Ruiny domostwa Braveheart

Leciał, sam nie wiedział ile godzin. Musiał też, po jakimś czasie założyć specjalne okulary. Pełnia była tuż tuż, wiec zabezpieczenie było konieczne. Coby siew bezmózgą małpę nie zamienił. Fakt faktem, zaczynało się ściemniać. Niebo nad planetą było jak zawsze piękne i śliczne jak zwykle. Od razu, na ustach Xalanth’a pojawił się uśmiech. Powróciły wspomnienia z dzieciństwa. Potrząsnął głową, nie czas na to był! Trzeba było, jak najszybciej dostać się do  domu!
Czuł różną aurę dookoła. Tyle się tutaj zmieniło. Lecąc tak widział jakie zniszczenia jawiły się na planecie. Nie tak ja zapamiętał. Nie tak. Zmarszczył brwi na samą myśl o nowym królu planety. Skończony drań. Nie powinien się w ogóle urodzić. Ewentualnie szkoda, że nie wydało się wcześniej to co zaplanował. Zabił tylu niewinnych. Skurwiel jeden. Tak, dla Xalanth’a był skurwielem. Nienawidził króla z całego serca. Życzył mu śmierci oraz tego, by zapłacił za swoje zbrodnie. Nawet jak na Sayinów, to była przesada, jeśli chodzi o jego zachowanie i traktowanie innych. Władza silną ręką wiadome, ale trzeba zdobywać poparcie innych szacunkiem, a nie siłą groźbami i chamstwem. Przysiągł sobie, że go dorwie i odpłaci mu się za rodziców.
Xalanth wylądował. Jego nogi dotknęły ziemi. Jego dom...ważne, że w ogóle stal. Zawsze będzie można, spróbować go odbudować Ogon młodzika poruszał się nerwowo. Bał się wejść. Obawiał się tego, co zastanie w środku.
Podszedł do drzwi wejściowych. Pchnął je mocno, a te otworzyły się. Zakrył nos. Śmierdziało. Nie minęła jednak chwila, kiedy przyzwyczaił się do tego odoru. Poczuł jakieś ukłucie w sercu, kiedy wszedł do środka. Dom, tu gdzie kiedyś czuł się bezpieczny, teraz był całkiem zniszczony. Oczyma wyobraźni Xal przywoływał wspomnienia z rodzicami. Szczęśliwe dni, które minęły bezpowrotnie, prawdopodobnie na zawsze.
Ogon poruszał się dość nerwowo. Starał się być spokojny, ale nie potrafił zbytnio. Czuł, że działo się tutaj coś złego kiedy opuścił z siostrą Vegetę. Stanął w przejściu prowadzącym do kuchni. Przygryzł dolną wargę. Ktoś musiał się dostać tędy, przez dach. Wszedł do środka. Wszystko zgrzytało pod jego butami. Podszedł do stołu. Przejechał opuszkami palców. Czuł jakąś pustkę, która narastała z każdym krokiem. Nagle zapragnął rzucić się matce i ojcu w ramiona. Usłyszeć ich głos. Zatrzymał się na środku pomieszczenia. Spojrzał w górę, aby przyjrzeć się wielkiej dziurze. Jakiś chłód otulił jego ciało. Musiał rozmasować ramiona z tego wszystkiego. W oczach zaszkliły się łzy, z którymi usilnie walczył.
Podszedł do jednej z szafek. Dostrzegł tam kubek z napisem “Najlepszy ojciec na świecie”. Powoli wyciągnął rękę w stronę szafki. Drżące palce dotknęły naczynia. Przypomniał sobie jak razem z siostrą kupili go ojcu, na jego pięćdziesiąte urodziny. Zabrał szybko rękę. Przycisnął ja do piersi.
-Tato...-szepnął cicho zaciskając powieki.
Powtarzał, że nienawidził ojca, a teraz? Tak cholernie mu go brakowało tak bardzo. Zrozumiał, że strofowania rodziciela były potrzebne. Dotarło do niego, że ojciec miał rację traktując go czasami tak surowo. Ile by dał, by znowu pokłócić się z ojcem o jakąś głupotę. Potem by weszła matka i ich skarciła, razem z siostrą. Odwrócił głowę w stronę drzwi. Przypomniał sobie taka jedna scenkę, kiedy to kłócił się z ojcem o źle zmyte naczynia. Zjawiła się matka z Mexmerą i zaraz ustawił ich do pionu. Xalanth przełknął ślinę. Zaczynało mu zasychać w gardle.
Wyszedł szybkim krokiem z kuchni. Zajrzał do salonu. W sumie tam najpierw mógł skierować kroki. Sam nie wiedział czemu władował się najpierw do kuchni. Kolejne wspomnienia pojawiły się w głowie Saiyain’a. Może i rodzice nie mieli dla nich zbytnio czasu, byli kim byli, ale zawsze przywozili im prezenty. Opowiadali o planetach, które odwiedzali w czasie delegacji. Xalanth znowu poczuł ukłucie w sercu. Zaczął nerwowo przecierać oczy. Nie, nie będzie płakać. Nie...walczył z emocjami, które coraz bardziej targały chłopakiem.
Coby dostać się dalej musiał wspiąć się na rozwalone schody. O lataniu nie było mowy. Jakoś przedostał się na drugą stronę. Wszedł do łazienki i...zamarł. W wannie wciąż leżał szkielet jego matki. Sparaliżowało go. Nie potrafił się ruszyć. Już nie powstrzymywał łez. Te spływały po jego policzkach, aby móc spaść na podłogę zostawiając mokry ślad. Xalanth zakrył usta rękami. Może i był facetem, ale nawet największego twardziela uderzyłby taki widok. Nie potrafił wydobyć z siebie słowa nic, kompletnie.
Dopiero po chwili podbiegł do wanny i klęknął przed nią. Złapał się rękami o brzeg wanny, podobnie jak czoło. Płakał. Nie wytrzymał. Nie dał rady walczyć z emocjami, po prostu nie dał.
-Mamo, co oni ci zrobili...mamo...mamusiu...-jego głos zaczął drżeć-...gdybym tu był to mógłbym cię uratować...i ciebie i tatę...-podniósł głowę i przyjrzał się czaszce, której dolna szczęka została wybita.
Drżącą dłonią dotknął kości policzkowej kościotrupa. Usta poruszały się lekko gdy tylko dotykał opuszkami palców kości.
-Mamusiu...-jego głos był pełen smutku oraz bólu.
Pociągnął nosem. Sam nie wiedział czemu, ale pociągnął kościotrupa. Wyciągnął z wanny i przytulił. Zaczął się bujać do przodu i do tyłu. Serce Xalanth’a było rozkruszone. I co z tego, że był wojownikiem? Nie miało to teraz znaczenia. Nie mógł sobie wybaczyć, że on i siostra byli bezpieczni na innej planecie, a oni...a oni umierali najpewniej w męczarniach.
Właśnie...ojciec...chłopak zaczął się zastanawiać, gdzie on jest...Wstał. Wszystko było mu obojętne. Kościotrup upadł na podłogę wydając specyficzny dźwięk uderzania kości o drewno. Xal ledwo stał na nogach. Ogon opuszczony w dół, w ogóle się nie poruszał. Chwiejnym krokiem wyszedł z łazienki. Od tego wszystkiego zrobiło mu się nie dobrze i zwymiotował. Wytarł usta. Spojrzał w stronę schodów. Domyślał się, że truchło ojca na pewno jest na górze. Skierował tam zatem, swoje kroki. Każdy krok krok, jaki wykonywał sprawiał mu trudność. Miał wrażenie, że ciało stało się bardzo ciężkie. Pobieżnie zerknął na swój i siostry pokój. Nie, tam ojca nie było więc musiał być...w sypialni. Chłopak stał tak chwilę. Walczył z myślami wejść czy nie wejść. Dał jeden krok, potem drugi. Sekundy stawały się minutami, a minuty godzinami. Zaczynał trochę żałować, że tutaj przyleciał. Zbliżył się do wejścia do sypialni. Położył drżącą dłoń na framudze i zajrzał do środka. Kolejna wizja z dzieciństwa powróciła. To jak wbiegali do tego pomieszczenia, żeby obudzić rodziców. To tutaj, jak został sam, zrobił coś paskudnego. Zabrał dziewictwo takiej jednej Saiyance, a przy okazji on przestał był prawiczkiem. Dostał niezłą burę za to.
Wizja szybko zniknęła kiedy dostrzegł kościotrupa swojego ojca. Bardzo powoli ruszył w stronę truchła. Drżał cały. Nogi to już w ogóle zrobiły się ciężkie. Tak jakby były z ołowiu. Upadł na kolana przed kościotrupem. Zaciskał pięści. Kilka razy uderzył w podłogę. Siedział tak na klęczkach ze spuszczoną głową w dół. Rozpłakał się na dobre. Całe policzki miał czerwone, ozdobione płynącymi przez nie łzami. Z nosa ciekła woda. Pociąganie nosem nic nie dawało.
-Powtarzałem, że cię nienawidziłem, żebyś zniknął z mojego życia...-zaczął dukać-...a teraz, kiedy to się stało, wiem jak bardzo się myliłem...teraz kiedy i ciebie i mamy nie ma tu obok...-przygryzł dolną wargę.
Zamknął powieki, chcąc powstrzymać łzy jednak to było bezskuteczne. Spojrzał na trupa ojca. Dostrzegł, że ten coś trzyma w dłoni. Coś srebrnego. Xalanth otarł łzy, żeby lepiej widzieć. Podczołgał się, żeby zobaczyć co to było. To był srebrny medalion, który po otwarciu miał w sobie zdjęcie Xala, Mex oraz ich matki. Zimny dreszcz przeszedł przez całe ciało Saiyanina. Jednak ojciec musiał ich kochać skoro nosił ten medalik przy sobie. Xal zacisnął pięści na medaliku i docisnął do piersi. Cały drżał. Siedział tak i płakał. Czuł jak to wszystko zabiera mu chęci do życia, ale narasta gniew. Gniew i nienawiść. Coraz bardziej chciał dorwać króla i urwać mu łeb przy samej dupie.
Xalanth zacisnął zęby i zaczął przełykać ślinę oraz to co spływało mu do gardła. Świat zaczął mu wirować dookoła. To było za dużo, zdecydowanie za dużo. Nawet jak na kogoś takiego jak on. Zrobiło mu się ciemno przed oczami i zemdlał. Upadł niedaleko kościotrupa ojca. Prawy policzek dotknął porozrzucanych kawałków drewna leżących na podłodze. Na pewno, jak się obudzi zostanie ślad. Trzymał w zaciśniętej pięści medalik. Oddychał spokojnie. Łzy jeszcze zdobiły jego różane policzki, a z nosa ciekła woda. Kwestia czasu kiedy łzy wyschną, w woda przestanie cieknąć. Póki co, Xalanth stracił przytomność od stresu oraz wyczerpania płaczem.

Podczas rozglądania się po domostwie Xalanth coś widział. Coś w niewielkim kąciku oka, co umykało jego świadomości, jakby specjalnie ukrywało się przed nim. Zwyczajna istota by tego nawet nie spostrzegła, ale on, znający doskonale to miejsce wiedział, że coś było nie tak. Każda kolejna sekunda spędzona na oglądaniu domu skutkowała na jeszcze jednej, niespodziewanej ciarce pędzącej cwałem po plecach, w górę i w dół, gdzie zatrzymywały się na dłuższą chwilę, po czym ponownie, na ułamek sekundy biegły w górę, by ponownie na dłużej zatrzymać się na dole. Coś się ewidentnie nie zgadzało, ściany, sufity, podłogi... Nie dawało to chłopakowi spokoju. Wszystkie postacie z wytartych, gdzieniegdzie nadpalonych obrazów, spoglądały groźnie z góry na niego, jakoby wymagając pomyślunku, kombinowania. Podłoże skrzypiało strasznie pod nogami, a jego cichy pogłos dodatkowo wzmagał efekt.
Cichy wiatr muskał Xala po policzku, lekko, pytająco. Jak gdyby szukał odpowiedzi na pytanie:

OCC: Jak widzisz, zagadka. Przypatrz się dokładnie opisowi i kombinuj.

Nie zwrócił, na początku na to uwagi. Uciekło mu to gdzieś, przynajmniej na razie.

Odgłos kropel spadają z góry, zderzający się powierzchnią pokrytą wodą. Zaraz, to nie są zwykłe krople, to łzy, łzy sayina. Targanego tęsknotą, smutkiem oraz żalem jest kierowany. Odbicie jego takie smutne, niewyraźne się staje ilekroć łza tafli dotknie. Jak tylko krąg wody się uspokoił, dało się dostrzec całą sylwetkę chłopaka. Nie miał ubrań, ale nie wyglądało na to, że odczuwa jakikolwiek chłód. Otarł łzy, które ciskały się do oczu. Rozejrzał się dookoła. Wszędzie było pusto oraz panował lekki półmrok. Tylko niewielka poświata oświetlała miejsce, na którym stał Xalanth. Kolejny raz spróbować otrzeć łzy. Kilka z nich, jednak uciekło przed jego ręką. Szybko spłynęły po policzku, muskając delikatnie skórę. Na końcu swej podróży zjednoczyły się z taflą wody. Wodne kręgi, ponownie zniekształciły odbicie Xala.
Chłopak powoli poruszał ogonem. Gdzież on był? Czy to jego umysł, płatał mu figle? Całkiem możliwe. Spojrzał na swoje dłonie. Czuł, że ma ciało, co za tym idzie, chyba nie umarł prawda? Prawda? To pytanie rozniosło się echem, jakby pomieszczenie w jakim był czytało mu w myślach. Wzdrygnął się i rozejrzał jeszcze raz. Wtedy, dostrzegł niewielkie światło w oddali. Zaczął iść w tamtą stronę. Słyszał głosy, znajome głosy. Rodzice? przecież oni umarli...przyspieszył kroku. Stopy coraz szybciej poruszały się po powierzchni pokrytej wodą. Rozpryskująca się, przezroczysta ciecz wydawała cichy dźwięk. Zagłuszało go jednak to ,co robił Xalanth.
Nim się chłopak zorientował już biegł przed siebie. Tak, to byli rodzice! Musiał ich zobaczyć. Starał się zdążyć. odczuwał, że jeśli się nie pospieszy, to nie zdąży ich złapać. W trakcie czynności, jaką aktualnie robił dostał ubranie. Swoją zbroje, tą którą dostał po wstąpieniu w szeregi elitarnych rycerzy króla. Peleryna łopotała na w rytm ruchów. Oddech mu przyspieszył. Wbiegł w światło, oślepiające światło. Nie widział przed dobre kilka sekund.
odzyskawszy wzrok zastał półmrok. Dał krok do przodu i uderzył o coś. Spojrzał w dół i przeraził się. To była głowa jego matki. Zakrył twarz ręką. Łzy same cisnęły się do oczu. Rozejrzał się. Ciemnozielone oczy przepełnione były strachem i paniką. On sam zaś nie potrafił powstrzymać lęku, jaki go opanował. Dostrzegł ciało rodzicielki, kilka metrów od niego. Co do ojca...dostrzegł go przywiązanego grubymi gałęziami o ostrych kolcach. Okalały całe jego ciało. Xalanth podszedł bliżej. Krok miał niepewny, ale chciał wiedzieć co się dzieje. I nagle cień. Coś mignęło nad nim i ukryło się za uwięzionym opiekunem.
Xalanth chciał krzyczeć, ale nie mógł. Postanowił dać krok, ale coś go zatrzymywało. Czarna postura rosła i rosła. Jak tylko wystawiła dłonie, lśniące nitki wynurzyły się z cienkich palców. Owinęły się wokół grubych gałęzi. Śmiech rozszedł się po pomieszczeniu. Dudnił w uszach i głowie Xala. Chłopak musiał kucnąć i zakryć uszy. Jak tak dalej będzie, to pęknie mu głowa! Prosił w myślach, by przestano, ale to nie pomagało. Podniósł głowę, a nitki kierowane dłońmi istoty, poruszyły się. Roślinne więzienie jego ojca zamieniło się w cieniutkie żyłki wbijające się w jego ciało. Xal patrzył jak krew wypływa z ran. Chciał ratować ojca, ale jakaś siła nie pozwalała mu się ruszyć. Patrzył jak ojciec zostaje, dosłownie pokrojony na kawałki. Nitki poluźniły się i schowały w palce. Cień zaatakował przerażonego Xalantha, po czym otoczył go. Zaczął pochłania. Próby ucieczki nie powiodły się. Ciemność zakryła jego oczy, wtedy….


Xal obudził się. otworzył oczy, ciężko oddychał. Zlany był zimnym potem. Jego ciało reagowało na być może koszmar. Leżał nieprzytomny dobre kilka godzin, skoro już był środek nocy. Dobrze, że miał te swoje okulary, inaczej byłoby krucho.
Usiadł na kolanach. Ocierał pięściami łzy. Przypomniał sobie, że trzyma w ręku wisiorek ojca. Utulił go mocno do piersi. Zaczął myśleć, kim był owy cień? Czyżby…?
Potrząsnął głową. Musiał się wziąć w garść. Wstał. Czuł, że coś pominął. Nie wiedział jednak co. Kierowany intuicją począł ponownie przeszukiwać ruiny, kawałek po kawałku. Nadal jednak koszmar oddziaływał na psychikę Xala i każdy pomruk, odgłos, szelest czy poruszający się cień jeżył mu futerko na ogonie.

//Do MG: proszę o udzielenie mi informacji, co takiego Xalanth znalazł w trakcie ponownego przeszukiwania domu.

Trening start //

Podczas ponownego spaceru, tym razem już bardziej świadomie, Xalanth dostrzegał więcej i więcej, ślady oraz przeczucia zyskały na sile, intensywności. Wzór na obrazach, gdzie wszystkie namalowane osobniki spoglądały w dół, nienaturalne podmuchy powietrza, wskazujące na istnienie dodatkowych pomieszczeń, może nawet kolejnego poziomu zabudowań.
W pewnym momencie źródło tych wszystkich przeczuć ujawniło się w całej okazałości, gdy Saiyan dotarł do, jakby się wydawało na pierwszy rzut oka, ślepego zaułka, gdzie wiało, jak gdyby hol sam w sobie był tak naprawdę dłuższy. Po bliższym zbadaniu okazało się, że to był kolejny obraz, a za cienką utworzoną przezeń ścianą, znajdowały się schody w dół, do nieodkrytej jeszcze części piwnicznej, w postaci przestronnego pomieszczenia...

OCC: Opis 'pokoju' zostawiam tobie, potem coś mocniej pchniemy do przodu wątek główny

Zmysły Xalanath’a powracały do normy. Czuł, że coś się w nim zmienia. Im dłużej spędzał czasu w ruinach, tym bardziej jakaś dziwna energia go otaczała. Xalanth, jeszcze o tym nie wiedział, ale to się nazywało odwaga oraz honor i szacunek. Złe emocje odchodziły gdzieś na bok. Strach powoli ustępował, a on czuł jaką drogę obrać.
Z początku przeszukiwał ruiny, ale wstrzymał się. Trzeba było pochować rodziców. Znalazł odpowiednie miejsce nieopodal domu. Dzięki łopacie przygotował groby rodziców. Ułożył ich kości obok siebie. Zajęło mu to trochę czasu, jakby nie patrzeć. zakopał szczątki rodziców, a na stercie piachu ułożył cegły czy tam kamienie. W każdym razie to, co miał pod ręką. Wbił twa krzyże. Zrobił je ze dwóch kijów złączonych ze sobą na środku. Przewiązał je nićmi znalezionymi w ruinach. Całe szczęście, takich rzeczy trochę się uchowało. Pomysł na krzyże przy grobach pamiętał od rodziców. Opowiadali, że na jakiejś planecie, gdy byli na zebraniu delegatów na jakiejś planecie, tak ktoś robił. Tak, chodziło o Ziemię, ale rodzice Xalantha nie wiedzieli o tym. Stał nad grobami rodziców i pomodlił się. Patrzył ne medalik zabrany wcześniej od truchła ojca. Powiesił go sobie na szyję. Ucałował.
-Znajdę tego, kto wam to zrobił i upokorzę przed wszystkimi.-zacisnął pięści.
Spojrzał w górę. Na nocne niebo.
-Księżyc...jesteś taki piękny dzisiejszej nocy. Obyś, kiedy spotkam mordercę moich rodziców, bym moim sprzymierzeńcem i dał mi siłę do walki z nim.-westchnął, po czym wrócił do przeszukiwania ruin.
Rozejrzał się dookoła. Od czego zacząć? Cały czas czuł tę dziwną energię, moc czy jak to tam nazwać. Zmienił się w tak krótkim czasie. Xalanth, jeszcze się o tym przekona, jak te spędzone kilka godzin w ruinach zmieni jego poglądy. Przyjdzie na to jeszcze czas. Teraz trzeba było znaleźć wejście do gabinetu ojca. Musiało gdzieś być, pytanie tylko jak tam wejść? Znalazł schody, ale jak chciał wejść do grzmotnął twarzą w coś, co było, chyba szybą. Xalanth rozmasował obolały nos. Walnął pięścią i nic. Zamrugał oczami. Skoro nie pięści, to kopniak. Jednak i to nie poskutkowało. Zmęczył się w końcu. Musiał być jakiś sposób no!b Cofnął się i użył kuli energii. Cóż, ta się odbiła i strzeliła Xalanthowi prosto w twarz. Cały jego pysior był teraz osmalony. Poślinił palce, by ugasić płonący kosmyk włosów.
-Kurwa mać!--syknął, a szyba po prostu zdematerializowała się.-Hę?-Xal zajrzał do środka.-Ciemno, ciemno…-jak tylko dał krok do przodu, szyba oraz obraz zasłoniły wejście.
Chłopak zaś, przestraszony nagłym trzaskiem podskoczył przerażony. Ogon cały mu się zjeżył jak ostra szczoteczka. Złapał się za serce. Mało zawału nie dostał! Co ten jego ojciec tu ukrywał? Zrozumiałe, że był delegatem, ale to już przesada! Xalanth zaczął, po omacku szukać jakiegoś włącznika światła. Dało się słyszeć głośne kliknięcie. Schody, po których szedł złożyły się tworząc pochyłą zjeżdżalnię. Chłopak stracił równowagę i upadł na tyłek. Nie miał szans się zatrzymać. Jechał tak dobre kilka minut w dół, póki pochylnia nie skończyła się, zaś rzeczony Saiyanin nie wylądował dupskiem na jakiejś posadzce.
Xalanth rozmasował obolały tyłek. Rozejrzał się dookoła. Tutaj też było ciemno. Tylko coś na środku pokoju było. Jakieś kręgi czy coś?
-Hmm? Tato, co ty wymyśliłeś?-Xal wstał i wszedł w okrąg.
Nic się jednak nie stało. Dostrzegł zaś malutkie światełka.
-Komputer?-Chłopak podszedł blisko.
Tak, to był komputer. Nie był jakiś zaawansowany, ale nie był też jakiś tani. Może to takich używali delegaci? Xal tego nie wiedział. Nie znał wszystkich tajemnic rodziców. Zaczął szukać włącznika. Jak tylko mu się udało wszędzie rozpaliło się światło. Xalanth nie mógł uwierzyć, że pod jego domem było coś jak centrum dowodzenia. Ogoniasty to tak nazwał, w rzeczywistości w pokoju był tylko komputer oraz wielki monitor. Jak ten się uruchomił, wraz z rozruchem ujrzał pulpit. Wyglądało to jak dziennik pokładowy. Coś zaczęło jarzyć w łepetynie Xalanth’a. Ojciec i matka prowadzili dziennik pokładowy ze swoich podróży. Wszystko było zapisane i datowane, no dobra prawie wszystko. WIdać było, że ktoś tu grzebał. Wiele plików zostało usuniętych. Co za tym idzie, ktoś wiedział, że rodzice w taki sposób pracowali. To pewnie dlatego zginęli. Wiedzieli o zamachu na króla i być może coś więcej. Xalanth, mimo wszystko zaczął przeszukiwać pliki. Przysunął sobie krzesło. Sam nie wiedział ile czasu się bawił, ale zasnął w pewnym momencie. Obudziło go dopiero to, jak spadł z krzesła.
-Hmm? Ile ja spałem?-przetarł oczy.
Patrzył na monitor. Nic już więcej nie było.
-Czyli gadanie ojca o tym, że istnieje coś, co spełnia życzenia było tylko bajką…-Xalanth siedział na kolanach na podłodze.
Trzymał ogon opuszczony w dół. Wstał po chwili. Oparł się o brzeg miejsca, na którym była klawiatura. Dotknął nieświadomie rękami klawisze. Komputer zaczął szaleć. Xlat odskoczył. Na monitorze pojawiła się informacja o podanie hasła. Xalanth przygryzł dolną wargę. Hasło, hasło, jakiego hasła mógł użyć jego ojciec? Młodzik myślał i myślał. Spróbował raz, nic, drugi nic. Zaczął tupać nogą, bo się zdenerwował. Myślał i myślał. Spojrzał na medalion na szyi. Pstryknął palcami i wpisał pierwsze litery imion swoich rodziców siostry jak i swojego. Plik otworzył się. Nie był nagraniem, acz plikiem tekstowym. Znalazł Xalanth to, czego szukał. Dokument ten, zawierał informacje o magicznym przedmiocie spełniającym życzenia. Xal poruszał radośnie ogonem. Jednak o nie była bajka!
-Dobra, tylko gdzie tego szukać. Tu napisałeś, że informacji dowiedziałeś się na delegacji, na planecie gatonsów, ale co dalej?-chłopaki zamyślił się.
Póki co, miał tylko poszlaki. Wiedział tylko, że coś takiego jest, ale nie wiedział jak wygląda, ani gdzie tego szukać.
-Tato! Nie ułatwiasz! Nie ułatwiasz!-mruknął.-Przydałaby się jakaś mapa kosmosu albo coś.- zamlaskał.
Mało tego, jego żołądek zaczął domagać się jedzenia. Cóż...to będzie problem, bo w końcu żarcie się skończyło…
Xalanth zaczął spacerować. Wlazł w okrąg. Myślał. Tupnął nogą, a jasne światło oślepiło go. Zakrył oczy rękami. Jak mógł widzieć, dostrzegł trójwymiarową wersję układu planetarnego z oznaczeniem, gdzie jest Vegeta, planeta gatonsów oraz innymi planetami, gdzie latali jego rodzice.
-A cóż to jest do diaska….-Xal widział takie coś pierwszy raz.
Jak próbował dotknąć planetę, to ręka mu przechodziła przez obraz. Oczy Xala lśniły i odbijały ten cudowny obraz.
Chciał mapę, to ją dostał. Pytanie tylko, co teraz?

/przepraszam za zwłokę, ale komputer mi skisł. Mam nadzieję, że opis pokoju może być. Co do reszty, zdam się na inwencję twórczą MG.

Koniec treningu//

Blask mapy układu planetarnego oświetlił pomieszczenie. Od razu zauważalny był fakt, iż było ono urządzone minimalistycznie do bólu - poza komputerem wiało tu pustką oraz kurzem. Nie licząc niewielkiego urządzenia przypominającego lunetę w rogu. Po podejściu do niego i zajrzeniu przez szkiełko na końcu, Xalanth mógł dostrzec bardzo wyraźnie teren przed wejściem do domostwa. Pośród czerwonego piasku zobaczył on znajomą, dziewczęcą figurę:

---

Dziewczyna trzymała rozłożone dłonie przy twarzy, a jej usta poruszały się, jakby krzyczała. Niestety luneta nie miała wbudowanego głośnika, a nawet jeśli, został on zniszczony. Czy Xal odłoży poszukiwanie rodziców na później??

OCC: Twoja decyzja.

Przyglądał się z wielką uwagą temu misternie stworzonej mapie galaktyki. Xalanth przyglądał się z wielką uwagą wszystkiemu. Oczy lśniły mu od nadmiaru podniecenia. Obszedł mapę dookoła. Te wszystkie planety, jakie to było piękne! Tylko teraz, co jest jaką planetą? Dostrzegł rodzinną planetę jak też gatonsów. Przetarł nos. Musiał poznać nazwy innych planet. Udał się do komputera, aby przeszukać pliki jeszcze raz.*Trochę czasu mu to zajęło, aczkolwiek nie czuł satysfakcji. Czegoś brakowało. Czuł jakiś niedosyt.
Rozejrzał się po pomieszczeniu. Zaciekawiło go bardzo coś, co wyglądało jak teleskop. Zaczął go ustawiać tak, by mieć “ostry” widok. Patrzył uważnie. Miał dość ciekawy widok. Zatrzymał się, kiedy dostrzegł panienkę z ruin.
-A ta, co tutaj robi?-Xal zmarszczył brwi
-Co ona, śledzi mnie czy co?-nerwowo poruszał ogonem.
Nie podobała mu się ta laska. Nie miała ogona, więc może wcale nie była saiyanką? Z dupy pojawiła się w ruinach i teraz tutaj. Widać było, że krzyczała, tylko co? Przybliżył obraz, aby wyczytać ust, co takiego krzyczy.** W końcu, rodzice byli delegatami, nauczyli Xalanth’a oraz Mexmerę tej techniki. Po co? Gdyż na spotkaniach delegatów, często w czasie przerwy, dochodziło do cichych rozmów. Dzięki takiej technice-czytania z ust, rodzice Xala zawsze mieli haka na takich cwaniaków.
Popatrzył chwilę na dziewczynę, po czym skierował lunetę w inne kierunki. Ta. na pewno miała dobry zasięg. Obserwował okolicę, aby rozeznać się, czy aby ktoś go nie śledził. Chociaż, jego i siostry przybycie miało być tajemnicą. Mieli oboje nadzieję, że tak jest.
Nie chciał, z początku się ujawniać. Znalezienie artefaktu, by wskrzesić rodziców, było dużo ważniejsze niż jakaś bezogoniasta dziewczyna.
Teraz musiał zebrać informacje o planetach i owym artefakcie. Tylko ta dziewczyna nie dawała mu spokoju. Jest opcja, że mogła sprowadzić na niego kłopoty. Musiał się zatem dowiedzieć kim jest. Była na jego terenie, więc miał już pewien pomysł.
Wyszedł z pomieszczenia. Dokładnie je zabezpieczył. Ukrył swój ogon, tak, aby nie było go widać. Poprawił miecz, po czym wszedł na parter. Rozejrzał się dookoła. Udał się na piętro, do swojego pokoju. Zaczął przeglądać swoje rzeczy. Znalazł ciężarki na nadgarstki oraz kostki. Od razu je założy. Były ciężkie, albo się od nich odzwyczaił. Wszak dawno ich już nie używał. Znalazł też mini ciężarek na ogon. Nie omieszkał, zawiesić go na puchatym dodatku. Skrzywił się z bólu, ale trzeba znieść to wszystko, dla wytrzymałości i chartu ducha. Nadal dokuczał mu głód, ale nie był na tyle silny, żeby mu jakoś przeszkadzał. Strzelił z palców. Wyszedł z budynku, oczywiście okulary miał cały czas na nosie. Zmrużył oczy patrząc na dziewczynę.
Jego spojrzenie nie było tak miłe jak wcześniej. Postanowił dowiedzieć się kim ona jest, a przy okazji może ją wykorzystać. Staną przodem do niej. Zmierzył dziewczynę wzrokiem, od dołu do góry.
-Czego chcesz?-zapytał wprost- Śledzisz mnie?-wiatr delikatnie poruszał czarnymi kosmykami, tak samo jak “ogonem” od białej opaski zawiązanej na czole. Zmrużył oczy. Nie czekał na odpowiedź tylko ruszył w stronę dziewczyny. Uniósł się kilka centymetrów nad ziemią. Tak, Xalanth postanowił zaatakować bezogoniastą pannę. Już on ją sprawdzi. Nie mniej, wolał uważać. To, że była kobietą nie oznaczało, że była słaba. Pozory zawsze mylą i nie ocenia się książki po okładce. Miał zamiar wymierzyć jej cios z prawego sierpowego na początek.
Przy okazji, jeśli zmusi ją do walki, to będzie mógł sobie zafundować mały sparing z ciężarkami na nadgarstkach, kostkach oraz ogonie. Nie, póki co nie zamierzał używać miecza. To nie była ta pora. Poza tym, nie może polegać tylko i wyłącznie na ostrzu swojego oręża, czyż nie?



//*Czy Xal znalazł nazwy planet ich koordynaty?
**Co takiego, woła dziewczyna?
*** Czy Xal jeszcze coś zobaczył?

OCC: początek treningu

Po dokładniejszym przeszukaniu dokumentów ojca, Xal znalazł jedynie notkę z dopiskiem WAŻNE, na której napisane było jedynie Ss, #3, jednakże bez żadnego wyjaśnienia. Poza tym, wszystko było podniszczone, bądź zaszyfrowane w taki sposób, że nie dało się na szybko odblokować plików, przynajmniej przez samego Xalantha - może gdyby miał pomoc w kimś obeznanym w technologii...?

---

Gdy Saiyan przyjrzał się uważniej twarzy dziewczyny stojącej i ewidentnie nawołującej, zaczął dostrzegać mimikę oraz wypowiadane przez jej wargi słowa, które brzmiały mniej więcej:
"Gdzie jesteś?! Proszę, potrzebuję pomocy! Ratuj!"
Wyglądało na to, że to coś poważnego. W innych kierunkach, wszędzie błyskał czerwony piasek oraz ruiny budynków sąsiadujących z domostwem Braveheartów. Nie działo się nic szczególnego, chłopak nie dostrzegł żadnych śladów wskazujących na to, że poza nim i dziewczyną w pobliżu był ktoś jeszcze.

---

Niewiasta zareagowała strachem na zamiary chłopaka. Skuliła się i odskoczyła do tyłu na pół metra, piszcząc niczym dziecko. Nie patrzyła mu w oczy, a jej ciało trzęsło się z przerażenia.
- Co ty robisz? Ja... Tak, śledziłam cię, ale tylko dlatego, że potrzebuję twojej pomocy. Grupa bandytów zaatakowała mój 'teren'. Ledwo udało mi się uciec... - Odruchowo złapała się za ramię, na którym można było dostrzec siniaka. W tym samym momencie dziewczyna splunęła krwią na bok, ciągle się trzęsąc.

OCC:
Co zrobisz? Pomożesz, wygonisz, zabijesz?

Tele odp:

Tele:

Jak się Xal modlił, nie przypuszczał, że ktoś tego wysłucha. Zdziwił się widząc tyle motylków. Przyjrzał się im z ciekawości. To było coś cudownego, pięknego jeszcze ta energia. Zrobiło mu się tak jakoś miło i przyjemnie. Jeszcze te słowa, tak nowa nadzieja, nie ma co. Humor Xala od razu się poprawił. Dostał słowa otuchy, ale to nie było to, co oczekiwał do końca. Czemu? Poczuł energię rodziców ich bliskość i to sprawiło mu większy żal. Niemniej szybko się pozbierał. Ktoś, jakiś Kami mówił o zmianie od jutrzejszego dnia...powątpiewał w to, niestety. Samo, od tak nic się nie zmienia. To od nas samych zależy, co się zmieni w naszym życiu, a co będzie stać w miejscu.

Wracając jednak do aktualnych wydarzeń, Xal zapamiętał wszystkie pliki, pojawiające się na monitorze. Tak, znajdzie technika lub informatyka i poprosi o pomoc. Jak nie sam będzie szukać. Chyba, że...właśnie! Rodzice mówili, że zostawili sfery w różnych miejscach, być może jakaś jest w domu. Będzie musiał poszukać, ale teraz na głowie miał problem bezogoniastej kobietki.
W ostatniej chwili, zatrzymał cios. Podmuch powietrza uderzył w dziewczynę. Xal patrzył na nią z góry. Przeniósł wzrokiem na jej posiniaczone ramię. Póki co, tylko poruszał oczami. Wyglądał jak robot. Widząc, że ta pluje krwią pokiwał głową. Zdjął opaskę z czoła i przewiązał dziewczynie oczy. Wziął ją na ręce. Skupił się, aby sprawdzić jaka energia i czy w ogóle jest w pobliżu. Wolał mieć pewność, że nikt za tą małą nie szedł.
Nie waż się zdejmować opaski.-rzekł twardo.
Zabrał ją do gabinetu ojca. Nie chciał jednak, aby wiedziała, jak się do niego dostać. Jak próbowała podglądać groźnie warczał albo syczał, jak jakiś zwierzak.
Posadził ją na krześle. Dopiero jak znaleźli się w środku, zdjął jej opaskę.
Nie ruszaj mi się stąd.- mruknął i zostawił dziewczynę, na chwilę samą.
Przeszukał ruiny w poszukiwaniu czegoś zimnego. Zaiste cud, że lodówka działała jak należy. Przygotował worek lodu oraz damską zbroję saiyańską, wziętą od siostry. Nie był pewien czy będzie pasować, ale warto spróbować. Wziął jeszcze apteczkę, żeby opatrzyć dziewczynę. Powrócił tak do niej, po około piętnastu minutach.
Obejrzał ją dokładnie. Obłożył lodem ramię, a inne rany oczyścił oraz opatrzy rany. Nakazał by się przebrała w zbroję.
-Czemu akurat ja co?- skrzyżował ręce na piersiach-Widać to nie twój teren, skoro cię zaatakowali.--burknął-Nie pomogę ci teraz. Nic nie wiem na temat tych osób, dlaczego zaatakowali ciebie.-skierował kroki w stronę wyjścia-[/color]Idę czegoś do żarcia poszukać, a ty nic nie ruszaj, nie dotykaj.-[/color]
Znowu pozostawił dziewczynę samą. Przeszukał lodówkę. Znalazł jakieś konserwy. Dobre i to, nawet były zdatne do jedzenia. Wrócił. Dał małej jedną z puszek. Jak zjadł, wytarł buzię rękawem.
-Kim ty w ogóle jesteś? Nie masz ogona, więc saiyanką pewno nie jesteś albo pół saiyanką.-oblizał palce.
Miał chwilę przed powrotem do treningu. Skrzyżował ręce na piersiach.
- Jak mi sprowadzisz na łeb kłopoty to ci nie wiem co zrobie, mała.-burknął niezadowolony.
Wodził wzrokiem po dziewczynie. W ogóle, kto to slyszał, by dziewczyna sama siedziała w ruinach?
Wstał i stanął przed nią. Położył jej rękę na głowę i pogłaskał.
Pomogę, ale muszę się przygotować. Idę trochę potrenować. Zaraz ci tu jeszcze przygotuje miejsce do spania.-zostawił dziewczynę,kolejny raz.
Zrobił jak powiedział. Znalazł pościel, której wymienił poszewki. Nie było to idealne na posłanie, ale jakoś dał radę. W rogu pomieszczenia uszykował miejsce do spania dla dziewczyny. Dorzucił jakieś książki, damskie pierdoły znalezione u siostry, ręcznik. Nawet miskę z wodą oraz pojemniczek z czystą, jakby chciała się umyć. No tak, zaraz...co jak będzie chciała do łazienki? Rozejrzał się. Ojciec przesiadywał tutaj wiele godzin, więc musiała tutaj być jakaś łazienka. Na pewno. Rozejrzał się jeszcze raz. Podszedł do komputera. Może tutaj, coś będzie? Tak, znalazł, skrytą łazienkę z kiblem i niewielką umywalką. Lepsze to niż nic. Dorzucił jej jeszcze jakieś jedzenie. Jeszcze, na odchodne, pogłaskał po głowie Małą i udał się na powierzchnię.
Miał nadzieję, że dziewczyna zrozumie, iż ma nie wychodzić. Rozejrzał się dookoła. Zacisnął pięści i spojrtzał w górę. Na jego twarzy malowała się zawziętość. Westchnął, poprawił opaskę na czole. Jeszcze raz spradził czy niczyjej aury nie ma w pobliżu. Wzbił się w powietrze. Zaczął wyprowadzać ciosy w powietrze. Cios prawą ręką, cios lewą, potem kopniak i drugi kopniak. Powtarzał te czynności cały czas. Robił tak, jakby walczył z wyimaginowanym wrogiem. Z początku, nie odczuwał ciężarków, dopiero z czasem. Wyjął też ogon. Musiał i jego wyćwiczyć w końcu, prawda? w powietrzu, na wyproadzaniu ciosów spędził trochę czasu. Potem zrobił sobie chwilę przerwy. Potem zacząl to samo powtarzać na ziemi. Piasek, z każdym ciosem unosił się ku górze. Powtarzał ten sam schemat co wcześniej. Znowu zrobił sobie krótką przerwę. Popatrzył na ciężarki. Kiedyś tak trenował z ojcem. Westchnął, bo przypomniał sobie o rodzicach. No nic, trzeba było wracać do treningu. Tym razem pompki. Najpierw przy pomocy dwóch rąk, potem jednej, na przemian je zmieniał, a czasem nawet ćwiczył na palcu, ale to szło mu nieco trudniej. Kolejna przerwa i znowu trening.
Sam nie wiedział kiedy, ale jak tylko ciężarki zaczęły dawać się we znaki, usiadł na dachu. Zaczął patrzeć na piękne, nocne niebo. Przyglądał się tym wszystkim migoczącym kropeczkom. Wyciągnął rękę w górę.
-Tak blisko, a tak daleko.-uśmiechnął się.
Odpocznie sobie po czym znowu zacnie trenować. Musiał nadrobić te zaległości. Martwił się też o siostrę, gdzie ona mogłabyć? Nie miał pojęcia. Westchnął. Nie, nie mógł leżeć. Zleciał na ziemię i zacząl znowu trenować. Ten sam schemat co wcześniej. Szło mu wolniej, niż wczęśniej, ale jednak szło. Krople potu zaczęł zdobić twarz Xalanath’a. Chłopak chciał być silniejszy, żeby móc bronić siostry, znaleźć artefakt, by wskrzesić rodziców. Poza tym, chciał jakoś pomóc rebeliantom. Będąc tak słabym, na pewno mu się to nie uda. Fakt, faktem to teraz musiał skupić się na treningu!

//occ treningu ciąg dalszy.

---

- Nazywam się Treya i jestem półkrwi Saiyanką. A ty... jesteś pierwszym, który z miejsca nie zrobił mi krzywdy, gdy mnie zobaczył... Przepraszam, że przeszkadzam... - Dziewczyna w ciszy i ze spuszczoną głową słuchała każdego polecenia Xalantha, lecz po jego szorstkich słowach oraz oskarżeniach, zmrużyła oczy, powstrzymując łzy, a gdy odszedł od niej, zaczęła głośno łkać, skulona w miejscu, w którym ją pozostawił, co mogło (bądź nie) przeszkadzać mu w ćwiczeniach.

OCC: Mówiłem, że będzie krótko

Trening, tak. Taki cel, w tej chwili przyświecał Xalanthowi. Coraz bardziej odczuwał obciążenie związane z ciężarkami. Niemniej, musiał ćwiczyć, jeszcze trochę.
Stanął przy najbardziej solidnym drzewie. Ciężko oddychał, ale nie mógł sobie pozwolić na odpoczynek. Poza tym, dał słowo tamtej dziewczynie. Xalanth, może i był dziecinny, nie raz zboczony, ale nigdy nie łamał danego słowa. Nigdy. W jego oczach paliły się ogniki determinacji. Zaczął wyprowadzać kopniaki w drzewo. Najpierw lewa noga potem prawa i na przemian. Czasami, zatrzymał się coby napić się lub odlać, ewentualnie otrzeć pot z czoła. Zaczynał wszystko od nowa. Kopniak za kopniakiem. Kawałki drewna walały się po ziemi. Piach roznosił się dookoła. Nie raz wpadał Xalowi do oczu, niesiony wiatrem. Chłopakowi to nie przeszkadzało. Mimo łez, ćwiczył dalej.
Sam nie wiedział ile kolejnych godzin minęło, lecz drzewo niosło ślady treningu saiyanina. Było całkiem pozbawione kory, ta leżała u podnóża rośliny. Xalanth, zrobił sobie, przerwę. Musiał. Zebrał się do kupy po czym począł robić przysiady. Ręce trzymał za głową. Liczył każdy przysiad, jaki zrobił. Kropelki potu odbijały blask księżyca, który tak pięknie prezentował się na niebie.
Po kolejnym etapie treningu zaczął znowu robić pompki. Tym razem położył sobie kamień na plecy. Było cholernie trudno, ale uparł się, że da radę. Mało tego, ogon coraz bardziej dawał o sobie znać. Jakby nie patrzeć, to bardzo wrażliwy dodatek, a Xal katował go ciężarkiem. W pewnej chwili Xal rozjechał się. Kamień przygniótł go do ziemi. Piach dostał mu się do buzi. Leżał tak z twarzą w piachu. Oddychał powoli. Nie, nie, musiał wstać i ćwiczyć dalej. Zwalił kamień po czym wstał. Chwiejnym krokiem, ale jednak. Dobrze, że od upadku nic z okularami się nie stało, bo byłby problem…
Xalanth wypluł piach z ust. Okropieństwo, że musiał żreć ten sypki dar natury, fuj. Podszedł do drzewa i zaczął wyprowadzać ciosy. Używał nie tylko pięści, ale też otwartych dłoni. Gatonsi opowiadali, że nie tylko pięściami można zrobić krzywdę. Drzazgi zaczynały wchodzić mu w skórę od tego treningu całego. Nim się zorientował jego dłonie były całe czerwone i pokrwawione. Popatrzył na nie. Nie przejął się tym jakoś zbytnio. Oddychał coraz ciężej. Zdjął buty. Tym razem, bosymi stopami uderzał w drzewo. Im dłużej trenował tym bardziej zaczynało go  wszystko boleć. Stopy, podobnie jak ręce zostały okaleczone przez drzazgi. Wszędzie miał krew. Mało tego, coraz gorzej widział. Xal jednak ignorował to, póki miał siłę, ta jednak powoli kończyła się. Był na tak zwanych oparach. W ogóle też, zapomniał o dziewczynie siedzącej w piwnicy, w gabinecie ojca. Tak, to było to-Xalanth, kiedy odzywała się upartość zapominał o bożym świecie. Oby, to mu kiedyś nie zaszkodziło.
Co jeszcze mogłoby mu pomóc w treningu? Wrócił do domostwa. Widać było, że ledwo chodził. Podpierał się, czasami ręką ścian. Zostawił trochę krwi na nich. Jakoś doszedł do swojego pokoju. Zaczął go przeszukiwać. Znalazł skakankę, hantle, expander. Wziął wszystko i wyszedł na zewnątrz. Ojciec w kwestii utrzymania sprawności fizycznej dawał rodzeństwu niezły wycisk. Na pewno, jeszcze są gdzieś inne rzeczy, jednak potem. Popatrzył na niebo, po czym wrócił do treningu. Siłę woli to on miał, Mexmera też. To tylko dzięki ojcu. Zaczął skakać na skakance. Było tak ciężko, tak bardzo bolały go stopy za każdym razem kiedy stawał na nie po podskoku. W pewnej chwili źle ustał. Stracił równowagę. Próbował się utrzymać, ciało stanowczo dało znać, że przesadził z treningiem. Upadł na ziemię. Okulary spadły z jego nosa kilka centymetrów przed nim. Sam zarył twarzą w piach. Na szczęście nie złamał nosa, ale jednak krew pojawiła się na twarzy chłopaka. Mało tego, rozciął sobie czoło. Xalanth leżał tak, drżąc. Zaczął się obwiniać, że nawet głupi trening sprawia mu trudność. Łzy same cisnęły mu się do oczu. Rozpłakał się. Piasek, krew i łzy zmieszały się ze sobą. Nawet nie miał sił na to, by długo ronić łzy. Musiał się wziąć w garść, bo nie chciał ciągle być za plecami ojca. Nawet teraz, kiedy jego nie było w pobliżu “widział” jego plecy. Tak nie mogło być.
Wstał. Oczy zachodziły mu mgłą. Oparł się czołem o drzewo. Łzy płynęły po policzkach, mieszając się z krwią. Już miał dość...ale chciał trenować, musiał...ale w takim stanie...w głowie posłyszał głos ojca, widział scenkę z dzieciństwa. Rozmawiał z ojcem podczas treningu. Przeforsował się, a opiekun powiedział mu, żeby pamiętał o swoich możliwościach. Musi wiedzieć, kiedy przerwać, aby z większą siłą powrócić do dążenia ku obranemu celowi.
Chwiejnym krokiem, cały drżąc wszedł do ruin. Po drodze, zabrał jakieś stare ubrania, drugą pościel, aby miał gdzie spać. Wszedł do gabinetu ojca. Zostawił krwawe ślady. Dziewczyna na pewno spała, więc siedział cichutko. Położył się w rogu pomieszczenia. Zwinął się w przysłowiowy kłębuszek, ale taki nie dosłownie. Ciężarków nie miał siły by zdjąć. Zasnął bardzo szybko. Wszędzie była krew, wyglądał tak jakby stoczył z kimś bój o życie.
Oddychał spokojnie, w ogóle miał spokojny sen. Tylko czasami, końcówka ogona podrygiwała lekko. Tak śpiący, mimo tego w jakim był stanie wyglądał pociągająco i no dobrze uroczo. Tylko, jaki facet nie jest niewinny w czasie snu, prawda?


/OOC koniec treningu.
Czy będzie problemem, żeby Xal cały czas, dokładnie ukryte, nosił ciężarki na nogach, rękach oraz ogonie?

Noc  - spokojna. Noc – cicha. Nie, nic z tego, to była noc buntu, rebelii. Walki trwały,  Saiyanie mordowali się wzajemnie, napięty stosunek między obiema stronami doprowadził do konfliktu. Ogień walk rozprzestrzenił się po całej planecie, doprowadził do wyrżnięcia w pień mieszkańców parunastu wiosek, pozbawił życia tysięcy żołnierzu i buntowników, aż osłabł… Skupiając się w Pałacu, na ostatniej, finalnej walce.
Xalanth tego nie wiedział. Rozdzielony z siostrą, pozbawiony kontaktu ze sprzymierzeńcem mógł tylko oczekiwać jakiegoś ruchu ze strony przyjaciela…
Dom zadrżał. Nieopodal trwały walki, silne eksplozje przeszły nie bez echa, sprawiając, że ruiny zadrżały w posadach. Kami Vegety, jeśli taka okrutna planeta może go mieć, czuwał nad miejscem wychowania Bravehearta. Pomimo jeszcze kilku wybuchów, które sprawiały, że dom trząsł się jak galareta, nic się nie zawaliło i nic nie pękło, poza paroma deskami, które opadły z trzaskiem w dół gdzieś na piętrze. Treya z piskiem wyskoczyła ze swojego posłania i podbiegła do chłopaka, łapiąc go za ramię. Chwilę trzymała go, jakby w panice czekając aż coś się zawali, lecz gdy wszystko się uspokoiło, wycofała się przestraszona, mamrocząc przeprosiny.
Było cicho… Acz drżenie i wstrząsy sejsmiczne ustały, to jednak coś trzasnęło nad nimi. Opadło i dało się słyszeć odgłos toczenia gdzieś na piętrze… Treya wstrzymała oddech. Potem ciche trzaski gdy to coś stoczyło się ze schodów i potoczyło gdzieś na parterze. Coś… Właśnie, co?
Na podłodze w kuchni leżała błękitna kula, kłując w oczy czystą barwą na zakurzonej podłodze.

OOC
Na parterze znajdujesz strefę. Nie ma tam wiadomości od rodziców, bowiem nagrał się tam Twój przyjaciel – Daiko. Tłumaczy Ci, że znalazł strefę, skasował niechcący poprzednie nagranie, ale odkrył dokumenty o niewinności rodziców – są ukryte w Pałacu, w korytarzu za jakimś tam gobelinem. Sam nie mógł do Ciebie dołączyć, bo zatrzymają go walki, bowiem wróg ma przewagę – ale wywnioskował, że polecisz do domu. Strefe umieścił w Twoim pokoju w dziurze nad łóżkiem, wierząc, że leżąc na nim zobaczysz ją. Trzęsienie sprawiło, że wypadła i potoczyła się na sam dół, może być nieco uszkodzona.
Monolog Daiko pozostawiam Tobie do napisania, bo to Twój NPCet.

I żeby nie było - przejmuję Xalanth.
8.

Nie, nie wiedział co się działo, od kiedy przybył na Vegetę. Skąd niby miał to wiedzieć? Przecież nikt mu o tym nic nie mówił.
Xalanth śnił, śnił o pięknym miejscu. Jeziorem, otoczonym pięknymi drzewami oraz soczyście zieloną trawą. Xalanth siedział na skale, blisko wodnego zbiornika. Miał na sobie białe szaty mnicha. Na planecie gatonsów, nauczył się, że w czasie snu mógł wchodzić w najgłębsze czeluści swojego umysłu. Nie tylko odpoczywał duchowo, ale jego ciało również. Poruszał powoli ogonem. Delektował się bryzą, jaka targała jego czarnymi kosmykami. Było cicho i spokojnie. Do tego zapach kwiatów rosnących niedaleko. Podmuchy powietrza roznosiły je dookoła. Otworzył powieki, aby popatrzeć na swoje bose stopy. Podkulił nogi. Objął je rękami, a następnie oparł o kolana głowę. Patrzył przed siebie. Delektował się tym spokojem.
Siedział tak kilka minut, po czym wsadził rękę do kieszeni. Wyjął z niej małą, białą kulkę.
-Wszystko jest takie dziwne...czasami czarne, nie zawsze jest czarne, tylko białe…-bawił się przedmiotem.
-Tak to już bywa, Xalanth.-do chłopaka podeszła piękna, młoda dziewczyna.
Wyglądała jak żeńska kopia chłopaka. W sumie, tak było. Rozmówczyni była nikim innym, jak tą drugą częścią Xala, tą bardziej kobiecą. Na planecie gatonsów dużo trenował swoje duchowe wnętrze, aż w końcu uformowało się w postać młodej kobiety-jego żeńskiej wersji.
-Czasem chciałbym, aby wszystko było proste. Muszę jakoś udowodnić, że rodzice są niewinni. Ja i Mex także...zyskać zaufanie rebeliantów i tam się do nich dostać. Ech...nie będzie łatwo.-Xal wrzucił kulkę do wody.
Ta została złapana przez jego odbicie oraz zmieniła kolor na czarny. Wszystko teraz, skupiało się na odbiciu w tafli jeziora.
-Wszystko się ułoży zobaczysz.-dziewczyna położyła Xalowi rękę na ramieniu.
Mam tają nadzieję. Powiedź, jutro też mogę do ciebie przyjść?-Xal popatrzył na rozmówczynię.
-Oczywiście, że tak. Przecież to twój świat Xalanthcie Braveheart.-szepnęła mu na ucho, po czym wycofała się.
Nie było jej już widać. Xal został sam. Jego odbicie bawiło się czarną kulką. Na niebie, nagle pojawiły się czarne chmury. Chłopak wstał. Coś było nie tak. Silny podmuch wiatru uderzył w niego z całą siłą. odbicie rozmazało się. Wtedy właśnie, nastąpiło pierwsze trzęsienie, które zburzyło spokojny sen Xalanath’a.
Chłopak zerwał się na równe nogi. Od razu rozejrzał się dookoła. Poczuł, jak Treya się do niego przytula. Przy kolejnych wstrząsach, ukrył ją w swoich ramionach. Jeśli coś spadnie to prosto na jego plecy, a nawet głowę. Przytulił ją bardzo mocno do siebie. Ogon owinął wokół niej. Odczekał, aż wszystko się uspokoi.
Trochę tynku posypało się na jego łeb. Wstał. Pogłaskał Trey.
-Nic się nie stało. Zostań tu.-nakazał,
Założył buty od zbroi oraz wziął swój miecz. Wyszedł z pokoju. Rozejrzał się dookoła. Cud, że ruiny jednak dalej stały. Musiał się przedzierać przez deski, które zagrodziły mu drogę. Dostrzegł coś niebieskiego. Zaraz przecfież to była….no tak...sfera. Taka jak ta, którą dostał od rodziców, razem z Mex. Podniósł ją i uruchomił. Obraz był nieco niewyraźny, niemniej dostrzegł znajomą sylwetkę.
-Daiko…--niestety, od wybuchu sfera nie straciła głos.
Tyle ile mógł to rozszyfrował z ust przyjaciela, o czym mówił.
-Pałac, dokumenty?-obraz był za bardzo rozjechany.
Jednak, nie to było najważniejsze. Wrócił do Trey i kazał pilnować sfery jak oka w głowie. Wrócił na górę.  Wyszedł na zewnątrz, aby zobaczyć co było przyczyną tego, co się chwilę temu stało. Wlazł na najbliższe i najwyższe drzewo po czym zaczął się rozglądać.


//OOC: Co zobaczył Xalanth?

Na moment, jak na złość, wszystko ucichło gdy Xalanth wyszedł ze swojego domu. Nie mógł wypatrzeć niczego, żadnego wybuchu, nawet smug dymu, które mogłyby nakierować go czy podpowiedzieć co się działo nieopodal. Krwisty, upiorny księżyc świecił z nieba, jakby zapowiadając, że sporo tej nocy przeleje się posoki… Pewne było jedno, na Vegecie machina buntu ruszyła i nic nie mogło jej powstrzymać.
W domu, Treya trzymała w dłoniach strefę z wiadomością Daiko, ostrożnie i z niejaką fascynacją przyglądając się urządzeniu. Błękitna kula w oprawie z nieznanego metalu kryła w sobie coś jeszcze – dziewczyna w szczelinie między gładką powierzchnią strefy a obudową odkryła skrawek papieru. Wyciągnęła go ostrożnie i ujrzała zaszyfrowane, dwie linijki tekstu i uproszczoną mapkę. Jednakże nie mogła zrozumieć co znaczą tajemnicze szyfry… Odłożyła kulę wraz z karteczką na biurku i usiadła wyraźnie spięta na swoim posłaniu.
Tymczasem Xalanth wbijając nieustannie oczy w horyzont zobaczył, że ktoś zbliża się w stronę ich domu. Tylko kto to był…

OOC
Jak wrócicie do gabinetu Treya pokaże wam karteczkę. Możecie nią nieco pokierować. Nikt z was jednak nie jest w stanie odcyfrować przekazu – na razie.
I wprowadzamy Mex, dalej wiecie co robić.

Trzy dni, bite trzy dni musiała się błąkać po Vegecie i unikać rozpoznania, a jej kochany braciszek poszedł gdzieś w cholerę i tyle go widziała. Niech ona go tylko znajdzie, a tak mu skopie dupę że popamięta do końca życia. A znając jego, to się pewnie zdążył w jakieś tarapaty wpieprzyć, no bo jakżeby inaczej. Ona przez ten czas próbowała się dowiedzieć jakichś informacji, znaleźć może jakąś sferę, niestety z marnymi skutkami. Przez 3 dni chodziła od jednego miejsca do drugiego, zazwyczaj sypiając w jakichś opuszczonych miejscach. Cholerny Xalanth. Mex była oczywiście ubrana w ten sam strój w którym przyleciała z bratem, czyli ten sam który miał Xal*, tyle że żeńską wersje. W końcu postanowiła udać się, do ruin ich starego domostwa. Przyszła tu na dobrą sprawę z myślami że może tutaj wpadnie na brata, albo znajdzie jakąś sferę, a nawet jeśli nie, to miejsce wydawało się idealne jeśli chodzi o spoczynek. Nagle poczuła wstrząsy spowodowane walkami w oddali. Ehh, źle się działo, nawet bardzo źle. Miała co do tego wszystkiego złe przeczucia. W końcu jej oczom ukazały się ruiny domostwa Braveheart. Niegdyś przepiękny dom, a teraz tylko sypiące się ściany i podłogi. Z przykrością patrzyła na ten obrazek... Szła jednak dalej i nagle dostrzegła na drzewie postać, nie była jeszcze pewna kto to był, ale ostrożnie podeszła do drzewa i poznała tą jego badziewną bródkę.
- XALANTH! Ty parszywa małpo, pieprzona cykado, złaź to do mnie natychmiast. A jak nie to sama tam wejdę!
Poczekała aż Xal zejdzie z drzewa, jednak jeżeli tego nie zrobił, to Mex weszła do niego.
- Gdzieś ty do cholery był tyle czasu, nawet się nie odezwałeś. I jak ty wyglądasz do cholery? Nie dość że cały we krwi to jeszcze czoło rozcięte. Znowu wpadłeś w jakieś kłopoty z których nie możesz się wyplątać, albo naraziłeś się komuś i ci łomot spuścił, przyznaj się! Nie pojmuję jak mój brat może być takim półgłówkiem. Ślimaki mają więcej rozumu od Ciebie. Stary, a głupi jak but!
No tak, cała Mex, ona się nie bawiła w słodkie słówka, tylko mówiła to co myśli, w szczególności jeżeli chodziło o jej durnego brata. Na poprawkę wymierzyła mu jeszcze dość silnego kuksańca w brzuch. - Głupek, głupek i jeszcze raz głupek i idiota na deser!

No to dupa, nic nie zobaczył, bo już zrobiło się cicho. Czuł jednak pewien niepokój.
Siedział nadal na drzewie. Sam nie wiedział, ile czasu tam spędził, lecz jego oczekiwania zobaczenia czegoś na horyzoncie. Poruszał powoli ogonem, niemniej pozostawał czujny. Im bliżej był ten ktoś tym miał wrażenie o spotkaniu już tego kogoś.
-Zaraz...ten strój….przecież to…-mina mu zrzedła poznawszy siostrę, z którą trzy dni temu musiał się rozdzielić.-Ładnie przywitanie, nie ma co, Karaluchu jeden.-odburknął siostrze.
Ani mu się śniło złazić jeszcze czego! Karaluch nie będzie mu dyktować, co ma robić. Odczekał, dopiero zszedł z drzewa. Pozwolił się obejrzeć, skrytykować.
-Już, skończyłaś mielić tym ozorem, jak młynkiem do mielenia pieprzu?-nie zamierzał być dłużny siostrze.
Pokiwał głową. Czemu ona zawsze musiała uważać, że ładuje się w jakieś kłopoty?
-Trenowałem. Tylko trochę przesadziłem….-spojrzał gdzieś w bok.
Powlókł jednak oczy na siostrę po czym...mocno przytulił. Objął ją tak, jakby nigdy nie miał jej puścić.
-Tak się bałem, że coś ci się stało….--mruknął cicho.
Tak, może i gryzł się z siostrą, to bardzo ją kochał. Nie zniósłby, gdyby coś się jej stało. Xal za diabła się nie przyzna, ale była jego małą siostrzyczką, o którą trzeba dbać. Posłał jej uśmiech. Potarmosił włosy, po czym dał pstryka w czoło.
-Sfolguj trochę z tym językiem swoim, Karaluszku.-ucałował siostrę w czoło.-Idziemy do środka, tu jest niebezpiecznie. Ktoś chyba nad nami czuwa, bo od tych wstrząsów znalazłem sferę. Tylko nie było tam rodziców, a Daiko. Sfera się trochę uszkodziła i nie ma głosu. Potrzebuję czasu, aby odczytać z ruchu warg, co mówi.-skinął głową, by siostra poszła za nim do środka-Jak się rozdzieliliśmy, spotkałem w ruinach Treya przyszła poprosić o pomoc. Była w nieciekawym stanie. Zająłem się nią. W ogóle…-poruszał powoli ogonem-...znalazłem sposobność jak wejść do gabinetu ojca.-wystawił język.-Niezły sprzęt tam ma nasz tatko. Swoją drogą, ktoś tam grzebał, jest sporo zaszyfrowanych plików. Tylko informatyk by się przydał. Chyba, że ojciec albo matka zostawili jakąś sferę z instrukacjami, w co wątpię. No i znalazłem informację…-zabrał siostrę do miejsca, o którym wspominał-...znalazłem informację, o artefakcie, spełniającym życzenia. Będę chciał go odnaleźć. Może...udałoby się nam, przywrócić rodzicom życie…-uśmiechnął się, a oczy zaszły mu typową szklanką.
Otarł łzy. Zdziwił się, jak Treya podała mu kartkę. Przekrzywił główę.
-To było w sfererze? Ach, to moja siostra Mexmera, poznajcie się.-przedstawił sobie dziewczyny.-Mex, zajmij się tą kartk proszę, ja obejrzę sferę.-wziął od Treyi przedmiot.
Zagrzał miejsca na swoim improwizowanym posłaniu. Począł oglądać nagranie.
-Jakbyście były głodne, to w spiżarce jest troche puszek.--rzucił krótko i powrócił do swojej pracy.
Dopiero po godzinie, może więcej rozszyfrował to, co miał do przekazania Daiko.
-W pałacu….tylko cholera gdzie….--Xal poruszał powoli ogonem.
Siedział po tureckum ręcę miał skrzyżowane na piersiach. Intensywnie myślał. Dalej, nie doprowadził się do porządku. Krew zaschła na jego twarzy, tak samo jak i rękach oraz stopach. Cały czas nosił ciężarki na ogon, kostki oraz nadgarstki.
-Mex, jak myślisz te dokumenty, by nas oczyścić i rodziców...najprędzej będą w gabinecie króla, co nie? Ciekawe, czy to przejście nadal tam jest…-mruknął.
Sam zamował się innymi, ale zapominał o sobie. Żołądek dał mu znać, jak bardzo jest głodny. Udał jednak, że nic nie słyszy.
Xalanth usiadł wygodniej, w pozycji półlotosu. Złączył kciuk z palcem wskazującym, u obudwu dłoni. Zamknął oczy. Zaczął medytować. Musiał uspokoić i oczyścić ciało ze złej energii.

//OOC: chciałabym duchowo zacząć rozwijać Xala, oczywiście nie zaniedbam treningów-czy mogę prosić MG o jakieś wspracie w tym kierunku?

- M-Miło mi… - odezwała się niepewnie Treya na widok Mexmery, po tym jak wcisnęła Xalanthowi w dłoń karteczkę. Obejrzała się przez ramię jak chłopak zabrał strefę, oglądając w kółko i kółko wiadomość od przyjaciela, chcąc wyłapać każdą informacje z ruchu warg.
Saiyan trwał tak długi czas…
Treya znów zerknęła na niego i spojrzała nieśmiało na Mexmere.
- Twój brat jest b-bardzo miły… – zwróciła się do dziewczyny halfka, gdy obie przysiadły do komputera. Zajadłe klikanie wypełniło pomieszczenie, gdy badały karteczkę pokrytą dziwnymi znakami. Nie był to ani Saiyański, ani Gatoński, ani żaden język przypominający jakieś znane im narzecze. Po godzinie myślenia, Treya wzięła w dłonie papier i spojrzała nań pod światło. Zmrużyła oczy i nachyliła się do młodszej z rodzeństwa. – Zobacz, tu się znaczki powtarzają… Jakby w szlaczku… A jakby je jakoś zaznaczyć..? - odczekała aż Mex krótko porozmawia z bratem, który się „wyłączył” i wyszperawszy skądś ogryzek ołówka zaczęła nanosić znaczki na czystą kartkę papieru. – Wiesz… Xalanth naprawdę jest miły… – zaczęła po chwili z niejakim rumieńcem, nie odrywając się od swego zajęcia. – Pozwolił mi tu zostać, gdy mnie zaatakowano… Tylko szkoda, że jest taki nieokrzesany… I zboczony… Wiesz, przestraszyłam się trochę, jak dorwał się do mojej bielizny i… No, wiesz… Ten teges… – chyba nie umiała przekazać, że się dobrze z nią zabawił, bo okryła się rumieńcem i zrobiła dokładną kopię zaszyfrowanej wiadomości.
Podsunęła ją Mex, by razem na coś łatwiej wpaść.

OOC
Ze wzorkami Mex kombinujcie ile wlezie
A Xal jak chce może pomóc - co do rozwoju duchowego - to Twoja rzecz, by go w ten sposób rozwijać ^^

Czy skończyła mielić ozorem? Och mogła dopiero zacząć, jeśli tak bardzo chciał, co on sobie myślał? Że tak po prostu mu odpuści? Co to, to nie.
- Mogę dopiero zacząć, cholerna cykado. Ojoj, biedny się poturbował podczas treningu? - Głos miała przesłodzony do granic możliwości. za chwilę jednak dodała normalnym głosem - Czemu mi jakoś ciebie nie żal?
Zaskoczyła ją nieco reakcja brata, oczywiście też go objęła, jednak tylko gdy uścisk nieco zelżał, złapała ogonem jego nogę i pociągnęła, z nadzieją że ten zaskoczony jej reakcją runie na ziemie. Kochała brata, ale nadal była wredną jędzą, która nie da się traktować jak dziecko.
- Teraz to się martwiłeś tak? Mam dziwne przeczucie że miałeś ciekawsze zajęcia niż szukanie mnie. - Uśmiechnęła się złośliwie. Nawet nie zdawała sobie sprawy z tego, że zaraz dowie się, co też wyrabiał kiedy jej nie było. - Sfolguję z językiem jak będę miała na to ochotę. Nie będziesz mi mówił, co mam robić!
Cholerny Xalanth, nic tylko by chciał ją do pionu ustawiać, niby starszy, a taki głupi. Prędzej to ona się musiała opiekować nim, niż on nią. Weszła z bratem do środka. Wysłuchała, co też miał do powiedzenia. Znalazł w ruinach jakąś dziewczynę co? Dla Mex brzmiało to nieco podejrzanie, ale cóż, zobaczymy. Kiedy weszła z Xalem do gabinetu ojca. Dostrzegła ją. Drobniutka, nie miała ogona, nie wyglądała na saiyankę. Trzeba było jednak przyznać, że była całkiem atrakcyjna, podeszła do niej.
- Jestem Mexmera, mnie również bardzo miło Cię poznać, mam nadzieję że ten pajac nie zrobił Ci krzywdy.
Spojrzała na brata, który teraz tak się zagłębił w badanie sfery, że tylko mruczał pod nosem. Nie zwracała na to większej uwagi, skupiła się na dziewczynie i zaszyfrowanej karteczce. Starały się razem z Treyą rozszyfrować co tam jest napisane. Słuchała tego co mówiła dziewczyna i również zaczęła robić to co ona, w końcu co dwie głowy to nie jedna. Jednak kiedy Treya powiedziała coś o jej bieliźnie i jeszcze to "ten teges", to aż się zerwała na równe nogi.
- Zaraz, co? Że on, że wy... serio? Wiedziałam że jest zboczeńcem, ale że aż tak? Już ja mu pokażę. - Potwierdziło się jej przeczucie. Kiedy ona błąkała się po vegecie to ten się zabawiał w najlepsze. Choć Mex zrozumiała to zupełnie inaczej niż było w rzeczywistości. Podkradła się powoli do Xala. Ten był tak skupiony na sferze, że raczej jej nie zauważył. I ni z tego z owego, uderzyła go z całej siły pięścią w łeb. - Wiedziałam że jesteś zboczonym, nieokrzesanym dzikusem, ale że aż tak? Co zrobiłeś tej biednej dziewczynie, przyznaj się! Bo inaczej wiesz że i tak się dowiem.
Po chwili, kiedy uzyskała odpowiedź, lub też nie. Poszła do lodówki i rzuciła Xalowi puszkę. - Masz, zjedz bo twój żołądek to słychać na odległość, a zresztą znam Cię za dobrze. - Po czym wróciła do dziewczyny, żeby nadal pracować nad rozszyfrowaniem kartki. - Spokojnie, teraz ja tu jestem, więc nie masz się czego obawiać. Nawiasem mówiąc, całkiem ładniutka jesteś. - posłała jej ciepły uśmiech.[/color]

Xalanth zupełnie odleciał w głąb swoich myśli. Musiał skupić się na swoim wnętrzu, duchu oraz czakrach oraz energii jaka przepływała przez całe jego ciało. U gatonsów, swego mentora dowiedział się, że rozwój duchowy pozwala się wzmocnić. Dzięki niemu można kontrolować emocje, jak i przepływ energii. Dodatkowo, pozwalało odblokować czakry. Czym one były? Wirujące skupiska energii, tak powtarzał mentor Xalanath’a-Sunboru, jeden z najstarszych gatonsów. Z tego, czego się chłopak dowiedział, ich miejscem jest wzdłuż kręgosłupa. Od jego podstawy do korony głowy.W sumie jest ich siedem, a każdy z nich reprezentuje coś innego. Pierwsza z nich umiejscowiona na samym dole, koloru czerwonego to Czakra podstaw, odpowiedzialna była za sukcesy, za radość z życia. Xalanathowi udało się ją otworzyć, dzięki temu bardziej ma dużo pozytywnej energii oraz sił witalnych. Drugą, o barwie pomarańczowej, odpowiedzialną za kreatywność i seksualność, także oczyścił i otworzył. Podobnie jest z trzecią, splotu słonecznego o barwie żółtej-dlatego taki emocjonalny, posiadający poczucie własnej wartości. To, że czasami mu się zdarzy chwila słabości to coś normalnego, jak każdemu. Czakrę zieloną serca owszem ma otwartą, ale nieco przyblokowaną, tak jakby porównać to, do zaparowanej szyby. Trzeba było tylko znaleźć odpowiednią szmatkę-tej jednak, jeszcze Xal nie znalazł. Dlatego też miewa wahania co do swojego istnienia oraz siły. Czakrę gardła, o barwie jasnobłękitnej również miał otwartą, tylko jest przyblokowana. Niemniej, nie tak mocno jak poprzednia. Nadal brakuje mu pewności siebie, ale potrafi słuchać i szanuje innych. Dwie czakry pozostały mu do odblokowania: czakra trzeciego oka-o szaroniebieskim kolorze odpowiedzialnej za wewnętrzne prowadzenie i intuicje, czakra korony-ta zaś odpowiedzialna jest za duchowe postrzeganie świata i ma barwę fioletową. Powoli, Xalanth zbliżał się do jej odblokowana, niemniej miał z tym problem. Nadal czuł jakąś blokadę i mimo utworzenia wewnętrznego świata przybliżała go do celu. Sunboru opowiadał mu, że jeśli dusza, która jest motorem ciała będzie potrafiła robić jakąś konkretną rzecz, to ciało także.
Chłopak musiał zatem, by do perfekcji opanować latanie, nauczyć duszę tej techniki. Nie było to łatwe, gdyż ciało a dusza do dwie różne rzeczy.
Chłopak siedział nad jeziorem. Tym samym co wcześniej. Jego odbicie bawiło się kuleczką. Ta, oczywiście była czarna. Tafla zbiornika wodnego była spokojna. Tym razem, saiyanin był sam. Nie towarzyszył mu nikt, poza otaczającą go naturą. Bawił się kuleczką. Wszystko odbijało się w wodzie. Od czasu do czasu, niesforny wiatr wywołał delikatne fale. Xalanth wrzucił kulkę do wody. Potem znowu to zrobił i tak kilka razy. W pewnym momencie zatrzymał ją. Nic już nie działo się w odbiciu. Poruszał lekko ogonem.
Siostra i Treya tak hałasowały, że wrócił do rzeczywistości. Zdenerwował się, ale uraczył, jakże uprzejmym spojrzeniem. Nie chciał, by mu teraz przeszkadzano. Ponownie zamknął powieki i odleciał w głąb umysłu. No i nim to się stało, musiał dostać po łbie od siostry. Noż kiedyś jej te rączki w tą zgrabną dupeczkę wsadzi. Tylko wtedy nie znajdzie sobie faceta…zaraz, czy ona powiedziała, że spał z Treyą?! Co za jakaś...cholerny babiszon.
-Słuchaj no Mex, jak głupi zapierdalałem trzy dni, żeby cię znaleźć. Trafiłem do ruin, spotkałem Treyę. Nie, nie spałem z nią, tylko o, tą ręką…-pokazał na prawą dłoń-...zrobiłem sobie dobrze. Nikogo nie skrzywdziłem! Nie wiem, że mnie posądzasz o takie coś!-wściekł się.
Słowa Mexmery zabolały, tym bardziej, że on się przekonał, co znaczy ból, zmuszanie do miłości...dotknął swojej szyi...wspomnienia wróciły...nie musiał czym prędzej wrócić do oczyszczania umysłu oraz duszy, a także i ciała. Szybko udało mu się, wejść w stan medytacji. Dlatego, nie czuł już, że czymś oberwał-no puszką. Całkiem stracił poczucie rzeczywistości.
To skoro w końcu udało mu się wejść w stan duchowy odleciał w zupełności. Olać siostrę i jej gderanie. Zrobił sobie dobrze i miał prawo. Był w końcu zdrowym facetem, który od tamtego wydarzenia nie miał nikogo na stałe, ani nie bzykał no...to sobie mógł prawda?
Xalanth, w swoim umyśle, w stanie medytacji znajdował się na rozległej łące. Delikatna bryza koiła jego skórę na policzkach oraz targał kosmykami włosów. Musiał się zjednać z podmuchami powietrza. Były jego częścią. Wszak każdy, połączony był z żywiołami-ogniem, wodą ziemią oraz powietrzem. Dlatego też będąc w stanie medytacji, można było spotkać je wszystkie, pod różnymi postaciami. Xalanth wolał widzieć je w takim stanie, jakim znał z prawdziwego świata. Temu też, jego świat, wykreowany w umyśle przypominał ten rzeczywisty.
Znowu, chłopak ubrany był w białe szaty. Stał na boso, na miękkiej, lekko wilgotnej trawie. Poruszał powoli ogonem. Opaska, a raczej jej końcówka, tańczyła na wietrze.
-Dobrze...to nie będzie takie łatwe…-westchnął i zamknąl oczy.
Pozwolił by wiatr otoczył się z jego astralną formą. Było tak przyjemnie i miło. Nikt mu nie przeszkadzał, chociażby ten paskudnicki Karaluch.
Otworzył powieki, po czym spojrzał na błękitne niebo ozdobione białymi obłokami, leniwie po nim płynącymi. Na twarzy Xalanth’a pojawił się uśmiech. Skinął główą. Tak caas zabrać się do pracy. Stanął prosto. Ręcę zaś, ułożł w zdłóż ciała. Musiał zjednać się z żywiołem wiatru, skoro miał unieść astralne ciało. Dlatego w realnym świecie, latanie raz wychodziło mu dobrzem a raz w ogóle nie mógł się wzbić. Mało tego, za każdym razem tracił sporo siły i często bolała go głowa. Dobrze, że teraz nie miał tego problemu. Chociaż może i miał? W końcu odczuwał jakieś osłabienie jakiś czas temu i bynajmniej nie pochodziło ono z lekkiego głodu. Nie ważne...teraz musiał skupić się na treningu duszy. Mentor powtarzał mu, że jeśli opanuje duchowe latanie, w rzeczywistości, w pewnej chwili, będzie mógł lata naprawdę szybko. Wiatra zawiał nieco mocniej, kiedy Xalanth skupił się na swoim zadaniu. Oddychał powli. Myśli krążyły wokół tego, aby unieść się w powietrzu. Czuł jak wiatr zaczyna go otaczać. Delikatne i cienutkie niteczki oplotły jego ciało. Zaczęł lśnić na zielono. Powoli stawał się jednym z żywiołem powietrza. Czuł otaczający go chłód, na przemian z ciepłem. Wszak wiatr bywał albo gorący, albo wręcz lodowaty. Oddychając przez usta, dało się zauważyć wydobywający się z nich biały obłoczek.
Xalanth uniósł się nad ziemią kilka centymetrów. Czuł, że jego ciało astralne jest ciężkie, nie potrafił zrozumieć dlaczego. W tym momencie, na powrót dotknąl stopami trawy. Zamerdał nerwowo ogonem. Musi powtórzyć to jeszcze raz. Zrobił tak jak wcześniej, ale tym razem nic się nie stało. Zirytował się. Dało się to również dostrzec po wyrazie jego materialnego ciała. Zmarszczył brwi, a końcówka ogona nerwowo zadrżała.
Sam nie wiedział, ile razy powtórzył ową czynność. Nie był pewien czy to nie krzątające się i hałasujące dziewczyny, nie robiły problemu. Zawszse spędzał czas w samotności, a tym razem było inaczej. Powinien jednak, nauczyć się całkiem ignorować otoczenie. Inaczej, zawsze będzie miał problem. Położył się na trawie. Rozłożył ręce na boki.
-No kurwa mać!-musiał sobie zabluźnić, żeby poczuć się lepiej.-Czemu mi się nie udaje? Nie rozumiem….-jego zielone oczy wodziły za lecącymi ptakami.-Chciałbym być tak lekki jak one. Móc tak dobrze latać….-Xalanth westchnął.
Zdziwił się, kiedy ujrzał postać nad sobą. To była jego żeńska wersja.
-Za mało się starasz. Ciągle myślisz o tym, jak ciężkie masz ciało oraz duszę.-młódka stanęła obok niego.
-Przecież dusza nic nie waży, z tego co wiem?-zmienił pozycję do pół siadu.
Podrapał się po potylicy, po czym zerknął na czarnowłosą.
-Łatwo ci mówić...Ej! Dokąd idziesz?! Nie zostawiaj mnie! Wyjaśnij mi to wszystko!-Xalanth wyciągnął rękę, ale dziewczyna odeszła i zniknęła.-[color=peru]Serio? Zostawiła mnie...czyżbym naprawdę i ja taki był...zostawiam innych bez odpowiedzi...niech to…-[color]podkulił nogi.
Podniósł głowę do góry. Obserwował ptaki.
Lekkim...lekkie ciało...hm...fakt...dusza jest lekka, ale nie ciało…-Xalanth wstał.
Tak jak poprzednio, wyprostował się, a ręce ułożył w zdłuż ciała. Starał się myśleć o tym, jak lekkie jest jego ciało. Tak lekkie jak dusza. Poczuł jak wiatr, poraz kolejny, otula go cienkimi nićmi. Zaczął się unosić w powietrzu. Tym razem, odległość od ziemi była znacznie wyższa i stopniowo rosła. Xalanth ucieszył się i...w tym momencie spadł szybko na ziemię. Skrzywił się, a dziewczyny mogły ujrzeć grymas na jego twarzy. Co się przytrafiało duszy, odczuwało też ciało. Także Xal będzie miał pięknego siniaka na czterech literach.
Chłopak rozmasował obolały tyłek. Musiał spróbować jeszcze raz, nawet jakby miał bardzo obić sobie dupsko. Zamerdał nerowo ogonem. Powtórzył czynność jeszcze raz. Tym razem płynnie uniósł się w powietrzem, ale znowu spadł. Nie miał zamiaru się poddawać. Musiał próbować. Dopiero, gdy słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, rzecz jasna w umyśle Xala, udało mu się utrzymać w powietrzu. Spróbował przemieszczać się w powietrzu. Ptaki były jego towarzyszami.
W momencie nastania wieczoru, chłopak latał już bez problemów. Smigał po niebie, a nawet doganiał ptaki, które pomagały mu w treningu. Był tak blisko gwiazd, przynajmniej tak mu się zdawało. Uśmiech nie znikał z jego twarzy.
Najzabawniejsze, a zarazem najdziwniejsze było to, że jego realne ciało, najpierw powoli unosiło się nad siedziskiem, a potem...Xalanth wstał i wyszedł. Miał otwarte oczy, ale jego źrenice były puste. Z tego tytułu, że siedział w swoim umyśle. Nie orientował się, że ciało robiło mniej więcej to samo co on. Jak i on wzbił się w powietrze, tak i on latał w realnym świecie. Co jednak spowodowało, że chłopak wrócił do rzeczywistości i zleciał na ziemię z wieokim hukiem? Dobrze, że skończyło się tylko na zadrapanich. Wylądował bowiem na drzewie, z którego spadł. Otarł się o gałęzie, co niejako zamortyzowało upadek. Wszędzie miał liście we włosach i gałązki.
Otóż, kiedy tak leciał usłyszał coś dziwnego. Wszędzie dało się słyszeć śmiech. Nie znał go, nie był pewien skąd się wziął. On go na pewno nie stworzył, chyba nie...Dostrzegł, jak coś złotego wyłania się z ziemi, spomiędzy zielonej trawy. Xalanth zatrzymał się. Czuł jakiś niepokój.
-Ciecz? Co to jest?- podleciał bliżej.
Zmarszczył brwi. Nie podobało mu się to. Nie powinno tak być. Ciesz powoli, zamieniła się w męską postać. Cały czas lśniła na złoto. Xalanth nic z tego nie rozumiał. Nie tworzył swojego ja w innej formie. Coś naprawdę było nie tak. Saiyanin przygryzł dolną wargę. Postać przypominała jakby jego samego. Tylko włosy miała nieco krótsze jakby obcięte z tyłu. Ogon poruszał się na prawo to na lewo. Póki co, Xal widział tylko tył postaci. Wylądował, aby podejść bliżej. Wtedy postać, która stała tyłem odwróciła się. Oczy, te były niebieskie. Całe miały intensywny kolor tej barwy. Chłopak, aż poczuł strach. Jakiś chłód przeszedł go przez całe ciało. Coś naprawdę było nie tak.
-Kim jesteś?-zapytał, patrząc temu czemuś w oczy.
Postać zaśmiała się, po czym całkiem odwróciła się do Xalanath’a.
-Chcesz wiedzieć, kim jestem?--postać odparła spokojnym, ale z nutką chamstwa, głosem.
-Nie przypominam sobie, bym tworzył coś takiego w swoim umyśle...w swoim świecie…-saiyanin przełknął ślinę.
W tym czasie jego ciało wisiało w powietrzu, było nieruchome, jakby ktoś zatrzymał czas.
Postać uśmiechnęła się i pokazała palcem w dół.
-Hahahah! Popatrz, gdzie stoisz. Heheheheh!-dziwna osoba, zaśmiała się.
Xalanth spojrzał w dół. Jego cień był tak długi, że sięgał owej istoty-ta stała na jego końcu, a może i początku? Może nagle, wszystko się zmieniło?
Postać podleciała do przerażonego Xalanath’a. Ujęła jego podbródek. W sumie dość mocno, zostawiając ślad.
-Jestem tobą. Ty i ja to jedność.-złota istota przysunęła twarz do twarzy Xala-Może tak, poznamy się lepiej, skarbie?-drguą ręką, tajemnczy twór objął rozmówcę w pasie, p oczym docisnął do siebie.
Źrenice chłopaka rozszerzyły się. Ten ktoś, pocałował go. Trzymał mocno i nie chciał puścić. Xal mógł czuć ciepło bijące od tej istoy, mało tego strach zaczął przepełniać młodzika. Twór, przesunął dłoń na jego klatkę piersiową, tam gdzie miał serce.
-Masz takie delikatne serce, w ogóle nie pasuje do rasy sayianów wiesz? Jesteś za delikatny, dlatego nikt cię nie akceptował. Narwet rodzice...pamiętasz? Ojciec nigdy nie był z ciebie dumny...zawsze tylko narzekał, a inni się śmiali.-rozmówca zacisnął pięść na ubraniu przerażonego Xalanath’a.-Jesteś mój wiesz o tym? Tylko i wyłącznie mój..nikomu cię nie oddam...zawładnę twoim umysłem, a wtedy…-postać szepnęła mu na ucho-...staniesz się prawdziwym, sayianskim wojownikiem, który zabija, morduje, a przede wszystkim, przestaniesz być popychadłem…--postać uśmiechnęła się podle.
Xalanth próbował się uwiolnić, bo złe emocje zaczynały opanowywać jego umysł. Zerwał się silny wiatr, a niebo spowiły ciemne chmury.
-Zostaw mnie! Słyszysz?! Zostaw!-Xal chciał się uwolnić.
Odpychał tego kogoś, ale to było na nic. Napastnik, tylko się uśmiechnął. Jego ręcę zaczęły się rozlewać po ciele Xalanath’a. Powoli ten ktoś, zacząl wchłaniać Xala. Ten krzyknął, kiedy jeszcze miał okazjęm opoczym zniknął pożarty przez złotą postać.
Tak, właśnie wtedy wrócił. Ocknął się. Na całe szczęście znajdował się blisko ruin domostwa. Leżał pod drzewem nie rozumiejąc, co się stało. Serce biło mu jak oszalałe. Oddychał bardzo szybko. Zakrył twarz rękami.
C...co to było...co to było?1 Przecież ja...przecież ja..nie tworzyłem czegoś takiego?!--dawno, Xalanth tak się nie bał.
Strach opanował go całkowicie. Był tak sparaliżowany, że nie był w stanie się ruszyć. Nie miał też teraz głowy do tego, by myśleć jakim cudem znalazł się pod drzewem niedaleko ruin. Bardziej skupił się na słowach postaci, które mocno uderzyły w jego psychikę. Może to była ta jego skryta osobowość, której tak się bał? Jego przeszłość, która skumulowała się w taki byt, a on latając, uwolnił ją? Nic już z tego nie rozumiał, a nie miał pod nosem nikogo, kto mógłby mu pomóc. Istota ta mocno, nawet bardzo zachcwiała psychiką Xala, a wszystk oco złe i najgorsze, właśnie wróciło do jego świadomości. Przewrócił się na bok, po czym skulił. Strach coraz bardziej go ogarniał. Powoli zacząl tracić panowanie nad sobą. Nie minęło kilka sekund, a Xalanth wpadł w panikę. Jego puchaty dodatek, najeżył się jak szczoteczka. Wyglądał teraz tak, jakby spotkało go coś bardzo, bardzo złego. Łzy same cisnęły się Xalowi do oczu. Nie kontrolował ich. Mało tego, drżał cały. Teraz najlepszym rozwiązaniem było pojawienie się siostry. Pytanie tylko, czy ta zdecyduje się przyjść do brata. No ewentualnie zostaje Treya, ale czy dziewczyna, miałaby tyle siły, aby uspokoić przerażonego, objętego paniką Xalanath’a?


// OOC: trening start
-Pierwsza część nauka latania-podzielone na dwa-wydaje mi się, że by móc latać trzeba to pogodzić w psychice-siła woli i takie tam. Postanowiłam soróbować w taiim kierunku obrać naukę latania. Oczywiście dalszy ciąg w kolejnym poście.

I teraz tak, jako,że dąże do osiągnięcia ssj, chciałabym każdy trening poświęcić zbliżaniu się ku temu-czyli rozbić trening na ssj na części-złota postać to właśnie uformowana wersja ssj uśpiona dotychczas w Xalu. Kiedy otworzył umysł, by nauczyć się latać w podświadomości przebudził ją. Xalanth nie wie, co to jest-będę przez całą fabułę. treningi opisywać jak Xal szuka informacji na ten temat- chcę poziom ssj zdobyć treningiem oraz ciężką pracą na fabule- żeby w pełni zasłużyć na stan ssj-chcę także mieć satysfakcję ze zdobycia poziomu. Wprawdzie była już rozmowa z moim MG na ten temat, niemniej proszę o zdanie jakiegoś innego admina-a najlepiej Raza.

Cały czas ślęczała nad tą kartką, co jakiś czas zerkając na Xala, ten był zajęty treningiem że na nic innego nie zwracał uwagi, pewnie znowu zamknął się w swoim świecie. Zresztą to do niego całkiem podobne. Przyjrzała się nieco dokładnie szlaczkom narysowanym przez Treyę. Zaczynało to się powoli układać w jakieś słowa, z tego co zauważyła, napisane w języku gatońskim. Więc można powiedzieć że wiadomość była podwójnie zaszyfrowana, w końcu niewielu znało język gatoński. Poza tym słowa nie były po kolei więc wychodziły z tego jakieś pozbawione sensu zdania. Nadal nie była jeszcze pewna co też może być napisane, zbyt mało informacji posiadała, Chyba trzeba będzie poprosić Xala o wsparcie, wydawało jej się że szybciej on to zrozumie. On i tak ma namieszane w głowie to może i pomieszane wyrazy ogarnie. Zerknęła w jego stronę, siedział pod drzewem, jednak coś było nie tak. Potrafiła w nim rozpoznać, czy wszystko w nim w porządku, a tej chwili tak nie było. Udała się czym prędzej do brata.
- Hej Xal, co się dzieje? - Zobaczyła w jego oczach przeogromny, panikę i łzy. Nie miała pojęcia co się stało, ale jedyną rzeczą jaką mogła zrobić w tej chwili to obudzić go z tego letargu. - Xal, obudź się, to nie są żarty. - Uderzyła go dwa razy otwartą dłonią w twarz, aż się jej dłoń odbiła na jego policzkach. Przytuliła brata do piersi i mierzwiła jego czuprynę. Miała nadzieję że to mu trochę pomoże. - Ej! Nic się nie dzieje. Nie jesteś sam, wszystko jest w porządku. Chodź, chyba znalazłam sposób na rozszyfrowanie kartki. - Nie ruszyła się nawet o milimetr, ciągle czekała aż Xalanth wyjdzie z tego letargu. Dawno już nie widziała go tak przerażonego. Martwiła się o niego, w końcu mimo wszystko był jej bratem i była gotowa za niego zabić.

W ogóle nie zareagował na spoliczkowanie. Mimo, że ślad był dobrze widoczny i piekący. Xalanth, mimowolnie wtulił się w siostrę. Jej ciepło jakoś do niego docierało. W niewielkim stopniu, ale jednak. W sumuie, dobre było i to. Objął Mexmerę, po czym mocno się przytulił. Wcisnąl policzek w jej biust. Jego spojrzenie było puste. Nie posiadało żadnego wyrazu. Zupełnie tak, jakby stracił wzrok. Niemniej, tak się nie stało. Wszystko to było spowodowane tym, że Xalanth utknął w swojej opodświadokości. Panika, w jaką popadł spraiła, że uciekł jak najdalej od rzeczywistości, chcąc o niej zapomnieć. Zacisnął mocniej pięści na ubraniu siostry, mogło to znaczyć, że coś się jednak działo niezbyt przyjemnego w jego umyśle. Tak w istocie było…
Xalanth biegł przed siebie. Nie wiedział gdzie jest, ani czy biegnie w dobrym kierunku. Bose stopy wydawały odgłos pluskania, za każdym razem gdy stawiał je na posadzce zalanej wodą. Podłoga była tak czysta, że przezroczysta ciecz nie ukrywała w żaden spoób odbicja przerażonego saiyanina. Chłopak ubrany był w biały szatę, sięgającą kostek. Wyglądała trochę jak koszula nocna z dawnych czasów na planecie Ziemia. Ogon poruszał się nerwowo, najeżony jak szczoteczka. Klatka piersiowa Xala poruszała się szybko, unosząc się w góręm by za chwilę opaść w dół. Na jego twarzy widniało przerażenie. Włosy miał potargane, a opaska na jego czole rozwiązała się, aby odlecieć gdzieś daleko w mrok. Po policzkach spływały mu łzy. Zamknął na chwilę oczy, po czym poruszył głową w prawą stronę. Nie przestawał uciekać. Miejsce, w jakim się znajdował, było długim mrocznym korytarzem. Przed sobą widział światło, dochodzące z wyjścia, jak mniemał.
Posłyszał śmiech, ten który już chwilę temu, miał okazję poznać. Serce chłopaka chciało uciekać z klatki piersiowej. Biło jak oszalałe. Bał się, jeszcze te obrazy, które zaczęły napływać przed jego oczy. To, jak był upokażany, wyśmiewany przez wszystkich. Dokuczano zarówno jemu, jak i siostrze, z powodu tego jak łatwo wszędzie się dostawali, bo rodzice. Wszystko nakierowane było tak, by Xalanth poczuł coraz to większą nienawiść do rodziców, których bardzo mu zaczęło brakować.
-Jeszcze tylko trochę...tylko trochę…-mówił sobie, zbliżając się do wyjścia.
Jak tylko wybiegł z tunelu poczuł, jak mroźny wiatr uderza go w twarz, zupełnie tak jakby dostał z przysłowiowego liścia. Blask na chwilę go oślepił, a kiedy wzrok przyzwyczaił się do światła dostrzegł, że stoi nad przepaścią. Jej krawędź była bardzo blisko. Jakby się nie zatrzymał spadłby. Zrobiło mu się zimno od śniegu, jaki znajdował się dookoła. Stopy szybko zaczęły robić się czerwone od mrozu. Objął się za ramiona, aby je potrzeć. Chciał się ogrzać, ale nie było to łatwe. Wiatr oraz biały puch nie ułatwiały tego. Xalanth dał kilka kroków do tyłu. Wpadł na kogoś. Odwrócił się. Z przerażeniem, wymalowanym na twarzy zdał sobie sprawę, że była to złota postać. Wycofał się do tyłu, chociaż za bardzo nie miał jak uciekać. Zaraz, mógł przecież odlecieć, prawda? Mógł? Niemniej, kiedy postanowił skorzystać z tej opcji, nie udało się. Nie był w stanie oderwać się od zimnego śniegu.
Prześladowca uśmiechnął się i złapał Xalantha za szyję, jak tylko się zbliżył się do niego. Uścisk był tak silny, że chłopak zaczął się dusić.
-Nie uciekniesz przede mną, Xalanthcie. Pamiętaj, ja to ty, ty to ja.-złota postać jeszcze mocniej zacisnęła uścisk.
Uśmiech nie znikał z jej twarzy.
Co najgorsze, z jakiegoś powodum na szyi Xala, na jego ciele pojawiły się ślady palców. Mexmera mogła dostrzec to bez problemu. Brat, zaczął się dusić. Walczył o każdy chaust powietrza. Uścisk na ubraniu Mexmery zacisnął się.
W jego umyśle, złota postać przeszła bliżej przepaści. Stała tak, że Xalanth wisiał nad dziurą, a z jej dna uformowały się ostre szpikulce.
-Jesteś nikim Xalanthcie, nikim rozumiesz to? Zobacz, nawet nie potrafisz się obronić…-napastnik dalej podle się uśmiechał-Żegnaj Xalanthcie…
-Jeśli ja umrę...to ty też….skoro...jesteśmy jednością…--Xalowi z wielkim trudem udało się wydukać te kilka słów.
-Owszem, jesteśmy jednością, ale ja mam swoją duszę a ty swoją….rozumiesz? Jesteś kimś, kto sprawia, że nie mogę ujrzeć światła dziennego. W chwili, gdy pozbędę się twojej duszy, będę mógł to zobaczyć….-postać puściła przerażonego Xalanatha w przepaść.
Xal wyciągnął ręcę, chcąc się złapać, ale były to próżne starania. Nie miał tyle siły. Nie chciał umierać, nawet we śnie! Jego mentor, opowiadał mu, że jeśli umrze tutaj, to jego ciało stanie się warzywkiem. Nie mógł tego zrobić swojej siostrze! Nie mógł.
-Nieee!-Xal krzyknął najgłośniej jak się tylko dało, tyle ile miał sił w płucach.
Złota postać wykrzywiła usta w grymasie, po czym spojrzała w niebo. Spomiędzy chmur przekinęły promienie słońca. Bardzo się to nie spodobało owej istocie to. Zajrzała w dół. Dostrzegła Xala wiszącego w powietrzu. Zmarszczyła brwi. Nie mogła jednak się ruszyć, aby cokolwiek zrobić.
Xalanth zaś czuł jak coś unosi go w powietrzu. Ciepło, takie przyjemne, może to jego siostra, która była tak blisko? Może myśl o rodzicach? Nie wiedział, czuł jedak jak strach powoli odchodzi w dał. Ujrzał uśmiechniętą siostrę, a obraz ten, zamienił się w małą białą kuleczkę, Okrążyła go. Potem dostrzegł matkę, ojca, Daiko i wszystkie bliskie mu osoby. Wszystkie te obrazy, zamienione w kulki okrążyły go, po czym wchłonęły się w jego ciało. Xal zamknął oczy czując jakąś energię. Tak, teraz mógł lecieć! Jego ciało było takie lekkie! Otworzył powieki. Zmarszczył brwi. Pole, które tworzy się podczas lotu uformowało się na kształt podobny do anielskich skrzydeł. Xal wzbił się w powietrze, a dzięki temu mógł wydostać się z przepaści. Leciał szybko i pewnie. Wydawało się, dosłownie, że leci na skrzydłach. Musiał całkiem opuścić to miejsce. Zrozumiał coś, co opowiadał mu jego mentor duchowy-że naprawdę to, co dzieje się w naszym umyśle dodaje sił i nie tylko.
Sayian spojrzał na postać, która jakby nieco straciła na moment kolor. Niemniej Xal miał wrażenie, że to mu się tylko wydawało. Skupił się jednak na tym, aby wydostać się z tego miejsca. Leciał w stronę chmur. Przebił się przez nie.
Szybko wrócił do świata realnego. Zamrugał oczami. Odskoczył od siostry jak oparzony. Zaczął machać rękami. Uderzył plecami o drzewo, a kilka gałęzi, które złamał wcześniej spadło na ten jego durny łeb. Wystawił język, bo teraz głowa jeszcze bardziej go bolała. Zerknął ukradkiem na siostrę, a potem na swoje ręce. Coś się zmieniło. Nie wiedział co. Jego ciało było takie jakieś, lekki? Zmarugał powiekami. Wstał, chwiejnym krokiem ,ael zrobił to. Poaptrzył w górę. Skupił się.
-”Dobrze, skoro nauczyłem się perfekcyjnie opanować latanie duszą, to teraz...powinienem bez problemu latać…”-odparł w myślach.
Zamknął na chwilę powieki, by po kilku sekundach je ponownie otworzyć. Wziął głęboki wdech. Spojrzał w górę. Teraz albo nigdy...skupił się, po czym podmuch wiatru poprowadził go, tak samo jak jego wola. Bez najmniejszych problemów uniósł się nad ziemią. Kontrolował w pełni swój lot. Wzbił się wysoko. Radość, jaką poczuł, że w końcu opanował sztukę latania była ogromna. Zaczął latać nad ruinami. Robił to z taką łatwością. Nie to co wcześniej, że ciało go nie słuchało. Teraz było inaczej. Miał pełną świadomość nad tym, co robił kiedy unosił się w powietrzu. Nie miał też problem uz lewitowaniem i zatrzymaniem się w powietrzu. Jednak jego mentor miał rację. Wszystko jest w naszym umyśle i sile woli! Jeśli coś bardzo chcemy osiągnąć, jest to możliwe! Trzeba tylko chcieć.
Xalanth zachowywał się jak dziecko, które dostało ulubioną zabawkę lub coś słodkiego. Zacząl robić różne akrobacje w powietrzu, ale zawsze chciał zatańczyć rytualny taniec gatonsów na tle księżyca. Pamiętał jak oni to robili. Skoro teraz miał ku temu okazję, nie zamierzał rezygnować. Rozłożył ręce na boki. Oczy miał cały czas zamkniętę. Skupił się tylko i wyłącznie na tańcu. Najpierw kilka obrotów wokół własnej osi przesuwając się w swoją prawą stronę, potem wyskok do tyłu z obrotami. Następnie, powtórzenie poprzednich czynności, ale w przeciwnym kierunku. Cały czas tańczył na tle tarczy księżyca, więc widać było tylko jego cień. Uważał, by nie zgubić okularów, bo będzie katastrofa. Jak powtórzył wyskok z obrotem przy drugim etapie tańca, znalazł się mniej więcej na środku tyrczy zaczął poruszć rękami. Wyglądało to tak, jakby używał w tańcu Tai-Chi. Nadal jednak nie przestawał wykonywać kroków nogami. Ogon poruszał się delikatnie, w rytm jego ruchów. Xalanth nie zauważył, że taniec ten pomagał wyzwolić się nieco energii KI, która przybrała kształt złotych niteczek. Jak wykonywał określone gesty, miało się wrażenie, że porusza nimi. To dawało efekt poruszania się cienkich energi KI. Nie dawało to żadnych profitów, po prostu można było podziwiać spektakularny widok, nic więcej. Może conajwyżej pozwalało poprawić harmonię między duszą a ciałem.
Xalanth zatracił się w tańcu. Czuł się lekki jak piórko, a do tego szczęśliwy. Nie chciał jeszcze z tego rezygnować.


//OOC: Koniec treningu

Temat z treningami tutaj -> https://dbng.forumpl.net/t1058-treningi-xalanath-a#18263

- N-nie, nie mi… On tylko zajął się moją bielizną… Ale ona wisiała na sznurku… - wymamrotała przestraszona reakcją dziewczyny Treya. Z wielkimi oczami obserwowała jak Mexmera doprowadza brata do porządku… Patrz, dała mu kuksańca w głowę, nie przejmująć się tym, że Xalanth jak siedział, tak siedzi. Halfka chyba nie wiedziała co myśleć o towarzystwie w jakie trafiła, niemniej, dano jej schronienie, jedzenie, zajęto się nią… Za to była wdzięczna. Oczywiście pomijając fakt, że tak jak i chłopak, to jego siostra też była podejrzana… Zwłaszcza po tym, gdy jakby mimochodem posłała komplement pod adresem drobnej halfki… Tego było dla niej za wiele. Twarz przybrała barwę świeżej wiśni i dziewczyna spuściła głowę, zabierając się za swoją część pracy, zbyt speszona by odezwać się później choćby słowem.
Mijały godziny, zlatujące to szybciej, niby minuty, to dłużej, jakby ktoś rozciągał je jak zżutą gumę do żucia. Xalanth pochłonięty medytacją odizolował się nieco od pracujących dziewcząt, które, zajęte papierkową robotą… Bardzo wolno dochodziły do sedna sprawy. Niezliczone kopie wiadomości walały się po podłodze i biurkach, gdy Treya z Mexmerą robiły wszystko by odkryć ich sekret. Do momentu gdy Saiyanka odkryła, że owe znaki bardzo przypominają jej gatoński… Z małym szczegółem. Nie można było z nich stworzyć ani jednego zrozumiałego słowa. Zrezygnowana Treya odłożyła kartkę i westchnęła.
- Już nie wiem co robić… - zaczęła cichutko, lecz jej słowa przerwało poderwanie się Mexmery. Halfka podążyła za nią wzrokiem, patrząc niepewnie na Xalantha. Nie wiedziała co się dzieje i nikt chyba nie zamierzał jej tego tłumaczyć. Obserwowała w zadumie jak starszy z Bravehertów ocknął się i wyszedł z pomieszczenia jakby o nich zapominając.
Tego było naprawdę za dużo. Chcąc podeprzeć ramionami głowę, Treya niechcący zrobiła mały bałagan, bo pliczek kartek poleciał na podłogę. Przykucnęła, zbierając je i ukradkiem patrząc czy nikt nie widział. Wtedy jej wzrok przykuł ekran komputera. Był czarny, wyłączony, ale jego gładka i ciemna powierzchnia robiła za lustro. Symbole, które normalnie nie tworzyły niczego logicznego, teraz może układały się w coś innego…
- Zobacz. – podsunęła kartkę Mexmerze, gdy ta wróciła. – W lustrzanym odbiciu to wygląda inaczej…
Fakt. Odbicie było czystym językiem gatońskim, który Xal i Mex rozumieli bez trudu… Pozostał jednak jeszcze jeden szkopuł. Symbole powtarzały się nieregularnie i tworzyły jeden wielki bełkot. Wyglądało na to, że trzeba coś z tym zrobić… Może poskreślać powtarzające się znaczki i zobaczyć co wyjdzie z reszty słów…

OOC
Mex, proszę rozpisz rozkodowanie wiadomości. Jej treść wyślę Ci na pm.
Xal, omówimy to z Razielem.

Kiedy Xal w końcu się obudził i zaczął kojarzyć co się dzieje, Mex bez namysłu czy ostrzeżenia ponownie go spoliczkowała. Ten zapewne był jeszcze oszołomiony nieco, a nawet jeżeli nie to chyba się raczej nie spodziewał takiej reakcji.
- Przestraszyłeś mnie pawianie... Zresztą nieważne. Mam teraz do dokończenia rozszyfrowanie kartki, a ty rób jak uważasz.
Obróciła się napięcie z miną nadąsanego dziecka. Cholerna cykada, naprawdę się o niego martwiła. W głowie myślała nad jakimś konkretnym aktem zemsty, nie miała jednak jeszcze konkretnego pomysłu, teraz najważniejsze było przepisać tą wiadomość tak jak być powinno. Treya była nieocenioną pomocą przy rozwiązywaniu zagadki. Z lusterkiem w ręku zaczęła powoli przepisywać słowa eliminując przy tym słowa które nie pasowały do zdania. W końcu skończyła i miała już rozszyfrowaną wiadomość która okazała się być od Daiko. Była najwyraźniej napisana w dniu ataku na króla. Daiko pochłonięty walkami nie był w stanie zobaczyć się z nimi w dniu ich lądowania jak i przez te całe 3 dni, nie było w tym nic dziwnego. I to w zasadzie była najmniej znacząca wiadomość, bowiem kartka zawierała też miejsce ukrycia dokumentów. Według tego co było napisane, wszystkie dokumenty znajdowały się w pałacu, we wschodnim skrzydle, naprzeciwko ostatniego okna za zielonym gobelinem. Te informację były w tym momencie kluczowe. To był ich ratunek, musieli je zdobyć czym prędzej.
- Xalanth, spójrz na to. Mamy dokładne miejsce gdzie są wszystkie dokumenty potrzebne do oczyszczenia rodu Braveheart. Według tego co tutaj pisze to chyba nawet więcej niż potrzebujemy. To nasza szansa.
Rzuciła się bratu na szyję, a z jej oczu zaczęły lecieć łzy.