Pasmo Górskie

***

***

Wykorzystanie sił witalnych do zwiększenia prędkości przychodziło mu coraz łatwiej. Wcześniej musiał koncentrować się przez 5-10 sekund. Teraz wpadanie w ten tryb zajmowało sekundę, maksymalnie dwie. [ Aura Szybkości ] Ledwo wstał i się skoncentrował, a wokół jego nóg pojawiła się mała chmurka, wywołana zmianą temperatur. Wokół było około między -5, a -10 stopni. Jego ciało, a dokładniej nogi nagrzały się do około 45 stopni. Dużo ponad przeciętną temperaturę człowieka. Zniknął w jednej chwili sprzed oczu Dragota i Alice, natomiast Frost już nie był aż tyle wolniejszy od niego, co wciąż nie dawało mu spokoju.
Jednak dzięki przewadze szybkości mógł się nieco oddalić od reszty. Ruszył w dół, gdzie było więcej drzew i mniej śniegu. Mimo, że przebiegł, a raczej przeleciał około 500 metrów to warunki były diametralnie inny. Latać jeszcze nie umiał i na razie nad tym nie myślał, ale miał na tyle gibkie i silne nogi, że jednym skokiem w dół stoku przelatywał tuż nad ziemią około 50 metrów. Szybko wpadł między drzewa i wykorzystując szybkość tym razem w rękach ściął kilka grubszych konarów, ale sama szybkość nie była wystarczająca. Poranił sobie nieznacznie dłonie i szybko się zmęczył na tej prędkości. Potem poleciał jeszcze dalej między drzewa, aż zniknął im z oczu za gęstwiną i mrokiem. Tu warunki naprawdę się różniły. Prawie zero śniegu, temperatura koło 0 oraz dużo wystających zielonych kępek trawy i mchu. Bardzo fajne warunki i korzystniejsze dla jego przemarzniętego ciała. Zastanawiał się, dlaczego nie szli tym szlakiem, tylko taką trudną zaśnieżoną trasą. W pewnym momencie wypadł na małą polankę między drzewami, na której była niewielka mgła. Od tej różnicy temperatur to nie dziwota, że tak było. Zatrzymał się w najsuchszym miejscu, jakie znalazł i rzucił tam drewno w nadziei, że nie zamoknie, ale szybko się przeliczył, gdyż unosząca się w postaci mgły para wodna osadzała się na wszystkim. Szybko jednak zrezygnował z ponownego podniesienia gałęzi. Uznał, że Frost dysponuje taką techniką, że wysuszy, a nawet bez problemu zapali to. Odetchnął głęboko i rozluźnił mięśnie. Przykucnął lekko na ziemi i zaczął myśleć oraz równocześnie kreślić coś na ziemi.
„Szybkość = temperatura. Rozgrzewam ciało, staje się ono gibkie, sprawne i nabiera szybkości. To rozgrzanie jest dobre, bo nie było mi zimno, ale długo tak nie pociągnę, bo szybko się męczę. Jeszcze te rany na łapach”
Po chwili nakreślił słowo: Wytrzymałość. Nie wiedział, co może być równe. Co może zrobić z ciałem, aby ten aspekt wzmocnić. Korzystał z sił witalnych zwiększając szybkość, ale jak niby ma zwiększyć same siły witalne i wytrzymałość? A może z siłami witalnymi powinien zrobić jak ludzie z lokatami? Po prostu przerzucić siły witalne przez odpowiednie narzędzie, aby jest spotęgować, oprocentować, a potem wyrzucić w zwiększonej formie? To by miało sens, ale jak to zrobić.
Pomysł już jakiś był. Zawsze do tej pory jak się koncentrował i wchodził w stan alfa to zjawiał się ktoś… Czy ta osoba faktycznie istniała i wykorzystywała dziwną technikę, czy może to jego podświadomość ukazywała się w obrazowej formie? Z czasem przestał się bać tego i tym razem przykucnął i zamknął oczy. Oczyścił umysł, skoncentrował się na dźwięki krystalizującej się pary wodnej w malutkie lodowe kryształki. Całkiem ciekawy odgłos, który w pewnym momencie również zanikł, a potem ujrzał mieniące się na różne kolory promienie, jakby światła słońca padały przez pryzmat. Umysł stworzył skojarzenie z lodem i wyglądem kryształu. Potem przeleciały kilka razy, aż ukazał się, jak się spodziewał, ten dziwny jegomość. Tym razem jednak stał i wpatrywał się w niego przez chwilę. Rikimaru wydawało się, że stoją tak naprzeciw siebie godzinę albo dwie, ale minęła tylko chwila. Otworzył oczy i nic się nie zmieniło. Nawet ta sowa na gałęzi była w tym samym miejscu i z tak samo pochyloną głową. Wstał i się zaśmiał. Zastanawiał się czy to może być tak proste. Jeżeli faktycznie tak będzie to potem problemem będzie wyłącznie uzyskanie odpowiedniego i zrównoważonego efektu pozostania na szybkości i równocześnie bycia wytrzymałym. Pytaniem było jak dużo zyska i jak bardzo jego ciało stanie się odporne na temperatury, ciosy przeciwnika i straty sił witalnych.
Wyprostował się i rozluźnił wszystkie mięśnie, a potem zaczął koncentrować siły witalne na organach wewnętrznych. Rozgrzanie mięśni, ścięgien, stawów sprawiało, że był niesamowicie szybki, a z kolei organy wewnętrzne były właśnie producentem sił witalnych i energii KI. Za chwile pozna prawdę… „Czy wytrzymałość i więcej sił witalnych = Wykorzystanie sił witalnych do zmuszenia organów wewnętrznych do wyprodukowania większej ich ilości?” Czas leciał, a strasznie wolno mu szło przekazywanie tej mocy do ciała. Musiał zrobić w tej chwili wszystko na opak jak do tej pory. Po paru minutach zaczął odczuwać zimno, a potem znów ciepło, ale w końcu pulsowało bardzo intensywnie z wnętrza jego ciała. Czuł ciepło w brzuchu, a potem klatce piersiowej. Jak tylko wydychał powietrze to powstawała bardzo duża ilość gęstej pary wodnej, która mieszając się z temperaturą zera stopni wyglądała jak gęsta chmura. Jego ciało już nie parowało jak przy tej aurze dodającej szybkość. Mięśnie trochę się wychłodziły, a w zamian zaczęła rosnąć temperatura organów, które te mięśnie otulały. 37 stopni, a jego moc nieznacznie wzrosła względem bazowej. Oczywiście czujniki urządzenia Frosta po raz kolejny mogły pokazywać dziwne wahania mocy Rikimaru. Najpierw dzięki szybkości osiągnął swoją najwyższą moc, a potem znów spadła do normalnego poziomu. Teraz znów nieznacznie wrosła, ale natężenie było regularne. O około 135 jednostek, a temperatura wzrastała o około 0,25 stopnia, aż w końcu wskaźnik wewnętrznej temperatury zatrzymał się na około 39,1 stopni, każdy jego oddech zwiększał ilość mgły w powietrzu, że z daleka mogło wyglądać jakby Indianin puszczał znaki dymne. Z pewnością ktoś z tej trójki mógł zobaczyć lecące dymki z lasu poniżej. W pewnym momencie, gdy udawało mu się utrzymywać ten stan bez większej spiny zaczął puszczać okrągłe kółka z ust.
- Ale jaja. – rzekł z uśmiechem na ustach. Był to raczej efekt niezamierzony przez niego, ale wskazywało, że na pewno zwiększył temperaturę w środku ciała. Kolejnym faktem było to, że czuł ciepło, a nie zimno, więc wrażliwość na zimno zniknęła. Następną ciekawą rzeczą był fakt, że nie piekło go na ręce, tam gdzie miał rany od cięcia drewna. W końcowym efekcie fajną sprawą było to, że czuł znacznie mniejsze obciążenie organizmu niż podczas przyspieszenia. Musiał teraz sprawdzić czy zyskał wytrzymałość. Podszedł do konarów i uderzył je raz za razem. Na razie bez szybkości, ponieważ musiał ustalić czy faktycznie mu się udało. Raz za razem uderzał, a drewno pękało. Niezbyt ładnie pocięte, a niektórych nie przerżnął, a zmiażdżył i nic poza tym, ale na ręce nie pojawiło się więcej zadrapań.
- Yatta. – lekko wypowiedział zaciskając pięść. Następnie podszedł do innych drzew i uderzył przedramieniem, które ogólnie jest wrażliwe. Walił z całych sił, a bólu żadnego nie czuł. Odporność wzrosła diametralnie. Pobiegał chwilę, podrzucał w górę kamienie i nadstawiał głowę, a te jedynie roztrzaskiwały się na niej. Efekt był porażający i go satysfakcjonujący. Teraz pozostało ustalić, czy będzie w stanie wykorzystać zwiększenie szybkości i kondycji w tym samym czasie. Zacisnął pięści, napiął mięśnie rąk, a potem ustawił pozycję prawie między przysiadem, a staniem. W tej pozycji miał mocno napięte mięśnie nóg, łydki i uda oraz trochę plecy i brzuch.
- Khhh…. haaaaa…. – wyciągał z siebie cichy i głęboki dźwięk.
Zaczął koncentrować siły witalne w mięśniach, ale robił to bardzo powoli. Jak tylko czuł, że maleje temperatura organów to przestawał i starał się skupić jeszcze bardziej. Pocił się strasznie, ale kolejne sekundy jeszcze bardziej zwiększały moc. Co prawda nikt go nie widział, ale jedna z osób mogła to zobaczyć na swoim urządzeniu, które zapewne wskazywało teraz nieregularne skoki od 3580 jednostek, po 3600, potem aż na 3900 i chwilowy przestój, a następnie przekroczenie 4000, aż w końcu pułap 4500. Wtedy też niemal pół lasu zaparowało od jego temperatury. Wnętrze ciała zagrzało się do 40, a na zewnątrz… jego mięśnie rozgrzały się do 43… może 44. Powietrze wokół niego stało się gęste i lekko załamywało. Różnica 40 stopni. Różnica w gęstości powodowała załamanie światła. To, które padało od księżyca nie było co prawda intensywne, ale widać było lekką fioletową poświatę wokół niego. Jedynie w odległości pięciu metrów, ale wyglądało to naprawdę mrocznie. W końcu jego moc zaczęła rosnąc regularnie, jednostka po jednostce aż osiągnął idealną równowagę obu wzmocnień. Prędkość i wytrzymałość. Temperatura o ile wcześniej wynosiła 45 stopni mięśni i organów około 42 to po ustabilizowaniu się mocy na poziomie 4980 jednostek… prawie 5000, to teraz już spadła do 40. Całe ciało równomiernie. Już tak wszystko nie parowało jak wcześniej, ale wciąż lekka mgła spowijała jego ciało.
Idealna harmonia mocy zlewała się w imponujący poziom. W końcu nie potrzebował już wkładać tyle wysiłku w koncentrację. Swobodnie spoglądał na otaczający go świat i czuł się dużo lepiej niż wcześniej. Było mu ciepło… Bardzo ciepło. Nie odczuwał również takiego zmęczenia jak wcześniej. Określił, że wcześniej używając wzmocnienia do prędkości, np. podczas walki z robalem zużywał około 5% swojej mocy, a mknął ku drzewom, po ciężkiej przeprawie z demonem na plecach około 4%. Sam trening już dużo dawał, ale uzyskanie takiej kondycji sprawiało, że oba wzmocnienia określał na stratę około 2% sił witalnych. Niesamowita korzyść dla jego ciała. Również i sama wytrzymałość pozwoli mu z pewnością blokować więcej ciosów i znacznie mocniejsze. Ataki energetyczne nie będą go tak ranić. Będzie w stanie dłużej wytrzymać w walce. Cieszył się jak dziecko z tej nowej mocy.