Obóz Saiyan na Namek

Leciał już jakiś czas rozglądając się nisko, gdzieś tu mogła być ta cała kryjówka. Był pewien że wódz mówił prawdę i jest to tylko kwestią czasu zanim znajdzie swój cel. Trzeba było działać szybko i zdecydowanie, możliwie jak najdokładniej ocenić siły wroga i przystąpić do uderzenia. Pamiętał to co obiecał staruszkowi, owszem namecy mogli czuć się bezpieczni ale o ogoniastych nie było mowy. Tym bardziej że przysporzyli wiosce wielu problemów a będzie okazja się im odwdzięczyć. Uradowany tą myślą mijał tereny planety, zerkając tylko na charakterystyczne rzeczy gdzieś pod nim.




- Wojna to coś bardziej skomplikowanego niż tylko męstwo na polu walki - rzekł mistrz ćwiczeń. - W gruncie rzeczy istota wojny osadza się w sztuce oszukiwania.
- Oszukiwania - młodzi na moment zwątpili w słowa starca.
- Podobnie jak wojownik markuje swe uderzenie, mądry dowódca musi wyprowadzić swojego przeciwnika w błąd jeszcze przed rozpoczęciem bitwy. Gdy jest silny musi udawać słabego. Gdy jest słaby, musi sprawiać wrażenie gotowego do walki. Gdy szykuje się do uderzenia, musi się wydawać, iż jest nieszkodliwy. Oto Sztuka.
Dla młodego Halfa te słowa były wtedy trudne do przyjęcia, kierował się innymi popędami, nie kryjąc rozczarowania.
- Czy atak formalny nie przyniesie większej chwały - zapytał.
Oczywiście pytanie było godne wojownika ale mądry starzec i na to miał przygotowaną odpowiedź. Zaśmiał się i wbił wzrok w Vana tak że ten na moment zwątpił w swe słowa.
- Niema większej chwały ponad zwycięstwo, a żeby je osiągnąć, trzeba wykorzystać każdą przewagę, zarówno tę wielką jak i drobną.

Przypomniawszy sobie stare czasy, Van w końcu namierzył upragniony obóz ogoniastych. Z góry wyglądał jak nic nieznaczący punkt ale to tylko pozory. Faktycznie nie wyglądał zbyt imponująco ale i tak był saiyański. Nadeszła pora rozrachunku, przez moment wojownik wspomniał olbrzyma który ewidentnie by się teraz przydał. Na pewno zajął by głupców na jakiś czas, znając tą rasę walczyli by w kolejności. Wyglądało na to że są tylko trzy namioty ale ile mogło się tam kryć wojska. Patrząc z tej perspektywy, niezbyt wiele. Idealna okazja aby uderzyć prosto z powietrza, tylko zbyt ryzykownie. Można było jednak wykorzystać pewną ewentualność. Planeta posiadała trzy słońca, które zawsze niemiłosiernie przeżyły. Van ustawił się do lotu pod przykryciem promieni i zanurkował tak szybko jak mógł.


Działając w pędzie akcji, wojownik trzymał swoją pierwszą ofiarę nie dając mu opcji choć najmniejszego oddechu. Nim przedstawienie rozwiało się i sceneria znów była przejrzysta Van przemówił szybko.
- Kto z was robił interesy z Namekiem i sprzedawał Halfkę... Komu i Gdzie.?!
Był poważny i zdeterminowany, nie czekając na odpowiedź dał znać że ma zakładnika i to na pograniczu zaduszenia.

OCC: Jak w opisie, wbijam

Dzień był piękny, słoneczny. Rzeka szumiała z cicha, łagodząc boleści głowy. Tak wspaniale siedziało się obu Saiyanom w swojej bazie, gdzie nic się nie działo od dłuższego czasu. Nawet nie włączali już nadajnika... może po prostu nie chcieli nowych rozkazów? Mogliby jakoś się wykpić. Że nie działa, że coś tam. Liczyło się tu i teraz.

- Podbijam do stu pięćdziesięciu. – powiedział ten z grzywą.
- Co? Eh... – drugi wyraził swoje niezadowolenie. – Mówię ci, nie podbijaj, bo przegrasz.
- Powiedziałem, podbijam, żołnierzu. – jego ton był nieubłagany.
- Ale, ale przegrasz, a potem każesz mi myć kibel ze złości...
- PODBIJAM!
- Eh... no dobra. To ja pasu...

Nagle JEB! Wokoło posypały się banknoty i karty. W stoliku została wyrwa, a saiyanmie zachwiali się. I znowu JEB! Łysol został wgnieciony w ziemię. Zabrakło mu dechu na chwilę. Nim zdążył ogarnąć sytuację, już go ktoś podniósł do pionu i podduszał.

- To ... skurwysyn... – wysyczał ledwie.

Tymczasem drugi saiyanin podniósł się z kolan. Momentalnie ogarnął sytuację. Ścisnął dłonie w pięści. Napiął wszystkie mięśnie.

- AAAAAaaaaaAAAAaaaa! – zaryczał.

Jego włosy podniosły się i zmieniły na złote. Wokół ciała rozbłysła złota aura. Miał w oczach niekontrolowany gniew...

- Nnnnieee, nie, Lettus... – syczał dalej duszony łysol. – Nie rób tego...

Lettus nie słuchał. Zamachnął się za siebie i z szalonym wyrazem twarzy krzyknął:

- GALICK GUN!

Jego dłonie i całe ciało pokryła oślepiająca wiązka. Wymierzył w swojego towarzysza.

- Aaaaa! – zajęczał, przejmując siedemdziesiąt procent obrażeń. KI była tak potężna, że Van nie mógł jej utrzymać. Puścił chwyconego mężczyznę, przejął resztę wiązki energii, przeturlał się i wyleciał na dziesięć metrów do tył. Czuł na skórze palący atak dowódcy, który nie czekając ani chwili dłużej i zmierzał już w jego kierunku twardo.

- Kim jesteś? Dezerter zasrany? Zaraz ci zrobię szybki transport na Vegete, jak zasadzę ci kopa w dupę! – wygrażał się.

OCC:
Van
-148 HP
Dowódca
-495 KI
Trep
-546,5 HP

Uderzenie z powietrza przyniosło połowiczny sukces, słabszy ogoniasty był w rękach Vana całkowicie kontrolowany. To wszystko by wystarczyło gdyby nie to że jego dowódca bez namysłu zaryzykował życie towarzysza. Była to jakaś opcja, w końcu ta rasa nie miała żadnych zahamować jeśli chodzi o takie akcje. Tego Van nie wziął pod uwagę, doszła jednak kolejna opcja, pojawił się super wojownik. Wszystko się skomplikowało do tego stopnia że umysł halfa zdążył tylko uświadomić sobie, że jedną nogą jest już na tamtym świecie. Atak skupiony małpy częściowo trafił i demona, skóra źle to znosiła ale trzeba było odrzucić ból i stanąć do pojedynku, na śmierć i życie.


- Jestem... Van... Żołnierz Vegety... Zdradzony przez własnych ludzi... Wysłany na pewną śmierć... Zabójca dwóch oddziałów saiyańskich podczas inwazji na Namek... Zginiesz...

Różnica poziomów musiała być ogromna ale Half nie miał zamiaru poddać się bez walki. Czuł że będzie dziś ucztował w piekle a mimo to nie uciekał. Przypomniał sobie pierwsze spotkanie z oddziałem wroga na tej planecie. Miał przy boku Fridge'a i innego potężnego tubylca, tutaj jednak był sam. Będzie trzeba wykorzystać całą wiedzę i spryt a to na chwilę obecną będzie mało. Demon uśmiechnął się do swojego przeciwnika, w sposób taki który z pewnością go zdenerwuje. Przyjął pozycję bojową i zaczął swój kolejny etap plany. W pewien sposób był przygotowany na potyczkę ale nie z super wojownikiem.


Wyciągnął w locie ramię tak daleko jak mógł, chwycił za gardło na wpół przytomnego wojownika i spojrzał mu w oczy. Znów pojawił się szyderczy uśmieszek i Demon natychmiast przeszedł do rytuału połączenia. Otoczyła ich nieprzenikniona auro, formując się na kształt bańki. Można było w nią walić pięściami, ciskać pociskami, lecz na nic to się zdało. Tą technikę wymyśliły potężne demony tysiące lat przed takimi robakami jak saiyanie. Teraz pozostało przejąć kontrolę nad siłą i resztą atrybutów wroga. Gdyby nie to że dowódca dysponował poziomem super małpy, walka była by tylko formalnością. Van czuł jak wola zwykłego pionka Vegety zaraz się złamie i uzyska dostęp do ciała. Czuł jak mięśnie zaczynają się rozbudowywać tworząc całkiem nową potężną strukturę. Wtopił się w myśli ofiary aby przyspieszyć proces a być może uda mu się wyciągnąć informacje przydatne dla powodzenia myśli, lub jakieś inne. W powłoce czas płynął inaczej, demon mógł opracować kolejne opcje choć łatwo nie będzie. Połączone ciała zyskają na mocy ale jak to się ma do walki z super wojownikiem. Myśli Vana wciąż starały się jakoś rozgryźć tą sprawę.


OCC:
- Ha. Chciałem być sprytniejszy niż ty Vulfii... Ale Ssj częściowo skomplikował sprawę. Chociaż jestem pod wrażeniem że wysyłasz na mnie kogoś z aż takim PL XD.
- Mówiłaś że łysy ma poniżej 1/3 Hp więc idąc wrodzoną techniką demonów. Wchłaniam postać.
- Sprytnie starał się przeszukać jego myśli, może uda się jakieś informacje zebrać.
- To wszystko co robię .

muzyka:

Demon dopadł zbierającego się z trudem z ziemi żołnierza. W jego oczach pojawił się mamiący mrok, gdy tylko przeszła mu przez myśl możliwość wchłonięcia w siebie czyjegoś ciała. Przeszła go pełna ekscytacji fala pożądania, silniejsza niż głód czy pragnienie, łącząca się z silnymi uczuciami potrzeby zaspokojenia potrzeby.

- C... co ty robisz? – zapytał Łysol z przerażeniem w oczach i potem na czole.

Oboje otoczyła ochronna bańka, a sam demon zaczął żywcem pożerać saiyanina na oczach jego dowódcy. Robił to stopniowo, jak wąż pochłaniający ciało większych od siebie samego ofiar. Całe jego ciało zaangażowane było w przejmowanie.

- AaaaAAaaaAaaa! – ryczał Łysol, wijąc się jak piskorz. –AAAAAAaaaa, Lettus, ratuj! Lettus! – krzyczał, patrząc już tylko jednym okiem na stojącego z założonymi rękami przełożonego...

Van delektował się tą chwilą, podsycała go jeszcze bardziej. Jakże miał ochotę robić to częściej. Stale! Był teraz całym sobą. Demonem – nie Halfem, stworzeniem bez duszy, która pragnie tylko zaspokoić swoje żądze - ZEMSTY. Tylko na ułamek sekundy oderwał wzrok od swojej słodkiej, pysznej ofiary i spojrzał na drugiego przeciwnika. Przypomniało to Vanowi o pewnym zdarzeniu. Wyglądało to tak samo... identycznie jak wtedy, gdy... miał wizję nad jeziorem... gdy pewien saiyanin stał z założonymi rekami i bez najmniejszych wyrzutów sumienia obserwował akt podtapiania pewnej dziewczyny... Jednak... Van nie był pewny... nie pamiętał tego już tak dobrze, mógł się mylić... Ale czy to miało znaczenie? Im dalej pochłaniał Łysego, tym bardziej go to nakręcało.

Jeszcze chwila... jeszcze trochę i ... tak. Van dostał się do układu nerwowego. Szybko penetrował fale mózgowe swojej ofiary. Dowiedział się, jak bardzo był jeszcze przed chwilą przerażony. Jak żegnał się z rodziną i nienawidził dowódcy za tę bezradność. Za doprowadzenie do tego. Poczuł, że pochłonięte stworzenie miało niespełnione marzenia, silne pragnienia. Ostatnio myślał o... kobietach. Których tak mało na Namek. I o jedzeniu. Ale też o Vegecie i niesprawiedliwości...


Obóz saiyan nagle powiększył się. Stał się ogromny, zawierał zbudowane z blachy baraki, składy broni, dopalacze i mnóstwo żołnierzy. Był to jednak już czas stosunkowego spokoju. Łysol stał razem z tłumem zainteresowanych obserwatorów. Na środku placu stał jakiś wysokiej rangi Saiyan. W zespole panowało lekkie poruszenie.

- Żołnierze, przyszedłem wam powiedzieć o decyzji odgórnej. Wycofujemy się. – powiedział prosto z mostu.
- Co? Nieeee... Czemu? Nośz kurwa mać! – słychać było reakcje tłumu.
- Zamknąć mordy, trepy! – uspokoił ich znów dowódca – Decyzja taka i już. Jutro pakujemy manatki i odlatujemy. – burknął i już miał się odwrócić, gdy ktoś z tłumu krzyknął jeszcze.
- A co z Noino?

Dowódca odwrócił się znów, przebiegł po tłumie wzrokiem niepewnie.
- Nieodnaleziona. Uznana za martwą. – rzekł w końcu.
- A kto przejmie jej stanowisko?
- Lettus. – odparł krótko, po czym odszedł...


Wkrótce Łysol został pochłonięty, a ochronna bańka zanikła. Dowódca patrzył na to wszystko z beznamiętną miną. Czuł się pewnie – biło to z jego postury. Zbliżył się do demona i popatrzył z góry.

- Brzydzę się tobą, ohydna kreaturo i tak jak ty zeżarłeś tego tępego łysola, tak ja go teraz z ciebie wycisnę. – zarzekał się. – Nie mów, że jesteś Halfem, bo nawet te śmieci są od ciebie lepsze. – rzekł, po czym wysunął rękę w stronę Vana...

OCC: Odczucia, jakie opisałam w imieniu twojej postaci są odczuciami, nad jakimi ma bardzo niewielki wpływ. Jest to ujawnienie cech rasowych.
Po wchłonięciu masz:
138
85
160
60
Dowódca chce dosłownie złapać się za szyję i zacząć dusić.

Proces przejęcia sił łysego przebiegł bez zarzutów, Van posiadał teraz spore pokłady sił. Był pewien że gdyby nie postać super wojownika, dałby sobie radę z dowódcą, jednak sytuacja ukształtowała się inaczej. Pozostało tylko opracować nowy plan działania, dość ograniczony w opcje ale zawsze to jakiś ruch. Demon nie miał zamiaru dać się łatwo zabić a wyglądało na to że nie dożyje kolejnej godziny. Skupił myśli, zastanawiając się w miarę szybko jaką taktykę obrać przeciwko super ogoniastemu.


Van odczekał chwilę aż przeciwnik faktycznie spróbuje go pochwycić i poddać przez duszenie. Nadarzyła się jedyna okazja w której można było odpowiedzieć zdecydowaniem. Przeciwnik lekceważył mrocznego takim posunięciem. Nawet nie był przygotowany na ewentualną odpowiedź, ślepo zawierzał sile transformacji. Mroczny w końcu był gotów na akt ostatniej szansy aby przechylić szalę na swoją korzyść. Skorzystał z niej nie patrząc na wynik jaki przyniesie, to była ostatnia opcja.


- Teraz Cię mam... Oczywiście, Wy pełno-krwiści zawsze mieliście się za kogoś lepszego... Zapamiętasz tą lekcję... Żeby nigdy nie lekceważyć Halfa...


Jak pomyślał tak zrobił. Ruszył do ataku ostatniej szansy, zawierzając w nowe siły. Tyle niestety musiało wystarczyć, nie miał zamiaru nawet sprawdzać wyniku.
OCC:
- Jak w opisie
- Nowe staty:
Van:
138
85
160
60

- Nędzny... – Saiyanin syczał przez zęby, mrużąc przy tym lekko oczy... – marny... brudas...

Ręka Dowódcy zbliżała się do szyi Vana... Ich spojrzenia spotkały się ze sobą. Skupili się na nich, walczyli wewnętrznie między sobą. Nie tylko o siłę, ale i o dominację. Half kontra Saiyanin pełnej krwi...

Nagle z oczu Vana wystrzeliła wiązka promieni. Trafiła prosto w spojrzenie drugiego mężczyzny, porażając wszystkie jego członki, a oczy pozostawiając otwarte. Potem wystarczył tylko jeden cios Halfa kolanem, aby trafić również w delikatne szkiełko scoutera, które rozprysło się i wbiło głęboko w samą źrenicę i oślepiając jedno oko dowódcy. Saiyanin nie mógł jednak ryknąć z bólu, ponieważ unieruchomiony leciał właśnie całym ciałem na ziemię.

OCC:
Wybacz, że tak krótko, ale w sumie czekam na twój ruch ^^ Masz dość dobrą sytuację.

unieruchomienie przeciwnika na 1 turę;

Tracisz 129 KI za efekt Eye Beam

Zgodnie z umową:

1-70 saiyanin ma uszkodzone oko
71-94 saiyaninowi nic się nie dzieje
95-96 saiyanin ma uszkodzone oboje oczu
97-98 saiyanin ginie w nieszczęśliwym wypadku
99-100 to Van otrzymuje obrażenia

The member 'NPC.' has done the following action : Rzut Kośćmi

---

'Procent' : 3

Obowiązkowo !!!







Half z pogardą patrzył na lecące ciało pełno-krwistego, ich arogancja nie miała sobie równych. Uważali że są czymś lepszym tylko dlatego że mieli czystą krew. Nie liczyła się dla nich ciężka praca i motywacja połówek którzy zawsze chcieli dowieść wartości kuzynom. Van i reszta halfów wiele wycierpieli dzięki takim przekonaniom, niesprawiedliwości i nienawiści ze strony takich jak ten dowódca. Mimo to dał słowo przyjacielowi a zarazem mistrzowi, że zejdzie z tej drogi, raz na zawsze skończy konflikt. Wciąż nie mając żadnych emocji na twarzy, przyglądał się jak bezwładne ciało opada na ziemię. Nie mógł nawet wykrzyczeć z bólu zaraz po stracie swego oka, nie mógł nic zrobić. To uczucie będzie mu się przypominać zawsze, gdy spotka na swej drodze połówkę. Zemsta demona zostanie z nim aż do śmierci.

- Jesteś zniewagą dla dzielnych wojowników Vegety... Odebraliście mi moje światło... Ty na swoje jeszcze nie zasługujesz...

Wojownik skończył mówić, wiedział dokładnie co chce zrobić i w jaki sposób. Od chwili gdy ujrzał pełno-krwistego w obozie, nie było momentu by nie wyobrażał sobie kiedy zada mu śmierć. Wiedział że któregoś dnia wywrze zemstę, i desperacko wierzył, że wszystko to się spełni. Tylko pojedynki stanowiły dla niego westchnienie, w trakcie bitwy zapominał o nienawiści jaką w sobie utrzymywał. Teraz jednak obrzydzenie wezbrało w gardle młodego halfa, wzrok miał pusty i dalej stał nad ciałem ogoniastego. Jego śmierć nie przyniosła by satysfakcji, o której tak marzył od dawna Van. Zabicie tego śmiecia było by przysługą dla świata, który tak długo go znosił.
- Istnieje ogromna różnica między siłą, którą zdobywa się w upokorzeniu i cierpieniu... A tą jaką ty posiadasz... Odbieraliście nam wszystko... Zmienię to... Przekaż moje słowa... Namek będzie na was czekać...
Demon mówiąc to wyciągnął rękę przed siebie u ułożył palce tak aby uderzyć w jedyne sprawne oko przywódcy obozu. Było otwarte a przeciwnik nie mógł protestować, dało się odczuć gniew, niemoc, rządzę mordu. To wszystko na nic, pierwsza kara, zbliżała się nieodwołalnie. Dłoń Vana zatrzymała się dopiero, kiedy był pewien że odebrał na dobre wzrok ogoniastemu. Ból wciąż nie mógł się wydostać poza objęcia techniki, kto wie jak musiał znosić to umysł dowódcy. Half wyrwał dłoń niczym grot z martwego ciała, spojrzał na zakrwawione palce i dodał na koniec.
- Wiem wszystko to czego chciałem...
Nie miał zamiaru czekać aż technika paraliżująca przestanie działać, uniósł się w powietrze aby wróg nie był wstanie wykorzystać słuchu do lokalizacji. Pamiętał aby zrobić jeszcze jedną rzecz zanim skryje się miedzy terenami planety.


Odrywając się na moment od rzeczywistości, przeniósł się głęboko, gdzieś w swoje własne myśli. Szybko odnalazł złamaną wolę łysego wojownika i nie czekając dłużej, zwrócił mu wolność. Nie miał zamiaru dłużej go więzić, dla pewności jednak, wystrzelił go z własnego ciała w kierunku, oślepionej małpy. Nie był pewien na ile uszkodził tego saiyanina, choć tam naprawdę się tym nie przejmował. Wódz pokazał mu zupełnie inną drogę, tego dnia nie zginie żaden wojownik Vegety...

OCC:
- Staram się odebrać drugie oko .
- Jeśli się uda to tak jak w opisie zwracam wolność łysemu... Wyrzucam go z ciała w kierunku dowódcy...
- Sam spróbuję odlecieć na bezpieczną odległość, w sumie nie wiem co planujesz ^^.
- Znam imię ^^ mam to czego chciałem.

Ciało łysego saiyanina padło z hukiem ze sporej wysokości obok budzącego się z odrętwienia dowódcy. Cały oblepiony swego rodzaju  mazią zwinął się w kłębek, trzęsąc się. Musiało minąć jeszcze wiele czasu, zanim całkiem dojdzie do siebie.

Van był już w sporej odległości od obozu saiyan, gdy jego uszu doszły przerażające krzyki. Był za daleko, by usłyszeć je w szczegółach. Jedyne, co wyraźnie zrozumiał, to „Sukinsyn! Dorwę i niezrozumiałe chuja!”. Po tym słychać było już tylko jakieś wybuchy...

z/t: https://dbng.forumpl.net/t192p75-wioska-dwugwiezdnej-kuli#22544