Archipelag

First topic message reminder :

Trzy duże wyspy otoczone przez kilka mniejszych. W promieniu kilkudziesięciu kilometrów nie znajduje się żadna Nameczańska wioska, toteż rzadko ktoś tędy przelatuje. Idealne miejsce na odizolowanie się i samotny trening, lub uknucie jakiegoś spisku....

Wygląd:

Rekinek przyjął wyzwanie Toin'a. Udał się z nim do wody, gdzie obserwował jego poczynania. Jaszczur nie był tego świadomy, lecz gdy trenował na samym dnie, gdzie widoczność była niemalże zerowa, stworek pływał naokoło ogoniastego, powodując wokół niego wir wodny, który jeszcze bardziej utrudniał mu poruszanie się. Chciał w ten sposób zmaksymalizować efekty jego treningu. Gdy już mu się to znudziło, wynurzył się i wrócił na wysepkę, gdzie uciął sobie drzemkę. Zbudził go dopiero plusk wody, gdy Toin zaczerpnął powietrza, po raz pierwszy od paru godzin. 

 - Już skończyłeś? - spytał ziewając i przecierając oczy - nie wytrzymałeś zbyt długo.

Było to oczywiście nieprawdą. Rekinek miał po prostu taki charakter, lubił szydzić sobie z rozmówcy. 

 - To co, może sprawdzimy marne rezultaty Twojego treningu? - spytał ze znajomym, szyderczym uśmieszkiem.

Uniósł się metr nad ziemią i zaczął biec w miejscu, jakby chciał sprowokować Jaszczura. 

 - Złap mnie jeśli potrafisz - krzyknął, po czym zaczął zataczać koła wokół wyspy na której się znajdowali. 

OCC:
No to bawimy się w gonianego  Na razie opisujesz jedynie próby złapania rekinka, gdyż jak wiadomo nie będzie to takie łatwe.

Zabawa trwała w najlepsze. Rekinek specjalnie czekał do ostatniej chwili, by zwiać Jaszczurowi. Bawił się wyśmienicie. Trzeba przyznać, że Toin wykazał się niemałym sprytem, lecz stworek nie był taki głupi. Zwiększył tempo dzięki czemu był w stanie pożywić się i jednocześnie pozostać w grze. Musiało się to jednak odbić na jego kondycji. Ruchy nie były już takie szybkie i zwinne, kilkukrotnie umknął w ostatniej chwili. Szala zwycięstwa przechyliła się na korzyść Jaszczura.

OCC:
Jeszcze trochę się z nim męczysz, aż w końcu udaje Ci się go złapać

Rekinek zamknął oczy i zwiesił głowę. Przegrał wygrany pojedynek, było mu wstyd. Zmrużył oczy, spojrzał na Toin'a i rzekł:

 - Powolniak? Taki z Ciebie cwaniak, bo udało Ci się mnie złapać? Miałeś szczęście, to wszystko. 

Wyszarpnął się z uścisku i odmaszerował parę metrów dalej. Stał odwrócony plecami do Jaszczura, najwyraźniej przeżywając porażkę. Gdy już doszedł do siebie, zwrócił się z powrotem w jego stronę i rzekł:

 - Więc co teraz? Jesteś gotowy by dołączyć do swoich?

Niezmiernie ciekawiło go co teraz zrobi ogoniasty. A może po prostu nie chciał by ten odchodził, ponownie zostałby sam? Któż wie co siedzi w głowie tego dziwnego stworka.

Odpowiedź Toin'a niezmiernie ucieszyła rekinka, chociaż nie dał po sobie tego poznać.

- Więc nadal będę musiał znosić Twoje towarzystwo? Ja to mam pecha.

Pokręcił z dezaprobatą głową, jednak gdy tylko się odwrócił ja jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. W tym momencie rozległ się huk, a zaraz potem pisk. Odgłosy te dochodziły z wysepki znajdującej się kilkadziesiąt metrów dalej. Rekinek spojrzał w tamtą stronę. Rozległ się kolejny pisk, tym razem głośniejszy. Stworek otworzył szeroko oczy.

- O nie, o nie, o nie....

Sekundę potem już go nie było. Popisując się swoją niezwykłą szybkością wskoczył do wody i popłynął w tamtym kierunku.

Rekinek był na miejscu szybciej. Gdy Toin wyskoczył z wody spostrzegł, iż jego nowy towarzysz gna ile sił  w stronę olbrzymiej skały. Pod wielkim kamlotem znajdowało się coś jasno niebieskiego. Okazało się że to... inny rekinek. Ten był nieco mniejszy i miał jaśniejszy odcień skóry.

- Siostrzyczko! Siostrzyczko! - wołał - Siostrzyczko! Co się stało!?

- Szukałam jedzenia o tam - wskazała bardzo wąskie wejście do jaskini - ale przy wyjściu zaklinowała mi się noga. Gdy chciałam ją wyciągnąć ten wielki kamlot zaczął spadać ze szczytu! Zatrzymał się, ale lada moment stoczy się na ziemię i mnie przygniecie! Braciszku pomóż mi!

Kamlot znajdował się niecały metr na ziemią. Stworek próbował z całych sił podnieść go i prawdopodobnie rzucić gdzieś obok, lecz nie dawał rady. To zadanie dla kogoś, kto posiada dużo większe muskuły. Ciekawe czy w pobliżu znajduje się ktoś taki....

Podczas gdy Toin przenosił ogromny głaz, rekinek pomógł swojej siostrze wyciągnąć nogę z pułapki. Nie było chyba tak źle, lekkie obtarcia, ale w gruncie rzeczy nic poważnego. Po wszystkim, siostrzyczka uśmiechnęła się do Jaszczura i rzekła:

- Nic mi nie jest. Dziękuję za pomoc.

- Na pewno? - spytaj troskliwy brat - możesz chodzić? Może zanieść Cię do domu? - przeniósł wzrok na Toin'a - powolniak z Ciebie, ale siły Ci nie brakuje. To oczywiście rezultaty treningu który Ci pokazałem. Tak czy siak dzięki za uratowanie mojej siostry.

Vit mógł się spodziewać, że przeciwnicy nie zrezygnują z próby pochwycenia go i zaraz po odpowiedzi spróbują to zrobić. Młody nameczanin dzięki zadanemu pytaniu, miał przynajmniej chwilę czasu na rozejrzenie się gdzie może uciec. Nie było zbyt wielu opcji a nawet jeśli jakaś się pojawiła to nie gwarantowała ona ucieczki, a jedynie chwilowe odroczenie wyroku. W każdym razie było to lepsze rozwiązanie niż starcie z kilkoma wojownikami. Co gorsze Vitolo nie mógł stwierdzić czy są oni od niego silniejsi czy słabsi. Wyglądali na bardzo silnych, a gdyby nawet byli słabi przewaga liczebna dawała im duże szanse na pokonanie Vita.

Tak czy siak młody wojownik musiał poważnie zastanowić się co ma zrobić, mógł albo zostać i walczyć co było by zgodne z jego zasadami, ale znacznie skróciło by jego żywot. Dwie inne opcje zakładały ucieczkę, jednak nie wiadomo było który sposób jest bardziej prawdopodobny oraz czy w ogóle uda mu się dostatecznie szybko oddalić się od przeciwników. W każdym razie mógł on albo wskoczyć do wody i schować się gdzieś w jej głębinach licząc że rywale nie podejmą pościgu albo nawet jeśli wskoczą to odpuszczą sobie zanim jemu zabraknie powietrza w płucach. Drugim sposobem był po prostu powrót drogą, którą tu wrócił wymagało to, jednak ominięcia oponentów i dość szybkiego biegu w kierunku z którego przybył. Strażnicy nie wyglądali na dość szybkich, większym problemem było ominięcie ich i ucieczka zanim zdążą zareagować. Tak czy siak ten pomysł wydał się nameczaninowi najbardziej prawdopodobny dlatego też poczekał chwilę aż dwaj strażnicy podejdą do niego i gdy znaleźli się około dwa metry przed nim Vit zrobił krok do przodu i wyskoczył kopiąc ich obu w twarz, następnie wykorzystał okazję, że utworzyła się przed nim prosta droga i przebiegając po prostu pomiędzy nimi dwoma ruszył szybkim biegiem w kierunku rajskiego lasu.

Młody namek, biegł przez długi czas, słyszał za sobą głosy tych strażników, jednak po pewnym czasie one ucichły Vitolo nie przestał jednak biec. Vit wiedział, że uciekając złamał swoje zasady, teraz nie miał już nic. Ani domu, ani znajomych ani honoru dlatego też postanowił jak najszybciej zaszyć się w lesie i zająć swoje myśli treningiem lub obmyślaniem planu jak odzyskać wszystko co stracił.

z/t - Rajski Las

Podczas gdy Toin odpoczywał po treningu, z wody na ląd wyłaziła właśnie okropna, oślizgła bestia. Wyglądem przypominała nieco zwykłą rybę, jednak posiadała 4 odnóża, a także 2 rzędy dużych, ostrych zębów. Stwór rozejrzał się po okolicy w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. Jego wzrok padł na Jaszczurze. Zaryczał z uciechy i oblizując się fioletowym jęzorem ruszył w jego kierunku.

OCC:
Statystyk nie daję, przynajmniej na razie. Póki co czysto fabularnie, opisujesz próbę ucieczki, czy ataku, jak wolisz.

Odpoczynek Toinowi przerwał zadziwiający szum wody, jakby ktoś, lub coś poruszało się z ogromną prędkością w wodzie. Nagle z wody na ląd wypełzała brzydka jak murzyni bestia. Na twarzy Changelinga pojawiło się niesamowite skrzywienie z odrazy spotkanego brzydala. Nie było czasu przyjrzeć mu się bliżej, Ryba od razu otworzyła gębę z chęcią uzyskania posiłku kosztem małego Toina. Trzeba było działać.

Przybrał pozycję bojową niemal od razu. Zacisnął mocno pięści i ruszył do ataku. Wybił się z obu nóg, od razu robiąc ogromny zamach z biodra lewą pięścią wycelowując w pierwsze lepsze wystające, ostre kły potwora. Uderzył go z ogromną siłą.

OOC:
Czysto fabularnie. Przepraszam za marny post.

Celowanie w paszczę potwora było chyba najgorszą rzeczą jaką Toin mógł zrobić. Bestia kłapnęła pyskiem i zahaczyła zębiskami o rękę Jaszczura. Trysnęła krew. Lewa górna kończyna wojownika była niezdolna do walki. A stwór już sposobił się do kolejnego ataku....

Dziewczyna po paru godzinnym chodzeniu doszła na archipelag, nie widziała stąd za dużo, jednak to miejsce było na tyle puste i przestrzenne, że wyglądało wręcz idealnie na samotne treningi. Haruka teraz jedynie musi wydobrzeć na tyle by zacząć trening jednak sama nie miała pojęcia ile to może potrwać, parę godzin, czy może dni ? To czekanie zawsze jest frustrujące i nie wiadomo ile trzeba czekać.

Dziewczyna usiadła na jednym z przydrożnych kamieni i dotknęła swojej rany zagoiła się i już wcale nic jej nie piekło , więc mogła sądzić, że wszystko poszło gładko dzięki tamtemu namecznaninowi jego ziółek, które zdziałały cuda. Teraz czułą się o niebo lepiej mogła chodzić i latać, mimo ,że chód nawet po dłuższym czasie robił się męczący, teraz kiedy siedziała na kamieniu jej oddech był przyspieszony, minęła może minuta albo dwie, a jej oddech się unormował. Kiedy była już uspokojona głową zaczęła rozglądać się na boki, dostrzegła dużo drzew i zieleni, ale żadnych domków mieszkalnych, dla Haruki był to wielki plus, bo wiedziała ,że będąc całkowicie zdrowa nie będzie musiała się ograniczać ani hamować w jakiś technikach albo zwykłych ciosach.

Zastanawiała się czy mieszkanie w takim miejscu było by możliwe,odpowiedź pewnie była by "tak" jednak wtedy archipelag nie miał by tego klimatu, takiego tajemniczego. Siedząc na tym głazie zastanawiała się od czego mogła by zacząć swój trening nie miała nawet pomysłu od czego mogła by zacząć chociaż zrobiła by pewnie tak jak zawsze od rozgrzewki całego ciała pompki, kilka kółek wokół wyspy, a na końcu powinna nauczyć się jakiejś techniki , jednak jest ich tak wiele ,że Haruka nie wiedziała by od czego w ogóle miała by zacząć. Jednak ,kiedy wszystko by przemyślała na spokojnie to zdecydowała się na coś, o ile by ta chwila kiedyś nastąpiła.

+5% hp

Changalingowie znali położenie niektórych wiosek. Otwarty atak byłby złym pomysłem. Szpiegowanie także, gdyż słuch i wzrok nameczan, wzmocniony techniką wyczuwania Ki, bardzo ułatwia im obronę wioski. Jaszczurki dostali informacje o tym, że jedna z nich została dzieckiem na posyłki i skacze między wioskami. W końcu ją znaleźli...

Wyższa od Haruki postać pojawiła się za nią. Chwyciła ją od tyłu dłonią za szyję. Zbliżyła swoje usta do jej uszu i powiedziała po cichu.
 
-Albo będziesz współpracować albo zginiesz. -Powiedziała postać. Jej głos był niski i chłodny. W połączeniu z cichą intonacją brzmiał bardzo przerażająco.
 
-Co za informacje przerzucałaś między wioskami? -Dodał po chwili.

Siedziała zamyślona na jakimś kamieniu aż tu nagle ktoś ją chwycił za gardło i podniósł do góry zaskoczona krzyknęła i złapała obiema rękami dłoń dziwnego osobnika. kurde nawet dobrze nie wyzdrowiałam pomyślała z lekka przestraszona zaczęła wierzgać i próbując uwolnić się,  ale jej próby nic nie dały, jedynie zużyła więcej siły niż powinna.-Czego chcesz ? Nie wiem o co ci chodzi Powiedziała spokojnym głosem co było zaskakujące w takiej sytuacji w jakiej się znalazła. Nie wiedziała o jakie informacje mu chodzi przecież nie przekazywała żadnych, no chyba ,że chodzi mu o wodza nameczan to inna sprawa..

+5%hp

Odpowiedź Haruki jeszcze bardziej zdenerwowała Changelinga. Cofnął wolną rękę i stworzył w niej Ki-sworda. Jego kolor był niemalże przezroczysty, zamarznięta woda. Przyłożył jego czubek do ramienia Haruki. Momentalnie powstała niewielka kropka z której powoli wylatywała krew.

-Wiemy, że latałaś między nameczańskimi wioskami i przekazywałaś jakieś informacje.-powiedział swoim głosem. -Raz prawie zginęłaś. Wiem więcej niż Ci się wydaje. -dodał po chwili. Ki-swordem pomachał jej przed oczyma. -Powiedz co to były za informacje, albo odetnę Ci głowę !!-krzyknął Changeling.

Powoli od tego uścisku zaczęła się dusić i brakowało jej tlenu w płucach, a w dodatku jeszcze nie wyzdrowiała porządnie, otworzyła oczy szerzej widząc miecz stworzony z Ki kurde on ie żartuje pomyślała powoli zaczęła panikować. Otworzyła oczy szeroko przestraszona słysząc jego słowa CO ?! To są żarty.., jej myśli przebiegały błyskawicznie przez głowę i nie mogła się skupić na żadnej na tyle długo by się skoncentrować.-Jeden z namaczan zginął musiałam o tym poinformować wodza nameczan, tylko to robiłam! Powiedziała głośno już spanikowanym głosem nie marzyło się jej już umierać. A w dodatku nie miała pojęcia skąd ten changeling wiedział to wszystko.

+5%hp

Jaszczur zagwizdał z wrażenia. Najwyraźniej nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Opuścił dłoń z wytworzonym Ki Swordem, lecz nie opuścił Haruki.

- Wódź Nameczan? Masz na myśli najwyższego Wodza? - ścisnął jej szyję nieco mocniej - i kim był ten który zginął? Posłaniec? Informator? Gadaj do cholery!

To co powiedziała najwidoczniej zbiło z tropu tego gościa jednak ten nie dawał jej za wygraną ,kiedy ten zaczął mocniej ściskać jej gardło powoli zaczęło brakować jej powietrza w płucach.-Tak najwyższy wódz i nie wiem kim był ten nameczanin Odpowiedziała trochę spanikowana tym co się dzieje , w w dodatku nie może normalnie złapać powietrza w płucach gdyby tylko mogła użyć jakiejś dobrej techniki na nim to od razu by leżał, niestety dziewczyna znała mało technik, a teraz kiedy są one jej tak bardzo potrzebne to ich nie zna.

+5%hp

Time Skip post


Walka z nieznanym jej nameczaninem dobiegła końca. Wreście mogła oddychać normalnie, zakaszlała kilka razy uspokajając sięi jednocześnie wyrównując swój oddech. Była zdziwiona, że ten odpuścił tak szybko, ale przynajmniej ta wygrana była jej z czego ni e była zadowolona. Walka sama w sobie nie dawała jej radości, a raczej była smutna ponieważ odbierała komuś życie. Walka była dla niej czymś ostatecznym, a nie coś co można robić codziennie, a w dodatku czerpać z tego radość. Wiedziała , że powinna słuchać się swoich dowódców i spełniać ich zadania. Zabijała to co miała zabić z obojętnością na twarzy, a brwi marszczyła jakby do modlitwy by ta walka skończyła się jak najszybciej i bezboleśnie.
Robiła to co miała i słuchała się tych, których powinna. Była posłuszna jak pies, bo tak powinna robić jako żołnierz. Z wieloma rzeczami się nie zgadzała jednak wiedziała, że jej zdanie jest nic nie warte dlatego trzymała język za zębami. Była teraz słaba , wiedziała o tym bardzo dobrze, dlatego kiedy tylko mogła trenowała swoje ciało umysł i duszę, jednak po jakimś czasie takiego trenowania nie widziała żadnych efektów swoich działań co ją w jakiś sposób denerwowało i chciała zrezygnować z treningów, ale nie mogła. Kiedy będzie miała więcej siły i mocy wtedy może uda się jej przenieść w inne miejsce, jakieś lepsze niż Namek, ale teraz nie zostało jej nic innego jak trenować, trenować i jeszcze raz trenować by stać się silniejszą. W czasie swoich wędrówek po planecie Namek spotkała chang Foku, była zaskoczona ,że spotkała kogokolwiek . Nawiązała z nim rozmowę jednak trwała ona krótko, ale teraz kiedy wiedziała ,że jakaś cząstka jej rasy przetrawiała cieszyła się. Wiedziała, że powinna stać się silniejsza by bronić osoby słabsze od niej. Na razie jedynym priorytetem yo był fakt, że ma się stać silniejsza nie ważne za jaką cenę. Wiedziała ,że ta ścieżka nie będzie ani łatwa ani przyjemna, ale jeżeli przez nią przejść.
Przez te dwa lata robiła to co do niej należało, jednak wiedziała ,że jeżeli będzie robić jak się należy dostanie pochwalona, a może nawet dostanie jakiś awans, który był mało prawdopodobny, ale mimo wszystko szansa na to była. Latała tu i tam w milczeniu przyglądając się zwłokom, które leżały na ziemi coś powinno się z nimi zrobić , spalić, albo jakąś inna rzeczy, by tak nie leżały i gniły. Wiadomo, że wtedy smród w takich okolicznościach jest niesamowity. Przynajmniej cieszyła się ,że jej nie kazano robić takie rzeczy jak zakopanie czy spalenie zwłok. Czując sam zapach zwłok puściła by pawia a nie mówiąc tutaj jeszcze dodatkowo o paleniu czy zakopaniu zwłok.
W tym czasie, kiedy robiła swoje misje zdążyła całkowicie wyzdrowieć i wrócić do stanu pierwotnego, dopiero wtedy poczuła się sobą i to wtedy wiedziała ,że powinna zaczać, robić jakiś porządny trening by wylać z siebie siódme poty. Jednak miała taką pustkę w głowie, że nie wiedziała od czego nawet powinna zacząć, tak naprawdę od długiego czasu, nawet rozgrzewki nie robiła,a co tutaj dopiero mówić o jakimkolwiek treningu. Zrezygnowana podrapała się po głowie i usiadła na jednym z kamieniu na archipelagu. Po długim siedzeniu dopiero teraz zauważyła, że tutaj dwa lata temu zaatakował ją Nameczanie chcąc od niej wycisnąć jakieś informacje, jednak nie dała się i uszła z życiem. Rozejrzała się po okolicy, a mimowolnie na jej ustach zawitał uśmiech lubiła to miejsce, zwłaszcza, że było opuszczone i mogła zostać sama ze swoimi myślami i przemyśleniami. To było chyba jedne z niewielu miejsc, do których dość często wracała by się uspokoić czy odstresować się niszcząc jakiś głaz po drodze. Po swoich zamyśleniach stwierdziła, że może skieruje się do Sali Treningowej i może uda się jej spotkać jakiegoś kapitana ,a przy okazji dostanie jakieś nową misje dla niej. Albo przynajmniej zobaczy jakieś nowe twarze przez ten czas. Sporo się zmieniło i bałagan zrobił się niezwykły . A ktoś w końcu to wszystko musi posprzątać.

z.t => Sala treningowa