Wulkan

Rozgrzewkę miał szybkościowo-wytrzymałoścową, więc na pierwszy ogień podczas treningu poszła siła. Nadal pozostawała w tyle, więc musiał się do niej przyłożyć najbardziej. Już nie robił takich pompek, jak do tej pory. Używał do nich już tylko jednej ręki, przez co efekty powinny być dwa razy lepsze. Stawy były wystawione na wielki wysiłek i na starość mogą nieźle dokuczać. Ale zanim to sie stanie, minie dużo czasu. Młody będzie korzystał z życia i się doskonalił. Wysiłek podnosił temperaturę jego ciała, co jednocześnie wzmacniało jego wytrzymałość. Treningi, chociaż wycieńczające, to pozwalały poczuć całym ciałem, że się żyje. Głównie za sprawą bólu, ale to już szczegół. Kości trzeszczały, trąc o siebie, działo się to jednak wystarczająco cicho, żeby nie dało się tego usłyszeć bez uważnego przysłuchania się...
Następne były ćwiczenia wytrzymałościowe. Z szybkościowych postanowił zrezygnować. Jakoś tak odechciało mu się biegania i innych tego typu... Rozwijał wytrzymałość w podobny sposób, co ostatnio, jednak z tą dużą różnicą... że nad piekielnie gorącą lawą... Czyżby Chepri oszalał i chciał się spalić żywcem? Nic bardziej mylnego, po prostu uznał, że takie gorąco będzie dla niego lepszą motywacją, niż zimna woda, do której mógł przecież przywyknąć, nawet jeśli jej nie lubił. Teraz tylko nie zbliżyć się zbyt blisko, bo naprawdę zostanie z niego skwarek. Ale on nie był aż taki głupi, tysiąc stopniowa roztopiona skała to nie przelewki. Znalazł odpowiednie miejsce, gdzie temperatura wahała się pomiędzy trzydziestoma pięcioma i czterdziestoma stopniami, tak około. I rzeczywiście, podziałało lepiej. Zwłaszcza, gdy ognisty podmuch o mało co nie opalił mu pleców na barwę głębokiego węgla. W końcu miał ćwiczeń fizycznych dosyć.
Padł jak długi na ziemię. Musiał złapać oddech. Leżał tak może z pięć minut, po czym usiadł po turecku i zaczął się zastanawiać co dalej. Zrobił zamyśloną minę.
-"A może tak popracuje nad lepszym ukrywaniem mojej mocy?" - pomyślał - "Tak, to będzie dobre"
Usiadł w pozycji lotosu i skupił się na swojej mocy, a dokładniej na jej wyciszeniu. Do tej pory słabo mu to szło, ale był dobrej myśli. Oddychał równomiernie i cały czas wolniej... Zwalniał jego puls, wszystkie procesy życiowe... I jego moc malała. Działo się to powoli, ale jednak. Coraz wolniej, coraz słabiej, coraz mniej...
Był już naprawdę blisko zejścia do prawdziwego minimum. I.. I... I... I się nie udało...
-"Ehh... Dobra, jeszcze raz"
Tym razem szło mu to już szybciej i lepiej, a nawet, nawet udało mu się ukryć całą moc. Ale na wszelki wypadek podniósł ją trochę, ale nie za wiele.
-Uff... To było męczące... -rzekł.

-No dobrze, zaczynajmy - rzekł Ziemianin.
-Dobrze, to gdzie masz ten zwój? - zapytała Demonica.
Chepri uderzyła się otwartą dłonią w twarz.
-Został na dole, już po niego biegnę... - udał się pośpiesznym krokiem i zniknął gdzieś w podziemiach. Chyba trochę zbyt pośpiesznym, bo znowu dało się usłyszeć dźwięk upadającego wojownika. Cóż...
Wrócił po niecałych trzech minutach, masując się po obolałej głowie. Najwyraźniej mocno się uderzył.
Vixen zaczęła cicho chichotać na ten widok.
-To wcale nie jest śmieszne... -rzekł pretensjonalnie, mrużąc oczy.
-Nie gadaj, tylko daj ten zwój - powiedziała, opanowując chichot.
Chłopak posłusznie podał przedmiot różowookiej, a ona zagłębiła się w lekturze. Zaciekawiło ją to chyba, bo aż mruczała coś cicho pod nosem.
W końcu zwinęła w rulon kawałek papieru i odłożyła obok.
-A więc! - zaczęła. - Mamy tutaj trzy techniki. Pierwsza to Roga Fu Fu Ken. Potężna technika, która wyzwala w człowieku jego zwierzęcego ducha, który zwiększa siłę jego ciosów.
-"To brzmi całkiem nieźle" - pomyślał szesnastolatek.
-Następna technika, Sokidan - to kula energii, dzięki odpowiedniemu panowaniu nad Ki, można nią sterować, przez co staje się wręcz niemożliwa do uniknięcia.
-"Jeszcze lepiej"
-I na sam koniec, Kiai, doskonała obrona przed atakami energetycznymi.
-"Podsumowując, hell yeah" - wyszczerzył zęby.
-To ja chyba na start wezmę Roga Fu Fu Ken - powiedział.
-Dobrze... Śmiesznie by było, jakby twoją wewnętrzną bestią był lisek - zaśmiała się czerwonowłosa.
-"Skóra zdarta z ojca..." - pomyślał, uśmiechając się lekko.
Zielonooki przybrał pozycję bojową i skupił się.
-"Wewnętrzną bestię, tak? No to zobaczmy"
Inaczej, niż zwykle, nie kumulował energii, bo z tego co mu było wiadomo nie jest to potrzebne. Musiał zrobić coś dużo trudniejszego. Wrócić umysłem do stanu, w jakim istnieli jego przodkowie, bardzo odlegli przodkowie. Do stanu pierwotnego i dzikiego. Raz mu się udało, ale też tylko przypadkiem, ale kto wie?
-"Chyba jednak zrobię to inaczej..." - pomyślał.
Przyjął pozycję lotosu. Wyciszył się dosyć szybko. Najpierw starał się myśleć o naturze, dzikości, dzikich zwierzętach, ale to nic nie dawało. Postanowił zmienić taktykę. Zamiast myśleć o czymś, będzie nie myśleć. Ale jak to zrobić? Odpowiedź jest prostsza, niż można by się spodziewać. Wszystkie swoje czyny będzie opierał na odruchach i instynkcie, a Vixen tylko mu w tym trochę pomoże. Wiedział, że jeśli sam się nie postara, to nic nie osiągnie. Najpierw musiał się przyzwyczaić do chodzenia na czterech kończynach, co z racji budowy gatunku Homo sapiens jest bardzo trudne. Nic jednak nie ma za darmo.
-Czas rozbudzić twój instynkt... - zaśmiała się złowieszczo, i wręcz niesłyszalnie, czerwonowłosa.
Wzięła w dłoń kamień i rzuciła nim w głowę szkarłatnowłosego.
-Auuua! Co ty wyprawiasz!? - ryknął wyraźnie podirytowany Chepri, masując się po potylicy.
-Pomagam ci w treningu, a teraz cicho i uważaj na lecące kamienie! - wrzasnęła dziewczyna, tak, że jej "uczeń" momentalnie spotulniał mamrocząc coś w rodzaju "nic nie mówiłem". "Trenerka" uśmiechnęła się zadowolona z siebie, po czym zaczęła znów rzucać kamieniami. Niestety było ich zbyt dużo... Przy każdym trafieniu dawało się usłyszeć głośne "au".
-Ja. Au. Się. Au. Tak. Au. Nie. Au. Bawię. Au!
-Nie gadaj tyle, tylko spróbuj zdaj się na instynkt!
-A co ja niby robię?!
Demonica, najwyraźniej już zła na człowieka, przy pomocy telekinezy podniosła jedną wielką skałę i cisnęła nią w chłopaka. Ten, nie mając innej opcji, bo bycie zmiażdżonym nie jest opcją wbrew pozorom, musiał tego jakoś uniknąć. Coś nagle się zmieniło w szesnastolatku, jakiś błysk pojawił się w jego oczach...? Tak, to chyba to, ale... Był taki dziki i nieokiełznany... Później było już tylko dziwniej. Robiąc salto w tył, Ziemianin roztrzaskał lecący obiekt na drobne kawałki kopniakiem. Wylądował, jak przystało na dzikie zwierze, na czterech łapach. Podniósł się do pozycji lekko przygarbionej. Wyglądało na to, że udało mu się obudzić drzemiącą w nim dziką moc...
Wśród rozgrzanych gorącem z wnętrza ziemi skał, przemykało jakieś widmo. Niewyraźne, z powodu swojej szybkości. Przypominało jednak dzikie zwierze, a najbardziej wilka, ale nie takiego zwykłego, ten wilk miał szkarłatną sierść... Jakieś konkretniejsze szczegóły dało się dostrzec, kiedy jego kończyny dotykały ziemi, wtedy zwalniał nieco, by jeszcze bardziej przyśpieszyć. Ale gdy to się działo, podłoże rozrywało się. W przypadkiem dostrzeżonych oczach widoczny był instynkt, niedługo silniejszy, niż jego właściciel. Udało mu się go rozbudzić i zyskać dzięki temu dużą moc, ale teraz czekało go coś jeszcze trudniejszego, zapanowanie nad tym.
-A teraz uspokój się nieco i postaraj przejąć kontrolę.
Słowa Lisicy, choć dopiero po chwili, dotarły do adresata, zdołał je nawet zrozumieć. Jego silna wola była chyba nawet silniejsza, niż mogłoby się zdawać, a to bardzo dobrze. Zatrzymał się na kilka metrów przed trenerką, nieokrzesany, bestialski kształt znów był szkolonym przez demony człowiekiem. Choć można by go nie poznać. Gdzieś w tej bieganinie zgubił gumkę do włosów, toteż sięgające do ramion włosy opadały swobodnie, choć były nieźle poczochrane.
-Pięknie, skoncentruj tą moc i uderz w hmm... - tu zamyśliła się na chwilę i rozejrzała po okolicy. -Tamtą skałę - wskazała palcem na wielką bryłę zastygniętej lawy.
Chłopak nie zastanawiając się ruszył w tamtym kierunku, ale już nie na czworaka, tym razem leciał. Kontrolował tą dziką siłę, a tak mu się przynajmniej zdawało, bo prawda była zupełnie inna. Poprzez opóźniony czas reakcji za późno przystąpił do ciosu, poskutkowało to przebiciem przez głaz i bolesnym zatrzymaniem na stoku wulkanu.
-Aua... -rzekł, odkleiwszy się.
-Skup się bardziej! Teraz uderz w tamten kamień - wskazała palcem, po czym krzyżując ręce bacznie obserwowała poczynania zielonookiego.
-Dobra! - jęknął pretensjonalnie i przewrócił oczami.
-Co tymi paczydłami wywijasz? Dalej, jeszcze raz!
Chepri westchnął i przygotował się do ponownej próby, ta niestety skończyła się identycznie, no może bardziej boleśnie, gdyż wojownik wbił się głębiej.
-Jeszcze raz - wskazała kolejną bryłę zastygniętej lawy.
Tym razem rozpęd był tak duży, że pewnie by się przebił przez górę, ale odbił się. I to był jego błąd, gdyż leciał prosto na... Potok lawy. Rozszerzył oczy w wielkim zdziwieniu i czym prędzej przystąpił do opanowywania lotu. Zmęczenie już jednak dawało się mocno we znaki i nie było to taki proste. Wylądował dosłownie kilka centymetrów przed płynącą ciekłą skałą. Oparł się na kolanach, oddychał ciężko.
-A może się poddasz? - Vixen się chyba znudziła, a może chciała sprowokować go do działania?
-Nigdy, uda mi się, choćbym miał próbować aż do śmierci... -wyprostował się i przybrał pozycję do walki.
Zacisnął mocno zęby i pięści. Zebrał w sobie siły.
-Dajno tu największą bryłę, którą znajdziesz.
Lisica rozejrzała się po okolicy i skierowała dłoń w stronę czegoś bardzo dużego, jak się okazało, wielkiej bomby wulkanicznej.
-O rany... - młody wybałuszył oczy na to co widział. -No nic... Jedziemy...
Zaczęło się od jednego kroku. Po nim drugi, trzeci, już nieco szybszy. Następnie czwarty, przy piątym oderwał się od ziemi. Ustawił palce, by przypominały pazury, odgiął rękę do tyłu. Był już bardzo blisko. Dzięki instynktowi wyczuł odpowiedni moment i...
-Roga Fu Fu Ken! - krzyknął Chepri uderzając.
"Pazury" przeszły przez kamień, jak przez masło, rozwalając go na drobne kawałki i wzniecając spory tuman kurzu. Ziemianin wyszedł z niego. Spoglądał na swoje pięści, zaciskając je. Chociaż tego tak nie pokazywał, to był naprawdę zmęczony, nie miał jednak zamiaru zaprzestać treningu, nie teraz.
-Niebywałe... -rzekł bardziej do siebie, niż do kogoś.
Dobrze użyta, ta technika była naprawdę skuteczna, ale no właśnie, dobrze użyta. Nie tak, jak to Ziemianin robił za pierwszymi czterema razami, cóż...
Ale się udało. Opanował tą niezwykłą drzemiącą w nim siłę.
Idziemy dalej.
-Brawo, to co teraz?
Wojownik musiał się zastanowić, miał do wyboru kolejną technikę ofensywną, Sokidan, albo defensywną Kiai, ale co to była za technika, do ochrony przed atakami energetycznymi, a przecież te bardzo potężne jest już łatwiej powstrzymać, niż uniknąć. W końcu pole rażenia rośnie wprost proporcjonalnie do mocy. Wyglądało na to, że już wybrał.
-Kiai - powiedział lakonicznie.
-Ale daj mi chwilę odsapnąć. - oddychał ciężko i łapczywie, musiał dostarczyć organizmowi tlenu, niezbędnego do pracy mięśni. Minęło może pięć minut.
-Skumuluj Ki w sobie i uwolnij je, jak przy kiaiho, tylko bardziej skoncentruj, tutaj piszą... -rozwinęła szybko ogonem zwój i spojrzała do niego. -...Że musisz ją wyrzucić z krzykiem... Oho, to będzie głośno. Ja będę w ciebie strzelać ki blastami, a ty staraj się je zniszczyć.
Człowiek przytaknął i ustawił się w pozycji obronnej.
W dłoni Vixen zabłysła energia i wystrzeliła w kierunku jej "ucznia", ten jednak nawet nie zdążył zareagować i oberwał pełną mocą, przy okazji nabawiając się lekkiego poparzenia skóry.
-Nie wystarczy, że będziesz się bronił, musisz przewidywać ataki przeciwnika... Jeszcze raz - powiedziała nieco pretensjonalnie.
Ziemianin skupił się, tym razem nawet starał się wyczuć kumulowaną Ki. Był gotowy, chyba.
Błysnęło światło, rozbrzmiał krzyk. Promień zatrzymał się na stworzonej przez dźwięk i energię fali uderzeniowej i rozpryskał na wszystkie strony, w końcu jednak przedarł się i uderzył, choć znacznie słabiej, niż pierwszy.
-Lepiej - skomentowała Lisica - ale postaraj się bardziej.
Była niedługo bardziej wymagająca od jej ojca, ale to nawet dobrze, przybliży to Chepriego do osiągnięcia celu. Zabawne... Chciał tu trenować, by pokonać demona, kiedy już zaczął, dalej chce pokonać demona, tyle, że innego i dla słusznej sprawy.
Kolejny Ki blast i znowu krzyk, tym razem udało się niemal całkiem odbić. Musiał się postarać jeszcze trochę bardziej.
-Dobra, a teraz włóż więcej mocy - powiedział do trenerki.
-Jesteś pewien? -zapytała.
-Tak - odpowiedział z lekkim uśmiechem.
Niemal natychmiast musiał się zmierzyć ze znacznie silniejszym atakiem, da radę?
-This... Is... SPARTA! - wrzasnął nieco przeciągle, uwalniając dużą ilość skumulowanej mocy*
-Co? - zdziwiła się Demonica, zatykając uszy.
-Nieważne - zielonooki zrobił zakłopotaną minę.
-Zaraz... Udało ci się! - krzyknęła entuzjastycznie.
-Jeszcze nie... - stwierdził.
-Co masz na myśli?
-To, że udało się raz, wcale nie znaczy, że uda się po raz drugi - dyszał, naprawdę musiał odpocząć.
-No dobrze... To strzelam dalej - rzekła, jakby trochę... Zawiedziona?
Kolejny atak. Tak, jak sądził Chepri, klapa na całej linii, oberwał całą mocą. Lisica spojrzała na niego nieco zmartwiona, ten jednak chciał to ciągnąć dalej. Znów błysk wystrzelonej Ki. Młody częściowo unieszkodliwił zagrożenie, ale też tylko częściowo. Jego determinacja byłą wielka, żeby opanować tą technikę, możliwe nawet, że większa, niż poprzednią. Nie sposób było nie zauważyć tego w jego oczach, one same mówiły czerwonowłosej "Jeszcze raz", choć ta miała opory. I wcale nie bezpodstawne. Pomijając już zmęczenie, bo to najmniejsze, na co mógł narzekać szkarłatnowłosy, miał na ciele liczne rany, mniejsze i większe. Jeszcze kilka razy i może się to dla niego naprawdę źle skończyć.
Ostatnia próba, ostatnia szansa...
Kulisty pocisk przeszył powietrze. W oczach zielonookiego zdawał się lecieć wolniej, niż w rzeczywistości, niestety to tylko mózg wrzucił wyższe obroty i szybciej przetwarza dane. Nabrał powietrza do płuc, tyle ile mógł. Nasycił je swoją Ki, czy raczej jej resztką. Świetlista kula była coraz bliżej...
-Kiaaaaaaaai! - wyrzucił z siebie potężny ryk, który rozbił blast, jak bańkę mydlaną. Aż ziemia zadrżała lekko.
Uniósł lekko okrwawiony kącik ust.

OOC:
Koniec treningu
800 dmg dla mnie.
-1600 Ki
*- Nie mogłem się powstrzymać xD

https://www.youtube.com/watch?v=B9bZWqYvW_A

https://www.youtube.com/watch?v=3-0wCuMV_Hk

Spojrzałem na niebo. Zwykle robiłem tak, kiedy szukałem na coś odpowiedzi, nie wiedzialem co robić, ale tym razem wiedziałem dokładnie. Musiałem dopracować jedną technikę i opanować drugą. Co to za techniki? Pierwszą jest kiaiho, o której ulepszeniu myślałem już trochę czasu temu. Druga to ta, którą pokazał Braska podczas tego całego incydentu z April, Kuro i tym Białowłosym.
Postanowiłem się najpierw rozgrzać nieco, jest to dobry sposób na określenie tego, jak bardzo osłabłem. Ku swojemu zaskoczeniu i zadowoleniu, stwierdzilem, że nie ubyło mi prawie wcale mocy. To dobrze, a nawet bardzo. Nie miałem ochoty tracić czasu na odzyskiwanie formy.

Gdy pierwszy punkt treningu miałem za sobą, mogłem przejść do następnego. Pierwszym wyzwaniem było stworzenie pierścienia Ki. Umiałem tworzyć kule i ostrza... Ale pierścień? Energia wydawała sie do tego średnio nadawać, znając jej skłonność do wybuchów. Najwyraźniej jest potrzebne duże skupienie. Gdy się je ma, można kontrolować Ki, tak by zachowała konkretną formę i nadawać jej odpowiednia trajektorię lotu. Hmm... To brzmiało znajomo...
Przypomniałem sobie, co mi to przypominało. Sokidan. Technikę z tamtego zwoju, której jeszcze nie opanowałem. Znałem już zasadę działania tej techniki, więc w sumie mogłem się jej uczyć, a stworzenie kuli jest dużo łatwiejsze od pierścienia, ale... Coś mi mówiło, że sokidan powinien poczekać. Miałem takie przeczucie. Tak więc, zacząłem żmudne ćwiczenia.
Wyciągnąłem przed siebie dłonie. Pierwszym co przyszło mi na myśl było zrobienie prętu z energii, a następnie ukształtowanie go w koło. Wytworzyłem podłużny strumień między palcami. Przyszło mi to z trochę zadziwiającą łatwością, najwidoczniej moja kontrola nad ki staje się coraz lepsza.
Chwyciłem pręt w dłonie, ale ten natychmiast eksplodował. W powietrze uniósł się zielonkawy kłąb dymu wielkości małej dyni.
-Rany... -westchnąłem.
Ponowiłem próbę. Tym razem energia była na tyle stabilna, żeby wybuchała dopiero po dwóch sekundach.
Jak to mówią, do trzech razy sztuka, więc zrobiłem to i po raz trzeci. Efekt jednak wyglądał tak samo.
-"Do pięciu...?" -pomyślałem.
To jednak było na nic. Nawet jeśli w końcu udało mnie się chwycić strumień, to on i tak się łamał i eksplodował. Nie tędy droga. Musiałbym nadać energii jednocześnie płynność i trwałość, a tego nie potrafiłem. Ale... Istnialo coś innego, co umiałem zrobić.
Wytworzyłem w dłoniach niewielką grudkę, następnie złapałem ją delikatnie palcami. Uwalniałem moc bardzo powoli i kształtowałem pierścień. Nie sądziłem, że mi się uda. Spodziewałem się, że zaraz coś sknocę, a tu zaskoczenie. Ale, jakby nie patrzeć, bardzo skupiłem się na zadaniu, więc to może to. Eee... Ale nie mogę się dekoncentrować, bo... Błysk. Huk. Dym.
Taa... Strumień eksplodował.
Prawie osiągnąłem zamierzony efekt, więc musiałem spróbować jeszcze raz.
-"Pełne skupienie"
Skupiłem ki, stworzyłem z niej pół łuku, następnie cały. Wszystko szło zgodnie z planem. Pot zaczął mi już spływać z czoła. Odruchowo chciałem go wytrzeć, ale się powstrzymałem. Teraz najważniejsza była technika. Udało mnie się stworzyć cały pierścień. Teraz najtrudniejsze, choć łatwiejsze od tego co chciałem zrobić wcześniej - nadanie mu twardości. Skondensowałem bardziej energię, by stała się gęstsza. Teraz pierścień przypominał trochę okrągły neon.
-"Podstawy opanowane, teraz nauczyć się tym rzucać"
Poczatkowo probowałem go po prostu złapać i rzucić niczym ringo, ale skończyło się na poparzeniu dłoni.
Wtedy wpadłem na pomysł strzelania tym jak Ki blastem, ale nagle poczułem coś. Ktoś był tutaj. Znałem tą energię, chociaż samej osoby nie. Obserwował mnie od jakiegoś czasu.
-"Nie dobrze..." -pomyślałem -"za bardzo skupiłem się na treningu i straciłem czujność... Mistrz nie będzie ze mnie zadowolony... Chociaż... Dałem się złapać, więc i tak nie będzie. Rany... Muszę go stąd zabrać, jak najszybciej"
Rozproszyłem Ki z uformowanego akurat pierścienia. Można powiedzieć, że technikę opanowałem. Kiaiho będzie musiało zaczekać.