Nano-Robotikimaru

sam opis przemiany:

Rikimaru napisał:... osiągnięcie ponadprzeciętnego poziomu, który już co prawda osiągnął, ale nie był to wystarczający efekt. Widząc czynności Frosta i umiejętność lewitacji przestawał powoli wierzyć w jakiekolwiek ograniczenia tego świata. Ta przestrzeń w której wszyscy żyli była tylko tym co widziały oczy, ale prawda była ukryta znacznie głębiej poza jakąkolwiek świadomością zwykłego człowieka. Szkoła, nauczyciela, rodzice oraz znajomy. Te wszystkie osoby mówiły nam, a niekiedy wmawiały, że nie da się tego lub tamtego, że coś jest niemożliwe i nie da się. Podświadomość próbowała z tym walczyć, ale słysząc za dużo razy "nie da się" w końcu kodowała i wykorzystywała na każdym kroku, a wtedy próba nauki "orientalnej, niemożliwej" dla innych lewitacji wydawała się naprawdę rzeczą poza całkowitym zasięgiem, ale dla Frosta najwyraźniej nie była to rzecz trudna, ponieważ on to po prostu czynił. Czym się różnił? Wyglądem, mocą, ale czy czymś więcej? Był tak samo istotą rozumną, może był starszy od Rikimaru, ale może był młodszy. Pytanie sam sobie mógł zadać ziemski chłopaczek: Czy jemu ktoś mówił, że się nie da?
Prawdopodobnie nie, a tym bardziej, że potężne kule, wydzielanie energii poza ciało i ta cała reszta wydawały się jeszcze nie tak dawno temu totalną abstrakcją, a teraz dostrzegał, że rzeczy niemożliwe chyba nie istnieją. Są granice, ale tylko po to żeby je przekraczać. Kolejną z nich miało być dla niego osiągnięcie większej mocy, a być może nawet takiej jak "obcy", która mogłaby pozwolić mu zwyciężyć z nim w przyszłości, ale i również z innymi osobnikami. Przypomniał sobie walkę z tym kierowcą, który go tak pokiereszował. Okazał się znacznie, ale to znacznie mocniejszy. Tacy ludzie chodzą po ziemi, a może mocniejsi. Będzie im musiał stawić czoło, nie teraz, być może też nie prędko, ale kiedy do starcia dojdzie musi potrafić przekroczyć swoje możliwości, a nawet przekroczyć je dwukrotnie, trzykrotnie lub nawet czterokrotnie. Ta aura, która spowiła go w walce z Frostem pozwoliła mu zwiększyć siłę i szybkość. Zrobił to ponieważ musiał. Udało mu się skoncentrować na tyle, by jego ciało kosztem energii przekroczyło swój limit. Nie udało się. Atak z wykorzystaniem większej mocy wiele mu nie dał, ale to nie było wszystko. Już wtedy czuł, że to tylko kropla w morzu potrzeb. Jego ciało potrzebowało więcej aby zrównać się z mocą jego przeciwnika. Z drugiej strony odniósł wrażenie, że rywal jest co najmniej dwukrotnie potężniejszy. Być może osiągnięcie takiego poziomu nie będzie możliwe, ale nawet przybliżenie się, żeby nie wyszedł na cieniasa i udowodnił, że ludzie mogą być mocni. Nie pragnął udowadniać tego Frostowi, innym ludziom, ale samemu sobie, że może być z niego wojownik, który naprawdę będzie w stanie osiągnąć wiele i dumnie patrzeć na rywali, nawet być może kiedyś w obliczu śmierci. Nie bał się jej, dlatego też nie bał się tej próby.
Po chwili odpoczynku i rozmyślań wstał i zaczął iść nieco dalej, dalej od swojego "nakama" jakby to ironicznie rzecz. Następnie nie słysząc już jego głupich i irytujących ponagleń stanął spokojnie wlepiając wzrok w oddalone gdzieś drzewo. Starał się skupić na nim swój słuch. Dokładnie tak. Wzrok powodował to, że często brakowało wiary, natomiast słuch pozwalał wkroczyć na inny poziom. Drzewo było zbyt daleko aby mógł usłyszeć szelest jego liści tarmoszonych wiatrem, ale już samo wyobrażenie było wystarczające. W końcu zamknął oczy. Stojąc tak parę minut przestał odczuwać niektóre mięśnie i skupił się całkowicie na słuchu, ale potem pozostał już tylko bujny i kolorowy obraz drzewa w umyśle, a potem pojawiła się ciemność, ale drzewo nadal tam było. Pod nim siedział ten sam chłopaczek z jego głowy. Swoją drogą można go uznać trochę za szaleńca, ale to nie do końca tak było. Jego umysłem targał pewien zły osobnik, a naprzeciw niego stała pewna osobnica. Oboje nie byli ziemianami, nie należeli również do rasy Frosta, ani nawet do znanych ludziom, ale może i ktoś już znał osobników tej rasy. Gdziekolwiek się znajdowali, ich wpływ na jego umysł był niezwykle silny. Wiedział, że opuszczając gardę w swym umyśle udostępni im obszar. Nie był w stanie odpowiedzieć jak to się dzieje, ale się po prostu działo.

- Tak, to jest właściwy moment. - Wiem. Nie będziesz mnie wiecznie pouczać. To Ty siedzisz w mojej głowie, nie ja w Twojej. - Tak? To coś Ci pokażę. - nagle zrobiła się ciemność. Incepcja totalna. Pojawił się kolejny świat, a on patrzył z boku na walkę tego chłystka z tym cholernym kierowcą, ale walka wyglądała całkowicie inaczej. To ten mężczyzna dostawał niesamowite baty. - To mógłbyś być Ty, ale nie osiągniesz tego beze mnie. Pozwól mi sobie pomóc. - Jeżeli dobrze widzę, to zwiększyłeś swoją szybkość do niewyobrażalnego poziomu.

Chłopak patrzył teraz ze zdziwieniem na mężczyznę, ponieważ nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Mianowicie Rikimaru nie powinien posiadać zdolności dostrzegania takiej prędkości, ale jego oczy i zmysły bardzo szybko dostosowywały się do wszystkiego. Wtedy przez umysł przeszły mu dotychczasowe zdarzenia. Widział myśli i wspomnienia. Szybkość Frosta i wolne adaptowanie się do mocy, a także zdarzenie z wcześniej między nimi, gdy szybkim ciosem wypchnął go z tego świata. Chciał to robić powoli, chciał zachować pewne tajemnice, ale zauważał, że Rikimaru jest świetnym samoukiem i bardzo sprawnie adaptuje się do ciągłych zmian.
Faktycznie ziemianin spoglądał na dziwnego chłystka w jego umyśle i zaczynał powoli łapać istotę swojego problemu. Za bardzo otwierał umysł. Dopuścił do siebie dwie różne istoty, które jak wcześniej sądził były częścią jego, ale to wcale nie było tak.
- Dlaczego nie wyjdziesz przede mnie?
Chłystek z blizną spojrzał gniewnie i odrzekł poważnym tonem:
- Ponieważ nie ma równowagi w świecie. Sam o tym wiesz, sam tą walkę w umyśle toczyłeś. Dlaczego nie zabiłeś tego starca? Moglibyście na spokojnie przetrząsnąć okolice i znaleźlibyście to czego szukacie.
- Wtedy nie byłoby zabawy.
- Trafiamy do sedna. Uwielbiam zabawę, więc teraz skup się. Ogarnij się głupi człowieku i zapanuj nad swym ciałem. Wysil się. Napoć się. Do tego zostaliście stworzeni. Nie patrz na zmęczenie, nie przejmuj się bólem. Przyspiesz i z rozpędem roznieś wszystko co przed Tobą stoi. Już w połowie do tego doszedłeś, ale nie energią osiągniesz potęgę, ale własną krwią i potem!
Później otworzył oczy i znów wyraźnie widział drzewo, jakże odległe, ale dystans który go dzielił wydawał mu się teraz bardzo łatwy do pokonania. Podobnie jak wcześniej zaczął koncentrować swoją moc, ale tym razem nie starał się ruszyć własnej energii. Był teraz w stanie tak nią manipulować by zachować wstrzemięźliwość, ale napiął mięśnie, zaczął szybko oddychać i koncentrować cały napór na każdy atom swojego ciała. Ziemia pod nim nagle zapłonęła i trawa w jednej sekundzie się wypaliła, ziemia całkowicie wyschła, a potem załamała się tak, że zapadł się dobre 10-15 cm. Z chwili na chwilę jego moc zaczynała rosnąć, a mięśnie drgały jakby wpadły w szok. Dosłownie tak jakby przekroczyły jakiś poziom napięcia, ale wzrost mocy nie ustawał. Jeżeli urządzenie Frosta działało bez wątpienia odnotowywało ciągły wzrost mocy. Bez wątpienia obcy mógł być tym faktem zaskoczony. Szczególnie, że poziom rósł bardziej niż wtedy, kiedy ciało Rikimaru spowiła ta biało-niebieskawa aura. Tym razem jego ciała nie spowijała żadna aura, a jedyną widoczną oznaką zmiany były niezwykłe drgania, tak jakby ktoś naciągał sprężynę, a raczej ją ściągał tak, by wystrzeliła maksymalnie jak się da w niewiadomym kierunku. W pewnym momencie jego skóra zrobiła się lekko czerwona, a oczy już dawno z niebieskiego, poprzez purpurę stały się prawie bordowe. Sam odczuwał przez chwilę ból, zmęczenie, ale przez jego ciało przechodziły dreszcze. To był szok, ponieważ jego ciało nie zostało poddane takiemu działaniu nigdy dotychczas. Rękawy w pewnym momencie pękły, a włosy powyginały się we wszystkie kierunki. W pewnym momencie opanował ból oraz drgania. Coraz mniejsze, coraz spokojniej wyglądał, ale jego moc wcale nie malała. Wciąż rosła, aż w pewnym momencie wskaźnik się zatrzymał, a jego skóra co prawda wciąż lekko zarumieniona to już nie widać było tak bardzo żył. Nie było widać, aby drgał. Ciało przywykło do nadmiaru... właśnie czego. Sam doskonale wiedział jak to wykorzysta. Ten obraz... chłystka, który znika. Naprawdę słabszy osobnik mógłby odnieść takie wrażenie, ale to było jedynie gwałtowne ruszenie z miejsca z bardzo dużą szybkością. Tak też zrobił teraz. Mrugnął tylko raz, a potem ruszył z miejsca zostawiając za sobą krater. Biegł ponad trzykrotnie szybciej niż wcześniej, zostawiając po każdym kroku dziurę w ziemi, aż dotarł do drzewa, później odbił w bok i okrążył suchy teren, zrobił kilkanaście kółek tam gdzie jeszcze nie było do końca zaorane, a potem tam gdzie trafiły wcześniej jego ki-blasty, zostawiając idealne rządki wytworzone mocnym uderzeniem stóp, biegał dużo. Odniósł nawet wrażenie, że jego sprawność i szybkość mogły przekroczyć zdolności Frosta, aż znalazł się w końcu tuż przed nim. Zatrzymując się gwałtownie sprawił, że zderzyły się ze sobą masy powietrza wywołując niewielką falę uderzeniową, która pewnie zdmuchnęłaby właściciela tego cholernego domku. Efekt takiej zdolności przechodził jego wszelkie oczekiwania, ponieważ w ten sposób byłby w stanie przebiec Ginger Town w ciągu 5 minut, a również niejeden pojazd mechaniczny stawał się w tej chwili od niego wolniejszy. Nie interesowało go doścignięcie pojazdu lub też bieg w maratonie. Żadna zabawa. Wiedział, że wygrana sprintu to pestka, o ile nie miałby za przeciwnika jednego z "przyjaciół" Yuki, bo jak się domyślał, byli oni dużo, dużo szybsi. Pewnie to co zyskał teraz jest jedną setną tego co potrafią inni, ale to kolejny krok na drodze do potęgi. Teraz jego celem było dorównanie Frostowi. Jeżeli się udało, to bez wątpienia zauważy to po reakcji przybysza z kosmosu. Cokolwiek się stanie, na tym nie poprzestanie.