Iceberg

First topic message reminder :



Średnia temperatura: -40 stopni

Planeta Widmo. Trudno jest ją odnaleźć ze względu na jej ogromną orbitę i niewielkie rozmiary. Praktycznie nie ma tam życia (choć kto wie co może spotkać zbłąkanego wędrowca). Minimalna temperatura to nawet - 150 stopni a wiatr niekiedy przekracza nawet 200km/h.

Bestia dzielnie się trzymała to był fakt godny szacunku. Niestety miała wielkiego niefarta tak samo jak reszta, gdyż wpadła na dwóch saiyańskich wojowników, którzy byli głodni, a jak wiadomo głodny saiyan rzuci się na wszystko co można zjeść, toteż ich los był już przesądzony. Bestia próbując swoich ostatnich podrygów rzuciła się na złotowłosego i miała go zamiar przygnieść łapą, lecz ten bez problemów to uniknął. Następnie podleciał ponownie do góry, mając chyba zamiar to zakończyć bo groźnie zapikował w dół i jak błyskawica, wbił się w potwora niszcząc mu chyba klatkę piersiową, czy żebra. To był koniec, ale lepiej nie ryzykować. Altair wyskoczył w górę, i robiąc salto wylądował na potworze, a następnie z pięści przywalił mu prosto w pysk. Czy to koniec? Będzie trzeba to sprawdzić, a potem będą musieli pomyśleć co zrobić z tymi osadnikami....chociaż lepiej będzie wziąć te stwory i wrócić do bazy.

OCC:
Czarna Aura = 80 KI
Atak Podstawowy = 190 DMG

The member 'Altair Drake' has done the following action : Rzut Kośćmi

'Walka automat ' :

Result :

Tubylcy walczyli ile sił z ostatnią bestią. Mając tak prymitywne bronie jak miecze, włócznie i łuki ze strzałami o grotach z lodu radzili sobie nieźle. Jednak i tak nie mieli szans w walce z całą trójką. Saiyanie niemalże bez trudu uśmiercili przyszłe artykuły spożywcze. Mieszkańcy nie wiedzieli co zrobić. Zbili się w ciasną gromadę gotowi do walki. Do walki przed saiyanami, to był ich nowy wróg. Ich moce oscylowały między 600 – 700 jednostek. Widać było jak trzęsą się ze strachu. Dopiero teraz, po przyjrzeniu się ich zbrojom można było dostrzec, że zbroje nosiły wiele rys i uszkodzeń, a na co najmniej dwóch wojowników były po prostu za duże, musiały mieć swoje lata i być może poprzednich właścicieli. Coś musiało się tu stać. Przecież Hazard i Altair pomogli im zabijając bestie i nie ma nawet słowa dziękuję. Tylko jest strach. Na scenie pojawił się właściciel owych 2000 jednostek z mieczem i małą dziewczynką przy boku.




Dziewczynka trzymała w rączkach maleńki tobołek, szła skulona i zdawałoby się pochlipywała z cicha. Była jeszcze dzieckiem, na oko mogła mieć tyle samo lat co Saiyanie albo nawet mniej. Wyglądała jak typowa przedstawicielka tutejszej rasy lecz zamiast futrzanych ciepłych ubrań miała na sobie tylko jakieś cienkie łaszki.





Mężczyzna szedł od strony wioski prowadząc ją za ramię. Popchnął ją w stronę Altaira. Uzna, że ten jako wyższy najpewniej tutaj dowodzi, po czym donośnym basem przemówił:
- Saiyanie! Bierzcie ją jako zapłatę oraz mięso i zostawcie nas w spokoju!


No ładnie się narobiło. Dziewczyna padła na kolana przed Altairem i zaczęła kombinować swoimi drobnymi rączkami przy jego rozporku. Wyglądało na to, że nawet na takie zadupie docierała sława i reputacja Saiyan, no i oni sami zapewne w poszukiwaniu tylko jednej rozrywki. To było oczywiste, że w jakiś niepisany sposób taka forma haraczu musiała gdzieś funkcjonować między tymi ludami.

OOC:
Z dziewczyną możecie zrobić co chcecie: zabić, wypuścić albo zabrać, nakarmić, niech wam ciuchy z futra uszyje i puśćcie ją wolno.

Krwistooki i złotowłosy nie mieli żadnych problemów z pokonaniem trzech w pełni sił potężnych i wielkich rogatych stworów. Osadnicy co prawda w kupie próbowali walczyć chociaż z jednym to nawet i oni nie dali sobie z nimi rady. Z resztą to nic dziwnego, ponieważ wszyscy z nich nie dorównywali im siłą, a ich było tylko dwóch...do tego byli zwykłymi żołnierzami, Nashi, a i tak dzieliła ich ogromna różnica w poziomie mocy. Po krótkiej chwili coś się zaczęło dziać. Mieszkańcy zebrali się w kupę, chociaż czuć było od nich wyraźnie strach, a sami trzęśli się jak osiki. Dopiero teraz zauważył ciekawe rzeczy odnośnie saiyańskich zbroi. Wiele rys, niektóre zbyt wielkie, co było oczywistym faktem, że należały jeszcze do kogoś innego. Nic do nich nie powiedzieli, ale jasne było to, że nie spodziewał się słowa dziękuje. Z resztą to nieważne. Nie obchodzą go ci ludzie, nie ma zamiaru nic im zrobić, chyba, że zostaną zaatakowani przez nich. W końcu pojawił się też jakiś dziwny mężczyzna który trzymał bardzo dziwny i...straszny miecz. Musiał przyznać, że to była wspaniała broń. W każdym razie dojrzał kogoś jeszcze. Ten facet prowadził za rękę jakąś małą dziewczynkę i oboje zbliżali się do nich. Sama dziewczynka chyba płakała, i wyglądała na bardzo wystraszoną trzymającą w swoich maleńkich dłoniach tobołek. Wyglądała na bardzo młodziutką i była chyba w ich wieku, albo i może miała jeszcze mniej lat. Zastanawiało go to co ci ludzie kombinują. W końcu ten ich przywódca popchnął ją w stronę czarnowłosego, który już teraz nie wiedział co się dzieje. Ale to co usłyszał...te słowa tego faceta....by zabrać ją jako zapłatę....wkurzyły go. Jak on może robić coś takiego? Tym bardziej się zdziwił, gdy dziewczyna uklękła i zaczęła swoimi malutkimi rączkami dobierać się do jego rozporka. W jednej chwili stał się czerwony na twarzy i wręcz, od niej odskoczył poprawiając rozporek.
-Co ty robisz dziewczyno!?
Odpowiedział nieźle zdziwiony i zmieszany. Popatrzył się groźnym wzrokiem na mężczyznę, i szybkim krokiem do niego podchodził, i zanim ktokolwiek zdążyłby zareagować, to ten podniósł go za ubranie do góry, patrząc mu w oczy, nawet jak ten był wyższy.
-Co ty sobie do cholery wyobrażasz!? Jesteś przecież przywódcą tej wioski! Powinieneś bronić swoich ludzi, a nie kazać im walczyć za siebie! Prawdziwy przywódca prowadzi swoich żołnierzy do walki, jeśli trzeba bronić to co się kocha. Ale to co teraz zrobiłeś...wkurzyłeś mnie! Oddajesz komuś obcemu tą małą dziewczynkę? Jak ci nie wstyd! I co twoim wytłumaczeniem będzie to, że robisz to po to by ratować wioskę? Nawet mnie nie rozśmieszaj! Jeśli by ci zależało na tej wiosce to byś starał się każdego bronić!. Dysponujesz takim poziomem mocy, i taką potężną i wspaniałą bronią jaką jest te ostrze, że powinieneś bronić tych których kochasz, a nie pozwalać by ktoś robił to za ciebie, a na dodatek oddajesz komuś jednego ze swoich....
Mówiąc to krzyczał praktycznie na cały głos, a gdy skończył rzucił go dalej, jednak starał się nie sprawić mu żadnej krzywdy, choć miał na to ochotę.
-Weź sobie do serca moje słowa.
Ciekawiło go też, co się stanie dalej. Nie zamierzał trzymać tu tej dziewczynki to też odwrócił się w jej stronę i rzekł już spokojniejszym głosem.
-Wracaj do swoich....
Miał przez chwilę ochotę, odebrać mu ten dziwny miecz...dziwnym trafem go przyciągał, ale nie oczekiwał niczego za swoją pomoc. Po za tym złotowłosy pomógł więcej niż on.

OCC:
Regeneracja 10% HP i 10% KI.

Hazard spokojnie wylądował obok Altair'a. Trzecia bestia była martwa, dopięli swego. Jednak dobrze, że zdecydowali się pomóc, bo tubylcy raczej nie przeżyli by tego spotkania. A właśnie.... Podeszli nieco bliżej. Szczerze mówiąc nie miał pojęcia jak się zachować. Obca cywilizacja, są na ich planecie. W dodatku nawet nie był pewien czy się z nimi dogadają. Ale jakby nie patrzeć właśnie uratowali tę osadę od zagłady, więc nie powinno być tak źle. Lecz gdy spojrzał na tutejszych odniósł wrażenie, że może za bardzo afiszowali się z mocą. Stali w ciasnej grupce, wypychając się nawzajem do przodu jakby żaden nie chciał być na widoku. Trzęśli się niemiłosiernie, bynajmniej nie z zimna. To był strach, byli przerażeni ich obecnością. Patrząc na ten mały tłum złotowłosy zarejestrował ciekawy fakt. Zbroje, na które już wcześniej zwrócił uwagę, były ewidentnie zużyte. Masa rys i różnorakich uszkodzeń, kilka z nich nie dopasowało się rozmiarem z właścicielem. Nowym właścicielem, bo niby skąd mieliby je wytrzasnąć jak nie od kogoś obcego. Zastanawiał się nad tym przez chwilę, jednak na horyzoncie pojawił się ktoś silny. Tak, to bez wątpienia osobnik dysponujący największą siłą, a który cały atak na wiosce przesiedział w swym domostwie. Co ciekawe nie był sam. Obok szła dziewczyna, na oko ich rówieśniczka, a może nawet młodsza. Dzierżyła w dłoniach jakiś maleńki tobołek. Gdy tylko znaleźli się bliżej, przywódca pchnął ją w stronę Altair'a, a sam przemówił. Ciekawe, doskonale wiedział kim są. Chociaż już wcześniej ta myśl wpadła mu do głowy. Pewnie znowu zacząłby się nad tym zastanawiać, gdyby nie spostrzegł co niewiasta zaczęła robić.

Padła na kolana i zaczęła gmerać dłońmi w okolicach krocza czerwonookiego. Haz spojrzał z niesmakiem najpierw na nią, a następnie na mężczyznę który ją tu przyprowadził. Co to do licha jest? To tutaj preferuje się taką formę zapłaty za pomoc? Już miał coś na ten temat powiedzieć, gdy uprzedził go czarnowłosy. Jak jak się spodziewał, jego kompanowi również nie przypadła do gustu ta forma podziękowania. Odskoczył od dziewczyny, a następnie szybkim krokiem podszedł do przywódcy i podniósł go do góry za ubranie, wykrzykując jakie ma zdanie na jego temat. Haz oczywiście mu wtórował, kilkakrotnie pokiwał głową z aprobatą. Wreszcie Altair skończył i odrzucił gościa, jednak zrobił to na tyle delikatnie, aby ten zbytnio nie ucierpiał. Złość nadal widniała na twarzy jego towarzysza gdy ten kazał małolacie "wracać do swoich". Można by to uznać za zakończenie tego bliskiego spotkania 3 stopnia, ale on miał jeszcze jedną sprawę. Nie zważając na pozostałych pewnym krokiem udał się do zbierającego z ziemi wodza. Tutejsi natychmiast rozstąpili się na boki. Stanął metr przed nim, podniósł głowę do góry i z pewnym siebie uśmiechem na twarzy zagadnął:

- Powiedz mi... doskonale wiesz kim jesteśmy. Nie jesteśmy pierwszymi przedstawicielami rasy Saiyan których widzisz na oczy prawda? - machnął energicznie ogonem - te zbroje - wskazał podbródkiem - przywłaszczyliście je sobie, gdy poprzedni właściciele już ich nie potrzebowali. Co tu się wydarzyło?

Zaczął tworzyć w otwartej dłoni niewielką kulę żółtawej energii. Rozejrzał się po zgromadzonych i z satysfakcją spostrzegł, iż wpatrują się w nią z przerażeniem.

- Odpowiedz mi - kontynuował - chyba nie chcesz, aby to - podniósł wyżej dłoń w której kumulował energię - "niechcący" mi się wymsknęło.

Bardzo zależało mu na tej informacji. Miał wrażenie, że może ona mieć ogromne znaczenie dla przebiegu misji. W trochę perfidny sposób wykorzystał strach, który odczuwali względem niego i Altair'a, ale musiał go jakoś zachęcić do mówienia. Zapewne niczego bardziej nie pragną jak tego, aby dwójka intruzów jak najszybciej opuściła ich wioskę.

Na twarzy mężczyzny malował się niczym niezmącony spokój. Z powagą znosił to, co wyprawiał z Altair.

- Zabieraj swoje brudne łapy ode mnie małpo. Nie udawaj, zawsze kiedy się tu pojawiacie chcecie tylko żarcia i dziwek w zamian zostawiacie nas w spokoju. Taka zawsze jest umowa. Jak jej nie chcesz to ją tu zostawcie, niech ją coś zeżre. Ona już nie ma prawa wrócić. Zresztą nie pochodzi stąd, nawet jej rodzice handlarze zostawili ją tu 3 lata temu. Każdy z tej piątki jest więcej wart niż ona. Nadaje się tylko do rodzenia i wychowywania bachorów, dodatkowa gęba nam tu niepotrzebna. Nie pieprz mi tu górnolotnych farmazonów o zaspokajaniu bezpieczeństwa wioski, jak to Wy jesteście tu wrogami numer jeden. Gdziekolwiek się pojawicie nie spodziewajcie się wiwatów na swoją cześć.

Na tak niegościnnej planecie pojecie przeżycia nabierało innego znaczenia, lód, trudności ze zdobywaniem drewna czy pokarmu. W zasadzie to pokarm polował na mieszkańców. W międzyczasie dziewczyna chlipała odtrącona klęcząc na kolanach. Chciała podejść do Hazard ale przestraszyła się jego zachowania. Podeszła na klęczkach do Altaira i chwycisz go za kostkę piszczała.

- Panie nie zostawiaj mnie tu, zrobię co tylko chcesz.....

Po słowach Hazarda na twarzy mężczyzny pojawiło się lekkie zdziwienie, ale szybko się zreflektował i znów przywołał na twarz maskę obojętności i opanowania. Był zaskoczony faktem, że obaj wojownicy nic nie wiedzą.

- Zatruwacie nam życie od kilku stuleci. Chociaż nie przysyłali nikogo od jakichś 40 - 50 lat. Nie wiem po co tu jesteście i nie chcę wiedzieć. Interesuje mnie tylko to, żebyście się stąd wynieśli. A zbroje? Trupom chyba na nic się nie przydadzą no nie? Szybko zdychacie w tych warunkach. Skoro Was tu zesłali to musieliście komuś zaleźć za skórę. Pobawicie się trochę i zdechniecie jak reszta. Ponoć gdzieś na zachodzie macie jakąś bazę, a w niej pełno waszych trupów. Chłopaki ponoć wieszają się pod sufitami, bo nie mogą tu wytrzymać. Nic więcej nie wiem. Już mi Was żal. Idziemy!

To ostatnie zadanie rzucił do swoich wojowników, którzy podczas rozmowy dobrali się do trzeciej bestii i ciągnęli ją w stronę wioski.

A jednak udało mu się uzyskać trochę informacji. Był nieco zdziwiony zdecydowaniem i spokojem, myślał że jego małe przedstawienie zdało egzamin i gość będzie wystraszony. Mówił o Saiyan'ach z pogardą, nie miał o nich najlepszego zdania. Trudno się dziwić, jeśli trafili na typowych mieszkańców planety Vegeta, bezdusznych, dumnych i myślących jedynie o przyjemnościach to faktycznie mieli ciężko. Tak czy siak zawsze zdarzają się wyjątki, a facet miał szczęście, że akurat takie okazy mu się trafiły. Inni pewnie nie znieśliby takiej zniewagi i wymordowali całą wioskę.

- Rozumiem. Dziękuję za informację - odrzekł przez zęby.

Zacisnął mocniej pięści. Wbrew wszystkiemu miał ochotę mu przywalić. Z wielkim trudem powstrzymał się by nie posłać w jego kierunku kumulowanej od dłuższego czasu w dłoni Ki. Opuścił rękę, a energia zanikła. Spojrzał na Altair'a, jakby dając mu znać by nie reagował. Po jego ostatnim wyskoku miał wrażenie, że za moment rzuci się na przywódcę osady.

- Lećmy już - zakomunikował - zabieramy ją ze sobą - wskazał dziewczynę klęczącą u stóp czerwonookiego - nie zamierzam jej zostawiać na pastwę losu, sam słyszałeś że nie ma tu dla niej miejsca. Zajmiesz się nią? Ja wezmę ze sobą Nasz obiad.

Chwycił jedną z bestii za róg, druga przy pomocy telekinezy zawisła nad nim. Nie mógł ani na moment stracić koncentracji, bo zostanie przygnieciony martwym cielskiem. W tej dziwacznej formacji zaczął lecieć w stronę ich bazy. Będąc w powietrzu rozmyślał nad tym co usłyszał. Tak jak podejrzewał, Saiyan'ie byli tu już w przeszłości, naprzykrzając się tutejszym. Zbroje zostały przywłaszczone po ich śmierci. Zaniepokoiły go słowa na temat sposobu w jaki stracili życie. Ogoniaści nie radzą sobie w tych warunkach? Niedobrze, póki co wytrzymują, ale na dłuższą metę może być ciężko. Na szczęście mogą zrobić sobie dodatkowe ubrania z futra potworów. Spojrzał na dziewczynę. Miał nadzieję, że zna się na tego typu pracach, bo on nie potrafi szyć, a coś mówiło mu że Altair również. Tym co najbardziej go zaciekawiło była wzmianka o Saiyan'skiej bazie, gdzieś na zachodzie. Podobno nikogo tam nie ma, ale z chęcią zobaczyłby to na własne oczy. Ciekawe co też spowodowało te samobójstwa. Warunki pogodowe? Być może, ale może też chodzić o coś innego. Jednak było jedno ale. Jeżeli wspomni o tym w raporcie, to może nie dostać zgody na tego typu operacje. Przez myśl przeszło mu pominięcie tej informacji i działanie na własną rękę. Będzie musiał to jeszcze przemyśleć.

- Cholera!

Zapomniał o telekinezie i zwłoki potwora zwaliły się na niego. Był już niebezpiecznie blisko ziemi gdy udało mu się opanować sytuację. Takie coś by go nie zabiło, ale z pewnością nie należałoby to do przyjemności. W końcu, po kilkudziesięciu minutach lotu byli na miejscu. Ostrożnie złożył obiad przed bazą by nie spowodować trzęsienia, a co za tym idzie lawiny.

- Wejdź, nie krępuj się - zagadnął do dziewczyny.

Chciał z nią zamienić parę słów. Oby tylko miała ochotę na rozmowę, po tym co zaszło w wiosce nie było to takie pewne. Nie czekając na to, aż się rozgości, przysiadł naprzeciwko niej i przywołując lekki uśmiech na twarz zaczął:

- Nazywam się Hazard, a mój towarzysz to Altair. Być może nasłuchałaś się o Naszej rasie samych nieprzyjemnych rzeczy, lecz zapewniam Cię że my jesteśmy inni. Żaden z Nas nie chce Ci zrobić krzywdy. Chciałbym abyś coś mi powiedziała. Przede wszystkim jak się tu znalazłaś? Opowiedz mi proszę swoją historie. Poza tym mam pytanie odnoście tej planety. Gdzie możemy znaleźć drewno? Chcielibyśmy przyrządzić obiad, a naturalnie potrzebujemy do tego ognia oraz rozpałki.

Skończył i patrzył na nią uważnie. Miał nadzieję, że zrobił dobre wrażenie i dziewczyna powie mu to, co chce wiedzieć.

Krwistooki nic nie odpowiedział na słowa te które wypowiadał przywódca wioski w stosunku do niego, ale miał szczerą ochotę ubić go na miejscu. Nazwał go małpą, a jego rasę miał za nic, ale to było nic. Gdy tylko usłyszał to co mówił o tej biednej dziewczynie to w jednej chwili się w nim coś zagotowało. Krew niebezpiecznie zabuzowała, a on sam miał ochotę go zamordować. Już nawet zacisnął pięść, będąc gotowym wymierzyć mu taki cios po którym się szybko by nie pozbierał. Jednakże, tego nie zrobił, chociaż ledwo się trzymał, mając pierwszy raz ochotę kogoś z zimną krwią zabić, i pewnie by to zrobił, ale wtedy by tylko udowodnił jacy to oni są źli, bezwzględni i okrutni...zresztą to go nie obchodziło. Długo bił się w myślach, czy by go nie zabić na oczach wszystkich mając gdzieś to co o nim pomyślą. Jednakże do tego faceta podszedł złotowłosy. Altair, nie zdziwił się, patrząc na to co wyprawiał Hazard. Spodziewał się tego, że tak postąpi. Starał się zdobyć więcej informacji, co było jasne i oczywiste. Przy okazji trochę im groził, ale chyba tak trzeba było postąpić. W międzyczasie na klęczkach podeszła do niego dziewczyna łapiąc za nogę i prosząc by tu jej nie zostawiał. Nie wiedział co zrobić...ale nie był bez serca...jeszcze. Nie mógł jej tu zostawić, bo inaczej stanie się to co mówił ten gość i nie przeżyje pewnie w tym miejscu sama. Westchnął głęboko, ale w końcu przemógł się i pomógł dziewczynie wstać, mówiąc cicho.
-Nie martw się, nie zostawię cię samej.
Przynajmniej na razie, dopóki nie znalazłby jej bezpieczniejszego miejsca...bo co z nią zrobi? On jest wojownikiem, do tego Lethal nie wiadomo kiedy się odezwie. Jak się domyślał, jego towarzyszowi też nie wyszła rozmowa i ten głupiec ich po prostu olał, jednakże dowiedzieli się pewnej ciekawej rzeczy odnośnie pewnej saiyańskiej bazy. W pewnej chwili myślał, że złotooki także nie zdzierży tej obelgi, ale jakoś się przemógł i wzrokiem mu przekazał by na to nie reagować. Hazard kazał im lecieć. Altair się dziwnie na niego popatrzył a następnie przeniósł wzrok na dziewczynkę. Na szczęście jego kompan też nie zamierzał jej tutaj zostawić, i nie musiał mu nawet rozkazywać, bo sam wiedział co będzie odpowiednie. On wziął dwa spore stworzenia. Jedno normalnie a drugie za pomocą telekinezy. Krwistooki popatrzył się na dziewczynę. Nie miał wyboru musiał ją nieść.
-Nie martw się, nikt cie nie skrzywdzi. Pozwolisz, że cie poniosę?
Odrzekł cicho, by tylko ona go słyszała i podszedł do niej, gdzie też lekko ją podniósł, delikatnie ją trzymając w swoich objęciach, uważając by nigdzie nie spadła. Trochę się speszył, bo nie miał dużo do czynienia z płcią przeciwną, ale tak trzeba było postąpić. Po chwili razem z kumplem lecieli w stronę swojej bazy. Ten oczywiście, prawie się przygniótł swoim żarciem, ale na szczęście jakoś mu się udało opanować sytuacje. W końcu też dotarli do bazy i odstawił dziewczynę, tuż przed wejściem. Jeszcze scoutera nie włączał, bo nie miał pojęcia czy nie zostanie wysadzony przypadkiem. Czekał, aż dziewczynka wejdzie pierwsza, i dopiero potem ruszył za nią. On sam usiadł gdzieś w kącie obserwując nieznajomą i rozmawiającego saiyana. Ogoniasty wojownik oczywiście obu ich przedstawił i dał jej krótki opis sytuacji, toteż on postanowił siedzieć cicho rozmyślając nad tą całą sytuacją i dopiero wtrącił się pod koniec.
-Co do ognia możemy użyć naszej KI, ale nie wiem czy to zadziała.
Po chwili skierował swój wzrok na dziewczynę i do niej się odezwał.
-Tak jak powiedział to mój towarzysz, jestem Altair Drake. A jakie jest twoje imię?
Zapytał, najpierw robiąc małe kroczki, bo wiedział, że dziewczyna może być wystraszona, toteż może taka rozmowa sprawi, że poczuje się lepiej. Wiedział też doskonale, że jego krwiste oczy mogą sprawić, że będzie się go bała...no ale cóż taki już jest.

OCC:
Regeneracja 10% HP i 10% KI

Na odchodnym najsilniejszy mężczyzna powiedział jeszcze kilka słów. pozostając plecami do wojowników.

- Celujesz mi w plecy nie masz w sobie tyle odwagi? Zabij mnie, a skażesz całą resztą na śmierć. Po co ja strzępię język, przecież Was to nie obchodzi. Niesiecie ze sobą tylko śmierć. Nawet te potwory pojawiły się przez Was. Mają w zwyczaju atakować tylko w pojedynkę. Przez To Was chciały zeżreć.


Kiedy tylko zjawili się w jaskini dziewczynka dotknąwszy nogami podłoża pobiegła zlękniona pod ścianę i przykucnęła wciskając się w nią ze strachu. Pojedyncze łzy spływały jeszcze z jej twarzy, a jej ciało lekko drżało ze strachu. Hazard starał się ją uspokoić ale co ona mogła widząc dwóch rosłych i potężnych mężczyzn. Tobołek mocno przyciskała do siebie, miała tam cały swój dobytek. Nieco drżącym głosem zaczęła swoją opowieść.



- Mam na imię Aurora i mam 13 lat Panie, nigdy w życiu nie widziałam Saiyan ale tutaj wszyscy chyba Państwa znają. Od dziecka słyszy się tutaj o saiyanach i o rzeczach jakie się dzieją w Lodowej Bazie.
Moi rodzice są handlarzami, pochodzę z Wioski Lasu, tam są drzewa i drewno. Z rodzicami przywieźliśmy tu drewno na handel do Wioski Lodu. Rodzice zostawili mnie u rodziny i mieli wrócić z nową dostawą drewna ale kilka dni później przyszła zamieć i przerwała jedyny most. Teraz żeby tu dotrzeć trzeba obejść góry a to kilka tygodni drogi. Do tego te dzikie zwierzęta. Lodowe ptaki, Mazuty, które tu leżą martwe Panie. Są dla nas za silne. Kilka tygodni temu lodowy ptak porwał rodzinę, u której mieszkałam. Mnie akurat nie było wtedy........
A o ogień to nie trudno. Pod ziemią jest dużo węgla, pali się lepiej niż drewno Panie.

Dziewczynka wciskała się w ścianę ze strachu i kuliła jak mogła. Miała tylko 13 lat ale coś tam o planecie wiedziała. Nadawała się na przewodnika, lepszy taki niż nikt, a mieszkańcy nie palą się do pomocy. Jak ją pociągną za język to może czegoś się dowiedzą, chociaż zapewne połowa tych rzeczy to bujdy. Dziewczyna była za mała aby wiedzieć dokładnie co wydarzyło się kilkadziesiąt lat temu, jak wspominał wódz

Wysłuchał słów dziewczynki, po czym wstał, uśmiechając się do niej lekko.

- Dziękuję Ci Auroro. A teraz odpocznij sobie.

Wstał, podszedł do plecaka i wyciągnął z niego swój włochaty koc, by nakryć nim małą. Następnie podszedł do wyjścia i wyjrzał na zewnątrz. Warunki pogodowe nie zmieniły się, widoczność nadal była dobra i chyba nie zapowiadało się na kolejną zamieć. Mieli szczęście. Opuścił jaskinię i stąpając po gęstym śniegu odszedł kilkadziesiąt metrów od kryjówki. Według dziewczynki pod ziemią znajduje się węgiel, coś co pali się lepiej od drewna. Nie było sensu lecieć do wioski z której pochodzi Aurora, skoro mają ten minerał pod stopami. Skoncentrował się i za pomocą telekinezy poderwał do góry spory kawał ziemi, tworząc mały krater o średnicy około 10 metrów. "Odłożył" to na bok i zszedł na dół. Na samym dnie znajdowało się coś czarnego.

- To chyba to - mruknął - mam nadzieję, że się nada.

Kilkanaście minut zajęło mu wydobycie tego wszystkiego. Mieli teraz spory zapas tej łatwopalnej skały. Powinno im to wystarczyć na jakiś czas. Zaniósł całą tą stertę do jaskini, gdzie ułożył pod ścianą. Jednym, małym Ki Blastem zrobił średniej wielkości, płytki dół, do którego nasypał trochę węgla. Następnie podszedł do plecaka i wyciągnął z niego swój stary, zniszczony uniform. Jednak dobrze, że go zostawił, posłuży im teraz jako podpałka. Oderwał kawałek i przy pomocy Ki rozpalił materiał, po czym ostrożne umieścił go w dołku. Odwrócił głowę do swego towarzysza i rzekł:

- Altair mógłbyś doglądać ognia? W razie czego wykorzystaj resztki mojego starego uniformu, ale oszczędzaj go. A tam masz węgiel - wskazał palcem - ja tymczasem przygotuję obiad.

Jak powiedział tak zrobił. Ponownie wyszedł na zewnątrz i skierował swe kroki do bestii, które nie tak dawno zabili. W międzyczasie znalazł 3 duże, płaskie kamienie na których zamierzał układać gotowe mięso. Za pomocą Ki wypalił ich powierzchnie, by pozbyć się niepożądanych bakterii. Gotowe. Spojrzał na rogate stwory, po czym odciągnął jednego z nich nieco na bok i rozpoczął przygotowania. Nie obyło się oczywiście bez Ki Sword'a, w takich sytuacjach ta technika była bezcenna. Zajął się prawym bokiem potwora. Wyciął spory kawałek, oczyszczając go z futra i skóry. Następnie pociął na 3 porcje: dwie ogromne, dla Altair'a i niego, oraz jedną normalną dla Aurory. Jeśli to nie starczy, to wróci tu i przygotuje więcej. Specjalnie nie oderwał futra całkowicie od reszty ciała, teraz mógł zakryć dziurę tym "włochatym dywanem". Spojrzał na siebie. Był cały uwalony krwią i kawałkami mięcha. Przy pomocy śniegu oczyścił się z tego całego syfu. Znów pomagając sobie telekinezą zaniósł głazy z mięsem do jaskini. Ogień płonął wesoło, a po całej grocie rozchodziło się przyjemne ciepło. Usiadł przy ognisku i zacierając ręce zaczął się ogrzewać. Po paru minutach był rozgrzany, toteż przyszła pora na upieczenie mięsa. Nie miał za bardzo pomysłu jak to zrobić, więc postanowił po raz kolejny posłużyć się telekinezą. Może to być wyczerpujące, ale nie miał wyboru. 3 kawałki mięsa uniosły się do góry i zawisły parę centymetrów nad ogniem. Złotowłosy skoncentrowany co jakiś czas obracał się, by upiekły się równo z każdej strony. Z każda kolejną minutą było coraz ciężej, zaczęło dopadać go zmęczenie. Oddech stał się cięższy, a na czole pojawiły się krople potu. Wytrzymał jednak do końca. Po wszystkim ułożył mięso z powrotem na głazach. Najmniejszą porcję zaniósł do dziewczynki.

- Smacznego - powiedział kładąc przed nią płaski kamień.

Sięgnął do plecaka i wyciągnął nóż. Podał go małej, by łatwiej było jej pokroić jedzenie. Kolejna porcja wylądowała przed Altair'em, a za ostatnią wziął się sam. Nie wiedział jak z pozostałą dwójką, ale jemu smakowało. Pewnie dlatego, że nie miał jakiegoś wyszukanego gustu kulinarnego. Przez parę minut panowało milczenie, gdy wszyscy zajadali się posiłkiem. Haz skończył jako pierwszy, był strasznie głodny i pakował sobie do ust wielkie kawały mięcha. Poklepał się po brzuchu, po czym wstał i po raz kolejny sięgnął do plecaka, tym razem wyjmując z niego holo - komputer. Czas napisać raport Trenerowi. Rozsiadł się wygodniej i zaczął pisać. W między czasie wyciągnął swój scouter i zgrał do urządzenia wszystkie zdjęcia, które udało mu się zrobić, oraz koordynaty osady. Po kilkunastu minutach raport był gotowy:

Z wyrazami szacunku Nashi Hazard.

To chyba wszystko. Zdecydował się jednak poinformować przełożonego o bazie znajdującej się gdzieś na zachodzie. Pisząc o misji zabicia Altair'a nic innego nie przychodziło mu do głowy. Nie zamierzał go uśmiercać, ale nie mógł też tego napisać. Musi grać na czas, nic innego mu nie pozostaje. Wybrał adresata i wysłał wiadomość.

Krwistooki spokojnie słuchał słów dziewczyny, i nie uszło jego uwadze to jak się ona trzęsła ze strachu przed nimi. Cóż nic dziwnego. Pewnie takie rzeczy o nich jej naopowiadali, że nie ma co się dziwić, chociaż w tych opowieściach jest sporo prawdy. Na szczęście oni obaj są inni, niż ci którzy byli opisywani. To co sama dziewczynka opowiadała było interesujące. Miała na imię Aurora i ma trzynaście lat, więc jest o parę lat od nich młodsza. Ale zdziwiło go to, że na tej planecie nie ma tylko mrozu, a jest na dodatek las! Dojście tam nawet przez góry nie byłoby problemem, jeśli nie będzie zamieci, bo można w każdej chwili tam polecieć. Niestety ta rodzina u której była najpewniej była martwa, jeśli nie byli wojownikami, a wszystkie stworzenia są tak silne. Nie dziwiło go to, że saiyanie podobno tu nie wytrzymują, ale oni na pewno będą inni. Altair nie zamierza skończyć tak jak oni. Węgiel...tak znany surowiec. Z tego co mu wiadomo surowce naturalne i wszelkie pierwiastki chemiczne są w całym kosmosie takie same, chociaż mogą być też i inne. To że był tu ten czarny kamień tylko ratowało im skórę. Jego towarzysz podziękował za informację, podszedł do niej i okrył ją kocem. Z resztą on sam zamierzał zrobić to samo, no ale nieważne. Tak jak się spodziewał złotooki nie jest taki jak reszta. Hazard mu gdzieś zniknął, gdy tamten udał się do wyjścia. Altair wstał i podszedł powoli do małej a następnie ukucnął przy niej lekko i delikatnie ją obejmując i próbując uspokoić mówił.
-Ciii. Wiem, że się nas boisz. Ale nie martw się. Nikt nie zamierza ciebie skrzywdzić. Mam nadzieję, że nam zaufasz.
Powiedział i zostawiając ją uśmiechnął się do niej, chociaż on chyba jeszcze bardziej ją mógł przestraszyć. No nic korzystając z okazji usiadł gdzieś pod ścianą i wyjął holo komputer, mając zamiar napisać raport do dowódcy. Sporo się zastanawiał, nie wiedząc co ma napisać o drugiej misji, ale w końcu zaczął coś pisać.

Zgodnie z Pańskimi zaleceniami zbadaliśmy teren i natrafiliśmy na mało przyjazną osadę zamieszkałą przez tubylców. Nie mieli oni co prawda żadnej technologii i wyglądali barbarzyńsko. Interesującym do odnotowania faktem było to, że nasze scoutery nic nie wykrywały zanim nie byliśmy dostatecznie blisko ich. Nasuwa mi się na myśl, że to wina pola elektromagnetycznego planety, bądź jest to właściwość jakiegoś pierwiastka ukrytego w pobliskich górach. W każdym razie zostaliśmy zaatakowani przez ogromne trzy lodowe bestie, wiec chcąc, czy nie chcąc z przyczyn niezależnych nawiązaliśmy kontakt z mieszkańcami. Jak już wyżej pisałem, okazali się oni nie przyjaźni. Nie byli silni. Najsilniejszy posiadał poziom mocy 2000 a pięciu najpotężniejszych ich wojowników po 1000. Było ich też nie wielu. Około pięćdziesięciu. Zdołaliśmy się dowiedzieć o tym, że byli tu zsyłani saiyanie, którzy nie radzili sobie w tych warunkach, a także znajdowała się tu jakaś baza. Mamy jej lokalizacje. Natrafiliśmy także na węgiel, ale całkiem możliwe, że znajdują się tu inne surowce takie jak drewno. Przesyłam zebrane zdjęcia i resztę informacji. Co do drugiej misji. Prosiłbym o potwierdzenie tego, że złotooki jest demonem, ponieważ wywiad może się mylić. W każdym razie, misja jest w toku.

Z wyrazami szacunku Nashi Altair Drake.

Niedługo potem wysłał wiadomość, a także wrócił jego towarzysz, trzymając za pomocą telekinezy czarny głaz który był chyba węglem. Większość zostawił w wolnym miejscu, a następnie ki blastem zrobił dół i cześć oderwanego węgla tam wsypał by następnie wsadzić tam swój dawny uniform uprzednio go podpalając za pomocą ki blasta. Tak jak rzekł złotowłosy zaczął doglądać ognia, uważając przy tym by nie zgasł. Gestem ręki zaprosił Aurorę, by usiadła przy ognisku to będzie jej cieplej. Jego towarzysz ponownie wrócił tym razem będąc ubabranym we krwi, ale za to z mięsem, znajdującym się na okrągłym głazie, który był następnie ogrzewany. Całkiem sprytny wymysł. Zamierzał pomóc towarzyszowi, ale on chyba nie potrzebował jego pomocy. W każdym razie podziękował za jedzenie.
-Smacznego!
Rzekł i zabrał się za jedzenie swojej porcji. Dawno się tak dobrze nie najadł i w porównaniu do papki którą kiedyś jadł to było wspaniałe pożywienie. Chociaż oczywiście jako Nashi ma o wiele lepsze jedzenie. Po zjedzeniu porozglądał się i chwilę porozmyślał o tym co teraz będą musieli zrobić. W końcu ruszył do złotowłosego widząc, że ten nic nie robił.
-Jak potrzebowałeś pomocy to wystarczyłoby powiedzieć. Nie musisz wszystkiego robić sam.
Uśmiechnął się, a następnie zastanowił się chwilkę i kontynuował.
-Co teraz robimy? Coś trzeba zrobić z tą dziewczyną. Nie możemy jej tutaj zostawić. Ale też by się przydało ruszyć do bazy jak dostaniemy taki rozkaz, ale wtedy ona by musiała iść z nami. Wątpię by jej rodzina przeżyła, chociaż moglibyśmy spróbować pomóc jej wrócić do tej krainy lasu, do rodziców. Chyba, że masz może jakiś inny pomysł?

OCC:
Regeneracja 15% HP i 15% KI + Regeneracja 50% HP i 50% KI za zjedzenie mięsa, stworka.

Biedne dziewczę cały czas drżało jak liść zdenerwowane. Im bardziej dwaj młodzi Saiyanie starali się być dla niej dobrzy, tym bardziej kuliła się ile mogła. Mimo najszczerszych intencji nie są w stanie jednym pstryknięciem naprawić całego zła, jakie wyrządzali saiyanie od lat. Nie trzeba było być uczonym aby domyślić się, co wojownicy zwykli robić ze swoimi umownymi zapłatami.
Aurora okryta kocem cofnęła się jeszcze dwa metry w głąb jaskini. Ukrywając się nieco cichutko skubała swoją porcję. Patrzyła szeroko otwartymi oczyma na poczyniła obu wojowników. Telekineza Hazarda była dla niej jak sztuczka, a uprzędzenia elektroniczne jak magia. Na tej planecie panował prosty tryb życia. Nawet nazwy wiosek nie były wyszukane. Cywilizacja tutaj zatrzymała się setki lat wstecz.

Nie trzeba było czekać długo aż trener odpisze obojgu. Jednak tym razem wiadomość dostała najpierw do Hazarda, wiadomość zaadresowana do nich obu.



Trener zdawał się wiedzieć o planecie więcej niż im się wydawało. Wychodziło na to, że kazał zbierać im informacje, którymi już dysponował. Sprawdzał ich. Kilka minut po pojawieniu się pierwszej wiadomości oba komputery zapiszczały i na ekranach pojawiły nowe wiadomości od trenera. Tym razem dla każdego osobno. Trener subtelnie wprowadzał małe zamieszanie między obojgiem wojowników.

Przyjąłem. Kontynuuj.

Tym razem trener nie był przychylny dla Altaira. Trener wprowadzał zamęt miedzy nimi. W tym czasie Aurora swoimi rączkami gładziła futra martwych zwierząt. Posiłek, ciepło koca i ogniska zrobiły swoje, nieco się rozluźniła. Siedząc na swoim miejscu odezwała się cichutko:

- Pani Altair, Panie Hazard może zrobić Wam ciepłe ubrania z tych futer. Ja potrafię, nie jestem darmozjadem.

Chwilę po wysłanu wiadomości podszedł Altair. Czarnowłosy z lekkim uśmiechem wypomniał mu, iż wszystko robi sam.

- Przecież pomogłeś, pilnowałeś ogniska - odwzajemnił uśmiech - a tak na poważnie to musiałem przemyśleć parę spraw. A najlepiej idzie mi to, gdy jestem sam, skupiony na jakiejś robocie.

Westchnął usłyszawszy kolejne słowa kompana. Spojrzał wgłąb jaskini, gdzie wtulona w jego koc Aurora powolutku konsumowała mięso. Przynajmniej coś zjadła, bał się, że strach przed nimi nie pozwoli jej niczego przełknąć.

- Mam parę koncepcji - kontynuował - ale na razie poczekajmy na odpowiedź Trenera.

Gdy tylko to powiedział, holo - komputer znajdujący się nadal na jego kolanach dał znać. Przychodząca wiadomość. Nie spodziewał się tak szybkiej odpowiedzi. Po chwili urządzenie Altair'a również zapiszczało. Czerwonooki udał się do swojego plecaka. Haz szybko kliknął odpowiednią ikonę i zabrał się za czytanie. Zacisnął lekko pięść. Niezbyt podobało mu się to, co miał do powiedzenia przełożony. Już miał wyłączyć sprzęt, gdy nadeszła kolejny news. Dwa słowa, które spowodowały u niego szybsze bicie serca. Zupełnie zapomniał o swoim "bonusowym" zadaniu. Usłyszał kolejny sygnał, na holo - komputer Altair'a również nadeszła nowa wiadomość. A to ciekawe, co za dodatkowe wytyczne mógł mu zlecić Trener? Czyżby też miał jakąś ukrytą misję? Ale to bezsensu, skoro on sam otrzymał rozkaz zlikwidowania kompana, to po co zlecać i jemu jakieś inne misje? Myślał nad tym przez chwilę, gdy nagle ciszę panującą w jaskini przerwał cichutki głosik. To Aurora, chyba nieco się rozluźniła skoro zdecydowała się przemówić. A to co powiedziała bardzo go zaskoczyło, choć z drugiej strony nie mógł powstrzymać zachwytu.

- Naprawdę? Zrobisz takie coś dla Nas?

Dość gwałtownie podniósł się na nogi i zbliżył do dziewczynki. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że czymś takim mógł ją śmiertelnie przerazić. Uśmiechnął się lekko i wycofał. Zachowując odpowiedni dystans rzekł:

- To naprawdę miły gest, dziękuję. Ten nóż chyba się przyda prawda? W takim posłuż się nim. I nie zapomnij o ubraniu dla siebie, w Twoim obecnym chyba nie jest zbyt ciepło.

Obdarzył ją jeszcze jednym uśmiechem, po czym udał się w stronę wyjścia. Odpowiedź Trenera dała mu wiele do myślenia. Znów miał mętlik w głowie, nie wiedział co zrobić najpierw. A na taką sytuację miał tylko jedną receptę - solidny trening. To oczyści jego myśli, a być może pozwoli bardziej racjonalnie zbadać ich położenie i wybrać najlepszą opcję.

- Idę potrenować - zakomunikował - nie odejdę daleko, wiec w razie czego wołajcie.

Wyszedł z groty i poleciał kilkadziesiąt metrów dalej. Znalazł sobie kilka metrów wolnej od skał przestrzeni i zaczął od rozgrzewki. W tych warunkach mięśnie wyjątkowo szybko się "spinają", więc ważne jest, aby odpowiednio je rozgrzać. Z każdym kolejnym ćwiczeniem przyjemne ciepło rozchodziło się po całym jego ciele. Czuł już podekscytowanie, chociaż niewiele czasu minęło od walki z bestiami na obrzeżach tej nieprzyjaznej wioski. Wiedział już co będzie robił. Cel jaki wyznaczył sobie już dawno, teraz wreszcie się za to zabierze.

OCC:
Następny post - Trening

Krwistooki wiedział, że tak na prawdę nie wiele pomógł, chociaż rozumiał złotowłosego. Najwidoczniej był on przykładem samotnika, a teraz dostał rozkaz by lecieć z nim na misje. Raczej się szybko nie przyzwyczai. Przynajmniej tak myślał, że może to być taki powód. A z resztą to nie ważne. Dziewczynka się ich bała i cokolwiek by nie robili to nie mogli tego niestety zmienić, ale przynajmniej coś zjadła. Dziwne było to, że chciała by ją zabrał chociaż się go bała....kobiety są dziwne. Nie dostał tak na prawdę odpowiedzi na zadane pytanie, ale ważne było to, że mają już gotowy koncept, a nawet kilka. Altair sam rozmyślał co by tu można zrobić i też było wiele możliwości. W końcu przyszła wiadomość od trenera. To co pisał trochę go zaskoczyło. Najwidoczniej trener wiedział więcej niż myślał, a i na dodatek wszelkie informacje o tej planecie już miał. Nie za bardzo im to pomagało, bo nadal nie dostali żadnych wytycznych. Co ciekawe u Hazarda ponownie zapiszczało tak samo jak u kruczowłosego. Ta wiadomość już go nie zaskoczyła, bo spodziewał się, że trener tak powie. To było do przewidzenia. Z resztą nie obchodziło go to, ale musiał przynajmniej udawać, że stara się rozkaz wykonać. Trochę racji kapitan miał. Nie może z nimi dyskutować bo są wyżsi stopniem. Co do jego kompana....coś mu zaczęło świtać. Czyżby złotowłosy dostał jakąś dodatkową tajną misję jak Drake? Ale czemu tak było? W końcu jak miał go zabić to chyba nie będzie to potrzebne. A może tak na prawdę jest testowany? Ale czy by się posuwali aż do tego? To chyba nie możliwe...ale te ostatnie słowa w wiadomości dają sporo do myślenia. Co by było jakby jego dowódca miał te samo zadanie. Chłopak popatrzył się w jego stronę, a następnie odwrócił wzrok. Nie miał pojęcia jak się jego kompan by zachował. Z resztą nie ma po co o tym teraz myśleć, trzeba działać i zabrać się za główne wytyczne. Schował rzeczy do plecaka i już miał zamiar ruszyć dalej, gdy odezwała się Aurara mówiąc, że może zrobić im ubrania. One akurat by się przydały...zwiększy się szansa na ich przeżycie. Hazard zaraz dał jej nóż i powiedział, by też zrobiła dla siebie.
-Jeśli możesz zrobić coś takiego to będę wdzięczny.
Uśmiechnął się do znajomej.
-To na pewno zwiększy szanse na nasze przeżycie, ale też nie zapomnij o sobie.
Powiedział i wstał myśląc co trzeba zrobić. Gdy usłyszał słowa ogoniastego oprzytomniał. Warto by było potrenować to fakt.
-Ja też idę. jakby co to wołaj.
Tu się zwrócił do dziewczynki a następnie zostawił jej koc i udał się do wyjścia, idąc gdzieś, gdzie nie przeszkodziłby towarzyszowi, i nie zawalił przy okazji jaskini. W końcu trzeba było zacząć trening jak nie chce być kołem u wozu dla wojownika. Rozpoczął od krótkiej solidnej rozgrzewki, aby nic sobie nie nadwyrężyć okazyjnie. Po krótkiej chwili już nie było mu tak zimno jak wcześniej a i jego ciało przyzwyczai się do ujemnej temperatury panującej na tej planecie. Doszedł teraz do wniosku, że to idealne miejsce do treningu komandosów. W każdym razie zaczął krótką przebieżkę w miejscu, oraz skakał z kamień na kamień i prawie poślizgnął się na lodowatej nawierzchni tym samym by się wywalił. Na swoje szczęście złapał równowagę i kontynuował. Pajacyki, przeplatanki czy tez zwykłe rozluźnianie bardzo mu pomagało. Po paru minutach miał już gotowe podstawy i tym samym zmniejszyła się szansa, że coś sobie zrobi. To też doskonała okazja na trenowanie i medytacje, co tylko sprawi, że jego ciało będzie bardziej odporne. Wprost wyśmienity trening w idealnych warunkach które to panują na tej planecie.

OCC:
Start Treningu

Czerwonooki skończył rozgrzewkę, zastanawiając się jaki to teraz może przejść trening. Ogólnie nie potrzebował się uczyć jak na razie żadnych technik, bo i też te co zna to umie...przynajmniej tak sądzi. W każdym razie zimny klimat sprzyja jego treningowi, bo może zdoła choć trochę się uodpornić na mrozy, zanim nadejdzie zamieć. Przekrzywił głowę na boki i zaczął trening. Ogólnie starał się zrobić to co zrobił poprzednio Hazard, a mianowicie miał zamiar podgrzać kamień by się na nim nadawało gotować. W tym celu znalazł jakąś skałę i rozwalił ją jednym uderzeniem ręki. Patrząc na swoje dzieło, starał się znaleźć jakiś kawałek który się nada. W końcu też jakiś to mu się udało zobaczyć, lecz nadal nie było dostatecznie dobry. Postanowił użyć swojego ostrza ki i trochę obrobił go, tworząc coś na kształt płaskiego koła. Na wszelki wypadek zrobił to po parę razy, na wypadek jakby coś mu nie wyszło. Bądź co bądź, złotooki jest bardziej doświadczony w kontroli ki to może mu to iść naturalnie, a Altair musi poćwiczyć swoją kontrolę. Najpierw położył kamień na lodzie a następnie używając małej dawki ki zaczął go rozgrzewać. Niestety przesadził i kamień się stopił z powodu zbyt dużej dawki promienia. Postanowił się jednak tym nie przejmować i wyłożył kolejny kawał skały, starając się tym razem uważać. Niestety chyba puścił zbyt skoncentrowaną energię ponieważ jego rzecz na której trenował wybuchła, rozpadając się ma malutkie kawałeczki. Kolejnym razem zbyt mało użył energii. Jednakże, trening czyni mistrza, toteż postanowił przemyśleć to na spokojnie. Usiadł w siadzie skrzyżnym i zaczął medytować powoli się wyciszając. Ki przepływała przez całe jego ciało sprawiając, że czuł miłe ciepełko. Po pewnym czasie pozbył się wszelkich nie potrzebnych mu myśli. Dysponując czystym umysłem rozmyślał nad techniką lepszej kontroli. Bawił się tym i po chwili cała energia ki zebrała się w jego ręce, a potem przeniósł ją do nóg, by na końcu ponownie rozprowadzić ją po całym ciele. Otworzył oczy mając nowe pomysły. Od razu przystąpił do działania i gdy został mu ostatni okrągły kamień to w końcu równomiernie udało mu się rozprowadzić ki po całym kamieniu przez co cały śnieg pod nim stopniał. Ponownie przesadził z ilością energii. Musi tym razem robić tak, aby nagrzać tylko jedną stronę. W końcu używając promienia, rozprowadzając równomiernie ki po jednej stronie kamienia. Był dumny z siebie. Udało mu się zyskać choć większą kontrolę nad energią. Ale miał zamiar sprawdzić coś jeszcze. Podszedł do pewnej góry i utworzył w ręce ki blasta mając zamiar bawić się tym razem w kopacza. Delikatnie przycisnął dłoń z kulą do ściany roztapiając ją dzięki temu, że lepiej opanował swoją moc. To była niezła zabawa i lepiej mógł tworzyć jaskinię bo była mniejsza szansa, że się zawali, choć trwało to masę czasu. W końcu jednakże się mu to znudziło i wrócił się przystępując do ostatnich rzeczy treningowych. Ćwiczył swoją siłę niszcząc każdą z napotkanych skał, rozwalając je na małe kawałeczki, a niektóre zniszczył promieniem ki. Robił masę ciosów i kopniaków, wyprowadzając je w powietrze w kierunku niewidzialnego wroga. Wyglądało to całkiem śmiesznie ale każdy trening się nada. W końcu gdy skończył postanowił wrócić do jaskini. Zanim jednakże się ruszył usłyszał olbrzymi wybuch, a następnie kolejny. Aż włożył na ucho scouter i go włączył sprawdzając co się dzieję. Na szczęście się okazało, że to był jego kompan toteż odetchnął z ulgą i wrócił do ich bazy.

OCC: Koniec Treningu

OCC: Dopiszcie sobie do ekwipunku ciepłe wdzianka.

Trening zajął mu wiele czasu, nawet nie spostrzegł, że zbliżała się noc. Z minuty na minutę było coraz ciemniej. Gdy wracał do jaskini panował już półmrok. Haz był zadowolony z rezultatów ćwiczeń, jednak jedna rzecz mu umknęła. Pod wpływem ciągłej przemiany w Super Saiyan'a jego organizm przyzwyczaił się do tego stanu. Przebywanie na tym poziomie nie męczyło go już. Nie widział się w lustrze, więc nie spostrzegł, iż jego włosy stały się jaśniejsze, prawie białe. Po chwili był na miejscu. Wszedł do groty. Altair był już na miejscu, natomiast Aurora skupiona była na szyciu. Usiadł przy ognisku by się trochę ogrzać. Gdy już było mu cieplej, przesiadł się na swoje miejsce i ułożył jak najwygodniej, by nieco odpocząć. Zregeneruje choć trochę sił i może zrobi coś do jedzenia. Niestety żadne z ich trójki nie doczekało się kolacji. Powieki Hazard'a przymykały się mimowolnie i nim się zorientował, głowa osunęła mu się na ziemię, po czym zasnął. Śniło mu się, że poleciał sam do bazy Saiyan, o której wspominał przywódca osady. Wkroczył do budynku i rozejrzał się. W środku roiło się od zmasakrowanych ciał jego pobratymców. Poszedł dalej by zbadać wnętrze. Nagle rozległ się jakiś hałas. Spojrzał za siebie i żołądek podszedł mu do gardła. Ożywione zwłoki zmierzały powoli w jego kierunku. Strzelał w nie Ki Blast'ami, lecz nie odnosiło to żadnego skutku. Zombie - ogoniaści byli coraz bliżej. Chwyciły go w swoje lodowate dłonie....

Gwałtownie zbudził się ze snu. Rozejrzał się po grocie. Był świt. Ogień nadal się palił, najwyraźniej ktoś pilnował by nie zgasł. Aurora i Altair smacznie sobie spali. Podparł się na rękach by wstać, gdy nagle wyczuł dłonią coś miękkiego. Spojrzał zdziwiony na komplet ubrań. A wiec dziewczyna skończyła. Uśmiechnął się i chwycił futrzany materiał. Był pełen podziwu, iż zrobiła tyle rzeczy w tak krótkim czasie. Musiała mieć w tym wprawę. Długie kubraki z dziurami na ręce, płaszcz z kapturem, ocieplacze na nogi. Do tego czapy, oraz kilka pasków i rzemieni. Mieli wszystko. Obok jego kompana leżał identyczny zestaw, Aurora sprawiła sobie nieco inny komplet. Odłożył to wszystko z powrotem na kupkę, przeciągnął się i wyszedł na zewnątrz. Warunki nie zmieniły się zbytnio, jednak po nocy spędzonej w ciepłym pomieszczeniu, jakoś bardziej odczuł mróz. Czym prędzej zabrał się za obrabianie mięsa na śniadanie. Specjalnie nie nałożył na siebie nowych ciuchów, by nie ubrudzić ich podczas tego procesu. 10 minut później siedział z powrotem przy ognisku, piekąc 2 ogromne kawałki mięsa i jeden mniejszy. Ponownie posłużył się przy tej czynności telekinezą. Obracał co jakiś czas mięcho, ziewając przy tym potężnie. Wreszcie posiłek był gotowy. Położył dwa płaskie kamienie ze strawą obok Aurory i Altair'a, a sam zabrał się za swoją porcję.

Krwistooki po skończeniu treningu postanowił wrócić do jaskini. Podczas powrotu, ze zdziwieniem zaobserwował, że już jest noc. Nawet się nie spodziewał, że jego nauka może tyle potrwać. Na szczęście nie był daleko toteż nie zgubił się i z łatwością dotarł do tymczasowej bazy. Widząc to, że dziewczyna jest skupiona, postanowił jej nie przeszkadzać. Hazard jeszcze nie wracał przez jakiś czas, ale wiedział, że sobie poradzi. Gdy wrócił, zaobserwował pewną interesującą zmianę...jego włosy była o wiele jaśniejsze, prawie przypominające kolor biały. Pomyślał, że to dziwne, ale wolał się towarzysza o to nie pytać i po prostu zasnął, raczej nikt ich by nie mógł zaatakować podczas snu, a jakby było inaczej to raczej zostaną wybudzeni, przez pikanie scouterów. Jak przez mgłę widział osobę bardzo podobną do niego...wręcz wyglądającą jak jego sobowtór, a jedyne co ich różniło to źrenice które to też ktoś wyglądający jak on miał podobne do...demonicznych. To co zobaczył, zmroziło w nim krew w żyłach. Demon stał ubabrany we krwi swoich przeciwników pośród wielu ciał, a na jego twarzy było widać psychodeliczny uśmiech i zimne spojrzenie przeszywające duszą. Masa trupów, swąd ciał. Krew, śmierć i zniszczenie. Wielki pożar trawiący całą planetę i on stojący po środku, a za nim upiorna armia. Co dziwniejsze nie tylko były tam demony, ale także umarlaki i zwyczajne rasy stojące pośród tego zniszczenia. Wyglądało to jakby jego sobowtór popatrzył się w oczy Altaira i...uśmiechał się złowrogo. Zaczął uciekać, a demoniczny władca pobiegł za nim, gdzie też słychać było jego złowieszczy śmiech. Wiedział, że nie ma szans w walce z nim. Instynkt zadziałał sam i odważny wojownik po prostu biegł przed siebie. Cały świat zaczął się zmieniać w ciemność, a następnie zanikać. Chłopak znalazł się w samym sercu pustki i ostatnie co widział to jego oczy. Obudził się gwałtownie oddychając. Cały ten sen był taki realny. Domyślał się kim był jego sobowtór...Lethal. Jedyna osoba której nie chciałby spotkać a która była nim...chociaż sam nie wiedział dokładnie jak to jest. Lodowaty chłód podziałał dziwnie kojąco. Zauważył, że Hazard robi śniadanie, natomiast Aurora sobie spała. Nie przywitał się nawet. Patrzył się ślepo, pustym wzrokiem na ścianę. Dopiero mocniejszy podmuch i zapach jedzenia go wybudził. Dojrzał niedaleko jakieś ubrania. Najwyraźniej to przygotowała dziewczynka. Musiał przyznać, że wyszło jej to znakomicie. Gdy wszyscy byli przebudzeni powiedział krótkie.
-Dzień dobry.
A następnie wstał i ruszył przed jaskinie. Mróz działał na niego kojąco i dopiero gdy trochę się uspokoił to postanowił wrócić, a przed nimi leżało już śniadanie. Najpierw postanowił pójść do dziewczyny. Gdy znalazł się niedaleko niej, uśmiechnął się.
-Dziękuję, że zrobiłaś dla nas ubrania. Na pewno się przydadzą.
Potem usiadł tam gdzie była strawa i rzekł.
-Smacznego.
A następnie zaczął jeść. Jednakże przez dłuższy okres czasu nie mógł przejść na porządek dzienny po tym koszmarze.

Zajadał się w spokoju przyrządzonym przez siebie jedzeniem, gdy nagle usłyszał jakiś dziwny odgłos. Jego towarzysz jakoś niespokojnie oddychał. Leżał zwrócony tyłem do złotowłosego, więc nie wiadomo było czy obudził się, czy jeszcze śni. Zagadka rozwiązała się po paru minutach. Altair wstał i ruszył w stronę wyjścia, witając się krótko.

- Dzień dobry - odparł - ale chyba nie dla każdego.

To ostatnie zdanie wypowiedział już po tym, jak czarnowłosy opuścił jaskinię. Trochę dziwnie się zachowywał, ale cóż, to jego sprawa. Haz nie zamierzał go o to wypytywać, zechce to sam mu powie. Chociaż czy naprawdę tego chciał? Jak tak sobie przypominał, to nikt nigdy nie zdradził mu jakiegoś swojego sekretu, nie podzielił się swoimi zmartwieniami. Chyba nie jest dobrym materiałem na pocieszyciela. Zajął się znów śniadaniem, a po minucie obudziła się również Aurora. Saiyan uśmiechnął się do niej, przełknął spory kawałek mięsa, który miał w ustach i rzekł:

- Wyspałaś się? Chciałbym Ci podziękować za te ubrania, są wspaniałe. Nie spodziewałem się, że tak szybko sie z tym uwiniesz. Smacznego - wskazał brodą na strawę leżącą u stóp dziewczynki.

Gdy już uporał się ze swoją porcją, wstał i zaczął przymierzać nowe ciuchy. Pasowały, chociaż nie to było najważniejsze. W międzyczasie wrócił Altair i zaczął jeść. Haz podszedł do wyjścia i opierając się o ścianę groty, czekał aż reszta skończy. Warunki na dworze nadal były ciężkie, lecz teraz, zaopatrzeni w futrzane ubrania, nie będą tego aż tak odczuwali. Miał już w głowie gotowy plan. W grocie rozległy się dźwięki, świadczące o gotowości do działania. Stanął na środku pomieszczenia i rzekł:

- Najedzeni? Jeśli tak to ruszamy, ubierajcie się. Lecimy do Wioski Lasu, mam nadzieję że wskażesz nam drogę Auroro.

Spojrzał badawczo na dziewczynę. W zasadzie nie miała powodu by im odmawiać. Może nadal się ich bała, ale przez ostatnie kilkanaście godzin udowodnili jej chyba, że nie są tacy jak reszta Saiyan, o których wiele się nasłuchała. Wioska do której się wybierają może dostarczyć im nowych informacji o tej planecie. A przy odrobinie szczęścia może ich towarzyszka spotka znajome twarze i będzie można ją tam zostawić. Co jak co, ale nie zamierzał wiecznie z nią podróżować.

Krwistooki spokojnie jadł sobie posiłek rozmyślając o tym śnie. Jego koszmary zawsze miały związek z tą jedną osobą. Czyżby Lethal był bliski przebudzenia? Jeśli tak to będzie bardzo nie dobrze. Nie uśmiechało mu się oddanie swojego ciała i duszy temu demonicznemu władcy, bądź co bądź już raz oparł się opętaniu, zyskując tym samym o wiele większą moc. Dzięki temu uzyskał Czarną Aurę, która nie raz ratowała mu życie w trudnych sytuacjach. Jednakże nie zamierzał na tym poprzestać, chociaż nie pytał się już jak Hazard uzyskał tą samą moc co Siegrein, jego zmarły towarzysz.
"-I co Siegrein...za taką planetę zginąłeś? Planetę, gdzie tylko moc i siła jest ważna. Dla osób, dla których byłeś niczym? Wojownikiem na rzeź? Co....poległy...towarzyszu..."
Chłopak mimowolnie zacisnął pięść. Nadal nie mógł uwierzyć, czemu jego dawny kompan się poświecił. Dla większości był pewnie nic nie warty...Postanowił jednak nie psuć sobie jeszcze bardziej humoru i dokończył jedzenie, a następnie wstał i ubrał się w nowe ciuchy. Było mu teraz bardzo cieplutko. Dziewczyna odwaliła kawał dobrej roboty.
-Naprawdę wspaniała robota Auroro.
Mówiąc to odwrócił się do dziewczyny, obdarzając ją uśmiechem. Ich szanse teraz gwałtownie wzrosły. Jednakże cokolwiek by się nie stało nie zamierza pozwolić umrzeć swoim towarzyszom, nawet jeśli to on miałby przy tym stracić swoje życie. Gdy usłyszał pomysł złotowłosego, pokiwał głową na znak, że to wspaniały pomysł. W końcu zapewnią jej jako taką ochronę, bo przecież jak z nimi będzie podróżowała to coś się jej może stać. Chociaż co do tej wioski lasu....nie. To na pewno dobry pomysł nie ma co o tym rozmyślać.
-Gotowy.
Odrzekł poprawiając scouter i swoje ubranie, a następnie powoli podchodził bliżej Aurory.
-Chyba ci się to nie spodoba, ale znowu będę musiał cię unieść, gdy będziemy lecieć.
Powiedział trochę smutnym głosem. Nie miał pojęcia, czy ona dalej się ich boi czy też nie. Ale jeśli chcą tam dotrzeć to nie mają wyboru...muszą tam polecieć. Może, gdy dotrą do wioski to dowiedzą się czegoś nowego? W każdym razie warto też będzie później zwiedzić tą bazę, tak na wszelki wypadek.

Wszyscy najedzeni, ubrani w ciepłe ubrania, więc czas ruszać w drogę. Mina Altair'a świadczyła, iż ten pomysł przypadł mu do gustu. Natomiast mina Aurory sugerowała, iż nie ma za bardzo pojęcia jak trafić stąd do Wioski Lasu.

- Nie dasz rady? - spytał rozczarowany - Na pewno? Eh w takim razie spróbujemy inaczej. Polecimy do osady z której Cię zabraliśmy i może tam coś sobie przypomnisz. Alt... - dodaj po chwili.

Jednak jego towarzysz jakby czytał mu w myślach. Sam pofatygował się do dziewczyny i zaproponował pomoc podczas lotu. Dobrze, że trafił mu się taki kumaty gość. Chociaż bardzo przejął się swoim dowództwem, starał się dbać o kompanów, a przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji pieczołowicie analizował ich sytuację, to fajnie że nie jest sam i zawsze ktoś może podsunąć mu jakiś pomysł. Cała trójka wyszła już na zewnątrz. Mijali właśnie ciała bestii, gdy Haz'owi przyszedł do głowy pewien pomysł.

- Moment - rzekł podchodząc do ogromnych pysków.

Imponujące kły. I rogi. Mogą się jeszcze na coś przydać, podobnie jak futro. Tylko jak się z tym zabrać?

- Altair możesz poucinać im te kły i rogi? I pazury też. Wiesz co, może jeszcze nieco futra? Tak, też może się przydać. Zaraz Ci pomogę, tylko coś załatwię.

Czym prędzej wrócił do jaskini, musi znaleźć coś, w czym będą mogli to ulokować. Po co tak w ogóle to robić? Być może na tej planecie obowiązuje handel wymienny, a te trudno dostępne materiały mogą okazać się bezcenne. Zależy im tylko na jednym - informacjach, a kto wie jaką wiedzą podzielą się z nimi tubylcy w zamian za takie rarytasy. Rozejrzał się po grocie, lecz nie dostrzegł niczego, co by się nadawało. Kręcił się bez celu wokół pomieszczenia. Dostrzegł swój plecak gdzieś w kącie. Doskonale znał jego zawartość, ale może coś uchowało się na dnie. Ostrożnie wyjął wszystko ze środka. Nagle na samym dnie wyczuł coś małego. Wyjął to i ze zdumieniem dojrzał małą kapsułkę. Jego statek zamieniony w coś takiego prezentował się niemal identycznie. Ciekawe co kryje w sobie ten przedmiot. Wyszedł z powrotem na zewnątrz, nacisnął i rzucił kapsułkę przed siebie. Po paru sekundach, wśród kłębów dymu pojawiła się.... skrzynka! A przynajmniej coś w tym rodzaju. Długa na kilka metrów, szeroka na półtora, może dwa. Idealnie nadawała się na przechowanie rogów i całej reszty.

- Super - zawołał - składujemy to wszystko do środka.

Altair pozbawił już jednego potwora wszystkiego o co go prosił. Czym prędzej pomógł mu z drugim ciałem. Po paru minutach pojemnik był wyładowany pazurami, rogami, kłami i futrem, które zawinął w rulony. Zamknął skrzynkę i z powrotem transformował do postaci małej kapsułki, którą schował.

- No dobra, ruszajmy w drogę.

Jako pierwszy wybił się do góry. Założył scouter i sugerując się zapisanymi w nim koordynatami Wioski Lodu, obrał właściwy kurs. Nie leciał za szybko, miał na uwadze to, że Altair musi uważać na dziewczynę. Lot do celu zabrał im prawie godzinę. W oddali widać było zarys osady. Wyczuł obecność jej mieszkańców, o czym dały znać również scoutery. Zaczął lecieć coraz niżej, aż w końcu wylądował między jakimiś skałami ze 300 metrów od domków.

- I jak Auroro, poznajesz coś? - spytał, gdy tylko jej stopy dotknęły podłoża - wiesz w którą stronę mamy lecieć do Wioski Lasu?

Krwistooki tak myślał właśnie czy by Aurora pamiętała drogę do wioski, ale prawda okazała się zgoła inna. W końcu była młoda toteż, było to możliwością, że nie wie gdzie się może ona znajdować. W każdym razie nic nie odpowiadała na to, że będzie musiał ją ponownie nieść. Hazard wymyślił tym razem zgoła coś innego. Trzeba było ją zabrać do poprzedniej osady ponownie, chociaż tubylcy dobrze ich nie potraktują, a groźbą mogą się wiele nie dowiedzieć, albo dowiedzą się jakiś kłamstw. Trzeba by było czymś im zapłacić. Na dodatek jego złotowłosy towarzysz ruszył się bliżej ogromnych stworów uważnie je oglądając, gdzie też odrzekł, by poucinać im rogi, pazury, zębiska i pozostałe futro jakie zostało. To była myśl. Dzięki temu będzie można im jakoś zapłacić, co da im możliwość poznania jakiś wskazówek a i sami tubylcy może będą bardziej chętni ich wspomóc. Altairowi chodziła po głowie ostatnio myśl by uczyć się szermierki, lecz na razie nie miał czym, a sam ki sword ledwo co mu starczał na to. No trudno wymyśli się co innego. Pokiwał głową do kompana i uklęknął nad stworem tworząc miecz z ki a następnie rozcinał wszelkie rogi, pazury, i zębiska z każdego stwora by pod koniec zabrać się za futerko. Jego miecz wchodził bez problemu jak w jakieś masło, więc dość szybko i sprawnie mu to szło, ale z mocniejszymi rzeczami jak rogi, miał lekki kłopot, chociaż nie narzekał. Złotooki poszedł coś załatwić, toteż czarnowłosy miał sporo czasu. Po chwili saiyan wrócił, a on usłyszał dziwny odgłos. Gdy się obejrzał, zauważył dość sporą skrzynkę. Jak to dobrze, że mieli coś takiego. Uśmiechnął się i kontynuował a z pomocą ogoniastego, szło mu to jeszcze sprawniej. Wszystko ładowali w jakieś dziwne rulony, a następnie składowali to do skrzyneczki, gdzie też ona zniknęła zamieniając się w kapsułę jak ich pojazdy. On sam na chwilę zawrócił i zamknął kapsułę, zabierając ją ze sobą w zminiaturyzowanej wersji. Natomiast nóż miał cały czas przy sobie jakby mu był potrzebny. Gdy usłyszał rozkaz Hazarda, to podszedł wolno do Aurory i lekko ją chwycił unosząc delikatnie do góry i trzymał ją w obu rękach. Widząc jak to wszystko wyglądało spalił buraka, ale uniósł się w powietrze i poleciał za wojownikiem. Po pewnym czasie dotarli w okolice osady i wylądowali, gdzieś niedaleko wioski a on odstawił kobiete. Gdy tamten zadał pytanie dziewczynie to Altair chwilę się nad tym zastanowił i też się jej zapytał.
-A może pamiętasz coś, co mogłoby nam pomóc, lub naprowadzić? Jak wyglądała twoja wioska? Ogólnie o niej opowiedzieć, to zawsze też będzie można się o nią zapytać, a może i my będziemy mieli ułatwioną szansę dostania się do niej.
Krwistooki uśmiechnął się do dziewczyny, starając się jej nie wystraszyć.

Gdy Aurora złapała go mocniej kurczowo się niego trzymając, i będąc bardzo blisko niego, czarnowłosy momentalnie zrobił się czerwony na twarzy i było mu niezmiernie gorąco. Może to dzięki temu ubraniu? W każdym razie leciał dalej nie zastanawiając się nad tym dalej, chociaż sam nie rozumiał czemu się tak zachowuje. Wciąż się uczy o emocjach. Jednakże, przebywanie obok przeciwnej płci tak blisko wywołuje w nim dziwne i niecodzienne uczucia. Lot się dłużył niemiłosiernie i zaczęło mu być coraz bardziej zimno. W końcu Aurora wskazała im drogę opisując wioskę. Z tych informacji wynikało to, że diametralnie się różniła od lodowej osady, oraz także od całego tego miejsca. Poleciał razem ze złotookim towarzyszem w miejsce wskazane przez dziewczynkę. Ponownie było mu niezmiernie zimno, a mając złe przeczucia, zatrzymał się i wylądował.
-Czekaj chwilę Hazardzie.
Odrzekł do swego towarzysza i odstawił dziewczynę dotykając jej policzek, lekko swoją dłonią.
"-Cholera."
Dziewczyna bardzo zmarzła toteż nie wiele myśląc zdjął z siebie futro.
-Zaczekaj tu chwilkę.
Powiedział do niej, zostawiając ją ze swoim kompanem, i przykrył ją futerkiem by bardziej nie zmarzła. Nigdy nie martwił się o siebie, a jego dobroć mogła być przyczyną jego zguby. Wpadł mu jednakże do głowy pewien pomysł. Rzucił kapsułkę na ziemię, i przeszukując rzeczy uśmiechnął się.
-Zaraz wracam.
Rzekł do reszty i odleciał nie daleko zbierając po drodze kamienie i tym podobne rzeczy. Następnie wrócił się do obozu i zaczął układać kamienie na kształt koła z zamiarem zrobienia ogniska, by było im cieplej, a sama dziewczyna nie zamarzła na kostkę lodu. Zważywszy, że nie leciał wtedy daleko nie musiał zapisywać miejsca na mapie w scouterze, ale tym razem to zrobił i poleciał w poszukiwaniu jakiejś jaskini. Na szczęście długo nie szukał i znalazł małą grotę. Wszedł do niej i aktywował aurę. Zawsze go dziwiło, że jego aura choć była czarna to biła z niej dziwny blask, rozświetlający magicznie teren. Nie postanowił się tym jednakże kłopotać i tworząc ki blasta w dłoni zaczął "kopać". Po prostu przybliżał swoją dłoń i za pomocą ki topił litą skałę, rozgrzewając ją do niewiarygodnych rozmiarów. Po paru minutach dostał się do małego złoża węgla. Miał tym razem szczęście. Odłupał kawałek i zaczął powoli kierować się do wyjścia. Niestety tym razem los nie był po jego stronie. Usłyszał ryk jakiejś ogromnej bestii. Nie zdążył się nawet ruszyć, gdy zobaczył ją w swojej pełnej okazałości. Wielka bestia o białym futrze, mająca całkiem pokaźną gromadę zębisk w paszczy. Tym bardziej wyglądała na sporą, gdy stanęła na obu tylnych łapach.
"-No to pięknie."
Machnęła swoimi przednimi łapami mając zamiar trafić krwistookiego. Ten na szczęście instynktownie odskoczył w tył. Musiał robić to ostrożnie. Wyjął swój nóż i zaczął okrążać niedźwiedzia. Ten chyba wiedział co się święci bo zaryczał przeraźliwie i rzucił się w stronę saiyana odrzucając go na pobliską ścianę jaskini. Chłopak głucho walnął o nią czując ból w plecach, lecz szybko powstał bo wróg szarżował. Poleciał do góry i unikając ataku sprawił, że rywal rąbnął o litą skałę będąc trochę ogłuszonym. To wykorzystał mężczyzna, i zapikował w stronę ofiary wbijając się nogą w jego plecy, a następnie złapał się go obiema rękoma. Potwór nie dawał za wygraną i próbował go zrzucić, chociaż ogoniasty trzymał się dzielnie i nożem starał się rozciąć gardło stworzeniu. Jego futro jednakże było wytrzymałe, gdy ten żył toteż, nic mu nawet nie zrobił, a jego broń została mu wytrącona z dłoni, a on sam ponownie walnął o jakiś głaz, niszcząc go. Nie miał czasu się masować po plecach i uniknął kolejnej szarży, bo po prostu przeturlał się bliżej noża, gdzie też potem schował go. To był silny i dziki zwierz, ale nie miał z krwistookim żadnych szans. Uśmiechnął się i tworząc ki sworda zaczął biec w jego stronę. Tak samo postanowił skołowany miś i ruszył na niego z zamiarem ostatecznego pokonania swojego przeciwnika. Gdy byli już blisko to Altair obrócił się i skoczył bokiem, robiąc obrót w powietrzu, gdzie też mieczem z ki odciał przeciwnikowi łeb, a ciało bezwładnie upadło na glebę. Walka była zakończona, a on był zwycięzcą. Wziął ciało napastnika, i głowę zwierzęcia. Po parunastu minutach od swojej wyprawy wrócił do mini obozowiska.
-Wybaczcie, że trwało to tak długo.
Uśmiechnął się i łeb rzucił gdzieś daleko, by im nie przeszkadzał, a truchło po prostu położył. Wyjął kawałek węgla i rzucił go na koło utworzone z kamieni, a następnie za pomocą ki blasta podpalił. Teraz przyszła pora na jedzonko. Najpierw rozłupał parę głazów, dzięki czemu wyglądały na płaskie talerze. Podszedł do stwora i używając miecza ki, pozbył się futerka, łagodnie je odcinając. To samo zrobił z kośćmi, by nie przeszkadzały w jedzeniu, a także odciął pazury i zębiska, tak na wszelki wypadek.
-Hazardzie, zajmiesz się gotowaniem obiadu? Niestety nie mam telekinezy czy choćby wprawy.
Zapytał się złotowłosego, a on sam ruszył do swojej kapsuły i wyjął z niej duży kubeczek. Kątem oka dojrzał lodowisko. Gdy tam dotarł i rozwalił lód, jego oczom ukazała się czysta woda. Fortuna była po ich stronie. Zanurzył naczynie w wodzie, a następnie wyjął je i położył na śniegu, by następnie ponownie rozłupując jeden kamień stworzył z niego małe kółko i za pomocą energii zaczął je nagrzewać. Gdy to zrobił postawił tam kubek, nastawiając wrzątek. Po skończeniu rozwalił kamień, a sam udał się do Aurory, dmuchając przy okazji na wodę. Była niby gorąca, ale zdatna do picia, i raczej nie oparzy sobie niczego. Gdy do niej dotarł przekazał jej kubek z wodą.
-Masz, tylko uważaj bo gorące.
Uśmiechnął się, a sam usiadł trochę dalej. Jego towarzysz doskonale przygotował dwie duże porcje i jedną mniejszą, toteż wszyscy mogli sobie smacznie pojeść.
-Smacznego.
Rzekł i zaczął jeść swoją porcję. Gdy wszyscy skończyli wziął od dziewczynki kubeczek i futerko. Ubranie założył na siebie a kubek schował, i to samo zrobił z kapsułą zmieniając ją w kapsułkę, by pod koniec ją schować.
-A przy okazji pozbyłem się także pazurów i zębów poprzednio to można je włożyć do skrzynki.
Powiedział i też pomógł z tym towarzyszowi. Teraz byli całkowicie gotowi do drogi, ale zanim to nastąpiło na wszelki wypadek pozbył się z towarzyszem wszelkich śladów po obozie.
-To co gotowi? Jak tak to ruszajmy.
Podszedł do dziewczyny i lekko czerwieniąc się delikatnie ją podniósł i leciał w poprzednio wskazane miejsce. Po około godzinie zauważyli dziwną czarną plamę, a ich scoutery nic nie wykrywały. Gdy wylądowali ich oczom ukazało się przerażające miejsce. Zanim dziewczyna zdołała, by na to spojrzeć to zakrył swoją dłonią jej oczy.
-Lepiej nie patrz.
To było istne cmentarzysko...co się tutaj stało? Wszędzie unosił się odór śmierci i ciał, a po wiosce nie było ani śladu.
-Co robimy?

OCC:
Haz opisuje pogorzelisko .

Aurora nie potrafiła dokładnie wskazać w którym kierunku mają się teraz udać. Co prawda pokazała ręką na północ od wioski obok której się znajdowali, ale chyba sama nie była pewna czy dobrze ich naprowadza. Opisała jednak wygląd osady i to mogła być cenna wskazówka. Będą wiedzieli, że są na miejscu gdy uda im się odnaleźć poszukiwane miasteczko, w którym rośnie masa drzew, a chatki zrobione są z drewna. Był na Ziemi, wiedział jak owe drzewa wyglądają, choć nie wykluczone, że te tutejsze będą prezentować się nieco inaczej. Jednak najpierw sprawdzą kierunek podany im przez dziewczynę.

- W porządku, lećmy tam - rzekł - na razie ostrożnie, żeby nikt nas nie widział.

Lecąc metr lub dwa nad ziemią opuścili obszar, gdzie mogliby zostać zauważeni przez mieszkańców Wioski Lodu, po czym wznieśli się wyżej i obrali odpowiedni kurs. Póki lecieli, złotowłosy myślał o tym co mogą spotkać na miejscu, a także obmyślał różne strategie działania. Aurora wydawała się spokojną i sympatyczną osobą, toteż miał nadzieję, iż jej pobratymcy będą tacy sami. Z takimi łatwiej się dogadać, w przeciwieństwie do tych gburów z którymi przyszło im rozmawiać wczoraj. Uratowali ich wioskę od zagłady, a Ci nawet nie podziękowali. Ba, zamiast tego obrazili ich i łaskawie pozwolili zabrać ze sobą ciała bestii z których mieli jedzenie i futro. Chociaż trudno ich za to winić, skoro spotkały ich nieprzyjemności ze strony jego przodków, to nie dziwota że nie mieli zaufania do ogoniastych. Spojrzał do tyłu, gdzie Altair leciał niosąc na rękach dziewczynę. Haz uśmiechnął się na widok jego czerwonej twarzy, najwyraźniej krępowała go bliskość przedstawicielki płci przeciwnej. Taa, sam się śmieje, a pewnie byłby równie zawstydzony co czarnowłosy. Jego towarzysz zatrzymał się nagle, więc zrobił to samo. Spojrzał na niego pytająco. Chłopak wylądował, odstawił Aurorę i odszedł gdzieś na bok, informując iż wróci na chwilę. Po kolejnych jego czynnościach złotowłosy domyślił się, że Czerwonooki zamierza zrobić postój na posiłek. Dobry pomysł, gdy pomyślał o jedzeniu dało się słyszeć niezbyt głośne burczenie jego brzucha. Usiadł na jakiejś skale i czekał. Altair poszedł gdzieś dalej, więc został sam z ich nową towarzyszką.

- Eh, zimno tu - rzekł w jej stronę.

Dopiero po paru sekundach uświadomił sobie, że to co powiedział było idiotyczne. Każdy kto spędził tu choć minutę, doskonale zdaje sobie z tego sprawę. Odchrząknął i kontynuował:

- Znaczy eee chodziło mi o to, że na mojej Ojczystej planecie panuje zupełnie inny klimat, jest tam strasznie gorąco z porównaniu z tutejszymi warunkami. Nie jesteśmy z Altair'em przyzwyczajeni.

Uśmiechnął się krzywo jakby powiedział średnio śmieszny żart. Po co się odzywał, przecież dziewczyna i tak pewnie nadal się ich boi. No ale siedzieć tak w milczeniu, niezbyt ciekawa perspektywa. Nim zdołał wymyślić jakiś inny temat, wyczuł ciekawą rzecz. Do jego kompana ktoś lub coś się zbliżało. Bardzo mała Ki w porównaniu do tej czarnowłosego, ale ciekawiło go co to za nieoczekiwany gość. Jakiś czas po ich spotkaniu, ta słabsza zaczęła maleć, a po kilku kolejnych sekundach zniknęła. Prawdopodobnie to jakiś dziki zwierz, który chciał zjeść Altair'a na obiad. Jednak wyszło na odwrót. Głowa miśka malowniczo poleciała daleko od ich obozowiska, a czerwonooki zaczął przyrządzać mięso. Haz został poproszony o jego upieczenie.

- No pewnie - odrzekł.

Z brodą wspartą na ręce leniwie obracał mięsko by upiekło się równo z każdej strony. Miał już w tym wprawę. Czarnowłosy tymczasem zajął się ugotowaniem wody dla Aurory. Gorący napój powinien nieco ją rozgrzać. Parę minut później złotowłosy klepał się z lubością po brzuchu. Dieta oparta w całości na mięsie wcale mu przeszkadzała, wręcz przeciwnie, uwielbiał ten smak. Przy okazji wzbogacili swą kolekcję kłów i pazurów o te należące do niedźwiadka.

- Tak, lecimy dalej - zarządził, po czym ponownie wznieśli się w powietrze.

Lecieli kilkadziesiąt minut, gdy nagle na horyzoncie dało się coś zauważyć. Czyżby wioska której szukali? Nie, chyba nie, nikogo tam nie było. Nie wyczuwa niczyjej energii. Polecieli jednak tam i wylądowali w samym środku pogorzeliska. Rozejrzał się wokoło z szeroko otwartą buzią. Natychmiast coś sobie uświadomił. Obejrzał się szybko za siebie, jednak Altair pomyślał o tym szybciej i zakrył dziewczynie oczy by nie patrzyła. Pewności nie było, ale to może być jej rodzinna osada. Spojrzał na chłopaka, przełknął ślinę i rzekł:

- Idzcie stąd... gdziekolwiek. Zaraz do Was dołączę.

Nie było tu żywej duszy, jednak chciał się rozejrzeć. Gdy dwójka jego kompanów odleciała, omiótł wzrokiem cały ten cmentarz. Faktycznie rosły tu drzewa, jednak teraz zostały z nich jedynie czarnawe pnie. Spalone chaty straszyły swym wyglądem. W powietrzu unosił się nieprzyjemny zapach. Podszedł do jednego z mieszkanek i zajrzał do środka. Dostrzegł trzy spopielone ciała. Zacisnął pięści i wyszedł. W każdym kolejnym domku zastawał ten sam widok, a szczątki znajdowały się również na zewnątrz. Zacisnął pięści ze złości. Kto mógł to zrobić? Całość pokrywał już biały puch, ale nie mogło się to wydarzyć dawno. Kto zdobyłby się na taki czyn? Wymordować całą wioskę, czy spalić ją żywcem, co za różnica. Wiedział jedynie, że gdyby spotkał sprawców to nie hamowałby się i sam wymierzyć sprawiedliwość. Obszedł osadę jeszcze raz, lecz nie było mowy o znalezieniu czegoś przydatnego, co naprowadziłoby ich na ślad innej. Spojrzał na ten smutny, a zarazem mrożący krew w żyłach widok i odleciał, kierując się w stronę energii dwójki towarzyszy. Żal mu było dziewczyny, z pewnością zobaczyła co stało się z tym miejscem. Jej opis pokrywał się z tym co zastali, a raczej co powinni zastać. Były drzewa, były drewniane domy. Pozostawała iskierka nadziei, że była to jakaś bliźniacza wioska, chociaż nie powinien tak myśleć. Śmierć to śmierć, na tej planecie jest ktoś niebezpieczny, kto być może lubuje się w bólu i cierpieniu innych. Miał wielką ochotę się z tym kimś spotkać.
Wylądował przy czerwonookim i ich małej towarzyszce. Spojrzał z góry na Aurorę. Chciał ją o coś spytać, lecz nie wiedział jak się za to zabrać. Po tym czego dopiero była świadkiem. Ale nie mógł czekać, musieli jak najszybciej ruszać dalej. Kucnął przed nią tak, że ich twarze znalazły się na tej samej wysokości.

- Auroro - rzekł najcieplejszym głosem na jaki było go stać - czy słyszałaś kiedykolwiek o innych miejscach na tej planecie, o innych zamieszkałych terenach? Choćby jakąś wzmiankę....