Punkt informacyjny

First topic message reminder :

Nazywany też recepcją przez odwiedzający. W związku z masą odwiedzających i petentów wprowadzony został system numerków, w celu usprawnienia dokonywania zapytać przy jednym z wielu stoisk. Nad zachowaniem spokoju czuwają służby porządkowe.

- Nie ma sprawy. Gdybyś potrzebował niańki a jakiś czas, nie wstydź się tu przyjść. - Babsi oddała dziecko w ręce Nate'a. - Witajcie w armii, żołnierzu! Możesz teraz iść do Zbrojowni po sprzęt dla początkujących. Nie zapomnij zapoznac się z najnowszym dokumentem o naszym królu. Ale to na pewno zauwazyłeś w regulaminie numer 135. Jakieś pytania? Jak nie, to odmaszerować.

Beel wygodnie położył się na głowie Nate'a wyraźnie zadowolony z posiłku, który mu zaserwowano. Sam saiyanin zaś po wysłuchaniu tego co miała do powiedzenia Babci odrzekł:
- Um.. Dziękuję za propozycję. Na pewno z niej skorzystam.
Po tych słowach spokojnym krokiem odszedł w stronę zbrojowni.

z/t

Xalanth, kiedy szedł do akademii trzymał na barana syna, który razem z Paragu towarzyszyli mu dzisiaj. Teść miał wolne, więc zaproponował, że razem z Articho odprowadzą Xalantha. Poza tym, musiał donieść zwolnienie swojej żony, która podobnie jak siostra Xalantha, Mexmera oraz jego żona May rozchorowały się. Pech tak chciał, że trzy panie leżały teraz w łóżkach z temperaturą. Wcześniej też, zaraziły Paragu, Xalantha oraz Articho, ale ci wyzdrowieli szybciej niż one, ba je to rozłożyło na całego. Kichały, prychały, kaszlały i miały bardzo wysokie temperatury. Jak w trójkę wychodzili, to ogoniaste damy dostały lekarstwa i od razu poszły spać.
Articho pokazywał palcem na wszystko, co go tylko zaciekawiło, a jak tylko padało jakieś pytanie do ojca albo dziadka zaraz na takowe otrzymywał odpowiedź. Na widok budynku akademii, chłopiec klaskał w dłonie, gdyż spodobała mu się architektura, do tego był tutaj pierwszy raz więc tym bardziej był zachwycony, bo widział coś nowego!
-Xalanthcie, jesteś pewien, że jesteś gotowy, na powrót do Akademii?-Paragu wszedł jako pierwszy, aby przytrzymać drzwi Xalowi trzymającego na baranach syna.
-Tak, tato.-Xal zasalutował każdemu wyższemu rangą-Czasu nie cofnę, trzeba iść dalej. Może w treningach odnajdę spokój. Poza tym, chciałbym iść śladami matki.
-Dziadku, tatuś sobie poradzi!-Art poklepał ojca po głowie, a kiedy ten salutował on także robił to samo co wyglądało dość uroczo.
-Wiesz, że czeka cię dużo pracy, chłopcze?-Paragu podszedł do punktu informacyjnego-Przynoszę przedłużenie zwolnienia mojej żony. Rozłożyła się elegancko.-zaśmiał się wyjmując spod rodowej zbroi kapitana złożoną kartkę-Proszę.-przesunął po blacie w stronę siedzącej osoby, po czym odwrócił się do Xala, aby zabrać Arta z jego ramion.-Chodź do dziadka, Paskudo.
-Dziadek sam jest Paskuda! Ja jestem śliczny, tak jak tatuś!-Art dał się wziąć na ręce.-Dziadek naprawdę ma dzisiaj wolne i będzie się ze mną opiekować babcią, ciocią i mamusią?
-Tak, faktycznie jestem Paskuda, taka wredna w dodatku.-Paragu potarmosił włosy Arta-Tak, zajmiemy się tymi trzema, wielkimi zarazkami, które teraz lenią się w łóżku. Poza tym, dziadkowi przyda się odpocząć od tej zgrai leniwych bułek, co nie chcą słuchać kapitana.-Paragu pokazał język Artowi, który zaczął się śmiać.
Xalanth na to wszystko pokiwał tylko głową. Zajrzał to torby, którą miał przewieszoną przez ramię, aby wyjąć z portfela dwa zwolnienia zgięte na pół.
-Przyniosłem przedłużenie zwolnień mojej siostry Mexmery i mojej żony May, proszę.- Xal przesunął na blacie rozłożone dokumenty-Tato, naprawdę nie wiem, jak to możliwe, że wszystkie trzy się tak paskudnie pochorowały. Dobrze, że mnie już tylko lekki katar został.-Xal pociągnął nieznacznie nosem.
-Nie mam pojęcia. Może od tego wieczornego treningu, jaki sobie wymyśliły jakiś czas temu.-Paragu zalutował za każdym razem, gdy jakiś kadet przechodził obok-Masz wszystkie dokumenty? Na pewno zabrałeś wszystko? I weź się popraw. Pamiętaj masz dbać o mundur!-mężczyzna zwrócił Xalowi uwagę.
-Tak, powinienem wszystko mieć.-Xal wyjął czerwoną teczkę, którą otworzył, aby wyjąć pliczek dokumentów-Mam wszystko, dokumenty medyczne, te do akademii...Co?! Gdzieś ufajdałem zbroję?!-Xal zaczął się oglądać-Przecież dobrze wyglądam!-chłopak zaczął się poprawiać-Wiem, że o mundur trzeba dbać!-Xalanth lekko spanikował.
-Idziemy z tą małą Paskudą. Trzeba nam jeszcze skończyć do apteki lekarstwa wykupić, dla tych zarazków.-Paragu postawił Arta na posadzce.-Powiedź tatusiowi do widzenia.
-Nie! Najpierw chcę zobaczyć czy tatuś będzie w dobrych rękach!-Art tupnął nóżką.-Muszę wiedzieć, że zostawiam tatusia pod dobrą opieką!
Paragu i Xalanth tylko pokiwali głowami.
-Jeśli państwo z obsługi pozwolą, to możecie jeszcze tą chwilę poczekać.-Xal kucnął, aby potarmosić syna po czuprynie, a potem przytulić.
Wstał z klęczek. Podał osobie siedzącej za ladą plik dokumentów, które miał dostarczyć wcześniej. Jedna, z racji tego, że dopadło go choróbsko, bo zaraził się albo od żony albo siostry albo teściowej, to wszystko przesunęło się w czasie. Pozwolił Articho bawić się jego ogonem, który był ulubioną zabawką małego.
Pozostało Xalowi czekać, aż obsługa w punkcie informacyjnym wszystko załatwi, a on będzie mógł  spróbować wrócić do normalnego toku życia, a także odciążyć trochę rozwaloną ostatnimi wydarzeniami psychikę. Miał nadzieję, że trafi mu się jego ulubiony trener, ale nawet jeśli nie, to przyjmie wszystko na klatę.
Zastanawiał się, jak dużo zmieniło się od czasu, kiedy ostatni raz był w Akademii i jak bardzo wyszedł z wprawy. Cóż, niedługo miał się przekonać, jak bardzo się zaśniedział przez to wszystko.

Towarzystwo kapitana nie pomogło w oczekiwaniu. Xalanth musiał odstać swoje, ale raczej nie było to dla niego tak uciążliwe, jak dla innych kadetów. On już wiedział co nieco i raczej nie odczuwał takiego strachu przed nieznanym, jak reszta czekających na zapisanie się. Mógł spożytkować ten czas na rozmowę z teściem i zabawianie syna. W końcu nadeszła ich kolej. Ostatnimi czasy liczba kadetów zwiększyła się, więc przyjmowaniem zajmowało się kilka osób, by czas oczekiwania nie był zbyt duży. Xalanth wraz z teściem podeszli do długowłosej Saiyanki o kruczych włosach i równie czarnych oczach, która ubrana była w mundurek ze znaczkiem Akademii.

Recepcjonistka:

- Rozumiem. Już wprowadzam dane panie kapitanie. – powiedziała kobieta i szybko zaczęła wstukiwać dane. Widać, że większość rzeczy robiła już mechanicznie, ale taka była jej praca. Musiała się tego nauczyć jeśli chciała zachować posadę. Zwolnienia kobiet szybko wpisała do systemu, jednakże z Xalanthem zeszło dłużej, gdyż musiała sprawdzić wszystkie dane i uruchomić jego profil na nowo. Każdy kto trafia do szpitala lub zakładu na długie leczenie jest zamrażany w systemie i dopiero później w zależności od wyników decyduje się co dalej. Zachowanie dziecka też nie pomagało, ale cóż zrobić.
- No dobrze. Tu jest pana holomapa i klucz do starej kwatery. Pańska ranga została zresetowana do kadeta. Również muszę pana poinformować, że nie może mieć pan na sobie rodowej zbroi do czasu osiągnięcia rangi Nashi. W pokoju powinien znaleźć pan kombinezon dla kadeta. Następnie zaś proszę udać się do Sali treningowej. – powiedziała kobieta i dała znak, że mogą odejść, a kolejna osoba z kolejki szybko zajęła ich miejsce. Teraz nadszedł czas pożegnań i pracy.

Przyzwyczaił się do tego, że trzeba było poczekać. Przynajmniej oczekiwanie zeszło nieco szybciej, z racji towarzystwa Paragu oraz Articho, który cały czas bawił się ojcowskim ogonem.
Xalanth zorientował się, że jest tutaj dużo kadetów niż ostatnio. W ogóle, po zmianie władcy, jakoś się tak zrobiło, lepiej? Tak, to było dobre określenie.
Ogoniasty zmierzył kobietę wzrokiem. Chyba była nowa, bo nie pamiętał jej tutaj. Posłał jej serdeczny uśmiech, jak ich wzrok się spotkał.
-Dziękuję.-Xal wziął potrzebne rzeczy od recepcjonistki-Rodowa zbroja? To przecież moja stara zbroja.-małpiszon zamrugał powiekami, gdyż nie zrozumiał w ogóle, co miała na myśli kobieta-Zanim będę mógł założyć zbroję rodową to chyba sto lat minie.-Xal wywalił język na wierzch.
-Droga pani, u nas, podobnie jak w rodzie Braveheartów, trzeba sobie zasłużyć, żeby nosić zbroję rodową. To, że ktoś dostanie rangę Nashi, dla nas nie ma znaczenia. Trzeba się wykazać czymś więcej niż tylko stopniami w wojsku.-odparł, gdy kobieta skończyła mówić.-Xal to nawet nie doszedł do jednego procenta, aby to osiągnąć, zwłaszcza swoim zachowaniem.-mężczyzna pokazał swoje bezczelne oblicze.-Nie ma mowy, żeby taki nieokrzesaniec nosił zbroje rodową, nawet po osiągnięciu rangi Nashi.
-Bardzo śmieszne, teściu, bardzo śmieszne.-Xal ustąpił miejsca innym.
-Tatusiu, uważaj na siebie!-Art przytulił Xala na pożegnanie-Pamiętaj, co mówiła mama! Dbaj o siebie!-chłopiec dał się wziąć na ręce dziadkowi.
-Jutro będę już w Akademii, jakbyś czegoś potrzebował, to masz przyjść. Jasne?-Paragu zmierzył Xala wzrokiem.
-Będę uważać Articho, kocham cię.-Xal ucałował syna w czoło-Dobrze tato. I nie zapomnij powiedzieć Sime, żeby jutro przyszła do Arta i dziewczyn, dobrze?
-Już jej mówiłem. Uważaj na siebie i masz słuchać trenera, bo inaczej...-Paragu szepnął coś Xalowi na ucho.
-Um...nie zrobisz tego, prawda?-Xal podkulił ogon pod siebie.
-Zrobię. Trzymaj się dzieciaku. Jak nie dasz rady, daj znać trenerowi. Nie forsuj się.-Paragu uniósł rękę w geście pożegnania.
Dziadek z wnukiem zniknęli Xalowi z oczu. Poczekał bowiem, aż pójdą. Westchnął tylko głośno. Poprawił torbę na ramię.
-Dobra, jak się to ustrojstwo włączało?-Xalanth obejrzał dokładnie holomapę, z którą dawno nie miał styczności-A, tu jesteś włączniczku.-udało mu się uruchomić mapę.-Dobra, zanieśmy te wszystkie graty, a potem do sali treningowej.-Xal ruszył przed siebie.
Patrząc na mapę, najpierw zaszedł do swojej dawnej kwatery, a dopiero potem skierował kroki do sali treningowej. Oczywiście, nawet mając mapę ten małpiszon pierdoła musiał się zgubić...


z.t → to kierunek sala treningowa