Wulkan

Strzelił palcami i karkiem. Prawie weszło mu to w nawyk. Rozejrzał się po okolicy... Nic się nie zmieniło. Nadal nie było czegoś, co naprawdę nadawało się do treningu, ale cóż, każdy radzi sobie, jak umie. Na zwiększenie siły miał już sposób. Nie różniło się to właściwie wcale od tego na czym zakończył jeden z wcześniejszych treningów, ale dopiero teraz uznał wyższość tej metody nad innymi.
Raz, dwa, trzy, cztery... Odliczał skrupulatnie przy każdym zbliżeniu się do ziemi. Chociaż nie było to tak naprawdę konieczne, bo liczyła się jakość, a nie ilość. Raz za razem zbliżał i oddalał swoją twarz względem podłoża. Mięśnie pracowały bez chwili wytchnienia. Powstawały na nich maleńkie pęknięcia, które w procesie regeneracji zarastały z nawiązką, co prowadziło do zwiększenia się ich masy i wydajności. Krew przepływała coraz szybciej, oddając ciału tak potrzebny mu tlen i zabierała dwutlenek węgla. Stawy były wystawione na nie tak małą próbę, kiedyś się pewnie zemszczą...
Pot zdążył zacząć spływać mu z czoła, on sam zaś poczerwieniał, jednak bardziej z napływu krwi, niż wysiłku. Treningu siłowego wystarczyło, czas na szybkość. Tej młodemu nie brakowało, a nawet była jego atutem, ale skoro może ją zwiększyć, to co mu szkodzi?
Zaczął niewinnie, trzydzieści okrążeń wokół najbliższego wulkanu. Nie było to super skuteczne, ale niczego innego jak na razie nie miał. Z krateru wypływały węższe i szersze potoki lawy, przez które musiał przeskakiwać. Początkowo to było fajne, nawet trochę śmieszne, ale w miarę upływu czasu stało się po prostu nudne. Fakt, zawsze mógł biegać wokół innego wulkanu, ale najzwyklej w świecie mu się nie chciało. Dotrwał do trzydziestego okrążenia i dał sobie spokój. Później jeszcze trochę katowania mięśni brzucha, bo przecież nie można o nich zapomnieć. Dał sobie spokój dopiero gdy te były poczerwieniałe i bolące nieznośnie. Dawał z siebie bardzo dużo, prawie wszystko. Zachował jednak sporo energii na drugą część treningu.
Szkarłatnowłosy uświadomił sobie, że nie może polegać tylko na atakach fizycznych. Niestety wielu energetycznych o charakterze ofensywnym nie znał. W sumie to dwie. Telekineza i jakże banalny Ki blast. Dobre i tyle.
Szybko omiótł wzrokiem najbliższe otoczenie, niemal natychmiast zauważył kamień.
Zamknął oczy i skoncentrował się. Mógł się tylko domyślać mechaniki tej techniki. Zgadywał, że chodzi o skumulowanie Ki wokół przedmiotu i podniesienie go przy jej pomocy, ale czy faktycznie to tak działało? Trzeba sprawdzić. Skupił się bardziej. Zagęścił energię znajdującą się na około kamienia do tego stopnia, że powodowała zawirowania powietrza podobne do tych, jakie powstają nad ogniem. Ten uniósł się niewiele ponad ziemię.
-"Na razie dobrze, idziemy dalej"
Skupił się nieco bardziej. Kawałek skały zwiększył pułap lewitacji. Chłopak zyskał dzięki temu sporą dozę pewności siebie. Już po chwili przenoszony telekinezą obiekt wykonywał w powietrzu "ósemki" i koła, choć dosyć topornie. Zielonooki uznał, że może pójść jeszcze o krok dalej - unieść samego siebie.
Miał masę o wiele większą od poprzednio lewitowanego obiektu, ale spróbować można, prawda?
Skupił się najbardziej, jak mógł. Skupił ki otaczającą go i za jej pomocą starał się unieść się. Przyszło mu to z nie małym trudem, aż zaczął po nim znów spływać pot. Ale udało się, podniósł się na wysokość jakiegoś metra. Trochę jeszcze poprzemieszczał się po okolicy i dał sobie spokój. Taka forma przemieszczania się nie przypadła mu do gustu. Wolał latanie, było dużo mniej męczące. Telekineza nie była jednak wystarczająco męcząca by zgasić zapał człowieka.
-"Hmm... Ki blast sam w sobie jest trochę mało praktyczny bo zżera sporo energii... Ale może da się coś z nim zrobić?"
Wzleciał na jakieś pięć metrów i skierował się w kierunku północnym, z dala od miejsca, w którym trenował. Znajdowały się tam gołe skały, których zniszczenie pewnie nawet Braski nie obejdzie. Nadal znajdując się ponad podłożem, stworzył w ręce pojedynczy blast. Wystrzelił go, a ten zniknął w szaro-zielonej chmurze wybuchu.
-"Nie, to nic nie da..."
Tym razem użył obu rąk, ale efekt nadal nie był zadowalający.
-"Muszę w to włożyć więcej siły i serca"
Zacisnął mocno zęby i posłał potężną salwę, która po prostu zdewastowała okolice, pozostawiając tylko gruz.
-"Nieźle, ale może być lepiej"
Tym razem włożył w atak dziewięćdziesiąt procent energii, którą miał. Wielki zielony błysk, natychmiast po nim huk i wielki tuman pyłu. Gdy opadł, dało się zobaczyć spore pogorzelisko. Gdy się na nie patrzyło, trudno było uwierzyć, że jeszcze chwile temu znajdowały się tutaj wznoszące się na wysokość kilku metrów skały.
Był zmęczony i zadowolony. Tak się właśnie chciał czuć po każdym treningu...
Ki na powrót miał akurat "na styk", bo po wylądowaniu już nie dałby rady przelecieć nawet pół metra.
Doczłapał się do pokoju, w którym były demony, kiedy wychodził, położył na podłodze i wymamrotał coś, co miało najwyraźniej znaczyć "Zdrzemnę się chwile".
-"Chwila, chwila moment..."
-Zaraz - zaczął podnosząc się. -Skąd wiedziałeś o czym myślałem wtedy? -rzekł do Braski.

OOC:
Koniec treningu