Plac przed pałacem

No i wpadł. Zrobiłby facepalma, ale tym bardziej zdradziłby się ze swoim pochodzeniem. To raczej niezbyt częsty widok, kiedy kot packa się łapką po mordce w geście zażenowania swoją sytuacją. No więc załóżmy, że jeszcze nic nieznajomy nie podejrzewa - co powinien zrobić? Co koty wyprawiają w takiej sytuacji? Eh, za mało zna się na tych futrzakach, ale zdecydował się nie uciekać ślepiami na bok. Doszło do tego. Starcie na kontakt wzrokowy. Jegomość definitywnie był Saiyanem, sporo cech w wyglądzie zgadzały się z tym przypisywanym ichniejszej rasie. Muskulatura, czarne jak smoła włosy (tutaj było pewne spore odstępstwo w postaci bordowych kłaków w tyle głowy sięgających aż do pasa), brązowosierstny małpi ogon. Jeśli z wyglądu przypominał równie dobrze co z cech charakteru typowego Saiyana, zechce upolować kota na przekąskę, zwłaszcza że miałby pozornie ułatwione zadanie. Ranna łapka uniemożliwiała skuteczną ucieczkę kotkowi. Ale nie zamierzał uciekać - właśnie przeciwnie, chciał sprawdzić zachowanie nieznajomego w dość niecodziennych okolicznościach. Jak się okazało, zamiast szykować łapki i pazurki do ewentualnego podrapania po twarzy, jegomość upewniwszy się, że nikogo nie ma w polu widzenia, podszedł cicho do zwierzaczka. Red instynktownie odrobinę cofnął się, lecz jak tylko Saiyan przygarnął na swoje kolana czarnego zwierzaka i zaczął z nim rozmawiać, zrozumiał że nie zamierza nabić kota na szaszłyk i opiekać nad prowizorycznym ogniskiem.
Od razu zabrał się za ratunek bezbronnej istotce, za jaką uważał demona w futerku. Robił dziwny zabieg na jego łapce, aż wybałuszył odrobinę ślepia. J-jego cenna krew! Była czarna jak atrament, tego nie dało się ukryć w żaden sposób! Oby był skupiony tylko na czynności, która jak dla demona, który miał ponad 300 lat wydawała się szalona. Z początku więc trochę wiercił się tyłkiem i wymachiwał ogonem oplecionym złotą wstążką jak natchniony, ale uspokoił się. Być może dlatego, że ten zabieg nie tylko oczyścił jego ranę, ale i pozbawił posoki. Taki głupi jasiek za darmo.
W nagrodę, że był dzielnym pacjentem dostał suszoną rybkę, którą wpierw wyniuchał, a później ostrożnie ulokował w pyszczku. Ciekawy smak, lecz dla Reda nie miało wartości odżywczej. Żywił się czymś innym. A potem to, że wylądował w torbie! J-jak to?! Zabrał kota jako żywe trofeum czy co?! Już miał wyskoczyć z ukrycia, gdy poczuł, jak się przenoszą. Głosy... znane mu głosy. Tylko co tutaj robił ten, którego June wzięła z Ziemi pod opiekę na Vegetę, aby stał również przeciwko Królowi?
Dragot.
Musiał zdezertować do wnętrza torby i nie wyściubiać noska, a najlepiej nie dawać o sobie zupełnie znać. Tylko wszystko zdawało się sypać, to jest plan Reda. Może nie był najsolidniejszy, ale ksa! On chciał nauczyć Saiyana Ki Feeling! Dragot wiedział, jak namieszać, nawet jak nie wiedział o pomyśle Reda. Chyba go Rogaty jeszcze nie zauważył, i na tą chwilę to dobrze. Innym razem porozmawia z nim w cztery oczy. Póki co musiał uważać, aby nie wychylać się, nie ujawniać Ki, czyli udawać trupa - tak jak wcześniej Arcydemon, czy jak się nazywał inaczej. Nadstawił jedynie uszu jak antenki i słuchał z perspektywy pakownej torby, jak za to chciał zabrać się jego współrasowiec. Dość... bezpośrednio. Red musiał poczekać, aż przerzedzi się towarzystwo, zwłaszcza że Dragot znał go w postaci kota. A myślał, że dość szybko rozliczy się z Saiyanem. Przynajmniej miał czas na analizę swego podopiecznego.
Zdecydowanie ma zbyt miękkie serce jak na przeciętną Małpę, ale także o wiele więcej rozumu. Ma to swoje dobre i złe strony, nie jemu oceniać. Miał tylko spełnić prośbę Czarnowłosego, by później odebrać nagrodę za trud, toteż musiał znaleźć sposób, aby po tej niezbyt przychylnej wizytówce jaką pozostawił Dragot na temat demonów, przekonać do siebie wojownika. Po jego strukturze Ki doszedł do wniosku, iż jego obiekt zainteresowań trenował indywidualnie już jakiś czas, być może także dzięki apelowi. Arcydemon nie odlatywał, oby nie usłyszał tego, co Red i wyprzedził go w naprostowaniu młodzieńca! Kociak robił się coraz bardziej nerwowy, nie mniej trzymał język za zębami i leżał zwinięty w kłębek w torbie, co jakiś czas zerkając na obandażowaną łapkę. Hm... z początku miał odrobinę inne zamiary wobec przyszłego wojownika, jednakże przyglądając się splotom na bandażu spostrzegł, iż ta technika opatrywania nie była robiona na odwal się, a pieczołowicie, z zamysłem. Musiał mieć umiejętności ku leczeniu, skoro miał bodziec w postaci ratowania innych istot. Przydatna cecha - altruizm, przydomek druid lub medyk. Akurat Red znał się na tym jak niewiele demonów, więc i w tej kwestii będzie w stanie coś szepnąć na ucho... ale, ale... ale nie przy Dragocie! Nie to, że go nie lubił (pamiętał jego przeprosiny na dachu), nie mniej robi mu za konkurencję!

Musiał przyznać, że osobnik, którym się zajmował był naprawdę dziwny. Po dłuższych oględzinach uznał, że to chyba nie Changeling. Taki jakiś dziwny był. Chociaż nie był do końca pewien. Puchaty dodatek poruszał się po ziemi, unosząc lekko drobinki piasku.
Xal skrzyżował ręce na piersiach. Przekrzywił głowę. Nadal było źle z tym kimś. Wstał. Otrzepał tyłek. Rozejrzał się dokładnie. Musiał jakoś złagodzić oparzenia. Potrzebował czegoś chłodnego. Dostrzegł drzwi do łazienki. Strzelił palcami. Uniósł się w powietrzu. Przy ścianie, szurając o nią plecami dotarł do drzwi pomieszczenia. Nasłuchiwał cały czas. Znowu poruszał ogonem. Delikatnie położył prawą dłoń na drzwiach. Pchnął je leciutko. Te, otworzyły się bez oporu, może tylko cicho skrzypnęły. Łazienka była w opłakanym stanie. Niemniej, udało się Xalowi ogarnąć coś, co nadawało się na pojemnik na wodę. Wlał trochę zimnej wody. Cichutko, ostrożnie wrócił do leżącego Draga.
Oberwał jeszcze kawałek ze swojej opaski na czoło. Umoczył w wodzie i zaczął opatrywać oparzenia, schładzając je. Po kilku minutach odstawił prowizoryczną miskę, a kawałek materiału zawiesił na brzegu naczynia. Westchnął. Ponownie usiadł na ziemi. Tym razem, nieco bliżej jegomościa. Przyjrzał się mu się bardzo dokładnie. nawet pozwolił sobie dotknąć palcami jego twarzy. To była czysta ciekawość. Wodził opuszkami palców po skórze Draga. Zabrał dłoń, jak tylko ten drgnął. Jeszcze mu rękę obetnie i dopiero będzie. Stało się coś, co wprawiło Xala w lekkie przerażenie. Otóż, kiedy tak skupił się na przypatrywaniu Dragowi, ten otworzył oczy. Ogoniasty odskoczył na bok. Ujrzał oczy, piękne niczym szafir.
Xal prawie leżał na ziemi. Nogi miał przed sobą, łokciami zaś się opierał o piach, podobnie jak częściowo plecami. Zdziwił się, kiedy nagle zaczął tracić grunt pod nogami. Nie rozumiał nic z tej sytuacji. Zaczął machać rekami oraz ogonem.
-Uaaa! Co się dzieje?!-wtedy dostrzegł jak Drag wstaje, a następnie przeciąga się.
Jaki on był wielki! Teraz dopiero dostrzegł majestat Draga. Nadal nie rozumiał, czemu wisi w powietrzu, skoro on sam nie użył latania do tego. Szybko dostał swoją odpowiedź, bowiem demon przemówił głosem, który sprawił, że ogon Xala wyglądał jak szczoteczka. Patrząc tak na Draga, już był pewien, że Changelingiem to on nie był.
Na pytanie demona, pokiwał głową.
-Kiedyś ktoś, powiedział mi, że nie jest szacunkiem dobijać rannego. Warto podać mu wtedy rękę, a nawet u wroga zyska się szacunek.-powtórzył, w wielkim skrócie słowa gatonsa.
Tego, co powiedział Drag się nie spodziewał. Miał przed sobą prawdziwego demona! Demona z krwi i kości! Czuł jak fala potu przechodzi przez całe jego ciało. Ogon to już mu całkiem się nastroszył, mało tego podkulił go pod siebie. Tak myślami, na moment odleciał.

Spoiler:

No tak! Był saiyaninem. Nie mógł okazać strachu. otworzył oczy. Zielone oczy lustrowały demona. On nie wiedział, że Xal nigdy nie miał styczności z demonem. Mógł to wykorzystać.
-Nie wierzę ci.-starał się mówić pewnym siebie głosem-Nie wierzę ci, że jesteś demonem. Nigdy takiego nie spotkałem oraz nie widziałem. Skoro jesteś demonem to udowodnij to.-skwitował krótko.
Serce ogoniastego biło jak oszalałe. Miał nadzieję, że z kotkiem było wszystko w porządku.
-Udowodnij mi, że mówisz prawdę…-zamknął powieki, po czym je otworzył-Skoro jesteś demonem, użycz mi swojej mocy, żebym mógł zabić króla Zella. Tego potwora, który zabił moich rodziców, wrobił ich w morderstwo poprzedniego króla, a mnie i moją siostrę skazał na życie w hańbie. Dzięki temu będę mógł utorować drogę nowemu władcy. Nie wiem, czy nowy król nie będzie gorszy, ale niech stracę wtedy. Poza tym, mógłbym uratować tych, którzy postawili się Zellowi, a teraz albo dogorewają w katuszach albo umarli będąc torturowanymi. Przez tego gnoja stracili rodzinę, przyjaciół...--Xal był całkiem poważny, kiedy wypowiadał owe słowa.
Powiedział to bez zająknięcia się, patrząc demonowi, być może swojej śmierci w oczy.
-Skoro jesteś demonem zrób to, o co cię proszę, a potem ze mną...zrób co chcesz. Liczy się to, by ta kanalia zdechła w męczarniach, za to, co zrobiła.--strach gdzieś uciekł.
Wystarczyło pomyśleć o tym, jak bardzo nienawidził Zella. Niby nie chciał go zabić, ale fakt, że musiał zabić Daiko wszystko zmieniło.
Nie liczyło się, że igrał z ogniem. Kto nie ryzykuje ten nie żyje.


//OOC: trening start
Ki Feeling z nauczycielem-Drag

-Ten ktoś widocznie uważał że wszyscy są tak honorowi jak on. Jeden z najczęstszych błędów. Nie dobicie przeciwnika kosztowało życie wielu wojowników. W tym wypadku nie miałeś się nawet czym popisać. Nie dałbyś rady wysłać mnie na tamten świat, nawet w tak osłabionym stanie.  
Powiedziałem patrząc się prosto w oczy młodzieńcowi. Jego ogon dziwnie się zachowywał, czyżby pierwszy raz widział demona na oczy? To całkiem możliwe. Był przerażony jak nie wiem co, sprawiało mi to niemałą przyjemność. Wtedy spojrzałem na jego torbę. Była dość duża, i raczej pełna. Ciekawe co taki frajer może tam nosić. Może coś ciekawego? Zanim jednak się nią zająłem ten zaczął mówić. I jego słowa były tak nielogiczne i bez sensu, że zmarszczyłem czoło jakbym zastanawiał się czy aby na pewno mówi poważnie, po czym  zachichotałem pod nosem i ukazałem lekką czarną poświatę jakbym miał użyć jakiegoś ataku.
-Posłuchaj, jeśli chcesz dowodu że jestem demonem to pożarcie Cie żywcem powinno wystarczyć i nie musisz mnie do tego długo przekonywać.
Mówiłem to spokojnym opanowanym głosem i to całkowicie szczerze.Nie powinien wątpić w moje słowa. Odwróciłem się na chwilę w kierunku pałacu wyłączając poświatę, i skupiłem się na tym co tam się dzieje. I tutaj szok.  Król dalej żył. Ponadto jego energia  była niesamowita.  Nieporównywalna nawet z tamtym. To zdecydowanie musiał być najsilniejszy wojownik we wszechświecie.  Jednak kurczyła się w dużym tempie. Nie mogłem stwierdzić kto wygra ten pojedynek, wiedziałem jednak że moja interwencja nie miała celu. Król zabije mnie jednym ciosem. Tylko bym się ośmieszył. To była ogromna przepaść. Ta małpa była mrówką w porównaniu ze mną, a ja byłem mrówką w porównaniu z Zellem. Po chwili odwróciłem się i rzekłem:
-Chcesz bym użyczył ci swojej mocy? Nawet gdybym mógł, Zell mógłby zgnieść mnie jednym ciosem. A co dopiero Ciebie. W pałacu w tym momencie toczy się walka z królem Vegety, osobiście uczestniczyłem w tej rebelii i pomogłem reszcie się do niego dostać. Nie masz pewnie nawet technik którymi mógłbyś go zaatakować. Masz przed sobą wiele lat treningu zanim dorównasz komuś takiemu jak ja, nie mówiąc o Królu Vegety. Więc bierz się za trening. Król ma teraz tak ogromną energię, wyczucie jej to  pestka. Zamknij oczy i spróbuj określić źródło tej mocy. Musisz wyrobić sobie szósty zmysł, dzięki któremu będziesz mógł walczyć nie widząc swojego rywala, określić jego moc bez urządzeń oraz ukryć swoją energię by nie zostać wykrytym.
Powiedziałem po czym wyłączyłem telekinezę pozwalając by stanął z powrotem na lądzie. W tym czasie pozwoliłem sobie wysłac swoistego esemesa telepatycznego do mojego znajomego:
*-Chepri gdzie jesteś ch*ju!? *
Powinien zjawić się lada chwila. Do tego czasu mogę pobawić się w sensei'a. Nie miałem jeszcze do tego okazji, poza tym gdy uczyłem Reda i Novy swoich technik. A właśnie, gdzie oni teraz są? Red gdzie jesteś kocurze. Mój zmysł cie tu nie wyczuwa, ale nie jestem głupi. Gdzieś się ukrywasz. I ja wiem że gdzieś niedaleko. W końcu leciałeś tu z nami.
-Odrzuć wszystkie inne zmysły, spróbuj zobaczyć energie mimo zamkniętych oczu. Poczuć jej wszystkie właściwości. Wyczuć aurę którą każda istota posiada.
Jezu, jestem najgorszym nauczycielem na świecie. Ale nie brak mi chęci przynajmniej. Stałem sobie jeszcze troche obserwowałem tego typka, dawałem rady, aż tu nagle poczułem coś niezłego.

-.......................Nie wiem czy to czułeś. Ale Król właśnie został pokonany.
Powiedziałem w szoku, I jakimś tam stopniu cieszyłem się że Ziemia nie zostanie napadnięta, i że Vegeta będzie mniej skur**ałym miejscem. To też oznacza że moja wizyta na tej planecie dobiega końca, i w przeciągu godzin lub maksymalnie dni wrócę do domu. Lecz mam jeszcze coś do załatwienia.
*-Chepri Zapier***aj tutaj ! *
OOC:
Nauczam Xalanth Ki Feeling.
Regeneracja 10% KI

Wolałem się nie rozglądać po okolicy. Wszystko wyglądało tak samo... Walące się budynki, walające się pod nogami gruzy i różnego rodzaju odłamki i części. Gdzieniegdzie dopalały się ogniska wywołane walkami. Tylko one oświetlały jakkolwiek ten obszar. Z daleka dobiegały mnie odgłosy ostatnich walk. Zauważyłem też w niektórych miejscach kilka ofiar, ale im się już nie dało pomóc. Przykry widok... Który przynosił jeszcze bardziej przykre myśli...
Westchnąłem. I co ja miałem teraz zrobić...? Eh, nawet nie wiedziałem. Wszystko wydawało się... Po prostu pozbawione sensu...
Mogłem, powinienem, musiałem jeszcze zrobić wiele rzeczy, niemniej, myśl o tym, że jej nie ma po prostu nie dawała mi spokoju. Serce bolało mnie, jakby ktoś je przeszył włócznią.
Dlaczego...? Dlaczego właśnie ona...? Jak to się mogło wydarzyć? Pytałem się w myślach nieustannie, ale mimo powtarzania tego w kółko i w kółko, to podświadomie znałem odpowiedź, po prostu nie chciałem się z tym pogodzić. Teraz... Teraz ciesze się, że miałem w sobie to zaparcie, by wyzbyć się naiwnej natury, która towarzyszyła mi od dawien dawna i nie przyjmować tego do wiadomości. To właśnie to samozaparcie kazało mi lecieć do niej i... Upewnić się. Nie znałem jej długo, ale poznałem już jej nawyk wyciszania mocy. Może właśnie tak było? Po walce odczołgała się i ukryła, bo musiała? W gruncie rzeczy byłoby to logiczne, w końcu ktoś na pewno zauważył co się tam działo, choć w obecnej sytuacji nie musiał na to wcale zareagować...
Niemniej, wiedziałem, że istniał cień nadziei i ten słaby cień dodawał sił mojemu pozytywnemu myśleniu, które, choć czasami kłopotliwe, to jednak nierzadko pomagało w życiu. Ale jak to będzie teraz? Chciałem, musiałem wierzyć i wierzyłem, że jednak rzeczywistość jest inna, niż ją odebrałem. Tak czy inaczej, pewne słowa zostały wyryte w mojej głowie bardzo silnie tamtej nocy - na wojnie nie ma zwycięzców, są tylko ofiary.

Czułem, że nie jest ze mną zbyt dobrze. Poprzez te wszystkie niemal natychmiastowe leczenia Braski odzwyczaiłem się trochę od długiego krwawienia i ogólnie bycia rannym. Z jednej strony to może dobrze, nie musiałem długo czekać aż wrócę do treningów. Z drugiej zaś, to sprawia, że człowiek nie docenia powagę swojej sytuacji. Trochę tak było u mnie... Wtedy już nie wiedziałem nawet, jak byłem w stanie lecieć skoro moje ciało wyglądało jak po... No, przebiciu się przez kilka metrów kamienia, na żywca. Najwidoczniej miałem dosyć energii by się utrzymywać w powietrzu, nawet jeśli szybkość lotu spadła znacząco. Nie opuszczało mnie to dziwne wrażenie, że komuś to było nie na rękę... Choć nie wiedziałem komu...
Ale szybko się przekonałem. Wystarczył tylko rzut oka na jego twarz i nawet w tych ciemnościach mogłem bez trudu odgadnąć, że to właśnie jego zniecierpliwienie zagęszczało atmosferę.
Dragot, pomyślałem. Zdecydowanie nie byłem w humorze na znoszenie co poniektórych błazeńskich zachowań tego Demona, naprawdę.
-A ty co taki zniecierpliwiony, co? Trupy do zabawy ci nie uciekną przecież - rzuciłem dosyć opryskliwie, gdy do niego podleciałem. Dopiero po chwili zorientowałem się, że nie byliśmy sami...
Poza Dragotem znajdował się niedaleko też jakiś Saiyanin. Co tutaj robił? Jakie były jego zamiary? Na wszelki wypadek wyczuliłem zmysły. Sądząc po fakcie, że nie ukrywał energii, to Demon musiał wiedzieć o jego obecności. Skoro więc z nim nie walczył... To był sojusznikiem? Choć teraz już nie ma sojuszników i przeciwników. Są tylko zwolennicy nowego porządku i recydywiści, heretycy i burzyciele porządku.
Taak... To chyba nieodłączny element rewolucji politycznych. Liczyło się jedno, Zell nie żył, i miałem szczerą nadzieje, ażeby sczezł w piekle i pozostał tam po wszech czasy.
Nowy dzień... I nowa era... Pytanie tylko jaka będzie...?

OOC:
No to wbijam
Regen 10% HP i Ki

Trzeba przyznać, że poziom irytacji demona zaklętego w ciele kota rósł z chwili na chwilę. Nie dość, że Dragot dzielił się swoją wiedzą z jego przyszłym podopiecznym; że akurat musiał doskonalić Xalanth'a w umiejętności, która mogła zdemaskować Ki Reda jako te różniące się od zwierząt; że ciągle zdawał się Arcydemon być rad z pogawędzenia z niedowiarkiem; to jeszcze dołączył do nich ktoś jeszcze. Ktoś, kogo doskonale znał, można powiedzieć, że go posmakował. Tak ten oto człowiek uczony pod okiem Władcy Demonów Braski siedział kilka chwil w żołądku Reda i przyczynił się do przemiany demona.
Chepri.
Przez lukę w torbie, w drobnym prześwicie, utkwił czerwone kocie ślepię, które obserwowało gagatków. Pardon, wojowników którzy w dużej mierze przyczynili się do zagłady Króla. Byli poobijani, ich Ki ociekała bólem i cierpieniem, jednakże adrenalina nadawała temu dyskomfortowi heroizmu. Wszak zrobili o wiele więcej niż Red, który miał im pomóc. Miał, ale... miau. Nie wszystko da się przewidzieć. Nawet jak odzyskał swoje wcielenie - słusznie postąpił nie dołączając do buntu. Ale do rzeczy. Widząc młodzieńca o krwistych włosach był pewny, że to ten sam ludzki wojak, którego skonsumował. Szczerze od tamtej pory raczej nie mieli okazji na złagodzenie relacji. Jedyne co się zmieniło to fryz koleżki, pomijając oczywisty rozrost mocy, że nawet kocie nozdrza wyłapywały ich zakrapianą demonizmem cząstkę. Wtrącił się do obecnej dwójki osobników i zahaczył się tuż obok nich. No pięknie. Tym bardziej nie może wychylił łba spod torby, chociaż zaczynało się tu robić duszno. Może to przez panikę, lecz naprawdę byłoby kiepsko, gdyby zorientowali się, iż wypukłość pakownej torby to nie jest sowity prowiant Saiyanina, którego imienia nawet nie znał! Aż miał ochotę machnąć ogonem, a musiał siedzieć cicho. Jak jakiś zbrodniarz... którym po części był, ale sza.
Zmrużył kocie powieki i próbował się uspokoić, na próżno. Obecność jego znajomych tuż nad głową nie przyczyniała się do poprawy nastroju. Nie, nie miał do nich nic prywatnego, jednak jeśli skojarzą, że Red nie podał pomocnej ręki podczas obalania Zella, mogą go oskarżyć o działanie na ich szkodę. Patowa sytuacja. Nienawidził być pod ścianą, zawsze wtedy robił coś głupiego, nieobliczalnego. Wystarczył impuls, żeby odpalić jakąś hecę i wszystko spartaczyć. Tak jak teraz, gdy już postawił łapkę przed siebie, ale ta nie opadła na dno torby. Zawisła nad czymś tajemniczym. To coś w kształcie pierścienia o średnicy kilku-kilkunastu centymetrów (ciężko ocenić z perspektywy kota jaką mają faktyczną wielkość przedmioty dookoła), ozłocone, z dziwnymi inskrypcjami. Jak go kiedyś nauczał alfabetu i liter Saiyan, nie mógł skojarzyć pisma z tym oto widzianym. Może inna czcionka, inny styl, inny dialekt, albo zupełnie coś w obcym języku? Nie wiedział, ale tak go korciło, by tego dotknąć. Błyszczało się pięknie, jak teraz rubinowe oczka kotka. Nagle ostrożność odeszła na bok, ponieważ był zbyt nerwowy, a ten przedmiot zaintrygował futrzaka. Ciekawość to pierwszy stopień do piekła, prawda?
I dotknął.

Nie wiedziałem, jak silnym wojownikiem był gatons, który nauczył mnie tych słów, zatem nie skomentowałem tego, co mówił Drag. Po prostu nie miałem jak mu na nie odpowiedzieć.
Wisiałem tak cały czas, lekko kuląc pod siebie ten puchaty dodatek wyglądający jak kij od szczotki. Taaak, ogon wyraża więcej niż tysiąc słów,w tym przypadku, ale mniejsza. Cholerny dodatek, zawsze mnie zdradza! Jednak, w sumie, kocham go, jest moją chlubą! Mój cudny ogonek! Także patrzyłem na demona, wprost w jego szafirowe ślepia. Mimo strachu, byłem ciekawy jego majestatu. Mimo, że był tym złym, czułem przed nim jakiś respekt. Poza tym, na pewno był mądrzejszy i doświadczony przez długie życie. Co do siły, to było jasne i logiczne, że był silniejszy ode mnie. Mój puchaty dodatek nadal był podkulony, poruszał się tylko leciutko. Wyglądałem teraz, jak zbesztany kotek za rozlanie mleka na posadzkę.
Nie przestawałem słuchać tego hipnotyzującego głosu, jaki posiadał Drag. Moje ciemnozielone oczy wodziły po posturze demona. Może to było nie ładne tak się gapić, ale pierwszy raz widziałem taką istotę, byt. Nie moja wina, że ciekawość była silniejsza niż kultura, w tym momencie.
-Nie wątpię w twoje słowa, jednak nie rozumiem, czemu mnie zatem nie zabiłeś. W pewien sposób jednak cię obraziłem. Podważyłem twoją moc. Nie było to celowe. Pierwszy raz widzę demona, nie miałem pewności, czy po prostu nie próbujesz mnie oszukać. Jesteś bardzo podobny do changelinga, a oni są naszymi wrogami.-odparłem nadal kuląc ogon pod siebie.
Przekrzywiłem głowę. Z wielką uwagą i zainteresowaniem słuchałem Draga. Chciałem łaknąć wiedzy, jaka przekazywał mi ten demon. To było coś ciekawego. Jako przyszłego kapłana oczywiście, było to coś bardzo ważnego!
-Musisz być naprawdę dobrym wojownikiem, skoro znasz swoje ograniczenia. To dobrze. Niektórzy ich nie znają, dlatego tracą życie.-podrapałem się wskazujacym palcem po prawym policzku-Sam czasami muszę nad tym panować, bo jakoś życia stracić nie chcę. Wiesz, panie demonie, osoba, która mnie uczyła walki ostatnie kilka lat, zasłaniała mi oczy ta opaską.-pokazałem na ozdobę na czolePowtarzał mi, że nie mogę tylko polegać na wzroku, ale muszę pamiętać o węchu, ale także o słuchu. Oczy są zwodnicze, w sumie słuch też. Dlatego nawet uszy mi zatykał, czy też nos. Musiałem ćwiczyć właśnie to, co nazywasz szóstym zmysłem. Wiem, że jeszcze sporo pracy przede mną panie demonie.-jak Drag przestał używać telekinezy, zaryłem dupskiem o podłożę.
Niefortunnie, z racji podkulonego ogna, przygniotłem go tyłkiem. Mało tego ciężarek dorobił mi bólu. Z mojego gardła wydobył się nieludzki wrzask. Złapałem za swój ogon, po czym rozmasowałem. Narobiłem tym nieco hałasu. Masowałem obolały puchaty dodatek. Miałem łzy w oczach. Teraz Drag mógł dostrzec, że miałem zarówno na ogonie jak i nadgarstkach oraz kostkach ciężarki.
-Mój ogonek...mój biedny ogonek tak bardzo boli…-nadal masowałem obolały ogon.
Wlepiłem oczy w Draga. Skinąłem mu głową. Usiadłem po turecku. Owinąłem sobie pod nogami, jak kotek mój puchaty dodatek. W jednej chwili stałem się pilnym uczniem, nawet bardzo.
Ułożyłem dłonie centralnie w okolicach krocza. Splotłem palce tak, że ich ułożenie przypominało łódeczkę. Zamknąłem oczy. Nie będzie mi łatwo wyczuć energię Zella. Zacznę zatem od czegoś prostego-swojej energii. Zawsze łatwiej zacząć od siebie. Skupiłem się na swoim ciele. Wyłączyłem, po kolei, każdy ze swoich zmysłów. Najpierw wzrok, potem węch, a na końcu słuch. Mój oddech stał się bardziej płytki, a serce zaczęło bić wolniej, dużo wolniej. Moja klatka piersiowa unosiła się powoli, w górę i w dół. Ledwo widoczne to było. Tylko, jak ktoś dobrze się przyjrzał, mógł to ujrzeć. Końcówkę ogona zwinąłem w ślimaczek. Futerko opadło więc znowu było mięciutkie i puchate. Ach, to moje futerko na ogonie!
Poczułem jakieś ciepło, wewnątrz siebie. To coś, poruszało się, krążyło niczym rzeka po moim ciele. Uśmiechnąłem się. Czy to może była moja własna energia? Tak, to była moja energia. Chciałem wybadać, w którą stronie płynie. Nie wiadomo w sumie, gdzie było źródło, ale największe skupisko było w okolicach mego serca. To stamtąd wychodziły wszystkie odnogi nici energii, które rozchodziły się po całym ciele, by potem wrócić, z drugiej strony. Czas dla mnie jakby zaczął płynąć wolniej, dużo wolniej. Przynajmniej tak to odbierałem. To ciepło, moja energia, płynęła w każdym fragmencie ciała. Nawet poczułem ją w swoich palcach, dlatego też te lekko drgnęły. Musiałem przyznać, że było to przyjemne uczucie, ale zacząłem odczuwać zmęczenie. Krople potu pojawiły się na mych policzkach oraz plecach. Ubranie zaczęło przyklejać się do mego ciała. Zmęczyłem się nieco. Otworzyłem powieki. Wziąłem głęboki wdech. Myślałem, że to będzie dużo łatwiejsze.
-Dobrze, może spróbuje wyczuć Ki stworzenia, najlepiej małego będącego blisko?-pomyślałem.
Właśnie Red...Mogłem spróbować wyczuć jego aurę. W końcu, dla mnie w tamtym czasie był zwykłym kotem. Zamknąłem ponownie powieki. Skupiłem się na umieszczonym w torbie kociaku. Oczyma wyobraźni widziałem torbę, która się otwierała. Widziałem tam siedzącego Reda. Z jego ciała wydobywała się jakaś czarna nić. Czyżby w takim kolorze miałem przyjemność widzieć jego Ki? Owa nić powolutku zaczęła zmieniać kształt. Wyglądała jak czarny, mały motylek. Zaraz, zaraz...motylki, gdzieś już takowe widziałem... Jak się modliłem, spotkał motylki. Tylko tamte były jasne, wręcz złote. Może to też był jakiś Kami, który zszedł na vegetański padół? A może to był demon? Skoro tamte motylki były jasne, a ten jest ciemny...tak wtedy myślałem.
Ponownie otworzyłem powieki. Czułem coraz większe zmęczenie. Otarłem pot z czoła. Nie przypuszczałem, że to aż tak męczy. Dobrze, Drag prosił bym odnalazł i wyczuł Ki Zella. Wziąłem głęboki wdech, po czym powtórzyłem poprzednią czynność. Musiałem najpierw wyczuć, gdzie mniej więcej jest ten, którego tak nienawidziłem. Cieniutka niteczka prowadziła mnie do niego. Ujrzałem znajome korytarze, a potem wszystko zaczęło się zamazywać. Dostrzegłem sylwetkę Zella oraz bijącą od niego potężną energię. Zwinięty w ślimaczka ogon nerwowo wyprostowałem. Zacząłem lekko drżeć. To była moc. Czułem się jak dzieciak, czując taką energię. Coraz więcej kropelek potu pojawiało się na moim licu. Puchatym dodatkiem, ponownie nerwowo zacząłem poruszać. Denerwowałem się. Miażdżyła mnie ta moc. Drag  pewno miał  wrażenie, że zmalałem w oczach. Otworzyłem powieki. Lekko drżałem. Przestraszyłem się. Wiedziałem jednak, że jeśli będę trenować, może dorównam Zellowi, właśnie może. Niemniej, postawiłem sobie kolejny cel-być silniejszym od Zella. Popatrzyłem na Draga. Podrapałem się po łepetynie, po czym wstałem. Otrzepał zadek z czerwonego pyłku.
-Panie demonie, tak to miało wyglądać? Widziałem jakieś nici energii, różne kształty. O to chodziło?-byłem bardzo ciekawy, chciałem wiedzieć więcej, dużo więcej-Panie demonie, a mówił pan, że mam ukryć swoją Ki. Mógłby mi pan demon pokazać, jak to zrobić?-postanowiłem skorzystać z okazji.
Obym tylko nie musiał płacić wysokiej ceny za taką naukę.

Już miałem się odezwać, grzecznie podziękować, kiedy poczułem coś. Jakiś dreszcz przeszedłem przez całe moje ciało. Futro na ogonie się najeżyło. Nić energii Ki Zella po prostu pękła po czym, w błyskawicznym tempie zniknęła. Zamrugałem oczyma. Oznaczał to powiem tylko jedno...
-Król umarł...umarł…
Zacisnąłem pięści.
-Ten gnojek umarł! Tak! Tak!-radość nie trwała jednak długo, w końcu nadal byłem dezerterem.-Ech…-westchnąłem tylko.
Nagle uderzyłem pięścią w otwartą dłoń. Podszedłem blisko Draga. Popatrzyłem na niego, raczej z dołu.
-Panie demonie, miałbym pytanie. Słyszał pan demon kiedyś o artefakcie spełniającym życzenia? Od ojca, jak mi opowiadał historie z delegacji, to kiedyś o takich posłyszał. Jeśli takowy istnieje, to może pan demon o nim słyszał? Wie pan demon, chciałbym dzięki niemu wskrzesić rodziców, którzy zostali zabici przez Zella.-coś chciałem jeszcze dodać, ale zamilkłem.
Poczułem, że ktoś się do nas zbliża. Skupiłem się ponownie, jak wcześniej. Słaba Ki, czy tylko ktoś się ukrywał. Po chwili ujrzałem kogoś. Chyba halfa, bo nie posiadał ogona, ale jego aura była jakaś dziwna. Nie pasowała mi do tej, którą sprawdzałem chwilę temu. Może halfy maja taką dziwna energię? Wzruszyłem ramionami.
Musiałem przyznać, że wyglądał okropnie. Chyba też musiał dostać niezły łomot. Dostrzegłem tę zakrwawiony materiał. Zamerdałem ogonem.
-Potrzebujesz medyka?-zapytałem pokazując palcem na jego nogę-Co ci się stało? Złamałeś, zraniłeś?-skoro nie zaatakował nas od razu, stawiałem, że nie ma złych zamiarów.
Odwróciłem się po moje prowizoryczne naczynko na wodę. Poszedłem, napełnić je czystą wodą. Musiałem jeszcze skołować jakiś materiał. Coś czułem, że ten nowo przybyły, mimo dość durnego tekstu jakim rzucił, będzie potrzebować mojej pomocy. Dobrze, że gatonsi nauczyli mnie pierwszej pomocy, no i też trochę potrafiłem z akademii, jak wcześniej tam spędziłem czas.
Czułem, jak kotek kręci się w mojej torbie. Do głowy mi nie przyszło, że może mu być duszno w tej torbie. Poza tym, nie była szczelnie zamknięta. Posłyszałem kliknięcie. Poza tym, Drag i Cheps bez problemu mogli to usłyszeć, tak jak ja. Kociak włączył sferę w momencie dotknięcia jej łapką. Wywróciłem oczami. Czemu wszystkie zwierzaki robią tyle zamieszania? Red mógł ujrzeć jak jakiś chłopak coś mówi, niestety nie było głosu. Jeśli chciał dotknąć owej wizji łapka przeniknęła obraz. otworzyłem torbę, po czym wyjąłem kociaka.
-Musisz się tak wiercić, niedobry kociaku? Skaleczyłeś się w łapkę, ale do bałaganiarstwa, to już jesteś pierwszy co?-skarciłem stworzonko, po czym posadziłem sobie na głowie.
Było tak małe, że w ogóle mi nie przeszkadzało. Poklepałem Reda po głowie.
-Siedź tam grzecznie, to może dostaniesz rybkę albo dam ci poganiać za moim ogonem.-powróciłem wzrokiem na Draga i Cherpiego, oczekując ich reakcji.

//OOC: dalszy ciąg treningu, bo ugadaniu z Dragiem, będzie mnie uczyć drugiego poziomi KF-Xal miał spytać o ukrywanie swojego Ki, tak też się stało.
Pewnie to nie jest dużo, ale Xal opatrzył należycie rany Draga, może także pomóc Chepsowi-decyzja należy do Ciebie Cheps.
Wyczucie Ki Reda w takiej formie za zgodą Red.

-Znałem kiedyś jednego Changelinga. To nie była przyjemna znajomość. Straszne z nich mendy. Heh,ciekawe jak silny się stał.
Powiedziałem po czym rozejrzałem się, mam wrażenie że czuję Chepsa wracającego z Imprezy. Ledwo żywego z tego co mi sie wydaje, ale spokojnie. Szybciutko wiadro zimnej wody i będzie jak nowy. Do tego czasu pomogę jeszcze trochę temu typkowi zanim...em.
-Wówczas takiego ktoś nie można nazwać wojownikiem, tylko pyszałkiem. Mnie można by tak nazwać. A ta metoda z opaską jest dość przydatna jak jesteś początkującym.
W momencie gdy ten fajtłapa upadł na swój własny ogon miałem ochotę kazać mu zamknąć mordę, ale resztą cierpliwości się powstrzymałem. Z założonymi rękami obserwowałem jego trening, młody miał w sobie zapał, to było widać. Nawet jeśli rozumu mu brakowało, to jednak można to uzupełnić po drodze. Ma na to jeszcze czas.
-Owszem, tak to właśnie wygląda. Trenuj dalej. Spróbuj ukryć swoją KI całkowicie, byś nie mógł zostać namierzony. Skup się na swojej własnej energii by to zrobić.
Jeśli ma się słomiany zapał, to nie zajdzie się daleko w żadnej dziedzinie. Sukces można osiągnąć odpowiednim rozłożeniem talentu i zapału. Jeśli nie ma się drugiego, trzeba uzupełniać drugim. Każdy demon ma naturalny talent do walki, jednak zostają na niskim etapie rozwoju bo nie próbują poznać nowych technik, metod, nie mają potrzeby samo doskonalenia. Ja niezależnie jak silny bym był, zawsze będę za słaby. I w każdej sekundzie gdy ja nie trenuje, ktoś inny to robi. W wypadku gdy masz jakiś ważny cel przed sobą, lub tak jak ja - osobowość na tyle spektakularną, to musisz ciągle dążyć do bycia najlepszym. Inaczej ta zabawa nie ma sensu. Właśnie tak zostaje się Królem. Mam nadzieję ze na mnie nie będzie rebelii. W pewnym momencie zadał mi jednak pytanie którego wyjątkowo się nie spodziewałem.

-Artefakt spełniający życzenia? Pierwsze słyszę. Wskrzeszenie zmarłych jest możliwe?
Nigdy wcześniej o czymś takim nie słyszałem. Naprawdę istnieje coś co mogłoby spełnić każde życzenie? Mógłbym zażyczyć sobie...  Nic. Tak, serio. Nie ma nic co chciałbym sobie zażyczyć. Nie mam kogo wskrzesić, moc chcę zdobyć sam, inaczej nie będę miał satysfakcji. Wszystko czego mógłbym sobie życzyć jestem w stanie zrealizować. Nie chce artefaktów, ułatwiaczy, mimo że w grach zawsze używałem kodów to jednak w życiu nie ma na to miejsca. Apropo rzeczy na które nie ma miejsca w moim życiu. Chepri wreszcie przyleciał.

-No wreszcie jesteś, już myślałem że Cie zabili. Byłoby mi smutno.
Powitałem tymi słowami czerwonowłosego który nie był w humorze, co tylko mnie prowokowało. Widać było że trochę powalczył. Jest w stanie który może być gorszy od mojego. Ale po naszych sparingach wiem że nie mam co do niego startować. Póki co.
-Aktualnie bawię się Saiyanem, a nie trupem. Chociaż w sumie....
Powiedziałem po czym rzuciłem mu istnie psychiczne spojrzenie, aż nie można było stwierdzić czy to żart. Czyli humor iście w moim dragowym stylu.
-Słuchaj, na pustyni był niedawno ciekawy wątek. Przed odlotem z Vegety chciałbym rzucić  okiem na tą... Vivian czy jak jej tam.

Ponownie zacząłem obserwować  czarnowłosego który zaczął opatrywać Kebaba. Niezły z niego medyk. Mam nadzieję że uniknę następnej wojny z Saiyanami i jego istnienie nie będzie mi nie na ręke. Po chwili zamuły i niezręcznej ciszy ten wyjął z torby Re.....R....Re.......
-O, tutaj byłeś Red. Znowu bawisz się w chowanego? Jak wtedy w Netherze? I co ty robisz w tej postaci Kota.
Od razu nabrałem entuzjazmu jak zobaczyłem tego pijącego krew kociaka. Nie oczekiwałem nawet że mi odpowie, po prostu powiedziałem prawie jakbym mówił to do siebie. Parę minut później  moja cierpliwość sięgnęła Zenitu.

-Dobra. Wystarczy.  To powinno starczyć byś mógł ukryć swą energię. Na koniec chciałbym dać ci życiową lekcję, Saiyanie.
Powiedziałem, i po kilku sekundach napiętej ciszy rozległ się huk wywołany ciosem w szczękę, łamiący ją w pół i wysyłający czarnowłosego w ruiny z których mnie wykopał. Miałem na początku wysłać mu pocisk, ale muszę oszczędzać energię. Nie wiadomo co się wydarzy tam gdzie będę leciał.
-Nie ufaj byle komu!! Narazie!!
Powiedziałem psychicznym głosem po czym włączyłem granatową aurę do lotu i wystrzeliłem na kilometr w górę po czym poleciałem w kierunku z którego dochodziła energia Vivian. Chepri powinien mnie bez problemu dogonić, więc nawet nie obejrzałem się za siebie. Mam znajomych do odwiedzenia.
OOC:

Regeneracja KI 10%

Przekazanie ostatnich informacji do Ki Feeling poziom 2.

Kontrolowany cios szybki - 400 DMG dla Xalanth - Drag to nie znajomy do wyjścia na piknik
Z/t do Czerwona Pustynia

Smutno, huh? Aż dziwne słyszeć takie słowa od niego, ale mimo iż wątpiłem w ich szczerość, czy może bardziej, w aż taką ich siłę, to jednak... Choć ta troska troska zakwitła z ziarna goryczy, to jakoś zrobiło się nieco lżej na duchu.
Rzadko, bardzo rzadko, ale nawet takich odludków, jak mnie dopadał brak uwagi... Brak towarzystwa. Westchnąłem.
Mówi się o ludziach, że to zwierzęta stadne, istoty społeczne i inne takie... Chyba jednak nie różniłem się tak bardzo od nich, choć czasami czułem się jakbym należał do zupełnie innego gatunku. Jakby nie patrzeć, do mało jakiego członka mojej rasy się przywiązałem jakkolwiek. W szkole też nie trzymałem z nikim. Unikałem innych, choć to było mi przykazane od zawsze. Dla większości rodziny stanowiłem niechciany problem, który nie powinien się urodzić i burzył dobre imię rodu. Niemniej, jakoś... Jakoś się udawało. Zwyrodniałą satysfakcja z dogryzania im i podnoszenia się po każdym ich ciosie, przeistaczanie codziennego bólu w siłę i determinację by im zadać po stokroć większy.
I tak od dzieciaka.
A wśród normalnych ludzi? Czułem się, jak to samotne drzewo na polanie, które smutnie szumi na wietrze, bo nie są jednakie dźwięki drzew i traw, jedne drugie zagłuszają wzajemnie.

A teraz, a teraz ta bezkresna głębia, którą jeszcze niedawno traktowałem, jak swoją i po której wędrowałem, jak po swojej posesji, stała się ciemniejsza i zimniejsza. Choć przemierzałem ją w towarzystwie pustki, to teraz stała się ona jeszcze bardziej odludna, jeśli było to możliwe.
I tliło się tu już tylko jedno światełko, tak blado, że można je było przeoczyć w ciemności. To ta dygocąca ze słabości nadzieja, że rzeczywistość nie jest aż tak okrutna, jak do tej pory sądziłem i, że nawet na wojnach zdarzają się te rzeczy, w które odruchowo nie wierzyłem, ale teraz chciałem wierzyć. Jakkolwiek absurdalnie to brzmi.

-Tak, wiem... - rzuciłem do Dragota z wcale nie ukrywaną nutą zdołowania. -Właśnie tam się udaje i, jak zgaduje, też masz tam coś do zrobienia, huh? Chyba domyślam się co nawet.
Chciałem powiedzieć coś jeszcze, ale wtrącił się ten Saiyanin. Zaproponował, że mnie opatrzy. W pierwszej chwili pomyślałem, że to dobra myśl, jednak... Jednak chyba zbyt silnie przywykłem do szybkiej regeneracji z rąk demona. Pewnie to po części z tego powodu tak silnie mnie było czuć energią tej rasy. Nieco Ki samego Króla Demonów płonęło pod moją skórą. Jak patrzę na to z obecnej perspektywy... To jest to nieco śmieszne, bo choć się wiele wydarzyć miało od tamtych wydarzeń, to to twierdzenie pozostawało prawdą, choć w nieco innym znaczeniu.
Uprzejmie podziękowałem nieznajomemu, choć już chyba chciał się brać do pracy. Wtedy też usłyszałem głos Demona. Ale czy dobrze słyszałem? Czy on powiedział Red?
Spojrzawszy w tamtą stronę zobaczyłem, że w istocie, wzrok obecnie mleczno-niebieskiego jegomościa spoczywał na czarnym kocie. Choć mógł to być po prostu inny czarny kot GMO, to taka wizja zdecydowanie chyliła się ku krawędzi nieprawdopodobieństwa, z odchyleniem ku niemożliwości. Aż mnie nieco ciekawiło co robił gdy zniknął i dlaczego teraz oglądał świat kocimi oczami. Cóż, ale wszelkie rozmowy musiałem przełożyć na później, miałem coś istotnego do załatwienia a czas uciekał... Bardzo szybko... Niemniej, niektórzy, choć im się śpieszyło bardziej ode mnie znajdowali sobie czas na inne ciekawe aktywności. Zdawało się, że Demon tak mi znany, że czasami aż za bardzo, nauczał Saiyanina jak powinien ukrywać swoją obecność. To tłumaczyło te pewne turbulencje w energii ogoniastego. Nie spodziewałem się jednak, że ten błazen jest aż tak tak chaotyczny w swojej naturze. Do diabła... Gdybym nie był aż tak w tym wszystkim zmęczony, to pewnie nie dałbym się tak zaskoczyć. Patrząc na to ogólniej, to z wszystkich znanych mi osób chyba właśnie on mógł to zrobić, nikt inny. Naprawdę, nikt. Rzucił się na czarnowłosego, atakując go z zaskoczenia i wymierzając cios w szczękę. Mieszkaniec Vegety poleciał i niczym w masło wbił się w pobliski gruz pozostały po niegdysiejszych zabudowaniach zniszczonych tej nocy. Cholera jasna... Upewniłem się, że to przeżył i czym prędzej zebrałem się i ruszyłem za Dragotem. Nie mogłem tego tak zostawić. Co, jak co, ale są granice, których się nie przekracza.

OOC:
ZT -> Czerwona Pustynia

I stało się. Zdradził swoją pozycję, bo korcił go ta zabawka zwaną fachowo sferą. Tyle zdążył zobaczyć, co jakąś męską postać, która miała na sobie nietypowy ubiór i ruszała niemo ustami. Jak tylko próbował wyczytać coś z ruchu warg, natychmiast został zabrany na powierzchnię torby i pokazany pozostałym kolegą z branży. Rozpoznali go bez trudu, o czym świadczyły słowa Arcydemona i jego mina. Chepri też wydawał się być zaskoczony, mimo wszystko jeden z wojowników wypowiedział jego imię na głos i podzielił się z nieznajomym Saiyaninem, że demon znał kociaka już jakiś czas temu. Na szczęście rzucał hasłami na tyle niezrozumiałymi dla innych, że mógł Dragot być uznany za świra. Po części nim był.
Zwłaszcza, gdy swego chwilowego ucznia zdzielił tak mocno, że jego młody towarzysz runął nieprzytomny, a kota strącił z głowy Saiyana. Albo to Red zeskoczył pierwszy, bo gdy tylko jego łapki zetknęły się z podłożem, łypnął spode łba na obu Zepsuj-Zabawę. Raczej nie mieli mu za złe, że siedział w tej formie, ale pewnie czekali na jakieś wyjaśnienia. Wszak niewiele przyłożył się do bezpośredniej walki, jedynie z bezpiecznej odległości od krwi i flaków przekazał Ki dla Hikaru. Jakby chcąc poniekąd zgasić ich możliwą ciekawość powiedział im telepatycznie jedynie na odchodnym:
"~Porozmawiam z Wami później...~"
A gdy tylko zniknęli zza linii horyzontu podczłapał prędko blisko Czarno-bordowłosego i nachylił się nad nim. Lekkie unoszenie się klatki piersiowej wskazywało, iż oddychał. No to dobrze, nie mniej... miał rozwaloną szczękę, która na pewno ujmowała od saiyańskiej dumy. Zaraz się tym zajmie, bo nie taki los chciał zgotować młodzieńcowi. Miał wobec niego inne zamiary.
Zrzucił z siebie zaklęcie i w oka mgnieniu powrócił do swojej bardziej humanoidalnej postaci. Skrzywiony wyraz ust, zza linii warg których wystawały cztery najdłuższe kły, pokazywały, iż niezbyt przyjemnie było wrócić z powrotem do swojego prawdziwego ja. Ale dość wybrzydzania, nie po to zrzucił futerko, by narzekać w myślach. Sięgnął ostrożnie dłonią po rozwaloną w drobny mak szczękę wojownika i utkwił w nim czerwone ślepia. Dobrze, że doskonale pamiętał wygląd młodzieńca - odtworzy mu idealnie owal twarzy, który już przy pierwszym spotkaniu był miły dla oka, nawet demońskiego. Zmrużył odrobinę powieki i trzymając w garści rozdrobnione kosteczki z zębami Saiyana układał je za pomocą magii leczenia jak puzzle, i szczelnie spoinował swoją Ki. Czarne motyle, wpierw pojedynczo, wypływały ze szponiastej dłoni wprost do nieprzytomnego. Jego twarz już niebawem będzie mogła wykrzywiać się w dowolne miny i co najważniejsze - będzie mógł przeżuwać tak jak dawniej. Przynajmniej zrówna rachunki za troskę nad kocią formą Reda. Ale czy aby na pewno? Nie mniej, proces leczenia był długi, ale solidny. Cały ten czas trzymał nieznajomego za szczękę, która coraz szybciej nabierała odpowiednich kształtów i walorów. Także inne potłuczenia wynikające z twardego lądowania w gruzach goiły się jak na psie. Wszystko wracało do normy, oprócz jednego. Demon subtelnie puścił szczękę chłopaka, a jego dłoń powędrowała na czoło odgarniając część włosów. Badał go pilnym wzrokiem, ani pół zmarszczki, tak jakby zapadł w głęboki sen, nic poza tym. Może o czymś śnił? To lepiej, bo Red miał okazję przyjrzeć się lepiej osobie, której już niedługo będzie patronować, a poniekąd - pasożytować. A właściwie... może teraz... póki śpi... Zalśniły szkarłatem oczy i rubin na naszyjniku, który odzwierciedlał idealnie nastrój demona. Nawet pochylił się już nad nieprzytomnym, lecz kocie ucho zastrzygło, gdyż ktoś w okolicy się kręcił.
>Wrr...
Warknął cicho zaciskając kły i wstając na baczność. Widział ich jeden ze strażników, ale nie zdążył nikogo zaalarmować. Został przemieniony jednym palcem w czerwone płótno, po które poszedł, zabrał do swojego podopiecznego i nim owinął jego zmarznięte ciało. Może i nie ma za grosz honoru, nie mniej jakąś resztkę godności posiadał. Uczciwie nasyci swe głodne ciało. Pochwycił nieprzytomnego w ramiona i przemieszczając się ostrożnie między rumowiskami dostrzegł pod zwałami kolumn i ścian połowicznie ocalone pomieszczenie. Brakowało mu jednej ściany, bo ją stanowił gruz, ale nie wydawało się, by miało rozkruszyć się w najbliższym czasie. Właśnie do tej małej kryjówki wśród zgliszczy i zniszczenia zaniósł Ogoniastego. Odkrył go z czerwonego płótna, które wykorzystał jako hamak, i tam ulokował jeszcze śpiącego (przynajmniej takie miał Red wrażenie - jak było naprawdę, nie zwracał większe uwagi) kompana. A sam usiadł na podłodze po turecku, zmrużył powieki i w mig skurczył się do postaci kota. Niemrawo ruszał ogonkiem oczekując na pobudkę towarzysza.

Ooc: wyleczenie Xalantha - nie odejmuję sobie Ki, bo co post dostaję więcej Ki niż koszt uleczenia

Przyglądałem się dalej demonowi, z Redem siedzącym na mojej głowie. Naprawdę, nie miałem pojęcia jak rozmawiać z takim osobnikiem. Mimowolnie, znowu podkuliłem ogon pod siebie. Co jeśli powiem coś, co go urazi i da mi w mordę? Jakbym miał kocie uszy, to bym je po sobie położył, dosłownie. Jak tylko się odzywał, przechodziły mi ciarki po całym ciele. Musiałem dziwnie wyglądać z takim podkulonym ogonem.
Nie moja wina, że pierwszy raz doświadczałem kontaktu z demonem, który użył na mnie telekinezy. Ogon dalej mnie jeszcze bolał, ale jak będę go trenować, to przestanie być taki wrażliwy. Jestem tego pewien.
Przez moment obraz mi się zamazał. Musiałem się podeprzeć dłonią, aby nie upaść. Świat lekko mi zawirował. Walka z Daiko bardzo mnie osłabila. Ledwo dwie lub trzy godziny temu co ledwo odzyskałem siły, teraz trening wyczuwania Ki. Chyba zaczynało się robić za dużo wysiłku dla mojego ciała. Dotknąłem twarzy lewą dłonią. Trzymany w rękach przedmiot upuściłem. Woda zabarwiła piasek na czerwono. Zacząłem szybciej i ciężej oddychać. Coś tam zrozumiałem, z tego co mówił demon. Miałem trenować, aby ukryć swoją Ki. Przecież to logiczne, że trzeba trenować swoją Ki, prawda? Wyprostowałem się. Sprawdziłem, czy kotek nadal siedzi na mojej głowie. Tak, siedział. Poczułem ciepło pod nosem. Dotknąłem dwoma palcami tego miejsca.
-Krew?- rozmazałem palcami czerwona ciecz.
Tak, to była krew. Zmęczenie dało o sobie znać, stąd lekki krwotok z nosa. Musiałem zajrzeć do łazienki, po czym zrobiłem sobie zimny okład na kark. Miałem nadzieję, że to pomoże.
Nie słuchałem rozmowy tych dwóch. Nie interesowało mnie to, o czym rozprawiają. Jak wróciłem, Drag spytał mnie o wskrzeszenie zmarłych. Ogon dalej miałem podkulony pod siebie.
-Ja nie wiem, panie demonie. To tylko pogłoski, jakie słyszał mój ojciec. Może to tylko bajka dla dzieci, nic więcej.-jak tylko przestała mi płynąć krew z nosa,  wdrapałem się na jakąś płaską część ruin.
Usiadłem po turecku, ze skrzyżowanymi nogami, tak jakbym miał zacząć medytować.
Chciałem spróbować ukrywania swojej Ki. Miałem nadzieję, że ci dwaj mnie nie zaatakują, ale starałem się nasłuchiwać i być czujnym. Chociaż w momencie, w którym poczułem swoją Ki straciłem poczucie rzeczywistości. Znowu widziałem te nici krążące po całym moim ciele, wydobywające się z mojego serca. Jego bicie spowolniło się, w momencie wejścia w stan medytacji. Starałem się wyczuć jak duży pokład energii Ki posiadam. Zdecydowanie, było to mniej niż tamta dwójka. Zastanawiałem się, czy ukrywanie Ki, polega na spowolnieniu przepływu energii we własnym ciele? Jeśli tak, to jej emanowanie z mojego ciała powinno się  nieco zmniejszyć. Zatem, skupiłem się na ruchu energii w moim ciele. Nie było to łatwe. Zwłaszcza, że coraz bardziej odczuwałem zmęczenie. Czułem, jak z trudnością przychodzi mi wciąganie powietrza nosem. Musiałem łapać je ustami. Chyba nie było dobrym pomysłem, abym od razu zabrał się za trenowanie wspomnianej techniki przez Draga. Krople potu spływały po moich policzkach. Zacząłem drżeć na całym ciele. Nie wiem czemu, ale w żołądku zaczęło mi się, przysłowiowo kotłować. Czułem jakieś narastające napięcie oraz niepokój. Jakoś, z wielkim trudem udało mi się połączyć z moja energią. Nie było to jednak takie łatwe. Jak tylko myślałem, że się udało, coś, prawdopodobnie zmęczenie, przerywało wieź. Udało mi się spowolnić energię przepływająca przez moje ciało. Czułem jak jej poziom zaczyna się zmniejszać. Czyżby o to chodziło temu demonowi? Możliwe. I jak już myślałem, że wszystko idzie w dobrej myśli poczułem przeszywający mnie ze strony serca ból. Szybko powróciłem do świata realnego i zacząłem kasłać. Wyglądało to tak, jakbym się zadławił. Wstałem, próbując zejść z miejsca, na którym wcześniej siedziałem. kaszel był strasznie uporczywy, miałem problem ze złapaniem oddechu. Na dodatek zrobiło mi się jakoś tak zimno. Całe ciało zaczęło drżeć. Zupełnie jakbym stracił nad nim kontrole. W żołądku jeszcze bardziej zawrzało. Czułem, jak wszystko to, co zjadłem oraz piłem wędruje ku górze, po czym wydostaje się z moich ust. Ciężko oddychałem. Spojrzałem w dół. Poza strawionymi resztkami jedzenia, dostrzegłem krew. Złapałem się za miejsce, gdzie znajdował się mój bolący żołądek. Dotknąłem palcami moich warg. Tak, to była krew. Ponownie poczułem nawrót treści żołądkowych. Ponownie zwróciłem wszystko, ale tym razem była to sama czerwona ciecz. Nie rozumiałem co się takiego działo. Czyżby medytacja, jaką odbyłem, walka z Daiko i teraz ćwiczenie techniki wykrywania oraz ukrywania aury, aż tak mnie osłabiła. Dalej też przeżywałem śmierć przyjaciela. Całkiem możliwe, że była to wina stresu. Nie słuchałem w ogóle tamtej dwójki. Nie obchodziła mnie ona. Miałem ich w tej chwili gdzieś. Odsunąłem się od nich, ale jak dałem krok świat zawirował, mi przed oczami. Czułem, jak osuwam się na czerwony piach. Dłoń oparta o fragment ruin, padła bezwładnie wzdłuż mojego ciała, nad którym straciłem kontrole. Przestało mnie w ogóle słuchać. Nie wiedziałem też, co się zaczęło dziać dookoła. Ujrzałem tylko zamazany fragment, jak ktoś z daleka, chyba się ukrywał za zniszczonymi zgliszczami.
Nie wiedziałem, że tym kimś był Cress. Kim był bojowym medykiem. To od niego nauczyłem się wielu rzeczy z dziedziny pierwszej pomocy. Naszą znajomość ukrywaliśmy w tajemnicy, bo Cress nie był lubiany z powodu tego, że nie radził sobie w walce trzeba było ciągle go ratować. Niemniej, jako jedyny pomagał mi z pracami domowymi czy karami, jak sobie narobiłem bałaganu. Ciągle nadstawiał za mnie karku. Nie wiedziałem czemu. Niedługo miałem się tego dowiedzieć. Cress mierzył sobie jakieś metr pięćdziesiąt. Sięgał mi chyba do ramienia o ile pamiętam. Włosy z przodu mu lekko odstawały, a jeden niesforny kosmyk zawsze opadał na jego lekko blade lico. Z tłu, krótko obcięte. Kosmyki biały niczym węgiel i zawsze pachniały tak słodko, a jego oczy, właśnie. Cierpiał na heterohromię-jedno oko miał ciemnozielone drugie ciemnoniebieskie. Musiałem przyznać, że to właśnie to zainteresowało mnie w nim. Co ja pierdolę? Chyba mi na mózg pada...chyba chociaż, jak tak pomyśleć, to mimo, że nie był dobry w walce, ciało Cress było dobrze zbudowane. Często wszyscy się z niego nabijali. Podziwiałem go za to, że nawet jak obili mu twarz, to on oprawcom pomagał. Chyba, niejako ich tym zawstydzał. Do tej pory mam opaskę, którą użył do obandażowania mi ręki. To było nawet miłe...swoją drogą, dowiedziałem się potem, co tam robił. Pomagał w pałacu jako medyk. Wspomagał rannych rebeliantów uwięzionych przez Zella. Nawet mu to wychodziło, bo kto by podejrzewał medyka, w dodatku mającego problem w czasie walki? No właśnie. Mało tego, Cress zrobił coś jeszcze, ale o tym za chwilę.
Nie wiedziałem, że Drag zaatakował mnie, kiedy byłem nieprzytomny. Nie czułem nic. Nie wiedziałem też, że Red zajął się mną. Cress miał nadzieję, że nikt go nie widział. Co on, medyk mógł zrobić na takich osiłków? Już miał zareagować, biec do mnie gdy stało się coś, czego się nie spodziewał. Red zamienił się w swoją pierwotną postać. Cress skulił się. Obawiał się, że demon coś mi zrobi, a ten...uleczył mnie. Chłopak dzielnie patrzył jak Red się mną zajmuje.
-To..to ja powinienem cię leczyć, a nie on...-Cress zacisnął pięści.
Zmarszczył brwi. Poruszał nerwowo ogonem. Szkoda, że nie widziałem tego, jak się denerwował. Mówił potem, że zazdrość dała o sobie bardzo znać. Heh musiał wtedy wyglądać...e...um...uroczo? Dobra, nie ważne...podobno chwilę to zajęło, nim mnie “naprawiono”. Cress odczekał trochę, dopiero się ujawnił, acz pewno Red go zdołał wyczuć. Wszak zazdrość sprawiła, że przestał ukrywać swoją Ki. Stał w zbroi medyka z zaciśniętymi pięściami. Pociągał nosem. Chyba mu się na płacz zbierało wtedy. Nie powiedział mi do tej pory, co było tego powodem. Podszedł pewnie, tak mu się wydawało, do nas. Spojrzał na Red. Kucnął przy nim. Podrapał po głowie.
-Nie zdradzę twojego sekretu kotku, bo zaopiekowałeś się kimś dla mnie ważnym-posłał Redowi szczery uśmiech.
Ba, nawet ucałował go w ten mały łebek! No zdrajca, mnie powinien pocałować na mnie, a nie jakiegoś demona...pfff….zaraz, ja to powiedziałem? Kurczaczk...Dobra, nie ważne! Wiem, że Cress usiadł obok mnie. Przyglądał mi się z uwagą. Odgarnął czarne kosmyki z mojego czoła. Powiedział, że wyglądałem niewinnie i uroczo….pfff...ja uroczo? Też coś...nie jestem uroczym misiem...pffff….w ten czas, gdy oni tak siedzieli, ja miałem ciekawy sen...

Spoiler:

I wróciłem. Zerwałem się do pół siadu, przywalając łbem o jakiś wystający nad moją głową fragment ściany pałacowej. Łeb napieprzał mnie jak cholera. Mało tego, ta Mała Cholera…
-Cress? Co ty tu...-nie zdążyłem spytać, bo dostałem pięścią w nos z całej siły.
Dobrze, że mi go nie złamał. Nie dość, że bolała mnie głowa, to jeszcze nos. Zakrył go rękami. Jednak trochę przysłowiowej farby wyszło na światło dzienne. No ja nie wiem, co to dzień bicia mnie czy co?
-Odbiło ci czy jak?!-warknąłem na niego.
Zirytował mnie. Miałem coś mu powiedzieć, ale odwrócił się tyłem. Jakoś był inny niż ostatnio. Poruszał ogonem po piasku. Dostrzegłem coś na puchatym dodatku. Miał, tak jakoś w połowie, ochraniacz, który kiedyś mu dałem. Zdziwiło mnie, że jeszcze go ma. Podrapałem się po głowie.
Cress odezwał się wtedy, bardzo cicho.
-B..bałem się, że cię więcej nie zobaczę….-głos mu drżał.
Dostrzegłem, że futerko na ogonie najeżyło się. Wyciągnąłem rękę, żeby go za niego złapać, ale wycofałem się z tego pomysłu, bo ten znowu zaczął mówić.
-Jak zamordowali twoich rodziców, a ty zniknąłeś, to się bałem. Bardzo się bałem. Nie dlatego, że zostałem sam, tylko dlatego, że nie mogłem cię nigdzie znaleźć.
-zaczął drżeć.
Pierwszy raz widziałem go w takim stanie i nie wiedziałem co robić. Zanim zorientowałem się o co chodziło, minęło chwilę. Co? Jestem facetem. Mi trzeba prostym językiem mówić, o co chodzi.
Zostawiłeś mnie...zapomniałeś o mnie...głupi jesteś! Głupi!- uniósł głosMoże...może powinienem ci to wtedy powiedzieć, to byś został na Vegecie…-wtedy wydał mi się, jeszcze ładniejszy niż zazwyczaj.-Ja..ja wiem, od początku, że ty lubisz...też no...chłopców…-cały czas drżał, ale to nie było to, co wcześniej-...myślałem, że się zorientujesz...bo ja robiłem to wszystko dla ciebie...żebyś się zawsze uśmiechał...bo ja nie lubię, jak się smucisz...złości mnie to…-położył ręce na kolanach.
Dłonie zacisnął w pięści. i wtedy do mnie dotarło, o co chodziło. Upewnił mnie tylko swoimi słowami.
-Kocham cię od kiedy tylko cię poznałem. Najpierw myślałem, że to żart, ale potem zrozumiałem, że nie. Jako jeden z nielicznych nie nabijałeś się ze mnie i stanąłeś w mojej obronie. Pamiętasz? jak byliśmy młodsi, jak mi tamci dwaj dokuczali, a ty dałeś się obić, żeby mnie obronić? To już wtedy coś w moim sercu kiełkowało. Potem kontakt nam się urwał. Mijaliśmy się tylko, ale z daleka. Chyba nawet mnie nie poznałeś z początku. Jak spotkałem cię w Pałacu...ucieszyłem się. Dzień przed twoim zniknięciem, miałem ci coś dać…mam to cały czas przy sobie...-Cres zdawał mi się wtedy, taki delikatny.
To chyba mi się w nim podobało. Właśnie ta delikatność, a przede wszystkim szczerość. Nie ważne co by się działo, Cress zawsze starał się mówić prawdę. Bardzo rzadko kłamał. Uderzyłem się w czoło. Jaki byłem głupi. Miałem pod nosem kogoś, dla kogo byłem bardzo ważny. Szkoda, że dopiero teraz to zrozumiałem, ale lepiej późno niż wcale, prawda? Tak szukałem tej ważnej osoby, a ona była pod samym moim nosem. Cress nic już nie mówił. Zerknął na mnie ukradkiem, po czym odwrócił głowę. Widziałem rumieniec na jego policzku. Uśmiechnąłem się do siebie. Odkryłem się częściowo z okrycia, jakie ufundował mi Red. Usiadłem za Cressem. Objął go ramionami, tak aby i jego okryć materiałem. Podskoczył przerażony. Spojrzał na mnie z dołu. Miałem rację, był cały czerwony. Oparłem brodę o jego czoło. owinąłem ogon wokół jego ogona. Te jego różnokolorowe oczy. Coś cudownego. Widziałem w nich swoje odbicie. Wpatrywałem się tak chwilę w jego przerażone i zarumienione lico. Otarłem się policzkiem o jego policzek. Ocierałem się jak kotek. On tak ładnie pachniał. Trochę krwią, trochę medykamentami, ale czułem też jego zapach. Zamknąłem powieki. Mruknąłem mu cicho do ucha. On w ogóle się nie ruszał. Otworzyłem powieki, żeby sprawdzić, czemu się nie rusza. Wstydził się! Hahaha! To było urocze! Szybko oddychał, a jego klatka piersiowa przestała miarowo się poruszać. No nie mogłem się powstrzymać, po prostu nie mogłem, żeby go nie pocałować. Jak jego ogon draż wtedy! To było zabawne, on cały był zabawny. Niby taki wygadany, a teraz co? Cichutki i zawstydzony. Pogłaskałem go po policzku, jak oderwałem usta od jego ust.
-Uroczo.-mruknąłem cicho, odgarniając kosmyki z jego czoła.
Uraczyłem go buziakiem w nie [czoło]. On się odwrócił, przodem do mnie. Otworzył złączone dłonie ze sobą. Miał tam w środku ręcznie zrobiony wisiorek. Na rzemyku, a zawieszka to było wyrzeźbiony z drewna kształt kotka. Spojrzał na prezent, a potem na mnie. Nie miałem nic przeciwko, żeby zawiesił mi go na szyi. Uśmiechnąłem się do Cressa, a ten wtulił się we mnie. Objął mnie rękami w pasie. Otarł się policzkiem o mój tors. Musiałem usiąść okrakiem, bo było mi niewygodnie.
Nie zostawisz mnie już więcej, prawda?-mruknął przestraszony.
-Obiecuję, że nie nigdy więcej.-właśnie zadeklarowałem mu swoje uczucie.
Pogłaskałem go po plecach. Mocniej zawinąłem swój ogon na jego ogonie. Jaki on cieplutki...mmm...dobra rozmarzyłem się, wolno mi…
-Xal, w ogóle znalazłem coś w pałacu….-wyjął z torby małe zawiniątko.Tu jest napisane, wszystko o planowanym zamachu na Zella, jak wrobiono twoich rodziców.-wręczył mi dokumenty-Xal, jeśli pokażesz to nowemu królowi, może cię ułaskawi! Rozumiesz?!-Cress był bardziej podekscytowanyn iż ja.
Obejrzałem dokładnie dokumenty. Tak, zgadzało się! To były dokumenty, o których wspominał Daiko.
Skąd ty je w ogóle masz, Aniołku?-popukałem Cressa po głowie dokumentami.
Śledziłem Daiko, po twoim zniknięciu. Widziałem, jak je tam chował. Zabrałem je. każdy tam mógł je znaleźć! Kto by tam podejrzewał kogoś takiego jak…-uciszyłem tą gadułę pocałunkiem.
Cress skulił się. Spojrzał gdzieś w bok cały czerwony na twarzy. Zakrył twarz rękami. Nie mogłem wytrzymać i wybuchnąłem śmiechem. On był taki przecudowny! Poklepałem go po głowie. Nadął policzki.
-Dziękuję aniołku.-mruknąłem mu na ucho.-Wiesz gdzie jest nowy król? Kto nim jest?-spojrzałem mu w oczy.
-Nie.-pokiwał głową.-Możemy go przecież poszukać. Pomogę ci.-Cress spojrzał na Reda-i mamy nieustraszonego strażnika u boku, prawda koteczku?-puścił oko do kota.
Podrapałem się po łepetynie. Nic już z tego nie rozumiałem. Złapałem Cressa i po prostu przytuliłem. Ja to mam jednak szczęście...zerknąłem na Reda.
-Dobrze, że jesteś cały, kotku. Polubilem cię. Zabiorę cię ze sobą. Przyda mi się towarzysz, któremu będę marudzić na Cressa.-pokazałem demonowi język-Aua!-ta Mała Pchła pociągnęła mnie za ogon.
Ugryzłem go w szyję, zostawiając malinke. Za karę o! Należało mu się. Będzie mnie tu Cholera jedna za ogonek ciągać!

//OOC: koniec treningu KF na poziomie I
Ile punktów mam sobie odjąć po uleczeniu mnie przez Reda?
No to masz Redziu, jak demon chciał- jesteś świadkiem wyznania miłości przez Cressa do Xalantha

Tak to jest cokolwiek planować. Zawsze idzie w łeb wszystko, co obmyśli demon. Nie tylko to, że nie miał długiej chwili w byciu sam na sam z towarzyszem, nie tylko to, że kompan zadarł z innym demonem, który uderzył go w podbródek do utraty przytomności, to nawet teraz... będąc pozornie sam na sam z Saiyaninem napotkał kolejną przeszkodę. Kolejny intruz jego planu czyhał jak dotąd w ukryciu i ujawnił się, gdy Red zabrał się za oględziny poszkodowanego. Z początku udawał, że nikogo nie wyczuwa, skoro kolejny nieznajomy nie stronił od pokazania się; ale później, gdy znalazł odosobnione miejsce, a ten typ mierzący około metr pięćdziesiąt nadal śledził poczynania tejże dwójki, już nie mógł zignorować faktu jego egzystencji. Dla niepoznaki Red skrył się w kocim wcieleniu, chociaż i tak został przejrzany przez medyka. Eh, demon musi popracować nad dyskrecją.
Cress, bo tak nazywał się nowy przybysz, nawet w podzięce za pomoc dla rannego przyrzekł nie zdradzać tożsamości kota. I potarmosił za łebek. I... i zrobił coś, na co machinalnie odsunął kocią główkę ku tyłowi z cichym sykiem. Taki odruch zapisany w demonicznych genach. Te o mrocznych sercach nie tolerują zbytnio przyjaznych emocji, a przynajmniej tak to sobie tłumaczył Red. Zresztą późniejsze wyczyny potwierdziły, iż nie należał do typów, które znają się na czymś więcej niż na śmiertelnej powadze.
Jak tylko poszkodowany odzyskał świadomość, rozpoczęła się między znajomymi dziwna konwersacja. Kot siedział pod ścianą i lekko wymachując ogonkiem gapił się na mężczyzn, którzy okazało się, że są sobie bliscy. Jak bardzo? Demon niebawem dowiedział się, i przez kilka sekund zamuliło go od nadmiaru dobroci. Już tak miał, gdy za długo przebywał w towarzystwie Kaioshinki Kaede. Miarka przebrała się, gdy od słów przeszli do innych czynności, jak obejmowanie, całowanie, rumieńcem, zawstydzenie... zwłaszcza całowanie. Niby krótko, ale demon nigdy nie był świadkiem takich czułości z tak bliska. Owszem, April i Kuro kochali się wzajemnie, nie mniej nie pokazywali takiego ogromu uczuć na oczach kogoś innego. Podobnie jak June i Reito, którzy mieli nawet syna. Jednak obecnie tego było za wiele, jak na pierwsze zetknięcie się z nową materią. Nie wiedzieć czemu przez obserwacje zakochanej pary zgłodniał jeszcze bardziej. Spuścił po sobie uszy i zerknął na bok zamyślając się. Właściwie dlaczego do tej pory jeszcze nie skusił się na łatwy kąsek, a teraz nawet dwa, i nie skrócił zabawy w kotka i myszki? Może przeczuwał, iż będąc u boku Xalantha dowie się czegoś więcej o życiu? Że nie trzeba istnieć tylko dla walk i zabijania? Póki co domyślał się, że wiele osób może mieć do niego uraz lub żal, że prędzej czy później skreślą go tak jak June, o której już nikt nie wspomina, a zniknęła tuż po ocaleniu Ziemi przed najazdem Saiyan. Demony zawsze mają pod górkę, dodając do tego spontaniczne zachowanie, żywiołowy charakter lub po prostu brak piątej klepki - robi swoje. Stąd są zawsze zdane tylko na siebie.
Drgnęło mu ucho, gdy poczuł na sobie wzrok niższej Małpy, a która zwróciła się do kota jak do zwykłej osoby. Red utkwił uważnie rubinowe ślepia w sylwetce Cressa ostrzegawczo, by sobie na zbyt wiele nie pozwalał, lecz zdjął z niego porozumiewawcze spojrzenie, gdy Xal go ponownie przytulił do siebie. Naprawdę łączyło ich wiele, lecz demon nigdy w pełni nie zrozumie tego uczucia. To nie dla niego. Jednak dzięki temu doświadczeniu zrozumiał, że osoby, które są szczególnie oddane innej osobie, są zdeterminowane i gotowe na każde poświęcenie, by tylko mieć pewność, że nie stanie się krzywda drugiej połówce. Cress wiele ryzykował ujawniając się, ale miał ku temu powody. Mimo wszystko powinien Medyk dwa razy pomyśleć, zanim w jakikolwiek sposób zamanifestuje swoje uczucia na oczach obcej jednostki. W kocim futrze.
Zatem obaj chcieli, by Red im towarzyszył, tak? Pokręcił chwilę noskiem, lecz nie zaprzeczył. I tak zamierzał sprawdzić, co stało się ze Stary Królem - to przy okazji dowie się, kto zajął jego miejsce. Może Kuro? Albo Hazard? Ich energie czuł w krótkiej przerwie będąc w swoim prawdziwym ciele. Cóż, komu w drogę, temu w czas. Ruszył pierwszy, tak jakby wyłapując trop w postaci unoszącej się Ki swoimi wąsikami, co jakiś czas z ciekawości zerkał zza ramienia na pozostałą dwójkę. Niech się gołąbeczki nie zgubią, bo są tak zapatrzone w sobie, że z łatwością mogłyby zderzyć się ze ścianą i nic nie poczuć. Kot przemieszczał się pewnie, a jego łapka, którą zajął się wcześniej Xal, była całkowicie zdrowa. Tylko im byli bliżej zdewastowanego Pałacu, tym odnosiło się wrażenie, że kocie łapki coraz bardziej się plączą przy niemalże królewskim chodzie. Głód robił swoje. I tym razem nawet suszona rybka nie wystarczy.

Z tematu - wszyscy tu obecni, do Pałacu
Ooc: Masz sobie dodać całe zdrówko.

z/t z Lądowiska

Raziel spojrzał z byka na dziewczynę, która zaczęła chichotać. Czy on naprawdę musiał się ubierać w ten strój? Już lepiej dać mu nową zbroję i pelerynę. Ale takie przedstawienie? Dobrze, że mu diademu na łeb nie wsadzili.
- No bardzo śmieszne. Boki zrywać. Poczekamy, aż twoja matka i ojciec ci każą się ładnie ubrać, bo moi wydadzą przyjęcie. Wtedy to ja będę miał ubaw. – powiedział Raziel z lekkim uśmiechem na twarzy. Zmuszenie Eve do ubrania się na galowo. To będzie coś.
- Jako dziecko się nie zwraca uwagi na to, że wyglądasz jak jakiś paw. Teraz jednak czuję się głupio. – rzekł Zahne. Rozumiał, że musi wyglądać elegancko, ale czy to nie jest lekka przesada? Czuł się jak jakaś lalka. Dobrze, że nie wysłali mu gwardii do ochrony. Wtedy by się chyba zapadł pod ziemię ze wstydu. Dobrze, że Vivian czy Kisa tego nie widziały. Nie dałyby mu o tym zapomnieć. W sumie energia jego siostry była niewyczuwalna. Czyżby znów się odłączyła? Za to Kisa znajdowała się w Akademii. Obok niej zaś był Red i ktoś jeszcze. Lecz tej energii nie znał. Ciekawe.
- Tak. Bo strzelam do wszystkiego co widzę. Lećmy. – rzekł Raz i wystartował. Przynajmniej w powietrzu nikt się na niego nie gapił, jak na jakiegoś cudaka. No i mógł na spokojnie zobaczyć co się zmieniło w trakcie jego nieobecności. Cóż, musiał to przyznać ojcu, ale umiał zarządzać planetą. Widział, że większość zniszczeń została usunięta, a sam Pałac był już prawie odbudowany. Wszystko powoli wracało do normy, a nawet budowało się kilka nowych budynków. Bardzo ciekawe. Co też jego staruszek kombinował.
Podróż trwała szybko, więc po kilku minutach Raziel wylądował na Placu przed Pałacem. Nie bywał tu wcześniej, ale dostrzegł, że pałac był dobrze chroniony i na pewno przebudowany. Ojciec raczej nie ma zamiaru popełniać błędów Zella. Z tego co wywnioskował w obrębie pałacu nie dało rady wyczuć energii. Niezła sztuczka. Zauważył, że ich przybycie zostało już wykryte. Strażnicy sprawdzali ich za pomocą scauterów i diabli wiedzą czego. Natto postanowił ruszyć w ich stronę.
- Natto Raziel Zahne. Mam się stawić przed Królem i Królową. – powiedział. Głupio się czuł, mówiąc tak o rodzicach, ale trzeba być choć odrobinę kulturalnym.

Choćby Raziel chciał, nie pozostawał niezauważony, a to nie tylko dzięki poczynaniom pary Królewskiej. Na Vegecie działy się różne rzeczy... A krótki lot z portu na plac starczył by zaalarmować nie tylko straże. Paru losowych żołnierzy i cywili odwróciło głowę, widząc jak lądujący Saiyan trzepocze karminowymi połami płaszcza. Kilku mężczyzn obrzuciło Księciunia uważnym spojrzeniem, powłączali scoutery mówiąc coś do urządzeń. Ledwie chłopak podszedł do wejścia do Pałacu, stanęli na baczność.
- Wiemy, Wasza Wysokość. Dostaliśmy szczegółowe wytyczne od Króla. - rzucił jeden z nich.
Chciał powiedzieć coś jeszcze, gdy za plecami Raziela i Eve dało się słyszeć tupot i piski. (Ex)Dziewczyna Księciunia zerknęła ponad swoim ramieniem, wzdychając głośno i przecierając powieki, wyraźnie zirytowana.
- Zaczyna się... Lepiej, jeśli jak najszybciej schowamy się do Pałacu, inaczej Twoje ego tego nie wytrzyma/
Nie zdążyli nic zrobić, bo nagle za Razielem pojawił się tłum dziewczyn, Saiyanek i halfek, w różnym wieku i różnego statusu. Część z nich miała transparent z jego, krzywą, co tu kryć, podobizną, koszulki z tym samym nadrukiem, każda bez wyjątku machała rękami i wlepiała w niego oczy w nabożnym skupieniu. Piszczały, krzyczały, przepychając się coraz bliżej i być może rzuciłyby się na niego, gdyby Strażnicy nie zrobili z siebie żywego muru, oddzielającego tłum nastolatek od ich idola. To ich nie zniechęciło, przepychały się z taką siłą, że któraś z nich zdążyła urwać mu kawałek rękawa.
- Raziel! Kochamy Cię!
- Nie! Tylko ja Cię kocham! - w stronę Księcia poleciał różowy stanik.
- Nie słuchaj ich, nikt Cię nie kocha tak jak ja!
Eve z trudem hamowała chichot, na jej twarzy irytacja mieszała się z czystym rozbawieniem. Wyraźnie nie pierwszy raz była świadkiem podobnej sytuacji. Wskazała Razielowi drzwi od Pałacu, sugerując szybko ucieczkę, ale mógł tego nie zauważyć, bowiem krzyczące idolki absorbowały całą uwagę wszystkich osób w promieniu kilometra.
- Zostanę matką Twojego dziecka!
- Nie bo ja!!!
- Książe! Chcemy Cię do reklamy naszego żelu do włosów! - tubka żelu trafiła Eve.
- Zrób sobie z nami zdjęcie!
Sprawy potoczyłyby się gorzej, strażnicy, instruowani przez Króla nie chcieli używać siły wobec bezbronych... Choć czy owe dziewczyny bezbronne były, to było kwestią sporną. Napierały tak mocno, że może i przewróciłyby zbaraniałych Saiyan, ale jedna z nich złapała krawędź czerwonego płaszcza Raziela i pociągnęła. Płachta materiału poleciała w stronę tłumu, który zaczął jakby w szale rozdzielać ją między sobą.
- No... - Eve wzięła głęboki oddech i szturchnęła Raziela. - Witaj w domu Księciuniu. Jesteś żywą legendą Vegety, przystojnym i podobno "wolnym" Księciem... Także, uciekamy przed nimi czy spróbujesz je uspokoić, zanim któraś dopadnie Cię i spróbuje zostać matką Twojego dziecka?

OOC
Liczę na ładny opis tego co widzisz i ciekawy pomysł jak sobie poradzić z tym tłumem

To miał być spokojny dzień. Miał wrócić na Vegetę, pogadać z rodzicami i normalnie wrócić do służby. Lecz jakby wszystko się uparło na niego, to nic nie mogło być tak jak chciał. Najpierw musiał porozmawiać z rozwścieczoną Eve, żeby następnie ubrać się jak jakiś kretyn. Potem zaś przelot nad miastem i jeszcze zapewne czeka go przechadzka w asyście straży. Jednak to co miało nastąpić było najbardziej nieplanowaną rzeczą.
- To dobrze. Może…- zaczął Raziel, lekko się krzywiąc na nazywanie go wysokością. Nie zdążył jednak zakończyć zdania, kiedy do jego uszu doszedł głośny pisk, a ziemia zaczęła drzeć. Co za cholera? – Ale co się dzieje?
Młody Zahne za bardzo nie kumał sytuacji. Jednak pięć sekund później wszystko się wyjaśniło. Kiedy Raziel zobaczył te dzikie tłumy to oczy mu prawie wystrzeliły z orbit, a szczęka opadła na podłoże. Czy cała Vegeta oszalała? Tłumy jakiś dziewczyn Saiyanek, Halfek i bóg wie raczy wiedzieć kto jeszcze. Kiedy on do diabła stał się jakimś bożyszczem tłumów? Po za tym skąd one wiedziały, że on tutaj właśnie się znajduje. Najwidoczniej ktoś go sprzedał, a pierwsza podejrzana była tuż obok. Zahne spojrzał na ciemnowłosą, lecz w tym przebraniu nie mógł wyglądać na tak groźnego jakim był w rzeczywistości. Zielonooki rozumiał, że ten strój dodawał jego ojcu powagi, ale on do diabła nie ma czterdziestu lat. Po za tym zbroje można zrobić o wiele ciekawiej niż po prostu nasrać dupereli.
- Eve wytłumaczysz mi co tu się odpierdala? Kiedy wszyscy nagle oszaleli? I o co im chodzi z tymi koszulkami? – powiedział Raziel, a dokładnie krzyczał, gdyż tylko tam mógł przekrzyczeć ten tłum. W sumie tak to można nazwać, bo zbiegowiskiem to już dawno przestało być. A z tego co widział pojawiały się kolejne persony. Chwila moment, czy tam ktoś nie ma transparentu z jego podobizną? W sumie mogło to być przyjemne, ale w tej formie było to raczej straszne. Przecież on spokojnie nie będzie mógł wyjść na miasto, żeby nie zostać zaślinionym. Kolejna rzecz, odnośnie której będzie musiał pogadać ze swoim ojcem. No i dokładnie w tym momencie kiedy Natto rozmyślał nad tym, to na jego głowie wylądował różowy stanik. Rozmiar nawet niczego sobie, lecz w następnej kolejności poleciały gacie. I one raczej nie należały do kobiety, chyba że ważyła kilkaset kilo. Książę był w szoku, a Eve śmiała się z niego. Ona wiedziała o tym. Na sto procent. I nie raczyła go poinformować, że żeńska populacja planety dostała szajby. Potem sobie to odrobi. Z nawiązką.
- To jest jakieś szaleństwo. – powiedział, lecz chwilę później w Eve trafiła tubka żelu. Wtedy to Raz parsknął śmiechem. – Jak chcesz się do mnie upodobnić to ci się przyda. I nie. Raczej nie chce, żeby były matkami moich dzieci.
Jednak strażnikom chyba nie było do śmiechu, gdyż tłum zaczął coraz mocniej napierać, aż w pewnym momencie ktoś wydarł Razowi pelerynę. W następnej chwili zaczęły sobie rozdzierać jak jakąś relikwię. To już było chore. Zaraz zaczną jakiś kult tu robić.
- Drogie panie. Uspokójcie się. Nie ma potrz…. – próbował je uspokoić, ale w tym momencie musiał się uchylić przed lecącym butem. Co do diabła. – pierdzioch to. Eve wycofujemy się do Pałacu, a wy postarajcie się coś z nimi zrobić. To Pałac czy burdel?!
Ostatnie słowa były dość wściekłe i niezbyt miłe, ale może to podziała na strażników. Sam Raziel musiał się udać do środka licząc na to, że nie oberwie niczym. Świat oszalał.


z/t chyba

Pałac był już praktycznie odbudowany, pozostawały tylko małe wykończenia, ale nie było to nic co zajęłoby dłużej niż kilka dni. Jednakże jeśli chodzi o umocnienia i obronę, to pałac przeszedł potężne zmiany. Kilka z nich Kuro mógł zauważyć zaraz po tym jak wylądował. Od razu została w niego wycelowana broń cięższego kalibru jak i kilka mniejszych, które nie wyglądały potężnie, ale na pewno dobrze umiały zatrzymać wroga. Strażnicy również skupili się na młodym Saiyaninie i raczej nie wyglądali na zachwyconych. Król przywiązywał dużą wagę do odpowiednich zabezpieczeń, a oni starali się nie dawać pretekstów do zirytowania władcy. Szybko otoczyli chłopaka gotowi do zneutralizowania zagrożenia.
- Dobra, dobra. Każdy tak mówi. Imię i stopień poproszę. – powiedział wysoki Saiyanin z przepaską na oko. Widać było, że jest weteranem wielu walk i słusznie pełni wysoką funkcję. Kuro mógł poczuć jego energię, która choć nie była ułamkiem mocy Kiry to i tak była imponująca. Nie chciał go puścić, gdyż takie miał rozkazy. Kto wie, kto to jest i czego chce.

Tori:

- Myślę, że to nie będzie potrzebne. Jej wysokość czekała na niego. Zajmę się nim. – powiedziała jakaś kobieta. Kuro od razu pomyślał o Negri, lecz srogo się zawiódł. Nie była to kapitan straży, lecz w dalszym ciągu ładna persona. I też wysoko postawiona o czym świadczył jej strój i symbole na pancerzu.
- To jak? Idziesz czy zamierzasz stać jak słup soli? – zapytała z sarkastycznym uśmiechem na ustach.

Może miał, a może nie miał? Kto wie? Może tez po prostu król i królowa uważali, że odpowiednia ochrona jest priorytetem. Kuro wylądował bez większych przeszkód i był spokojnie przepytany. A to, że mieli go na celowniku, to zwykłe środki bezpieczeństwa. Jeśli będzie przebywał więcej wśród koronowanych głów to zobaczy nie takie rzeczy. W każdym razie nic złego się nie wydarzyło, a młodego Saiyanina zgarnęła jedna z oficerów. Strażnicy pałacowi mogli spuścić go z oczu, choć kilku jeszcze przez chwilę mu się przyglądało. Tak na wszelki wypadek. Tori zaś był bardzo spokojna, jakby zupełnie nie obawiała się chłopaka. Słyszała to i owo, że był obecny w pałacu podczas walk, ale nie interesowały ją zbytnio plotki. Wolała fakty, a te były jasne.
- Hachi? A Vivian. Nie, nie ma jej. Aktualnie poleciała na misję z Księciem i od tego czasu jest niedostępna. – powiedziała Tori, a Kuro mógł jeszcze usłyszeć jak mamrocze pod nosem „Ale jak wróci, to skopię jej dupę.”. W każdym razie dziewczyna prowadziła chłopaka korytarzami. Przypominało trochę to jego ostatnią wędrówkę. Wiedział doskonale, że jest obserwowany i jeden ruch sprawi, że będzie po nim.
- Ciekawe masz relacje z królową. Niewielu może się tym poszczycić. Pewno ci już to mówiono, ale przypominam. Masz zachować etykietę i należny szacunek. Inaczej może ci się dostać. I to nie od nas. A zresztą sam zobaczysz. – powiedziała wojowniczka i zaledwie minutę później wyszli na świeże powietrze. Znajdowali się na otwartym placu, który został przerobiony na miejsce do ćwiczeń. Aktualnie trwał trening na placu. Trójka wojowników atakowała pojedynczego przeciwnika. W teorii mieli przewagę. W praktyce zostali dość szybko zmieceni.
- Ah nie ma to jak rozgrzewka. Tori jakieś wiadomości od mojego syna? – powiedziała Saiyanka schodząc z ringu. Był to nikt inny jak królowa, która zamiast sukni czy zbroi, miała na sobie strój treningowy składający się z szortów, biustonosza sportowego, rękawic i odpowiednich butów. Włosy miała związane w kucyk. W końcu zauważyła też Kuro, który mógł patrzyć się nie tam gdzie trzeba.
- O proszę. Udała ci się misja? – zapytała władczyni siadając na jednej z ławek i biorąc wodę. Nawet teraz emanowało od niej coś, co kojarzyło się Kuro z władzą. Zupełnie jak u Kiry.

OOC:
Masz strój jaki ma na sobie królowa

Kuro tego na pewno się nie spodziewał i Tori z dziką przyjemnością obserwowała jak jego pewność siebie zanika, a on sam pada na kolana. Nie, żeby lubiła takie rzeczy, ale chłopak już zdążył ją podirytować swoją postawą, więc odrobina płaszczenia na pewno dobrze mu zrobi.
- Na pewno bolało. – powiedziała cicho do chłopaka, a następnie wyprostowała się, gdyż królowa zwróciła się prosto do niej. – Nadal nic wasza wysokość. Jednakże z tego co się dowiedziałam, to pewnie dopiero wyleciał na misję. Będziemy monitorować jego sygnał i próbować go wywołać.
- Dobrze. Możesz odejść. – rzekła Aryenne Zahne wycierając twarz ręcznikiem. Widząc wzrok dziewczyny dodała jeszcze. – Spokojnie dam sobie rade. Poza tym cały pałac jest strzeżony. Kuro też raczej nie myśli o by mi zrobić krzywdę. – powiedziała Saiyanka i uśmiechnęła się do dwójki, z którą rozmawiała. Jednakże w tych słowach znajdowało się ostrzeżenie. W każdym razie Tori skłoniła się i odeszła, a Królowa dała Kuro znak, że może wstać i usiąść obok. Chłopak zaś nie wyglądał na zbyt szczęśliwego, więc coś nie poszło tak jak planował. Poza tym nie było z nim jego dziewczyny, choć na to było wiele odpowiedzi. Dała mu możliwość dojścia do słowa.
- Czyli nie wszystko poszło tak jak chciałeś, ale ostatecznie wyzdrowiała. Cóż nie będę w to wnikała, ponieważ musiałabym ci zadać kilka innych pytań. Między innymi jak wróciłeś na planetę bez wylądowania w porcie. W każdym razie jestem ciekawa co teraz planujesz. Nie wyglądasz na takiego co siedzi bezczynnie, więc słucham. Chciałbyś o coś zapytać lub poprosić? – powiedziała Królowa i wbiła w chłopaka swoje oczy. Były równie przenikliwe co spojrzenie Kiry. Czy wszystkie kobiety na wysokim stanowisku tak mają?

Aryenne już zdążyła ochłonąć po tej małej rozgrzewce jak nazwała posłanie na matę trzech mężczyzn. Nikt nie mówił, że treningi z jej wysokością należą do łatwych. Wręcz przeciwnie, ale królowej się nie odmawia. Może kiedyś, jeśli Kuro się wykaże i zasłuży to i jego taki zaszczyt kopnie. Na razie jednak Aryenne Zahne słuchała opowieści chłopaka. Była ona zadziwiająca i nieprawdopodobna, ale przez te wszystkie lata na wygnaniu widziała również takie rzeczy, o których wcześniej nie śniła. Poza tym nie przypuszczałaby, że młodzieniec kłamałby jej prosto w oczy. Prędzej czy później by się to wydało, a on miałby z tego powodu nieprzyjemności. Może i nowi władcy byli znacznie przyjemniejsi od Zella, to jednak nie można było zapominać, że w dalszym ciągu pochodzili z rasy wojowników. W każdym razie historia Kuro zaciekawiła ciemnowłosą i kilka faktów sobie zanotowała w pamięci, by porozmawiać z mężem o nich.
- Można powiedzieć, że miałeś pracowitą wyprawę. Wiesz jak skontaktować się z tym profesorem? Jeśli tak to porozmawiamy z nim wraz z mężem. Taka praca mogłaby być bardzo interesująca. – powiedziała i umilkła widząc, że Kuro coś jeszcze chce powiedzieć. Miał minę, jakby za słowa które miał wypowiedzieć groziła kara śmierci. Jego pytanie zaskoczyło ją. Biała Gwardia była dość specyficzną jednostką i pomimo pewnej nietykalności poniosła znaczące osłabienia. Zarówno ze względów personalnych, jak i poprzez rebelię.
- Cóż. Odziały będą formowane na nowo. Egzaminy będą z tego co pamiętam za dwa tygodnie, jednakże istnieje pewien problem. Powstała zmiana, że członkowie muszą mieć przynajmniej podstawowe szkolenie wojskowe. Z tego co pamiętam, to byłeś chyba w wojsku. Nie chcesz do niego wrócić? Kilka osób mówiło, że dobry z ciebie wojownik i dowódca. Jednakże masz też niewyparzony język. Dam ci radę. Najpierw wypada dziewczynie postawić kolację, albo drinka. – rzekła królowa i uśmiechnęła się lekko do Kuro. Tylko dlaczego ten uśmiech wydawał się taki jakiś, złośliwy?

Królowa wzięła kartkę, a następnie podała ją jednemu z żołnierzy, który zjawił się znikąd i równie szybko zniknął. Kolejna zmiana na lepsze w porównaniu do rządów Zella. Mogło się wydawać, że są sami i mają pełną swobodę rozmowy, lecz to był tylko pozór. Kuro był obserwowany nie gorzej niż gdyby oświetlili go lampami. Sam też to zauważył, gdy element garderoby mu się poluzował i młody Saiyanin postanowił go poprawić. Królowa była już bardzo lubiana przez społeczeństwo, a poza tym sama zadbała o swoją ochronę.
- Kto wie czy kadetem. W każdym razie Vegeta potrzebuje takich osobników jak ty Kuro. – powiedziała Królowa, po czym wstała i lekko się przeciągnęła. Trzeba było brać się do pracy.
- Odprowadzisz mnie? – zapytała, choć bardziej to mogło być stwierdzenie, gdyż nie czekając na jego odpowiedź ruszyła przed siebie.
- Panowanie nad sobą zarówno w sferze bitewnej jak i ludzkiej jest bardzo ważne. I nie wątpię, choć ja bym ci dała w twarz, gdybym była na jej miejscu. Ale Negri to nie ja. W każdym razie na pewno powinieneś to wyjaśnić z nią. – mówiła Królowa, kiedy szli przez ganek, aż zatrzymali się w ogrodach pałacowych. Za Zella nie przykładano zbytniej uwagi do nich, lecz teraz pod dłonią nowych gospodarzy to miejsce rozkwitło. Do Królowej podeszło kilku żołnierzy i zaczęli coś jej referować. Tak więc Saiyanin został sam.

Negri:

- Proszę, proszę. Kogo tu przywiało. Znowu się zgubiłeś? – usłyszał dobrze znany sobie głos. Kiedy się odwrócił to coś mogło mu podskoczyć. Tylko co? Właścicielka głosu zmieniła się trochę od ich ostatniej wizyty. Jej włosy zdążyły urosnąć, a ona sama wyglądała na o wiele bardziej zadowoloną życia. Świadczył o tym fakty, że kiedy się do niego zbliżyła to lekko przesunęła palcami po jego policzku. Zbroja gwardii błyszczała w słońcu. Teraz Negri stała przed nim i uśmiechała się lekko do niego. Zdążył ją już poznać z tej profesjonalnej strony. Czyżby teraz czas na inną?

OOC:
z.t Ogrody
Następny post dajesz w tamtym temacie.

Nagri i Kuro wkrótce znaleźli się w bliskiej okolicy pałacu. Z powietrza widzieli, że walki toczyły się na zewnątrz pomiędzy saiyanami ubranymi w czarne pancerze a strażą pałacową. Wszystko wskazywało na to, że wnętrze budowli zostało opanowane, a teraz przeciwnicy eskortowali Królową, by ją gdzieś zabrać.

Było ich sześciu. Kuro kojarzył dwoje wojowników o mocy SSJ3, ponieważ należeli do starszyzny Vegety i wcześniej kolaborowali z Zellem. Mimo to uniknęli kary i dzisiaj najwidoczniej nadszedł ich czas zemsty. Prowadzili poobijaną i posiniaczoną Królow, najwyraźniej zamierzając odlecieć. Czterech wojowników o mocy SSJ2 otaczało ich i odpierało ataki straży.

Opór stawiało tylko trzech strażników! Jednym z nich był dowódca Drugiej Dywizji Straży Pałacowej o imieniu Slut. A poza nim dwoje wojowników o sile SSJ, którzy nie stanowili najmniejszego zagrożenia dla czarnych pancerzy.

Negri podleciała do dowódcy, który był w zasadzie równej z nią rangi.

- Melduję się! – wydyszała. Adrenalina zaczęła w niej buzować. – Gotowa do akcji. Jak wygląda sytuacja?

Na twarzy dowódcy malowała się wściekłość. Ledwie dziewczyna odezwała się do niego, a on wymierzył jej tak siarczysty policzek, że aż zatoczyła się na bok. Złapała się za bolące, puchnące miejsce.

- Gdzie ty do kurwy nędzy byłaś? Myślisz, że dowódca gwardii królewskiej to wygodna posadka? Król nie żyje i poniesiesz za to konsekwencje. – wydarł się na nią tak, że drobinki śliny padły na jej twarz.

Nagri aż zaniemówiła. Odetchnęła kilka razy wyraźnie i nawet skierowała swój wzrok w  stronę Kuro, skrytego w gruzach. Jej spojrzenie, wyraz twarzy, mówił dwie rzeczy. Wstyd. Za siebie, swoje zachowanie i całą tę zaistniałą scenę, ale też żal. Tylko nutkę żalu, że Kuro nie stanął po jej stronie czy za jej plecami, by ją wesprzeć. Po chwili wyprostowała się, stuknęła stopami. Kajając się zasalutowała swojemu koledze po fachu.

- Aye Slut. Wstyd mi za to, jak się zachowałam. Przyjmę karę, jaka mnie czeka. Nie będę uciekała od sprawiedliwości. – powiedziała dumnie, co drugi dowódca przyjął skinieniem głowy.

Tymczasem Kuro robił swoje czary mary. Na szczęście skryty był za gruzami na tyle dobrze, że wrogowie nie spostrzegli go. Ani też nie udało mu się ich masowo sparaliżować.

-  Nie możemy dopuścić, by Królowa zginęła. – mówił Slut. Popatrzył teraz na akcję przeciwników ramię w ramię z Negri. – Wygląda jednak na to, że nie chcą jej zabić tylko pojmać. Inaczej już by nie zyła. – zastanawiał się głośno.

- Sparaliżujmy tych silniejszych, a potem lećmy po Królową. SSJ2 nas nie zabiją. – zaproponowała Negri, a ponieważ nie było więcej czasu na taktykę, oboje podnieśli ręce do góry. Nad ich palcami pojawiły się energetyczne pierścienie Galactic donuts, które powędrowały w stronę najsilniejszych wojowników przeciwnika i zamknęły ich w objęciach. Po tym wystrzelili oboje w stronę Królowej…

---
Kuro, czas na odpis to 04.03. godzina 22:00


1-45 - chwilowy paraliz
46-60 - spowolnienie
61-80 - paraliz tylko jednego przeciwnika
81-98 - porazka
99-100 szczesliwy traf