Skalny Las

Gdy zjechał na dół złapał kilka oddechów i skoncentrował się na chwilkę. Wyczuł energię ogoniastego brioandroida. Jeszcze nie dolecieli, więc wspinaczka nie zajęła mu aż tyle czasu ile się spodziewał. Za to jego żołądek odezwał się całkiem głośno. Czas coś zjeść i doprowadzić się do względnego porządku. Tylko najpierw trzeba znaleźć dogodne miejsce. Szedł dalej przed siebie przeskakując co jakiś czas ze skały na skałę. Po drodze pozbierał kilak drewienek i porozrywał kilka krzaków na opał. Ziemia to naprawdę interesująca planeta niedaleko las tętni życiem, a tu pustki, ani żywej duszy, chociaż……..Do jego uszu dotarł szum, oby to było to o czym myślał. Biegł, jak wystrzelony z procy, kierował nim głód, było nie było na przemianę spalił dużo kalorii. Nie pomylił się, dobiegł do niewielkiego strumienia, który o dziwo spływał raźnie ze szczelin pomiędzy skałami. Rzucił wszystko na ziemię i wsadził głowę do wody gasząc pragnienie. Postanowi tutaj zatrzymać się na posiłek. Ułożył zgrabny stosik z patyków i podpalił ki blastem. Następnie bez najmniejszego problemu diamentowym nożem odciął wężowi łeb, zdarł skórę i pokroił na kawałki, które nadział na patyki i powsadzał naokoło ognia. Kiedy mięso się piekło chłopak doszedł do wniosku, ze wypadałoby nieco doprowadzić się do ogólnie względnego stanu używalności. Ściągnął buty i wszedł w uniformie do strumienia. Ściągnął brudne rzeczy uprał je a potem sam się obmył. Mimo trzystu lat z materiału równie dobrze schodziły plamy błota i krwi. Przy okazji zauważył w wodzie pływające stworzenia. Nie wiedział jak się nazywają ale już raz je jadł i miały mnóstwo dziwnych kujących igiełek w środku. Spojrzał na ognisko, na kilka kawałków węża i doszedł do wniosku, że będzie mu zdecydowanie za mało. Wziął nóż i sprawnie przebijając jedną ryboza drugą wyrzucał na brzeg. Wyszedłszy z wody założył wilgotne spodnie, nadział ryby na patyki i także umieścił naokoło ognia. Wyczyścił buty z błota i ubrał je. Nim jedzenie się upiecze umieścił jeszcze bluzę na jednym z kijów i suszył nad ogniem.
Czekając na śniadanie rozmyślał dalej o słowach mentora. Tym razem myślał o powrocie do domu. Już do niego dotarło, że ucieczka na nic się zda. Co było dla Kuro niepojęte, mistic potrafił w mgnieniu oka się przemieszczać i to na odległość wielu set kilometrów. Do tego teraz nie mógł wrócić na Vegetę, jak go zobaczą, to go zaraz zabiją. To nie fair, nic złego nie zrobił. Chcąc nie chcąc musiał uwierzyć Hikaru na słowo, że nie może wrócić. Chyba by go nie okłamał, chyba. Kuro zdecydowanie nie ufał srebrnowłosemu, ale w tej sytuacji lepiej będzie nie przekonywać się na własnej skórze jak go powitają na rodzinnej planecie. Zdecydowanie tak jest bezpieczniej. Zresztą jak miał zaufać tej bryle lodu. Zarówno Fox, jak i młody Saiya-jin byli niczym dwa płomienie. Ogień plus ogień mógł wywołać niezły pożar ale też ogień wypalał ogień. Do tego mimo swojego wieku lisi demon był niczym dziecko więc złapał z ogoniastym szybko kontakt. Są bardzo nikłe szanse aby ten ogień choćby w małym stopniu roztopił kawałek tej bryły lodu. Z drugiej strony dostał od wojownika ubranie, nie głodował, miał własny kat i zrobił nawet broń dla niego. Nie był taki zły ale Kuro wolałby tego nie mieć, a mieć kogoś komu ufa i nie być sterowanym niczym pajacyk na nitce. Wszystko było okej, póki wykonywał polecenia. Nie miał zamiaru być taki jak Greefis, bezmózgi baran potrafiący tylko wykonywać polecenia.
Chłopak nawet nie przypuszczał, że Hikaru ocenia go tak nisko, że ma go za takie słabeusza, który popełniłby samobójstwo. „Śmierć nie uchroni Cię przede mną” – zamyśli się dłużej nad tym zdaniem. Chłopak nie ukrywał przed sobą, że zaczął bać się mistica i to nie na żarty.
Cały czas stara się stawić czoła problemom, chociaż w tej chwili nie był pewien, czy czasem od nie uciekał. Zycie nie było takie proste jak to mu się wydawało. Podjecie odpowiedniej decyzji i działania wcale nie jest takie proste i oczywiste.
I tak rozmyślając stał przy ognisku susząc bluzę na kiju. Nawet lisi tatuaż ucieszył się odczuwając ciepło płomieni. Jego ogon poruszał się spokojnie i powoli. Czuł, że niedaleko są jakieś dwie istoty ale z taką siłą nie mogły mu zagrozić ani on nie miał zamiaru ich krzywdzić. Dym z ogniska unosił się ku górze, a dookoła roztaczał się zapach pieczonych ryb.

Czuł, że dwie istotki zbliżają się do niego. Bardzo się zdziwił, gdy okazało się że jedna z nich lata. Ziemianie to ciekawa rasa. Jedna z istotek zaczęła zbliżać się szybciej. Stał do niej tyłem. Chciał obrócić się w ostatniej chwili i złapać ją jeszcze, żeby nie wbiegła prosto do ognia. Obrócił się na pięcie jednocześnie pilnując aby jego bluza nie znalazła się w płomieniach. W dziwny sposób, ziemianka nie zaatakowała go od frontu tylko poleciała wprost za jego ogonem, czego totalnie się nie spodziewał. Sekundę później poczuł mocne ugryzienie, natychmiast zaczął tracić siłę. Upuścił kij z ubraniem, który szczęściem nie znajdował się już nad ogniem i potoczył się po ziemi. Kuro opadł na oba kolana a potem jeszcze na dłonie. Dyszał ciężko i pot zalewał mu czoło. Przez lata przywykł do tego, że ciągano go za karę za ogon, co nieco podniosło mu odporność i nie leżał teraz jak długi bez możliwości jakiegokolwiek ruchu.
Mimo to nie wiedział, co ma teraz zrobić, przecież nie trzepnie tych muszek. Zresztą Karin powiedział mu, że za zranienie jakiegokolwiek mieszkańca tej planty Hikaru rozerwie go na strzępy. Obrócił głowę w lewo i zobaczył dwie dziewczyny, chyba dziewczyny. W zasadzie nie widział dziewczyn ziemianek, obie wyglądały mu bardziej na kosmitki. Dziwne fryzury i kolory. Z ziemian widział tylko rosłych mężczyzn noszących pióra we włosach, mieszkających pod wieżą Karina. Niemniej trzeba było wybrnąć z tej sytuacji. Odezwał się spokojnie do amatorki futrzanych ogonów:

- Powinnaś odstawić kofeinę……Taki jest sposób mówienia Dzień dobry w tych okolicach? Tak gwoli ścisłości ja nie jestem jadalny ale proszę bardzo częstuj się. Koleżankę też zapraszam. – wskazał drżącą ręką smażące się ryby i kawałki węża.

- Byłbym wdzięczny gdybyś puściła – tym razem głos już mu się łamał i drżał na całym ciele.

Z drugiej strony obie były nawet całkiem, całkiem. Zganił się szybko, że w takiej chwili przyszło mu to na myśl. Nie widział swojej Zory już 5 miesięcy, tęsknił za nią.

Słyszał za sobą tylko śmiech rudowłosej dziewczyny. Faktycznie to musiało wyglądać komicznie, pewnie też by się śmiał gdyby to nie jego ogon by gryziony. Chłopak patrząc na obie dziewczyny zrobił niewyraźną minę  --„ Po chwili przestała się śmiać i podeszła obok Kuro przyglądając się tatuażowi lisa na jego ramieniu. Gdy wypowiedziała to imię, młody Saiyan doskonale zrozumiał o co chodzi. Przyglądał się jej uważnie, miała piękne złociste oczy i……. obfite piersi zapakowane w sporym dekolcie. Czuł, że ogarnia ją smutek. W sumie to w ciągu ostatniej godziny spotkał już drugą osobę, która znała lisiego demona i tak jak w przypadku ogoniastego bioandroida była z nim blisko powiązana. Jemu też dokuczał brak obecności rudzielca.

- Tak to on - wyszeptał cichutko do June.

Dobrze, że akurat w tym czasie tamta druga dziewczyna puściła jego ogon. Kuro automatycznie podkulił go i głęboko odetchnął. Czuł jak momentalnie wracają mu siły. Dziewczyna w zielonej bluzie też miała ładne oczy. Doszedł do wniosku, że ziemianki ubierają się bardzo skąpo.
Teraz obie dziewczyny zaczęły patrzeć się na lisi tatuaż, aż się zawstydził. Wstał energicznie, podniósł z ziemi ubranie i zaczął zakładać bluzę. Sam wyglądał nieszczególnie. Był wychudzony, bo miesiąc spędził w więzieniu do tego na jego ciele było pełno siniaków, po wczorajszym treningu. Trening na szybkość polegał na unikaniu sterowanych telekinezą kamieni, jak widać wielu z nich nie udało mu się uniknąć. Przynajmniej jednak pod bluzą nie było widać mizernego szkieletu saiyajina. Poprawiając bluzę odezwał się do dziewczyn:

- Na przyszłość, jak spotkacie innego posiadacza takiego ogona lepiej nie podchodźcie do niego i uciekajcie. Odradzałbym też gryzienie go w ogon, można to przypłacić życiem. Z mojej strony nic Wam nie grozi, możecie być spokojne.

Nie chciał ich zrazić do siebie ale doskonale wiedział, jacy potrafią być członkowie jego rasy i wolał aby na przyszłość lepiej się nie zbliżały. Saipanie niosą ze sobą śmierć i zniszczenie niewinnych.
Złapał koniuszek kity i obejrzał obrażenia, trochę krwawiło i było widać ślady zębów, cóż trudno. Na wszelki wypadek owinął ogon wokół pasa. Nie wiedział, czy komplement o smacznym ogonie ma wziąć na serio. Uśmiechnął się do dziewczyn. Zastanawiał się co takie dwie istotki tutaj robią, to chyba niezbyt odpowiednia okolica dla nich. Tym bardziej, ze teraz siedziały tak rozbrajająco niewinne.
W tramach przełamania lodów i poprawienie nieco humoru na smutnej twarzyczce złotookiej. Usiadł obok nich zwrócony lewym profilem i zaczął podciągać rękaw ukazując ponownie tatuaż z lisem.

- Mam na imię Kuro, a to nie jest zwykły tatuaż. Wypalił mi go swoim ogniem Mistrz Fox. Znałem go tylko kilka godzin. Fox wziął mnie na swojego ucznia ale wdał się w walkę z jakimś wojownikiem i niestety przegrał. Po jego śmierci zaopiekował się mną Mistrz Hikaru. W tym tatuażu jest cząstka niego samego. Bardzo za nim tęsknie ale dzięki temu czuję jakby był zawsze obok i wpierał mnie. Spokojnie możecie go dotknąć.

Mówiąc to uśmiechał się mile. Postanowił nie mówić dokładnie wszystkiego. To Hikaru zabił Foxa, a do tego jeszcze na Vegecie demona opętał shadow i rozszarpał Kuro krtań. Chłopak przeżył tylko dzięki interwencji Hikaru. Saiyajin czuł jak od tatuażu po jego ciele rozchodzi się uspokajające przyjemne ciepło. Zdawać by się mogło, że tatuaż poruszył swoim pyskiem zachęcająco lub nawet figlarnie mruknął okiem. Chłopak dawno nie czuł się taki spokojny i odprężony, przymknął oczy i siedział w milczeniu pozwalając dziewczynom robić co chcą.
Cierpliwie siedział tak kilka minut gotów odpowiedzieć na każde pytanie. Był ciekaw kim dla Foxa jest ruda dziewczyna. Po kilku minutach rozległ się dźwięk grzmotów dobiegający z żołądka czarnowłosego chłopaka.

Ech a jednak je przestraszył, szczególnie tą złotooką ale kiedy się odezwała wiele zrozumiał. Najprawdopodobniej była jeszcze dzieckiem. Nie wiedział jak długo może żyć przeciętny ziemianin ale po sposobie wypowiedzi domyślał się, że to jeszcze mała dziewczynka. Nie wiedział co ma powiedzieć. Chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią. Kupił sobie trochę czasu usadawiając się koło ogniska dalej od dziewczyn. Przestraszona June chowała się za czerwonką bardzo milczącą dziewczyną. Czuł, że tamta mimo wszystko ma na niego oko, a nie chciał ich dodatkowo straszyć więc przezornie postanowił zachować odległość. Sięgnął po kawałki upieczonego węża i zajadał ze smakiem. Był głodny. W międzyczasie zaczął spokojnie odpowiadać June na pytania. Nie zraził się taką ilością pytań. Sam taki był, jak tylko coś go zainteresowało też zamęczał całe otoczenie zarzucając innych pytaniami.

- Wiesz, ..... myślę, że Fox by się o to nie gniewał, za to on na pewno by poznał Ciebie. Zresztą jestem pewien, że z czasem go sobie przypomnisz.
Hmmmm ta walka to był zwykły pojedynek, a potem Fox zniknął, gdzieś się pewnie schował. Pewnie chciał sobie odpocząć albo poleciał zwiedzać inne planety. Na pewno gdzieś tam jest. To niesamowity gość. Skoro potrafi zamieniać kamienie w cukierki to pewnie jest dobry w chowanego.

Mówiąc to starał się cały czas być uśmiechnięty. Starał się mówić jej językiem i nie miał serca powiedzieć jej prawdy, takiej jakiej się domyślał. Była jak małe przestraszone zwierzątko. W sumie sam nie wiedział co dokładnie się stało. Gdy Fox wypalił mu znamię pobiegł walczyć z Hikaru, a nim Kuro po tym doszedł do siebie pojawił się srebrnowłosy i oświadczył, że demon zniknął. Wtedy jeszcze nie potrafił wyczuwać Ki ale na pewno nie słyszał odgłosów walki. Ile czasu mogło wtedy minąć? Może z 10 minut. Choć teraz też na planecie nie wyczuwał energii Foxa też chciał wierzyć w to, że ten zniknął, bo miał taki kaprys. W zasadzie jednak powiedział prawdę i dzięki temu stwierdzeniu chyba mu nawet ulżyło. Może to złudne ale teraz przynajmniej sam nie będzie wierzył, że lis nie żyje. Z drugiej strony może zachował się samolubnie, może lepiej pozbawić się takich niedorzecznych złudzeń i siebie i ją ale ona była taka niewinna. Nawet to okazało się nie być takie proste. Miał nadzieję, że podjął właściwą decyzję. Mistic pewnie by go za to nieźle wyśmiał, ale nie obchodziło go to.
Chłopak schrupał jeszcze rybę. Dalej był głodny ale głupio mu było zjadać wszystko i zostawiać dziewczyny bez niczego. Nie miał pojęcia czy sobie poradzą, chociaż obie nie wyglądały na niezdarne księżniczki, które ciągle trzeba ratować z opresji. Niemniej ciepła strawa i dostęp do bieżącej wody to zawsze coś. Saiyajin wstał i podszedł do stawu napić się jeszcze wody. Ściągnął w dół rękaw zakrywając tatuaż i powiedział:

- Ja jestem już najedzony. Zostawiam Wam resztę na wszelki wypadek, w razie co może przydać się na przynętę. Ja muszę już iść dalej, bo nauczycielowi ciśnienie skoczy za to że się spóźniam. Arogancki buc jeden.

Odwinął swoją kitę i załapał końcówkę, po czym zwrócił się bezpośrednio do Tsu.

- Potrenuję go trochę, a przy naszym następnym spotkaniu obiecuje, że będziesz mogła go spokojnie sobie gryźć Trzymajcie się.

Przykucnął, po czym odbił się od ziemi i wskoczył na najbliższy szczyt skały, jakieś kilka metrów w górę. Zaczął oddalać się od June i Tsu przeskakując sprawnie z wierzchołka na wierzchołek. Dobrze mu zrobiło to spotkanie nie tylko trochę się odprężył po wydarzeniach z rana ale też dzięki nim już wiedział, o co będzie walczył w życiu.

ZT--> Kurnik

OCC:
Pozostawiam kilka ryb i jednego węża pokrojonego na kawałki