Wielkie jezioro

Jest to jedno z nielicznych i zarazem największych jezior na namek. Wśród zielonych tubylców chodzą pogłoski, że w okolicach tego niezwykłego jeziora mieszka potężny trener zdolny wykrzesać ogromną siłę oraz nauczyć niezwykłych technik. Problem w tym, że jest to jedynie legenda i jeszcze nikomu nie udało się odnaleźć owego, niezwykłego mistrza. Przez liczne plotki na temat tej dziwnej okolicy łatwo można natrafić tutaj na zmutowanych nameczan lub patrole changelingów. Dodatkowo pobliskie jaskinie i sama głębia jeziora skrywa wiele sekretów i drogocennych, zaginionych przedmiotów.

Słońce było tutaj bardzo ostre. Młody wojownik przymykał oczy wykrzywiając twarz, by choć częściowo uchronić się od oślepiającego blasku. Czuł się coraz lepiej. Kroki stawiane początkowo ostrożnie i nieufnie stawały się coraz pewniejsze i szybsze. Czuł się tutaj lżej niż na swojej planecie. Czuł się jak na Ziemi. To właśnie temu zawdzięczał tak szybki powrót do lepszego samopoczucia. Mimo tego nadal był słaby. Rozglądał się wokoło raz po raz dostrzegając to coraz to dziwniejsze elementy. Nie był u siebie. Ten świat... Czym on jest? Nie wyglądał normalnie. Był jakby magiczny, zbyt cichy i zbyt spokojny. Czuł się jak w bajce. Czy to możliwe? Czy to raj? Może już dawno nie należał do świata żywych?

Rozpoznawczy marsz przerwało skręcanie w kiszkach i donośny, charakterystyczny dźwięk dochodzący z żołądka. Był cholernie głodny. Nie myślał jednak o tym. Od czasu do czasu przypominało mu o tym fizyczne burczenie. Głowę miał jednak zajętą czym innym. Tyle myśli. Już nawet nie zastanawiał się nad swoim położeniem. W głowie miał tylko widok jedynej bliskiej mu osoby, jaką miał. Safari. Wysłał go na Ziemię. Ale co się z nim stało? Czy udało mu się bezpiecznie tam dotrzeć? Dlaczego nie daje mu znaku życia? Z resztą, jak miałby dać? Nie ma z nim kontaktu. Czarne myśli zaprzątały głowę ogoniastego. Jeśli coś mu się stało, zabije sprawcę. Kimkolwiek by nie był i jakkolwiek silny by się nie stał. Z drugiej jednak strony Rapsley był bardzo silny. Niemal dorównywał mu mocą. Był niezwykły. Jednak nadal dość niedoświadczony. Młodzi bardzo łatwo wpadają w kłopoty. I bardzo ciężko im z nich wyjść. Musiał dowiedzieć się, co się z nim stało.

Czarnowłosy przystaną na chwilę. Musiał złapać oddech. Odchylił głowę w tył. Jego płuca napełniły się do granic, po czym przy wypuszczaniu powietrza wydały upojny dźwięk westchnienia. Przymknął na chwilę oczy. Próbował uciec od myśli. Przez moment, przez dosłownie chwilę udało mu się odizolować od jego problemów. Teraz był tylko on i natura. Nic więcej. Cieszył się słońcem ogrzewającym jego twarz oraz przyjemnym wiatrem orzeźwiającym jego duszę. Bez żadnych emocji, ani mimiki uniósł prawą dłoń. Położył ją na ramieniu. Zaczął delikatnie rozwiązywać opatrunek. Strzępek opatrunku momentalnie zakołysał na wietrze, po czym delikatnie upadł na ziemi. Bez spoglądania pomacał swoją ranę. Chropowata powierzchnia znajdująca się pod opuszkami jego palców dała mu znać o wielkim strupie. Nie krwawiło. Cholernie bolało. Jednak nie było już niebezpieczne. Tak jak się spodziewał. Tutaj dużo łatwiej mu dojść do zdrowia niż gdziekolwiek indziej. Utwierdzał się w przekonaniu, że to tylko sen.

Kolejne, tym razem dużo płytsze westchnienie zakończyło jego odpoczynek. Przechylił głowę do przodu, po czym bez emocji spokojnie otworzył oczy. To, co ujrzał kompletnie go zaskoczyło. Momentalnie odskoczył do tyłu wypychając przed siebie otwartą prawą dłoń, w której nań już kumulowała się wiązka czystej, jasnożółtej energii. Przyjrzał się dokładniej temu, co było przed nim. Nieduże, zielone stworzenie sięgało mu conajwyżej do piersi. Ubrane było w biało-fioletowe szaty spięte złotymi klamrami oraz czerwonymi perłami. Pomarszczona skóra oraz długa, śnieżna broda świadczyły zapewne o wieku zwierzęcia. Istota nie wydawała z siebie żadnej energii, mężczyzna uznał zatem, że jest niegroźna. Mimo tego trzy ogromne, czarne rogi wystające spośród spiczastych uszu nie wyglądały zbyt sympatycznie. Mimo tego saiyan to zignorował. Opuścił dłoń pozwalając, by energia wróciła do jego ciała. Wyprostował się wycofując z bojowej pozycji. Uśmiechnął się lekko, po czym podszedł do zielonego. Patrząc na niego z góry zaczął go głaskać po łysej głowie.

-Mały, nieźle mnie wystraszyłeś.

Sytuacja ta byłe jednak dużym błędem. Istota bowiem zaczęła mówić. Wojownik odskoczył ponownie na kilka kroków, nie próbując jednak tym razem atakować. Czuł się dość głupio. Osoba ta z pewnością nie wyglądała na zadowoloną z nadanego jej tytułu. Czerwonooki wysłuchał uważnie tego, co miał do przekazania jego towarzysz. Nazwał go saiyanem? Przecież nie wygląda na saiyana. A z pewnością nie na pełnokrwistego. On sam żył przez tyle czasu w kłamstwie o swoim pochodzeniu. Skąd on mógł to wiedzieć? Zaraz... Cały kontynent? Cały glob?

-Namek-sejin. A jednak to prawda.

Przed oczami mężczyzny przewinął się obraz opowiadany mu przez matkę. Kiedy był mały, mówiła mu o pewnej planecie krążącej w tej galaktyce. Nie była to ani Ziemia, ani Vegeta. Była to malutka, zielona kula zamieszkiwana przez równie zielone stworzenia. Była czysta od zła. Nieskalana przemocą i nienawiścią. Diamentem pośród innych wojowniczych plemion. Bogata w minerały i rośliny. Tubylcy byli podobno niesamowitymi stworzeniami. Zazwyczaj byli to mędrcy bogaci w umiejętność magii i czarów. Doskonale posługiwali się swoją energią. Dowodził nimi najstarszy, który był ojcem wszystkich pozostałych. Obdarzony niespotykanymi nigdzie indziej mocami sprawował władzę nad swoją planetą. Dotychczas był przekonany, że to tylko głupie bajki. Teraz jednak wszystko się zgadzało. To mogła być prawda. Pamiętał. Próbował sobie coś przypomnieć... Jak to szło?

-κέικ σοκολάτας καραμέλα
(Chwała najstarszemu Ojcu)

Schylił się, następnie stanowczym ruchem upadł na ziemię klękając na jednym kolanie. Ręce splótł i złożył na nodze.

-Przepraszam za moje zachowanie. Nie potrzebuję waszego statku. Nie szukam wojny. Jesteś bardzo mądry. Wiedziałeś, kim jestem. Nie bój się jednak. Nie jestem taki, jak reszta mojej rasy. Spełnię Twoją prośbę. Jednak najpierw to ja potrzebuję Twojej pomocy. Musisz zabrać mnie do Guru.

Spode łba spojrzał na osobę stojącą przed nim. Błagalnym spojrzeniem próbował wbić się w niego swoimi krwistymi oczyma. Jego KI była czysta. Emanowała z niej jedynie szczerość. To jedyna nadzieja na odnalezienie jego wnuka.

Chwila ciszy przeciągała się w nieskończoność. Klęcząc w niepewności wojownik kompletnie stracił poczucie czasu. Ile według niego minęło? Minuty? Godziny? A była to zaledwie chwila. W błagalnym spojrzeniu czarnowłosego znalazła się nutka wilgoci. Mimo słonawej cieczy zbierającej się w jego oczach, po jego policzkach nie spłynęła ani jedna łza. Mimo wielkiego bólu zarówno fizycznego jak i duchowego mężczyzna starał się być twardym i nieugiętym. Ze skruchą i godnością gotów był przyjąć na siebie odpowiedzialność za wszystkie złe czyny. Zarówno jego, jego rasy jak i całej jego planety. W końcu pochodził z rodu morderców i barbarzyńców. Bezlitosnych bestii zaprojektowanych jak maszyny tylko i wyłącznie do zabijania niewinnych ofiar. Jego zadaniem powinno być wykonywanie poleceń. Wszelkich. Od każdego wyżej postanowionego. A w większości była to tylko banda baranów, która do rozwiązywania wszelakich konfliktów preferowała śmierć. Okropność. Mimo tej samej krwi, on jednak jest inny. Jest tym małym procentem wojowników, którzy brzydzą się śmiercią. Dla niego jest to ostateczność. Nigdy nikogo nie zabił. Jak mógł się uchować w niewinności będąc otoczony tyloma głupcami? Sam nie wiedział. Mimo tego, było w nim dużo złości. Chętnie własnymi rękoma pozabijałby każdego, który choć raz wykazał się złą wolą. A byłoby tego bardzo dużo. Odchylił głowę w dół, skupiając tym samym wzrok pośród niebieskiej trawy. Co on teraz zrobi? Musi odnaleźć Safa. Tylko co później? Zdradzić Vegetę? Planetę, na którą wysłała go jego własna matka? Zdradziłby w ten sposób swoją rodzinę. Nie zrobi tego. Nie mógłby. Chyba.

Spojrzał w górę. Starszy mędrzec odwrócił wzrok od klęczącego przed nim ogoniastego. Momentalnie jego wzrok zawisł za plecami wojownika. Danash początkowo próbował to zignorować nadal czekając na odpowiedź zielonego. Po chwili jednak szmer trawy rozproszył jego skupienie. Odwrócił głowę w bok, po czym natychmiast spoglądnął nieco wyżej. Od jego wilgotnych gałek odbijał się teraz widok innego przedstawiciela rasy mędrca. Przyklęknął przed nim. Najwidoczniej był nieco niższy rangą. Być może był jego uczniem. Kto wie? Z tego, co wiedział, mało było wojowników na tej planecie. Panował tutaj całkowity pokój. Tak więc okazanie jakiegokolwiek szacunku komukolwiek, było wyrazem własnej woli i czystego szacunku. Ta sytuacja wzbudziła ogromny podziw do ubranego w szaty karła. Pokłon trwał krótko, zapewne przynosił ze sobą ważne wieści. Mimo tego ta krótka chwila pozwoliła saiyanowi dokładniej przyjrzeć się przybyszowi. Był naprawdę zjawiskowy. Wysoki. Sporo wyższy od czerwonookiego, który swoją drogą też do niskich nie należał. Jego postura była zdumiewająca. Szeroka, mocno wysunięta klatka piersiowa była wynikiem wielu treningów. Ogromne mięśnie musiały wywoływać lęk u większości przeciwników. Przez jego prawe ramię przechodziła długa blizna, która przepasana była błękitną wstęgą. Danash mógł się domyślić, że kolor ten odpowiadał jakiemuś stopniowi lub randze. Między spiczastymi uszami, tuż ponad swoimi łysymi brwiami założoną miał szarą, lekko brudną opaskę. Na jego szyi widniała bordowa chusta. Tego samego koloru były również spodnie, zawiązane na tułowiu białym, szerokim pasem. Buty miał twarde, wydające bardzo charakterystyczny dźwięk podczas każdego kroku. Ostatnią cechą, którą zauważył, był znak na lewej piersi. Był to chyba jakiś tatuaż. Przedstawiał coś w rodzaju... smoka? Mógł się jednak mylić, bowiem osobnik wstał.

Nadal klęcząc Danash oglądał rozwój wydarzeń. Przekonany był, że odezwie się do starszego. On jednak, przenikliwym spojrzeniem zerknął prosto w oczy ogoniastego. Minę miał kamienną, lekko groźną. W jego oczach zaś można było dostrzec sporą nutkę przerażenia. Zaczął mówić. Jego słowa płynęły szybko i nerwowo. Mimo tego saiyan był w stanie uważnie wsłuchać się w każde jego słowo. Zielony doskonale o nim wiedział. Tylko jak? Skąd? Musieli się jakoś porozumiewać. Jakoś... telepatycznie? Sam nie wiedział jak to określić. Jednym słowem - niesamowite. Z minuty na minutę był coraz bardziej zaciekawiony tą rasą. Wielkolud zamilkł. Danash nie wydając z siebie ani jednego słowa skinął głową, tym samym zgadzając się na układ zaproponowany przez zielonych. W bezruchu przypatrywał się, jak ten wyraźnie zadowolony z decyzji przybysza odwraca się, po czym lekko unosząc się nad ziemię, odleciał daleko poza horyzont. Po tym wszystkim czerwone oczy mężczyzny zwróciły się w kierunku, w którym jeszcze chwilę temu stał starzec. Spóźnił się jednak, bowiem jedyne co ujrzał, to krajobraz osobliwej plaży oraz rozległe jezioro. Wstał wobec tego powoli. Głęboko westchnął, po czym delikatnie otrzepał podarte ubranie. Podniósł twarz ku niebu, z ciekawością spoglądając na jasne słońce.

Czy tutaj, do cholery, nigdy nie ma nocy?

OCC:
ZT---> Równina