Ocean

First topic message reminder :


Niepoliczalna nawet przez narratora ilość wody, której nie wypiłby nawet Buu, a przynajmniej nie w ciągu jednego roku. Łatwo się w niej utopić, choć prędzej takiego topielca pożarłyby rekiny lub jakaś ośmiornica.

To nie był niby gest. Pobudził w demonie coś, czego w życiu mało spotykał i nikogo za to nie winił. Myśl, że ktoś mu współczuje, troszczy się… o takiego potwora? W dodatku te słowa o tym, że mimo wszystko, że gdyby stało się najgorsze nie ma w Vivian wroga. Ale to może okazać się zgubne dla niej, kiedy naprawdę zrobi to co powiedziała. I najprawdopodobniej te słowa spotęgowały pojawienie się łez we ślepiach i szybkie obrócenie się od wojowniczki, aby przypadkiem nie zorientowała się o co chodzi. Może swoje wiedziała, lecz lepiej, by nie mówiła tego na głos. Tak jak i Nashi, chciał być tym, który nie pokazuje po sobie emocji, nawet jeśli te pojawiają się skrajnie rzadko.
Ich wspólną, prywatną chwilę przerwały krótkie, acz skrajnie różniące się wydarzenia i osobistości. Najpierw zaczęło się od złotych motyli, które otoczyły obie sylwetki przyjemnym płaszczykiem ciepła i pozytywnej mocy. Bez cienia wątpliwości wiedział do kogo należy tego typu energia, ale nie dostrzegł w okolicy nawet cienia obecności Kaioshinki – obecnie opiekunki Namek. Tą dodatnią aurę przerwała mroczna, gęsta Ki mieszcząca się między wojowniczką z Vegety a demonem. Zupełne przeciwieństwo intencji i mocy zdezorientowało Reda, który usłyszał w głowie coś czego nie powinien nikt się dowiedzieć, by spać spokojnie. Ktoś… robił sobie kalkulacje w głowie czy powinien zabić czy też nie. Komukolwiek przychodzi taka myśl do głowy, nie jest nikim innym jak wrogiem. Lecz nim cokolwiek zareagował, rozpłynął się równie szybko co aura Kaede.
Szlag by to! Co to miało być?!
Czujniej rozglądał się dookoła czy nikt nie czyha na ich zdrowie, jednak zrezygnował. Nikogo oprócz nich nie było na wysepce z piasku i setki łakoci. Nie tylko on miał mętlik w głowie. Przyjaciółka aż wyraziła na głos, chociaż cicho, swoje zdanie, które popierał w taktownym milczeniu. Wiele niewiadomych zrodziło się od tak, za mrugnięcia powiekami. Masakra. O tyle był w lepszej (nie o wiele, ale jednak) sytuacji od dziewczyny, że kojarzył chociaż pozytywny akcent w rękach wojowniczki.
>Poznaję te ciastka -przyjrzał się bliżej paczuszce w dłoni Vivian, jakby chcąc nieco inaczej podejść do niezrozumiałych sytuacji mające miejsce jeszcze kilkanaście sekund temu- Bogini Kaede specjalizuje się w takich wypiekach.
Sam kiedyś dostał taką paczuszkę od Kaede. Niestety nie mógł pokazać dowodu, gdyż pozostawił łakocie dla nameczańskich dzieci. A właśnie... tylko skąd wzięłaby się tutaj patronka planety Namek? Wyczuła zło w Redzie czy w tym tajemniczym wojowniku, który stanął wtedy pomiędzy nimi? Tylko tyle mógł wyjaśnić z całego zamieszania jakie powstało w ułamku sekundy. W dodatku wciąż miał w głowie słowa przybysza, którego zamiary nie należały do najczystszych. Nie wiedział czy to była tylko jego wyobraźnia czy prawdziwe słowa, i czy przyjaciółka usłyszała je także, lecz będzie musiał w najbliższym czasie przyjrzeć się poczynaniom mężczyzny. Pół człowiek, pół demon - rozróżnienie genów w esencji Ki nie było trudne, ale jego moc mogła być skryta, i będąc skrytą mogła przerażać ogromem.
Wielka niewiadoma, której trzeba bacznie się „przyglądać” Ki Feelingiem.
Poniekąd rozumiał postawę Blondynki, która wyraziła swoje niezadowolenie na temat pojawiających się indywiduum i ich nieprecyzyjnych celach pobytu na planecie. Takie spotkania zawsze trzeba brać na dystans, aczkolwiek chyba oboje byli ciekawi w pewnym sensie co przyniesie przyszłość. Nawet jeśli będzie to coś złego, chcieliby się dowiedzieć o co chodzi. Tak czy inaczej, wracając do pewnych i sprawdzonych rzeczy, Nashi wyjaśniła Redowi czym specjalizuje się telekineza i jak powinien przystąpić do ćwiczeń. Nie kwapił się długo z podjęciem wyzwania, gdyż bardzo spodobała mu się struktura tej umiejętności i jej właściwości.
>Uhum... -pokiwał lekko głową rozumiejąc teorię o telekinezie, jednocześnie nabierając odrobiny pewności siebie- ... w takim razie spróbuję się nauczyć.
Obrał sobie bazę do wtajemniczenia nowej umiejętności jakieś pięć metrów od Vivian, którą nie chciał już za bardzo męczyć swoją osobą. Wszak nie bez powodu przyleciała na Ziemię – nie znał go, ale nic nie dzieje się bez przyczyny. Spontanicznych zachowań nie pojmował, chyba że były wywołane szałem. Tak więc za naradą koleżanki skupił się wpierw nie na słupie wody czy palmach, a na porozrzucanych dookoła cukierkach. Przysiadł po turecku na piasku i zmrużył oczy dla skupienia. Widział opanowaną do perfekcji telekinezę w wykonaniu Złotookiej, która nawet nie musiała tak bardzo się koncentrować na czynności, tylko tak jakby było to naturalne, niczym oddychanie. Chciałby dojść do takiego poziomu, aczkolwiek musiał najpierw opanować podstawy, czyli w ogóle za pomocą woli poruszyć cukierek. Obrał sobie jeden z wielu dookoła – taki okrąglutki i różowiutki leżący jakieś dziesięć metrów przed demonem i Half-Saiyanką. Wszystko inne oddaliło się na drugi plan, był tylko Red i słodycz. Nie odrywał myśli od obiektu, żeby tylko drgnął, chociaż na milimetry na boki. Ale… zbyt wiele rzeczy działo się dookoła, zbyt wiele Ki wisiało w powietrzu zbyt zburzone, w tym April i Kaede! Od razu zdekoncentrował się, a efektem ubocznym dla cukierka było jego rozsadzenie w powietrzu. Posłał zbyt wielką dawkę Ki jak na taki mały przedmiot. Przez jeszcze dwie minuty próbował powtórzyć poprawnie sekwencje na innych łakociach, lecz efekt był identyczny co w pierwszym przypadku. Zanim powrócił do treningu widać było, że nie przekręca głową bez powodu: namierzał wszystkie walki dookoła, a było ich stosunkowo dużo, w tym ta z nieznajomym, który zawitał u nich na wysepce i groził śmiercią. Wiedział, że nie może bagatelizować żadnej z nich, że powinien chociaż jedną sprawdzić, ale… znów to ale. Prawowitym opiekunem i obrońcą April był Kuro, natomiast Kaede prawdopodobnie podejmowała dyplomatyczną walkę z Xanasem, która wisiała już na włosku na Namek. Inna sprawa z tym wojownikiem, którego poziom sięgał w granicy 120 000 PL. O ile nie krył się z mocą.
Zacisnął dłonie w pięści i poderwał się z miejsca rozglądając się żywiej dookoła. Chyba go nosiło od wyładowań Ki w powietrzu. Zawsze był na te bodźce wyczulony, z powodu butnych demońskich genów szukających zwady.
>Ksaaa… –zacisnął na moment kły i zmarszczki przy ślepiach pogłębiły się od zdenerwowania i koncentrowania się na zaognionych miejscach, po czym odwrócił głowę w kierunku siostrzanej duszy- Vi, miałaś rację, za szybko i za wiele się dzieje. To zły moment na naukę czegokolwiek, ale z drugiej strony telekineza mogłaby się przydać w walce. Wiesz jak można szybciej opanować tę technikę?
Zapytał z nutką poirytowania, że sam nie może poradzić sobie z nauką. Zbyt wiele Ki kręciło się i rozlewało niepotrzebnie dookoła kusząc demona do przyłączenia się do jednej z bitew. Gdzieś tam w nim już kiełkowała myśl, że powinien już ruszać, ale powstrzymywał się tym, iż nie miał planu. Nie wiedział od czego zacząć, komu potrzebna jest pomoc już natychmiast i czy w ogóle. Czy tylko przewrażliwiony młodzieniec nie usiedzi na dupie w jednym miejscu i nie nauczy się porządnie telekinezy.

[Post treningowy pierwszy - nauka Telekinezy]
Ooc: mnie się bardzo podoba post, nie wiem czemu Ci nie pasuje

+20% Ki, za ten i poprzedni post

Spokój jest pojęciem względnym. Naokoło Vivian był cichy, gładki, niewzburzony niczym ocean, błękitne niebo, biały piach usiany najróżniejszymi słodyczami… Zależy na jaką odległość trzeba było określić stan względnej stabilizacji, tak zwanego ‘spokoju’.
Wyładowania Ki wybuchały raz po raz, uderzały niby pioruny, powodując mimowolną gęsią skórę. W tym samym czasie na Ziemi ścierało się  kilka potężnych energii. O tyle, co było to niepokojące, również  tchnęło fascynacją. Drgania i wibracje skoncentrowanych Ki oddziaływały na wrażliwe na to bodźce osoby, każdy potrafiący odczuć poziom mocy czuł, co się święci. Gdzieś duża moc, tchnąca podejrzanie czystą dobrocią, (notabene, czuła jej cień na boskich ciasteczkach) walczyła z jaszczurem, gdzie indziej czuła obecność April, niesamowicie wręcz intensywną. Osobistość, która uraczyła ich swoją obecności, podejrzany typ również nie przejmował się normami, jego moc była jak potężne zdzielenie w łepetynę. Ósemka czuła, że nie wytrzymałaby w miejscu, gdzie on i jeszcze druga, równie potężna jednostka dążyli do spięcia. No i Raziel… Był na tej planecie, w towarzystwie demonicznej, obcej Ki, a sama jego Ki urosła gwałtownie, tak, że Ósemka bez pudła odgadła, że brat przyrodni przeskoczył ją o kilka tysięcy jednostek. I nie tylko on.
Nagle spadła w randze ze średnio-umiarkowanie silnych, do średnio-umiarkowanie słabych. A przynajmniej takie było jej odczucie. Wbrew sobie, parsknęła śmiechem.
Było to przecież śmiechu warto. Nie była nigdy silna, a odczuwając tak potężne jednostki, będące jak ssące, czarne dziury mocy, była nagle mała, kruchsza od szkła i pozostawiona na pastwę losu. Może dlatego skryła swoją siłę do zera? Nie ma jej tu, prawda? Majaczy… Zły objaw.
Milcząc przytaknęła Redowi, popierając jego słowa. Trening czyni mistrza… Cokolwiek by się nie stało. Jej już nic nie pomoże, prawda? Czemu nagle dopadają ją tak czarne myśli? Zwróciła uwagę na ćwiczącego demona i w tej właśnie chwili cukierek wybuchł w powietrzu, pozostawiając po sobie smużkę zapachu przypalonego cukru. Nie tylko demona wytrąca z równowagi to, co wyprawia się naokoło nich… Vivian ścisnęło w żołądku, ale nie poruszyła się, siedząc jak kamień na piasku. Czuła skok mocy April, ale nie martwiła się  o nią, w końcu ma Kuro przy sobie… Ona nie pomogłaby jej w tejże sytuacji. Czy Raziel w tej chwili jej potrzebował? W jakiś sposób nie chciała go widzieć. Nie, nie była na niego wściekła, tylko obawiała się, że… Nie potrafiła by z nim porozmawiać, nie po tym, czego dowiedzieli się od Aryenne. No i wciąż podskórnie miała wrażenie, że chłopak ma jej coś za złe.
Ku*wa.
Wygląda na to, że nici z wakacji.
Nie pomoże nikomu, ani nie wypocznie, nie ma jak.
Podniosła się z piasku, podchodząc do demona.
- Najłatwiejszym sposobem jest wyobrażenie sobie połączenia. Twoja dłoń, cukierek, połączone pasmem Ki. Energia otacza karmelka i unosi w powietrze. Nie kończysz jednak tylko na tym, musisz to zwizualizować i pchnąć moc w tym kierunku. – wyjaśniła po krótce. – Nie tylko za pomocą ręki, to nie musi być pojedyncze pasmo KI. Mogę podrzucić jeden cukierek, dwa na raz, albo poszczególne ziarenka piasku. – w miarę jak mówiła, wykonywała poszczególne czynności.
Miała nadzieję, że pomoże tak Redowi. Nauczycielem Vivian może nie była zbyt dobrym, ale przysłużyć się chciała, zwłaszcza, że domyślała się, co chłopak zamierza.
Odeszła na bok, przycupnąwszy na piasku, nie odkrywając swojej obecności. Nie było jej. Obserwowała postępy Reda, z ulgą widząc, że nieźle sobie radzi. Przymknęła oczy, jeszcze raz sondując błękitną planetę. Walki się zaogniły...
Trwała chwilę z zamkniętymi oczami, po czym podniosła się, stając naprzeciw czarnowłosego demona, będącego w głębi ducha zagubionym dzieckiem. Ona, Nashi, rąbnięta halfka z tysiącem wątpliwości i strachów w sercu, równie nieprzewidywalna co niepewna siebie, nie mogła wiele zrobić…
Na wargach pojawił się  nieznaczny uśmiech.
- Cokolwiek się  stanie, uważaj na siebie Red. Mi nic nie będzie, ale obawiam się, że teraz nie mam jak Ci pomóc. Przepraszam. – w spojrzeniu, niemal niewidocznie błysnął smutek. – Przepraszam, że nie ma znów ze mnie pożytku. – poruszyła bezgłośnie wargami.
Niech Red leci, walkę wojownicy mają we krwi. Widziała, że chce iść. Poleciałaby z nim, ale zbyt bała się, że będzie zawadzać i jej obecność podziała na jego niekorzyść.
Zrobiła krok w tył, kiwnięciem głowy dając znać, że więcej demona nie zatrzymuje.
Będzie co ma być.

OOC ---> Koniec treningu
Krótko...

Gdyby umiał czytać w myślach dziewczyny mógłby wiele rzeczy się nauczyć. Co prawda nie spodobałby mu się nastrój Blondynki i odczucia wobec wojowników z jakimi miała styczność (chociaż miała wiele racji), lecz kierowane rozsądkiem i kalkulacjami niewypowiedziane zdania były prawdziwe. Któż czułby się bezpiecznie, gdy groźne jednostki robią sobie demolkę na tej samej planecie, na której chciało się odpocząć, a co gorsze - dojść do tych samych wniosków wysnutych przez Nashi? Każdy przez to przechodzi, a to taki nieprzyjemny okres w żywocie, kiedy można stracić pewność siebie i opuścić się zupełnie. Gdyby i to wiedział młodzieniec to jednak machnąłby ręką na te stwierdzenia tłumacząc się, że zbyt dobrze zna Vivian, by wiedzieć, że jej ambicja, sumienność, chęć podnoszenia kwalifikacji i umiejętności, a przy tym niezłomny charakter i hart ducha nie pozwolą na spadnięcie na dno wojowniczej kariery. Zresztą młodzieniec doskonale zdawał sobie sprawę, że - zaklepuję to od razu, biorę patent na to co powiem i nikt nie przejmie to na swoje konto! - dziewczyna ma talent, potencjał i wkrótce będzie znać już dwóch Mistycznych Wojowników!
Ale wracając do rzeczywistości.
Pomysłowość przyjaciółki nie miała granic. Bardzo obrazowo, ponieważ DEMONstrowała przykłady na żywo, przybliżyła wiedzę o telekinezie mniej kumatemu koledze. Bardzo sprytnie zinterpretowała więzi Ki między użytkownikiem mocy a danym przedmiotem. I że takich powiązań może być nieskończenie wiele, w zależności od poszerzonej wyobraźni. Pilnie słuchając i obserwując ochoczo przystąpił do kolejnych prób, tym razem rzeczywistość odstawiając na bok, lecz nie na tyle, by nie stracić czujności w razie problemów. Kierując się uwagami wykreował w głowie obraz, w którym chciał zjednoczyć się z karmelkiem znajdującym się przed dwójką wojowników. Ta więź wręcz oplątała niczemu winny cuks i siłą woli chciał nadać jej tor, ku sobie. Godzina minęła i dopiero wtedy drgnęła słodycz. Podchwyciwszy wenę i poczuwszy powiew sukcesu dążył powoli a konsekwentnie do spełnienia misji. Wierzył, że jak poruszy jednego karmelka i pojmie w czym tkwi sęk oporu przedmiotu, to z innymi większymi bądź wieloma przedmiotami da sobie radę. Tak więc zaczęła się katorga umysłowa, zderzenie się Reda z karmelkiem, przy czym tylko ten pierwszy okazywał zmęczenie kroplami potu na skroniach. Aż... aż... aż udało się! Cukierek wylądował tam gdzie chciał! No prawie... miał być w ręce demona, a nie na włosach Vivian. Ups. Zaraz poprawił precyzyjność i przy kolejnych godzinach i poradach doprowadził do opanowania w podstawowym stopniu telekinezy. W walce na pewno się przyda, jak nie w tej to w kolejnej. W pewnym sensie nie mógł się doczekać jej użycia.
>Vi...!
Założył ręce na torsie z nieco surowszą miną, bo mówiła coś czego nie powinna mówić. Nie pasowała do niej postawa jaką prezentowała w tym momencie. Owszem, miała rację, że nie pomoże dokładniej w tej konkretnej walce swoją osobą, ale są inne sposoby, by nieść ukojenie w czasie terroru. Sam był tylko "chłopcem na posyłki", kiedy dwa lata temu wojownicy przeciwstawili się Tsufulowi. No bo co? Przenosił osoby z jednego miejsca na drugie, leczył rannych, ba - przez chwilę był tym złym, który wymordował setki niewinnych istnień. Już wolałby nic nie robić niż zabijać za czyjeś skinienie!
Westchnął krótko po burzliwych myślach i już łagodnie odezwał się w kierunku towarzyszki wysepki pełnej cukierków. Trzeba powiedzieć, że miał humor jak baba - strasznie zmienny nastrój.
>Mówiłem, żebyś nie przepraszała -dziwny spokój emanował od demona, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z powagi ryzyka, jakie ponosi i że trzeba zachować się odpowiednio do chwili, nawet jak nerw trzęsie całym ciałem- Poza tym, gdybym zawiódł, ktoś musi znaleźć Smocze Kule. June nie zasługuje na śmierć, zwłaszcza, że ma rodzinę i syna... uhm, właśnie.
Zbliżył dłoń do swojego brzucha i wniknął w niego ręką, żeby po kilku sekundach wyciągnąć pokaźną kolekcję klocków należących do Shigo, którymi bawił się na werandzie. Tak, taką miał zabawę, by wciskać klocki wewnątrz elastycznego ciała demona. Umieścił trzy sztuki w dłoni Nashi, jakby ofiarowywał jej jeden z największych skarbów, to tylko mogło świadczyć o tym, że dbał lepiej o rzeczy innych niż o własne. Nigdy nie przywiązywał wagi do przedmiotów, tylko do innych osobników i walk. Od razu lżej na żołądku.
Nie chciał się tak szybko rozstawać ze siostrzaną duszą, z którą przesiedział zdecydowanie za mało czasu i z którą musiał się pożegnać. Tym razem powiew śmierci w postaci zanikania znajomej mocy zakłócił jego spokój do tego stopnia, iż pojawiły się wątpliwości. A co jeśli Red jest za słaby? Zaciskając pięści dał samemu sobie odpowiedź: da z siebie wszystko. Powstrzyma to złe fatum, które owładnęło Ziemię, chociaż jedno epicentrum, które miało najwyższą rangę. Nie będzie czekać na interwencję innych wojowników - sam podejmie wyzwanie, nawet przypłacając życiem. I właśnie dlatego to pożegnanie różniło się od pozostałych jakie między nimi było. Otóż zazwyczaj rozchodzili się we swoje strony z pomrukiem "cześć" albo w milczeniu i nikt nie miał do nikogo pretensji. Teraz chciał podnieść na duchu wojowniczkę z Vegety, która nie może znaleźć swojego miejsca na zagrożonej planecie. Nie miał jej za złe "brak wsparcia", bo takowe otrzymał. Pomoc ma wiele obliczy, i to, że otrzymał je ze strony dziewczyny tak prędko świadczyło o jej wielkiej gotowości do poświęceń. Z kolei dobrze, że nie była kamikadze, miała zbyt dużo oleju w głowie na takie ceregiele. Tak więc wyprostował się na przeciw Złotookiej i po krótkim milczeniu odezwał się po raz ostatni przed rozstaniem:
>Nie zapomnę tego co dla mnie zrobiłaś, Vi.
Nie był dobrym mówcą, ani filozofem, by powiedzieć przypowieść czy przytoczyć cytat z jakiejkolwiek książki. Ale mówił szczerze, resztę dopowiadała energia - oczyszczona aurą Super Saiyanki. Niestety jej barwa może prędko się zmienić w trakcie walki z agresorem, lecz to już bierze na własną odpowiedzialność. Ufał, że uda mu się nie dzięki wsparciu przyjaciółki zachować trzeźwe myślenie i pokonać wroga.
Czy... czy Red się uśmiechnął?
Jeden kącik uniósł się nieśmiało ku górze, i wyszło mu to tak naturalnie, że... oho, już odleciał. Została złocista łuna rozpraszająca się na rój motyli i rozpływająca się w nicości. Demon kierował się na wyspę, na której nigdy jeszcze nie był, lecz energia June nie kłamała - to tam dorwał ją nieznajomy wojownik o niecnych zamiarach.

z tematu -> na ratunek June
[Post treningowy drugi - ostatni, nauka Telekinezy]
Occ: Dziękuję za pisanie : ) obyśmy natrafili na spokojniejsze czasy następnym razem...

Gdy pęka osłona, cienka, wrażliwa skorupa, wnętrze jest narażone na uszkodzenia. Z myślącymi osobami jest podobnie. Vivian była twarda, była silna, jednakże… Taki był jej mur, którym otaczała się od zawsze. Pęknięcia pojawiające się na nim na przestrzeni lat poszerzały się, przez to ze zdwojoną siłą dopadały ją słabości i strach. Bierna postawa do niej nie pasowała, okazywanie lęku również. Nie chciała mieć uczuć wymalowanych na twarzy, zwłaszcza, że ma być silną wojowniczką, niezłomną Nashi znaną z tego, że nie daje sobie w kaszę dmuchać.
Tym bardziej nie wypadało jej mieć jakichkolwiek słabości.
Otoczona burzą wirujących silnych energii nie wiedziała co ze sobą zrobić. Dłonie drżały w kieszeniach, tak jak wtedy na Vegecie, gdy czuła się marna i niepotrzebna. Teraz było tak samo, tylko, w cholerę… Mogłaby płakać i lamentować, ale to nie pasowało do jej wizerunku, czy tak? Właśnie. Dlatego, choć głos Ósemki niepokojąco ucichł, i słowa ubrały się w nowy wyraz, to nie mogła pozwolić po sobie pokazać tych słabości. Spojrzenie czujne, spokojne, trochę wyprane z emocji. Postawa wyprostowana. Na odbijające się echem w jej ciele pulsujące wybuchy Ki nie zwracała jakby uwagi, choć targały ją jak wystrzały energetycznych pocisków.
W gruncie rzeczy Vivian mogła by przyzwyczaić się do faktu, że jest raczej zbędna. Wrodzony, czy też wyrobiony czarny humor i pesymizm, którym wolała nazywać ‘realistyczne spojrzenie na świat’ miał przygotować ją na ewentualny zły obrót spraw. W tym, że podskórnie, jak ostatnia idiotka też chciałaby, by wszystko dobrze się skończyło.
Lecz życie bajką nie jest i może dlatego to tak bolało.
Leniwym gestem odkleiła od swoich włosów cukierka, śledząc spojrzeniem czarnowłosego demona. Radził sobie o niebo lepiej niż ona, podczas pierwszej próby nauki pod okiem Hazarda. Swoją drogą, odkąd Saiyan znikł, zastanawiała się czasem, co się z nim dzieje i czy nie przepadł bezpowrotnie w odmętach galaktyki. Pamiętała mnóstwo osób, lecz na palcach jednej ręki mogła policzyć osoby, które znała… Raziel, Red, Eve. April, Kuro, Vulfila… O, dochodzi jednak druga ręka, niebywałe. Obserwując jak Red szybko robi postępy uśmiechnęła się w duchu, choć zaniepokojenie ścisnęło jej żołądkiem. Demon chce lecieć walczyć, a owe energie nie należą do najsłabszych, ba czuła w kościach te impulsy mocy. Strach przypominał lodową kulę pojawiającą się nagle w żołądku. Niech na siebie uważa. W sumie nie tylko on…
Raziel, bracie, idioto… Cokolwiek zamierzasz zrobić z tą przemianą, jeśli zginiesz, bądź pewien, że siostra przyrodnia zdrowo Ci nakopie, jeśli ośmielisz się pokazać w jej pobliżu.
I halfka jakoby została przez demona zbesztana. To znaczy, Red spojrzał na Vivian niemal karcąco, nie chcąc słuchać co ona wygaduje, no… Cóż, może faktycznie nie ma za co przepraszać, ale poniekąd czuła się winna. Chciała już co powiedzieć, nie by się wytłumaczyć, tylko zwyczajnie przedstawić swoje racje, gdy dokończył swoją wypowiedź… Smocze Kule? Nie słyszała, jednakże imię June przypomniało jej postać rudowłosej dziewczyny, którą zainfekował Tsuful, a która dała w kość kilku osobom na Vegecie. Do tego ma rodzinę i syna… Tak… Więc ma za co i dla kogo walczyć.
Wzięła w dłoń trzy kolorowe klocki, obracając w palcach nieskomplikowaną zabawkę. Ile lat może mieć ten malec? Niewiele. Zabolało ją coś w środku gdy ścisnęła kawałki modelowanego drewna.
- Leć Red. Przechowam je dla Ciebie.
Schowała klocki do przepastnej kieszeni kurtki, po cichu obiecując sobie, że jeśli ponownie spotka demona, bądź synka June, odda zabawki. Tak… Będzie monitorować tę walkę z daleka, nie potrafiąc podjąć żadnych kroków. Pech słabeuszy.
Chwila tak dobrze im znanego milczenia…
Unosząc wzrok w spojrzeniu Vivian błysnęło coś jeszcze. Pomogła? Głos Reda zabrzmiał inaczej. Widziała coś, co wydawało się mało naturalną rzeczą, jednak… Kącik warg drgnął jednoznacznie, unosząc się delikatnie w górę. Zaraz potem odleciał, demon znikł, jednak Vivian mogła być pewna, że wzrok jej nie mylił. Nieśmiały uśmiech Reda. Po raz pierwszy sama uśmiechnęła się do siebie z tego powodu, choć stała samotnie na zbłąkanej, usianej cukierkami wysepce.
Może nie jest z nią tak źle, skoro potrafi wywołać cień uśmiechu u zbłąkanej demonicznej-braterskiej duszy.
Vivian stała znaczą chwilę wpatrując się w morze oraz ciemniejące na widnokręgu chmury. Nie było jej. Na Ziemi źle się działo. Tkwiła tak dopóty, nie poczuła, że samo napięcie wewnątrz niej sięga zenitu, wtedy wzbiła się lekko w powietrze.
A kilka godzin temu wylądowała na tej planecie, z nadzieją, że złapie oddech.

OOC
[zt] ---> Skalny Las

Historia powstania - Historia Postaci
CHAPTER 1. Pusta karta
Rikimaru Blue. Nie sposób go nazwać znając choć część jego wcieleń i osobowości, ale nie da się ukryć jednego. Z wyglądu nie przypomina nikogo, kto pod tym imieniem żył. Unoszące się na wodzie ciało nie poruszało się. Oczy wpatrzone w głębię. Topielec?
"Kim jestem i jak się tu znalazłem? Słona woda, ciemnogranatowa, w głębi lekko zielonkawa. Glony dają jej tę barwę. Stworzenia suną przez tę ciecz. Znam je. Żółwie. Tylko na jednej planecie je widziałem. Ziemia. Dlaczego znowu Ziemia?! Zimna woda i robi się coraz ciemniej. Nadchodzi noc. Zdecydowanie zachodzi słońce. Jego promienie nie przebijają się przez wodę. Światło pada pod kątem i ma do przebicia się przez grubszą warstwę atmosfery. Dlatego pomarańcz zanika. Tak tu k***a spokojnie. Byłem w piekle? Może to była wojna? Do c***a jasnego. Dlaczego tak ciężko mi przychodzi myślenie? Może powinienem się odwrócić i złapać oddech? Tylko po co? Po co istnieję?"
Istota dryfowała i tlenu w płucach miała coraz mniej, ale tak naprawdę stwór ten równie dobrze radził sobie na dwutlenku węgla, a i opary siarki dałyby radę. W końcu był cholernym demonem. W pewnej części...
Ale ktoś mógł uznać go za topielca. Tak właśnie wyglądał. Utopić się na swoje nieszczęście nie mógł. Tylko próżnia może go zabić. Życie w kosmosie nie będzie mu dane w przeciwieństwie do pewnej rasy.

Co to? Słyszę jakiś rumor. Coś porusza się po powierzchni cieczy. Wody. Słyszę to. Brzeg jest tak daleko ze wszystkich stron. Ocean.
- TOPIELEC! - Rozległ się donośny głos ze statku. Wielka barka rybacka podpłynęła na około dwa metry od chłopaka.
Ten język. Zdecydowanie jest to Ziemia.
Rzucili koło kilka razy, aż w końcu trafili na głowę i podciągnęli go do łodzi. Kilku mężczyzn się męczyło z zarzuconą siecią. Ważył trzy-cztery razy więcej niż powinien. Skupisko nanobotów i komórki różnych ras zbijały się w jedną masę. To tak jakby jego ciało nie składało się z tych samych pierwiastków co ludzkie, a cięższych. Zamiast węgli, tytan i tak dalej.
- Co to jest do cholery?
- Jest ciężki jak wieloryb, a to zwykły mieszaniec.
- Wygląda na to, że oddycha.
Oddycham, a te ścierwa nie mają szacunku. Są zanadto spokojni. Może powinienem narozrabiać.
Odetchnął głęboko, po wypluciu dużej ilości wody.
- Oj. Nic Ci nie jest?
- 何も古い祖父 .
ăxlžj═☼¶♦t§~
Leave me.
- Po jakiemu on gada?

Mijały dni, a Rikimaru wykonywał pracę na rzecz wspólnoty, która pływała na tej łodzi. Był słaby. Odczuł to dopiero po paru mocniejszych uderzeniach kapitana jak zaczął zbytnio naruszać prywatność ekipy. Taka dola ledwo odrodzonego wojownika, a w zasadzie to nowo narodzonego bio-androida, który dopiero zaczynał panować nad swoim ciałem. Mycie pokładu, wyciąganie i zarzucanie sieci, stawianie masztu, ciąganie liny nie były tak łatwe jak się mogło z początku wydawać. Do tego spał na pokładzie, ponieważ swoim zachowaniem na początku nie zyskał niczyjego szacunku. Gadał dodatkowo językiem niezrozumiałym dla nikogo, więc wielka nieufność wobec niego była w miarę uzasadniona.
Lecz każdy następny dzień ciężkiej pracy na statku wyzwalał z niego dodatkowe siły co wyraźnie zwróciło uwagę jednego z ludzi, ale sam Rikimaru zaczynał się tak naprawdę coraz bardziej ograniczać, ponieważ szybko pojął, że nie może tego ujawnić. Ciągle rosnącej siły.
- Oj koleżko. Miałem okazję trenować z pewnym mistrzem. Zauważyłem, że Twoja siła przyrasta. Coś ukrywasz. Co Cię spotkało na morzu? A może coś przeskrobałeś?
- Que? Je sais tu parles.
But I don't know how to spell in your language.
Rozmowa wyraźnie się nie sklei i tym razem, ponieważ mężczyzna nie rozumie, ani słowa, a Rikimaru wciąż nie jest w stanie wysłowić się w ziemiańskim. Mimo ukrywania mocy i tak jego przyrost był widoczny, a więc jak wielka jego moc była na ten moment? Z pewnością zbyt niska, aby mógł podjąć walkę z każdym na tym statku, ale nie miał nawet takiego zamiaru. Chce dopłynąć do brzegu, ale wcześniej chciałby nauczyć się ziemskiego, aby skłócić tu wszystkich. Zrobić między nimi małe piekiełko.

Dni mijały, a demon uczył się coraz więcej. Wciąż nie pozyskał mocy należącej do jednego z dwóch, ale miał to w zasięgu ręki. Wystarczy tylko walka, ale do niej nie podejdzie. Miałby całą załogę przeciwko sobie. Nadchodzi czas, gdy uda mu się skłócić paru marynarzy.
- Słyszałem, że leci na Twoją córkę. - Powiedział szeptem do ciągnącego sieć z boku statku mężczyzny. On szorował w tym czasie pokład, starym, startym mopem.
- Kto?!
- Ciszej. Mówię, co słyszałem. Może źle zrozumiałem. W końcu dopiero po miesiącu zacząłem gadać w waszym języku.
- Bardzo szybko się nauczyłeś. Aż to jest dziwne, ale na pewno coś źle usłyszałeś.
- Na pewno coś o córce Marco mówił. To chyba Twoja? Pokazywał o tu... - Zrobił ruch okrężny na wysokości klatki. - że takie ma. Reszty nie zrozumiałem, bo to było potocznym językiem. Rzadko używacie takiej mowy.
- TO PIES! Ja mu dam.
- Daj spokój. Na morzu chcesz się awanturować?
Mężczyzna wrócił do wyciągania siatki i machnął ręką do Rikimaru, który podszedł do sieci i pociągnął dwa razy sprawnym ruchem, a sieć została całkiem zwinięta. Mężczyzna patrzył ze zdziwieniem na powracającego do szorowania pokładu pół-człowieka. Każdy z nich wiedział, że jest on wilkołakiem lub też człowiekołakiem. Nikt nie przypuszczał, że mają do czynienia z pół-demonem. Bio-mieszańcem, który może być dla nich zagrożeniem.

Przebywanie na tej planecie było z jednej strony wybawieniem, ponieważ kierowało go ku przypomnieniu sobie części doświadczeń z poprzednich wcieleń. Z drugiej dawny bóg, a wcześniej połączony z demonem człowiek na tej planecie zaczynał tracić swoje moce. W dodatku przebywał na statku pełnym ludzi, którzy nie byli słabeuszami. Wręcz przeciwnie. Niektórzy całkiem nieźle umięśnieni mogli powalić go jednym ciosem, ponieważ wciąż jego siły w całości się nie rozbudziły. Nie spodziewał się jednak, że po tak długim czasie przebywania wśród niezbyt wybitnych jednostek jego ukryte pokłady jeszcze bardziej stopnieją! Dla kogoś niegdyś tak dumnego i wspaniałego był to koszmar, i cios poniżej pasa.
Jednak nadchodził moment, gdy w końcu wróci do życia w którym rośnie w siłę. Ten czas zbliża się z taką samą szybkości jak brzeg do którego zmierza ta przeklęta łajba.
Otóż to. Każdego dnia wypatruje brzegu i liczy kolejne kilogramy ryb, które wyłowili. W dodatku z każdym dniem jego ciało zmieniało się coraz bardziej. Zwierzęcy wygląd zanikał, a zamiast tego pojawiało się oblicze stworzenia bardziej humanoidalnego, ale o szpiczastych demonicznych (lub boskich) uszach. Otóż to. Wychodziło szydło (a może lepiej nie) z worka.
- Ty! Co się z Tobą dzieje. Dopiero co byłeś niebieski, a teraz bladniesz i jeszcze Ci się wygląd zmienia. Czymżeś jest?
- Czymżeś? Czy on mnie obraża? - zapytał Rikimaru innego mężczyznę.
- To takie słowotwórstwo Matchety. Czym że jesteś to Czymżeś. A tak serio. Czymżeś?
- Nie pamiętacie? Mieszańcem. Obawialiście się, że zamienię się w wilka albo coś. Tamta forma to przez długie przebywanie w wodzie i stąd byłem taki niebieski. Teraz nabieram normalnego wyglądu. - odpowiedział dość rozbudowanym i składnym zdaniem. Coraz lepiej mu szło i wtapiał się w tłum bardzo szybko. Wymówka też była dobra, ale sam nie był przekonany co do swojego tłumaczenia. Nie wiedział co dzieje się z jego ciałem, ale wyglądało na to, że być może jego tajemniczy zmysł doprowadzał go do wyglądu bardziej zbliżonego do człowieka. Jednak jeszcze trochę brakuje nim uzyska "prawdziwą formę". Póki co jego skóra pozostaje lekko niebieskawa, a oczy stały się trochę bardziej szkliste. Ale to tylko kwestia czasu, aż świat ponownie zmierzy się z Rikimaru. Statek był coraz bliżej archipelagu, gdzie można było opuścić statek i przesiąść się na wycieczkowca lub zwykły stateczek transportowy, ale musiałby mieć na to pieniądze. Nie wiadomo, czy zapłacą mu za pracę, którą wykonał na tym kutrze.

z/t na Archipelag

[Vulfila opuściła Wyspę na środku oceanu i przemierzała tafle wodną podążając za Red'em, piszesz tutaj proszę]

Vulfila przecinała nieboskłon unosząc się w powietrzu z pomocą ki. Widok urodziwej Saiyanki nie umknąłby nikomu innemu, poza grupą przypadkowo spotykanych marynarzy, jako iż obecnie znajdywała się nad cicho szumiącymi wodami. Demon daleko zniknął jej z oczu, nie była pewna, czy kierowała się już w słusznym kierunku, była zbyt wolna. Mogła przyglądać się cichej tafli wody, wyjątkowo spokojny stawał to się wieczór, jak na możliwość bycia świadkiem typowo ludzkiego konfliktu zbrojnego. Tyle ludzi i demonów zginęło, a zdecydowanie potrafiła policzyć więcej niżeli na palcach swojej dłoni, akademia w końcu także tego uczy, a jak nie, to nawet rodzina. Vegeta nie kontaktowała się z nią, choć nadal posiadała scouter i z łatwością mogliby ją namierzyć. Może uznali ją za niski priorytet swoich działań, ale w takim razie co może być ważniejsze od potencjalnego polowania na dezerterkę?

Wody się wzburzyły, ale czyste niebo nie zapowiadało sztormu. Wilgotne powietrze przeszyło nozdrza małpiastej z każdym wdechem, lecz niewiele trzeba było czekać by zamiast jodowanej pary poczuła swąd wulkanicznego pyłu. Bardzo silny podmuch powietrza o mało nie zmusił ją do lądowania w wodnistą otchłań, uderzył mocniej niż kolosalne pejcze trzymane przez starożytnych i zapomnianych saiyańskich bóstw. Odruchowo przysłoniła twarz czując szybko mknące cząsteczki powietrza i odwróciła się by przyjrzeć się źródle tak potężnego podmuchu. W miejscu gdzie poprzednio znajdowała się wyspa, malutki punkt na mapie świata widziany przez Vulfilę w mniejszym rozmiarze niż główka szpilki został doszczętnie zniszczony. Kłęby dymu różnorodnych gazów oraz minerałów uformowały potężną fale uderzeniową, która ślizgała się po tafli rozszarpanego oceanu lepiej, niżeli profesjonalny surfer pragnący pokazać nowy trik pięknym panienkom z plaży. W epicentrum smuga światła przypominająca zorze polarną unosiła się co raz wyżej, umykając w kierunku przestrzeni kosmicznej. To zjonizowane cząsteczki laserowej wiązki, którą to na szczęście nie miała okazji zobaczyć. Znajdowała się dostatecznie blisko by odczuć efekty tego uderzenia, ale na tyle daleko by miałyby jej wyrządzić jakąkolwiek krzywdę. W końcu płynęła w niej częściowo krew saiyanin, a nie tylko ludzka.

Tsunami zaczęło się formować tworząc idealną falę dla surfera, może aż nazbyt wielką, bo dziewczyna aż poczuła kropelki wody lądujące na jej nogach, że została zmuszona unieść się na jeszcze wyższą wysokość. Robiło się przy tym odrobinę duszno, ale nadal mogła oddychać bez szczególnych problemów.
Mogłaby podążać za falą, tudzież wrócić do epicentrum zniszczeń, a no i zapewne mrowiło się w jej głowie skąd taka siła i czy ktokolwiek mógłby ją przeżyć?


OOC - Post tylko do wiadomości, ale równie dobrze może być zalążkiem przygody.

Vulfila leciała ile tylko sił. Podążała za śladem znikającego za horyzontem Reda.

„Czekaj, czekaj. Jeśli mnie słyszysz, nie odlatuj!” – myślała gorączkowo, mając cichą nadzieję, że demon jakimś cudem usłyszy jej błagalne nawoływanie. To jednak nie nastąpiło...

Zatrzymała się na środku bezkresnego Oceanu. Wisiała tak w powietrzu, patrząc za miejscem, gdzie jakiś czas temu widziała jeszcze jej ostatnią nadzieję. Jedyną nitkę połączenia z przeszłością. „Czemu ... taki jestes?” – opuściła głowę i pomachała nią na prawo i lewo, nie mogąc znieść i zrozumieć decyzji rogatego mężczyzny.

– „Czemu mi to zrobiłeś, przecież wiesz, ile to dla mnie znaczy...” – wyrzucała sobie, pogrążając się coraz bardziej w wewnętrznej rozpaczy. Zacisnęła dłonie, wstrząsnął nią spazm. „Nienawidzę cię... nienawidzę cię, nienawidzę...”

- NIENAWIDZĘ CIĘ, RED, słyszysz to? NIENAWIDZĘ CIĘ! – wykrzyczała na całe płuca jak głośno tylko potrafiła. – Jak cię znajdę to cię zniszczę, rozumiesz? Jaka szkoda, że nie zginąłeś tam na wyspie. Jeszcze ci się odpłacę za ... za... tę cholerną obojętność.

Ostatnie słowa mówiła już coraz ciszej i przerywane łkaniem. Łzy zaczęły spływać jej po policzkach. Zawodziła przez chwilę w swojej samotni. Walczyła ze swoimi emocjami, aż ból wewnątrz załagodził się. Aż zasklepił odrobinę ranę w sercu. Jeśli chciała dojść do prawdy, nie mogła dawać ponosić się emocjom tak bardzo. Musiała nauczyć się patrzeć trzeźwo na fakty. To był jej trening.

Prawie nie zauważyłaby, że wody wzburzyły się, a ją otoczył wulkaniczny pył. Odkaszlnęła delikatnie i spojrzała za siebie. Wyspa została zniszczona. Najpewniej przez łowców demonów, którzy wydawali się niespełna rozumu. Czy Raa tam pozostała? Nie. Vulfila czuła jej KI bezpieczne. Czy Halfkę to obchodziło? Może trochę. Ale niebardzo. Vufila miała swoje, ważniejsze problemy.

Vulfila zamyśliła się głęboko. Musiała poukładać sobie w głowie dalszy plan działania. Red miał coś wspólnego z tym elfem, którego widziała w swojej wizji. Nie wiadomo, czy go pochłonął czy pożarł. Nie było więcej możliwości kontaktu z nim.

„Zawsze wierzyłaś Atlantis. Spróbuj choć raz uwierzyć komuś innemu.”

Halfka zastanowiła się nad słowami Reda. Zapewne chodziło mu o tę kobietę z wizji. To dziwne, ale Vulfila czuła, że ją znała. A gdy tylko ją ujrzała, natychmiast obudziły się w niej pozytywne emocji. To coś nowego. Do tej pory bywało odwrotnie. Każda wizja była boleśniejsza od poprzedniej.

- Atlantis, kim jesteś? Czy żyjesz? – zadawała sobie głośno pytanie, lecz w tym momencie nie mogła znaleźć na to odpowiedzi. A zrobiłaby wszystko, byle tylko spotkać się z nią. By ją odnaleźć, tak samo jak tamtego elfa. Tylko jak?

Vulfila westchnęła, przecierając oczy. Nie była w stanie teraz nic na to poradzić. A kogo mogłaby spytać o radę? Hazarda? Raziela? Nawet nie wiedziała, gdzie przebywają i co się z nimi dzieje. Na myśl o złotowłosym Hazardzie zrobiło jej się tylko bardziej przykro.

Wyciągnęła swój scouter. Włączyła nadawanie na Vegetę. Najlepiej na akademię.

- Nashi Vulfila Rogozin melduje się. Jestem na planecie Ziemia. – przez chwilę zamilkła. Zawahała się – Zostałam porwana. Proszę o transport na Vegetę. Tam zdam raport...

Po tych słowach wyłączyła przekaz. Miała tylko nadzieję, że ... ktoś po nią przyleci. Tymczasem czas chyba odwiedzić ojca Aleksandra.

OCC: Możemy lecieć do domu Aleksandra Rogozina w West City lub tutaj gdzieś się zatrzymać.
Trening Stop

/Narrator - Paulotato - Wieża komunikacyjna/

-Witaj uroczy sprzęcie, tylko ty i ja, ta noc i cisza przestrzeni kosmicznej. - wskoczyłem na siedzisko z zawadiackim uśmiechem. Wieża komunikacyjna numer trzy znajdowała się daleko...daleko od wszystkiego. Piaskowe burze okrutnej Vegety utrudniały wychwytywanie jakichkolwiek sygnałów, więc lokacja musiała być specyficzna. Kanion okrążony wysokim klifem by wiatry przepływały górą i gigantyczny przekaźnik by odbierać sygnał. Z drugiego końca galaktyki mógłbym odebrać wiadomość w parę minut, tak zwykle to trwa, ale na szczęście żaden Saiyanin tak daleko nie doleciał. Kochałem tą najnudniejszą fuchę po tej stronie zrujnowanej Vegety. Przekazy połączeń scouterów, nagrywanie danych, głucha cisza umierających wojowników, gdy ja relaksowałem się za tym siedziskiem decydując o ich marnym losie podczas kontaktów alarmowych. Nie ciągnęło mnie do walki, ale mimo najemców z pomniejszych ras zawsze potrzebowali kogoś ekstra na niewalczący stołek.
-Oj tak dziecino, co tam w przestrzeni kosmicznej? - prześlizgnąłem palcem po klawiaturze aktywując całą zawartość menu głównego, obliczenia i programy komunikacyjne otworzyły się na całą przestrzeń X,Y i Z. Nie minęło nawet kilka minut, a już otrzymałem informacje alarmową. Zwykle linie przechodziły bezpośrednio ze szkiełka na szkiełko, ale zawsze pozostaje ten zbawienny i najmniej znaczący sygnał alarmowy.
-Ktoś znowu stchórzył? Za dużo wrażeń i pewnie wzywa posiłki...wolałbym jednak, żeby to była moja dostawa klusek. Od wczoraj typ się nie zjawił, a trzeba jakoś zapchać ten żołądek. - wsłuchałem się w wiadomość, jakieś porwanie i planeta Ziemia. Podobno ziemianki są nie zgorszę, a raczej tak słyszałem od wojowników chwalących się ich chędożeniem. "Pfff kto potrzebuje kobiety, mam od tego...kluski, tak kluski. Smakowite kluchy zaspokajające mój głód." Powinienem w końcu coś odpowiedzieć, czekała w końcu na moją odpowiedź. Nikt z dowództwa nie odebrał, a więc pozostałem ja...w całkowitej bezużyteczności.
-Wieża kontrolna nr. trzy melduje się. Odblokuj sygnał dziecino to może ta kupa złomu wychwyci twoje galaktyczne współrzędne. - założyłem nogę na nogę. Czemu miałbym w ogóle się interesować jakąś saiyańską dziewką? Dobrze, że chociaż nie cierpiała na mutacje głosu, ostatnie babsko pożegnałem, gdy potrzebowała posiłki. Groziła mi, ale jak to mówią...nikt w przestrzeni kosmicznej nie usłyszy twoich jęków.
-Obecnie nie jesteśmy w stanie udzielić transportu, ale możliwe znajdzie się ktoś w okolicach, który przygarnie ciebie. Wiesz pokręcisz tyłkiem i pewnie to wystarczy im, by zabrać ciebie na gapę. - nie ukrywałem niechęci do kobiet, zawsze marnowały mój czas i chciały udowodnić siłę nad męskim rodzajem. Szkoda, że biologia dawno zrzuciła ich z szansy na osiągnięcie statusu elity.

Vulfila obejrzała się za siebie jeszcze raz. Burza czarnych włosów rozwiewała się na wszystkie strony, co i rusz smagając jej twarz. Przymrużyła oczy rażona od mieniących się morskich fal. Patrzyła na miejsce, gdzie jeszcze niedawno znajdowała się wyspa. Tego dnia zginęło tam wiele istot. I chociaż jako saiyanka nie żywiła względem nich żadnych ciepłych uczuć, przez jej umysł przebrnęło jedno, krótkie, ale znaczące przemyślenie.

„Muszę chronić Alexandra. Za wszelką cenę.” – pomyślała i objęła się swoimi rękami.- „Jest jedyną istotą, która kocha mnie na tym świecie. Choć jest kruchy... porównując do takich potęg jak Red czy łowcy demonów. Tylko jak zapewnić mu bezpieczeństwo?”- zastanawiała się.

Po tym ruszyła w dalszą drogę. W stronę West City.

Gdy scounter wypuścił z siebie charczący głos, zniekształcony niemałą odległością, Vulfila aż wzdrygnęła się. Nie spodziewała się tak szybkiej odpowiedzi. Zatrzymała się w miejscu. Założyła sobie urządzenie i trzymała przy nim cały czas rękę. Garbiła się przy tym śmiesznie, niezmiernie zaangażowana w sytuację. Krzyczała do słuchawki, tak, jakby to miało polepszyć jakość odbioru.

-Yyyyyy, eeee... – zaczęła niezbyt rzeczowo – Oh, dobrze, tak, chętnie odblokuję sygnał, tylko nie wiem jak to się robi, yhhhh... – powiedziała, kręcąc wszystkimi pokrętłami na oślep, próbując tym samym polepszyć połączenie. Komentarz dotyczący kręcenia tyłkiem pominęła milczeniem. Przewróciła tylko oczami. – No dobra, gdyby ktoś chciał mnie zabrać, to czekam. Mam jakieś zadania w międzyczasie?

-Co za lafirynda mi się trafiła... - zastanawiałem się, dlaczego co drugi Saiyanin nie miał bladego pojęcia o funkcjach zapisanych na scouterze. Akademia musiała naprawdę podupaść, że nawet lekcje dla sześciolatków nie są obecnie znane żołnierzom. Aktywowałem ponownie połączenie, najwyraźniej odnalazła i wykonała polecenie według mojej prośby. Planea Ziemia, koordynaty galaktyczne, wszystko jest.
-Panienko, nie krzycz do scoutera, mów do mnie, jakbyś stała przed mną na żywo. Teraz ładna poza, ujęcie i trzy, dwa, jeden dziękować za kooperacje. - W bazie danych już umieściłem informacje, ta rozmowa oczywiście, jak każda następna i poprzednia jest nagrywana. Bez tej możliwości nie dałoby się przeanalizować co pilniejszych sygnałów alarmowych.
-Dostałem informacje, że wszystkie oddziały w tamtejszym sektorze udały się z misją na Eggroot. Ugrzęzłaś tam słonko i raczej znajdź dogodną miejscówkę by to przeczekać. Planowany czas misji trwa od kilku dni, do paru lat...mogę ewentualnie wyszukać ci jakąś misję z bazy danych. Dowództwo zawsze zostawia śmieciówki dla tak wielce zatraconych duszyczek. - Zamknąłem tym samym przekaz, zastanawiałem się, czy był sens w ogóle pomagać tej kobiecie. Najwyraźniej została porwana, ale według baz danych wyraźnie wskazuje, iż jest ona dezerterem akademickim. Typowe dziecko żyjące w opresji za czasów poprzedniej, jak i obecnej władzy. Uciekła, a teraz zapewne był to pretekst do powrotu. W sumie...gdybym nie parał dowództwo tą samą dozą niechęci, zapewne koordynaty popłynęłyby do jakiejś lokalnej grupy najemników z okupowanych przez saiyanin planety. Myśl jakże prosta, znaleźć i zlikwidować.
-Każdego ziemskiego wieczoru odblokowuj sygnał by w czasie bliżej nieokreślonym mogli ciebie namierzyć i zabrać z powrotem na Vegetę. Póki co istnieje informacja, jakoby na planecie Ziemia panoszyły się różnorakie formy demonów. Proszę o przeprowadzenie zwiadu w zakresie globu i przekazanie danych bezpośrednio do mnie. Byś laluniu zrozumiała, interesują nas dane dotyczące ich obecnej aktywności, liczebności i obecnego statusu rozwoju cywilizacyjnego według wskaźnika Potarotoraikona. - Uczyli ją o tym wskaźniku? Może powinienem jej to wyjaśnić sylabkami, jak małemu dziecięciu, ale zagram na jej szkodę. Jestem niezmiernie ciekawe, czy się domyśli w jakiej skali obejmują wartości Potarotoraikonalne.

Łagodnie postawiła stopy w powietrzu, czyniąc ze swojego munduru zwiewną warstwę, rozchylającą się niczym skrzydła motyla. Przymknęła powieki, uśmiechając się łagodnie i smakując wiatr wszystkimi zmysłami. Jak palce ukochanego właśnie przejechał łagodnie po jej twarzy. Słońce świeciło jakby miało potęgować efekt wizualny młodej bogini, a ona oddawała każdym ruchem wdzięczność naturze.
Tak szybko jak się pojawiła, zrobiła piruet i wzbiła się do lotu jakby tańczyła balet na niebiańskiej scenie. Jej ciepła ki rozlała się z niej w poczuciu ekscytacji i nie hamowanym zachwycie. Nieziemska łagodność ruchów i ta ponętna ciepła ki ukazująca się w postaci złotych motyli sprawiała wrażenie jakby anioł urwał się z zaświatów. To wszystko na oczach Vulfilii.
Do Kaede dotarło, że utraciła kontrolę w swoim zachwycie i uciszyła tą manifestację. Obejrzała się przez lewe ramię widząc halfkę i jedynie przyłożyła palec do ust, uspokajając i prosząc o dyskrecję. Zamknęła oczy, lokalizując swój cel. Urnai Baba była tam gdzie wcześniej, ale skąd te wszystkie demoniczne aury? Zdecydowanie nie był to Red. I jeszcze ta halfka, którą zdradzał małpiasty ogon. Znowu saiyanie? Co oni tu robią?
Ponownie wyzwoliła więcej złotych motyli, które wyznaczyły jej teraz drogę do Vulfilii, po której następnie podryfowała, zbliżając się do niej z zainteresowaniem. Zachowała jednak dystans i grzeczną odległość wyboru. W każdym ze skrzydlatych tworów wyczuć można było całą jej miłość, pozytywną energię i dobroć, która chce obdarzyć każdego zupełnie bezinteresownie. Siła jej uczuć była znacznie większa niż moc ciała, które zdradzając wysportowanie, bardziej pasowało do baśniowej księżniczki, niż wojowniczki. W tak kruchej osobie taka nienaturalna siła do miłowania…

- PARĘ LAT?! – krzyknęła mimowolnie, słysząc odpowiedź z Vegety. – No nieee... nie chcę tu spędzić dłużej niż parę miesięcyyyyy... – wyraziła wymownie swoje niezadowolenie, jęcząc i drapiąc się po gęstej czuprynie. Słysząc jednak o ‘wyszukiwaniu misji’ dla niej, odparła szybko. – No dobraaa, to ja najpierw znajdę jakiś ciepły kącić dla siebie. Potem zgłoszę się po misję, dobra? – wykręciła się szybko. Wprawdzie miała gdzie się podziać i chciałaby dostać jakąś misję, ale która cokolwiek by znaczyła. A nie jedną z mnóstwa nieistotnych w bazie. – Potwierdzam co do demonów. Miałam okazję spotkać walczące ze sobą frakcje: ziemian, demony i łowców demonów. Ci ostatni dysponują niszczycielską bronią i właśnie wysadzili w powietrze wyspę. Mam z nimi jednak niezłe stosunki, nie byli dla mnie wrodzy. Ale o tym zdam raport już na Vegecie lub przed jakimś dowódcą. Będę meldować się co wieczór, jak sobie życzysz. Teraz odmeldowuję się. Jestem cały czas online. Bez odbioru! – pożegnała się i nie czekając dłużej na odpowiedź z bazy, rozłączyła połączenie. – Meh... wygląda na to, że muszę sobie tu znaleźć zajęcie na dłużej. Moze to i lepiej? Mogę zbadać kwestie swojej przeszłości na tej planecie, jeśli tylko coś pozostaje do odkrycia w tym temacie. – powiedziała do siebie głośno, nie spodziewając się niczyjego wtargnięcia. A tu masz...

Vulfila obróciła się wokół własnej osi, aby spróbować zlokalizować West City, do którego zmierzała. Ni stąd ni z owad tuż obok niej pojawiła się... postać tak piękna i niecodzienna, że Halfkę przeszedł dreszcz. Rozdziawiła usteczka. Tu, na końcu świata, ktoś ją odnalazł... Nie spodziewała się pojawienia kogokolwiek, a już na pewno nie istoty, jakiej nigdy w życiu jeszcze nie zdarzyło jej się spotkać. Przyzwyczajona typowych dla Vegety widoków do spoconych, męskich ciał, skóry twardej od walki i pociętej bliznami, jak śliczna wydać jej się musiała dziewczyna o błękitnej, nieskalanej cerze podobnej do porcelanowej lalki. Zadbanych włosach, które wiatr rozwiewa niczym muślinowy materiał. O figurze tak kształtnej i wyważonej, przypominającej klasyczne rzeźby. Saiyanka zarumieniła się i stanęła przez chwilę jak porażona. Wpatrywała się jak zaczarowana w to, jak zwiewne szaty przybyszki rozkładają się z gracją na boki, jak firana rzęs ujawnia lśniące oczy, a uśmiech zdobi krągłe buzię. Jak promienie słońca oświetlają ją całą w piruecie.

A co czuła? Czuła niewątpliwie silną ... zazdrość. Bo... widać... są na świecie kobiety delikatne i piękne, którym chyba nikt by się nie oparł, gdyby tylko chciały wykorzystać swoje walory. Bo i kim była ona sama w stosunku do kogoś takiego jak ta dziewczyna? Popatrzyła krótko na swoje kolana, na których widniały strupy, jeszcze po treningach w Rajskiej Sali. Jej figura była bliższa chłopięcej niż kobiecej – chuda i umięśniona, opalona. Włosy Halfki rozwiewały się niesfornie i nie dawały się w żaden sposób ujarzmić. Opadały w nieładzie na miejsce, gdzie zarysowywały się zaledwie niewielkie górki. Ale czy Vulfili kiedykolwiek to przeszkadzało? Nie... nie do tej chwili. Do dziś najważniejsze było tylko, by było jej wygodnie. Stąd też wycięła swój strój kadetki w wyzywający sposób, tworząc z niego coś na kształt body. Nie chodziło absolutnie o nic innego jak wygodę w treningach... A małpiaści mężczyźni i tak okazywali jej zainteresowanie. Mogłaby wyglądać jak wojownicza bogini Kunegunda, a i tak podobałaby się tym niewysublimowanym, męskim gustom, buchającym testosteronem.

Wokoło rozprzestrzeniły się złote motylki, trzepocząc skrzydełkami oplotły Vulfilę. Nagle jej złe emocje zaczęły ją opuszczać. Tak, jakby każde smagnięcie owadów zabierało kawałek z mrocznej aury, która ostatnimi czasy coraz częściej gościła w sercu ogoniastej. Wyciągnęła palca i pozwoliła jednemu z nich spocząć wygodni na jego powierzchni. Tak samo... jak zrobiła kiedyś z czarnym motylkiem Reda... Zaczęła przyglądać mu się z nieukrywaną ciekawością. Zawsze lubiła te zwierzątka. Odkąd pamięta. Czy to przypadek? Czy to wciąż ona czy... ta Vulfila, jaką była kilkaset lat temu? Przymknęła oczy, skrzywiła usta i przełknęła ślinę. Był to dla niej wciąż zbyt bolesny temat. Poruszyła palcem, by przegonić stworzonko.

Vulfila otworzyła oczy. Zrobiła typową saiyańską minę. Zwęziła usteczka w dziobek. Mierzyła wzrokiem zbliżającą się do niej istotę. Wyczuwała jej energię. Tak silną, że mogłaby obrócić ją w nicość. Czy obawiała się? Nie, była saiyanką z krwi swego prawdziwego ojca. Duma nie pozwoliłaby jej na obawy w takiej chwili. Kipiała pewnością siebie... i gotowością do brawury. Zachowywała jednak elementarną ostrożność. Nie chciała urazić tej przedziwnej kobiety ani nie chciała narazić się na cios z jej strony. Mimo to miała dziwne... podświadome wrażenie, że ona ne ma złych intencji? Skąd się to brało?

Gdy stanęły twarzą w twarz, Halfka odczekała kilka chwil. Niepewnie spojrzała krótko przybyszce w oczy. Wstydziła się to robić, bo... nigdy, ale to nigdy na świecie nie chciałaby, by ona dowiedziała się o jej przemyśleniach. Tak, jakby czytanie w myślach było czymś całkiem naturalnym. Ale też zapadłaby się w głębiny Oceanu pod swoimi stopami, gdyby ta kobieta rozpoznała... coś więcej. To coś... co skrywa jej serce głęboko na dnie. To, co odkryła Rajska Sala... Nieczystość.

Gdy jednak nic nie następowało, a kobieta nie była agresywna, Halfka rozluźniła się nieco. Pozwoliła sobie na podlecenie nieco bliżej. Tak blisko, że dzieliło ich zaledwie parę centymetrów. Saiyanka, nieco płochliwie, przybliżyła nosek do ucha obcej sobie dziewczyny. Wycofała się niepewnie do tyłu. Pytająco spojrzała na istotę, jakby prosiła o przyzwolenie. W końcu jednak nie mogła się powstrzymać. Poniuchała jej skórę i westchnęła. Po tym geście natychmiast wycofała się na kilka metrów do tyłu. Zamachała ogonem na prawo i lewo. Spoglądała na przybyszkę z miną zdradzającą nieufność.

- Kim jesteś? Aniołem? Demonem? – powiedziała. Jej głos był lekko chrypkowaty. Nastoletni. – Chyba nie przypadkiem się tu pojawiłaś? Czego chcesz ode mnie?

Jej oczy posmutniały Patrząc wprost jakby przez Vulfilę. Co widziała w oddali? Znam małej wyspy do jej uszu dotarły ostatnie tchnienia żywych istot. Po poliku spłynęła mała łza, a garstka złotych motyli udała się do wyspy, gdzie jeszcze niedawno łowcy demonów prowadzili swoje działania. W kontakcie z jej energią odrobina spalonej ziemi znów wydała źdźbła trawy. Bogini dała znak, odprowadzi wszystko co umarło do zaświatów. Wyciągnęła dłoń w kierunku wyspy czekając na powrót motyli. Znów była spóźniona…
-To nie ty prawda?- zapytała swoim typowym ciepłym głosem, w którym można było się zanurzyć. Był pełen współczucia, szczerej troski, zainteresowania rozmówcą. Kaede czuła, że mieszkanka Vegety taka nie jest. Motyle wróciły na dłoń i zniknęły, a ona wyszeptała modlitwę w języku bogów przeprowadzając energie z wyspy do zaświatów.
Teraz mogła zając się rozmówczynią i jej żywym zainteresowaniem. Już wcześniej dała się obwąchać i teraz patrzyła swoimi miłosnymi oczami na nią, pokornie wisząc w powietrzu.
-Anioł… Demon… Całkiem blisko.- na jej ustach znów zagościł uśmiech. –Możesz mnie nazwać swoim aniołem, to ty chcesz czegoś ode mnie, choć jeszcze o tym nie wiesz. Mozesz mi mówic Kaede, tak mam na imię.- wyciągnęła swoją dłoń do uścisku. Wiedziała jedno, halfka nie pomogła wyspie, ani też nie walczyła z nikim w starciu, które poprzedziło ich spotkanie. Całą sobą zdradzała zagubienie i teraz młoda kaio podchodziła ją łagodnie, jak dzikie zwierzę przy próbie oswojenia. Podejrzewała i empatycznie wyczuwała, ze właśnie takie są emocje rozmówczyni. Tylko dlaczego? Czy może ją z tego wyprowadzić?

Motylki Kaede pofrunęły daleko w stronę wyspy. Zakręciły kółko, poszukując choćby jeden duszyczki, jaką mogłyby otoczyć swoją opieką. Nie odkryły jednak nawet jednego małego robaczka. Ląd całkiem zniknął z pola widzenia. Zatonął w odmętach Oceanu, więc zabiegi bogini niestety na niewiele się zdały. I nie przyćmiły bólu, jaki powstał tu przed momentem. Pozostanie on wiecznym piętnem na tym miejscu...

Vulfila wzdrygnęła się, gdy Kaede zapytała, czy zatopienie wyspy to była jej sprawka. „Nie, oczywiście, że nie była!” – chciałaby rzec od razu, bez przemyślenia. – „Ja tam byłam przypadkiem. Nie grałam żadnej roli, więc czemu niby ja miałabym być czemuś winna?” – tłumaczyła się w myślach. Tłumaczyła to dobre słowo. Bo gdzieś w głębi zaczęło do niej dochodzić to, jak infantylnie się zachowała. Mogłaby przecież kogoś uratować. Mogłaby zatroszczyć się o ... choćby nawet małego motylka gdzieś tam na tej wyspie. A tymczasem pomyślała tylko o sobie...

W większe zwątpienie wprowadził Vulfilę jednak ton Kaede. Skąd wiedziała o zatopieniu wyspy? Niby upewniała się, że Halfka nie przyczyniła się do tej masowej zagłady, ale mówiłą to tonem tak ciepłym i miłym, że trudno to było młodej dziewczynie zrozumieć. Spojrzała na swoją rozmówczynię ze zmrużonymi oczami, ociekającymi wręcz nieufnością.

- Nie. – powiedziała ostrożnie. – Nie wiem, co tam się tak naprawdę stało. Byłam tam w swoich sprawach... nie wiedziałam o konflikcie. – wyjaśniła. Odetchnęła głęboko. Takie wyjaśnienie zdawało jej się być dość dobre. – Anioł Kaede? – powiedziała, odwzajemniając uścisk dłoni delikatnie, żeby nie zostawić przypadkiem siniaka lub odcisku na takich pięknych rękach. Przyglądała się jej też z tłumioną ciekawością, starając się, by nie było to zbyt widoczne. Zakręciła ogonem, gdy bogini stwierdziła, że to nie ona czegoś chce od Halfki lecz odwrotnie.  – Czy przysłali cię z Vegety? Masz mnie zabrać do akademii? – zapytała, choć wiedziała, że to mało prawdopodobne. Gdzieś głęboko miała nadzieję, że chodzi o coś zupełnie innego. – Nie wiem, o czym mówisz, Aniołku. Nikogo nie wzywałam. – stwierdziła po dłuższej przerwie.– Nigdy nie widziałam do tej pory kogoś takiego jak ty. Nie przypominasz ani człowieka ani demona czy saiyanina. – Wyciągnęła ciało, łącząc ręce nad głową i wykręcając się, to na prawo, to na lewo. – Tak naprawdę, to leciałam do West City. Możesz lecieć ze mną, jeśli chcesz. Skoro mówisz, że mamy coś wspólnego ze sobą czy jak to tam ujęłaś. Znam West City dosć dobrze. Możemy iść na zakupy albo do wesołego miasteczka i wtedy mi wszystko wyjaśnisz. Co ty na to? Najpierw jednak chciałabym trochę potrenować. Umiesz walczyć? Chyba nie, bo masz takie wątłe rączki.

-Z Vegety? Chyba nie mówisz poważnie…- nie znała dziewczyny, ale dało jej do myślenia, że wyraźnie nie chciała wracać na ojczystą planetę. Czy spotkała ją wcześniej w trakcie rebelii? Nie, raczej nie… -Jak się sprawuje wasz nowy król?- nie miała pod kontrolą sytuacji po rewolucji, w której uczestniczyła. Niby nie było to w jej interesie, ale chciała zatroszczyć się również o inne planety, nawet jak Namek i Ziemia są wystarczająco problematyczne. -Albo ten cały książe? Pozdrów go ode mnie, dawnośmy się nie widzieli.- zasłoniła usta dłonią, delikatnie podśmiewując się z napiętych relacji królewskiej rodziny.
-Chętnie z tobą polecę, ale później udasz się ze mną w pewne miejsce.- przypomniało jej się o prośbie Elder Kaio dotyczącej odwiedzenia tej starej wiedźmy z Ziemi. Miała udać się z kimś, a halfka to zawsze niezły wojowniczy potencjał. Po drodze może mogłaby nad nią popracować? Ukoić zabłąkaną duszyczkę?
Uśmiechnęła się szerzej gdy wspomniała o jej wątłych rączkach.
-Coś tam potrafię.- odrzekła skromnie. –Dam ci jedną szansę. Spróbuj uderzyć mnie z całych sił atakiem fizycznym, jeśli nie dam rady zablokować go jednym palcem, to nauczę cię czegoś.-

Nagle w głowie Vulfili znów rozbrzmiał czyjś głos. Nie należał jednak tym razem do Rad, ale do...

„Raziel!” – wykrzyknęła podekscytowana w duchu, co jednocześnie uwidoczniło się na jej twarzy, która nagle rozpromieniła się. – „Więc jest gdzieś cały i zdrów, wspaniale!” – zrobiło jej się cieplej na sercu. – „Ciekawe, czy jest z nim Hazard...” – przeszło jej mimowolnie przez myśl. Zarumieniła się szybko na tę myśl i szybko przegoniła ją od siebie, ganiąc za nią – „Ciekawe, skąd Raziel zna tę samą technikę komunikowania się, co Red.”- pomyślała jeszcze tylko krótko, po czym skupiła się na komunikacie. Popatrzyła na Kaede, unosząc brew i otwierając lekko usta. – „Skąd Raziel wie, że przyleciała do mnie ta dziewczyna? Czyżby wiedział o jej planach względem mnie? Sprytna manipulantka? Ona?” – zmierzyła Kaede wzrokiem. – „Taak, pozory mogą mylić. Pamiętaj jedną lekcję Koszarowego: Nawet najgorszy melepeta może się okazać sukinsynem, pamiętaj!” – Vulfila zamachała ogonem na prawo i lewo. – „No dobra, to dużo ostrożności, ale trzeba wybadać, co ta laska może ode mnie chcieć.” – postanowiła w duchu – „Razieeeeel! Przyleć po mnie! Nie mogę doczekać się spotkania na Vegecie!” – pomyślała, uśmiechając się lekko. Nie wiedziała, czy ten komunikat dotrze do chłopaka i szczerze w to wątpiła, ale zawsze warto było spróbować, nawet nie znając techniki.

„No dobra, nie wygląda jak ktoś, kto mógłby mieszkać na Vegecie” – przyznała w duchu, drapiąc się w głowę i dalej oglądając sobie Kaede. To było coś dziwnego, ale naprawdę lubiła na nią patrzeć. Wodziła wzrokiem po jej zwiewnych włosach. Przyglądała się nieskalanej cerze, szukając choć jednej skazy... – „Nie patrz się na nią, Vulfila, pamiętaj o ostrzeżeniu Raziela... Może to stworzenie specjalnie chce, byś mu się przyglądała...”

- Nowy Król? – Te słowa Kaede zaalarmowały Vulfilę. Pamiętała słowa Hazarda... Mówił, że dojdzie do przewrotu i on chce w nim brać udział, mimo, że ona nie była z tego powodu zadowolona. Ale żeby to nastąpiło tak szybko? – Kto został Królem? Wiesz? – zapytała, choć wiedziała, że tym zdradzi swoją nieświadomość. Informacja ta była jednak dla niej bardzo cenna... bo jeśli to Kuro...– Chętnie bym pozdrowiła, ale nie znam żadnego księcia ... – powiedziała, tworząc z ust trąbkę. – Ekhm, no dobrze. To możemy potem lecieć, gdziekolwiek chcesz. – powiedziała nieco nieufnie po słowach Raziela. – Jednym palcem, mówisz? – Vulfila uśmiechnęła się pod nosem. Spodziewała się, że tak silna osoba jak Kaede będzie w stanie obiec ją trze razy wokół i dopiero potem zablokować jej uderzenie jednym palcem, ale ciekawa była, jak to będzie wyglądało i... czy uda jej się ją zaskoczyć.- Dobra, ale... wszystkie chwyty dozwolone? – upewniła się, po czym zaczęła rozgrzewać swoje pięści i odwracając się. – Nie chciałabym zrobić ci krzywdy. Jeśli tak będzie, to... oczywiście nieumyślnie. – dodała, oddalając się i kręcąc przy tym zalotnie swoimi dziewczęcymi walorami, których niewątpliwie śliczną ozdobą był ogonek. Gdy odeszła już na odpowiednią odległość, zwróciła się znów do nowej koleżanki.
- Gotowa?
OCC: Trening start

Vulfila dała sobie dwie minuty na zastanowienie. Pokonanie przeciwnika dużo silniejszego to nie lada wyzwanie. Chciała potrenować odrobinę sztukę zaskoczenia, która mogła pozwolić jej w przyszłości uniknąć wielu śmiertelnych sytuacji.

„Teraz obmyśl jakiś plan, Vulfila. Musisz ją zaskoczyć...” – mówiła do siebie w duchu. – „Walić pięściami jak cepem potrafi każdy, ale dobry wojownik obmyśla strategię, a strategia to przewidywanie ruchów przeciwnika...” – analizowala jeszcze przez chwilę w głowie – Czy Kaede spodziewa się któregoś kolejngo ruchu? Zapewne najbardziej typowego. Więc trzeba jej taki zaserwować. A potem... jakoś wykorzystać sytuację...” zastanawiała się, gdy nagle olśniło ją...- „Wiem... Ryzykowne, ale warte próby.”

Muzyka opcjonalnie:

Vulfila rozstawiła nogi na szerokość bioder, jedną zostawiając lekko w tyle, by móc szybko wystartować. Za jej plecami tańczył ogon, który nie potrafił ukryć drobnej ekscytacji dziewczyny. Przetarła dłonie zadowolona ze swojego niecnego planu. Na drobnych usteczkach malował się drwiący uśmieszek, a oczy świeciły przebiegłością.

- Możesz się jeszcze wycofać! – krzyknęła z daleka do dziewczyny, ale nie spodziewała się, by ona się miała zrezygnować w tej chwili. – Odliczam, żebyś mogła się przygotować! UWAGA! Trzy! Dwa! Jeden!

Jeszcze tylko błysk oka i odbicie światła w białym uśmiechu! Vulfila ruszyła w stronę Kaede. Leciała tak szybko, jak tylko potrafiła. Jej ogon trzepotał na wietrze zaraz za nią. Włosy z rozwiewały się dynamicznie. Jedną pięść miała skierowaną za siebie, by zadać cios. Drugą również przygotowaną do ataku. Zbliżała się nieubłaganie. Jeszcze 100 metrów... 50... 30... 20... iii...

- AAAAaaaaa! – zakrzyknęła Vulfila. Jedna jej pięść wędrowała właśnie w stronę... noska pięknej dziewczyny. Na tyle szybko, by Kaede musiała go natychmiast sparować. Zaraz potem cios kolanem w stronę brzucha, by i druga ręka dziewczyny zajęta była blokowaniem. A jeśli bogini obie ręce miała zajęte... Nie mogłaby uniknąć nieuniknionego... ponieważ zwinny ogon Halfki właśnie wsuwał jej się za dekolt, by wprawić w spodziewane osłupienie.  

Więc Kaede miała do wyboru – albo obronić uderzenia saiyanki albo uchronić się przed penetracją pewnych intymnych miejsc... Co wybierze?

OCC: Trening stop

Małpeczka ruszyła w jej kierunku, a Kaede nagle wróciły wspomnienia o całej masie ataków jej rasy, z którymi zmagała się w trakcie rebelii. Czemu akurat teraz? Dłoń powędrowała do pulsującej skroni, ale trzeba było szybko działać, nie miała czasu na rozdrabnianie się. Jak nocny koszmar powróciły jęki zabijanych, modlitwy umierających, cały świat duchowy i fizyczny, obecny w tamtych wydarzeniach. Mogła to nazwać piekłem, ale wiedziała czym jest prawdziwe piekło w zaświatach i nawet najtragiczniejsze zdarzenia nie mogły się temu równać. Ale teraz akurat tamte stawały się dla niej ciężarem.
Było już za późno żeby polegać na zwykłych zmysłach, więc musiała uciec się do bojowej telepatii.
W umyśle szybko nawiązała łączność z umysłem Vulfii, a przed oczami pojawił się zarys kombinacji, którą chciała wykonać. Najpierw szła piącha, a tuż za nią kopniak kolanem i nieczysta próba łapania za biust. No trzeba było przyznać, ma dziewczyna niezły tupet, że rzuca się na miejsca tak delikatne. Zaśmiała się cichutko unikając ataku ręką, po czym jednym palcem dotknęła kolano zmierzające w jej kierunku i ustawiła się tuż za linią jego zasięgu, dając wrażenie, że rzeczywiście zatrzymała całą siłę uderzenia tak niewielkim wkładem.
-Jednym palcem, przegrałaś zakład.- wyszczerzyła się z powodu własnego cwaniactwa. Zdolność bojowej telepatii niejednokrotnie ją ratowała, a teraz przysłużyła się jeszcze chytrym planom.
Właściwie nie przeszkadzał jej aż tak zamiar Vulfilii, który miał zawstydzić młoda kaio. Wciąż trzymając palec na jej kolanie, docisnęła go mocniej, pozwalając aby ciało przeciwniczki utraciło równowagę, a jej twarz wylądowała w starannie zakrytym biuście.
-Jeśli tego chciałaś wystarczyło poprosić.- dodała i przytuliła ją lekko swymi wątłymi rączkami. Było w tym coś więcej niż odpowiedź na żart, nawet gdy próbowała w takim świetle to przedstawić. Krwawe wspomnienia w tym momencie minęły, a umysł wypełniła troska pragnienie dania czegoś więcej właśnie tej dziewczynie. Może to nie przypadek, że akurat ją spotkała na Ziemi? Może ma pomóc dziewczynie, która doświadczyła pewnie dużo przykrości i braku zainteresoania? Wszystko niebawem się wyjaśni.

Plan był dobry... wykonanie też. Jednak Vulfila nie przewidziała innych możliwych okoliczności, czyli umiejętności swojej towarzyszki do ćwiczeń. Była to dla niej niezła nauczka, by w przyszłości lepiej oceniać swoich przeciwników, którzy być może posiadają swoje asy w rękawie.

Cyk, myk, bryk i twarz Halfki zanurzyła się w miękkim niczym poduszka biuście nieznajomej dziewczyny, a jej ręce objęły głowę Saiyanki. Gdy dotarło do Vulfili, co zaszło, natychmiast zamieniał się w czerwonego buraka. Włos zjeżył jej się na ogonie. Czegoś takiego ani się nie spodziewała ani do tej pory nie przeżyła. Uczucie towarzyszące tej scenie było tak dziwne i szokujące dla jeszcze można by rzec nastolatki, że całkiem straciła trzeźwość umysłu. Oderwała się od Kaede i odskoczyła na krok do tyłu.

- Nie no, co ty! – krzyknęła, po czym zaczęła śmiać się niezręcznie. Burknęła jeszcze coś niezrozumiałego do siebie z cicha, przeczesując włosy ręką. Nie to, że było jej niemiło, ale nigdy przez myśl by jej nie przeszło, żeby zrobić coś takiego celowo. Doprecyzujmy - do tej pory nigdy by jej przez myśl nie przeszło, żeby na przykład w ten sposób okazywać sympatię dla przyjaciółek. W końcu dziewczyny mają inne układy między sobą, nie chodzi w nich o rzeczy, które robi się z chłopakami. Raczej o troskę i życzliwość, jak pocieszanie i jedność. Szczególnie, gdy wokoło sami saiyańscy samcy, którym daleko do delikatności. A ponieważ nie znalazła już żadnych słów na wyjaśnienie, które byłyby dość dobre, zmieniła temat. – No dobra, wygrałaś. Dobrze, że nie zakładałyśmy się o nic...

W myśli Vulfili rozbrzmiały jeszcze raz ostrzegawczo słowa Raziela: „Vulfi uważaj na tą osobę. Może i wydaje się miła i przyjazna, ale to sprytna manipulantka.”

„A jeśli ona to zrobiła celowo? Hum... co robić?!” – myślała- "Trzeba ją wybadać."

- No ale żeby nie było, że jestem niesprawiedliwa... mówiłaś coś, że chcesz mnie gdzieś zabrać. Gdzie?

Speszenie dziewczyny mocno ją bawiło, ale uznała że nie grzecznie byłoby wybuchnąć śmiechem. Wciąż uśmiechała się radośnie, ale oczach, gdzieś na ich dnie było tyle troski i zainteresowania… Coś jej podpowiadało, że każdy mieszkaniec Vegety ma wnętrze przeryte niczym po przejechaniu pługa. A gdy Kaede może coś dla kogoś zrobić, to to zrobi, zwłaszcza dla zbłąkanych duszyczek.
Równie szybko jak potoczyła się sytuacja, wypuściła z przytulenia Vulfilę i pozwoliła jej oddalić się na komfortową odległość. Sama opuściła swoje dłonie, rozstawiając je po bokach jak baletnica.
-Nie musisz ze mną lecieć jeśli nie chcesz. Chciałaś lecieć do West City, a mój cel podróży jest w innym kierunku. Nie chciałam skomplikować tobie planów.- wyznawała zasadę, że wszystko w wolności, nikogo nie zmusi do działania wbrew woli. –Jeśli jednak chcesz, to lecę do chyba największej ziemskiej wiedźmy. Zna się ona na czarach i sposobach na wzmocnienie swoich sił. Jeśli będzie miała dobry humor, z pewnością czegoś cię nauczy. Mam od niej odebrać zadanie do wykonania, ale nie znam jego szczegółów.- zagrała w otwarte karty, czekając pokornie na decyzje nowej znajomej.
W tym samym czasie uwaga Kaede została zwrócona na demoniczne aury pojawiające się na Ziemi. Czy szykowało się jakieś nowe zagrożenie? Dlaczego miała zrekrutować jakąś wojowniczkę? Na tyle dobrego, że wojowniczka znalazła się sama, to dużo upraszcza. Nigdzie nie czuła znajomych jej sygnatur ki.
-Też czujesz te demoniczne aury? Jest ich całkiem sporo jak na Ziemię.- być może przybyszka z zewnątrz wie nieco więcej na temat tego niecodziennego zjawiska? –Właściwie to jak masz na imię?- wciąż nie znała nawet jej imienia, a jednocześnie miała wrażenie, że stanie się dla niej bliską osobą.

- Wiesz co? I tak czekam na transport na Vegetę, więc mogę się z tobą pobujać. – powiedziała, uśmiechając się uprzejmie. – Wiedźmy? Oooooo... – Vulfila nie kryła zainteresowania.

„Chce mnie zamienić w żabę?” – przeszło jej przez myśl, gdy przypomniała sobie opowieści, jakie czasem snuł jej ojciec, by trochę z nią poigrać. – „Wiedźmy przecież nie istnieją...” – doprowadziła się natychmiast do porządku. – „Chociaż w sumie też nigdy bym nie przypuszczała, że istnieje coś takiego jak Rajska Sala...”

- Wzmocnienie sił brzmi dobrze. Jakoś tak... osłabłam ostatnio... – powiedziała mrukliwie, wspominając krótko przykrą historię z Rajską Salą. Szybko odrzuciła od siebie to wspomnienie– No coś tam czuję... – przyznała, skupiając się na dziwnych aurach. Nie miała jednak na tyle doświadczenia w posługiwaniu się KI Feeling, żeby to miało zwrócić jej szczególną uwagę. – Tam na tamtej wyspie, skąd lecę, też było ich dużo. Gadałam z takimi Łowcami Demonów. Mają jakieś zatargi z demonami. Ale... to chyba nie mój konflikt i nie moja sprawa.... No chyba, ze są dużym zagrożeniem. Co ty o tym sądzisz? – wyznała szczerze. – Ehm, nie przedstawiłam się? Jestem Vulfila Ro...gozin... – przy nazwisku nieco się zawahała. Ostatnie wspomnienia z przeszłości sprawiały, że nie do końca czuła się już związana z nazwiskiem swojego adopcyjnego ojca. – Pochodzę... z ... wychowałam się... Ehh... wiesz co, mój tato mieszka w West City. Jest naukowcem. Ale ostatnich parę lat spędziłam na Vegecie w akademii. A ty skąd jesteś?

-Miło mi cię poznać Vulfi. Mogę tak do ciebie mówić? Jest prościej.- uśmiechnęła się zmierzając w kierunku terenu Baby Guli. Pamiętała dość dobrze te miejsce z początków swojej kariery. Uciekała przed wściekłym androidem, od którego podejrzała też technikę, która niejednokrotnie ratowała jej życie. Na samą myśl o tym pajacu przechodziły ją dreszcze do dziś. Powędrował nawet za nią na wieżę Karina, gdzie uratował ją Kuro. Początkowo dużo bardziej saiyański niż w dniu dzisiejszym. Swoją drogą pozostawiła go w tych zaświatach i martwiła się teraz czy sam poradzi sobie z Kirą. Cóż… Kira nie jest jakimś makaioshinem, ona jest po prostu wkurzającym pracodawcą, takim jakim Kaede nigdy nie będzie dla pracowników swojej korporacji.  
Jej nowa koleżanka miała dość dużo informacji o wydarzeniach, które działy się na Ziemi. Żeby uzyskać je inną drogą musiałaby albo zapłacić dużą cenę u północnego kaio, albo przeprowadzić długie dochodzenie na własną rękę tu na Ziemi. Spotkanie Vulfi było dużo prostsze. Obie nie były stąd i obie nie miały pojęcia czy przekazana wiedza zmieni coś w perspektywie całej przyszłości.
-Łowcy demonów?- zapytała zdziwiona. Ktoś na tej planecie naprawdę miał siłę, żeby polować na tak potężne istoty? Może potencjał obronny Ziemi jest dużo większy niż na to wskazują obserwacje zaświatów. –Nigdy o nich nie słyszałam, przypuszczam że to zwykli kłusownicy. Ciężko mi sobie wyobrazić potyczki ziemian z potężnymi demonami.- wzruszyła ramionami, osądzając w myślach czy może zignorować dalsze drążenie tematu. Ewidentnie czuła źródła dużych energii, ale była w trakcie misji, a bądź co bądź niebieski glob to nie jej rewir, mimo że bardzo by chciała pomóc. Możliwe, że Baba Gula będzie wiedziała więcej, a jej misja będzie miała powiązania z tymi demonicznymi aurami.
-O, masz ojca z tej planety. To brzmi cudownie.- nie ukrywała swojego zachwytu. Właściwie to nie wiedziała jak to jest mieć tatę. Teraz trochę nabywa doświadczenia od nameczańskiego Guru, który ją adoptował, ale wciąż była w tym świeżynką. Radowało ją to co wyczuwała w emocjach Vulfi.  –West City to ładne miasto, mam nadzieję, że twój tata ma się dobrze.- skupienie się na historii halfki było łatwiejsze niż mówienie o sobie. Bo i co ma powiedzieć? Że jest bogiem z zaświatów?
-Ja pochodzę z bardzo odległego wymiaru, do którego nie można się dostać inaczej niż używając skomplikowanej magii. Rodzimy się tam na naszym świętym drzewie jako owoce, z których później wyrastają takie istoty jak ja. Naszym celem jest pomaganie różnym istotom z różnych światów.- powiedziała tyle co mogła, właściwie nie przekłamując nawet rzeczywistości.  –No i teraz wysłano mnie tutaj…
Leciała dalej nic już nie mówiąc. Próbowała usłyszeć modlitwy z Ziemi, które cały czas dopływały do jej umysłu. Kami spraw to lub tamto, daj szczęście rodzinie itp. Serce jej było przepełnione smutkiem i zatroskaniem, chociaż przywykła do tego, że od tak dawna nosi samotnie te brzemię. W różne miejsca posłała telepatyczne pocieszenie, jak muśnięcie opuszka po sercach.
-Jesteśmy już blisko, to tam.- wskazała palcem miejsce i zaczęła zniżać tor lotu.

ZT*2--> Pałac Urnai Baby
OCC: Vulfi zacznij tam