Ukryte wejście do laboratorium

Po kilku latach bioandroidka nauczyła się wielu rzeczy od zera, począwszy od polowania, skończywszy na mowie. Zadowolony głos zamruczał.
Czas nadać Ci imię... Nazwę Cię Sosei, gdyż jesteś moim odrodzeniem. Mnie możesz nazywać Shishimai. Zadowolona półdemonica uśmiechnęła się szyderczo i machnęła ogonem. Wymieniały się one od czasu do czasu ciałem i żadna na tym do tej pory nie traciła. Widać jednak było kiedy była jedna, a kiedy druga. Gdy bardziej demoniczna część przejmowała kontrolę oczy zmieniały barwę na czerwoną, gdy bardziej saiyańska krew wrzała to na czarną, a gdy były w względnej równowadze to błękitne.
Sosei... Dziś wyruszysz w świat. Rzekł głos delektując się imieniem. Czas na prawdziwe wyzwania.

Zt/Do South City

Za zamkniętymi drzwiami stał stary siwy mężczyzna. Nagle, bez ostrzeżenia wrota otworzyły się. Raito nie miał szans na ucieczkę. Prawa ręka Siwego poszybowała w stronę młodego androida. Można było na wewnętrznej części zobaczyć jakieś dziwne dziury. Celem jednak nie było uderzenie, a chwycenie androida w okolicach szyi. Doktor trzymając wysłannika Urani Baby, za kark uniósł go w górę. Zaczął wysysać siły z Raito. Dopiero teraz zaczął przyglądać się przeciwnikowi. Jego wzrok najpierw obejrzał twarz. Powoi zjeżdżał wzrokiem coraz niżej i niżej. Nic nadzwyczajnego poza przedmiotem w dłoni… Widział w niej pióro. Czarne pióro, na którego widok, wąsaty uspokoił się i odłożył Raito na miejsce.

-Aaa, rozumiem, o co chodzi. Wejdź do środka wszystko jest uszykowane-powiedział doktor, po czym wszedł do środka, poczekał aż zrobi to młody Android. Zamknął za nim ciężkie, masywne, metalowe drzwi. Kryjówka była ogromna. Dużo jakiś dziwnych kapsuł z płynem, urządzenia do konstrukcji części, lub całych maszyn. Dziesiątku komputerów oraz monitorów. Doktor podszedł do jakiegoś stołu, na którym leżało bardzo wiele kluczy, śrubokrętów oraz jedno małe pudełko. Wziął je do rąk i wręczył, Raito.

-Tutaj jest ta obiecana część, a dla Ciebie mam niespodziankę-Doktor podszedł do ściany, do której przymocowane były wielkie komputery i maszyny. Coś na nich naklikał, i fragment skały odsunął się. Wewnątrz było widać jakieś dziwne, nietypowe fragmenty dla Androidów

-Montaż trwa bardzo długo, jednak jedną z części możesz sobie wybrać. Pokrótce je opiszę. Pewnie zauważyłeś te wypustki, którymi zaatakowałem Cię na wejściu – w tym momencie podniósł obie ręce i pokazał wewnętrzną część dłoni, na której widniały czerwone otwory-Służą one do pochłaniania pocisków Ki lecących w Ciebie. Ponadto później, ta energia wzmacnia cię. Mają także inne zastosowanie. Możesz dotknąć przeciwnika i jego energia wpłynie prosto do Ciebie. To, co wygląda jak szkielet to swojego rodzaju pancerz. Zwiększa on zdolności obronne. Kosztem energii będziesz mógł przywracać sobie siły witalne. A to oko, pozwoli Ci na dostrzeżenie bardzo szybkiego przeciwnika. A i dzięki niemu będziesz mógł poznać siłę przeciwnika.-Na chwile zawiesił głos i zmierzył wzrokiem Raito- Wybór należy do Ciebie.

OCC:

-150 Ki- wyssane przy pierwszym kontakcie.

Wybierasz jedną z możliwych Modernizacji

- Ręce. - Powtórzył staruszek uśmiechając się pod nosem na co wąsy się lekko podniosły. - Po jakimś czasie będziesz mógł tutaj wrócić po kolejną modernizację, ale nie ulepszę Cię więcej niż dwa razy. Więcej dodatków może nadwyrężyć Twój system i zaczniesz działać tak jak nie powinieneś. - Tutaj uniósł rękę pokazując dwa palce jakby chciał mieć pewność, że jego słowa nie pójdą w eter. Następnie wystukał coś w panel, a wtedy kolejny fragment skały wysunął się. Był to stół rodem ze szpitalnej sali operacyjnej, nakazał Raito położyć się na nim. - Zaśniesz, a raczej wyłączysz się. A gdy już otworzysz oczy będziesz ulepszony. To trochę potrwa... - powiedział starzec.

OOC
Modernizacja potrwa 30h, tyle co trening. Piszesz jednego posta, a po 30 godzinach kolejnego. Doooomo.

Co się dzieje? Pustka, ciemność, niekończąca się fala rozpaczy. Zduszony krzyk, gdzieś w oddali, odbija się echem od ścian. Skąd? Niewyraźne światło, ciągle się przerywa. Głód, dlaczego czuje głód? Smak, nieznany smak potrawy? Nie, to coś innego. Zimne, żelazo? Nie, to też nie to. Zresztą, co by tam robiło? Promień się oddala, czyżby się poruszał? Nie, to niemożliwe. Przecież czuje ucisk paska przy nadgarstkach. Z pewnością leży na łóżku? Jakim łóżku? Twarde, lodowate, przeszywa całe ciało jak lód. Ciało? Android nie ma do końca ludzkiego ciała. Raczej chłód przeszywający obwody, tak to lepsze określenie. Tylko, co to do cholery jest? Wypuście mnie! Nie mogę wytrzymać! Lodowato, pieprzę zimę. Gdzie jest światło, czemu mruga!? Co się do kurwy nędzy dzieje?
Znowu głosy. Tym razem silniejsze, wołają mnie? Wnet zerwał się gwałtownie, uderzenie głową w nieznany obiekt. Dookoła ściany, kapsuła? Nagły przyrost energii, znów coś się ujawnia. Porusza w blasku, chłopak to łapie i rozpuszcza w ręce. Przypływ mocy, kolejny. Chwyta powietrze? To przecież nierealne. Wytłumacz mi, proszę. Nie wytrzymam.
-Witam, witam. Już się obudziłeś? Sporo krzyczałeś, znakomicie przeszedłeś ulepszenie. Chociaż ja takich problemów nie miałem. Uruchomiłeś się nie w porę, może dlatego? No cóż i tak wyglądasz nieźle. - Zakomunikował przez małe radyjko doktor, obserwując wstającego Rait'a. Ten rozglądnął się dookoła, skądś poznawał to miejsce. Kolejne przyćmienie, jednak po nim przypomina się cały świat. Był tu niedawno, po części dla Guli. Modernizacja, zgodził się na zmontowanie nowych receptorów na palcach, by pochłaniać energię przeciwnika. No tak, wszystko jasne. Zaawansowana technologicznie operacja obudziła w jakiś sposób ukryte wspomnienia androida, te, których doświadczył zaraz po stworzeniu. Sam autor tego piękne dzieła zdążył wykrzyczeć kilka słów, stąd te niewyraźne głosy. Widocznie nowa siła reaguje z uszkodzoną pamięcią, co wyzwala nowy obraz sytuacji. Już w porządku, wszystko jest w dobrym stanie. - Tak, też to zauważyłem. Dosyć dziwne zjawisko. Bardzo interesujące. Pamiętasz może jego imię? - zapytał doktor, jakby idealnie znał myśli młodzieńca. Nie bardzo wie co robić. Jeszcze do końca nie włączył wszystkich procesów. Nie czuje żadnego zapachu, kompletnie. Zaraz, chwilę potem znów otwiera się przed nim nowa wizja. I znika... jakby oglądał film krótkometrażowy, podzielony na kilka części. Przywalił sobie w łeb, powróciła rzeczywistość.

OCC
Pozwoliłem se na krótką grę doktorkiem, jeśli to nie problem.
Koniec Modernizacji
z/t to Pałac Baby Guli

Biegnę korytarzem ku wyjściu. Robi się coraz ciemniej. Praktycznie już nic nie widać lecz biegnę dalej bez wahania gdyż dobrze znam plan tego laboratorium. Ciągle biegnę gdy nagle *bum* i lecę plecami na ziemię jakbym dostał silny cios w twarz. Złapałem się za twarz mówiąc -Aaa... Co jest? Wstałem i wyciągnąłem ręce do przodu chcąc wyczuć, co to było. Po dotyku pomyślałem, że to ściana. -Co? Tu powinny być drzwi! Oparłem się głową o dość twardą ścianę by przypomnieć sobie jeszcze raz cały plan pomieszczenia.

-Nic nie rozumiem. Pomyślałem, że może są to drzwi więc zacząłem pchać z całych sił do przodu. Pchałem ile pary w rękach lecz nie ruszyło się nawet o centymetr. -Będę pchał dopóty stąd nie wyjdę! Pchałem nadal i nagle usłyszałem takie *cyk* . Wielkie, metalowe drzwi się przede mną otworzyły. W pierwszych chwilach zaatakowało mnie silne światło słońca więc zakryłem prawą ręką oczy. Przeszedłem przez wyjście i czekałem aż moje oczy przyzwyczają się do światła z założoną ręką na oczach. Po chwili widziałem już prawie normalnie lecz nadal były lekkie zamazy. Ściągając rękę zauważyłem, że jest ona zielona. Zdziwiłem się wytrzeszczając oczy ponieważ wcześniej tego nie widziałem. Przyjrzałem się bliżej i również zobaczyłem czarne, ostre paznokcie na tej ręce. -Co to ma być? Nie jestem zwykłym człowiekiem, jestem inny...

Zrobiłem kilka kroków do przodu. Nie zauważyłem, że jestem wysoko nad ziemią i potykając się spadłem. Lecąc na dół krzyczałem Aaaaaaa... wziąłem ręce do przodu chcąc ochronić twarz przed upadkiem i zamknąłem oczy. Po chwili poczułem, że już nie spadam więc otworzyłem oczy. Zobaczyłem, że prawie dotykam nosem ziemi. Spojrzałem w górę i zobaczyłem, że złapałem się ogonem o gałąź wyschniętego drzewa. Nie puszczając lekko podciągnąłem się chcąc zobaczyć ogon z bliska. -Yyy... To ja mam ogon? To znak, że nie jestem normalnym człowiekiem. Nie czuję się jak zwykłe stworzenie stworzone przez naturę. Gałąź się połamała i uderzyłem się głową o ziemię. Wstałem obracając się do tyłu zobaczyć ogon, kilka razy poruszałem nim. Zobaczyłem, że książka mi wypadła więc podniosłem ją. Otworzyłem na losowej stronie patrząc na zapisaną notatkę. -Nie umiem tego rozczytać. Muszę znaleźć kogoś, kto mi to odczyta. Mogą tu być zapisane bardzo ważne informacje więc muszę znaleźć odpowiednio szczerą osobę. Schowałem książkę i zacząłem się rozglądać. Zobaczyłem las więc pomyślałem, że tam jest większe zazielenienie więc jest jakieś miasto. Pomyślałem o tym też, żeby również nie pytać się każdego po kolei o przeczytanie gdyż mogę natrafić na niewłaściwą osobę i mógłbym mieć wtedy większe problemy. Poprawiłem tylko swoją koszulkę i pobiegłem truchtem w stronę lasu.

Zt/Do Las