Biuro Trenera

To nie miało nic do rzeczy, czy potrafił rozmawiać czy wręcz przeciwnie. Oboje pochodzili z różnych światów, ich życiowe drogi były inne, więc to było normalne, że Red nie rozumiał Roty, a ona nie rozumiała jego. Nie znali się więc tym bardziej, mieli prawo się nie rozumieć.
Nim zasnęła, zdążyła jeszcze podrapać rozpieszczone futro po brzuchu.

Na szczęście, dla Reda, Rota obudziła się, kiedy zaczął mówić, więc słyszała go doskonale.
-Nie ograniczaj się do jednej formy, przystosuj ją i buduj na niej coś własnego, pozwól temu wzrastać i bądź jak woda. Opróżnij umysł, bądź bezforemny, bezkształtny – jak woda. Wlewasz teraz wodę do filiżanki, staje się filiżanką, wlewasz do butelki, jest butelką, a kiedy wlejesz ją do czajniczka, staje się czajniczkiem. Woda może płynąć swobodnie lub niszczyć. Trzeba być jak woda, proszę pana. - Rota patrzyła na wielkiego wilka, a kiedy wypowiadała owe słowa, widać było, że kogoś cytuje.-Wiedza zapewni ci potęgę, a charakter uznanie.-kobieta wstała powoli z łóżka.
Przeniosła wzrok na Reda.
Pozwoliła sobie podejść blisko biurka, tak aby spojrzeć Redowi wprost w jego oczy, w których odbijało się jej oblicze.
-Znaczenie życia jest takie, że ma być przeżywane, nie sprzedawane, konceptualizowane lub wciskane w jakiś schematyczny system.-odezwała się, kiedy Red skończył drugą część swojej wypowiedzi i teoretycznie odpowiedziała na jego pytanie.
-Ogromnie boli myśl o chwili, w której nie będzie już następnych dni.- oczy Roty zrobiły się smutne, a do tego lekko zaszły mgłą-Łatwiej jest znieść śmierć bez myśli o niej, niż myśl o śmierci bez niebezpieczeństwa.-jej dolna warga zaczęła drżeć lekko-Każdy z nas jest płonącą świeczką, która w końcu gaśnie.-dwie łzy spłynęły po jej policzkach-Jedynie żyjąc o krok od śmierci można pojąć nieopisaną radość życia.-nawet nie próbowała już powstrzymywać  płaczu-Uważa pan, że wie o mnie i mojej rodzinie wszystko...więc nich pan powie...co zrobić, wiedząc, że każdy dzień zbliża nas do jednego?!  Niech pan rzuci swoją mądrą radą, jak żyć wiedząc, że się niedługo umrze i nie ważne co się będzie robiło, koniec zawsze jest ten sam?!-krzyknęła, a potem zacisnęła mocno powieki, aby spróbować zatrzymać łzy-Mnie i mojej rodzinie nie pozostało nic innego, jak cieszyć się tym, co daje nam życie...-otworzyła powieki, aby jeszcze raz spojrzeć Redowi w oczy-...bo zostało nam go niewiele...zdawać by się mogło, że kiedyś uważaliśmy, że za zanim to nastąpi, jest jeszcze czas...ale nim się obejrzeliśmy, czasu zaczęło brakować...-Rota pociągnęła nosem-...jeszcze tyle rzeczy chcielibyśmy zrobić, ale nie zrobimy tego , bo nie ma już czasu...nasz czas tutaj, dobiega końca...-Rota wyprostowała się-...pół roku to za mało, żeby zrealizować swoje marzenia...to za mało...-zacisnęła pięści-...to za mało! Ja chcę jeszcze trochę pożyć! Chcę pożyć dłużej! Znacznie dłużej! Pół roku to za mało! Za mało!-zaczęła nerwowo ruszać głową i krzyczeć- Wtedy...wtedy nam się wydawało, że te kilka lat nie zleci tak szybko, a nim się obejrzeliśmy...zleciało tak szybko, jak spadająca gwiazda...-Rota wycofała się do tyłu-Dlatego...dlatego nie mogę się zgodzić na pana propozycję...nie mogę stracić ostatniego pół roku życia na życie jako czyjaś utrzymanka, która da się zamknąć w złotej klatce, jak jakiś rzadki okaz zwierzęcia i pozwoli się tresować...po prostu chcę się nacieszyć ostatnim pół rokiem życia, jakie zostało mnie i mojej rodzinie...nie dam się oddzielić od nich w żaden sposób...bo i tak niedługo zostaniemy rozdzieleni, na zawsze...nasz zachód Słońca, właśnie się zaczął i będzie trwać pół roku, a za pół roku...tarcza naszego życia na zawsze schowa się za horyzontem, ale już nie wstanie...więc jeśli chce pan pomóc, to niech pan znajdzie inne rozwiązanie...ja chcę umrzeć jako wolna osoba, a nie jako ktoś związany z kimś, kogo nawet nie zna...-cofając się natrafiła plecami na ścianę.
Obsunęła się pod nią, aby usiąść na tyłku.
Podkuliła nogi, aby potem objąć je rękami. Ukryła twarz w zgiętych kolanach, a ogon owinęła dookoła kostek.
-Nie chcę umrzeć tak szybko...nie chcę...chcę jeszcze trochę pożyć...chcę jeszcze trochę pożyć...-Rota rozpłakała się na dobre.
Czuła się taka bezradna i bezbronna. W sumie, Orion wojownik mający te sto lat na karku, czuł to samo, ile razy by nie zostawał sam, kiedy udawał się na spoczynek. To samo tyczyło się pozostałych. Nawet Xenna, która była androidem, miała wypisany taki sam los jak pozostali, bo tego chciała. Umrzeć razem ze swoim stwórcą, którego nazywała ojcem.
Dla Roty było już teraz obojętne, czy Red ją wyrzuci czy się nią zajmie. Wojownik ten, nieświadomie uderzył w najczulszy punkt Wyrzutków, który starali się ignorować przez ostatnie kilka lat. Wiadome było, że nie zrobił tego celowo, bo przecież nie czytał dziewczynie w myślach.
I niestety, ale życie ze świadomością, wiedzą, kiedy się umrze jest psychiczną walką, nie tylko z samym sobą, ale innymi, przed którymi trzeba grać. Pokazać, że tak naprawdę wszystko jest w porządku, chociaż prawda jest zupełnie inne, bo przecież śmierć nie obchodzi czy jesteś bogaty, biedny, silny czy słaby, przychodzi po każdego i nagle każdy staje się sobie równy.

OOC:

Była kobietą, mogła sobie pozwolić na płacz, nawet jak była saiyanką.
Ona nie musiała wynajmować pokoju, bo jej domem był statek, miała swój dom. Może i był uziemiony, ale to jednak dom.
Tu nie chodziło o to, czy Red ją rozumiał czy nie. Do niego nie docierało, że on jej nie pomoże. Żaden trening pod okiem Oriona nie przyniósł rezultatów i nie od tego, zależało to ile ma życia.
Uspokoiła się, kiedy do jej uszy doszły słowa Red. Cóż, dobór słów ma wiele do tego, jak ktoś jest odbierany. Reed widać, był za bardzo prostym facetem, aż za prostym.
-Nie rozumie pan. Problem z moją Ki, nie polega na tym, że nie mam tego wyćwiczonego. Trenowałam pod okiem Oriona, wiele godzin ciężkiej pracy. Problem tkwi, wewnątrz mnie. Nie w mojej głowie, proszę pana.-Rota wstała-Tylko osoba znająca się na genetyce oraz ingerencją wewnętrzną, może mi pomóc unormować Ki. Jednak, by to zrobić, potrzebne są dokumenty z tych badań, analizy, wyniki, ale tego nie ma. Przepadło, są jedynie wzmianki, że takie procedury miały miejsce, dlatego włamałam się do pałacu, żeby to zostawić. Liczyłam, że ktoś spróbuje to odzyskać, ale nic takiego nie miało miejsca. Jakby było, nasza rozmowa, moja i pana przebiegałaby inaczej.-wyjaśniła, krótko i na temat.
Słysząc pytanie Reda wzięła głęboki wdech. Spoważniała.
-Widzę, że nie pojmuje pan pewnej sytuacji. Tego w jakim jestem położeniu i w jakim jest pan.-położyła dłoń na klatce piersiowej-Powiem panu o tym, tylko dlatego, że czuję do pana jakiś respekt, szacunek, wdzięczność, niech pan to nazywa jak chce, ale musi pan mieć świadomość pewnej rzeczy.-jej wzrok był pełen chłodu-Ja, Miss Charming, wraz z moją rodziną jesteśmy poszukiwani listem gończym przez patrol kosmiczny oraz na rozkaz Króla Gatonsów, za zamordowanie jego żołnierzy, porwanie jego córki oraz kradzież jego majątku. Posłano na nas, z rozkazu króla najlepszych w świecie morderców, którym ostatnio ledwo uciekliśmy. Jednak...-urwała na chwilę-...zdążyli wstrzyknąć nam truciznę, na którą lekarstwo ma sam Król Gatonsów. Trucizna już tak opanowała nasze ciała, że zostało nam pół roku życia. Skąd wiem? Po objawach, które kilka dni temu się nam zaczęły. Mowa tutaj o kasłaniem krwią. Nie jest to jednak tak częste, ale jednak. Jedyną osobą, która nie ma trucizny to Xenna, która jest androidką, chociaż może ona ma jakiegoś już wirusa w sobie, bo ostatnio miała rebot systemu, gdyż coś się. Nie, nie zrobi pan odtrutki, bo nie wiadomo, jaka to trucizna, ani z czego została zrobiona.-Rota spojrzała Redowi prosto w oczy-Nie mogę pana narażać na takie niebezpieczeństwo i na utratę tego, co pan osiągnął. Nikt nam nie pomoże. Nawet, pan. Próbowaliśmy udowodnić swoją niewinność, ale się nie udało, bo nie ma świadków, nie ma dowodów, a założyciel Wyrzutków...zostawił nas z tym samych, bez pomocy...szukaliśmy go, ale bezskutecznie.-nadal patrzyła Redowi w oczy-Niech się pan zastanowi, czy chce pan tyle ryzykować, swoją karierę, a zwłaszcza życie. Zabójcy od Gatonsów to jedni z najlepszych morderców w kosmosie, jeszcze nikt nigdy im nie uciekł. Nikt.-stanęła tyłem.
Złapała się dłońmi za ramiona zaczęła je pocierać. Zrobiło się jej jakoś zimno. Spojrzała ukradkiem na Reda, po czym odwróciła wzrok. Nie odmówiła, ale też nie zgodziła się Prawda jednak była taka, że Orion kazał jej przyjąć pomoc, bo chciał, żeby ona po prostu wykorzystała Reda. By w ostatnich dniach życia, zaznała trochę luksusu w życiu, który nie był jej dany. Ona jednak nie była, aż tak zła. Po za tym, czułaby się źle, gdyby tak zrobiła. Sama została wykorzystana i wiedziała jak to cholernie boli. Tym bardziej, że Red od razu znał, że chce to zrobić, może się domyślił, że taki był plan Oriona?Jakby nie patrzeć facet lepiej zrozumie drugiego faceta i jego metody działania.
Poza tym, Rota jakoś tak od tamtego spotkania w barze polubiła go, Reda ma się rozumieć. Przypomniała sobie, jak podszedł do niej w barze i sam zaczął bawić się miniaturką księcia Raziela. Potem, jak przyprowadził to psisko na spotkanie, że w ogóle przyszedł. Nawet, jeśli dostał takie zadanie, to mógł spławić Rotę, a mimo tego, nie zrobił tego, poza tym, do wykonania zadania mógł zlecić kogoś innego. Więc Rota uznała, że Red, w gruncie rzeczy był honorowym saiyanskim wojownikiem, a takich ze świecą szukać. Dlatego tym bardziej, nie chciała go narażać na kłopoty, jakie mogła sprowadzić na niego Rota.
Kobieta zacisnęła mocniej uścisk na swoich ramionach. Nie, nie zrobi tego Redowi, nie skrzywdzi go. Nie może pozwolić, żeby Ci zniszczył sobie karierę, a co gorsza życie…
-Zaryzykuje pan karierę i życie dla kogoś, kogo nawet pan nie zna?-nawet nie spojrzała na Reda.
Wlepiła oczy w ścianę, a potem zamknęła powieki. Nawet, jeśli ją Red wyda, to tak wyrok śmierci już się powoli dokonywał, więc i tak nie spędziliby za długo czasu za kratam.
Rotcie pozostało czekać. Może jakby była taka jak Orion, zgodziłaby by się bez wahania i wykorzystała perfidnie Reda, nie mówiąc mu o niczym. Jednak ona taka nie była, nie potrafiła skrzywdzić kogoś w tak sam lub podobny sposób w jaki wykorzystaną ją.

-My ich nie załatwiliśmy...-Rota odpowiedziała na słowa Reda, zaciskając dłoń na ramieniu.-...to oni załatwili nas...-saiyanka dalej stała tyłem do trenera.
Jakoś tak zrobiło się jej zimno. Zaczęła pocierać ramiona dłońmi. Ogon podkuliła pod siebie.
Na samą myśl o zabójcach króla zadrżała.
-Ich spojrzenie sprawia, że patrzysz w nicość. Ciemność, która jest jak noc bez gwiazd. Nie widać nic poza mrokiem, który cię pochłania. Oni są dziwni, jakby nie byli żywmi istotami tylko kimś zupełnie innym, nie umiem tego określić czy nazwać..- spojrzała na swoje dłonie, które teraz trzymała a wysokości pasa-Zaskoczenie, szybkość, jakby wzięli się z nikąd, kiedy nas zaatakowali. Nawet Orion, który ma tyle lat doświadczenia nie dał im rady, a ma już ładnch kilkanaście lat.
Rota ponownie objęła dłońmi ramiona. No właśnie ich wizyta na Vegetcie, ostatni raz byli na niej, kiedy uratowali saiyankę, aż do teraz, więc to był ładny kawał czasu.
Orion miał zupełnie inny pomysł na to wszystko. Owszem namawiał Rotę, ale na wręcz coś odwrotnego. Jednak kobieta była zupełnie inna i kierowała się, w tym wypadku innymi postulatami.
-"Nie obchodzi mnie to,  nawet jesli jesteś trenerem księcia. Tfu, książę srążę, niech on zdechniesz w końcu, wszystkim będzie znacznie lepiej."-mruknęła w myślach-Jak ktos, ścigany międzygalaktycznym listem gończym może otrzymać ochronę? To chyba jakiś żart, proszę pana.-odwróciła się w stronę Reda.-Nie uwierzę w to, że ktoś za kogo można dostać grubą kasę, dostanie od tak sobie obywatelstwo. Jestem pewna, że król wie o nas, ale ponieważ się ukrywamy pod innymi tożsamościami, nie jest w stanie nas odnaleźć, jeszcze.-Rota nacisnęła na ostatnie słowo-No i...co pan z tego będzie miał, że pomoże komuś takiemu jak ja? Jaką mam pewność, że pan nie udaje? Od tak, nie pomaga się obcej osobie, która jest ścigana listem gończym.-spojrzała Redowi prosto w oczy-Czego, tak naprawdę pan ode mnie chce?- Rota pokiwała głową-Nie rozumie pan, to nie król Gatonsów jest zły. Ja go rozumiem, zaprosił obce osoby, które najpierw uratowały jego córkę, a potem nagle znajduje ich w swoim skarbcu pełnym trupów, a jego córka znika bez śladu razem z założycielem grupy wyrzutków.-westchnęła-Też bym była wściekła, gdyby ktoś porwał moją córkę lub syna...zrobiłabym to samo. To on nas zostawił, nasz założyciel...zostawił nas z tym wszystkim, z tym bałaganem.-zacisnęła pięści-Zostawił, zdradził...Orion nie mogł się pozbierać po tym i mu się nie dziwę, więc proszę nie krzywdzić Gatonsów.-Rota nie przestawała patrzeć na Reda-Król Gatonsów nir jest tym złym...rozumie pan, co mam na myśli, w co to się wszystko układa? Chciałabym się mylić, ale za dużo przypadków, za dużo...jednak za mało czasu, aby udowodnić swoją niewinność, naszą niewinność. Nic nie mogliśmy znaleźć, a teraz jest za późno...za późno, proszę pana.-Rota podeszła do Reda.-Przecież oni będą gadać, zepsują panu reputację. Naprawdę pan tego chce? Pomóc przestępcy?-jej wzrok był pełen troski, ale też smutku-Jest pan za w porządku, żeby się tak narażać. Niesforny książę, przy nas to nic takiego, proszę pana.-wpatrywała się uważnie w Reda.
Przyglądała mu się bardzo uważnie.
-Wygląda mi pan na kogoś, komu na sercu pozostawiono bliznę, która nigdy się nie zagoiła i boli do tej pory.-w jej oczach widać było troskę, ale też nutę smutku-Mieszka pan sam, ma problemy ze zrozumieniem kobiet...a może nie chce już pan nie chce nas rozumieć, poznać i do tego mieszka sam. Zapewne dlatego, że tak jest lepiej, łatwiej, prawda?- westchnęła-Odnoszę wrażenie, że i ja i pan cierpimy z powodu nieszczęśliwej miłości, a pustka z tego powodu staje się nie znośna, mam rację? Dlatego pewnie chce mi pan pomóc, jak teraz o tym pomyślę, żeby pozbyć się tej pustki, tegocienia przeszłości...prawda, proszę pana?-uśmiechnęła się nieznacznie-No dobrze spróbuję panu zaufać, bo skoro Orion się do pana zgłosił to znaczy...khm...-Rota nie skończyła zdania, bo zaczęła się jakby dusić.
Dała kilka krokó do tyłu. Zbierało się jej na wymioty. Zimen dreszcze przeszły przez jej ciało. Już wiedziała, co się zaraz stanie. Zakryła dłońmi usta, ale nie pwostrzymała odruchu wymiotnego. Spomiedzy jej palców wypłynęło trochę krwi. Tym razem było to coś mocniejszego, ale była na to gotowa. Wiedziała, że poza kaszlem, przyjdą i takie objawy, w krótkim czasie. Widać, byla pierwsza, którą to dopadło, jaki nie fart i to w gabinecie Reda, kogoś kto zdawał się być wyjątkowym mężczyzną.
Rota spojrzała na swoje zakrwawione dłonie, które drżały, a potem na Reda. Jego obraz zaczął zachodzić mgłą, po czym zanikł całkowicie i widziała najpierw biel, potem ciemność. Saiyanka straciła przytomność. Wyglądała jak szmaciana lalka, którą Red mógł złapać lub też nie.
Mimo strachu, jednak Rota postanowiła spróbować zaufać Redowi, bo Orion go wybrał...a skoro Orion go wybrał to tak musiało być, poza tym, ktoś kogo kochała na pewno wiedział co robi, bowiem ufała Orionowi, jak nikomu innemu z całej drużyny, więc z jakiegoś powodu wybrał Reda...z jakiegoś powodu wybrał samotnego wojownika, który być może zrozumie Rotę lepiej niż się jej to wydawało.

Spoiler:

OOC:
ZT - do Willi Trenera i piszesz posta dopiero w tamtym temacie