Biuro Trenera

Nigdy nie było wiadome do końca kto po czyjej stał stronie. A przynajmniej ci najmądrzejsi się z tym nie afiszowali. Po co od razu komuś obiecywać coś, skoro i tak nie będzie można tego później dotrzymać? Lepiej chwilę poczekać i potem zobaczyć jak się rozwinie sytuacja. Wtedy też trzeba umieć odpowiednio wybrać, równocześnie biorąc dla siebie jak najwięcej. Ojciec Raziela miał swoje tajemnice i powody, dla których nie chciał ujawniać swoich planów. Był na tyle potężny, że nie musiał bać się gniewu, gdyż zabiegano o jego poparcie. Odpowiedni ludzie na odpowiednim miejscu, byli czasem warci więcej niż cała armia.
- Na pewno. Jego Ekscelencja zawsze robi to co słuszne. – rzekł Raziel z typową nutą służalczości w głowie. Osobiście nie przepadał za Zellem i wierzył, że jest sporo innych i lepszych kandydatów na jego miejsce. Jednak zawsze zostawała jedna rzecz. Wojsko i elita. Trzeba było mieć odpowiednie haki lub umiejętności, żeby wziąć za pysk tą całą hołotę. Łatwo przejąć władzę, lecz czy równie łatwo zmusi się ich do posłuszeństwa i zgięcia karków? To już była inna kwestia i dywagacje na zupełnie inny okres czasu.
- Politykę można uprawiać w wielu miejscach. Nie zawsze trzeba siedzieć w jednym miejscu, żeby zdobywać kontakty i przyjaciół. Czasem wystarczy jeden gest czy odpowiednie wyczucie czasy, by ktoś był ci ślepo oddany. Tak przynajmniej mówił mi ojciec. – powiedział Raziel, mając nadzieję, że Trener przeczyta ukrytą prawdę. Wiedział, że spora ilość żołnierzy w Akademii w tym jego siostra jest oddanych Redowi. Niektórzy poszli by zanim w ogień, jednakże pozostawało pytanie jak on to wykorzysta. Każdy Trener miał swoich ludzi i ulubieńców. Jednak po czyjej stronie się opowiedzą w najbliższych dniach? – Cóż. Jak byłem młodszy, to mój ojciec zawsze się do tego odpowiednio przygotowywał. Choć osobiście wolałbym się nauczyć kontrolować Oozaru, to on twierdził, że jestem jeszcze za młody. Cóż. Jak mój szef mnie dopilnuje, to będzie miał pan jedną dużą małpę do załatwienia. I wątpię bym był skory do rozmów. – rzucił chłopak, a na jego twarzy pojawił się delikatny uśmieszek. Forma wielkiej małpy zawsze była ciężka do kontrolowania, i ciężko było przewidzieć co taki wielki małpiszon zrobi. Szczególnie jeśli nazywał się Raziel Zahne. Słuchał uważnie słów trenera o jego roli w oddziale i tym czego mógł wymagać od niego ojciec i Vivian. Cóż. Zidarock Zahne był ciężkim do rozwikłania osobnikiem. Jedno było pewne. Vi nie będzie mieć łatwo.
- Możliwe. Znalezienie odpowiednich ludzi, którzy byli by mi posłuszni, lub chcieli mnie słuchać. Rozpoczęcie formowania własnych oddziałów. A co do Vivian to nie wiem. Mój ojciec jest znany z tego, że jego, że zawsze dobiera osoby z ciekawymi zdolnościami. Vivian na pewno przykuła jego uwagę i samego króla swoimi wyczynami. Pytaniem jest tylko czy mój ojciec będzie się chciał nią zająć, czy może król ma do niej inne plany. Ona nie przypomina zwykłych Halfów. Jest znacznie lepsza od innych i bije na głowę większość czystokrwistnych. Takie małe szczegóły, które mogą wiele zrobić w przyszłości. Odpowiednie małżeństwo i jej dzieci mogą być naprawdę silne. Lecz są to tylko domysły. Choć może chodzi tylko o rzucenie na nią okiem. – powiedział Zahne i lekko się uśmiechnął choć sam w środku był przerażony wizją, którą roztoczył. Tego iż jego ojciec nie skrzywdzi córki swojej żony był pewny. Niestety nie miał tej pewności w stosunku do króla.

Wszyscy się zmieniają. Niektórzy na gorsze, a inni na lepsze. Jednak w tej chwili można było powiedzieć, że ciemnowłosy był o wiele bardziej dojrzalszy, niż dwa lata temu kiedy Trener powalił go ciosem w twarz, za rażącą bezczelność. Z upływem lat chłopak przyznał, że mu się należało, lecz po części był rozgoryczony. W końcu niecodziennie staje się do walki na śmierć i życie, podczas której wykorzystujesz wszystkie swoje umiejętności, a nawet przekraczasz granice, kończąc na skraju życia i śmierci. Więc chyba miał jakieś prawo się zdenerwować, kiedy chcieli go takiego ledwie żywego wkopać w jakieś gówno. Co jak co, ale Raziel nigdy nie będzie kozłem ofiarnym.
- Jadłem przed przyjściem do pana, ale nie omieszkam skorzystać z rady. – powiedział młody Saiyanin, uśmiechając się zadziornie. Zmiana w wielką małpę, na pewno byłaby dość nieprzewidywalna i dość upierdliwa. Ale w sumie pokazałoby to nieudolność jego nowego trenera.
- Możliwe. Kto wie o co chodzi. Jak na razie jestem jeszcze młokosem, lecz nie wiadomo jak się mogą potoczyć koleje losu. Postaram się na pewno nie zawieść Vegety. Co do swoich problemów i kłopotów postaram się samemu już stawiać im czoła. Zaś wyciąganie Vivian z kłopotów to moja druga robota. Tylko proszę nikomu o tym nie mówić, gdyż to tajemnica narodowa.
Po tych słowach zielonooki puścił oczko do Trenera i zasalutował mu na pożegnanie. Miał czas wolny.

Occ:
z/t gdzieś

z/t Kwatery Raza

Drzwi cicho się zamknęły za całą trójką. Korytarz był opustoszały, choć energie przy biurze trenera oraz w kwaterach oddziału specjalnego płonęły żywo. No, ale aktualnie były same i mogłoby to być dość upiorne, gdyby nie doskonałe oświetlenie i wybuchy, które pochodziły z koszar. Najwidoczniej Koszarowy znalazł sobie kolejne cele, które postanowił w tajemnej sztuce uników. Ravi albo się wydawało, albo słyszała jego słodki głosik, krzyczący „Unik!” z dodatkiem kochania, które przy drodze stoi. Biedaczyska na pewno obrywały mocno po dupie, ale takie uroki nauki. Po takim treningu jak tylko zobaczą pocisk energetyczny to już będą wiedzieli z czym może się wiązać przyjęcie go na ryj. Odpowiednie wyczucie czasu i zablokowanie uderzenia, potrafią przynieść olbrzymie skutki. No, ale wróćmy do ich podróży, której cel znajdował się już całkiem blisko. Ciemnowłosa Saiyanka milczała starając się w myślach przygotować do tego co ma nastąpić. Pomimo tego, że przez zaklęcie jej charakter złagodniał, to w dalszym ciągu ciężko jej przychodziło przepraszanie kogoś. Jej wina, że Red wybrał akurat najgorszy moment żeby zadawać głupie pytania? No, ale skoro się wydarła na niego, a on na nią to teraz coś trzeba z tym zrobić. Wiedziała, że Trener im pomoże, choć na bank oberwą za swoją niesubordynację. Co jak co, ale on i jej ojciec potrafili dowalić w białych rękawiczkach. Pewnie dlatego tacy z nich przyjaciele. Dobrali się w korcu maku, a Rav otrzymywała bęcki od tego ich związku. I z tymi myślami podeszła pod drzwi. Nie spotkali żadnych żołnierzy, lecz cały czas odpowiednio skanowała teren. Trzeba było iść pewnie i nie dawać pozorów, że coś się kombinuje. Jak nie masz zajęcia, to szybko ci je znajdą. Ciemnowłosa poprawiła włosy i ubiór, a po tym zapukała do drzwi. Kiedy usłyszała zezwolenie na wejście to weszła do pomieszczenia z Vivian pod pachą i Kisą za sobą. Zasalutowała trenerowi i spojrzała mu prosto w oczy.
- Przepraszam za moje poprzednie zachowanie i słowa. Zachowałam się nieodpowiednio i niegodnie. Nie chciałam pana obrazić, lecz zmęczenie, nerwy i bezsilność dały się we znaki. Mam nadzieję, że jednak uda nam się jakoś to odkręcić. – powiedziała Ravia. Nie było trudno prawda? To wystarczy.

Kisa jakoś nie za bardzo była zadowolona z faktu, że muszą iść za tym głośnym bucem, jeszcze po tym, jak na nich nawrzeszczał jak matka, która przegrała rodzicielstwo. Czarnowłosa z przyzwyczajenia chciała wsadzić ręce w spodnie, jednak dopiero po chwili zorientowała się, że... przecież ma tylko kombinezon. Eh, trzeba potem pomyśleć nad nowym stylem ubierania się.
Szła w kompletnej ciszy tuż za Raziel'em w kobiecej formie. Jakoś dziwnie przestała go lubić, gdy ma cycki. Znaczy, nie żeby go wcześniej lubiła! Wcześniej to go znosiła! Tak! Znosiła! To dobre określenie!  Kisa wcześniej TYLKO znosiła towarzystwo Raziel'a. Teraz nie tylko nie znosi, ale jakoś dodatkowo... nie cierpi jego... charakteru? Gdy jest się facetem, można być bucem, jednakże... w wersji kobiecej to już jest z deczka irytujące. Eh, oby to szybko minęło.
Dziewczyna w trakcie tego spaceru poczuła, że w oddali dzieje się coś dziwnego. Pojawiła się nieznaczna ilość KI tego demona, którego widziała wcześniej, jak walczyli z Rukeiem. Tego, który ją ochronił prawdopodobnie przed śmiercią, jednakże Kisa nie miała zamiaru być mu dłużna niczego, czy też wdzięczna. Fakt faktem, że teraz robił jakiś raban w pobliskiej wiosce, a są z nim dwaj saiyanie, którzy na pewno nie mają szans z nim w walce. Ktoś chyba wysłał ich na pewną śmierć, a Kisę to wcale nie dziwi.
Miała w tej chwili ochotę skręcić i polecieć do tamtego miejsca, tylko po to, być mieć pretekst do sprania tego demona, ale koniec końców na razie nie działo się tam nic, co by mogło być zapalnikiem do działania. Westchnęła tylko ciężko, gdy znaleźli się przed drzwiami trenera. Dziewczyna jednak zamiast wejść tam za Raziel'em zrobiła susła w bok. Stanęła przed ścianą, tuż obok drzwi i założyła ręce pod piersiami. Nie ma chuja, nie wejdzie. Znów będzie się puszył jaki to on wyższy rangą nie jest i jaki mu to się szacunek nie należy. Może nawet być znów kadetem, dla niej ranga nie ma znaczenia. Wszyscy są równi, tylko Vegeta się sama ośmieszy, trzymając kogoś w akademii jako kadeta z jej poziomem mocy.

Nie no... Tego było za wiele. Vivianyan oczywiście nie miała jak się usprawiedliwić - Trener od razu wiedział swoje i nic innego nie dopuszczał do myśli. Krzyczał na kotka, który potulnie skulił uszy i wpatrywał się w niego niepewnie. No, miau, to nie jej wina... Gdy całe piekło z Rukeiem i Redem na czele się zaczęło, już tkwiła w kociej skórze. Jak miała wyjąć scouter z kieszeni, skoro jej ubranie magicznie rozpłynęło się? Z futra? O, a nawet gdyby, ciekawe czy Trener zrozumiałby coś z jej zrozpaczonego miauczenia... A on nie przestawał krzyczeć, grożąc jej karami i... I... Ósemkotka siedziała, mordka się jej trzęsła a w kącikach oczu pojawiły łzy. W chwili w której Czerwony wyszedł z kwatery trzaskając drzwiami, rozpłakała się. Normalnie, jak małe dziecko, któremu zabrano lizaka. Dwie małe fontanny zaczęły wypływać z jej oczy, miaucząc smutno siedziała na kanapie, machając łapami. Ot, płaczący, uroczy kotek, który przejął się wizją czyszczenia zbroi. Nie przeszkodziło to nikomu jednak złapać ją za futro na karku i schować pod pachą. Nie sprzeciwiła się, jedynie mruknęła żałośnie, gdy Ravia ją podniosła z zamiarem przemycenia do biura Trenera.
Vivnyan jeszcze burczała cicho pod nosem i wycierała oczy na korytarzu, zerkając to na Kisę, to na siostrę przyrodnią. Miauknęła cicho, zrezygnowana. Nie było jak spróbować nawiązać z nimi kontakt... Żadna jej nie rozumiała. Żadna nie pomoże się jej wybronić przed Trenerem... Oj, kotce się to nie podobało, tak bardzo, że znów pociągnęła nosem. Miała choć nadzieję, że da mu się całą sytuację wyjaśnić, ale on tak z góry ją ochrzanił, że się rozpłakała.
Gdy weszli do gabinetu, Vivnyan nawet nie poczekała. Lubiła Trenera i wiedziała, że może na nim polegać, jako jednej z nielicznych osób w Akademii, dlatego oskarżenie, ochrzan i kara, były bolesnym zaskoczeniem. Nie mówiąc o tym, że w tej postaci była bezsilna i bardziej emocjonalna. Wyswobodziła się spod ramienia Ravii i kilkoma susami dobiegła do biurka, wdrapując się trochę nieporadnie na krzesło, by potem wskoczyć na blat. Stanęła spłoszona przed Trenerem, kuląc uszy i mocno gestykulując łapkami.
- Sir, jeśli mogę się usprawiedliwić ... Bo-bo całe to zamieszanie stało się jak już byłam kotem... Red, demon mnie zamienił, byłam tylko z nim! Miau! Dopiero potem przyleciał Raziel i Kisa! Jak Rukei się pojawił to nie miałam scoutera przy s-sobie! Tylko futro! - kotka zaczęła się kiwać na boki, plącząc w zeznaniach. - Nie mogłam nic zrobić przecież... N-nie wysyłajcie mnie do czyszczenia sprzętu... Ja nie chcę... Ja nie ch-chcę... Nyuu...
Zaraz, po co się produkuje... Nikt jej nie rozumie i tak. Będzie musiała tymi puchatymi łapkami skrobać zbroje kilkanaście razy większe od niej... Brązowe oczy robiły się coraz większe i pełne łez, aż Vivnyan klapnęła na biurko i zaczęła znów płakać. Wyglądała jak mała, bardzo nieszczęśliwa kulka żółtego futra.

OOC
Dajce jej coś do zabawy, to się uspokoi

Najwidoczniej Kisa w dalszym ciągu nie potrafiła się zachować. Przez pół roku nie nauczyli jej jak ma się zachować przy trenerze i osobie starszej oraz wyższej rangą. Najwidoczniej trener w zieleni był zbyt pobłażliwy, ale to nic nowego. No, ale skoro ulubiona Nashi Księżniczki podpadła Redowi, to można się założyć, że ten szybko ją nauczy wielu rzeczy, w tym zachowania się przy stole. Rav pamiętała jak Kisa jadła przed całą tą pożal się rebelią i nie można powiedzieć, że należało to do najładniejszych rzeczy, jakie kruczowłosa Saiyanka widziała. No, ale tym zajmiemy się później. Na razie Vivian wyrwała się siostrze spod pachy i wskoczyła Redowi na łóżko, gdzie zaczęła płakać. Ponownie, gdyż wcześniej poryczała się w kwaterze córki Aryenne i Zicka. Teraz zaś po raz kolejny z jej oczu wyleciał strumień łez. Ravia spojrzała na Reda, zaś jej onyksowe spojrzenie mówiło jasno, „Co pan zrobił? Kotek przez pana płacze.”  Na szczęście Red wiedział jak się zachować i zajął się Vivian, która zaraz zaczęła mruczeć. Ona też zaczynała się zachowywać jak zwierzę. A Kisa udawała wielką gwiazdę, i że jej wcale nie zależy. Trzeba pogratulować Rukeiowi przy najbliższej okazji. Jednakże trener uspokoił Vi i nie trzeba było słuchać jej wycia, które choć słodkie, to na dłuższą metę mogło być irytujące. Rav spokojnie obserwowała jak Red wciąga Kisę do pokoju, a następnie wysłuchała jego wypowiedzi. Po raz kolejny pokazywał, że posiada naprawdę sporą wiedzę. Ale oczywiście wszystko musiało być jej winą. No pewnie. Bo Vivian nie mogła popełnić błędu.
- Bardzo dobry plan sir, tylko muszę pana uświadomić o kilku rzeczach, które się zmieniły. Owszem czar jest tymczasowy do tego doszliśmy sami, ale wątpię by zabicie Rukeia nam się udało. Jest on silny i nawet bez walki można to było określić. Co do demonów w wiosce to jest tam jeden już. Drugiego zabrał Rukei, a ten co został, no cóż. To debil i wątpię by umiał nam pomóc. Sam sobie nie potrafi pomóc. Potrafi tylko błaznować, ale to już jest temat na inną rozmowę. – powiedziała Ravia spokojnym głosem. Uspokoił się po poprzednim wybuchu i mogła teraz spokojnie porozmawiać z Redem. – Nie wiem zaś o co chodzi z tym demonem z Ziemi Braską, lecz Rukei przechwalał się, że został Cesarzem Demonów. Także myślę, że tamta opcja jest nieaktualna. Więc myślę, że chyba lepiej przeczekać, choć mogę polecieć na Ziemię. A przy okazji to nie była moja wina. To Vivian zamieniono w kota, a potem próbowałam opanować opętanego demona, przed zabiciem jej i tej tutaj. Przy okazji. Ma pan jakiś pomysł jak można się z nią porozumiewać. Urządzenie tłumaczące z mojego scoutera za dobrze nie działa. No i bym coś zjadła. Więc od czego zaczynamy?
Była miła. Była sympatyczna. Dopóki ktoś nie zacznie jej dokuczać. Wtedy polecą zęby.

Kisa stojąc za drzwiami mamrotała coś niewyraźnie pod nosem, zapewne niezbyt ładne słowa jak na kobietę, ale ona już taka była. Dzień dla Kisy bez przekleństwa to dzień zupełnie stracony dla jej charakterku. Trudnego charakterku.
Nagle, została w niezbyt ładny sposób zaciągnięta do wnętrza pomieszczenia. Zdążyła zauważyć tylko, kto stoi za tym wszystkim. Krzyknęła parę brzydkich wyrazów na głos po czym stanęła w środku, z miną jeszcze bardziej sfochaną niż przed chwilą, o ile to było możliwe. Jak śmiał...! Niby do czego ona mu tu była potrzebna?
Przyjrzała się Razielowi, najwyraźniej jakoś bardziej... mniejszemu? Czyżby się bał tego trenera Red'a? Nawet te słowa przeprosin były czymś, czego by się nie spodziewała z jego ust. To tylko dowodzi, jak wielkim szacunkiem jej Przełożony darzy Czerwonego. No i również Vivian. Choć nie zna Jej prawdziwej postaci/formy/charkteru, to zakłada, że ta sytuacja również należy dla Niej do wyjątkowych. Mówi się, że znajomych dobiera się pod siebie, także pewnie zbytnio się nie różni od Raziel'a. Zakładając...

___ - ... po co Panu moje papiery? - powiedziała nieufnym tonem i też trochę jakby wystraszonym dostrzegając dokumenty pod płaczącą kotką. Nie miała zupełnie pojęcia co w nich było, więc dziewczyna od razu wpadła w lekką panikę. Nie będzie w nich o niej nic, co by opisywało jej życie przed przyjęciem do akademii, bo wojowniczka wyrosła spod ziemi nagle, dosłownie. Czysto. To wzbudzi podejrzenia?
Nagle coś się jej przypomniało. Cofnęła rękę i poklepała się po tyłku. Odetchnęła z ulgą, czując z tyłu zwinięty kawałek papieru zawierający wszystko o jej istnieniu... jakby to zgubiła... jakby znalazł to ktoś nieodpowiedni... marny byłby jej los.
___ - Poza tym Red demon na pewno nie pomógłby nam, on od walki trzyma się z daleka. Powód tego poczuliśmy na własnej skórze. - odwróciła spojrzenie i chciała przenieść ręce wyżej, by je spleść, ale jakoś tak niefortunnie machnęła dłonią tak, że wcześniej wspominana karta wysunęła się ze swojej kryjówki i wylądowała cicho na ziemi. Czarnowłosa niczego nie dostrzegła - Apropo tego drugiego demona... właśnie zabija dwóch kadetów.

Raziel ruszył prosto do na drugie piętro gdzie znajdowała się jego kwatera, jak i gabinet Trenera Reda. Nie bał się już, że ktoś się może do niego przypieprzyć, gdyż był już w swojej prawdziwej formie. Jednakże to doświadczenie jako Ravia na pewno będzie bardzo przydatne. Można powiedzieć, że spojrzał na Akademię i inne sprawy z zupełnie nowej perspektywy. Z damskiej perspektywy, która wiele obnażała. Zachowanie facetów, których i tak uważał w większości za debili, zaś teraz dochodziło jeszcze bycie zboczonymi świniami. Zajmie się tym jak wróci. Może i jeszcze nie miał najwyższej rangi, ale był tego bliżej niż dalej. Aktualnym priorytetem było jednak dowiedzenie się co z Kisą i sprowadzenie jej na Vegetę. Idąc po schodach skupił się na energii ki dziewczyny, która buzowała i postanowił porozumieć się z nią telepatycznie. Zobaczymy jak bardzo ta technika jest skuteczna.
- Kisa, wszystko z tobą porządku? Wiesz kto cię porwał? Sadząc po tym, że jesteś z Redem i moją znajomą to musi być ktoś od nich. Niedługo będę na Ziemi więc czekaj. – rzucił mentalną wiadomość do dziewczyny. Ciekawe jaki transfer był między planetami i kiedy dziewczyna otrzyma wiadomość. Zahne skinął strażnikom, których minął w drodze do gabinetu, a następnie zapukał. Kiedy otrzymał pozwolenie, to otworzył drzwi i po raz kolejny tego dnia stanął przed Redem.
- Melduję się. – rzekł Raz do Trenera i zasalutował mu na szybko. Nie było teraz zbyt wiele czasu na zbędne formalności. – Dlaczego Kisa jest na Ziemi? Co się stało i kiedy mogę lecieć tam? Jak pan widzi jestem już w normalnej formie, więc problemów nie będzie. Więc? I przy okazji może pan nie mówić do mnie cały czas per Książę? Głupio się z tym czuję.– zapytał Raz. Chciał uzyskać informacje jak najszybciej, żeby móc ruszyć. Kto wie co tam teraz się dzieje.

Raziel jeszcze nigdy nie widział Trenera tak wkurzonego. Nawet kiedy on lub Vivian odwalali naprawdę durne rzeczy, lub dawali się ponieść ułańskiej fantazji to zachowywał zimną krew. Więc jeśli Red był w takim stanie, to ktoś musiał nieźle przegiąć pałę. Czyżby rozmowa z Kisą aż tak go wnerwiła? Niemożliwe. Dziewczyna na pewno nie była gorsza od Raziela czy setki innych wojowników, którzy mieli do czynienia z Redem. Więc jeśli to panna Dragon była przyczyną gniewu Trenera, to musiała zrobić lub powiedzieć coś naprawdę mocnego. Wchodząc do pokoju Raz ujrzał Vivian, która leżała sobie w najlepsze na puchatej poduszce na parapecie. Najwidoczniej miała bardzo interesujący sen, gdyż do Raza dotarła wieść o tym jak bardzo zjadłaby budyń czekoladowy. Lepiej, żeby nic innego jej się nie wymsknęło w trakcie snu. No, ale trzeba przyznać, że umiała się ustawić. Zrobiła słodką minkę, pomruczała i dostała co chciała. Takiej to dobrze, a ty żołnierzu męcz się. Choć każda Saiyanka, która przyjdzie do Reda i zobaczy to stworzenie to rozpłynie się.
- Można tak powiedzieć, ale nie było to zbyt przyjemne. Można rzecz, że wypadałem obcą energię w swoim organizmie. Jednak Vivian chyba nie jest w tym stanie zdolna do takiej rzeczy. Trzeba czekać. – rzekł spokojnie Raz, słuchając dalszej części wywodu Trenera. No proszę. Czyli to nie wina Kisy, tylko jakiś frajer pomyślał, że może robić co mu się żywnie podoba. Ma szczęście, że nikt mu nie obił jeszcze ryja. Hikaru. Raziel chyba słyszał już kiedyś to imię. Jednak kiedy Zahne usłyszał o ambicjach żeńskiej populacji Vegety to poszarzał na twarzy. Miał tylko nadzieję, że jego ojciec jest na tyle kulturalny, że zapyta syna, czy podoba mu się kandydatka na żonę. Raczej nic by nie kombinował. Matka by go ustawiła szybko, gdyby chciał.
- Spoko. Nawet lepiej. Przebiorę się i idę na lotnisko. Jestem wielce ciekaw jakim statkiem będę mógł polecieć. – rzekł Książę, lecz zanim zdążył opuścić pomieszczenie to do weszła Tori, która w dalszym ciągu miała doskonały humor. No pewnie. Bo robienie sobie jaj z Księcia jest świetną zabawą.
- Już to widzę Tori. Byś jeszcze musiała udowodnić, że to ja. Ale jak chcesz sweet focię to mogę ci się dać sfotografować jak wrócę. Wtedy też pogadamy sobie dłużej. – powiedział Raz i jeszcze podszedł do Vivian, którą wziął za kark. Nie spodobało jej się to, ale cóż zrobić. Nie miała zbyt wiele do powiedzenia. Zahne jeszcze zasalutował Trenerowi i opuścił gabinet. Zahaczył o swoją kwaterę, gdzie przebrał się szybko i wziął kilka dodatkowych rzeczy. Po tym ruszył do Portu z Vivian na ramieniu. Towarzyszyły im piski i wzruszenia, ale Raz parł szybko przed siebie. Chciał jak najszybciej znaleźć się na orbicie.
- Ty. Za niedługo ruszam. Czekaj przy domu Reda. Tam gdzie się spotkaliśmy. I bez głupich numerów. – rzucił telepatycznie do demona.

OOC:
z/t do portu

ZT ze swojego biurowca

Wylądowała na biurku swojej ulubionej małpy. Chociaż musiała przyznać, że tego osobnika to traktowała bardziej wyjątkowo. Serce zabiło jej jak nastolatce, pierwszy raz nie do końca rozumiała swoje uczucia. Ale jest pewną siebie boginią i panią prezes, więc nie wymięknie z powodu faceta, nawet gdy nogi stają się lekko zbyt miękkie. Założyła nogę na nogę i zdjęła marynarkę, którą rzuciła na fotel.
Reda nie było w gabinecie, ale to nie szkodzi, poczeka cierpliwie. Wyciszyła swoją energię, mimo że boskiej ki śmiertelnicy i tak nie są w stanie wyczuć. Korzystając z chwili dla siebie, wyczarowała dłonią dwa kieliszki i ulubione czerwone wino. Pozostało tylko czekać aż wróci do siebie…
Jakby dla usprawiedliwienia samej siebie, przywoływała wspomnienia dotyczące Reda i jego modlitwy, które czasem do niej docierają. Samotny, żeby walczyć za ideały, cichy bohater zawsze w cieniu, bez bliskich i bez słabości, żeby nikt nie mógł grać jego uczuciami. Ale ona może być blisko niego... To będzie ich mały sekret... Tylko ich, dwojga samotnych osób. Swego rodzaju mezalians, ale to co zabronione bardzo kusiło. Zagryzła wargi z dreszczyku ekscytacji, po czym poprawiła się, żeby wyglądać korzystniej.

Jej oczy przepełnione były czymś odległym, nieuchwytnym, niczym zza mgły. Jednocześnie miała w sobie wciąż tą samą miłość i ciepło, którym emanowała, gdy pierwszy raz się spotkali na osobności. Blady uśmiech zdawał się lekko płomienny, jak zwykle wypalała z siebie wszystko żeby tylko innym dać więcej komfortu, lekkości, spokoju.
Byli do siebie w gruncie rzeczy podobni i to chyba to ją tak ciągnęło, nawet gdy nie powinna była tego robić. Chociaż w zasadzie to… Kto dba o niegroźne kroki jednej kaio we wszechświecie tak zagubionym i chaotycznym. Rzeczywiście czuła się jak mało znacząca cząsteczka, w ogromnie wyzwań, z którymi spotykała się na co dzień. Modlitwy docierały do niej zewsząd, a ona starała się jak mogła, aby je spełnić, ale nawet niebianka nie była wszechmocna. A on? Bardzo podobnie do niej, dawał z siebie dużo, był dzielny i tak samo jak ona do bólu samotny.
-Nie, wszystko gra.- uśmiechnęła się, ukazując szereg białych ząbków. Znów wprowadziła go w zakłopotanie, a to jak tracił przy niej pełną kontrolę było całkiem zabawne. –Po prostu poczułam się dość samotna.- zarumieniła się wyznając swoje potrzeby. Przecież zawsze była duchowym przewodnikiem i ostoją dla innych, a teraz? Zachowuje się jak kochliwa nastolatka. Patrząc mu w oczy, skupiała się tak naprawdę na zdrowo wyglądającej sylwetce, ale gdzieś w głębi, to wciąż był mało szczęśliwy chłopak. –Napijemy się, czy nie wypada ci na służbie?

Zaśmiała się z jego peszenia.
-Głuptasie, przecież nie mogę wyjść z tego pokoju, od razu by mnie zamknęli.- uśmiechnęła się rozbawiona, malując emocjami pogodną buzię.
Zanurzeni w tej chwili prawdopodobnie oboje mogliby zostać tak wiecznie, lecz zdawali sobie sprawę z tego, że to nie możliwe. Łamiąc pewne tabu, rzucili nieśmiałe wyzwanie przebaczeniu, a właściwie to znowu ona je rzuciła, nie dając wyboru i wchodząc tyłkiem na jego prywatność. Ale czy wyglądał na niezadowolonego? Igrała z losem, zezwalając sobie i jemu na oderwanie od choroby, która obojga tak bardzo męczyła – samotności.
Idąc za głosem serca łamała już wiele razy sytuacje, które płynęły zdaje się z góry narzuconym nurtem. Pomogła rebeliantom obalić Zella, uratowała śnieżną wioskę na Ziemi, narozrabiała w zaświatach tłumiąc ataki demonów… A teraz czynnie angażuje się w życie całej populacji błękitnej planety, tworząc ciastka naładowane sporą dawką miłości z jej boskiej ki. A gdzie w tym wszystkim ona? Nie wycofała się z obranej drogi idąc do niezwykłego śmiertelnika, ale… Sama nie wiedziała po cholerę tu jest. To nie może się udać, da jemu siebie, a potem… Chłopak będzie tęsknił, będzie rozbity i skazany na jeszcze bardziej pogłębioną samotność…
-Red ja…- już miała go przeprosić za te najście, rozbudzające nadzieję na coś, czego do końca nie będzie mogła zrealizować. Słodkie wino osłodziło smak gorzkiego poczucia nagłej winy. Co ona tu robi? Dlaczego się tu pojawiła? –Ja chciałabym ci powiedzieć, że możemy stąd uciec wspólnie, żyć gdzieś, gdzie nas nikt nie znajdzie, ale… To niemożliwe. Znamy swoje obowiązki i swoje drogi.
W zastygłym powietrzu jakby zagrała muzyka, jej ciepła energia rozlała się po pomieszczeniu, w każdym jej skrawku dając przyjemne odczucie wsparcia, pozytywnych emocji, mógł przyjąć ich całe mnóstwo, wspomóc swój utrudzony umysł i skamieniałe serce. Ale najwięcej było w jej dotyku, gdy chwyciła męską dłoń głaszcząc ją, położyła na swojej twarzy.
-Nie możemy, być ze sobą jeszcze bliżej, ale zawsze będę z tobą.- wyszeptała słodkim głosem, patrząc z radością i głęboką tęsknotą w jego czarne, błyszczące oczy.

-Kijowo.- potwierdziła, przytakując energicznie głową. Miała go, w pełni go usidliła i zdawała sobie z tego sprawę. –Po śmierci to już tajemnica zawodowa. Ale gdy skojarzysz najlepsze chwile, to będziesz miał słodki przedsmak.
Patrzyli na siebie przez jakiś czas, nie mówiąc wiele. Bawiła się swoją szpilką, zsuwając ją z pięty i wkładając ponownie. Palcami przesuwała po wisiorku. Było jej z jednej strony żal Reda, a z drugiej dawała mu właśnie to czego najbardziej chciał.
-Muszę już spadać…- powiedziała smutnym głosem i znów spojrzała mu w oczy z tym przenikliwym współczuciem. Jej twarz zbliżyła się do jego twarzy, na tyle, że czuła na sobie oddech jego nozdrzy. –To tak żebyś nie zapomniał…- wyszeptała i delikatnie pocałowała go w usta, po czym ponownie zniknęła z gabinetu, pozostawiając w nim jedynie małpiastego i ulatniający się zapach perfum.

-Kai kai do mojej firmy -400 ki

W sumie, to odpowiedź na pytanie Reda nie miała do końca wyglądać tak, jak wyglądała. Rota i Red mieli po prostu porozmawiać, to wszystko.
Orion nie przewidział, że akurat w tamtym momencie zdarzy się coś takiego, więc nie do końca był skurczybykiem. Po prostu, nie wszystko da się przewidzieć. Nie oznacza to jednak, że nie odczuł tego, co się stało w parku. Potrafił bowiem rozpoznać wahania KI kobiety, która czasami zdawała się być mu bliższa niż mu się wydawało. Orion jednak, starał się o ignorować. Mimo to, bardzo teraz chciał iść po Rotę, ale nie mógł sobie na to pozwolić. Miał ku temu swoje powody. Wolał poczekać, aż Małpiszonka sama się odezwie do niego przez ich domowej roboty komunikator.

Rota nie była świadoma tego,że Red zabrał ją z parku wprost do swojego gabinetu. Jedyne co zaczęło się dziać, to później, kiedy przybyli do Akademii.
Kobieta zaczęła się niespokojnie poruszać, a do tego cicho mruczeć coś pod nosem. Wyglądał to tak, jakby przytomność zamieniła się w sen, a właściwie koszmar, który właśnie dawał o sobie znać.
W jej marze sennej powróciły wspomnienia z tego, co działo się w laboratorium. To, w jaki sposób ją traktowali, a raczej torturowali. Tyle ile zdołała wytrzymać, tyle czasu trwało znęcanie się nad nią. Przez sen zaczęła zaciskać pięści, tak mocno, że aż jej knykcie zbielały, a paznokcie poraniły skórę. W niewielkiej ilości, czerwona ciecz zaczęła zdobić palce kobiety.
-N...Nie...N...Nie...-zaczęła mówić przez sen-Nie! Zostaw mnie! Zostaw! Ja już nie chcę! Zostaw!-nagle zaczęła krzyczeć i machać rękami, tak jakby chciała odepchnąć od siebie kogoś.
Tym sposobem mogła uderzyć Reda w podbródek, w twarz, w sumie we wszystko, co znalazło się w zasięgu jej rąk. Jakby tego było mało, zaczęła machać nogami.
Koszmar coraz bardziej się nasilał, ona stawała się trudniejsza do utrzymania. Jakby nie patrzeć, nawet ktoś silny, miałby problem z utrzymaniem kogoś, kto zaczął się przez sen tak energicznie wiercić.
-Zostaw mnie! Ja już więcej nie chcę! Oddaj mojego syna! Oddaj mi go!-przez sen kobieta miała nawrót wspomnień o swoim synu, kiedy widziała go zaraz po jego narodzinach-Oddaj mojego syna! Oddaj mi go!-wyciągnęła ręce przed siebie, ale też nieznacznie się uspokoiła.-Oddaj mi go...Słyszysz oddaj mi go...-kobieta zaczęła płakać przez sen.-Oddaj mojego syna...proszę...oddaj mi go...moją perełkę...moje kochanie...oddaj mi...syna...-Rota ponownie straciła przytomność.

sen Roty:

Rota zerwała się energicznie do pół siadu. Oddychała szybko i nerwowo. Spojrzała na swoje dłonie, na których widać było ślady od paznokci oraz zaschnięta krew. Zakryła nimi twarz. Była przerażona, a do tego jeszcze nie doszła do siebie po koszmarze jaki ją spotkał. Dopiero głos Reda przywrócił ją od rzeczywistości. Mierzyła wzrokiem Reda.
-Budynek Akademii? Napić się czekolady? Od kiedy czekoladę się pije?-spojrzała na Reda jak na debila-Co się stało dokładnie stało? Czemu tutaj jesteśmy, a nie w parku?-zmrużyła oczy.
Zaczęła sprawdzać, czy jest cała, czy Red jej przypadkiem czegoś nie zabrał. Nie podobało się jej to, że była w tym dziwnym budynku i nie bardzo chciała wierzyć w to, co mówił Red.
Wtedy, tam na planecie w pałacu, też mieli być bezpieczni i co? Skończyli jako ścigani listem gończym mordercy i porywacze.
-Ha...ha...hahahaha!-na słowa Reda o kontroli Ki, Rota wybuchnęła śmiechem-Pan sobie żartuje prawda? Ja i kontrola Ki?-uniosła nieznacznie prawą rękę, zginając ją w łokciu, a dłoń nieznacznie zamknęła.
Wyraz jej twarzy zrobił się dość, mroczny, zupełnie tak jakby stała się zupełnie inną osobą.
-Nigdy nie nauczę się kontrolować Energii Ki, z bardzo prostej przyczyny...-w jej oczach było pełno nienawiści i chęć mordu-...jestem saiyanką, na której wykonywano badania, w tym genetyczne, dlatego moje oczy i włosy zmieniły kolor. Co za tym idzie, moja Ki jest niestabilna i nigdy nie będę taka jak inni. Rozumie pan? Ten, który miał być szanowany, który miał chronić swoich obywateli traktował nas jak zwierzęta.-w Rotcie się zagotowało.Dlatego nie będę szanować tych, którzy nazywają siebie władcami, póki nie przekonam się, że wszyscy, którym powinni zapewnić bezpieczeństwo są bezpieczni i nie pozwolą by ich pracownicy lub oni sami traktowali swoich podwładnych gorzej od śmieci.-twarz Roty wyglądała tak, jakby kobieta była opętana przez demona, ale tak nie było ona po prostu wyglądała groźnie, kiedy się denerwowała.-...-coś jeszcze miała powiedzieć, ale wtedy zapikało jej w kieszeni coś.
Tym czymś był komunikator.
-Tak, Orion?-Rota wyjęła z kieszeni kalkulator, a potem wcisnęła guzik.
-Jesteś jeszcze z tym oficerem wojskowym?-Orion nie miał zbyt przyjemnego wyrazu twarzy.
-Tak, jestem. Dokładnie w jakiejś Akademii.-odpowiedziała krótko.
-To dobrze i zostań z nim.-Orion na chwilę zamknął powieki, a potem otworzył oczy-Statek o północy w gwiazdy wyruszył, kochana.
Na ostatnie słowa Oriona, Rota zakryła lewą dłonią usta. Była przerażona. Orion rozłączył się, a ona zaczęła wodzić wzrokiem na boki. W końcu spojrzała na Reda. No tak, on tu cały czas był...
-To...jestem w Akademii tak? Czym się zajmuje ta Akademia?-Rota szybko zaczęła dyskusję, by jak najszybciej odbiec od tego, co przed chwilą miało miejsce.

Dla Roty, było lepiej, że Red pomyślał, że Orion ją zostawił. To jednak, nie było prawdą. Słowa wypowiedziane przez Oriona były tymi, które słyszeli wszyscy zawsze, kiedy gdzieś w pobliżu byli strażnicy króla, którzy z jego rozkazu ścigali ich. Saiynain, po prostu zadecydował, że najlepszym rozwiązaniem, aby nikt ich nie rozpoznał. Rota obawiała się, że prędzej czy później to usłyszą, dlatego, nigdy nie gościli w danym miejscu dłużej niż trzy miesiące, bo wtedy nie było ich tak łatwo namierzyć. Jednak, w związku z sytuacją na Vegetcie, nie mogli jej opuścić znacznie dłużej, co za tym idzie, ktoś musiał dać cynk, że tutaj są. Teraz, kobieta martwiła się, czy już zdążyli namierzyć ich miejscówkę, czy po prostu tylko tutaj byli. Chociaż, ona nie wierzyła, że od tak byli blisko. Była pewna, że ktoś ich rozpoznał i dał znać. Jeśli tak się stało...będą musieli się rozdzielić, a tego żadne z nich nie chciało. Jednak dla dobra rodziny, nie będą mieli wyjścia. Kolejny raz będą musieli przeżywać rozstanie, a to było zawsze bolesne. Już raz im wystarczył, drugi raz był zbędny.
Rota ułożyła dłonie na klatce piersiowej, aby je mocno ścisnąć. Starała się uspokoić, nie myśleć, a to było trudne. Nie chciała nikogo z nich stracić, nikogo. Spojrzała na swój medalion, zawieszony na szyi, który był jej bezcennym skarbem. Dostała go od Oriona, tamtego dnia, kiedy się obudziła na statku. To miał być symbol jej nowego życia, którego nie zamierzała tak łatwo oddać.
Z tych rozmyślań wybiły ją słowa Reda. Spojrzała na niego z dość smutnym wyrazem twarzy. Facet chyba nic z tego nie zrozumiał, co mu tłumaczyła. W takim razie, zrobi to od początku.
-Tylko, że ja nie wiem, kim tak naprawdę jestem.-spojrzała Redowi w oczy-Ja nawet nie jestem pewna, czy Rota, to moje prawdziwe imię, czy może to mój umysł wykreował takie zastępstwo. Ja tego nie wiem...po prostu, chciałabym wiedzieć, kim jestem, to wszystko. Czy maiłam przyjaciół, rodzinę...kogoś, kogo kochałam...chcę to wiedzieć...-Rota wytarła łzy cisnące się pod jej powieki-Pan nie rozumie, bo pan nie stracił nigdy pamięci, nie rozpoznaje twarzy, które go pamiętają, mimo że by bardzo chciał. Mówią o panu, a pan tego nie rozumie, nie jest pewien, czy to na pewno mowa o panu, bo przecież nie wyobraża sobie pan, żeby robił jakieś rzeczy.-kobieta westchnęła-Dlatego, przepraszam, ale rozumiem, ma pan doświadczenie, bo się wszyscy z panem w taki dziwny sposób witają, mają szacunek, czują respekt nawet ja go czuję, ale proszę nie próbować mnie pouczać i zrozumieć. To boli. To sprawia mi ból, bo pan po prostu nie zrozumie. Nie jest mną, ma inne życie, pan przynajmniej wie kim jest ja nie wiem.-Rota westchnęła.
Podkuliła nogi tak, aby oprzeć je na brzegu kanapy, a potem objęła je rękami. Nastała chwila ciszy.
-Co do mojej Ki, to nie chodzi o to, że ja nie umiem jej kontrolować w sensie kontrolowania. Wiele razy próbowałam, ale nie wychodziło. Wiem, na jakiej zasadzie działa, tu chodzi o jej przepływ w moim ciele. To w jaki sposób ona przepływa jest bardzo niestabilne, nienaturalne. W jakiś sposób, jej przepływ w moim ciele został zakłócony, dlatego nie jest w stanie jej kontrolować. Pokażę panu.-Rota usiadła, po turecku, a dłonie jedną na drugą.
Skupiła się. Jej oddech spowolnił, widać było, że potrafiła się skupić. Nad jej dłońmi pojawiła się mała niebieska kuleczka, co już było dziwne, przynajmniej z tego, co ona wiedziała, nie powinno tak być. Kulka wezwanej energii Ki powinna była być czysta i biała. Kuleczka zaczęła drżeć i mimo że Rota była bardzo skupiona, nawet wyraz twarzy się jej nie zmieniał, wyglądała bowiem jak pomalowany posąg. Widać było, że kulka jest niestabilna, bo zaczęła zmieniać nieznacznie kształt, tak jakby coś zakłócało jej przepływ.
W pewnym momencie, kulka po prostu się rozprysła, czy raczej eksplodowała.
-Widział pan? Oto właśnie chodzi. Mimo, że się staram to nic z tego nie wychodzi. Orionowi udało się tylko dojść do tego, co mówiłam na początku. Orion mówił, że w dokumentach, które znalazł, było wspomniane coś o próbuje zmiany czy ingerencji w energię ki, żeby zwiększyć jej moc czy ewentualnie przyspieszyć jej wzrost w ciele. Nie bardzo rozumiem, co to znaczy, bo się nie znam na tym.-Rota włożyła palec w kubek z gorącą czekoladą podaną jej przez Reda-To naprawdę jest czekolada?-umoczyła palec, po czym włożyła do buzi, aby sprawdzić, jak smakuje to, czym została poczęstowana-Jakie słodkie, chłopakom by się spodobało. Chociaż, jakby im dać coś takiego, to by się od kolejnej rzeczy uzależnili.-zaśmiała się, biorąc kubek.
Napiła się powoli gorącej czekolady. Musiała przyznać, że było naprawdę dobre. Pierwszy raz zakosztowała czegoś takiego, dlatego z boku mogło to wyglądać dość dziwnie, jak Rota |
fascynowała się czymś, co dla Reda było rzeczą normalną.
-Akademia to nie miejsce dla mnie, ma pan rację. Straciłabym wolność, którą tak kocham. Poza tym, mam rodzinę i nie wyobrażam sobie życia bez nich.-spojrzała na Reda, a jej lico było ozdobione szczęśliwym wyrazem, widać było, że jest jest dobrze z tym, co ma-No i...gwiazdy, kosmos, tam jest mój dom.-zerknęła tęsknie za okno, w stronę nieba-Dobry wojownik to taki, który akceptuje samego siebie. Akceptuje to, co może zrobić, ale także tego, czego nie może. Nie ukrywa swoich wad, potrafi przyznać się do błędów i potrafi wyciągnąć z nich wnioski na przyszłość. Każdy upadek traktuje jako życiową lekcję, która pokazuje mu, nad czym trzeba się bardziej skupić i po każdym upadku wstaje i idzie dalej, silniejszy. Wygraną przyjmuje z pokorą, nie chełpi się nią, bo to porażki uczą najwięcej, a nie zwycięstwa. Docenia to, co ma w życiu i ceni sobie każdego napotkanego osobnika, zwłaszcza tego, który zrobił mu krzywdę, bo wtedy może się uczyć, kim nie być.-Rota znowu spojrzała na Reda-Jesteśmy, jacy jesteśmy. Przez to, możemy coś zrobić, ale też i nie możemy. To sprawia, że każdy na swój sposób jest wyjątkowy, nawet pan. Czasami nie warto się forsować, tylko po to, by sobie coś udowodnić. Lepiej zaakceptować siebie, takim jakim się jest. Pan ma łatwiej, bo pan ma świadomość tego, kim jest. Dlatego ja bardzo chcę wiedzieć kim jestem, bo nie umiem zaakceptować siebie, bo nie wiem kim jestem. Nie wiem, czy byłam kimś dobry, czy może złym? Ja wiem, to dla niektórych jest nie istotne, ale ja chcę to wiedzieć, bo może dostałam drugą szansę, szansę na naprawienie swoich błędów, które sprawią, że w końcu stanę się dobrym wojownikiem. W sumie, to trochę panu zazdroszczę, tego, że ma pan taki zapał do tego wszystkiego. Mi go czasami brakuje, bo mam jakaś blokadę wywołaną strachem, że moja praca nade mną, znowu zostanie mi zabrana w jakiś sposób i znów będę musiała zaczynać od nowa, a tego nie chcę. Chcę, żeby zostało tak, jak jest. Kocham to życie, jakie mam i wiem, nie powinnam żyć przeszłością, ale muszę to wiedzieć, po prostu muszę.-Rota zacisnęła uścisk na kubku.
Zamilkła na chwilę, po czym odstawiła naczynie na blat stolika. Spojrzała na wielkiego wilka, obok którego do razu ukucnęła.
-Masz dobrego opiekuna, wiesz o tym?-pogłaskała zwierzę po łepetynie.-W sumie, to mnie zastanawia, czemu się pan na to zgodził? Na to spotkanie. Przecież mógł się pan zająć ważniejszymi sprawami, niż jedną szarą saiyanką, która żyje na skraju biedy i jest z tego szczęśliwa, bo nie jest sama i ma rodzinę, na której może zawsze polegać.-przeniosła wzrok na Czerwonego-Do Akademii się nie zapiszę, to już pan wie, wie pan też, co się ze mną dzieje i jak to bardzo jest niebezpieczne, a mimo to, przyszedł pan na spotkanie, zabrał tutaj, w to dziwne miejsce pełne przepychu. Czemu się pan na to zgodził? Czego pan oczekuje? Jeśli tylko dlatego, żeby się ze mną przespać, to wybrał pan zły adres, ale jeśli się w tej kwestii mylę, to przepraszam, za takie założenie.-ponownie spojrzała na wilka, którego głaskała po mięciutkim futerku na łbie.-Swoją drogą, to chyba powinnam już wracać. Już nadto zajęłam panu czas swoją osobą. Ma pan ważniejsze rzeczy do roboty, niż ktoś taki jak ja.-Rota wstała z klęczek.
Ponieważ, jeszcze nie wróciła do pełni sił, klapnęła tyłkiem na kanapę. Westchnęła tylko. Chciała już wrócić do Oriona i do reszty, ale o dziwo, było jej dobrze z Redem. Nie wiedziała dlaczego.
Ukradkiem zerknęła na Reda. Zaczęła mu się przyglądać bardzo uważnie. Coś było dziwnego w tym facecie. Nie wiedziała co, ale zainteresował ją. Chciała o nim wiedzieć wszystko, ale nie odważyła się zapytać. Przynajmniej, nie teraz.
Zrobiło się jej słabo, więc chcąc nie chcąc położyła się na kanapie, na plecach. Zamknęła powieki, po czym zaczęła powoli oddychać, wdech i wydech, potem znowu wdech. W sumie, to nim się zorientowała, znowu zasnęła, z bliżej nieokreślonego powodu, czuła się bezpiecznie z Redem. Nie, nie chodziło o miejsce, ale nawet, jak była z nim w parku, to gdyby nie te wspomnienia, to nie bała się tego, że coś jej się stanie, że ten jej nie zostawi.
Rota spała spokojnie, jak nigdy. W końcu miała spokojny sen, a wszystko za sprawą Reda. Może faktycznie, niebiosa jej zesłały tego o tutaj ogoniastego nie przez czysty przypadek?

OOC:
Ok słońce masz dwa wyjścia albo w to wchodzisz i ja (Kuro) Cię poprowadzę albo nie i ktoś inny z NPCów. Mogę też oddać Reda innemu NPCowi.

To nie miało nic do rzeczy, czy potrafił rozmawiać czy wręcz przeciwnie. Oboje pochodzili z różnych światów, ich życiowe drogi były inne, więc to było normalne, że Red nie rozumiał Roty, a ona nie rozumiała jego. Nie znali się więc tym bardziej, mieli prawo się nie rozumieć.
Nim zasnęła, zdążyła jeszcze podrapać rozpieszczone futro po brzuchu.

Na szczęście, dla Reda, Rota obudziła się, kiedy zaczął mówić, więc słyszała go doskonale.
-Nie ograniczaj się do jednej formy, przystosuj ją i buduj na niej coś własnego, pozwól temu wzrastać i bądź jak woda. Opróżnij umysł, bądź bezforemny, bezkształtny – jak woda. Wlewasz teraz wodę do filiżanki, staje się filiżanką, wlewasz do butelki, jest butelką, a kiedy wlejesz ją do czajniczka, staje się czajniczkiem. Woda może płynąć swobodnie lub niszczyć. Trzeba być jak woda, proszę pana. - Rota patrzyła na wielkiego wilka, a kiedy wypowiadała owe słowa, widać było, że kogoś cytuje.-Wiedza zapewni ci potęgę, a charakter uznanie.-kobieta wstała powoli z łóżka.
Przeniosła wzrok na Reda.
Pozwoliła sobie podejść blisko biurka, tak aby spojrzeć Redowi wprost w jego oczy, w których odbijało się jej oblicze.
-Znaczenie życia jest takie, że ma być przeżywane, nie sprzedawane, konceptualizowane lub wciskane w jakiś schematyczny system.-odezwała się, kiedy Red skończył drugą część swojej wypowiedzi i teoretycznie odpowiedziała na jego pytanie.
-Ogromnie boli myśl o chwili, w której nie będzie już następnych dni.- oczy Roty zrobiły się smutne, a do tego lekko zaszły mgłą-Łatwiej jest znieść śmierć bez myśli o niej, niż myśl o śmierci bez niebezpieczeństwa.-jej dolna warga zaczęła drżeć lekko-Każdy z nas jest płonącą świeczką, która w końcu gaśnie.-dwie łzy spłynęły po jej policzkach-Jedynie żyjąc o krok od śmierci można pojąć nieopisaną radość życia.-nawet nie próbowała już powstrzymywać  płaczu-Uważa pan, że wie o mnie i mojej rodzinie wszystko...więc nich pan powie...co zrobić, wiedząc, że każdy dzień zbliża nas do jednego?!  Niech pan rzuci swoją mądrą radą, jak żyć wiedząc, że się niedługo umrze i nie ważne co się będzie robiło, koniec zawsze jest ten sam?!-krzyknęła, a potem zacisnęła mocno powieki, aby spróbować zatrzymać łzy-Mnie i mojej rodzinie nie pozostało nic innego, jak cieszyć się tym, co daje nam życie...-otworzyła powieki, aby jeszcze raz spojrzeć Redowi w oczy-...bo zostało nam go niewiele...zdawać by się mogło, że kiedyś uważaliśmy, że za zanim to nastąpi, jest jeszcze czas...ale nim się obejrzeliśmy, czasu zaczęło brakować...-Rota pociągnęła nosem-...jeszcze tyle rzeczy chcielibyśmy zrobić, ale nie zrobimy tego , bo nie ma już czasu...nasz czas tutaj, dobiega końca...-Rota wyprostowała się-...pół roku to za mało, żeby zrealizować swoje marzenia...to za mało...-zacisnęła pięści-...to za mało! Ja chcę jeszcze trochę pożyć! Chcę pożyć dłużej! Znacznie dłużej! Pół roku to za mało! Za mało!-zaczęła nerwowo ruszać głową i krzyczeć- Wtedy...wtedy nam się wydawało, że te kilka lat nie zleci tak szybko, a nim się obejrzeliśmy...zleciało tak szybko, jak spadająca gwiazda...-Rota wycofała się do tyłu-Dlatego...dlatego nie mogę się zgodzić na pana propozycję...nie mogę stracić ostatniego pół roku życia na życie jako czyjaś utrzymanka, która da się zamknąć w złotej klatce, jak jakiś rzadki okaz zwierzęcia i pozwoli się tresować...po prostu chcę się nacieszyć ostatnim pół rokiem życia, jakie zostało mnie i mojej rodzinie...nie dam się oddzielić od nich w żaden sposób...bo i tak niedługo zostaniemy rozdzieleni, na zawsze...nasz zachód Słońca, właśnie się zaczął i będzie trwać pół roku, a za pół roku...tarcza naszego życia na zawsze schowa się za horyzontem, ale już nie wstanie...więc jeśli chce pan pomóc, to niech pan znajdzie inne rozwiązanie...ja chcę umrzeć jako wolna osoba, a nie jako ktoś związany z kimś, kogo nawet nie zna...-cofając się natrafiła plecami na ścianę.
Obsunęła się pod nią, aby usiąść na tyłku.
Podkuliła nogi, aby potem objąć je rękami. Ukryła twarz w zgiętych kolanach, a ogon owinęła dookoła kostek.
-Nie chcę umrzeć tak szybko...nie chcę...chcę jeszcze trochę pożyć...chcę jeszcze trochę pożyć...-Rota rozpłakała się na dobre.
Czuła się taka bezradna i bezbronna. W sumie, Orion wojownik mający te sto lat na karku, czuł to samo, ile razy by nie zostawał sam, kiedy udawał się na spoczynek. To samo tyczyło się pozostałych. Nawet Xenna, która była androidem, miała wypisany taki sam los jak pozostali, bo tego chciała. Umrzeć razem ze swoim stwórcą, którego nazywała ojcem.
Dla Roty było już teraz obojętne, czy Red ją wyrzuci czy się nią zajmie. Wojownik ten, nieświadomie uderzył w najczulszy punkt Wyrzutków, który starali się ignorować przez ostatnie kilka lat. Wiadome było, że nie zrobił tego celowo, bo przecież nie czytał dziewczynie w myślach.
I niestety, ale życie ze świadomością, wiedzą, kiedy się umrze jest psychiczną walką, nie tylko z samym sobą, ale innymi, przed którymi trzeba grać. Pokazać, że tak naprawdę wszystko jest w porządku, chociaż prawda jest zupełnie inne, bo przecież śmierć nie obchodzi czy jesteś bogaty, biedny, silny czy słaby, przychodzi po każdego i nagle każdy staje się sobie równy.

OOC: