieś g***o. Pieprzona planeta.

Nameczanin wsłuchał się w słowa ziemianina. Miał on sporo racji, ale Zielony był bardzo pewien swego. Jego magia była potężna, przechytrzył w swoim życiu nie jednego wojownika uważanego za niepokonanego. Tamtego dnia, tylko przypadek spowodował, że czarny wygrał walkę... To jednak nie było teraz najważniejsze.
-Uspokój się, na nic się zdadzą Twoje obawy
ta głowa jest idealna, to przez lata wprawy
Czarny nie ma szans, aby tę głowę rozpoznać
a co za tym idzie, naszego plany powstrzymać
Jednak, jeśli się boisz, pomogę Ci trochę
stworzę klona i dam Ci, jako eskortę
Przed rozmową się schowa, będzie nie do wykrycia
potem musisz rozmawiać, nie daj wykryć w sobie spięcia -powiedział Nameczanin i złożył ręce. Po chwili obok niego pojawił się klon. Był dosłownie identyczny. Wyszedł przed dom. Spojrzał na Rikimaru. Czy tym razem pójdzie za nim?


OOC:
Sorki za zwłokę.

Rikimaru spojrzał z zaskoczeniem na technikę, którą wykonał nameczanin składając ręce. Wydawało mu się, że jego moc się zachwiała, urosła, podzieliła na pół, a potem znów niemal zanikła. Skinął głową i odwrócił się. Podszedł do wyjścia, przystanął w progu i lekko głowę odwrócił.
- Jeżeli mnie oszukasz nameczaninie,
z pewnością z mych rąk nie jeden Twój zginie.
Nie boję się śmierci drogi kolego,
bo wzmocnili czarami me ego.
Wykonam jak ustaliliśmy to zadanko,
a teraz odlecę, więc na drogę uszanowanko.
Wow. Nameczański klon wyglądał jak prawdziwy, a jego styl był zaprawdę urodziwy. Wyczulił zmysły i spojrzał do góry, zobaczył wtedy że coś tnie chmury. Niewielka moc w kapsułach dwóch, chyba ktoś jeszcze wykonał ruch. Takie same statki Frost używał, ale również June i Reito taki statek skrywał. Demon lub saiyan być może leci, a może to również changelingowe dzieci. Nie miał teraz głowy do tego, bo dzierżył głowę w ręce dla czarnego. Pomysł nie był głupi, ale miał pewien mankament, bo bez skoków mocy to żaden fundament. Zrobił więc trochę na miejscu hałasu i zwiększył swą moc na chwilę czasu. Zaczął rzucać ki blastami w skały i w horyzont, a niech to wygląda jak wojny front. Huki, rozbłyski i skoki mocy, strzelał jak głupi dzieciak z procy. Żeby czarny oszustwa nie wykrył, trochę swą twarz krwią przykrył. Zrobił to niezwykle pomysłowo, uderzając w ścianę głową. Lekkie rozcięcia na rękach zostawi, duch walki w tym obrazie niech się objawi.
Teraz mógł realizować plan zielonego osobnika. Widać, że klon w nic nie wnika. Wystrzelił prosto do miejsca pobytu swojego zwierzchnika, a klon sobie za nim pomyka. Będąc już blisko trochę zwolnił i wskazał ręką klonowi na wzgórza, zielony zleciał i Rikimaru pomknął jak burza. Dwa kilometry dalej było to miasto zniszczone, a czarny tam stał i miał mięśnie znudzone. Głowę trzymał za nameka czułki, a teraz musiał odprawić aktorstwo z najwyższej półki.
Co przyszłość przyniesie, czas pokaże, albo go czarny rozniesie, albo dalej coś rozkaże.
Jeżeli czarnuch po głowie uwierzy, to z jego rozkazem ścięcia głowy się zmierzy. Poleci wtedy z powrotem do nameka i zostanie ścięta kolejna głowa przez człowieka. Jednej rzeczy ustalić zapomniał, że powinni się w innym miejscu zobaczyć, żeby czarny nie oprzytomniał. Planu miał nie odhaczyć. O tym pomyśli za jakiś czas, niech się wpierw odezwie ten czarny ku***.

OoC:
Spoko. Ja też mam mało czasu i możliwe, że w najbliższym czasie dam radę odpisać dopiero w piątek za tydzień. BTW. Technika nameczanina to multi form? xD

Czarny czekał. Zdawałby się mogło, że od odlotu Ziemianina, cały czas stał w tym samym miejscu, w tej samej pozie. Nic się nie zmieniło. Rikimaru wylądował. Czarny podszedł do niego. Wyrwał mu głowę z ręki.
-Heh. Nieźle -powiedział, uśmiechnął się, cisnął głowę w powietrze i przebił ją bardzo wąskim pociskiem ki. Głowa po chwili wybuchła rozsypując glinę i zieloną warstwę wierzchnią dokoła -te nameki, nawet wnętrza mają dziwne. No to, co? Pora na następne zadanie. Teraz dostaniesz samotnika. Za tamtym wzgórzem - wskazał za siebie palcem - teraz skup się. Od najwyższego punktu wzgórza lecisz dwa kilometry na zachód. Tam znajdziesz małe jeziorko. Idealnie na środku tego jeziora jest niewidoczna dla oka skrytka. Stań na środku, nie utoniesz, będziesz stał na wejściu. Połóż rękę i znajdź przycisk. Usłyszysz huk, jakby zewsząd. Na pięć sekund, dla naszego doktorka to idealny czas żeby zdążyć, otworzy się przejście pod wodospadem. Jak nie zdążysz to już tego dnia, drugi raz nie otworzysz przejścia? Tyle ode mnie dalej muszisz radzić sobie sam - powiedział i odwrócił się -bez pytań, do dzieła. -Powiedział spokojnie.

-Ziemianinie, jak wolisz? Teraz atakujemy czy najpierw lecisz zabić kolejnego? -Zapytał głos w głowie Rikimaru.


OOC:
Tak to multi form, a ta głowa to nameczańska materializacja

Rikimaru powędrował zmysłami za wskazaniami czarnego i wykrył jakieś KI, ale było raczej słabe lub ten ktoś starał się ukryć swoją moc. Gdyby nie wskazówki zwierzchnika to pewnie nigdy by nie trafił na osobnika, który tam się ukrył. Trochę dziwna sprawa, że ktoś się chowa w ten sposób. Być może nameczanin mu wyjaśni coś więcej na ten temat. Doktorek to dziwne określenie, ale to by wyjaśniało skomplikowany mechanizm. Nie spodziewa się, że jest to ktoś silny, ale może być niezwykle szybki. Pięć sekund ze środka jeziora do jakiegoś przejścia w wodospadzie nie mówi zbyt wiele. Wszystko zależy od wielkości jeziora, ale do tej pory nie widział ani jednego zbyt wielkiego, żeby miał nie zdążyć. Skinął głową po tym jak usłyszał wszystko, a po chwili odezwał się znajomy głos. Pytanie było oczywiste i również odpowiedź. Nie poznał wystarczająco przeciwnika, żeby miał go w tej chwili zniszczyć. Postanowił, że lepiej wykończą cele, a potem jego. Nie bardzo wiedział jak ma odpowiedzieć, ponieważ telepatia to nie była jego broszka. Szybka idea przemknęła przez myśli.
- Zabijanie mi się podoba. - Powiedział dwuznacznie, ponieważ pewnie takiej odpowiedzi oczekiwał czarnuch, a poza tym dał znak nameczaninowi, o ile go słyszał, że poleci wykończyć cel.
Skupił się mocniej i zwiększył swoją moc dzięki aurze szybkości. Wystrzelił niczym rakieta zostawiając za sobą jedynie smugę. Po drodze do jeziora wyczuł jakąś grupkę osób, aż nagle zauważył paru Konacków. Jego brak zahamowań zadziałał wbrew jego woli i wystrzelił jednego ki-blasta zabijając trójkę i poważnie raniąc dwóch pozostałych. Dopiero po paru sekundach zdał sobie sprawę co zrobił, ale nie było możliwości cofnięcia tego. Jezioro było bardzo spokojne i nie takie duże, więc powinien sobie poradzić. Unosił się tak na skraju czekając na nameczanina. Liczył, że pojawi się i przeanalizuje z nim sytuacji i ustali co dalej. Te parę minut przeznaczy na uspokojenie tych porąbanych myśli. Miał ochotę dalej zabijać i był pewien, że to wina tej magii, która nie tylko zwolniła blokady bólu, ale i te związane z zabijaniem. Mógł mieć jedynie nadzieję, że nie natrafi na Syy i Deigra, którzy ukryli swoją energię. Na pewno udali się do stolicy, ale z takimi ranami podróż im trochę zajmie.

Całe to zadanie robiło się coraz dziwniejsze ze względu na przeciwników z jakimi przychodziło mu się mierzyć. Nameczański wojownik-klon zaczął się zachowywać inaczej, ale może to wynikało właśnie z tego, że był klonem, ale czujność Rikimaru nie mogła spaść w tej chwili. Szczególnie, że obawiał się pewnej rzeczy. Mianowicie takiej, że czarny wie o czym ziemianin myśli i co robi oraz z kim w danej chwili. Bez wątpienia gra w której się znalazł jest niebezpieczna, ale cokolwiek będzie się działo nie złamie go. Odkąd tylko zmienił się w to czym jest teraz czuje w sobie inną siłę, z której nie zdawał sobie wcześniej sprawy. Jest tym to czego pragnął od dawna, czyli dogonić mistrza. Genialny Żółw już mu zademonstrował ten pułap jakiś czas temu i dążył swym treningiem do tego. Bez wątpienia jako wcielenie demona musiał dostać inny motywator. Było nim zwiększenie mocy poprzez inne stworzenie, poprzez dziwną magię. Jest też pewien, że gdy będzie tego potrzebować to użyje od razu i zmiażdży wroga. Potężny demon jest w tej chwili nieszkodliwy, wie kto nim steruje oraz poznaje kolejnych współpracowników czarnego. Skinął głową po ostatnim słowie nameczanina, a następnie ruszył na środek jeziora. Były dwa miejsca które mogły być wejściem i będzie musiał podjąć szybką decyzję. Miał jednak całkiem inny pomysł w razie czego. Może to być ekstremalnie drastyczne, ale taki trening... Konack jest duża i wysadzenie części planety nie wyrządzi takich szkód. Co prawda zniknie spora powierzchnia, ale mieszkańcy planety nie mają tutaj żadnych strategicznych punktów, ani miast. Jedyne w tej części globu zostało doszczętnie zniszczone przez potwora. Uniósł się lekko do góry i podleciał powoli na środek jeziora, gdzie bez problemu znalazł punkt na którym pewnie stanął. Teraz musiał znaleźć przycisk, ale wystarczyło tylko chwilę powodzić wzrokiem po przeźroczystej platformie żeby zauważyć, że w pewnym miejscu woda jest ciemniejsza. Teraz mógł przejść do realizacji swojego pomysłu... Pojawiły się dwie dodatkowe ręce. Jego ciało spowiła pomarańczowa aura, czyli szybkość, wytrzymałość i energia były w tej chwili podkręcone maksymalnie.
- Kaaa...

OoC:
Trening Start
Shiyoken -300KI
Regen KI i HP full

- ... Mee Haaa Meee... - Zaczął inkantacje tej potężnej techniki. Tym razem chciał osiągnąć jeszcze większy poziom niż dotychczas. Tym razem miał wykorzystać dodatkowe ramiona do stworzenia fali w dwóch kierunkach. Skupienie energii było teraz bardzo duże i dało się wyczuć te potężne siły. Całe jezioro było niezwykle wzburzone, a z nieba zaczęły bić błyskawice. Do tej pory fala uderzeniowa pomagała mu w walce jak żadna inna technika, a im większy poziom wtajemniczenia osiągał tym obrażenia i zasięg były szersze. Już za którymś razem siła uderzenia spowiła niemal cały plac na którym walczył z demonem. Było to może czwarte lub piąte użycie techniki odkąd opanował ją w stopniu minimalnym, a teraz miał zrobić to po raz szósty. Musiało to być najmocniejsze uderzenie jakie wykona, ponieważ cel jest gdzieś pod nim i jednym uderzeniem musi zniszczyć wszystko. Ffynci Ceffyl dostał ki o mocy co najmniej bomby atomowej, czyli zwykłej ziemskiej broni, a teraz potrzebował przynajmniej trzykrotnie większej siły, a w dodatku musi uważać, żeby nie stracić całej ki. Realizacja planu wymaga jak najmniejszego poświęcenia na początku. Będzie potrzebować mnóstwo sił na koniec, dlatego ta Kamehame musi zabrać mu mniej mocy niż jest to konieczne, a równocześnie zyskać na sile. Dotychczas fala uderzeniowa, a dokładniej jej promień, miał dużą średnicę. Przez to energia była rozproszona i musiała trafić na coś dużego, co mogło przyjąć całą moc uderzenia. Podczas walki z demonem skoncentrował ki w mniejszym strumieniu, ponieważ nie dysponował tak dużą dostępną mocą. Mimo mniejszego nakładu udało się uzyskać i tak solidny efekt, który go zaskoczył, ponieważ obszar zniszczenia był ogromny. Energia po prostu eksplodowała. Tym razem zrobi jeszcze węższą fale tak, aby miała podobne właściwości co Dodonpa, której cieniutki promień mógł przebić człowieka. Celem Kamehame nie było przebijanie skóry, a niszczenie. Służyła do unicestwiania i musi myśleć tylko i wyłącznie o tym podczas aktualnego wykończenia. To nie ma być zwykły wybuch lub spora ilość energii. To musi być efekt, widoczny od razu bez mrugnięcia okiem. Całkowite zniszczenie, które może wywołać szybki wystrzał mocno skompresowanej KI i właśnie taką moc w krótkiej chwili zebrał w rękach, a snopy światła wiły się pomiędzy dłoniami i oświetlały jezioro. Blask był niemal tak duży jak przy taiyokenie, a zgromadzona moc tak duża, że wydawało się, że te niewielkie kule, które trzymał w dłoniach zaraz z nich wyskoczą lub eksplodują, ale trzymał je sprawnie. Miał do tego wystarczające siły. Posiadał już doskonałą równowagę każdego aspektu w ciele. Oczywiście niektóre dominowały bardziej od innych, ale ich wzrost był proporcjonalny. Dzięki temu mógł teraz bez większych skrupułów zrobić to co mu rozkazano, a co też sam chciał zrobić. Przesunął stopę na przycisk w tym samym momencie w którym wystawił do przodu dłonie, a najpierw pomknęły dwa promienie w wybranych przez niego kierunkach.
- Haaaa...
Taktyka była dobra, ponieważ teraz mógł jeden z promieni usunąć i skoncentrować się na jednym. Akurat fala lecąca z "dorobionych" rąk była właściwą, więc przystawił parę prawdziwych i skoncentrował się w całości na utrzymywaniu tego niskiego poboru Ki i utrzymaniu tak ogromnej mocy. Jezioro tuż pod falą rozeszło się ukazując skały, ziemię i blachę statku. Błyskawice uderzały w taflę wody oraz w grunt wokół jeziora. Nie brał w tym wszystkim w ogóle słów nameczanina pod uwagę, ponieważ wypowiadał się trochę dziwnie, a poza tym nie bardzo chciał polegać na kolejnej sztuce magicznej. Postawił wszystko na jedną kartę, czyli wyczyszczenie tego terenu maksymalnie jak to możliwe. Wyskoczył do góry i uniósł się najwyżej jak to było tylko możliwe, ponieważ fala wleciała w przejście i nadal ją utrzymywał. Rozległ się potężny huk...
Rikimaru nie dbał o to czy zniszczy kolejny kawałek Konack, ponieważ traktował to wszystko jako dobry trening i rozwijanie własnych umiejętności. Z pewnością ważną kwestią było to, że nie znajdował się tu nikt poza tą trójką, a o nameczanina w tej chwili nie dbał, ponieważ był to tylko klon, któremu nie do końca ufał jak i żadnemu z literą M.
Dopiero teraz nad jeziorem zrozumiał o co chodzi w tej grze. Wcześniej nie miał okazji zobaczyć znaku na czole, ale odbicie wody wyjaśniło wszelkie znaki zapytania z ostatnich paru godzin, a tym bardziej teraz wiedział, że mógłby wszystko rozegrać sam. Uważają go za jednego z nich, ale to wyczuwał w swojej własnej KI. Była inna niż gdy tu przybył, niż gdy walczył z demonem. Wpływ czarnego odmienił wiele rzeczy, a zmiana ki to pierwsze co zauważył. Nawet fala uderzeniowa miała barwę inną niż powinna. Całkowicie ten dziwny róż lub też fiolet nie pasował do jego charakteru i nie odzwierciedlał tego kim jest. Pasował do istot takich jak ten czarny, chociaż jemu przypisać mógł taki kolor fioletu jak ten demon z jego wizji, którego pozbył się jakiś czas temu na dobre. Teraz będzie musiał za jakiś czas pozbyć się piętna litery M i sprawić żeby w przyszłości ta potężna fala uderzeniowa mogąca niszczyć nawet mniejsze planety przybrała koloru jaki zawsze przypisywał do siebie. Złoty być może był do wypadku, ale i miał w sobie cząstkę tamtej osoby. Zdecydowanie bardziej pasował do niego kolor niebieski, ale nie taki zwykły jak ten nieba, a taki zbliżony do barwy zimnej stali. Pomiędzy srebrem, a błękitem nieba. Pod tą egidą jego fala stała się jeszcze mocniejsza i osiągnęła maksymalny na ten moment poziom, który mógł samodzielnie osiągnąć. Niebieskie i złote wyładowania wokół różowej fali, a potem zmieniała powoli odcień, przez fiolet, aż po kolor stali, a do tego złote wyładowania. Koniec fali był gdzieś głęboko, a sama fala przecinała wejście.
Ciężko było stwierdzić co się tak naprawdę dzieje i czy potężny huk oraz niesamowity błysk oznaczają, że za moment całą okolicę spowije niezwykła eksplozja?


OoC:
Shiyoken -300KI
Aury 3, -150HP
Kamehame II(III) 12k (24k) dmg; -10800KI (-19200KI)
Trening Koniec

Atak był bardzo potężny. Rikimaru z aurami był bardzo potężny a jeszcze poziom Majina... Ponadto wzmocnił technikę i włożył w nią wprost ogromną ilość Ki. Atak leciał w górę i napotkał obronę. Technika zaczęła wbijać się w niewidzialną powłokę, która chroniła cała górę. Na szczęście atak był na tyle potężny, że wciąż napierająca fala, przebiła się przez powłokę całkowicie ją niszcząc. Resztki ataku wywarzyły drzwi z ogromnym hukiem. Z pomieszczenia zaczęła wydobywać się dziwna mgła. Mgła przesiąknięta energią. Rikimaru znał tę energię. Była to moc, która wydobywała się z każdej osoby, którą ostatnio poznał. Energia Majinów.
-Dobra, moje zadanie skończone. Nikt Cie nie wyczuł, ani Twojego ataku. Pamiętaj, jesteś zdany na siebie. Uważaj w środku. Doktorek lubi zastawiać pułapki, a ta mgła może być pierwszą z nich. -Powiedział telepatycznie Majin-Nameczanin.
Mgła zaczęła się formować. Z początku utworzyła szkielet, ludzki szkielet. Po chwili na szkielecie uformowały się tkanki na koniec skóra. Zwykła, naga postać, kobieca. Zaostrzyły się rysy twarzy, wyrosły włosy. Postać obracała się. Coraz szybciej i szybciej kręciła się dokoła własnej osi. Ręce miała wystawione na bok o jej bujna fryzura powiewała na wietrze. Zatrzymała się. Teraz już była ubrana. Odwróciła się w stronę wejścia do jaskini. Kiwnęła do ziemianina żeby szedł za nią. Odwróciła głowę w nadnaturalny sposób. Twarz była nad jej plecami a ta cały czas szła przed nią. Wąski promień połączył ich oczy. Nic nie zabolało Majina. NA chwilę jakby go zamroczyło. Gdy otworzył oczy, postać szła przed siebie i miała twarz normalnie ponadto zmieniła wygląd i zmieniła się w Żółwiego Pustelnika. Miał ogromny problem z określeniem tego, co się stało. Nie wiedział do końca czy to, co się wydarzyło to jawa, czy sen…
-Chodź za mną Rikimaru, nauczę Cię najpotężniejszej techniki, jaką znam-powiedziała idąc przed siebie.

Jego zmysły całkowicie szalały i gorączkowo próbował sobie przypomnieć co się stało w ciągu ostatnich 10 sekund. Takie zaniki miał chyba cały czas odkąd opanowała go ta magia i nie mógł nad tym zapanować. Równie dobrze mogło dojść do tego, że zniszczyłby całą planetę w momencie takiej straty świadomości. Teraz natomiast znajdował się na statku i szedł korytarzem za kobietą. Szedł póki nie zorientował się, że idzie za Genialnym Żółwiem. Jak się znalazł na statku? Tego nie wiedział. Kolejne krótkie wyłączenie się? Prawdopodobnie tak, ale jeżeli będzie do tego dochodziło zbyt często to stanie się ich marionetką na dobre. Koniec tego dobrego i zacznij myśleć Rikimaru - powiedział sobie w myślach, ale nie był też pewien tego, czy przekaz dotarł tylko do jego świadomości. Bez wątpienia nameczanin jak i czarny mogli już je znać, a być może pozna je kolejny. Jeżeli wszystko będzie szło w tym kierunku to zbierze ich wszystkich w jednym miejscu i doprowadzi do tego, że sami się wykończą. Jak to mówią, gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta dlatego warto mieć asa w rękawie.
Stanął nagle i spojrzał w górę. Zaczął się śmiać jak opętany co mogło zdziwić tą zjawę, demona lub być może to był ten którego szukał. Ciężko było określić moc istoty przed nim, ale nie mógł to być ziemski mistrz, ponieważ nie mógł znajdować się na rodzinnej planecie. Musiałby się tam teleportować, ale nie sądził, że coś takiego jest fizycznie możliwe, chociaż już widział wiele rzeczy, ale zdolność do znalezienia się w mgnieniu oka na drugim końcu wszechświata według niego była całkowitą przesadą i zbyt potężną zdolnością, żeby śmiertelnik mógł opanować. Śmiech nie ustawał, ponieważ w chwilowej bezradności nie mógł zrobić nic innego, niż po prostu zbić z tropu to coś przed nim. Zaskocz, jeżeli zostałeś zaskoczonym.
Gdy skończył wygłupy ruszył do przodu jak gdyby nigdy nic. Było w tym coś przerażającego, bo nikt nie mógł się spodziewać do czego ziemianin się posunie. Skoro jego Kamehame nie zniszczyła statku to co może to zrobić? Liczył, że rozwali to wszystko w drobny mak i nie będzie musiał się dalej bawić, ale został niemile zaskoczony. Trochę go to denerwowało i w końcu wypalił.
- Dlaczego to cholerstwo nie wybuchnęło?
Pewnie zwróci tymi słowami uwagę kogokolwiek na swoją osobę. Nie wierzył, że zjawa udająca Genialnego Żółwia nauczy go potężnej techniki, ponieważ dlaczego miałby to robić jego wróg? A może jeszcze nie zasłużył na to miano i jest traktowany jako sojusznik? Ktoś ładnie próbuje nim manipulować. Nie może się pogubić, dlatego musi jak najszybciej znaleźć swój cel. Nie wie jak duża jest ta baza, ale jedno jest pewne. Czarny powiedział, że doktorek ma być sam, więc czy ta iluzja to technika przeciwnika? Może tylko jakiś komputer to wytwarza, a może jak to samotny naukowiec stworzył sobie towarzystwo? Wtedy zadał drugie pytanie.
- Czym jesteś?

OoC:
Regeneracja HP na full.
Regeneracja KI 7200+24800= 32000(/36000)

Ziemianin wszedł do środka. Zrobił kilka kroków, a za nim zamknęły się wrota. Sekundę później na to zsunęły się wrota, na których był dziwny kołowrót z czterema uchwytami, który okręcił się cztery razy dokoła. Teraz, co sekundę okręcał się o jeden ząb zębatki. Sekunda, trzask. Sekunda, trzask. Wybijało to rytm i odmierzało czas?
Rikimaru zapytał Żółwia, kim jest. Nastała światłość. Owalne pomieszczenie. Bez drzwi, okien. Na suficie wisiała tylko jedna lampka z pojedynczą żarówką oświetlającą całe pomieszczenie. W miejscu gdzie przed chwilą były wrota, także pojawiła się ściana, jednak swoiste tykanie nie ustało.
Genialny żółw nie odpowiedział. Jego ciało zamieniło się w mgłę i podzieliło na trzy części. Te bardzo szybko ponownie uformowały się w ludzie istoty. Jedną był Sennin, a pozostałymi okazali się rodzice Niebieskowłosego.
-Synu, nie tak Cię wychowaliśmy. -Powiedział ojciec poważnym głosem. Matka zalała się łzami i spojrzała w oczy swojego syna.
-Nas też zabijesz?! Dlaczego jesteś tak zły? -Powiedziała. Znów to samo. Trzy postaci przemieniły się w biała, pełną Ki mgłę.  Ponownie podzieliły się, każda na dwie części. Teraz było już sześć postaci. Do Rodziców i Sennina dołączyli Misaki, Chepri oraz siostra ziemianina. Dźwięk przeskakujących zębatek cały czas roznosił się po pomieszczeniu.
-Zrób to. Zabijanie nie powinno sprawić Ci problemów ani wyrzutów sumienia. Tyle krwi przeleciało już przez Twoje ręce, kolejne ofiary? Co to dla Ciebie… -powiedziała Misaki wzruszając ramionami.
-Jesteś potężniejszy ode mnie, nie mam z Tobą nawet najmniejszych szans. -Powiedział Chepri i przyklęknął na jedno kolano opuszczając gardę. Ostatnia postać nic nie powiedziała tylko wpatrywała się w Niebieskowłosego. Sześć postaci. Sześć osób. Sześć ofiar? Tik, tak…

Wiedział, że coś jest nie tak od samego początku. Ten dziwny dym i tamta kobieta. Przypominała... Sam nie był pewien kogo, ale miał wrażenie, że już ją gdzieś widział. Genialny Żółw jako zjawa to było coś dziwnego, ponieważ oznaczało, że musiano go obserwować wcześniej lub ktoś zajrzał w głąb jego głowy. Mgła rozerwała się w pewnym momencie i stali przed nim mistrz oraz rodzice. Nie widział ich od 3 lat! Nie miał teraz wątpliwości, że ktoś zaczerpnął wiedzy z jego głowy, ale czy poznał tylko postaci z jego życia, czy też znał już jego techniki? Istniało więc spore ryzyko, że niczym już nie zaskoczy swojego przeciwnika. Ten kto próbował namieszać w jego głowie używał jednak złych słów.
- Nie mam was po co zabijać. Sami usunęliście się z mojego życia. Wych... - Nie zdążył jednak odpowiedzieć, ponieważ mgła ukazała kolejne postaci. Misaki oraz Chepri, czyli dwójka osób z którymi przez pewien czas trenował. Słowa zjawy udającej rudowłosą w ogóle do niej nie pasowały, a więc ktoś wiedział kogo zna, ale nie dosięgnął jego wspomnień. Trochę dziwna technika i nie był pewien czemu miała służyć, ale nie wyczuwał nikogo w pobliżu. To nie odciągało jego uwagi od niczego, ale słowa Chepriego też były bez sensu. Co prawda czerwonowłosy mógłby te słowa wypowiedzieć, ale chyba tylko po podjęciu walki. Nie rzuciłby chyba nigdy takich słów bez upewnienia się, że na pewno tak jest.
Jedyna osoba, która nie pasowała do tego otoczenia była szósta osoba, ale dlaczego akurat ją ukazała mgła? Przecież widział ją przez zaledwie jeden lub dwa dni. Podczas krótkiej przygody z Frostem. Był wtedy z nimi również demon Dragot. Mgła pokazywała osoby, które w jakiś sposób wpłynęły na jego życie lub były z nim związane. Teraz pojawiły się wątpliwości co do tego czy tak bardzo został odkryty. Bardziej spodziewać się mógł Alex niż Alice. Być może wszystko się wyjaśni kiedy podejdzie bliżej i może wyczuje wroga.
Zastanawiał się co robi nameczanin skoro Rikimaru był podatny na ten atak. Czy to przez użycie Kamehame kilka minut temu? Był pewien, że tą techniką zniszczy statek, ale teraz już wie, że nic nie jest oczywiste w starciu z Majinami. Namek zdradził czym jest to coś, co rządzi jego mocą. To coś jest groźne i zaczyna brakować mu pomysłów jak ma się rozprawić raz, a dobrze z tym wszystkim.
Zrobił parę kroków do przodu i przypatrzył się dokładnie każdej z postaci. Może w ich słowach skrywała się tajemnica? Tak naprawdę z całego tego grona najbardziej nie pasowały do postaci słowa Misaki. Dziewczyna była waleczna, ale jednak stawiała na honor i nigdy nie uciekała się do zagrywek poniżej pasa. Była... a raczej jest uczciwa. Taką ją zapamiętał i nie taką by ją ujrzał w tej chwili przed sobą.
Miał w sobie sporo gniewu i zero zahamowań, ale wciąż był w stanie trzeźwo myśleć. Nie był bezmózgim mięśniakiem stawiającym jedynie na masę. Ten aspekt zaniedbywał przez długi czas i ciągle go pomijał. Co prawda teraz jest dużo bardziej umięśniony niż kiedyś, a to głównie za sprawą treningów u Genialnego Żółwia, ale jednak zawsze rozwijał swoje siły mentalne. Sporo przeznaczał na medytacje i zdecydowanie wszystko przewyższała jego energia. Bez wątpienia opanowanie wyższego poziomu Kamehame wymagało też większej energii. Przez chwilę miał plan użyć techniki Mafuba, bo bez wątpienia usunąłby tym mgłę, ale nie było takiej potrzeby. Wyciągnął rękę do przodu, do Misaki w kierunku gardła i zacisnął mocno palce. Nie był pewien czy złapie za szyję i zacznie podduszać czy ręka przejdzie jak przez mgłę, ale jeżeli ktoś się gdzieś ukrywa to jedynie pod postacią rudowłosej.
- Nie igraj ze mną!

OoC:
Regen HP i KI. Full.

Zębatki cały czas przeskakiwały. Ich dźwięk był coraz głośniejszy. Z początku był po prostu irytujący, teraz był bardzo wkurzający.
Mgła scaliła się w jedność. Przybrała postać starca. Miał siwe włosy, brodę, wąsy, w tym samym kolorze, a to wszystko dopełniał czarny elegancki garnitur. Wzniósł się pod owalny sufit i będąc przy lampie, odwrócił się tak, by jego twarz patrzyła na Rikimaru, a jego ciało blokowało całe światło. Wystawił prawą rękę wprzód. Zaczął wypuszczać z nich ogromną ilość kulek które były wielkości ki-blastów, ale wyglądały jak fragmenty tej mgły. Kule upadały obok Rikimaru. Były ich dziesiątki. Doktor po wypuszczeniu ostatniej, zniknął. Zdało się słyszeć tylko pstryknięcie palcami i światło zgasło. Dźwięk zębatek był nie do wytrzymania. Był za głośny.
Dwa klaśnięcia. Światło zapaliło się. Z kulek uformowały się postaci. Ich twarze.. To były wszystkie osoby które podczas swojego życia zabił Ziemianin.
-Jesteś w stanie zabić ich jeszcze raz? -powiedział głos, ale jego źródło było nie do wyczucia, przez hałas zębatek. Ciała stały w miejscu.

Był tak blisko, ale tak daleko. Doktorek musiał bawić się w psychologa i starał się wykorzystać na wszelkie sposoby to co mogło działać w przypadku każdego innego osobnika, ale nie Rikimaru. Mgła nie robiła na nim już żadnego wrażenia, ponieważ był niemal 100% pewien, że nie zrobi mu krzywdy, a to co starał się zrobić jego przeciwnik to załamać go psychicznie, ale i tym razem próba się nie uda. Po raz kolejny się roześmiał jak jakiś wariat, a czy kimś o chorej psychice da się zapanować i zrobić mu mętlik w głowie skoro już od dawna ma niewłaściwie klocki poukładane? A może jest zupełnie na odwrót? Być może te malutkie cegiełki pojedynczych myśli i przekonań są teraz ustawione tak solidnie jak mur Berliński? Może są jeszcze solidniejsze? Rikimaru całe dwa lata przeznaczył na mocny trening nie tylko ciała, ale umysłu i efekty tego było widać teraz wyraźnie. Ziemianin musiał podziękować doktorkowi za taką akcję, ponieważ uspokajał swój umysł w całym tym zamieszaniu.
Music Theme
Niemal całe dwa lata ciężkich treningów, a wcześniej? Rok równie trudnego rozwijania ciała, technik i niemal nieustanna walka z wszelkiego rodzaju przeciwnikami. A jeszcze wcześniej? To było spokojne życie jak zwykłego ziemianina. Szkoła, znajomi, rodzina, przyjaciele, ale poza tym wszystkim TRENOWAŁ. Porównując tamten "ludzki" trening od tego, który zaczął przy pierwszym kontakcie z KI... To było nic. Poznając inne siły rządzące światem stawał się coraz większym wariatem i kierował się bardzo często impulsem. On wyzwalał w nim nadludzkie zdolności. Najpierw dzięki zgłębieniu się bardziej w energię uzyskał wzrost szybkości i siły, a jego ciało spowijała biała aura. Później po porażce z Frostem opanował coś co zwiększyło mu szybkość i chwilę po opanowaniu tego... zabił. To była jego pierwsza ofiara w życiu. Wilkołak, którego jedynym celem było zabijanie innych, pożeranie ludzi i wtedy Rikimaru poprzysiągł sobie, że takich jak jego pierwsza ofiara będzie zabijał bez żadnego wahania. Nic się od tego czasu nie zmieniło. Być może to było złe. Morderstwo nigdy nie jest zachowaniem godnym, ale jeżeli może zapobiec tragedii to się nie cofnie. To właśnie widząc tę pierwszą twarz zaczął się śmiać, ale kolejne twarze przypomniały mu o tym, że często kierował się emocjami, chociaż zwierzęta... Wiadomym było, że trochę żal, że musiał zabić myszy, dziki, króliki itp. stworzenia. Robił to żeby przetrwać i wyrzuty sumienia były żadne w związku z tym. Niestety wśród smug, które się pojawiły znalazło się dwóch policjantów. Pamięta dokładnie tamtą sytuację. Wyczuł dziwną i złowrogą siłę. Byli agresywni i nie wiedział do czego się posuną. Starał się ich ogłuszyć, a nie zabić, ale nie mógł wykluczyć ofiar. Nie chciał nikogo zabijać, ale wiedząc, że emanuje z nich zło nie czuł w tym niczego nieodpowiedniego. Snopki mgły tkwiły tam i wpatrywały się w niego. Obrócił głowę i ujrzał jednego z mieszkańców wioski w której mieszkał ze swoją byłą ukochaną Alex. Nie sądził, że wtedy kogoś zabił i nie był pewien czy to nie manipulacja ze strony doktorka. "Nie zabiłem wtedy nikogo, ale ta osoba mogła zginąć z powodu ran, których byłem przyczyną..." Na jego twarzy na moment pojawił się smutek. Trochę nietypowe jak na Majina, którym się stał, ale czuł, że oddziaływanie magii słabnie.
Za nim znajdowało się paru Konacków. To były niestety ofiary przypadkowe, których pragnął uniknąć, ale w przypadku wojny nie da się tego uniknąć. Te parę zgonów wobec pokonania Ffynci Ceffyla było najwidoczniej konieczne. Poza tym kapłani Konnack mogli ich uleczyć, ale również dla nich priorytetem był demon, który mógł zabić dużo więcej mieszkańców planety. Być może doktorek liczył, że Rikimaru ma więcej na sumieniu, ale przeliczył się, a to co zrobił było być może dla niego gwoździem do trumny. Chłopak, który jeszcze dwa lata temu pewnie szalałby i z wielką mocą gniewu zaczął wszystko dookoła niszczyć, teraz jedynie obejrzał się po twarzach i odetchnął głęboko. Z niesamowicie wielką ulgą powiedział:
- Wyświadczyłeś mi ogromną przysługę. Przeszłości pewnie nie zmienię, ale gdybym znalazł się w podobnej sytuacji to nie zmieniłbym linii czasu w żadnym momencie. Niczego w życiu nie żałuję, ponieważ dzięki temu doszedłem tu gdzie jestem.
Powiedział to dość cicho, że doktorek mógł nie dosłyszeć przez ten monotonny dźwięk. Musiałby się nieco zbliżyć do Rikimaru, który uśmiechał się lekko i nieco złowieszczo. Każdy z nich teraz grał w swoją dziwną grę, ale człowiek trzymał w tej chwili sporo w zanadrzu. Tak bardzo się starał i wysilał. Szukał tego mocno podczas starcia z demonem, a potem dostał zastrzyk od czarnego wojownika i zyskał nieco spokoju. Wtedy to poczuł, że to nie są wszystkie pokłady mocy, którą skrywa. Rozluźnił dłonie i spojrzał jeszcze raz po każdej twarzy z osobna. W mroku naprawdę wyglądały jak duchy, które chcą sprawiedliwości, ale życie takie nie było. Było zbyt okrutne i każdy kto przeżył tyle co Rikimaru wiedział o tym. Jedyna jego rozterka w tej chwili to było do czego służy mechanizm, którym ruszają zębatki i czym on jest. Być może ustanie po unicestwieniu doktorka, a może to bomba, która niedługo wybuchnie? Czy jego ciało zostałoby rozerwane? A może jeżeli pozwoli ten mocy się uwolnić to wszystko stanie się jaśniejsze? Dlaczego nie irytował go dźwięk zębatek i ten chory doktorek?
Nie ma sensu żeby ukrywać tę moc. Nie miał planów co do czasu gdy ją w końcu uwolni, a robiąc to wcześniej być może przestraszy swoich wrogów lub tych, którzy widzą w nim zagrożenie. Rozpoznanie każdego przeciwnika może zająć wieki, a do tego czasu może stracić moc ofiarowaną przez swojego zwierzchnika. Zamiast tego skieruje ich uwagę na siebie już teraz i postara się to zakończyć jak najszybciej.
Wyciszył wszystkie zmysły i pozostawił pustkę w myślach. Całkowity mrok ogarnął jego duszę jakby zasłoniła go jakaś kurtyna. Niczym się w tej chwili nie przejmował i o nic nie dbał poza całkowitym rozluźnieniem. Idealnie wtopił się w panujący tutaj mrok, a te trybiki przeskakujące jedno po drugim niemal idealnie zlewało się z drganiem jego ciała w rytm bijącego serca. Chociaż biło ono raczej wolno, czyli zupełnie przeciwnie do stanu w którym korzystał z którejkolwiek aury. Nie mówiąc już o korzystaniu z 4 mocy zwiększających różne aspekty. Jego serce było niemal na skraju wytrzymałości, wypompowywał z siebie sporo sił witalnych. Brak harmonii w korzystaniu z ich wszystkich mógł go kiedyś w końcu zabić. To samo dzieje się z każdym kto w trudnych chwilach działa pod wpływem emocji. Niewłaściwe słowo lub ruch mogą doprowadzić do katastrofy. Najważniejsze żeby wprowadzić spokój do życia i po obrazach, które zaprezentował mu jego przeciwnik zauważył, że go to nie wzrusza.
Osiągnął to w końcu. Nie wiedział czy to dobrze, że nie robi tego w celu obrony innych, a po prostu dla zaspokojenia własnych ambicji. Może los skierował go w tej chwili na niewłaściwe tory, ale mając już tę moc w garści będzie mógł nią wrócić na właściwą ścieżkę.
Music Theme Przemiana
Opuścił głowę w dół, a wokół jego ciała pojawił się czarny niewielki dym. Smugi zaczęły ulatniać się w górę z jego ramion i nóg. Zaczął rozprzestrzeniać się również przy nogach tuż przy podłodze. Duchy jego ofiar nagle zaczęły czernieć i się rozpuszczać, a w całym pomieszczeniu wyczuwało się jakieś dziwne ciśnienie. Ktoś bardzo słaby mógł poczuć coś w rodzaju zwiększonej grawitacji. Nagle pojawiła się przytłaczająca moc. Dosłownie w jednej chwili rozeszła się po pomieszczeniu, a podmuch KI rozwiał dym we wszystkie strony.
Zamiast mierzyć 1,85 cm miał teraz około 2 metrów. Mięśnie się rozciągnęły się i zwiększyły, a to wskazywało na lepsze możliwości co do siły i szybkości. Samo to, że był większy wzbudzało w jego wyglądzie obraz wytrzymałości. Mięśnie wyglądały niczym ze stali, a snopy mgły wciąż spowijały jego ciało, a ich źródło mogło się brać z energii, która się wydawała nie kończyć. Uniósł głowę w kierunku postaci, która przysłaniała światło. Tęczówka Rikimaru była jeszcze jaśniejsza, ale teraz oczy nie miały tego różowego blasku co poprzednio, który wskazywał wyraźnie na moc Majin. Lewe bardzo jasny błękit, a drugi bardzo jasny fiolet. Dwukolorowe oczy. Nie był jedynym we wszechświecie o takiej anomalii, a ukazała ją dopiero taka potęga. W jednej chwili wyczuł niemal wszystko co nie ukrywało swojej mocy, a znajdowało się we wszechświecie, a być może nawet poza nim... Wykrył pewną barierę, za którą również znajdowały się jakieś osoby i niektóre były nadzwyczaj potężne. Nagle jakby odkrył jakąś tajemnicę wszechświata, a raczej ktoś mu powiedział, że taką skrywa, ale nie powie co to jest. To było jak danie dziecku lizaka, a po chwili odebraniem go. Planeta na której się w tej chwili znajdował nie wiedziała jakie zagrożenie znajduje się na jej powierzchni. Z jednej strony populacja żyjąca normalnym trybem, a z drugiej pustkowia, niezamieszkane tereny i niemal całkowicie zniszczone miasto. Niemożliwym było, żeby nikt nie wiedział o tym co się tu dzieje. Wykrył Deigra i Syy, którzy zbliżali się już do jednego z miast. Czarnego, który tkwił w jednym miejscu i jego moc była teraz niższa niż Rikimaru. Nameczanin był również słabszy. Stał się potężniejszy od znajdujących się tu na planecie Majinów, a więc mógłby teraz zagarnąć siłą przywództwo i unicestwić każdego przedstawiciela z literką M na czole. Być może istniał jakiś sposób na to, żeby całkowicie się pozbyć tej mrocznej magii bez zabijania i prawdopodobnie jedynym który znał tę tajemnicę jest nameczanin.
Dźwięk zębatek wydawał się być teraz ściszony. Był w stanie zablokować zbędne dźwięki i nie był do końca pewien czy to jest spowodowane przez magię Majin, która niwelowała ból, czy też jest w stanie lepiej kontrolować nad swoimi zmysłami. Posadzka pod nim stała się niezwykle krucha. Był to metal twardy, ale pod wpływem tak dużej mocy Rikimaru po prostu stracił swoje właściwości.
- Taiyoken! - Powiedział nie zamykając oczu i nie ruszając rękami. Niesamowity blask ukazujący olbrzymią ilość KI. Tak samo jak jego mistrzowska potęga ukazała się w jednej chwili tak samo ze spokojem wykonywał techniki.
Ciemny dym wokół jego ciała już zniknął, ale co chwila widać było niebieskie wyładowania wokół ciała. Teraz energia przybrała bardziej agresywną formę, którą chciał zniszczyć wszystko co tu się znajdowało. Miał przed sobą tego, którego szukał. Była jeszcze jedna rzecz nad którą musiał zapanować. To w czym się znajdował miało jakiś mechanizm. Na wszelki wypadek wolał go całkowicie zablokować, żeby doktorek nie miał za bardzo możliwości natychmiastowej ucieczki lub skorzystania z planu B.
Rozszerzył nieco oczy i użył mocy telekinezy żeby zatrzymać wszystko co niematerialne. Doktorek i tak był unieszkodliwiony przez oślepiającą technikę, której nauczył go Genialny Żółw. Mając takie pokłady energii mógłby chyba unieść górę i po prostu rzucić nią w kosmos. Teraz podleciał do swojego przeciwnika. Zrobił to tak szybko, że obserwator mógłby uznać iż opanował technikę teleportacji. Dźwięk już nie nadążał za jego ruchem. Osiągnął poziom, który zadziwił jego samego. Nie przypuszczał, że jego mięśnie będą tak elastyczne. Ledwie drgnął mięśniami, użył niewiele ki, a efekty były ponad dwukrotnie lepsze. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, bo już ciężko było się powstrzymać przed zadowoleniem z osiągnięcia takiego poziomu. Zrobił zamach pięścią. To było coś pomiędzy zwykłym uderzeniem, a Kiaiho. Można powiedzieć, że w doktorka pomknęła fala uderzeniowa, która rzuciła nim o ścianę. Wgniecenie jakie pozostała wskazywało na nadzwyczajną siłę ciosu. Podleciał wolno do przodu tak, że teraz światło znajdowała się za Rikimaru i zapytał doktorka bardzo spokojnie.
- Pewnie wiesz, gdzie znajduje się reszta Twoich, prawda? Ładnie mi odpowiesz, a ja skrócę Twoje cierpienia. Ja też się potrafię bawić!

OoC:
Aura Mistrzowska?
Jeżeli tak to staty:
Siła: 3773
Szybkość: 3638
Wytrzymałość: 3000
Energia: 4200
HP: 45 000
KI: 63 000 -450= 62 550
PL: 101 634

Taiyoken -400KI
Telekinesa jako neutralna -50KI zatrzymanie zębatek itd.
Atak potężny 7411 dmg

To co się wydażyło przerosło największe sporziewania doktorka. Rikimaru zmienił się. Uwolnił swoją energię i zniszczył mgłę. Dodatkowo. Zablokował mechanizm. To była chyba najgorsza wiadomość dla Gospodarza. Rikimaru uderzył oponenta. Ten momentalnie ukazał swoją formę. Starszy zgarmiony mężczyzna. Nie miał brody tylko bardzo okazałego wąsa. Upadł na ziemię. Spojrzał na przeciwnika.
-Było tutaj wielu, ale- splunął krwią - jesteś pierwszym który pokonał moją pułapkę, ale to nie koniec! -powiedział i spojrzał w sufit. Na lampę. W jego kierunku poszedł promień z oczu doktora. Drzwi z tyłu zaczęły się otwierać. Ukazła się męska postać. Czarnoskóry mężczyzna którego część ciałą była metalowa. Pół-człowiek, pół-robot. Bardzo podobny do Czarnoskórego Majin'a.
Doktor wstał i rzucił się w kierunku Rikimaru, tak jakby chciał go zasłonić. Robot otworzył oczy i strzelił z nich promieniem. Tak jak zrobiła to mgła przy pierwszej konfrontacji... Tylko tym razem promień był wolniejszy. Doktor chciał być celem. Czy zdążył?

OoC: Trening Start

To co nastąpiło po odpowiedzi doktorka było dziwne. Nie był pewien co ma teraz zrobić, ponieważ przed nim stał czarnoskóry pół-robot, którego energii nie wyczuwał i nie mógł określić co potrafi. Doktor nagle ruszył na Rikimaru, a robot wystrzelił promieniem z oczu. Nie był pewien co kombinują, ale nie zamierzał stać bezczynnie. Po prostu uniósł się tuż nad posadzkę i postanowił to wszystko rozwalić w pi**u. Szkoda tracić teraz czas, skoro pewne osoby mogły wyczuć jego potężną moc. Musi wykorzystać ją jak najszybciej. Tym bardziej, że czuje zanikający wpływ magii Majin z każdą chwilą przyzwyczajania się do tej ludzkiej i niesamowitej aury.
Z pewnością jego czarny zwierzchnik może wtedy zwrócić się przeciw Rikimaru, jeżeli ten całkowicie wyzbędzie się tego co tamten mu ofiarował. Dlatego teraz nie zawaha się nawet na chwilę i użyje swojej najpotężniejszej broni jeszcze raz i tym razem jest pewien, że zniszczy to na dobre. Poleciał do góry i przebił się przez dwa piętra statku, aż natrafił na twardszą powłokę, co mogło znaczyć, że znajduje się tuż przy zewnętrznej ścianie, która może być zaraz nad wodą. Jeżeli wystrzeli Kamehame to powinien przebić się przez pokrywę, a do tego rozwalić statek w cholerę, a przy okazji przetestuje co potrafi zrobić tak wielka moc. Z pewnością do pewnego stopnia powstrzyma się, żeby nie zniszczyć planety.
Nie zastanawiał się tak długo, tylko cofnął ręce do tyłu i momentalnie skoncentrował spore ilości KI w rękach. Niemal cały statek drżał od wibracji, które wywoływał przez swoją moc. Być może nie tylko to, ale i okolica. Kto by się przejmował, bo w końcu i tak jest na pustkowiu.
- Kame Hame... Haaa.
Po osiągnięciu wyższego poziomu robił to bardzo szybko i sprawnie. Niemal tak jak Genialny Żółw i moc fali również nie była mała. Prostując ręce dał się ponieść sile odrzutu i przebił przez grubą stal, poczuł wodę, a następnie znalazł się parę metrów nad taflą wody. Fala była wymierzona dokładnie w doktorka, ale chciał również zniszczyć tego cyborga. Włożył w to uderzenie bardzo dużo KI. Fala zderzyła się z jego celem, a następnie pomknęła parę pięter w dół i nastąpiła eksplozja.
Ziemia zaczęła się trząść, a całe jezioro rozświetliło się. Po chwili zaczęły świecić z niego snopy światła w górę, a następnie cała woda wyleciała do góry, a kula energii spowiła nie tylko obszar jeziora, ale również okolice w promieniu paru kilometrów.
Rikimaru tym uderzeniem zostawił niezły krater o średnicy ponad dziesięciu kilometrów i o głębokości co najmniej dwóch kilometrów w centralnym punkcie. Wyrzucona przez falę uderzeniową woda zaczęła spadać w formie deszczu. Padało tak przez dobrą minutę, ale w kraterze i tak było niewiele wody. Widać było szczątki statku, unosił się jeszcze pył. Gdzieś dalej zaczęła szumieć woda. To rzeki, które wcześniej wpływały do jeziora w formie wodospadu zaczęły spływać do krateru i go powoli zapełniać wodą. Przez przypadek wytworzył jeszcze większe jezioro. Z pewnością trochę się zmieni fauna i flora w okolicy. Zastanawiał się czy wciąż żyje klon nameczanina, bo aktualnie nie wyczuwał jego mocy, ani nikogo w pobliżu.

OoC:
Aura mistrzowska -100 HP
HP: 48750-100= 48650
Kamehame III 39690 dmg; -31752KI
KI: 66150-31752= 34398
PL: 104 358

Statek zniszczony? I co teraz z cyborgiem ^^? Doktorek wyoutowany?

Rikimaru, ziemianin. Od przylotu na Konack jego energia mocno się zwiększyła. Początkowo przez magię Majina, a później wszedł na zupełnie nowy, wyższy poziom bojowy. Opanował ziemską aurę mistrzowską. Szybko dało się poznać jego potęgę. Fala uderzeniowa. Użył jej i zniszczył cały statek. Doktor nie był w stanie tego przeżyć. Kolejny Majin skreślony z listy czarnego. Co innego działo się z robotem. Otoczył się dziwną barierą. Ziemianin początkowo ją widział, a później chmura kurzu uniemożliwiła mu dalsze obserwowanie.
Ogromny krater. Niebieskowłosy nie wyczuwał energii Nameczanina w pobliżu. Czyżby on też zginął? Było jednak coś bardziej niepokojącego. Wielka energia, co prawda słabsza od obecnej energii Rikimaru, zbliżała się z ogromną szybkością. Na horyzoncie ziemianin mógł dostrzec czarną smugę przecinającą niebo. Chwile później przed nim pojawił się czarny.
-No, czas to skończyć tu i teraz! Za szybko się rozwijasz, za szybko robisz się potężny. Muszę Cię wyeliminować, a szkoda, bo byłeś bardzo przydatny - powiedział i podniósł pięści - zabiłeś doktorka i Nameczanina. Heh, ten doktorek -powiedział patrząc na krater - nie czułem twojej potęgi przez cała walkę. Te jego sztuczki były bardzo ciekawe... Nie zdziwię się, jeśli przeżył, ale co mu po tym? Ze mną nie ma szans -powiedział i spojrzał na Rikimaru - Ja zabiłem ostatniego Majina, który mi zagrażał, teraz zostaliśmy tylko my dwaj. -Powiedział i zaczął się śmiać -różnica jest taka, że ja jestem wiecznym majinem!! -Powiedział i zaśmiał się groźnie. Zaraz po tym uderzył Rikimaru w brzuch odrzucając go na parę metrów? Użył całej siły a atak nie powalił ziemianina.
-Co?!- Powiedział głośno -jesteś jeszcze silniejszy niż myślałem... Pokażę Ci swoją prawdziwą moc!! -Powiedział czarny i skrzyżował dłonie na wysokości klatki piersiowej. Zaczął krzyczeć w niebogłosy i zaczął się.. przemieniać? Jego skóra zmieniała kolor. Z jego czoła zaczęło coś wyrastać…
-MAKANKOSAPPO!! -To słowo usłyszał Ziemianin a po chwili dziwny promień, który, dokoła którego inny promień zataczał tworząc swoistą serpentynę, przewiercił się przez brzuch czarnego. Ten wypluł spore ilości krwi i zaczął upadać na ziemię.
-Ty głupcze...-Powiedział cicho. Jego ciało chwycił Nameczanin. Tak, ten sam Nameczanin, który cały czas rymował. Uśmiechnął się złowieszczo, do Rikimaru. Położył dłoń na czole Czarnego. Dokładniej, na znaku "M". Powstał ogromny blask. Podobny do tego, który tworzy Taiyoken. Połączyli się?
-Muszę Ci bardzo podziękować -mówiła wysoka postać, której kontury było widać, jeszcze zanim upadł blask -pomogłeś czarnemu zebrać energię z Majinów. Mówił prawdę, zabił tego ostatniego. Uwierzył, że zabiłeś mnie, niestety zniszczyłeś doktorka i jego moc przepadła, ale teraz to ja jestem najsilniejszym MAJINEM! –Krzyknął, gdy blask zniknął, wojownik ruszył w kierunku Rikimaru i wbił mu kolano w brzuch....
Jak zostało wypowiedziane i zapisane: " Tylko dwóch będzie liczyło się w tej batalii".
Po tym wydarzeniu Rikimaru poczuł jak kilkanaście źródeł energii zbliża się do miejsca walki.

OOC:

Siła: 4000
Szybkość: 4000
Wytrzymałość: 3500
Energia: 5000
PL: 113 000

W Rikimaru atak potężny za 8 tysięcy.
Nie używaj kości, ja będę odpisywał, bo trochę się tutaj jeszcze wydarzy

W krótkiej chwili wydarzyło się bardzo wiele rzeczy, ale plan się niejako powiódł. Ściągnął czarnego, dowiedział się, że czwarty został zlikwidowany, ale jego zwierzchnik został zabity przez jego niedawnego sojusznika, który sobie świetnie to zaplanował. Tego człowiek nie przewidział i teraz unosił się przed nameczaninem, którego moc była wyższa od jego własnej, ale nie miał aż takiej przewagi. Przy mocy jaką posiadał chociażby przy potyczkach z Frostem to być może było to wiele, ale teraz moc nameczanina może nawet nie przekraczała 10%. Musiał dobrze rozegrać swoją technikę walki, ponieważ zużył naprawdę dużo KI podczas starcia z doktorem. Co prawda dysponował jeszcze ponad połową KI, ale to oznaczało, że będzie mógł użyć jeszcze tylko raz Kamehame. Oszczędzać moc, czy zakończyć to wszystko jak najszybciej?
Atak nameczanina był błyskawiczny i niemal automatycznie mrugnął oczami wyrzucając z siebie czystą KI w postaci techniki Kiaiho, którą zatrzymał przeciwnika parę milimetrów przed skórą. Nie zużył sporo energii, więc bez problemu może blokować kilka ataków. Spojrzał na dół, ale robota nie było widać i nikt najwyraźniej nie zauważył go. Nie wie czy twór doktorka jest niebezpieczny, ale bez wątpienia musi zająć się teraz zielonym. Może go uratować tylko spokój i wytrwałość oraz liczyć, że nie rozpocznie się za moment walka na dwa fronty. Wie również, czego może się mniej więcej spodziewać po wrogu. Jego promień był niezwykle potężny i będzie musiał na to uważać. Jeżeli to go trafi, to będzie problem. Co prawda czarny Majin nic mu nie zrobił swoim marnym ciosem, więc i to...
- Makankosappo...
Nie zrobi mu takich szkód, ale lepiej dmuchać na zimne. Ruszył błyskawicznie na swojego przeciwnika i wyciągnął do tyłu rękę, a następnie wyprzedził rzuconego podmuchem kiaiho rywala i wymierzył pięścią z całej siły w głowę.
Szum wody zagłuszał ciche szelesty i dźwięki. Dziura powoli się zapełniała tworząc coraz większe jezioro. Wciąż nie dostrzegał robota, co zaczęło go martwić. W dodatku ki były coraz bliżej.


OoC:
Aura mistrzowska -100 HP
HP: 48650-100= 48550
Kiaiho def anulowanie ataku nameka; -800KI

KI: 34398-800= 33598
PL: 104 358

Trening Koniec

Wybacz za długość, ale mam teraz przerąbany tydzień, więc mało czasu na dobre rozwinięcie.

Atak Nameczanina został zneutralizowany w ostatnim momencie. Popularna technika Kiai-ho. Podstawowa a jakże skuteczna. Po ataku Nameczanin odsunął się. Na jego twarzy od początku walki panował arogancki uśmiech. Teraz to się zmieniło. Jego twarz jakby zbledła. Te spore ilości Ki przybyły. Dziesięciu wojowników różnej maści i z różnych planet. Byli jak w amoku i zaczęli atakować.
-Aaaa, więc tutaj jesteście. -Powiedział broniąc się. Wielka fala powietrza wystrzeliła od niego po którymś zblokowanym uderzeniu -właśnie, dlatego rymowałem. To broni mnie przed ich atakami. Tak są zaprogramowani. Przeklęty doktor. Tylko on wiedział... -Dopowiedział po chwili rzucając się i miażdżąc jednego z "szaraków" -ale dla Ciebie też mam niespodziankę -ruszył ręką wskazującą na krater i fragment ziemi uniósł się, a był skierowany w Rikimaru. Pod kamieniem były dwie istoty. Doktor i ten robot. Zdawało się jakby spali -nooo, wzorował się na czarnuchu kreując robota. Ciekawe ile razy go zastąpił arghh.. -Krzyknął dostając w twarz z kolana. Trzech wojowników stanęło obok siebie i zaczęło koncentrować energię. Wypuścili jeden promień. Ten został zneutralizowany przez barierę. Ruszyli wykorzystując jego zaćmienie i zaczęli go atakować.
Robot otworzył oczy. To samo uczynił doktor, ale nie ruszali się. Ich gałki także stały w miejscu.
Zdało się wyczuć kolejne trzy źródła Ki, które lecą w kierunku walki.



OOC:
Riki w Ciebie leci spory kawał ziemi za pomocą telekinezy. Siła + energia = 9 tysięcy.

Ziemianin zaczął odczuwać spadek mocy i równocześnie pierwszy raz od dawna ból. Oczywiście po paru godzinach, a może dniach, bo ciężko czasem ocenić jak na Konack biegnie czas. Jednak wyobraź sobie, że przez kilka tygodni nie pijesz kawy, ale czasem przeleci Ci ten aromatyczny zapach. W końcu po takiej długiej przerwie pijesz łyk idealnie zaparzonej kawy z doskonałymi proporcjami cukru i mleka. Może być bez jednego lub drugiego, jeżeli nie lubisz. O tak. Właśnie ten smak. Nie lubisz kawy? To może K^$%A kakałko? (xD) Wracając do walki... Ból wydawał się niczym symfonia Bethovena wykonana przez najgorszą amatorską orkiestrę świata. Gorzej. To tak jakby wykonawca disco polo próbował zaśpiewać do nuty Bacha lub wykonać piosenkę Metallici. Jednym słowem niemiłosierny, ale na szczęście tylko chwilowy ból. Całe szczęście, że poziom Majin nie schodził natychmiast, tylko stopniowo. W innym wypadku chyba zmarłby na zawał jak dwudziestoletni palacz, oczywiście nie węgla, bo od palenia węgla to ludzie czasem wcześniej umierają jak im trochę jakieś CO2 pójdzie nie tam gdzie trzeba.
Tak czy inaczej przy tak krótkotrwałych seriach bólu dał radę jakoś to znieść, ale nie do końca przez to koncentrował się na sytuacji. Jego ruchy były po prostu mocno osłabione i pewnie zachowywał się jakby miał dwukrotnie niższą moc. Co oczywiście mogło zaważyć o tym, że przeciwnik go po prostu za moment pokona. Wybawienie pojawiło się szybko, bo przyleciała grupka, która zaatakowała nameczanina. Nie był pewien czy to nie są przypadkiem Ci, którzy wtedy ustawili się w rządku, a on teraz jeszcze zdradził Rikimaru ich tajemnicę. Gdyby nie fakt, że nameczanin rzucił w człowieka sporym kawałem Ziemi to mógłby wykuć jakiś dobry rym, żeby szybciej wykończyć swojego przeciwnika nim moc Majin całkiem wygaśnie, ale póki co musiał się skupić jak wyjść z tej opresji. Zniszczenie tej materii mogłoby go kosztować dużo więcej energii niż przypuszcza, więc wystawił ręce i próbował zatrzymać, ale nie dał rady. Ta masa pociągnęła go w dół i zderzył się z wodą. Głośny plusk i trzaski rozwalającej się ziemi i skał. Wody już było pół zbiornika.
Zderzenie z wodą bolało jak diabli i paliło go. Musiał reagować szybko i nie przejmować się niczym więcej. Po prostu ruszy bez chwili wahania na pełnej parze i zniszczy swojego przeciwnika! Tylko to mu zostaje na ten moment. Zniszczy jego i tych, którzy z nim walczą jeżeli są to maszyny doktorka. Niech się dzieje potem co chce, bo to teraz nameczanin jest największym zagrożeniem. Jeżeli moc Majina zniknie szybciej to później już nic nie zrobi, dlatego działać trzeba niezwykle szybko. Skupił się maksymalnie na ciele i momentalnie pojawiła się ciemna, granatowa aura. Uciekł spod skały nim go pociągnęła na dno zbiornika i wystrzelił z wody niczym rakieta wystrzelona z pancernika. Momentalnie znalazł się powyżej nameczanina i wystawił ręce.
- Bankoku Bikkuri!
Idealny atak paraliżujący, którym mógł ewentualnie unieszkodliwić na moment również tych, którzy atakowali jego przeciwnika. Tym samym zyskał możliwość na dość czysty atak, a więc pozostało tylko pokazać jeszcze dodatkowe rączusie i mógł zaatakować z pełną parą. Dodatkowe kończyny pojawiły się w mig, ale nie omieszkały wywołać bólu przez znikającą magię majina. Czas go naglił, więc rzucił się z serią ciosów na przeciwnika, ale najistotniejszy był atak stalową kończyną prosto w czachę.
Zielona smuga pozostała za rywalem, który wstrzelił się pięknie w taflę wody wzbudzając przy tym kilkumetrowe fale. Rikimaru dyszał ciężko. Zużył więcej energii niż przypuszczał, a do tego odniósł wrażenie, że jego moc już spadła. Nawet się wiele nie mylił, ponieważ w istocie jego moc spadła, był zlany całkowicie potem, a literka M zniknęła. Nie zmienia to jednak faktu, że kolor włosów i oczu pozostał. Moc zła odcisnęła na nim swoje piętno, które pewnie będzie widoczne jeszcze przez długi czas. Wyglądał teraz około 2 lata starzej, a więc będzie mu teraz trudniej rosnąć w siłę, ponieważ by to znaczyło, że jego organizm może mieć wiekowo jakieś 25, czyli akurat maksimum zdolności rozwojowych. Teraz będzie tylko gorzej, a więc jego najlepsze lata być może są teraz. Może jednak uda mu się zachować wysoką formę tak długo jak to się udaje Genialnemu Żółwiowi. Po powrocie na Ziemię będzie musiał z nim pogadać jak to robi, a może znajdzie jeszcze swój własny środek.
"Czy to koniec walki? Ile mi jeszcze zostało?" - Zastanawiał się. Spoglądał niepewnie na doktorka i cyborga.

OoC:
Aura -100HP
Emmm zapomniałem w poprzednim poście napisać Atak Potężny... (wtedy by było:
Jego HP: 52 500 - 7712)
A teraz:
Bankoku Bikkuri [paraliżuje] 4830 dmg; -5313KI
Shiyoken -300KI
Steel Hand 20000dmg; -25000KI
Razem: 24830dmg; -30613KI
Moje KI: 33598-30613= 2985
Moje HP: 48550-100-9000= 39 450

Jego HP: 52 500-24830= 27 670 (-7712?= 19958 czy to co zapomniałem też może być czy Ci popsuje plany?)
Jego KI: 75000-7245= 67 755

Schodzę z Majina...

Na Majin:

Po zejściu z Majin bez Bonusów :

Rikimaru opadał z sił. Energia Majina opuszczała go, ale zebrał jeszcze energię na ostatnią kombinacje. Unieruchomił przeciwnika techniką od genialnego żółwia, następnie wytworzył dodatkową parę rąk na plecach i ruszył z bardzo skutecznym atakiem. Nameczanin początkowo zwrócił zbyt dużą uwagę na blokowaniu ciosów przeciwników, przez co wystawił się na atak ziemianina, nader skuteczny. Nameczanin oberwał, dodatkowo jego przeciwnicy ruszyli na niego, jeden z ki-swordem zaatakował Nameczanina i uciął mu lewą rękę.
Na chwile wszyscy odpuścili. Nameczanin wstał. Zaczął krzyczeć, a żyły wyszły mu na czole. Po może sekundzie powstałą nowa ręką. Wyrosła z uciętego fragmentu. Nameczanin ciężko dyszał.
-Nooo, nieźle, ale Twoja energia nie jest już za duża... CO?! -Krzyknął po chwili a jego oczy zrobiły się wielkie, prawie wyszły z oczodołu. Obok Rikimaru pojawiły się trzy postaci. Jedna z nich to ten kapłan, który uciekł. Drugi osobnik był średniego wzrostu i miał siwą brodę. Trzeci natomiast był wysokim wojownikiem o błękitnej karnacji. Miał na sobie pancerz z szerokimi naramiennikami. Do tego ochraniacze na piszczele oraz rękawice.
-Nie wszystko zostało zapisane -rzekł ten z siwą brodą, mędrzec - "A atak przyjdzie ze strony, z której najmniej się spodziewacie..."  To wszystko tłumaczy. Nie raz z Tobą handlowaliśmy. Mieliśmy dobre stosunki. -Powiedział mędrzec. Kapłan położył dłonie na Rikimaru  i zaczął go leczyć. W ułamku sekundy ciało Rikimaru ruszyło się wbrew jego woli. Nameczanin przywołał je do siebie, telekinezą. Położył mu dłoń na czole. Ostatni raz, na chwile pojawił się na nim znak "M". Energia z tego znaku jakby się zmaterializowała a Nameczanin chwycił za nią i energicznie pociągnął. Wiedział, co się święci o odsunął się na bezpieczną odległość.
Z ciała Ziemianina zaczęła wyciekać energia. Formowała się w... Demona! -Ffynci Ceffyl -powiedzieli równo kapłan, wojownik i mędrzec. Demon po zmaterializowaniu się ruszył i zaczął walczyć z wojownikami, którzy przybyli pomoc ziemianinowi.
-Ta przepowiednia to stek bzdur! -Krzyknął głośno Nameczanin - ktoś z was był bardzo uczynny ze mi ją przytoczył. Kończy się słowami "... Zło zostanie wygnane z planety. Litera "M" zostanie pokonana" -zaśmiał się zielony -a obecnie to niemożliwe, Ffynci Ceffyl jest na moje rozkazy! Nie macie z nami najmniejszych szans… -Krzyknął, złączył ręce i posłał falę w kierunku Rikimaru. Ten został osłoniony przez wojownika w zbroi. Ten po zneutralizowaniu ataku ruszył na Zielonego. Kapłan i mędrzec podeszli do Rikimaru i oboje zaczęli go leczyć, –Jaki masz plan na ich pokonanie? –Zapytał spokojnie mędrzec.
Doktor i Robot zaczęli ruszać gałkami, jakby obserwowali, co się dzieje, ale poza tym się nie poruszali.

OOC:

"Ffynci Ceffyl" (zmęczony przebywaniem w Twoim ciele nie wraca z pełną mocą):
Siła: 8000
Szybkość: 8000
Wytrzymałość: 6000 HP: 50 000
Energia: 10000 KI: 70 000
PL: 220 000
Jego odporność na ataki energetyczne wynosi 50%.

HP Nameczanina: 19958 +1000=29958
K Nameczanina: 67 755-20000(za leczenie) =47 755 -7 755 za GEKIRETSUKODAN= 4000

Statystyki reszty nie są ważne.

Nameczanin i Demon zajęci walką. Jeśli przeczekasz cała turę to wyleczą Ci HP oraz Ki do maksimum, jeśli nie to 10 000 Ki i HP do maksimum.

Atak był dość skuteczny, bo nameczanin ruszał się wolniej, ale również Rikimaru stał się teraz słabszy. Mimo posiadania tak dużej mocy jaką była ostateczna ziemska aura to i tak w nadchodzących wydarzeniach jego udział będzie się liczył w małym stopniu.
Najpierw pojawili się Ci, których energię wyczuł jakiś czas temu. Domyślał się, że to Konack-jini, których być może przysłali Syy i Deigr, którzy ledwie uszli z życiem po ostatniej walce. Rozpoznali nameczanina, który ich zdradził, a ten nagle przyciągnął do siebie Rikimaru i coś zrobił. Ostatki znaku M rozświetliły się, a potem wystrzeliła masa energii w formie dymu. Ziemianin wiedział co jest z tym związane, ponieważ jakiś czas temu zamknął w swoim ciele demona. Blokada musiała się zwolnić wraz z mocą czarnego, którego imienia nigdy nie poznał? A może nie pamiętał. Dlaczego również nie pamięta imion majinów? Wydaje mu się, że dobrze ich znał. Obca magia sporo mu zamieszała w umyśle.
W pewnej chwili dotarły do niego słowa mędrca. Wtedy też się skapnął, że wojownik w zbroi zasłonił Rikimaru swoim ciałem. Rozejrzał się po okolicy, spojrzał na nameczanina oraz Ffynci Ceffyla. Sytuacja była trudna, ponieważ ostatnio sobie nie mógł poradzić z niebieskim demonem, ale teraz miał ponad dwukrotnie większą moc. Problemem był jednak jeszcze panujący nad potworem Majin, a zlikwidowanie jego daje kolejne znaki zapytania. Jak zacznie reagować demon oraz czy nie zwiększy on swojej mocy? Już raz doszło do tego, a więc jeżeli zniszczyć Ffynci Ceffyla to jednorazowym atakiem, ale nie miał na tyle sił, żeby unicestwić go jednym atakiem. Do tego jakaś przepowiednia, o której nic nigdy nie słyszał.
- Mam pewien plan, ale muszę się zregenerować i odpowiednio przygotować. Ile wam zajmie zregenerowanie mnie? Gdzie jest reszta? Dlaczego tylko tylu was przybyło? Gdzie Deigr i Syy?
Czuł jak wracają mu siły witalne i ki, ale musi chwilę poczekać. Kapłan, który przybył należał do elity, ponieważ jego poziom leczenia był przynajmniej tak dobry jak poziom leczenia trójki, która wspierała go w walce niemal dzień temu. Przy takich zdolnościach Konack-jin nie potrzebował snu, który go zaczynał zabierać w sferę marzeń tuż po tym jak ulotniła się moc majinów i zniosła blokadę bólu, który również powoli zanikał.
Jak tak dalej pójdzie to będzie mieć na tyle sił, by jeszcze raz uderzyć najpotężniejszą Kamehame jaką do tej pory opanował. Tym razem nie będzie mógł się ograniczać i będzie musiał stanąć lub też znaleźć się dokładnie pod Ffynci Ceffylem, żeby jego fala była wymierzona w kosmos. Wtedy nie będzie ryzykować zniszczeniem planety. Kto wie czy poprzednie użycie fali nie mogło zagrozić Konack i być może twarda stal statku powstrzymała nieco możliwość większych zniszczeń.
Obserwował wydarzenia i czekał, a to się wydawało dłużyć. Nameczanin walczył z tamtymi osobnikami, a dlaczego oni atakują tylko jego? Dlaczego nie zwracają za bardzo uwagi na Rikimaru i innych? Co zamierza zrobić doktorek ze swoim czarnym robotem? Są nieruchomi, ale widać, że reagują na zdarzenia. Co powinien wykończyć jako pierwsze? Niebieskiego potwora, którego moc zna i jego pana, a może tych, których mocy nie zna, a których nie udało mu się zniszczyć wraz ze statkiem?
Nigdy by się nie spodziewał, że planeta Konack przysporzy mu tyle problemów. Nie sądził, że pozna przedstawicielu tylu ras i różne typy magii. Co chwila coś go zaskakiwało i gdy uważał, że w końcu jest krok przed czymś lub kimś to po chwili znów wracał do punktu wyjścia. Wszelkie przeciwności losu jakim stawał czoła rzucały kolejne kłody pod nogi. Miał wrażenie, że wszechświat stara się wszystko zaadaptować do tego, żeby wykończyć Rikimaru. Tak jakby jakaś boska moc lub jednostka starała się usunąć go z tego świata i odesłać go do innego świata. Kim był? Kim jest? Czy stanowi tak duże zagrożenie? Czy może zaburza tak bardzo równowagę między dobrem, a złem, że zło wraca ciągle ze zdwojoną siłą? Kim był w cholernym poprzednim wcieleniu? "Czy ktoś może znać odpowiedź na te pytania?"
Będąc pod wpływem mocy Majin nie widział żeby dobro go lub tym z którymi współpracował wygrywało lub próbowało coś zniszczyć. Wszechświat pozwalał złu się zwalczać na wzajem. Czy aby na pewno jest teraz po dobrej stronie? Jeżeli komuś dano drugą szansę, tworząc życie jakim był Rikimaru to być może zaczął w tym żywocie po złej stronie...
Złapał za gardło kapłana i mocno ścisnął, a następnie z dziwnym spokojem powiedział:
- Regeneruj mnie szybciej, bo wszyscy tu zginą. Rozumiesz?

OoC:
Ok, więc czekam turę na pełną regenerację.
Możesz też dodać, że mi strój nowy dają czy coś, bo na razie to latałem z samą dolną częścią stroju x)

Walka Ffency Ceffyla z nieznanymi wojownikami nie była wyrównana. Z początku mogło się wydawać, że przeciwnicy Nameczanina mogą mieć szanse. Posłali potężne fale w jego kierunku. Mocno go zranili, ale... to na nic się nie zdało. Widać było, że ataki energetyczne nie są tak skuteczne. Demon jednym ruchem ręki posłał na ziemię przeciwników, większość przy tym zabijając. Następnie ruszył w kierunku swojego pana, stawiając swoją wielką stopę obok robota i doktorka. Potężny wstrząs podrzucił na pół metra w powietrze obie postaci. Ci jakby obudzili się. Rozejrzeli się dokoła. Nad nimi stał błękitny Demon. zaczęli z nim walczyć. Tak, teraz było widać potęgę inżyniera i jego dzieła. Były wyraźnie silniejsi niż Ffency Ceffyl. Demon jednak nie dawał za wygraną. Do potyczki dołączyło się dwóch nieznanych wojowników. Byli wyczerpani ale chcieli pomóc. Trzymali się blisko Doktora. Walka przechodziła w nowy etap.
-Dobra, skończmy to raz na zawsze, a potem... -spojrzał na kapłana, mędrca i Rikimaru -zobaczymy... -powiedział wyraźnie do swoich towarzyszy doktorek.

-Spokojnie Ziemianinie, robimy co możemy -rzekł mędrzec -przybyło nas tylko tyle, gdyż reszta strzeże wyroczni. Musieliśmy ją ochraniać gdyż nie wiadomo co zaplanował Majin. Faktem jest też, to ze nie spodziewaliśmy się akurat jego... Gdybyśmy wiedzieli to może wzięlibyśmy jeszcze kilku wojowników. Nasza osada jest daleko stąd. Musimy dać sobie radę sami -powiedział spokojnie.
Wojownik w zbroi z początku przegrywał walkę z Nameczaninem. Doprowadził do zderzenia technik. Wielka kula energii powstała na skutek zderzenia i przepychali ją między sobą.
-POMÓŻ, ziemianinie! To nasza szansa! -krzyknął głośno wojownik. Wiedział on bowiem, że kapłan i Mędrzec nie są zbyt silni w walce w zwarciu. Mają spore ilości Ki, ale używają ją do leczenia. Są wsparciem.

W całej tej sytuacji było sporo niewiadomych, ale póki doktor i jego świta walczyli z Ffynci Ceffylem to Rikimaru mógł się natychmiast zająć nameczaninem. Później pomyśli co z demonem i jego przeciwnikami. Zastanawiał się tylko dlaczego naukowiec, który jest Majinem próbuje zabić tego, który dla nich walczy. Coś tu było nie tak. Nameczanin powoli zyskiwał przewagę, więc musiał zareagować natychmiast. Poczuł, że jego siły się zregenerowały, a więc mógł działać. Zielony potrafił się regenerować, ale do regeneracji potrzebuje pewnie energii. Albo zamęczy nameczanina albo... wykorzysta to, że konack-jin ściera się z nim. Podleciał do wojownika i szepnął mu.
- Gdy jest DZIESIĄTA... czas zamykać oczy i spać. - Kod był dziwny, ale ruch ziemianina powinien uświadomić konacka o co chodzi.
Błyskawicznie śmignął do przodu i znalazł się po lewej stronie wroga, a dokładnie na GODZINIE dziesiątej od wspierającego go wojownika i rozstawił ręce, a po chwili jasne światło oślepiło wszystkich w okolicy poza temu, który otrzymał WSKAZÓWKĘ. Nie widząc nic mogli tylko słyszeć szum wody wypełniającej zbiornik oraz świst wiatru. Momentalnie przesunął się za nameczanina, a odgłosy jego ruchu wydawały się wyznaczać SEKUNDY. Wtedy też wystawił ręce i sam zamknął oczy koncentrując się, żeby Kiaiho uderzyło jego przeciwnika i nie poszło dalej.
Idealnie ze szwajcarską precyzją i kunsztem zegarmistrza uderzył czystą energią w plecy przeciwnika, a następnie ponownie przemieścił się dokładnie na wprost i uderzył z łokcia w kark licząc, że pchnie przeciwnikiem na fale. Musiał umknąć w ułamku sekundy. Odleciał niżej wchodząc w obszar aury Ffynci Ceffyla i poczuł się wtedy dziwnie, ale...
Demon! - Odezwał się dziwny głos, a może jakaś komórka w jego ciele. Nienawidzę go!!! - Tym razem niemal całe ciało przeszła fala donośnego dźwięku. Rikimaru nie panikował, ponieważ nie odczuwał niepokoju z tego powodu. Uczucie było nietypowe, bo niby obca obecność, ale wcale mu nie przeszkadzała, bo jej energia była podobna do jego własnej. Dlaczego akurat teraz to czuje?

- Stałeś się silniejszy, ale to jeszcze nie jest ten czas. Zabij niebieskiego. Jego aura źle na Ciebie wpływa.

Rikimaru nie rozumiał dlaczego wcześniej obrazy tej istoty działały na niego tak negatywnie, a teraz w ogóle nie przeszkadzało mu. Przecież to dlatego próbował usunąć swój znak, ponieważ uważał, że w nim jest cała wina za zło jakie wyrządził jakiś czas temu w wiosce w paśmie górskim i skrzywdził swoją ukochaną. Teraz nawet już o niej tak nie rozpamiętywał, ale coś było w tym co powiedział głosik w głowie. A może ktoś przemawiał do niego telepatycznie? To nie pierwszy raz gdy to słyszy.
Bez względu na to kto i w jaki sposób przemawiał... Aura niebieskiego działała na niego tak, że chciał walki. Po walce z nameczaninem miał ochotę na doktorka i jego robota, świtę oraz na samego demona. Pragnął wykończył jednego po drugim. Energia niebieskiego kusiła go do rzezi i zrobienia demolki. Być może przez to, że za pomocą Mafuby schował go w sobie to i rozwalił statek poprzez Kamehame. Zachował się również niehonorowo atakując zielonego od tyłu. W pewien dziwny sposób go to bawiło. Jego moc znów była zdestabilizowana, ponieważ na krótką chwilę wydawało mu się, że nagle urósł w siłę, a potem znów moc się wyrównała do poziomu aury mistrzowskiej. To było... podczas kontaktu z obcą świadomością. Wewnętrzny głos mówił mu, że taka jest jego natura. Jest ziemianinem, który ma emocje i to naturalne się nimi kierować. Panowanie nad sobą jest nudne i przewidywalne, a to ostatnie w walce jest zgubne, ponieważ przeciwnik łatwo rozpozna schemat.
A co do niebieskiego demona... Najwidoczniej jakaś jego część utkwiła w Rikimaru, a może zaciągał się jego świadomością poprzez tę potężną aurę? Czy ludzie są podatni na takie rzeczy? Czy jest skazany na to, żeby stać się demonem? Potworem w ludzkiej skórze?
Właśnie dlatego zachował się inaczej i zaatakował nieprzepisowo według kodeksu wojownika. To było okrutne, ale wobec takich jak Majin nie można inaczej. Trzeba ich wszystkich wykończyć tu i teraz nim wybije ostateczna godzina. Nie może im pozwolić na kolejne kombinacje i sztuczki. Bez wątpienia jest to sądny dzień, ale jeszcze nie wiadomo dla kogo.

OoC:
Aura -100HP
Taiyoken -400 KI (oślepienie jego, nie widzi fali Konacka?)
Shiyoken -300 KI
Kiaiho def-ofe 5040dmg; -756KI (pcham go na falę lub wybijam go z używania jego?)
Atak Potężny 10 744dmg (pcham go na falę?)
DMG na nameka: 15 784 (HP: 29 958-15 784= 14 184)
Moje KI: 75600-756-300-400= 74 144
Moje HP: 47520-100= 47420

Trochę kombinacji, czy tylko moje dmg?
Post 1/z około 50 Fuzja z demonem

Nameczanin cała swoją siłę wkładał w falę, którą wypuszczał w dłoni. Wiedział, że jeśli ulegnie, to zginie. Zgromadzona energia byłą już zbyt duża i zbyt potężna, żeby jakakolwiek istota mogła przeżyć zderzenie się z nią. Nawet bariera mogłaby nie podziałać. I Majin i wojownik w zbroi cały czas dodawali energii do tykającej bomby z opóźnionym zapłonem.
Wojownik w zbroi wsłuchał się w słowa ziemianina i czekał na jego ruch. Gdy Niebieskowłosy ruszył Nameczanin odepchnął go falą kiai-ho. Musiał, to była jego jedyna deska ratunku, ale w ten sposób przechylił szalę zwycięstwa na korzyść przeciwnika. Jego fala zrobiła się mniejsza, zaczął przegrywać starcie
-Cholera.. CEFFYL!!! -Krzyknął Nameczanin. Rikimaru był nieco ogłuszony falą powietrza.

Doktor ze swoją ferajną dawali ostry wycisk demonowi. Ten jednym energicznym machnięciem swoją pazurzastą łapą chciał wyeliminować  z walki główny mózg. Tak to działało. Doktor mówił swoim towarzyszom, co mają robić. Jeden odwracał uwagę, inny atakował. Jeden przytrzymywał atak, reszta skupiała się i uderzała grupowo. Doktorka obronił w ostatnim momencie robot o ciemnej karnacji. Utrzymał blok! Zablokował uderzenie Ceffyla, nie przewracając się. Musiał być piekielnie mocny. W jednym momencie demon zrezygnował z ataków i jednym susem poszybował w kierunku doktora... a właściwie w kierunku fali. Wskoczył w nią i manualnie zdetonował energię. Powstał olbrzymi wybuch wewnątrz krateru, który stworzył Rikimaru a wszyscy, dosłownie wszyscy poszybowali w kierunku skalnych ścian i zatrzymali się na nich. Jedyną osobą, która coś zrobiła, była wojownik, który siłował się z Nameczaninem. Ten własnym ciałem osłonił kapłana i mędrca. Podczas lotu objął ich i tylko on uderzył w ścianę. Wszystkiemu towarzysz ogromny blask.

Wojownik postawił na ziemi swoich zwierzchników. Wyleciał w górę. Było widać na jego twarzy zmęczenie. W centrum bitwy leżało ciało demona. Nie zniszczyło się. Nie był w stanie walczyć, ale jeszcze żył. Ledwo.

Doktorek i jego towarzysze stali przy sobie. Mózg miał założone ręce i z uwagą obserwował, co dalej się wydarzy. Nie chciał niczego zaczynać.

Nameczanin najbardziej oberwał. W tym całym blasku nie było widać jak wielkie ciało demona uderza w zielonoskórego. Leżał kilkanaście metrów od demona. Zaczął czołgać się w jego kierunku z wielkimi trudnościami.
-Kur**, musi mi się udać. Muszę go tylko dotknąć.. -Powiedział do siebie. Nameczanie mają nadzwyczaj dobry słuch. Wojownik telepatycznie przekazał Niebieskowłosemu ziemianinowi słowa, jakie wypowiedział ich główny przeciwnik.

Rikimaru nie jest zwykłym ziemianinem. Jak to już w historii kilkakroć bywało miał swoją przeszłość mroczną i przerażającą. Ta przeszłość to poprzednie wcielenie, które było uosobieniem prawdziwego zła. D.Ragon...
Narodził się kilka wieków temu na planecie zwanej Ziemią. Tak. Tej samej co Rikimaru i wielu innych ludzi. Był pół człowiekiem i pół demonem. Ojciec D. Ebil niezbyt silny i niezbyt straszny demon grasujący w okolicach bramy demonów, tajemnego przejścia między światem żywych i umarłych. D. Ebil miał tego pecha, że spotkał na swej drodze pewną przepiękną kobietę o imieniu Shina. Siłą rzeczy jak to na demona przystało. Wziął ją do lasu... i tam też zostawił, a potem zniknął. Podobno ktoś zamknął bramę i żaden demon potem przez długi czas z nory nie wyszedł.
Pięć lat później Shina urodziła. Tyle lat z brzuchem, bo dziecko nie chciało wyjść, ale gdy kondycja Shiny nie była najlepsza to już nie było innej opcji. Tuż po narodzinach kobieta zmarła, a już dość duży dzieciak miał siłę w rękach i nogach. Lekarz, który był przy porodzie zabrał go do swojego domu, ale następnego dnia znaleziono go martwego.
D.Ragon uciekł z miasteczka i kroczył przed siebie. W ciągu dnia urósł na tyle, że wyglądał jak 10-letni chłopak, a przez noc przeczytał ponad sto książek, które miał w swojej kolekcji doktorek. Dzięki temu nie był taki głupi jak jego ojciec, a jego siła była znacznie większa...
W ciągu roku przemierzył całą ziemię zabijając kilkadziesiąt osób, przeczytał ponad 1000 ksiąg i zdobył dość dużą wiedzę. Dwa lata później miał już w posiadaniu statek kosmiczny, którym opuścił ziemię...
Narodził się dziwny twór, w niezwykłych okolicznościach i o nietypowych umiejętnościach, a Ziemia to był dopiero początek. Nie zniszczył jej, bo nie miał tyle mocy, ale też nie planował jej zniszczyć. Był owocem tej planety i uznał to jako pierwszy punkt na planszy. Przygoda się dopiero zaczęła, a wtedy na Ziemi nie znalazł przeciwnika godnego siebie.
Rikimaru potrząsnął głową i rozejrzał się po okolicy. Panował teraz straszny chaos, a pierwszym który zaczął działać był wojownik w zbroi...

OoC: Póki co taki tam post do transa. [2/ z około 50] (Nie wiem za bardzo o chodzi => gg) Wtedy napiszę dalej do akcji.

... i przekazał telepatycznie informacje. Po raz kolejny ta dziwna technika, którą wydaje się znać wielu wojowników. Nie dostrzegał w tym jednak innej przydatności, ponieważ jeżeli chce komuś coś przekazać to zrobi to ustnie, ale jednak... Jak ten wojownik dowiedział się, że co mówi nameczanin? Rikimaru przyglądnął się dokładniej i wtem dostrzegł zielone czułki! Ten też był z Namek i walczył przeciw pobratymcowi, a już myślał, że tylko ludzie są takimi prymitywami. Okazuje się, że inne rasy też mają spory wewnętrzne i taki też jest świat.

Tym co musiał teraz zrobić Rikimaru to zdecydowanie postawić na atak, który wykończy jego przeciwników, ale tak jak wcześniej ustalił to zrobić tak, żeby byli ustawieni poza zasięgiem planety, ponieważ nie chce się powstrzymywać. Jedyna rzecz, którą teraz wymyślił to telekineza, ale musi się liczyć z tym, że koszt takiej czynności będzie nadzwyczaj duży. Olbrzymie ciało Ffynci Ceffyla, a do tego jeszcze drugi obiekt, ciało nameczanina. Przynajmniej będzie wiedział jak duże przedmioty będzie mógł przenieść w przyszłości. Ten atak miał nadzieję, że będzie ostatnim, ponieważ moc demona oraz zielonego były znacznie słabsze. Teraz ma wystarczająco mocy na dwukrotne uderzenie Kamehame. Będzie musiał wyważyć jej poziom, ponieważ są jeszcze inni przeciwnicy, po których nie wie czego się spodziewać.
Błyskawicznie przemieścił się do nameczanina, ponieważ jego mógł wyrzucić w powietrze bez większego problemu.
- To jest koniec dla Ciebie. Przepowiednia? Wygląda na to, że jaka by nie była to Twoim przeznaczeniem jest śmierć. Tu i teraz.
Złapał go za rękę, którą wystawiał w kierunku niebieskiego potwora i z całej siły cisnął nim w powietrze. Następnie skoncentrował się bardzo mocno na umyśle i zadziałał energią ziemi, a po chwili wyrósł spory słup który wybił cielsko demona w powietrze. Miał teraz łatwiej, bo go bez większych problemów unosił coraz wyżej i wyżej. Wciąż trzymając go w powietrzu tuż obok nameczanin zaczął powoli pod nosem wymawiać i koncentrować spore ilości energii w dłoniach.
- Ka... Mee... Haaa... Meeee...
Wyczuł, że ta ilość mocy będzie odpowiednia do zniszczenia ich obu. Promień musi się rozejść nieco bardziej, żeby objął cielsko demona i zniszczył każdą jego oraz nameczanina komórkę. Nie był pewien czy nameczanin może regenerować się do woli bez względu na to ile mu ciała zostało, czy wystarczy zniszczyć jedynie mózg, ale nie ma co się wahać. Z tej pozycji planety nie zniszczy. Wtedy odpuścił telekinezę i momentalnie wystawił ręce do przodu i wystrzelił.
- Haaaaaaaa.
Ciemno-niebieska fala pomknęła ku górze i objęła swym zasięgiem dwójkę przeciwników. Nie była tak mocna jak fala, którą wysadził wtedy statek, ale według jego oceny wystarczająca do pokonania wroga tego i przyszłego, który pozostał. Nie wie co doktorek zamierza, ale nie odpuści mu tak łatwo.
Trwało to kilka sekund nim błysk zniknął na horyzoncie i aura wokół pola walki wróciła do normy i zagłuszające trzaski i piski fali ucichły. Fala uderzeniowa wyglądała niczym potężna błyskawica, która odbijała od ziemi w kierunku nieba. Rozdzielała chmury i ukazywała czyste rozgwieżdżone niebo, na moment rozjaśniając okolicę w promieniu paru kilometrów.
Na ten krótki moment zapadła dziwna cisza...

OoC: Aura -100HP Telekineza (do uniesienia demona) -10000KI Kamehame III (5%KI) 3780 dmg; -2268KI Moje KI: 74 144-10000-2268= 61 876 Moje HP: 47420-100= 47320 Post 3/z około 40 Fuzja z demonem