Pałac Urunai Baby

Nienawiść kotłowała się w nim, jak lawa pod ciśnieniem, w środku czynnego wulkanu. Brakowało tylko chwili, by wybuchnął, uwalniając całą ukrytą moc. Ku szczęściu otoczeniu i jego samego, w ostatniej sekundzie wróżka wyłączyła swoją wnuczkę. To ostatecznie potwierdziło fakt, że Mia jest robotem, podobnie jak Raito. Jak się teraz mógł poczuć? Spotkał pierwszy raz współplemieńca, do czego tak uparcie dążył. Nie tylko z ciekawości, tym sposobem mógłby poznać tajniki organizmu androida. Tutaj czekała go kolejna niespodzianka! Gula postanowiła wysłać nowego ucznia do Tajnej Bazy Androidów, gdzie produkowana jest większa część tego typu maszyn. No cóż, chociaż raz dostał szansę od losu, zamiast wiecznie dostawać od niego w kość. Z uśmiechem patrzył na zepsutą przeciwniczkę. Dalej czuł wstrząsy elektryczne w ramieniu, które powoli się goiło. - Jak sobie życzysz. - Odrzekł, kłaniając się jej nisko. Pierwszy raz odznaczył się podziękowaniem dla innej osoby. Takie zachowanie jest wbrew prawowitej naturze chłopaka, ale za okazję do osiągnięcia jedynego celu, po prostu musiał się odwdzięczyć. Teraz spojrzał dokładnie na kryształową kulę. Wskazywała odległe miejsce, ukryte gdzieś w górach. Daleko stąd widział jakieś wzgórza, otoczone szerokim lasem. Łącząc w umyśle te dwie wizje, uznał, że nakładają się na siebie. Ostatni raz zerknął na Mi'ę, podrapał się pod uchem i na pełnej szybkości, poszybował w wyznaczonym kierunku.

OCC
Regeneracja 10% KI/HP
z/t to Tajna Baza Androidów

- To Ivan, nie lubi cwaniaczków, jego specjalizacja to kule energetyczne. Powodzenia. - Powiedziała staruszka przedstawiając swojego bodyguarda. - Został wygnany ze swojej planety, bo był zbyt... a sam zobaczysz. - uśmiechnęła się tajemniczo i pstryknęła palcami znikając jak bańka mydalana. Wcześniej tego nie robiła przy poprzednich walkach...

- Zgniotę cię jak robaka ty puszko od konserw. - warknął grubym basowym głosem mężczyzna i zamachnął się masywnym ogonem, który wyglądał jakby potrafił łamać drzewa jak wykałaczki. Wojownik uśmiechnął się szyderczo po czym rozpłynął się w powietrzu. Znalazł się szybko przed Raito i chwytając go za wystawioną rękę rzucił nim jak szmacianą lalką kilka razy o ziemię po czym wrzucił prosto do gorącej wody, która otaczała to miejsce. To musiało boleć. Akcja działa się tak szybko, że trudno było ogarnąć w jednej chwili co właśnie się stało.


OOC
Statystyki przeciwnika:
Siła: 120
Szybkość: 120
Wytrzymałość: 180
Energia: 180

HP: 2700
KI: 2700
Jeśli to rozegrasz dobrze, to masz szansę wygrać. Popatrz na swoje PL i w przemiany. Treningu jeszcze nie masz.

Atak silny: 240 dmg

Imię siłacza jakoś nie przypadło do gustu chłopakowi. Od razu skojarzył sobie je z bezmózgim ochroniarzem, u którego dominuje siła fizyczna i muskuły. Skrzywił się też na jego obelgę i dumne wymachiwanie swoim ogonem. Jak normalny człowiek może posiadać ogon. Cholera, poronione są te stworzenia. "Nietoperek wojownik", "Wnuczka Androidka", "Latająca Staruszka" i teraz goryl z złotym ogonem. Wyglądało to nadzwyczajnie dziwnie, a włączając psychopatycznego robota do tej gromadki, tworzyli naprawdę fascynującą grupę istot. Wtem rywal rozpłynął się w powietrzu, jakby wypił eliksir niewidzialności. Nic bardziej mylnego, chwilę później przed Rait'em, by złapać go silnie za kark i uderzyć kilka razy o ziemię. Poczuł interesujące wibracje w głowie. Zamroczyło go na chwilę, jednak praktycznie nie czując bólu, podniósł się szybko z miejsca i odskoczył na kilka metrów. - Huhuhu, szybki jesteś. Może nic nie masz w tej kwadratowej głowie, ale za to w łapie trzymasz kilka ton. No cóż, może okażesz się jakimś wyzwaniem? - zaśmiał się szyderczo, ukrywając skutki potężnego ataku przeciwnika. Emanowała z niego niesamowita energia, dawno nie czuł czegoś równie mocnego. Chyba czas wziąć się do roboty. Zaraz się za to zabrał. Najpierw zamarkował szarżę, by przelecieć nad siłaczem i sieknąć mu silnego buta w potylicę. Jak się zresztą spodziewał, nie wyrządziło mu to większych szkód, ale przynajmniej zrobił jakiś sensowny ruch. Zaraz po tym błyskawicznie się wycofał, by nabrać siły do kolejnego ataku.

OCC
Atak Potężny - 120dmg
Rozpoczęcie Treningu

Kaede nadleciała właśnie do miejsca, które wskazał jej przełożony swoją telepatyczną wiadomość. Widok musiała przyznać niecodzienny, dwie osoby walczyły ze sobą, choć walka była na poziomie żenującym. „Naprawdę tu chciał mnie wysłać szef? Co ja mam się nauczyć od tych tam?” pomyślała lekko rozczarowana, wisząc w powietrzu, na wysokości sześć metrów nad głowami walczących. „i która to Urnai Baba?” głowiła się dalej, rozglądając po okolicy. Rodziło jej się więcej pytań, lecz miała nadzieję, że mundur przybocznej i wygląd ewidentnie wskazujący na jej pochodzenie wytłumaczy wszystko osobie, do której skierował ją Kaioshin. Miała nadzieję, że dowie się czegoś o tej planecie, czego nie można było przeczytać w książkach. Prawdopodobnie będzie musiała pokazać swoją wartość, więc nawet jeśli trzeba, to wybije sobie drogę do informacji potężnymi ciosami. Swoją drogą Kaioshin wydawał się niezbyt ogarnięty. Wysyła ją już któryś raz w jakieś miejsce, dając tak mało informacji i nie mówiąc co ma w danym miejscu zrobić. To stawało się powoli drażniące.
Po chwili rozważań na temat szefa, postanowiła zostawić jego osobę na później.
-Ej wy tam!- krzyknęła w kierunku walczących. -Przybywam w imieniu Kaioshina i szukam Urnai Baby! Pomożecie mi?- zawołała ewidentnie przerywając walkę, w końcu jest boginią, należy jej się trochę szacunku.

- Może i ja okażę się wyzwaniem, ale za to Ty... żadnym. - odpowiedział z pogardą w głosie. Wyglądało na to, że poprzedni atak nie zrobił wrażenia na siłaczu. Zaśmiał się gardłowo strzelając kośćmi w karku i przystąpił do ataku. Kilka solidnych ciosów z grubej ręki w brzuch wystarczyły by odrzucić androida na drugi koniec maty...
W tym samym czasie:
- Proszę nie przeszkadzać w walce. Niebawem skończą, a wtedy się Panią zajmiemy. Dobrze? - Obok Kaede pojawiła się ubrana w chińskie wdzianko dziewczyna o kruczoczarnych włosach. Posłała serdeczny uśmiech służki i ukłoniła się. - Proponowałabym się trochę oddalić. Może być niebezpiecznie.

OOC
Statystyki przeciwnika:
Siła: 120
Szybkość: 120
Wytrzymałość: 180
Energia: 180

HP: 2700 - 120 = 2580
KI: 2700

Atak zwykły: 120 dmg[/i]

Chwilowy przypływ adrenaliny, naprężenie sztucznych mięśni i wzmocnienie tym samym tkanki skórnej - tak reaguje organizm robota na nagłą falę emocji. Zwykle wiążą się z zagrożeniem bądź podekscytowaniem, w tym wypadku, chodziło o jedno i drugie. Nareszcie spotkał przeciwnika godnego uwagi. Ciosy wyprowadzane wcześniejszym rywalem wręcz zrywały rywali z nóg, obecnie potężna seria zaledwie zaczerwieniła powłokę siłacza. Ciężko było nazwać to skórą, prędzej ochłapami tłuszczu. Ten niespodziewanie silny atak ponownie odrzucił go na kilka metrów, chociaż bólu wcale nie począł. Wszystko dzięki wbudowanemu systemowi szybkiego reagowania, pozwalającego ograniczyć pewne bodźce lub totalnie je wykluczyć. Z wiadomych przyczyn android miał uaktywniony zmysł dotyku, toteż czuł wgniatającą jego brzuch dłoń oponenta, aczkolwiek jak już wspomniałem, potrafił zminimalizować to odczucie. Gorzej z przyjętymi obrażeniami, te pozostawały identyczne jak u normalnego człowieka. - Tego się nie spodziewałem po pomocniku staruszki. Brawo, brawo! - zaklaskał, z ironicznym uśmiechem na twarzy. Nigdy się nie bał. Strach był mu obcy, tak został zaprogramowany. Chodząca maszyna do zabijania. Wydzielał jedynie mikroskopijne feromony, wynikające z braku poczucia bezpieczeństwo. Tak czy siak, stanowił przykład idealnej kopii ludzi. Emocje, własne myślenie, organy, zmysły - tak wiele cech łączących jego z ludźmi, a jednak to Raito dominował nad przedstawicielami tego gatunku, eliminując negatywne cechy człowieczeństwa.
Przekrzywił głowę, wymasował kark i poprawił cylinder. Wpierw zdjął go z głowy, obrócił kilka raz, wytrzepał i znów nałożył, totalnie ignorując osiłka. Zresztą, nigdy nie przejmował się innymi, nawet w trakcie pojedynku lekceważył walczących i zajmował się sprawami wcale nie związanymi z tematem. Potrafił nawet zignorować przylot obcych czy coś w tym rodzaju, jeśli nie stawało na jego drodze. Kolejna przypadłość, której brakowało normalnym ludziom. Gdzieś w głębi na pewno pogardza mieszkańcami Ziemi, ze względu na ich słabości. Odkąd znalazł drogę do pozyskania ogromnej siły, postawił sobie za cel eliminację gorszych. Jeśli ktoś nie potrafi sam się obronić, nie nadaje się by czerpać zyski z planety. Poza tym miał nieodpartą chęć do zabijania bądź samego walczenia, dlatego rzadko przepuszczał okazje do złojenia komuś tyłka. - Zacząłeś już? Chyba nie, więc pozwól, że ja to zrobię. Ciekawe czy zrobisz TAK - krzyknął, wystawiając ręce przed siebie. Adrenalina nieco zeszła, aczkolwiek dalej pozostawał w trybie podniecenia. Chwilę po słowach pojawiły się przed nim dwie, duże, świetliste kulki o ciemnym zabarwieniu, Z prędkością światła poleciały w stronę wroga, a po nich następna para. Takich duetów wymierzył we Vlada co najmniej dziesięć. Z uśmiechem na ustach, patrzył na swoje dzieło. Ta technika polegała na jednym - aby siać spustoszenie. Nigdy nie widział jej na oczy, poza oczywiście własnym wykonaniem. Dlatego uważał ją za swój atut. Zaraz po tej serii przyszedł czas na kolejne ataki. Tym razem skupił się na zadawaniu obrażeń fizycznych, poprzez krótkie sekwencje uderzeń rękoma. Pozwoliło mu to na uniknięcie niepotrzebnych ran. Wymagał od siebie znacznie więcej niż mógł, co jednak popłaciło się efektownym pokazem partyzanckich ciosów. Naturalnie po całej akcji odsunął się od rywala. W bezpośrednim starciu nie miał najmniejszych szans, aczkolwiek wykorzystując mniejsze rozmiary i ukryte mocy, jest w stanie powalić nawet największego drąga.

OCC
Renzoku Energy Dan - 125 DMG
- 135 KI
Atak Szybki - 70 DMG
Koniec Treningu

Proszę opisz teraz dwa ataki Vlada, gdyż potrzebowałem teraz użyć także dwóch ruchów, by trening miał jakiś sens.

Każą jej czekać? No dobra, może poczekać, w sumie to co jej tam… Zleciała posłusznie na trawkę obok miejsca walki i położyła się tyłem do pojedynku. Co mogą jej imponującego pokazać dwaj mało wykształceni wojownicy? Wolała w tym czasie nieco wypocząć i upewnić się, że dzieci dojechały na miejsce. Wyciągnęła telefon komórkowy i zadzwoniła do najstarszego z nich.
-Cześć wszystko dobrze?- zadała pytanie i nasłuchiwała przez chwilę potakując głową i wyrażając zainteresowanie tym co relacjonowało jej podekscytowane dziecko. –To świetnie, pozdrów resztę. Ja musze kończyć… Robię coś ważnego, wrócę przed waszym powrotem i upiekę fajne ciasto!- powiedziała radośnie do słuchawki, wiedząc, że podopieczny przekaże pozostałym. –Tak, też was uwielbiam, pa.- zakończyła rozmowę i położyła się na trawie czekając aż ktoś się nią zajmie.
W miarę jak przedłużało się jej oczekiwanie, stawała się bardziej niecierpliwa, lecz patrzyła tylko w niebo i wzdychała ciężko. W tak krótkim czase całe jej życie się zmieniło niesamowicie, niedawno mogła bez żadnych trosk latać w raju, a teraz? W końcu sama tego chciała, teraz musi pomóc tym biednym mieszkańcom Ziemi.

-GRAAAAH!- Wykrzyczał gardłowo Ivan, napinając mięśnie i kierując głowę w kierunku nieba. Zaraz po tym Android ironicznie pogratulował mu, co jeszcze bardziej wyprowadziło z równowagi osobnika. Ten ruszył na przeciwnika. Mimo swojej masy i muskulatury był bardzo szybki. Podczas biegu zauważył, że Android poprawia cylinder. Był już blisko. Nadstawił prawe ramię i posłał go ponownie w gorącą wodę. Odwrócił się z uśmiechem na ustach. Podniósł ręce w górę.
-Wygrałem! Zniszczyłem tego gno**a!!-Zaczął krzyczeć w kierunku Baby. Nagle poczuł pieczenie. Jakby coś wielkiego i ciepłego uderzyło go w plecy. I to nie raz. Wprawiło go to w zdumienie. Upadł na kolana. Gdy podniósł się i obrócił, android był przed nim i potraktował go kilkoma szybkimi ciosami. Zaraz po tym odskoczył. Ivan stał jakby niewzruszony tym, co pokazał mu Raito. Osiłek ruszył w jego stronę. Biegł, biegł. Przyszykował prawą rękę do ataku. Uderzył przeciwnika w sam środek klatki piersiowej, a po chwili poprawił drugą ręką uderzając w twarz i posyłając go na skraj areny.
areny.


OOC
Statystyki przeciwnika:
Siła: 120
Szybkość: 120
Wytrzymałość: 180
Energia: 180

HP:2700 - 120 - 125 - 70 = 2580
KI: 2700

Atak szybki: 120 dmg

Atak zwykły: 120 dmg

Tak jak prosiłeś^^

Powietrze staje się ciężkie. Nie możesz oddychać. Ciemność spowija ci wzrok. Rosnący ból rozrywa kończyny, serca przyspiesza z każdą sekundą. Właśnie, jedyny organ podtrzymujący cząstkę człowieczeństwa, zachowuje się identycznie jak u innych przedstawicieli tej niedoskonałej rasy. Pulsuje, obija metalowe konstrukcje wnętrza androida niczym bomba zegarowa, przygotowująca się do wybuchu. Mógł to być powód do dumy, a jednocześnie istotną wadą, której nie potrafi wyeliminować. Został tak zaprogramowany, by serce sayiańskiego wojownika utrzymywała go w przeżyciu i pozwalała na korzystanie z takich cech jak adrenalina. Przecież ludzie w obliczu śmierci wykazywali się nadnaturalnymi zdolnościami. Podnosili niewyobrażalne ciężary, pokonywali bariery, o których tylko śnili. Genialny twórca tego humanoida wziął i to pod uwagę, tworząc prawdziwą maszynę do zabijania. W tej sytuacji, podczas walki z Vladem, także dało to po sobie poznać. Kilka ruchów wystarczyło by opadł z sił, a przeciwnik stał prosto na nogach, zwyczajnie śmiejąc się z marnych ciosów swojego rywala. Co ma wzbudzać wściekłość w rządnym krwi predatorze, jak nie pogarda ze strony innych? Poczucie słabości, bycie gorszym? Uznanie wyższości innego osobnika, tego nie mógł przyjąć do wiadomości. Może być silny jak dąb, ale ten marnie wyglądający chłopaczek i tak znajdzie w sobie moc, aby pokonać i tą przeszkodę. Wszystko za sprawą nieskończonej siły, płynącej gdzieś w obwodach.
Leżał na ziemi jak zużyta marionetka. Z ramienia tryskały co chwilę iskry, widocznie tamtejszy obwód został doszczętnie zniszczony. W klatce pojawiła się ogromna dziura, pokazując całe wnętrze. Wklęsania znajdowały się dosłownie wszędzie. W tym stanie nadawał się wyłącznie na złomowisko. Stworzony był z naprawdę wytrzymałego materiału, dlatego stanowiłby wspaniałą ucztę dla maszyn przetwarzających zepsute rzeczy na surowce. Jedyne co słyszał to stukot bijącego serca. Z czasem i ono się zatrzymało, odcinając świadomość młodzieńca od rzeczywistości. Osiłek cieszył jak się niemowlę, patrząc na swoje dzieło zniszczenia. Rywal się nie podnosił, to oznaczało tylko zwycięstwo. Gdzieś ta iskierka chęci życia i mordu pozostała, walcząc z przeciwnościami, jakimi władała śmierć. Zatrzymanie akcji organów oznaczało wyłączenie głównego procesora, czyli zakończenie systemu życiowego. Dusza, tylko ta pozostała nienaruszona. Nawet android ją posiadał, przecież i one wędrują w zaświaty. Podtrzymywała jeszcze organizm; była silna. Kto jak kto, ale Raito nie ustępował. O prawdziwej sile istoty mówi przecież wyłącznie wnętrze.
Tajemnicza aura pojawiała się nad ciałem chłopaka. Rosła w siłę, niosąc za sobą morderczy klimat wokół. Drzewa uginały się pod jej ciśnieniem, pobliskie kamienie normalnie pękały, a piasek unosił się w powietrzu. Z naturalnych elementów przyrody utworzyła się swoista bariera. Wprawdzie nie stanowiła żadnej ochrony, ale wyglądała dosyć zjawiskowo. Jeszcze bardziej efektowne było stopniowe powstawanie bezwiednego truchła robota. Tak naprawdę podtrzymywała je fioletowa energia, wiążąca całość za pomocą czarnych nici. Ustrojstwo znów zaczęło przypominać żywy organizm. Rany się zalepiały, przewody łączyły. Wyglądał jak nowo narodzony, jakby dopiero co zjadł fasolkę senzu. Oczy nadal pozostawały zamknięte, aczkolwiek widocznie mężczyzna się poruszał, a raczej wisiał w powietrzu. Momentalnie pył się rozproszył, tworząc swego rodzaju kłęb dymu. Gdzieś z niego połyskiwała mroczna aura, przypominająca źródło niszczycielskiej chmury. W końcu kurz opadł. Ku zdumionym oczom widzów, pośrodku stał w nienaruszonym stanie Zero. Wokół niego wiła się z szaleńczą prędkością ciemna otoczka. Wyglądał jak wysłannik piekieł. Spojrzał na własne ręce, zacisnął je, by natychmiastowo poczuć wgniatającą siłę swoich dłoni. Uśmiechnął się szaleńczo, zdając sobie sprawę ze swoich nowych możliwości. Podszedł do pobliskiego drzewa, by zdjąć z niego kapelusz i ponownie nałożyć. Podrapał się za uchem, wbił wzrok w zdziwionego wroga.
- Mało brakowało, ale widzisz... z nikim jeszcze nie przegrałem. Są takie chwile, w których jesteś tak blisko celu, a jednak czegoś Ci brakuje. To jest właśnie ta chwila. Teraz to ta ja się śmieje, a ty stoisz jak ostatnia sierota. Nie wygrywa się siłą. Nie wygrywa się szybkością. Możesz też mieć w cholerę energii. Trzeba mieć coś tu - wskazał palcem na głowę - i tu - tym razem położył rękę na sercu. - Sam jestem zaskoczony, że potrafisz tak wiele. Nigdy nie spotkałem równego przeciwnika, za to coś Ci się należy. Dlatego dam Ci szansę... poddaj się lub bądź zniszczony - zakomunikował, z przedziwnym spokojem w głosie. Widocznie stabilizacja obniżyła poziom adrenaliny i przywróciła umysł do trzeźwości. Nagły wzrost power level zaowocował także niespotykaną zmianą nastawienie. Jednakże bezczynne czekanie siłacza doprowadzało go powoli do szału. Zniecierpliwiony wysunął rękę przed siebie.
- Nie wierzysz? No cóż, chyba muszę Ci to pokazać - rzekł zniesmaczony, po czym seria fioletowych kulek wystrzeliła mu z dłoni. Leciały z zdecydowanie wyższą prędkością niż poprzedniczki, także składały się z większych pokładów energii. Powietrze robiło się gorące wraz z nadlatującymi pociskami. Niczym strzały wbiły się w cielsko ochroniarza, by odrzucić go na kilkanaście metrów. Zderzeniu towarzyszył wybuch, zadając dodatkowe obrażenia. Chłopak kucnął, chcąc zobaczyć leżącego rywala. - Pokaż mi to samo, proszę! Nigdy nie widziałem, by ktoś używał podobnych technik! - zakrzyknął, pobudzając go do walki. Drwiąc z oponentów, doprowadzał ich do wściekłości, co skutkowało agresją i bezmyślnymi atakami.

OCC
Evil Aura
18 x KI Blast - 360 DMG
- 590 KI
Statystyki x2

Znudzona zaczęła oglądać walkę. Przeciwnicy zdecydowanie nie byli na jej poziomie, ze spokojem wpatrywała się w ich ruchy, z beznamiętnym wyrazem w oczach. Ten w cylindrze nawet czasem ją zaskoczył, umiał to i owo, ale co z tego, jak po prostu jego ciało było słabe? Prawdopodobnie musieliby sobie pomagać, żeby stać się dla niej zagrożeniem. Ale przecież nie jest tu dla walki, tylko dla nowej wiedzy, chce się dowiedzieć o planecie tego, czego nie ma w książkach i znaleźć sposób jak pomóc Redowi odzyskać serce. Tak, demon to obiekt numer jeden pod względem jej zainteresowania, to jemu powinna poświęcić najwięcej uwagi i to on mógł stać się kimś, kto będzie dla Ziemi największym obrońcom. Demon myślący kategoriami dobra, a przede wszystkim ukojony umysł chłopca, który kryje się pod powłoką demona, to cel, o który warto się starać. Kaede była przekonana, że nawet przemocą poszuka sposobu na to, aby Red był szczęśliwy. Póki co uszczęśliwiła już sporą gromadkę mieszkańców tego świata. Ludzi w napotkanej wiosce, dając im jedzenie, gromadkę dzieciaków, które z nią mieszkają, a również dała szczęśliwe chwile demonowi. To dużo, lecz nie może na tym poprzestać.

Złotowłosy nie ukrywał swojego zdziwienia nagłym przypływem mocy chłopaka. Może i nie dało się wyczuć mocy robota, ale dało się wyczuć jej potęgę w powietrzu. Mimo to saiyan wyglądał na niewzruszonego. Chyba był zbyt pewny siebie, albo zbyt durny... między innymi dlatego oberwał kulkami i został odesłany na plecach kilka metrów dalej. Wbił się w matę, lecz za chwilę podniósł się wycierając nadgarstkiem stróżkę krwi z ust. Spojrzał na czerwoną ciecz i zawarczał.
- Poddać się? Myślisz, że dumna rasa saiyano podda się?! I to jeszcze w walce z kim... z ROBOTEM?! - wrzasnął tworząc w ręku kulę zielonej energii, którą cisnął z całej siły w Raito...


OOC
Statystyki przeciwnika:
Siła: 120
Szybkość: 120
Wytrzymałość: 180
Energia: 180

HP:2580 - 360 = 2220
KI: 2700 - 1000 = 2000

Atak kulą: 1000 dmg - Absorbuj.

Tak potężne wzmocnienie wynikające z aktywacji Evil Aury, uspokoiło trochę mordercze zapędy androida. Wręcz czuł, że w takim stanie nie może przegrać tego pojedynku, dlatego nie starał motywować siebie obelgami w stronę przeciwnika i napadami furii. W innej sytuacji był ochroniarz. Rozwścieczony podniósł się z ziemi po uderzeniu przeciwnika, a na widok krwi, wpadł w cechujący wszystkich Sayianów szał. Na wieść o dumnym pochodzeniu rywala, Raito poczuł dziwne ukłucie. Nigdy nie dowiedział się, czyje serce bije w jego piersi, aczkolwiek słysząc tę nazwę, jakby znieruchomiał. Z transu wywiodła lecąca w jego stronę, ogromna zielona kula. W pierwszej sekundzie chciał odskoczyć w bok, ale przypomniawszy sobie o niedawnej modernizacji, wystawił lewą rękę przed siebie, prawą zatykając usta w czasie ziewu. - Nie rozśmieszaj mnie. Kim jesteś? - szczerze, to mam to głęboko gdzieś. Zwyczajnie daję Ci szansę na przeżycie... - odrzekł znudzonym głosem, pochłaniając całą energią wroga. Napływ kolejnych sił był jeszcze wspanialszym uczuciem, niż wyrwanie się szponom śmierci, poprzez aktywację Aury. Pocisk się zmniejszał, aż w końcu zniknął całkowicie, zasilając procesory młodzieńca. Chwilę potem zniknął z pola widzenia osiłka, by pojawić się niespodziewanie za nim i posłać go w ziemię, z pomocą silnego łokcia w potylicę. Ustał na leżącym przeciwniku. - Poddaj się lub giń - oznajmił, skierowując prostą dłoń w kierunku głowy siłacza. W każdej chwili może wystrzelić w niego kolejną dawkę blast'ów.

OCC
Atak Potężny - 320 DMG
- 20 KI

Nuda doskwierała jej coraz bardziej, to było naprawdę wkurzające, że ona musi czekać, aż blaszak skończy walczyć z tym drugim. Jasne kochała wszystkich, ale ktoś mógłby poświęcić jej trochę zainteresowania, nieprawdaż? Miłość swoją drogą, ale szacunek do jej rasy też powinien się w czymś objawiać, a im dłużej żyje, tym bardziej zauważa, że reszta traktuje bogów jak kogoś do odwalania czarnej roboty.
-No skończcie wreszcie, ile można prowadzić tak łatwą walkę?!- krzyknęła w stronę pojedynkujących się i dopingowała obu do większych starań. Nie wypadało jej wchodzić do akcji i przerywać, to mogłoby się nie spodobać gospodarzom, którzy mają jej udzielić informacji. Bądź co bądź, trzeba być miłym dla tych, którzy mają coś dla ciebie zrobić, inaczej mogą być nieskłonni do pomocy, a przecież nie może ich zmusić, nie jest kosmicznym barbarzyńcą. Widać było po niej, że jej stanowczość trochę mięknie w starciu z brutalną rzeczywistością.
-Chłopcy proszę, niech w końcu ktoś to wygra…- poprosiła ich z łagodnym spojrzeniem i uśmiechem.

Saiyan widocznie przestawał panować nad sobą. Nie chciał dopuścić do siebie tej informacji, że już przegrał tą walkę. Jego ataki są silne jeśli jest to fala uderzeniowa, walcząc rękoma nie zdziała zbyt wiele. Jego refleks też był zbyt wolny dlatego teraz android stał na Ivanie obrażając tym jego saiyańską dumę.
- Gdybym tylko mógł... gdybym mógł wejść na wyższy poziom kwiczałbyś teraz pod moimi nogami błagając o litość, skurwielu! - wrzasnął na sam koniec podnosząc się momentalnie. Rozmył się w powietrzu znikając i pojawił się na środku areny. Wtedy odezwała się Kaede. Kolos zwrócił rozzłoszczony wzrok na kaioshinkę - Zamknij się panienko, to nie jest zabawa dla takich dziewczynek jak ty. Połamałabyś sobie paznokcie. SPIERDALAJ! - krzyknął znowu i zwrócił się do androida. - Myślisz, że poddam się? MYLISZ SIĘ! Duma saiyan nie pozwala na to. Jak walczyć to do samego końca. - podleciał do androida zadając mu serię ciosów.

OOC
Statystyki przeciwnika:
Siła: 120
Szybkość: 120
Wytrzymałość: 180
Energia: 180

HP:2220 - 360 = 1860
KI: 2000

Atak potężny: 240

Poczucie zagrożenia odeszło w zapomnienie. Wyraźna dominacja nad ślamazarnym przeciwnikiem okazała się powodem do małego odprężenia. Jeszcze niedawno ten osiłek prawie połamałby wszystkie kończyny chłopakowi, teraz leżał wgnieciony w ziemię, nie mogąc praktycznie zrobić nic. Dla jego nieszczęścia, zerwał się na równe nogi, by przywrócić dobre imię. Widocznie miał sentyment do dumnego pochodzenia. Przecież nikt z współplemieńców obecnie nie obserwuje tego pojedynku. Po co tak się męczyć?
- Oh, chyba wszyscy o tym marzymy, co? - zaśmiał się, widząc zdenerwowanego przeciwnika. Ten błyskawicznie zniknął i pojawił się dobre kilka metrów za Rait'em. Wtem niespodziewanie obaj usłyszeli damski głos. W pobliżu siedziała dziewczyna, trochę nietypowa. Łatwo było się domyślić, że nie pochodzi z Ziemi. Do grupki odmieńców dołączyła bogini w pełnej okazałości. - Cześć! Zaraz skończę, poczekaj chwilkę! - odkrzyknął, machając jedną ręką w kierunku kaioshinki. Był w tak dobrym humorze, że zwyczajnie nie mógł być niemiły. Rywal wykorzystał chwilę jego dekoncentracji i podleciał do niego, by zadać kilka ciosów. W ostatnim momencie zorientował się o co chodzi, z uśmiechem na ustach zrobił krok w tył, uderzając mocno w silną łapę ochroniarza. Zaraz po tym zrobił efektowne salto w tył, unikając kolejnego ciosu. Przyszło mu to z wręcz dziecinną łatwością. Takim zagraniem musiał jeszcze bardziej rozzłościć dumnego Saiyan'a. Zgodnie z daną obietnicą, natychmiastowo przystąpił do swojego ataku. Gdy żółto-włosy był w pozycji pół stojącej, wystawił rękę przed siebie i wypuścił kolejną serię fioletowych kul. Te zostawiały po sobie efektowne ślady, tworząc przyjemne dla oka widowisko. Sęk w tym, że technika nie tylko wygląda dobrze, ale też kryje w sobie ogromną moc.

OCC
Unik
Renzoku Energy Dan - 360 DMG
- 410 KI

Gdy tak patrzyła z uśmiechem na walczących, jeden z nich zaczął być strasznie nie miły. Początkowo lekko rozzłościło to dziewczynę, lecz po chwili przypomniała sobie, że nie może wkroczyć do walki, kazano jej czekać. Mogła jednak przyczynić się w inny sposób do wygrania walki przez androida, który był nieco milszy dla niej. Przeciwnik pana przyjemnego, wydawał się bardzo impulsywny, a każda dodatkowa złość, to mniejsza kontrola nad sobą.
-Tak niby walczy rasa sa… Jak im tam było?- zaczęła kpić sobie z upatrzonego celu, jednocześnie szykując się do uników w razie gdyby zaatakował. –Powinieneś się cieszyć, że nie masz złamane nic poza paznokciami, mogłabym to zmienić w każdej chwili, gdybyś to ze mną walczył.- kontynuowała złośliwym tonem. Wierzyła, że w ten sposób android łatwiej zakończy pojedynek i będzie mogła w końcu załatwić swoje sprawy. Uśmiech Kaede przerodził się w bardziej ironiczny, lekko uniosła się  w powietrzu, rozkoszując zdenerwowaniem bezmózga. Jej plan to dalsza prowokacja walczącego i ewentualne uniki jego ataków. Nie było sensu odsłaniać swojej całej siły.