Siedziba Szkoły Światła

Pracowali dalej w milczeniu, jednak temat co jakiś czas sam powracał jak bumerang.

- Skoro nie reagujesz to utwierdzasz go tylko w przekonaniu, że może Cię tak dalej traktować. Spoko, nie będę się wtrącał.

Kuro nie mógł zrozumieć takiej uległości Razera. Można akceptować wiele obelg ale nie te dotyczące kim się jest. Po części w nim samym burzyła się Saiyańska krew, a po części nie zgadzał się z takim traktowaniem. Rozumiał, że jako nauczycielowi, wielkiemu wojownikowi Misticowi należał się szacunek ale jako istocie z krwi i kości Hikaru już nie. Ojciec zawsze uczył go aby walczył, o to w co wierzy i Kuro walczył. Tym bardziej ktoś taki, za jakiego podawał się srebrnowłosy. Chłopak widział w przekazanych mu po raz pierwszy wizjach, jak tenże ratował tysiące mieszkańców różnych planet, a mimo to patrzył na wszystkich z góry. Młodemu po prostu to się ze sobą nie zgadzało.
Postanowił dalej ni poruszać tej dyskusji, odleciał nim rozkręci się jeszcze bardziej. Zbierał dalej glinę i znosił na wyznaczone miejsce. Łatając po okolicy wyczuł miły słodki zapach. Znalazł drzewo, na którym rosły owoce o dziwnej włochatej skórce (brzoskwinie). Nie wiedział co to, wiec nie jadł, zerwał kilkanaście i przyleciał z nimi, po czym zostawił je nieopodal ogniska. Hikaru zapewne i tak zrozumie o co mu chodziło i wyjaśni co to za jedzenie, przynajmniej taką nadzieję miał Saiyajin. Będą dodatkiem do obiadu, a chłopak wcale nie ukrywał, że jest głodny.
Spoglądał, jak szatyn kombinuje coś już z dalszą konstrukcją domku ale postanowił nie przytłaczać się. Poniekąd był żołnierzem, a ponieważ miał robić cegły to je robił bez dyskusji. Do tego nie znał planów nauczyciela, co do formy dalszej konstrukcji, tym bardziej, że przed postawieniem ścian trzeba by było doprowadzić jakoś wodę i prąd aby potem niepotrzebnie nie dziurawiąc ścian i nie osłabiać konstrukcji budowli. To nie było zadanie na inicjatywę, więc po prostu się nie mieszał. Powoli jego myśli zaczęły kierować się ku soczystemu kawałkowi mięsa.

Nie reagował i nie wtrącał się w wymianę zdań między Hikaru i Razerem. Chociaż zauważył w jaki sposób zwracano się do szatyna. Gdyby to Kuro by na jego miejscu z pewnością oberwałby mocniej. Spokojnie pracował dalej teraz nieco nachmurzony, znacznie bardziej wolałby towarzyszyć Tsu, przy następnej części zadania. Na pewno wojownik zrobił to z czystej złośliwości, na bank. A teraz musi dalej robić to samo. Z czasem przestał się dąsać, zrozumiał że to głupie i zaakceptował wyznaczone mu zadanie. Nie drażniony niczym dalej sam się uspokoił. Nawet humor nieznacznie mu się poprawił.

Chłopak miał zajęcie ale mim wszystko nie mógł wytrzymać tej ciszy i monotonii. Saiyanin pogwizdywał sobie pod nosem żołnierskie piosenki, których braci nauczył ojciec. Tak się zamyślił i zautomatyzował pracę, że nie zauważył jak ogonem puścił kamień. Jego kita albo uderzała w rytm pogwizdywania o ziemię albo poruszała się na boki.

Pracował spokojnie dalej nie zwracając uwagi na Razera, póki Hikaru ponownie się odezwał. Kuro był mile zaskoczony, że zwrócono się to szatyna po imieniu. Czyli jednak wojownik wszystko słyszał. Do tego w duchu ucieszył się, że to nie on musi wykonać to zadanie. Właściwie mocno zdziwił się, że to nie on musi wykonać takie zadanie. Uważał, że Mistic sam z siebie uwielbia go pogrążać na różne sposoby. Chociaż z drugiej strony to miało pewien sens. Saiyanin nie miał pojęcia co to jaskiniowa świnia, ani tym bardziej jak wygląda. Po przeanalizowaniu wypowiedzi zaskoczył go jeszcze jeden fakt. Chwilę temu polecenie obejmowało zarówno Razera, jak i Tsu. Kuro klęcząc na ziemi natychmiast wypuścił z rąk dwie świeżo uformowane cegły i starał się skupić na jej Ki. Nie było mu łatwo namierzyć taką małą energię. Odleciała kawał drogi. Widział jej pozycję i problemy z kontrolą latania jeszcze. Pewnie się zgubiła i nie wie, w która stronę ma lecieć. Uważnie śledził jej poczynania i czuł, jak kończy się jej Ki. Doszedł do wniosku, że trzeba by po nią polecieć. Niby do latania nie potrzeba wiele Ki, ale przy pierwszych lekcjach nauki kontroli lotu mimo wszystko energii ubywa, a ona na pewno nie wie kiedy jej zapas się wyczerpie.

Chłopak wstał i zamiótł mocno ogonem za sobą. Spojrzał prosto w twarz Hikaru jakby szukał jakiegoś znaku, co ma zrobić. Saiyanin był przekonany, że mentor doskonale wie, co dzieje się z dziewczyną. Jednak z kamiennego wyrazu twarzy nie dało się nic wyczytać. To była tylko kwestia czasu, aż on spadnie. Kuro nie miał pojęcia, jak wytrzymali są Ziemianie, ani tym bardziej Bioandroidy, szczególnie po upadku z wysokości. Wewnętrznie coś go pchało aby po nią lecieć. Sam nie wiedział co. Tsu wpadła mu w oko, ale to nie było tylko to. Tak go wychowano w trosce o innych, akurat w tym przypadku w trosce o mieszkańców wioski. Chłopak był zdecydowanie inny niż przeciętny Saiyanin. Sam fakt, że nie kpił ani z Razera, ani z Tsu za ich pochodzenie pokazywał jak jest inny. Wojownicy Vegety od wieków mieli się za lepszych od innych ras i tego nie ukrywali. Do tego był co najmniej dwukrotnie silniejszy od szatyna i też Anie tym nie chełpił ani nie wywyższał z tego powodu. Tylko uczył się od niego.

- Trzeba jej pomóc.

Zwrócił się do nauczyciela stanowczym tonem. Od Raza nic nie wymagał, wiedział że szatyn nie zna się na wyczuwaniu Ki. To oczywiste, że nie wie co się właśnie dzieje. Mijały długie sekundy, niczym wieczność. Przynajmniej Kuro miał takie odczucie. Stał na ugiętych nogach gotów do lotu, cały czas bombardując spojrzeniem oczy Mistica skryte za ciemnymi okularami. Jeszcze się wahał, machał nerwowo ogonem na prawo i lewo. Doskonale pamiętał, co spotkało go dzisiejszego poranka. Do momentu, gdy poczuł jak dziewczyna spada z wysokości wprost do rwącej rzeki. Nie czekał już na nic. Zaczął podnosić poziom mocy. Ziemia nieznacznie drżała. Włosy chłopaka uniosły się ku górze. Tym razem osiągniecie przemiany trwało dłużnej. Kuro zaciskał pięści i zęby, krew w jego żyłach zaczęła szybciej płynąć. Mimo iż jeszcze nie uległ do końca transformacji, to odczuwał już pierwsza falę adrenaliny, która płynęła mu w żyłach. Nie czuł ostrzegawczego bólu mięśnie, nie odczuł też jak tatuaż z lisim demonem zaczerwienił się i swoim ciepłem starał się ostrzec Kuro. Niewielka Ki Lisiego demona żyjąca w ciele chłopaka błyskawicznie reagowała na każdą zmianę w organizmie. Po za tym nie można odmówić Foxowi doświadczenia, którego młody wojownik nie posiadał za wiele. Saiyanin za to dziwił się, że moment dokonania przemiany się przedłuża ale się tym nie przejął. Zmuszał ciało na siłę do działania. Musiał jej pomóc i musiał tam być jak najszybciej, a biała aura nie da mu żadnej szybkości. Innej opcji nie brał pod uwagę. Jego włosy długo mieniły się na przemian to czernią, to złotem. W końcu na siłę dopiął swego i niewrażliwy na ostrzeżenia Foxa ani na otaczający go świat wyskoczył w górę obracając się w kierunku, w którym wyczuwał energię dziewczyny.

Był wysoko na niebie, kiedy poczuł za sobą szybko zbliżającą się falę KI. Nie zdążył się nawet odwrócić, gdy odczuł siłę uderzenia w plecy. Od razu pociemniało mu przed oczami.
Obudził go ból w całym ciele. Czuł się, jakby go ktoś torturował i rozciągał na siłę. Kiedy jego wzrok wrócił do normalności zobaczył stojącego nad sobą Mistica. Znowu miał do niego pretensje, tylko Kuro nie mógł dojść, co się stało. Zachodził w głowę, co to stary grejpfrut Wypowiedzieć mentora skwitował tylko jękiem boleści, w tej chwili na nic innego nie było go stać. Chciał się podnieść ale nie mógł. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa i czuł jak z tyłu głowy rośnie mu guz. Próbował dojść do ładu i poukładać sobie zdarzenia ale w głowie miał mętlik. Czuje ból, więc żyje, a to już coś. Porusza palcami, więc jest w jednym kawałku, chociaż to cholernie go bolało. Chłopak leżał na plecach kilka minut z zamkniętymi oczami, próbując poukładać myśli. Nie szło mu najlepiej.
Zaczął analizować słowa Hikaru. Przypomniał sobie o Tsu. Musiał ją ratować. Przewrócił się na brzuch i kolejna fala bólu przeszyła tym razem jego plecy. Zobaczył, że pozostawił na trawie spory krwawy ślad. Dalej nie mógł wstać. Myśl sprzed oberwania atakiem Ki wciąż się w nim tliła. Zaczął się czołgać. Wbijał palce w ziemie i odpychał się nogami. Jego upór był niezwykle silny. Niesamowity ból odczuwał w każdej komórce swojego ciała, w każdym mięśniu i ścięgnie. W głowie mu huczało, a świat kręcił się jak na karuzeli. Jednak po pięciu metrach jego upór został złamany przez ból. Zatrzymał się, kiedy pociemniało mu w oczach i był przekonany, że zaraz znowu straci przytomność. Przynajmniej podczołgał się w cień drzew i słońce go tak nie paliło. Kuro leżał twarzą do ziemi cierpiąc w milczeniu. Po kilku ruchach ból pleców był nie do zniesienia. Czuł, że jest oparzony wzdłuż kręgosłupa i nawet ogonem nie mógł ruszyć.
Cały czas nie mógł dojść do tego co i jak się stało. Martwił się, ze nie może dotrzeć do Tsu. Nie dawał już rady pokonać samego siebie. Cień rzucany przez drzewa nieznacznie ochłodził piekącą ranę. Młody Saiyan mimo iż skołowany próbował sobie przypomnieć co się do cholery stało.

***

Leżał dalej patrząc tępo w wodę strumienia, który wczoraj sam wykopał. Nie mógł się skoncentrować i wyczuć Ki Tsu. Usilnie próbował sobie przypomnieć co się wydarzyło. Ból w czaszce powoli ustępował, w przeciwieństwie do reszty ciała ale to pozwoliło mu jaśniej myśleć. Powoli prawda zaczęła do niego docierać.

Niestety nie był wzorem wojownika, który wsłuchuje się w potrzeby swojego organizmu. To co zrobił przed chwilą było głupotą. Zresztą w więzieniu zrobił niemal to samo, ćwicząc ponad siły i ponad kalorie, które dostarczał mu posiłek. Spalał więcej niż dostawał w posiłku, efektem czego teraz wyglądał jak szkielet. Ojciec często mu zwracał na to uwagę ale Kuro go nie słuchał. Nie to, że nie szanował rad ojca, wręcz przeciwnie ale dorastał na planecie wojowników, gdzie naokoło słyszał aby pokonywać ból, ćwiczyć ponad limity i inne tego typu stwierdzenia. Nikt go też nie uczył, co będzie dalej, kiedy zdobędzie swoja pierwszą przemianę. Nie zrobił tego także i Hikaru, chociaż lekcja otrzymana w praktyce pod czujnym okiem nauczyciela częściej jest więcej warta. Zresztą pod wpływem emocji młody saiyanin prawdopodobnie zignorowałby przestrogę. Za to Kuro teraz już rozumiał, że przekraczanie wytrzymałości organizmu nie ma sensu i kończy się totalną porażką. W trakcie walki swoim postępowaniem sam podałby się przeciwnikowi na tacy. Złamany nos, to nic w porównaniu z bólem, który obecnie odczuwał w mięśniach. Tej lekcji do końca życia nie zapomni.
Nauka medytacji dużo by mu dała, zrozumiałby swoje ciało, wyciszył się i być może pozbył się dręczący go co noc koszmarów, w których na nowo przezywał śmierć brata. Dzięki opanowaniu nocnych koszmarów, Kuro stałby się spokojniejszy, nie chodziłby nie dospany i rozdrażniony, byłby bardziej skoncentrowany. Nie stresowałby się tym, że gdy tylko zamknie oczy cały koszmar rozegra się na nowo.Niestety nie rozumiał, o co chodzi w tej całej medytacji a jej naukę musiałby zacząć od samym podstaw.

Za to nadal nie rozumiał, dlaczego Hikaru do niego strzał. Rozpoznał atak po nazwie. Nigdy go jeszcze nie widział ale znał z opowieści. Był przekonany, że postępuje dobrze. Przecież nie miał zamiaru uciekać. Nie robił nic przeciw Misticowi, przynajmniej tak mu się wydawało. Zdecydowanie dało się zauważyć, że kolejnej ostrzeżenia i kary serwowane przez nauczyciela stają się bardziej dotkliwe w skutkach dla chłopaka. Kuro brał też pod uwagę, że oberwał po to, aby przy tej nieudanej przemianie można go było szybko obezwładnić i żeby zrozumiał co się może stać, gdyby podjął takie ryzyko podczas walki. Chłopak wyraził głośno swoje niezrozumienie:

- To nie w porządku aby ta sterta kamieni była ważniejsza od niej.

Wypowiedział nieco w przestrzeń ale słowa skierowane były do Hikaru. W jego głosie dało się słyszeć odczuwany ból, niezrozumienie i nutę pretensji, bez śladu gniewu. Postanowił na złość zbuntować się i nie próbował wstawać, ani tym bardziej wrócić do wyznaczonego mu zadania. Wiedział, że głupio postępuje, że ten jego upór potrwa najwyżej do posiłku lub kolejnej kary. Jednak nie miał innego pomysłu ani innej broni przeciw Misticowi. Nie potrafił dopuścić do siebie myśli o tym, że Tsu mogła po prostu odejść.

Kiedy Hikaru usiadł nieopodal niego, Kuro od razu obrócił się na bok pozostając do niego plecami. Nadal demonstrował, że tak łatwo nie ustąpi. Niemniej uważnie słuchał. Rozmyślał dłuższą chwilę nad słowami nauczyciela. Wszystko wróciło do punktu panowania nad ciałem, czyli to, co od rana tłumaczył im Mistik. Stać się SSJ i panować nad nim to pół biedy ale wytrzymać go to wyższa szkoła jazdy. Jak patrzył na innych swoich pobratymców to wyglądało na takie proste, wyglądało…… Nie spodziewał się, że aby dobrze walczyć trzeba brać tyle różnych aspektów pod uwagę. Natomiast dalsza część wypowiedzi mocno go dotknęła.

Zrozumiał o co chodziło i był gotów przyznać rację mentorowi, mimo to nie potrafił tego przyjąć do siebie. Wybieranie między życiem jednej a drugiej osoby. To na pewno nie było łatwe, nigdy nie chciałby doświadczyć takiej sytuacji. Nawet się tego bardzo obawiał.
Młody poczuł większy szacunek do Hikaru i cieszył się, że ten po części go rozumie. Tak mu się przynajmniej wydawało. Dobrze, że Raza nie było, mógł spokojnie porozmawiać z nauczycielem, na czym bardzo mu zależało od samego początku.

Właśnie po to cały czas się buntował i upierał. Tylko po to, aby chwilę mu poświęcono. Teraz spojrzał na wojownika nieco inaczej. Po raz kolejny mu zaimponował swoją wiedzą ale tym razem młodzik musiał jeszcze coś wyjaśnić.

- Nie dążę do władzy, po prostu mam zająć miejsce ojca, mimo to, że nie ja byłem najstarszy. Nie rozumiem dlaczego podjął taką decyzję. Ale akceptuje ją, tak jest w porządku. Nie jestem też typem, który pożąda mocy i potęgi. Nie chcę być silny, chociaż rozumiem, że dla nich powinienem. Nie kręci mnie walka, znaczy kręci, noooooooooo mam w to w końcu w genach ....... ale nie czuję tej adrenaliny. Wie Pan, tego ja się serducho raduje. Nie to chciałbym w przyszłości robić, choć rozumiem i domyślam się, że walka będzie stanowić podstawę racji bytu mojej rodziny i mieszkańców wioski. Dlaczego to wszystko jest takie trudne?
Nie chcę po prostu aby przez to opanowała mnie żądza władzy i mocy, której już nie zatrzymam. Nie chcę bezmyślnie zabijać. ……….. Tata często mi powtarzał, że największą niesprawiedliwością tego świata jest to, że posiadając jedno życie, można odebrać ich tyle ile dusza zapragnie.
Kiedy rano spotkałem Tsu to rozumiałem, po co chce walczyć, po chciałbym stać się silniejszy, a kiedy odeszła to tak jakby wszystko runęło. Chociaż właściwie to głupie i dziecinna.

Kuro był w takim wieku, że poszukiwał odpowiedzi na wiele pytań. Potrzebował kogoś, kto te jego myśli ukierunkuje na dobrym torze. Dobrze myślał, widać było, że nie wychowała go durna małpa. Mimo to brakowało mu doświadczenia życiowego, które go umocni i spowoduje, że stanie się bardziej pewny siebie w przyszłości.
Niechęć do krzywdzenia i podążania za mocą poniekąd dobrze o nim mówiła. Plus tej sytuacji jest taki, że przynajmniej w przyszłości nie przyjdzie mu do głowy chęć zapanowania nad światem.
Zresztą, kiedy chłopak w czasie walki Hikaru z Foxem pozostał sam na Ziemi niekontrolowany, to nie zaczął mordować, a w tym czasie mógłby urządzić rzeź w kilku wioskach. Tylko starał się pomóc mieszkańcom, będąc właściwie gościem na obcej planecie.

Uparty i pyskaty małpiszon miał kilka zalet, a jedną z nich było to, że był szczery wobec nauczyciela. Nie kręcił, nie kombinował i nie udawał przymilnego aby uśpić czujność wojownika. Kiedy go za coś nie nawiedził, to wyrażał to dosadnie i Hikaru dobrze o tym wiedział. Sam chłopak chciał też aby mentor wiedział o nim coś więcej. Docierało do niego, że popełniał głupie błędy ale nie chciał też być odbierany za tępą małpę, za którą go uważano. Nie narzekał na zadania. Był bystry, szybko łapał nauki. Drzemał w nim potencjał. Gdy tylko dostał się pod skrzydła Mistica szybko opanował Białą aurę, SSJ i techniki. Jakby dotąd nikt nie zwracał nań uwagi. To tak jakby Hikaru dostał nieoszlifowany diament, który wymaga sporo pracy, a niezauważany leżał gdzie obok chodnika mijany przez przechodniów. Widać Fox miał nosa.

Kiedy mówił o Tsu, dotarło do niego, że trochę się wygłupił. Utożsamił ją jako symbol czegoś ważnego dla siebie. Kiedy symbol odszedł, upadła jego idea. Nie powinien był tak pomyśleć. Niemniej trochę nim to zatrzasnęło. Saiyanin pragnął przede wszystkim chronić swoją rodzinę. Jego pojęcie rodziny miało bardzo szeroki zakres. Już należeli do niej Tsu, June, Raz i nawet Hikaru. Z biegiem czasu pewnie włączy do tej zgrai także pozostałych mieszkańców Ziemi.
Zamilkł na chwilę, aby wyrazić coś jeszcze, a w zasadzie zapytać. Tym razem obrócił się ponownie na brzuch i odwrócił głowę stronę Hikaru.

- Dlaczego Pan mnie od samo rana tak tłucze? Co ja takiego zrobiłem? Tej medytacji nie rozumiem. W zasadzie pierwszy raz usłyszałem w życiu to słowo. Kazał Pan wyluzować to wyluzowałem nooooo. Za co ten złamany nos?

Oto cała tajemnica niepowodzenia tego treningu. Jak Kuro miał uzyskać pożądany efekt, jak nie miał pojęcia co robić, nawet nie zachował odpowiedniej pozy podczas ćwiczenia.
Chłopak nie wyrażał pretensji tylko nie zrozumienie. Z powagą patrzył na białowłosego wojownika. Żałował, że nie może ujrzeć jego spojrzenia. Nie lubił być sam, chciał chociaż nawiązać jakąś więź z nauczycielem. Taki już był, że musiał się do kogoś przykleić. Nie można mieć wszystkiego. Saiyajin chciał zapytać o jeszcze kilka rzeczy, korzystając z okazji. Był ciekawy wielu aspektów świata, chciał zapytać tez o Grefisa. Niemniej pojawienie się June przerwało ich rozmowę. Chłopak podniósł głowę i zaskoczony spojrzał przez ramię. Jeszcze mu szumiało ostro w łepetynie i nie wyczuł obecności demonicy.

- June co Ty tu……..?!

Nie skończył, bowiem jego wzrok spoczął na obfitym biuście dziewczyny. Natychmiast na twarz wypełzł mu rumieniec i Kuro położył się twarzą do ziemi. Postanowił policzyć od 1 do 100 w górę. Szybko doszedł do wniosku, że mu się źle liczy i liczył w dół. Nie był w stania patrzeć na nią w tym stanie. Znaczy mógł ale jego młody organizm bez wątpienia mógł sam zareagować. Za to z typową dla siebie nutą sarkazmu, nadal z twarzą w piasku skomentował słowa Hikaru

- Bo za ogon nie można było pociągnąć…. Ale tak nie ma zabawy….

Po czym posłał mu błagalne spojrzenie, żeby zorganizował June jakieś ciuchy. Krewka dziewczyna i nawet chciała go ratować, nie wiedząc z jaka potęgą musiałaby się zmierzyć. Spodobała mu się. Zapewne będzie traktował ją jak młodszą siostrę. Bojowa dziewczyna, nie ma co - pomyślał chichocząc pod nosem.

Z rozmyślań wyrwał go dźwięk własnego imienia. Tuż obok siedziała przy nim June i częstowała go tą dziwną czerwono-pomarańczowo- żółtą włochatą kulką. Sama zajadała ją z apetytem. Chłopak nie wiedział co to jest, ale skoro ona jadła to też się odważył. Jakby to coś było niejadalne to Hikaru na pewno zwróciłby mu uwagę i wyrzucił te kulki. Saiyanin ostrożnie ogryzł kawałek. Owoc był soczysty i słodki, zasmakował mu. Ugryzł większy kawałek aż sok ściekał mu po palcach.

- Ale pyszne. Dzięki a co to jest?

Zapytał June. Nie miał zielonego pojęcia co je i jadł z takim apetytem, że dziewczyna musiała go powstrzymać nim połknął i pestkę. Spędzi dopiero kilka dni na Ziemie i mało o niej wiedział, właściwie prawie nic nie wiedział ale wszystkiego zapewne nauczy się z czasem. Przez chwilę dumał od czego by tu zacząć.

- Żebyś mogła z nami zamieszkać trzeba Ci zbudować dom. Potrzebujemy do tego bardzo bardzo dużo cegieł. Mam nadzieję, że nie boisz się ubrudzić. Spójrz na ten czerwony piasek. Mieszamy go z wodą, trzeba do tego trochę siły i wychodzi taka fajna lepka masa, taka glina.

Przez chwilę bawił się w dłoniach gliną, ulepił kulkę, potem nieco to spłaszczył i nawet uformował krzywą misę. Wszystko po to aby pokazać nowej koleżance co się dzieje z gliną, po czym kontynuował dalej.

- Teraz bierzemy te drewniane prostokaty, to będą nasze formy na cegły. Musimy teraz te formy dokładnie wypełnić gliną, mocno ją ubijając. Dokładniusieńko co do każdego zakamarka, cegły muszą być równe, bo jak nie będą równe to domek może się rozsypać. To jest całkiem łatwe. Teraz będzie nieco pod górkę i trochę trudniej.

Kuro z dziewięciu leżących obok form napełnił cztery i postawił przed sobą i June.

- Teraz otwartą dłonią dotykasz delikatnie tej masy w formie. Ale delikatnie żeby nie został ślad Twojej ręki. I teraz uwaga musisz się mocno skupić. Musisz użyć swojej Ki do wysuszenia cegły. Potem tylko naciskasz dwoma palcami i gotowa cegła sama wypada z formy. Ale patrz jak dasz za dużo energii i cegła będzie za sucha to sama rozsypie się z powrotem w piach. A jak dasz zbyt mało Ki to cegła będzie zbyt mokra i też się rozsypie.
Trafienie z odpowiednią dawką Ki nie jest łatwe ale da się to szybko wytrenować. Widziałem, że umiesz latać więc ten noooooo domyślam się, że wiesz co nieco o kontrolowaniu swojej energii. Jakbym coś mówi niejasno to pytaj śmiało. Wiem, że to co zadanie może wydawać się trudne z początku ale w tym szybko nabiera się wprawy. Dobra teraz spróbujemy razem powoli od początku. Ze spokojem, na pewno dasz radę

Młody Saiyanin cały czas mówił spokojnie z umiarkowanym tempem, mile się uśmiechając. Starał się jak najlepiej to wszystko wyjaśnić ilustrując ręcznie. Polubił dziewczynę, ten gest z brzoskwinią dużo dla niego znaczył, skoro kazano mu głodować, to chociaż ona się zlitowała. Przy okazji Mistic mógł obserwować, jak Kuro sprawdza się w roli nauczyciela. Młody Saiyanin miał sporą cierpliwość i był gotowy na ewentualne pytania ze strony rudowłosej. Był też gotów na pomoc i z początku będzie nadzorował suszenie cegieł ale wiedział, że dziewczyna da sobie radę. Potem, jak June załapie o co w tym chodzi, to pójdzie im szybciej.
Mimo, że wyrażał się spokojnie jego ogon zdradzał inne emocje. Niby leżał na trawie za plecami właściciela ale końcówka obracała się raz w lewo, a raz w prawo, w dość szybkim, nerwowym tempie. Jego ciało było napięte. Część jego umysłu koncentrowała się na Razerze i tym, co się wyprawia w jego otoczeniu i był zaniepokojony. Do tego plecy go bolały ale starał się nic nie okazywać. Krew już przesiąknęła przez materiał koszulki.
Wstał, zabrał pozostawioną przez bioandroida kłodę drewna i wrócił na miejsce.

- Kończy nam się czerwony piasek, musimy polatać po okolicy i go poszukać. Trzeba zrobić coś, żeby go można było nosić, w samych rękach będzie nam niewygodnie. Zrobię dwie doże wygodne misy.

Powiedział do June wyjaśniając co zamierza. Wyjął z buta nóż z diamentowym ostrzem i odciął z pnia dwa okrągła kawałki. Skorzystał z pomysłu Raza i złorzeczył na siebie, czemu on na to nie wpadł. Następnie w okrągłych klocach wyciął dziurę tworząc dwie okrągłe misy, bo bokach wyciął po dwa otwory, żeby można je było dobrze chwycić, po czym z powrotem schował nóż. Aby nie opuszczać June szybko pobiegł do domku i założył na siebie pancerz. Dziwnie się w nim czuł. Nie nosił nigdy zbroi z ochraniaczami na barki i uda. Na kilometr było widać, że chłopak coś kombinuje. Mimo to usiadł przy dziewczynie i dalej robili cegły, aż do wyczerpania zapasu piasku. Cały czas koncentrował się na Ki szatyna, widać było po nim napięcie, zbyt mocno zdradzały go ruchy ogona. Albo Kuro niczego się nie nauczył albo był zbyt uparty.

Kuro lekko zdenerwował się na reakcje June. Nie był zadowolony z faktu takiego nieodpowiedzialnego zachowania.

- Jak to pozwoliłaś, żebyśmy zjedli coś niewiadomego pochodzenia? To może być trucizna.

Chłopak czuł się zaniepokojony, nie znał tutejszych roślin, owoców i innych rzeczy, nie miał pojęcia co da się zjeść a co nie, poza mięsem. Szybko przestał się droczyć patrząc na nieporadne starania dziewczyny. Grunt, że próbowała a nie poddawała się od razu. Będzie musiał dorobić form. Ale najpierw zdjął z nadgarstka czarną opaskę, którą rano zawiązał oczy do walki z Razem. Zamoczył ją w wodzie i podał June, żeby wytarła twarz. Myślał nad tym, jak inaczej jej podpowiedzieć cos, żeby ułatwić zadanie. W tej chwili nic mu nie przychodziło do głowy. Poszedł po długą deskę leżącą nieopodal na stosie. Pociął ją nożem na 5 kawałków mniej więcej równych na oko. Następnie pociął je na odpowiedniej długości kawałki. W każdym kawałku wycinał po dwa kwadratowe zęby i przystające do nich otwory, aby można było łączyć je tak jak dziecięce układanki. Tym sposobem powstało pięć kolejnych form. Powrócił do robienia cegieł i czując co robi Mistcik nieopodal nich. Przeszły go ciarki i odruchowo owinął ogon wokół uda. Bał się, że zaraz ten miecz odetnie mu kitę. Wszystko to robił siedząc obok rudowłosej. Kombinował jak inaczej jej wytłumaczyć użycie Ki. W końcu zadał pytanie:

- Znasz może jakieś inne techniki oparte na używaniu Ki?

Próbował z innej strony jej to wytłumaczyć. W tym samym czasie wyczuwał Ki Raza i mentalnie uczestniczył w wydarzeniach mających miejsce w jaskini. Widział, co się mniej więcej stało. Cały czas walczył, ze sobą, żeby polecieć i mu pomóc. Odetchnął z ulgą, gdy szatyn leciał z powrotem do nich. Jednak, kiedy już się pojawił, Saiyan dostrzegł jak tenże mocno oberwał. Jego ciało nosiło wiele ran. Szybko przerwał robienie cegieł i podbiegł do bioandroida akurat, gdy ten padał na ziemię.

- Raz!

Podbiegł do leżącego ciała i dotykając dwoma palcami tętnicy szyjnej zbadał mu puls, nie było tak źle. Po czym Kuro zwróci swoje oczy w stronę Hikaru, kryło się w nich pytanie „I co dalej?”

OOC:
Post treningowy

Ze zdziwieniem obserwował jak Hikaru z małej kapsułki wydobywa statek. Na pewno należał do niego. Z zainteresowaniem śledził poczynania nauczyciela związane z pokiereszowanym Razem. Zastanawiał się dlaczego szatyn, tak jak i on wczoraj nie dostał tego Senzu. Potem jego uwaga zwróciła się w kierunku dziewczyny, bacznie oglądającej statek. Kuro zastanawiał się chwile, miał nieodparte uczucie, że gdzieś już go widział. Przypomniał sobie o projektach brata. Shiro nie wiadomo skąd wynajdywał projekty starych saiyańskich statków, raczej głownie ich fragmentów. Chłopaka nie pociągała elektronika i nie za bardzo przyglądał się wyrysowanym statkom ale poznał sam kadłub.

Z rozmyślań wyrwał go głos Mistica. Jak zwykle poganiał do roboty. Gdyby nie chodziło o budowę domku dla Tsu, a teraz dla June, młody saiyanin rzucił by wszystko w cholerę. Czul się niesprawiedliwie wykorzystywany, dziś pracował za wszystkich. Od samego rana, musiał pokonać przekazane mu przez mentora wizje, potem przemiana w SSJ, bieg powrotny do domu, walka z Razem, połamany nos, wykopanie dziury pod fundamenty, wyrabianie cegieł w nieskończoność. Nie rozumiał, czemu tak spieszyli się z budową, równie dobrze, któryś z nich mógł odstąpić June swój pokój na jedną lub dwie noce.
W tym wszystkim przynajmniej June szło dobrze, załapała o co chodzi. Chłopak uśmiechnął się do niej i powiedział:

- Surowiec to po prostu składnik, czyli w naszym przypadku taka podstawowa rzecz, żebyśmy mogli robić cegły. Dokładnie chodzi o ten czerwony piasek.

Wskazał palcem na niewielką pozostałą górkę czerwonego piasku. Starał się jak najprościej to wytłumaczyć ale czuł, że chyba nie idzie mu najlepiej.

- Spokojnie ja się tym zajmę, widziałem gdzieś w pobliżu ten piasek, Ty dalej susz cegły, świetnie Ci to wychodzi. Wiedziałem, że sobie poradzisz.

Starał się podbudowywać June aby wierzyła w swoje umiejętności i tym chętniej uczyła się, czy wykonywała zadanie. Tak samo wobec niego postępował jego ojciec, szkoda, że ze strony nauczyciela nie odczuwał zachęty tylko nieustannie wiszący nad nim bat. Zabrał przygotowaną misę i poleciał po kolejną porcję piasku. Doszła mu dodatkowa robota ale trudno. Widać w pojęciu nauczyciela nadawał się tylko do tego, aby go bić i żeby wykonywał ciężką pracę, bo w końcu był tylko durną małpą i nikim więcej. Napełniwszy misę po brzegi piaskiem podniósł ją za wycięte uchwyty i jęknął z bólu. Teraz odczuł silny ból w bicepsach, jakby rozrywały mu się ścięgna i żyły. To była pozostałość po próbie przemiany w SSJ o jeden raz za dużo. Doszła mu dodatkowa robota, do tego musiał także wyrabiać masę na cegły, a w ten proces trzeba było włożyć sporo sił i mieć na oku pracę, która wykonywała June.

Cóż zrobić. Kuro latał, zbierał piach, wyrabiał masę i nawet nie jęknął, że mu ciężko. Pogrążył się we własnych myślach. Po jakichś dwóch godzinach zdjął zbroję i postawił przed wejściem do domku, strasznie drażniła ranę na plecach. Wziął w biegu misę i odleciał szybko po następną partię piasku. Załadował ile trzeba ale zamiast polecieć do June poleciał do jeziora nad wodospad. Postawił misę na ziemi i przyjrzał się swojemu odbiciu, przynajmniej opuchlizna na nosie się zmniejszyła, ale był bardzo blady. Nic dziwnego przy takim upływie krwi. Gorzej było, kiedy ściągnął bluzę. Westchnął i zdjął też buty. Wlazł do zimnej wody po szyje i stał tak przez kilka minut. Zrobił to po, aby pod wpływem zimna naczyńka się obkurczyły i krew mniej leciała aż rana sama się zasklepi. Po wyjściu z wody uprał też bluzę, założy ją mokrą na siebie i wrócił do dziewczyny. Oboje dalej wykonywali swoją pracę.