Willa Trenera w czerwieni

Mimo wszelkich udogodnień wille zamieszkują tylko Trener oraz jego gosposia – starsza elegancja halfka o imieniu Yukiko, posiadająca w swoim arsenale wiele ukrytych talentów

Nie była pewna, ile czasu spała, ale kiedy się zbudziła, nieco się zdziwiła.
Ostatnie co pamiętała to zupełnie inne miejsce niż to, w którym była ostatnio. Nadal odczuwała skutki trucizny, która została zaszczepiona w jej organizm. Nawet oddychanie sprawiało jej trudność.
Patrzyła na biały sufit, szukając na nim czegokolwiek, co mogłoby ją zainteresować. Nic jednak takiego nie znalazła. Czysta biel, to wszystko. Zamknęła ciężkie powieki. Ciekawiło ją, czy inni też odczuwali objawy trucizny tak samo mocno jak i ona i czy już u wszystkich się ona aktywowała.
Zacisnęła pięści na pościeli. Nie mogła uwierzyć, że to wszystko tak szybko się zaczęło dziać. Przecież jeszcze tyle rzeczy musiała zrobić! Tylu rzeczy nie widziała! Chciało się jej płakać, ale powstrzymała się. Nie miała zamiaru znowu pokazywać, że jest słaba. Po prostu nie mogła i koniec.
Jej rozmyślania przerwało mlaskanie i pochrapywanie. Rota powoli uniosła się do pół siadu, aby zobaczyć co to. Szybko zrozumiała, że było to psisko towarzyszące Czerwonemu w gabinecie, w Akademii. Położyła się jednak szybko, nawet z ulgą rozumiejąc, że nadal jest z tym dziwnym saiyanskim facetem. Ni w ząb go nie rozumiała. Po co chciał tyle ryzykować? Jego gadanie w ogóle ją nie przekonywało do tego, aby mu uwierzyć.
Zamknęła powieki. Musiała się jeszcze przespać, po prostu musiała. Ułożyła się na boku, po czym zwinęła w tak zwany kłębuszek. Otuliła się szczelnie kołdrą, a ogon podkuliła pod siebie. Nim się zorientowała, znowu spała. Było jej tak wygodnie i ciepło. Dawno nie spała w tak wygodnym łóżku.
Spała w sumie do tak zwanego wieczora. Jej organizm musiał się zregenerować. Wprawdzie nie było to jeszcze do końca to, ale miała na tyle siły, aby wstać z łóżka i spróbować poszukać łazienki. Jak się jej to udało, pozachwycała się trochę wszystkimi drogimi rzeczami, które w sumie widziała pierwszy raz, wróciła do pokoju.
Od razu skierowała kroki na balkon. Uprzednio zdjęła swój kombinezon. Było jej niewygodnie, poza tym przepocił się dość mocno. Miała na sobie czarny sportowy stanik oraz damskie bokserki.
Jak tylko znalazła się na balkonie, przeciągnęła się. Puchaty dodatek, chwię poruszał się, aby nieco się rozprostować, a potem zwinął w pasie kobiety. Jej oczy wodziły po okolicy. Zamknęła powieki, po czym wzięła głębszy wdech a potem wydech.
-Cudownie...-mruknęła do siebie, po czym weszła na barierkę balkonu.
Nie miała problemu z ustaniem na niej. W końcu Orion nauczył ją takich rzeczy. Przystawiła prawą dłoń do ucha. Zamknęła ponownie powieki i skupiła się na tym, co było w okolicy.
Na ciepłym wietrze, który muskał jej skórę, na odgłosach jakie dochodziły jej uszu. Chciała się tym delektować tyle, ile mogła, bo jeszcze trochę i nie będzie mogła tego więcej usłyszeć. Tkwiła tak nieruchomo prawie dziesięć minut. Powoli otworzyła powieki, aby ponownie spojrzeć na okolice. Zeszła z barierki, aby wrócić do pokoju.
Wyprostowała ręcę przed siebie, aby strzelić z palców.
-Zaśniedziałam się, trzeba trochę poćwiczyć.-tak jak sobie mruknęła pod nosem, tak zaczęła to robić.
Poczęła od pompek. Najpierw na dwie ręce, potem na jednej na przemiennie. Potem zaczęła robić ćwiczenia na rozciąganie. Takie, jak uczył ją Orion.
Zawsze, jak wstawała musiała tak poćwiczyć. To jej pomagało pozbyć się niechcianych myśli, które nachodziły jej głowę. Wysiłek zawsze był dobry na pozbycie się emocii, które zaprzątały łepetynę.
Wymierzyła kilkanaście ciosów, zarówno rękami jak i nogami, zrobiła kilka wyskoków, obrotów i skończyła. Mini rozgrzewka się przydała.
Zadowolona otrzepała dłonie, po czym i tym razem wyszła na balkon.
Póki co, nie ciągnęło jej do zwiedzania domu Reda. Nie tak była wychowana przez Oriona. Chodzenie komuś po lokum, bez jego zgody było niekulturalne. Co innego, jak się szukało łazienki.
Zasiadła na barierce balkonu, tak aby obserwować okolicę. Machała delikatnie nogami, nucąc coś pod nosem. Ogonem poruszała na prawo i lewo w rytm nuconej melodii. Kiwała głową na boki delektując się chwilą. Zupełnie zapomniała o otaczającym ją świecie.
Czuła się u Reda bezpiecznie, więc pozwoliła sobie na opuszczenie nieco gardy. Poza tym, w głowie siedziały jej słowa Reda, kiedy to nawiązała do jego bycia, zapewne samotnikiem. Trochę się jej go szkoda zrobiło, bo zapewne facet musiał sporo przejść skoro tak zareagował.
Rota pomyślała, że może tak samo jest nieszczęśliwie zakochany jak i ona. W sumie, zaczęła się też zastanawiać, czy skoro i tak umrze, to nie powinna wyznać Orionowi tego, co czuje. Tylko obawiała się, że to może popsuć im ich relacje, a nie chciałaby na sam koniec, popsuć sobie wszystkiego, co było między nią a Orioniem.