Wodospad

No tak ziemia, błękitne niebo i zieleń dookoła. Głupio wyszło, że pomylił ją z piekłem.
Zwrócił oczy ku niebu i dziękował opatrzności, że Hikaru odwrócił się kiedy on sam wyszedł z wody. Mimo to czuł jak rumieniec zawstydzenia wypełzł mu na twarz. Sięgnął ręką po uniform i szybko założył spodnie i bluzę. Właściwie taki sam jak na Vegecie, po za tym miał długi rękaw, co kadetowi bardzo się spodobało. Buty były jeszcze ciekawsze, zabudowane z ochraniaczami aż do kolan. Następnie wziął do ręki pancerz, przypomniał sobie, że ojciec chodził w podobnym tylko bez ochraniaczy na bark. Nałożywszy go na siebie poruszał prawą ręką, ochraniacz nie krępował ruchów tak jakby mogło się zdawać. Dziwnie się w tym czuł, jako kadet nigdy nie miał okazji założyć takiej klasy ochraniacz na tors. To chyba kwestia przyzwyczajenia ale na razie wygodniej chyba byłoby mu bez. Wycisnął wodę ze swoich długich włosów i pozostawił rozpuszczone. Gumka musiała pęknąć, będzie musiał znaleźć coś innego, żeby je ponownie związać.
Usiadł na trawie i wziął jabłko ze sterty, którą obok ubrań położył srebrnowłosy. Nie był głodny, od dwóch dni nic nie jadł ale teraz zaczął jeść bardziej z rozsądku. Owoc by słodki i soczysty. Kuro rozmyślał o tym, co powiedział Hikaru. Jednak ma chyba niewyczerpane pokłady szczęścia, znowu uciekł przed śmiercią. Chyba powinien się nad tym głębiej zastanowić i starać się nie pakować w tarapaty, z drugiej strony to kłopoty jakoś same go znajdują. Chociaż chyba tym razem ponownie uratował go mentor, zastanawiał się dlaczego ale nic mu nie przychodziło do głowy. Kiedy myślał, że umiera to, to srebrne światło musiało go zamienić w Ozaru. Kiedy przypomniał sobie ból i towarzyszące mu wtedy emocje, aż dreszcz zatrząsł jego ciałem. Nie miał najmniejszej ochoty przemieniać się więcej. Pewnie prędzej czy później będzie musiał się z tym zmierzyć, to było oczywiste ale w jaki sposób da radę pokonać te emocje. Droga, którą obrał w swoim życiu zdawała się mieć coraz więcej trudnych gór do pokonania.
Drugie jabłko zjadł niemal na siłę. Wstał i podszedł na brzeg jeziora przyjrzeć się swojemu odbiciu w nowym stroju. Dziwnie chodziło mu się w takich butach. Były nawet bardzo wygodne, po prostu nigdy takich nie miał na nogach. Spodobało mu się, nawet kolor niczego sobie. Domyślał się, że strój musiał wcześniej należeć do Nauczyciela, w sumie byli tego samego wzrostu. Musiał być elitarnym wojownikiem, chyba być uczniem kogoś takiego to zaszczyt. Młody Saiyan miał coraz większy mętlik w głowie. Ciekawe co by powiedziała Zora jakby mnie w tym zobaczyła. Żal zakuł go w sercu, nie kontaktował się z nią od dnia wstąpienia do akademii. Tęsknił za nią. Westchnął ciężko wiele pytań kłębiło mu się w głowie ale musiał zadać to najważniejsze. Odwróci się w stronę Hikaru, który tak jak to Kuro zapamiętał poprzednio i tym razem siedział po turecku jakiś metr nad ziemią.

- Dziękuję, są dobre ale nie jestem głodny. To był Pana uniform?..... Faaaaaajny …….. mmmmmmm……Dlaczego mnie Pan uradował? ….. Yyyyyyyy…….. znaczy bardzo dziękuję, jestem wdzięczny (tutaj skłonił się lekko) ale nie rozumiem dlaczego. No boo przecież nie jestem synem żadnego elitarnego żołnierza, ani w żaden sposób nie przedstawiam sobą większej wartość. Aaaaa Pan jest takim wielkim wojownikiem i w ogóle. Nie myślałem, że Pan wtedy tak na serio. Pochlebia mi to.

Nie mógł się temu nadziwić. Stawał na uszach, żeby trenerzy w Akademii zwrócili na niego uwagę i niczego się nie doczekał, a potem Fox i Hikaru. Kuro wydukał co miał do powiedzenia ale zbierał się w sobie jeszcze na przeprosiny, było nie był w wielu kwestiach Saiyanin bardzo się mylił. Trochę mu to zajmie, jakoś przed obliczem Mistika tracił pewność siebie.

Cały jego zachwyt szybko się rozsypał, kiedy usłyszał, że wojownik po prostu nabył drogą bezzwrotnej pożyczki uniformy i zbroje takiej klasy. Niemniej był pod wielkim wrażeniem jego dokonań. Bracia też dawał popalić żołnierzom, ale kradli raczej złom, przy którym Shiro ciągle coś kombinował, a ucieczka z Vegety raczej nie przeszła by Kuro przez myśl. Niesamowity gość - pomyślał. Chociaż jak zaczął sobie przypominać opowieści ojca, to wynikało, że wcześniej halfi na Vegecie byli materią wręcz niepożądaną. Dopiero jakoś 300 lat temu było powstanie mające na celu obalić króla tyrana. Wśród kilku swoich przywódców powstania poza nowym królem - Zellem, oczywiście znajdował się przodek młodego Saiyana o imieniu Mukuro. Po wygranej wojnie nowy król w ramach nagrody za wierność zezwolił aby ten stworzył linię rodową. Otrzymał także pod opiekę wioskę nieopodal pustyni, w której rodzili się kolejni potomkowie, aż do pojawienia się dwóch bliźniaków. Mukuro pozostał mu wierny wykonując polecenia, aż do swojej śmierci. Dlatego też każdy kolejny pierworodny męski potomek tego rodu aby uhonorować założyciela nosił imię związane ze słowem „kuro”. Chłopak nie pamiętał, żeby w jakiś sposób jego ojciec z tego powodu doznawał zaszczytów. Nie rozumiał też dlaczego to on dostał takie imię i miał stać się kolejną głową rodu, skoro to Shiro był od niego starszy, co prawda o kilka minut ale zawsze. Ojciec ciągle zwlekał z odpowiedzią na to pytanie. Z jednym się zgadzał tak się nie powinno traktować halfów, nie mógł zrozumieć co oni tak wszystkim przeszkadzali. Nudno byłoby na świecie, gdyby wszyscy byli jednakowi i mieli to samo zdanie. Nie dostrzegał w nich ani niczego złego ani obrzydliwego, jak to słyszał z ust innych. Mimo iż na Vegecie oficjalnie zabroniono gnębić przedstawicieli półkrwi to zdarzały się wyjątki. Bywało, że chłopcy spacerując po mieście np. w towarzystwie Zory natykali się na indywidua wyzywających dziewczynę od brudnokrwistych ścierw. Mężnie stawali w jej obronie, jednak starcie dwóch podrostków z dorosłym Saiyanem kończyło się dla nich tylko w jeden, całkiem bolesny sposób, jeśli nie dało im się uciec.
Teraz nie żyło się łatwo na Vegecie a co dopiero wtedy, to musiało być piekło. Zaciekawiła go przeszłość Mistika, choćby z tego względu że nie znał nawet dobrze historii własnej planety. Miał do niego znacznie więcej pytań i różnych wątpliwości, np to, co się działo z jego ciało kiedy kat zadawał mu ból. Wyraźnie czuł w sobie Ki Foxa,wściekłego Foxa, ale chyba wszystko to na razie musi poczekać.
Odpowiedź Hikaru nieco go zaskoczyła, mimo iż sam nie był pewien jakiej oczekiwał. Fox go przekazał, ale to przecież srebrnowłosy go zabił. I to, że jest jedyną małpą, którą poznał. Mentor miał przecież sporo lat, był na Vegecie. Nie chłopak nie rozumiał. Nie było co ukrywać, że w 100% Kuro nie pasował to wzorcowego przedstawiciela swojej rasy i był dumny z tego, że taki nie jest, nawet jeśli naokoło wszyscy kładli mu do głowy, że być prawdziwym Saiyanem.
Po pierwszych słowach Nauczyciela Kuro nieco odruchowo stanął na baczność, zacisnął pięści i trochę łamiącym się głosem wynikającym z lekkiego stresu powiedział:

- Tak proszę Pana. Postaram się Pana nie zawieść Jaaa potrafię ciężko pracować. Chciałem też Pana przeprosić. Miałem czas, żeby przemyśleć kilka spraw. Myliłem się w wielu kwestiach. Będę rozsądniejszy…….. obiecuję.

Czym się tak stresował? Mimo iż Hikaru spokojnie pochłaniał jabłka, Kuro miał uczucie, że spod tych ciemnych okularów wzrok mentora przewierca mu dusze na wylot. Chłopak mówił prawdę, czuł się jakby kłamał. Dowodem tego, co powiedział były ślady pozdzieranej skóry i tkanki na knykciach obu rąk. Nie siedział w wiezieniu bezczynnie gapiąc się w sufit i chlipiąc nad swoim życiem tylko starł się z godnym swojego uporu przeciwnikiem. Uparcie dzień w dzień walił w jedną ze ścian celi, a ściana również uparcie nie pozwoliła sobie nawet się zarysować.
Kolejna sugestia Mistrza, była jak miód na zmaltretowane ciało chłopaka, o tym marzył. Nieważne gdzie, byle się przespać. Z początku miał powiedzieć, że da radę, no ale co był zrobił. Faktycznie zero z niego pożytku w tym momencie, sen dobrze mu zrobi. Nie ma po co bez sensu katować organizm. Może jednak lepiej byłoby go nie leczyć, w tym stanie Kuro był zaskakująco spokojny i grzewczy. Jego zachowanie różniło się o 180 stopni od tego, gdy już od samego początku pobytu na Ziemi uparcie w obecności Foxa wywrzaskiwał swoje racje w stronę srebrnowłosego i rzucał się niczym pchła na psie.

- Tak… Tak jest,…….. Dobrze ……..znaczy bez problemu…….. dziękuję.

Wziął ze sobą ze dwa jabłka na wypadek, gdyby jednak zgłodniał. Po drodze zatrzymał się jeszcze przy jeziorku i napił się wody, a następnie udał się w stronę pobliskich drzew. Wszedł może z 10 metrów w głąb lasu i znalazł sobie dogodne miejsce pod wielkim starym dębem. Ściągnął z siebie pancerz i przyjrzał mu się uważniej. By ciekaw ile miał lat. Przejechał dłonią i poznał strukturę przedmiotu. Co prawda teraz robiło się pancerze z lepszych materiałów ale i ten nie by zły. Kadet był nim zachwycony. Wystarczyło by wygładzić rysy i przeczyścić porządnie pastą, a zbroja odzyskałaby dawny blask i świetność. Znał się trochę na tym, setki razy za karę czyścił pancerz ojca, więc miał wprawę. Taką samą karę dostał od trenera koszar, żeby nauczył się pokory ale już nie zdążył jej odbyć. Położył się na miękkim mchu, przewrócił się na prawy bok, podłoży rękę pod głowę i wsłuchiwał się w monotonny szum wody. Przez chwilę próbował sobie ułożyć ostatnie wydarzenia po kolei w głowie ale zasnął szybciej niż sam się spodziewał. Zmęczone nadmiarem wrażeń, informacji całomiesięcznym napięciem ciało i umysł odbiły sobie obciążanie organizmu koszmarami. Cały czas śniło mu się, że leży w łóżku w olbrzymim pomieszczeniu, a nawet hali. Naokoło rozkręca się impreza, muzyka dudni na cały regulator, wszyscy dookoła tańczą i dobrze się bawią, a on nie może wstać, bo jest sparaliżowany. Dziwniejsze było to, że wiedział, że to sen. Był na pograniczu snu i jawy. Starał się wybrudzić z tego koszmaru, a jednocześnie czasem wymknął mu się z ust okrzyk wołania ojca o pomoc, czego po przebudzeniu się wstydził. Przewracał się z boku na bok, budząc się po jakimś czasie. Szedł zaspany z zamglonymi oczami, wlokąc swój ogon po ziemi do jeziorka i wypijał spore ilości wody. Pragnienie strasznie mu dokuczało, może nawet gorączkował. Wracał kładł się z powrotem, sen wracał ponownie i tak w kółko. Chodząc tak nie zwracał uwagi na nic, na to co się dokoła niego dzieje aby się nie wzbudzić zbytnio. Z czasem spał coraz dłużej i coraz spokojniej, napniecie w którym żył przez ostatni miesiąc powoli ustępowało, umysł uspokajał, a mięśnie się rozluźniały.

Obudził się późnym wieczorem, ziewnął przeciągle i odruchowo spojrzał w górę. Między koronami drzew ujrzał ciemniejące niebo. Zauważył na nim więcej kolorów i to go zaciekawiło. Założył pancerz i zaczął wspinać się po konarach dębu na sama górę drzewa. Przy pierwszych ruchach mięśni odczuł wyraźnie rany, jakie zadali mu strażnicy i kat. Miał sporo szczęścia, nie tylko dlatego, że przeżył ale dlatego, że nawet w miarę dobrze funkcjonował. To naprawdę cud, że po tym, jak skopali go strażnicy, żadne z żeber nie przebiło, któregoś z narządów wewnętrznych. Z jabłkiem w zębach, powoli i ostrożnie wspinał się coraz wyżej. Przynajmniej czuł się znacznie lżejszy niż na Vegecie. Chyba ten miesięczny trening nie poszedł na marne. Łatwo mu nie było ale mu się udało, ochraniacze na barki i biodra trochę mu przeszkadzały.. Usiadł na jednym z konarów i ogonem oplótł wierzchołek drzewa, żeby w razie co mieć się na czym przytrzymać. Teraz nawet poczuł się nieco głodny, chociaż pospałby sobie jeszcze trochę. Nadal czuł się jeszcze skołowany wydarzeniami ostatnich godzin. Wszystko działo się niesłychanie szybko, proces, wyrok, kat, Hikaru i ponowna ucieczka przed śmiercią. To nawet w piekle go nie chcą. Ta sytuacja miała jednak jedną znaczącą dla niego zaletę. Miał szansę dopaść Zaurusa i jego bandę. Tylko w jakiś sposób będzie musiał wrócić na Vegetę. Dokumenty z sekcji zwłok to był jego jedyny punkt zaczepiania. Ale jak wrócić i tym razem jak go przyjmą na Vegecie. Nie rozumiał, czemu taka sytuacja miała miejsce. Od śmierci brata życie daje mu ostro w dupsko i nie wiedział, czym zawinił. Karma czy jakaś inna cholera. Nie chcąc mocniej zatracać się w czarnych myślach patrzył przed siebie na niebo mieniące się ciepłymi kolorami zachodzącego słońca. Chrupiąc z apetytem jabłko zauważył nawet wyraźne gwiazdy migające do siebie wesoło. Na Vegecie nie było takich widoków, w tej chwili zapomniał o całym świecie.

Siedział zbyt długo na górze i przemarzł solidnie. Klimat na Ziemi był o połowę chłodniejszy niż na Vegecie, trochę czasu minie, aż jego organizm się przyzwyczai do takich temperatur. Zgłodniał jeszcze bardziej, więc zszedł z drzewa. Poszedł w głąb lasku, żeby coś upolować. Dopiero teraz do niego dotarło, że upolować to sobie może ale co dalej. Nie ma czym, ani jak sprawić zwierzyny. Nie miał przy sobie nic. Totalnie nic a nic, co mogłoby być jego, co wiązałoby go z demem, przyjaciółmi, dziewczyną i bratem. Dzięki temu wszystkiemu w trudnych chwilach było mu łatwiej, wiedział, że inni przy nim są i go wspierają, a przecież ich nie było. Stał jak oniemiały. Nawet nie miał własnych ciuchów. Tak pragnął zabrać ze sobą wszystko to co miał najcenniejsze i pożegnać się. Cały jego wysiłek przepadł. I co miał teraz zrobić? Kilka łez bezsilności spłynęło po twarzy młodego saiyana ale szedł dalej przed siebie. Będzie musiał jakoś porozmawiać na ten temat Mentorem, naprawdę mu niesamowicie zależało. Najpierw jednak musi starannie przemyśleć, co powie i zadbać o poważne argumenty. Trochę pokrzepił go ten wstępny plan na duchu ale i tak nie wiedział, co by tu zjeść. Wszędzie tylko jabłka. Wiedział, co to za owoce i wiedział, że mają wiele odmian. Przynajmniej wiedział też, że Hikaru ma małe pojecie o pierwszej pomocy i tego typu sprawach. Zmieszanie jabłek i surowej wody w żołądku mogłaby wywołać ostre sensacje, gdy zjedzone jabłka zaczną fermentować. Gdyby srebrnowłosy znalazł się w takiej sytuacji, Kuro wiedział, że zachowałby się zupełnie inaczej. Chyba, że i ten jegomość miał go też głęboko w poważaniu. Ile by się nie głowił, nie mógł rozgryźć wojownika. Gdyby miał swoją apteczkę wyposażoną przez zebrane samemu środki mógłby dzięki skalpelowi i nitce do cerowania dziur w ciuchach treningowych zbudować taki szałas, że mucha nie siada. Ta planeta dostarczała tyle zasobów. Gdyby ją miał….. Dzięki niej czuł się pewnie ze sobą i z tym, że może spieszyć z pomocą innym.
Powoli się rozjaśniało, a on szedł i nie wiedział, co ma zjeść. Szczęście się do niego uśmiechnęło i zauważył na gałęzi jednego z drzew sporych rozmiarów węża. Zasmakowały mu te stworzenia. Podszedł starając się być cichutko i zlokalizował ogon i głowę gada. Szybkim ruchem sprawniejszej prawej reki załapał go za ogon, pociągnął odskakując do tyłu, a następnie zamachnął się tak aby gad uderzy głową w pobliskie drzewo. Aby być pewnym, że ofiara nie postanowi zaatakować i jego nadepną mocno miażdżąc mu łeb. Przewiązał sobie zdobyć wokół psa i w drodze powrotnej nazbierał kilka patyków na ognisko. Czuł jakby uszło z niego powietrze, z powodu straty ogarniał go smutek. Był jeszcze zbyt głupi, aby dotarło do niego ile zyskał, mądrość niestety przychodzi dopiero z czasem. Wrócił na skraj lasu przy wodospadzie. Widział, że Hikaru drzemie nieopodal i zauważył leżącą obok niego broń. Był zaciekawiony, nigdy nie wiedział takiej klingi, chciałby jej chociaż dotknąć. Mimo ciekawości, głód skierował jego uwagę inną stronę. Ki-blasterem szybko rozpalił ogień na stosie chrustu i zabrał się za węża. Sprawienie go nie nastręczało trudności, pod warunkiem, ze udało się rozerwać jego skórę. Nadepnął ponownie na łeb i ciągnął z całej pozostałej mu siły. Napocił się przy tym, przynajmniej nieco się rozgrzał ale w końcu oderwał łeb od reszty. Mięso porozrywał na kawałki, ponadziewał na patyki i powbijał na około. Starał się zwiększyć płomień, drżał jak liść. Rozcierał rękoma nos, ramiona, tors i nogi siedząc tak blisko ogniska, jak tylko się da. Zastanawiał się, czy obudzić Hikaru na tą skromną przekąskę ale doszedł do wniosku, że on też zapewne miał ciężki dzień. Nałożył połowę upieczonego jedzenia na liściu i cichutko idąc położył obok Mistika. Choć nie miał nic, też potrafił coś dać od siebie i mieć na względzie innych. Już świtało ale jego organizm nadal odczuwał zmęczenie. Choćby miał przespać z godzinkę, to było warto. Wpałaszował swoją część i ponownie usnął skulony w kłębek w swojej nowej zbroi obok ognia.

Słońce świeciło już na niebie okalając swoimi promieniami śpiącego głęboko kadeta. Kuro obudził się ale nie wstawał. Spał na brzuchu a poranne promienie słońce przyjemnie ogrzewały mu plecy. Obok niego leżała nietknięta porcja wężowego mięsa, którą zostawił Hikaru. Zrobiło mu się nieco żal, że jego poczęstunek został olany. Może za skromny na zbyt wysokie progi. Dał, co miał, podzielił się, pomyślał też o nim i nic. Następnym razem sam zje wszystko. Taaak, wiedział, że następnym razem postąpi podobnie. Szkoda, że jak robi coś dobroci serca to jest olewany. Wygląda na to, że tylko darciem mordy zwróci na siebie uwagę, jak zwykle zresztą. Spojrzał w prawą stronę i nadal leżąc przypatrywał się poczynaniom srebrnowłosego. Nie wpadłby na to, by własną Ki ogrzać kamień. Chociaż, na Vegecie było tak gorąco, że nie trzeba było się bawić w takie ceregiele. Jeszcze przed południem jajko rozbite na takim głazie ścinało się w niecałą minutę. Ale na planecie o niższej temperaturze to był dobry patent. Do tego kamienie bardzo wolno oddają ciepło, dobre do ogrzania się, gdyby nie było możliwości rozpalenia ogniska. Mistrz zaimponował młodemu swoją zaradnością. Kuro wiedział tyle, ile nauczyli go rodzice, bo w Akademii ani be, ani me o sztuce przetrwania. Przecież to obok umiejętności ważna zdolność. Co wojownikowi po sile, jak nie będzie w stanie przetrwać.
Chłopak usiadł na trawie, po małpiemu podrapał się ogonem po rozczochranej czuprynie, ziewnął i przeciągnął. Od razu poczuł efekty wczorajszych wydarzeń, szczególnie w okolicy żeber. Jeszcze 24 godziny temu siedział w celi. Wstawał i powoli podszedł do jeziorka. Przemył twarz i poklepał po policzkach przyśpieszając krążenie krwi, żeby się nieco rozbudzić. Przydałaby się kawa. Podszedł do Hikaru witając sięgrzecznie i od razu poczuł jakiś dziwny zapach, którego nie znał i to na pewno nie był zapach piekącego się mięsa. Zapach dochodził z kupki liści leżących obok. Nigdy nie czuł czegoś takiego. Podniósł jeden z nich (liść laurowy) z lubością wciągając zapach.

- Co to jest za zioło?

Kuro był ciekaw wszystkiego, co go otaczało i lubił dowiadywać się nowych rzeczy. Jeszcze nie raz zapewne zarzucić Misticka gradem pytań niczym karabin maszynowy.
Nie chciał wyjść na darmozjada i dopytał jeszcze.

- Może w czymś mógłbym pomóc?

Wysłuchał, wszystkiego z uwagą. Z przypraw znał tylko sól i pieprz, resztą delektowali się zapewne wojownicy elit. Jako syn prostych żołnierzy nie zajadał się frykasami. Za to wyraźnie skrzywił się, gdy usłyszał komentarz dotyczący Vegety. Na pewno czasu tam nie zmarnował. Miał uczucie, że prędzej, czy później temat wypłynie i będzie wojna, a on nie miał zamiaru odpuszczać.

- Wiem, że niezabezpieczone pożywienie, szczególnie surowe z wyraźnie ociekającą krwią może przyciągnąć wielu nieproszonych gości. Najbezpieczniej jest je wieszać wysoko ale to było dla Pana.

A co niech wie -pomyślał. Kuro poszedł w stronę wody i postanowił znaleźć coś, co nadawałoby się do użycia jako sztućcy. Pamiętał, co Hikaru przyniósł, podczas jego wcześniejszego pobytu na Ziemi. Zdjął buty i wlazł po kolana do wody. Starał się jak najszybciej wyszukiwać rękoma jakieś płaskie, ostre kamienie. Starał się szukać jakichś zaokrąglonych, żeby udało się w nich chociaż wodę ugotować. Przerzucał nieodpowiednie kamienie za siebie, żeby nie brać ich ponownie do ręki mącąc tym samym spokój mieszkańców jeziora. Wpadł na pomysł, żeby może w jakimś większym kamieniu wyżłobić dziurę Ki-blasterem ale nie bardzo miał pojęcia jak ta struktura może się zachować. Do tego miał zbyt mało doświadczenia w kontroli Ki. Zabawa w próby i błędy zajęłaby zbyt dużo czasu. Nie miał pojęcia, co będą dziś robić, ale najwyraźniej zajęcie wymagało sporo czasu. Choć nie bardzo do końca rozumiał. Wczoraj usłyszał, że do niczego się nie przyda, a p[rzez te kilak godzin jego stan raczej zbyt wiele się nie zmienił, niby jakim cudem. Wyszedł z wody i usiadł na trawie, aby trochę wyschnąć. Nie marnował czasu, kombinował jakby tu skołować, jakieś naczynie, z którego można by się napić. Ubrał buty i szykiem krokiem podszedł do nauczyciela zostawiając obok kilka kamyków.
Następnie bez słowa skierował się w stronę lasu. Starał się iść jak najszybciej ale ból odczuwany w obu nogach skutecznie go hamował. W prawej przebita kość, w lewej przebita łydka. Zagryzał zęby i szedł przed siebie rozglądając się naokoło w poszukiwaniu odpowiednich drzew. Przyglądał się każdemu, w którym zauważył choćby brak kawałka kory. Odginał ją dalej sprawdzając czy się rozsypuje, czy nie. Wyrywał jak największe kawałki, zawsze lepsze za duże niż za małe. W międzyczasie napotykał się na różnie wyglądające liście. Nie wiedział, że nazbierał liście z nieco innej kategorii takie jak: szałwia i rumianek. Znalazł liście pachnące jak pasta do zębów (dzika mięta) i rozłożyste liście babki lancetowatej. Zrywał i wkładał miedzy łudeczki kory, żeby nie powypadały. Już wracał, gdy natknął się też na dziwne owoce, a właściwe krzak jeżyn zaczepił boleśnie jego ogon. Szamotał się przez chwilę z tą dziwną rośliną. Jak mawiał ojciec, rośliny, które bronią dostępu do swoich owoców na pewno są jadalne i dają dużo witamin. Pozbierał kilka owoców, potem natknął się na małe czarne kuleczki i też ich nazrywał (wilcze jagody). Wierny swojej zasadzie, że nie będzie jadł niczego, czego nie zna. Nim wyszedł z lasu natknął się na jeszcze jedną pachnąca roślinę. Szubko lewą ręką nazrywał kilkanaście sztuk pokrzyw i wyszedł z lasu z kawałkiem pnącza jeżyn zaczepionym o ogon. Nadal milcząc postawił wszystko obok wcześniej rzuconych kamieni i zabrał po dwie sztuki pachnacych przypraw, które wcześniej zebrał Hikaru. Nie pytał co oprzyniósł, bo pewnie i tak się dowie. Za to ten szybki spacer spowodował, że zgłodniał. Usiadł obok swojej nocnej zdobyczy i jadł z apatytem. Kładł na mięso liście przypraw aby spróbować i mu smakowało. Przyprawy to jednak fajna sprawa, wszystko od razu nabiera wyrazistszego smaku. Patrzył bacznie na mentora. Zajadał się frykasami, których zapach roznosi się naokoło podczas, gdy mi karze jeść to czym sam pogardził. Nie dla psa kiełbasa tak? Pokazał, że jest lepszy. W swoim czasie jeszcze Ci pokażę. Gdy jadł natrafił ręką na coś nieco bardziej twardego. Wziął do ręki i przyjrzał się uważniej. Wyglądało jak ziarnko fasoli, ale skąd tu fasola? Może jakiś ptak nafajdał mu w jedzenie, ale fasolka nie pachniała w ten sposób. Ciekawość zgubiła go już nie raz, była silniejsza niż rozsadek. Rozgryzł owo cudo i połknął. Na jego lewej dłoni pojawiły się małe bąble i zaczęło go swędzieć, by potem szybko zniknąć. Cholera, co to było? Nagle przestał dokuczać mu ból w klatce piersiowej. Młody Saiyan wstał na równe nogi i wpadł w lekką panikę. Okręcił się kilkukrotnie wokół własnej osi. Coś było nie tak, zniknęły nawet zadrapania na rekach od krzaków jeżyn Potupał najpierw jednonogą, a potem drugą o ziemię i też go nic nie bolało. Czuł się pełen siły, mógłby przenosić góry, dosłownie. Podciągnął kawałek koszulki i zauważył wyraźny brak sinych śladów pozostawionych przez strażników. Jego oczy gwałtownie się rozszerzyły, gdy przypomniał sobie, że czuł się dokładnie tak samo gdy pierwszy raz obudził się na Ziemi. To Hikaru ściągnął go tu z Vegety także wtedy…… Czyli wtedy to, to wyrwało go ze szponów śmierci. Z pewnością to jego sprawka, czyżby specjalnie kazał mu zjeść resztę, dlaczego po prostu nie dał mu tej fasolki do ręki? To co zjadł, to był jakiś lek, niewyobrażalny postęp medycyny. Co to za planeta? Czuł, że jeszcze nie raz go zaskoczy. Znów był pełen swoich niespożytych zasobów energii. Podbiegł do Mistika, wyraźnie zauważając, że ta czynność nie przynosi mu już bólu i powiedział z uśmiechem.

- Dziękuję …. Ale co to było, ten niesamowity lek. Nie przypuszczałem, że tu jest aż tak rozwinięta cywilizacja. Pod tym względem Vegeta jest daleko w tyle a zdawać, by się mogło, że potrafimy prawie umarłych przywracać do życia. Ale co do tych naczyń do picia, to myślałem, żeby wykorzystać konary drzew tylko nie mam pomysłu czym je wydrążyć, nie mam nic ostrego. Wiem, że w końcowym efekcie drewno trzeba jeszcze opalić, żeby nie wchłaniało wody, a ją zatrzymywało. Powiedziałby mi Pan co ja tak właściwie przyniosłem?

Wpatrywał się w Hikaru niczym w obrazek i słuchał każdą komórką ciała.. Imponowała mu ta wiedza, nie spodziewał się, że ta planeta może skrywać tyle skarbów. Zdecydowanie łatwiej tu przetrwać niż na Vegecie. Do tego ta dziwna fasolka, to też ciekawa sprawa. Faktycznie czuł się najedzony, aż po brzegi. To nie byle jaka rzecz, jak udało się jej sprostać wmaganianiom saiyańskiego żołądka. Miał dziś dużo pracy, więc trzeba się od zakasać rękawy. Szybko zabrał się do pracy, choć nie miał przekonania, do tego co ma zrobić. Lina z kory drzew. Zaczął namaczać po kilka kawałków naraz żeby było szybciej. Dopiero siedząc na trawie obok jeziora dostrzegł, że paskudne klujące pnącze nie pozwoliło zabrać owoców za darmo i przyczepiło mu się do ogona. Poszarpał się z nim chwilę, a następnie wziął pierwszy lepszy gładki kamień z jeziora, byle dobrze leżał z dłoni. Uformował kulę z własnej ki i wyszlifował go tak na szybko, by jeden koniec był ostry. Nie robił tego zbyt starannie, bo nie było czasu, a w takie duperele można bawić się później. Aż iskry leciały i podpalił nieostrożnie trochę trawnika, szybko jednak ugasił ogień. Zabrał się korą, odcinając przeszkadzające nierówności. Co jakiś czas patrzył na nauczyciela, jak ten tnie jakieś długie i grube kije. Ta roślina przypominała mu tylko jedno, bolesną karę.
Dwaj bracia chcieli się zemścić na pewnym oficerze. Długo czekali ze swoją zemstą, żeby dokładnie poznać zwyczaje swojej ofiary i dowiedzieli się, gdzie lubił przesiadywać w stołówce. W dzień zemsty posmarowali siedzenie klejem własnej produkcji. Niestety przed przyjściem upatrzonej ofiary na feralnym miejscu usiadł jeden z elitarnych żołnierzy. Wstać, to on wstał ale zdzierając cały czarny materiał spodni, który następnie pozostał przyklejony do siedziska. Oczom tłumów ukazała się niezbyt męska bielizna w wybitnie rażącym kolorze. Do tego na pośladku miał patriotyczny tatuaż z symbolem Vegety. Chłopcy byłi w takim szoku spowodowanym widokiem, którego będąc w wieku 12 lat jeszcze nie do końca zrozumieli, że nawet nie rzucili się do ucieczki. Za publicznie znieważanie żołnierz obił ich dokładnie takim bambusowym kijem, że przez tydzień leżeli nie będąc w stanie ruszyć nawet palcem.
Jakoś sobie z tym zadaniem poradził ale wydawało mu się, że nie poszło najlepiej. Z drugiej strony pierwszy raz robił, coś o czym nie miał pojęcia. Pomyślał z czego sam by zrobił linę. W sumie nadawałyby się giętkie łodygi roślin wodnych ale na prezentację pomysłu było już za późno. Pomagał przy powiązaniu wszystkiego co mieli ze sobą. Dwaj wojownicy zabrawszy wszystkie rzeczy ruszyli w drogę. Obaj milczeli cały czas, choć Kuro miał ochotę zasypywać Mistika kolejnymi pytaniami i porozmawiać o tylu rzeczach, to się pohamował. Dam mu trochę odetchnąć. W sumie to chyba nic złego, że się pytał, że był ciekawy i tym sposobem chciał się czegoś nauczyć. Nie był niczym królewicz czekający aż ktoś, wszystko porobi wokół niego, sam też chciał dawać coś od siebie i pokazać, że nie jest bezużyteczny. A jak nie wie to chętnie się dowie. Wolał taką formę nauki niż uczenie się walki. Wiedział jednak, że dla osiągnięcia postawionych sobie celów nie miał wyboru. Zresztą może nauczy się jakichś praktycznych rzeczy i będzie w stanie zając się wioską i nieco polepszyć życie jej mieszkańców. Takie było jego zadanie, jako kolejnej głowy rodu, odpowiedzialne i wymagające. Jednak nawet jemu samemu to odpowiadało i przyjmował swoją powinność.
Gdy dotarli na miejsce, młodzik spojrzał w górę i dopiero teraz zrozumiał ogrom pracy, która go czekała i to jeszcze z zakrętami. Mima mu zrzedła natychmiast. Położył wszystko, zostawił też swoją zbroję i pobiegł z powrotem nad wodospad. Był zupełnie zdrów, więc roznosiła go energia. Dobrze wiedział, że powinien ją spalić nim za chwile z byle jakiego powodu wda się w kłótnie z nauczycielem. Splótł włosy w warkocz, rozpuszczone bardzo mu przeszkadzały. Fryzura nie najlepsza ale musiała wystarczyć, póki nie skombinuje czegoś na gumkę do włosów.
Zaczął kopać nieco dalej od jeziora, aby dopiero na koniec wlać do nowo utworzonego kanału wodę i żeby niepotrzebnie nie babrać się w mule. Z początku poszedł za radą Hikaru i wbił obie dłonie naraz. Początek był trudny ale jak przebił się przez trawę to dalej szło gładko, co nie znaczy, że lekko. Przeszedł do innej metody i pochylając się nad ziemią kopał rękoma na zmianę. Szybko poczuł ból w krzyżu, co zmusiło go do pracy na kolanach. Starał się jak mógł, głęboko i równo robiąc delikatne zaokrąglone zakręty. Pracował nieustannie cały czas, pot lał mu się z czoła a palce bolały, ale nawet nie jęknął. Poobdzierał sobie skórę boleśnie o kamienie. Co jakiś czas robił tylko przerwę na rozprostowanie kości w formie małego biegu do jeziorka, aby się napić i pomoczyć obolałe ręce w zimnej wodzie. Zresztą dokładnie czuł nie tylko swoje ręce ale i ramiona, barki i kolana. To było dobre ćwiczenie na wzmocnienie rąk i nadgarstków w zadawaniu ciosów.
Słońce było wysoko na niebie, żar lał się z nieba, a on się nie poddawał. Pracując zastanawiał się nad postacią wojownika. Im bardziej chciał go rozgryźć tym każde kolejne zachowanie Hikaru wprowadzało większy bałagan w jego młodym umyśle. Wrócił wspomnieniem do porannej akcji z mięsem węża. Wychodziło na to, że specjalnie się tak zachował. Najpierw jak gbur, żeby potem wyszło, to co naprawdę uczynił dla chłopaka. Już dwa razy uratował mu życie. Kuro nie miał pojęcia, jak spłacić ten dług, dlatego starał się solidnie kopać nawet i ten rów. Mógł powiedzieć o srebrnowłosym wiele złych rzeczy ale istnienie długu nie ulegało wątpliwości. Kiedy skoczył, był cały umorusany ziemią ale dzielnie starał się udawać, że ani się nie zmęczył zbytnio, ani nie bolą go krwawiące palce, nic a nic. Nie odkopał jeszcze ziemi nadal oddzielającej rów od wody aby w razie co dokonać poprawek.
Siedząc na ziemi zapytał czy Hikaru może rzucić okiem i wskazać mu błędy i co ma jeszcze zrobić. Udawał, że zapomniał. Pamiętał, że zadanie wiązało się z tymi kijami. Nie opuszczało go przekonanie,że prędzej, czy później poczuje któryś na swoim grzbiecie. Dopiero teraz zauważył, że są puste w środku, czyli chodzi o coś w rodzaju wodociągu. Mógł je ze sobą poskręcać i powiązać ale jak zrobić i umocować początek i koniec. Cóż wolał już, żeby zwymyślano go za sklerozę i takie tam.