Wieża Karina

First topic message reminder :




Wieża o długości całych kilometrów. Z ziemi nie widać jej końca, ale mity mówią, że na jej szczycie mieszka pustelnik o wielkiej mocy, znający wiele różnych sztuk. Sama wieża ma na każdym metrze przeróżne zdobienia i symbole w starym, indiańskim piśmie.

Wspinaczka na szczyt wieży była dla Vulfili wspaniałym treningiem. Nie raz już w życiu wspinała się na drzewa siłą własnych rąk, więc wreszcie miała jakieś wyzwanie. Zerkała czasem na technikę Hazarda, ale widać było, że nie za bardzo znał się na tym, choć jest silny i gibki. Obmacywał słup bardziej jakby wyobrażał sobie, że to dziewczyna. Tymczasem Panna Rogozin doskonale wiedziała, że należy potraktować go jak mała dżdżownica. Pełzać po nim wyginając się na prawo i lewo, bez gracji wprawdzie i mało widowiskowo, ale skrupulatnie i małymi kroczkami. I tam oto ku zdziwieniu wszystkich Vulfi-Stonoga szybko wyminęła swojego blondwłosego kolegę i wspięła się na sam szczyt wieży. Na samym końcu złapała się krawędzi, zakołysała i ze sprawnością gimnastyczki zrobiła salto i wylądowała na podłodze. Pokłoniła się niewidzialnej publiczności do samej ziemi.
W oczekiwaniu na Hazarda Vulfila przeszła się po okolicy. Była wręcz olśniewająca. Promienie słońca docierały tu znacznie szybciej niż tam na dole, smagając twarz ogrzewającymi promykami. Wokoło unosił się przyjemny zapach. A to, co najbardziej przykuwało uwagę, był letni pałac.
- Jaki on piękny… - wyszeptała z cicha. – Chciałabym mieć taki dom. – wyznała, kiedy Hazard wspiął się już na górę i mógł słyszeć. – „Pewnego dnia… będzie mój…” – mroczna myśl przemknęła Pannie Rogozin przez głowę.
Nie było jednak czasu na zatapianie się w marzeniach. Vegeta ponoć stała w ogniu. Dziewczyna rozejrzała się po okolicy. Nie znalazła jednak Pana Kupy ani żadnego innego właściciela posesji. Jedyne, co było tu żywe, to… Jakiś bardzo ładnie odżywiony kot.
- Widzisz, tak powinien wyglądać dobrze odchowany kot. Podobnego psa miała moja babcia Rogozin. Wiem, jak traktować takie zwierzęta. One potrzebują szczególnej opieki. A tego kota chętnie oddam Babci Rogozin. Ona się ucieszy, a po co to piękne zwierzątko ma tutaj siedzieć samotne? – powiedziała, po czym schyliła się pod stół tyłem do Hazarda. Złapała kota pod ramiona i próbowała podnieść, ale udało jej się tylko wytoczyć go spod stołu. – Pomóż mi…- wysapała. – Mmm, jaki on miękki i miły, widzisz? - przyłożyła policzek do futra zwierzaka- Dzięki temu, że jest grupy, ma ładne miłe futerko. Ty, wiem, a może go obudzimy, to sam się przeturla? Spotkałam już dzisiaj takiego kota, jak się szwędałam z Takeo też był taki gruby i umiał się turlać. Tylko jak to coś obudzić… Humm…- zastanawiała się, prowadząc prawie monolog, choć wszystko to kierowała do Hazarda. Vulfila wstała, cała spocona z wysiłku. Podrapała się po głowie, aż natchnęła ją myśl. – Wiem, kopnę go, to może poczuje? – Zrobiła zamach nogą. W ostatniej chwili rozmyśliła się. W końcu to jednak niewinne zwierzątko. Wtem nieopodal znalazła coś na kształt laski – Wiem! Może włożymy mu ten kij… Tylko gdzie… Hazard, a ty byś się obudził, jakby ci włożyć kij w … na przykład… ucho?

Trening stop

Głód doskwierał mu coraz bardziej, przez co wspinaczka stała się trudniejszym wyzwaniem niż myślał. Pusty żołądek odbierał mu chęci i co gorsze siły do dalszego wysiłku. W pewnym momencie tempo miał tak mizerne, że Vulfila przemknęła obok niego i pierwsza dotarła na szczyt wieży. Hazard spojrzał w górę i oczami wyobraźni ujrzał stół zastawiony po brzegi jego ulubionymi potrawami. To dało mu power do ostatniego zrywu. Jeszcze chwila i będzie u góry, zatopi zęby w soczystym mięsku... Wreszcie!
 - Jeeeeść - wysapał, gdy wreszcie znalazł się na terenie pałacu.
Natychmiast w nozdrza uderzył mu zapach jakiegoś pysznego dania. Rozejrzał się wokoło, żeby zlokalizować źródło tegoż aromatu, jednak niczego takiego nie dojrzał. W ogóle panował tutaj bałagan. Brudne talerze, a na nich resztki jedzenia (Haz nie połasił się na nie, Bóg jeden wie ile czasu to tu stoi), ponadto wszędzie walały się jakieś kłaki. I co najważniejsze - nikogo tu nie było. Ani tego czarnego jegomościa, ani tej "najbardziej i najmniej wpływowej istoty na Ziemi". Obszedł niewielki teren dwukrotnie, lecz nie znalazł żywej duszy. No jeśli nie licząc tego spasionego zwierza, śpiącego sobie w najlepsze pod stołem. Pewnie nażarł się do syta i uciął sobie niekoniecznie krótką drzemkę.
 - To jest kot tak? - spytał dla pewności, bo widywał je podczas swoich wycieczek na Błekitną Planetę - zresztą mniejsza o niego, gdzie jest właściciel tego futrzaka? Ten Mr Popo wspominał, że spotkamy tutaj kogoś wyjątkowego. Może jednak sobie z nas zażartował?
Wcześniej jakoś nie brał tego pod uwagę, chociaż Vulfila wspominała o takiej ewentualności. Wściekły, jeszcze raz zrobił rekonesans, lecz wiedział, że nikogo nie znajdzie, Ki Feeling mu to podpowiadał. Wrócił do głównego pomieszczenia, gdzie Vulfi podejmowała próby obudzenia kota. Już miała sprzedać mu soczystego kopniaka, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła. Jej kolejny pomysł także nie należał do najlepszych.
 - Taa, najlepiej wsadź mu to w tyłek. Nie znasz delikatniejszych sposobów na obudzenie śpiącego?
Pochylił się i wyjął spod stołu chrapiącego zwierzaka. Naprawdę sporo ważył, jak na coś o tak stosunkowo małych rozmiarach. Haz zrobił nieco miejsca na stole, po czym położył na nim futrzaka.
 - Oyy obudź się - zawołał, potrząsając kotem - Pobudka, wstawaj, nie ma spania! - dodał głośniej, potrząsając mocniej.
Na nic się to zdało, zachrapał, pomlaskał i przewrócił się na bok. Kolejne próby także zakończyły się fiaskiem. Złotowłosy sięgnął po talerz, na którym pozostało najwięcej resztek i zaczął wachlować dłoniom, chcąc by zapach potrawy dotarł do nozdrzy tego małego pchlarza. Ten tylko zmarszczył nos, lecz nie otworzył oczu. No tak, jedzenie nie jest pierwszej świeżości, taki łakomczuch raczej nie zadowoli się byle czym. No więc może... Saiyan chwycił w dłoń szklankę wody stojącą obok, zanurzył w niej dłoń i strząsnął krople na pyszczek kota. Tym razem poruszył się niespokojnie. Jeszcze raz i jeszcze... aż w końcu zniecierpliwiony przechylił naczynie do góry dnem, wylewając resztę zawartości na śpiocha. Po czymś takim musi się obudzić.

Koty spędzają większosć dnia śpiąc. A tak jak wojownik byłby niezwykle biegły w walce gdyby ćwiczył po 16 godzin dziennie, tak koty są w równym stopniu dobre w spaniu i nie pozwalaniu by cokolwiek ich obudziło. Szczególnie gdy taki koteł się porządnie nażre. Wówczas trzeba sięgać po drastyczne środki. Ale wsadzanie kotu kija w tyłek.... nie zachęca do współpracy. Najpewniej obydwoje znaleźli by się z powrotem przed wieżą duuużo szybciej niż się na nią wspinali. Lecz Hazard okazał się bardziej rozważny, i spróbował obudzić tłuściocha w jak najdelikatniejszy sposób. Początkowe próby przypominały budzenie kamienia, lecz szklanka wody to cios krytyczny dla każdej śpiącej istoty. To jak Genki dama w wersji budzącej, nawet tak wytrenowany wojownik snu nie mógł się temu przeciwstawić. Przeturlał się pare razy, aż w końcu podniósł swoje kilkunasto kilogramowe cielsko do pozycji pionowej.

Po paru nieufnych spojrzeniach, chodzący na dwóch łapach kot podszedł by odebrać swój lasko-kijek od Vulfili, po czym przemówił głosem równie tęgim co on:
-Witam was bardzo serdecznie na mojej wieży, mówią mi Karin. Wybaczcie mi ten bałagan, nie spodziewałem się dzisiaj gości. Widzę po was iż wdrapaliście się tutaj o własnych siłach, zapewne jesteście zmęczeni i głodni, ale bez obaw. Mam dla was coś specjalnego.
Był bardzo spokojny jak na kogoś kto dopiero wstał, a to właśnie dzięki dobremu sposobowi na bezbolesną pobudkę. Inaczej zapewne dostaliby figę z makiem. Ani się obejrzeli a koteł trzymał w ręce sporej wielkości skurzany mieszek. Podszedł on do dwójki Saiyanów i wyciągnął z niego....dwie sporej wielkości zielone fasolki.
-Od dawna zajmuje się hodowaniem tej fasolki. Nie dajcie się zwieść temu jak wygląda. Poczujecie się po niej jak nowo narodzeni.
To co powiedział było może mało prawdopodobne, lecz dlaczego chodzący kot na szczycie ogromnej wieży chronionej przez Pana kupe eee znaczy Pana Popo miałby kłamać?

Po komsumpcji fasoli lub też nie Kot wyraził swoje wątpliwości co do dwójki Saiyan. Wprawdzie wyczuwał ich czystą Ki oraz sporą moc, lecz to mu nie wystarczyło.
-Mam dla was pare pytań, Saiyanie. Czy wiecie co znajduje się wyżej, ponad moją wieżą? Jaki jest wasz cel? Co robicie na Ziemi?
OOC:
Poproszę smakowy opis użycia fasolki senzu. W wypadku pytań dobór słów również ma znaczenie. Pozdrawiam

Hazard robił co mógł, żeby obudzić kota, a Vulfila nie sądziła, żeby był jakikolwiek inny skuteczny sposób niż użyć kija, więc przysiadła sobie, wywijając ogonem, po turecku, obserwują wysiłki kolegi, które ostatecznie okazały się skuteczne. Zwierze okazało się dziwne – chodziło na dwóch łapach, nosiło laskę i gadało. Czego zresztą innego można się było spodziewać po stworzeniu żyjącym na takim zadupiu? Nawet jak na kota musiał umierać z nudów, a mając za jedynego towarzysza psychodelicznego Mr. Kupo, pewnie chciał wyrazić słowami ból swego istnienia… Tak przynajmniej myślała Vulfila.
- Nie lubie fasoli. – rzekła głośno, ale wzięła do ręki fasolkę. – Ale to musi być rarytas w porównaniu z żarciem w akademii. – dodała, ratując nieco sytuację. Połknęła fasolkę niemal w całości.
Jak smakowała fasolka? Jak… jak… Vulila żuła ją powolnie, starając się wyczuć, co mogło tak smakować.
- Smakuje jak kurczak. – zawyrokowała, połykając. – Czuję się, jakbym zjadła kurczaka z rożna. Pychotka. Dzięki kociak. – dodała, uśmiechając się szeroko i sympatycznie. Głód minął jak ręką odjął. – Wyżej? Nie mam szczerego pojęcia, Kotku. Ale na pewno tam wysoko jest już mega wysoko. I coś tam być musi, bo inaczej po co to wszystko? – przetarła ręce, wstała i oparła ręce na biodrach. – Jaki jest mój cel? No ja bym chciała uratować Vegetę, która stoi w ogniu… - powiedziała z cicha. Przybyła na wieżę dlatego, że Hazard wpadł na taki pomysł, ale to on miał dać jej trening i wzmocnić przed walką. – No a Ziemia to moja ojczyzna. Choć… w sumie… No wychowałam się tutaj. Choć w sumie sama nie wiem… - wypowiedź Vulfili była nazbyt bełkotliwa, ale wyrażała właśnie pełnię jej niepewności względem swojej tożsamości. – A czemu się tak interesujesz, Kocie? – w myślach do dała do siebie – „W sumie mój Mistrz zawsze powtarza: Nie interesuj się, bo kociej mordy dostaniesz. Przypadek?”

Widok chodzącego, gadającego kota nie był dla Hazard'a wielkim zaskoczeniem. Widział już na tej planecie zwierzęta żyjące wśród ludzi, ubierające się w podobne ciuchy i rozmawiające z nimi o codziennych sprawach. Ba, w telewizji oglądał nawet wywiad z psem, który był na Ziemi kimś takim jak Zell na Vegecie. Dziwiło go jednak to, że to kocur był "właścicielem" tego przybytku. Złotowłosy myślał, iż jest on jedynie pupilem, a jego Pan gdzieś zniknął.

Karin nadzwyczaj dobrze przyjął tą nagłą pobudkę. Gdyby jego ktoś obudził w ten sposób, przez pewien czas byłby rozdrażniony, a ten tutaj był w świetnym humorze.
 - Pewnie ma gości raz na kilkanaście lat - skomentował w myślach słowa o niespodziewanej wizycie i bałaganie - więc jaki jest sens sprzątać po sobie?
Saiyan ożywił się na wzmiankę o wyżerce. Dzięki misji "Obudzić Kota" zapomniał na chwilę o głodzie, lecz teraz żołądek ponownie błagał o napełnienie go jakimiś smakołykami. Jakieś było zdziwienie Haz'a, gdy Karin wyciągnął z woreczka dwie fasolki i wręczył po jednej Vulfili i jemu. Spojrzał z politowaniem na kocura.
 - Nie wydaje mi się żeby taka mała fasolka wystarczyła... - jednak z grzeczności włożył ją do ust, pogryzł i połknął.
Uczucie było niesamowite. W ułamku sekundy głód minął, ale to nie wszystko. Poczuł się jakby właśnie obudził się z długiego i spokojnego snu - kompletnie wypoczęty. Jak to możliwe? Był w pełni sił i był gotów od razu stoczyć walkę z potężnym przeciwnikiem - nawet z Zell'em.
 - Uuuuuaaaaauuuu, czuję się wyśmienicie! Mógłbym teraz góry przenosić! Jak to możliwe? - spytał z radością zwierzaka.
Jeszcze przez chwilę zachwycał się możliwościami tej "magicznej" fasolki, jak od razu ją nazwał, po czym, z nieco już poważniejszą miną, wysłuchał słów Karina. A więc nie są jeszcze u celu swej podróży? Coś znajduje się jeszcze ponad nimi? Ciekawe co. I kto.
 - Nie mamy pojęcia co jest tam wyżej - odrzekł szczerze - Mr Popo powiedział jedynie, że możemy tam spotkać kogoś bardzo ważnego. A mój cel? Stać się silniejszym by być w stanie ochronić... - tu spojrzał na Vulfilę i zamilkł na ułamek sekundy - ... tych na których mi zależy.
Zrobiło mu się nieco gorąco i odwrócił na chwilę wzrok w drugą stronę. Ciekawe czy domyśliła się, że mówił o niej? Czy to spojrzenie i pauza nie były zbyt wymowne? Swoją drogą, zaintrygowały go słowa towarzyszki na temat Ziemi. Wychowała się tu, czy nie? O co tu chodzi? Może zapyta ją kiedyś o to. Tymczasem postanowił odpowiedzieć na ostatnie pytanie:
 - A na Ziemi jestem... w zasadzie to ktoś mnie tu przysłał, a dokładnie przyboczny Kaioshina... wiesz kto to? Noo tak czy siak trenowałem z nim, a potem on przeniósł mnie tutaj i...
Taak, to nie był przypadek, że Borg odstawił go akurat w tym miejscu. Ten stary piernik chciał, żeby złotowłosy natknął się na tą wieżę, wiedział że go ona zaintryguje i postanowi się na nią wspiąć. On wie co znajduje się na szczycie. Teraz Hazard był niemal pewien, że jest tam coś, co pomoże mu w przygotowaniach do walki Zellem.

Trening start

Kot zmrużył oczy słuchając wypowiedzi młodej pary. Zresztą sprawdzał te rewelacje na bieżąco czytając im w myślach. - Wasza rasa jest bardzo dziwna, nie dalej jak wczoraj przybyły tu dwa wielkie statki kosmiczne z tysiącami żołnierzy na pokładzie, chcąc zniszczyć Ziemię. A Wy chcecie ratować Vegetę. Wasza planeta stanie w płomieniach i to juz niedługo. No ale jak Popo Was pokierował to nie mam wyjścia. Musicie lecieć dalej, znaczy wyżej i wyżej. Tam traficie na pałac Boga naszej planety. Wbrew pozorom jest bardzo silny. Puszczam Was tam, bo macie czyste serca, nawet jeśli pokręcone umysły. Hazard cokolwiek wydarzy się w pałacu i tak nie masz szansy z tym waszym królem. Potrafię ocenić potencjał nawet na kilkaset tysięcy kilometrów. Nie osiągnąłeś dna swojej siły i w pałacu jeszcze nie dojdziesz do kresu możliwości ale to będzie nadal za mało, jak na możliwości Zella. On także nie dotarł do kresu swojego okrucieństwa. Walcz rozsądnie. A Ty dziewczyno naucz się trzymać język za zębami. Kot podał im woreczek senzu. - Zanieście to Mr. Popo, mieszka w pałacu, a wracając przynieście mi od niego dostawę kocimiętki Miau.

OOC: Możecie lecieć do pałacu, tam Mr. Popo podlewa aktualnie roślinki.

"Wasza planeta stanie w płomieniach i to już niedługo". A więc mają mało czasu. Jednego jednak był już pewien - tam wyżej znajduje się coś, dzięki czemu stanie się silniejszy, Karin potwierdził jego wcześniejsze przypuszczenia. Ostrzegł go także, iż nie ma szans na pokonanie Zell'a... "Już to przerabiałem" powiedział sobie w myślach. W zaświatach, podczas walki z Borg'iem zwątpił w swoje możliwości, był blisko poddania się i odpuszczenia Królowi Vegety. Wtedy jednak zdarzyło się co bardzo dziwnego. Trudno było wytłumaczyć to słowami, ale dla Hazard'a był to impuls, znak by się nie poddawał i dążył do realizacji swoich celów. Nawet teraz, słowa kocura nie spowodowały w nim niepewności. Stanie się silniejszy i bez względu na wszystko stanie do walki. I oczywiście zwycięży. 
 - W porządku, dziękujemy za wszystko. Do zobaczenia potem - pożegnał się krótko, po czym skinął na Vulfile i oboje poderwali się do lotu.


OCC: Trening stahp.

Kot okazał się być tylko coraz dziwniejszy i wcale nie nastawiony zbyt entuzjastycznie w stosunku do Vulfili i Hazarda. Nie podobał mu się pomysł Popo, żeby wpuścić tu ich dwoje, ale na szczęście okazał to wyłącznie narzekaniem. Nie dość, że ciężko go było obudzić, to jeszcze gadał od rzeczy i się wymądrzał. Wcale nie zdziwiło Vulfili, że próbował przewidywać przyszłość. Albo po prostu był bardzo dobrze poinformowany. W końcu nie on pierwszy stwierdził, że Vegeta stanie w ogniu. Tylko skąd to zwierzę na końcu świata o tym wiedziało?!

„O czym on opowiada? Jakie statki?” – zastanowiła się młoda saiyanka. Chciała nawet dopytać o szczegóły, ale zarówno jej jak i Hazardowi bardzo się śpieszyło.

- Do zobaczenia!- powiedziała, po czym wzbiła się w powietrze zaraz za Hazardem.

Parę metrów dalej, zanim dolecieli na szczyt, Vulfila zatrzymała Hazarda za ramię.

- Hazard, co to miało znaczyć, że „nie masz szans z Królem."? I że Zell nie doszedł jeszcze do kresu swojego okrucieństwa? Czy ty coś planujesz? – zapytała zaciekawiona i lekko zaniepokojona.

OCC: z/t po dokończeniu tej rozmowy lub dokończenie rozmowy już w nowym temacie.

*Przybył stąd!*


Po tym jak wstąpiły w nim nowe siły Castiel poczuł przypływ energii i adrenaliny. Ciekawość nowego świata budziła w nim emocje, które w jednej chwili na jakiś czas przyćmiły ból mięśni, a przynajmniej nie pozwoliły mu o tym dalej myśleć. W następnym momencie spostrzegł, że dostał sporej zadyszki a chłopak oprócz wymagającego wysiłku wspinaczki na Wieżę mógł również winić emocje i podniecenie, które sprawiły, że jego serce zaczęło bić jak oszalałe. Chwytając w chaosie kolejne krawędzie indiańskich zdobień szybko pokonał te ostatnie kilkadziesiąt metrów dzielących go od poznania tajemnicy strzeżonej przez jego lud od tak wielu pokoleń. Na samym końcu zauważył mały balkonik i schodki prowadzące wyżej do większego pomieszczenia, ale chłopak zignorował je, ostatnim spięciem mięśni wykonując skok, by w końcowej fazie złapać się barierki biegnącej dookoła budynku. Przechylił swoje ciało na drugą stronę i zsuwając się, opadł plackiem na podłogę dysząc ciężko. Rozejrzał się tylko czy gdzieś obok niego jest Siódemka i zauważył jak ogląda już te budowlę.
W tym momencie nie potrafiłby opisać szczęścia jakie w nim buzowało pomimo ogromnego zmęczenia ciała. Łapiąc powietrze szybko i dużym haustami uśmiechał się sam do siebie, gdyż wiedział, że dał radę i nie poddał się pomimo ogromnego bólu i myśli o porażce. Rozpierała go duma i zadowolenie, a gdy po chwili otworzył oczy jego myśli zbiegły w chęć poznania nowego miejsca. Usiadł na ziemi z wielkim trudem i domyślał się, że przez jakiś czas będzie musiał odpoczywać dając mięśniom czas na regeneracje, pozwalając im przyjąć siłę, którą zdobył indianin dzięki wspinaczce. Chłopak zauważył, że w koło panuje lekki bałagan, ale nie przejmował się tym zbytnio. Bardziej interesowała go architektura tego miejsca, które tak jak i na samym dole miały indiańskie zdobienia. Chłopak zaczął w pewnej chwili nawet zastanawiać się, czy to nie ktoś z jego przodków nie wznosił tej budowli, lub jego lud przywędrował tu osiedlając się w okolicach Wieży. Na środku Castiel dostrzegł podest z wyglądu przypominający słonie z trąbami do góry, na którym spoczywał cudowny dzban z wodą. W tym momencie akurat chłopak nie zwrócił uwagi na misterne zdobienia i kosztowności, od których wręcz świecił flakon - miał nadzieję że zastanie w niej wodę. W momencie gdy tylko ją zobaczył przypomniał sobie o zmęczeniu i zachciało mu się pić jak jeszcze nigdy wcześniej. Zmusił się do podniesienia i stanął na nogi co sprawiło mu sporo bólu. Powolnymi krokami zbliżał się ku celu, a gdy był już blisko kątem oka zauważył jak coś znika ponad dachem budowli i małego, białego kota z laską przy barierce. Pragnienie wciąż go paliło, ale nie zapomniał o dobrych manierach i skierował się za monument. Po raz kolejny uczucie ciekawości wygrało i powolnym krokiem wykrzywiając twarz w grymasie ruszył przed siebie.

- Witam Cię Karinie - w jednej chwili indianin przypomniał sobie, że Szaman nazwał tą budowle wieżą Karina, więc chłopak z góry założył, że to właśnie on - Nazywam się Castiel i jestem Strażnikiem tych Świętych Ziem pod Twoim przybytkiem. - chłopak starał się od razu wyjaśnić wszystko - Zostałem tu wysłany przez Szamana Wioski, który uważa, że 'jestem przeznaczony do wyższych celów' - chłopak postawił w powietrzu cudzysłów dwoma palcami obu rąk i kontynuował. - Dlatego kazał mi opuścić Wioskę i wspiąć się na tą Wieżę wraz z Siódemką, a później do Pałacu Kamiego. Wiem, że Ziemia może być zagrożona i wiem także, że znajdują się tu dwaj Saiyanie. Proszę Cię o pozwolenie na ruszenie dalej. - Chłopak skłonił się lekko mimo bólu.

Czuł się głupio gadając do kota, ale był on jedyną żywą duszą oprócz nich jaką tu widział - nie potrafił wyczuwać energii, ale postanowił zaryzykować. Zastanawiał się co miałby robić tam na górze. Czy przeznaczony jest dla niego jakiś specjalny trening? Tak jak mówił Szaman - taka okazja może się już więcej nie powtórzyć i chłopak zamierzał skorzystać z tej jedynej. Jego myśli zaczęły krążyć nad Saiyanami, kosmosem i innymi planetami. Jak wiele nie wie? Miał nadzieję, że ktoś przybliży mu jakoś sytuację, lub po prostu o wszystko wypyta na górze. Teraz tylko czekał co odpowie mu Kot, o ile to zrobi.



zt ---> Do Wszechmogącego!

- Miau – odpowiedział kot, po czym polizał łapę i zaczął nią pocierać po łepku. Kpiąc bawił się w najlepsze czytając chłopakowi w myślach. - Nie musisz mówić, wiem to wszystko – odezwał się w końcu. Nie puszczę Cię dalej, jesteś za słaby, żeby tam dotrzeć, nawet za słaby aby w ogóle myśleć o ochronie Ziemi. Tym bardziej do Niebiańskiego Pałacu, nie mogę Cię wpuścić w towarzystwie demona. Takie są zasady. Będziesz musiał tu zostać na kilka tygodni, a może nawet miesięcy. Zresztą byli tu tacy, którzy mieszkali po kilka lat. Siódemka najwyraźniej nie miała ochoty tyle czekać, złapała Castiela za ubranie i śmignęła w górę ulatując z wieży nie zwracając uwagi na złorzeczącego w dole Karrina. Dziecięca ciekawość przezwyciężyła wszystkie bariery.

OOC: Przepraszam planowałem więcej czasu na post ale miałem niespodzianych gości - piszesz od razu na Placu przed pałacem.

Leciał nieśpiesznie w stronę wielkiej wieży. W sumie się nie śpieszył w obecnej chwili. Załatwił wszystkie sprawy jakie miał załatwić. Teraz miał czas dla siebie, w spokoju mógł zająć się treningiem, kto wie może czegoś nowego się nauczy. Znał tego wielkiego białego kota od ponad trzech wieków i często zaskakiwał mistica. Drobnymi szczegółami, ale jednak. Najwidoczniej Karin żył na tej planecie dużo dłużej i wiedział więcej niż można by się po nim spodziewać.
Tak czy inaczej już na horyzoncie pojawiła się pionowa kreska wieży, więc białowłosy lekko zmienił kierunek unosząc się lekko tak by wylądować dokładnie w malutkim pałacyku Kota. Pustelnia ta była na pierwszy rzut oka niewielka, ale jako że miała ukryte piętra spokojnie zmieściłaby się tam cała rodzina, a nawet cały Klan. Po kilku minutach przekroczył barierkę na pierwszym biegu, a właściwie już ją przeskoczył nie unosząc się więcej. Zgrabnie wylądował na palcach i rozejrzał się. Zeskanował zmysłami pustelnię, ale niczego konkretnie nie wyczuwał. Karin zwykle chował energię, a jak zszedł na dolne piętra swojego domu to właściwie w ogóle nie był wyczuwalny. Hikaru co prawda był w stanie go czasem wyczuć, ale nie było to raczej zbyt częste. Łatwiej już było wyczuć Kamiego, ze względu na to, że ten się po prostu w żaden sposób nie chował.

- Cześć Karinie. Wpadłem na herbatę. Powiedział niezbyt głośno, ale na tyle by zostać usłyszanym przez Kocura. W końcu koty mają świetny słuch.

Hikaru siadł w seiza i czekał, aż domownik wyjdzie mu na spotkanie. W między czasie zamknął oczy i oczyścił umysł. Jeszcze nie zregenerował się do końca, także tym właśnie się zajmie przez najbliższy czas. Miał sporo czasu by popracować nad bactą w swojej krwi. Teraz też może się zastanowić nad ewentualnościami następnego spotkania z Redem. Czy narażanie się Vegecie w taki sposób ściągając jakąś małpiatkę na Ziemie nie skończy się dobrze... Zaczął mieć wątpliwości, ale to co się stało, już się nie odstanie. To piwo, które uwarzył, trzeba będzie wypić bo to droga sprawa... warzenie piwa.


OCC trening start.

W oczekiwaniu na gospodarza tego dziwnego domu mistic kończył swoją regenerację. Gdy poczuł, że jest już zupełnie zdrowy wstał i rozprostował kości. Rozciągnął się odpowiednio i wyjął swojego szamszira zza pleców by poćwiczyć kilka cięć. Jako, że nie chciał być widoczny w Ki zniknął z niej zupełnie rozpływając się w przepływie energii całej planety. Dzięki temu nikt mu nie będzie przeszkadzał. Rozpoczął od kilku prostych pchnięć w głowę i twarz, po czym skrócił dystans do wymyślonego przeciwnika obracając ostrze wzdłuż przed ramienia tak, że mógł pchnąć pod swoim łokciem prosto w tors. Następnie pełen obrót i zamaszyste cięcie zbijające oręż, skręt nadgarstka i cięcie z taką samą szybkością na wysokości łap przeciwnika by już nigdy żadnego oręża nie chwycił. Zaraz za cięciem mistic zgromadził odrobinę Ki by odepchnąć grupę okaleczonych by mu nie przeszkadzali. Przyjął pozycję wyjściową Kendo chwytając oburącz rękojeść trzymając swoją broń na wysokości pępka. Lekko przechylając ostrze postąpił kilka kroków do przodu zmniejszając znów dystans do następnego przeciwnik osłaniając się przed jego atakiem własną klingą.

Dzięki odpowiedniemu kątowi sparował atak i przesuwając ostrze do przodu pchnął na wysokości twarzy. Cios na wysokości kolana by uszkodzić przeciwnika, następny kop w brzuch na tyle mocny by położyć oponenta i kolejne pchnięcie w leżącego tym razem kończące. Znów Hikaru przyjął pozycję wyjściową, tym razem z mieczem schowanym za siebie jakby robiąc zamach od dołu. Kilka szybkich kroków i klęknięcie na kolano by ciąć w brzuch przeciwnika. Właściwie klęknięcie następuje zaraz za plecami ofiary wymyślonej, zaraz po zadaniu cięcia. Powtarzał te ćwiczenia pilnując prawidłowości ruchów i oddechu. Tu na takiej wysokości był bardzo potrzebny. A nieprawidłowość cięcia mogła skończyć się w prawdziwej walce śmiercią, albo chociaż złamaniem klingi. Choć broń mistica była o tyle magiczna, że nie dało się jej złamać tak łatwo, to jednak ćwiczenia się przydawały. Powtarzał je aż nie usłyszał stukania kostura wielkiego białego kocura.

Dopiero wtedy schował szamszira na swoje miejsce i znów usiadł w seiza by przywitać się z gospodarzem.

- Kope lat kocie. Przez te wszystkie lata miewałeś różnych pomocników. Żadnemu nie dałeś wiecznej młodości ? Na pewno nadawali się do swojej roboty. A kto wie może niektórzy by mogli mnie zastąpić od czasu do czasu. Lekko uśmiechnął się po czym ciągnął dalej wypowiedź, odpowiadając na Kocie pytanie. Znasz mnie. Zwykle przybywam w konkretnym celu do Ciebie by nie zawracać Ci głowy duperelami. Przydałoby mi się kilka senzu. Dawno już zużyłem zapas jaki dostałem ostatnio od Ciebie. A właściwie zabrał mi je już nie żyjący król Vegety. By pełnić swoje zadania fasolki serio się przydają. Bardzo przyspieszają regenerację i dzięki temu mogę więcej zrobić w krótkim czasie. Może za chwilę znów się przydadzą. Wiesz jak jest.


OCC koniec treningu.

Hikaru westchnął. Nie lubił momentów, kiedy nie miał możliwości skorzystania z magicznych fasolek. Wiedział jednak, że te musza wyrosnąć, a mistic należał raczej do cierpliwych. Mógł poczekać jak to co Karin trzyma za zamkniętymi drzwiami dojrzeje. Przyjął jednak pęk kluczy i zważył go w dłoni.
- Rozumiem, jednak skoro są niedojrzałe, to można poczekać aż dojrzeją. Lub ewentualnie zasilę je własną energią by... cóż... doszły. Nie raz pomagałem Ci z uprawą tych fasolek. Oczywiście mógł po prostu zejść na dół i przyjąć wersje niedojrzałe fasolek senzu. To zawsze się przyda, zawsze wyciągną go z granicy śmierci. Zawsze dadzą przynajmniej odrobinę zdrowia i energii by móc dalej walczyć. Teraz jednak nie śpieszyło mu się do tego. Chciał potrwać trochę w spokoju, może zajrzeć wyżej, do Kamiego i go odwiedzić.

Dawno tam nie był, wiedział oczywiście, że na Ziemi sporo się obecnie dzieje, ale nie sądził, że musi tam lecieć. Przez większość czasu się coś dzieje, Hikaru nie mógł być wszędzie i zawsze w każdym miejscu, gdzie coś się dzieje. Nawet nie chciał. Dawno przyjął zasadę, że jeśli Ziemi nie grozi niebezpieczeństwo w postaci kogoś kto wybija całe miasta i chce zniszczyć planetę, białowłosy raczej nie interweniuje. Codziennie ktoś silny kogoś zabije. Ktoś z innej planety przyleci by się rozerwać. Nie zawsze by od razu szerzyć chaos. Nie zawsze nawet zostanie wykryty. Bądź co bądź obrońca Ziemi był jeden i także popełniał błędy. Czym dłużej żył, tym więcej ich było, choć niby zyskiwał doświadczenie i wiedzę, która miała uczynić mądrym.

Musiał znaleźć kogoś na kim by mógł polegać by mógł zostawić tę planetę na dłuższy czas i zająć się czymś innym. By teraz brzemię ktoś inny chociaż przez chwilę poniósł. Jednak poznał sporo osób, różnej rasy. W ciągu ostatnich kilku lat nie znalazł nikogo, nawet jego rodzony wnuk nie nadawał się do końca tego. Był sayanem i wolał zajmować się Vegetą, niż Ziemią. June była, ale zniknęła. Poza tym ona także nie była raczej osobą, która mogłaby bez problemu i z oddaniem życia bronić planety. Może nie należała do złych demonów, ale Ziemia raczej była dla niej obojętna. Gdyby została zniszczona... shit happens. Przeniosła by się gdzie indziej z własnym synem. Red ? Choć potężniejszy od mistica to jednak także był demonem. Czy na prawdę można polegać na kimkolwiek z tej rasy aż do tego stopnia ? Teraz to on uczy April przecież. Uczy zła także. Kiedyś była uczniem światła, teraz chaosu. Takie jest życie. Chciał dać jej możliwość zostania kiedyś msiticiem. Teraz to raczej nie możliwe, choć kto wie. Czas pokaże jak się rozwinie ta sytuacja z dziewczyną.

Hikaru nie wyczuwał każdej wibracji w Ki póki się nie skupił. Jednak tak duże explozje, jaka miała miejsce niedawno wyczuł. Gdzieś co prawda na brzegu świadomości bo zupełnie w obecnej chwili był myślami gdzie indziej. Wybuch ten wiele kilometrów stąd spowodował ktoś kogo mistic znał i nie specjalnie przepadał. Dragot wzmocnił się na sile bardzo mocno. Czyżby już osiągnął maximum swoich zdolności ? Właściwie dopiero słowa Karina rozbudziły Hikaru. Wcześniej odleciał myślami i nawet ledwo zauważył stojącą przy nim herbatę... lub jakiś inny dziwny napar. Rzeczywiście energia tak dużą, jakby uderzyła w planetę mogłaby ją zniszczyć. Toczyła się walka. Sayanie przybyli na Ziemię, nie wiedzieć w jakim celu. Chyba nie szukali tej małej małpiatki, którą wziął z Vegety ostatnio ? Chociaż kto ich wie. W dodatku ledwo przybyli a już prawie niszczą Ziemię.

Co do Dragota będzie trzeba się z nim rozliczyć. Trzymanie go na oku to za mało. Stał się niebezpieczny, jeśli się skupić na tej energii można wychwycić okrucieństwo i zło. Sadyzm... to wszystko można było już wyczuć w nim także na początku, ale teraz to wszystko sięgnęło zenitu. Wojownik o białych włosach miał wrażenie, że nie da rady z nim wygrać walki jeśli staną do niej. Co z tego, ze znał różne sztuczki ? Z Hazardem prawie przegrał. Właściwie byli na styk. Można nawet powiedzieć, że przegrał z nim. Z Dragotem mógłby zginąć nawet. I co by przyszło z takiego pojedynku ? Jakby jedyny obrońca Ziemi zginął ?

Mimo tego wszystkiego Hikaru nie chciał się mieszać. Nie miał na to siły. Psychicznie. Chciał odpocząć w spokoju i sugestia odwiedzenia Kamiego mogła właściwie być całkiem ciekawą opcją. Chociaż mistic już dawno temu drugi raz wszedł do Komnaty Ducha i Czasu to może dostałby chociaż kilka dni dodatkowo. Nie dla treningu, a dla odcięcia się od tych wszystkich zawirowań.
- Wybacz Karinie. Ostatnimi czasy chyba starzeję się. Reflex już nie ten. Oczywiście poczułem tę energię, choć nie śledzę każdej walki na planecie. Ostatnio moje myśli wybiegają daleko stąd. Jeśli święta woda pomogłaby przyspieszyć przyrost senzu chętnie wybiorę się na górę. Jak sam widzisz, Twoje fasolki przydają się co chwila. Nawet teraz mogą uratować komuś życie. Jeśli mogę coś zrobić by zyskały pełnię swej mocy to zrobię to. Podniósł filiżankę i napił się naparu. Miał dziwny smak. Był gorący, ale orzeźwiający. Mocny. Przeczyszczał też zatoki, jakby skondensowana mięta, ale to coś innego. Po kilku łykach, naczynie odstawił na swoje miejsce i wstał by otrzepać się.
- Dzięki za napój. Ciekawy smak. Tym czasem udam się do Kamiego i zapytam go czy cokolwiek da się zrobić w sprawie Twoich senzu. Odwrócił się i podszedł do poręczy by po chwili przeskoczyć ją i runąć w dół. Dopiero po sekundzie, czy trzech wzniósł się parabolicznie w górę i ruszył prosto do pałacu ziemskiego boga, który w gruncie rzeczy należał do rasy miłujących pokój Nameków.

zt Pałac Kamiego.

Leciał swobodnie w dół, a właściwie spadał nie korzystając z ki. Dopiero w połowie drogi powoli zaczął wytracać prędkość, a gdy przeleciał poziom dachu domu Karina już ustawiał się do wylądowania. Gładko postawił stopy na podłodze mikro pałacu i rozejrzał się. Kot znowu gdzieś poszedł. Bądź co bądź chwilę go nie było. Rozejrzał się dokoła i włożył dłonie do kieszeni. Dalej miał pęk kluczy od białego kocura. Któryś z nich prowadził do pomieszczenia na dole, gdzie znajdowały się nie dojrzałe senzu. Miał jednak czas by po nie skoczyć. Na razie podszedł do schodów by zejść po nich. Nie śpiesznym krokiem liczył każdy nadepnięty stopień. Rzadko bywał tu na tyle długo by schodzić w dół. Można ilość razy policzyć na jednej dłoni.

Znów rozejrzał się i wziął wdech. Czuć kotem. Jak na mieszkanko futrzaka całkiem zadbane. Hikaru nie bardzo wiedział czy to sprawka właściciela domostwa, czy może jednak jego służący sprzątał te wszystkie meble i podłogę z kurzu, oraz sierści.
- Karinie, wróciłem. Nic nie da się zrobić. Czeka nas zmiana na niebiańskim tronie już niedługo. Choć mistic go nie widział mówił cicho bo przecież koty mają dobry słuch. Zaprowadzisz mnie do tego pomieszczenia, czy sam mam je znaleźć ? Oczywiście mógł szukać sam. Nie było zbyt wiele pomieszczeń na tym poziomie. Jednak w sumie lubił towarzystwo pana tych włości.

Kot znajdował się we wnęce, w której stały od dawna trzy sporej wielkości dzbany z wodą. Mistic widywał je niejednokrotnie. Jedynie kiedyś usłyszał od pana tych włości o ich magiczny działaniu, jakoś samemu nigdy nie korzystając z nich. Karin często tam przesiadywał, lubił podpatrywać to co się wydarzyło, i to co wydarzy się dopiero w przyszłości. Lub co mogłoby się wydarzyć. To śliska sprawa. I cholernie skomplikowana. Tak czy inaczej Hikaru skierował się tam, gdzie polecił Kocur i odsunął dywan, po czym otworzył kluczem klapę w podłodze. Następnie zszedł po schodach w ciemność tak przenikliwą, że nie był w stanie zobaczyć niczego. Światło z góry w pewnym momencie się kończyło i obrońca Ziemi zanurzył się smole. To było trochę dziwne, bo dziura w podłodze powinna oświetlać trochę większą połać piwnicy, no ale to nic. Przypominało to jakby znajdował się w czarnej dziurze. Jakby całe światło było wsysane przez grawitację. Ta głupia myśl zagościła mu jedynie na chwilę w głowie, zaraz ją wyrzucił i zauważył, że stał tak na schodach jak posąg przez kilkanaście sekund. Podniósł delikatnie poziom Ki w ciele by rozpalić błękit aury na dłoni by móc dalej zejść po tych piekielnych schodach. Okazało się, że były dłuższe niż się z początku mogło wydawać.

Zakręcały dwa razy jeszcze aż w końcu mistic znalazł się na samym dole w ciemności, która walczyła z błękitem Ki wojownika. Spojrzał w górę i kwadrat wejścia zdawał się strasznie daleko, wysoko nad głową jak Słońce. Podniósł jeszcze bardziej poziom by zwiększyć aurę na dłoni i zamienić ją w coś w rodzaju snop światła, latarki. Dzięki temu mógł zobaczyć ściany pomieszczenia, lub chociaż fasolki senzu. Jak w takich ciemnościach może cokolwiek wyrosnąć ? Ciekawe.