Ruiny domostwa Braveheart

- N-nie, nie mi… On tylko zajął się moją bielizną… Ale ona wisiała na sznurku… - wymamrotała przestraszona reakcją dziewczyny Treya. Z wielkimi oczami obserwowała jak Mexmera doprowadza brata do porządku… Patrz, dała mu kuksańca w głowę, nie przejmująć się tym, że Xalanth jak siedział, tak siedzi. Halfka chyba nie wiedziała co myśleć o towarzystwie w jakie trafiła, niemniej, dano jej schronienie, jedzenie, zajęto się nią… Za to była wdzięczna. Oczywiście pomijając fakt, że tak jak i chłopak, to jego siostra też była podejrzana… Zwłaszcza po tym, gdy jakby mimochodem posłała komplement pod adresem drobnej halfki… Tego było dla niej za wiele. Twarz przybrała barwę świeżej wiśni i dziewczyna spuściła głowę, zabierając się za swoją część pracy, zbyt speszona by odezwać się później choćby słowem.
Mijały godziny, zlatujące to szybciej, niby minuty, to dłużej, jakby ktoś rozciągał je jak zżutą gumę do żucia. Xalanth pochłonięty medytacją odizolował się nieco od pracujących dziewcząt, które, zajęte papierkową robotą… Bardzo wolno dochodziły do sedna sprawy. Niezliczone kopie wiadomości walały się po podłodze i biurkach, gdy Treya z Mexmerą robiły wszystko by odkryć ich sekret. Do momentu gdy Saiyanka odkryła, że owe znaki bardzo przypominają jej gatoński… Z małym szczegółem. Nie można było z nich stworzyć ani jednego zrozumiałego słowa. Zrezygnowana Treya odłożyła kartkę i westchnęła.
- Już nie wiem co robić… - zaczęła cichutko, lecz jej słowa przerwało poderwanie się Mexmery. Halfka podążyła za nią wzrokiem, patrząc niepewnie na Xalantha. Nie wiedziała co się dzieje i nikt chyba nie zamierzał jej tego tłumaczyć. Obserwowała w zadumie jak starszy z Bravehertów ocknął się i wyszedł z pomieszczenia jakby o nich zapominając.
Tego było naprawdę za dużo. Chcąc podeprzeć ramionami głowę, Treya niechcący zrobiła mały bałagan, bo pliczek kartek poleciał na podłogę. Przykucnęła, zbierając je i ukradkiem patrząc czy nikt nie widział. Wtedy jej wzrok przykuł ekran komputera. Był czarny, wyłączony, ale jego gładka i ciemna powierzchnia robiła za lustro. Symbole, które normalnie nie tworzyły niczego logicznego, teraz może układały się w coś innego…
- Zobacz. – podsunęła kartkę Mexmerze, gdy ta wróciła. – W lustrzanym odbiciu to wygląda inaczej…
Fakt. Odbicie było czystym językiem gatońskim, który Xal i Mex rozumieli bez trudu… Pozostał jednak jeszcze jeden szkopuł. Symbole powtarzały się nieregularnie i tworzyły jeden wielki bełkot. Wyglądało na to, że trzeba coś z tym zrobić… Może poskreślać powtarzające się znaczki i zobaczyć co wyjdzie z reszty słów…

OOC
Mex, proszę rozpisz rozkodowanie wiadomości. Jej treść wyślę Ci na pm.
Xal, omówimy to z Razielem.

Kiedy Xal w końcu się obudził i zaczął kojarzyć co się dzieje, Mex bez namysłu czy ostrzeżenia ponownie go spoliczkowała. Ten zapewne był jeszcze oszołomiony nieco, a nawet jeżeli nie to chyba się raczej nie spodziewał takiej reakcji.
- Przestraszyłeś mnie pawianie... Zresztą nieważne. Mam teraz do dokończenia rozszyfrowanie kartki, a ty rób jak uważasz.
Obróciła się napięcie z miną nadąsanego dziecka. Cholerna cykada, naprawdę się o niego martwiła. W głowie myślała nad jakimś konkretnym aktem zemsty, nie miała jednak jeszcze konkretnego pomysłu, teraz najważniejsze było przepisać tą wiadomość tak jak być powinno. Treya była nieocenioną pomocą przy rozwiązywaniu zagadki. Z lusterkiem w ręku zaczęła powoli przepisywać słowa eliminując przy tym słowa które nie pasowały do zdania. W końcu skończyła i miała już rozszyfrowaną wiadomość która okazała się być od Daiko. Była najwyraźniej napisana w dniu ataku na króla. Daiko pochłonięty walkami nie był w stanie zobaczyć się z nimi w dniu ich lądowania jak i przez te całe 3 dni, nie było w tym nic dziwnego. I to w zasadzie była najmniej znacząca wiadomość, bowiem kartka zawierała też miejsce ukrycia dokumentów. Według tego co było napisane, wszystkie dokumenty znajdowały się w pałacu, we wschodnim skrzydle, naprzeciwko ostatniego okna za zielonym gobelinem. Te informację były w tym momencie kluczowe. To był ich ratunek, musieli je zdobyć czym prędzej.
- Xalanth, spójrz na to. Mamy dokładne miejsce gdzie są wszystkie dokumenty potrzebne do oczyszczenia rodu Braveheart. Według tego co tutaj pisze to chyba nawet więcej niż potrzebujemy. To nasza szansa.
Rzuciła się bratu na szyję, a z jej oczu zaczęły lecieć łzy.

Tkwił w tym stanie rozmarzenia jeszcze dobre kilka minut. Dopiero po chwili, powrócił na ziemię. W trakcie stawiania stóp na piasek, ten nieco się rozniósł dookoła. W czasie, kiedy Xal wisiał w powietrzu, Mexmera i Treya rozszyfrowywały zapiski.
Podszedł do dziewczyn, a siostra rzuciła mu się na szyję.
-Dość tych czułości.- odsunął siostrę, a jego ogon poruszał się nerwowo-Genialnie. Z tego co odczytałem ze sfery, że odokumenty są gdzieś w pałacu.-zamyślił się przez chwilę.-Hmm...musimy pomyśleć, jak się tam dostać. Wiesz, że teraz jest rebelia, z tego co mówił, pałac to najniebezpieczniejsze miejsce wiesz ty o tym?-rozmyślał cały czas.
Zaczął spacerować wte i we wte. Puchaty dodatek poruszał się na prawo i na lewo. W pewnej chwili nerwowo drgnął. Rozejrzał się dookoła. Nie posiadał wyczuwania KI, ale jak przystało na rasowego wojownika, szósty zmysł zaczął mu dawać znać, że coś jest nie tak. Zatrzymał się po czym rozglądał dookoła. Ciemnozielone oczy wodziły szybko po okolicy. Coś było nie tak. Czuł narastający lęk, czego dowodem było najeżone futro na ogonie. Zatrzymał wzrok gdzieś tak na przeciwko siebie. Coś mu tam złotego mignęło. Coś leciało czy tylko mu się wydawało? Ogon znowu nerwowo się poruszył.
Zmrużył powieki. Coś złotego się zbliżało w jego stronę. Jakby był szybszy to być może uniknął by ataku. Niestety, miał pecha. Złota obręcz, idealnie trafiła tam, gdzie Xal miał szyję. Z wielką siłą docisnęła go do ścian domostwa. Mimowolnie złapał rękami za obręcz. Ledwo co mógł złapać oddech. Nie miał sił się w ogóle wydostać.
Próbował dojrzeć, czyja to sprawka. Spod przymrużonych powiek próbował dojrzeć napastnika. Jak dostrzegł kto to jest miał wrażenie, że dostał obuchem w głowę. W ciemnozielonych oczach odbijała się sylwetka jego przyjaciela Daikiego. Nie mógł uwierzyć w to co widział. Xal machał nogami. Piętami zaczął wygrzebywać wyżłobienia w podłożu. Chciał się wydostać, nie miał jednak takiej możliwości.
Daiko nic nie mówił, tylko bezczelnie się uśmiechnął. Lewitował w powietrzu. Poruszał nadgryzionym ogonem na prawo oraz lewo. Ręce skrzyżowane miał na piersiach. Miał zbroję z symbolem królewskim. Wychodziło na to, że przeszedł na stronę Zella!
-Da..iko...cz….cze...mu…?-Xal cały czas próbował się wydostać.
Wiedział jednak, że przyjaciel, czy może były już, miał nad nim sporą przewagę. Poza tym musiał ratować siostrę oraz Treyę.
-Czy musi być jakiś powód, Xalanathcie?-głos chłopaka był chłodny-Jesteś jak wrzód na dupie, to samo twoja siostra. Miałem rację, żeby zaatakować Treyę. Przyleciała do ciebie i przyprowadziła do nas.-no to już Xal wiedział, że ci co zaatakowali dziewczynę, byli wysłani przez Daiko.
Xalanth powoli tracił świadomość. Miał coraz większe problemy z oddychaniem. Nawet jego ruchy stały się powolniejsze. Zaczął odlatywać, tracąc kontakt z rzeczywistością...

W umyśle Xala

Xalanth klęczał w ciemnym pomieszczeniu. Wszędzie była woda. Nie posiadał ubrań. Było mu zimno, a do tego ciężko oddychał. Patrzył na swoje zmęczone oblicze. Znowu powtarzała się historia. Nie miał sił by obronić ukochaną mu osobę. Miał na myśli Mexmerę, swoją siostrę. Wcześniej, jakby miał siłę, to mógłby uratować rodziców. Teraz, mógł stracić Mex, Nie mógł na to pozwolić, ale co on mógł? Chłopak zacisnął pięści. Łzy zaczęły napływać do jego oczu. Te, w błyskawicznym tempie zaczęły spływać po jego policzkach. Odczepiwszy się od skóry Xala spadały wprost do wody, w której był chłopak. Jego odbicie zaczęło się rozmazywać od kółek powstałych na wodzie.
-Xalanth...Xalanth…-jakiś spokojny, kobiecy głos zaczął go wołać.
Rozejrzał się.
-Xalanth...Xalanth...tutaj…-głos dochodził z wody, a raczej z rozmazanego odbicia.
Dwa, niewielkie strumienie zaczęły wydobywać się z wody. Stopniowo uformowały się w ręce o delikatnych dłoniach. Biała poświata biła od nich. Jak tylko dotknęły policzków Xalantha, poczuł jakieś ciepło przechodzące przez całe jego ciało.
-Masz siłę...masz siłę...tylko musisz ją poznać…-palce od wodnych dłoni zamieniły się białe światło.
Palce zaczęły zatapiać się w policzki chłopaka. Ten, nie mógł się ruszyć. Widział w odbiciu jak z odbicia, powoli wydobywa się postać będąca cala z białej poświaty. Wyglądała jak żeńska kopia Xala. Ich twarze się spotkały. Postać uśmiechnęła się po czym scaliła się z Xalem.

Powrót do rzeczywistości

Xalanth poczuł nagły przypływ energii. Nie wiedział co to było, co spowodowało kopa, ale to było coś nowego. Nie wiedział, czym była kobieta z jego snu, ale pomogła mu odzyskać wiarę w siebie. Otworzył powieki, a ciemnozielone oczy lśniły pewnością siebie. Widział jak Daiko celuje w Treyę oraz Mexmerę. Zerwał obręcz, po czym z błyskawiczną szybkością, otoczony białą aurą, znalazł się przed dziewczynami. Obronił je tym samym od ataku. Złota obręcz ściskała go w okolicach klatki piersiowej. Nie mógł zbytnio ruszać rękami. Xalanth oddychał szybko. W jego oczach lśnił gniew. Może i Daiko był jego przyjacielem, ale nie ten, który stał teraz przed nim. Złota obręcz zacisnęła się mocniej na ciele chłopaka. Ten syknął z bólu.
Daiko pokiwał głową. Strzelił palcami po czym zaatakował Xalantha. Szybko znalazł się blisko niego po czym wymierzył mu serię szybkich ciosów w klatkę piersiową oraz brzuch. Ostatni cios sprawił, że złota obręcz zniknęła. Mało tego był tak silny, że Xal odleciał kilka ładnych metrów, uderzając w najbliższą skałę. Wbił się w nią ze sporą siłą. Oderwane kawałki spadły na piach razem z Xalanthem.
Te syknął z bólu. Wstał. Całe jego ubranie zostało poszarpane. Wypluł krew, gdyż rozciął sobie dolną wargę.
Otrzepał się z kamieni oraz kurzu. Stanął w pozycji obronnej. Nie przeszło mu nigdy przez myśl, że będzie walczyć z Daiko. Cóż widać ta chwila, właśnie nadeszła. Zacisnął pięści, aż mu knykcie zbielały. Obaj patrzyli sobie w oczy. Prawdziwa walka, zacznie się lada moment

//OOC: Trening start
W pierwszej cześci-Biała Aura

Po rozmowie z Razielem-Daiko został zainfekowany serum. (Ma za zadanie zabić Xalantha oraz Mexmerę jak również Treyę. Daiko był tym, który dostrzegł jak Mex i Xal lądują na Vegecie-tuż po zostawieniu sfery oraz informacji dla rodzeństwa został pojmany, a potem zaaplikowano mu serum//

Xalanth patrzył na Daiko. Wiedział, że nie ma z nim szans, niemniej bez walki się nie podda. Przełknął ślinę. Bał się, ale miał dla kogo walczyć: dla siostry oraz Treyi, której przecież obiecał, że da jej śliczny dom! Ukrył ogon w spodniach. Jeszcze tego brakowało by Daiko mu go urwał.
Wiatr zawiał nieco mocniej, roznosząc czerwony pył pod ich nogi. Gdzieniegdzie robiły się malutkie wiry. Noc zdawała się być spokojna. Czerwona tarcza Księżyca była niczym strażnikiem oraz sędzią dwóch saiyaninów, którzy zaraz rozpoczną pojedynek.
Daiko poruszał ogonem. Na jego twarzy pojawił się wredny uśmiech. Zmarszczył brwi. Wyglądał bardzo pewnie. Czarne włosy zaczęły poruszać się powoli. Daiko był nieco niższy od Xala. Miał może z metr siedemdziesiąt, jak nie troszkę więcej. Miał na sobie białą zbroję z symbolem aktualnego króla Zella. Naramienniki zakrywały dobrze umięśnione ramiona. W ogóle był lepiej zbudowany od Xalanth’a. Granatowe, obcisłe spodnie okalały jego grube nogi. Poprawił śnieżnobiałe rękawiczki, a te aż zaskrzypiały.
-Jesteś mój. Tylko mój.-po tych słowach, złota aura otoczyła nogi chłopaka.
Sunęła ku górze, aż dotarła do włosów. Te podniosły się do góry. Były krótkie, więc wyglądał tak, jakby były nażelowane. Zmieniły swoją barwę na złotą. Daiko wszedł w stan ssj. Nawet jego futro na ogonie otrzymało barwę niczym cenny kruszec.
Xalanth wpadł w lekką panikę. Jak on, mógł pokonać kogoś w stanie super wojownika? Pot zaczął spływać po jego twarzy. Czuł jak do jego pleców zaczyna przyklejać się ubranie. Teraz jeszcze bardziej się bał. Kolejny raz przełknął ślinę. Zacisnął mocniej pięści.
Daiko zniknął z pola widzenia chłopaka i pojawił się tuż za nim. Ciarki przeszły Xala czując oddech przyjaciela na plecach.
-Najpierw pozbędę się twojej siostry i tej wywłoki.-Daiko szepnął chłopakowi do ucha-A potem...zabawię się z tobą.-dmuchnął mu w ucho, po czym zniknął.
Lewitował nad dziewczynami. Wyprostował dłoń, aby oddać strzał i tak też zrobił. Xalanth skupił się na tym, by jak najszybciej znaleźć się przy dziewczynach. Odbił się od ziemi, aby osłonić Mex i Treyę. Sam nie wiedział jeszcze jak, ale biała aura otoczyła jego ciało. Chciał je ratować. Musiał je ratować. W ostatniej chwili zasłonił je pchając na siebie, a potem na piach. Xalanth poczuł jak kula energii uderza w jego plecy. Ubranie na plecach spaliło się. Na ciele pozostał wypalony ślad. Chłopak syknął z bólu. Bolało, tak cholernie bolało. Zacisnął mocno powieki. Do oczu napłynęły mu łzy. Spojrzał ukradkiem na dziewczyny. Uśmiechnął się do nich. O nie, nie da ich skrzywdzić.
-Przeszkadzasz się bawić.-syknął Daiko i wystrzelił jeszcze dwie kule energii, które raniły Xalantha.
Ten krzyknął z bólu. Krew zaczęła spływać po jego plecach z poparzonych miejsc. Czuł jak ciepła ciecz wędruje w dół, po skórze. Zamknął jedno oko. Jeśli tak dalej pójdzie, to naprawdę będzie kiepsko. W sumie, on i tak się przygotował na to, że raczej zginie. Daiko zawsze był silniejszy od niego, zawsze. Teraz to już w ogóle nie miał możliwości, by wygrać.
Napastnik pojawił się za Xalem. Złapał go za włosy i podniósł do góry.
-Chcę się pobawić, a ty mi na to nie pozwalasz. Trzeba cię ukarać.-rzucił Xalem w prawą stronę.
Chłopak odleciał kilka metrów, dopóki nie zarył twarzą o piach. Musiał wypluwać z buzi to paskudztwo. Czerwony pyłek dostał mu się do ust. Wsparł się na rękach próbując wstać. Słyszał kroki Daiko na piasku. Drobinki pyłu, aż skrzypiały pod butami. Xalanth zacisnął zęby. Dolna szczęka mu drgała ze strachu oraz bezsilności. Nie czekając obrócił się błyskawicznie. Częściowo siedział na piasku. Ułożył ręce nad głową. Skupił się. Złota kula energii pojawiła się przy jego dłoniach.
-.....-Xalanth nic nie mówił, ale to przez to w jakim był stanie.
Użył Masenko. Nie włożył w atak całej siły. Za bardzo się bał. To był błąd. Złota fala energii skierowana w Daiko...cóż może i dosięgła celu, ale przeciwnik zablokował cios. Użył złotej aury ssj, aby rozdzielić promień na dwie części. Tym sposobem, zblokował atak Xalantha.
Źrenice chłopaka rozszerzyły się. Nie wiedział, że stan ssj to coś tak potężnego. Zaczął cofać się do tyłu. Szurał nogam oraz rękami. Strach powoli przejmował nad nim kontrolę. Dupskiem zostawiał ślad na piasku. Daiko nie przejmował się tym. Dla niego to była zabawa. Serum tak namieszało mu w łepetynie, że widok przerażonego przyjaciela wręcz bawił go i podniecał.
Daiko wykonał skok z obrotem. Skoczył tak, że Xalanth był teraz między jego nogami. Patrzył z góry na leżącego i przerażonego saiyanina. Chłopak uśmiechał się.
-Dostałem nową zabawkę, właściwie dwie. Zamierzam się nimi pobawić.-Daiko wyjął z kieszeni małą kuleczkę.
Xal nie rozumiał o co chodzi. Upuszczona przez napastnika kuleczka opadła na klatkę piersiową Xalantha. Jak tylko dotknęła jego ubrania wyszły z niej cienkie macki, które otoczyły leżącego. Uwięziły go. Ten nie mógł się w ogóle ruszyć. Mało tego, silna wiązka elektryczna poraziła go. Xal czuł jak prąd przenika przez jego ciało odbierając mu na chwilę świadomość. Upadł na piach. Cały drżał.
-Nie muszę przecież walczyć fair, prawda?-Daiko kucnął, po czym odgarnął Xalowi czarne kosmyki z twarzy.-Mały biedny, mały Xaluś.-dotykał policzka na wpół przytomnego sayianina.-Taki bezbronny, mały Xaluś. Co teraz zrobisz?-Daiko przesunął dłoń na jego szyję-Wtedy też nikt ci nie pomógł prawda?-wodził palcami po bliźnie Xala.-Teraz będzie tak samo!-zacisnął uścisk na szyi leżącego i podniósł go.-Powinieneś był wtedy zdechnąć! Powinien był cię ten idiota zabić!-uścisk zrobił się jeszcze mocniejszy.
Więzy, które ściskały Xala pękły. Chłopak zawisł prawie w bezruchu. Nie miał praktycznie sił, po takim wstrząsie elektrycznym. Xal złapał rękę Daiko. Zaczął wbijać palce w skórę, aby napastnik go puścił. To było bez skuteczne. Ten bowiem, przekierował kulę energii wprost na ciało Xala. Dowalił mu kolejną dawką elektryczną.
Xalanth próbował krzyczeć, ale nie mógł. Walczył o każdy oddech. Poruszał nogami, machał nim na wszystkie strony. Nie miał nawet sił sprzedać porządnego kopniaka Daiko. Nie dosięgał, a nawet jak mu się udało, to było niczym muśnięcie dla napastnika.
-Dość tej zabawy.-Daiko rzucił Xalem ładne kilka metrów.
Ten wpadł w piach, który uniósł się wysoko. Opadł na leżącego i ledwo żywego Xala, który ledwo co mógł się ruszać. Zaczął spluwać krwią. Serce łomotało mu jak oszalałe. Nadal miał problem ze złapaniem oddechu. Ciężko mu było zaciągnąć powietrze. Zaciskał pięści. Znowu się powtarzała historia. Znowu. Nie miał tyle sił by obronić tych, na których mu zależało. Dziewczyny nie dadzą rady Daiko. Nie, kiedy jest jako ssj.
Treya, która skryła się w ruinach, zaczęła się nerwowo rozglądać. Chciała jakoś pomóc Xalowi. Nie wiedziała tylko jak. Coś zaświtało w jej głowie. Miecz Xalantha! Zaczęła myśleć, gdzie go ma. No tak! Zbiegła szybko na dół, do gabinetu ojca rodzeństwa. Znalazła oręż chłopaka. Wyjęła go z pochwy i ruszyła ku górze. Szybkimi krokami, nie bacząc czy Mexmera coś woła, czy nie, ruszyła do Xala.
-Łap!-zawołała do chłopaka, chcąc rzucić mu miecz.
Rozjuszyła tym Daiko, który spojrzał w jej stronę. On wycelował w nią i strzelił. Treya odleciała kilka metrów. Zemdlała od razu. Miecz odleciał przeciwnym kierunku.
-Treya!-Xalanth krzyknął wyciągając rękę przed siebie.
Czy ona żyła czy już nie? Cios wydawał się potężny. Widział jak Treya upada bezwładnie na piach. Xal zaczął walić pięściami w piach.
-Znowu to samo! Znowu to samo!-Xal walił tan w ten piach, dopóki nie usłyszał śmiechu Daiko.
Najwyraźniej ta cała sytuacja go bawiła. Napastnik ruszył w stronę Treyi. Zszedł z poziomu ssj. Był prawie pewny, że Xalanth już mu nie zagrozi. Dziewczyny zaś, nawet bez ssj był w stanie się ich pozbyć.
-Zostaw ją słyszysz?! Zostaw!.
Daiko jednak nic sobie nie robił z krzyków Xala. Podszedł do leżącej dziewczyny. Wycelował w nią.
Xal wiedział, że jeśli się nie ogarnie, chociaż na te kilka minut, Daiko zabije Treyę. Widząc jak ten okłada kulami energii dziewczynę zacisnął mocniej powieki. Skupił całą swoją energię w swoim ciele. Użył białej aury, by podlecieć i złapać miecz. Xalanth wpadł w szał. Zacisnął pięści na klindze miecza. Czuł jak traci energię na trzymanie białej aury. Poza tym, ciało też zaczynało robić po swojemu. Zmarszczył brwi. Wykorzystał moment, gdy Daiko zajęty był znęcaniem się nad Treyą. Doleciał do niego, nadal z włączoną białą aurą. I właśnie wtedy, Daiko pożałował, że zszedł ze stanu ssj. Pewność siebie go zwiodła.
Jedno cięcie, wystarczyło, by zakończyć walkę. Xal ciężko oddychał, kiedy stanął na piasku po wykonaniu cięcia. Po ostrzu miecza spłynęła krew. Miała ciemnawą barwę. Dzisiejszej nocy Krwawy Księżyc był świadkiem największego poświęcenia Xalantha.
Daiko patrzył jak powoli zniża się jego pole widzenia. Potem jego oczy znalazły się na poziomie leżącej Treyi. Jego głowa spadła na piach. Wszędzie była krew. Z odciętej głowy, z przeciętych tętnic wytrysnęła krew. Ciało pozbawione głowy upadło na piach unosząc go nieznacznie.
Xal wbił miecz w czerwony pyłek. Ciężko oddychał, a głowę miał spuszczoną. Centralnie, tu gdzie padał cień rzucany przez jego głowę można było dostrzec jak piach zabarwia się naciemnawy kolor. Xal płakał. Jak uniósł łepetynę widać było łzy płynące z kącików jego oczu. Spływały po policzkach, aż opadały na piasek. Odwrócił się. Nie mógł uwierzyć w to, co zrobił. Zabił, zamordował swojego przyjaciela. Chociaż, czy ten tutaj to na pewno był jego przyjaciel Daiko? Przed oczami Xala pojawiły się obrazy, wspomnienia z czasów spędzonych z tym, którego zabił. Nie miał już siły wstać. Upadł na piach. Doczołgał się do Treyi. Dotknął jej policzka.
-Tylko nie umieraj….nie zdążyłem ci pobudować pięknego domu...słyszysz…-Xal wyciągnął ku niej rękę-Słyszysz...nie umieraj…-zaczął dotykać opuszkami palców, jej pokrwawione, ale nadal piękne lico.-Nie...umieraj…-łepetyna Xala upadła na piach.
Ręka zaś oparła się łokciem o podłoże, więc dotykała lica nieprzytomnej Treyi. Xalanth również stracił przytomność. Z wycieńczenia oraz przemęczenia.
To, co się dzisiaj wydarzyło, na zawsze zmieniło Xalantha, który pierwszy raz, bez wahania zabił. Zabił, swojego przyjaciela, by chronić dwie kobiety.

//OOC:
Trening koniec

Mam pozwolenie na chwilowe pokierowanie Trey
Wrzucam post przed postem Mex-Ona o tym wie, żeby skończyć trening i nie blokować Jej dalej gry fabularnej. Zajmij się mną siostrzyczko teraz


temat z treningami -> https://dbng.forumpl.net/t1058-treningi-xalanath-a#18263

Kiedy Xal nagle oberwał złotą obręczą, zdziwiła się. Od razu odwróciła się w kierunku z którego owa obręcz nadleciała. Dojrzała znajomą sylwetkę. W tym momencie doznała szoku, przecież to był Daiko, ale nie zachowywał się jak ich przyjaciel, było w nim coś... mrocznego. Nie wiedziała co zrobić, stała jak wryta, nie ze strachu, a ze zdziwienia. Mex nie miała kłopotów z zabijaniem i jeśli zaszła by konieczność zabiła by nawet jego. W tym jednak momencie nie bardzo wiedziała co robić. Patrzyła na to jak okłada Xala, chciała coś zrobić, próbowała obmyślić jakiś plan, jak go uratować. Cholerny Xal, próbował zgrywać rycerza na białym koniu, ona sama potrafiła też walczyć, może i była słabsza od brata ale za to o wiele sprytniejsza, a czasem to właśnie spryt zwycięża nad siłą. Kiedy nagle Treya rzuciła się do nich z mieczem Xala, próbowała ją zatrzymać, nie zdążyła jej jednak chwycić i oberwała kulą energii, a po chwili Daiko zaczął się nad nią znęcać. Wyjęła zza pleców swoją włócznie i rzuciła się na Daiko, ten jednak skutecznie parował jej ciosy, nie udało jej go nawet drasnąć, zamiast tego sama oberwała kulą i odbiła się od ściany. Nie straciła jednak przytomności. Plecy polały ją od uderzenia nie zamierzała się jednak poddać. Jednakże nie zdążyła nic zrobić bo nagle Xalanth... pozbawił Daiko głowy... Wyglądało to jej zdaniem widowiskowo i to w dwojaki sposób. Nie dość że ta pacyfistyczna cykada właśnie kogoś zabiła, to jeszcze z miejsca gdzie powinna znajdować się głowa tryskała istna fontanna krwi. Taa... całkiem niezłe widowisko... - Chyba jestem chora psychicznie - pomyślała o samej sobie. Wszak dziwne dosyć że ta makabryczna scena nie wywołała u niej spazm czy jakichkolwiek negatywnych odczuć. Wprawdzie szkoda jej było przyjaciela, ale skoro dał się omamić wrogowi to jak najbardziej na to zasłużył. NIe interesowało jej to czy był pod wpływem jakiegoś serum czy innego badziewia, skoro był, to znaczy że dał się złapać, był nieostrożny i sam na siebie wydał wyrok. Proste. Kiedy ciało Daiko zaczęło powoli opadać na piach, nie pozwoliła mu nawet opaść do końca. Kopnęła z całej siły truchło aż zatrzymało się na ścianie. Podbiegła do nieprzytomnego brata i Treyi. Próbowała ich cucić, jednak na nic to się zdawało. Oboje oddychali płytko i byli w kiepskim stanie. Zaniosła obojga do sypialni i położyła na łóżkach znalazła w apteczce jakieś bandaże i opatrzyła ich rany. Xal miał nieźle poparzone plecy, ale z uszkodzeń zewnętrznych to Treya wyglądała dużo gorzej. Mex miała tylko nadzieję że nie mają po uszkadzanych organów wewnętrznych. Nie była wszak medykiem, potrafiła tylko udzielić pierwszej pomocy, nic więcej.

Nie mieli wewnętrznych obrażeń. Przynajmniej Xalanth, bo co do Treyi to nie było pewne.
Saiyanin obudził się po jakiś dwóch godzinach. Nie wierzył, że zabił przyjaciela. To był dla niego jak jakiś pieprzony sen. Ignorował otoczenie. Przynajmniej przez dobre kilka minut. Rozejrzał się. Dziewczyny były całe. Treyia? Co z nią? Zerwał się z łóżka, aby podejść do dziewcyzny. Dotknął opuszkami jej policzka. Wodził delikatnie po skórze. Palcami zaczął wodzić po jej wargach. Dlaczego tak dziwnie zareagował widząc, że Daiko się nad nią znęcał. Wszystko było takie dziwne. Chyba się w niej nie zauroczył, prawda? Nie przestawał dotykać jej ust. Co Daiko jej zrobił. Podły...jak mógł? On akurat miał umiejętność opatrywania ran także sprawdził dokładnie bandaże jakimi ozdobione ciało dziewczyny.
Xalanth tylko westchnął po czym bez słowa wyszedł. Wrócił się jednak po sferę. Ukrył w bezpiecznym miejscu-mianowicie małej torbie. Złapał za pochwę od miecza. Poszedł go szukać. Po znalezieniu go, schował oręż do pochwy. Odnalazł ciało i głowę Daiko. Zaczął szykować grób dla niego. Najpierw wykopał spory dół, a truchło przyjaciela owinął w prześcieradło. Zakopał dół. Ułożył stertę kamieni, aby zrobić prowizoryczny nagrobek. Wbił też krzyż. Teraz, dwa groby stanowiły krajobraz ruin domostwa Braveheart. Xalanth przeżegnał się, złożył ręcę i zaczął się modlić. Jaka to była modlitwa, pozostała ona tylko między Xalem, a tym do kogo się modlił.
Spojrzał przed siebie spod przymkniętych powiek. Przeżegnał się jeszcze raz.
Sprawdził czy ma wszystko na miejscu i przy sobie. Poruszał nerwowo ogonem. Musiał go jednak wyciągnąć ze spodni, bo przeszkadzał jak jasna cholera. Na całe szczęście puchaty dodatek był jak najbardziej cały.
Z jakiegoś powodu poszedł jeszcze raz do Treyi. Przyglądał się jej z daleka. Stał w przejściu, opierał się o framugę. Poruszał puchatym dodatkiem, to na prawo to na lewo. Podszedł w końcu do nieprzytomnej Treyi. Wodził wzrokiem po całej jej posturze, aż zatrzymał się na licu dziewczyny. Położył rękę na jej klatce piersiowej. Pochylił się. Najpierw delikatnie musnął wargami jej wargi, a potem pocałował. Sam nie wiedział czemu to zrobił. Może dlatego, że czuł się winny, że zamiast ją bronić, naraził na niebezpieczeństwo. Podszedł do siostry. Położył jej rękę na ramieniu. Chciał coś powiedzieć, ale tylko spojrzał na Treyę po czym wyszedł.
Nie było mu dobrze z tym wszystkim, z tą całą sytuacją. Jakby był silniejszy, to Treya nie byłaby teraz w takim stanie, a Daiko...nie musiałby go zabijać. Uderzył w ścianę od domu. Spory fragment zabudowy odleciał kilka metrów. Xal był wściekły na siebie, za do, że dał taką plamę. Musiał coś z tym zrobić. Nie mógł pozwolić sobie na takie coś następnym razem. Wyszedł na zewnątrz.
Podszedł do najbliższego drzewa, aby uderzyć w nie z całej siły jaką posiadał. Drzewo przewróciło się z hukiem.
Xalanth upadł na kolana. Zaczął walić pięściami w podłoże, a do tego płakał. Jak dziecko. Wyprostował się, siedząc dalej na kolanach. Patrzył na niebo, które powoli dawało znać, że zbliża się ranek. Xal zamknął oczy…

Umysł Xalantha

...otworzył oczy i siedział nad jeziorem. Miał na sobie ubranie od gatonsów, a na plecach miecz. Poruszał powoli puchatym dodatkiem. Xal westchnął. Wyjął kulkę. Obejrzał ją, po czym wrzucił do jeziora. Ta zmieniła kolor. Wszystko teraz odbijało się w tafli jeziora.
-Jesteś beznadziejny Xalanth, wiesz?-złoty cień pojawił się za Xalem.
Ujął go w pasie, a drugą rękę położył na jego podbródku. Przesunął palcami po jego wargach. Docisnął jego plecy, do swoich pleców. Xal mógł poczuć żar bijący od postaci. Zadrżał cały. Nie miał siły się ruszać. Złote palce zawędrowały do buzi Xala. Wręcz zostały mu wepchane do środka. Saiyanin chciał się wyrwać, ale nie mógł. Złoty ogon okręcił się wokół małpiego dodatku chłopaka.
-P...puść…-Xal szepnął.
Czuł jak wzrasta w jego ciele temperatura i robi mu się gorąco. Zamknął oczy i zaczął drżeć. Czy on właśnie był molestowany przez swoje alter ego czy cholera wie co? Czy on, aż tak bardzo potrzebował drugiej osoby, że jego myśli zaczynały krążyć wokół tego?
Xal został położony na brzuch. Odczuwał wilgoć i zapach świeżej trawy. Całe jego policzki spowił różany kolor. Z jego ust wydobył się cichy pomruk, a potem kolejny i jeszcze kolejny. Wyciągnął ręce przed siebie. Chciał uciekać, ale coś odebrało mu siły. Najgorsze było to, że ciało nie chciało go już słuchać. Wbił palce w ziemię, zaciskając pięść na trawie. Zamknął powieki. Czemu to wszystko było takie cholernie realne? Czuł jak jego ciało przeszywa fala gorąca, pomieszana z bólem. Kryształowe łzy spłynęły po policzkach Xala.
Nie wiedział ile to trwało, ale wszystko go bolało. Zwłaszcza dolne partie ciała. Złota postać odgarnęła kosmyki jego włosów z czoła, po czym ucałowała go w nie.
Xalowi chciało się płakać. Brwi drżały mu tak samo jak powieki. Czuł się zbrukany, a przede wszystkim brudny. Dlaczego spotkało to właśnie jego?
Złota postać stała tak chwilę nad leżącym Xalanthem.
-Jeszcze do ciebie wrócę, Słoneczko.- szepnęła po czym odeszła.
Zniknęła gdzieś w cieniu drzew.
Xal zamknął oczy, chciał wrócić do domu...

Świat rzeczywisty

Xalanth ocknął się. Leżał na piasku. Wszystko go bolało. Drżał cały z powodu bólu. Nie miał siły wstać. Nie rozumiał, przecież to wszystko działo się w jego głowie! Czemu czuł tam ból? Czemu czuł w dolnych partiach mokro? Rozpłakał się. Nic już z tego nie rozumiał! Walił pięściami w piach. Ten unosił się ku górze. Co się z nim działo. Ukrył twarz w rękach. Leżał tak i płakał jak małe i bezbronne dziecko. Już sam nie wiedział, co się dzieje. Niech ktoś go po prostu teraz, tylko przytuli. Nic więcej.

Uważnie obserwowała co robi Xalanth. Stała z założonymi rękoma i czekała na rozwój sytuacji. Puściła płazem gdy ten dotykał twarzy Treyi. Wodziła za nim wzrokiem, a kiedy wyszedł na podwórze, obserwowała go przez okno. Grób dla Daiko? Jakie to żałosne, po tym co zrobił to by chętnie jego ciało nabiła jeszcze na pal, a co? Tak dla zasady. A ten jeszcze się żałośnie modlił. Prychnęła, po czym splunęła na podłogę. Najwidoczniej po zakopaniu Daiko postanowił wrócić jeszcze do sypialni. Nadal bacznie go obserwowała, nie mówił nic, więc i ona nie zamierzała się odzywać, nie usłyszała nawet głupiego dziękuje. Zresztą nieważne, kiedy bezczelnie pocałował nieprzytomną Treyę to już nie wytrzymała. Podeszła bez ostrzeżenia i przywaliła mu pięścią w łeb.
- Jak chcesz ją całować zboczeńcu to może jak się obudzi, a nie. Będziesz mi tu na moich oczach molestował dziewczynę która jest jeszcze nieprzytomna... Wstyd mi za Ciebie, nie wiem jakim cudem możesz być moim bratem... dobrze ze przynajmniej nie odziedziczyłam po tobie twoich zboczonych zapędów.
Zdenerwował ją, nie lubiła gdy jej brat się zachowywał jak ostatni zboczeniec. Cholerna zboczona, niewdzięczna i (pacyfistyczna?) cykada... Ponownie wyszedł, tym bardziej chyba porozmyślać, bo znowu wyglądał na takiego co się zamknął w swoim świecie... co ona z nim ma. Po krótkiej chwili zauważyła że znowu zaczyna szaleć, najwyraźniej nie potrafi sobie z tym wszystkim poradzić. Weschnęła, po czym wolnym krokiem udała się do niego. Kiedy ten znowu zaczął ryczeć jak mała dziewczynka, zastanawiała się czy go nie przytulić. Biorąc pod uwagę jak ją potraktował po tym jak odszyfrowała wiadomość i teraz nawet nie powiedział głupiego "dziękuję" nie zasługiwał na to w żadnej mierze. Serce jej trochę miękło, broniła się sama przed sobą. Z jednej strony chciała go jakoś pocieszyć, z drugiej jego zachowanie było karygodne... Ostatecznie jednak zmiękła i przytuliła brata. Jednak jeśli znowu spróbuje ją odepchnąć to już nie będzie taka miła. Wtedy Xal pożałuję swojej decyzji.

Nie komentował słów siostry. Niemniej mocno się do niej przytulił, czując jej ciepło. Skrył twarz w zgięciu jej szyi. Bycie uczuciowym facetem nie było fajne. Zacisnął uścisk na jej ubraniach na plecach.
-Dziękuję, że jesteś siostra.-otarł się o jej kark.-Wybacz mi siora. Nie jestem dostatecznie silny, aby cię ochronić. Jakbym był silniejszy, Treya nie byłaby w takim stanie, w jakim jest teraz, a Daiko...A Daiko...-Xal rozpłakał się na dobre.
Zabicie przyjaciela było czymś bolesnym dla Xala. Pokazał to tylko siostrze, swojej kochanej Mexmerze.
-Jakby był silniejszy, uratowałbym rodziców.-przytulił siostrę do siebie, najczulej jak potrafił.-Jestem beznadziejnym bratem.-owinął swój ogon wokół ogona siostry.-Mex, bałem się, że cię stracę, że Daiko mnie zabije, a on ciebie...tak samo jak i Treyę…-drżał cały-Nie mogłem pozwolić, by Daiko zrobił ci krzywdę, ale z powodu mojej słabości Treya jest teraz w kiepskim stanie.-skrył siostrę w ramionach.-Kocham cię siostrzyczko, kocham cię najbardziej na świecie.-ujął jej policzki, po czym spojrzał jej w oczy.
Ucałował ją w czoło.
-Dziękuję, że jesteś siostrzyczko.- patrzył jej prosto w oczy.
Ponownie ją przytulił.
-Zaopiekujesz się Treyą? Ja polecę do pałacu, żeby zdobyć te dokumenty na niewinność rodziców. Świetnie się spisałaś z Treyą.-pogłaskał siostrę po głowie i jeszcze raz ucałował w czoło.
Dłonie przełożył na jej ramiona.
-Zrobię wszystko byś była ze mnie dumna, obiecuję.-ucałował dłonie siostry.
Patrzył jej w oczy. Nadal ogonem trzymał jej ogon.
-Wiesz, przydałoby się rozszyfrować dane w komputerze ojca. Ma tam, może jakieś informacje o artefakcie spełniającym życzenia. Znaczy jest dokument, jakiś plik, ale może da się znaleźć coś więcej. Jeśli go znajdziemy...może..może zwrócimy rodzicom życie?-wodził wzrokiem po licu siostry-Rozumiesz? Może...może znowu moglibyśmy ich zobaczyć!-radość malowała się na twarzy Xala-Masz jeszcze jakieś informacje dla mnie, odnośnie miejsca ukrycia dokumentów?-Xal spoważniał.
Czekał na odpowiedź.

Patrzcie go, czyżby nagle zrozumiał jaki błąd popełnił? Przecież ona zawsze przy nim jest kiedy zachodzi taka potrzeba, może i czasami zachowuje się jak zadufany dupek, ale mimo wszystko jest jej bratem i nic tego nie zmieni. Miała ochotę go znowu trzepnąć za to że się nad sobą tak rozczula, ale postanowiła mu darować tym razem.
- Przecież zawsze jestem, głupku. I przestań się nad sobą rozczulać, sama też potrafię sobie poradzić, nie jestem małym dzieckiem.
Co z tego że była od niego młodsza? Nie była dzieckiem, a saiyanką, wojowniczką. Ona też potrafiła walczyć, mimo że była od Xalantha słabsza. Ale niech on się nad sobą nie użala że mógłby być silniejszy i tak dalej. "jakby był silniejszy to by uratował rodziców", co to za bzdury.
- Uspokój się Xalanth, do cholery. Jakbyś wiedział że się przwrócisz to byś sobie usiadł, więc przestań biadolić od rzeczy i weź się w garść. Życie to nie bajka.
Od tych wyznań zaczynało ją już brać na mdłości. Starała się rozumieć to, że Xal jest uczuciowy, no ale niech nie przesadza, bo to właśnie jego uczuciowość jest jego słabością, którą przeciwnik skutecznie obraca przeciw niemu.
- Ja Ciebie też kocham brat, ale weź się w końcu w garść. Jak dalej będziesz do walk podchodził tak emocjonalnie to stracisz nie tylko mnie, ale stracisz własne życie. Starczy tych czułości, czas się wziąć za siebie.
Jakaś kara za to jak ją wcześniej potraktował musi być. Poza tym prawdę mówiła. Czas najwyższy wziąć się za siebie jeśli mają cokolwiek zdobyć, oczyścić swe imię i zdobyć ten cały mityczny artefakt, jeśli rzeczywiście istnieje.
- Tak, zajmę się tym i będę się opiekować Treyą, tylko nie daj się złapać. Dokumenty znajdują się w pałacu, we wschodnim skrzydle, naprzeciwko ostatniego okna korytarzu za zielonym gobelinem. Tam powinna być wmurowana kasetka, a w niej wszelkie dokumenty.
Zamierzała jak najprędzej zająć się rozszyfrowywaniem komputera ojca, kto wie, mogło być w nim więcej niż to co znalazł Xal. Trzeba będzie poszukać głębiej w systemie, oraz postarać się przywrócić skasowane pliki.

On znał swoje słabości doskonale, ale pokazywał je tylko przy siostrze. Normalnie, ukrywał się w tylko sobie znanych miejscach. Dzięki gatonsom, jakoś sobie z tym wszystkim zaczął radzić. Prawie, bo jego mentalna i duchowa strona zaczynała się zmieniać. Nie pojmował tego. Jak nic, będzie mu potrzebna jakaś boska pomoc, aby to wszystko zrozumieć. Nie przypuszczał, że próba pogodzenia stanu umysłu, duchowego z ciałem wcale nie jest taka łatwa, jak mu się wydawała. Niemniej wiedział już, czego chciał. Jaką obrać w życiu drogę-zostanie, a i owszem wojownikiem, ale także kimś w rodzaju duchowego przewodnika. Tak, dokładnie. Najpierw jednak musiał zamknąć sprawy z przeszłości. Tak, musiał. To było teraz priorytetem.
Słuchał z wielką uwagą tego, co mówiła Mexmera. Zanotował sobie w głowie to, ten szczegół. Niby to wydawało się takie łatwe, ale przecież nie będzie łatwo dostać się do pałacu. Skinął głową do siostry i ucałował ją w czoło.
-Dam sobie radę. Trochę więcej wiary we mnie.-pogłaskał ją po głowie po czym odleciał.
Dobrze pamiętał drogę do pałacu. W końcu spędził tam sporą cześć swojego życia. Czy się bał? Ba i pewnie, że się obawiał. Przecież oficjalnie, nadal są dezerterami i dziećmi morderców króla. Przygryzł dolną wargę, kiedy nad tym myślał. Daiko, który miał im pomagać był martwy, sfera od zdrajcy też może nie pomóc. Poza tym, jaką miał pewność, że te dokumenty tam na pewno są, skoro jego przyjacielowi odbiła kobla z niewiadomego powodu?
Zatrzymasł się w powietrzu. Co on miał teraz robić? Spojrzał w górę, w niebo. Zamknął oczy, po czym złączył ręcę do modlitwy.
-Proszę, jeśli mnie tam na górze słyszycie. Dajcie mi odwagi. Pomóżcie stanąć na nogi i doprowadzić się do ładu. Mam z tym problem. Obrałem za cel zostanie wojownikiem, który będzie oddany wam. Proszę, dajcie mi kogoś, kto zostanie moim duchowym mentorem i opiekunem. W zamian oddam wszystko co posiadam w boskie posiadanie, swoje życie, ciało duszę. Chcę być kierowany przez boską mądrość. Pozwólcie mi jednak być sobą, kochać, złościć się. Nie karzcie mi zmieniać swojej natury. Jestem wojownikiem, czasem pycha przejmuje nade mną kontrolę, ale chcę to zmienić. Chcę nad tym pracować, chcę pokazać, że bycie wojownikiem nie oznacza używania tylko siły. Proszę…-otworzył oczy, patrzył w niebo, a ręce dalej miał złączone-Wraz z modlitwą oddaję moją energię, jeśli jej potrzebujecie weźcie ją. Jest wasza.-uśmiechnął się.
Przeżegnął i ruszył przed siebie. Wprost do pałacu, nie będąc pewnym, co tam zastanie…

z.t -> kierunek pałac

Spojrzała jeszcze za nim jak poleciał, po czym przysiadła do komputera. Co jakiś czas zaglądała do Treyi czy się nie obudziła, póki co jednak spała. I dobrze potrzebowała odpoczynku, no i Mexmera mogła spokojnie popracować. Kto wie, w komputerze ojca mogą być jakieś dane które Treya nie koniecznie powinna zobaczyć. Najpierw próbowała złamać zabezpieczenia kodowe, co do łatwych zadań nie należało, ojciec wiedział jak zabezpieczyć pliki przed niechcianymi oczami. Wszelkie proste hasła które ojciec mógłby wprowadzić nie działały, próbowała imion, nazwisk, adresów nawet, nic jednak z tego nie pasowało. Postanowiła to odłożyć na później i najpierw zająć się odrobinę prostszym zadaniem. Postanowiła spróbować odzyskać skasowane ostatnio pliki, wiedziała że to możliwe, każdy plik skasowany z dysku twardego posiada szkielet, którego nie widać, ale przy odrobinie wiedzy i umiejętności można wychwycić te szkielety i za ich pomocą przywrócić pliki, bądź dokumenty. Sprawdzała wszystko co się dało, póki co trafiała jednak na same śmieci, albo mało istotne rozmowy, zachowywała je jednak, bo być może, kiedy zbierze wszystko do kupy to będzie miało to, jakąś kluczową rolę. Nadzieja matką głupich jak to mawiają, ale każda matka swoje dzieci kocha... chyba.
Nieważne to zresztą. Znów spojrzała do Treyi, albo się zaczynała budzić, albo coś jej się śniło, bo zaczęła kręcić się po łóżku jak osika. Siadła przy niej i chwyciła jej rękę.

Wokół domu Braveheartów, a także w nim zrobiło się bardzo cicho.
Jeden z pokoi wypełniło zajadłe klikanie. To Saiyanka, drugie dziecko ze znanego rodu, obecnie pomazanego znamieniem zdrady, zajmowała się zgłębianiem tajemnic dysku twardego komputera swojego ojca… Panował względny spokój…
- Aaah!
Treya usiadła raptownie na posłaniu, unosząc jedną rękę w obronnym geście nad głową. Zastygła tak na moment, zamrugała i odetchnęła wolno, po czym przeniosła skołowany wzrok na siedzącą Mexmerę. Policzki się jej zaróżowiły gdy dostrzegła, że dziewczyna trzyma ją za dłoń, acz naraz sobie coś przypomniała.
- C-co się stało? Gdzie jest Xalanth? Czy on… Co się stało z tamtym wojownikiem? Ch-chyba go nie zabił…?! – wargi halfki zaczęły się trzęść, mocno złapała ją za rękę i chcąc jeszcze o coś spytać, gdy nagle zbladła i niemal osunęła się Mexmerze z łóżka. Uderzenie Daiko musiało dawać się jej jeszcze we znaki, z nosa popłynęła jej krew. – Słabo mi… – poskarżyła się cichutko, drżąc jeszcze z przejęcia.

A więc odzyskała przytomność, bardzo to cieszyło Mex, przynajmniej dzięki temu wiedziała że nic jej nie jest. Nagle Treya się dziwnie na nią spojrzała i zaczęła pytać co z Xalem. No tak, w sumie budząc się i widząc taki obrazek, mogła sobie pomyśleć różne rzeczy, Mex o tym nie pomyślała.
- Nie martw się o Xala, z nim wszystko w porządku, poleciał do pałacu po te dokumenty, z pewnością nic mu nie jest.
A przynajmniej miała nadzieję że rzeczywiście nic mu nie jest, ta cholerna cykada wiecznie wpada w kłopoty. No ale cóż, będzie jak będzie, teraz Mex musiała się zaopiekować Treyą. Szybko przygotowała jej coś do jedzenia i tak siedziała przypatrując się jej... Była śliczna, a co gdyby tak... Sama nie wiedziała co robić, z jednej strony miała na nią ochotę, z drugiej miała być takim samym zbokiem jak jej przeklęty brat. I tak źle i tak nie dobrze. Postanowiła jednak złożyć pocałunek na jej policzku. W końcu raz kozie śmierć, kto nie ryzykuje, ten nie żyje.

- Dokumenty..? - zaczęła nic nie rozumiejąc, ale więcej pytań nie zadawała. Leżała dłuższą chwilę by odzyskać siły, po czym usiadła i przyjęła jedzenie zrobione “na szybko”. Chyba jej organizm tego potrzebował.
- Dziękuję… Już mi lepiej. Może, może pójdziemy go poszukać? Trochę się ma… - spłoniła się od jej całusa i odsunęła speszona, unosząc obie dłonie, jakby miała zamiar machać nimi na oślep. Patrzyła na Mexmere pąsowa - Cz-cz-czemu t-to zrobił-łaś..? - odruchowo złapała za starą poduszkę i zasłoniła się nią, zerkając na Saiyankę. - R-robisz jak ten bandyta, co chciał mnie pocałować a p-potem… - urwała nagle. Wyglądało na to, że zanim trafiła tutaj na Xalantha to sporo rzeczy się działo...