Rajski las

Do momentu ostatecznego pokonania Changelinga nie było można pozwolić sobie na frywolne go traktowania. Presja ciążąca na Fanalisie dopomogła mu w koncentracji i nie pozwoliła na błędy. To ważne, kiedy wojownik chce ciągle się rozwijać, a jest daleko za swoimi rówieśnikami. W końcu nie chodzi o samą dominację nad wrogimi rasami czy swoimi pobratymcami. Rywalizacja interesowała Fanalisa przede wszystkim jako czysta forma samodoskonalenia. Te mądre słowa nie pasowały do niego, toteż ograniczyć się można do cichej radości. Śmierć na planecie była znacząca. Być może największa od wielu dziejów, jakie niegdyś przyszło się jej mierzyć. Namek zachował powagę, w trakcie której nastała cisza. Mimo wszystko nie chciał jego śmierci, a miał nieodpartą chęć wypytania: dlaczego chcieli akurat małego Enyię? Oszałamiające zakończenie sprawiło, że postać Niebianina nie wypadła wcale tak źle. Nadal jednak kompletnie nic o nim nie wiedział.
- Uf, i po problemie. - westchnął z ulgą, bo wreszcie mógł skupić się na zadaniu. Nie mógł zwlekać, chociaż teoretycznie nigdzie się nie paliło i nie było spieszno do ucieczki. Spokojna dzicz tego miejsca nie wykazywała już żadnych oznak walki. Wtem dosłyszał niewyraźny głos, który coś mu mówił. Lampka zabłysnęła szybko, kiedy w miarę rozwoju wypowiedzi odkrył mechaniczną muchę i skojarzył w swojej głowie pokracznego Changa, Polara.
- Racja, my się znamy. Co słychać Polar? Wiesz może, dlaczego ten wściekły jaszczur chciał schwytać małego Nameczanina? - wypowiedział z entuzjazmem i zbliżył się do kolejnego, technologicznego tworu początkującego wynalazcy. Zawsze przyda się taki znajomy naukowiec, choćby z tego względu, że zawsze może trzymać rękę na pulsie i wiedzieć, co dzieje się dookoła. Fanalis nieczęsto ma z tym problemy, żeby zdobywać wywiadowcze informacje ze świata.
W następnej kolejności odpuścił sobie martwienie się Enyią, który powinien w gruncie rzeczy nie ucierpieć od czekania. Gorzej, jeśli się obudzi i będzie przerażony. Z tego, co słyszał to dzieciak miał bojowe usposobienie. Może nawet był zadziorny i trudny w obyciu. Mimo wszystko w drugiej kolejności zerknął na nowego znajomego, nie z tej ziemi. Soma o nietypowym, błękitnym odcieniu skóry wydawał mu się jednak spokrewniony. Posiadali te same, spiczaste uszy i wzrok, jakby mierzący podobną odległość.
- Dzięki za pomoc. Ta ostatnia technika. Była świetna. - zagadał wprost do Niebianina, a wzrok zdradzał od razu, że jest zainteresowany takim sposobem walki. Nie wiedzieć dlaczego, ale być może podświadomie miał gdzieś w planach wyuczenie się już z góry wiadomych zdolności. Nie było jednak wiadomo, kiedy i jak natknie się na nie. Taka telekineza wywoływała same superlatywy i dawała niezłe możliwości.

Pojawienie się Polara pod niezmienną, lecz nadal dziwną postacią mechanicznego owada wzbudziło w Fanalisie pozytywne emocje. Zaprzyjaźnił się z nim jakiś czas temu, kiedy to faktycznie grupa innych naukowców przywłaszczyła sobie jego zabawki i przykręciła je do niczego niewinnych żab. Zabawna historia, jak teraz na to spojrzeć. Tym samym Namek zyskał ważnego sprzymierzeńca i w zasadzie nie martwił się jego odmiennością rasową. Changi to czasami wredne stworzenia, jednakowoż widać, że nie każde.
- Ty również uważaj. Powodzenia. - odpowiedział na pożegnanie.
W porywie całego zamieszania i najazdu międzygalaktycznego zginęło sporo osób, jak widać także tym silniejszym. Jak na ironię Fan dawałby sobie nikłe szanse, ale oto tu stoi. Ciekawa kulka od rozwijającego się badacza Polara stanowiła kolejny dowód na to, że Fanalis zaczynał zbierać niezwykły arsenał. Całkiem niepodobny dla Nameka. W końcu miał jeszcze detektor od Changelinga oraz zestaw medykamentów. Nie wykorzystał z pośród całej apteczki nieopisanych trzech pigułek i strzykawek ze wzmacniaczem. Korciło go, żeby je przetestować, jednak nie był pod murem, żeby stawiać na coś, co może okazać się przydatne tylko w desperacji lub jako karta atutowa. Przez ciągły czas rozwijał swoje zdolności bojowe i to jak dotąd wystarczało.
Skupił się ponownie na Somie. Wyobrażenie jego wyglądu z innej perspektywy trochę mu nie wyszło i przesadził w swej twórczości. Niemniej na myśl przychodziło kilka nierozwiązanych zagadek. Może zdoła je rozwiązać, kiedy tylko oddalą się stąd. Przyjazna postawa Niebianina od razu przypadła mu do gustu. Na początku wydał mu się nazbyt ekscentryczny, ale to widać zależało od wczucia się w nową sytuację. Niecodziennie pewnie pojawia się w środku zagorzałej walki i nie usiłuje przekazać ważnych wieści. Dla Fanalisa nadal było to przybycie podobne do przylotu Sayian. W końcu przebywali na planecie i nijak się z niej wydostać. Nic zatem dziwnego, że myślenie miał bardzo przyziemne.
- Mnie mówią Fanalis. Lepiej faktycznie stąd lećmy, Soma. - zakomunikował przybyszowi z zaświatów. Mogli teraz wyruszyć gdziekolwiek, jednakże była tylko jedna ważna rzecz, która ich łączyła. Muszą choćby sprawdzić, czy Enyia nadal jest cały i zdrowy tam w jaskini nieopodal. Jak dotąd nie posiadał złego wyczucia w terenie, to myśl o szukaniu malucha wywoływała niestrawność. Mogło przecież okazać się, że nie wyszuka niczego pożytecznego albo, co faktycznie możliwe, nie zdoła zauważyć ważnych śladów. Różne opcje potrafiły mu przyjść do głowy. W trakcie odlotu pozwolił, żeby to Soma prowadził, bo znał mniej więcej drogę do miejsca docelowego. Jemu przypadło za to kontynuowanie rozmowy, której był niezmiernie ciekaw.
- Więc to nazywało się Telekineza czy jakoś tak? Wydawało się, jakbyś używał jej bardzo dobrze. - rozpoczął i napomknął o wcześniejszym ataku. Pod wpływem widowiska zapomniał o jakiejkolwiek urazie, bo nie chciał tak do końca dobijać przeciwnika. Wywarł podziw przyjemnym w odbiorze śmiechem.
- W dodatku zjawiłeś się dość nieoczekiwanie. To też sprawka tej twojej techniki? - w głównej mierze chodziło mu o prosty zwrot: skąd pochodzisz, ale w języku Nameków mogło to brzmieć nieco pokracznie. Oni zamieszkiwali jedną planetę i nie znali nic poza ciągle nasłonecznionym klimatem ogromnej, zielonej planety. Stąd pierwsze, co zainteresowało Fanalisa w Somie, to skromne zapytanie o jego pochodzeniu. Miał nadzieję, że go tym nie uraził, ani nie był zbyt nachalny. Nietutejszy wygląd był tego główną przyczyną.

zt. + Soma > Jaskinia w Rajskim Lesie

" Krajobraz cieni i niewyraźnych kształtów, zmienił się w wyraźny obraz...Van nosił Czerń jako Demon i Biel jak Half... Uczeń Luscu... Ale świat nie jest taki prosty... Świat ma barwy, w tym wiele odcieni szarości... "

" Wątły towarzysz miał swoje plusy... Był wychudzony ale jego geny były spokrewnione z wielkim Wodzem Ciupcia... Ścięgna miał twarde niczym stal... Zręczność i nieprzewidywalność pozwalały mu na przeróżne kombinacje ciosów... Gdyby był odrobinę szybszy, Van musiałby się postarać aby zablokować coraz to nowsze schematy uderzeń... Niewiele myślał, co ciężej wpływało na rozgryzienie całej jego sekwencji ciosów... Którą wymyślał na bieżąco... Instynkt to piękna broń... "

***