Przestrzeń Kosmiczna

Podczas gdy Kuro działał swoje, wymierzając jego zdaniem sprawiedliwość, drużyna piratów również nie marnowała czasu. Jakimś elektronicznym urządzeniem przeskanowała współrzędne i wysłała je do swojego pojazdu, jednocześnie niszcząc kartkę zanotowaną przez profesorów.
-Kuro… Oni rozwalili mój statek…- powiedział z żalem Neko, wciąż próbując się wyrwać z rąk pirata. Dla policjanta, którego Kuro próbował ratować nie było już nadziei, zmarł zaraz po tym jak małpiasty podjął próbę ratowania. Natomiast osobnik, który miał umrzeć z rąk saiyanina w nietypowy sposób pozbierał się i dołączył do swojej załogi, która miała niezły ubaw z powodu słów, które były do nich adresowane.
-Powiem ci młodzieńcze jak będzie to wyglądało. Dzisiejsze media o ile pokażą cokolwiek z nagrań, to będzie to ocenzurowane i z odpowiednią narracją. Ale prawdopodobnie nikt się nie ośmieli bez naszej zgody ujawniać czegokolwiek.- Kanki pamiętał, że też taki był, bardzo dawno temu, gdy miał może z dwanaście lat. Pełen ideałów, naiwny…
-A więc mówisz, że nie zależy ci na wypłoszu?- zapytał go kapitan. –No dobra chłopcy, to bierzemy kota i spadamy, a małpa niech sobie radzi. Chcieliśmy dobrze, proponowaliśmy układ, ale sami widzicie, że nie chciał skorzystać z uczciwej oferty.- cała ekipa najzwyczajniej w świecie, spacerkiem udała się w powrotną drogę, zupełnie ignorując pojawienie się Hazarda. Jedynie Kanki odwrócił się i uśmiechnął złośliwie w ich stronę.

Hazard'a wkurzył nieco fakt, iż nieznajoma mu grupka całkowicie zignorowała jego nagłe pojawienie się. Przez chwilę nawet miała ochotę rzucić się za nimi gdy odeszli i zdzielić w łeb tego ze złośliwym uśmieszkiem. Powstrzymał się jednak od wykonywania jakichkolwiek akcji, dopóki nie dowie się co tu jest grane. Kuro nie kazał mu długo czekać. Dał sygnał, po czym udali się na jakiś duży statek, prawdopodobnie należący do Srebrnego, lub jego wspólnika. 
 - Co jest, wplątałeś się w jakąś wojnę polityczną? - zapytał, przypominając sobie słowa jednego z członków tamtej bandy o mediach, ocenzurowanych nagraniach i układach. Po chwili dotarło jednak do niego, że gdyby faktycznie o coś takiego chodziło, to kuzyn nie fatygowałby do tego właśnie jego. Hazard kompletnie nie znał się na polityce, nie miał pojęcia o zarządzaniu czy dyplomacji. Jedyne czym mógł wspomóc była siła i zapewne po to został tu sprowadzony. Pytanie tylko kiedy dojdzie do ewentualnej potyczki.

Kuro nie kazał mu długo czekać. Zaczął opowiadać o swoich przygodach z Neko i kosmicznymi piratami, w międzyczasie opatrując Haz'a przy pomocy słoika z jakąś dziwną substancją. Złotowłosy dopiero po chwili skojarzył, że była to Bakta. Miał z nią do czynienia tylko raz, ale doskonale pamiętał jej cudowne właściwości medyczne. Inna sprawa, że jego kuzyn miał obszerną wiedzę w tym zakresie i potrafił odpowiednio wykorzystać ten niezwykły specyfik. Młody Saiyan z minuty na minutę czuł się coraz lepiej, wracał do sił. Trochę minie nim osiągnie optymalną formę, lecz z pewnością nastapi to szybciej niż gdyby pozostawił rany same sobie. Hazard słuchał uważnie opowieści Kuro, starając się zapamiętać jak najwięcej istotnych szczegółów by obmyślić jakiś plan. Niestety, jego głowę zaprzątała jedna myśl, którą podzielił się z rozmówcą. 
 - Ten Kanki... kolekcjoner Saiyan'skich ogonów... taka szycha... musi być silny nie?
Oczywiście, że chciał z nim walczyć. Przekonać się czy faktycznie zasługuje na taką sławę. No i miał na swoim koncie siedmiu ogoniastych wojowników, nawet jeśli tylko jeden czy dwóch z nich było na jakimś przyzwoitym poziomie. Zamarzyło mu się odebranie piratowi przedmiotu, którym tam się chełpił. Cóż to byłaby za zdobycz. 

Kuro rzucił mu nowy t-shirt, podziękował za wsparcie i podzielił się swoimi przemyśleniami na temat tego jak powinni zareagować, po czym zamyślił się na moment. W zasadzie nie był w stanie wymyślić nic lepszego. Na skarbie mu nie zależało, jednak był ważny w kontekście zdobycia informacji o portalu, a co za tym idzie, ratowania April. Co do ciał, to chyba wystarczy się ich zwyczajnie pozbyć. Ich zwierzchnicy pomyślą, że zaginęli lub stracili życie, wykonując jakąś misję. Hazard założył koszulkę i podwinął rękawki, tak by odsłaniały przedramiona. On także nie odzywał się jakiś czas, próbując sobie przypomnieć, czy nie słyszał o Kankim przemierzając spory kawałek kosmosu niecały rok temu. Niestety nie był w stanie nic sobie przypomnieć. Być może ktoś kiedyś wspomniał w jego obecności to imię, lecz chłopak nie uznał tego za coś wartego zapamiętania. A szkoda, bo może dzięki temu wiedziałby o nim coś więcej, znałby jego słaby punkt. 

 - Ty decyduj, ja się dostosuje - odpowiedział w końcu po dłuższej chwili - a co do tamtych dwóch, to możemy się ich zwyczajnie pozbyć. Nie ma ciała, nie ma zbrodni - podsumował wzruszając ramionami.


OCC:
Regeneracja HP i Ki - powiedzmy 20%, jako że mamy do czynienia z przedmiotem leczącym.

Wychodząc ze statku, Hazard cały czas rozmyślał nad siłą Kanki'ego. Wersja Kuro, wedle której kosmiczny pirat wcale nie dysponuje wielką mocą bojową, a "jedynie" sprytem i inteligencją, nieco go rozczarowała. Zawsze pozostawał strażnik skarbu, który najwyraźniej był jakimś naprawdę silnym monstrum. Nic nie mógł poradzić - korciło go by wypróbować nową transformację w walce z kimś potężnym. Kuro także podjął ten temat. 
 - Długo nad tym pracowałem. Chciałem opanować tę przemianę jeszcze przed walką z Zell'em, ale nie byłem gotów. Nawet teraz, po miesiącach cięzkich treningów, naprawdę ciężko było mi wejść na ten poziom, a utrzymanie go przez dłuższy czas póki co nie wchodzi w grę. A Tobie jak idzie?
Pamiętał, że kuzyn walczył przeciwko Zell'owi na trzecim stadium Super Saiyan'a. Ciekawiło go ile zrobił przez te ostatnie pół roku by doprowadzić tę przemianę do perfekcji.

Weszli do ogromnego budynku, wypełnionego po brzegi stosami książek, stojącymi na wysokich półkach. Kuro prowadził go wzdłuż regałów. Haz zauważył, że tytuły posegregowane są alfabetycznie. Minęli "D", potem "H", przeszli pomiędzy "P" i "R", aż doszli do "S". Siedział tam jakimś mały, mackowaty stwór, na którego widok Hazard'owi zebrało się na wymioty. Stanął nieco z tyłu, rozglądając się na boki by nie patrzeć na tego obrzydliwego gościa. Najwyraźniej był to jakiś znajomy Kuro. Srebrny próbował pożyczyć od niego statek, w zamian oferując bezpieczny pobyt na Vegecie i mono-cośtam. Nie pozostawało mu nic innego jak czekać na odpowiedź mackowatego. Złotowłosy miał już plan na wypadek jego odmowy.

OCC:
Reg. 20% HP i Ki

Profesor był pochłonięty zbieraniem danych do opracowań naukowych. Analizował i zestawiał ze sobą dane pierwotne i wtórne. W pocie czoła dokonywał starannej selekcji, oddzielając plewy od ziaren nauki. Można by było rzecz, że swym zaangażowaniem stanowił wzór niezłomności, przez którą sprawiał wrażenie zupełnie oddalonego od całej otaczającej go rzeczywistości. Należał do tych nielicznych, dla których nauka była esencją tego, co jest prawdziwie istotne. Pilnował swojego miejsca w zakurzonej bibliotece, tak jak strzeże się usilnie parkingu w zakorkowanych ulicach miejskich dzielnic.
Zapach powietrza mieszał się z wonią starych książek, świeżo zmielonej kawy i liści paproci, zdobiących surowe regały. Ale dla niektórych był to cały świat, dużo bardziej realny niż ten empiryczny. I właśnie teraz ktoś z zewnątrz, kto zupełnie nie pasował do społecznej wiedzy na temat tego miejsca, zakłócił całe sacrum.
-Kuro…- profesor był zaskoczony ponownym pojawieniem się saiyanina, zwłaszcza że obok niego był również drugi przedstawiciel Vegety. –Oho… powinieneś się przebadać młodzieńcze, albo za dużo używek.- oznajmił Hazardowi i zmierzył mu puls. Owszem, nie prezentował się najzdrowiej, widać było że nie stosuje się do zaleceń zdrowego stylu życia. –Wiecie, że przebadane osobniki waszej rasy zazwyczaj miały żołądki w opłakanym stanie? Dowiedziono naukowo, że powinniście stosować więcej liści nininy.- miał już ich zostawić, gdy dotarło do niego o co prosi go Kuro i co oferuje w zamian. –Cóż… właściwie to mam niczego sobie stateczek, chociaż brak w nim jakichkolwiek zabezpieczeń, a coś mi mówi, że nie chcecie lecieć na Ziemię, albo Erathę…- Bubi wahał się długo. Nie należał do tych, którzy rządni są przygód, zresztą kto w jego wieku do takich należy? Lata doświadczenia wzbogaciły go w ostrożność, typową dla tych, którzy z niejednego pieca jedli swój chleb. Po dłuższej chwili był gotów podjąć decyzję, która przeczyła wszystkiemu, co do tej pory o sobie wiedział.
-Zgoda chłopcy. Ale muszę mieć pewność, że na Vegecie przeżyję w jednym kawałku, bez ran i bez konsekwencji wrócę do domu. Nie mam pojęcia jak chcesz to osiągnąć, ale jeśli przedstawisz realne wytłumaczenie, to możemy lecieć choćby zaraz.

W momencie gdy macki profesora dotknęły Hazard'a, młodemu Saiyan'owi podeszło do gardła wszystko co jadł w ciągu ostatnich kilku godzin. Nie wiedział dokładnie czemu ten gość tak na niego działa, ale dłużej nie wytrzyma. Już miał odepchnąć od siebie uczonego, gdy kątem oka zauważył sygnały od Kuro. No tak, kuzynowi zależy na tym by pożyczyć statek, a jeśli teraz zachowałby się nieodpowiednio w stosunku do profesora, to nici z umowy. Przełknął głośno ślinę, powstrzymując odruch wymiotny i jakoś przetrzymał to badanie. Na słowa "żelka" nie zwracał większej uwagi - on sam czuł się dobrze, a dieta... no cóż, prowadził taki tryb życia, że ciężko mu było wybrzydzać, o regularnym posiłkach nie wspominając. 

Kuro dalej urabiał doktorka, złotowłosy tymczasem oddalił się na moment, nie mogąc powstrzymać pawia. Parę regałów dalej znalazł niemal pusty kosz na śmieci. Rozejrzał się czy nikogo nie ma w pobliżu i zwymiotował do środka, starając się nie robić przy tym zbyt wiele hałasu. Wstał i otarł usta wierzchem dłoni.
 - Obrzydliwość - mruknął, niechętnie wracając do kuzyna i jego rozmówcy. Na widok mackowatego wzdrygnął się. Oparł się o półkę z książkami, pozostając nieco w tyle. Profesorek najwyraźniej był bliski przyjęcia ich oferty, oczywiście pod warunkiem iż wróci do domu żywy. Hazard wiedział jedno - to nie on będzie go niańczyć podczas jego pobytu na Vegetę. Nie wytrzymałby przy nim pięciu minut bez hafta.

Reg. 20% hp i ki.

-Temperatura to nie problem dla znawcy nauki.- zaśmiał się profesor, po czym wyjął z otworu w macce małą fiolkę i wypił jej zawartość. Coś nagle w nim wybuchło, a po chwili całe ciało zaczęło się przemieniać. Dawne kształty ośmiornicy zmieniły się w bardziej humanoialne, jedynie macki pozostały na swoim miejscu. Można było teraz zauważyć, że w rzeczywistości profesor był dość młodym osobnikiem.

-No to lećmy, jak to mawiał poeta „hen ku przygodzie”.- zdawał się płynąć w locie niczym uwięziony w wodzie. Na twarzy miał uśmiech, a po drodze poprawiał książki na pułkach. Był dość podekscytowany grantami, gdy już spisze materiały o Vegecie.
Minęli alejki i opuścili wielki gmach biblioteki powszechnej, wychodząc na zadbane ulice, typowe dla tej planety.
-Wiecie, że to stąd pochodzą banany? Akurat was powinno to interesować.- uśmiechnął się do Hazarda, nie dając pewności, czy sobie kpi, czy daje kolejną lekcje o roślinach. –Owoce jednak nie mogły tu wyrosnąć, dopiero pewien Reparianin zebrał sadzonkę i zabrał ją na Ziemię, gdzie roślina zdecydowanie lepiej się przyjęła. Nieprawdopodobny zbieg okoliczności prawda?
W końcu dotarli do hangaru, w którym znajdowało się pełno przeróżnych pojazdów. Profesor dotarł do okrągłego spodka i otworzył właz. Na gładkiej płycie pojawiło się mnóstwo światełek i podświetlone wyrazy, napisane w nieznanym dla saiyan alfabecie. Po oprowadzeniu gości, właściciel załatwił pozwolenie na start i pojazd kręcąc się jak na diabelnie szybkiej karuzeli wystrzelił z planety, żeby zaraz po paru sekundach zawisnąć w przestrzeni kosmosu.
-Czyżby choroba lokomocyjna?- zapytał niewinnie profesor. –No to dokąd chłopcy?

Wreszcie ruszyli z miejsca, udając się na statek. Przy okazji profesorek zmienił nieco swój wygląd, co ucieszyło Haz'a. Chociaż te macki... Brrr. Skinął głową, gdy Kuro przedstawił go naukowcowi. Faktycznie, jakoś nie było kiedy samemu tego uczynić, z drugiej strony dotychczas raczej unikał kontaktu z mackowatym. I raczej nie zamierzał nic w tej kwestii zmieniać. 

Statek okazał się być dość... wiekowy. Przynajmniej z wyglądu. Hazard zwiedził kawał kosmosu i widział kilka prawdziwych cacek z fajnymi bajerami. Ten tutaj wypadał przy nich bardzo blado. Kuro najwyraźniej pomyślał to samo, można to było odczytać z jego wyrazu twarzy. Jak się jednak okazało, stateczek poruszał się z zawrotną prędkością, kręcąc się przy tym jak oszalały. Z początku to mu się nawet podobało, lecz w końcu przestało być przyjemnie. Złotowłosy, zataczając się jak pijany, próbował spełnić prośbę kuzyna i zbadać nieco obszar wokoło. Raz po raz wywracał się jednak, a to o jakieś dziwne akcesoria, a to o lezącego Kuraka, lub po prostu o własne nogi. Jego wiedza na temat techniki była mocno ograniczona, więc nie wiedział do czego służy 95% tych wszystkich przycisków, światełek i dźwigni. Po podłodze walały się najróżniejsze przedmioty, których zastosowania mógł się tylko domyślać.
 - Do czego to? - zawołał, podnosząc jakąś stożko-podobną rzecz, która akurat go zainteresowała. Raczej nie było tutaj nic podejrzanego, lub może po prostu nie zdawał sobie sprawy z obecności takiej rzeczy. Tak czy siak, należało pozostać czujnym w stosunku do profesora. Nie znali go. Może i sprawiał w miarę dobre wrażenie, lecz muszą spodziewać się wszystkiego, włącznie z atakiem z jego strony.

Profesor wiedział jakie są współrzędne, więc lecieli dalej bez problemów. Deszcz meteorytów nie okazał się zagrożeniem dla zwinności pojazdu, po którym oba małpiszony nie spodziewały się za dużo. Wlecieli w rejon kosmosu, który wydawał się totalnie opuszczony. Po jakiś kilku godzinach wokół widać było tylko czarne tło, pozbawione nawet najmniejszej gwiazdy. Nawet radio przestało odbierać międzygalaktyczną stację FMR, zapodającą najlepszą muzykę i fakty z najdalszych stron wszechświata. Zrobiło się dziwnie, psychodelicznie i niepokojąco. Co będzie dalej? Tego nawet nie przypuszczał sam profesor, teraz czujący się nieco raźniej mając na pokładzie wojowników.
-Wiecie co?- zaczął z miną wyrażającą więcej niż mógłby opisać słowami. –Dziwne macie zachcianki…- urwał spojrzawszy im w oczy. Po cholerę im ten Skarb Parthevi?
Po kolejnych godzinach musieli wyhamować, bo ich oczom ukazała się malutka, samotna planeta w kolorze blado sinym. Nie było na niej zupełnie nic poza dziwnymi wrotami i statkiem piratów. Wylądowali więc po drugiej stronie portalu, a profesor natychmiast zaczął badać strukturę powierzchni blogu i pobierać próbki.
-Tak więc to jest właśnie ten Skarb Parthevi. Wchodzi się przez wrota, gdzie czeka potężny strażnik, a gdy się go przezwycięży, można wynieść olbrzymi skarb. Prawdopodobnie ów jegomoście was wyprzedzili. A ja poczekam tutaj aż wrócicie.- nie kwapiło mu się do spotkania ze strażnikiem.

Podróż ciągnęła się w nieskończoność. W zasadzie nie wiedział jak daleko znajduje się planeta będąca ich celem, lecz nie spodziewał się tak długiego lotu. Był przyzwyczajony do błyskawicznego przemieszczania się za pomocą teleportacji, toteż takie siedzenie i czekanie niezbyt mu się podobało. Z natury był raczej niecierpliwy. Uzgodnili z Kuro, iż będą na zmianę spać i dotrzymywać towarzystwa Doktorowi. Na wypadek gdyby wpadł na jakiś dziwny pomysł. Haz jako pierwszy udał się na drzemkę. Ułożył się wygodnie w kącie, założył splecione dłonie za głowę i po chwili rozległo się głośne chrapanie. 

Obudził się po kilkudziesięciu minutach. Ziewnął przeciągle i podniósł głowę. Kuro pogrążony był w rozmowie z Profesorem. Hazard wytężył słuch by usłyszeć o czym dyskutują. "Szukam lekarstwa. Wie Pan z miłości robi się najgłupsze i jednocześnie najwspanialsze rzeczy. Miałem tak wspaniałą, kobietę, że kiedy na nią nie patrzę nie mogę oddychać, a ktoś zatruł jej serce chorobą" Cieszył się, iż kuzyn nie odpuścił i robi wszystko by przywrócić April do normalności. Pamiętal ich sprzeczkę sprzed sześciu miesięcy, gdy zarzucał mu brak działania i pozostawienie ukochanej na pastwę losu. Dobrze, że Kuro wziął sprawy w swoje ręce, mimo iż kosztuje go to tyle wysiłku i pracy. Z przyjemnością mu w tym pomoże. Ziewnął raz jeszcze, przeciągnął się i wstał. Czas na zmianę.



Siedząc wygodnie w fotelu, obserwował przez przednią szybę kolejne mijane przez nich planety. Po jakimś czasie zagadał do naukowca, lecz wkrótce tego pożałował. Żelek zasypał go bowiem gradem pytań na temat warunków panujących na Vegecie, kultury i zwyczajów Saiyan, a także innych rzeczy. Na część pytań nie znał odpowiedzi czym wyraźnie rozczarował rozmówcę. I na tym w zasadzie ich pogaduszka się zakończyła. Zmusił się by wysiedzieć swoją kolejkę, a gdy minęła już odpowiednia ilość czasu, poszedł obudzić Kuro.

Z ulgą zareagował na informację, iż podchodzą do lądowania. Miał już serdecznie dosyć siedzenia na tyłku. Już dawno zregenerował siły, wiec jego ciało żądało kolejnej dawki solidnego wysiłku. Jako pierwszy wyskoczył ze statku i postawił stopę na nieznanej planecie. Pierwszym co rzuciło mu się w oczy był statek nalężący do piratów. Spodziewał się że będą tu pierwsi. Dalej znajdowały się wrota, prowadzące zapewne do skarbu i... to wszystko. Mało rozrywkowe miejsce. No może poza potężnym strażnikiem. Haz zrobił kilka skłonów i ćwiczeń rozciągających. Podszedł bliżej statku nieprzyjaciela. Pora na mały rewanż. Wytworzył w dłoniach Ki Blasty i uszkodził przy ich pomocy silniki pojazdu. 
 - No to jesteśmy kwita - mruknął, uśmiechając się pod nosem.

Kuro namówił Doktorka by czym prędzej stąd odleciał, po czym dołączył do niego przy wrotach. Spojrzeli na siebie, kiwnęli głowami, po czym przy pomocy telekinezy Hazard ostrożnie otworzył wejście. Weszli w ciemny korytarz. Po chwili otoczyła ich głucha cisza. Było słychać tylko odgłos ich kroków. Obaj zmniejszyli swoją Ki do minimum, jednocześnie próbując wyczuć czy cokolwiek znajduje się przed nimi. Złotowłosy spodziewał się ataku z każdej chwili, nie wiedział kim będzie ich przeciwnik - bezmyślną, żądną krwi bestią, czy wręcz przeciwnie, będzie to ktoś pokroju Kanki'ego.
 - Raczej potwora - odpowiedział szeptem na wcześniej zadane pytanie - Kanki i jego ekipa pewnie się gdzieś ukryli i czekają aż wyczyścimy im drogę do skarbu...
Nagle usłyszał jakiś dźwięk. Wytężył zmysły, gotów do natychmiastowej reakcji. Powoli zaczynał odczuwać ekscytacje na myśl o potężnym przeciwniku. Oby tylko go nie zawiódł!

OCC:
Regeneracja hp i ki do max.
Trening start.

Ciemność lochu pokryła cały ich widok. Była tak intensywna, że już po paru krokach nie przyzwyczajone oczy nie mogły wykryć żadnych konturów. Niebawem okazało się, że stracili jakikolwiek kontakt sami ze sobą, ciemność najzwyczajniej rozdzieliła parę wojowników.

Dla Kuro

Przekraczając kolejne metry w nieznanym, dochodziły do jego umysłu przeróżne jęki, wycia, piski, ze wszystkich stron tajemniczego wnętrza. Wokół co jakiś czas przelatywały zjawy niczym z najgorszego koszmaru.
-Nie przejdziesz!- zawyło coś wprost do jego lewego ucha. Zdążył się odwrócić i zobaczyć znikającą już zjawę. Miała postać kobiety pozbawionej ciała od pasa w dół, z tatuażami na twarzy, świecącymi, różowymi oczyma i włosami zrobionymi z cienia. –Jestem Bay… zostaniesz z siostrami…- jej głos zmieniał się w trakcie zanikania na bardziej rozkoszny, ale wciąż przerażający.
Gdy jedna zjawa zniknęła, od frontu nadleciała druga, niemalże identyczna z wyglądu.
-Aga… Jestem Aga…- zaskrzeczała w locie i szponem obrysowała twarz kuro, zostawiając jedynie ciągnący się, pachnący różami dym. –Czego szukasz w lochu śmiertelniku. Nie wiesz, że nikt nie wyszedł żyw?
Druga zjawa też odleciała w tył, przechodząc do cienia. Ale jej miejsce zajęła trzecia nadlatująca z prawej strony.
-Baa. Możesz mówić, siostry cię słyszą, całe twoje życie… Słyszymy wszystko.– nad jego głową pojawił się wir jakby z pachnącego dymu, a co jakiś czas wylatywały z niego palce sióstr mącąc wir, który powoli nabierał formy tafli czarnej wody.
-Tak jak całe życie zawodziłeś, my zawsze cię słyszymy.- w tafli ukazały się postacie z życia Kuro – April, zmarły brat, Zora, ojciec, dziadek…

Dla Haza

Z ciemności przeszedł do komnaty wypełnionej atłasami, czerwonymi kanapami i filetowymi zasłonami. Wyglądało jak całkiem przytulne wnętrze z dużą szafą grającą stare przeboje i barkiem, ale w tle wciąż było widać czarne tło. Zanim zdołał się rozejrzeć, z ciemności wyłoniła się zjawa, która z czasem przybrała kobiecą figurę. Jej czarna, wieczorowa suknia podkreślała wszystkie atuty, a perłowa biżuteria dodawała subtelności. Zaciągnęła się slimem i wypuściła dym w stronę gościa.
-Czekałam na ciebie.- zaczęła uwodzącym szeptem. –Wiedziałam, że przyjdziesz, byliśmy przecież tak blisko…- jej paznokieć przejechał po środku klaty, kończąc poniżej pępka i zaznaczył ślad dymem o zapachu róż. Chwyciła wojownika za dłoń i zaprowadziła na kanapę. Gdy sama usiadła, zbliżyła się i wolną dłonią zaczęła głaskać jego klatę. –Zostaniesz już na zawsze…- zakończyła seksownym i hipnotyzującym głosem.

OCC:
-Jesteście w lochu. Sukces jednego z was nie pomoże w żaden sposób drugiemu. Od tego miejsca dostajecie osobno odpisy, tak więc każdy swoim tempem. Czyli kolejka wygląda tak: Gracz, MG, Gracz, MG...

Sytuacja wymknęła się spod kontroli zjawom, które nie przypuszczały, że Kuro tak łatwo ogarnie swoją psychikę. Miał się zastanawiać, toczyć walkę ze sobą obwiniając się o to co najgorsze, a potem ją przegrać. Wtedy odszedłby od zmysłów i przepadł w lochu na zawsze. Jakoś zawsze podobne strachy działały bardzo skutecznie, ale nie dziś…
Na dalszej drodze Kuro pojawiły się dwie pochodnie, wyznaczające tor marszu. Wir zjaw zniknął, a one same co jakiś czas próbowały jeszcze przestraszyć młodego wojownika, nadlatując znienacka, czy wypominając mu błędy jego życia. Jednak im dalej szedł, tym pochodni było więcej, a czarna przestrzeń stawała się coraz jaśniejsza. Mógł dostrzec wielkie kamienne klocki stanowiące wewnętrzny budulec i liczne hieroglify wymalowane na całych powierzchniach. Symbolizowały coś znaczącego, co jakiś czas pojawiał się jakiś portal i masa skarbów.
-Kuro!- doszedł go dziwnie znajomy głos. Kolejne kroki prowadziły do wielkiej sieni, w której rzeczywiście wokół było pełno złota i przeróżnych skarbów, a na środku portal, w którego tle widać było jedynie fioletową, lepką maź, cały czas spływającą z góry na dół i niknącą gdzieś w otchłani.
-Kuro z kim ty gościu tak gadałeś? Wyglądałeś komicznie.- dopiero teraz dostrzegł związanego kota. Za nim była pusta przestrzeń i kartka z listem od Kankiego. List to właściwie za duże słowo, gdyż były na niej wypisane jedynie nieliczne zdania. „Dzięki za twojego koleżkę. Wzięliśmy tyle złota, że nam starczy. Fajny z ciebie herbatnik, ale brakuje ci nieco charakterku. Pozdrawiamy, załoga piratów.” –Obłowili się, odszyfrowali znaczenie hieroglifów i użyli portalu żeby wrócić do swojej kryjówki. Proponuje, żebyś teraz mnie uwolnił i sami też skorzystamy z portalu, ten drugi co wchodził razem z tobą, da sobie radę. Zostawimy mu instrukcję jak użyć portalu i gdy już pokona swoje strachy, będzie wolny.

OCC:
Możesz czekać na Hazarda, albo opisać jak wykorzystujecie z Neko magiczny portal i dać ZT.

Za rogiem nic się nie kryło, coś sobie ubzdurał. Odetchnął i ruszył dalej przed siebie. Z każda sekundą było coraz ciemniej, a ich kroki cichły. Błądzili po omacku.
 - Ciemno jak w... - mruknął.
Nie było odpowiedzi ze strony Kuro. W zasadzie milczał od dłuższej chwili. Nie przejął się tym zbytnio, lecz po przejściu kolejnych kilkunastu metrów uzmysłowił sobie, iż nie wyczuwa Ki kuzyna. Wcześniej nie skupiał się na niej, jako że szli tuż obok siebie.
 - Kuro?
Znowu cisza. Został sam. Zgubili się w tym mroku, albo... ktoś specjalnie tak to zaplanował by ich rozdzielić. Sprytne posunięcie. Miał tylko nadzieję, że ze Srebrnym wszystko w porządku.

W końcu zauważył coś na końcu tunelu. Po dojściu do końca pojawił się w przepięknej komnacie. Nie było tu wcale jasno, lecz po długich minutach w absolutnej ciemności, aż przymrużył lekko oczy. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Atłas, czerwone kanapy. Nagle wyczuł jakiś ruch za plecami. Obrócił się błyskawicznie, lecz jego oczom ukazała się tylko kobieta. Bardzo ładna i zgrabna. Spodziewał się ryczącego potwora, a tu proszę, taka laska. Obserwował jak zbliża się do niego, chwyta za dłoń i prowadzi w stronę kanapy. Nie opierał się, chciał zobaczyć jak rozwinie się sytuacja. 
 - Na mnie? - odrzekł uśmiechając się lekko - Spotkaliśmy się wcześniej? Raczej bym Cię zapamiętał.
To oczywiste, że nigdy wcześniej się nie spotkali. Ta panienka czekała tu na niego, zapewne tak nakazał jej Kanki lub któryś z jego ludzi. Pytanie tylko po co - ma zwyczajnie go tu zatrzymać, zabawiając swoją osobą, czy czekać na dogodny moment i wbić mu nóż w plecy? Po jej ostatnich słowach był już pewien że to podstęp. Wstał z kanapy, by przyjrzeć się ścianom pomieszczenia, cały czas mając na oku dziewczynę. Obszedł komnatę, nigdzie nie znajdując drzwi czy okien. Nie bylo stąd wyjścia, poza powrotem do ciemnego korytarza z którego tu przybył. 
 - Na zawsze powiadasz? Niestety muszę Cię rozczarować, mam nieco inne plany. Powiesz mi jak stąd wyjść, czy jestem zdany na siebie?
Wytworzył w obu dłoniach Ki Blasty i wycelował w dwa przeciwległe końce sali. Nie należał do osób cierpliwych. 
 - No więc?

Zjawa kusząca Hazarda była bardzo zdziwiona, że wojownik nie skorzystał z okazji pozostania z nią jakiś czas. Plan był banalny, a mianowicie odniesienie się do wiecznych ucieczek saiyanina, które podejmuje przecież cały czas. Tym razem miał wybrać chwile rozkoszy, która przemieniłaby się w całą wieczność, ale wybrał poczucie obowiązku. Kobieta zawyła upiornie i rozmyła się w czarnej przestrzeni razem z całym otoczeniem.
W oddali pojawiła się para pochodni, wyznaczająca tor dalszego marszu. Gdy Hazard podszedł bliżej pojawiły się kolejne i kolejne, tworząc już dość dobrze oświetlony korytarz. Z czasem mógł dostrzec już ściany, a na nich hieroglify z dziwnymi obrazkami. Niektóre jasno sugerowały stertę skarbów, inne magiczne drzwi, jeszcze inne jakieś duchy. Większość pozostawała niezrozumiała, połączona z opisami w obcym alfabecie.
Korytarz miał swoje ujście przy magicznym portalu, gdzie Hazard mógł już zobaczyć Kuro i jakiegoś niebieskiego kota w ładnym ubraniu, który leżał związany pod magicznym portalem. Wokół było tyle skarbów ile Hazad nigdy w swoim życiu nawet sobie nie wyobrażał.
-O, przyszedł już twój kolega.- kot odezwał się do Kuro. –Może uwolnisz mnie już i skorzystamy z portalu?- zasugerował.

OCC:
Dotarłeś do końca questa. Spotykasz Kuro i kota o imieniu Neko. Wokół ciebie pełno złota, skarbów i czego dusza zapragnie. Możesz skorzystać wraz z Kuro z magicznego portalu, bądź teleportować się gdziekolwiek.
Może jedna osoba dać ZT za dwie po opisaniu jak korzystacie z portalu i wtedy znajdujecie się w biurze Kaede na Ziemi, ale to wiedza nieformalna. Do wykorzystaniu portalu potrzebny jest Neko, który wymawia zaklęcie w języku pochodzącym z zaświatów, a potem wchodzicie w portal.

Zjawa zawyła upiornie. Przez moment Hazard miał nadzieję że zaatakuje, lecz zwyczajnie rozmyła się, pozostawiając go samego. Po jego lewej rozbłysło niewielkie światło, a gdy spojrzał w tę stronę okazało się, iż jego źródłem są dwie pochodnie. Saiyan westchnął przeciągle, po czym ruszył przed siebie korytarzem, mając nadzieję na spotkanie na jego końcu oczekiwanego strażnika. Był rozczarowany takim rozwojem wypadków. Zgodził się pomóc Kuro bo ten był w tarapatach, lecz przede wszystkim miał nadzieję na spotkanie jakiegoś potężnego przeciwnika na którym mógłby wypróbować swoją nową moc. Przez ostatnie godziny nie zdarzyło się jednak nic, co zmusiłoby go do użycia większego ułamka swojej mocy. Chyba pora się zmywać. Kuro poradzi sobie sam, a w razie problemów zawsze może ponownie poprosić go o pomoc. 

Dotarł w końcu do końca korytarza, gdzie czekał na niego kuzyn z kotem, którego widział już wcześniej, a wokoło masa różnorakich bogactw. A więc skarb jednak istnieje. Wyglądało jednak na to, iż ekipa Kanki'ego nie zabrała całości. Kuro już ładował do plecaka co cenniejsze eksponaty, Hazard natomiast postanowił niczego nie ruszać. Na bogactwie mu nie zależało, problemy rozwiązywał za pomocą siły. Kuro nie marnował czasu i po chwili wkroczył do portalu zaraz za kocurem. Haz chwycił karteczkę, którą zostawił mu futrzak. A więc wystarczyło pomyśleć o miejscu do którego chciało się przenieść? Nic prostszego. Złotowłosy zawahał się przez moment, lecz w końcu i on skorzystał z magicznego teleportu, mając w głowie obraz domu w którym chciał się znaleźć.

GAME OVER

Shadow nie mógł powiedzieć czy to on załatwił potwora, miał wizję że została pocięta. Byli na tyle wysoko że już odczuwał skutki niedotlenienia, musiał się szybko ruszać. Ale nie mógł, wtedy napotkał dłoń tej małej dziewczynki, czuł dziwną wiązkę ki, tak znajomą, jakby to dwójkę połączyła jakaś mocna więź. Usłyszał jak coś otwiera wrota, pewnie jaszczury w końcu postanowiły tu przyleźć. Już byli w środku na szczęście, jaszczury zaczęły krzyczeć i coś gadać. Wtedy Dziewczynka mimo sińców się uśmiechnęła i patrzała na niego... jego oczami. Co to ma być? w dodatku przypominała go. Czy to możliwe aby dusza po uwolnieniu przybrała postać pierwszej osoby którą zobaczyła? jeśli tak no to Half właśnie zyskał córkę w młodym wieku. No cóż, stało się i tyle, owszem był zaskoczony i to mocno, ale i tak nic z tym nie zrobi, przecież jej teraz nie zabije. Spokojnie wstał, pomógł zrobić to samo dziewczynce, po czym wziął ją na ręce, była lekka tak więc nie było problemów. Mała była zadowolona z tego że tata ją teraz nosił więc uśmiechała się. -Twoje imię córko to Luna- księżyc- Ochrzczone dziecko pokiwało głową, imię się jej spodobało więc jest dobrze. Postanowił potrenować, idąc w stronę pokoju kapitana z którego się steruje tym statkiem. Wziął ją na barana, i skakał na kuckach z nią na plecach, to będzie dobre ćwiczenie na razie.

Occ:
Trening start

Occ: Piszę teraz tutaj ten trening ponieważ jeszcze się nie zdecydowałem czy wyląduję na ziemi czy na Vegecie

Shad kontynuował swój trening z córką na plecach. Zaczął skakać w górę robiąc salto do przodu a potem do tyłu, i tak kilka razy, potem skok na jednej nodze. Skok do tyłu z saltem do przodu, Wtedy spojrzał na małą. Ta zaczęła wskazywać palcem na ziemię, Half posłusznie odstawił ją na ziemię, wtedy mała zaczęła iść obok niego czasem samemu próbując coś poćwiczyć, rany zaczęły się już na obojgu regenerować. To dobrze, ta wyprawa w sumie nie okazała się kompletną stratą czasu, jego umiejętności podskoczyły, a i jak widać zyskał rodzinę, trochę w inny sposób niż to zazwyczaj się robi, Ale teraz już nic z tym nie zrobi, więc będzie się nią opiekował. Vegeta raczej nie była dobrym miejscem na razie do powrotu, więc najprawdopodobniej poprosi prowadzących statek nowych kumpli aby odstawili go na niebieską planetę. Poza tym miał tam jeszcze kilka spraw do załatwienia, sprawdzi co u znajomych, poszuka śladów tych których ściga z swojego świata. Half zatrzymał się i zaczął robić pompki, wyciskał po kilkaset na jedną rękę a potem zrobił jeszcze parę z podskokiem i klaskiem dłońmi za plecami. Wtedy stanął na rękach i zaczął tak iść, jego ,,skarb'' zaczął powtarzać te same czynności choć nie szło jej tak dobrze -Nie martw się, próbuj dalej- powiedział do niej, a ta kiwnęła głową z uśmiechem i dalej próbowała.

Occ:

Trening koniec

Regeneracja 10% hp i KI

1000+300=1300 Hp

1194+322=1516 KI