Wielkie jezioro

Jest to jedno z nielicznych i zarazem największych jezior na namek. Wśród zielonych tubylców chodzą pogłoski, że w okolicach tego niezwykłego jeziora mieszka potężny trener zdolny wykrzesać ogromną siłę oraz nauczyć niezwykłych technik. Problem w tym, że jest to jedynie legenda i jeszcze nikomu nie udało się odnaleźć owego, niezwykłego mistrza. Przez liczne plotki na temat tej dziwnej okolicy łatwo można natrafić tutaj na zmutowanych nameczan lub patrole changelingów. Dodatkowo pobliskie jaskinie i sama głębia jeziora skrywa wiele sekretów i drogocennych, zaginionych przedmiotów.

Złapał oddech. Nagle, płytko i ciężko. Powrócił do życia. Kolejny wdech, zakończony przerażającym kaszlem. Miał wrażenie, że płoną mu płuca. Dawno nie czuł tak wielkiego bólu. Przeszywał całe jego ciało. Jedyne czego pragnął, to jak najszybciej umrzeć. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę ze strumienia krwi spływającego mu niczym wodospad po prawym policzku. Próbował podnieść rękę, by nieco się wytrzeć, nie dał rady jednak nic zdziałać. Okropny grymas zagościł na jego poturbowanej twarzy. Powoli otworzył oczy. Nie mógł dostrzec niczego oprócz przenikliwej bieli, która stopniowo nabierała zielonego odcieniu. Dostrzegł słońce nisko na niebie. Musiał być ranek. Jęknął głośno, bowiem kolejna fala bólu przeszła jego ciało. Powoli i ostrożnie udało mu się przyjąć pozycję siedzącą. Rozejrzał się nieco. Grymas bólu błyskawicznie przemienił się w zdziwienie. Siedział w wielkim kraterze, nie to jednak przykuło jego uwagę. Był w miejscu, gdzie niebo jest zielone, a trawa niebieska. Wokół otaczały go cholernie wysokie drzewa z wąskimi pniami. Dopiero teraz dostrzegł, że powietrze, którym oddycha jest dużo czystsze, z większą domieszką tlenu. Było ciepło. Ognista kula wyglądająca zza horyzontu przyjemnie ogrzewała jego ciało. Zamknął oczy, kierując twarz ku źródle ciepła, uśmiechając się delikatnie. Jedno jest pewne. Nie jest ani na Ziemi, ani na Vegecie. Nie da rady wstać, z resztą, nawet tego nie próbował. Musiał czekać. Tylko na co? Na ratunek, przypływ sił, czy może na śmierć? Tego sam nie wiedział.

Kolejny głęboki wdech pozwolił mu nieco oczyścić umysł. Mężczyzna dopiero teraz zaczął nieco trzeźwiej myśleć. Opuścił głowę, po czym delikatnie i powoli ponownie otworzył oczy. W blasku wilgotnych od łez źrenic odbijało się jego poszarpane, poplamione krwią ubranie. Czarny uniform otrzymany na Vegecie był w na tyle złym stanie, że ledwo zakrywał całe saiyańskie ciało pokryte licznymi otwartymi ranami, z których z minuty na minutę wylewały się kolejne strumienie ciemnej, brudnej krwi skapującej w dół krateru, pozostawiając niemałą kałużę posoki. Minęło kilka upojnych godzin, dzięki którym ogoniasty mógł nawdychać się przesadnie czystego powietrza, którego przecież przez tyle czasu mu brakowało. Idealna pogoda, której nigdy nie spotkał na swojej planecie, tylko mu to ułatwiło, dzięki czemu płomiennookiemu zaczęły powoli wracać podstawowe zdolności.

Westchnął ciężko. Musiał coś zrobić. Cokolwiek. Nie mógł tutaj przecież siedzieć w nieskończoność. Dłońmi spoczywającymi dotychczas na kolanach zdecydowanie oparł się o miękką ziemię pod nim. Powoli prostując nogi przyjął w końcu pozycje pozwalającą mu na poruszanie się. Mimo wszystko nadal sprawiało mu to wiele trudności. Powolnym, kulejącym krokiem wyszedł z wyróżniającego się w otoczeniu ciemnego okręgu. W końcu. Jego bosa stopa dotknęła wilgotnej od rosy, świeżej, niebieskiej trawy. Dreszcz przeszedł mu po plecach. To było bardzo orzeźwiające. Nareszcie zdołał coś poczuć. Chłód pod ciężkimi nogami był przyjemny i bardzo motywujący. Upojną chwilę zakłócił nagle przeszywający ciało wojownika ból w lewym ramieniu. Odruchowo chwytając miejsce prawą dłonią zdołał wymacać pod palcami coś twardego i mocno zespolonego ze skórą. Kierując twarz z bolesnym grymasem ku oparzeniu syknął cicho. Był to kawał jakiegoś spalonego plastiku, gumy przyklejonej widocznie podczas wybuchu. Nie czekając zbyt długo, bez namysłu i dość odruchowo wyrwał nieorganiczny fragment ze swojego ciała, po czym rzucił go dość niedaleko. Rana była głęboka, na tyle, by intensywny strumień krwi wystrzelił z jego ramienia, zroszył okoliczną trawę i zmieszany z rosą stworzył kleistą, brązowawą breję. Głośny jęk rozprzestrzenił się po okolicy niczym piorun. Błyskotliwie myślący ogoniasty zerwał gwałtownie spory kawał materiału ze swojego podartego uniformu, po czym zwijając go w swego rodzaju sznur, zacisnął swoje ramię tamując nieco krwotok. Jednak bez pomocy długo tutaj nie przetrwa. Starał się o tym nie myśleć.

W końcu przyszła pora na lekkie rozejrzenie się. Nie było tutaj w sumie nic ciekawego. Ot, lekko górzysty teren zapełniony gdzieniegdzie samotnie stojącymi, wysokimi drzewami. Jednak było coś, co przykuło uwagę rozbitka. Duże, spokojne jezioro. To właśnie w jego stronę się udał. Niedaleko, bo zaledwie kilkanaście kroków dzieliło go od stromego brzegu. Podszedł do lustrzanej tafli jeziora, w której mógł się przejrzeć. Ten widok zdecydowanie nie należał do najlepszych. Twarz była nieźle poturbowana, cała we krwi. Dostrzegł, że sporo się zmienił, odkąd ostatnio na siebie patrzył. Wyszczuplał. Bardzo wyszczuplał. Spoglądając w swoje oczy mógł dostrzec coś bardzo dziwnego. Coś dzikiego. Coś, czego nigdy wcześniej w sobie nie widział. Sporo zmężniał. Wyglądał doroślej. Zapuchnięte oczy oraz rozcięta warga zastąpiły zauważalne wcześniej dziecięce rysy.

Nabrał wody w dłonie, po czym delikatnie opłukał twarz. Woda była zimna, orzeźwiająca i przyjemna. Po oczyszczeniu się z brudu oraz wyczyszczeniu otarć, jednym, stanowczym ruchem zdjął ubranie. Delikatnie wszedł do wody, po czym pozwolił sobie na krótką kąpiel. Po podstawowych zabiegach higienicznych, czysty i napełniony nową siłą powrócił na brzeg, po czym zarzucił na siebie to, co zostało mu ze starego uniformu. Poprawił zakrawioną opaskę uciskową na ramieniu, po czym wolnym krokiem zaczął iść przed siebie. Próbował dostrzec wokół cokolwiek. Był bardzo głodny.

-Jest tu ktoś?!

---

OCC:
Trening.

Słońce było tutaj bardzo ostre. Młody wojownik przymykał oczy wykrzywiając twarz, by choć częściowo uchronić się od oślepiającego blasku. Czuł się coraz lepiej. Kroki stawiane początkowo ostrożnie i nieufnie stawały się coraz pewniejsze i szybsze. Czuł się tutaj lżej niż na swojej planecie. Czuł się jak na Ziemi. To właśnie temu zawdzięczał tak szybki powrót do lepszego samopoczucia. Mimo tego nadal był słaby. Rozglądał się wokoło raz po raz dostrzegając to coraz to dziwniejsze elementy. Nie był u siebie. Ten świat... Czym on jest? Nie wyglądał normalnie. Był jakby magiczny, zbyt cichy i zbyt spokojny. Czuł się jak w bajce. Czy to możliwe? Czy to raj? Może już dawno nie należał do świata żywych?

Rozpoznawczy marsz przerwało skręcanie w kiszkach i donośny, charakterystyczny dźwięk dochodzący z żołądka. Był cholernie głodny. Nie myślał jednak o tym. Od czasu do czasu przypominało mu o tym fizyczne burczenie. Głowę miał jednak zajętą czym innym. Tyle myśli. Już nawet nie zastanawiał się nad swoim położeniem. W głowie miał tylko widok jedynej bliskiej mu osoby, jaką miał. Safari. Wysłał go na Ziemię. Ale co się z nim stało? Czy udało mu się bezpiecznie tam dotrzeć? Dlaczego nie daje mu znaku życia? Z resztą, jak miałby dać? Nie ma z nim kontaktu. Czarne myśli zaprzątały głowę ogoniastego. Jeśli coś mu się stało, zabije sprawcę. Kimkolwiek by nie był i jakkolwiek silny by się nie stał. Z drugiej jednak strony Rapsley był bardzo silny. Niemal dorównywał mu mocą. Był niezwykły. Jednak nadal dość niedoświadczony. Młodzi bardzo łatwo wpadają w kłopoty. I bardzo ciężko im z nich wyjść. Musiał dowiedzieć się, co się z nim stało.

Czarnowłosy przystaną na chwilę. Musiał złapać oddech. Odchylił głowę w tył. Jego płuca napełniły się do granic, po czym przy wypuszczaniu powietrza wydały upojny dźwięk westchnienia. Przymknął na chwilę oczy. Próbował uciec od myśli. Przez moment, przez dosłownie chwilę udało mu się odizolować od jego problemów. Teraz był tylko on i natura. Nic więcej. Cieszył się słońcem ogrzewającym jego twarz oraz przyjemnym wiatrem orzeźwiającym jego duszę. Bez żadnych emocji, ani mimiki uniósł prawą dłoń. Położył ją na ramieniu. Zaczął delikatnie rozwiązywać opatrunek. Strzępek opatrunku momentalnie zakołysał na wietrze, po czym delikatnie upadł na ziemi. Bez spoglądania pomacał swoją ranę. Chropowata powierzchnia znajdująca się pod opuszkami jego palców dała mu znać o wielkim strupie. Nie krwawiło. Cholernie bolało. Jednak nie było już niebezpieczne. Tak jak się spodziewał. Tutaj dużo łatwiej mu dojść do zdrowia niż gdziekolwiek indziej. Utwierdzał się w przekonaniu, że to tylko sen.

Kolejne, tym razem dużo płytsze westchnienie zakończyło jego odpoczynek. Przechylił głowę do przodu, po czym bez emocji spokojnie otworzył oczy. To, co ujrzał kompletnie go zaskoczyło. Momentalnie odskoczył do tyłu wypychając przed siebie otwartą prawą dłoń, w której nań już kumulowała się wiązka czystej, jasnożółtej energii. Przyjrzał się dokładniej temu, co było przed nim. Nieduże, zielone stworzenie sięgało mu conajwyżej do piersi. Ubrane było w biało-fioletowe szaty spięte złotymi klamrami oraz czerwonymi perłami. Pomarszczona skóra oraz długa, śnieżna broda świadczyły zapewne o wieku zwierzęcia. Istota nie wydawała z siebie żadnej energii, mężczyzna uznał zatem, że jest niegroźna. Mimo tego trzy ogromne, czarne rogi wystające spośród spiczastych uszu nie wyglądały zbyt sympatycznie. Mimo tego saiyan to zignorował. Opuścił dłoń pozwalając, by energia wróciła do jego ciała. Wyprostował się wycofując z bojowej pozycji. Uśmiechnął się lekko, po czym podszedł do zielonego. Patrząc na niego z góry zaczął go głaskać po łysej głowie.

-Mały, nieźle mnie wystraszyłeś.

Sytuacja ta byłe jednak dużym błędem. Istota bowiem zaczęła mówić. Wojownik odskoczył ponownie na kilka kroków, nie próbując jednak tym razem atakować. Czuł się dość głupio. Osoba ta z pewnością nie wyglądała na zadowoloną z nadanego jej tytułu. Czerwonooki wysłuchał uważnie tego, co miał do przekazania jego towarzysz. Nazwał go saiyanem? Przecież nie wygląda na saiyana. A z pewnością nie na pełnokrwistego. On sam żył przez tyle czasu w kłamstwie o swoim pochodzeniu. Skąd on mógł to wiedzieć? Zaraz... Cały kontynent? Cały glob?

-Namek-sejin. A jednak to prawda.

Przed oczami mężczyzny przewinął się obraz opowiadany mu przez matkę. Kiedy był mały, mówiła mu o pewnej planecie krążącej w tej galaktyce. Nie była to ani Ziemia, ani Vegeta. Była to malutka, zielona kula zamieszkiwana przez równie zielone stworzenia. Była czysta od zła. Nieskalana przemocą i nienawiścią. Diamentem pośród innych wojowniczych plemion. Bogata w minerały i rośliny. Tubylcy byli podobno niesamowitymi stworzeniami. Zazwyczaj byli to mędrcy bogaci w umiejętność magii i czarów. Doskonale posługiwali się swoją energią. Dowodził nimi najstarszy, który był ojcem wszystkich pozostałych. Obdarzony niespotykanymi nigdzie indziej mocami sprawował władzę nad swoją planetą. Dotychczas był przekonany, że to tylko głupie bajki. Teraz jednak wszystko się zgadzało. To mogła być prawda. Pamiętał. Próbował sobie coś przypomnieć... Jak to szło?

-κέικ σοκολάτας καραμέλα
(Chwała najstarszemu Ojcu)

Schylił się, następnie stanowczym ruchem upadł na ziemię klękając na jednym kolanie. Ręce splótł i złożył na nodze.

-Przepraszam za moje zachowanie. Nie potrzebuję waszego statku. Nie szukam wojny. Jesteś bardzo mądry. Wiedziałeś, kim jestem. Nie bój się jednak. Nie jestem taki, jak reszta mojej rasy. Spełnię Twoją prośbę. Jednak najpierw to ja potrzebuję Twojej pomocy. Musisz zabrać mnie do Guru.

Spode łba spojrzał na osobę stojącą przed nim. Błagalnym spojrzeniem próbował wbić się w niego swoimi krwistymi oczyma. Jego KI była czysta. Emanowała z niej jedynie szczerość. To jedyna nadzieja na odnalezienie jego wnuka.