New Generation w Liceum

First topic message reminder :

Okej. Załóżmy, że nasze postacie to osoby normalne(tak wiem, tu już są problemy) i nie mają super mocy czy coś. Po prostu chodzą do liceum w Stanach Zjednoczonych. Kto ma chęć niech napisze jak by wyglądało życie jego postaci, kim by był i z kim by trzymał itd. Życzę dobrej zabawy

Haha genialne, uśmiałem się czytając  Czekam na kolejne epizody

Genialne - czytam już z trzeci raz

Super, zapowiada się wyśmienicie! Trzymam kciuki za dalszą wenę!

Jedyne do czego muszę się przyczepić, to... takie eseje zamieszczaj w osobnym temacie, tu można je komentować. Misz-masz się robi, jak wśród komentarzy o opisie bohaterów i wśród oceny pierwszego rozdziału wplata się właściwą treść.

Teraz tak sobie myślę, że Hik faktycznie minął się z powołaniem i wyśmienicie nadałby się na złośliwego belfra

Haz i jego maniery Raz i jego zmanierowane przemyślenia. Wyśmienite.

Opowiadanie zapowiada się naprawdę ciekawie. Bałam się trochę, że będzie gdzieniegdzie przynudzanie, a tu ani trochę przynudzania! Dramat, romans i komedia, moje ulubione zestawienie! Wciągnęłam się i chcę zobaczyć odcinek drugi. Tylko uważaj, Raz, żebyś nie musiał tego ciągnąć dla swojej publiki bez końca (Jak np. Klan w TVP).

Proponowałabym zrobić jeszcze jakiś opening. Zmontować kilka grafik podłożyć muzykę, nadać tytuł. W sumie... mogłabym się tego podjąć, jeśli byście chcieli (mam drugi tydzień zwolnienia lekarskiego i podstawowe umiejętności użycia power pointa). Ale przydałby mi się doradca personalny (inaczej zdalibyście się na mój gust, a ja lubię trudne sprawy i na pewno wykorzystałabym z tego motywy!) i chciałabym pracę skonsultować z twórcą, a końcu nie chcę łamać praw autorskich.

Hikaru Daishi powoli dopijał swoją kawę z mlekiem, modląc się w duchu o jeszcze kilka minut spokoju. Niestety czas płynął nieuchronnie i nauczyciel musiał się powoli zbierać na karne zajęcia, które otrzymała najsłynniejsza klasa w szkole. I nie dlatego, że byli tacy dobrzy w nauce, choć kilka inteligentnych osób można tam było znaleźć. Niestety tą misterną pracę, przyćmiewały wybryki trójki jego „ulubionych” uczniów. Zahne, Malvick i Vuko byli powodem, dla którego chciał rzucić nauczanie i powiesić się na kablu od odkurzacza. Niestety oznaczałoby to, że gnojki wygraliby z nim, a na to nie mógł sobie pozwolić. Skoro on nie mógł spędzić spokojnego popołudnia z żoną, to oni też nie będą się dobrze bawić. Odstawił swój kubek z misiem Puchatkiem, który dostał od wnuka i już miał wychodzić, kiedy zauważył Alka Seuru, który jak zwykle siedział sobie w kącie z lizakiem w ustach i słuchawkami na uszach. Hikaru westchnął w duchu. Kiedyś zawód nauczyciela był czymś, a teraz przyjmą byle łachmytę po studiach.
- Ekhem. – chrząknął stając przy wychowawcy swojej ukochanej klasy. Mężczyzna chyba nie załapał, gdyż w dalszym ciągu ssał wielkiego lizaka i ruszał głową do piosenek Disneya, którymi tak lubował katować całą kadrę nauczycielską. W końcu chyba jednak poczuł, że ktoś nad nim stoi, gdyż otworzył jedno oko, po czym ściągnął słuchawki. Do uszu pana Daishi, doszły słowa piosenki z ulubionego filmu mężczyzny.
- Sup panie? – rzucił czerwonowłosy pedagog, w tym samym czasie, kiedy Elsa na cały regulator krzyczała, że ma tę moc. Fajnie. Wszyscy o tym wiedzieli od dwóch miesięcy. Siwowłosy belfer wziął kilka uspokajających oddechów.
- Mam właśnie zajęcia z twoją klasą. Chciałbym wiedzieć, czy wyciągniesz jakieś konsekwencje w stosunku do Zahne’a, Malvicka i Vuka. – powiedział Hikaru. Alek, chyba raczej nie kumał za bardzo, gdyż nucił sam piosenkę. W końcu jednak chyba wrócił do rzeczywistości.
- Ale chyba mają już karę z tobą. To po co ja mam im dokładać? – rzucił mężczyzna i już chciał ponownie zakładać słuchawki na uszy, lecz Daishi powstrzymał go ruchem dłoni.
- Dlatego, że trzeba im pokazać, że nie są bezkarni. Mogą sobie być gwiazdami drużyny i szkoły, lecz obowiązuje nas jednakowy szacunek do drugiej osoby. Zrobisz coś z tym?
- Ta, ta. Pogadam z chłopakami. A teraz wybacz, mam robotę. – odpowiedział Seuru, po czym nałożył słuchawki i zanurzył się we własnym świecie, równocześnie namiętnie obracając patyczek lizaka. Rozmowa była skończona. Nauczyciel historii zaś tylko westchnął po czym poprawił marynarkę, wziął teczkę, dziennik i wyszedł z pomieszczenia. Zapowiadał się naprawdę ciężki dzień

Spokojnie wszedł do klasy od razu sprawdzając obecność poszczególnych uczniów. Hazard pochłaniał kolejne porcje jedzenia, zupełnie nie zwracając uwagi na otoczenie, ani na zapatrzone w niego dziewczyny, które chyba marzyły tylko o tym żeby chłopak zjadł kebaba z ich ciał. To było naprawdę dziwne. Kolejna gwiazda siedziała zaledwie dwa metry od pierwszej. Raziel wydawał się tak wyluzowany, jakby zaraz miał iść na jakiś koncert, a nie siedzieć na lekcji i przyswajać wiedzę. Hikaru denerwował styl bycia chłopaka. Rozumiał, że jego rodzina była bogata, lecz nie musiał się z tym tak obnosić. Zahne wywalił kopyta na blat stolika i marnował kolejne minuty życia jakiejś niewinnej dziewczynie, którą się zabawi i pewnie rzuci po miesiącu. Jeśli tak długo wytrzyma. Obok niego jakaś dziewczyna właśnie starała się wszelkimi sposobami zwrócić jego uwagę. Niestety bezskutecznie. Było to tak żałosne dla Daishiego, że skierował swoje oczy dalej. Vuko był chyba najspokojniejszy z całej trójki, lecz też potrafił mu zaleźć za skórę. Jednak się choć trochę przykładał do nauki. Nauczyciel zauważył, że chłopak pożera wzrokiem pannę Shaw i pannę Demin. Obie były grzeczne i uczyły się dobrze, więc Hikaru nie miał do nich zastrzeżeń. Gorzej z personą siedzącą przed nimi, która wpatrywała się w okno z równą intensywnością, jak Raziel olewał jego próby nauczania. Pan Red. Słynna persona w całej szkole i nie dlatego, że jego zaangażowanie w trakcie lekcji wynosiło zero. Chodziło o manifestację swoich uczuć w stosunku do szkoły, lekcji i nauczycieli, co spowodowało, że siwowłosy miał niebywałą przyjemność ponownie go uczyć. Teraz ciemnowłosy też wolał przebywać w swoim świecie, zupełnie nie zwracając uwagi na nauczyciela. Obok pana Makonena siedziała dwójka uczniów z wymiany. Chłopak z Anglii i dziewczyna z Brazylii. Dwa tak skrajne charaktery i osobowości. Takeo był inteligentnym chłopakiem, co kilka razy udało mu się zauważyć, jednak sprawiał wrażenie jakby mu nie zależało, tudzież chciał pokazać, że wcale nie musi tutaj się uczyć. Jednak jego oceny były wystarczające, żeby przechodził z klasy do klasy. Kaede natomiast była jego przeciwieństwem. Dziewczyna była zaangażowana i aktywna na zajęciach, zaś jej wyniki były bardzo dobre, dzięki czemu utrzymywała swoje stypendium. Ponadto ciemna karnacja skutecznie przyciągała wzrok. No dobrze, czas zacząć rzeź.
- Witam państwa. Proszę wyłączyć komórki i przygotować się do zajęć. Do pana mówię panie Zahne. Panie Malvick, konsumpcję może pan dokończyć na kolejnej przerwie. Zapewniam, że nie umrze pan z głodu. – powiedział Daishi, po czym usiadł na krześle i zaczął wyczytywać uczniów. Każdy podniósł rękę, lecz jak zawsze brakowało jednej osoby. Hikaru zastanawiał się czy poczekać jeszcze chwilę, lecz postanowił przejść do zajęć. Jednak zanim zdążył otworzyć usta, to drzwi do klasy się otworzyły i wpadła jego zguba.
- Przepraszam panie profesorze. Spotkanie samorządu się przedłużyło. – powiedziała niska brunetka w krótkiej spódniczce, obcisłej bluzce i najnowszym modelu trampków. Oczywiście dziewczyna łgała mu w oczy, jednak już dawno przymknął oko na jej stroje i zachowanie. Po prostu nie była upierdliwa jak jej znajomi, a nieźle się uczyła więc dawał jej spokój.
- Rozumiem panno Rogozin. Proszę siadać. – rzekł mężczyzna do Vulfili, po czym wstał i zaczął pisać temat lekcji i jej najważniejsze zagadnienia na tablicy. Cała sala ucichła i słychać było tylko długopisy, skrzypnięcia ławek i ziewanie Hazarda.

Vulfilia odrzuciła swoje długie czarne włosy i z nie wymuszoną elegancją podparła się na prawej dłoni, słuchając jak Hikaru mówi im o udziale Stanów Zjednoczonych w Drugiej Wojnie Światowej. Jakby kogoś to obchodziło, poza nielicznymi nerdami. Dziewczyna westchnęła cicho patrząc na swój zeszyt, gdzie zapisała tylko początek lekcji, a później już kreśliła serduszka i jakieś znaczki. Cieszyła się z tego, że udało jej się uniknąć uwagi, kary czy też pogadanki, lecz i tak musiała tu siedzieć przez swoich znajomych, którzy musieli zabawić się w kucharzy. Skoro Hazard był głodny, to nie mogli go zabrać na hamburgera? Musieli sobie robić jajka na samochodzie belfra? Dziewczyna czasami nie rozumiała swoich kumpli. Obejrzała się, żeby zobaczyć co też takiego dwie gwiazdy robią. O Kuro się nie martwiła, bo chłopak miał choć trochę oleju w głowie, żeby słuchać Hikaru. Hazard leżał na swojej ławce, ukryty za plecami Chepriego i chyba szykował się do snu. Blondyn angażował się jednie wtedy, kiedy trzeba było strzelić bramkę, albo ktoś wspomniał o jedzeniu. Jakim cudem przechodził z klasy do klasy? Na szczęście poza szkołą bywał nawet zabawny, lecz niestety musiała go znosić tylko jak widziała się z Razielem. Czyli prawie cały czas. Skoro o nim mowa. Panna Rogozin rzuciła okiem na profesora, lecz ten w dalszym ciągu zajęty był omawianiem czegoś tam o czymś tam. Ciemnooka odwróciła się w stronę piłkarza, który aktualnie był zajęty rozwalaniem świniom domów, za pomocą wściekłych ptaków. Widać, że był bardzo zafascynowany tematem, lecz raczej nie miał czego się bać. Jego rodzice na bank zadbają, żeby synek skończył szkołę. Vulfi przez kilka minut próbowała zwrócić jego uwagę, lecz zielonooki ją olewał. I co biedna dziewczyna ma zrobić, kiedy nikt nie chce dostąpić zaszczytu rozmowy z nią. Całe szczęście, że obok niej siedziała jej przyjaciółka. Kaede od razu wpadła nieoficjalnej królowej szkoły w oko, dzięki swojej nietypowej urodzie i talentowi muzycznemu. Może w innym przypadku poczułaby zagrożenie, lecz Brazylijka nie sprawiała wrażenia jakby chciała rywalizować z Vulfilią o status najpopularniejszej. Dziewczyna zwyczajnie była szczęśliwa i dzieliła się tym szczęściem z każdym kogo spotkała. Może dlatego dogadała się z panną Rogozin? Może dlatego, że córka lekarza potrzebowała prawdziwej przyjaciółki, a nie żmii, która wbije jej nóż w plecy przy pierwszej okazji, równocześnie odbijając chłopaka. Dlatego też córka Aleksandra Rogozina z uśmiechem na ustach rzuciła papierową kulkę w swoją przyjaciółkę, która w dalszym ciągu czytała podręcznik. No ile można czekać?
- Kaede. Hej Kaede. – powiedziała cicho przewodnicząca samorządu szkolnego, rzucając na ławkę latynoski jeszcze jedną kulkę. Zadziałało.
- Co? – szepnęła ciemnooka piękność, patrząc uważnie czy Hikaru ich nie słyszy. Na szczęście ten dalej się rozpływał nad polityką Roosevelta. Tak więc dziewczyny były bezpieczne.
- Co robisz dziś, jutro i w niedzielę? – zapytała panna Rogozin z szelmowskim uśmiechem na ustach. Miała pewne plany, lecz bez jakiejś dziewczyny będzie naprawdę nudno. Kaede natomiast popatrzyła zdzwiona na przyjaciółkę i zaczęła dumać, co objawiało się poprzez gryzienie zatyczki długopisu. Trochę to trwało, aż w końcu Kaede przestała ślinić długopis.
- Hmm. Jakoś nie mam planów. Tylko trening jutro rano, lecz to cię pewnie nie interesuje. - powiedziała Brazylijka i uśmiechnęła się promiennie do koleżanki. Ciemnowłosa również odwzajemniła uśmiech, a coś w jej wzroku mówiło, że ma niecny plan, który chętnie wprowadzi w życie.
- To bardzo dobrze. Zaraz ci wszystko napiszę. – powiedziała córeczka Aleksandra, kiedy nagle zobaczyła zbliżającego się do nich Hikaru. Szybko się wyprostowała już wymyślając wymówkę, a Kaede wsadziła nos w książkę, lecz belfer tylko przeszedł obok nich i stanął naprzeciwko Raza, który chyba jakoś nie zauważył wkurwionego Daishiego. Dziwne, że ciemnowłosy nic nie zauważył skoro nauczyciel stał centralnie przed nim i dyszał, jakby miał zaraz dostać zawału. Jednak, kiedy się odezwał to jego głos był zimny niczym lód.
- Panie Zahne. – zaczął cicho, niczym Severus Snape, zaś jego wzrok mógł zabijać. Wyżej wymieniony podskoczył na krześle i wygasił komórkę, na której przeglądał Internet. Vulfi współczuła chłopakowi, ale w sumie to był sam sobie winny. Mógł obserwować czy Hikaru nie idzie. Koleś był ostatnio cięty na Elitę, więc kwestią czasu pozostawało, aż im coś dowali. Panna Rogozin założyła jedną zgrabną i opaloną nogę na drugą i odwróciła się w stronę nauczyciela i ucznia. Zapowiadało się ciekawe przedstawienie o czym zapewne wiedziała cała klasa. Takeo nawet wyciągnął komórkę i niepostrzeżenie zaczął kamerować całe zamieszanie. Haz natomiast wyciągnął kanapkę i zaczął jeść, a Kuro się chyba załamał, gdyż schował twarz w dłoniach.
- Tak panie profesorze? – rzucił łagodnie Zahne, robiąc minę aniołka. Tylko, że on nim nigdy nie był, więc raczej marne szanse były na to, że Hikaru się nabierze na te słodkie oczka.
- Dlaczego pan nie uważa? Czy może lekcje historii własnego kraju są poniżej pana godności? – powiedział siwy mężczyzna. Jego oczy przepowiadały śmierć w cierpieniach. Piłkarz jednak chyba odzyskał rezon, gdyż wyprostował się na krześle i spojrzał nauczycielowi prosto w oczy. Vulfilia nigdy tego nie robiła, gdyż uważała to za głupotę. Lecz każdy orze jak może czy umie.
- Nie są poniżej mojej godności, tylko raczej nie będą mi przydatne, więc po kiego mam się tego uczyć. – rzucił znudzonym tonem chłopak. To był chyba błąd, gdyż żyła na czole nauczyciela historii zaczęła niebezpiecznie pulsować.
- Nie będzie przydatne? To może w taki razie niech nas pan oświeci. Co będzie panu potrzebne w pana życiu? – powiedział Hikaru uśmiechając się ironicznie.
- To co już posiadam czyli moje umiejętności. Zamierzam grać profesjonalnie w piłkę i gdyby moja matka nie nalegała to już dawno bym siedział w Anglii lub Hiszpanii. Więc proszę wybaczyć, ale na boisku raczej nie przyda mi się wiedza o wojnach czy konstytucjach. – rzucił Zahne, po czym wyszczerzył się do nauczyciela. Jego ruch.
- W Anglii i Hiszpanii? Naprawdę. To musi być pan rozchwytywany.
- Arsenal, Manchester United, Southampton, Barcelona, Athletico. – rzucił chłopak nazwy znanych klubów. Zdziwienie na twarzy znajomych i nauczyciela były warte każdych pieniędzy i kar. Vulfilia spojrzała oszołomiona na Hazarda, a ten tylko pokiwał głową. Raz często wspominał o profesjonalnej grze w piłkę, lecz dotychczas dziewczyna myślała, że to żarty. Najwidoczniej musi zweryfikować swoje długofalowe plany.
Hikaru chyba chciał jeszcze coś powiedzieć, lecz po chwili zastanowienia machnął dłonią i wrócił do prowadzenia lekcji. Reszta karnych zajęć przebiegała już bez problemu i w końcu rozbrzmiał ten upragniony przez wszystkich dźwięk.
- No dobrze jesteście wolni. Miłego weekendu. – powiedział Hikaru do wychodzących uczniów. – A panie Zahne. Na następne zajęcia proszę przygotować referat o udziale USA w Drugiej Wojnie i jego skutkach. Dziękuję.
Vulfilia uśmiechnęła się pod nosem, kiedy Zahne zaklął cicho pod adresem nauczyciela. Sam tego chciał.

Vivian Zahne otarła pot z czoła i przygotowywała się do kolejnego serwisu. Jak na razie jej drużyna prowadziła, lecz wszystko było jeszcze możliwe. Wszystko zależało od niej. Podrzut, uderzenie i… linia! Trafiła czy nie? Sędzia sprawdza, a dziewczyny patrzą na nią ze zdenerwowaniem. Może i był to tylko trening, lecz blondynce bardzo zależało na tym, żeby dobrze grać. Wiedziała, że jej brat pewnie by ją wyśmiał, lecz miała go gdzieś. Choć może dlatego się kryła przed tym, że chodziła na treningi siatkówki. A przynajmniej to był jej drugi trening. Trener się cieszył, gdyż nazwisko Zahne zawsze się dobrze kojarzyło jeśli chodzi o sport. Jej durny braciszek brylował na boisku i korytarzach, a ona raczej wolała miejsce książek. Lecz od pewnego czasu chciała spróbować się w jakiejś dyscyplinie sportowej. Piłka od razu odpadała, a bycie czirliderką jakoś jej nie pasowało. Choć Hazard i inni kumple Raza pewnie by się cieszyli.
- Punkt. Drużyna Niny wygrywa. – powiedział trener, który pełnił rolę sędziego w sparingach drużyny. Dziewczyny zapiszczały tak głośno, że Vi pękły bębenki i rzuciły się na siebie. Młodsza z Zahne’ów uśmiechnęła się lekko i wzięła butelkę z wodą, którą łapczywie zaczęła pić. Trener chyba chciał powiedzieć coś jeszcze i pochwalić jej zagranie, lecz nagle piłka od kosza przeleciała obok jego głowy. Jedna z dziewczyn krzyknęła głośno, kiedy kolejna piłka prawie ją trafiła.
- Goat ty zboczeńcu! – krzyknęła Nina. W tej chwili Vivian zobaczyła kto bombarduje je piłkami. Od razu się załamała i poczuła silną potrzebę powiększenia swojej słynnej kolekcji. Już nazwisko powinno jej powiedzieć z kim ma do czynienia, lecz zmęczenie i lekka zmuła po treningu zrobiły swoje. Dragot, jej znajomy z klasy doskonale się bawił i nawet groźne słowa trenera nie robiły na nim wrażenia. Vivian nie wiedziała, czy chłopak był upośledzony czy też mu się nudziło, lecz miał naprawdę niezłego cela. Kiedy tylko skończyły mu się piłki od kosza, to próbował wziąć te od siatki, lecz nagła szarża trenera spowodowała, że musiał chłopak musiał dokonać taktycznego odwrotu. Dziwna metoda na podglądanie według Vi, lecz gdyby go złapała, podczas swojego prysznicu to pewnie by zaniemówiła, a potem go zabiła. Jeśli by jej nie sparaliżowało zażenowanie. Wiedziała też, że Raziel by chłopaka pewnie zabił po tym. Nie wiadomo co było gorsze. Nadopiekuńczość czy jego ignorancja.
- Chyba koniec treningu dziewczyny. Teraz trener będzie ganiał za tym małym zboczkiem. Czas na prysznic. – zarządziła kapitan drużyny, na co wszystkie panienki popędziły do szatni. Panna Zahne jakoś nie spieszyła się. Wiedziała, że jej brat i jedyna forma podwózki jeszcze ma karne zajęcia, a jakoś jej nie uśmiechało się siedzenie pod wodą z tuzinem nagich dziewczyn komentującymi jej biust, talię, biodra i bóg wie co jeszcze. Dlatego też szła powoli, równocześnie popijając wodę z butelki i układając plan na wieczór, który pewnie spędzi przed komputerem grając w jakąś grę, albo rysując. Według Raziela było to lamerskie, lecz jej się to podobało.
Kiedy weszła do szatni to z prysznicy dobiegały krzyki dziewczyn, które pryskały na siebie wodą i dokładnie myły swoje spocone ciała. Vivian usiadła na ławce i zaczęła ściągać ochraniacze, by później wytrzeć się ręcznikiem. Przetarła twarz i oparła się o chłodną szafkę. Jej piersi powoli się unosiły i opadały, kiedy blondynka stabilizowała swoje tętno i oddech. W międzyczasie napłynęły do niej wspomnienia ostatniego meczu. Oczywiście Raz i Haz jak zawsze grali pięknie i publiczność szalała na ich punkcie. Nie mogła odmówić talentu swojemu bratu, lecz jej uwaga była skierowana na kogoś zupełnie innego. Na czerwonowłosego chłopaka, który tego właśnie wieczoru był królem boiska. To dzięki niemu, drużyna jej brata nie straciła żadnej bramki, gdyż genialnie zabierał piłkę i kierował obroną, równocześnie szybko przechodząc do ataku, uruchamiając Hazarda i Boskiego Raziela. Nawet zdobył jedną bramkę, lecz utonęła ona w bramkach Haza i Kuro. Vivian jednak doskonale pamiętała, kiedy poprawił opaskę na swoich włosach, po zdobyciu bramki główką po rzucie wolnym. Nie miała pojęcia czy wiedział o jej istnieniu, ale tego właśnie wieczoru Vivian zobaczyła w piłkarzu kogoś więcej.
- Hej Vivian usnęłaś? – z zamyślenia wyrwał ją głos Niny i potrząsanie ramieniem.
- Co? Nie. Po prostu musiałam odpłynąć. Wiecie gorąc i zmęczenie. Do zobaczenia na następnym treningu. – rzuciła dziewczyna biegnąc pod prysznic.

- Ile jeszcze mamy czekać? – rzucił Hazard. Stali przy czerwonym Porsche Raza, które ten dostał od rodziców po tym jak zrobił prawko. Równocześnie zastrzegli to, że chłopak będzie musiał wozić ze sobą siostrę, jeśli chce żeby płacili za paliwo, które chłopak dość szybko marnował jeżdżąc ze swoimi kumplami. Raziel spojrzał na swojego kumpla wzrokiem mówiącym, że ma się zamknąć. Był już i tak wkurwiony zadaniem od Hikaru, więc nie musiał słuchać jojczenia kumpla. Vulfilia tylko prychnęła głośno i wróciła do pisania z Kaede. Kuro się ulotnił po zajęciach, bąkajac coś o sprzątaniu czy psie. Lecz chłopaki dobrze widzieli za kim chłopak poszedł. Gdyby nie Vulfi i Vi, to chłopaki pobawiliby się w detektywów.
- Tyle ile trzeba. Vivian zazwyczaj się spóźnia. I nie licz, że siedzisz z przodu. Znasz zasady stary. – rzucił Zahne, widząc że Malvick czai się na miejsce pasażera w jego Cabrio. Blondyn tylko mruknął coś i wskoczył na tył. Ciemnowłosy chciał coś dodać o braku poszanowania dla jego własności, lecz właśnie dostrzegł swoją siostrę, która pędziła w jego stronę.
- No nareszcie Królewno. Ile można? – rzucił zielonooki podrzucając kluczki.
- Wypchaj się Raz. Co nie możesz wytrzymać kilka chwil sam na sam ze swoim ego? – rzuciła blondynka siadając na przednim siedzeniu, po przywitaniu się z Vulfilią. Hazarda zlała jak zawsze co ten skomentował głośnym prychnięciem. Gołym okiem można było zobaczyć, że rodzeństwo się bardzo kocha.
- Ugryź mnie. – rzucił piłkarz siadając za kółkiem i odpalając furę.
- Ciebie? Zawsze. – odpowiedziała siostra z uśmiechem, kiedy chłopak wyjechał z parkingu i z piskiem opon ruszył w stronę domu.

Jak dla mnie spoko, oba rozdziały, ale teraz już wiem, czego mi w obu brakuje - Soundtracku!
Poza tym, liczę na dłuższe i bardziej wizualne opisy przy laskach pod prysznicem xD

Edit: Jak napisała poniżej Kisa, oczekuję jakiejś dzikiej imprezki w fabule, poza tym może jakaś aferka z przestępstwem w tle (narkotyki, gwałt, etc)

Popieram Vama na sb, niechaj będzie dzika balanga.

Poziom jak zwykle wysoki, przeczytane na jednym tchu! Super.

Super to opowiadanie. Jakbym czytała Harrego Pottera!

Najbardziej podoba mi się postać Hazarda XD Taki głupkowaty osiłek, który tylko je i śpi, ale za to umie mocno kopać. Chciałabym zobaczyć jakiś opis meczu, gdzie wszyscy strategicznie grają, że na koniec zrobić wrzutkę Hazowi, który wprawdzie nie umie skupić się na strategii przed meczem ani w trakcie, ale za to jak kopnie to z połowy boiska strzeli bramkę.

Podoba mi się też postać Vulfili, musiałeś nieźle ją rozkminić. Ciekawie odzwierciedliłeś jej myśli i zachowania. Sama podobnie bym to zrobiła. Czekam z niecierpliwością na kolejne epizody z jej udziałem. Myślę, że będzie jakaś imprezka, skoro taka konspira. Fajnie też, że kumpluje się z Kaede. Dobrze ująłeś kwestie zaufania. Ciekawa jestem, czy coś w tym temacie się wydarzy. Uh, jakbym oglądała serial Beverly Hills!

A ja bym chciała więcej akcentów brazylijskiej techniki piłkarskiej i większy muzyczny feeling objawiający się u Kaede w częstszym stukaniu pałeczkami o blaty i rysowaniu nutek.

Zgadzam się z Kisą i Vamem. Nawet mimo Twoich niezaprzeczalnych umiejętności, to jednak drugie dno doda sporo tej historii i zapewni, że się nie znudzi. Coś podobnego jak w filmie Belfer byłoby fajne

Ostatnio oglądałem starą komedie "Rozrabiaki w Waszyngtonie" (przynajmniej takie było tłumaczenie na nasz język xD) i tam był fajny motyw z imprezką w domu dyrektora. Może tutaj zrobić coś podobnego, ale na chacie u Siwego? Popieram Vulfi co do tego meczu, w końcu Haz nieprzypadkowo jest kapitanem drużyny i można by to jakoś zaakcentować, ale z drugiej strony większość pewnie by taki opis zanudził, jako że tutaj kibice piłki nożnej są w mniejszości

Rozdział 3

Koledzy mieli dobrego nosa co do zniknięcia Kuro. Chłopak ulotnił się zaraz po zakończeniu zajęć, żegnając się z kumplami tylko machnięciem dłoni. Dzisiaj chciał zrobić pewien krok w swoim życiu. Chciał wreszcie powiedzieć April co do niej czuje, albo przynajmniej pogadać z nią bez jąkania się. Ciemnowłosy nie uważał się za nieśmiałego chłopaka. Wręcz przeciwnie, miał w sobie sporo bezczelności i śmiałości, żeby grać z piłkę, gadać z dziewczynami i pomagać swoim kumplom w robieniu kawałów. Jednakże przy tej jednej dziewczynie wszystko obracało się o sto osiemdziesiąt stopni. Język mu kołowaciał, umysł stawał się pusty jak żołądek Hazarda, a na dodatek zaczynał się pocić. Nie miał pojęcia dlaczego, lecz wiedział jedno. Chciał, żeby April zobaczyła w nim kogoś więcej niż tylko kumpla dwóch największych upierdliwców z klasy. Dlatego też właśnie teraz szedł w stronę centrum handlowego, gdzie dziewczyna właśnie miała zaczynać pracę. Nie żeby Kuro był jedną z tych osób, które śledzą innych, grzebią po śmieciach i całymi dniami siedzą na drzewach, obserwując przez lornetkę i śliniąc się. On raczej nie należał do takich typów, choć ktoś stojący z boku mógłby uznać nieudolne próby chłopaka za coś takiego. Vuko znał miejsce pracy ciemnowłosej z tego powodu, że w klasie wiele informacji się przenikało i ciężko byłoby być zupełnie anonimowym. Po za tym Vulfilia stawiała sobie za cel honoru, żeby dowiedzieć się wszystkiego o nowych osobnikach. Dziewczyna była lepsza niż nie jedno biuro detektywistyczne. Jednak wróćmy do rozmyślań Kuro na temat April. Na myśl o niej młody piłkarz poczuł jak zaczynają drżeć mu dłonie. Zawsze tak się działo, lecz ciemnowłosy postanowił z tym skończyć. Raz na zawsze. Ukrył dłonie w kieszeniach i przyspieszył kroku.

Takeo zarzucił plecak na ramię i ponownie ruszył w stronę Akademika. Nie uśmiechało mu się spędzenie kolejnego weekendu nad książkami, lecz jeśli nie chciał, żeby starzy się czepiali o jego stopnie to musiał się choć trochę starać. Nie wiedział po jakiego musiał się tutaj uczyć, skoro i tak studiować zamierzał w Anglii. Lecz kto tam trafi za jego rodzicami. W końcu Ameryka to wielki kraj i każdy chciałby posłać dziecko tam do szkoły. Szkoda, że jemu trafiła się jakaś autystyczna klasa i tylko kilka osób miało trochę oleju w głowie. Chłopak prychnął cicho na wspomnienie dzisiejszego incydentu na lekcji, lecz natychmiast uśmiechnął się do siebie przypominając sobie, że ma piękny film na telefonie. Zrobi furorę w sieci. Na szczęście była jedna rzecz, która podtrzymywała chłopaka na duchu. Dwudniowy maraton filmów i gier RPG u jednego z jego znajomych. Chłopaki, z którymi grał może nie należeli do śmietanki towarzyskiej, lecz posiadali te same zainteresowania co szlachcic, więc automatycznie stawali się dla niego interesujący. Jego znajomy chwalił się, że rodzice wyjeżdżają na weekend, więc będą mieli spokój i ciszę, a on sam kupił ostatnią najnowszą grę. Anglik czytał o niej sporo w sieci i już nie mógł się doczekać, aż stworzy Kartę Postaci i ruszą wraz z Mistrzem Gry na nową wyprawę. W pewnej chwili zapikała komórka chłopaka oznajmiając, że dostał sms. Brunet wyciągnął urządzenie z kieszeni i po odrzuceniu włosów z twarzy spojrzał na wyświetlacz. Prychnął zdegustowany widząc wiadomość od Rogozin, która wypytywała go o plany na weekend. Dziewczyna może i była ładna oraz sprytna , co osobiście podobało się nastolatkowi, lecz trzymała się z Zahne’m i Malvickiem. Goście uważali się za szkolne gwiazdy i królów świata. Dobra umieli grać w piłkę, to Takeo przyznawał bez bicia, widząc kilka meczy swoich znajomych z klasy, a jako rodowity Anglik znał się na tym sporcie. Jednakże ich ego było tak wielkie, że prawie wybuchało. Zahne miał do tego poniekąd prawo, gdyż jego starzy byli bogaci i fundowali połowę miasta, lecz Hazard umiał tylko kopać piłkę. Na dodatek dzisiaj dali pokaz na lekcji, przez co Daishi dowalił jednemu z nich karę. Na wspomnienie o niej do głowy Y wpadł szatański plan. Może wreszcie czas pokazać komuś, że świat nie będzie tańczył tylko dla nich?

- Proszę i smacznego życzę. – rzekła kruczowłosa dziewczyna, podając z uśmiechem serbety lodowe kobiecie w średnim wieku. Ta podziękowała, odwzajemniając uśmiech, po czym zapłaciła i udała się do stolika, gdzie dwójka jej dzieci już czekała na zimny deser. April uśmiechnęła się jeszcze szerzej widząc radość na twarzach dzieci. Młoda dziewczyna od zawsze lubiła kilkuletnie maleństwa i dość często dorabiała sobie opiekując się nimi, lub też pomagając w odrabianiu lekcji. Nie było to dla niej żadnym problemem, gdyż czasami ta praca, stawała się prawdziwą frajdą i zabawą. Jej rodzice mówili, że ma dryg do dzieci, zaś jej starszy brat często jej dokuczał mówiąc, że będzie podrzucał swoje latorośle do siostry. Panna Shaw szczerzyła się wtedy i odgryzała celną ripostą. Lecz jej rodzina miała rację i April marzyła o tym, żeby mieć co najmniej dwójkę dzieci. Kochała je i widziała się w roli matki, co też nieczęsto się spotyka u dziewczyn w jej wieku. Jej brat jednak mówił, że do dzieci potrzeba męża, a o niego będzie ciężko, skoro Ap nie dopuszcza do siebie żadnych facetów, a jej chłopaków można policzyć na palcach jednej ręki. Musiał się oczywiście po tym ratować ucieczką przed nalotem poduszek, lecz w głębi serca niebieskooka wiedziała, że jej brat ma rację. Jednakże do tej pory nie znalazła nikogo, kto powodowałby u niej szybsze bicie serca, motylki w brzuchu i inne bzdury. Jej mama mówiła, że na wszystko przyjdzie czas, zaś April wiedziała jedno. Chciała, żeby jej przyszły mąż był osobą, na którą będzie mogła patrzyć z taką samą miłością, co jej mama na jej ojca i vice versa. June nazywała ją niepoprawną romantyczką, lecz Shaw wiedziała swoje.
- April. April. APRIL! – słowa, a właściwie syk jej przyjaciółki doszedł do niej dopiero, kiedy ta dźgnęła ją łokciem w żebro. Ciemnowłosa roztarła sobie bok i spojrzała na rudowłosą.
- Czego chcesz? Przecież teraz ty obsługujesz. – powiedziała nastolatka patrząc z wyrzutem na June, która teraz podawała loda w wafelku jakiemuś dziadkowi, który szybko przekazał go maluchowi u jego boku.
- Sprawdzam tylko czy jeszcze jesteś z nami, czy już odleciałaś do krainy jednorożców, tęczy i nagiej klaty Hazarda. – rzekła panna Demin odwracając się do przyjaciółki i opierając o blat. Jej usta wykrzywiły się w uśmiechu, który upodabniał dziewczynę do kota, czającego się na małego wróbelka. April prychnęła cicho pod nosem słysząc insynuację, a następnie poprawiła włosy i wzięła się za robienie musu.
- Wiesz nie każdy myśli o chłopakach dwadzieścia cztery godziny na dobę. Mam też inne zainteresowania. – odparła czarnowłosa.
- Takie jak?
- Takie jak pilnowanie ciebie byś nie zrobiła głupot oraz starania o stypendium. Więc widzisz, że nie mam zbyt dużo czasu, żeby myśleć o chłopakach, a już w szczególności o Hazardzie. Ponadto skoro już wypłynął ten temat, to coś się tak nim zainteresowała? A może badasz grunt, gdyż boisz się, że polecę na tego twojego Raziela? – powiedziała April, po czym spojrzała na swoją przyjaciółkę z miną mówiącą „Szach i mat skarbie.” June jednak nie dawała się tak łatwo załatwić. Uśmiechnęła się tylko szerzej i odrzuciła swoje włosy, co oznaczało, że jest gotowa na walkę.
- Mojego? Czy ja o czymś nie wiem? April! – powiedziała dziewczyna, akcentując ostatnie słowo, po czym zrobiła efektowną pauzę i położyła dłoń na piersi w dramatycznym geście.
- Przyznajesz się do romansowania z naszym ukochanym Razielem Zahne? No moja droga gratulacje. Kiedy ślub? – mówiła dziewczyna, cały czas się uśmiechając. April nie wiedziała czy ma się śmiać czy pacnąć swoją przyjaciółkę w głowę.
- Bardzo śmieszne. Nie musisz się martwić. Zahne jest cały twój. – odpowiedziała ciemnowłosa szczerząc się, zaś po chwili obie nastolatki chichotały z tej sytuacji. W końcu obie zaczęły się uspokajać. Na całe szczęście gdyż June zauważyła kolejnego klienta.
- Skoro o przyznawaniu mowa, to on jest twój. Ja idę na przerwę. – powiedziała panna Demin i szybko zniknęła na zapleczu, zanim jej przyjaciółka zdążyła wydusić choć pół słowa. April westchnęła cicho, poprawiła włosy i odwróciła się do najnowszego klienta.
- Dzień dobry, co podać? – rzekła w stronę Kuro, który po słowach dziewczyny wyglądał jakby go piorun trafił. Ona też się lekko zdziwiła, widząc go tutaj bez towarzystwa Raziela i Hazarda. Przez chwilę się bała, że wyżej wspomniana dwójka zaraz wyskoczy spod lady i ją śmiertelnie przestraszy, lecz chyba wyglądało na to, że ciemnowłosy chłopak jest sam. Kuro zaś przez ten cały czas zastanawiał się nad odpowiedzią. Jednak jak na złość jego umysł znów był pusty, a w ustach miał Saharę.
- Eee, nie wiem sam. Wszystko jest tu takie smaczne. Może mogłabyś mi eee, coś zaproponować? – powiedział, po czym od razu miał ochotę zapaść się pod ziemię. Czego musi być takim wielkim frajerem? Czemu? Dlaczego nie mógł mieć tak gładkiego języka jak jego kumple, którzy nie mieli najmniejszego problemu, żeby podejść do dziewczyny i ją poderwać? Tylko on jak ten głupi zawsze robił z siebie pośmiewisko przed dziewczyną, która uwielbiał. April też wyglądała na dość zdziwioną. Nie spodziewała się zobaczyć tutaj swojego znajomego ze szkoły. Myślała, że wszyscy piłkarze co piątek balują do upadłego i zaliczają kolejne panienki.
- Cóż ja osobiście lubię lody w pucharku, więc może to? – zapytała dziewczyna podsuwając chłopakowi kartę z deserami i pokazując mu palcem odpowiednią pozycję. Równocześnie studiowała go wzrokiem. Był dość przystojny, i z tego co zauważyła na zajęciach to posiadał inteligencję. Gdyby tylko nie zadawał się z tymi dwoma mendami, to byłby bardzo porządnym facetem. Chwila, moment o czym ona myśli. Przecież to jest Vuko, członek trójcy i jeden z upierdliwców, którzy uwielbiają dokuczać innym. Dlaczego więc o nim myśli jak?
- Myślę, że zdam się na ciebie. – głos chłopaka wyrwał ją z zamyślenia. Dziewczyna spojrzała na niego lekko zdziwiona.
- Eee, tak już. Usiądź sobie, a ja ci przyniosę zamówienie. – powiedziała, zaś Kuro kiwnał głową i usiadł przy stoliku w kącie lodziarni. Jego wzrok był wbity w ścianę, choć Ap czasami łapała się na tym, że patrzy w jego stronę. Raz czy dwa chyba nawet złapała jego spojrzenie, lecz trwało to zaledwie ułamek sekundy, gdyż on lub ona szybko uciekali wzrokiem, gdzieś indziej. Ciemnowłosa skończyła robić deser i ruszyła w stronę stolika, gdzie Vuko aktualnie coś pisał na komórce. Podała szybko zamówienie i uciekła za ladę, gdzie musiała zrobić jeszcze kilka zamówień. Później dziwne zachowanie chłopaka wyleciało jej z głowy. Może jej praca nie należała do najważniejszych, lecz trzeba było zachować choć minimum koncentracji. No i nie lubiła dawać dzieciom złych lodów. W końcu zaczęła się zbliżać godzina zamknięcia lokalu i dziewczyna rozpoczęła sprzątanie swojego stanowiska pracy.
- Przepraszam. – usłyszała głos za sobą, kiedy się odwróciła od wnętrza lokalu.
- Tak? – zapytała odwracając się i znów się zdziwiła, widząc Kuro, który był znów speszony. To on jeszcze nie wyszedł?
- Chciałem zapłacić i podziękować. Były bardzo smaczne. – rzekł chłopak wyciągając pieniądze i podając je April.
- Miło mi to słyszeć. – powiedziała dziewczyna uśmiechając się i chowając zapłatę do kasy. Jednak młody piłkarz jeszcze nie odchodził od lady. Wyglądał jakby się nad czymś mocno zastanawiał.– Coś jeszcze?
- Eee. Tak. Zastanawiałem się czy eeee… - zaczął chłopak jąkając się i czerwieniąc. – Czy może poszłabyś jutro ze mną do kina. Grają o szesnastej ten film, o którym słyszałeś, że chciałabyś go zobaczyć.
Dziewczynę przez chwilę zamurowało, gdyż nie spodziewała się takiego pytania. Na pewno nie od tego chłopaka.
- Chętnie. – rzekła bez zastanowienia, gdyż ogólnie miała teraz w głowie siano. Chłopak też się chyba tego nie spodziewał, gdyż w jednej chwili jego twarz się rozpromieniła.
- To super. Spotkajmy się przed kinem za piętnaście czwarta dobrze?
- Tak. Ok.
- To cześć. – powiedział Kuro i wyszedł z lokalu. Czuł się jakby rozpierała go energia i mógłby przenosić góry. Teraz tylko musiał zadbać o to, żeby jego debilni kumple się o tym nie dowiedzieli, gdyż wtedy wszystko spali na panewce. Nie chciał zaprzepaścić tej szansy.
- Cześć. – odpowiedziała cicho dziewczyna, jakby jeszcze nie dowierzające tego co tu miało miejsce. Czy ona naprawdę to zrobiła? Idzie do kina z Kuro Vuko?
- Jak słodko. April ma randkę. – rzekła June wieszając się na przyjaciółce i szczerząc do niej swoje białe ząbki. Ciemnowłosa zrzuciła rudą ze swoich barków.
- To żadna randka tylko zwykłe wyjście do kina. Nie doszukuj się podtekstów tam gdzie ich nie ma. – odparła dziewczyna.
- Ja tam wiem swoje skarbie. – powiedziała panna Demin i pokazała April język. Następnie odeszła w stronę kuchni kręcąc biodrami jak jakaś modelka. Panna Shaw chciała jej coś odpowiedzieć, lecz machnęła na to ręką. Zamiast tego zastanowiła się dokładniej nad słowami przyjaciółki. Czy to była randka? Możliwe. Nie wiedzieć czemu Ap uśmiechnęła się do siebie.

Occ:
Powoli zaczynamy rysować pewne kontury zachowań. Jak zawsze zapraszam do komentarzy i swoich propozycji do tego co dawać. Pamiętajcie, że biorę wszystkie wasze propozycje do serca i staram się je w miarę ukazywać. I spokojnie. Jesteśmy dopiero na samym początku.

[You must be registered and logged in to see this link.]



Uśmiech od szkolnej June. Keep going!

Idę na randkę z April. Idę na randkę z April Nie spodziewałem się, aż tyle siebie

Czekam z niecierpliwością na kolejne rozdziały i na obiecany opening przez Vulfi

Powinniśmy zmienić fabułę forum

Szatański plan, huh? Czekam, czekam...

Jestem ciekawa, co to za szatański plan :p team June i April jest wprost świetny, a to szczeniackie zachowanie Kuto śmieszne i urocze uśmiech nie schodził mi z twarzy jak to czytałam

Świetny odcinek. Fajnie, ze mozna wreszcie nieco lepiej poznac bohaterów. Takeo Mistrz Zua wydaje sie ciekawy. Chcialabym zobaczyc jakies starcie Vulfi-Takeo. A wątek Kuro oraz Ap jest urzekający! Co bedzie z tego wypadu do kina?

Czekam na nastepna część!

Dużo lepiej jak co akapit nie ma mowy o dwóch osobach. Kuro x April jest słodkie.

Bardzo mi się podobało. Pisz dalej.

Witamy, witamy i wracamy z odświeżonym liceum

Długo tu nic nie było. Owszem były próby powrotu i kombinowania, ale chyba nic z tego bo źle się za to zabrałem. Teraz postanowiłem skupić się na mniejszej, ale za to bardziej skupionej fabule. Otóż motywem przewodnim będzie dalej liceum i życie w nim naszych postaci, ale teraz też skupione to będzie na szkolnej drużynie koszykówki!!!
TAAK. KOSZYKÓWKA. YEAH. -> Jak nie wiecie co to, to wygooglujcie. Ja przechodzę do opisania fabuły i treści.

Liceum Toriyama przez wiele lat było najlepsze w kraju. Drużyna wygrywała wszystkie turnieje, aż nastąpił kryzys. Brak utalentowanych graczy spowodował, że aktualnie drużyna jest jednym z wielu sportowych średniaków. Jednakże jak każdego roku nowa nadzieja jest pokładana w pierwszorocznych, którzy zasilają szkołę. Ten rok jest wyjątkowy, gdyż aktualny rocznik jest jednym z lepszych. Jednak czy mogą pomóc Toriyama, skoro do innych rywali również dołączyli silni zawodnicy? Przekonamy się.

Taki wstępniaczek fabularny. Jeśli chodzi o opis to więc tak. Postacie znajdują się w liceum Toriyama i są w drużynie, albo pomagają jej. Mogą również być uczniami innych szkół, albo kimś jeszcze innym. Znani zawodowcy odpadają. Ogólnie pomyślcie jakbyście widzieli swoją postać i jej relacje z innymi. W razie czego piszta do mnie to pomogę, albo jak nie chce wam się to typowo ja się za to biorę.
Skład drużyny :
Rozgrywający – point guard (PG) : Raziel i zarówno kapitan
Rzucający obrońca – shooting guard (SG) Shadow
Niski skrzydłowy – small forward (SF) : Kuro
Silny skrzydłowy – power forward (PF) : Van
Środkowy – center (C) : Hazard, Soma(Rezerwa i tajna broń)

Trener zespołu : Vivien
Manager : Vulfilia
Zawodnicy pierwszego składu oraz Soma są pierwszoroczniakami. Potrzeba jeszcze ludzi na rezerwę, gdyż wygrywa zespół, a nie indywidualności jak to się dowiedzą nasi bohaterowie.

Proszę o wpisywanie się, albo wysyłanie mi wiadomości na PW z oznaczeniem. I pamiętajcie. Mamy się dobrze bawić. Oczywiście zawodników proszę o podanie wzrostu, wagi i tego w czym się specjalizują. Bez przesady. To normalne dzieciaki, a nie te wybryki natury z Kuroko.

Mogę być dziennikarką albo pielęgniarką. W obu przypadkach, taką że wiesz . A jak nie wiesz, to zapytaj Vulfi.

Może być zabawnie, a skoro mowa o drużynie, to każda drużyna ma swój fanclub, zatem Xal zostaje oficjalnie szefem Waszego fanclubu, a co za tym idzie, będę Wam robić różnego rodzaju reklamy, opiekować się fanpagem, zbierać listy od fanów i fanek, umawiać na spotkania z drużyną i takie tam pierdoły jak sprzedawanie gadżetów z logiem drużyny jak koszulki, długopisy i takie tam. (tylko mam dylemata co z dzieciakiem Xala, bo ale może po prostu, jak to czasami w liceum bywa, wpadka idealna i trzeba szybciej dorosnąć) i Rota może mu pomagać, żeby było ciekawiej, to zawsze ona będzie go pchała w robotę maskotki drużyny, dajmy na to nie wiem wielkiego białego kurczaka (wyyybacz Kurak tak mi jakoś pasuje xD)

No dobra, to moja postać, i tak jestem pierwszy bo spać musiałem :

- informacje ogólne:
imię i nazwisko: Shadow [Albo Yami bo znaczy to samo] Shuuya

Numer koszulki: 10

znak zodiaku: Baran

Wygląd:
Farbowane czarno-szare włosy kolcowane, szaro-niebieskie oczy, sporo drobnych ran i blizn, nosi szarą bluzę z kapturem, czarne spodnie dresowe, biało-czerwone buty sportowe. Bardzo dobrze zbudowany, 187 cm wzrostu, 75 kg wagi

Charakter:
Twardziel. spokojny i opanowany, czasem bardzo sarkastyczny i złośliwy[ wynika to z samotności wcześniejszej] lojalny względem osób które mu kiedyś pomogły lub wyciągnęły do niego ręką [np Raziel] pyskaty, w stosunku do dziewczyn gentelman choć jest nieufny. Non stop rzuję gumę, jest bardzo sprytny i potrafi obrócić wiele spraw na swoją korzyść

Relacje: Gimnazjum: Był tam ignorowany przez połowę uczniów, a druga połowa się go bała, albo próbowała przykozaczyć i zebrała łomot. Nauczyciele traktowali go normalnie, choć sprawiał im trochę kłopotów
Liceum- Część uczniów lub uczennic jest onieśmielona w stosunku do niego, a część go szanuję , koledzy z drużyny i klasy  raczej go lubią. Nauczyciele są w stosunku do niego normalni, choć zdarza im się krzyczeć z racji tego że śpi na lekcjach [ zamiast spać łazi gdzieś albo trenuję] albo rzucają w niego coś żeby się obudził

Raziel- Spotkali się gdy ten wracał z treningu koszykówki w czasie gdy Shad pobił kilku kolesi na boisku koszykarskim. Bogacz znał go z widzenia i wiedział że non stop jest sam z powodu strachu innych, zaproponował mu wspólną grę, grali kilka godzin i okazało się że twardziel jest całkiem niezły. Od tego czasu Szlachcic często przychodził w to miejsce aby pograć z nowym znajomym, potem okazało się że obaj trafili do jednego liceum gdzie dołączyli do drużyny koszykarskiej

Mocne strony:

Sportowe: Szybkość reakcji,  obrona, siła,

Szkolne:  WF, Historia, Wiedza o społeczeństwie, Znajomość wielu książek, mang i tym podobnych,

inne: Bójki, inteligencja

Słabe strony: Sportowe: dość słaba celność rzutów z odległości, trudność w działaniach drużynowych [na początku np]

Szkolne: Pisanie [Piszę ledwo czytelnie]  Matematyka [ ma opanowane  tylko podstawowe rzeczy jak dodawanie, odejmowanie, dzielenie i mnożenie, we wzorach i innych takich jest do bani] Chemia [ wzory sprawiają duży problem]

Inne informacje [lub wątki dla ciebie]
- Chłopak odziedziczył spory dom od staruszka któremu często pomagał i dotrzymywał towarzystwa z powodu że ten nie miał rodziny a sam był chory na raka płuc [nieoperowalnego]  [w trakcie gimnazjum]
-Stracił rodzinę w wypadku i jest sam jak palec
-Kilka dni przed rozpoczęciem roku szkolnego pomógł dziewczynie która była napastowana przez jakiś kolesi [oczywiście zostali skopani] po chwili przyszli policjanci którzy go aresztowali za rzekome pobicie, z paki wyciągnęła go uratowana księżniczka np: potem okazała się przewodniczącą klasy czy coś.
-Czasem pomaga w dużym sklepie
-w Weekendy pracuje na budowie
-  Ma tendencje do  wchodzenia gdzieś  bez pytania [np do biura dyrka i zajmowanie  mu  fotelu ]
_ Ma księge gróźb gdzie znajduje się hak lub  wstydliwy sekret na każdą osobę którą zna lub spotka, Więc może to wykorzystać na swoją korzyść
_ z powodu poprzedniego jest w stanie zdobyć mnóstwo rzeczy np kasety z treningów przeciwnika

Jak reszta doda swoje to może coś dopiszę

Elit: dopisałem na końcu  charakteru i innych oraz mocnych stronach

Imię : Van

Wygląd :

- 196 CM
- 87 KG


Charakter :

Samotnik, Impulsywny stosunek do różnego rodzaju spraw, stawia sobie za cel tylko zwycięstwo, przegrana nie wchodzi w grę. Bezkompromisowy. Sam dobiera sobie osoby z otoczenia, według uznania... Tylko szczególne...

Relacje : Brak relacji, jedyne co łączy go z klasą to wspólny budynek. Nie nawiązał do tej pory żadnych znajomości poza zgłoszeniem się do drużyny. Do tej pory wszystkie interakcje wyglądały w prosty sposób... Uniesienie głowy, ocena rozmówcy, opuszczenie głowy lub odejście...Poza tym jest nowy...

Liceum : Nowy nabytek w Klasie. Van nie miał zamiaru nawiązywać znajomości , nie widział takiej potrzeby. Po zajęciach wracał do siebie aby ćwiczyć... Jedyny jego cel, być na samym szczycie w sporcie... Jedyna jego interakcja z częścią uczelni to próba zgłoszenia się do szkolnej drużyny. Zostawił Trenerowi kartkę z osiągnięciami " nie byle jakie ^^ ".

Słabe i Mocne Strony :

+ Ponad Przeciętna Siła
+ Nastawienie
+ Ambicja i Konsekwentność

- Słaba komunikacja z Resztą zespołu [ Robi tylko to co trzeba aby wygrać i idzie do szatni bez słowa ]
- Nienawidzi przegrywać
- Impulsywny

Imię:
Kuro Vuko

- 176 CM
- 66 KG

Pól roku temu przeprowadził się wraz z rodziną z powodu pracy ojca z Norwegi.  Nie wyróżnia się wzrostem, średnia 4,3 to też nie powód do zauważanie. Nie wyróżniając się niczym szczególnym z wyglądu przeciwników zaskakuje jego szybkość i zwinność. Jest bardziej kojarzony z chodzeniem w towarzystwie ostrej rockowej dziewczyny Nergri - notabene sąsiadki.
Normalny nastolatek, w wolnych chwilach czyta, zajmuje się aktywnością fizyczną, czy gra na konsoli, szczególnie w Pokemony, tu i ówdzie nosi jakieś gadżety związane z nimi. W weekendy pracuje w Macu zarabiając na swoje hobby

W kosza gra od dziecka, po prostu lubi tą grę i czerpie z niej radość. Rozumie ducha gry i chętnie pracuje zespołowo.

Opanował język ale bywa obiektem humoru z powodu wpadek językowych, czy jeszcze nie oswojenia się z odmienną kulturą. Nie przeszkadza mu to. Nowy w kraju i w szkole, więc jest miły dla wszystkich. Jego psotny charakter jeszcze się nie objawił w nowym otoczeniu, przynajmniej na razie.

Mocne strony
- szybkość i zwinność
- zawsze wstaje prawą nogą i jest uśmiechnięty.

Słabe strony
- zawsze wstaje prawą nogą i jest uśmiechnięty - i to wkurza innych
- Szybkość i zwinność przekłada się na wytrzymałość w trakcie gry, wraz z upływem czasu i pobytem na boisku, jego umiejętności spadają.

Hazard Hayama
Cm:211
Kg:97
Center
numer - 17
Wygląd - brunet, typowa japońska uroda, długie członki xD

Na sportowo:

I galowo:

Koszykarska przeszłość:
W koszykówkę zaczął grac z powodu sporej nadwagi. Miał już dosyć docinek ze strony rówieśników, a ze w szkole funkcjonowała drużyna koszykówki, rozpoczął treningi. Z czasem udało mu się zrzucić zbędne kilogramy, urósł tez o parę centymetrów, lecz nadal nie łapał się do pierwszej piątki, gdyż brakowało mu techniki. Sama gra w kosza sprawiała mu jednak przyjemność, toteż chciał kontynuować treningi w gimnazjum. Wybrał takie z nieprzeciętną drużyną, wierząc że w ten sposób szybciej rozwinie swoje umiejętności. Niestety okazało się, iż przedobrzył, rywalizacja była tak duża, ze nie łapał się do kadry meczowej. Po roku treningów miał dosyć. Zamierzał zrezygnować ze sportu, skoro osiągnął najważniejszy cel jakim było zrzucenie nadwagi, jednakże przez wakacje sporo się zmieniło. Urósł ponad 20 cm, przez co jego szanse na osiągniecie sukcesu w koszykówce znacznie się zwiększyły. I faktycznie, postanowiono zrobić pożytek z jego wzrostu, jako ze był w tym momencie najwyższym zawodnikiem w teamie. Coraz częściej  grał w pierwszej drużynie, stopniowo poprawiając swoje umiejętności czysto koszykarskie. Cały czas przybywało mu centymetrów, w połowie trzeciej klasy przekroczył próg dwóch metrów. Był już wtedy podstawowym graczem drużyny, która stawała właśnie przed ogromną szansą na awans do rozgrywek krajowych. W decydującym meczu przegrali jednak z ekipą (tutaj pojawia się imię jednego z pozostałych bohaterów - po przeczytaniu KP pozostałych, myślę że najlepiej pasowałby Van), mimo znakomitej gry Hazarda (sam zdobył prawie polowe punktów dla swojej drużyny, do tego zbiórki, bloki itp., generalnie jego najlepszy mecz w gimnazjum). Mimo ogromnego żalu i rozczarowania zdał sobie sprawę jak bardzo lubi koszykówkę, a porażka na ostatniej prostej zaszczepiła w nim ogromne pragnienie awansu i zaprezentowania swoich umiejętności na turnieju krajowym. Na rozpoczęcie nauki i grę w (tu nazwa szkoły/drużyny) zdecydował się przez wzgląd na ich ciekawa przeszłość, ponadto obiło mu się o uszy ze (tu imię tego bohatera z którym przegrał awans do krajowych) także wybiera się do tej szkoły...

Osobowość:
Wydarzenia z dzieciństwa (wyśmiewanie z powodu nadwagi) spowodowały, że od gimnazjum trzymał się nieco na dystans. Dużo czasu zajmuje mu zaprzyjaźnienie się z kimś. Zdecydowanie nie jest duszą towarzystwa, trzyma się raczej na uboczu, a na ewentualne wyjścia z domu decyduje się tylko w wąskim gronie bliższych przyjaciół. W ich towarzystwie czuje się dość swobodnie, zdarzy mu się zażartować.
W stosunku do płci przeciwnej - nieśmiały szczególnie przy dziewczynach do których czuje miętę. Podkochuje się w (tu jakieś randomowe, japońskie żeńskie imię), z nią jest w stanie w miarę normalnie pogadać, jako ze znają się od wczesnego dzieciństwa (mieszkają po sąsiedzku). dziwnym zbiegiem okoliczności, wybiera się ona do tego samego liceum...

Mocne strony:
Wszystko co związane z wysokim wzrostem - bloki, umiejętność zbierania piłki z tablicy. Ponadto wsady i alley oop'y, które uwielbia. Zawzięty i zdeterminowany by odnieść zwycięstwo, nie lubi przegrywać, lecz zawsze gra fair.

Słabe strony:
Defensywa - jedynie bloki, trudność sprawia mu upilnowanie rywala, czytanie gry, średnio radzi sobie z presja.

Inne:
- Ma czworo rodzeństwa - 2 siostry, 2 braci (można któreś wkręcić do fabuły jako drugo/trzecio - planowa postać
- Uwielbia spać, jest w stanie usnąć w każdej sytuacji i pozycji, zdarza mu się zaspać na lekcje/treningi
- Jego hobby są gry video, w szkole często siada sobie gdzieś w kącie i pyka na gameboy'u
- Uczy się średnio, często przesypia lekcje, zdarza mu się nie odrobić zadania domowego, jednak z opresji ratuje go wtedy przyjaciółka (ta wspomniana wyżej)
- Jest bardzo przesądny (cecha niewykorzystana w opowiadaniach o piłce, wiec wplatam ja tutaj ) = przegania czarne koty chcące przebiec mu przez drogę, za nic w świecie nie przejdzie pod drabina itd. Ma swoje szczęśliwe buty i frotki, przed oddaniem rzutu osobistego musi odbić piłkę o parkiet określoną ilość razy, inaczej nie trafi. (Można wymyślić mu jeszcze inne tego typu dziwactwa)

Tyle, jak coś wymyślę to dopisze.