Ulice

First topic message reminder :


Hałas - tym jednym słowem można określić ulice West City. Potężne budowle otaczające dokoła, odstraszają skutecznie domatorów i wielbiących naturę. Łatwo się zgubić, lepiej mieć przy sobie mapę.

Było ich czterech, trzech mężczyzn i jedna kobieta. Wszyscy mieli na sobie czarne, skórzane kurtki i wyglądali na bandziorów, chociaż kobieta mogłaby nawet uchodzić za atrakcyjną. Nie zmieniało to jednak faktu że dwóch facetów i dziewczyna celowali do niej z karabinów maszynowych, a typ który najprawdopodobniej był szefem mierzył z pistoletu. Obok nich lezały worki pełne różnych rzeczy które mogły być łupami. A zatem szabrownicy i hieny cmentarne.
- Proszę proszę kogo my tu mamy. - uśmiechnął się ten najbardziej z przodu. - Co taka laleczka robi w takim upiornym miejscu? W tej mieścinie już raczej nie znajdziesz klientów.
Cała reszta na te słowa zachichotała. Widać przywódca gangu bił do pięknego i niczego nie pokazującego stroju Novej które w nim wyglądała co prawda pięknie, ale wielu mogłoby pomylić ją z panną lekkich obyczajów.
- Szefie, a może my się z nią zabawimy co? - uśmiechnął się czarnoskóry który stał po prawej i powoli zaczął się do niej zbliżać opuściwszy broń. Bo co taka laleczka mogła mu zrobić, tym bardziej ze nie miała żadnej broni.
- Rób co chcesz, a potem musimy odstawić lupy do kryjówki, bo wiesz że Avet nie lubi gdy się spóźniamy.
- Ta jasne, jak tak mu się śpieszy zabrać stąd wszystkie rzeczy to czemu nam nie pomaga? Codziennie zamyka się w tym swoim tajnym pokoju i coś tam robi. Płaci nam za to, ale czy ktoś go widział od tygodnia? - spytał czarnoskóry zbliżając się coraz bardziej po czym złapał Novę za rekę swoją muskularną dłonią. - Zabawimy się słonko?

Cztery osoby. Nova popatrzała po każdym z zebranych, a potem westchnęła. Była już pewna, że to szabrownicy. Jak można być takim wstrętnym typem, żeby bogacić się na cierpieniu i tragedii innych?! Może to naiwne ze strony nastolatki, ale nie rozumiała tego. Sama pomogłaby zapewne jeśli ktoś potrzebowałby pomocy czy wsparcia, a ta banda tutaj... szkoda słów, nie dość że rozbój w biały dzień to jeszcze te ich pukawki. -Co? - mruknęła na wzmiankę o klientach. Oczywiście ona nie pojęła aluzji i nie rozumiała dlaczego tamci zachichotali. Podrapała się po głowie robiąc nieco zażenowaną minę. Naprawdę z swoim GI robiła tak piorunujące wrażenie? Ludziom mało trzeba! Co za rasa! Jeden z typków zaczął do niej podchodzić, ale Novusia nie ruszyła się z miejsca, jedyną oznaką, że coś zaczyna się dziać z jej strony był zamiatający na prawo i lewo brązowy, kudłaty ogon za jej plecami. Tak naprawdę to nawet nie patrzyła na czarnego, który do niej lazł, wodząc ślepiami po pozostałych. Rozmawiali o kryjówce i prawdopodobnie swoim zleceniodawcy... hm... a może tak spuścić im łomot a potem kazać się wziąć do kryjówki? Sprałaby też tego gamonia co wysyłał ich no i może znalazłaby coś dla siebie wśród ich łupów... sumienie będzie miała czyste biorąc pod uwagę, że nawet nie wie czyje mogłby być wcześniej skradzione rzeczy i czy ich właściciele nadal żyją. Hm...
Dopiero kiedy ten zwrócił się bezpośrednio do niej i złapał ja za rękę podniosła na niego wzrok. Sama była szczupła i drobna choć wcale nie taka niska, facet czuł się prawdopodobnie pewnie. -Mam na imię Nova buraku. - warknęła w pierwszym zdaniu odpowiedzi. -Ale chętnie się z wami zabawię. - dodała robiąc swój firmowy, szelmowski uśmieszek. Sekundę później, wspomnianego, czarnoskórego buraka strzeliła w pysk ogonem, którego chyba jeszcze dotąd nikt z nich nie dostrzegł. ups...

OOC:
Atak szybki = dmg 30
Nie wiem czy to coś pisać więc piszę

Szef bandy nie spuszczał jej z oka, lecz nie dojrzał ogona który wyrastał Novie z tylnej części ciała dopóki sama go nie użyła. Ten wystrzelił jak z bicza i trzasnął murzyna prosto w twarz.
Ten z wrzaskiem cofnął się o krok i zaczął kląć z bólu. Na jego twarzy pojawiła się krew, a nos był wygięty pod nienaturalnym kątem.
- ty dziwko... złamałaś mi nos. Ogon do cholery? Coś ty za jedna?! - warknął i ścisnął mocniej karabin po czym trzasnął kolbą kobietę w pierś.
Włożył w to całą swoja siłę jednakże Nova poczuła tylko lekkie puknięcie, a co było dziwniejsze to kolba się wykrzywiła.
Cała reszta wyraziła swoje zdumienie, po czym przywódca warknął.
- Pieprzony robot. Rozwalić! - następnie zobaczyć można jak wszyscy się rozbiegli (oprócz czarnego który wciąż nie doszedł do siebie ) i gdy znaleźli się za osłonami zaczęli ostrzał.

OOC:
Ich statystyk nie daje bo to zwykli ludzie, masz ich na 1-2 uderzenia. Ich pociski przebiją ci skórę ale na podstawie twojego opisu uznam ile z nich dosięgło celu.

Piękny trzask! O taki efekt chodziło! Novej z pyszczka nie schodził szelmowski uśmieszek. Facet wrzasnął z bólu, a nosa poszła mu jucha... musiało go to dotknąć, do tego zląkł się jej ogona. No niemożliwe, przecież ten puchaty ogonek to taki super dodatek do całości czarnowłosej latynoskiej piękności! Jak można tego nie docenić!? Gdy zamachnął się i uderzył ją bronią w pierś... cóż, przez pierwszy ułamek sekundy zastanawiała się w zasadzie jak zareagować, blokować cios, wykonać unik, dać się mu położyć na glebie, no bo chyba własnie takiego efektu oczekiwał no nie? W efekcie stała jednak jednak tylko, a gdy kolba uderzyła, rozległo się głuche pacnięcie i chyba pukawka mu się popsuła. Nie było żadnego metalicznego odgłosu świadczącego, że pod cienką warstwa skóry może znajdować się metalowe wnętrze robota, więc nie rozumiała skąd taki domysł. Niemniej trafiła na tych mniej inteligentnych przedstawicieli rasy zamieszkującej Ziemię, pech. Nova była w nastroju, który pozwalał jej na dwa obroty spraw i poradzenie sobie z własnymi emocjami. Pierwszy to rozmowa, a właściwie płaczliwy monolog Novej do osoby, która miałaby na tyle duże serce i bogatą cierpliwość i zechciałaby ją wysłuchać. Drugi zaś, to spuszczenie komuś ciężkiego łomotu. Na własne nieszczęście sami jej się nawinęli... jedyny ich fart to taki, że nastolatka nie była psychopatycznym mordercą i nie zarżnie tej bandy oprychów jak stada dzikich świń... najwyżej sklepie im zadki i pokaże gdzie raki zimują. - Nie jestem robotem. - Odpowiedziała rozbrajająco szczerze, gdy banda się rozbiegała, ale chyba i tak już nikt jej nie ani nie słuchał, ani nie słyszał. Popatrzyła po wszystkich, a gdy Ci znaleźli się za zasłonami rozstawiła nogi, ugięła kolana i uniosła ręce w gardzie obronnej. Nie za bardzo orientowała się w możliwościach ich broni, choć biorąc pod uwagę, że widziała bez problemu lecący pocisk, a kolba pogięła się przy uderzeniu w jej ciało, mogła przypuszczać, że niewiele jej zrobi, przynajmniej pojedynczy strzał. Zmasowany atak to zawsze co innego i duża ilość bezpośrednich trafień może okazać się nieprzyjemna, a nawet groźna. Dlatego wolała nie ryzykować i gdy tylko usłyszała szczęk pierwszego naciskanego spustu ona wyrzuciła ręce na boki krzycząc -Kiaiho!! - Okręgiem od niej rozeszła się silna fala uderzeniowa, która powinna ładnie oczyścić najbliższą okolicę ze wszelkiego rodzaju osłon i śmieci za nimi, a kto wie, może nawet i odbić pociski? Nie jej to oceniać, niemniej zareagowała w podobnym jak nie tym samym czasie co oni, więc pewniakiem zbyt wiele pocisków nie opuściło luf ich pukawek nim zderzyli się z efektem wywołanym KI dziewczyny... Sama była ciekawa efektu.

OOC:
Nie piszę alternatyw w tej akcji, jestem ciekawa efektów takiego starcia, więc poczekam grzecznie na podsumowanie i wtedy się ustosunkuję i podziałamy dalej

Akcja Novej wywołała na pewno spore poruszenie w pobliżu. Zapewne pod względem skali wojowników bazujących na KI ten atak był dosyć słaby, lecz to byli zwykli ludzie. Nie mieli w ogóle pojęcia co się dzieje. Jednym uderzeniem dziewczyna sprawiła że wszystkie śmieci , worki oraz sami oponenci odlecieli spory kawałek wpadając na ściany zniszczonych domów.
Mimo wszystko brunetka poczuła jak jedna z kul przebija jej skórę na prawym ramieniu i zostaje w środku. Będzie musiała sobie ja potem wyciagnąć.
Następnie wszystko ucichło, ale słychać było jęki które wydobywały się spod najbliższej sterty gruzu. Jeśli nova się rozejrzała to zobaczyła przywódcę gangu nabitego na jakiś pręt wystający z bloku. Kaszlał krwią i dogorywał, a jego oczy były puste więc pewnie to pośmiertne drgawki.
Niedaleko dziewczyny zaczął wyczołgiwać się ten czarnoskóry którego wcześniej uderzyła ogonem. Krew spływała mu z licznych ran, ale widać było że przeżyje. Trochę dalej leżała dziewczyna która musiała chyba walnąć się w głowę w jakąś ostrą krawędź bo pod nią pojawiała się kałuża czerwonej cieczy.
Czarnoskóry wyczołgał się i spróbował sięgnąć po karabin.
- Cholera.... Nie mogę... tu zginąć...

HA! Zadziałało tak jak chciała! Zmiotło wszystko i wszystkich nawet silniej niż zamierzała! Niemniej i tak jedna z kul trafiła ja w ramię. Nova skrzywiła się i syknęła patrząc najpierw na stróżkę krwi. -Ooo... dali radę. - mruknęła przymykając oko i przygryzając język by sprawdzić co z ręką. Nic poważnego, ale kula została, będzie trzeba ją wyciągnąć, ale nie teraz! Czarnuch czołgał się do upuszczonej spluwy. Nova odbiła się i skoczyła w tamta stronę lądując między nim a bronią. Podniosła gnata, obejrzała go po czym spojrzała na faceta. -Ale masz niefart stary. - Powiedziała i zwinęła lufę gnata w trąbkę po czym złom odrzuciła za plecy zupełnie obojętnie. Potem dopiero popatrzała na okolicę. Kiaiho zmiotło wszystko, gruz, śmieci, osłony no i ludzi... Gdyby nie to, że chcieli ją rozstrzelać pewnie zareagowałaby inaczej, a może to ta demoniczna cząstka niej poczuła krew i... zatarła głos sumienia? Tego nikt nie wie, nawet sama Nova. -Jak polecisz ze mną grzecznie do waszego szefa w kryjówce to nie zginiesz. Masz złamany nos i może jakieś żebra, ale jak mnie wkurzysz będzie znacznie gorzej. - Powiedziała kucając przed mężczyzną i patrząc na niego czarnymi gałkami. -To jak, będziesz grzeczny? - zapytała uśmiechając się niewinnie. Chciała zobaczyć tą ich kryjówkę... jeśli mieli więcej broni, to zniszczy ją i tyle,a ich łupy zabierze do miasta, ludzie tam będą potrzebować wszystkiego nim się zorganizują, nim nadejdzie duża pomoc, no nie...
Kucając wciąż przed mężczyzną, czekała na odpowiedź.

OOC:
Wybacz poślizg, mam problem z zatokami i ciągle napieprza mnie baniak, stąd zniżka formy.

Facet popatrzył na Novę wielkimi, przerażonymi oczami i przełknął głośno ślinę.
- Pokażę, pokaże tylko mnie nie zabijaj! - krzyknął i zaczął potakiwać głową. - To niedaleko, mieliśmy tylko zbierać kosztowności.
Po chwili dał radę się podnieść i zaczął powoli iść w stronę centrum miasta. Widać bolało go wszystko i chyba miał zwichniętą kostkę bo kulał. Szedł jednak mężnie przed siebie nie uskarżając się nic, a nic. Może gnał nim strach że straci życie jeśli będzie się ociągał?
W końcu dotarli do ruin jakiegoś domku, a czarnoskóry wszedł do środka, przez zniszczone drzwi. Nova mogła zobaczyć że prowadzi ja przez zrujnowana kuchnię, hol, a następnie wchodzi do pokoju który był najwyraźniej pokoikiem dziecięcym. Zniszczona kołyska, porozrzucane, spalone zabawki walały się wszędzie ukazując smutny widok.
- To tutaj. - podszedł do ściany która kiedyś przedstawiała błękitne niebo z chmurami i słońcem, po czym nacisnął punkt na jednej z chmur.
Kawałek ściany zaskrzypiały i po chwili otwarło się wejście do windy.
- Windą na sam dół... m-moge już iść?

Leciałem dosyć powoli, bo nie wyglądało na to, żebym musiał się śpieszyć. Kuro wylądował w mieście i dalej poruszał się pieszo, jak mi się zdawało. Przyznam, że zaciekawiło mnie co też takiego może tutaj robić. Był sam. Został po coś wysłany? Nie wydawało mnie się, żeby był z nim ktoś inny, bo czemu wtedy tylko jego energię mógłbym wyczuć? To niezbyt logiczne posunięcie. No i właśnie, nie wyciszył mocy. Czyżby był tutaj rekreacyjnie? Kto wie, wszystko jest możliwe. A mogłem się tego dowiedzieć po spotkaniu go.
Zmniejszyłem swoją własną moc do zera, jeśli by mnie wyczuł, mógłby odlecieć lub nawet mnie zaatakować. A jeśli już ma to zrobić, to po uprzednim usłyszeniu co mam do powiedzenia.
Obniżyłem lot i wylądowałem dwie ulice od tej, na której znajdował się Saiyanin. Stamtąd poszedłem pieszo, żeby nie zwracać na siebie zbytniej uwagi. Trochę zniszczony strój tego nie ułatwiał, żałowałem, że nie mam czasu zahaczyć o moje mieszkanie, taka okazja jednak może się nie powtórzyć. W razie czego wymyśliłem sobie alibi, że wracam z treningu w którejś z wielu szkół walki, choć wątpiłem, żebym spotkał kogoś, kto będzie mnie pytać o takie rzeczy, jak dlaczego mam przypaloną bluzkę, czy rozciętą bluzę. Duże miasta mają to do siebie, że są pełne dziwaków, co pozwala takim jak ja, czyli wojownikom, łatwo wtopić się w tło, nawet w strojach do walki. Sam strój lubiłem bardzo, nie utrudniał poruszania się i miał swój styl. Mimo to, lepiej bym się czuł poruszając się po mieście w zwykłych ciuchach. No ale mniejsza. Miasta pozwalały różnym ludziom i nie tylko ludziom zniknąć, bo większa gama zachowań jest akceptowana. Ale lewitujący facet z ogonem się do nich zdecydowanie nie zaliczał.
-"Co on robi? Zwraca na siebie zbędną uwagę. Jak tak dalej pójdzie, to zainteresują się nim służby porządkowe i dopiero się zacznie..."
Powoli zbierał się wokół niego tłum gapiów, on jednak wydawał się nie przejmować nimi. Dziwne...
-"Mam nadzieję, że biorą go za jakiegoś iluzjonistę lub kogoś w tym rodzaju..."
Przeszedłem na drugą stronę ulicy, czyli tam, gdzie znajdował się czarnowłosy. Ukryłem się w jednej z uliczek, co nie sprawiło żadnego problemu, nikt mnie chyba nawet nie zauważył.
-"Jak teraz zwrócić jego uwagę?"
W pierwszej chwili pomyślałem, żeby zawołać go po imieniu, na to powinien zareagować. Dałbym radę zrobić to tak cicho, żeby ludzie tego nie słyszeli, ale dosyć głośno, by Saiyanin mógł. Miałem jednak wątpliwości, czy to się uda.
Drugą opcją było małe show, podejść do niego, powiedzieć mu, żeby się nie popisywał zdolnościami iluzjonistycznymi i poszedł ze mną, ale to skończyłoby się źle, coś czułem. A mówiąc dokładniej, mogłaby się wywiązać walka, a gapie wtedy są bardzo niepożądani... Trzecia opcja wydała mnie się najskuteczniejsza, ale dekonspirowała mnie...
Po krótkiej chwili zastanowienia zdecydowałem się na ostatnią opcję, jednocześnie uwalniając całą moc, jaką posiadałem. Nie traciłem czasu i energii na wytwarzanie wokół siebie jakiejkolwiek poświaty, po prostu emanowałem mocą. Było jej prawie dwa razy tyle ile miał Saiyanin, więc powinien na to zareagować. A, że nadal trąciło ode mnie energią Braski powinno tylko wzmocnić efekt.

OOC:
Regeneracja 10% HP i KI

Miałem dobre przeczucia z tym sposobem zwrócenia na siebie uwagi, aż za dobre, bo podziałało natychmiastowo. Jak się spodziewałem, Saiyanin nie wyglądał na nijak zadowolonego z mojego widoku. Starałem się zachować beznamiętny wyraz twarzy, wpełzł jednak na nią cień żalu do samego siebie. Szczerze żałowałem tego co wydarzyło się dwa lata wcześniej, gdybym miał pojęcie jak to się skończy, to nie wyściubiałbym nosa spod wulkanu. Miałem świadomość, że bycie uczniem Władcy Demonów nie przysporzy mi przyjaciół, ale... Nie chciałem się z tym godzić bez walki. Zawsze starałem się odpłacać za wyrządzane krzywdy, by chociaż nikt nie mógł mi niczego wytknąć, że czego to ja niby w przeszłości złego nie zrobiłem. Ale chwila... Co on powiedział o Vixen?
Nie ważne jak chciałem, to nie mogłem ukryć zdumienia.
-"Co takiego? Co Vixen tam robiła? Że niby Kuro jest jej ojcem? A to to jakim psia krew cudem? Co jej ten przeklęty Demon nagadał?"
Kiedyś, jakoś z miesiąc przed moim pobytem na Makyo, Demonica wyznała mi, że Braska nie jest jej prawdziwym ojcem, ale wychowywał ją i tak go traktowała. Kto jest biologicznym ojcem się nie dowiedziałem od niej... Z pewnych powodów, już mniejsza jakich. Ale co to miało wszystko znaczyć? To część planu dawnego rywala Braski? Ale co chciał tym osiągnąć? Musiałem te pytania zostawić na później, bo wtedy co innego stanowiło priorytet.
-Spokojnie, chciałem tylko pogadać. Nie mam wrogich zamiarów, a nawet gdybym miał, to bez problemu byś mnie pokonał - zacząłem, jak mnie się zdawało, w dobry sposób, niejako budując sobie alibi.
-Wiem, że darzysz mojego Mistrza wszystkim innym, niż sympatią i rozumiem to, masz do tego prawo, zasłużył sobie. Ale ja nie chce należeć do tego kręgu nienawiści. Tak, wiem jak to brzmi. Rozumiem, że nie masz powodów żeby mi wierzyć i ufać. Ale... Przepraszam... Szczerze żałuje tego co się wydarzyło, nie miałem intencji narażać się komukolwiek... Nawet jeśli moje zachowanie wskazywało na coś innego. Wiem, to tylko puste słowa, a nie chce, żeby nimi były, dlatego... Jeśli będziesz... Będziecie z April potrzebować pomocy w czymkolwiek, nawet najbardziej błahej sprawie, możecie na mnie liczyć. Nie chce robić sobie wrogów, nie w taki sposób. To jak będzie?
Nieco niepewnie wyciągnąłem dłoń, na znak zgody.
Nie liczyłem na to, że Kuro tak łatwo da się przekonać. W końcu swoje z Braską przeszedł... Nie maskowałem energii, tak że czarnowłosy mógł z niej czytać jak z otwartej księgi, to też powinno stanowić dowód na to, że nie kłamię, wszak po energii dało się poznać intencję drugiej osoby.

OOC:
Regeneracja 10%

Jeśli mam być szczery... To zdziwiłem się.
Nie spodziewałem się, że pójdzie mi tak łatwo. W prawdzie sądziłem, że to co powiedziałem było przekonywujące, gdzie nie miałem raczej zdolności mówczych, i fakt, moje słowa były szczere, ale jednak... Po prostu nie spodziewałem się, że Kuro tak łatwo mi zaufa. Miał dobre powody do antypatii wobec mnie, a jednak, przyznał mi rację. No i ta nagła zmiana nastroju... Sądziłęm, że coś takiego nie zdarza się Saiyanom, bardziej wydawało mi się to być cechą ludzką. Choć też Kuro sprawiał wrażenie odmiennego od innych Saiyan. A może... Po prostu miał więcej oleju w głowie, niż sądziłem? Zresztą, mniejsza, darowanemu kniowi nie patrzy się w zęby, a ten tutaj był podkuty złotymi podkowami. A skoro o złocie i kosztownościach mowa... Swoją drogą, dosyć szybko znalazło się coś, w czym mogłem pomóc, ale tym lepiej.
-Na samej tej dzielnicy jest kilku, więc nie mamy się w tej kwestii o co martwić, ale... Saiyańska waluta? Cóż... -powiedziałem, robiąc nieco zakłopotaną minę, drapiąc się po potylicy. - Ziemianie raczej nie znają innych inteligentnych ras żyjących w kosmosie... Mało którzy też panują nad Ki... Stąd też to zdziwienie ludzi, gdy lewitowałeś na ulicy... - tu powiodłem wzrokiem za unoszącym się czarnowłosym. -Tak, jak teraz... Dlatego byłoby lepiej, gdybyś tego nie robił... Nie jest nam potrzebna atencja kogokolwiek. Byłoby też dobrze, gdybyś mógł ukryć ogon... Nie wiem, możesz go owinąć wokół pasa? Nie zrozum mnie źle, po prostu uwaga ludzi jest zbędna i może nam przysporzyć zbędnych kłopotów... A już mamy jeden...
Przyłożyłem lewe przedramie do piersi, na dłoni oparłem prawy łokieć, prawą dłonią łapiąc się za brodę.
-"Yare... I co teraz? Jeśli istnieje na tej planecie kantor, który wymienia kosmiczne waluty, to znając moje szczęście, znajduje się na drugiej stronie świata... Hmm... Wymiana odpada... A potrzebne są pieniądze..."
Wtedy przypomniałem sobie, że mam... Pewną ilość gotówki w mieszkaniu... Jest to wszystko co zarobiłem w przeciągu ostatnich lat, no, minus comiesięczny czynsz za mieszkanie rzecz jasna. Niby łatwiej byłoby trzymać swój majątek w banku, ale nie miałem zaufanie do banków... Znałem też częstość napadów na banki, więc nie, dziękuję. Wolałem niezniszczalny sejf, dodatkowo zabezpieczony tak, że tylko właściciel demonicznej Ki mógł go dotknąć. Ode mnie trąciło demonem na wiele kilometrów, więc mogłem z niego korzystać do woli. Ilość gotówki ze sporym powodzeniem powinna wystarczyć na... No właśnie, na co? Jubiler... Jakaś biżuteria?
-A tak w zasadzie, to co chcesz kupić? - zapytałem, puszczając brodę i zwracając wzrok ku Kuro.
-Bo ja tą sprawę widzę tak, wymieniać pieniądze nie ma jak, przynajmniej nie wiem, gdzie na planecie dałoby się to zrobić... Ale chyba mam rozwiązanie. Mam trochę pieniędzy, mogę je Tobie pożyczyć. Oddasz mi je w innym terminie. Co Ty na to?
Oferować praktycznie obcej osobie oszczędności całego życia? A czemu by nie? Miałem spłacić dług, a to była dobra okazja. Tak prawdę mówiąc, to się te pieniądze tylko marnowały. Miałem ich dużo więcej, niż potrzebowałem, a dużo i tak nie kosztowało mnie życie. A jak coś z nimi zrobię, to zawsze jakaś motywacja do ponownego zbierania. Będę miał zajęcie na weekendy. Same pozytywy.

OOC:
Regeneracja 10%

Co proszę? Aż tyle pożywienia na Vegecie pochodzi z Ziemi? Ładne rzeczy się tutaj dzieją... Jasne, Vegeta to jedna wielka pustynia, logiczne, że muszą sprowadzać jedzenie z innych planet, a że Saiyanie mają taki a nie inny apetyt, to jest to sprawa priorytetowa. No i w sumie, Ziemia jest bardzo bogata w zasoby naturalne, to się klei... Ale muszą w tym brać udział też Ziemianie, przecież Saiyanie nawet przy swoich możliwościach nie mogliby pozostać niezauważeni. To było pewne, jakaś grupa Ziemian pomagała mieszkańcom czerwonego globu, ale co z tego mieli? To przedsięwzięcie na wielką skalę, więc musiało chodzić o nieliche pieniądze. Z drugiej strony... Nie byłby to aż taki wielki problem dla ogoniastych ukryć się pośród tubylców. Brak pośredników to spora oszczędność pieniędzy. Interesująca sprawa... Postanowiłem przyjrzeć się temu w wolnej chwili.
-Nawet gdyby okradali, to nie leżałoby to w sumie w interesie Braski, Ziemianie mało go obchodzą, sądzę jednak, że też nie pozwoliłby na takie coś, a przecież to nie tylko pożywienie, ale też technologia, w końcu kapsułki to nasz wynalazek... -tu zamilkłem, przypomniałem sobie bardzo istotny i bardzo przydatny fakt. Sam zdziwiłem się, że mogłem o czymś takim zapomnieć. Czy to zmęczenie po walce? A może po prostu wypadło mi to z głowy? Mniejsza o to zresztą, przypomniałem sobie i to się liczyło. Wiedziałem, gdzie znajdował się ktoś, kto mógł pomóc Vivian z kapsułką. Musiałem jej o tym koniecznie powiedzieć.
-"Hachi? Całkiem nieźle to brzmi" - pomyślałem, z jakiegoś powodu ciesząc się, że nie powiedziałem tego na głos, mimowolnie jednak uniosłem kącik ust.
-Owszem, poznałem ją. Przyleciała tutaj na wakacje, jeśli można tak to nazwać.
Ukryłem pewne zdziwienie wynikające z faktu, że Saiyanin i Halfka się znają. Niby nie powinno mnie to zaskoczyć, Saiyanie i Halfy żyją na Vegecie, jednak zastanawiało mnie to. Umysł niemal od razu podsunął mi dosyć prawdopodobną opcję, a mianowicie to zamieszanie z Tsufulem. Postanowiłem wtedy, że kiedyś będę musiał się dopytać, jak to wyglądało z ich perspektywy. Tak czy inaczej, informacja, że Vivian i Kuro się znają, a nawet chyba darzą sympatią, delikatnie zmieniał, żeby nie powiedzieć komplikował, mój plan. Zmianą była większa ostrożność, nawet nie z jakiegoś konkretnego powodu, ale na wszelki wypadek.
-"A więc pierścionek zaręczynowy... Czyli powodzi się mu z April, to dobrze"
-Rozumiem, ale nie ma się co wstydzić, podjęcie takiej decyzji z pewnością wymagało dużej odwagi.
Ot, mała poufałość, miałem nadzieję, że nie zostanie zrozumiana opatrzenie.
Kamień spadł mi z serca na wieść, że Saiyanie płacą kruszcami, to zupełnie zmienia sprawę, jak i nadawało sens współpracy ludzko-saiyańskiej. Ludzie zawsze byli cięci na metale szlachetne, a skoro Vegeta ma tyle kruszcu, by używać go jako waluty przy takim poziomie rozwoju technologicznego, to nie musieli wcale tak dużo wydawać na tą współpracę. Nadal miałem zamiar przyjrzeć się temu dokładniej, ale to w innym czasie.
Wziąłem jedną z monet do ręki, naprawdę wydawała się być ze szczerego złota. Jubiler ze mnie żaden, ale z lekcji chemii pamiętałem jakie właściwości ma złoto, w tym gęstość. Na podstawie tego i przybliżonej wagi monety udało mi się stwierdzić na jakieś dziewięćdziesiąt dziewięć procent autentyczność.
-To całkiem zmienia sprawę. Jubiler pewnie zachwyci się na widok takiej ilości materiału, bo jest go dosyć na pierścionek zaręczynowy, obrączki, naszyjnik i możne nawet kolczyki. Tak więc nie traćmy czasu i idźmy do jubilera - to mówiąc ruszyłem w drogę.

OOC:
Regeneracja 10% Ki

Kuro nie dawał mi chwili wytchnienia, cięgle pytając to o to, to o tamto. Nie przeszkadzało mi to za bardzo i o ile mogłem, udzielałem jak najdokładniejszej odpowiedzi. Pobyt w liceum przydał się, bo jednak na niektóre pytanie nie umiałbym odpowiedzieć, gdybym nie uważał na lekcjach, a jednak chciałem wypaść przed czarnowłosym jak najlepiej. Nie udawało się to ze wszystkim, zwłaszcza w kwestiach społecznych... Niestety czasami sami Ziemianie nie wiedzieli, dlaczego robią to, a nie coś innego i dlaczego. Skąd więc ja miałbym to wiedzieć? Aż się trochę zdziwiłem, że Saiyanin wie tak mało o tej planecie i jej mieszkańcach. Później jednak, gdy zaczął opowiadać o tym jak to się stało, że w ogóle znalazł się na Ziemi, wiele spraw stał się jasnych. Najbardziej zdziwiła mnie w jego historii obecność demona, Foxa. Trochę się nasłuchałem o nim i wyglądało na to, że był kimś wyjątkowym, ale fakt, że mówino o nim w czasie przeszłym sugerował wyraźnie, że nie miałem co liczyć na poznanie go. Szczerze, to... Żałowałem, że tak było. Nawet z opowieści kruchowłosego wynikało, że nie pożałowałbym tego. A przecież Braska nawet mówił, że jesteśmy podobni, miał na myśli tylko wygląd, ale o ile Kuro nie ubarwiał rzeczywistości, to faktycznie zauważyłem kilka podobieństw. Jak się okazywało, ogoniasty miał w sobie cząstkę demonicznej Ki. Nie przypominałem sobie, bym czuł coś takiego od niego, ale wydawało mi się to możliwe, w końcu spotkałem się z czymś takim. U tamtego demona, Dragota, czułem cząstkę Ki Reda... A skoro o nim mowa... Wyczułem jego energię... Na Ziemi... Była wielka... Prawie przytłumiła inną energię znajdującą się tuż obok, energię Vivian. Powinienem się tym martwić? Już dwa lata wcześniej obiło mi się o uszy, że Red zapanował nad swoją złą stroną, ale teraz wydawało się, że nie panuje nad swoją mocą. Saiyanin nie wyglądał, jakby frasował sobie tym głowę, miał zaufanie do Demona? On też chyba był wtedy na Vegecie, zaprzyjaźnili się? Hmm... Musiałem pozostawić tą sprawę, bo widocznie nie był co robić i tak.
Więc ojcem Vixen był ten Fox. Ale kto był matką? Zdawało mi się, że Braska mówił coś o tym, że lisi Demon interesował się jego córką... Ale czy to możliwe? June matką Vixen? Nie wyglądała na matkę, ale też w sumie źle jest oceniać Demona po jego wyglądzie, bo ten może być bardzo mylny. I jak się okazało, June miała kolejne dziecko.
Stwierdziłem, że gdy dowiedziałem się tyle o czarnowłosym, to warto się też odwdzięczyć tym samym. Opowiedziałem mu więc o tym jak wyglądały moje początki jako łowca głów, o walce z Ichiro i, że to właśnie to skłoniło mnie do szukania nauczyciela sztuk walki. Pominąłem wszystko to co działo się wcześniej, nie widziałem potrzeby mówienia o tym, jak i wcale nie chciałem. Mówiłem o tym, jak zostałem uczniem Braski i o treningach u niego. Treningi u Genialnego Żółwia przemilczałem, podobnie jak ostatnie wydarzenia.
Poszukiwania nie szły najlepiej, ale poddać się nie mogliśmy. Choć problemem nie wydawał się brak odpowiednich pierścionków, ale tego, że Saiyanin nie wiedział czego ma szukać. W końcu jednak to się zmieniło. Niebieski kamień? Czemu akurat taki? Odpowiedź przyszła sama. Kuro wyciągnął zdjęcie April, wtedy zrozumiałem. Wyglądała doroślej, niż ją zapamiętałem, ale elementem jej wyglądu, który najbardziej przyciągał wzrok były oczy. Niebieskie.
-Czyli coś z szafirem... -mruknąłem pod nosem.
Wtem, znów wyczułem dwie znajome energie. Jedna należała do April, co do tego nie miałem wątpliwości, a ta druga? Wydawałą się znajoma... Wiedziałem, że czułem ją już kiedyś, ale nie spotkałem nigdy jej właściciela.
Z jakiegoś powodu miałem złe przeczucia, co do tego.

Udali się do West City. To było najlepsze miejsce do zwiedzania. Odbudowane miasto tętniło życiem jak za dawnych lat tak, jakby tu zupełnie nic się nie stało. Dla dobra osób tu mieszkających wymazała dzięki Smoczym Kulom z pamięci mieszkańców to przykre wydarzenie. Nikt tutaj nie wie, że owe  miasto zostało zrównane z Ziemią, a połowa ludzi wybita. A wszystko przez Tsufula. W każdym bądź razie zło zostało zażegnane, a wszystko wróciło do normy!
Demonica wylądowała w zaułku, po czym kazała Vernilowi iść za nią. Przeciskając się przez miejski ruch doszli w końcu do miejsca, które dziewczyna obrała sobie za cel - fryzjer. Wepchała tam halfa.
___ - Oooh! June! Jak miło Cię widzieć, jak syn, jak mąż? - już w progu przywitała ją jedna z fryzjerek z szerokim uśmiechem na ustach. Wysoka czarnowłosa kobieta o niebieskich oczach i gabarytach jak u samej demonicy. Miała czym oddychać.
___- Wszystko w porządku. - Odpowiedziała kłamiąc. Nie będzie przecież opowiadać jej, że facet jej uciekł, a rodzina została zaatakowana przez jej niedoszłą córkę. To było zbyt skomplikowane dla takiej osoby jak ona - Słuchaj. Mam tutaj kolegę, którego trzeba wziąć pod nożyczki, dasz radę? - poklepała chłopaka po ramieniu. Dziewczyna tylko uśmiechnęła się w odpowiedzi i zaprosiła go na fotel. Zrobiła wszystko tak jak on chciał. Oczywiście June zapłaciła, Vernil zapewne nie miał przy sobie ziemskich pieniędzy.

Po skończonej robocie, rudowłosa oprowadziła chłopaka po handlowych ulicach. Pokazywała mu różne budki z jedzeniem, witryny sklepowe oraz uliczne pokazy talentów. Miasto było bardzo radosne. Dzieciaki biegały z balonami, grały w chowanego, jeździły rowerami czy też kopały piłki. Ogólnie radośnie było. Wiele osób zaczepiało June i pytało jak jej leci, najwyraźniej miała tu sporo znajomości. Zaprzyjaźniła się z wieloma ludźmi.


OOC
Wybacz, że tak krótko. :C

-Demonem? No tak, to wiele wyjaśnia-powiedział chłopak. No cóż, Red także był demonem i miał.. no delikatnie mówiąc, dziwne zdolności i bardzo dużą moc.  Później June wytłumaczyła chłopakowi, że nie miał się czego wstydzić. No tak, łatwo powiedzieć. W końcu przyszedł czas na jakieś wiadomości o tym dziwnym płynie. Więc to był alkohol.
-No na Vegecie zapewne jest coś podobnego, ale nie miałem z tym nic do czynienia. Tam trzeba było ćwiczyć -powiedział merdając ogonkiem. Na koniec Ruda dodała, że jest ich kumplem, bo nie niszczy planety... No cóż, żelazna logika. Ty mnie nie bić to ja lubić Ty.
Nie ma to jak być rozgadanym. Chłopak nawijał a dziewczyna tylko słuchała. No, Vernil miał przynajmniej nadzieję, że jej nie zanudza. Half wspomniał o swoich włosach. Demonica na to uśmiechnęła się, w jej oku coś zabłysło, a następnie chwyciła chłopaka za nadgarstek i przyciągnęła do siebie. Ten nie miał zamiaru się temu opierać, a po chwili, oboje znajdowali się w powietrzu. June musiała sporo się ograniczać, żeby młody wojownik z Vegety mógł za nią nadążyć, no ale cóż, wiedziały gały co brały.
-Łoooo -powiedział chłopak widząc potężne, olbrzymie budowle -co o jest? -powiedział wskazując na najwyższy budynek w mieście. Szybko zaczęli zniżać pułap i wylądowali gdzieś w centrum. Dokoła pełno ludzi, jakiś jeżdżących po ziemi statków. Tutaj było... inaczej. Vegeta to skalista planeta. Namek należy do tych bardziej zielonych. Ziemia natomiast łączy obie te cechy i dodaje coś od siebie. Masę budynków. Chłopak na chwilę przymknął oczy. Chciał sprawdzić moc istot będących dokoła niego. Czy to możliwe, że byli aż tak słabi? Może to taki umowny standard, maskujemy energię, to nie będą nas atakować. Vernil momentalnie zrównał się z siłą z typowym mieszkańcem. Nagle June popchnęła Vernila a ten wpadł do jakiegoś budynku. Było sporo ludzi i masa krzeseł. Przed każdym było bardzo duże lustro, a przy nich wisiały nożyczki i... jakieś inne dziwne urządzenia.
-Ej, ja chyba nie chce tutaj być... -powiedział telepatycznie do swojej Rudowłosej koleżanki. To jednak nic nie dało, po wymianie uprzejmości kazali zająć chłopakowi wolne miejsce i zaczęli przycinać jego włosy.
-No.. tata to zawsze tworzył taki mały mieczyk na końcu palca.. -powiedział chłopak i rozciął małym ki-swordem kawałek płachty którą go przykryli, a następnie wysunął dłoń z granatowym ostrzem na końcu palca -ale widzę tutaj, jest inaczej -po tych słowach dezaktywował swoją małą zabawkę. Ciężko powiedzieć, czy fryzjerka i spora część personelu nie widziała święcącej, uformowanej Ki chłopaka, czy po prostu nie chciała widzieć.
Po wykonanej robocie, June dała fryzjerce jakieś metalowe cosie. -Co to jest?- powiedział chłopak od razu gdy ujrzał ziemskie pieniądze. Zaraz po tym chłopak podziękował za obcięcie jego włosów. I wraz z Rudą wyszli z pomieszczenia.
Teraz udali się do jakiś uliczek na których było jeszcze więcej zamieszania niż przy tym całym fryzjerze. Wrzawa, hałas. Testy pokroju "okulary w przecenie!" były tutaj zupełną normalnością. Do tego co kawałek, jacyś ludzie, to się wyginali, to pluli ogniem, albo rzucali jakimiś kółkami wysoko w górę a następnie je łapali.
-Patrz na tego- wskazał palcem na mężczyznę który żonglował piłkami -też tak umiem, ale te jego to chyba nie ki-blasty, no nie? -powiedział spokojnie drapiąc się w tył głowy. Lewym palcem wskazał na te jego kulki i telekinezą zatrzymał je wszystkie na kilka sekund. Następnie zrobił kulkami dwa pełne obroty, złożył je w swoisty stosik i odstawił zaraz za mężczyzną. Ludzie na chwilę zamilkli, żeby sekundę później klaskać i rzucać pieniędzmi. Chłopak zaśmiał się cicho i spojrzał w inne miejsce
-Patrz tam! -powiedział i tym razem on chwycił June za nadgarstek i pociągnął za sobą. Podszedł do stoiska gdzie jakaś nastolatka malowała twarze małych dzieci. Vernil uśmiechnął się szeroko do niskiej dziewczyny i zapytał czy może na chwilę czerwoną kredkę. Ta pozwoliła. Vernil podszedł do June i zaczął rysować po jej twarzy. No cóż, jakiś artysta z niego nie był, co dało się zauważyć. Z pomocą przyszła ta dziewczyna która w tym samym momencie malowała coś na twarzy jakiegoś chłopczyka. Half tylko rzucał okiem co robi nastolatka i takie same rzeczy malował na June. Oczywiście wszystko robił czerwoną kredką.
-Co to jest? -zapytał dziewczyny wskazując na dziecko. Ta była mocno zdziwiona, ale odparła, że pirat.
-Jesteś piratem June! A do tego wszystko pod kolor włosów.-powiedział Vernil śmiejąc się wesoło. Demonica miała obrysowane dokoła oko, to imitowało przepaskę, oraz pogrubione brwi. Do tego kilkadziesiąt kropek dokoła ust. No, rasowy brodaty pirat! Chłopak podziękował nastolatce, odłożył dziwną kredkę i podszedł do kolejnego stoiska. No, przy tym było coś do jedzenia. Jego ulubione czerwone kulki z drzewa. Chwycił jedną i ugryzł.
-Nie rozumiem... Nie są tak dobre jak te które jadłem chwile temu. -powiedział do June a następnie spojrzał na sprzedawcę któremu nie do końca spodobało się to, że Half bierze jego jabłka...

Przechadzka po mieście przechodziła dość spokojnie. Dziewczyna kroczyła powoli przed siebie w czasie, gdy Vernil zachwycał się przeróżnościami jakie proponowało miasto. Sprawił psikusa żonglorerowi, który chwilę później zamienił się w dobry uczynek, bo zarobił więcej niż myślał. June również klaskała wraz za tłumem, po czym została pociągnięta w stronę stoiska z malowaniem twarzy. Zrobiła nieciekawą minę, gdy zauważyła, że saiyan idzie w jej stronę z kredką. Pozwoliła jednak mu wymalować sobie twarz, bo nie chciała być niemiłą w stosunku do niego. By zobaczyć co takiego narysował musiała zwrócić twarz w kierunku jednej z witryn. Poczekała, aż chłopak się oddali po czym podeszła do fontanny by zmazać malunek. Czasami ma dobry humor, ale nie ma zamiaru paradować wymalowana po mieście jak dziecko. No, ale trzeba było odegrać się na chłopaku, a June już wiedziała jak.
___ - To jabłka. Na Ziemii jest wiele gatunków ich, a każdy smakuje inaczej. Są zielone, żółte, czerwone, mieszane. Najlepsze są te zielone, jak dla mnie. - wytłumaczyła mu, kupując jeszcze po jednym jabłku z każdego gatunku. Podarowała to Vernilowi po czym kazała mu iść za nią. Przeszli spokojnie kilka uliczek dalej. Trochę opustoszało, a kolorowe domy zamieniły się w troszkę mniej barwne. W jednym z zaułków zdało się słyszeć głośne krzyki i owacje dorosłych osób. Nie były to takie radosne głosy jak przy żonglerze, to było raczej coś w stylu męskiego podniecenia.
___ - To uliczne walki, można tutaj bardzo łatwo zarobić pieniądze. Pieniądze, Zenie, są bardzo ważne w mieście, bo przecież za dobra trzeba jakoś płacić, nie ma nic za darmo. Zarobisz trochę. Dobrze? - puściła mu oczko popychając w stronę rozgrzanego oraz głośnego tłumu. Wepchnęła go do środka po czym sama zniknęła. Łyse, napompowane mięśniami chłystki na chwilę zamilkły widząc nową twarz, a trzymetrowy mięśniak w masce, który robił tutaj za mistrza poruszył nozdrzami jak zezłoszczony byk.
___ - Co to? Mam sobie tym dupę podetrzeć?! - ryknął ze śmiechem, a reszta towarzystwa mu zawtórowała - zapewne z obawy przed utratą zębów. Oczywiście to było pewne, że Vernil da sobie radę.
Minutę później osiłek leżał na ziemi powalony niezbyt silnymi ciosami przeciwnika. Wszyscy milczeli zastanawiając się, czy aby half nie ma jakiegoś paktu z diabłem czy może nie jest magikiem. Nagle, z tłumu dało się usłyszeć piskliwy, dziewczęcy głosik.
___ - Halo! Halo! Mogę teraz ja?! - malutka blondwłosa nastolatka przecisnęła się przez tłum i weszła na pole walki. Przeczesała swoje włosy, wytrzepała ubranie z brudu oraz rozgrzała się cichutko. Reszta towarzystwa nie wiedziała co zrobić, śmiać się czy płakać? Malutka dziewczynka chce walczyć przeciwko chłopakowi, który przed chwilą pokonał ich mistrza? To jakiś żart czy przedszkole? W tym czasie jasnowłosa przyszykowała się do walki. Ustawiła się w pozycji do ataku parząc bardzo poważnym wzrokiem na swojego przeciwnika. Wszyscy zaczęli obstawiać, że to Vernil wygra. Masa kasy była obstawiona - przecież to łatwy zysk, bo wygrana jest z góry wiadoma, nie?
Nie, nie do końca. Vernil nie wie, że za tym malutkim ciałem kryje się ogromna siła, bo to June zabawiła się swoim wyglądem by dać nauczkę chłopakowi. Jej umiejętności zamiany były tak dobre, że zmieniła nawet barwę swojej KI, wyczuć od niej można było jedynie zwykłego człowieka, a nie demona. W dodatku siłą nie przewyższała nawet chłopaka ze szkoły średniej. Ciekawe co powie na to Vernil... June właśnie kierowała swoją małą rączkę prosto w jego brzuch.

Half spróbował każdego rodzaju jabłuszka. Wszystkie bardzo mu smakowały, chyba nie miał swojego ulubionego, na razie. Wiadomo, pierwsze wrażenie, może być mylne. June odciągnęła go w ciemniejsze uliczki. Tutaj wszystko było inne. Mniej ludzi, budynki były szare i nudne. Nawet zapach się zmienił. Już nie było wesołych żonglerów ani tym bardziej stoisk z jabłkami. Działo się jednak coś pozornie ciekawego. Gdzieś tam w oddali panowała wrzawa. Ludzie utworzyli swoisty okrąg wewnątrz którego toczone były walki. No, jeśli chłopak trafnie ocenił moc przeciwników to nawet Ci wszyscy razem wzięci nie powinni mieć żadnych szans w starciu z Halfem. June wytłumaczyła Vernilowi o co w tym wszystkim chodzi a następnie wepchnęła go do środka okręgu.
-Ty, a jak nie dam rady? -powiedział telepatycznie do June. Przed nim stała istna góra. Przeciwnik był prawie dwa razy wyższy od niego a jego biceps był wielkości klatki piersiowej Brązowowłosego... czy jakoś tak. Zaczęły się zakłady. Większość ludzi postawiła na Wysokiego Typa. No, nie ma co się dziwić. Zamaskowany robił większe wrażenie. Obaj stanęli przy widowni. Sędzia rozpoczął walkę ruchem ręki. Widzowie odepchnęli Vernila w stronę jego przeciwnika. Ten już na niego szarżował. Podniesiona prawa ręka wycelowana była w twarz chłopaka. Ten czekał do ostatnich chwil. Zszedł pod rękę kucając i zadał trzy szybkie ciosy w brzuch. Był szybki, dzięki czemu płynnie się wycofał. Stał naprzeciw mężczyzny który już zwijał się z bólu. Chyba nie chciał wyjść na mięczaka. Wstał i ponownie ruszył w kierunku Vernila. Ten tym razem wysoko trzymał gardę. Strzelił kostkami u dłoni ściskając pięści. Góra biegł w jego stronę. Teraz chciał zaatakować nieco niżej, lecz ponownie jego plan spalił na panewce. Chłopak chwycił jego pięść i zaczął ściskać, stopniowo coraz mocniej. Przeciwnik z początku chciał zaatakować drugą ręką, ale Half był zbyt silny. Ściskał mu rękę a ten cofał się. Vernil skończył walkę puszczając jego lewą dłoń, a prawą pięścią uderzając w splot słoneczny. Nowy mistrz!
Tłum delikatnie mówiąc był bardzo niezadowolony. Stawiali całe pieniądze na mistrza areny, a ten padł po kilkunastu sekundach nie zadając ani jednego ciosu.  Chłopak chciał już podejść po swoją nagrodę, gdy na ring weszła jakaś nastoletnia blondynka. Przeczesała swoje włosy  i rzuciła wyzwanie...
-Sorki panowie. Ja nie walczę z kobietami, a to.. to jeszcze dziecko! -powiedział patrząc na widownie. No ale cóż zrobisz, tłum głupi w tłumie. Momentalnie wszyscy zaczęli skandować i wyzywać nowego mistrza. Tak, może i mógł wszystkich powalić jedną techniką, ale chyba lepiej uniknąć rozlewu krwi.  Ponownie usłyszał dźwięki monet które zostały stawiane, tym razem na niego.
Stanął tam gdzie ostatnio. Sędzia rozpoczął pojedynek. Chłopak trzymał pozycje defensywną. Prawa zaciśnięta pięść nieco niżej, na wysokości splotu. Nastolatka ruszyła. Początkowo była powolna, ale w ostatniej fazie ataku, gdy była już na tyle blisko, że widownia nie zauważyłaby nagłego przyspieszenia, , ta dała z siebie wszystko. Oj tak, to nie była zwykła nastolatka. Jej cios napotkał dłoń Vernila, ale i to na niewiele się zdało. Chłopak musiał ulec i odskoczył w tył robiąc salto w powietrzu. Popisówka musiała być, nie ma to tamto!
-No, nie tego się spodziewałem. -powiedział chłopak i zaczął zbliżać rękę do maski... Chwila. Jest w miejscu gdzie ta maska może mu się naprawdę przydać i nie wie czy ją założyć. Ta nastolatka na pewno jest silniejsza niż tamten wojownik, ale ataki na białej aurze mogą być zbyt silne, a niecelne uderzenie może uszkodzić podłoże. No, już lepiej nie wspominać o Super Saiyaninie. Half ruszył. Zataczał delikatny łuk. Musiał być ostrożny. Nie wiedział na co stać jego małą przeciwniczkę, ale wiedział, że to nie będzie łatwa walka. Zbliżył się. Zaatakował nogą. Zgiętym kolanem celował w podbródek. Miał uszykowaną prawą rękę, gdyby przeciwniczka zrobiła unik. Dziewczynka, jednak tylko się schyliła, a gdy Vernil był nad nią, podskoczyła do niego i uderzyła w plecy. Chłopak poleciał jeszcze wyżej. W powietrzu, zrobił obrót i zaczął pikować w kierunku dziewczyny. Szybko rzucił okiem na widownie. Nie widział June. Może to i lepiej.. śmiałaby się, że przegrywa z dziewczynką. Lewą, otwartą dłoń miał z przodu a prawą zaciśniętą pięść na wysokości twarzy. Zaczął wyprowadzać atak. dziewczynka jednak kolejny raz uniknęła ciosu. Chłopak uderzył w ziemię. W miejscu gdzie upadł powstało wgniecenie. Nie uderzał z całej siły, ale mimo wszystko, grawitacja robi swoje. Ludzie oniemieli, że był w stanie dalej walczyć po takim zderzeniu. Vernil odbił się obiema rękami od podłoża i leciał, nogami do przodu, w kierunku przeciwniczki. Ta chwyciła go za kostki i przerzuciła jego ciało tak, że chłopak uderzył brzuchem o ziemię. Szybko się pozbierał. Ludzie na widowni nie wiedzieli co robić. Kibicować dziewczynce, czy przeklinać na chłopaka, że nie jest w stanie poradzić sobie z byle dzieckiem?
-Całe życie pod górkę -powiedział chłopak i ruszył w kierunku dziewczynki. Tym razem chciał zaatakować inaczej. Biegł w jej stronę, lecz tym razem użył sporo swojej szybkości i w ostatniej fazie biegu, odbił się od podłoża dwukrotnie i znalazł się za nastolatką. Chciał chwycić ją za szyję, ale ta była szybsza... znowu.. Wyrwał jej tylko parę włosów które rzucił na ziemię. Ponownie przystąpił do ataku...

OOC:
Trening start

Blondynka uśmiechnęła się diabelnie. Była mniejsza od halfa, ale za to o ile cwańsza. Wszystko by się wyjaśniło gdyby Vernil odkrył kto tak na prawdę wymierza mu ciosy. Na pewno się dowie po pewnym czasie, ale chce wykorzystać okazję do zabawy nad chłopakiem póki ją ma.
Jej pierwszy cios był tak szybki, że zwykłe ludzkie istoty nie widziały w tym nic nadzwyczajnego. Po prostu od jej piąstki chłopak odleciał. Nastąpiła wymiana ciosów, a jasnowłosa bardzo sprytnie unikała akcji przeciwnika chcąc najwyraźniej go tym ośmieszyć śród oniemiałego tłumu. Dopiero pod koniec jego szarży poczuła, jak z jej głowy lecą włosy - i to dosłownie, bo kilka z nich było w ręku brązowowłosego.
___ - Ajajajaj, było blisko. - stanęła na ziemi gładząc się po głowie. Zrobiła nieciekawą minę gdy dostrzegła włosy w ręku chłopaka, lecz gdy ten je wyrzucił, odetchnęła z ulgą. Przez to, że odłączyły się one od jej ciała, wróciły do swojej pierwotnej formy - czyli rudego koloru. Na całe szczęście Vernil chyba tego nie zobaczył. Dobra jej. A teraz trzeba się ponabijać.
Jasnowłosa podskoczyła w górę, a gdy zaczęła opadać, nagle rozmyła się w powietrzu. Pojawiła się tuż przed chłopakiem, a raczej na jego głowie nogami. Zaśmiała się cichutko po czym rozszerzyła nogi i opadła mu na "barana", lecz odwrotnego, bo jej brzuch był od frontu, a nie tyłu głowy Vernila. Zasłaniała mu bardzo dobrze widoki. Jakby tego było mało, to wygięła się jak akrobatka ku tyłowi by móc rękoma... łaskotać go szaleńczo po brzuchu. Śmiała się w głos, a otaczający ich gapie po chwili szoku zaczęli jej wtórować, że ktoś, kto pobił mistrza nie może dać sobie rady z małą nastolatką. Ogólnie wszyscy mieli dobry 'polew' z chłopaka.
Mając dość tej wstępnej zabawy, demonica zamachnęła się silnie nogami by posłać chłopaka prosto na ścianę przed  nimi. Runął w nią z hukiem przygniatając się stosem cegieł, a ona sama opadła powoli na ziemię i zaczęła się śmiać głośno. Usiadła po turecku na podłożu.
___ - Nie dajesz rady? Dobra, dam Ci fory. Pozwól, że będę używała jedynie nóg, a ręce pozostaną złożone, o tak. - jak powiedziała tak zrobiła. Dłonie splotła a klatce piersiowej po czym baaaaaaaaaardzo kpiącym wzrokiem spojrzała na swojego przeciwnika. Ciekawe kiedy się zorientuje, że to ktoś inny daje mu wciry. Ale na razie dobrze jest się...
Nagle, ni stąd ni zowąd ki, którą wrzuciła w swoją przemianę prysła wraz z ukrywanym wyglądem. Wokół niej uniósł się kurz, który gdy opadł ukazał rudowłosą June w pełnej gracji, w ostatecznej przemianie. Niech to jasny piorun trzaśnie, za długi czas utrzymuje przemianę i szlag trafia jej kamuflaż!
___ - No więc ten... - zrobiła głupią minkę i uśmiała się w nerwach, drapiąc się po policzku. No to klops, oberwie jej się. - Tadam?

Ta walka była dziwna. Dziewczyna była trochę zaskoczona tym, że chłopak dał radę wyrwać jej włosy. Dodatkowo na jej twarzy pojawił się swoisty niepokój. No cóż, była pare razy szybsza niż Vernil. Rzuciła się na niego, usiadła na jego szyi, mając jego głowę między swoimi nogami. No, prawie jak scena z.. ekhem.. Akrobatycznie wygięła się i zaczęła łaskotać swoją ofiarę. Chłopak nie mógł powstrzymać śmiechu.Wszyscy z widowni także się nabijali, ale nie z tej całej sceny a z ich nowego Mistrza Areny. Przed paroma minutami stał się najsilniejszym a teraz bije go mała dziewczynka. No, może nie bije a łaskocze. Po chwili ta wygięła się i cisnęła chłopakiem na ziemię. Ten upadł niszcząc podłoże. Aj.. to już zabolało. Chłopak leżał kilka sekund w bezruchu. Otworzył oczy leżał obok włosów które wyrwał. Chwila... dlaczego one były czerwone? Ten odcień.. Chłopak wstał. Czy to może być June? Co jak co, ale ten kolor włosów jest mocno charakterystyczny. Vernil rozejrzał się po publiczności. Nie widział ani jednej osoby z takimi włosami. Zaczął podskakiwać aby zwiększyć swoje pole widzenia. Nadal nic. No cóż, to musiała być ona. Chłopak spojrzał na przeciwniczkę.
-Co tam słychać June? -powiedział telepatycznie do Blondynki Uśmiechnął się szeroko. Blondynka wspomniała o tym, że będzie walczyć tylko nogami. -Pfff.. też mi fory. To totalnie nic nie zmieni. Wiem na co ją stać. Nigdy nie będę tak silny jak ona. Nigdy... -pomyślał i ruszył w kierunku swojej koleżanki. Ta jednak wyszła mu naprzeciw i atakowała szybkimi kopniakami. Chłopak nie miał szans...
Puff! Spora ilość kurzu wzburzyła się przy przeciwniczce. Chłopak zasłonił lewą dłonią oczy. Przez szparę między palcami obserwował co się dzieje. Prawą rękę uniósł i trzymał przy klatce piersiowej. Miał nadzieje, że ten kurz to nie jest początek końca i jego koleżanka nie wpadnie w szał. Tym razem przytulas może już nie pomóc. Pyły opadły, dym rozmył się a oczom Vernila ukazała się... June! Tak miał rację! Była zdziwiona, zrobiła dobrą minę do złej gry. No cóż, coś poszło nie tak.
Chłopak wzruszył ramionami -Ona wygrała, ja nie mam szans... -powiedział donośnie do sędziego wpatrując się w publikę.. Chwila, w co? Dokoła nie było już nikogo, no tylko jedna osoba. Niski człowiek w okularach przeciwsłonecznych i z fajką w ustach.
-Dobrze, bardzo dobrze.. -powiedział zacierając ręce - ta walka przyniosła mi fortunę! Ty wygrałaś, a na dziecko, nikt nie stawiał -powiedział i wyciągnął sakiewkę -to wasz procent -dodał na końcu rzucając woreczek.
-Wszyscy uciekli, dlaczego Ty zostałeś? -zapytał zdziwiony Half z powagą w głosie.
-Widzisz, to niecodzienny widok taka zmiana wyglądu. Wszyscy się przestraszyli, ale ja nie takie rzeczy widziałem-powiedział mężczyzna. Oj, powiało chłodem. Delikatny wiatr przeleciał przez wąską uliczkę. Od okularów przeciwsłonecznych odbiły się promyki słońca. Niski odwrócił się i zniknął w ciasnych uliczkach. 
To Vernil złapał sakiewkę i podał ją June -to należy do Ciebie. -powiedział i zaczął iść w kierunku koleżanki -dzięki za tę walkę, ale jakbyś mi o tym wcześniej powiedziała walczyłbym jako zamaskowany wojownik -chłopak na chwilę zawiesił głos -ale to fajnie brzmi. -uśmiechnął się. Zrobił kilka kroków i już stał przy June -ale za to łaskotanie to muszę się odwdzięczyć!-powiedział i zaczął łaskotać koleżankę po brzuchu.
-Dobra, co robimy teraz? -powiedział po całej akcji "łaskocz aż się nie znudzisz.. Ty nie ofiara". W skrócie: ŁASNZT... nie ważne.

OOC:
Koniec treningu.

Najlepszy ending DBKAI ever <3

Niektóre rzeczy nie zawsze idą po naszej myśli. June popełniła malutki błąd, skupiając się za bardzo na zabawie z Vernilem i przez to niedopatrzenie została odkryta jej prawdziwa tożsamość. Głupie kilka włosów, hehe. Następnym razem będzie niszczyła dowody na bieżąco by uniknąć tak żenujących wpadek.
W każdym bądź razie dostało im się to, czego oczekiwali w zamian za tą walkę - pieniądze. Gdy Vernil jej rzucił sakiewkę, odrzuciła mu ją twierdząc, że to on odwalił największą robotę, a ona tylko się bawiła z nudów w geście zemsty za wysmarowanie twarzy czerwoną kredką. Przyjrzała się jeszcze niskiemu jegomościowi z cygarem w gębie, a następnie wzruszyła ramionami. Obiecała mu, że jeszcze nie raz tutaj się pojawi, więc będzie miał jeszcze nie jedną okazję do zarobku na jej magicznych sztuczkach.
___ - Te pieniądze Ci się przydadzą, masz na żarcie do końca roku. - uśmiechnęła się gdy ten do niej podszedł. Mrugnęła kilka razy patrzałkami gdy zobaczyła jego dziwny wyraz twarzy, już wiedziała, że coś szykuje. Gdy zaczął ją łaskotać, June śmiała się, a jej głos rozchodził się echem po pustych uliczkach ciemnej strefy tego miasta. By zmusić chłopaka do zaprzestania tego gwałtu na śmiech, musiała obezwładnić jego ręce. W tym celu użyła świecących poręczy jako kajdanek - Skoro podoba Ci się nazwa "zamaskowany wojownik" to powinieneś zostać super bohaterem w mieście, Ziemianie ich uwielbiają.  - powiedziała dla żartu po czym jednym ruchem palca sprawiła, że poręcze zniknęły. - To bardzo przydatna technika, naucz się jej. - rzuciła.

Przeszli się kawałek dalej, by dostać trochę na skórę promieni słonecznych. June nie wychodziła w tym stanie do ludzi, by ich nie straszyć swoim niecodziennym wyglądem. Musi chwilę odpocząć od techniki zmieniania swojego ciała, by w razie czego swojego syna nie doprowadzić do płaczu gdy zobaczy swoją mamę... taką.  No. Wiadomo o co chodzi.
___ - Źle się dzieje! - warknęła nagle uderzając pięścią o ścianę - Może panikuję niepotrzebnie, ale to pora bym udała się do swojego ojca po kilka rad. Wzięłabym Cię ze sobą, ale on strasznie nienawidzi saiyan, więc nie chcę go wkurzać. Ciekawe jakby zareagował na swojego wnuka, eeeh... - podrapała się w tyle głowy. Demonica jeszcze nie miała pojęcia, że niedługo dozna wielkiego szoku. Nie wiedziała, że owa zła energia, którą wyczuwała zmierza na wyspę Genialnego Żółwia, gdzie obecnie znajduje się jej mały syn. W prawdziwy szał to June dopiero wpadnie - Mam dziwne wrażenie, że niebawem stanie się coś bardzo złego. - chwyciła swoje ramiona robiąc samej sobie 'tulaska'. Po raz pierwszy od swojego przybycia na ten świat poczuła chłód na ciele. Demonica, która znana jest z gorącej natury...

___ - Do zobaczenia Vernil, jeszcze się zobaczymy. Nie przetraw kasy na głupoty. - zwróciła się do niego z uśmiechem, a następnie przytuliła na pożegnanie. Wzniosła się delikatnie w powietrze, a gdy była wyżej niż budynki, uaktywniła aurę by szybko dostać się do wulkanu.

>> Wulkan

June dała całe pieniądze Vernilowi. No, ona wiedziała co z nimi zrobić, Half chyba nie do końca.. No ale fakt, był bez grosza przy duszy. Mężczyzna odszedł. Brązowowłosy zaczął łaskotać demonice, ale ta uwięziła go jakąś techniką i dodała, że chłopak ma się jej nauczyć.
-Dobra, fajne to coś, ale uwolnij mnie! -powiedział głośniej ostatnie słowa. Chciał sam rozerwać więzy, no ale nie szło. Rudą coś przytłaczało. Dłuższy czas siedziała jak na szpilkach, ale tym razem odleciała. Powiedziała, że jeszcze się spotkają, przytuliła Halfa i odleciała. Ten tylko się uśmiechnął i pomachał na dowidzenia. Sakiewkę przewiązał przy czerwonym pasku.
-Chyba pójdę zjeść jeszcze jabłko -powiedział z uśmiechem i wrócił do handlowych alejek.
Kolejka, ogromna kolejka. Dużo ludzi dokoła. Wszyscy przepychali się by być przed drzwiami. Chłopak podszedł na koniec kolejki.
-Co tutaj się dzieje? -zapytał jakieś dziewczynki. Ta zmierzyła go wzrokiem. Chłopaka mocno to zdziwiło.
-Chłopie skąd Ty się tutaj wziąłeś? Wyglądasz jakbyś w ogóle nie wyglądał. Tutaj otwierają nowy sklep z ciuchami. Mógłbyś też sobie kupić coś nowego- powiedziała i założyła sobie słuchawki na uszy. Chłopak wskazał na te dziwne urządzenie i zapytał co to jest.
-Ty na serio jesteś dziwny, czy tylko udajesz? To słuchawki i mp4 -powiedziała i pomachała ręką aby się zbliżył. Brązowowłosy schylił się a dziewczynka nałożyła mu słuchawki na głowę. Vernil otworzył szeroko oczy ze zdziwieniem.
-Fajne, skąd można to wziąć?- powiedział Half wesoło merdając ogonem. Dziewczynka nałożyła sobie słuchawki wskazała palcem na sklep z elektroniką a później dostrzegła ogon... Przeraziła się i zemdlała. Ludzie z kolejki podeszli by jej pomóc. W tym momencie otworzyli drzwi do sklepu a tłum wszedł do środka. Vernil postał w kolejce i wszedł do środka.
-O matko ile ludzi ile rzeczy... -powiedział wchodząc do sklepu. Podszedł do regału ze spodniami.
-Witam, w czym mogę służyć.. ouuu -powiedział z początku miłym głosem, ale dopiero później spojrzała na ubranie chłopaka. No.. nie pasował tutaj.
-Cześć, chciałbym kupić nowe ubranie.. To chyba tutaj średnio pasuje. Tylko nie wiem ile co kosztuje, nie znam tutejszego..-wyciągnął jedną monetę z sakiewki. -no tego...-powiedział drapiąc się drugą ręką w tył głowy.
-Na pewno pana stać -powiedziała widząc pełną sakiewkę. -zapraszam za mną, do działu męskiego... -dodała. Chłopak poszedł za nią.

Godzinę później.

-No i na koniec.. co pan powie na to? -powiedział podając brązową  lekką bluzę z wysokim kołnierzem do przebieralni - chłopak przymierzył ją. Wykonał kilka ciosów w powietrze uderzając przypadkiem w zasłonę.
-Świetna! Będę mógł w niej walczyć a chyba o to chodzi. A miałbym jeszcze jedną prośbę. Bo te stare ciuchy jeszcze mi się przydadzą, a nie mam w co ich włożyć. -powiedział chłopak wychodząc z przebieralni. Ogonem zasunął zasłonę. Jak to saiyan w obskich ciuchach, gdy wiedział, że te spodnie będą jego, zrobił sobie dziurę na brązowy ogon. Ekspedientka była zdziwiona ale wzruszyła ramionami. Najwidoczniej nie takie rzeczy widziała. Weszła w alejki gdzie były plecaki. Dała chłopakowi plecak z dwoma ramiączkami oraz taki przewieszany przez ramię.
-To wezmę ten - wskazał na plecak.
-Ale ten nie będzie pasował to tej błękitnej koszulki. Proponuje oba. -Chłopak tylko przytaknął. Podeszli do kasy. Wybiła liczba które nic Vernilowi nie powiedziała. Wziął garść monet z sakiewki.
-Trochę mało. -powiedziała kobieta. Ten zamerdał ogonem. I sypnął drugą garść. - potrzebowałabym bardziej takich banknotów.. papierków -dodała powodując śmiech w kolejce. Chłopak uśmiechnął się i położył owe "papierki" - wystarczy? -zapytał ekspedientki.
-Za ten komplet który ma pan na sobie tak, jeszcze ten błękitny no i plecaki- rzucił kolejny banknot - największy nominał. Pani uśmiechnęła się wzięła banknot a całą resztę która leżała na ladzie oddała.
-To dla pana. -powiedziała. Ten tylko wzruszył ramionami i telekinezą schował pieniądze do sakiewki.
-Więcej banknotów to za bało, a jeden inny to za dużo.. nie rozumiem. -powiedział, dodał na końcu podziękowania i wyszedł.

Stanął przed drzwiami i szedł w kierunku sklepu z elektroniką. Wyglądał inaczej. Pomijając fryzurę, teraz miał na sobie jeansy i biało t-shirt który w górnej części był pomarańczowy. Do tego bluzę z wysokim kołnierzem w brązowym kolorze. Wszedł do sklepu przywitał się. Podszedł do kasy.
-Chciałbym kupić takie na uszy co przez nie taka muzyka leci -powiedział spokojnie. Pan, na oko w jego wieku, podszedł z nim do działu ze słuchawkami.
-Pan sobie wybierze. Tutaj są popularne pchełki a.. -Vernil przerwał mu mówiąc, że chce te większe.
-Oczywiście. Ile chciałby pan wydać? Bo jak wiadomo lepsza jakość wyższa cena -powiedział tłumacząc i gestykulując rękami. Vernil sięgnął do sakiewki i wyciągnął ten największy banknot. Kasjer podprowadził chłopaka do tych najdroższych, zasugerował jedne z nich a Vernil z zadowoleniem założył je na uszy.
-A ma pan już coś do muzyki? Polecam ten model - dodał sprzedawca. Half nie ukrywał zdziwienia. Totalnie nie wiedział o co chodziło...  Kasjer zaczął tłumaczyć.

-I tutaj musisz nacisnąć, żeby przesunąć piosenkę. Wszystko jasne? -zapytał po kilkunastu minutach tłumaczenia co i jak tutaj działa.
-Tak mi się wydaje. -dodał Half. Razem podeszli do kasy. Płacenie wyglądało podobnie. Jeden banknot i reszta pieniędzy wpadła do sakiewki za pomocą telekinezy. Half podziękował i wyszedł ze sklepu.

Oj tak, ludzi z Vegety chyba by go nie poznali. Nowe ciuszki, plecak z innymi ciuchami. Do tego słuchaweczki na uszach no i jakaś dziwna maszynka do puszczania muzyki. Stał przed drzwiami. Rozejrzał się dokoła. Dużo ludzi. Trochę za dużo. Vernil wszedł w ciasną uliczkę gdzie nikogo nie było i wystrzelił w powietrze przecinając niebo.



z/t->powietrze

Nowy aveeeeek

Powiedzmy, że nie była przyzwyczajona do skierowanej ku niej empatii... Lub, jeśli to lepiej zabrzmi, do czyjejś chęci pomocy, czy też poczucia przyzwoitości. Vivian została wychowana na Vegecie, gdzie mając problem, kłopot, otrzymywała na to jedną radę - Radź sobie sama. W piaskownicy ktoś się z nią bił - trzeba było odpowiadać pięścią, nikt nie stanął w jej obronie. W Akademii naraziła się jakiemuś gnojkowi - sama obiła mu mordę, nikt nie ruszył z odsieczą. Tsuful wpakował się do głowy halfki - wszystko osobiście musiała zszyć, skleić, poukładać na nowo...
Dlatego z zaskoczeniem zmierzyła zmęczonym wzrokiem Chepriego, słysząc jego oświadczenie, zapewnienie, że kwestia kapsułki zostanie rozwiązana. Automatycznie podeszła do tego ze znaczną dozą podejrzliwości, zwłaszcza, że zdawał się coś wiedzieć w tej sprawie. Wzmianka o martwym naukowcy tylko utwierdziła ją w tym fakcie, ale o co dokładnie chodzi i jak chłopak zamierza do tego dojść, nie pytała. Była w kropce, miała do wyboru szukać na własną rękę pomocy, czego oczywiście nie cierpiała... Lub mogła skorzystać z informacji jakimi dysponował czerwonowłosy chłopak. O Kami. Chcąc, nie chcąc, była zdana na niego. W końcu wychował się na Ziemi, miał większe pojęcie co ma robić niż ona, a znając szczęście halfki, prędzej rozwali pół miasta szukając technika, niż 'po ludzku' załatwi tę sprawę.
Na pytanie odnośnie noclegu uniosła brwi, bo nie zrozumiała reakcji Chepriego. Sens tego co powiedział, dotarł z nieznacznym opóźnieniem i Vivian przyjrzała się mu po pierwsze, podejrzliwie, po drugie, niepewnie. Co najdziwniejsze, w Akademii ktokolwiek by tak powiedział, miałby pewnie w głosie prowokujący ton i lubieżny uśmiech na gębie, zaraz zmyty przez jej policzek. On nie. W sumie, co miałoby obchodzić Ziemianina gdzie będzie spać? Krzak, gałąź... Ile to razy przysnęło się jej pod kamieniem, na pustkowiach Vegety podczas wypadów treningowych? Z drugiej strony... Propozycja nie zabrzmiała dwuznacznie. Jednak Vivian to Vivian, biła się z myślami, zniechęcona i szczerze wymęczona całym dniem nie do końca pozytywnych wrażeń. Z resztą, znając upartość chłopaka, pewnie doprowadziłby do kolejnego wybuchu, a tego chciała uniknąć... Podejrzliwość w końcu dała za wygraną z nerwami, mającymi dość wszechświata.
Nieważne czy to kanapa czy konar drzewa. I tak się nie wyśpi.
- Niech będzie... - zgodziła się Ósemka beznamiętnym tonem, poprawiając kołnierz.
Nie miała większego wyboru czy też możliwości, niż wpakowania dłoni do kieszeni, spuszczenia wzroku i dania się prowadzić przez miasto. Wychodząc z Capsule Corporation nie odrywała spojrzenia od chodnika, sunąc w milczeniu przed siebie. Na wszelkie pytania odpowiadała mruknięciami, ewentualnie półsłówkami bądź w poważniejszych przypadkach, zdaniami pojedynczymi. Po słowotoku, do jakiego sprowokował ją Chepri parę godzin temu, dla kontrastu teraz zajadle trzymała usta na kłódkę. Gdyby tylko Ósemka była nieco przytomniejsza i umysłu nie przyćmiewało zmęczenie oraz sprawy paru za silnych osobników na Ziemi, pewnie byłoby jej nieswojo. Czuła się źle, z faktem, że będąc na krawędzi przytomności psychicznej powiedziała mu trochę za dużo o tym, jak myśli. Co prawda w tej chwili szła jak marionetka, to jednak wciąż to poczucie niezręcznego zakłopotania tkwiło wewnątrz. Szlag...
Ludzie byli zdecydowanie, dziwni. Nie posiadali ogonów, co z tego, Nashi też go nie miała. Nie umieli latać, przynajmniej Chepri wydawał się do tej pory jedynym człowiekiem, który zgłębił tę sztukę. Ciągle gdzieś sunęli, głośnym tłumem, który sprawiał, że Vivian odruchowo robiła krok w bok, chowając się pod ścianę. Od zawsze była aspołeczna i bezładna masa ludzi nie wzbudziła jej sympatii. Wprost przeciwnie, musiała się powstrzymać, by nie pogonić swojego przewodnika z przypadku. W Akademii wszystko było poukładane, każdy znał swoje miejsce - w ludzkim mieście przy drugim potrąceniu przez przypadkowego przechodnia, energia Ósemki drgnęła, jak zirytowana, po czym znów została wyciszona do zera. Oj, źle. Jeśli coś takiego już drażni ją do tego stopnia, że nie panuje nad KI, powinna jak najszybciej wpełznąć w jakąś dziurę i się uspokoić.
Vivian była jak oczadziała silnym narkotykiem bomba zegarowa z oszalałymi wskazówkami. Nikt nie wie, jaki ruch wykonać, sama z siebie również może wybuchnąć.
Teraz chciała jedynie spać... Jeśli los będzie łaskawy i nie zaprezentuje swojego pokrętnego poczucia humoru.

OOC
---> + 10% KI