Wieża Karina

Lecą martwił się o April, obawiał się, że się przestraszyła i zniechęciła do niego, po jego wzmiance o wiezieniu. Miał nadzieję, że nie przestraszyła się June. Wyczuł, w jakiej pozycji znajduje się ciało dziewczyny. Wolałby z nią teraz porozmawiać ale cóż.
Musiał lecieć do Kota, zapewne po herbatkę dla nauczyciela. Doskonale pamiętał, jak kocur kazał mu się wynosić z Ziemi, uważając go za Saiyana mordercę wszystkiego. Teraz miał na sobie strój szkoły Hikaru, może Kot zmieni o nim zdanie. W końcu to fasolka od niego ratowała mu życie dwukrotnie. Miał jedną w kieszeni i choć był nieźle poobijany to nie chciał jej marnować.
Szybko doleciał na miejsce. Zauważył jak jakaś dziwnie ubrana dziewczyna o różowej cerze, spiczastych uszach i białych włosach właśnie spadała z Wieży. Przypomniał sobie, jak Hikaru mówił kiedyś, że go tu przyśle aby uprawiał Senzu, może o to chodziło.

- Mam Cię.

Złapał dziewczynę w obie ręce i niemal zaraz  postawił ją z powrotem na posadzce Wieży. Uśmiechnął się do niej, także ukłonem i grzecznym uśmieszkiem powitał Kota.
Kaede miała przed sobą kolejnego Saoyana lekko poobijanego, z bandażami tu i tam....na Ziemi...

- Dzień Dobry. Mój Mistrz Hikaru przysłał mnie po herbatę.

Potrafił być grzeczny i ułożony, kiedy chciał. Poza tym z Hikaru mógł się kłócić ale poza terenem domku dawał wizytówkę wierności jego naukom i wysokiej dyscypliny. Normalnie było z niego niezłe ziółko. Nie wiedział, ze Kot umie czytać w myślach.

- Jestem ... Kuro – powiedział.

Ale nieznajoma już pognała za kocurem. Mógłby ale nie wtrącał się, dziewczyna była zacięta i podobało mu się to. Postanowił spokojnie poczekać aż skończą.

A jednak podejście kota do niego się nie zmieniło. Zacisnął tylko zęby słysząc ostatnią obelgę. Gdyby dał Karinowi powód do takiego zachowanie, jakie dawał Hikaru to jeszcze byłoby to zrozumiałe. Jednak wykonał polecenia kota i pomógł w polowaniu głodnym Indianom. Był tu obcy, nie był w mieście, nie znał waluty. Niemniej jego psotna natura, wyrażona zapuszczonym zarostem obudziła się i podsunęła mu myśl, aby zagrał w grę kota.

- Jesteś pewien, że taką odpowiedź mam przekazać Hikaru? Przypominam, że tylko dzięki niemu możesz w ogóle egzystować. No ale jeśli masz mnie tylko za małpę to skorzystam z dziedzictwa swoich przodków i sam się obsłużę.

Posunął się dość daleko, był wręcz bezczelny ale jakoś specjalnie się nie przejął. Już miał zamiar wcielić słowa w życie, gdy do jego uszu dobiegł głośny rechot. Niemożliwe, że nie wyczuł KI. Trzeci raz tego dnia. Coś było nie tak, ten kolo nie wydzielał energii. Saiyanowi coś się w nim nie spodobało, tylko nie wiedział co. Obelgę puścił kantem. Jednak jego ogon poruszał się znacznie szybciej, a na końcu zjeżyła mu się sierść.
Spojrzał ostro na przybysza ale nie ruszył się z miejsca. Zdjął mentalnie swoje obciążenia jednak nadal utrzymywał niski poziom mocy. Miał asa w rękawie, swoją srebrnowłosą przemianę ale nie wiedział jakim poziomem mocy dysponuje przybysz. Nie mógł go ocenić, więc czuł się przez to niepewnie. Uwadze Saiyana nie umknęło zachowanie chłopaka. Znał te numery na wylot i sam je stosował. Tenże pokazywał swoje pewność siebie. Z kolei Kuro zastosował stoicki spokój, jakby nic go nie ruszało, a przeciwnika traktował jak zbędną muchę. Zrobi kilka kroków w stronę dziewczyny i stał obok. Nie wiedział, kogo przybyły chciałby zaatakować ale w razie co lepiej być bliżej niż dalej.

- Spoko zaraz rozwalę Ci łeb i zakończę Twój problem.

Powiedział prezentując półuśmiech. Sam z siebie nie garnął się do ataku. Nie był pewien tego kolesia. Nie mógł wyczuć jego Ki, więc pozostała mu reszta zmysłów. Szlag w tym momencie miał tylko jedno sprawne oko.

OOC:
Koniec treningu.

Słowa dziewczyny spowodowały, że krew w nim zawrzała. Co to ma znaczyć? Zrobiła z niego chłopca na posyłki. Zirytowało go zachowanie bogini.

- Ej kwiatuszku. Nie zapominaj, że jestem Saiyanem i los tej planety mnie nie interesuje. Jestem tu więźniem i jakby ten kolo rozwalił Ziemię to byłoby mi nawet na rękę.

Co za babsko paskudne i jeszcze sobie biega jak gdyby nigdy nic. – pomyślał i westchnął.
Na zewnątrz prezentował postawę ”tumuwisizm”, jednak wrodzona troska o innych nie pozwoliła mu odejść. Przynajmniej teraz zrozumiał dlaczego nie poczuł Ki w tym kolesiu. Roboty nie mają duszy, więc nie mogą wydzielać wyczuwalnej energii. Będzie musiał być bardzo ostrożny i nie dać plamy. Nie umiał ocenić przeciwnika precyzyjnie, więc musi uważać, na każdy swój i jego ruch.
Niemniej w przybyszu, było jeszcze coś niepokojącego ale nie potrafił tego sprecyzować. Odczuwał złe emocje, niepokój, zagrożenie. Przypatrywał się uważnie przeciwnikowi. W końcu to dostrzegł znak na ramieniu w kształcie litery M. Widział to gdzieś z pewnością. No tak zobaczył go na czole Greefisa w wizjach przekazanych przez Hikaru. Szlag, to wróżyło tylko kłopoty, a on nie wiedział, co ma zrobić. Jeśli ten tutaj będzie tak potężny jak half, to zginą wszyscy. Na domiar złego dziewczyna ganiała za Kocurem jak gdyby nigdy nic, w ogóle nie zdawała sobie sprawy z zagrożenia. Ba nawet sama wystawiała się na atak.

- A myślałem, że Bogowie to bardziej rozumne istoty - powiedział półgłosem do siebie.

Chłopak przyjął postawę obronną i wyzwolił swoją moc. Jego sierść na ogonie, aura, włosy, brwi i oczy przybrały kolor srebra. Lodowe spojrzenie srebrnych oczu, a właściwe jednego taksowało uważnie Raito.
Młody Saiyan nie miał wyjścia, musiał skontaktować się z nauczycielem.  

Zmiął w ustach tylko przekleństwo po słowach Kocura. Fasolki dawały mu immunitet i to był niezaprzeczalny fakt. Chłopak jeszcze 5 tygodni temu leżał na tejże posadzce z rozszarpaną krtanią i wykrwawiał się na śmierć. Także i jemu fasolki uratowały tyłek. Cóż Karin nie pozwalał sobie podskakiwać. Kuro strasznie wkurzało, kiedy ktoś nazywał go „głupią małpą’. No cóż jego ojciec, czy Hikaru mogli. Nie raz pokazał akurat im swoje dowody na żenujące wpadki i pomyłki. Ojciec i Mistrz to co innego, ale nie pozwali się obrażać byle futrzakowi.

- Nie ma ludzi niezastąpionych – odgryzł się.

Za to sprawy za androidem przybierały znacznie poważniejszy obrót.

- Ja też wolałbym się dogadać ale lubię kompromis na moich warunkach. Dziewczyna zostaje ze mną, wiesz po prostu lubię zbierać trofea. – uśmiechnął się złośliwie.

W momencie, kiedy Raito wpadał w jeszcze większy gniew i jego aura buzowała. Chłopak otrzymał odpowiedź od Hikaru. Opcja bezwzględnej eliminacji mu się nie spodobała. No niby był zły ale Kuro nie wiedział, co zrobił i miałby go osądzić na podstawie jednego znaczka, a potem zabić. Nie był jeszcze na to gotowy. Z drugiej strony dobrze wiedział, ile narozrabiał Greefis i pamiętał przenikającą do kości aurę Greeneza. Zaciągnięcie go w kierunku szkoły, to była jakaś opcja tylko Rei pewnie nie ma siły. Cóż w odwodzie był Hikaru ale Kuro przede wszystkim chciał sobie poradzić sam i miał nadzieję, że jego strategia wypali. Gorzej, że nie mógł użyć zadanego ataku energetycznego, a tak chciał wypróbować nową technikę, na kimś innym niż szatyn. To komplikowało sprawę i faktycznie mógł nie poradzić sobie z przeciwnikiem. No ale nie przekona się póki nie spróbuje.
Raito wykorzystał moment jego nieuwagi, za co Saiyan sam się złajał. Za taki błąd zapewne zarobi ostrą reprymendę od Hikaru. Nie opanował telepatii, tak jak mu się zdawało. Warunki TC, a prawdziwa walka dają zupełnie inne konsekwencje i w trakcie prawdziwej walki, jest wiele dodatkowych bodźców, których w Komnacie nie było. Trudno, trzeba się uczyć na błędach, byle tylko błędy nie wpędziły go do grobu.
Swoją nieuwagę przypłacił, tym że Android posłużył się kotem, jako zakładnikiem. Niemniej jego jedno oko zaobserwowało ruch, tylko umysł zajęty nie wydał ciału odruchowego polecenia. Z pewnością, aby zdobyć zakładnika musiał włożyć maksimom w swoje tempo jednak dla Kuro był wolny, bardzo wolny, a to dawało jakąś przewagę. Postanowił powrócić do swojej strategii. Świetnie się składało, że android chciał świętej wody, a Karin ją miał. Musiał nie wiedzieć, że go wyleczy, jednak chłopaka ciekawiło z jakiego innego powodu chciał się jej napić.

- Nie bądź taki żwawy, bo Ci rentę zabiorą. Nie ściskaj go tak. Jak Ci wyzionie ducha to niczego się nie dowiemy. Ja też muszę postawić kilka warunków, za darmo nie pracuję, a to nie ode mnie zależy. Kocie pozostawiam decyzje Tobie, wiesz czego ja chcę. Gdzie jest Woda to mu ją dam. Mam czyste ciuchy i nie chciałbym ich sobie ubabrać krwią i flakami.

Na razie postanowił zagrać po myśli przeciwnika. Musiał grać twardego Saiyana z krwi i kości, któremu wisiało wszystko dookoła. Nie mógł pokazać, że zależy mu na ich życiu, bo wpadłby jeszcze bardziej po uszy. Przynajmniej dziewczynę miał przy sobie i była  bezpieczna. Tylko Hikaru i Karin doskonale czytający w myślach znali prawdziwą naturę chłopaka. Za to on miał dookoła doskonałe wzorce zachowań okrutnych Sapian, panów kosmosu. Cały czas oceniał, czy uda mu się zabrać Kocura z łap Majina, nim ten zaatakuje. Przeciwnik zmieniał taktyki, to była informacja, ze nie myśli i Kuro grał na czas, aby ten popełnił błąd.

OOC:
Trening start

W jednej chwili wszystko się rozsypało. Dziewczyna i kot zamiast zachować spokój zaczęli się rzucać. Kuro zaczął się obawiać, czy aby czasem Majin nie wpadnie w jeszcze większą furię. Nie rozumiał ich zachowania. Kot się szarpał mimo, że zaraz łeb mógł mieć rozwalony, a dziewczyna przechodziła samą siebie. Z taką mikrą siłą pchała się do grobu. Co to za szopka? Wystarczyło mu dać wodę, a problem sam by się rozwiązał ale nieeeeeee musiało się zrobić jeszcze większe zamieszanie. Ręce opadają normalnie. Dobrze, że miał kontakt z Hikaru, bo sam nie wiedział nic na temat magii Majin, ale ta dwójka z pewnością się orientowała i mimo to utrudniali sprawę. Dlaczego?
Za to zaczęły zachodzić zmiany w zachowaniu androida. Jakby stracił na pewności siebie i do tego puścił Kocura. Saiyanowi wydawało się, ze moc przeciwnika jakby spadła choćby nawet niewiele. Trzeba skończyć już tą zabawę w podchody. Jak to mówią: Jeśli coś ma być dobrze zrobione zrób to sam. Zabawa w grę słowną i udawanie Saiyana potwora o dziwo mu się podobały i dobrze czuł się w tej roli. Dawno się tak dobrze nie bawił, był w swoim żywiole. Nie wiedział, że Hikaru nadzorował jego walkę i prawdopodobnie miał wgląd jego myśli. Musi ukrócić takie zachowanie swojego ucznia. Niby Kuro udawał, że jest kimś, kto w jego sercu nigdy nie zagości ale umysł zaskakująco dobrze czuł się w tej roli. Niebezpiecznie dobrze. Czyżby w przyszłości Kuro mógł stać się niebezpieczny?
Niemniej szala zwycięstwa przechyliła się wyraźnie w stronę młodego Saiyana.

- Chcesz wody?! Mówiłem, że tylko Kot wie gdzie ona jest. Ja nie jestem jakąś pieprzoną wróżką. A teraz pokarze Ci moje reguły gry. Popełniłeś błąd pozbywając się swojej karty przetargowej.

Najpierw użył Zanzokena, aby wydawało się, że stoi tam gdzie stał. Ułamek sekundy później rozległ się huk potężnego ciosu, który zadał androidowi wbijając mu łokieć w brzuch. Złapał opadające ciało Raito i położył na podłodze. Wykręcił mu ręce do tyłu i przytrzymał jedną oba nadgarstki. Tak, jak mówił Hikaru. Android miał te dziwne cosie wysysające Ki po wewnętrznej stronie obu dłoni. Musiał na to uważać.

- Żadnych brudnych sztuczek, bo  rozwalę Ci łeb. – wyszeptał pochylając się na chwilę nad głową leżącego.

- Karinie możesz przynieść świętej wody. Trzeba mu pomóc.

Mówił spokojnie, tak jak na początku. Cały czas jednak podtrzymywał swoją transformację. Być może android nie zauważył tego, gdyż niepomiernie panowała nad nim magia Majin ale ‘Saiyan jako jedyny z tej trójki nie poniżał go wyżywając od zardzewiałych puszek, sterty śrubek itp. Traktował go niczym równorzędnego wojownika. Niezależnie od tego kim był. Kuro był tutaj jego jedynym sprzymierzeńcem i głownie jemu zależało na wyleczeniu androida, a nie zabiciu. A mógł zabić, o czym z pewnością Raito przekonał się po otrzymanym ciosie.

OOC:
Koniec treningu
Zanzoken + Atak potężny - zostawiam Ci 100 HP. Możesz zdecydować, czy jesteś przytomny czy nie. Leżysz albo na boku albo na brzuchu.
- 60 Ki dla mnie.

Słysząc słowa dziewczyny skierowane do androida zaśmiał się, jakby usłyszał dobry dowcip.  

- No błagam ale z Ciebie dwulicowa żmija. Pomoc potrzebna mu jest akurat teraz. Nie musi Ci się podobać to, co zrobiłem ale musisz wiedzieć, że jeśli trzeba zszedłbym i do samego piekła, jeśli to miałoby mu pomóc. Nie znam się na tej magii ale od Ciebie nie otrzymałem nawet najmniejszej wskazówki, co robić poza „zajmij się nim”.

Następne swoje słowa zwrócił w stronę Raito.

- Słyszałeś to ? Ona chce Ci łaskawie pomóc ale nie ma czasu dla Ciebie. Może wpisze Cię w swój grafik na przyszły miesiąc, a do tego czasu zakaz siania zniszczenia. Tylko gadać potrafi. Myślałem, że Bogowie potrafią więcej. Ja jestem słowny, obiecałem Ci świętą wodę i ją dostaniesz.

Chwilę później android stracił przytomność obdarzając go na koniec obelgą. Saiyan nie obraził się. Poniekąd mu się należało. Po raz pierwszy w życiu potraktował kogoś tak ostro, najwidoczniej pobyt w Komnacie w towarzystwie Reito nieco go zmienił. Niemniej jego zdaniem to było najlepsze rozwiązanie. Był nawet zaskoczony siłą swojego ciosu, nie zdawał sobie do końca sprawy ze swojej mocy po rocznym treningu z równie silnym i wytrzymałym kompanem. Widział co zrobił Greefis będąc pod wpływem tejże Magii, która nawet teraz po 300 lat pozwoliła mu wydostać się z piekła by znów stał się zagrożeniem dla całego kosmosu.

- Dziękuję Karinie i przepraszam, odpracuje to kiedyś.

Raito leżał nieprzytomny, więc już nie był zagrożeniem. Chłopak podszedł do dzbanów i nabrał świętej wody w dłonie, po czym skropił nią ciało leżącego. Z jego ciała wyleciał tylko nikły czarny dymek. Chciał zmierzyć puls na szyi nieprzytomnego ale android nie miał pulsu. Nieco zmartwił się, że niechcący go uszkodził. Doszedł do wniosku, że dobrze będzie zabrać go do Hikaru. Nie chciał go skrzywdzić, robił co mógł, żeby nie musieć go zabić. Podniósł nieprzytomne ciało Reito na ręce i spokojnie odezwał się do Kocura.

- Zabiorę go do Mistrza Hikaru, tak chyba będzie najlepiej. W razie co mamy świętą wodę. Wczoraj ją dostałem, ponoć zbliża się jakieś nowe niebezpieczeństwo i jest potrzebna. Nawet zostałem oblany całą beczką tej wody. Przepraszam za zamieszanie – skłonił się lekko.

Karin z pewnością zorientował się od razu, od kogo Kuro dostał wodę. Chłopak przekazując ta informację miał w zasadzie dwa cele. Zapewnić, że w razie co poradzą sobie z Majinem i dogryźć niebiance. Podkreślił subtelnie, że nie musiał uganiać się za wodą. Głupia małpa stała w hierarchii wyżej od bogini. Pożegnał ich uśmiechem i odleciał z Reito trzymanym na rękach w stronę szkoły.

ZT x 2 --> Siedziba szkoły Hikaru.