Ruiny

Olbrzymie ruiny, o których pochodzeniu nie wie nikt. Jedyne, czego można by się domyślać to to, że nie jest to metoda budownicza rasy Saiyano. Krążą pogłoski, że potomkowie budowniczych nadal żyją pośród tego zniszczonego miejsca...

Moje ciało było ogłuszone, ktoś musiał dysponować niebywała techniką obezwładniającą lub niewiarygodna siła by posłać mnie na deski jednym , szybkim ciosem. Dodatkowo ten cios był tak silny że po prostu straciłem przytomność od razu. Mimo iż moje ciało było wleczone przez cały kosmos mózg wciąż pracował.

--------------------------------------(wnętrze mózgu)-----------------------

W każdym ciele znajduje się ośrodek który odpowiada za wszystko. Jest to umysł a w jego panem powinna być tylko jedna osoba którą jest właściciel ciała. Tym razem jednak tak nie jest i inny byt króluje w mózgu który jest królestwem umysłu.
Biała postać Tsufula przechadzała się korytarzami mojego mózgu patrząc jak jego własna substancja pokrywa całe wnętrze powoli i stopniowo niczym pasożyt czy tasiemiec żywiący się na swym nosicielu.
Ja też tam jeszcze byłem, a raczej mój umysł który zwyczajowo kierował okładem nerwowym. Tsuful zabrał mi możliwość kierowania swoim ciałem, ale ośrodek który zazwyczaj królował w mojej głowie przybrał teraz moją sylwetkę.
Mimo wszystko intruz był doświadczony w tym co robił, od razu po dostaniu się do środka zaatakował mózg przez co od razu przejął władzę nad tym który steruje nerwami i odciął go od wszystkiego.
Zatem ten nie miał zbytnio czasu na reakcję, od razu został oblepiony substancja Tsufula która odcięła go od wszystkiego samego unieruchamiając i przyklejając do jednej ze ścianek niczym istotę materialną.
- Ty... pasożycie.. - zahuczał umysł w kierunku postaci Tsufula która była jego ośrodkiem kontroli. - Jak śmiesz... mi to robić....
Sylwetka białej istoty odwróciła swoja głowę w kierunku mówiącej postaci i uśmiechała się szkaradnie.
- Po prostu przejąłem twoje ciało... - zarechotał - Jestem Katsu i ciesz się. Niedługo nawet twój umysł zostanie wchłonięty, nie opieraj się i pogódź się z losem.
.....
Trening start

- Chyba.... kpisz! - syknął Umysł moją postacią i zaczął się rzucać próbując uwolnić się od tej cieczy.
- Marnujesz czas, z mojej pułapki nie ma ucieczki. Niedługo pochłonę cała tę przestrzeń i nawet nie będziesz nic czuł. Jak warzywo. - Tsuful cmoknął i odwrócił znów się przechadzając po świeżo zdobytym terytorium.
- .....Niedoczekanie twoje...argh!!!!! - w komorze mózgu zawrzało, a substancja Katsu zadrgała nerwowo.
Ten odwrócił się zdumiony w stronę mojej jaźni i rozszerzył oczy widząc jak z niej wydobywają się pokłady energii, a substancja oblepiająca ją zaczyna pękać i umykać.
- To niemożliwe. Co za siła woli! - syknął po czym połozy ręce na podłożu i zaczął pompować nowe ilości białego płynu które w istocie były jego komórkami.
Zanim te jednak dopłynęły z powrotem do sylwetki Frosta ten już uwolnił się z pokrywającej go części i uskoczył na bezpieczny grunt.
- Wywalę cię z tego ciała.. z mego domu! - krzyknął Umysł i wystrzelił jak torpeda w stronę Katsu.
Ten był na to zupełnie nie przygotowany i jego ciało poleciało na przeciwległą ścianę gdy tylko pięść jego oponenta trafiła go w twarz.
- Za-zapłacisz mi za to! - wrzasnął biały byt podnosząc się wściekły. Jego twarz wyrażała tylko wściekłość i frustrację. - Daj się pochłonąć!
W następnej sekundzie Tsuful wystrzelił dziesiątki promieni która niczym rakiety samonaprowadzające trafiły w cel osłabiając mój umysł i sprawiając że ten upadła na kolana które były częścią ciała którego obraz przywołał jako swojego Avatara. Zanim zdążył się podnieść, sylwetka Katsu była tuż przy nim i z kolana trafiła go w twarz posyłając dalej z wielkim impetem. Ten jednak się nie poddał i lecąc w tył już zbierał energie w dłoni, by po chwili wypuścić różową kulę, która trafiła w cel z wielką precyzją.
Tsuful wrzasnął po raz kolejny i tym razem nie dawał sylwetce Frosta żadnej szansy na obronę. Widać siła woli Tsufula zaczęła powoli przeważać szalę zwycięstwa na swoją stronę. Mimo początkowych ataków wychodziło na to że intruz atakował w sumie trzy razy gdy Frost jedynie raz w tym czasie dawał radę oddać cios.
W końcu silniejszy posłał Frosta na ziemię i sam przygniótł go swoim ciężarem. Położył mu ręce na piersi i z zawrotną prędkością zaczął wpompowywać swoje komórki wprost do swojego przeciwnika.
Ten przez chwilę szarpał się , po czym zastygł, a Avatar rozprysł się poddając się woli Intruza. Nie miał już siły walczyć. Jednakże zachował siły na to, by osłonić swój rdzeń i trwać w stagnacji póki nie nadejdzie czas na kontratak. Katsu nie zauważył tego, przekonany że pozbył się Umysłu domownika na wieczność.
Uśmiechnął się tryumfalnie i wrócił do umacniania swojej pozycji tutaj.

----------------------------------------(poza umysłem)-----------------------------------

Pomarańczowe oczy z białymi obwódkami otworzyły się nagle i w pełni przytomnie. Jednym szarpnięciem Tsuful podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał naokoło.
- Gdzie ja jestem... -warknął wściekle po czym uśmiechnął się i ruszył w jednym z kierunków.

z/t

Koniec treningu

Kilka drewnianych, sporych kawałków uleciało ku górze. Ile? Z pięć albo siedem. Każdy z nich, zdawał się być mogło był wręcz idealnie przycięty. Możliwe, że tak było. Kto by tam jednak zagłębiał się w takie szczegóły czyż nie? Ważne był to, iż w pewnej chwili coś metalowego odbiło blask światła Słonecznego. Cóż to takiego? Ostrze miecza. Coś jeszcze, dosyć szybko poruszyło się ku górze. Jakaś postać z białą bronią oraz posiadająca ogon.
Nie minęło kilka sekund, a ostra końcówka miecza przecięła, prawie równo kawałki drewna. Dało się słyszeć dość specyficzny odgłos przecinania drewna przez ostrze. Teraz drewnianych kawałków było dużo więcej. Te opadły z lekkim dźwiękiem na piasek unosząc go przy tym lekko na boki. Postać, która wyskoczyła wyżej również znalazła się na złotych drobinkach.
Stopy idealnie zatopiły się w piasku. Czarne skórzane buty sprawiły, że pyłek zaskrzypiał pod nimi. Obuwie owe było zwykłymi kozakami na drewnianej podeszwie, obłożonej delikatnym meszkiem. Ten nie ścierał się, gdyż był nasączony śliną węża morskiego z planety Gatonsów. Jej właściwości sprawiały, że każda nasączona nią rzecz nie traciła swojej świetności. Oczywiście po pięciu latach trzeba było powtórzyć proces. To działało coś podobnie jak farby do ochrony drewna na Ziemi. Cóż jeszcze specyficznego było w obuwiu? Otóż posiadało niejako jakby drugą warstwę na sobie. Wyglądało to tak, jakby założono na nie skórzane nagolenniki. nic bardziej mylnego. To był tylko taki efektywny dodatek. Do tego, w okolicach kostek miały dwa sznury, które się ściągało. Dzięki temu, buciory nie spadały ze stóp. Spodnie, których nogawki chowały się w butach, również miały czarny kolor. uszyte zostały jakiegoś sztywnego, ale mięciutkiego materiały, podobnego do jedwabiu. Bardzo dokładnie widać było wszy na bokach nogawek. W sumie, to był bardzo specyficzny wzór-przypominał bowiem spleciony warkocz. Ta część ubioru posiadała kieszenie w górnych partiach. Nie były obszerne, ale zawsze coś małego się mieściło. Na prawej nodze dało się zauważyć pasek, a przyszytą doń była kwadratowa kieszonka. Jak się dobrze przyjrzeć, spod klapki zapiętej na klamrę widać było brzegi kart. Miały śnieżnobiały kolor zamieniający się krwisto czerwoną barwę. przez chwilę, brązowy ogon przesłonił widok.
Patrząc dalej można było dostrzec dość niecodziennie wyglądający pasek. Biodra osłonięte były trzema, nakładającymi się płytkami koloru brązowego. Widać było jak dokładnie zostały oszlifowane. Odbijały okrągłą tarcze Słońca. Do tego, na skórzanej części znajdowała się eliptyczna srebrna klamra. To pod nią znajdowało się złączenie paska. W spodnie zakasana była bluzka z bufiastymi rękawami mająca również barwę węgla. Posiadała jednak złoty pasek przechodzący przez środek oraz w miejscu, gdzie zaczynały się rękawy. Również na kołnierzu w serek była owa ozdoba. Część okrywająca ramę ukryta była za brązowymi skórzanymi rękawiczkami. Tych końcówki były zawinięte dając efekt zakładki.
Na ramionach ułożone były metalowe naramienniki obite skórą. Posiadały dziwne kwieciste wzory. Nie były to typowe ochronne części, gdyż osłaniały również ręce do łokci. Nie, to nie przeszkadzało w wykonywaniu ruchu rękami. Z tyłu tworzyły całość chroniąc plecy do okolic łopatek. Z przodu połączone były grubymi, srebrnymi łańcuszkami. Te posiadały połówki koła, które po złączeniu tworzyły śliczny okrąg. Część z prawej strony ozdobiona była trzema błękitnymi perełkami.
Postać spojrzała na ostrze miecza. Odbiły się w nim ciemnozielone oczy. Zniknęły, gdy oręż został poruszony, a promienie Słońca odbiły się od niego. Miecz był dosyć specyficzny. Ostrze, na upartego można przyrównać do znaku zapytania. Tylko ta kocówka przy główce robiła się coraz cieńsza na końcu i nie była za długa. Zdobiły ją za to dwa, niewielkie pierścienie. Tuż przy początku klingi, z obydwu stron dało się dostrzec czerwone kryształy. Odbijając światło przypominały oko. Klinga na górnej części posiadała dwie odstające czarne części. Sama zaś była złota, tudzież pozłacana. Całość wyglądała tak, jakby zrobiona była z dwóch cylindrów-ten pierwszy wychodził z drugiego. Końcówka zaś zakończona była metalowym deltoidem o fioletowej barwie. Imitował on bowiem kryształek, chociaż wcale nim nie był. To klingi przywiązana była czerwona wstążka powiewająca na lekkim wietrze, który pojawił się niespodziewanie. Miecz, w szybkim tempie znalazł się w pochwie zawieszonej na plecach istoty. W raz z delikatną bryzą tańczyła biała wstążka zdobiąca czoło zielonookiego. Czarna czupryna poruszała się w rytm podmuchów wiatru.
Xalanth, tak to był on. Powrócił na swoją rodzinną planetę równo tydzień temu. Tak jak zapowiedział jego przyjaciel. Statek wysypisko przybył w najbardziej odległe miejsce na Vegecie. Wszystko było wręcz idealnie, gdyby nie to, że ktoś zauważył jego i Mexmerę. na całe szczęście nie rozpoznali ich, ale musieli się rozdzielić. Od tamtej pory nie widział siostry, nie miał z nią kontaktu. Obawiał się bowiem najgorszego. Skrył się w tych właśnie ruinach. Nie był pewien co zrobić. Dai miał go odszukać, ale przez sytuacje na wysypisku wiedział, że tak się nie stanie. Nie mógł jednak przesiadywać cały czas w ruinach. Zapasy jedzenia od Gatonsów powoli się kończyły. Musiał się zbliżyć do rebeliantów. Nie był jednak pewien ile jego przyjaciel powiedział rebeliantom na jego temat. Może też wcale tego nie zrobił? W cale by się nie zdziwił. Przecież ta cała sytuacja, że ktoś przybył na Vegetę w statku śmieciarce, wydawało się dziwne. Trochę narobił sobie z siostrą kłopotów przez to. Jednak nie wszystko, zawsze wychodzi idealnie. Mieli po prostu pecha to wszystko.
Aktualnie Xalanth trenował technikę władania mieczem. Musiał ćwiczyć. Nie mógł pozostawać na laurach. Co to, to nie. Dobrze, że udało mu się zdobyć, z pobliskich drzew nieco drewna do ćwiczeń. Wyżywał się na kawałkach drewna. Nie mógł sobie darować, że musiał rozdzielić się z własną siostrą.
Rozstawił nieco nogi. Ustawił się w pozycji bojowej. Jeden cios wyprowadzony pięścią potem drugi i tak na przemian. Próbował się rozładować z negatywnych emocji. Wolał przenieść gniew na trening. W końcu czekało go nie lada wyzwanie. Piasek unosił się kiedy ten wyprowadzał ciosy. Najwięcej jednak pyłu było wtedy, kiedy nogi poszły w ruch. W jego oczach widać było determinację.
Złapał za drewniane klocki, po czym wyrzucił je w powietrze. Sam poleciał do góry. Uderzał w nie pięściami. Próbował zadać jak najwięcej ciosów, nim te spadły na ziemię. Wylądował na ziemi. Oddychał ciężko, a futro na ogonie było lekko nastroszone, niczym szczoteczka. Puchaty dodatek poruszał się nerwowo to na prawo to na lewo. Ciemnozielone oczy patrzyły przed siebie. Zmęczył się, ale nie ma zamiaru przestać.
Nogami podrzucał kawałki drewna, które potem uderzał. Nie raz chybił, ale jeśli utrafił to odpadały kawałki. Starał się, póki co nie używać dużej ilości siły. Jednak nie zawsze to się udawało. Dlatego wiele kawałków, a miał ich sporo, zostało zniszczonych.
Znowu się zatrzymał. Jeszcze jedna rzecz...kolejny raz podrzucił kawałki drewna. Tym razem użył KI, żeby spróbować je zestrzelić. Udało mu się zestrzelić trzy, natomiast w pozostałe nie trafił. Jeden z nich spadł mu prosto na głowę. nabił sobie guza. Złapał się za łepetynę i kucnął. Ogon mu się wyprostował, a futro jeszcze bardziej najeżyło.
-Cholera! Cholera!-zaczął rozmasowywać obolałe miejsce-Jak kurewsko boli!-klapnął na tyłek, na piach.
Westchnął. Położył się na złotym pyłku. Ręce rozłożył na boki. Nie było wygodnie tak leżeć, ale cóż...zaczął nerwowo poruszać rękami oraz nogami.
-Dlaczego to zawsze mnie się przytrafia no?!-zacisnął mocniej powieki, dalej urządzając przedziwne zachowanie na piasku.
Otworzył oczy. Nieco się uspokoił. Obserwował chmury leniwie sunące po niebie. Ogon już się uspokoił. Tylko końcówka poruszała się niespokojnie.
-Pobzykał bym sobie...-skrzywił usta w grymasie i znowu zaczął machać rekami na boki-Życie w celibacie to nie dla mnie! Te na górze, słyszysz mnie?-nadal patrzył w niebo-Załatw mi coś do ruchanka! Najlepiej, niech będzie szalone, od czasu do czasu wejdzie mi na głowę, ale będzie podatne na moje zabawy...uehehehe-ślina mu lekko pociekła z ust.
Tak, tak to jest jak się ma celibat tyle lat i trzeba sobie radzić rączką...Xalanth, cóż będzie musiał jeszcze trochę wytrzymać ot co!

Dziwnym trafem, tak jakby w odpowiedzi na wołanie napalonego Saiyana, nagle rozwiał się wiatr, rzecz niby typowa na pustynnej planecie, jednakże w tym konkretnym wypadku nienaturalna. Xalanth bowiem, swoim szóstym zmysłem zboczeńca mógł błyskawicznie zobaczyć, iż śmiesznie blisko, w środku odległego rumowiska, było 'coś'. Pewna rzecz, przez którą wojownik począł ślinić się jeszcze bardziej. Wiatr tymczasem dął mocniej, stawał się coraz głośniejszy, niemalże zagłuszając myśli mężczyzny, jednakże wiedziony instynktem rozpłodowym widział coraz więcej. Prócz 'czegoś', zaczął dostrzegać kontekst dla tego, odpowiednio pasujący, pobudzający także zmysły. Xal niemalże słyszał, co się działo w tym konkretnym miejscu w dawnych czasach, ponieważ nie było ważne, jaka rasa przebywa na jakim terenie. Nieistotny jest charakter mieszkańców - pacyfistyczny, militarny, czy gdzieś po środku. Ustrój polityczny także nie miał najmniejszego znaczenia i on doskonale o tym wiedział, spoglądając na charakterystyczny, niewielki rysunek przy czymś, co wyglądało na zniszczoną, do tej właśnie chwili zasypaną pod piaskiem, framugą. Mała róża wpisana w fragment nogi doskonale wskazywała na to, dlaczego widział 'coś' oraz w pobliżu czego sobie leżał jak głupi i liczył chmury.

OCC: Jak na razie wszystko czujesz 'szóstym zmysłem'. Jeśli masz jakieś podejrzenia, możesz je rozpisać, zobaczymy, czy dobrze kombinujesz

Moment moment, czemu zaraz napalonego? Był zdrowym, rosłym facetem. Nie jego wina, że musiał ostatnimi czasy mieć celibat. Na planecie Gatonsów, niestety nie mógł sobie pozwolić na romanse. Musiał sobie sam radzić, ze skokami ciśnienia. Cóż, czasem tak niestety bywa...Xal tylko chciał mieć kogoś, kogo mógłby szczerze pokochać. Mimowolnie dotknął swojej blizny na szyi. Co do tego, miał niestety paskudnego pecha. Na samą myśl poczuł ogarniający smutek oraz samotność. To jednak zastąpiło dziwne uczucie.
-Wiatr?-rozejrzał się dookoła-Czy mi się tylko zdawało?-przetarł oczy oraz skronie.
Z początku był pewien, że tylko mu się wydaje. Jednak zrozumiał, iż nie. Może powinien bardziej uważać z tym o co prosi tych na górze? Piasek dostał mu się do oczu, więc zaczął je trzech. To był głupi pomysł. Wyglądał teraz jak chomiczek o czerwonych paczałkach.
Stał tak chwile, póki nie przestały szczypać go oczy. Jeszcze raz przyjrzał się ruinom. Ogon poruszał się na prawo, to na lewo. Przełknął ślinę. Podszedł bliżej ruin. Dostrzegł różę oraz to “coś”. Najpierw jednak kucnął przy framudze. Odgrzebał dłonią piach, żeby przyjrzeć się dokładniej wizerunkowi róży. Musiał przyznać, że była bardzo piękna. Przejechał opuszkami palców, by sprawdzić jak dokładniej została wyrzeźbiona. Uśmiechnął się. Coś m uw tym łbie świtało. Ogon merdał coraz szybciej. No tak, trzeba było rozejrzeć się dokładniej i zobaczyć to “coś”. Ciekawość oraz odczucie, że to właśnie to było kiedyś tym miejscem, była coraz mocniejsza.
To prawda, ślina coraz bardziej pociekła po mordzie Xalanatha. Doszedł do tego czegoś i przysiadł na kolanach. Zaczął grzebać. Wytarł rękawem usta. Grzebał dalej. Policzki zrobiły mu się czerwone, bo ciągle powracał swym zmysłem to tych wszystkich dźwięków.
Tak, to musiał być kiedyś albo jakiś dom publiczny albo hotel z pokojem na jedną nockę. Jego oczy zaszła mgła. Ogon nastroszył się i poruszał powoli. Dawał się ponieść wyobraźni. Te myśli, takie brzydkie i niegrzeczne otumaniły jego umysł. W sumie i tak był sam. Nawet nie zauważył, kiedy to jego ręka znalazła się w jego gaciach. No co? Nie jego wina, że dostał ataku kontry...

'Szósty Zmysł' Xalantha nie zawiódł go w żadnej mierze. Już po chwili kopania odnalazł prawdziwy skarb - ów 'coś', które go przyciągało do siebie siłą niesamowitego magnesu, odkąd zaczęło wiać w odpowiedzi na modły wyposzczonego Saiyana. W jego oczach przedmiot świecił się boskim blaskiem, a z jego nosa pociekła niewielka strużka krwi. Jednakże nawet przy tak przytłaczającym uczuciu podniecenia, gdzieś tam w tle tliła się lampka znikomego rozsądku, który nakazał mu zatrzymać tok myślenia i się zastanowić. W końcu...

'Coś':

To coś było świeżutkie, nowe! Jakby ktoś specjalnie to tu włożył...

- Co ty tu...? Czy to jest... Kia! - Dziewczyna z twarzą czerwoną niczym świeżutki pomidorek wlepiała niewinne oczka wprost na Xala, który... ekhm, dobrze się bawił. Jej niewielkie dłonie drżały, co jeszcze bardziej przeszkadzało jej w zakrywaniu koszulką bladych nóg oraz próby zabrania przedmiotów mężczyźnie.

OCC: Proszę bardzo.

Cóż, nie ma co dyskutować z boskim prawem co nie? Tak się podniecił i podjarał tym znaleziskiem, że to też było zarazem zabawne acz i żałosne. Począł się zastanawiać, ale było ciężko. Wszak przecież robiło swoje. Mało tego, ciśnienie w pewnej części ciała zaczynało dość mocno o sobie znać. Przygryzł dolną wargę, kiedy poczuł drgawki przechodzące przez całe jego ciało. Jeszcze tylko trochę, a poczuje niebiańskie uniesienie.
Prawa dłoń Xala poruszała się to w górę to w dół wodząc po jego twardym przyrodzeniu. Poczuł się wspaniale, kiedy doszedł tylko...wtedy posłyszał jakiś głos. Wcześniej nie poczuł, zaabsorbowany masturbacją, że ktoś ciągnie owe “coś”. Otworzył oczy. Czuł rzecz jasna, jak krew cieknie mu z nosa. Nie wytarł jej jednak. Wpatrywał się w dziewczynę, która cholera wie ile, widziała Xalanath’a bawiącego się sam ze sobą.
Puścił szybko to, co trzymał w drugim ręku. Zaś tą, której dłoń była cała lepiąca, skrył za plecami. Jego twarz zrobiła się cała czerwona.
-”No pięknie! To teraz wyjdę na jakiegoś zboczeńca i perwerta!”-skarcił się w myślach.
Panikował w środku mimo, że na zewnątrz nie było tego widać. Siedział, jak ten słup soli, z czerwonym dziobem niczym cegła. Wpatrywał się w dziewczynę. Ogon wyprostowany, leżał na piasku. Tylko końcówka, nerwowo drgała.
W ogóle, pewna myśl zawitała do łepetyn Xala. Skąd ona się tu wzięła? No, ta dziewczyna. Przecież przesiedział tu dobre kilka dni i wiedział, że jest sam...zaraz moment...spojrzał powoli w górę i pokazał język.
-”Hahahaha….dobry żart….”-burknał w myślach-”I co ja mam niby z nią zrobić teraz co? Przecież ja chcę tylko kogoś, kogo pokocham i kto pokocha mnie...”-jego ramiona opadły w dół.
Czerwony kolor powoli ustępował. Ręce opuścił wzdłuż ciała. Posmutniał. Nie patrzył w ogóle na dziewczynę. No właśnie...rzucił taką prośbą, która niejako zabrzmiała dwuznacznie. On tylko przecież chciał, w końcu poznać czym jest prawdziwa miłość. Chyba, że jemu nie było to pisane...

Pozwolił, żeby odebrała co swoje. Nie interesowało to już go ani trochę.Skupił się bardziej na tym, że miał cholernego pecha w miłości.
Zerknął ukradkiem na dziewczynę, gdy ta odezwała się. Może i była piękna, miała zgraną budowę ciała, ale nie. Nie miła tego czegoś, co zwracało by uwagę Xalanth’a. Dotknął swojej szyi, na której widniała blizna. Zupełnie taka, jakby ktoś chciał odciąć mu głowę tudzież podduszać.
Jak kolejny raz spojrzał na dziewczynę, aż go ciarki przeszły po całym ciele. Futerko na ogonie nastroszyło się niczym szczoteczka. Wiedział, ze jeśli padnie takie pytanie to nie może się zdradzić, dlatego miał już przyszykowaną historię na ten temat.
-Nie wiem kim jestem.-usiadł tak, że jedna nogę zgiął w kolanie.-Straciłem pamięć. Obudziłem się tutaj, kilka dni temu.-podrapał się po czuprynie-Możliwe, że byłem tutaj na ekspedycji, skoro miałem zapas jedzenia.-poruszał powoli ogonem.
Patrzył dziewczynie w oczy, a kiedy opowiadał swoją historię, mówił to pewnie. Nie wiedział kim ona jest, ani skąd się wzięła więc musiał uważać, żeby się nie wydać.
-Nawet nie wiem, jak się tutaj znalazłem. Dokąd iść.-westchnął.-Nie wiem nawet, gdzie jest jakaś najbliższa wioska.-wstał-A ty, co tutaj robisz? Rodzina cię pewnie szuka.-posłał jej uśmiech.-Chodź...-podał jej rękę-...jeśli gdzieś blisko mieszkasz, to chętnie odprowadzę cie do domu, droga nieznajoma.-wiedział, że musiał uważać, ale też nie mógł uciekać od innych, prawda?

Nie wiedział, co się dzieje. Przejrzała go czy jak? Już się w duchu przeraził, kiedy jednak dziewczyna wypowiedział a kolejne słowa. O kim ona mówiła? Ktoś ją śledził czy co? W głowie Xala, roiło się mnóstwo pytań. Nic już z tego nie rozumiał. No i w ogóle kim była ta dziewczyn a i co robiła na takim zadupiu jak ruiny? Przecież coś mogło się Jej stać. Może już stało, tylko nie pokazywała tego?
Ogon Xalanatha poruszał się powoli w lewo i prawo. Ciemnozielone oczy wodziły po dziewczynie. Dostrzegł gęsią skórkę. Chyba dziewczyna marzła. Trzeba było coś z tym zrobić. Rozejrzał się dookoła. No tak! Drwa, które jakiś czas temu. Przydadzą się. Kucnął. Zaczął grzebać w piasku kilka minut. Wyglądał jak chomiczek grzebiący w ziemi. Skoro byli w ruinach, bez problemu znalazł jakieś kamienie tudzież fragmenty ruin. Ułożył je w kole. Wrzucił w to koło drwa, na których wcześniej trenował. Użył niewielkiej ilości energii KI, żeby rozpalić ognisko.
Znalazł jakiś dłuższy kij, żeby trochę pogrzebać w ognisku. Ogon Xala poruszał się powoli na wszystkie strony.
Po kilku minutach przetarł skroń. Spojrzał na dziewczynę z wielkim, szczerym uśmiechem.
-Cieplej?-przetarł dłonią kark.
Ledwo co zdążył rozpalić ognisko, nieznajoma odezwała się. Zaczął machać rękami.
-Oszalałaś?! W takim miejscu się przebierać?-zrobił się cały czerwony na twarzy.
Nie to, że by nie chciał popatrzeć na kobiece ciałko, ale nie wypadało. Przełknął ślinę. Nie, powstrzyma się. Tak nie wolno! Poza tym...dziewczyna i tak, na pewno uznała go za zboczeńca, więc po co się bardziej zakopywać w tej opinii?
Usiadł na tyłku. Owinął ogon w pasie. Podkulił nogi, a te objął rękami. Wsparł na nie głowę.
-Powinnaś dać się odprowadzić do domu. Twoja rodzina musi się o ciebie martwić. Ewentualnie twój chłopak.-popatrzył na dziewczynę-Ewentualnie twoja połówka.-przeniósł wzrok na niebo.
W ciemnozielonych oczach odbijały się leniwie płynące obłoczki.

Zerknął na dziewczynę, kiedy ta się odezwała. Cóż on, poza siostrą nie miał nikogo. Dorwał jakiś kijek, którym zaczął bazgrać po piasku. Jakieś koła, szlaczki czy inne zawijasy.
Mieszkała tutaj? W takim miejscu? Jakoś tak nie wierzył jej do końca. Jak, taka młoda i ładna dziewczyna mogła mieszkać na takim zadupiu? Nie pojmował tego w żaden sposób.
Westchnął cicho. Sam w sumie obrał sobie, tymczasowo za lokum te ruiny. Tylko, że ona była dziewczyną, a to inna sprawa. Przysunął się bliżej ogniska. Zdecydowanie lepiej. Ciepło, miło i przyjemnie. Zamknął oczy. To ciepło tak bardzo go koiło. Skojarzyło mu się z ciepłem, jakie biło od jego matki. Właśnie, na wspomnienia o niej serce go zakuło. Powtarzał sobie, że jej nienawidził, nie kochał lecz teraz odczuwał jej brak. Zacisnął mocniej pięści. Nawet nie zauważył, że dziewczyna oddaliła się na trochę w celu przebrania się.
W umyśle chłopaka zaczęły pojawiać się obrazy, wspomnienia związane z chwilami spędzonymi z rodzicami. Skulił się. W tak okrutny sposób stracić rodziców. Nie rozumiał dlaczego akurat jego to spotkało. Dlaczego on i Mexmera? Czemu to oni stracili rodziców. Przecież, chyba nic złego nie robili. Może i mieli rodziców dyplomatów, nie mieli dla nich czasu, ale to jednak byli rodzice. Byli...właśnie. Xal już nigdy więcej nie usłyszy ich głosu, ani zapachu. Nie zostanie skarcony jakimś słowem czy nie usłyszy pochwały. To wszystko zostało mu zabrane siłą. Los zabrał brutalną mocą to, co najbardziej kochał. Może właśnie dlatego, że nie doceniał tego co miał-utracił to? Właśnie...Xal nie doceniał tego, że miał rodziców. Dopiero teraz zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo mu ich brakuje.
kopniak od dziewczyny nieco sprowadził go na ziemie, ale...kiedy podniósł głowę dziewczyna mogła ujrzeć, że Xal płakał. Cała jego twarz była czerwona. Po policzkach spływały. Oczy zaszły lekką mgłą. Wpatrywał się w dziewczynę. Mogła odczytać ból, jakim przepełniony był wzrok Xalanatha. Wstał. Próbował otrzeć napływające łzy, ale to nie pomagało.
Zbliżył się do rozmówczyni. Przyglądał się jej tym smutnym wzrokiem. Położył jej ręce na ramionach. Mimo łez uśmiechnął się. Pochylił się w jej stronę. Ich twarze były blisko siebie. Delikatnie musnął wargami jej wargi. To nie był nachalny pocałunek, o ile można to tak nazwać. To raczej było cmoknięcie, nic więcej. Chciała zapłaty, to ją dostała. Pogłaskał dziewczynę po głowie. Ujął jej dłoń i zaczepił swój mały palec o jej.
-Daję ci słowo, że jak załatwię swoje sprawy, wrócę po ciebie.-Xal zaczął składać obietnicę-Należycie zapłacę ci za przebywanie w twoim domu. Znajdę ci nowy dom...tylko muszę przeżyć.-patrzył jej prosto w oczy-...zbuduję ci piękny dom, godny takiej kobiety jak ty. -ucałował ją w czoło i zabrał palec-Trzymaj za mnie kciuki.-pokazał jej kciuk w górę, po czym wzbił się w górę.
Posłał dziewczynie uśmiech i pomachał, po czym odleciał w tylko sobie znanym kierunku.
Wiedział, że dom jego rodziców nadal stoi i nic stamtąd nie wyniesiono. Przynajmniej takie dostał informacje. Czego tam miał szukać? Nie był pewien. Czuł, że powinien tam się zjawić. jego domostwo było daleko od miast, bo rodzice woleli życie poza miastem. Raczej, nikt tam nie powinien go szukać po takim czasie. Niemniej musiał być ostrożny.
Leciał tak dobre kilka minut, po czym zatrzymał się. Spojrzał w niebo. Zacisnął pięści.
-Pozwól mi znaleźć drogę, żeby odzyskać rodziców...proszę. Wiem, że nawaliłem, że tak nie doceniałem tego, że mam rodziców...-westchnął-...ale chciałbym mieć szansę to naprawić.-patrzył uważnie na niebo-Jestem oddać wszystko, żeby rodzice odzyskali życie...nawet za swoje własne...-zamknął powieki, ale to nie powstrzymywało łez, które wciskały się pod nie.
Przetarł ręką oczy. Trzeba lecieć, nie ma co. Westchnął i poleciał w stronę, gdzie kiedyś mieszkał.
Pytanie tylko, co tam zastanie?

z/t