Wieża Karina

Wieża o długości całych kilometrów. Z ziemi nie widać jej końca, ale mity mówią, że na jej szczycie mieszka pustelnik o wielkiej mocy, znający wiele różnych sztuk. Sama wieża ma na każdym metrze przeróżne zdobienia i symbole w starym, indiańskim piśmie.

ZT:

Chłopak leciał lekko zawiedziony, bowiem nie udało mu się nic odkryć. Nadal był z pustymi rękami. Czyżby naprawdę nikt nic nie wiedział, a może tak naprawdę nic się tutaj ciekawego nie działo? Może rzeczywiście ziemia była bezpieczna i nikt na nią nie najechał? Zadawał sobie te pytania, lecąc przez lasy i omijając różne krajobrazy. Nie obchodziło go zbytnio, co się tutaj zmieniło. Mknął na pełnych obrotach, pozostawiając tylko lekką smugę na niebie. Miał tylko nadzieję, że żaden nie poleci jego śladem, bowiem tam gdzie się udaje, to święta ziemia. Niegdyś musiał przechodzić próby pewnej indianki, a później jak głupi się wspinać. Jak można było nie pomyśleć wtedy, że może latać i pofrunąć. Tak, to tylko się męczył, ale udało mu się tam dostać. Poznał na własne oczy Korina, który już na początku nie wydawał się być takim miłym kocurkiem. Sam przygotował sobie herbatkę, którą wypił z dawnym mistrzem, a chłopakowi wyrzucił mieczyk z wieży. Że też jeszcze musiał po niego dryfować na sam dół, a później znów na górę. No, ale dzięki temu kondycja jego kondycja poprawiła się w znacznym stopniu. Dzięki tej wspinaczce był o wiele szybszy, więc też pretensji mieć do niego nie może.

- Widzę już słup. Teraz jak to pamiętam, trzeba lecieć do góry. - Rzekł, dolatując do wielkiego słupa i lecieć na samą górę. Wiedział, że to trochę zajmie ponieważ ta cholerna wieża była bardzo długa, ale nie przeszkadzało mu to. Drugi raz nie musiał się tutaj wspinać. Po prostu leciał, mijając po drodze chmurki i tracąc powoli widoczność na to, co jest na na dole. Kontynuował lot, aż w końcu dostrzegał końcówkę słupa. Pomknął jeszcze jeszcze szybciej, aż przeleciał przez barierkę i z uśmiechem wrzasnął.

- Taidaima, Korinie. Jesteś gdzieś tam może, hmm? Wyjdź proszę z tej kanciapy, bo chciałbym powspominać, hehe.. - Chłopak rozejrzał się wokoło, szukając wzrokiem kocura. Prawdopodobnie ten siedział na samym dole i coś sobie tam przygotowywał. Skoro go nie ma, to postanowił poczekać, przy okazji oglądając, co ciekawego się zmieniło u niego. Obejrzał dogłębnie każde pomieszczenie, ale wszystko wydawało się być takie samo. Czyli kocur nie robił żadnego przemeblowania, hmm? Nadal siedzi w tej samej rupieciarni. Po kilku minutach wojownikowi znudziło się łażenie w te i wewte, więc postanowił usiąść. Zbliżył się do jednego z filarów, podtrzymujących budowlę i usiadł, opierając się o niego. Cierpliwie czekał, aż właściciel miejsca wyjdzie i w końcu raczy coś powiedzieć.

OOC:

Może i nie było chłopaka długi czas na ziemi, ale powoli miał dosyć patrzenia na to, co wyprawiał ten kocur. To ciągłe mizianie się za uszkiem, okiem. Normalnemu człowiekowi by takie coś nie przystało, ale on chyba takim nie był. Tak czy siak był prawdziwym kotem, tylko może zaczarowanym? Pamiętał, że kiedyś bił go pałką za to, że nazywał go magicznym. Ciężkie, ale miło wspominane czasy. Brakowało mu trochę jego mordki, gdy przebywał na obcej planecie. Tam mógł się tylko zaprzyjaźnić z potworami, które natychmiast unicestwiał. Przeklęte bydło cały czas go atakowało i było naprawdę ciężko którekolwiek oszczędzić. A chciał darować stworom życie, bowiem niektóre były nawet ładne i ciągle jeszcze młode. W takim razie miało jeszcze matkę, do której mogło wrócić. Chłopak już rodziny nie miał i musiał sam sobie radzić w życiu. Mimo iż na początku był źle nastawiony do świata, to teraz z przyjemnością będzie walczył o lepsze jutro dla siebie i dla nich - mieszkańców ziemi.

- Ano nie gościłem. Można uznać, że byłem zajęty tłuczeniem jednego demona. Opowiedziałbym ci tą historię, ale może kiedy indziej. Teraz chciałbym cię prosić o to, żebyś mi powiedział, co tutaj się dokładnie wyprawiało przez ten czas, gdy byłem nieobecny. Chce wiedzieć, czy przypadkiem nie zaatakowały was jakieś potwory, czy innego rodzaju demony. Lecz to nie jest jedna, jedyna sprawa, z którą tutaj przychodzę. Potrzebuje jakiegoś zajęcia i liczę na to, że mi coś zlecisz... - Chłopak na chwilę skończył i zbliżył się do kota, szepcząc mu lekko na ucho. - Dodatkowo, jak już pewnie się domyśliłeś... chciałbym jeszcze parę twoich magicznych fasolek, bo mi zostało już jakoś ino, ino. - Skończył odchodząc na bok i spoglądając na Korina. Zastanawiało go tylko, czy wysłuchał tej całej gadki, którą kierował w jego stronę. Miał nadzieję, że tak, bo nie lubił się z natury powtarzać. Mimo wszystko czekał cierpliwie, opierając się o jeden z filarów podtrzymujących tą budowlę i czekał.

Na tamtej planecie nie miał nic do roboty, jak tylko czekać i walczyć. Każdy dzień był taki sam. Pierw chwilowa drzemka, a później zabijanie potwora, który okazywał się zwierzyną do polowania. Tak, chłopak tam nie jadł żarcia dobrego, takiego jak na ziemi. Tam żywił się padliną, która na początku powodowała wymiociny, ale po kilku miesiącach dało radę przywyknąć do tego smaku. Bo przecież musiał coś jeść, nie? Jeśli by nie karmił organizmu, to w końcu by szlag trafił, a tego kosmos by nie chciał przecież. Stracić takiego bohatera, który odda życie za bezpieczeństwo ziemi. I choć mało go już pamięta pewnie, to on i tak się tym nie przejmuje. Kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym ukaże się światu ponownie. Teraz jest jeszcze za wcześnie, bo dopiero co wrócił i nie ma zresztą z kim walczyć. Całkowita pusta, która może trwać do końca...

OOC:

Sprytnemu kocurowi udało się zwieść chłopaka, który cierpliwie czekał na odpowiedź. Niestety nie takiej, jaką sprezentował mu Karin oczekiwał. A konkretnie walenia wojownika laską po łbie. Jedyny plus tego, że ten w ogóle nic nie odczuł. Kiedyś może go bolało, ale teraz jest za bardzo wytrzymały, by zwykły drewniany kijek mógł mu wyrządzić jakąś krzywdę. No, ale co. Jeden z planów poszedł w rozsypkę, ponieważ nie udało mu się zdobyć informacji. Następny z fasolkami również zakończył się fiaskiem, bo niby wszystkie zjadł. I co ma teraz robić, hmm? Mistrz zaproponował, aby wysprzątać mu wieżę. Chłopak spojrzał na miotłę, którą miał w rękach i chwilę się namyślał. Nagle ścisnął mocniej dłoń i doszczętnie rozwalił kawałek drewienka. Nie miał zamiaru sprzątać mu wieży, bo przecież nie jest jakąś tam sprzątaczką, nie? Jeśli ten chce, to niech sam weźmie się do roboty, ale skołuje jakiegoś przechodnia, który chętnie się za to zabierze. Na człowieka jednak nie miał co liczyć. Poirytowało go to i musiał w końcu wygarnąć kocurowi.

- TAKIEGO WAŁA, ŻE BĘDĘ CI SPRZĄTAŁ WIEŻĘ!!!! Jak chcesz mieć czysto, to skołuj sobie jakiegoś przybłędę, który zrobi to z przyjemnością, ale na mnie nie licz! - Rzekł, nabierając trochę powietrza w płuca, bo z tych nerwów się trochę zgrzał. Po chwili jednak wróciła mu trzeźwość myślenia i ponownie spojrzał na Karina. - Ehh... nic, a nic się nie zmieniłeś stary kocurze. Nadal lekki gbur, ale i tak cię lubię, hehe. Na sprzątanie nie masz, co liczyć, ale jeśli chodzi o to drugie, to chętnie się pofatyguje, tylko gdzie? - Odparł, spoglądając na kocura. Zastanawiał się, gdzie będzie musiał udać się po te fasolki. Może stary kocur zdradzi mu, gdzie je przygotowuje, a może nawet przepis? Jakby chłopak nauczył się je produkować, to nie musiałby za każdym razem lecieć tutaj i błagać o danie kilku senzu.

Kyoraku uśmiechnął się w duchu, ponieważ już wymyślił jakiś nowy plan na dalsze dni. Wiedział, że nie zabawi tutaj zbyt długo, dlatego coś trzeba było dalej robić. A że przeciwników nie ma, tylko pusta, spokojna ziemia, więc zajęcie musiał sobie znaleźć. Wspominać też ciągle nie chciał tamtej planety, bo więcej tam stracił, niż zyskał. Choć pobyt tam nauczył go trochę radzenia sobie w samotności. Już nie pamiętał, jak to było wieść życie samemu. Ponieważ ciągle z kimś podróżował, miał do kogo otworzyć gębę, miał z kim pogadać. A tam nic, przecież z potworami nie pogada, nie? Tamte bydlęta trzeba było wysyłać do piachu, bo w nie których przypadkach on mógłby tam pójść.

OOC:

Nad głową chłopaka pojawił się wielki znak zapytania, gdy dostrzegł jak kocur zaczął reperować swoją miotłę. Tylko skąd wyjął taśmę? Przecież nie ma kieszeni, no chyba, że w grubym futrze ma jakieś otwory. Wolał jednak dalej się tym nie interesować. Jakoś przez gardło mu nie mogło przejść, gdyby wpadł na pomysł przeszukania stojącego tutaj kota. Kto wie, co by znalazł. No, ale do rzeczy. Gdy chłopak usłyszał o kolejnej lokacji, to nieco się zaczął zastanawiać. Nigdy jeszcze nie słyszał o tym, że nad wieżą mieszka jakiś wszechmogący, hmm. Dodatkowo jakiś gość imieniem Mr. Popo, będzie mu pokazywał gdzie znajduje się ogród fasolek. Musiał przyznać, że robota całkiem prosta i powinno szybko pójść.

- Tak, tak, kocurze. Ty sobie idziesz dalej spać, a ja idę robić, tak? No w sumie ciebie prosiłem o jakieś zajęcie, hmm. Dobrze, nic już nie mówię i znikam. - Stwierdził, po chwili biegnąc w kierunku barierki, którą przeskoczył zwinnym ruchem i zaczął lecieć do góry wysoko. Musiał udać się na sam dach i dokładnie przyjrzeć się, którędy ma lecieć. W sumie dotarł tam szybko i zastanawiał się, gdzie znajdzie owy pałac. Ale przecież na dachu wieży go nie będzie, prawda? Musiał lecieć wyżej, że też on tego nie pojął. Strzelił facepalma, po czym pofrunął jeszcze wyżej, kierując się do wyznaczonej lokacji.

Podczas podróży zastanawiał się, jak wygląda ten cały Mr. Popo. Ciekawe czy był silny? To go najbardziej zastanawiało, bowiem szukał jakiś silnych przeciwników. A jeśli okazałoby się, że takiego by znalazł, to nie odmówiłby stoczenia pojedynku. Niestety na Hikaru musiał cierpliwie czekać, bowiem jeszcze nie odnalazł chłopaka i chyba nie zamierza tego robić przez dłuższy czas. Kyoraku też nie ma zamiaru go szukać, bo musi jeszcze bardziej się wzmocnić i przygotować. Nie chciał przecież zawieść oczekiwań mistrza, prawda?

ZT:

ZT:

Wyleciał od nowo poznanego miejsca i pędził, jak ten struś pędziwiatr w stronę siedziby kocura. Kto by pomyślał, że tak szybko zdoła się uwinąć z robotą. Może to zasługa umiejętności? Zastanawiał się, bowiem do wieży miał jeszcze kawałek. Nawet jeśli był niewyobrażalnie szybki, to i tak było daleko. Dodatkowo przez cholerną burzę, którą napotkał ponownie na drodze musiał zwolnić, co tylko odebrało mu kilka minut tego cennego czasu. Mógłby się o to wściekać, ale w końcu dostrzegł coś dużego pod sobą i był to dach wieży! A więc dotarł, zatrzymując lekko swój lot, bowiem nie chciał przyfasolić w budowlę i ją rozwalić. Wylądował spokojnie na dachu, po czym ponownie z niego zeskoczył i już w normalnym tempie doleciał do barierki, przez którą przeskoczył. Rozejrzał się wokoło, ale kocura nie było. Pewnie spał przez ten czas, gdy chłopak uciekał przed czarnym bratem i szukał fasolek. Cholernie leniwy jest ten kot. Tak przynajmniej uważał, jednak co się mu dziwić? Pewnie jest już stary i sen jest dla niego ukojeniem. Wojownik sam też lubi w południe się zdrzemnąć. Drętwo byłoby go teraz budzić, ale ten nie chciał stać tutaj przez cały czas. A więc wdmuchał trochę powietrza do płuc i zaczął mówić głośno, aby kot usłyszał.

- KARIN!!! MAM DLA CIEBIE SENZU!! CZEMUŻ NIE MÓWIŁ, ŻE BĘDZIE TAM NA MNIE CZEKAŁ JAKIŚ CZARNY KOLEŚ, KTÓRY JESZCZE BĘDZIE BAWIŁ SIĘ ZE MNĄ W BERKA, HE? - Skończył, wzdychając dość głośno, bowiem troszeczkę powiedział za dużo. Musiał ustabilizować teraz organizm, dlatego wdmuchiwał i wypuszczał po kilka razy powietrze. Miał szczęście, że tutaj na ziemi powietrze jest w miarę czyste, bo na obcej planecie było zupełnie inne. W prawdzie normalny człowiek by tam już dawno umarł, ale wyglądało na to, że demony potrafią się tam żyć. A, że chłopak stał się w połowie jednym z nich, to jemu udało się tam przetrwać. Choć mimo wszystko bardziej wolał powietrze z ziemi.

- No kocie no! Ileż będziesz jeszcze spał. - Rzekł, wypompowany. Zbliżył się do filara i zaczął lekko się po nim zsuwać, aż w końcu usiadł. Musiał trochę odetchnąć, bo jednak to bieganie i uciekanie dało mu mocno w dupę. Kto by pomyślał, że taki czarny brat będzie tak szybko się poruszał? Na dodatek nie wyglądał na takiego, który by cokolwiek po tym poczuł. Ehh... dziwny zaczyna robić się ten świat.

Długo zajęło kocurowi doczłapanie się do pokoju, w którym czekał na niego wojownik. Znudzony oczekiwaniem miał ochotę już zniknąć z tego miejsca, gdy w końcu przybył kocur. Oczywiście już na początku miał jakieś problemy i zaczął się drzeć na człowieka. Ten to jednak zignorował, bowiem miał pójść tylko po fasolki i mu je wręczyć, nie? Mimo wszystko uśmiechał się szyderczo, widząc jak kocurowi głód w dupsko daje. Nie chciał szybko wyciągać słoika, tylko się z nim troszkę podroczyć, bo jak zniknie, to prędko tutaj nie wróci. Głodny kor krążył wokoło wojownika, który tylko unosił dłonie i udawał, że o niczym nie wie. Choć to nie dawało zamierzonych skutków, bo w końcu tamten się wściekł i sięgnął łapą do kieszeni, Kyoraku. Wyjął z dwie fasolki, które natychmiast przeżuł i chyba poczuł się najedzony.

- Aleś ty niecierpliwy, Karinie. Chyba głód ci nieźle w dupę dał, nie? Mimo wszystko zaskoczony jestem, że pozostałe trzy senzu zostawiłeś dla mnie. Oczywiście chętnie je przyjmę. Przydadzą się na późniejszy czas. - Rzekł, wyjmując na chwilę słoik, z którego przesypał fasolki do swojej malutkiej sakiewki. - Ale, że już mnie wyganiasz? Toż to serca nie masz, eh.. No, ale skoro ci tutaj zawadzam, to się zmyję. - Dodał, po chwili będąc już przy bajerce. Mimo wszystko zanim wyskoczył, to odwrócił lekko głowę i spojrzał na kota. - Do następnego.. - Wydukał i skoczył!

Pomknął najszybciej jak tylko mógł w kierunku podłoża, lecąc blisko słupa. Zastanawiał się, gdzie teraz ma podążyć. Nie miał pojęcia, nie miał zajęcia. Ale może pogada sobie z kimś? Do Neyi nie wróci, bo widać, że była zajęta ze swoim przyjacielem. Zatem pozostaje tylko poszukać jakieś samotnej duszyczki. Wtem wyczuł całkiem niedaleko jakąś dziwną aurę. Na pewnie nie należała do tej, którą emanował każdy ziemianin. A więc to ktoś z innego świata. Chętnie go pozna, choć jego siła wydawała by się być na poziomie zerowym. Zagrożenia nie stwarzał, ale i tak wojownik przebada teren.

ZT:

Pojawił się prawie bezgłośnie setki kilometrów od miejsca, z którego wyruszył. Ubóstwiał ten środek lokomocji. Rozejrzał się po całej posesji, oczywiście jeśli kocur tutaj był na pewno wyczuł błysk w Ki, który zawsze towarzyszy teleportowi. Sam futrzak zwykle się ukrywał w Ki i ciężko było go wyczuć, mimo to rzadko opuszczał swą pustelnię.

-Karinie ? Pokaż się stary Kocurze. Powiedział cicho bo i tak wiedział, że tamten go usłyszy. Karin bardzo nie lubił hałasu, a jako iż jest kotem słyszy kilkaset razy lepiej niż mieszkańcy tej planety. Swoją drogą wyczuwał w tym miejscu dość znaczący ślad aury swego dawnego ucznia, Kyo. W sumie wiele go nie nauczył, większość rzeczy sam opanował bez większych problemów. Był zdolnym wojownikiem, trzeba było to przyznać. Jak na razie oprócz Foxa to właśnie ten człowiek był najsilniejszy. Miał największe prawdopodobieństwo dojścia na poziom mistica i może wreszcie Hikaru będzie mógł ze spokojem powalczyć na pełnej mocy tak jak niegdyś... Jednak skoro trenował obecnie Kuro to i on powinien kiedyś dojść do tego poziomu.

W tak zwanym międzyczasie, aż kot przyjdzie do chłopaka, rozejrzał się po całym pomieszczeniu. Podszedł do barierki i wychylił się by zobaczyć sam koniec wieży, na której się znajdował. Oczywiście nigdy nie miał na tyle dobrego wzroku by zobaczyć z samej góry wszystko co było na ziemi, ale często próbował. Widzenie ludzi to inna inszość niż zobaczenie martwego przedmiotu, mimo wszystko. Przyjemnie tutaj było, choć powietrze rozrzedzone, to widoki zawsze były wspaniałe. Może trochę kołysało kiedy zerwała się wichura, ale Karin zawsze był znany z tego, że jest hardcoorem.

Kiedy przyszedł Kocur, Hikaru otrząsnął się z myśli i lekko się uśmiechnął. Właściwie to dawno tu nie był, od przybycia z Kurą kiedy ten się wykrwawiał.. potem nic. Odwrócił się do Kocura spoglądając w jego przymknięte oczy.
- I owszem, jak zwykle mnie tu przyciągają fasolki. Tak to jest jak jest się jedynym dealerem najlepszego towaru na świecie. Widzę po Twojej twarzy, że jakoś nie podoba Ci się Twoja rola... no ale nie przejmuj się, pomagałem Ci przecież sadzić ziele. Poza tym pomyśl tak- Twój towar uratował wiele osób już. no.. i także mnie.. z tysiąc razy. Mniej więcej. Swoją drogą... masz herbatę ? Wezmę na wynos. Jak się zastanowić dawno już nie pił tutejszej zielonej herbaty, która dzięki temu, że rosła gdzieś tutaj, miała bardzo oryginalny smak... ale czy była magiczna? Raczej nie. Swoją drogą zastanawiał się co tu robił Kyo. Pewnie po to samo bo raczej nie pogadać... on wolał działać niż godzinami rozmawiać... nawet jeśli ktoś był dużo starszy od niego. Może ta zamiana w kobietę go trochę zmieniła, choć w to też wątpił dość mocno.

Kocur jak zwykle był przygotowany. Chyba jeszcze nigdy mu nie odmówił w sprawie fasolek. W końcu kto jak kto, ale Hikaru wie co z nimi zrobić w końcu uratowały jego i jego przyjaciół z przed wieków w wielu walkach, a także pozwalały na przetrwanie wielu tygodni bez normalnego jedzenia.
- Dzięki futrzaku. Powiedział łapiąc fasolki i chowając je w kieszeni wewnętrznej płaszcza. Zaraz za woreczkiem poleciał termos gorącego naparu, który Karin wyciągnął, Dende wie skąd. Mimo to też i ten przedmiot chwycił i odkręcił go by powąchać. Rzeczywiście herbata, taka jaką uwielbiał. Tego niestety nie miał gdzie schować, więc trzymał w opuszczonej dłoni.
Kiedy trochę potrenuje z tym sayanem, który nie dawno tutaj się wykrwawiał przyprowadzę go tu by pomógł Ci w hodowli. Niech młodzi się do czegoś przydadzą, a nie tylko chujami myślą. Na chędorzeniu świat się nie kończy, prawda ? Uśmiechnął się jeszcze szerzej i przytknął dwa palce do czoła. Zlokalizował bez problemu słabą aurę ucznia i skoncentrowął swoją Ki i myśli na tamtym miejscu. Tym czasem bywaj. Rzucił na odchodne i zniknął z wieży w nikłym blasku Ki zostawiając po sobie tylko niewielki ślad energii.

zt- do Kurnika.

Po kilku godzinach lotu, opróżnionym litrze wody i zjedzonych dwóch jabłkach dotarła do podnóża wieży. „Ten Karin to musi być jakiś odludek…” pomyślała, uśmiechając się słodko na myśl, że może zmienić jego serce na lepsze, o ile będzie miała więcej czasu. Wdrapała się po słupie i drabince, a jej oczom ukazało się wnętrze budynku. „Bardzo gustowne, muszę sobie takie wybudować…” pomyślała o komnacie gospodarza, wpadając na nowy plan przebudowania sanktuarium. Właściwie to fajnie by było wybudować dwanaście pięter w stylu antycznej Grecji i na szczycie jej własny przybytek. Z drugiej strony, byłoby to zbyt próżne, a przecież jedyne co chce osiągnąć to pomoc ludziom. Zresztą za jakiś czas i tak opuści tę planetę. Przez chwilę zastanawiała się jaki przydział dostanie jako kaio.
Po wylądowaniu na posadzce mieszkanka tego Karina, zaczęła rozglądać się gdzie ten cały Karin jest. Wokół nie było żadnego człowieka, więc nie wiedziała, jak się zachować, a do tego burczało jej w brzuchu...
-Dzień dobry, jestem Kaede i przyszłam prosić Karina o pomoc…- zaczęła mówić niepewnym głosem, rozglądając się wokół i nadal szukając gospodarza. –Otóż szukam sposobu, na to aby mój przyjaciel odzyskał serce, które utracił, podobno woda Karina jest w stanie mu pomóc… Tak twierdziła Urnai Baba...- ciągnęła dalej, przechodząc na środek komnaty. „Może to nie tutaj… Musi być tutaj…” pomyślała, czując lekki niepokój.

Spojrzała zdziwiona na kocura i jego dziwne zachowanie.
-Jak to dlaczego?!- powiedziała lekko zirytowana. –Przecież w głowie jednego demona jest teraz walka pomiędzy dobrem, a złem, nowe serce może definitywnie przechylić szalę zwycięstwa na stronę przychylną dla mieszkańców tej planety, czy to nie jest wystarczający powód?!- mówiła szybko i lekko oburzonym tonem, żywo gestykulując dłońmi, jakby tłumaczyła niesfornemu uczniowi coś oczywistego. Po chwili opanowała się jednak i wziąwszy głębokie oddechy, kontynuowała rozmowę dużo spokojniej.
-Jestem przyboczną Kaioshina, czyli osoby, która odpowiada za porządek w galaktyce. Dlatego chcę uniknąć zagrożenia, jakie może stanowić dla Ziemi, a nawet galaktyki, zaburzone ego demona, przecież to najsilniejsze istoty. A do tego…- zawahała się na chwilę, po czym dodała cichutko i z rumieńcem na twarzy. –Red to mój przyjaciel.- mówiąc to patrzyła w oczy Karinowi, nie dając wątpliwości, że jej sprawa jest najpoważniejsza na świecie.

„Różowa…” powiedziała sobie w myślach, uświadamiając sobie, jak bardzo ten kot ją wkurza. Co to za wstrętny i wredny kocur?! Żyłka zapulsowała na skroni boginki, gdy Karin droczył się z nią. Po chwili, nawet jak stwierdził, że oczywiście, może wziąć sobie wodę, to nie chciał jej wydać. Robił tak, jak robią ludzie przy zabawach z kotami, za pomocą bazi, z tym że próbował uniżyć Kaede do roli zwierzaczka, co mu się całkiem sprawnie udawało. Zrozumiała, że nie ma szans na to, aby oddał wodę po dobroci, musi go złapać. Wyskoczyła więc próbując dorwać Karina w swoje ręce, lecz ten całkiem sprawnie unikał jej chwytu.
Dziewczyna szybko wróciła do dobrego humoru. „Żaden wypłosz nie będzie wyprowadzał z równowagi, jest na to za malutki.” Pomyślała z uśmiechem, otrzepując mundur z kurzu, jaki zalegał na nim przez kilkakrotnie wylądowanie na brudnej posadzce komnaty jej gospodarza. Wyszczerzyła się, lekko chichocząc pod nosem. Taka gonitwa, to niezły trening. Niebianka wyciągnęła dłonie w dwie różne strony, pomiędzy kocura, blokując mu drogę ucieczki i skoczyła pomiędzy nimi, czyli w linii prostej, kolejny raz próbując dorwać kota.

OCC:
Post treningowy- start

No dobra, nawet cierpliwość i opanowanie bogini ma swoje granice, a skacząc jej po głowie, zdecydowanie kocur je przekroczył.
-Nie będziesz mi tu futrzaku skakał po głowie!- krzyknęła na niego zdenerwowana i ze zdwojoną siłą rzuciła się w jego kierunku. Tym razem zdawała się być wszędzie, jej ruchy przypominała dzikiego zwierza, przemieszczającego się z zadziwiającą zwrotnością. Gdy widziała, że Karin się wymyka, robiła odbicie którąkolwiek z kończyn i rzucała ponownie na niego wściekle atakując.
Gdy i ta metoda nie działała jak trzeba, skupiła się na innych zmysłach. Zamknęła oczy i wytężyła słuch, złączony z intuicją. Kroki kota wydawały się dziwnie głośne, po wysileniu jej szpiczastych uszu. Nagle Karin wydawał się w stosunku do niej bardzo blisko, wyskoczyła i…

OCC:
Post treningowy 2