Koszary

Rozpoczął od rutynowych ćwiczeń na rozgrzewkę. Kilka kółek truchtem wokół pomieszczenia. Oddychał swobodnie. Odrywał się powoli od rzeczywistości, zostawiając za sobą zbędne myśli. Chciał skupić się przede wszystkim na utrzymaniu tempa. Ok, to był całkiem przyjemny spacerek. Teraz zaczął na poważnie. Włożył sobie na każdą z kończyn po niewielkim odważniku i kontynuował. Od tego momentu nie było już tak przyjemnie. Pierwsze krople zaczęły stopniowo pojawiać się na jego ciele. Od ćwiczeń wydolnościowych przeszedł do rozciągania. Kilka solidnych wymachów na boki, a także poziomo i pionowo. Następnie przysiady. Zaczął skromnie. Postanowił dobić do trzystu. Powoli uginał nogi, jednocześnie wyciągając ramiona naprzeciw siebie. Efekty swoich ćwiczeń czuł już przy sto pięćdziesiątym powtórzeniu. Nie zrażał się jednak, miarowo wypuszczał powietrze z płuc. Utkwił spojrzenie gdzieś w ścianie i zacisnął zęby koncentrując się jedynie na wykonywanej czynności. Gdy wreszcie dobrnął do końca odetchnął z ulgą. Miał w planach wykonać jeszcze pompki, lecz chwilowo był niedysponowany. Zdjął odważniki. Wykonał kilkanaście wymachów w celu rozluźnienia mięśni. Pot lał się z niego już całkiem solidnie. Teraz postanowił poćwiczyć celność swoich strzałów energetycznych. Skoncentrował energię w dłoni, wbijając spojrzenie w środek tarczy. Uspokoił nieco przyspieszony oddech. W momencie, gdy wypuszczał powietrze posłał pocisk wprost do celu. Niestety trafił raczej w zewnętrzną część. Przygryzł wargi nieco zirytowany. Przy takiej celności, to nawet kaczki nie ustrzeli. Ponawiał swoje starania do czasu, aż nie trafił przynajmniej w 1/3 odległości od środka tarczy. Szczęśliwie udało mu się to nie aż tak znowu późno, chociaż czuł już znaczny ubytek energii. Dlatego też postanowił wrócić do reszty zaplanowanych ćwiczeń.

Przez następne kilka godzin nie próżnował. Spocił się niemiłosiernie. To całe podróżowanie w kosmosie sprawiło, że zdziadział do reszty. Kompletnie wyszedł z formy. Dopiero dobra rozgrzewka i parę bardziej wymagających ćwiczeń pomogło mu złapać rytm. Od dawna nie czuł się tak dobrze - w sensie, oczywiście był zmęczony, jednak zarazem rozpierała go energia. Najprawdopodobniej rzadko spotykany w jego wypadku wyrzut adrenaliny działał cuda. Po kilkunastu seriach pompek i podciągnięć postanowił zrobić sobie krótką przerwę. Położył się w rogu sali, by się zdrzemnąć. Chciał zregenerować nieco swoje nadwątlone pokłady energii. Odpoczywał dobre kilka godzin. Zmógł go głęboki sen. Obudził się, gdy przez okno wpadały do pomieszczenia wpadały już pomarańczowe promienie zachodzącego słońca. - Trochę mi się przysnęło. - pomyślał, spoglądając za okno. Nie chciał jednak jeszcze kończyć. Zastanawiał się nad czymś. Od dłuższego czasu był świadom swoich braków w umiejętnościach bojowych. Chciał nadrobić to, jak najszybciej. Stąd też ten trening. Jednak, dziwnym wydawał się fakt, - przynajmniej w odniesieniu do reszty przedstawicieli jego gatunku - iż nie posiadł jeszcze umiejętności latania. Cóż, do niedawna prowadził raczej osiadły tryb życia, zresztą, jakby nie patrzeć był w młodym wieku, nie pchał się na pierwszą linię frontu. Technika o której rozmyślał, to Bukujutsu. Wydawała się banalna, i taka też była. Po przeanalizowaniu tego, co dotychczas widział, to wystarczyło odpowiednio balansować swoją energią, by wznieść się w górę. Szkoda, że zazwyczaj wszystko, co wydaje się na pozór proste, w rzeczywistości już tak różowo nie wygląda. Jednakże, postanowił spróbować swoich sił. Staną na środku pomieszczenia w lekkim rozkroku. Wydawało mi się, że wie, jak powinien się do tego zabrać, nie wiedział jednak, jakie będą tego efekty. Wziął głęboki oddech. Następnie wraz z wypuszczanym powoli powietrzem zaczął rozprowadzać równomiernie Ki po całym swoim ciele. Znów wziął wdech, i powtórzył czynność. Wtem napiął wszystkie mięśnie i wyrzucił większą dawkę energii. Poczuł, jak całe jego ciało staje się jakby lżejsze. Palce changeling'a powoli odrywały się od ziemi. Całkiem ciekawe uczucie. Próbował ostrożnie wznieść się na kilkanaście centymetrów w górę, wciąż asekurując się swoim ogonem. Skupił się, wyobrażając sobie, iż przemieszcza się do przodu. Z początku jego całe ciało jedynie drgnęło. Potem nastąpiło gwałtowniejsze szarpnięcie. W tym momencie nieco się zawahał, nie chciał przyłożyć z impetem w ścianę. Po jakichś pięciu minutach powoli zaczął lewitować do przodu, by z czasem zacząć zmieniać kierunki. Wyciągnął ramie ku górze, a następnie wzniósł się aż do sufitu. Dotknął zakurzonej metalowej blachy dłonią. Spojrzał z góry na pomieszczenie. Musiał przyznać, że uczucie było niesamowite. Trudne do porównania z czymkolwiek innym. Powoli opadł na ziemię. Był z siebie zadowolony. Oczywiście, wiadomo, nie będzie mistrzem w tej dziedzinie już od momentu podjęcia pierwszych prób nauki, jednakże miał zamiar doskonalić tą umiejętność w każdej wolnej chwili. Ostatecznie znacznie przyspieszy to poruszanie się zarówno wewnątrz fortecy, jak i po powierzchni zielonej planety. Jego głównym celem było opanowanie Bukujutsu do poziomu, w którym będzie w stanie swobodnie się przemieszczać. Zastosowanie w walce, to już zupełnie inna para kaloszy.

Czując grunt pod stopami odetchnął z ulgą. Nie przywykł jeszcze do tego. I raczej sporo czasu minie, nim się to stanie. Dochodził zmierzch. Młodziak powoli zbierał się do zakończenia treningu, jednakże wciąż odczuwał mały niedosyt. Jego ambicja aż go zżerała. Miałby sobie za złe, jeżeli nie dałby z siebie wszystkiego. Zostało mu jeszcze nieco pokładów energii. Chciał spożytkować je w odpowiedni sposób. Kiedyś, jego znajomi urządzali sobie pojedynki. Jeden na jeden. Taki, jakby klub walki. On oczywiście patrzył na to z pobłażaniem, czytając jakąś książkę gdzieś w boku. Jednakże syn pewnego oficera użył dosyć ciekawej umiejętności, która zapadła mu w pamięć. Zapewne z tego powodu, że walcząc z jedną osobą powalił przy okazji pięć innych otaczających ich kołem. Potem tamten zaczął przechwalać się, co to za technika, że ojciec go nauczył, że teraz nikt go nie pokona. Szkoda, że jego masa mięśniowa wydawała się odwrotnie proporcjonalna do posiadanego IQ. W każdym razie, jako że Foku miał dobrą pamięć, to zdołał zapamiętać nazwę. Potem czytał, co nieco o niej. Gdy dowiedział się, że Kiaiho polega jedynie na nadzwyczajnie szybkim poruszeniu kończynami i uwolnieniu energii w celu odepchnięcia przeciwników, to jakoś nie wydawało mu się, by żywot jego kolegi, który pierwotnie mu ją pokazał, miał ulec dzięki niej znacznemu wydłużeniu.

Niemniej, technika wydawała się przydatna. Zwłaszcza w obliczu walki z grupką słabszych przeciwników. Postanowił ją opanować. Poustawiał wokoło siebie manekiny, w odległości około 2-3 metrów. Staną pośrodku. Znów zaczął od tej samej rutyny, co poprzednio. Wziął głęboki wdech i stopniowo wypuszczając powietrze przez nozdrza rozprowadzał energię po ciele. Następnie złożył ręce na piersiach. Stopniowo gromadził coraz większe pokłady Ki w ramionach, napinając mięśnie. Gdy był już gotów energicznie wyrzucił dłonie na zewnątrz. Efekt był raczej średnio zadowalający. Ruszyły się dwa z pięciu manekinów i to ledwo o kilka centymetrów. Najwyraźniej za słabo kondensował energię. Zbyt szybko rozpraszała się w momencie uwolnienia. Przede wszystkim starał się wyczuć odpowiednią ilość potrzebnego Ki. Jeśli uda mu się to ustalić, tylko kwestią czasu będzie dopracowanie szybkości wykonywania techniki. Zajęło mu to dłuższą chwilę, lecz ostatecznie przy około trzeciej próbie trzy kukły zostały gwałtownie odrzucone. Dwa z nich przyłożyły z impetem w ścianę, a jeden przewrócił się z łoskotem na ziemie.