Przestrzeń Kosmiczna

Wszechobecna czerń napawająca przygnębieniem i strachem przez swoją wszechogarniającą naturę. Miejsce zamieszkania i jednocześnie droga wielu różnego rodzaju i gatunku istot. Nawet tu można natrafić na korki. Poza pomniejszymi planetami tu i ówdzie rozmieszczone są mniej lub bardziej podejrzane międzygwiezdne lokale gastronomiczne, stacje napraw, hotele, sztucznie stworzone planety rekreacyjne, ukryte bazy półświatka i meliny przestępców. Nigdy nie wiadomo, na jaką istotę natrafi się za rogiem.

Podróżujących uprasza się o zapięcie pasów bezpieczeństwa.

Cisza, tak właściwie można by opisać pierwsze minuty lotu. Oboje milczeli, przestrzeń kokpitu wypełniały tylko dźwięki jakiejś stacji międzygalaktycznego radia. Wiadomości, muzyka, reklamy i tak w kółko, pierdyliard stacji w kosmosie ale wszędzie to samo, tylko spikerzy wydawali się bardziej miałkliwi. Saiyanin z ciekawością wpatrywał się, jak małe kocie łapki sprawnie przebiegają po panelu sterowania. Kocur musiał być na prawdę dobry w te klocki. Kuro wpatrywał się w przestrzeń kosmiczną pogrążając się we własnych myślach o April. Kot wysłany przez Kaede wypełnił jego serce nadzieją i wiarą w ratunek dla ukochanej. Obiecał sobie, że postara się nie nadepnąć temu śierściuchowi zbyt mocno na ogon ale tylko ze względu na sympatię do Boginki. Jeżeli ona wyciągnęła do niego rękę z pomocą, Saiyan był gotów zrobić wiele.

Nawet nie zauważył, kiedy usnął w fotelu. W końcu cały dzień ciężko pracował, a pod koniec dnia, burzliwe wydarzenia wykrzesały z niego wiele emocji i energii. Miał prawo być wykończony. Z drzemki obudził go kocur i zaoferował jedną z kajut. Czyżby chrapał? April twierdziła, że nie chrapie. Nieufnie podążył za kotem, chociaż zapewne jego pilot miał rację. Fotel pilota był wygodny ale do siedzenie, ścierpł cały i zesztywniał. Kajuta choć niewielka prezentowała się przyjemnie, była dwuosobowa. Nieco rozbudzony postanowił przejść się po statku dla rozprostowania nóg. Chyba jednak jego mózg nadal był w stanie uśpienia, gdyż Kuro zawędrował do olbrzymiej i pustej ładowni albo jednej z ładowni statku. Potem trafił do maszynowni. Zupełnie nie ta część statku, choć dla jego brata byłby to raj na Ziemi. Postanowił odnaleźć coś, co jego interesowało, czyli jakiś pokój medyczny. Z pomocą komputera pokładowego trafił pod drzwi z czerwonym krzyżykiem. Był ciekaw akurat tej gałęzi technologii. Drzwi były jednak zamknięte na głucho. Syntetyczny głos komputera pokładowego poinformował go jedynie o tym, że tylko pilot posiada autoryzowane wejście. Komputery, to nie mógł wcześniej powiedzieć, człowiek nie wałęsałby się po tym labiryncie. Idąc dalej trafił na chyba coś w rodzaju siłowni. Z ciekawością rozejrzał się po niewielkich sprzętach. Konstrukcje generalnie z grubsza podobne tylko rozmiar  urządzeń mniejszy. Nie skorzystał z nich, obawiał się, ze z jego Saiyańską siłą szybko rozpadną się w drobny mak. Zdjął buty, szarfę i kurtkę postanawiając skorzystać tylko z mat. Dobrze się nieco zmęczyć przed snem. Walczył ze swoim wyimaginowanym przeciwnikiem tylko fizycznie, musiał się pilnować aby nie uaktywnić Ki , dopiero by się narobiło. Po całym statku rozmieszczone były kamery i nic w tym dziwnego, standard. W tej sali były także, niech sobie kocur na niego popatrzy o ile coś dostrzeże w tych błyskawicznych ruchach hehe.

Wrócił do swojej kajuty znacznie spokojniejszy. Zresztą im bardziej oddalali się od Vegety, tym zwierzęca cześć Saiyańskiej natury wyciszała się w aurze wojownika. Kuro nie był tego świadom ale może pilot był wyczulony na takie niuanse. Chłopak wziął szybki prysznic iw bieliźnie oraz T-Shircie swojego ulubionego zespołu „The Saiyans” wślizgnął się pod koc zasypiając niemal natychmiast.

Obudził go hałas. Saiyan zerwał się gwałtownie z łóżka i walną głową o koję nad sobą. Rozmasowując guza pognał do okna. Najwyraźniej ten hałas to muzyka dobiegająca z zewnątrz, wylądowali na jakiejś stacji ale flaga na szczycie budowli wyraźnie zaniepokoiła chłopaka. Z drugiej strony, jakby było coś nie tak kocur chyba by go obudził. Ubrał się, plecak schował do kapsułki i umieścił w kieszeni, tak na wszelki wypadek. Na korytarzu spotkał zaskakująco zadowolonego z siebie kociego pilota. Co tu jest grane? – pomyślał tylko ale postanowił się nie odzywać. Gdy tylko opuścili statek podjechały do nich dwie istotki na rolkach. Całkiem krągłe tam gdzie trzeba, było na czym oko zawiesić. Kuro wziął głęboki wdech i w myślach w kółko postarzał sobie, że jest głazem i kocha jedną kobietę, która za takie spojrzenia urwie mu ogon. Mimo to nie uszło uwagi Saiyana, że kotek wita się z dziewczynami, jakby to były jego znajome. Dziwne.
Wewnątrz huk muzyki był wręcz ogłuszający, różnych gatunków istoty kosmiczne tańczyły, skakały i całowały się po katach. Ot zwykła dyskoteka. Kot czuł się tu, jak ryba w wodzie. Za to on sam wyglądał jak Bodygard dla tego zwierzaka. Małpi ogon i czarne jak heban włosy wyraźnie mówiły otoczeniu z jakiej rasy pochodzi i Kuro i wszyscy się na niego gapili. Nic w tym dziwnego, obecność małpy równa się zbiorowa i to bardzo krwawa masakra. No dobra młody chłopak miał w tym trochę ubawu, rzucał to tu to tam groźne spojrzenia. Stał z boku i przysłuchiwał się rozmowie kota z barmanem. Coś mu mówiło, że są tu nie przypadkowo. Żart z mlekiem, go nie ruszył nawet, zresztą wolałby mleko, co dobitnie pokazał podsuwając kocurowi swojego drinka.

- Nie piję – skwitował krótko.

Do Saiyana podchodzi się z górą dobrego mięcha do wszamania, a nie z drinkiem z palemką. Obraza dla wojownika. Chłopak nie wiedział, czy podają tu chociaż pikantne skrzydełka albo coś jadalnego w większych ilościach, więc siedział cicho i pogryzał orzeszki. Ciężkie brzmienia były w jego klimacie i nawet jeśli zespoły były z tych niszowych, to muzyka wpadała w ucho, o czym świadczyła podrygująca na kanapie końcówka małpiego ogona. Z zainteresowaniem rozglądał się naokoło. Hmm sierdzili w strefie Vip, ciekawe w co ten kot pogrywa? Do tego, chyba z jego powodu rozluźniło się dookoła nich. Ciekawe, kiedy przyjdzie trzęsący się ze strachu menedżer i poprosi o opuszczenie lokalu. Tylko ta flaga piracka........

- Ciekawie tu i całkiem przyjemnie, nie powiem. Masz w tym interesie jakieś udziały? – ot zapytał wprost. Czekamy na kogoś konkretnego? Czy mam kogoś dla Ciebie sprzątnąć czy jak? Kawa na ławę.

Uśmiechnął się Saiyanin. Szlag skończyły się orzeszki.

Chłopakowi spadł kamień z serca i to szczerze. Lubił walczyć ale zabijać niekoniecznie. Znaczy, dla April zrobiłby wszystko, mimo iż przyszłoby mu to z ciężkim sercem. Przynajmniej z początku obejdzie się bez trupów, no i mógł też wybadać nastawienie kota.
Co do ochrony tego lokalu i ewentualnych goryli, Neko chyba nie miał pojęcia jaką siłą dysponuje młody Saiyanin. Zapewne większość ukrywała swoje moce ale, jak to ocenił Kuro to nie był poziom Zella. Dla młodzika w tej chwili nic nie było straszniejsze, niż starcie z królem Saiyan.
W zasadzie chłopak przez cały czas milczał, nie bywał w takich lokalach, więc nie wiedział jak to jest i niestety nie do końca rozumiał Neko. O Bogach i zaświatach miał zerowe pojecie. Nie interesowały go adoracje kota do kelnerek. Z drugiej strony, jakby się tak zastanowić przez te kilka miłych słówek, a w zasadzie wciskania kitu i kot tworzył sobie sieć kontaktów. Chłopak musiał przyznać, że to sprytne posunięcie.
Za to z zapałem pałaszował danie, jak się naje nabierze humoru. Nie spodziewał się, że Kaede ma ciasteczkowy biznes, po prostu myślał, że wyczarowuje je od tak. W końcu jest Bogiem, może wszystko chyba i takie ciastka, to dla niej pryszcz. No i nie wiedział, jak ma skomentować nazwanie boginki „przybłędą bez statusu’. Wkurzyło go to określenie ale zmilczał i postanowił zbytnio nie otwierać się przed kotem. Kolejny fan podziału klasowego, wystarczająco już od wielu lat przerabiał ten temat.

Niemniej, kiedy Neko z grubsza opowiedział o sobie, nie wypadało aby Saiyan dalej milczał. Opowiedział, że zajmuje się wioską, że w wieku 17 lat zamordowano jego brata bliźniaka. Jest wnukiem Misticka o imieniu Hikaru. Zasadniczo interesuje się medycyną i zielarstwem i jak na potrzeby małej społeczności jest w tym dobry, a jego największym marzeniem jest dołączenie do Białej Gwardii, czyli zespołu medycznego w pałacu króla. Niestety wszyscy dookoła oczekują, że będzie zbawcą świata i obrońcą Ziemi. Nie przechwalał się, po prostu relacjonował ze spokojem.

Kiedy rozmowa zeszła na temat April, chłopak wyraźnie posmutniał. Kiwnięciem głowy przyznał Neko rację, nie można od tak polecieć i namieszać jej w głowie. Westchnął ciężko.

- No wiem, masz rację. Zamkniecie jej siłą w jakimś laboratorium, aż ktoś wymyśli odtrutkę to też żadne rozwiązanie. Do głowy przychodzą mi jedynie Smocze Kule, ale nie jestem pewien. Szczerze to trzymam się nadziei, że Kaede ma jakiś plan. Hmm mógłbyś mi coś powiedzieć o Bogach i zaświatach? O istnieniu Bogów dowiedziałem się dopiero, jak poznałem Kaede, nie przypuszczałem, że istnieje życie po śmierci.

Wrzucenie czegoś konkretniejszego na ruszt poprawiło nastrój młodego Saiyana. Słuchając opowieści kota rozmyślał o swoim martwym bracie bliźniaku, jak mu tam jest. No i zapewne Saiyanie z zasady idą z marszu do piekła. Mimo wszystko katem oka dostrzegł siedzących nieopodal dwóch typków wyraźnie naprzykrzających się jakiejś dziewczynie. Widać, że kobitka broni się rękoma i nogami, nikt dookoła nie reaguje. Już zamierzał się podnieść i nie bacząc na konsekwencje przerwać te końskie zaloty, lecz kot go powstrzymał. Chłopak usiadł  z szeroko otwartymi oczyma. Do niezłych danych ma dostęp ten futrzak. Westchnął, szkoda mu było dziewczyny, młoda i ładna nie zasłużyła na tak szybki koniec. Z drugiej strony, jego brat też nie zasłużył, a został zamordowany w wieku 17 lat i to w powolny, brutalny sposób.
Dalej ledwo był w stanie skupić się na słowach Nrko, co chwila zerkał w stronę dziewczyny. Heh, a dopiero co kot opowiadał, jaka tu boska ochrona tutaj jest.
Ogon młodej małpy chodził, jak u wkurzonego kota.

Wychodziło na to, że i jego futrzasty przewodnik nie miał pomysłu, jak mu pomóc no ale chociaż miał poszlaki. Lepsze to niż nic. Przed Neko siedział może jeden z najspokojniejszych przedstawicieli małpiej rasy wojowników ale i Kuro lubił drażnić innych. Chłopak wykorzystał opróżnioną szklankę po drinku i za pomocą telekinezy cisnął nią w jednego z upierdliwych ogierów. Szkło z brzękiem rozprysło się na twarzy pozostawiając krwawy ślad.

- Nie jestem pewien ale chyba u Kamiego Ziemi kiedyś spotkałem, kogoś kto podróżuje w zaświaty ale ręki sobie uciąć nie dam. Może kogoś z kimś pomyliłem. Chyba taka babka to jest. Dwa lata temu przyniosła Kamiemu przepowiednie o dwóch bliźniaczych aurach dla mnie. Jeszcze to było po wezwaniu Shenrona, pierwszy raz widziałem go na oczy z emocji mogłem coś pokręcić.

Mimo wszystko ze słów Neko wynikało, że gdzieś tu znajdą tego dziwnego jegomościa, którzy może zna kilak tajemnic kosmosu. Kuro rozejrzał się dookoła i od razu skreślił wszystkich wymuskanych garniturowców. Fakt może i handlowali wiedzą ale na pewno nie swoją własną i nie z pierwszej ręki. Poszukiwał anomalii i znalazł przy barze. Wstał i ruszył ku jednemu ku siedzącemu w cieniu mężczyźnie. Ostentacyjnie minął krwawiącego po tajemniczym ataku szkła obleśnego jegomościa. W głowie układał już plan, co prawda zapłacić nie miał czym ale najpierw trzeba wybadać, czy to ten, potem pomartwi się resztą. Czym zainteresował go facet? Zwalistą posturą oraz bliznami na twarzy i rękach. Wyglądał na takiego, co z nie jednego pieca chleb jadł i przeżył swoje przygody. Podszedł do baru, przysiadł się i poprosił barmana o piwo dla siebie oraz o mocny trunek dla faceta. Kiepski podryw chłopak okrasił szerokim wyszczerzonym uśmiechem. Bił od niego strój wojownika, a swobodnie majtający ogon zdradzał rasowe pochodzenie, w oczach Kuro były psotne, jak i bystre iskry przygody.

- Szukam przygód – oznajmił luźno młodzik i zrobił solidny łyk piwa starając się udawać, że nie ma słabej głowy. Liczył na to, że koleś jest kapitanem jakiegoś statku. Zaciągnięcie Saiyanina było dobrym pomysłem, solidna ochrona wierna dobrze wypłacanej gotówce, a i spracowane dłonie chłopaka zdradzały, że potrafi ciężko pracować. Czy się uda?

OOC: trening start

Chłopak dalej szczerzył się wesoło do nieznajomego. Dobry omen, facet łyknął drinka. Mógł też po prostu skorzystać z okazji, w końcu darmowo stawiają ale rozwiązał mu się język, a to dobry początek. Dla tego faceta i tak był szczeniakiem.

- Szkoda, byłoby ciekawie, odparł młodzik. Od momentu, kiedy tu wszedłem, było widać kim jestem. Jestem tu widoczny, jak ostatnia czekoladka w przedszkolu. Po co mam się ukrywać, jak i tak tu nie pasuję. Przynajmniej połowa chcących orżnąć nowego omija mnie szerokim łukiem. Saiyanin wzruszył ramionami. Nie nadawał się na szpiega i w zasadzie miał to gdzieś.

- Jestem silny ale to nie znaczy, że będę się popisywał sprowadzając płotki do parteru, to nie godne wojownika. Może źle to zabrzmiało ale chłopak chciał pokazać swoją lepszą stronę. Większość saiyan cieszyłaby się na myśl, że może pobawić się i poniżać przeciwników, Kuro taki nie był.

Przestało go interesować, co dzieje się dookoła. Poprosił barmana o kolejną porcję alkoholu dla towarzysza, a sam upił kolejny niewielki łyk uważnie słuchając. Musiał uspokoić Ki i ponownie skoncentrować się na otoczeniu, żeby wyłapać hałas zapowiadający kłopoty albo nóż w plecy. Machał ogonem udając rozluźnienie ale w środku był napięty niczym struna. Rozważał słowa mężczyzny ale jednocześnie coraz bardziej nabierał przekonania, ze to u Hikaru znajdzie pomoc znacznie szybciej. Z twarzy spełzł mu już uśmieszek i zastąpiła go poważna mina. Koniec wygłupów. Jednak nim ugryzł się w język wypalił.

- To brzmi, jak jakieś pokręcone RPG! Nastała chwila ciszy, podczas które Saiyanowi wydawało się, że koleś się nieznacznie uśmiechnął. Wiem, że masz mnie za jak to się mówi gołowąsa i masz rację ale nie interesuje mnie opinia trio: Zadymiarza, Złodzieja, oraz Hazardzisty. Interesujesz mnie Ty i nie bez powodu przyszedłem do Ciebie, choć robisz wszystko, żeby na pierwszy rzut oka większość od Ciebie uciekła i dała spokój. Nie jestem idiotą. Jedną z moich wad jest mega upierdliwość, wiec będę łazić za tobą krok w krok, aż szlag jaśnisty Cię trafi. Jestem ciekaw ile interesów załatwisz w towarzystwie małpiego ogona. Wież mi poprzedni król Vegety przekonał się o tym doskonale i zginął. Poza tym, tu chodzi o kobietę. Przejdziemy do sedna?

Bacznie obserwował rozmówcę i czekał na kolejną dawkę rechotu. Postanowił zaryzykować, w końcu w odwodzie miał Mistika. Niemniej zacięta mina chłopaka mówiła mężczyźnie, że szczeniak nie żartuje i nie odpuści. Dodatkową wzmianką o kobiecie Kuro chciał zdobyć zrozumienie u mężczyzny. Stary wilk kosmosu na pewno rozumiał te sprawy.

Zapatrzony w fizjonomię kapitana nie zwrócił uwagi na zbliżające się zagrożenie. Spore szturchnięcie, jakim został obdarzony sprawiło, że musiał spojrzeć na natarczywca, przypadek to na bank nie był. Jegomość z dumą prezentował kolekcję Saiyańskich ogonów poowijanych na ręce. Kuro zastanawiał nie jak silny jest facet, tylko jak spreparował te kity. Chociaż w niektórych kręgach ta kolekcja musiał budzić uznanie. Roboczo w myślach nazwał go FF – Fetyszysta Futerek, w końcu to kosmos, każdy ma prawo do swoich upodobań. Odwrócił się do kolesie plecami olewając go totalnie, coś takiego akurat tego małpiszona nie jest w stanie wyprowadzić z równowagi. Niemniej kapitan stracił nieznacznie w oczach młodego wojownika. Swoją kitę postanowił owinąć wokół bioder, nie ze strachu ale zrobił to tak, aby w odpowiednim momencie zamachnąć się ogonem i posłać kolesia na przeciwległą ścianę.

- Widzę, że przeżyłeś siedem walk z moimi pobratymcami, masz niebywałe szczęście. A może jesteś łamaczem niewieścich serce? Może dać Ci mój ogon do kolekcji, co mi tam za jakiś czas odrośnie.

Ach no nie mógł sobie darować. Musiał się podrażnić, był ciekaw, kto tu kogo wyprowadzi z równowagi. Wystarczająco poniżył gościa sugestią o zdobyciu małpich ogonów. Zrobił łyk piwa, kiedy pozostała dwójka zamieniła kilka słów ze sobą.

- Mój władca uważa, że na płotki wystarczy jedna słaba małpka, nie ma po co marnować pieniędzy na cały oddział. Chłopak wyszczerzył się do kapitana nadal pokazując plecy Kankiemu. Ech no dooobra wywalili mnie z Akademii, jestem niereformowalny i w sumie to szukam zajęcia. Kłamał, w zasadzie i tak i nie, dbał o menie pół prawdy. W końcu na prawdę wywalono go z woja ale dwa lata temu.

- Ano masz rację działo się, pozmieniała się władza. Ubyło nam nieco populacji, będzie miał mniejszą okazję do uzupełniania kolekcji.

Wyraźnie drgnął na wzmiankę o dziewczynie lecącej na Ziemię. Przez chwile pomyślał, ze to może być April ale nie, przecież to z Hazardem tam ją odstawili. Zresztą jej z nią Hikaru. Rozluźnił się ale wiedział, że to drgnięcie nie ujdzie uwagi Kapitana. Musiał szybko przetrawić następną odpowiedź. Oni już na pewno domyślają się, że chodzi o dziewczynę na Ziemi.

- Gdyby chodziło o Ziemię, to nie wlókłbym się w przeciwną stronę po kosmosie, tylko znalazł laskę sam. Zresztą raz już próbowałem tam nabroić to dostałem łupia od obrońców tej planetki. Ale dobrze, że mi przypomnieliście muszę tam wpaść i wyrównać rachunki z królem demonów. Taką już mam usterkę, że reaguję na rozpacz niewiasty. Poszukuję portalu do zaświatów.

Patrzył na kapitana ciekaw jego reakcji, zarówno o królu demonów, jak i portalu do zaświatów. Twój ruch Panie Kapitan.

OOC: Trening start.

A jednak rechotali. W tej sytuacji chciał odejść i walnąć demonstracyjnego focha. Saiyan zaczął ześlizgiwać się ze stołka barowego, jednak Kranki się odezwał. Chłopak aż z zaciekawieniem nadstawił uszu. Spodziewał się informacji od Kapitana, a nie od przydupasa. No i jego uwadze nie uszła ta nagła cisza dookoła. Ciekawe, o jaki to skarb chodzi. Musiał przyznać, że nazwa nic, a nic mu nie mówiła  Gorzej, gdy chcieli zapłaty za dalsze informacje. W sumie nic dziwnego. Kuro już od jakiegoś czasu zastanawiał się czym w razie co zapłacić. Pieniędzy nie miał. Za to miał w plecaku dwie solidne butle Saiyańskiej Bacty, czyli najlepszego w kosmosie środka leczniczego. A to już było warte konkretną sumkę. Istny rarytas w kosmosie. Jednak niczym diablik z pudełka na blacie baru pojawił się kot i sypnął sporą gotówką. Młody Saiyanin aż się zawstydził. Wisiał Neko przysługę, bo tej sumy to przez lata nie spłaci. Ale to tylko polowa drogi, brakowało danych, a dokładniej współrzędnych. Ucieszył się z sukcesu przedwcześnie. Mimo wszystko zawsze to krok do przodu. Zsunął się ze stołka i chwiejnym krokiem, chociaż bardzo starał się iść prosto ruszył za swoim przewodnikiem.

Miał wiele pytań, zaczynając od skarbu Parthevi i planecie Razur, a kończąc na powodach inwestowania w chłopaka takiej sumy. Jakoś zarobi i zwróci całą sumę. Niemniej tu musiał milczeć i tym razem poczekać na bieg wypadków. Nie jego terytorium, więc się nie wychylał. Poszukiwał jedynie wzrokiem owej dziewczyny, która jutro miała umrzeć. Nie znalazł jej, zresztą i tak mu się wszytko rozmazywało przed oczami, miał za słabą głowę do alkoholu. W milczeniu opuścili klub. Neko znów wylewnie żegnał się z panienkami na wrotkach, Kuro tylko coś burknął pogrążony w myślach i staraniach udawania trzeźwego. Wejście po trapie na pokład okazało się wyzwaniem dla chłopaka. Te metalowe stopnie mieniły się w oczach i wydawało się, ze jest ich więcej niż w rzeczywistości. Ociężale usiadł na fotelu drugiego pilota, dotarcie aż tutaj było niczym wspinaczka wysokogórska.Dookoła zaczął z uśpienia budzić się system operacyjny statku.

- Dzięki serdeczne za pomoc. Jakoś, kiedyś spłacę ten dług obiecuję. Jedyną wartościową rzeczą, jaką przy sobie posiadam to nasz Saiyański płyn medyczny. Jeśli nie będzie nam potrzebny to mam nadzieję. że pokryje część długu. wiesz może co to ten skarb Parthevi i planeta Razur? Nie nabili nas w butelkę?

Chłopak westchnął ciężko, zmartwił się tym długiem. Zresztą takiej sumki, jaką Neko rzucił temu kapitanowi młody wojownik nigdy na oczy nie widział, a to dopiero zaliczka. Do bogatych nie należał, a spłata długu zajmie sporo czasu. Ale z drugiej strony robi to wszystko dla ukochanej, tylko ona się liczy, a z resztą jakoś sobie poradzi.

- Pff. Niech tylko Kanki spróbuje zaczaić się na April to dostanie od niej takiego łupnia, aż wszystkie gwiazdy kosmosu zobaczy. To nie jest bezbronna dziewczyna, potrafi sobie poradzić. Tym bardziej, że w kilak sekund mogą zjawić się obok niej dwaj potężni wojownicy. O i z tego, co czuję jest w obecności Reda najpotężniejszego demona. Jeśli tylko włos spadnie April z głowy, z Kankiego zostanie krwawa sałatka. Wiem, że nie można lekceważyć takich typków ale sprawdzić potęgą był nasz poprzedni król Vegety Zell. Super Saiyanin Czwartego Poziomu swoją Ki aż mroził krew w żyłach i zmieniał grawitację planety. To dopiero było przerażające przeżycie, a ja musiałem walczyć z tym potworem, bo jakaś pokręcona przepowiednia tak mówiła.

Jednak wiadomości o Kankim zasiały w jego serce ziarno niepewności z drugiej Ki Reda obok ukochanej uspokajało. Siedział tak pogrążony w myślach, póki na jego brzuchu nie wylądowały dwa opakowania ciasteczek.

- Znam te ciasteczka, są bardzo dobre. Nie spodziewałem się, że rozkręci biznes. To bogowie tak mogą?

Chwile później zgromił Neko wzrokiem za ten przytyk o bibliotece. Gdyby nie był tak uzależniony od tego pchlarza... Z nieco mniejszą uwagą, bo lekuchno wkurzony słuchał Neko. Czyli mega wielkie nudy w mega bibliotece i wydumana historyjka o wielkim skarbie, jakich pełno w kosmosie. Czyli, jak zwykle sam odwala czarną robotę. Nagle wpadli w niewielkie turbulencje, które spowodowały atak żołądka Saiyana. Pieróg wraz z piwem niebezpiecznie chciały opuścić swoje miejsce i Kuro ledwo się powstrzymywał. Kot zostawił go sam na sam z tym zmartwieniem. Kuro długo siedział sam na fotelu drugiego pilota i przeczekawszy najgorsze starał się odnaleźć inne informacje o Razur. Temperatura spoko, ale martwiło go co innego. Ta planeta miała księżyc, tylko nie mógł się doszukać, kiedy mogłaby być pełnia. Przemiana w Ozaru z pewnością byłaby wbrew słowom Neko „tylko niczego nie popsuj”. Dźwignął się z fotela i poszedł się umyć. Ciastka zostawił sobie na śniadanie. Z umęczonym żołądkiem wślizgnął się pod kołdrę i przespał niespokojnie kilka godzin.

Rano było gorzej, w głowie huczało, jak na stadionie i miał wrażenie, ze ma wyschnięte całe ciało. Zjadł kilak ciasteczek i wypił sporą zawartość kranów. Czesał się bez skutku, wyglądał jakby piorun trafił w stodołę, a na twarzy malowały się co najmniej dwie doby ostrej imprezy. Wymienił grzecznościowe konwenanse z tym wrednym kotem, który właśnie rozkładał narzędzia i opuścił statek. Planetka szału nie ma, w klimacie Vegety. Swój ogon schował w spodnie, wolał tutaj nie straszyć nikogo. Zresztą pewnie zrobiłoby się zbiegowisko, że taki okaz tu przyleciał. Szedł posuwistym, krokiem zmęczonego człowieka nie zwracając w tej chwili uwagi na przepiękne rzeźby pochodzące z wielu planet i epok, czy zdobione fontanny. Wszedł do jednego z budynków i skierował się pod literę P. Lepszego pomysł skacowany umysł nie był w tej chwili w stanie stworzyć. Może znajdzie jakieś odnośniki do innych dzieł. Na początek musi wystarczyć. Przynajmniej w bibliotece było cicho, a światło nie drażniło oczu. Minęło już południe, a znalazł tylko podstawowe informacje, które wczoraj powiedział Neko. Był głodny, wysuszony i nieco rozdrażniony ale pogryzając po kryjomu ciasteczka ukryte w plecaku szukał uparcie dalej.

Pffffff leżąc na stole otoczony stertami ksiąg dmuchnął dla zabawy kartkę. Od tego wszystkiego miał już niezły burdel w głowie. Cichy i przyjemny głosik krążył gdzieś nie daleko i dopiero po chwili Kuro zrozumiał, że ktoś do niego mówi. Stała przed nim dziwna kobieta, na oko ziemianka ale wyglądała jak jego przyjaciółka Hachi. Chuda, jak tyczka, mop na głowie tylko wciśnięta w elegancki kostium z dodatkiem drobnych okularków. Wygląd był zabawny, tym bardziej znając upodobania halfki. W duchu Kuro rechotał na całego, jak wróci na Vegetę to musi jej wszystko opowiedzieć ze szczegółami. Na dźwięk imienia Kankiego od razu zmarszczył brwi. Czyli jednak Neko miał rację, tego kolesia nie można lekceważyć. Możliwe, że to była pułapka ale czy miał lepszy wybór, cóż przekonamy się. Wstał i w milczeniu podążył za kobietą. Używała wręcz obezwładniającego zapachu perfum. W myślach rozważał powody dla których Kanki mógłby być sponsorem biblioteki. Niby pirat ale koleś idiotą nie był, generalnie pomysł nie głupi. Trzymać wiedzę o wszystkim dosłownie za mordę. Królowie Vegety czynili podobnie.
Szedł zamyślony niby owiany jakąś dziwną mgłą patrząc na tyłeczek bibliotekarki. Jeżeli Kanki chce poddać jakiemuś testowi to warto spróbować. Na pewnie nie chce go zabić, przynajmniej na tym etapie, potrzebuje jeleni do odwalenia brudnej roboty.

Nagle poczuł jakby silne klepniecie w nogę, spojrzał w dół i zobaczył jakieś stworzenie – ośmiornicę w binoklach. O rany rozdeptał jakiegoś jegomościa teraz dopiero się zacznie.

- Nic Panu nie jest? – zapytał odruchowo nadal patrząc za bibliotekarką. – Halo proszę Pani, proszę na mnie zaczekać? Ona nie słyszała, za to Profesorek perorował w najlepsze.
- Przepraszam Pana ale bardzo mi się spieszy. Oddał w pośpiechu uścisk i chwilę później runął, jak długi potknąwszy się o macki. Ten koleś nie ma Ki? Ma, tylko bardzo niewielką, jest bardzo słaby fizycznie. Perorowanie o wypukłości na tyłku Saiyana zupełnie zbiło Kuro z tropu. Było nie był chowając ogon w spodnie nic nie pomogło, gdy miał w nich dziurę na ową dodatkową koniczynę. I jeszcze wzmianka o tej czaszce, normalnie wszyscy mają Saiyan za przygłupy? Co prawda pobratymcy nie raz udowodnili, że zasługują na taką opinię ale bez przesady. Niemniej Profesorek patrzył na niego z zafascynowaniem, więc młodzik mu odpuścił.

- Tak jestem Saiyaninem, na imię mam Kuro, miło mi Pana poznać Profesorze – starał się aby to zabrzmiało elegancko. Jednocześnie rozwiązał szarfę pasa i poluźnił spodnie, aby ogonek mógł jak zwykle wychodzić na zewnątrz garderoby. Ukrywanie się straciło sens. Popatrzył jeszcze smętnie za biblioteką ale, ani jej nie czuł, ani nie widział. Odkąd przestał otaczać go zapach jej perfum chłopak zaczął jaśniej myśleć i dostrzegać otoczenie. Burczenie w brzuchu dotarło do nich obojgu. Postanowił przystać na zaproszenie. Szli, a profesor zarzucał chłopak pytaniami o Vegetę, zasoby minerałów, roślinność itp. Tym razem uważniej rozglądał się po otoczeniu i wściekał się na siebie, że nie robił tego wcześniej. W tym labiryncie można się pogubić. Tu i tam dostrzegł łatające i znikające złote motyle z Ki. W pierwszej chwili pomyślał o demonie redzie, tylko on ze znanych mu osób dysponował taką techniką ale jego motyle były czarne, no i miały inną barwę Ki. Tą skądś znał ale nie mógł sobie przypomnieć. Ta Ki była ciepła i miła, chciało się do niej iść. Zaryzykował i podszedł to jednego z tomów, motyl zniknął. Ostrożnie wziął do reki książkę. Nic nie wybuchło, nic nie spadło, ani nie wysadziło Profesorka, który patrzył zdziwiony na chłopaka. Otworzył i przerzucił kilka kartek ale nie znał tego języka. Większość motyli poznikała, a te co pozostały już zanikały. O rany to Ki Kaede. Dopiero teraz do niego dotarło, kiedy się ostatnio widzieli to było takie zamieszanie na Vegecie, że nie przyzwyczajał zmysłów do jej Ki. W końcu miał na głowie Zella. Jaki on był głupi, cały czas go pilnowała. O dziwo droga z motyli pokrywała się z drogą bibliotekarki. Chwycił kilka tomów ale to było zaledwie jedną trzecią wskazywaną przez motyle. Musi zapamiętać numer sami i regały mniej więcej i wróci tu później. Przetrząśnie wszystko. Tym razem uważniej rozglądał się, gdzie prowadzi go Profesor i nie zamarzał nigdzie zostawić zgarniętych ksiąg. Chociaż zaczął mieć wątpliwości, czy te motyle były dla niego. Może Boginka coś sprawdzała, a on to głupio zgarnął. Trudno. Na stołówce nadal trzymał książki w ręce, w niesieniu tacy posługiwał się telekinezą, co jeszcze bardziej zaintrygowało Profesora. Nie chcąc obciążać kieszeni zapraszającego, Kuro wziął jakiś gulasz, kasza, mięcho i chleb do tego nieco go zapchają. Neko powinien wiedzieć, że głodnego Saiyana nie zostawia się samego. Książki położył obok na siedzeniu i co jakiś czas zerkał na nie. Bubi jeszcze bardziej zasypywał pytaniami młodego, toteż Kuro opowiadał i świętach państwowych, zwyczajach pogrzebowych wojowników i życiu codziennym. Pilnował, aby nie ujawniać nic o sobie samym. Przyciągnięci rozmową i wyglądem chłopaka zaczęli dosiadywać się do stolika inni uczeni. Widać wiedza o Saiyanach jest bardzo niewielka. No i nic dziwnego, żaden z nich nigdy nie poleci na Vegetę. No i musiał znieść to, ze kilku chciało dotknąć jego futrzasty ogon. Naokoło było od groma ciekawskich i inteligentnych uczonych. Kuro wpadł na pewien pomysł i miał zamiar wykorzystać ich obecność.

- Słuchajcie, teraz to ja mam pytanie. Słyszeliście może coś o Parthevi? Szukam informacji o tej planecie. Chciałbym przeżyć, jakąś przygodę, no wiecie młodość ma swoje prawa. Czyli hop do przodu i siano w głowie. Liczył, że się wzruszą i w zamian za wywiad z nim mu pomogą.

OOC: W tej sesji nie robię treningu.

Został oskubany i to dosłownie z pojedynczych włosków na ogonie. Był dla naukowców żywym obiektem badawczym. Niby to rozumiał, w końcu to dla nich pewnie jedyna okazja w życiu spotkać Kosmicznego Wojownika z rasy postrachu galaktyki, który ich nie morduje na dzień dobry. Jakby tego było mało stracił książki od Kaede. Żałował też, że nie poprosił motyli aby dostarczyły wiadomość z prośbą o opiekę nad April. On sam się nie liczył i im bliżej był celu, tym mocniej serce biło mu w piersi, mimo iż na razie był na początku drogi.
Bubi był na prawdę niesamowity, młodzik miał ochotę wyściskać tą starą kałamarnicę. Był teraz cholernie szczęśliwy i pełen nadziei na zdrowie dla ukochanej.
Po drodze do wyjścia zastanawiał się jeszcze czy może nie poszukać samej mapy, albo tej pozycji, o której wspominał Profesor i olać Kankiego. Zaskoczyły go wycelowane w niego lufy trzech blasterów. Nie przypuszczał, ze to dopiero początek nadchodzących kłopotów. Nie odezwał się ale zrobił minę w stylu „z taką pukawką na Saiayana? Serio?”.

-Że jak? – inteligentnie skomentował nakaz aresztowania i jego powiązanie z Kankim. A gdy jeszcze zobaczył znajomą bibliotekarkę to  krew się w nim zagotowała. I jeszcze mu pinda jedna zabrała koordynaty. Na policjantów kompletnie nie zwracał uwagi, miał też gdzieś kajdanki, które mu założyli. Kawałek żelastwa od co. I wtedy to dostrzegł statek, do którego podążała kobieta. Tego było Saiyanowi aż nadto. W jego dłoni pojawił się ki-blast. Nie zamierzał nikogo ranić z policjantów. Dłoń skierował ku górze i kula uniosła się w niebo

- Power Ball, Eksploduj i wymieszaj się! Krzyknął, a kula rozbłysła rażącym światłem. Wyskoczył w górę i pomknął niskim lotem w stronę kobiety. Złapał ją mocno za nadgarstek i przytrzymał.

- O nie moja droga, to zbyt cenne dane, nie odpuszczę. Wysyczał wściekły.

Jego poziom mocy zaczął się podnosić, ziemia zadrżała, powietrze zgęstniało. Pod wpływem Ki chmury na niebie zaczęły się szybciej przesuwać. Ziemia drżała coraz mocniej z chodnika najpierw unosiły się kawałki ziemi i kamienie, potem całe płyty chodnikowe. Włosy Kuro uniosły się do góry, sierść na ogonie nastroszyła. pod naporem Ki kajdanki zaczęły pękać samositnie. Jego aura migała na srebrno, aż w końcu stało się. Przemienił się w SSJ, a otaczająca przyroda nagle ucichła, tylko kula energii wisiała w powietrzu jako wizerunek groźby. Chłopak wiedział, że jest nietypowym i jedynym Saiyanem, który w swojej formie nie przyjmuje złotych włosów i turkusowych oczu. Niech to będzie dla Kankiego ostrzeżenie numer jeden. Pirat zapewne nie da się nabrać na zabawę Ki, którą chłopak wykonał ale miał w tym inny cel. Chciał sprowadzić tu ciekawskich doktorków, którzy wywołają większe zamieszanie. Zimne srebrne oczy wpatrywały się to w policjantkę, a raczej przebierańca, to w statek.

- Kanki, jeśli znasz Saiyan tak dobrze to wiesz, co to za kula świeci nad nami! Jeśli na nią spojrzę to rozpęta się piekło, najpierw pożrę ją, a w przypływie szału Twój statek będzie następny! Daj mi odlecieć w spokoju! Czy wolisz zaryzykować?!

Miał nadzieję, że to podziała, teraz to Kanki był jego największym problemem. Nie tak się umawiali. Czy był gotów krzywdzić tą kobietę. Sam tego nie wiedział, na pewno jest w stanie ją ogłuszyć ale dla April był gotów zawojować z całym kosmosem.

OOC:
Trenin start.
Ki blast utrzymywany telekinezą.
Mina Kuro --> https://66.media.tumblr.com/6d292315759c90c6e2a412a0ea535da7/tumblr_nohm34tlnK1t45pbyo1_500.gif

Żarty o małpie i cyrku już na prawdę zrobiły się nudne. Goście nastawili się bojowo, a on nie bardzo chciał walczyć z glinami. W sumie to oni są narwani, bardziej niż przeciętny Saiyan. Nie podnosił gardy, nie chciał walczyć. Nie raz uratował kosmos ale co oni tam mogą wiedzieć. Niemniej z zainteresowaniem przyjrzał się ciekawemu urządzeniu. No i się zagapił, nie dość, ze zabrali mu tą paskudną babę, to jeden z nich go podciął… Upadając zdążył osłonić się przed ciosem drugiego kajdankami. Urządzenie nie wytrzymało i rozpadło się na kawałki. Wstał i zaczął spokojnie otrzepywać ubranie.

- I że niby ja się zaczynam? Żeby potem nie było płaczu. W sumie ostatnio z pól roku temu walczyłem na poważnie ale mogę małą rozgrzewkę z Wami zrobić. Tak mi się tu czasu nie chce marnować, że nawet żaden złośliwy tekst nie przychodzi mi do głowy. Dalibyście mi tą kartkę i każdy poszedłby w swoją stronę.

Gadał specjalnie, kupował sobie nieco czasu. Oni pokazali już pełną moc, więc mógł wywnioskować, że na SSJ są nieznacznie silniejsi od niego i jest ich dwóch. Z drugiej strony, jeżeli Kanki obserwował walkę, to Kuro nie chciał zdradzać wszystkich swoich umiejętności. Czyli walka na SSJ, z potraktowaniem ich i otoczenia łagodnie, spore ograniczenia sobie narzucił. Spróbować zawsze można, tylko trzeba będzie uważać, aby babka mu nie nawiała.
Kuro uśmiechnął się półgębkiem, już wpadł na pomysł jak na początku uzyskać przewagę. Ci dwaj dali się nabrać i pomylili technikę energetyczną ze zwykłym Ki blastem. Młodzik nie potrafił wykonać Power Balla, a przemienianie się w Ozaru, kiedy sam sienie kontroluje nie byłoby rozsądnym pomysłem. Miał zamiar tylko postraszyć Kankiego. Tak więc oni nie potrafią wyczuwać Ki. Jego uśmiech rozpłynął się w powietrzu, gdy chłopak znikł, a naokoło policjantów pojawiły się jego widma. Chwilę później obaj zostali skoszenie posłanymi w ich kierunku wyrwanymi z przydrożnej alejki drzewami, po jednym na każdego.

Najwidoczniej miał do czynienia z milczącą odmianą stróżów prawa. Z tym spokojniejszym pewnie by się dogadał, widać było, że i on i Kuro chcieli uniknąć walki. Natomiast ten pierwszy i bardziej narwany.... cóż chłopak postanowił dać mu nauczkę, taką nieco boleśniejszą. Nadal utrzymywał Zanzokena ale już nie pojawiał się dookoła komisarzy tylko krążył po linii prostej chcąc zwabić przeciwników pułapkę. Udało się, panowie się zmobilizowali i ruszyli obaj wprost na niego. Chłopak musiał przyznać, że szybkości im nie brakowało. W ostatniej chwili wystawił ręce przed siebie i wyzwolił Ki. Komisarzy odepchnęło tak silnie, że pofrunęli w stronę rozstawionej bariery energetycznej. Srebrny wilk pomknął susami zaraz za nimi. Obaj odbili się od bariery ale wilk dopadł tylko jednego. Saiyan wykorzystał ograniczenie pola walki i atakując niemal wgniatał przeciwnika w pole ochronne. Następnie utrzymując zanzokena ponownie rozpłynął się w powietrzu.

OOC:
Zanzoken neutralny + Kiaiho defensywne (anulowanie ataków) + Silver Wolf dla 1

- 60 Ki za turę zanzoka neutralnego
- koszt kiaiho to 909x2 ataki = 1818 ki
- koszt Silver wolf 13789

Moje
HP: 64125
KI: 49648

Policjant 1
Silver  Wolf z dmg 12535

Policjant 1
HP:56945
Ki: 70935
Policjant 2
HP: 61140
Ki: 70935