Wioska Dwugwiezdnej kuli

Po drodze do osady nic szczególnego nie zaprzątnęło myśli Nameka, który kontrolował szybkość lotu i starał się przeciwstawić niechcianym przeszkodom w postaci oporu powietrza czy wzniesieniom. Prędkość nie sprzyjała nagłemu manewrowaniu, ale do tego jeszcze dojdzie. Może w późniejszym czasie podszkoli się, aby móc wykorzystywać pełen potencjał techniki. Każda przewaga jest na wagę złota, kiedy chodzi o wygraną - często decydującą o życiu albo śmierci.
Mniej więcej dziesięć metrów przed zabudowaniami Fanalis postanowił wyznaczyć sobie strefę lądowania. Osiadł spokojnie na powierzchni i z Enyią w objęciach skierował się do budynku, w którym wcześniej skryli się wszyscy mieszkańcy wioski. Dom Starszego umiejscowiony był raczej w centrum i został zapamiętany, gdy chłopak stąd wyruszał. Mógł zatem wrócić, ale nie był pewny czy środki ostrożności, jakie zastosowali jego pobratymcy pozwolą mu na ponowne wejście. Magiczna bariera wpuszczała tylko zaufane osoby i to było w niej najbardziej ciekawe. Miał trochę czasu, żeby zastanowić się nad tym, co spotkało go tu wcześniej. Pokazał się na widoku i tym samym miał nadzieję, że wystarczy aby ktoś zwrócił na niego uwagę. Wtedy bez problemu będzie mógł powiadomić zebranych o powodzeniu zadania.
- Mam chłopca. Jest nieprzytomny i trochę poturbowany, więc zajmijcie się nim proszę. - rozpoczął i czekał na jakąkolwiek odpowiedź. Po oddaniu Enyi i zerknięciu na reakcję Yane na widok brata, Fanalis miał zamiar podejść do Przywódcy. Sytuacja wymagała głębszego zrelacjonowania mu tego, co się stało tam podczas odbijania malucha.
- Nie było za ciekawie, jak odnalazłem Enyię. Wpadł w ręce Sayian, którzy walczyli z Changelingami. Nie wiem, jak długo jest nieprzytomny, ale od tamtej pory nie zdołał się ocknąć. Co ważniejsze Jaszczurom zależało, żeby dostarczyć chłopca do ich bazy żywego. Chodziło o jakieś badania. Wysłali nawet silną, zaufaną osobę z wyższej półki. Dobrze, że nie spodziewali się mnie i mogłem go odbić. - wyczerpał zasób powietrza, skrótowo wyjaśniając ważniejsze punkty całego wątku.
- Miałem do pomocy kogoś, kto nie pochodzi z tej planety. Przybył z jakimś ważnym poleceniem, aby zwalczyć małpi najazd. - napomknął i opisał Starszemu ubiór i wygląd Somy. Może przyda mu się taka wiadomość w późniejszym czasie lub będzie mógł sięgnąć do pokładów swojej wiedzy i oświecić Fanalisa. Jemu akurat nie zależało tak bardzo na poznaniu tożsamości Kaishina, przynajmniej nie teraz. Dla niego okazał się pomocnym znajomym, aspirującym do kolejnego kompana na długiej drodze obsianej rozmaitymi przygodami. Jednakowoż szokiem będzie dowiedzenie się i w pełni przyjęcie tego, co zdołał zaobserwować. Zaświaty, Bogowie i wszechświat były dla niego zagadkowe, toteż łatwo odgadnąć reakcję, jaką mógłby odegrać. Totalne zdezorientowanie, a następnie podziw. Oby w jakiś sposób nie powiązał istot za umrzyków. W sumie jakaś prawda w tym była, skoro pochodzili z Nieba. Bujna wyobraźnia i coś przekraczającego pojęcie pospolitego Nameka, jakim był Fanalis nie wróżyło nic rozsądnego. Po śmierci trafi do Nieba i nie będzie powrotu do żywych. Ot cała filozofia.

Serce Fanalisa od zawsze biła dla swych braci. Tak już było zachowane i będzie przekazywane w genach. Instynktownie podążał jednak mniej wydeptanymi ścieżkami oraz inaczej próbował ułożyć własną drogę. Stąd niecodzienne sytuacje, jakie dotąd go spotkały. Poznanie Polara, walka u boku silnych Changelingów, którzy bez przeszkód pomagali mu w ciężkich chwilach. Jakby nie oni, zostałby raz dwa uśmiercony przez Sayian. Najazd zakończył się dobre parę godzin temu, a w umyśle chłopaka nadal przebiegało mnóstwo zdarzeń. Nie potrafił ich ot tak wyjąć z pamięci. Należało je zatem przetrawić lub zastąpić czymś ciekawszym. Na pożytek z jego strony może liczyć każdy. Niejako przyjął swojego rodzaju kolejną misję. To ważne, żeby każda wioska wiedziała o niegodziwym incydencie i wystrzegała się podstępów ze strony wrogiej frakcji Changelingów. Namekowi było to na rękę. Zdążył uświadomić sobie powagę sytuacji w niektórych momentach, a to bardzo sprzyjająca wieść. Na pewno w jakimś stopniu zmądrzał i wkraczał na wojowniczą ścieżkę. Nadal jednak był Fanalisem, którego rola i charakter pokazywała, że jest nietypowy w swoim obyciu. Bardziej sielankowy niż ułożony styl wskazywał, że ot tak po prostu nie porzuci samowolki. Lubił robić dużo wszystkiego, a więc powinno go być wszędzie pełno.
Sam widok poszkodowanych ze wcześniej plus stan Enyi był chwilą do powstrzymania emocji. Nie zamierzał się rozpłakać czy zezłościć na wrogów. Takie rzeczy kończą się wraz z walką. Za to ulga na twarzy Yane i jego pomoc bratu ukoiła przede wszystkim umysł Fanalisa. Nie oczekiwał wdzięczności, ale uzyskał ją od samego siebie. Był rad, że jego poświęcenie przydało się innym osobom.
Niewątpliwie młody wojownik w czerwonej szacie był skory do zdobycia nurtujących go wiadomości. Nie miał wszystkiego poukładane, stąd próba pokonania mętliku. Nim się jednak obejrzał i zrozumiał słowa Starszego na placu zjawił się wilka we własnej osobie. Oczywiście ani groźny, ani wilk. Soma udał się w jego kierunku i w jakiś sposób zdołał tu dotrzeć.
- To właśnie Soma. Szybko Ci poszło. W każdym razie świetnie, że jesteś. - następnie musiał poukładać sobie dodatkową wzmiankę Wodza wioski o jego przyjacielu. Niebianin naprawdę miał coś w sobie odmiennego, co nie mogło być przypadkowe. Ale żeby sam Bóg zdołał przybyć właśnie w miejsce, gdzie walczył Fanalis? Jak zareagować, żeby nie zwariować? Wraz ze zdezorientowaniem pojawiły się wielkie oczy niedowierzania.
- Naprawę? Nie. Prawdziwy Bóg? Ale, że śmierć... i wtedy... ale... Jest was więcej? - trybiki pracowały mozolnie i zgrzytały o siebie, domagając się smaru. Niemniej po chwili wydawało się to wsiąknąć w Fana, któremu rzeczy nadnaturalne wydawały się straszne. A w stanie lęku to on umiał się odnaleźć. Przełknął momentalnie parę koszmarnych wizji i jakby odpuściło.
- Czyli ty też masz własną społeczność... tam na górze? - wskazał palcem dłoni jasne, Nameczańskie niebo. W gruncie rzeczy wiedział, że to bujda dla dzieci, bo dalej jest kosmos i cały wszechświat. Chodziło raczej o symbolikę. Czy to materialne ciało było jedynie na pokaz, a w Zaświatach nie miał formy, jak na Boga przystało?
Po jednym i głównym pytaniu nie musiał już chyba głowić ani siebie, ani Somy. Mimo, że ich drogi zeszły się teraz, to do Niebianina należała decyzja, jakie znaleźć sobie zajęcia. Oczywiście mógł oblecieć z Fanalisem wszystkie smocze osady i zaznajomić się trochę z kulturą Nameczan. Pozwiedzać i przede wszystkim nie umrzeć z głodu. Wbrew pozorom zielona rasa sadziła tylko drzewa, ale na planecie nie zabraknie mniej lub bardziej groźnych okazów drapieżników, które można upolować. Kwestia przywyknięcia, a czekało go dużo. Fanalis nie brał nic do siebie, bo jakby miał sądzić, że Soma zostanie z nim na długi czas. To trochę źle brzmiało. Lepiej być myśli, że miał przy sobie własnego Boga albo Bożka.

Fanalisowi zajęło kilka dni z przerwami nim z własnej inicjatywy postanowił pofatygować się do każdej z pięciu pozostałych wiosek, które były powiernikami kul i zrelacjonowanie tego, co się wydarzyło z Changelingami. Nie mogli lekceważyć czegoś takiego. Oni przecież chcieli porwać małego Nameka do badań. Tak to ujęli. Prawie im się udało wykorzystać sytuację, w której to pozornie wyciągnęli rękę do tymczasowego sojuszu. Po wszystkich tych kłopotach i względnym pokoju chłopakowi przychodziło na myśl dużo rzeczy. Po każdej stronie planety rasa Nameków i Changelingów byłaby zdana na siebie. Jedni i drudzy musieliby bronić własnych terytoriów, aż niechybnie szala zwycięstwa przechyliłaby się na czyjąś stronę. Liczna armia Sayian mogłaby zdusić nikły opór wojowników Namek, a wtedy czekałaby ich tylko niewola. Ohydne i straszne dla gatunku, który przez pokolenia cieszył się spokojem i zaciszem własnego otoczenia. Z perspektywy rozpoczynającego swą karierę wojownika liczyła się wygrana albo porażka, śmierć albo życie. Nie warto męczyć się z półśrodkami. A mimo to Fan miał opory przed zabijaniem. Oszczędzał i hańbił wojowników, którzy stawali z nim w szranki. Trochę to dołujące.
Zatem, jak już tylko skończył oblatywanie miał w pełni czas dla siebie. Chwile refleksji wskazywały, że nie może osiąść na laurach. Po odpoczynku i zdobyciu nowego stroju należało wziąć się do pracy. Pomóc komu się dało i odbycie kolejnej fazy treningów. Liczby na detektorze niekiedy przytłaczały. System mierzenia czyjejś siły musiał być dobry w swym osądzie. Dążenie do ogromnej mocy nie mogło być łatwe. W dodatku prostymi drogami mógł tego nie osiągnąć. Ważne, że miał chęć i wolę do walki. Dobrze szło mu zaznajamianie się z widzianymi już wcześniej technikami. Przy asyście różnych osób dochodził do własnego stylu. Toteż nie miał zamiaru próżnować i sięgnął głębiej pamięcią do walki, w które musiał zmierzyć się z wielką Małpą. Ta konkretna kreatura dała się pokonać, ale zabrakło pewnego czynnika, który sprawiłby większe zadowolenie. Eyebeam, z pewnością przyspieszyłby wtedy potyczkę. Promień użyty przez umierającego pobratymca miał moc. Tak skondensowany promień na pewno przypalał i siekał. Na początek wystarczy, że będzie dobry do zaskoczenia. Miał w swym arsenale promień wystrzeliwany z ust, to dlaczego nie wykorzystać oczu. Nameczanie posiadali dużo talentów, jakby na przykład elastyczne ciało i szybką regenerację. Mógł liczyć na siebie, jak nikt inny. Nie oszczędzał się i odpowiednio dobierał system ćwiczeń. Coraz dłużej i ciężej, aż ciało nie przywyknie do wzmożonych warunków. To pozwalało zastanowić się, że nadal robił to samo, a daleko mu było do limitu. Dobra motywacja, jak dla kogoś z wybujałą wyobraźnią. W końcu bez przeszkód mógł myśleć o sobie, jak o najsilniejszym i najmocniejszym wojowniku. Chciał stać się obrońcą wszystkich Nameczan. Byłoby to marzenie, po którym na pewno skusiłby się na lot w kosmos. Zwiedzanie zakamarków wszechświata stanowiło jednak odległe, podświadome intencje. Trudne do zrealizowania bez odpowiedniej technologi i wiedzy. Chociaż w tej sprawie mógłby skontaktować się z Polarem.
Co jakiś czas musiał natknąć się na Somę. Nie wyglądało to losowo, jakby ich tereny mieszkalne były w sąsiedztwie. Fanalis był rządny wiedzy, ale czy Niebianin zechciał podzielić się czymś akurat na chwilę pogawędki, albo może konfrontacji ich siły? Trochę ich dzieliło rasowo i kulturowo. Zawsze znajdzie się spontaniczny moment na wywnioskowanie, jak to między innymi układa się życie. Lepiej jednak nie kusić losu i nie wiedzieć za wiele o życiu po śmierci. Takie Tabu, które warto przestrzegać. Zatem Fanalis bez przeszkód informował o wielu nowinkach na temat tego, jak przebiega czas na Namek. Poza nimi byli przecież Changelingi, z którymi odwiecznie walczyli. Oczywiście tym zajmowali się elitarni wojownicy, szkoleni do tego, a na pewno z talentem. Jedni starsi, drudzy dopiero wcieleni. Tak sądził sam Fanalis. Jemu w hierarchii jakoś niespieszno było zagrzewać miejsce. Paradoksalnie do własnych oczekiwań. Przez krótki okres czasu mógł w zasadzie zaznajomić Somę z tym czego sam nie zobaczy. Tereny naziemne były do jego dyspozycji, a dookoła przyjaźnie nastawieni Nameczanie. Chyba w ten sposób zleciał im obu czas. Raz osobno, a raz w kompani. Mogło być już coraz lepiej.

Occ: Dodatkowy trening i darmowa nauka Eyebeam.

" Aura u Vana zmieniła się na te słowa... Jego zadowolona arogancja przeszła w podniecenie zwycięstwem... Miał nadzieję na taką odpowiedź. Wręcz jej oczekiwał... Skłonił się lekko przed wojownikiem którego ranił..."

" Był już wystarczająco blisko... Obrócił się płynnie ani na chwile nie tracąc dynamiki podczas natarcia... Van nie był wstanie dostrzec linii Ki ale czuł jak jego dłoń napełnia się mocą... Uderzył palcami w nos najbliższego... Krtań została zmiażdżona, kości strzaskane a odłamki wbite w mózg... Demon chciał tylko poczuć jak aura przeciwnika w okamgnieniu gaśnie a ten zwala się martwy na ziemię... "

" Mroczny przyjął wyjściową pozycję swojego własnego stylu walki... Wyciszył się pozwalając oczyścić umysł z niepotrzebnych emocji... Potrafił równie szybko odrzucić ból gdzieś na koniec swojej uwagi... Zachowując spokój, powoli gromadził nowe siły... Jego aura pulsowała wewnątrz bańki jakby szukała nieszczelności, miejsca w którym przebije się i wypłynie na zewnątrz... Zbierała się coraz większa ilość negatywnej Ki... Van zdecydowanie przybierał na sile..."

Od długiego, wręcz niewyobrażalnie i okropnie dłużącego się czasu nasz bohaterski, młody Namekian walczył i ścierał się z mnóstwem coraz silniejszych przeciwników. Pokonując źdźbła traw natrafiał na płotki, potem na murki  i pagórki, aż przyszło mu podziwiać wznoszące się ponad niego wyżyny i góry. Jedynie śniąc o takiej potędze, jakiej mógł nigdy nie doświadczyć. Nie uległ niczemu, czego mógł się teraz wstydzić. Chociażby bał się, to walczył z tym strachem do utraty tchu. Poprzez mdłości i skurcze bólu wytrwał, co spotęgowało jego wolę istnienia. Miał przed sobą długi i owocny los, a to oznaczało że mógł postawić kolejne cele. Jeszcze więcej odkrywania i nauki, podziwiania i zabawy oraz oddychania pełną piersią, jak przystało na pokojową, zielona rasę z odległej planety gdzieś w kosmosie - Namek.
Tuż po niechybnej walce z agresorem wiele musiało dojść do ładu i porządku. Nic jednak nie mogło pozostać takie samo, a pamięć o wydarzeniach z pewnością będzie stanowić piętno w historii. Czy jednak był to powód do smutku? Sądząc po tym, jakim Fanalis jest samotnikiem i wyrzutkiem, to raczej marny z niego przykład. Jemu także nie było wesoło, kiedy ktoś bezkarnie próbował naruszyć suwerenność jego rasy i krainy, aczkolwiek zaraz po odparciu najeźdźcy okazał się być szczęśliwy. Nawet widok współpracujących Changelingów i Nameczan wprawiała o zadowolenie. Dla takiego zaskoczenia warto było snuć kolejne nadzieje do ciekawych przygód.
A na razie mimo odpoczynku, jaki sobie zafundował Fan postanowił spać jeszcze dłużej. Regeneracja ciała tak słabo wysportowanego i podatnego na zmęczenie musiała pochodzić od lenistwa. Mimo młodego wieku i ćwiczeń potrzebnych do bycia wojownikiem, to naturę ciężko oszukać. Nie ważne jak silny się stanie w kontrolowaniu mocy, chuderlakiem pozostanie po wsze czasy. Ledwie rychły ułamek tego w co zostanie wzbogacony będzie przeznaczone o parametry fizyczne. Reszta jest mu pisana, jako magiczny aspekt kojarzony z faktycznymi mocami Nameczańskich przodków. Wróciwszy jednak do sedna. Fanalis drzemał, a jeszcze wcześniej spał tak mocno, że raczej niewykonalne było obudzić go w jakikolwiek sposób. Choćby grzmiało i waliło się pod nim niebo, skłonny byłby chrząknąć i obrócić się na drugi bok. Po tylu doświadczeniach bardzo ułatwi mu to dalsze postrzeganie świata. Funkcjonowanie na nowo pozwoli nie zwariować. Kto wie, jakby odmiennie wyglądał, gdyby oszalał i jak niebezpieczne okazałoby się to dla pozostałych w jego otoczeniu. Sen musiał wszak minąć za sprawą czegoś, co w owej chwili sprawiło, że się obudzi. Akurat zawczasu i poprzez zrządzenie losu umysł mógł mu serwować właśnie dość ciekawe wizje. Dochodzące do kulminacyjnego momentu i wyczekiwanej chwili prysnąć niby bańka mydlana. Wtem i wobec ocucił go dreszcz nadchodzącego powiewu. Wietrzyk musnął mu odkrytą na twarzy i ramionach skórę. Fanalis przemilczał irytację, jaka temu towarzyszyła. Miał bowiem najlepszy i jak dotąd jedyny pozytywny sen, któremu chciał się oprzeć bez mrugnięcia okiem. Sztuczki losu najwyraźniej bawiło pozbywanie się czyichś złudzeń. Wstał niemal w pośpiechu, zorientowawszy się, która godzina. Najwyraźniej jego Namecka krew sprawiała, że instynktownie rozpoznawali pory na rodzimej planecie. Mimo młodego wieku odczuwał niewyjaśnione zjawiska. Nie zastanawiał się długo i z podejrzeń wiedział, jakoby mógł ominąć porę posiłku. Ku jego zaskoczeniu ktoś najwyraźniej wiedział o jego obecności. Zlokalizowanie dzbana z wypełniającym go nektarem uznał za ratunek, gdy w brzuchu zaburczało. Siła ów rasy pochodziła od zasobów i minerałów, jaką przyswajają poprzez wodę. Czym byłoby samo konsumowanie krystalicznej substancji, gdyby nie inwencja umysłu i wydobywanie z upraw ich rozkosznych właściwości. Dając na to przykład słodkiego nektaru z owoców. Chłopak zaczerpnął pokaźny łyk pozostawionego mu obiadu, a kolejnymi przyprawił się o cieknące mu z kącików ust resztki. Odetchnął miarowo i z zadowoleniem przetarł buzię. Jakby wracając do życia ubrał się i napotykając po drodze pobratymców życzył im udanego dnia. Nic tu po nim. Czas szukać ścieżki w życiu i kreować własną legendę.

Occ: Wybaczcie za wtrącenie swojego tekstu. Nie ingerowałem w to, co dzieje się powyżej, żeby nie psuć niczego. Chociaż to niepodobne do mojej postaci że tak ignoruje zamieszanie ;P
Ale jeśli nie macie nic przeciwko to mogę usłyszeć jakieś odgłosy walki ^^ i uratować Vana z opresji xD

Młody Namek z zaskoczeniem przyjął słowa pobratymca, który zjawił się przy nim i najwyraźniej czuwać tutaj już jakiś czas. Z tego faktu był niezmiernie zdezorientowany i niemal zapomniał, jak to jest mieć towarzystwo. Potrząsnął głową jakby z niedowierzania, a czułka powędrowały wraz za ruchem głowy, do której były przytwierdzone. Ocknięcie się w zupełności mu wystarczyło, a odpoczynek uważał za zbyt długi, jak na jego chęci ruchu. Jego zapał nie pozwolił mu na siedzenie i świadome oczekiwanie. Uważał to za bezcelowe, więc nici w nim stoicyzmu potrzebnego do zebrania w sobie ducha mistrza. Za to nie zastanawiając się nad słowami obecnego Nameka, Fanalis przyjrzał mu się i próbował ocenić. Jak zwykle na podstawie tego, czy jest silny. Dopiero potem przyszło mu na zagłębienie się ku charakterowi tego spotkania.
- Raczej wypocząłem i to nazbyt długo. Poza tym nie usiedział bym w jednym miejscu dłużej niż parę minut. Tak już mam, a zwą mnie Fanalis. - odparł pierwsze, co mu przyszło do głowy. Szczerość szła z jego sednem niekoniecznie inteligentnego rozumowania. Prostota okazywała ten atut, że bardzo łatwo zakomunikować komuś otwartość do rozmowy. Dzielenie się przemyśleniami samo doprowadzało go na właściwe tory. Wraz z ciekawością doszedł do tego, że chciał także wiedzieć, jak nazywa się nowo poznany Namek oraz czemu zawdzięcza jego uwagę. Choćby siedział tak tylko dla własnego rozwoju i za nic w świecie nie przyszło mu pomyśleć o drzemiący tuż obok bracie. W międzyczasie rozprostował bardziej kości, żeby mięśnie przygotowały się do wymarszu.
Przygotowany posiłek zamierzał uznać za miły dar. W końcu powszechnie uznaje się, że Nameczanie potrzebowali do przeżycia ledwie napojów. Jakkolwiek nazwane przez faceta pożywienie miało zawierać płynny specyfik, na pewno nim nie pogardzi. Orzeźwiający łyk nektaru z owoców marzył mu się od dawna, a właściwie po dość ciężkich przeżyciach związanych ze starciami w bitwie. Niemal skutecznie nawiedzały go we snach ostatnimi czasy. Nie to jednak prześladowało go w danej chwili. Mistyczny kolega, to pierwsze czym chciał się na nowo zainteresować. Potem będzie to dalsze zgłębianie wiedzy, jaka doprowadzi go do świetności. Do stania się legendarnym nameczańskim wojownikiem. Tyle przed nim niezbadanych ścieżek i wyzwań, że trudno było mu zdecydować, jak zacząć.
- Nawyki nie są wcale takie złe, szczególnie na starość. A spieszyć się nie zamierzam, powoli dążę do stawianych sobie celów. Robię niezłe postępy. - zakomunikował niemal na odchodne, ale aby stąd tak uciec to nie mógł. Intrygował go ton i to z jaką troską pobratymiec zaoferował mu zostanie. W ostateczności mógł zaczekać jeszcze chwilę. Ponadto nadal pobudzać ciało kilkoma nieskomplikowanymi ruchami, jak to większość uważała by za rutynę. Uznał przybysza za bardziej wtajemniczonego w każdej dziedzinie. Byłby totalnym głupcem, gdyby tak naprawdę nie było. Jego laicyzm dowodził bardzo wiele, a w szczególności to, że bycie żółtodziobem wpisane było w rozwój na długo. Liczenie po cichu na napotkanie odpowiedniego mentora mogło okazać się pomocne.