Wioska Jednogwiezdnej kuli

Saiyan drzemał w najlepsze śniąc o przysmakach. Właśnie pochłaniał sporą porcję spaghetti wraz z ukochaną swojego serca, mieli już się pokołować, gdy miły sen został brutalnie przerwany. Nawet nie zareagował na słowa Hikaru tylko zabębnił ogonem po trawie śliniąc się nieznacznie. Niestety to, co piękne nie trwało dugo. Jego ciałem nieco wstrząsnęło ale jak przystało na sajana prawie tego nie odczuł. Usiadł i ziewnął przeciągle drapiąc się ogonem po potylicy. Specjalnie nie był zdziwiony obecnością Hikaru i chłodnym powitaniem, przywykł już do nietypowego zachowania dziadka. Wstał i otrzepał się z piasku mrucząc pod nosem, coś że za jakie grzechy ma być karany, za to Hikaru nie trzyma swoich plemników w spodniach......Był głodny i wcale nie miał ani ochoty  trenować, ani odchodzić od April na dłuższą odległość. W ciągu ostatnich dni, ta bliskość była ich jedyną oznaką miłości. Nie chciał przeszkadzać dziewczynom w treningu. W duchu podziwiał halfkę, że tak się stara tuż po silnym wstrząsie. Jednakże wiedział też, że Hikaru mu nie odpuści, no i jeszcze ta kara za Majina. Oj będzie bolało....

Dalej mieli trenować walkę na kije, nową broń Kuro. Tym razem trening był trochę inny, bo podstawy już miał wpojone. Zasłonił sobie pasem oczy i musiał walczyć używając pozostałych zmysłów. Bardziej musiał przyglądać się ruchom ciała przeciwnika i otoczeniu, bo kij Misticka nie wydzielał Ki, jak na przedmiot przystało. Tym razem zdrowo oberwał, choć i nieźle sobie radził. Za pomocą tego treningu, Mistik sprawdzał instynkt do walki tego typu bronią swojego wnuka. Rzeczywiście raz po raz Kuro wykonywał atak lub kontrę bardziej instynktownie niż pomyślały o tym. To znaczyło, że  Hikaru się nie pomylił. Młody Saiyan kolekcjonował coraz większą ilość siniaków ale nie poddawał się, korygował błędy i próbował coraz bezczelniej zaatakować Hikaru.

OOC:
Post treningowy - przepraszam, ze taki kiepskawy.

Co prawda młodego saiyana czekało jeszcze wiele treningów z nową bronią w ręku ale powoli łapał o co chodzi. Jeszcze wolno i nieporadnie operował kijem ale to kwestia wprawy i treningu. Zaczął trochę kopiować ruchy Hikaru ale tylko po to, aby ciało je zapamiętało i po kolejnych powtórkach będzie działać bardziej automatycznie. Na początek lepiej aby opierał się na kilku podstawowych i sprawdzonych ruchach Teraz to już nie była bezwładna walka, jak kilka godzin temu. Dobrze stosował ruchy, choć na razie były przewidywalne to na początek nie było źle. Tym razem nie dawał się dawał się tak łatwo obić, co nie znaczy że nie by fioletowy od kolejnej porcji sińców. W zasadzie same uderzenia nie były silne, miały one głownie na celu uświadomienie Kuro, gdzie robi błąd, gdzie się niepotrzebnie odsłania i jak powinien korygować ruchy.
Trening się przedłużał, a myśli chłopaka krążyły wokół zjedzenia czegoś i drzemki. Miał do Kaede kilka pytań tylko nie natrafiała się okazja, żeby je zadać, a nie chciał przeszkadzać. Co jakiś czas spoglądał na trenujące dziewczyny, był ciekawy jak im idzie. Nie wiedział czemu halfce jakoś nie szła nauka mimo jego starań, coś nie mogło zaskoczyć. Był też ciekaw tej planety, jak już go tu zabrano to chciałby ją poznać lepiej i pobieżnie zwiedzić.

Kolejny unik, kontra, w powietrzu niósł się tylko odgłos zderzających się kijów i raz po raz jęki bólu Kuro. Musieli bardzo uważać i musieli walczyć ograniczając swoje Ki do minimum, aby nie ściągnąć nieproszonych gości na głowy niewinnym nameczanom prowadzącym spokojne życie w swojej wiosce. Pochłonięty treningiem i swoją nauką niemalże zdębiał, kiedy usłyszał w głowie głos April, był trochę niewyraźny. Początki z telepatią bywają trudne ale z czasem halfka się wprawi, szczególnie z koniecznością podzielenia uwagi. Odwrócił nieco głowę i uśmiechnął się w stronę dziewczyny. Te mikro sekundy dużo go kosztowały, opuścił gardę i zarobił potężny w bok głowy. Rozpędem poleciał w kierunku ziemi i swoim ciałem zrobi kolejną dziurę. Z dziury wystawał tylko jego ogon o bardzo najeżonej sierści, mówiąc „boli jak cholera”. Potem ogon zaczął nieznacznie falować niczym pełzający wąż – „boli, boli, boli, boli, a na koniec niczym wahadło obracał się w prawo i w lewo z radość wiadomości, jako Saiyan otrzymał. Ileż to można odczytać z małpiego ogonka. Kuro wygramolił się z dziury, po twarzy z lewej skroni spływała mu krew, ale zdawał się tego nie zauważać. Pędem pobiegł do April, chwycił ją w pasie i zaczął obracać uradowany. Serducho chciało mu się wyrwać z piersi z nieposkromionej, szczerej radości. Nie ważne, czy to bedzie romantyczny wieczór, czy April po prostu chce w spokoju wypłakać się z powodu brata. Będą dzielić tą chwilę sami. Oby tylko nie było pełni.....

OOC:
Kaede poproszę o uzdrowienie

- Dziękujemy z propozycję ale nie chciałbym nadużywać Twojej gościnności - odpowiedział z uprzejmością chłopak. Był bardzo ciekaw jak wygląda taka planetka, no i co najważniejsze chwila sam na sam była bardzo kusząca. Tym bardziej, że halfka spędziła dopiero co rok w Komnacie Ducha i Czasu i po prostu potrzebowała bliskości Kuro.

- Chciałbym najpierw wrócić na Ziemie, tam mam rzeczy, wziąć prysznic i założyć czystą koszulę, trenowałem cały dzień – dodał dla usprawiedliwienia. Pochodził co prawda z ludu barbarzyńców ale nie z ludu brudasów. Bratkami nie pachniał i nie miał zamiaru tak tulić się z April. Poszedł nad wodę zmyć z siebie krew i zaspokoić pragnienie po walce z Hikaru, kiedy wrócił dziewczyny młoda halfka starała się pokazać Vegetę, dzięki nowo opanowanym umiejętnością. Oj będzie ją boleć głowa za jakiś czas, początki telepatii bywają trudne i bolesne. Kuro chwycił ją za rękę, usiadł obok i skoncentrował się. Nie by tak biegły w telepatii, jak Kaede, czy Hikaru, więc to co miała okazję zobaczyć Boginka było mieszanką wiedzy i wspomnień.

Stanęli na skraju klifu. Niebo na Vegecie było krwistoczerwone jak zwykle, pojedyncze chmury dryfowały leniwie. Góry także miały czerwony kolor, jak i piski pustyni. Tak jakby planeta była nasiąknięta krwią. Słońce nie było jeszcze w zenicie, a temperatura już przekraczała ponad 50 stopni, było parno i duszno. Taka planeta mogła wychować tylko twardych mieszkańców, nie miała litości dla słabych. Z dala majaczyły wieże pałacu króla – małpy numer jeden na planecie. Z drugiej strony na pustyni kilkudziesięciometrowe robale robiły sobie ucztę z Saiyana, który nieroztropnie tam poleciał.

Pojawili się teraz w Centralnym mieście, niby stolicy. Tutaj było bardzo bardziej zielono, choć drzewa pochodziły z Ziemi, kolorowe witryny sklepów, barów, kawiarni przyciągały wzrok mieszkańcowi. Z ulic znacznie lepiej był widoczny królewski pałac. Po mieście przechadzali się żołnierzeo najróżniejszych rangach, lecz głownie tych wyższych elitarnych. Część z nich za nic miała zwykłych przechodniów potrącając ich i wywołując bijatyki. Jak to bywa w miastach w ciemniejszych zaułkach koło pubów i domów uciechy toczyło się nieco inne życie. Kolejnym miastem, które zobaczyła Kaede było Miasto Wschodnie – typowo przemysłowe. Znajdowała się tu elektrownia dostarczająca prąd połowie mieszkańców planety oraz fabryki zbroi i części do statków kosmicznych. Na ulicach było więcej zwykłych mieszkańców niż żołnierzy, którzy pełnili tu głownie funkcje strażnicze i nie było tu już tak zielono. Mieszkańcy zajęci swoją pracą żyli tu nieco spokojniej. Chluba Vegety, czyli port kosmiczny, z najeżonymi bronią wieżami strażniczymi. Mnóstwo żołnierzy i mechaników kręciło się po płytach startowych. Każdy miał wyznaczone sobie miejsce, osobno dla elit, osobno dla regularnego wojska i osobno statki transportowe. Wszystkie statki i kapsuły były pod banderą Vegety, Saiyanie nie wpuszczali na swoją planetę innych ras. Wszędzie szczegółowe kontrole i ostry rygor. Kaede mogła też zobaczyć przesławną małpią Akademię Woskową, która to ukrztałtowywała przyszłych niszczycieli innych planet. Wszyscy, który dysponowali większymi zasobami Ki, próbowali się tam dostać i osiągnąć sukces, stać się elitą i żyć dostatnio. Fakt, że ich kariera będzie usłana trupami, mało kogo martwił. Boginka z pewnością dostrzegła wyrażany podział na kasty, jaki panował w tym ludzie, a tylko awanse w Akademii mogły zapewnić lepsze życie. Lepsze jednego, kosztem innych martwych. Niemniej młode małpy trenowały wylewając hektolitry potu i krwi. Poza miastami saiyanie mieszkali też w niewielkich wioskach rozsypanych po całej planecie. Jedną z nich, była wioska, gdzie mieszkała młoda małpia parka oraz Red przez ostatnie dwa lata. Od razu rzucały się w oczy większe domy należące do żołnierzy.

Opis i wygląd wioski Kuro
https://dbng.forumpl.net/t790-wioska-kuro

Wspomnienia o domu poruszyły pewną strunę w myślach chłopaka. Jego ojciec od jakiegoś czasu latał ze swoim oddziałem ciągle na Namek, a wspomnienie pałacu przypomniało mu przemowę króle sprzed kilkunastu miesięcy. Kaede mogła prześledzić te zdarzenia w otwartym umyśle chłopaka, jak i April. Czyżby te dwie sprawy miały ze sobą coś wspólnego?

Przemowa króla :

Korzystając z okazji Kuro chciał dziewczynom pokazać jeszcze jedno uczucie, jak to jest przemieniać się w Ozaru – wielkim monstrum niszczącym wszystko na swojej drodze i jak ciężko być Siyanem. Przemiana nie tylko była bolesna ale niosła ze sobą wiele negatywnych uczuć. Oczy przysłaniało jakby krwiste bielmo i nadchodziło uczucie ogromnej złości, nienawiści do wszystkiego co żyje, uważania wszystkich i wszystkiego za wrogów. Pełnia księżyca wyzwalała wszystko, co w naturze Saiyan było najgorsze, co tkwi gdzieś głęboko w nich. Także w Kuro, który nad tą przemianą jeszcze nie jest w stanie zapanować do końca. Jednakże te same uczucia tkwią w nim samym gdzieś bardzo głęboko i ciągle musi z nimi walczyć. Kuro obawia się, ze kiedyś go pochłoną i owładnięty nimi kogoś skrzywdzi. Natura w genach małpy co jakiś czas się odzywa, stad czasem nie panuje nad swoim językiem. Niemniej stara się z nimi walczyć dla April, dla siebie, dla ich wspólnej przyszłosci.

OOC: Koniec treningu