Ogrody

Piękne ogrody mające swoje miejsce w północnym skrzydle pałacowym. Wewnątrz tego majestatycznego miejsca można ujrzeć najróżniejsze rośliny, do krzewów, kwiatów po drzewa.

Flora nie pochodziła tu wyłącznie z Vegety. Znajdowały się tu najrozmaitsze gatunki roślin, pochodzących z takich planet jak Namek czy Konack, sporo z nich wskazywały na pamiątki z królewskich wypraw.

Na środku ogrodu znajdował się piękny ozdobny basen wyłożony kunsztownymi kafelkami, a na każdym widniał osobny symbol nadając otoczeniu niezwykłego charakteru. Wewnątrz zbiornika widniała krystalicznie czysta woda, która miała kilka odpływów prowadzących w niezwykły sposób do pobliskich roślin.

W samym sercu basenu stała kunsztowna ozdobiona posągami domowych stworzeń Vegety symbolizującymi lojalność i tymi samymi kafelkami fontanna. W ów ozdobie umieszczone było ozdobnych wylotów wody przedstawiających paszcze nieznanych stworów, z których na przemiennie w widowiskowy sposób tryskała woda na wysokość kilkunastu metrów.

Red to powinien pamiętać, że uważaliśmy go, przynajmniej ja za zwykłego kota. Dla mnie, okazywanie uczuć przy zwykłym zwierzęciu nie robiło mi problemów. Zebraliśmy tyłki, żeby iść poszukać nowego króla. Ściskałem papiery do klatki piersiowej. Może i posiadałem dokumenty na niewinność rodziców oraz moją i Mexmery, ale bardzo się bałem. Starałem się tego nie pokazywać, aby Cress się nie martwił za bardzo. Nie chciałem go niepotrzebnie denerwować. Poprawiłem torbę. Red coś się zaczął słaniać na łapkach, ale Cress wziął go na ręce. przytulił go. Otarł się policzkiem o jego łebek.
-Uważaj, bo jeszcze cię podrapie od nadmiaru czułości.-pokazałem palcem na kociaka.
Poza tym, chyba bylem trochę zazdrosny o tego futerkowca. Chciałbym, żeby Cress tak do mnie się przytulał, nie do kota. Jednak nie wypadało bym pałał zazdrością o zwykłego kotka. Podrapałem Reda po łebku. Naprawdę był uroczy. Czułem, że jest jakiś taki wyjątkowy. Koty to rzadkość na Vegecie. Może się komuś zgubił, ewentualnie uciekł ze statku transportowego? Kto wie. Jeśli ma właściciela, to mu go oddamy niezwłocznie. Sądząc jednak po tym jak Cress dociska zwierzaka do piersi, komuś może być przykro. Westchnąłem. Szedłem blisko Cressa. Zacisnąłem mocniej uścisk na dokumentach. Z każdym krokiem odczuwałem narastający strach. Poczułem, jak ogon chłopaka owija się wokół mojego. Spojrzałem na niego. Uśmiechnął się.
-Nie martw się tak. Wszystko będzie dobrze. Jestem z tobą ja i Kłębuszek!-Cress podniósł Reda i wcisnął mi go w twarz-Kłębuszek też cię kocha!-ponownie przytulił demona w kociej formie.
Cofnąłem się, aby uniknąć docisnięcia mi Reda do twarzy, ale się nie udało. Musiałem wypluć kocie futro z ust.
-Ochydztwo. Nie rób tak więcej, bo koty to nie są zabawki. Mają uczucia. Mogłeś mu zrobić krzywdę.-skarciłem Cressa.
Nie podobało mi się to, co zrobił. Trochę mi go bylo szkoda, jak się tak skulił, a ogon od razu skulił pod siebie.
-Przepraszam, nie chciałem.-spojrzał z dołu na mnie miną zbitego psa.
Wtulił twarz w futerko Reda. Ja zaś powinienem następnym razem uważać, gdzie idę. Zapatrzyłem się na Cressa i...tak jak przewidział Red, wlazłem w ścianę, a raczej jej resztki. Przywaliłem czołem w z całej siły. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Dałem kilka kroków w tył i znowu w coś uderzyłem. Malo tego, coś ciężkiego spadło mi na głowę nabijając niezłego guza. Musiałem kucnąć. Bolało jak jasna cholera. Cress zamrugał oczami, po czym popatrzył na mnie ze zdziwieniem, a za chwilę wybuchnął śmiechem.
-Mam pierdołę, nie ukochanego.-burknął Cress patrząc na Reda-Widzisz to? Czy ty to widzisz Kłębuszku? Mój facet, silny wojownik, a został pokonany przez ścianę!
-Milcz już...Mała Pchło.-fuknąłem na niego.
To nie było śmieszne! Teraz miałem czerwony ślad na czole! Może i miałem opaskę na czole, ale cholera! Widać było...jeszcze miałem czerwony nochal od uderzenia Cressa. Niech go...taki wstyd!
Cress wyszczerzył zęby.
-Nie śmiej się tak. Poczekaj, aż zostaniemy sami. Dam ci powody do uśmiechu.-pokazałem mu język.
Bingo! Cress zrobił się cały czerwony, a żeby ukryć twarz przytulił się do Reda. Znalazłem sposób, by uciszać tą gadułę świetnie. Poruszałem ogonem. Rozejrzałem się dookoła. W sumie, nie wiedziałem co było w dokumentach. Usiadłem na jakimś wygodnym miejscu. Cress zajrzał mi przez ramię, jak tylko otworzyłem dokumenty.
-Zdjęcia moje, moich rodziców, twoje...tak na dobrą sprawę wszystkich będących blisko starego króla Zella.-przeglądałem zdjęcia.
Każde było dokładnie opisane. Najgorsze było to, że zapisywali wszystko co było robione w okresie prawie kilku lat przed zamachem. Zastanowiło mnie, ile czasu on się szykował się do obalenia starego Zella.
Złapałem Cressa za rękę i zaciągnąłem do ogrodów, wraz z Redem. Usiadłem blisko baseniku z wodą. Schowałem dokumenty do torby. Westchnąłem. Patrzyłem w swoje odbicie.
-Cress, jak myślisz, ile jeszcze takich teczek mogło być alb nadal jest?-zerknąłem na ukochanego.
-Nie wiem, Xalanth. Podejrzewam, że dużo.-Cress postawił Reda na trawie.
Kucnął przy nim. Wyrwał źdźbło trawy i zaczął nim smyrać kotka po nosie.
Podkuliłem nogi, które objąłem. Owinąłem ogon wokół nóg. Wsparłem głowę tak, aby oprzeć się brodą o kolana. Sam już nie wiedziałem, co o tym wszystkim myśleć.

Droga na nogach zdawała się być o wiele za długa. Gdyby miał swoją postać, po prostu skorzystałby z najlepszego środka transportu w tym uniwersum - z latania. Zero płatności, zmęczenia, i do tego prędkość, o jakiej w większości wszyscy marzą. Godny chód przeistaczał się w staczanie się al'a pijak po miesięcznej libacji alkoholowej, i tylko bystre oko i refleks uchroniły pyszczek kota z zetknięciem się z chodnikiem. Ledwo co kontaktował, lecz wnet otrzeźwiło go przytulenie. Aż najeżył sierść, nie mniej na tym skończyło się pouczenie dla Cressa, który aż zanadto pieścił zwierzaka. Nieobliczalny, pozytywnie zakręcony medyk. Gdyby nie to, że w ten sposób wybudził kota z trybu wolnego uśpienia, pożałowałby nadmiernych pieszczot, do których nijak był przyzwyczajony. Dziczał z chwili na chwilę, mimo wszystko nie zamierzał wracać do swojej formy. Jeszcze nie. Może jeszcze coś zauważy między tymi młodymi Saiyanami? Wydawali się być inni od tych, których spotkał chociażby na orbicie Ziemi. Tamci... na ślepo walczyli z demonami, za wszelką cenę, gorliwie i z szałem w oczach. Tutaj płonęły serca, których płomienie nie były aż tak dostrzegalne dla kogoś, kto nie znał tego uczucia. Chociaż im dłużej przyglądał się tej dwójce, tym lepiej rozumiał ich motywacje ku bliskości ich ciał, jaźni. Słowa nabierały nietypowej otoczki, nuty tajemniczości, dobroci... nawet pomimo kilku kąśliwych uwag. Kto się czubi ten się lubi.
I nagle Xal wpadł na ścianę. A później wpadł na coś jeszcze, i oberwał z góry. Istna lawina pecha. Aż kot wytrzeszczył oczy i jedną łapką pacnął się między oczyma. Taki scenariusz to tylko w książkach, a jednak. To całkiem śmiesznie wyglądało, lecz Red nie miał poczucia humoru, zbyt skalał swoją osobowość złem, by mieć prawo do uśmiechu, nawet pod nosem. Tym bardziej nie po ochrzczeniu go mianem Kłębuszka. Nie powiem, oryginalne, ale Kłębuszek? Dla demona?! Eh Cress, igrasz z ogniem, naprawdę. Cierpliwość Reda miała swoje granice, które powoli kurczyły się pod stopami Medyka. Zwłaszcza, gdy już drugi raz utulał w pobliżu ogrodu, a za trzecim razem wykorzystał demona jako tarczę osłonną, by skryć rumieńce od komplementów Xalantha. I tak jak przepowiedział ten ostatni - Cress wreszcie otrzymał nagrodę w postaci kilkusekundowej masakry pazurkami po jego obliczu. Sporo szram, cienkich, ale licznych. Z perspektywy osoby siedzącej w ciele kota tego było za wiele. I chyba dlatego niebawem został futrzak pokarany zabawą w ogrodzie. Ale o tym za moment.
Xalanth nie był pewny, czy wyprawa do Króla, tego nowego, miała sens. Miał dowody swojej niewinności, a mimo wszystko obawiał się bezpośredniej konfrontacji. Cóż... może te papiery były lewe? Red nie był dyplomatą, ani trochę. Nie mógł nic poradzić, jak tylko usiąść bliżej Xala i pocieszyć go cichym mruczeniem tuż obok jego podkulonych z ogonem nóg. Nie na długo. Medyk, może z zemsty i z zazdrości, pochwycił kotka i zaczął go drażnić w nosek zielskiem. Coś tak banalnego, ale wystarczyło, by Red kichał jak opętany, przez jedno, głupie źdźbło trawy! Co gorsza - nie chciał przestać swędzić nosek! Obnażył kiełki i próbował łapką jakoś zatamować kichanie, na próżno. Tak dawno nie niuchał trawy, że mu zaszkodziła? Z każdym kichnięciem wkurzał się jeszcze bardziej, aż poczuł, że coś z jego ciałkiem dzieje się nie tak. Mrowiło, zupełnie jak podczas przemiany! Rozejrzał się z paniką dookoła, aż dostrzegł grube, samotne drzewo. Z ciągłym kichaniem zapuścił dyla w tamtą stronę, a po drodze zgubił złotą wstążkę, która oplatała jego koci ogon. I ucichło od kichania za kilka chwil. Ale kot nie wrócił.
Demon stał pod drzewem tak, że zasłaniał go cały pień. Od pasa w górę lekko kłaniał się ku trawie, a po jego szarawym licu spływały długie kosmyki włosów, całkowicie rozpuszczone od zgubionej wstążki. Grzywka zasłaniała połowę twarzy, lecz nie zasłoniła ust, które miał rozwarte na oścież. Oddychał z trudem, po wszystkich kłach (bo nie miał innego rodzaju zębów) spływały kropelki śliny. Blask ślepi przebijał się przez włosy nieodzwierciedlając dokładnego kształtu demonicznego spojrzenia. Dłonie z pazurami przybił do kory na tyle głęboko, że wyryły niesamowicie głębokie otwory. Nie... to dla niego za dużo. Nie miał tyle cierpliwości co inni, musiał natychmiast znaleźć kogoś, na kim mógłby żerować. Głód doprowadzał go do obłędu, że nawet nie chciał, by ktokolwiek go zauważył w takim stanie. Jego Ki wrzała i wręcz kazała ciału zdobyć jak najszybciej pokarm. Przecież taki ogrom mocy nie może gnieździć się w tak wątłym ciele, czyż nie? Spuścił uszy po sobie i przygryzł zębiska, nie mniej nie uspokajał się. Warczał, grzmiał bestialsko przez gardło. Do jego nozdrzy dobiegł aromat posoki. No tak, podrapał dość solidnie Cressa po twarzy, a na szponach była jego krew. Wyciągnął z kory drzewa jedną, drżącą dłoń od głodówki i wetknął zakrwawiony szpon w swoje usta. Mmm... Medyk miał przepyszną krew. Cieplutką, zdrową, rześką. Na pewno i Xal miałby pyszną. Więc... dlaczego jeszcze tu stoi? Bo coś było jeszcze na tyle silne, że powstrzymywało demona przed samosądem. Myśl, że egzystencja Saiyan jest o wiele wartościowsza niż żywot Reda. Oni mają prawdziwą motywację do życia - siebie nawzajem, coś co ich zespaja ze sobą. A Red? Swoje przeżył, wiele milionów istnień zabił w ciągu 322 lat, a mimo to jeszcze istnieje. Nikt go nie będzie wspominać, tak jak June, chociaż Ona zasługiwała na pamięć i oddanie czci zaginionej.
Oblizał już wszystkie palce z krwi, której było jak na lekarstwo. Najbliższa apteka była zaledwie kilka kroków stąd. Stał tak ze spuszczoną głową i nie mógł drgnąć. Fizycznie owszem, byłby zdolny, ale... po co? Niereformowalnym demonem targało wiele sprzeczności. Aż ulatywały z jego ciała czarne motyle ujawniające więcej mocy, którą dotąd skrywał.

To miejsce chyba była ostatnią oazą spokoju w tym miejscu. Pałac Królewski był dość mocno zniszczony tymi walkami, lecz o dziwo Ogrody Królewskie nie doznały, aż takiego uszczerbku. Może dlatego, że Saiyanie woleli uderzać frontalnie bez przemykania się? Możliwe. Dla Xalantha, Kłębuszka i Cressa to miejsce mogło być rajem. Jednak jak to często bywa raj znika, a wraca smutna rzeczywistość. Tak samo było w tym przypadku. W momencie, w którym od Xala uciekł kot to do uszu dwójki Saiyan doszedł odgłos kroków. Coraz głośniejszy, gdyż ich właściciel najwyraźniej się spieszył. Nie wiadomo czy był to swój czy wróg. Pomimo tego, że Zell skwierczał w piekle, to jeszcze żyło trochę jego fanatyków. Kto wie czy to nie jeden z nich nie nadchodzi właśnie teraz? Trzeba było mieć nadzieję, która jak mawiają jest matką głupich. Po kilkunastu sekundach oczekiwania, które dla dwójki zakochanych mogły ciągnąć się godzinami wreszcie pojawił się właściciel tych kroków.

Mężczyzna:

Był to wysoki Saiyanin w bogato zdobionej zbroi, która w kilku miejscach była popękana lub ułamana. Na prawej piersi miał feniksa, lecz znaku elity nie można było dostrzec. Nie miał płaszcza, lecz widać było, że to ktoś ważny. Sama postawa o tym mówiła. Jego twarz była zmęczona, lecz z oczu bił dziwny entuzjazm. No i zapewne nie zauważyłby naszej słodkiej parki, gdyby w tym momencie Saiyanin medyk nie kichnął. To zwróciło uwagę mężczyzny, który spojrzał na Xalantha i Cressa.
- Kim jesteście i co tutaj robicie? – rzucił spokojnym tonem.

Occ:
Tak se wbijam.

I ostrzegałem Cressa, żeby nie raczył kota zbytną czułością. Zabawnie wyglądał z podrapaną twarzą. Zerknąłem na niego ukradkiem. Jakoś doprowadził się do porządku na twarzy. Posłałem mu uśmiech, jak tylko nasz wzrok się spotkał. Zaczął bawić się z Redem. Popatrzyłem chwilę na jego poczynania. Zdziwiłem się, kiedy kotek podszedł do mnie. Podrapałemgo po łebku.
-Dziękuję maluchu.-westchnąłem.
To normalne, że się bałem. Nie wiedziałem, czy nowy król mi uwierzy. A jeśli nie? Co ja wtedy zrobię? Przecież za dezercję groziła...śmierć, prawda? Nie chciałem umrzeć. Ukryłem głowę w rękach. Wojownik bojący się śmierci? Chyba jestem tchórzem? Jednak, czy przypadkiem tylko glupcy nie odczuwają strachu? Chyba tak, możliwe, że tak. Sam już nie wiem. Nie zwracałem w ogóle uwagi na to, że Red był zabawiany przez Cressa. Uciekłem myślami do tego wszystkiego. Futro na ogonie mi się najeżyło. Wyglądało jak szczoteczka.
-Ej! Poczekaj!-Cress chciał złapać kotka, ale ten uciekł mu z pola widzenia.
Podniósł natomiast wstążeczkę, którą zgubił. Spojrzał na nią.
-Kici! Kici! Kłębuszku! Przepraszam, wróć do mnie!-Cress wołał kociaka, ale to nic nie dawało.
Kotka jak nie było, tak nie było. Zacisnął pięść na wstążce, po czym schował  ją do kieszeni. Xalanth, Kłębuszek nam uciekł...Xal?-zwrócił się do mnie, ale nie słyszałem go.
Dopiero jak do mnie podszedł, a potem przytulił wróciłem myślami do rzeczywistości. Pogłaskałem go po głowie.
-Nie martw się, przejdzie mi.-potarmosiłem jego włosy-Twój chłop to ciepła klucha nie facet.-mruknąłem ujmując jego dłoń.
-Nie mów tak. Każdy się przecież czegoś boi.-usiadł obok mnie.
Owinął swój ogon wokół mojego. Taki drobny gest, a było mi od razu lepiej.
-Cress, ja się boje, panicznie się boję. Co jeśli nowy król w ogóle w to nie uwierzy?-poklepałem torbę.
-Uwierzy, zobaczysz. Nie martw się. Jak nie masz teraz odwagi iść, to poczekajmy. Tu jest tak spokojnie.-Cress oparł się o moje ramię.
Dobra, było miło. Mogło tak zostać. Westchnąłem. Pogłaskałem go jeszcze raz po głowie i pocałowałem w czubek głowy.
Znowu oparłem głowę o zgięte kolana. Rozglądałem się dookoła i wtedy je ujrzałem. Czarne motylki. Zupełnie jak wtedy. Przetarłem oczy. Nie, to nie możliwe, abym je widział. Puknąłem Cressa. Ten spojrzał na mnie. Pokazałem mu, skinieniem głowy, aby zerknął w stronę, w której widziałem motylki.
-Też je widzisz?-spytałem.
-Motylki, no i co? Motylki jak motylki.-Cress wzruszył ramionami.
Oboje posłyszeliśmy kroki. Wstaliśmy. Co, jeśli to jakiś fanatyk Zella? Pełno ich bylo w okolicy. Zdziwiłem się widząc mężczyznę. Widziałem go już kiedyś. Dwa albo trzy razy, jak byłem w pałacu razem z ojcem! Zaraz, jak on się nazywał...Zidarock, tak chyba tak! Stanąłem na baczność, po czym zasalutowałem. Cress zrobił to samo.
-Cress Moonlight, z rodu Moonlight sir!-Cress odparł pierwszy.
-Xalanth Braveheart, z rodu Braveheart sir!-wyprostowałem się.-Szukamy króla, sir. Jedak obawiam się spotkania z królem, więc poprosiłem Cressa, aby pomógł mi pozbierać myśli przed rozmową z królem. O ile taka mi będzie dana. Chciałbym przekazać królowi ważne dokumenty, sir.-nie zamierzałem kłamać.
Ojciec wpoił mi, że przełożonych się nigdy nie okłamuje, nie ważne jak zła dla nas samych była prawda.W sumie, to miałem jakiegoś pecha. Cress puścił mój ogon, a ja nieświadomie wsadziłem go do wody. Jakbym wiedział, że mój ogon zostanie uznany za smaczne jedzonko, to bym w życiu tam go nie wkładał. Cholerna ryba! Ugryzła mnie w ogon!
-Ja pierdolę! Jak kurewsko boli!-wyszarpnąłem ogon z wody.
Próbowałem oderwać rybę od mojego ogona, ale ta wbiła mocniej zęby.
-Puszczaj! To boli! Słyszysz, ty wkurwe jebana szmato?!-zacząłem majtać ogonem na prawo i lewo.-Aaaaargh! Puszczaj moje futro zajebana mendo! Karwaszmać do uja odjeb się nooo!-dalej ciągnąłem.-Ty zajebana, oddychająca zaszczaną wodą kupo gówna! Odpierdol się od mojego ogona! Kuurwa! Na pochybel jebana szmato! Jak ci zaraz na pełnej kurwie wjadę piąchą w kałdziure, to ci gówno skrzelami wyjdzie ty rybia kurwo! WYPIERDALAJ Z MOJEGO OGONA!
Cress tylko się skrzywił, słysząc moje słowa. Nie wiedziałem też, że Cress, widząc Zicka po raz pierwszy, zacznie mu się przyglądać. Wiedział, że to nie ładnie tak, ale coś jakiś taki majestat bił od niego. Poza tym, aż taki straszny się nie wydawał, według Cressa.
-Na łąkę doić komary spieprzaj, rybi móżdżku! Turlaj dropsa przez łąki i pola ty żałosny pałossaczu! Wyższy hujozjebco, wykicuj z mojego ogona!-ja wiedziałem, że bluzganie przy wyższym rangą, może się źle skończyć, ale ból ogona tak troszkę odebrał mi myślenie w tamtym momencie-Turlaj dropsa! Chapaj dzidę! Klękaj do miecza! Chwytaj Lagę!-wredne rybsko, po wyzwiskach jeszcze mocniej wgryzło się w mój ogon-Ciąg się flecie po tapecie!-ugryzłem rybę w ogon.
To był bardzo kiepski pomysł, bardzo. Ryba, aż do krwi ugryzła mnie w ogon. Zacząłem skakać, żeby tylko ten pieprzony rzep odczepił się od mojej wrażliwej części ciała!
Musiało to z boku wyglądać bardzo zabawnie, kiedy zacząłem urządzać jakiś taniec połamaniec. Cress zakrył twarz ręką. Pewnie tak się zażenował moim zachowaniem.
Uniosłem ogon, żeby popatrzeć tej podłej rybie, która teraz żuła mój ogon, prosto w oczy.
-Masz ryj, jakby w dzieciństwie karmili cię łopatą.-odparłem do tego obrzydliwego stworzenia, które tak bezczelnie żuło mój ogon.
Ryba na moment przestała glamać mój puchaty dodatek. Miałem wrażenie, że się bezczelnie uśmiechnęła.
-I co japę rozdzibiasz, jak changeling na widok grosika?!-warknąłem na wodne stworzenie.
Jak się tak przyjrzałem to dostrzegłem, że wysunęła drugą parę zębów. Jak mi je wbiła to moja serenada, na pewno była słyszana kawałek dalej.
Cress podszedł do mnie, spuszczając ramiona.
-Pokaż no…-Cress pogłaskał rybę, a ta puściła mój ogon.-Dobra rybka.-pogłaskał ją.
Zacząłem głaskać swój obolały ogon. Patrzyłem z mordem w oczach na rybę. Już w myślach, smażyłem ją nad ogniskiem.
-Jesteś niepoprawny. Czasem do zwierząt trzeba z delikatnością. Może ta ryba to dama, a ty swoimi słowami ją obraziłeś?-Cress trzymał rybę pod pachą i głaskał po głowie.
-Co ty mi tu za farmazony pierdolisz?! Od kiedy, takie coś...-pokazałem paluchem na rybsko...ma uczucia co? To zwykła, głupia ryba, która pomyliła mój ogon z jakąś dżdżownicą!
Wtedy, na moje słowa ryba nadęła policzki i strzeliła mi w twarz strumieniem wody. Krople przezroczystej cieczy spływały po moich policzkach.
-Racja jest jak dupa, każdy ma swoją Cress. Oddaj rybę.-wyciągnąłem rękę, po czym poruszałem palcami.
-Nie.-Cress spoważniał i cofnął rybę lekko za plecy.
-Oddaj rybę.
-Nie.
-Oddaj rybę.
-Nie.
Zacisnąłem zęby.
-Nie naruszaj mojej przestrzeni powietrznej swoim wczorajszym oddechem.-tego się po nim nie spodziewałem.
Cholera jedna zaczęła mi pyskować!
Nie rozmawiam z tymi, co pija z sedesu.-a co, odpyskowałem mu.
-Zamknij gębę, bo muchy się zlatują.
-Zachowujesz się jak mały changeling, po wypiciu sześciu saiyanskich piw.-Cress stał z kamiennym wyrazem twarzy, a mnie aż nosiło w środku.
-Co się tak gapisz, jak dupa na sedes?-patrzyłem mu prosto w oczy.
Pożałowałem swoich słów.
-Siad.-Cress zasadził mi z kolanka kopniaka w krocze.
Złapałem się za kopnięte miejsce, aż musiałem kucnąć. Mała cholera, a jak potrafi dać się we znaki.
-No, wracaj do domu rybko! Papapa!-Cress wypuścił rybę.
Odwrócił głowę w moja stronę. Zacisnął pieść.
-Co ty robisz?! Zachowuj się!
Kucałem tyłem do Zicka oraz Cressa. Podkuliłem ogon pod siebie. Mazałem palcem po ziemi robiąc kółeczka. Zerknąłem ukradkiem na Cressa z miną zbitego psa.
-Jak mogłeś? To bardzo, bolało. Złamałeś mi serduszko. Musisz je teraz posklejać.-dalej smyrałem palcem po ziemi.
Cress podszedł do mnie. Zdzielił mnie przez łeb z piąchy
-Przypomnij mi kto tu jest starszy co?! Ja czy ty?!-Cress skrzyżował ręce na piersi.
Tupał jedna nogą. Ja się odwróciłem tyłem i dalej maziałem palcem. Ta podła cholera nadepnęła mi na, dopiero co zgryziany ogon. Spojrzałem na niego ponownie.
-Zachowuj się, zwłaszcza przy kimś starszym stopniem!-Cress spojrzał na Zidarocka.-Proszę mu wybaczyć sir. Strach spotkania z królem odebrał mu chyba nieco rozum.-rzucił kąśliwie w moją stronę.
Ja dalej kucałem, patrząc ukradkiem to na Cressa to na Zidarock. Teraz to już w ogóle strzeliłem sobie w kolano.
-Na co czekasz?! Przeproś za swoje zachowanie!-Cress pociągnął mnie za poły ubrania.
Wstałem z ziemi. Otrzepałem się. Spojrzałem na Zidarock z miną zbitego psa. Bałem się mu spojrzeć w oczy.
-Przepraszam sir. To się więcej nie powtórzy.-mimo to, spojrzałem mu w oczy.
Przecież nie przeprasza się, patrząc gdzieś na boki.
-Cress ma rację. Boję się spotkania z królem.-docisnąłem torbę z dokumentami do nogi.-Boję się, że nawet te dokumenty nie wystarczą, żeby udowodnić niewinność mojej rodziny i jeszcze kilku osób, których nazwiska są w tych dokumentach.-smutek pojawił się na mojej twarzy.
Pewnie Zidarock pomyślał, że jestem niedojrzały, przez takie zachowanie...chociaż w sumie, w tamtym czasie, faktycznie byłem niedojrzały i lekko rozchwiany emocjonalnie. Znalezienie kości rodziców, zabicie Daiko. Nie, to było dla mnie za dużo, a tłumiąc emocje, sprawiły, że przestawałem się kontrolować. Miałem nadzieję, że Zick nie karze obciąć mi łba przy samej dupie.

"~Trzeba umieć walczyć o swoje, Xalanth.~"
Nagle usłyszał te słowa w swojej głowie młody wojownik, a na jego ramieniu siedział czarny motyl lekko rozprostowujący skrzydełka czekając na korzystny wiatr. Pachniał rześko, jak dżdżysty poranek w lesie. Lżejszy od piórka mroził swym dotykiem, nawet jeszcze kilka chwil od wyfrunięcia ku górze. Cały ogród zdawał się przesiąknąć chłodem i miętą, tak jakby też odrobinę poszarzało dookoła. Epicentrum biło od demona, który wolnym krokiem, niczym dżin, przemierzał boso dzielący ich dystans. Rozwiane włosy od czasu do czasu przysłaniały twarz, mimo wszystko zatrzymał się dopiero siedem metrów przed Saiyanami. Dookoła Reda fruwały pojedyncze motyle, który przysłonił usta czarną maską z płótna. Być może dlatego, by skryć splamione posoką wargi, gdyż nie mogąc inaczej zyskać chwilowego spokoju ducha ugryzł się w przedramię - szczelnie zakryte przed wzrokiem ciekawskich.
W trakcie zdawałoby się beztroskiego spaceru do obecnych, Xal słyszał w głowie bardzo dobrze znane mu słowa, wyrecytowane kropka w kropkę. Brakowało im emocji, ale treść nie odbiegała od oryginału.

Cytat modlitwy Xalantha:

Nie, nie ironizował, nie nabijał się z chwili słabości młodego wojaka. Chciał go oswoić z myślą, że nie znalazł się przy nim bez powodu, i że to on poniekąd ściągnął go na te wspaniałe, dumne, chociaż częściowo zdewastowane włości stolicy Vegety. W dodatku z tej modlitwy płynęły szczere intencje, które powinny zmotywować chłopaka, aby odważył się zmierzyć z Królem. Nie na ręce, ale faktami, skoro ma dowody na oczyszczenie swojego imienia. Wszak Saiyanie to naród honorowy, waleczny, nie tylko siłowo. Xal też taki był, i na pewno pragnął nim być do końca życia. Rubinowe ślepia tonące w smolistych bielmach długo nie chciały oderwać się od prowodyra wyjścia Reda zza drzewa. To jego krew ośmieliła demona na konkretniejsze zamiary. Najwyraźniej dyskrecja nie była jego najmocniejszą stroną.
Jako, że miał czuły słuch, słyszał zadane pytanie przez przybysza w pelerynie. Red też powinien co nieco zdradzić swój powód przebywania w ogrodzie, w towarzystwie gruchających gołąbków. Cóż z tego, że chwilowo podzieliła ich pirania czy inna drapieżna ryba, ich więzi były solidne. Aż do mdłości.
"~Prowadziłem tę dwójkę w stronę Pałacu. Reszta pokrywa się z ich zeznaniami.~"
Bardziej tajemniczym nie dało się być, co? Cóż, nie czuł się komfortowo w tym małym tłumie, ale nie pozwoli, by przekąska czmychnęła mu sprzed nosa, zwłaszcza tak wspaniale pachnąca posoką. Wystarczyło mrugnięcie, a Red stał tuż za młodzieńcem, mając na palcach jego krew z rannego ogona. Nie wolno marnotrawić posiłku, nawet jeśli nie przedstawia to demona w korzystnym świetle. Ah, aż miał ochotę odsłonić maskę i wbić wszystkie kły w to smakowite ciałko... eh, otrząśnij się Red, trzeba być czujnym w gronie nieznajomych. A ten jegomość w pelerynie... jego Ki... kogoś mu przypominała. Wiedział, że jest z kimś spokrewiony, lecz nie miał pojęcia z kim. Może sam wyjawi prawdę?
A w tym czasie zawinął palce wokół ogonka Xalantha, by nie wpadł na głupi pomysł z wyrywaniem się. Trzeba wiedzieć, jak się modlić, by nie ściągać demony na swój soczysty kark.

Kiedy mężczyzna usłyszał nazwisko wyższego z Saiyaninów to jego oczy się zwęziły, a ogon poruszył niespokojnie. Jednak nie wykonał żadnego niepotrzebnego ruchu. Czekał na rozwój sytuacji, która zapowiadała się całkiem ciekawie. Jednak następna sytuacja sprawiła, że Saiyanin aż podniósł brew do góry. To co Xalanth zrobił można było skatalogować jako totalną głupotę. Trzeba było jednak przyznać, że chłopak miał naprawdę rozwinięte słownictwo jeśli chodzi o rzucanie bluzgów. Kilku z nich nie znał nawet nieznajomy. Podobno ludzie uczą się przez całe życie, a tu proszę. Starszy Saiyanin nauczył się czegoś od młodszego i coś czuł, że w najbliższym czasie mogą mu się przydać. Jednak na dłuższą metę jego zachowanie było niepoważne, a nawet żałosne. Jeśli tak się zachowuje przy pierwszej spotkanej osobie, to jego życie może być dość krótkie. Na całe szczęście jego towarzysz był bardziej ogarnięty i zabrał się za rybę. Żołnierz już wcześniej słyszał o Cressie i pomimo jego żałosnej siły bojowej był interesujący. Posiadał wysokie umiejętności pierwszej pomocy i znajomości anatomii co mogłoby się okazać przydatne dla nowej władzy.
- Czy ja wam nie przeszkadzam w tym słodzeniu sobie? – rzucił ciemnowłosy wojownik dość sarkastycznym tonem. Chłód w jego oczach mógł przerażać, a na dodatek po pokazie jaki mu zafundowali zaczynał być zirytowany. Ich wyjaśnienia też nie były zbyt inteligentne.
- Szukacie Zella? To źle trafiliście. – rzucił cierpko mężczyzna, a w tym samym momencie wyczuł Ki Reda, który wyszedł zza drzew. Może i próbował ukrywać twarz, ale jego aura śmierdziała na kilometr.
- A ty demonie czego tu szukasz? Co wy kombinujecie? Jakie dokumenty Braveheart? Mówcie z jakimś sensem, albo każę was zamknąć w celi i pogadamy za tydzień. – rzucił ostro mężczyzna. Ta sytuacja zaczęła go naprawdę drażnić.

Prawda, brakowało mi ogłady, dlatego będąc na planecie gatonsów, mój opiekun nie raz dawał mi po głowie. Teraz byłem mniej nieokrzesany. Co do słownictwa, ojciec mnie tego nauczył. Skuliłem ogon bardziej pod siebie. Zidarock wydawał się być rozgniewany. Zmalałem w oczach. Wyglądałem jak skarcone dziecko. Zamilkłem na chwilę. On mówił, a ja czekałem, aż skończy. Po słowach, nie byłem pewien, czy jest za Zellem, ale chyba nie był. Nie wydawał się złym osobnikiem. Pamiętam, że na pewno był zawsze blisko króla i stary Zell mu ufał. Drżałem ze strachu. Spojrzałem gdzieś w bok. Czułem się okropnie. Przełknąłem ślinę. Wypadało odpowiedzieć na pytania.
-Sir, bo…-język utknął mi w gardle-Proszę o wybaczenie sir. W niczym sir nam nie przeszkadza.-już bardziej ogona pod siebie skulić nie mogłem-Sir, nie szukamy Zella, tylko nowego króla. Wiemy,że Zella już nie ma...-odpowiadałem rzeczowo, ale głos mi nadal się lekko załamywał-Ten demon...to chyba moja wina, sir. Modliłem się, aby poprosić o pomoc sir. Widocznie...widocznie źle to zrobiłem sir. Ten demon sir, to biorę odpowiedzialność za niego sir, za jego obecność sir.--mimo strachu, patrzyłem Zidorackowi w oczy-Absolutnie nic sir.-zacisnąłem uścisk na torbie.
Postanowiłem zaufać temu saiyanowi. Poza tym, domagał się wyjaśnień. Nie mogłem się sprzeciwić. Wyjąłem dokumenty.
-M...moi rodzice zostali wrobieni w zamordowanie starego króla Zella, sir.-zacząłem, nadal drżałem cały.
Zrobiło mi się tak jakoś zimno. Zerknąłem ukradkiem na Cressa, ten skinął mi głową. Nie zwracałem uwagi, że demon trzyma mój ogon. Skupiłem się na rozmowie z Zidarockiem.
-Tutaj, w tej teczce są dokumenty, które oczyszczają wszystkich wrobionych w to wszystko. Mój przyjaciel Daiko Ceress, ukrył je przed wszystkimi sir. Jednak Cress, chcąc mnie odnaleźć śledził Daiko sir. Jako medyk, nikt go nie podejrzewał o nic, więc mógł wejść wszędzie, sir. Jestem mu za to wdzięczny sir.-wyjąłem dokumenty.
Zidarock, nie pozwolił mi podejść, więc stałem w miejscu.
-To...to są te dokumenty,sir. Poza nimi mam jeszcze dwie sfery sir. To, coś jak nasz wideo rejestrator, sir. Moi rodzice, wysłali mnie i Mexmerę, moją siostrę na planetę Nexero, gdzie przebywali często na delacjach, sir. Z resztą…-wyjąłem sfery.-P...prosze sir.-wyciągnąłem ręce wraz z dokumentami oraz sferami. Nie miałem nic do stracenia.
Wiedziałem, że wiele ryzykuję, ale skoro w jego głos uległ zmianie wymawiając imię Zella, musiał być po stronie tych dobrych. Zidarock mógł dostrzec jak moje ręce drżą. Nie wiedziałem, czy mi uwierzy, ale nagrania były autentyczne. Zawsze można było sprowadzić mojego gatońskiego opiekuna. Było mi coraz bardziej zimno. Uciekałem wzrokiem od jego twarzy. Nie wiedziałem nawet, czy wolno mi było patrzeć na niego, kiedy nic nie mówiłem. Nie poruszałem nawet ogonem, który nadal był podkulony. Futro na nim było niczym szczoteczka. Do tego stał się bardziej puchaty niż zwykle, od sterczącego futra. Na całym ciele miałem gęsią skórkę. Bałem się jak cholera. W końcu nadal byłem dezerterem…
No tak, zapomniałem o jeszcze jednej rzeczy.
-Sir, ja przepraszam, ze ukradłem zbroje strażnika pałacowego. Chciałem się dostać do pałacu, nie wzbudzając niczyich podejrzeń, sir, bo ja...nadal jestem dezerterem, przez to, że moi rodzice zostali wrobieni w zamordowanie starego Króla, sir. --wolałem się przyznać, bo na pewno będą zaraz pytania skąd zbroja u kogoś takiego jak ja-Jak tylko dostałem sferę, z nagraniem Daiko, że te dokumenty są tutaj w pałacu, to od razu się tutaj udałem sir.-głos znowu mi się załamywał i drżał-Przepraszam sir!-zacisnąłem mocno powieki.
Nie chciałem już nic mówić. Cholernie się bałem, a do tego nie miałem odwagi patrzeć Zidarockowi w oczy.
Swoją drogą, Zick mógł dostrzec bliznę na mojej szyi. Teraz była ona dobrze widoczna. Cholerna “pamiątka”. Miało się wrażenie, że ktoś chciał mnie udusić, albo co gorsza odciąć głowę. Prawda jednak była zupełnie inna-to miała być kara, za nieodwzajemnienie uczuć jednej osoby...ale nie mam zamiaru, przynajmniej teraz, rozprawiać na ten temat. To nie czas na to.
Wyciągnąłem ręce najdalej jak się dało. Wyglądałem jak skazaniec, czekający na wyrok.

Przyznać trzeba, że Saiyanie to odważny naród. Nie mniej bardzo ksenofobiczny, tak jakby Małpoludzie nie chcieli nawet myśleć, że dzielą powietrze, ląd czy wodę z innymi istotami. A jest ich sporo we wszechświecie, sami o tym doskonale wiedzą, skoro podbijają różne planety. Najbardziej zakochani w swej czystości krwi, we swej dumie, która często kroczy przed upadkiem. Zell upadł i spadł z tronu w otchłań śmierci, a dzięki komu? Rebeliantom, bardzo różnorodnym, z różnych planet i upodobań. No dobra, z Ziemi i z Niebios, jeśli liczyć w poprzednie walki Kaede. Miał swój udział także demon, na którego cierpko i chłodno spoglądał jegomość w pelerynie, przed którym młodzieńcy stali niemal na baczność, i wyłuskali na światło dzienne wszystko co wiedzą. Nie powinni tego robić na otwartej przestrzeni, gdzie mógł czaić się nieprzyjaciel i wykorzystać wszystkie informacje, jakie wytrajkował jak katarynka Na tyle mielił swym cudnym języczkiem, że wypaplał nawet fakt pojawienia się demona wśród nich. Kto zdecydowałby się wspominać o jakiejś modlitwie obcej osobie? Gdyby zależało mu na czymś więcej niż na pozyskaniu celu przez uświęcenie pewnych środków, to zwróciłby mu uwagę. Chociaż zauważył, że styl wypowiedzi młodzieńca podchodził lekko pod nadstawienie karku za obecność demona. Red skrzyżował ręce na torsie odwracając wzrok na bok, chociaż kątem oka zerkał na ranny ogonek Xalantha, który napuszył się ze strachu jak szczotka. I do tego ciągle powtarzał "sir". Ile razy to było od początku spotkania z wyżej postawionym Saiyanem? Dwadzieścia pięć razy. A tak policzył dla hecy, sporo tego wyszło.
Nie tylko Zick dostrzegł bliznę na szyi młodzika, w zasadzie skojarzyło mu się z nacięciem skóry przed posiłkiem. Mmm... jeeeeść...
A propo tego wojownika z wyższej półki - niepotrzebnie dopytywał się szczegółów co do pobytu demona wśród Saiyan. Po pierwsze dlatego, że już raz powiedział, iż robił za przewodnika dla tych dwóch młodzików, a po drugie dlatego, iż nie lubi się powtarzać. I po trzecie - skoro rozszyfrował energię demona mógł dostrzec, że w Genki Damie wykonanej przez Hikaru tkwił spory wkład jego Ki. Nigdzie indziej tej Ki nie mógł dostrzec jak w tamtejszej chwili, i obecnie. Nie lubił się chwalić, ogólnie wygadywać się z drobnostek. Zwłaszcza komuś, kto jeszcze nie wylegitymował się, a zadaje mnóstwo pytań. Red nie znał się na zasadach panujących na Vegecie (mimo usilnej edukacji ze strony Kuro), jednakże skoro demon niczego nie żądał od nieznajomego - i tamten powinien dać mu spokój. Jedyny cel pobytu był tuż przed nim. Tak Xal, o Tobie mowa. Chociaż wyglądasz jak siedem nieszczęść, u boku masz wiernego druha, który wnet poprawi Ci humor. Red już zdążył zobaczyć, jak Cressowi zależało na Długowłosemu.
Zmrużył połowicznie powieki i oddalił się na kilka kroków rozglądając się po ogrodzie. Może wtedy szybciej dogada się jego ofia... znaczy się jego podopieczny ze współrasowcem? Nie lubił mieszać się w życie polityczne, a z tego co podsłuchał - coś było na rzeczy z tej dziedziny. Red miał inne sprawy na głowie niż słuchanie przekomarzań, że wysiłki w oczyszczeniu mienia mogą iść na marne. Demon na przykład nigdy nie może liczyć na łaskawsze traktowanie, zawsze z góry zakłada się najgorsze. Cokolwiek by nie zrobił, czy dobrze czy źle, zawsze patrzą inni przez pryzmat zła. Nawet za nic nierobienie dostanie bęcki, był tego pewny. Dlatego czujność zachował, uszy nastawił na sztorc, ale nie dawał niepokojących sygnałów ze swojej postury. Tylko zdarzało mu się łakomie spojrzeć na Xalantha, lecz w ułamku sekundy odwracał wzrok i wodził ślepiami po żywopłocie.

Zidarock patrzył ze stoickim spokojem jak chłopak się przed nim kaja. Nie żeby to lubił i sprawiało mu to jakąś szczególną przyjemność, ale czasami trzeba było postawić młodzież do pionu. Ten chłopak musi się nauczyć, że jak chce przekazać coś bardzo ważnego to należy powiedzieć to szybko i treściwie. Inaczej można zostać uznanym za szpiega, albo co gorsza zabitym od razu. Szczególnie jeśli jest się w terenie działań wojennych z demonem. Xalanth jednak zamiast przejść do rzeczy zaczął szczegółowo opowiadać co go tu przygnało. Po prostu pięknie. Dyplomaty z niego nie będzie, ale może żołnierza da się zrobić.
- Wrobieni mówisz? – rzucił Zahne uśmiechając się lekko. Oczywiście znał rodziców tego dzieciaka oraz drugą stronę, ale jakoś tym się nie przejmował. Wiele osób ginęło przy zmianie władzy, tak jak miało to miejsce dziś. Ale jeśli miał papiery na uniewinnienie to tylko lepiej dla niego. Przyjął dokumenty i sfery z lekkim zaciekawieniem. Kule schował do kieszeni, a teczkę otworzył rzucając okiem na pierwszą stronę, kiedy Xal dalej nawijał. Kątem oka obserwował demona, który mu nie odpowiedział na pytanie i zachowywał się jakby to wszystko było poniżej jego godności. Jeśli tak to dlaczego dorzucił swoją energię do tej wielkiej kuli, którą Daishi zrzucił na Zella? Wychodzi na to, że sporo osób ma trochę więcej ukrytych motywów. Wyczuł też energię tych dwóch małolatów, którzy teraz pojawili się na pustyni obok Daichiego i ukochanej tego Kuro. Ciekawe. Bardzo ciekawe. Równocześnie przeczesał Vegetę i wyczuł, że praktycznie już wszystkie walki się zakończyły, a sporo ilość Saiyan leci do Akademii.
- Wiesz że za dużo gadasz? – rzucił Zick, ponownie skupiając swoją uwagę na chłopaczku, który coś tam mówił. Rzucił jeszcze raz okiem na dokumenty.
- Nie obchodzi mnie ta zbroja. Trwała wojna i jak to mówią wszystkie chwyty dozwolone. Jeśli strażnik dał sobie zabrać pancerz to oznacza, że byłeś od niego lepszy. – po tych słowach wyciągnął dłoń, na której pojawiła się kula Ki. Lewitacją zmusił dokumenty do unoszenia się przed nim, a sam podłożył pod nie dłoń z energią. Jednak równocześnie otoczył dokumenty niewidzialna barierą, którą mógł wyczuć tylko ktoś naprawdę silny.
- Skąd wiesz, że nie jestem żołnierzem króla Zella? Przekazałeś mi dokumenty nie wiedząc kim jestem i opowiedziałeś wiele ciekawych rzeczy. Czy twoi rodzice tego cię uczyli? Wiesz kim jestem? – powiedział Zick chłodnym tonem, zaś energia w jego oczach błysnęła. Chciał zobaczyć z jakiej gliny jest ulepiony ten dzieciak.

Occ:
Barierę może wyczuć tylko Red, jeśli będzie się jej chciało.
Xal powodzenia w rozmowie.

Przyglądałem się uważnie Zidarockowi. Na jego pytanie pokiwałem głową. Przełknąłem ślinę. Jak pozwolił mi mówić wyprostowałem się i odezwałem się. Lecz jego słowa o moim gadulstwie, speszyły mnie lekko.
-A no ten...ja tak po mamie, proszę pana. Mamuś też dużo gadała.-zacząłem drapać się po potylicy.
Dziwne, coś się zmieniło, nie wiem co. Jakoś strach, z niewiadomych mi przyczyn po prostu sobie gdzieś odfrunął. Spojrzałem w niebo. Poruszyłem lekko ogonem. Odwróciłem wzrok, kiedy ponownie się odezwał. Raany ,miał taki sympatyczny głos. Nawet podobny do mojego ojca. Tak samo i to spojrzenie. Przez moment wydawało mi się, że widziałem w nim odbicie własnego ojca. Ciekawe nie?
-Skoro tak pan mówi.-patrzyłem z uwaga, jak zabiera ode mnie dokumenty.
Moje ciemnozielone oczy z uwagą patrzyły jak wykonuję sztuczkę. Zaraz, zaraz czy to była ta sama sztuczka, jaką wykonał Drag? Może. Zaraz, a co jeśli na też spróbuję?
Postanowiłem spróbować zrobić to, co chwilę temu Zidorack. Rozejrzałem się dookoła w poszukiwaniu czegoś małego.Dobra, dostrzegłem niewielki kamyk. Wyciągnąłem rękę przed siebie. Dobraaa, trzeba się skupić….czułem jak energia KI szybciej porusza się w moim ciele. Zmrużyłem oczy, nerwowo poruszyłem ogonem. Kamyczek leciutko zadrżał, ale bardzo leciutko, więc chyba szedłem w dobrym kierunku co nie? Skupiłem się jeszcze bardziej. Jako, że i tak byłem zmęczony to krople potu szybko ozdobiły moje lico. Czułem coś dziwnego, jakby energia KI kamyczka zaczęła łączyć się z moją. Wtedy odezwał się Zick. Zerknąłem na Zidoracka, który się odezwał i wtedy...sru, kamyczek powędrował w moją stronę, uderzając mnie w czoło ze sporą siłą. Złapałem się za uderzone miejsce. Został czerwony ślad. Nie, to chyba nie tak się uczy tej sztuczki zwanej telekinezą. Chyba muszę poprosić kogoś o pomoc i wyjaśnieniu jak to działa. Choelra jasna, bolało!
Zerknąłem na Cressa, który zaśmiał się cicho. Warknąłem do niego-to nie było śmieszne! Potem się z nim policzę! Musiałem odpowiedzieć Zidorackowi.
-Sir, kojarzę pana z pałacu. Był pan zawsze blisko starego króla, mości Zella Starszego.-patrzyłem Zickowi w oczy.-Nie znam niestety pana nazwiska. Jednak moi rodzice dobrze się o panu wypowiadali. Nie padło z ich ust, ani jedno złe słowo na pana temat. Nawet powtarzali, żebym brał z pana przykład, jeśli chcę kiedyś zostać poważanym członkiem społeczności.-mówiłem dalej-Poza tym, proszę pana, wymawiając imię mości Zella Nowego, dało się wyczuć nutkę gniewu wypływającą z tonacji pańskiego głosu. To świadczy o tym, że nie darzył pan sympatią zmarłego króla. -spojrzałem na dokumenty potem na Zicka-Ma pan bardzo opanowany głos, mimo lekkiej  irytacji, którą zapewne spowodował mój poprzedni wyczyn. Cóż przegrałem z rybą i nie popisałem się zbytnio ogłada, za co jeszcze raz przepraszam. Poza tym, jeśli by chciał nas pan zabić mógł to pan zrobić już wcześniej, z zaskoczenia. Nie musiałby pan zadawać tylu pytań. Z reguły ludzie służący mości Zellowi atakowali bez pytania, z zaskoczenia. W ten sam sposób postąpił mój przyjaciel, który z niewiadomych mi przyczyn próbował zgładzić mnie, moją siostrę oraz taką jedną dziewczynę, którą się opiekuję. Zapewne od razu zniszczył by pan dokumenty. Potem zrobić wszystko aby ukryć dowody. Poza tym, dla mości Zella byłem złem koniecznym, jak moja siostra, także sądzę, że nie patyczkowałby się pan z nami, w momencie gdy ujawniłem kim jestem.-odpowiedziałem na jego pytanie.
Dostrzegłem błysk w jego oczach. Miałem wrażenie, że chce mnie sprawdzić. W ostateczności, musiałem się pomylić. Jednak jakaś cząstka mnie, mówiła mi że nie mam czego się bać.
Stanąłem w pozycji obronnej. Lewa noga do tyłu, prawa do przodu. Patrzyłem mu w oczy. Nawet jeśli nie miałem z nim szans, to będę walczyć o honor rodziców, mój oraz siostry. Zapomniałem by uważać, bo wcześniejsza walka z Daiko bardzo mocno mnie osłabiła, tak samo jak i nauka Ki Feelinga. Treść żołądka dała o sobie znać. Zadrżałem, po czym szybko odwróciłem się w bok. Zwymiotowałem krwią. Cress chciał podejść, ale pokazałem ręką, żeby dał sobie spokój. Przetarłem ręką usta. Ponownie stanąłem w pozycji obronnej. Coraz bardziej odczuwałem zmęczenie, ale dam sobie radę, za daleko doszedłem, żeby teraz się poddać. W sumie, to nie testowałem w walce miecza od Acesa. Byłem ciekawy, jak mocna jest stal, z której jest zrobiony. Dobyłem go z pochwy na plecach. Ostrze zalśniło w blasku promieni słonecznych, a mały “zajączek” przeleciał po murach zabudowań ogrodowych. Ująłem klingę w obie ręce, tak by miecz mieć na przeciwko siebie. Moje odbicie, na moment było widoczne w gładkim ostrzu. Spojrzałem Zickowi w oczy. Byłem gotowy się bronić, ale sprawdzić ile się nauczyłem od Acesa w walce bronią białą. Prawda była taka, że nie dałbym rady znowu użyć ataków energetycznych. Straciłbym przytomność.

//OOC: Zgodnie z obietnicą, zmieniam post.

Trening start

Rozmów ciąg dalszy. Kocie uszy, mimo dzielącego dystansu od Saiyan, wyłapywały niektóre słowa obecnych. Najwięcej czasu mowa była o samym mężczyźnie w pelerynie, którego imienia do tej pory nie znał. No i o dokumentach, które trzymane były w barierze utworzonej przez nieznajomego. Zaiste, ciekawe dlaczego to zrobił? Aby chłopak nie odzyskał ich z powrotem? Aby je zniszczyć? Mimo, że nie obchodziły go jakieś papierki, to jako że dotyczyły jego podopiecznego mogły wnieść bardzo wiele w dalszy rozwój wydarzeń. Same słowa młodzieńca, a właściwie słowotok odziedziczony po matce, miały w sobie sporo informacji. Cress natomiast udzielił się jedynie we śmiechu, a tak to milczał, podobnie jak Red. Gdyby miał zegarek, to spojrzałby na nadgarstek i stwierdził, że za długo to wszystko trwało. Miał bowiem chrapkę na zabawę w cztery oczy, a nie w cztery pary oczu. Musiał uzbroić się w cierpliwość, toteż usiadł po turecku na trawie i zmrużył powieki medytując. Przypominał buddę w tej pozie, nie mniej wewnątrz musiał poskromić bestię, która ożyła na nowo, gdy Xalanth zwrócił treść żołądka o czarnej barwie. Jakby gnił od środka. Ale krew to krew - nowe paliwo życia dla demona. I inna sprawa, że powinien skupić się nie tylko na sobie, ale i na młodziku, który mieczem chciał wojować z kimś wyższym rangą. Nie to, że szczególnie przejąłby się przelaniem krwi, gdyby nie fakt, że mógłby stracić resztki hamulców, jakie powstrzymywały Reda przed zepsuciem "dobrego wrażenia". Miał zadanie określić, kto został nowym Królem, i w tym przypadku żywot Xalantha był mu potrzebny. Albo Cress, chociaż miał do niego uraz za te... tulaski, jak siedział w formie kota. Zatem wolał Długowłosego, który mimo swojego gadulstwa i lekkiego gapiostwa był lepszym materiałem na kogoś więcej niż jednorazowego posłańca i worek pełnego krwi.
Tak czy siak, póki był na obcym terenie mógł jedynie czekać na dogodną okazję. Ale żeby nie tracić czasu - rozwijał się. Kątem oka widział, co Xal chciał uczynić, i poniekąd go przechytrzy, gdy sam pojmie telekinezę. Owszem, znał jedną jej odmianę, lecz przenoszenie przedmiotów było o wiele lepszym rozwiązaniem niżeli unieruchomienie. Było takie wszechstronne, że znalazłoby się wiele zastosowań do jej użycia. Tak więc w jednej chwili musiał okiełznać trzy zadania: kontrola głodu, spoglądanie oczami umysłu na stan KI towarzystwa oraz próba opanowania całkowitej telekinezy. Pierwszą wersję poznał na Ziemi, dzięki uprzejmości Vivian.
Wtedy pomysłowość przyjaciółki nie miała granic. Bardzo obrazowo, ponieważ przedstawiała przykłady na żywo, przybliżyła wiedzę o telekinezie demonowi. Bardzo sprytnie zinterpretowała więzi Ki między użytkownikiem mocy a danym przedmiotem. Z takich powiązań może być nieskończenie wiele możliwości, w zależności od poszerzonej wyobraźni i manipulacji Ki. Był pilny i pamiętliwy, toteż mógł jeszcze raz wrócić do tamtej chwili. Pamiętał jak obserwując koleżankę ochoczo przystąpił do licznych prób. I tym razem rzeczywistość odstawił na bok, lecz nie na tyle, by nie stracić czujności w razie problemów, gdyby Xalanth miał kłopoty. Kierując się intuicją i doświadczeniem wykreował w głowie obraz, w którym chciał zjednoczyć się z kamykiem, który to zaczerwienił się od posoki Saiyana, gdy wbił się w jego czoło. Więź, jaką tworzył energią wokół materii nieożywionej, rosła na mocy i intensywności. Na tyle, że lekko nabrała czarnej, smolistej otoczki. A teraz kolejny etap: w myślach nadał obiektowi cel - niech przesunie się ku Redowi. I nic. Minęła minuta, druga, i dopiero w trzeciej drgnął kamyk. Podchwyciwszy wenę i poczuwszy powiew sukcesu dążył powoli a konsekwentnie do spełnienia misji. Wierzył, że jak poruszy i pojmie w czym tkwi sęk oporu przedmiotu, to z innymi większymi bądź wieloma przedmiotami da sobie radę. Zaczęła się katorga umysłowa, zderzenie się Reda z ciałem obcym, przy czym tylko ten pierwszy okazywał zmęczenie kroplami potu na skroniach. Aż... aż... aż udało się! Głaz wielkości kolczyka wylądował tam gdzie chciał! No prawie... miał być w ręce demona, a nie na głowie Cressa. Mała wtopa. Zaraz poprawił precyzyjność i przy kolejnej próbie doprowadził kamyk do swojej szponiastej dłoni. Uff, myślał, że jak znał pierwszą fazę telekinezy, to i drugą w mig okiełzna, a tu proszę. Mimo wszystko wydawało mu się, że opanował czarną magią i pojął całkowity sens telekinezy. W walce na pewno się przyda, jak tylko nadarzy się okazja.
O, a propo walki, zdecydował się jednak otworzyć oczy. O głodzie nawet zapomniał, wszak być może już za chwilę poleje się gęsto i krwiście po ogrodzie?

[Ooc: trening]

- Co ty nie powiesz? – rzucił Zick dość chłodnym tonem. Ten chłopak naprawdę się podłożył i gdyby trafił na kogoś mniej cierpliwego i wyrozumiałego to albo, by już siedział w karcerze, albo był martwy. Na jego szczęście trafił na Zahne’a. Choć im dalej w las tym więcej gaf. Niektórzy naprawdę nie mieli predyspozycji do dyplomacji. Z tym trzeba się urodzić. Jego żona była tego idealnym przykładem. Umiała kilkoma słowami odmienić sytuację i przeciągnąć innych na swoją stronę. Ale u kobiet to chyba naturalne. Teraz jednak słuchał tego, co ten dzieciak ma mu do powiedzenia. Słuchał uważnie tego co mówił. Czyli jednak potrafił wyciągać rzeczy? Może jednak uda mu się trochę przeżyć. Choć jeśli w dalszym ciągu będzie dawał się bić przez ryby, to może być mu ciężej.
- Masz rację. Nie lubiłem naszego byłego króla. Jednak teraz jest już nowa władza. I od ciebie zależy czy będziesz jej wierny, czy też zrobisz co innego. Dokumenty przejrzę i zobaczę co da się zrobić. – powiedział Zick. W tym momencie w Ogrodach pojawiło się kilku Saiyan, którzy szybko podeszli do Zahne’a. Trzech mężczyzn obserwowało Reda, Xala i Cressa z nieufnością, zaś jedyna kobieta w tym zespole zwróciła się bezpośrednio do wojownika.
- Wasza wysokość. Musimy iść. Zaczynają przybywać przedstawiciele elity.
- Rozumiem Negri. Ja już skończyłem. – rzekł Saiyanin, po czym spojrzał na oszołomionego Xalantha.
- Te dokumenty sobie wezmę. Uznaj to pokwitowanie. – rzucił i odszedł. Jednak po kilku krokach przystanął i powiedział coś do dziewczyny. Ta kiwnęła głową i cofnęła się do tyłu. Zahne i jego obstawa wyszli.
- Jego wysokość Zidarock Zahne, kazał wam przekazać, że ty i siostra jesteście uniewinnieni. Wasze nazwisko rodowe zostaje oczyszczone, a należące włości zwrócone. Jednakże status w armii został utracony. Jeśli chcecie możecie wraz z siostrą wstąpić ponownie. To tyle. Żegnam i powodzenia. – powiedziała wojowniczka i ruszyła w stronę, gdzie zniknął jej przełożony. To był naprawdę pokręcony dzień.

Occ:
Jak wspomniałem w poście. Xal jesteś uniewinniona.
Zick sobie poszedł. Jesteście wolne.

Obserwowałem Zidoracka, jednakże coś chyba złego działo się z moim organizmem. Zaczynałem odczuwać gorączkę, dość szybko rosnącą. Jak się nie popełnia błędów to się nikt nie nauczy. Nikt nie rodzi się idealny. Tak mawiał mój ojciec. Skoro ktoś nie popełniał błędów, to nie robił nic. Proste jak budowa cepa. Tylko naiwni i leniwi uważali, że nie popełnia się błędów. Większość z nich kończyła w piachu i wąchała kwiatki od spodu. Tylko ci co uczyli się na błędach, nie tylko swoich, ale i cudzych do czegoś w życiu doszli. Mój ojciec i moja matka zawsze powtarzali to mnie i Mexmerze. Nawet po powrocie z delegacji, opowiadali jakie kto popełnił błędy i jak trzeba podejść do kolejnych negocjacji, aby nie powtarzać tego co wcześniej. Dlatego mój ojciec, przeważnie za drugim lub trzecim razem przekonywał swoich rozmówców do jego rozwiązań czy ustępstw. Tak, ojciec wiedział też kiedy ustąpić i za to go ceniono. Wszyscy traktowali go z szacunkiem, nawet najwięksi wrogowie. Może właśnie dlatego, Zell uznał moich rodziców za zagrożenie i się ich pozbył.
Potrafiłem wyciągać wnioski, ale daleko mi było do mistyka klerykalnego-czyli kapłana tudzież innego myśliciela. To dzięki gatonsom poznałem nowe sposoby obserwacji wszystkiego dookoła. Trzeba polegać nie tylko na sile mięśni, ale na wzorku, słuchu czy zapachu. Siła obserwacji i słuchania, potrafiła wspomóc niejednego wojownika. Dlatego też, gatonsi prawie w ogóle nie mieli wrogów. Zawsze solidnie się do wszystkiego przygotowywali. Ja zaryzykowałem, mówiąc o wszystkim Zidorackowi-kto nie ryzykuje, ten nie żyje. Opłaciło się ryzyko. Owszem następnym razem mogę nie mieć tyle szczęścia. Niemniej, na pewno z każdym krokiem będę silniejszy i mądrzejszy. Mam wiele lat nauki przed sobą. Nie zamierzam jej zmarnować. Jeszcze wszystkim pokażę, że umysł i wiedza, to także potężna broń. Co nie oznacza, że nie zaprzestanę treningów. Co to, to nie. Jestem wojownikiem, płynie we mnie krew wojownika. Zrobię wszystko, by znaleźć artefakt spełniający życzenia oraz wskrzesić rodziców.
Czekałem na jakiś cios ze strony Zidoracka, ale on nie nastąpił. Zaczął jednak mówić. Słuchałem go z uwagą. Przecież to było wiadome, że Zidorack nie trawił Zella, przynajmniej tak uważałem i wywnioskowałem po tonacji jego głosu. Zdziwiło mnie jak jedna z nowo przybyłych osób nazwała Zidoracka. Starałem się nie pokazywać, że mocno się zdziwiłem, iż rozmawiałem z samym królem. Może i lekkie zdziwienie pojawiło się na mojej twarzy, ale nie, aż tak. Schowałem miecz. Czułem, jak ogarniają moje ciało zimne poty. Nie wiedziałem, czy to zwykłe przeziębienie czy może reakcja organizmu na zbytnie obciążenie.
Uderzyłem się w pierś prawą dłonią.
-Dziękuję za okazanie łaski Wasza Wysokość.-starałem się mówić normalnie, ale i głos mi drżał.
Patrzyłem za odchodzącym Zidorackiem. Jedna rzecz na mojej liście obowiązków, została wykreślona i odhaczona jako pozytywnie zakończona. Nie zamierzałem wkraczać do Akademii. Spojrzałem w niebo. To było coraz jaśniejsze. Nie miałem powodu wracać do Akademii, nie wiem jak Mexmera. Wiedziałem, że mimo oczyszczenia imienia Braveheart, nadal mogę być traktowany jak gorszy sort. Nie, wolę za to podziękować. Poza tym, utraciłbym wolność idąc do Akademii. To, dzięki gatonsom ukochałem. Poza tym, jako kadet, nie mógłbym wyruszyć na poszukiwania tajemniczego artefaktu. Spojrzałem na Cressa. Pogłaskałem go po głowie. Moja Perełka cudowna. Zwróciłem wzrok na demona. Tak, teraz powinienem się dowiedzieć, co tak naprawdę ode mnie chciał.
Jednak moje plany, aż na sześć miesięcy po krzyżyrzowała choroba. Nie wiedziałem wtedy, że zaraziłem się jakimś wirusem, na statku handlowym, kiedy leciałem na Vegetę z planety Nexero. Bakterie dały o sobie znać dopiero trzeciego dnia. Dlatego zacząłem czuć osłabienie, zimne poty, a przede wszystkim wymiotowałem krwią.
Zakręciło mi się w głowie. Musiałem się podeprzeć, żeby nie upaść. Znowu zrobiło mi się niedobrze. Zwymiotowałem krwią. Patrzyłem na burgundowy piasek zabarwiony moimi wymiocinami. Serce biło mi jak oszalałe. Nie chciało się uspokoić. Zimne poty ogarniały moje ciało na przemian z uderzeniami gorąca. Cress podszedł do mnie. Coś mówił, ale nie potrafiłem usłyszeć co takiego. Cofnąłem się do tyłu. Obraz mi się zamazywał. Świat ponownie zawirował mi przed oczyma. Ostatnie co zapamiętałem to przerażonego Cressa. Upadłem bezwładnie na piach, a z nosa pociekła mi krew.
Straciłem przytomność na cały jeden dzień. Nie wiedziałem jeszcze, że to powoli, zbliża mnie do śpiączki, w którą zapadłem miesiąc później.
Na pięć miesięcy zostałem przykuty do łóżka. Cress zabrał mnie do swojego domostwa, aby się mną cały czas opiekować. Mój dom był w ruinie, więc nie było po co mnie tam ściągać. Cress doglądał mnie przez te sześć miesięcy należycie. Ja zapadłem w śpiączkę. Nie wiedziałem też, jak bardzo zostanę zmuszony do tego, żeby odzyskać siły, po ciężkiej chorobie.
Tym razem moja siła woli nie wystarczyła, aby przeciwstawić się chorobie, która osłabiła mój organizm. Miałem jej za mało, żeby chociaż na chwilę odzyskać przytomność. Będę musiał bardziej popracować nad duchową stroną mojej osobowości, bo inaczej, będę miał problem z pokonaniem każdej choroby.

Nim jednak choroba całkiem mnie pokonała, musiałem wrócić do treningów. Osłabienie, owszem dawało mi się we znaki, ale nie mogłem poprzestać na treningach.
Cress oczywiście, jak tylko mógł towarzyszył mi podczas treningów. Na miejsce treningów wybrałem Rdzawe Góry. Cisza spokój i nikt nie przeszkadzał. Podczas, gdy ja trenowałem, ta menda obżerała się słodkimi bułeczkami, a mnie nie wolno było. Czemu? Głupia wymówka-bo trening. Cóż, jakoś musiałem nie dać się kusić, przez tego kusiciela obrzydliwego. Podła menda, cham jeden. Wiedział, że uwielbiam słodkie babeczki, to musiał je celowo przynosić. W dupę kopany skurwiel.
Próbowałem nauczyć się Kiaiho. Cress rozstawiał dookoła mnie, kamienie, które próbowałem odpychać energią Ki.
Skupiłem się, aby wyczuć swoja energię w ciele. Czułem, jak przepływa. Chciałem nad nią zapanować. Nie było to łatwe. Złączyłem dłonie, jak do modlitwy. Cały czas, starałem się wyczuć i trzymać jakoś kontrolować Ki. Wysunąłem ręce na bok, w myślach wyobrażając sobie, że "wyrzucam" z siebie niewielką ilość energii. Poczułem lekki podmuch, ale kiedy się rozejrzałem...kamienie nie drgnęły, nawet o milimetr. Westchnąłem, spróbowałem jeszcze raz. Powtarzałam czynność, póki nie straciłem sił. Kamienie, tylko drgnęły, nic więcej.
Cress próbował mi wytłumaczyć, na czym to polega, jak on to robi, ale nic z tego nie zrozumiałem. Nawyzywał mnie od idiotów i kretynów oraz nieuków. Obraził się na mnie, więc kolejne kilka dni trenowałem, bez jego towarzystwa.
Tydzień później, udało mi się przesunąć kamienie kilka centymetrów. Klapnąłem na tyłek. To było męczące. Kurewsko męczące. Ległem jak długi na podłożu. Zamknąłem powieki. Ktoś jednak, zasłonił mi dopływ światła-to był Cress. Przyszedł do mnie. Jednak kwiaty, które mu wysłałem w ramach przeprosin pomogły. No, ale dobra...nie ważne...
Tym razem trenowałem w towarzystwie ukochanego. Jak minął kolejny tydzień, pomijając, że czułem się coraz gorzej, odepchnąłem kamienie dość daleko-kilka metrów. Załapałem, o co chodziło w tej technice.
Cress zabrał mnie do siebie tego dnia. Zastanawiałem się też, co z moją siostrą. Martwiłem się, że gdzieś ją wcięło ostatnio...Ale szybko zostałem odciągnięty od tych myśli, bowiem Cress dał mi uroczą nagrodę za ciężki trening...mruu...mój Cress...moja wredna małpiatka...szkoda tylko, że po cudownej nocy, nie obudziłem się-zapadłem we wcześniej wspomnianą śpiączkę na pięć miesięcy.


//OOC: koniec treningu siły woli + kiaiho

Xal zapada na wirusa pochodzącego z planety Nexero-na pięć miesięcy-miesiac po spotkaniu z Zidorackiem. Do tego czasu doglądał go w swoim domu Cress-jak mam dokładniej to opisać-to poproszę o założenie tematu z domem Cressa albo zrobię to w swoim czasie w Epizodach w pamiętniku Xala.
Red, nie chcę blokować Ci postaci-zrób co uważasz za słuszne-dostosuję się

Zabawne, jak można różnić się w najbardziej błahych sprawach. Kiedy Red dowiedział się, z kim mieli do czynienia przez cały pobyt w ogrodzie, nie krył się ze zdziwieniem, w przeciwieństwie do Xalantha. Może nie opadła demonowi szczena na dół, lecz drgnęło kocie ucho i demon baczniej przyglądał się sylwetce Zidoracka. Będzie go pamiętać, oby tylko nie trzeba było i po nim prostować wydarzeń, które mogłyby zagrozić innym planetom. Nie wydawał się być głupi, ba - wręcz mógłby przysiąc, że nie bez powodu ocalił ród Braveheart z hańby. Pozyskiwanie sojuszników, na różnych szczeblach w hierarchii, jest niezwykle ważną kartą przetargową do wprowadzenia swoich racji. Jak to mówią: w kupie siła, kupy nikt nie ruszy. Zatem wracając, Szaroskóry dostrzegł reakcję młodego kolegi wtulonego w towarzysza Cressa. Gruchające gołąbeczki wspierające się w różnych sytuacjach nawet nie zauważyły, iż Red obserwował je i siłą telekinezy splątał im ogony. A tak dla hecy. Najwyraźniej nie mieli ochoty na zabawy, być może z powodu stanu zdrowa Xalantha, który zwymiotował krwią i zasłabł na oczach demona. Medyk szybko zajął się swoim kompanem, a Red skrzyżował ręce na torsie i bił się z myślami, aby nie zlizać krwistych wymiocin z trawy. Wtedy nie wiedział jeszcze, iż jego przyszły uczeń zapadnie na gorszą chorobę, i w zasadzie będzie obwiniać o to Cressa, ale o tym innym razem. Chociaż warto wspomnieć, że zostawił w umyśle Cressa wiadomość, która będzie odtwarzać się co dwa dni, że upomni się o Xalantha. I najlepiej, żeby w dniu przybycia demona odzyskał przytomność, inaczej bedzie tego żałować. W jaki sposób? Nie zdradza się niespodzianek przedwcześnie.
Został wnet sam w ogrodzie. Oparł się plecami o korę drzewa i spoglądał ukradkiem na otaczającą zieleń. Niewiele jej było na krwistej planecie Vegeta. I co teraz? Potencjalny kandydat na wojownika, wraz z wyrysowanym już (chociażby po części) profilem osobowości uciekł mu sprzed nosa. Zawsze mógłby wrócić do Kisy, ale z Xalanthem jeszcze miał zamiar zabawić się. Nie to, że kogoś faworyzował, ale jak tu znów pić krew dziewczyny, by nie zraziła się do Pasożyta? I jak na złość poczuł to całym sobą. Jej obecność nieopodal. To coś więcej niż ironia Losu, to Przeznaczenie. W zasadzie nie podobało mu się, iż oprócz niej jest sporo innych Ki, w tym kogoś, kogo dawno nie widział, a który w relacjach Kisy nie był przedstawiony w dobrym świetle. Trzeba sprawdzić, co się dzieje.

Z tematu - > Plac przed pałacem, do Kisy i Raziela, łiii~
[Ooc: koniec treningu]

Królowa mówi, a ty masz się słuchać, choćbyś chciał iść spać albo zjeść obiad. Poza tym Aryenne Zahne nie była kobietą, której można było bezkarnie odmawiać. Tylko kilka osób miało ten przywilej, a i tak nie było on nieskończony. Kuro zaś zrobił najrozsądniejszą rzecz jaką mógł i ruszył za władczynią. Odnośnie wściubiania to niech będzie uważny. Sam się podzielił z królową wieloma rzeczami, a ona też wolała wiedzieć co w trawie piszczy. No i Jak mówisz A to mów i dalsze literki. Teraz jednak musiał poczekać, aż królowa zajmie się własnymi sprawami, choć czy nie był to dziwny zbieg okoliczności? Zjawiają się w tym miejscu, jego poprzednia rozmówczyni jest zajęta, a obiekt rozmowy pojawia się we własnej seksownej osobie. Sama Kapitan Gwardii zaśmiała się po tekście o pikselach.
- Mistrzem flirtu to ty nie zostaniesz. – rzuciła do niego. Choć uśmiech na jej twarzy mógł świadczyć o tym, że jej się podobał. Lepsze to od kwestii, że fajny ma tyłek czy cycki.
- Dupa ci urośnie i będziesz się toczył, zamiast walczyć. Choć wtedy możemy cię zepchnąć z jakiejś góry na naszych przeciwników. – powiedziała i nie wiedział, czy żartuje czy też naprawdę by coś takiego zrobiła. Po Saiyanach można było spodziewać się wielu rzeczy, a po kobietach z tej rasy jeszcze więcej.
- A skąd wiesz, że ochrona rodziny królewskiej nie jest jak życie na krawędzi? Gdybyś został w armii zamiast bawić się w szlachetnego rycerza i farmera to byś wiedział. Poza tym o ile dobrze pamiętam sam lubisz małe ryzyko. – rzekła i przesunęła sugestywnie językiem po pełnych ustach. Coś mu powinno zaświtać, a jeśli nie. – Tyle mówiłeś, tyle obiecywałeś, a po wszystkim zwiałeś. Nieładnie.

Zapewne byłaby to bardzo potężna broń, szczególnie gdyby w trakcie toczenia się na pozycje wroga przemienił się w Ultra Super Saiyanina. To byłby piękny widok, ale zapewne nierealny. Rzadko kiedy spotykało się przedstawiciela Vegety, który byłby gruby. Tylko naprawdę nieliczne jednostki miały znacznie większą masę, ale to w wyniku jakichś naprawdę pogmatwanych okoliczności. I wypraszam sobie. Dziewczyna posiadała maniery lepsze od połowy elity. W końcu straż pałacową obowiązują pewne zasady.
- Uważaj, by się nie znalazł obok nich. Poza tym skąd wiesz, że on nosi stringi? Jakieś bliższe kontakty mieliście? – zapytała Saiyanka podnosząc brew, a jej usta wykrzywiły się w uśmiech. Może traktowała go jak głupka, a może nie. Widziała do czego jest zdolny podczas rebelii i nawet to głupkowate zachowanie i końskie podrywy nie uśpiły jej czujności. Poza tym ona też umiała grać w Grę. Musiała jeśli chciała się utrzymać na swoim stanowisku. W każdym razie ruch, którego się podjął zadziwił ją. No tego się nie spodziewała i Kuro zyskał kilka punktów w tym rankingu, którego nikt nie prowadzi ale wszyscy zdają sobie sprawę z jego istnienia.
- A zasługujesz? – powiedziała uśmiechając się uroczo, a w następnej sekundzie podcięła mu nogę i w ten sposób Kuro wylądował na jakichś rabatkach. – Widzę, że tracisz grunt pod nogami jak mnie tylko widzisz, ale postaraj się wytrzymać dłużej. Bo inaczej ja się nawet dobrze nie rozgrzeję. A dobra zabawa chyba nie polega na tym? Nie interesują mnie krótkie dystanse Kuro. - powiedziała kładą dłonie na biodrach, a kosmyk włosów opadł jej na czoło. Równie urocza co niebezpieczna.

- Nie wypieraj mi się tu, bo wszystko już zostało nagrane, zarejestrowane, zapisane i wysłane w odpowiednie miejsce. Teraz jesteś już nam posłuszny. – powiedziała Saiyanka i uśmiechnęła się sarkastycznie. Co do umierania w pokoju trenera to już zależało od osoby, ale z Koszarowym na bank miałby ciekawą przeprawę. Kto wie, może Negri by przyszła sobie popatrzeć jak Kuro robi setki ćwiczeń, a oczy zalewa mu ślina Mariusza. Siedziała by sobie z jakimiś przekąskami i śmiałaby się z chłopaka. Ale kto wie co byłoby jakby przetrwał nawałnicę wkurwienia.
Kwiatek przyjęła i nawet założyła go sobie za ucho. Kuro miał tego farta, że nie było to nic wartościowego, a może pozycja jego rozmówczyni powstrzymała innych strażników przed wykopaniem go na orbitę. Kiedy zaś kontynuował swój podryw to dziewczyna nie wytrzymała i parsknęła śmiechem. Po prostu nie dała rady. Kuro może tego nie widział, ale królowej kąciki ust także się podniosły.
- No nie wiem, nie wiem. Mam dużo pracy i nie wiem czy jesteś wart marnowania czasu. Czymś umiesz mnie zaskoczyć? – zapytała i uśmiechnęła się prowokująco. Miał teraz szansę na zaskoczenie jej.

Od razu wysyłała. To co kobieta mówi należało dzielić przez dziesięć, odjąć z tego połowę i jeszcze w jakieś sześćdziesiąt procent nie wierzyć. I może wtedy uda się skumać czy mówi prawdę czy też dalej robi faceta w konia. Negri zaś była kobietą o specyficznym poczuciu humoru, a poza tym lubiła dokuczać innym. Była już z tego znana, a Kuro był dla niej uroczym celem. Oczywiście nie robiła tego ze złośliwości. Znacie przysłowie, że kto się czubi ten się lubi? No właśnie. Tak więc dziewczyna stale go podpuszczała, a jego irytacja ją bawiła. Jednakże skąd miała wiedzieć, że się tak zdenerwuje. To była małpka, a nie przyjaciółka bogów, czy innego tego typu duperele. A czy był towarem? Nie nazwałaby go tak. Na pewno było cenny i to nie tylko dla niej. A była miła, bo go polubiła. Ale nie powie tego na głos. Przynajmniej nie na trzeźwo.
- Babcia co? Koszyczek? – zapytała Negri, która była totalnie zbita z tropu. No trzeba powiedzieć, że wyraz zszokowania nie oszpecał jej twarzy, ale aktualnie jej mózg próbował zrozumieć co tu się właśnie odjaniepawliło. W końcu chyba jednak jej się udało, gdyż znów zaczęła się śmiać, ale tym razem znacznie ciszej. Dwa razy w ciągu dnia rozbawić jedną damę. Miał Kuro talent.
- Oj słodziaku. Ktoś ci mówił, że jesteś uroczy, kiedy się złościsz? – zapytała siadając obok niego i zakładając nogę na nogę. To było chyba jakieś genetyczne uwarunkowanie u każdej kobiety. Popatrzyła się na niego z boku i uśmiechnęła się.
- Wiesz, że moim pracodawcą jest król, ale skąd ten foch? Czy ty myślisz, że wszystko toczy się wokół ciebie? A podobno jesteś bardziej ogarnięty niż inni faceci. – powiedziała Negri, a następnie spoważniała, kiedy usłyszała pytanie chłopaka.
– Cóż. Żadnego do tej pory nie spotkałam, ale myślę, że coś może nad nami czuwać. A ty wierzysz? No już nie obrażaj się tak. Nie do twarzy ci z fochem. – powiedziała i cmoknęła go w policzek. Światło się paliło od dawna, ale chyba musiała wsadzić większą żarówkę, by załapał.

Negri uśmiechnęła się niewinnie. Zupełnie jakby nie zabijała i nie okaleczała w czasie walki. Gdyby nie ten pancerz na jej ciele, to można by odnieść aktualnie wrażenie, że jest zwykłą miłą dziewczyną. Gdyby jeszcze zmienić scenerię, ubiory to można by nawet wysnuć wrażenie, że aktualnie są na jakiejś randce. Tylko lodów brakowało pod tym prażącym słońcem. No, ale niestety to nie była bajka, tylko Vegeta. Brutalna rzeczywistość. Jednakże czasem może być ona słodka. Tak właśnie było w tej chwili, kiedy Saiyanka złożyła pocałunek na policzku Saiyanina.
- Kto wie. Na pewno oberwiesz jak się nie będziesz zachowywać. Pamiętaj, że w tej chwili to kobiety trzymają wszystkich samców na smyczy. Dotyczy to ciebie. Jesteś na mojej i ja się z tobą tylko będę bawić. – powiedziała i uśmiechnęła się naprawdę uroczo. Przynajmniej tak uroczo na ile potrafiła wśród całej tej obserwacji. No, ale chyba chłopak lubił ryzyko, gdyż grał z nią dalej. I trzeba było przyznać, że zaczynało być naprawdę interesująco.
- Powiedziałabym, że słońce ci przygrzało za bardzo. – odparła, a kiedy przemienił się, to jej źrenice się rozszerzyły. Strażnicy ruszyli w stronę Kuro, ale stanęli z polecenia królowej. Doskonale wiedziała, że Kuro nie jest debilem i z pewnością nie zrobi niczego głupiego. Przynajmniej taką miała nadzieję. Negri zaś pisnęła ze zdziwienia, gdy została porwana za fontannę, ale to co zrobił tam to już przeszło jej oczekiwania. Jej twarzy zrobiła się czerwona, kiedy ją pocałował. Jednakże odwzajemniła całusa. Kiedy w końcu się odkleili to spojrzała na niego.
- Ja, chyba… - zaczęła, a następnie sama zmieniła się w Super Saiyankę i strzeliła chłopaka w głowę, tak że zarył nosem o podłogę. Na jego głowie pojawił się guz. Złapała go za koszulkę i podniosła do góry. Teraz chyba wiedział, czego ma tak wysoką pozycję w armii.
- Co ty sobie myślisz? Że mnie zawstydzisz czymś takim? – zapytała i uśmiechnęła się kpiąco. Następnie pocałowała go tak, że pocałunki z April to były dziecinne igraszki. – Chyba trzeba cię nauczyć wielu rzeczy.
- No już dobrze. Wystarczy. Negri idziemy. Ty Kuro też powinieneś udać się do biblioteki. Jeśli chcesz wstąpić do Białej Gwardii radzę się pouczyć. Do zobaczenia. – powiedziała królowa, która postanowiła wkroczyć. Kapitan Gwardii puściła chłopaka i na odchodnym mrugnęła do niego. Jej włosy ponownie były fioletowe. Kuro zaś poczuł, że coś go uwiera za koszulką. Kiedy sprawdził to okazało się iż jest karteczka. Był na niej numer linii i adres oraz dopisek „Wieczorem mam zazwyczaj wolne. N.” To był dobry dzień.

OOC:
Kuro jesteś wolny. Gratuluję zakończenia spotkania z królową i zaimponowania kapitan. Karteczka dla ciebie i guz też. Plus masz 15 pkt za fabułę. Upomnij się przy trenie.