Święte ziemie u podnóża Wieży

Są to bardzo żyzne i bardzo piękne ziemie, bogate w zwierzynę, w czyste źródła i wielowiekowe drzewa tworzące las. Chronione są przez małą populację Indian, którzy mogą pozwolić wejść na Świętą Wieżę, jeśli uznają danego delikwenta, iż godnym jest tego zaszczytu.

Jeśli Kaede kiedykolwiek zastanawiała się nad tym jak wyglądała Ziemia w swoim pierwotnym kształcie, to właśnie mogła naocznie tego doświadczyć. Tak naturalnej natury, nie widziała jeszcze na tej planecie, wszystko niemalże nietknięte przez człowieka, a nieliczne oznaki zamieszkania tego terenu, były tak skromne jak to tylko możliwe. W takiej scenerii, również jej boskość wydawała się bardziej naturalna i na swoim miejscu. Uśmiechała się i emanowała dobrocią i pozytywną energią.
-Dzień dobry, wieża Karina to tutaj?- zapytała mając nadzieję, że ktoś wyjdzie z namiotu i odpowie jej na pytanie. Tym razem z pewnością tubylcy nie będą wiedzieć, że jest boginią, lecz pewnie są dość przyjaźni. –Potrzebuję Karina, żeby przywrócić serce mojemu przyjacielowi.- nie miała nic do ukrycia, więc czemu kryć powód swego przybycia? Prawdopodobnie nie każdy znał to miejsce, a skoro woda tego tam odludka, jest tak wartościowa, to raczej każdy chce ją zdobyć, nawet ci źli, oczywiście każdy, kto wie, że jest coś takiego. Ludzie na Ziemi zdawali się nie wierzyć w magiczne rzeczy, to całkiem zabawne, że dopiero istoty spoza tej planety doceniają jej ukryte pokłady.
Teraz pozostało jej tylko czekanie, aż ktoś utwierdzi ją, że to tu.

Nie trzeba było zbyt długo czekać na to by z tipi ktoś wyszedł. Był do duży czerwonoskóry mężczyzna przybrany w pióra, indianin. Wysłuchał słów Kaede po czym po chwili ciszy i przyglądaniu się dziewczynie odpowiedział:
- Nie wyglądasz na złą osobę. Dobrze. - podszedł do wieży i poklepał ją - Jedyna droga do Karina prowadzi tędy. Musisz wspiąć się na nią o własnych siłach, nie latając - inaczej spadniesz. Droga jest bardzo długa, więc jeśli przyjaciel potrzebuje na prawdę tego serca zacznij już teraz.

OOC
Piszesz dwa długie posty jeden po drugim w tym temacie w odstępstwie 24 godzin. Wspinaczka na Wieżę wymaga. Goku wspinał się kilka dni.

„Nie mogę latać?!” spojrzała na czerwonoskórego wzrokiem pełnym obaw. Oczywiście była silna, ale nienawidziła wysiłku fizycznego, było to coś, zupełnie sprzecznego z jej boskim powołaniem. Przecież nie po to jest się bogiem, żeby zasuwać ciężko pod górę.
-No dobra, dzięki za informacje.- powiedziała do tubylca, i dała mu jabłko, gdyż nie miała już swoich ciastek. „Swoją drogą trzeba było upiec ciastka przed wylotem z sanktuarium.” Skarciła się w myślach, rozmasowując mięśnie i zaczynając wspinaczkę na słupie. Już od początku była zniechęcona, kto wymyśla takie zabezpieczeni anty lotnicze? Ale mus to mus. „Myśl o Redzie, robisz to z miłości mała.” Zmobilizowała się w myślach i z nowym zapałem ruszyła w górę.
Dwie godziny później jej optymizm wciąż pchał ją do przodu. Była szczęśliwa, że robi coś z czystego serca i miłości, tak jak przystało na bogów. Wdrapywała się coraz wyżej, aż w końcu ledwo mogła dostrzec namiot czerwonoskórego, który znajdował się chyba parę kilometrów niżej. Jej serce było największym źródłem ciepła i miłości do innych, właśnie przez nie była zmotywowana, aby piąć się i pomóc komuś, kto potrzebował jej poświęcenia. Myśl, że ofiarowane siły nie idą na marne, była tym, czego potrzebowała, aby pokonać zniechęcenie i bunt przeciwko temu, kto wymyślił tak niedostępną wieżę. W głowie przejawiały jej się wizje wszystkich osób, które na Ziemi zdążyła pokochać. Uśmiechnęła się od ucha do ucha widząc sporą liczbę tych istot. Kochała piekarza na rogu, jego dzieci, swoje dzieci, panią, która odpowiadała za świetlicę w szkole i tą u której kupują sobie ubrania, jednego demona, kierownika dojo i wiele innych istot. Wszyscy żyli ze sobą w idealnej zgodzie i harmonii. Pierwszy raz miała dom i znalazła go właśnie tutaj, na planecie, której jest stróżem pokoju i bezpieczeństwa. Kto by pomyślał, że bogini będzie musiała zejść z nieba, żeby nauczyć się pełnej miłości. Od tego czasu nie ważne, na jaką planetę się dostanie, zawsze będzie orędowniczką miłości wśród wszelkich istot. Prawdopodobnie dlatego, tak oburzyła ją bezsensowna przemoc androida i jego zamiłowanie do rozlewania krwi. Fakt, było to zupełnie poza jej obszarem psychicznym.
„Ten android…” wróciła myślami do walki, którą mogła obserwować i zaczęła zastanawiać się, czy przypadkiem nie jest on dla niej zagrożeniem. Był dość słaby gdy walczył z małpiastym, lecz teraz może być trochę silniejszy… „Chyba dałabym mu radę…” pomyślała, wzdrygając się lekko z obawy przed najgorszym.
Otrząsnęła się z pozostałych myśli i podjęła ze zdwojoną siłą swoją wspinaczkę. Jej ruchy stały się jeszcze szybsze, cała koncentracja skupiła się na powtarzalności ruchów, aż wypracowała metodę wspinaczki, która usprawniała jej podróż w górę. Cały pomysł opierał się na przeniesieniu ciężaru na lewą dłoń, którą unosi całe ciało i podrzuca w górę, a następnie powtórzenie tego manewru prawą dłonią. Nogi służyły tylko do asekuracji.
Z czasem mięśnie jej ciała zaczęły coraz bardziej boleć, a mundur, który nie należał do najlżejszych ciążył jej jak nigdy dotąd. Mimo to robiła swoje, wciąż uśmiechając się i myśląc o innych, a w tej chwili głównie o Redzie. Uratowany demon, który napełniłby serce dobrem, mógł okazać się następnie dla Ziemi wybawieniem przed całym złem. Kaede musi myśleć o przyszłości tego globu, przecież wkrótce ją przeniosą gdzie indziej i będzie musiała zadbać o inną planetę. Nie może opuścić Ziemi z myślą, że nie przyczyniła się do zwiększenia jej bezpieczeństwa. Poza tym, Red zasługuje na miłość i pozytywne uczucia. Jego przemiana, z pewnością zbliży go do innych i wyrwie z samotności.
-To dla ciebie Red!- krzyknęła i gnała dalej w kierunku mieszkania Karina.

-Hej ho! Hej Ho! W górę by się szło!...- wspinającej się niebiance towarzyszyła radosna przyśpiewka i szampański humor. W końcu niesie pomoc uciśnionym, czy może być większa radość?
-Hej Ho! Hej Ho!...- rozlegało się wokół brzmienie słodkiego głosu bogini. Wiedziała że już bliżej, niż dalej, więc zmotywowana pokonała kolejne kilometry Karinowej wieży. Co mogło przytrafić się jej negatywnego? Słonko świeci i przyjemnie grzeje jej skórę, miły wiaterek daje ukojenie przed skwarem, na dobrą metę, to mogłaby się wspinać jeszcze dwa dni w takich warunkach. Jest cudownie.
Błoga sielanka mogła jeszcze trwać długo, dlatego trzeba było sobie znaleźć jakieś fascynujące zajęcie, aby nuda nie zaczęła doskwierać. Nagle zwróciła uwagę na charakterystyczne płaskorzeźby słupa, po którym przyszło jej się wspinać. „O wyrzeźbiony ptak, ciekawe czemu… Może dlatego, że jestem w powietrzu?” zaczęła zastanawiać się, lecz nie przystanęła, aby kontemplować rzeźbę, po chwili przeszła do kolejnej i ku zdziwieniu, dostrzegła, że tym razem jest to ryba. „Cóż… Cała teoria poszła się chrzanić…” Kolejne rzeźby coraz bardziej ją dziwiły i powodowały, że traciła wiarę w to, że artysta chciał coś przekazać zdobieniami. Płaskorzeźby ukazywały kolejno kwiatek, hipopotama, dinozaura i słonia. Następne przestały ją już interesować.
Po jakimś czasie wspinaczki wymyśliła sobie kolejną zabawę. Polegała na patrzeniu w chmury i porównywaniu ich kształtów do jakiś rzeczy, bądź osób. Przecież i tak patrzyła w górę cały ten czas. „O ta wygląda jak Red…” pomyślała, ponawiając milionowy ruch wspinaczki. „Racuch…” pomyślała, patrząc na bezkształtną chmurkę, nie podobną do niczego, poza obłokiem. „Racuch…” dodała po chwili w myślach, zwracając uwagę na inną chmurkę i tak chyba jeszcze z pięć razy, zanim stwierdziła, że nudna ta zabawa.
Aż dziw, że ani przez moment nie opuszczały jej pozytywne emocje i satysfakcja z wędrówki. Była przeszczęśliwa, że robi to, co robi, podczas gdy inni dawno już daliby se siana, albo zaczęli kląć pod nosem, a ona nie.
Wtem znienacka zaatakował ją pterodaktyl. „Akurat teraz, gdy widzę już szczyt wierzy…” Zwierzak nadfrunął do niej i ewidentnie wziął ją za przekąskę. Jego impet, spowodował chwilową utratę równowagi, lecz szybko złapała ponownie słup, spadając jedynie parę centymetrów. Wyciągnęła dłoń i wystrzeliła ki blasta w kierunku dinozaura. Niebieska kulka jedynie rozwścieczyła go i ponownie chciał zaatakować, lecz Kaede była szybsza i drugi pocisk skutecznie go zniechęcił.
-Tak, spadaj ptaku…- powiedziała bardziej do siebie, niż do niego, po czym doszło do niej, że jest idiotką, bo to żaden ptak, tylko latający gad.
Po stoczonej walce, mogła spokojnie wrócić do radosnej wspinaczki. Piosnka znów wróciła na jej usta, zalewając okolicę pozytywnym brzmieniem, prosto z niebiańskiego serduszka. „Wejdę do Karina, dostanę wodę, przywrócę Redowi serce i zanim wrócą dzieciaki ze szkolnej wycieczki, będę miała sporo czasu na relaks i pieczenie ciastek.”
Była już zupełnie pomiędzy chmurami. Wokół tylko nieliczne ptaki i chmury, na tle czystego nieba. Uroczy widoczek zachwycił młodą shinkę, która kontynuowała swoja wędrówkę. Wkrótce dotarła do wejścia na wierzę i uchwyciła się drabinki, po której podciągnęła do komnaty Karina. „Oby tylko był w domu…” pomyślała, wchodząc do środka.

I goście byli, ale raczej niezbyt groźni. Masywny czerwonoskóry mężczyzna i mały chłopiec z długim warkoczem z tyłu głowy. Właśnie przez tego chłopca całe towarzystwo nie było groźne. Od razu było wiadomo kogo kolos będzie bronił.
- Odejdź potworze! - krzyknął Bora tuląc do siebie synka - Czego tutaj szukasz? Idź! Nie naruszaj spokoju Świętej Ziemi!

Indianin był przekonany, że Raito nie będzie w stanie dostać się na sam szczyt wieży dlatego bez wahania odpowiedział na pytanie androida:
- Udała się w górę - wskazał ręką na wieżę. Oczywiście nie powiedział o tym jak wysoka jest wieża oraz, że nie można dostać się na jej szczyt lecąc. Jeśli tylko spróbuje użyć bukujutsu spadnie. Może wtedy się podda.


OOC
Taka sama zasada - 2 posty w odstępstwie 24h

Natychmiastowo odpowiedź przywódców Indian mogła wydawać się dosyć dziwna, tym bardziej, że należał przecież do elity strażników, pilnujących okoliczne tereny. Z drugiej strony, ojcowska miłość do syna górowała nad innymi pobudkami, nawet tymi najszlachetniejszymi. Android łatwo to zrozumiał - może sprawić tyle bólu dla tych słabych istot, jeśli zamiast rosłego mężczyzny, zabije jego potomka. Dusza hulała z radości, kiedy ten niespodziewanie wyciągnął ręce przed siebie, z których posypały się grad fioletowych pocisków. Zero szans na unik, dodatkowo zrobił to tak błyskawicznie, że nawet wyszkoleni w atakach energetycznych wojownicy mieliby problem z sparowaniem tak silnej serii. Nie miał jednak czas na zakosztowanie cierpienia plemienia, za wszelką cenę chciał dorwać tamtą dziewczyną, kipiącej wręcz dobrocią. Toteż po skończeniu fali, podleciał kawałek pod wieżę. Spojrzał pytająco w górę, ta ciągnęła się wysoko ponad chmury. Wejście na sam szczyt musi zająć mu kupę czasu, no cóż, od czego ma się latanie. Zaśmiał się pod nosem, wzbił w powietrze i swobodnie pokonywał kolejne odcinki. Wnet tajemnicza siła zepchnęła go z hukiem w dół. Chłopak zdążył jeszcze chwycić się krawędzi, ale to nie pomogło na dłużej, nie potrafił oprzeć się rosnącej grawitacji, dlatego odpuścił, stwierdzając ostatecznie porażkę.
- Co do kurwy ma być? Jaja sobie ze mnie robicie, co? Ja Ci pokażę ty dzika małpo z dżungli, że nie zadziera się z taką potęgą jak ja - wrzasnął w stronę obozu, odwracając się na pięcie w tamtym kierunku. Ze złości niszczył wszystko, co stanęło mu na drodze - drzewa, ptaki, dosłownie ogrom bezużytecznych rzeczy. W pewnym momencie się zatrzymał, jego wzrok znów spoczął na wieży. Nie raz obserwował zjawisko blokowania KI. Może podobną barierą zastosowano i na tym budynku. No cóż, nie może tracić czasu na głupie porachunki, czas wziąć się do roboty. Pracując z dwa razy większym entuzjazmem począł wdrapywać się wzwyż. Posiadał zamontowane mikroskopijne otwory na dłoniach, które poza wysysaniem energii przeciwnika, ułatwiały wspinaczkę. Wreszcie doszedł na tę wysokość, na której zaczął spadać - jak przypuszczał, nic nie ciągnęło go w dół. Pokonał jeszcze kilka metrów, dalej nic. Wpadł nagle w "radosną furię". Zarechotał złowieszczo, przez co stracił kontrolę nad ciałem i prawie spadł. W ostatniej chwili docisnął nogi do ścianki, wygiął się w naprawdę efektowny sposób, aż blaszki zaskrzypiał, po czym potężnym wyrzutem powrócił do normalnej postawy. Jeszcze wcześniej chwycił instynktownie cylinder, który zsunął mu się z głowy, gdy wykonywał ten swoisty pół przewrót. Dalsze wgapianie się w białą ścianę zaczęło robić się nudne. Chociaż przez cały czas zajmował się ruchem kończyn, to musiał zapewnić sobie jakąś rozrywkę. Niszczyć nie ma co, więc postanowił poobserwować przy okazji okolicę. Rozglądnął się w prawo, później lewo. Niebo wyglądały prześlicznie, prawie bezchmurnie. Nieliczne obłoki formowały się w przeróżne obiekty, takie jak prom kosmiczny czy koń. Ciekawszym jednak widokiem były lasy i jeziora położone grubo kilometr w dół. W cholerę, naprawdę wyglądało to efektownie. Nawet nieczuły na nic, pogrążony w mroku Raito zdołał przynajmniej przez sekundę zachwycić się pięknem przyrody - gdzieś w głębi znów obudziła się iskra wrażliwego serca. Zasmucił się, pierwszy raz od kilkunastu dni nie był w dobrym humorze. Dwie przeciwne strony znów podjęły walkę, chociaż ten mały płomyk dobra nie miał szans z pożarem ciemności Ma-Jin. Nawet spojówki powróciły do swojej pierwotnej barwy. Jednakże ten dziwny stan przerwała myśl o zabójstwie. Poczucie rozkoszy, tak wielkiej, a płynącej jedynie z samej satysfakcji zadawania komuś bólu. Natychmiastowo zarys liter M się pogłębił, a oczy przybrały ciemny kolor.
- To wszystko kiedyś i tak zostanie zniszczone. Jeśli nie przeze mnie, to ktoś przyleci by całkowicie rozpierdolić tę chorą planetę. Tylko, ja muszę być pierwszy. Muszę do cholery! - krzyknął do siebie, przyspieszając tempo wspinaczki. Teraz widocznie mocno pracował rękoma i nogami, odpychając się z niebywałym impetem. Wymyślił sobie nowy pretekst do zabijania, tym razem bardziej sensowny i słuszny. Ludzka rasa stanowiła zagrożenie dla samej siebie. Pełno w niej niegodziwców, gwałcicieli i bandytów. Wyniszczenie takich ludzi stanowi rodzaj dobra, aczkolwiek w żadnym wypadku nie można nazwać tak marzenia młodzieńca, który poza szujami, postanowił zniszczyć wszystkich, co do jednego!

OCC
Renzoku Energy Dan ( 10% )
- 375 KI

Z tematu --> https://dbng.forumpl.net/t139p20-wojenne-plenery#15877

Otworzył oko, zerwał się do siadu i rozejrzał wokoło. Co on tu robi? Spróbował przypomnieć sobie co robił wcześniej. Chwilę zajęło mu przypomnienie sobie walki jaką odbył z Borg’iem. Ale jak ona się skończyła? Pamiętał, że wydarzyło się coś bardzo dziwnego - ten dziwny głos w jego głowie, tatuaż, wzrost mocy. Potem rzucił się na przeciwnika z mieczem i co dalej? Ostatnie co pamiętał to... Potarł dłonią szyję. Borg musiał naprawdę mocno zdzielić go w kark, skoro stracił przytomność. A potem przeniósł go tutaj, na Ziemię. Od  razu wyczuł gdzie się znajduje, chociaż tego rejonu nie miał okazji jeszcze zwiedzić. Tylko dlaczego przytargał go tutaj? Przecież Kaede przeniosła go do siebie z Vegety, więc i tak powinni go odstawić. Haz wstał i przeciągnął się. Najwyraźniej został też uzdrowiony, bo na jego ciele nie było ani jednego siniaka czy zadrapania, a przecież parę razy solidnie oberwał. Więc to tyle jeśli chodzi o przygotowanie go do walki z Zellem. Zdecydowanie nie była to strata czasu, prócz nauki typowo strategicznych rzeczy, udało mu się również podnieść poziom mocy. Stary wyga wiedział co robi, musi mu za to podziękować przy pierwszej sposobności. A teraz... No właśnie, co by tu porobić. Nie bardzo wiedział ile czasu minęło, odkąd opuścił Czerwoną Planetę, lecz dzięki Ki Feeling wiedział, iż do niczego jeszcze nie doszło. Król nadal żył, a Kuro i cała reszta nadal znajdowała się w wiosce. Cóż, chyba nie pozostaje mu nic innego jak teleportować się i dołączyć do nich, ale skoro już tu był to może warto by odwiedzić Vulfile?
- I wcale nie dlatego, bo to może być ostatnia okazja by zobaczyła mnie żywego - wyjaśnił tej części swojego “ja” która miała takie wątpliwości - po prostu dawno jej nie widziałem i... no ten, stęskniłem się...

A tak swoją drogą, co to za miejsce? Ładnie tu i w ogóle, ale co to za ogromna wieża sięgająca aż do chmur? Korciło go, by wznieść się w powietrze i to sprawdzić. Raczej nie została wzniesiona bez powodu, może na jej szczycie znajduje się coś bardzo rzadkiego?
- Raczej nie będzie to coś, co sprawi że stanę się silnejszy, ale wrócę tu później i zobaczę - postanowił, kiwając głową.
Wzniósł się w górę i zaczął szukać energii Half’ki. Przy okazji wyczuł, że ktoś zbliża się w jego kierunku. Nie dane mu było jednak dowiedzieć się kto, obrał kurs na zachód i ruszył do znanego mu już South City.

Do tematu --> https://dbng.forumpl.net/t126-south-city

Po sekundzie otoczenie całkiem się przekształciło, jakby ktoś zmienił scenerię. W twarz Vulfili uderzył przyjemny zefir, niosący zapach lasu. Zaskoczona obejrzała się wokoło. „To chciał mi pokazać Hazard?” zdziwiła się, spostrzegając drzewa w pełnym rozkwicie, zielone polany i bezchmurne, błękitne niebo.

- Jesteśmy w lesie. Sami… Ty półnagi. - zauważyła, wciąż trzymając Hazarda za nagie, umięśnione ramię. – Co ty… planujesz? - Mrugnęła zalotnie do chłopaka. Czasem zdarzało jej się już tak ponęcić mężczyznę, bez względu na wiek. Raz odważyła się powiedzieć coś w tym stylu do Koszarowego, ale… to mogło się bardzo źle skończyć, więc już nigdy więcej nie odważyła się coś mu zasugerować. Roześmiała się głośno. – Ale tak serio to co stało się z twoją koszulą? Z całym szacunkiem, ale wyglądasz jakbyś rozerwał ją mięśniami. –Vulfili przeszyła błyskawiczna myśl, jak mógł wyglądać dzisiejszy dzień u Hazarda:

Poranek Hazarda:

Vulfila zaczęła przechadzać się wokoło, przyglądając się otoczeniu i jednocześnie dalej dopytywała Hazarda:

- To powiedz, co dzieje się na Vegecie? Ja o niczym nie wiem. I gdzie byłeś tyle czasu? I do jakiego ataku mamy niby ruszać? Przez chwilę mnie nie było i tak wiele zdążyło się pozmieniać. – wetchnęła niezadowolona.

"Nie wiem kto to jest" - super. Więcej takich wypadów z nieznajomymi i naprawdę coś jej się stanie. Musi ją mieć na oku, ta dziewczyna jest zbyt beztroska. Koszarowy mógł ją zahartować, ale w końcu trafi na kogoś, z kim sobie nie poradzi i kto ją skrzywdzi.

Vulfila nie zamierzała odwiedzać Ojca, tłumacząc się niechęcią do jego partnerki, tak więc udali się prosto do miejsca, w którym Hazard niedawno był i które bardzo go zaintrygowało.
Uwaga towarzyszki spowodowała, że zrobiło mu się trochę gorąco i musiał odwrócić się w drugą stronę by ukryć czerwone plamy na policzkach. I wcale nie chodziło o to, że się zawstydził, po prostu... to sobie wyobraził.
 - Za kogo Ty mnie masz - mruknął - A co do koszulki, to pewnie mi nie uwierzysz, ale dopiero co stoczyłem pojedynek z niezwykle silnym asystentem Kaioshinki w zaświatach. Ciesz się, że widzisz mnie w jednym kawałku. 
Rozejrzał się wokoło. Wylądował nieco dalej niż ostatnio, ale nadal w ich polu widzenia znajdowała się ogromna wieża, której koniec znikał w chmurach. W okolicy nie było nikogo, jeśli nie licząc paru jeleni. Ten którego "wykorzystał" do teleportacji uciekł spłoszony ich nagłym pojawieniem się. 
 - Na Vegecie dużo się dzieje. Szykuje się bunt, wielu mieszkańców ma dosyć obecnie panującego Króla. W każdej chwili mogą rozpocząć się walki. Musimy się dobrze przygotować. Widzisz tą wieżę tam? - trudno było jej nie zobaczyć - to ona mnie zaciekawiła. Chciałbym wiedzieć co znajduje się na jej szczycie.
Miał dziwne przeczucie, że będzie to coś, co bardzo go zainteresuje, może nawet pomoże. Najchętniej od razu poleciał by do góry i sprawdził, jednak coś go zaintrygowało. Na przestrzeni kilku kilometrów roiło się do ludzi, silniejszych niż zwykli Ziemianie. Zupełnie jakby byli tu, by pilnować tego miejsca. Rozsądniej będzie spotkać się z nimi. Może przy okazji dowie się czegoś o tej wieży. 
 - Ktoś się zbliża. Spokojnie, chcę się dowiedzieć co to za miejsce - ostrzegł Vulfilę, ale jakoś nie wyobrażał sobie, by mogła nagle rzucić się na nieznajomego. Chociaż... z nią to nigdy nic nie wiadomo.

OCC:
Nie wczytuje mi się zawartość spoilera Podeślij mi na gg. Dragot - zapraszam

Hazard się w tym wypadku nie mylił. Rzeczywiście ktoś się do nich zbliżał, lecz nie był w stanie dokładnie określić KI tej istoty. Jakby miał do czynienia z kimś jedynym w swoim rodzaju.Postać ta zwykle nie opuszczała pałacu nad chmurami, lecz tym razem postanowiła upewnić się że podnóże góry wygląda równie dobrze. Obydwaj poczuli pewną obawę gdy go zobaczyli, i trudno im się dziwić.  W końcu stanął pewnie przed nimi z założonymi rękoma. spojrzał się to na Hazarda, to na Vulfile, reagując uśmiechem na to że ich KI nie miało w sobie wiele zła. W końcu przemówił swoim hipnotyzującym głosem.
Hi.
-Wiiitam was młodzi Saiyaaanie. Jestem Mr. Popo. W czym mógłbym wam pomóc?  
Czarny, orkągły sługa Wszechmogącego przejawił w tej sytuacji niebywały spokój i optymizm, a to dlatego że miał okazję przekonać się że Saiyanin o dobrym sercu, to najlepsze co może trafić do pałacu. Był świadom sytuacji na Vegecie, a pomoc od niego jest niezwykle wartościowa.  Lecz najpierw musiał mieć pewność co do intencji gości, którzy teraz wyglądają jakby zobaczyli ducha.

- Mnie mówisz, że mogę nabawić się kłopotów, a sam wpakowałeś się w walkę z jakimś Kajem Szynkiem w „Zaświatach”. – mówiąc ostatnie słowo zrobiła palcami lekceważąco gest cytatu – Cokolwiek to ma niby znaczyć. – Wybacz, Hazard, ale ja już nie mam szesnastu lat i nie uwierzę w każdy wkręt. Przyznaj się, że biegałeś gdzieś po krzakach, podglądając kąpiące się dziewczyny i przypadkiem podarłeś sobie ubranie, a nie wymyślasz jakieś dziwactwa. Cieszę się, że widzę Cię w jednym kawałku, bo mogły Ci za to zrobić gorszą krzywdę niż mnie przypadkowo poznany członek Elity Vegety. – zażartowała, choć wprawdzie naprawdę cieszyła się, że tym razem nie spotkała się z Hazardem znów po dwóch latach.
Wojna na Vegecie bardzo ciekawiła Vulfilę. Oczywiście chciała brać w niej udział i zasłynąć, walcząc po słusznej stronie barykady. I już miała szydzić dalej, gdyby nie to, że owa wieża, sięgająca po same chmury, też wydała jej się warta uwagi. Po chwili również z nieba nadleciało. TO COŚ. „Grube, czarne jak … noc, a jego imię kojarzyło się z kupą. Panna Rogozin natychmiast odskoczyła jak dzika kotka. Skryła się za plecami Hazarda i złapała go za rękę. Cokolwiek to było, lepiej, żeby zżarło jego pierwszego.

- Nie wpakowałem, sam poprosiłem go o sparing, bo wydawał się silny - odrzekł  - i tak, byłem w Zaświatach, zabrała mnie tam... a zresztą co ja Ci będę tłumaczył, zabiorę Cię tam kiedyś i sama zobaczysz, niedowiarku.
Ktoś wyraźnie zbliżał się w ich kierunku. Ktoś o bardzo dziwnej aurze, ni to Człowiek, ni demon. Nie emanował jakąś ogromną ilością Ki, ale i tak był dużo silniejszy niż przeciętny mieszkaniec tej planety. Zresztą mógł być to tylko wierzchołek góry lodowej jeśli potrafił maskować Ki. W końcu pojawił się w zasięgu ich wzroku. Jego wygląd także był nietypowy, na uwagę zasługiwały przede wszystkim oczy przybysza. Gdy już się w nie spojrzało, ciężko było odwrócić wzrok. Vulfila natychmiast schowała się za nim przestraszona. 
 - Dobrze, że chociaż teraz zachowuje ostrożność...
Ścisnął rękę za którą go złapała, chcąc dodać jej otuchy i uspokoić. Dopóki jest z nim, nie pozwoli by coś jej się stało. Nieznajomy nie miał jednak złych zamiarów. Hazard już dawno nauczył się by nie oceniać ludzi... i innych istot po wyglądzie. Skoro on uprzejmie zaczął rozmowę i się przedstawił, złotowłosy postanowił zachować się tak samo. Przywołał na twarz lekki uśmiech.
 - Witaj Mr Popo. Ja nazywam się Hazard, a to jest Vulfila i jak słusznie zauważyłeś, jesteśmy Saiyan'ami, lecz nie mamy złych zamiarów. Spacerowaliśmy sobie po okolicy i bardzo zaintrygowała nas wieża znajdująca się za tobą. Właśnie zastanawialiśmy się co może znajdować się na jej szczycie? Może Ty mógłbyś coś nam o niej powiedzieć?

Mr.Kupa eee znaczy Mr Popo w dość przerażający sposób poszerzał swoje wielkie czerwone usta gdy widział reakcje Vulfi.
Wcale nie uważał się za straszną osobę, chodzą nawet słuchy że swego czasu był na okładkach magazynów... ale nie powiedział jakich.
Nasłuchiwał on z uwagą słów Hazarda, i po kilku spojrzeniach które sprawiłyby że małe dziewczynki uciekałyby w popłochu i piszczały,
a mali chłopcy ... robili to samo, odpowiedział im:
-A więc chcecie dowiedzieć się co jest na szczycie tej wieży? Mogę wam powiedzieć jedynie tyle że na jej szczycie czego bardzo cenny skarb.
A jeśli naprawde się wykażecie, to spotkacie tam najbardziej i najmniej wpływową istotę na Ziemi zarazem. Osobę której służę. Żeby jednak otrzymać ten skarb, należy wspiąć się na wieżę.
Bez żadnych wspomagaczy, latania, ani innych użytków energii. Droga stoi przed wami otworem, życzę wam powodzenia jeśli chcecie spróbować.
  Po czym zrobił kilka powolnych kroków w bok, podczas których ziemia trzęsła się wokół niego. Następnie wskazał palcem na miejsce od którego powinni zacząć wspinaczkę, po czym kontynuował obchód po swoich terenach, nucąc swym niskim głosem melodię rodem z horroru.
Saiyanom chyba nie pozostało nic innego, jak spróbować. Po coś w końcu przebyli taką drogę. Przynajmniej miło spędzą razem czas... chyba...

OOC:
O ile decydujecie się wchodzić na szczyt wieży, to zt x 2 do Wieży karina
wysokość wieży to 80 punktów.
W następnym poście każdy rzuca kością,
i wartość która wypadnie dodaje do licznika. To oznacza że jak Hazowi wypadnie 20, w następnym poście 20, i tak aż do 80 to napisze 4 posty.
Jak Vulfi za pierwszym razem wypadnie 90, to pisze jednego. I wypadałoby aby było wyjaśnione dlaczego jednemu nie pykło a drugiemu tak.
Skontaktujcie się ze mną w razie wątpliwości. Powodzenia.

Vulfila wyczuła subtelne ściśnięcie dłoni Hazarda. To uczucie… silne przeczucie, że ktoś nad tobą czuwa, było tak onieśmielające. Chwyciła go drugą dłonią w pasie, a ogon owinęła sobie wokół pasa. Strach szybko dzięki temu przeminął, a zastępować go zaczęło zdziwienie, niedowierzanie, aż w końcu obrzydzenie względem przybysza. Panna Rogozin wspięła się na palce, żeby dosięgnąć do ucha Hazarda. Dotykając go nosem w małżowinę, szepnęła niedosłyszalnie dla czarnoskórego:

- On wygląda jak psychol. A to, co mówi, brzmi jak jeden wielki wkręt. Czy to rozsądne wykonywać dla niego jakieś absurdalne zadanie? A jeśli na końcu tej wieży on nas… no wiesz?? Tata mnie zawsze ostrzegał przed zboczeńcami. - po tych słowach odsunęła się od niego i patrzyła na jego decyzję wyczekująco.

OCC: Ja narazie chce, zeby Haz podjal decyzje.

A więc przeczucie go nie myliło, na szczycie tej wieży znajduje się coś cennego, a mogą też spotkać tam kogoś naprawdę wyjątkowego. Mr Popo był bardzo tajemniczy, czym wzbudził jeszcze większą ciekawość Hazard'a i... przerażenie Vulfili. Dziewczyna nadal chowała się za nim, a pewnym momencie złotowłosy wzdrygnął się nieznacznie, gdy wyczuł jest bliskość, szepcząc mu do ucha. Ciało pokryła mu gęsia skórka, nie mająca jednak nic wspólnego z żadnymi negatywnymi uczuciami. Half'ka była tak blisko, a jej szept był niczym miód dla jego uszu...
 - Spokojnie - mruknął gdy już doszedł nieco do siebie - wiem że sprawia dość... osobliwe wrażenie, ale wydaje mi się, że mówi prawdę. Zdaje sobie sprawę kim jesteśmy i jaką mocą dysponujemy, więc raczej nie rzuci się na nas - uspokajał towarzyszkę, obserwując Mr Popo przechadzającego się po zielonych terenach - a nawet gdyby coś takiego chodziło mu po głowie - odwrócił się i spojrzał Vulfili prosto w oczy, uśmiechając się lekko - nie pozwolę Cię skrzywdzić. 
Ścisnął lekko jej dłoń, po czym pociągnął dziewczynę do miejsca wskazanego przez murzynka. A więc mieli wspiąć się na samą górę polegając wyłącznie na sile własnych mięśni - dla niego bomba, lepszego treningu nie mógł sobie wyobrazić. Zbadał strukturę wieży, sprawdzając jej powierzchnię i twardość. Wydawała się dość "chwytliwa".
 - Ja zacznę dobrze? Spróbuję znaleźć jakiś optymalny sposób na wspinaczkę. Trzymaj się blisko mnie i mów jeśli coś się będzie działo.

OCC:
Trening start.

The member 'Hazard' has done the following action : Rzut Kośćmi

'Procent' : 37

Słowa Hazarda podziałały uspokajająco na Vulfilę. Wprawdzie dalej nie ufała temu potworowi w czarnej skórze, ale przynajmniej widziała, że ma po swojej stronie wsparcie starszego i silniejszego kolegi. Wywijając groźnie ogon, obserwowała każdy krok grubasa. Potem wzniosła się w powietrze i podleciała bliżej wieży. Spojrzała w górę. Sięgała ona tak wysoko, że to co znajdowało się na końcu było w zasadzie niedostrzegalne.

„Mam się wspiąć na górę nie używając KI? Co to ma być niby za zadanie.” – kpiła w myślach, zacierając ręce – „Po treningu z Koszarowym, będzie to ledwie rozgrzewka”


Trening start

The member 'Vulfila' has done the following action : Rzut Kośćmi

'Procent' : 37

A więc zaczęli wspinać się na samą górę wieży, nie wiedząc co ich tam czeka. Przez pierwsze kilkaset metrów Hazard co chwila zmieniał pozycję, szukając najbardziej optymalnej. Z zewnątrz mogło to wyglądać nieco komicznie, jakby wykonywał jakiś skomplikowany zestaw ćwiczeń w ekstremalnych warunkach. Ostatecznie wybrał pozycję... wyjściową - mocno opleść wieżę rękoma i nogami i posuwać się do góry. Musiał jedynie uważać by nie włożyć w to za dużo siły i nie doprowadzić do zawalenia się baszty. To zadanie go nie męczyło, lecz pojawiał się inny problem - głód. Po raz ostatni pożywiał się w kuchni Kaede na jej planetce, a było to całe wieki temu. Żołądek coraz częściej domagał się jedzenia, a Hazard marzył o tym, aby na górze znajdowała się stołówka pełna jedzenia.

Znajdowali się już dość wysoko, ponad chmurami. Widoki w takim miejscu były fantastyczne, krajobraz sięgał kilkuset kilometrów wokoło nich. Ale szczytu wieży nadal nie dało się zobaczyć. Niewiadomo było, czy znajdowali się już na końcu swojej wędrówki, w połowie, czy może dopiero na samym początku...
- Aaale widoki! - zawołał, zatrzymując się na moment, by sprawdzić co słychać u Vulfili - Jak sobie radzisz? Zwolnić? Przyśpieszyć?
Gdyby był sam, najpewniej wlożyłby w to zadanie wszystkie siły nie oglądając się za siebie. Teraz jednak, musiał dostosować swoje tempo do możliwości towarzyszki, a także być blisko by wspierać ją i motywować. Brzuch zaburczał mu po raz kolejny. Oby zdołali pojawić się u góry nim padnie tu z głodu...