Biuro Trenera

Po chwili rozległ się głos Trenera wzywający do środka. Haz przełknął głośno ślinę i otworzył drzwi. Znaleźli się w niewielkim gabinecie. Za biurkiem siedział ich przełożony pogrążony w pracy. Na ich widok gestem nakazał milczenie, po czym wrócił do pracy. Złotowłosy rozejrzał się po pomieszczeniu. Poza biurkiem znajdowały się tu półki z książkami i dokumentami. Jedna z teczek znajdowała się na blacie przed Trenerem. Nashi przekrzywił lekko głowę by odczytać co jest napisane na okładce. Dostrzegł ten sam znak, co na aktach swoich, a także Kuro i Shiro. Tym razem imię było jeszcze inne - "Keruru". Haz domyślił się, że może chodzić o tajemniczego krewnego o którym wspominała Tanana, a który obecnie znajduje się właśnie tu, na Vegecie. Dziwne, być może ten chłopak przechadza się po Akademii ledwie kilkadziesiąt metrów dalej nie zdając sobie sprawy, że członek jego rodziny znajduje się tak blisko. Złotowłosy jeszcze przez chwilę nad tym rozmyślał, po czym omiótł wzrokiem resztę pomieszczenia. W oczy rzuciła mu się peleryna, która zwykle zdobiła przełożonego. Tym razem wisiała za nim na wieszaku. Spostrzegł też wiszący na ścianie portret jegomościa, którego widział raz, podczas przemówienia które wygłaszał przed swym ludem - Król Vegety. Ponownie przeniósł wzrok na Trenera i wyczekiwał, aż sam się do nich odezwie. Nie ośmieliłby się przerwać milczenia, które on sam przed chwilą zarządził.

Krwistooki wkroczył do pomieszczenia wkrótce po Hazardzie, gdy tylko usłyszeli głos trenera każący im wejść. Gabinet był niewielki a sam kapitan pogrążony w swojej pracy. Pewnie papierkowa robota, jeśli tak można to nazwać. Gestem dłoni dowódca kazał im zachować milczenie ponieważ pewnie chciał dokończyć swoją robotę w spokoju. Korzystając z okazji rozejrzał się po biurze. Na wieszaku za trenerem wisiała jego peleryna która na co dzień go zdobiła. Masa książek i innych dokumentów znajdywała się ładnie posegregowana na jednej z półek. Na biurku natomiast znajdywały się dokumenty żołnierzy. Oprócz dobrze mu znanych dokumentów obu kompanów, był też jeszcze jeden z imieniem "Keruru", lecz interesowała go to tyle co Kuro i Shiro. Nie znał ich więc nie chciał się zbyt bardzo w to zagłębiać toteż zrobił to ponownie i skupił się na czymś innym, a mianowicie na wielkim portrecie wiszącym na ścianie. Od razu poznał tego mężczyznę. Był to Król planety Vegety. Ponownie spoglądał w kierunku trenera ze spokojem czekając co on powie. Oczywiście w tym czasie stał prawie, że na baczność, lecz nie salutował bo nie chciał przerwać milczenia. Nie ośmieliłby się tego zrobić, a przynajmniej nie teraz dopóki nie będzie Kapitanem albo kimś jeszcze więcej...

OOC:
Haz możesz wymyślić jakąś retrospekcję. Możecie zadawać pytania itp. Trener Was nie zabije - nie ten

Trener nie kazał długo na siebie czekać. Nie wiadomo czy zakończył swoją robotę, czy po prostu ją przerwał. Przyciągnął teczki bliżej siebie, założył nogę na nogę i zaczął swój wywód. Im dłużej złotowłosy słuchał o czekającej ich misji na Namek, tym bardziej chciał by faktycznie im ją powierzono. Przełożony ostrzegał, iż jest niezwykle ważna, a jej powodzenie może mieć wpływ na dalsze losy Vegety, jednak właśnie o coś takiego mu chodziło. Chciał się sprawdzić w zadaniu, które wymagałoby od niego pracowania na pełnych obrotach. Najwyraźniej ostateczna decyzja jeszcze nie zapadła, lecz Haz miał szczerą nadzieję, że Ci z góry nie zmienią zdania. Poczekał, aż mężczyzna przestanie mówić, a gdy to nastąpiło młody Nashi stanął na baczność i rzekł:

- Tak jest!

Gdy to zrobił drzwi gabinetu otworzyły się, a do środka wkroczyli strażnicy niosąc ze sobą rzeczy Hazard'a i Altair'a, które odebrano im w porcie. I nie były to tylko holo-komputery, scoutery czy fanty wyniesione z laboratorium na Iceberg, przytargali ze sobą nawet ich prywatne rzeczy: komplet ubrań od Aurory, talizmany Altair'a, oraz zdjęcie Kuro, które złotowłosy zwędził przed odlotem. Spodziewał się, że będzie miał z tego tytuły jakieś nieprzyjemności, lecz dowódca puścił to płazem. Podłączył pierwsze urządzenie do swojego, zapewne w celu przesłania danych. Kolejna jego uwaga bardzo zainteresowała Haz'a, chociaż nie wiedział za bardzo o co chodzi. Nim zdążył ugryźć się w język wypalił:

- Mógłby Pan nieco rozwinąć tę myśl? Chodzi o jakieś konkretne cechy charakteru? Czy Kuro grozi niebezpieczeństwo?

Nie chciał pytać o zbyt wiele, by nie narazić się przełożonemu. W tych 3 pytaniach zawarł wszystko co go interesowało. Czekając na odpowiedź obserwował kolejne poczynania Trenera. Sięgnął po teczkę zawierającą dane bliźniaków i na którejś z kolei stronie znalazł zdjęcie. Podstawił je złotowłosemu pod nos i obserwował jego reakcję. Na pierwszym planie widniała czwórka małych chłopców. Bez dwóch zdań Saiyan'ie, zdradzały to ogonki. Najstarsi byli dwaj identyczni chłopcy. Mogli mieć najwyżej 5 lat. I bez podpisu obok wiadomo było, iż to Kuro i Shiro. Bawili się klockami, podobnie jak najmłodszy z całego towarzystwa, siedzący najbardziej na lewo - Keruru. Kilkunastomiesięczny bobas próbujący wepchnąć sobie do buzi jednego klocka. Z mocno bijącym sercem spojrzał na ostatniego malca. Widok siebie sprzed kilkunastu lat zrobił na nim ogromne wrażenie. Miał może ze dwa lata i w przeciwieństwie do kuzynostwa bawił się pluszowym misiem. Chociaż trudno nazwać to zabawą, zwyczajnie pozbawiał pluszaka "wnętrzności" z nadzwyczaj spokojnym wyrazem twarzy. Rodzice zapewne byli w tym momencie niezwykle dumni. Na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. Wyglądał zabawnie, nieco pulchny, jeszcze bez burzy czarnych włosów, oraz blizny na policzku. Spojrzał na drugi plan. Kilka par nóg należących do dorosłych - nic więcej. Któraś z nich należy zapewne do jego Ojca i Matki. A pozostałe? Czyżby jakaś impreza rodzinna? Ale to dziwne, odkąd tylko pamięta rodzice nigdy nie przyjmowali w domu gości, o krewnych nie wspominając. Całkiem niedawno dowiedział się, iż ktoś z nim spokrewniony jeszcze żyje. Nie mógł pamiętać wydarzeń mających miejsce w czasie gdy robione było to zdjęcie, był za mały.

Oddał zdjęcie, chociaż miał ogromną chęć zapytać czy je też może sobie zatrzymać. Dowódca tymczasem zajął się rzeczami Altair'a. Wyciągnął błyszczący medalion i zaczął badać go od każdej strony. Haz pierwszy raz widział ten przedmiot, kompan nigdy mu się nim nie chwalił. Trener wspomniał jeszcze o przedziwnym zrządzeniu losu, które sparowało ich ze sobą w drużynie. Ciekawe co w tym takiego niezwykłego? Nie dane było mu jednak dłużej się nad tym zastanawiać, nie po pytaniach które usłyszał. Otworzył lekko usta, zbierając myśli. Czy jeśli zdradzi, iż nawiązali bliższą znajomość z mieszkańcami Iceberg to czy spotka ich za to kara? Musi to pominąć w swoich wyjaśnieniach, ale też nie opowiadać samych bajek. Odchrząknął i rzekł:

- Ubrania dostaliśmy od mieszkańców planety w zamian za uratowanie ich przed drapieżnikami. I tak mieliśmy je upolować, by mieć co zjeść, a że ofiarowali nam te stroje to nie odmówiliśmy, panujący tam klimat był ekstremalnie ciężki. Owszem, mieliśmy wrócić już 3 dni temu, lecz podczas niszczenia laboratorium okazało się, że na jego najniższym piętrze ukrywa się monstrum, które natychmiast się na Nas rzuciło. Było bardzo silne, mieliśmy spore szczęście wychodząc żywi z tego starcia. Jednakże straciliśmy mnóstwo sił i wiele czasu zajęło Nam ich odzyskanie. Stąd to spóźnienie.

Jakby nie patrzeć powiedział prawdę. Nie zagłębiał się po prostu w szczegóły. Starał się nie dać po sobie poznać, że coś kombinuje. Oby tylko mu to wyszło.

Krwistooki spokojnie stał prawie, że na baczność obserwując każdy najmniejszy ruch czy to trenera czy Hazarda. Kapitan opowiadał im o czekającej ich misji na Namek. Jaka to jest ona ważna. Jak od niej zależą losy całej planety. Hazard na pewno był tym nieźle zachwycony, choć Altair zawsze wyczuwał drugie dno. Co to za misja? Czego dotyczy? Co jest w niej takiego niezwykłego? I może największe pytanie... dlaczego oni? Przecież jest tylu saiyan potężniejszych od nich. Nic z tego nie rozumiał. Obaj byli rangi Nashi. Zwykli żołnierze. Nie kadeci, nie weterani... żołnierze. Mięso armatnie wysyłane na front. A mimo to mieli szanse się wykazać i coś czuł, że misja na Icebergu trochę zmieniła ich zdanie... przynajmniej odrobinę. Tym bardziej, że ta misja jest tajna. Wymaga od nich czegoś innego niż zwykłych umiejętności walki. Muszą stać się kłamcami, tymi co żyją w cieniu, zdobywają informacje prościej mówiąc... muszą być szpiegami? A dokładniej rzec biorąc stać się jednością z mrokiem. Być cieniem. Czy to jest to o co trenerowi chodziło? Na dodatek trener w nich nie wierzył, ani im nie ufał, ale najwidoczniej nie miał zbyt wielkiego wyboru. Gdy tylko zapytał się ich czy są na to gotowi, Altair jeszcze bardziej stanął na baczność i salutując rzekł.
-Tak jest, Sir!
Wkrótce po tym do pomieszczenia weszli jacyś żołnierze niosący ich rzeczy osobiste. Nawet ten wilczy medalion. Ciekawe, nic się przed nimi nie ukryje. Wszystkie ich prywatne rzeczy były tutaj. Cóż przestrzeń osobista jest niczym na tej planecie. Zdołał się do tego przyzwyczaić, ale jednak zamierza to kiedyś zmienić. Tak na prawdę olał początek konwersacji bo to były sprawy osobiste złotowłosego a on wolał się w to nie mieszać i nawet nie patrzył na zdjęcie zbyt bardzo, choć na pewno postacie zapamiętał. Tak czy inaczej nie miał pojęcia też o czym dalej rozmawiają, ale zważywszy, że go to nie dotyczy to nie będzie się w to mieszał. I tak też był niby to wyłączony, niby nie bo słuchał tego co trener mówił, ale się wyłączał na to co go nie dotyczyło. W końcu trener wziął do ręki "jego" medalion nazywając go falsyfikatem i opowiadając o nim sporo ciekawych rzeczy. Ale skoro to falsyfikat to czemu ma go dobrze schować? Ten głupi szuler go oszukał...jak zwykle. Tak czy inaczej i tak nic nie stracił. Ale nie wiedział, że ten artefakt może być albo pomocny... albo zgubny. Ale mimo to jest to zwykły falsyfikat. Nie miał pojęcia czemu uważał to za dziwne, że obaj są w tej drużynie razem. Przynajmniej tak uważał trener. Coś jest tu bardzo dużego, czego oni nie widzą. I za pewne jest to bardzo ważne. Gdy kapitan zadał swoje pytanie, złotooki zaczął nieźle wszystko tłumaczyć ale było coś co i go nurtowało. Oczywiście poczekał aż trener będzie miał więcej czasu by o coś zapytać. Salutując odrzekł jeszcze pewną ciekawą rzecz, ale to później.
-Sir mam jedno pytanie dotyczące naszej byłej misji, jeśli mogę oczywiście je zadać. Otóż spotkałem się z formą Wielkiej Małpy podczas naszej misji. Czy jest sposób bym zdołał to opanować? Bo chyba nie jestem w stanie opanować złotowłosej formy jeszcze... a i Sir, straciłem podczas misji swój scouter.
Oczywiście to wina ogromnej, wyzwolonej energii no ale cóż. Powiedzieli całą prawdę.

Altair obserwował całe pomieszczenie. Zdołał zauważyć, że trener po zmianie swojej pozycji na wygodniejszą badawczo im się przyglądał. Ciekawiło go dlaczego? Nie są zwyczajnymi saiyanami jakich pełno? A może poprzez ich odpowiedzi chce sprawdzić czy się nadają bądź, czego się nauczyli. Kliknął także na swój scouter czegoś najwyraźniej słuchając a następnie przekartkował jakieś dokumenty gdzie ponownie było jakieś zdjęcie. Sprawy osobiste toteż krwistooki nie przykładał do tego jakiejś wielkiej wagi. Woli się nie wtrącać w sprawy rodzinne. To nie jego broszka. Chcąc czy nie chcąc usłyszał praktycznie całą rozmowę zważywszy na to, że był tak blisko, choć nie wiele zrozumiał oprócz niektórych rzeczy. Tak czy inaczej jego kompan prędzej czy później uda się pewnie szukać swojej rodziny. Niestety czarnowłosy nigdy nie posiadał żadnej, ale co się dziwić, że on jest inny. W końcu dowódca zwrócił się do niego. Saiyan-jin z uwagą go słuchał, wchłaniając praktycznie każde jego słowo. Dowiedział się wielu ciekawych rzeczy. Wielkie małpy są zwane Oozaru i jest to normalna przemiana ogoniastych wojowników którą przechodzą pod wpływem pełni księżyca...z tego co wywnioskował. I chyba trzeba na niego popatrzyć. Dowiedział się także, że trener może go zapisać na treningi by osiągnąć tą formę. Był mu niesamowicie wdzięczny, lecz nie przeszkadzał mu na razie i słuchał dalej. Odkrył także, że ta złota forma nosi nazwę super saiyana... mało oryginalne. Choć dowiedział się, że jest gotowy osiągnąć i tą formę, ale musiałby mieć do tego jakiś kop, ponieważ jego umysł nie jest jeszcze na to przygotowany. Ale ostatnie słowa go zaciekawiły i to bardzo. Pierwsza przemiana? Czyli jest ich więcej? Altair zasalutował i podziękował trenerowi.
-Dziękuję Sir.
Oczywiście swojego kapitana słuchał dalej z uwagą pytanie zostawiając na później. Jego również ciekawiło czemu Hazard nie przeszedł tej przemiany, ale może będąc pod mocą złotowłosej formy to tak nie działało. Z niemałym zaskoczeniem słuchał jak dowódca wyciąga wnioski samemu dowiadując się prawie wszystkiego...ale zaraz zaraz. Miał przecież włączony scouter. Tak czy inaczej Sir miał rację. Muszą być gotowi na wszelkie konsekwencję. Muszą nauczyć się myśleć o najdrobniejszych szczegółach. Być gotowi na wszystko i mieć zapasowy plan, choć to Altair ma prawie zawsze. Kolejne informacje z raportu jeszcze bardziej ukazały im jak mało umieją i jak łatwo z nich wyciągnąć informacje no i z ich czynów. Muszą się jeszcze tak wiele nauczyć. Cały teren może być informacją. Jego szacunek do trenera urósł jeszcze bardziej z tego wszystkiego. Tak czy inaczej tym razem zadał im pytanie dotyczące Hazarda jako dowódcy chcąc poznać ich opinie. Z resztą Altair miał coś ciekawego do powiedzenia. Zasalutował ponownie i przygotował się do odpowiedzi.
-Choć Sir zapewne to wie ze scoutera który był praktycznie cały czas włączony, napotkaliśmy lodową wioskę. Tam spotkaliśmy niezbyt przychylnych tubylców i ich przywódcę. Z powodu jego charakteru, odzywek i obrażania nas, miałem ochotę go zabić choć wtedy to tak na prawdę Hazard mnie powstrzymał. Choć ledwo się powstrzymałem to nadal miałem ochotę się go pozbyć. Lecz z upływem czasu domyśliłem się, że byłaby to bardzo zła decyzja, bo bez swojego przywódcy cała wioska mogłaby przestać istnieć. Nawet z takiej rzeczy są ogromne konsekwencje. Także mój kompan chciał z tymi potworami walczyć sam, a ja byłem prawie nie przydatny zważywszy na to, że wszystko było potężniejsze ode mnie. Na szczęście Hazard przyjął moją pomoc i razem zdołaliśmy pokonać te stwory z laboratorium. Oczywiście kto wie co by było jakbyśmy się ich nie pozbyli. Oddaliśmy przysługę nie tylko saiyanom ale i tubylcom... choć moja przemiana mogłaby nie być już taka dobra dla nich. Co do księżyca i Hazarda. Nie jestem pewien ale czy będąc w formie super saiyana nie możemy zamienić się w Oozaru? I mam ostatnie pytanie Sir jeśli mogę je zadać. Powiedział Pan pierwsza przemiana... to znaczy, że jest ich więcej?

Krwistooki doskonale rozumiał, że jest tyle żołnierzy podsłuchiwanych, że by mu czasu nie starczyło. Jednakże zdziwiło go to, że nie był zaskoczony tym, że wie, że są podsłuchiwani przez scoutery. Tak czy inaczej dowództwo pewnie i tak o wszystkim wiedziało. Sam Hazard na razie się nie odzywał, ale kapitan go zostawił po czym zaczął ponownie sprawdzać dokumenty. Dowiedział się kolejnych ciekawych rzeczy. Potwierdziło się to co myślał. To wszystko zachodzi podczas pełni, gdy patrzą w księżyc a oczy absorbują ogromne promieniowanie, lecz to, że jest do tego specjalna technika to nieźle się zdziwił. Nie ma sposobu na powstrzymanie tej przemiany a mimo to złotookiemu nic nie było. Dowiedział się o kilku poziomach a nawet podstadiach transformacji a ich Król zna wszystkie cztery. Ciekawe. Dowiedział się też, że był gotowy na osiągnięcie pierwszej przemiany jeszcze przed odlotem, lecz najwidoczniej potrzeba czegoś silniejszego na niego. Gdy zapytał się czy ma jeszcze jakieś pytania to ten chwile się zastanowił i rzekł.
-Sir czy pod postacią Oozaru nadal można używać swoich technik? I mam jeszcze jedno pytanie... czy mógłby mi Pan opowiedzieć więcej o tym amulecie?

Jak się okazało to był dopiero początek. Zdjęcie pokazane przez Trenera już było dla niego czymś niesamowitym, momentem który zapamięta na długo. Dowódca miał jednak dla niego kolejną niespodziankę. Ponownie zajrzał do akt złotowłosego i pokazał mu kolejne. Tym razem ujrzał nie 4 a aż 8 osób. Dzieciaki, dokładnie w tym samym wieku co na poprzedniej fotografii, tym razem w towarzystwie rodziców. Na pierwszym planie Kuro, który chyba specjalnie na tę okazję przywdział uniform, czarny z długimi rękawami i nogawkami. Do tego zbroja, na której widniał znany mu dość dobrze symbol. Chłopak sprawiał wrażenie nieco zdezorientowanego. Obok stał jego brat, a za Nimi jakiś wysoki Saiyan , również ubrany z uniform. Hazard domyślił się, że to Ojciec Bliźniaków, a co za tym idzie - jego Wujek. Na prawo od tej trójki mężczyzna z niezbyt przyjemnym wyrazem twarzy trzymał małe dziecko, w którego rączce spoczywała część pluszowego misia - on sam na rękach swego rodziciela. Przez dłuższa chwilę przypatrywał się Tacie. Nie widział go od kilku lat, od czasu jego śmierci. W ich rodzinnym domu nie było żadnych zdjęć, toteż niemalże zapomniał jak on wygląda. A gdy teraz patrzył na jego rysy twarzy dostrzegał sporo podobieństw do chłopaka, którego widział podczas przeglądania się w lustrze. Dojrzewał, fizycznie stawał się mężczyzną i najwyraźniej upodabniał się do Ojca. Oczywiście tylko pod względem fizjonomii. Dalej uśmiechał się Wujek Nico. Sądząc po uniformie był w hierarchii wojskowej najwyżej, bo aż na poziomie Natto. To bardzo zaskoczyło złotowłosego, bo Wuj nigdy mu o tym nie mówił. Wspominał czasem o latach spędzonych w Akademii, jednak gdy zaczynał ciągnąć go za język to wynajdywał najróżniejsze wymówki byle tylko nie musieć o tym opowiadać. Ostatnie 2 osoby to śpiący Keruru trzymany na rękach młodej kobiety, najpewniej jego Matki. Haz długo nie mógł oderwać wzroku od fotografii, przyglądając się po kolei każdej znajdującej się na niej osobie. Trener zeskanował i wydrukował fotografię, dzięki czemu młody Nashi mógł wziąć ją dla siebie. Położył ją na swoim stosie prywatnych rzeczy i słuchał przełożonego. Dowiedział się kolejnych rzeczy dotyczących jego rodziny, o tym że Kuro ma zostać jej głową, a w przypadku śmierci chłopaka ta rola przypadnie jemu. Zdecydowanie musi porozmawiać o tym z Wujem, lub z Kurokarą, oni z pewnością powiedzą mu o tym więcej.

Kolejne słowa dowódcy spowodowały, że serce podeszło mu do gardła. Chociaż mógł się spodziewać, że Trener doszuka się jakichś niejasności w jego wypowiedzi. Na szczęście nie musiał się z tego tłumaczyć, jednak mężczyzna zadał inne pytanie, być może nawet trudniejsze. Miał sam siebie ocenić? Przygryzł wargę, zastanawiając się co powiedzieć. Ta misja niespecjalnie mu wyszła, jeśli chodzi o jego przewodzenie. Wszak był to jego debiut w tej roli i od początku nie należało się spodziewać fajerwerków. Altair starał się doszukiwać pozytywów. Wspomniał o tym jak powstrzymał go przez zabiciem pyskatego przywódcy wioski na którą natrafili krótko po lądowaniu na Iceberg. Przypomniał sobie tamten moment. Argumentacja jego kompana wyglądała fajnie, jednak on po prostu nie chciał niepotrzebnego rozlewu krwi. Rozmyślał nad tym dalej, jednak po chwili usłyszał coś interesującego i skupił się na tym, co przełożony miał do przekazania. A mówił o czymś, co nurtowało go od jakiegoś czasu - kolejnych stadiach Super Saiyan'a. Są cztery poziomy, wszystkie je opanował panujący obecnie Król. A wiec jemu udało się opanować 2? Przemiana, której poddał się już dwukrotnie, chociaż tylko na parę sekund, była kolejną po pierwszej złotowłosej przemianie? Chciał o to spytać, lecz padło imię "Mukuro" toteż wstrzymał się jeszcze. Mukuro - wspólny przodek jego, Kuro oraz Keruru. Saiyan, który był jedną z ważniejszych postaci podczas buntu przeciw Królowi. Buntu przeciw traktowaniu Half'ów jako przedstawicieli niższej kategorii. A więc taka jest historia jego rodziny, z tego właśnie wydarzenia jest ona znana. Nigdy by się nie spodziewał, że wywodzi się z takiego rodu, zawsze myślał, iż jest zwykłym szarym mieszkańcem Vegety. O to również musi spytać któregoś ze starszych krewnych.

Z zamyślenia wybudził go głos przełożonego. Fakt, nadal nie odpowiedział na pytanie zadane już parę minut temu. Miał już w głowie odpowiedź. Odchrząknął i rzekł:

- Wiem, że nie wywiązałem się zbyt dobrze z powierzonej mi roli. Brakuje mi doświadczenia oraz zdecydowania. Momentami gubiłem się we własnych myślach, zastanawiając się która decyzja będzie najbardziej trafna. Jednak zawsze na pierwszym miejscu stawiałem Nasze bezpieczeństwo i powodzenie zadania. Jeśli dane mi będzie jeszcze raz poprowadzić misję to zrobię co w mojej mocy żeby się poprawić.

Patrzył Trenerowi w oczy. Mówił szczerze, był pewny swych słów, a także tego że wywiążę się z tego postanowienia. Zrobił krótką przerwę, po czym kontynuował:

- Ja także mam pytanie. Wspomniał Pan o 4 przemianach. Na Iceberg udało mi się wejść na kolejny poziom. Chyba.... Wykrzesałem z siebie maksimum. Moje mięśnie powiększyły się do niebotycznych rozmiarów, a ciało emanowało niesamowitą mocą. Nie byłem pewnie czy dam radę utrzymać ten stan, wiec szybko się wycofywałem. Chciałbym się dowiedzieć jako mogę to opanować.

OOC:
Napiszcie mi jakie techniki chcecie.

Krwistooki nie mógł z twarzy trenera niczego wywnioskować aczkolwiek zdawało mu się, że nie był zadowolony z ich odpowiedzi. Oczywiście miał rację i dostał także kolejną lekcję odnośnie tego, żeby odpowiadać tak jak sobie życzy tego pytający a raczej dowódca. Dostał dobry przykład trenera z koszar dla którego okazanie litości to jest największy możliwy błąd, przekonał się o tym podczas walki z Bladem. Z resztą ciekawe jest to jak mu idzie. Pewnie już go prześcignął. Jednakże Altair nie zamierza tak łatwo się poddać. Nadal ma swoje cele. Nadal stał na baczność słuchając tego co mówił do nich trener. Nie dziwiło go to, że tyle wiedział o ich misji. Scoutery były prawie cały czas włączone. Hazard ponownie został pouczony, że ma nie obiecywać tylko to zrobić. Także bezsensowna rzeź według ich kapitana jest uznawana za oznakę tchórzostwa. Lecz nieźle się zdziwił gdy usłyszał coś odnośnie tego, że czeka ich jeszcze sporo pracy zanim osiągną kolejną rangę. Czyżby niedługo mieli by awansować? Po misji na Namek? Oczywiście jeśli by im się to udało. Jeśli zawiodą to pewnie lepiej by nie wracali na Vegete. Słysząc ostatnie słowa dowódcy zasalutował i odpowiedział.
-Tak jest Sir!
Kolejne słowa były już bardziej skierowane do złotowłosego niż do niego aczkolwiek już ostatnie dotyczyły jego piór. Tak na prawdę nie miał nic do gadania, ale i tak może odpowiedzieć.
-Oczywiście Sir.
Zostało mu więc jeszcze jedno więc nie jest źle. Tak czy inaczej wziął te pudłu które mieli zabrać do magazynu. Nie miał jak zasalutować więc tylko skinął głową na znak, że rozumie i udał się powoli i uważnie w kierunku zbrojowni. Także zabrał resztę swoich osobistych rzeczy.

OOC:
Biuro Trenera -> Magazyn/Zbrojownia

W skupieniu wysłuchiwał kolejnych słów Trenera. Chociaż był bardzo młody, jak na piastowane stanowisko, posiadał niezwykle bogate doświadczenie którym to postanowił się teraz z nimi podzielić. Haz żałował, że nie ma przy sobie czegoś do pisania, bo parę uwag warto by sobie odnotować i zostawić na później. W każdym bądź razie starał się zapamiętać jak najwięcej z tego pouczającego wykładu. Przełożony odpowiedział na pytanie zadane przez złotowłosego. Co ciekawe, postać którą udało mu się przyjąć na Iceberg nie była, jak to określił Trener "SSJ2", a czymś innym. Zastanawiało go o co może chodzić, lecz po zapewnianiu dowódcy, że wytłumaczy mu to później przestał o tym rozmyślać. Mężczyzna zwrócił mu uwagę na dwie rzeczy. Pierwsza to to, iż nadużywa techniki Ki Feeling. Odkąd tylko się nauczył, obniżał poziom mocy do minimum. Będąc teraz wśród swoich musi wyglądać dziwnie, Super Saiyan'em reprezentuje poziom silnego niemowlaka. To z pewnością wzbudziło podejrzenia niejednego pobratymca, musi coś z tym zrobić. Druga sprawa to coś z czym zawsze miał problem. Nie był przyzwyczajony do obowiązującej w Akademii etykiety. Kiedy już zameldował się grzecznie, następowało rozluźnienie i zapominał o zasadach. Czym prędzej wyprostował się i skłonił nisko głowę. Miał ogromny szacunek do tego Trenera. Wszak nauczył go paru niezwykle przydatnych technik i ogólnie wydawał się w porządku. Kto inny zapewne złoiłby im skórę za masę błędów, które popełnili podczas wykonywania misji. On natomiast cierpliwie wskazał im co muszą poprawić. Choćby z tego względu chciał okazać mu szacunek na jaki zasługuje.

Przyszła pora na pożegnanie. Zabrali swoje rzeczy i już mieli wychodzić, gdy przełożony zlecił im jeszcze jedno zadanie. Na szczęście nic wielkiego - trzeba było zanieść jakieś pudło do magazynu, a właśnie tam się teraz wybierali. Altair chwycił pakunek. Haz skłonił się nisko i rzekł pewnym głosem:

- Tak jest!

Po czym obaj wyszli na korytarz. Mieli 3 godziny wolnego. Wystarczająco dużo czasu żeby się wykąpać, coś zjeść i może nawet uciąć sobie krótką drzemkę.

Z/T --> https://dbng.forumpl.net/t238-magazyn-zbrojownia

Półtorej godziny mijało, czas przeciekał przez palce. Do bijącego alarmu pozostało z pięć minut, gdy Ósemka szybkim krokiem wpadła na drugie piętro Akademii. Widać było, jak bardzo tu nie pasuje. Kadetkę mijali wojownicy z rangi Natto, generałowie, osoby na które nigdy nie natknęłaby się w normalnej sytuacji. Porównywalnie, dachowiec wśród rasowych okazów. Proste ubranie, a tu wyszukane peleryny, zbroje, scoutery. Grzecznie witała wszystkich, chociaż mało który zaszczycił ją spojrzeniem. Dziękowała za to w duchu.
Znalazła odpowiednie drzwi na czas i zapukała.
Halfka miała setki pytań, a jednocześnie nie chciała zadawać żadnego. Czy Tsufula rzeczywiście można zabić kroplą wody? Mogłaby, może mogłaby pomóc jakoś osobom zniewolonym przez wroga. Pasożyt w głowie nie jest najprzyjemniejszą rzeczą, więc jeśli jest jakaś droga ratunku… Chciała powiedzieć, że jest zdecydowana sprawdzić tą informacje. Gdyby jednak okazało się, że to plotka, nie powinna na niczym stracić. W końcu wysłanie kadeta, mięsa armatniego na tego rodzaju misję nie byłoby czymś dziwnym, ani krzywdzącym. Gorzej, gdyby zadania podjął się ktoś wyższej rangi. Latanie za Świętą Wodą mogłoby uwłaczać godności wielu wojowników.
Jej brat przystąpił do Akademii na długo przed nią i ciągle był besztany za kolczyki w brwiach. Odrobinę buntowniczy, ale lojalny typ. Zginął jakieś dwa lata temu, gdy wysłano go na misję z Oddziałem Siedemnastym. Kiedyś wspominał jej, że ich dowódczyni znikła wcześniej, zanim poznał Vivian. Po tym ciosie robił wszystko by trzymać razem członków komanda i nieźle mu szło. Co prawda, nie był kimś szczególnie ważnym w Oddziale, ale jako Nashi jego zdanie bywało wzięte pod uwagę. Raczej nie ranga, ale osobowość i jego zdolność do tworzenia z wrogów druhów znalazła tu miejsce. Szkoda, że ona nie ma tego daru. Ją przeważnie witano przezwiskami. Ścierwo! Ścierwo!
Axdra dał jej kulkę i notes zanim wyjechał. Kazał być karaluchem który wszystko przeżyje. Vivian przypomniała sobie, jak ta sama myśl nawiedziła ją gdy wchodziła pierwszy raz do Akademii. Niektórzy kadeci to mrówki, są deptani regularnie i największa ich część się wykrusza. Za to karaluchy zniosą wiele, od czyszczenia kibli po najgorszą misję.
Być jak karaluch. Niezbyt optymistyczna myśl gdy nie zna się jej genezy.
Na rozkaz wejścia dziewczyna złapała za klamkę i wślizgnęła się do pomieszczenia.
- Melduję się, Sir. – Zasalutowała.
Niepokój. Nie wyrażała go w słowach, ale odkąd Trener pojawił się w jej kwaterze, Vivian nie wiedziała co o tym sądzić. Mogłaby przestać myśleć, ale to byłoby zbyt wygodne. Wytrzymała, jakimś niezrozumiałym, spaczonym cudem atak Tsufula. To wszystko? To tak wielka rzecz?
Dlaczego ona? Dostała słowa, które miały podnieść ją na duchu, nowy ubiór i porządny obiad. Podejrzewała, że nie za darmo. Czegoś się od niej oczekuje, czegoś się chce. Możliwe, że Trener mógł być zwyczajnie miły, ale tą opinię psuło skonfiskowanie kurtki. Poczuła gęsią skórkę na ramionach. Niczego nie chciała tak bardzo, jak dostatnia jej z powrotem.
W obecnej sytuacji, mogła tylko czekać na rozwój wydarzeń.

Vivian pędziła przed siebie, przemykając obok zbitych w grupki i pary kadetów. Biegła przyciskając książkę do piersi, sprawnie wymijając nagły tłum na korytarzach. Uchylając się przed wojownikami wyższej rangi wskoczyła na schody, dwoma susami wpadła na odpowiednie piętro i znalazła się przed znanymi jej drzwiami.
Otrzepała włosy, westchnęła nad pomiętym streszczeniem i zacisnęła szczelnie powieki. Strach tnie głębiej niż nóż. Tylko czy przypadkiem nie wmawia sobie tego lęku? Co będzie, to ma być. Przeżyje, chociażby potem zmiatali jej resztki szufelką z podłogi.
Sekunda na uspokojenie, głęboki wdech i zapukała do drzwi Biura.
Za przyzwoleniem weszła do środka, zamykając cicho wejście. Trener siedział za biurkiem, a jej nagle zabrakło śmiałości by podnieść głowę. Trwało to mniej niż sekundę, gdy usłyszała ledwie wyraźny szept w swojej głowie. Ścierwo. Drgnęła. Ósemka zebrała się w sobie i tak jak stała, wyprostowała się nagle, przyjmując na siebie świdrujące spojrzenia wojownika.
- Melduję się, Sir. – Powiedziała spokojnie.
Była… Nie owijając w bawełnę, przed Trenerem stała halfka, ze znaczącymi plamami brudu na kombinezonie. Przetarte do krwi i ozdobione czerwonymi śladami ubranie nie prezentowało się godnie, tak jak by się tego spodziewać mogło po przyszłym wojowniku Vegety. Niemniej, Vivian tkwiła wyprostowana, jakby nie czuła, w jakim stanie znajduje się kostium kadetki i jej własne ciało. W końcu nie suknia zdobi człowieka, to znaczy, halfa.
Przeszło dziewczynie przez głowę, by wyjaśnić co zaszło. Podać powód spóźnienia, stanu tak pilnie tworzonego streszczenia i powiedzieć czemu wygląda, jakby Koszarowy kazał jej rękami przekopywać ziemię. Z drugiej strony, ledwie zaczęła otwierać usta, przypomniało się jej, że za podjęcie głosu również można zostać skarconym. No i sam Trener… Przecież wiedział, co się stało w Koszarach, więc pewnie i to nie umknęło jego uwadze. Choć patrząc z innego punktu widzenia wtedy sprawcą zamieszania był Tsuful, a nie narwany Saiyan.
Vivian drgnęły palce, zaciskające się na ciężkim tomie.

OOC ---> + 10% HP
---> + 10% KI

OOC:
Jak chcesz możesz zadawać Trenerowi pytania.

Nie wiedział. Trochę kadetkę tym zdziwił, ale nie można przecież oczekiwać, że Przełożony spędza całe dnie na śledzeniu poczynań tej wielkiej hałastry, jaką są początkujący.
Bywa. Szlag.
Skrzywiła się nieznacznie gdy szorstko obejrzał jej rany i niemal zaprotestowała, gdy wyjął streszczenie z rąk. Notatki wylądowały w koszu i Vivian stłumiła westchnienie. Mogła się przecież tego spodziewać, w tym stanie sama nie chciałaby ich czytać. Poczuła jednak ukłucie żalu, gdy owoc tych kilku godzin ślęczenia nad grubym tomem trafił do śmietnika.
Trener zawzięcie stukał w klawisze i na ekran wyskoczył film. Nagranie sprzed Akademii i z sytuacji na korytarzu. Cała burda w której Ósemka wraz z Ivanem przeryli trawnik i taplali się w ziemi. Każde słowo które padło z ich ust, każdy kopniak i nagły zryw zostały zarejestrowane. Widziała wszystko od początku i z punktu widzenia obserwatora wyglądało to gorzej niż od strony pierwszoplanowego uczestnik bójki. Chociażby to, jak Ivan ją dusił. Aż gardło znów ją zabolało.
Mogło być gorzej. To mogła być ona… Leżąca gdzieś znokautowana w szpitalu.
Nie miała zamiaru otwierać ust, ale wzrok Trenera był niepokojący. Wpatrywał się w Vivian świdrującym spojrzeniem, na pewien sposób karcącym czy nawet… Wyzywającym? Nigdy nie wiedziała co o niej myśli, w jakim jest humorze. Niemniej, nie opuściła oczu i nie uciekała wzrokiem, zbierając się na podjęcie głosu. Trwałoby to wieczność, gdyby mężczyzna nie włączył scoutera.
Genetycznie przyciągasz kłopoty. Uśmiechnęła się w duchu. Ciekawe stwierdzenie, tak samo jak to, po kim mogłaby to odziedziczyć. A tak naprawdę… Co ją to? Rodzina żyje, nie żyje, a ona tu jest i ma zamiar być, więc dziedziczenie jest kwestią zbędną co do rozpatrzenia.
Ósemka zamknęła na chwilkę powieki, wypuszczając powietrze z płuc.
- Przepraszam, Sir. – Tyle padło z jej ust w pierwszej chwili. Posłusznie oddała książkę, kładąc ją na biurku przed Trenerem. – Wtedy, przed Akademią… Nie myślałam co robię. Przeciwnik chciał zaatakować, a ja uderzyłam odruchowo tym co miałam w rękach. – Tłumaczyła się Vivian nieskładnie.
Brat uczył ją, że wszystko, oczywiście zależnie od sytuacji, może być bronią. Szklanka, butelka, krzesło. Nawet gruby tom. Czuła wewnętrzny sprzeciw gdy Trener zrugał ją za nieumiejętne obchodzenie się z książkami. Przecież zrobiła z tej księgi dobry użytek. Ivan ma złamany nos? Ma. Wiedziała mimo to o co chodzi. A fakt, że są z Pałacowej Biblioteki… Za coś takiego raczej nie grozi szafot…?
To ostatnie pytanie sprawiło, że Ósemka oklapła jak przekłuty balon.
- Nie wiem. – Odparła natychmiast cichym głosem.
Zacisnęła lekko pięści i wyraz dezorientacji zagościł w brązowych oczach. Vivian dotknęła dwoma palcami opuchniętej powieki. Limo zaczynało blednąć, ale dawało się we znaki.
Sama nie wiedziała czemu. Nienawidziła tego w sobie. Robi coś, co dla niej jest oczywiste, a potem gdy ma się z tego tłumaczyć, nie potrafi znaleźć odpowiednich słów. Łapie się na tym, że akcje dla niej naturalne są potępiane albo wzbudzają zdziwienie u pozostałych.
Sekunda na zastanowienie i halfka podjęła myśl pewniejszym głosem.
- Nie wiem, Sir. Nie chciałam go... Wiem, że za coś takiego zostanie ukarany. – Skora ona za głupią uwagę musiała pisać wypracowanie, to już żałowała Ivana. Tym bardziej, że słyszała wzmiankę o cmentarzu. – Gdybym go zostawiła przed Akademią mogłoby minąć dużo czasu, zanim ktoś go znajdzie, albo w ogóle zainteresuje się nim… – Czuła, że zbacza z tematu, a jej argumenty tracą na mocy.
Masło maślane. Skrzyczała się w myślach.
Ivan był w stanie krytycznym gdy niosła go do szpitala, ale znając fachowców, niedługo stanie na nogi. Zostawienie go w błocie było równoznaczne ze skazaniem na śmierć. Nie, żeby Vivian była aż tak śmiercionośna. Znój walki, rany i ciosy złożyły się na fatalny stan i gotowe. Ivan mógł tam sczeznąć. Ta myśl była niepokojąco nieswoja…
A teraz się przez to spowiada.
Przez to, że nie chciała podejmować tej odpowiedzialności, by decydować czy ktoś ma żyć czy nie. Nawet gdyby było to usprawiedliwione samoobroną. Ósemka nie chciała zabijać. Nie miała nigdy tyle krwi na rękach co od wstąpienia do Akademii.
Uniosła obie dłonie i obejrzała pobieżnie. Za paznokciami zebrało się trochę brudu, ziemi i mnóstwo zaschniętej krwi. Doczyści to szybko. O wiele więcej czasu minie, nim przestanie to czuć.
- Nie mogę decydować co się z nim stanie. – Powiedziała na głos, chociaż wcale nie zamierzała. Zreflektowała się zaraz. – Źle się wyraziłam… On mógł mnie zabić… - Przypomniała sobie wściekły wzrok chłopaka. – Ale nie ja wymierzam karę. Ode mnie już dostał manto. Zasłużył, Sir. Ale zostawienie go tam, wydawało mi się niewłaściwe…
Umilkła. Nieskładne, niemrawo złożone zdania i jeden przekaz. Vivian miała świadomość, że gdyby dobiła Ivana nikt nie miałby jej tego za złe. Może dostałaby ochrzan, ale nie zostałaby dyscyplinarnie zgładzona. Niemniej, budziło to w niej bunt.
- Co się teraz z nim stanie?

OOC ---> Nie miałam pomysłu, może samo z siebie coś wyjdzie w następnym poście.
---> + 10% HP
---> + 10% KI

Nie dostała jednoznacznej odpowiedzi. W sumie nie powinna się takowej spodziewać, nikt nie ma obowiązku odpowiadać kadetce. Biorąc pod uwagę wszystko co usłyszała, prędzej Ivana zgładzą za takie zachowanie. I czemu jest jej żal pełnego gniewu chłopaka? Sam sobie nagrabił…
O mały włos Vivian zapomniałaby o celu w którym zawitała do Trenera. Godziny pisania i wkuwania poszłyby na darmo, ale na (nie)szczęście wojownik dobrze o tym pamiętał. Kadetka spędziła dłuższą chwilę na odpowiadaniu, wyszukując ze zmąconego umysłu strzępki informacji. Temat Oozaru nie był najciekawszy, ale bez większych problemów wybrnęła z zawiłych pytań. Na samym początku, gdy poziom adrenaliny opadał, plątała się i nie potrafiła wysłowić, aż Trener spojrzał na nią pytająco. Mamrotać pod nosem można, ale nie przed Przełożonym. Otrząsnęła się i dalej było już lepiej, chociaż zdarzało jej się potykać. Koniec przepytywania przywitała z ulgą.
Właśnie wtedy ktoś zapukał do drzwi i do środka wszedł wojownik. Od pierwszego spojrzenia widać było, że to elita. Pierwszej klasy pancerz, zbroja najlepszej roboty. A kadeci dalej chodzą w podartych kostiumach… No i fakt, że z Trenerem byli na ty. Wojownik dodał kolejny plik kartek na stos papierów zalegających biurko. W tym momencie można naprawdę pozazdrościć osobnikom wykonującym misje. Zero papierkowej roboty, oczywiście pomijając raporty…
Ósemka nie miała zamiaru zwracać na siebie uwagi, oprócz skinienia głową w kierunku nowoprzybyłego wojownika. Tymczasem, on przyjrzał się jej uważniej. Wraz z jego słowami na twarzy halfki wymalował się cień zakłopotania.
~No tak… Nic się tu przed nikim nie ukryje. Kamery, monitoring, dzień w dzień śledzenie... Na swój sposób to jest przerażające~
Wystarczy jedna bójka i już mają Vivian na językach. Źle się z tym czuła. Cholernie źle, ale to nie sprawi, że nagle o całej sprawie zapomną. Do końca życia będzie znana z tego, że sklepała na placu takiego jednego Nashi… Za to wzmianka o Koszarowym sprawiła, że na chwilę niedowierzenie zawitało w jej oczach. Trener rzucił jej badawcze spojrzenie, odruchowo już chciała powiedzieć, że niczego nie przeskrobała, gdy wojownik dokończył wypowiedź. Jej cichy jęk utonął w salwie śmiechu.
Vivian ma przerąbane. Teraz to już pewne, musi z daleka omijać Koszary, a tamtejszego trenera unikać jak ognia. Przekichane na całej linii. Bracie, miej mnie w opiece.
Gdy wojownik wyszedł, atmosfera znów stała się poważniejsza. Ósemka w milczeniu słuchała Trenera, rozważając jego słowa. Tkwiła tak, wyprostowana, od czasu to zaciskając, to rozluźniając pięści. Nagranie trafi do Króla… Szlag, już nie żyje. Mogą ją oddać Koszarowemu, to będzie łagodniejsza śmierć. Oby tylko Zell nie był tak przywiązany do swoich książek jak Vivian do kurtki, inaczej jest martwa, oj, bardzo martwa.
A Tsuful… Kwestia delikatniejsza i boleśniejsza. Na dźwięk tego słowa coś ją tknęło w środku i za dobrze znane łupienie pojawiło się w głowie, radośnie kopiąc w czaszkę. Zignorowała to.
Niemniej, Trener miał rację. Vivian ma pecha. Nieważne gdzie się znajdzie, jak zachowa lub co zrobi, to inni, z reguły silniejsi wyładowują na niej swój zły humor. Czy to szkolne osiłki, starsi kadeci, międzygalaktyczni wrogowie czy wkurzony Saiyan – jej się obrywa. Wstanie, otrzepie się i odpłaci pięknym za nadobne… To znaczy, również obije mordę.
A następnie oszczędzi… Skrzywiła się w duchu. Czyli co, najlepiej byłoby ich pozabijać i spokój? Zmasakrować albo unieszkodliwić i tyle, po sprawie, koniec, kropka, następna audycja jutro o tej samej porze… To nie tak. Vivian wiedziała, że ego niektórych nie pozwoli zostawić tak tej sprawy i Ivan na pewno nie zmądrzał od jej ciosów. Pewnie wróci. Ale gdy wróci, będzie gotowa. W końcu na coś Akademia ich przygotowuje.
Nikt nie będzie po mnie płakał.
O mały włos, nie wypowiedziała tego na głos, ale to zdanie wiele o niej mówiło. O siebie nigdy się Ósemka nie bała, a o kogoś ważnego nie musi. Nie ma takiej osoby, nikt nie będzie nad nią płakał a i ona nie będzie… Nad nikim… Płakać. Szlag. Ostatnia bliska jej osoba zginęła parę lat temu i teraz jej dusza niech się przygotowuje na spotkanie. Z takim nastawieniem coś się w końcu stanie i jeśli Vivian sczeźnie, na pewno spotka braciszka w czeluściach piekieł.
Nad odpowiedzią zagadki nie musiała się aż tyle zastanawiać.
- Wszystko, Sir. – Uniosła nieco wyżej głowę Ósemka. – Ivan może zaatakować halfów, może sprowokować do bójki pozostałą część oddziału. Specjalnie podczas misji może tak działać, by coś się im stało albo by sprawa wyszła na niekorzyść Half-Saiyanów. – Przeszło jej przez głowę, że strasznie go oczernia. Starała się być obiektywna i to co mówiła to były tylko jej własne przypuszczenia, ale... – Jako dowódca rozdzieliłabym ich, jeśli wymagałaby tego sytuacja i starała się trzymać Ivana na oku… Z drugiej strony, skoro byłby moim podwładnym, to nie mam obowiązku go pilnować. Musi respektować moje rozkazy, jakiekolwiek by one nie były. Jeśli by tego nie robił, nie miałby prawa uczestniczyć w poważnej misji i wykluczono by go z niej. Czyli z takim nastawieniem, nie dopuszczono by go do żadnego zadania… – Umilkła, znowu zdając sobie sprawę, że za dużo powiedziała i jedno zdanie przerodziło się w słowotok.
Nic się nie stanie. Bo Ivana tam nie będzie…
Pewnie się myliła, ale były to kolejne słowa, których nie odważyła się wypowiedzieć na głos.
Ósemka po mistrzowsku potrafi zapędzić się w kozi róg.

OOC ---> + 10% HP
---> + 10% KI

- Tak jest, Sir. – Oszczędne słowa padły z ust Vivian dla kontrastu z całą wypowiedzią Trenera.
Miała ochotę westchnąć głęboko, ale powstrzymała się, zaciskając usta w wąską kreskę. Misja na Ziemi jest już pewna. Trudno, co ma być to będzie, musi tylko przeżyć… Ale kto jak kto, ona na pewno przeżyje, a przynajmniej umrze w walce. To już coś. Uniosła wyżej głowę, nie pokazując jak ubodła ją ostatnia kwestia.
~Korona~ Czyli kurtki długo nie zobaczy. Nie miała pojęcia czy Trenerom wolno konfiskować przedmioty osobiste kadetów, ale nie miała zamiaru pytać. Jeszcze gorzej oberwie. Halfka dobrze widziała brązowy rękaw w rogu pomieszczenia, przykryty białym płaszczem Przełożonego. Gdyby tylko miała taką fantazję, mogłaby go złapać i porwać, wybiegając z Biura. I wylądowałaby w karcerze. A niech to szlag…
Pszczółko?
Nie no, to już jest gorsze od Ósemki.
- Odmeldowuje się, Sir. – Uśmiechnęła się krzywo dziewczyna.
Bez zbędnych słów i pytań. Rzeczywistość i aktualne sprawy absorbują wystarczającą ilość energii oraz nerwów. Jeszcze nie doszła do porozumienia z własną głową, a z rzeczywistością tym bardziej. Chyba Vivian znów dostanie migreny…
Wychodząc, kątem oka ujrzała jak Trener wyjmuje jej zmiętolone notatki. Nie dała po sobie nic poznać i zamknęła drzwi. Ciekawe po co mu one, skoro i tak stół oblega nieziemska ilość papieru… Ironia. Kadetka zawiesiła się z dłonią na klamce.
Czterdzieści dwie sekundy zmarnowała tkwiąc ze spuszczoną głową, ściskając mocno w dłoni scouter z zielonym szkiełkiem. Po czym zacisnęła zęby, uniosła wysoko głowę i ruszyła korytarzem.
Na co im te zabawy? Bawią się z kadetami doprowadzając ich do skrajności, a potem jak gdyby nic się nie stało każą im dalej walczyć. Vivian rozumiała zaprawę psychiczną i sprawdzanie wytrzymałości, ale czy takie podstępne chwyty to nie jest przegięcie? Aż coś ją bolało w środku.
Szarpały halfką sprzeczne emocje. Ekscytacja, strach i znużenie. Dlaczego czuje się coraz gorzej? Pobiła Ivana. Wyrwała się Tsufulowi. Zgnoiła gościa który napadł ją w łazience. Jakieś tam osiągnięcia na miarę kadeta są. Pomijając fakt, że jest karaluchem. Przywykła do stanu bycia pogardzanym, nie ważne co się jej uda zrobić. I to nie brak szacunku jej doskwierał. Bolało coś z goła innego, aż chciała krzyczeć, ale dusiła to w sobie zbyt mocno. Przekonywała, że wszystko jest dobrze. Tylko dlaczego, dlaczego u cholery czuje się źle, jakby ktoś wbił jej młot w pierś?
Zaklęła.
Do Akademii wstąpiła z myślą by zostać silną wojowniczką. Pokazać, że potrafi coś osiągnąć. Walczyć, rozwijać się i kształcić w sztuce walki. Nie dać się. Teraz zwyczajnie tu trwa, poszukując powodu, dla którego mogłaby zostać.
Im dłużej tu była, tym bardziej słaba się czuła. Można ją zgnieść jednym ruchem, zdeptać jak robaka i splunąć nań przechodząc. Niby nic. Sama nie mogła nikomu pomóc, nie dała rady. Wtedy w koszarach…
Tak słaba, słaba słabością prozaiczną i zwyczajnie podłą.
Ósemka zatrzymała się raptownie na korytarzu i ciałem kadetki wstrząsnął mocny dreszcz. Potarła ramiona, które okryły się niespodziewanie gęsią skórka. Oto kwintesencja bycia kadetem… Napięła mięśnie i otworzyła szerzej brązowe oczy.
- Muszę coś rozwalić. – Burknęła do siebie.
Przyśpieszyła kroku, kierując się w odpowiednie ku temu miejsce.

OOC ---> + 10% HP
---> + 10% KI
[zt] ---> Mordownia