Pokój Pielęgniarki

Miejsce przeznaczone dla pacjentów z lekkimi obrażeniami. Każdy kto tu trafi z pewnością może liczyć na fachową pomoc pielęgniarki. Ukoi ból i pomoże się zrelaksować po ciężkim treningu.

Z punktu informacyjnego przylazł młody Half-Saiyan z panią sekretarką na rękach. No może nie panią, bo nie wyglądała na starszego od niego samego. Tak czy siak kierowała nim jak pacynką, aby trafić w dobre miejsce. Po krótkiej chwili stanął przed drzwiami, które się rozsunęły same. Nie czekając na żadne zaproszenie przeszedł przez nie i skierował się ku pielęgniarce.
-Przyprowadziłem ranną recepcjonistkę. Z tego co zauważyłem ma coś z ręką oraz z nogą.
Aby nie mówić później co z nią jest, postanowił wyprzedzić jej pytanie. Oczywiście nie był pewny czy takowe padnie czy też nie, ale co mu zaszkodzi podać te informacje. Nie wiedział co ma zrobić z dziewczyną, którą wciąż nosi, więc trzeba czekać na to co powie pani pielęgniarka.

Pielęgniarka:

Kobieta jak zwykle była piekielnie zajęta w chwili, gdy przyszły kadet przekroczył próg jej gabinetu, ale nie mogła odmówić pomocy w końcu po to tu jest. Oczywiście słyszała już, co działo się w punkcie informacyjnym jak przed akademią i miała mnóstwo pracy. Skinęła dłonią w kierunku iście szpitalnego łóżka, na którym half miał położyć poszkodowaną.
-Proszę ją tu położyć, a resztę zostawić mi. Możesz wrócić do punktu informacyjnego i poczekać na zmiennika.
Słodkim głosikiem wypowiedziała zaledwie dwa zdania mówiąc, co ma zrobić half-Saiyan i odprawiając go tam skąd przyszedł, nie potrzebowała tu gapiów zaś z ranną doskonale poradzi sobie sama.

OOC:
Wracaj do punktu informacyjnego i czekaj

Podszedł do łóżka szpitalnego, które miało swoje miejsce niedaleko niego i zrobił tak jak kazała pani pielęgniarka, czyli włożył młodą panią sekretarkę na łóżko, oczywiście robił to powoli, aby nie wyrządzić większych szkód. Odwrócił się w stronę pielęgniarki.
-Jeśli to wszystko to zrobię tak jak mówiłaś i pójdę do punktu informacyjnego.
Skierował się w stronę drzwi, a gdy był już przy nich, uniósł ją na znak pożegnania.
-Narazie.
Powiedział ostatnie słowo i wyszedł przez drzwi kierując się do uprzednio wymienionego miejsca. No cóż czasami trzeba się zachować na luzie, a nie spinać się bez potrzeby, nie widział powodu, aby mówić do tych osób jakoś poważnie.

z/t

Co prawda Vulfila nie doznała większych obrażeń, ale zanim chciała rozpocząć trening, musiała zregenerować się w stu procentach, a ponieważ szkoda jej było czasu, zdecydowała skierować się do skrzydła szpitalnego. Zapukała trochę nieśmiało do drzwi pani pielęgniarki. Kiedy w końcu zeszła do środka, usiadła na krześle przed biurkiem.

- Dzień dobry.- zaczęła onieśmielona faktem, że przychodzi do niej z taką mało istotną sprawą. - Jestem tu nowa, chciałam rozpocząć trening, ale jakiś gbur pchnął mnie i mam okropnego siniaka na prawej łopatce...- powiedziała, patrząc na kobietę błagalnym wzrokiem.

Vulfila udała się za parawan, uwalniając swój ogon z uwięzi na pasie. Schowała się, a na zewnątrz wystawał już tylko roztańczony, futrzany ogon. Chwilę spędziła za osłoną, wyczuwając, że może wreszcie trafiła na podatny grunt, żeby się komuś wyżalić. Tak, może to nie było okazem siły z jej strony, ale nawyki ziemskie czasem dawały o sobie znać. Tatko zawsze ją wysłuchał, kiedy tego potrzebowała.

- Bo widzi pani, ja nic temu mężczyźnie nie zrobiłam.- mówiła, wyciągając jedną rękę z rękawa.- A przynajmniej nie uważam, by miał powód, aby się nade mną znęcać. - ciągnęła, wyjmując i drugą rękę. - Tyle, że odkąd trafiłam na tę planetę, nie spotkałam ani jednej sympatycznej osoby...- zdjęła całą górną część ubrania, po czym zasłaniając się dłońmi wynurzyła się zza parawanu. Była nieco zawstydzona, ale chyba rozbieranie się w gabinecie pielęgniarki było całkiem normalną rzeczą, więc starała się nie zwracać na to większej uwagi i czuć się tak swobodnie jak to możliwe. Usiadła na kozetce plecami do pielęgniarki, pokazując jej palcem lekko zielonkawe miejsce na łopatce. - Boli, jak dotykam.- dodała licząc na to, że kobieta zacznie się nad nią użalać.

Niestety maści nie można było przykryć, więc Vulfila musiała siedzieć półnaga. Rana właściwie wcale jej nie bolała, ale poczuła się jednak w gabinecie bardzo swojo, więc w zasadzie wcale nie chciała wychodzić. Bała się trochę, że wejdzie inny pacjent, ale przy odrobinie szczęścia nie będzie musiała świecić golizną. Przesiadła się tak, żeby być na przeciwko przemiłej pani pielęgniarki. Zerknęła mimochodem na jej prawą dłoń w poszukiwaniu pierścionka czy też obrączki.

- A ma pani igłę z nitką? I nożyczki?- zapytała, rozglądając się po pomieszczeniu w poszukiwaniu takich narzędzi.- Nie wiem kto projektował te stroje, ale jeśli mam być szczera to w ogóle nie pomyślał o wygodzie i modzie, nieprawdaż? Chciałam sobie to przerobić obcinając tutaj...- wstała i puściła ręce z tułowia, zapominając przez chwilę, że przecież się nimi zasłaniała, po czym przejechała dłonią wzdłuż pachwiny prawej nogi. Dopiero po sekundzie zorientowała się, że całkiem się odsłoniła, więc złapała się odruchowo za twarz, a na samym końcu czerwona na policzkach ze wstydu ponownie za miejsce, gdzie być może u dorosłej kobiety byłby biust, ale w jej przypadku tylko coś to usilnie uzurpującego.- Więc, może nieważne gdzie, ale chciałam sobie obciąć nogawki i zostawić tak wygodnie jak w body.- skończyła, udając, że wcale nie spaliła się właśnie ze wstydu. Ostatecznie stwierdziła jednak, że może zmieni temat.- A pani ma męża?- zapytała prosto z mostu.

Vulfila zabrała z biurka igłę, nici i nożyczki, a następnie udała się za parawan. Tam zdjęła z siebie obranie, a następnie obcięła bez ceregieli nogawki.

- Co, ja i chłopak?- parsknęła śmiechem, bo też nigdy wcześniej nie myślała o tym, by być z kimś w parze, choć w zasadzie trochę zarumieniła się na myśl o tym, że mogłaby się w kimś zakochać.- Chyba tylko król sayiański ma u mnie szanse.- dodała, żeby zamaskować skrępowanie. - A ile ma pani lat? Bo nie wygląda pani zbyt staro. Chyba ma pani niezłe wzięcie?- kontynuowała, wycinając odpowiedni kształt i podkładając, żeby ładnie pozszywać. Kiedy dokończyła po nogawkach nie było śladu, wyszła więc zza parawanu na środek gabunetu. Zakręciła się w miejscu i ze szczęściem wymalowanym na twarzy zaprezentowała na sobie pani Pielęgniarce wyniki szycia.- Dobrze wyszło?

- CO? Nie...- odparła bardzo zaskoczona słowami o kobietach jako partnerkach.- To znaczy... nie wiedziałam, że tak się da...- dodała zastanawiając się nad tym, jak to możliwe? Jak by to miało wyglądać? Lata spędzone w bryle lodu i młody wiek sprawiły, że najwidoczniej brakowało jej doświadczenia w pewnych kwestiach. - Jeśli spotka pani kiedyś króla saiyańskiego, proszę dać mu mój numer.- zażartowała, poprawiając ubranie, żeby móc całkiem się zasłonić.- Ma pani absolutnie rację. Wiek to nieistotna rzecz. A jak to mawia mój tatko, kobieta jak wino!- dodała, siadając przed biurkiem. Co prawda mogłaby już stąd wyjść, ale skoro kobieta nie protestowała i wręcz zagadywała dalej, Vulfila postanowiła posiedzieć jeszcze trochę.- On zawsze umawiał się ze starszymi od siebie. A sam wcale nie był taki stary. Kiedyś przyszedł z panią doktor od uszu, ale kiedy ta zobaczyła mój ogon zaczęła coś gadać o ucinaniu, więc ... nie polubiłyśmy się. - po tych słowach wyraźnie zmarkotniała. Oparła głowę ze znudzoną miną na rękach. - Jeśli mam być szczera, to nikt tu nie jest sympatyczny, mam brzydki pokój i ... wcale nie chciałam tu trafić. - zaczęła wyraźnie zasmucona z drżącym głosem.

Vulfila grzecznie opuściła pokój. Fakt, taka praca, nie zamierzała przeszkadzać pani pielęgniarce, zwłaszcza, że okazała się taka sympatyczna.

- Do widzenia!- krzyknęła tylko za nią, a potem oparła się o ścianę plecami. - Co teraz? Hym...  - zastanawiała się. Chyba nie pozostawało jej nic innego jak udać się do sali ćwiczeniowej i porobić to, co lubiła najbardziej. Tak też zrobiła, żywiąc w duchu nadzieję, że przeżyje chociaż do następnego poranka...
[z/t]

Do sali bez ceregieli weszła Lill, niosąc w ramionach poległego towarzysza ćwiczeń. Wyglądał nawet uroczo, gdy tak leżał na wpół przytomny... Aż za uroczo. Dziewczyna upuściła go na podłogę i rozejrzała się za kimś do pomocy.
- Kolega nie dał rady dzisiejszej rutynie. Zostawiam go tu. - oznajmiła, jednak nie ruszyła się z miejsca nawet o krok. - Czy... mogę już iść? - spytała dla pewności. Naprawdę wolała unikać konfliktów, a przynajmniej z osobami, które mogłyby jej sprawić, że jej życie stałoby się jeszcze cięższe. Zwłaszcza od przybycia do Akademii wolała nie narażać się przełożonym, ani pracownikom ośrodka.

- O rety… Mocno go sponiewierało. To już trzeci tego dnia. – pielęgniarka odstawiła filiżankę, strzepnęła kitel i podeszła do dziewczyny. – Trochę więcej empatii kochanie, na tej planecie przydaje się to wbrew pozorom. Nie wszyscy są tu krwiożerczymi małpami napchanymi testosteronem. A teraz połóż go na kozetkę, nie ugryzie. Co my tu mamy… – zaczęła badać poszkodowanego. – Koszarowy ze swoim zapałem prędzej was zamęczy niż czegoś nauczy... Czemu jeszcze tu stoisz? Leć, zmykaj ćwiczyć dalej i mam nadzieję, że nie zobaczę Ciebie tutaj na jego miejscu!

OOC
Raziel już o tym pisał, ale zaznaczę jeszcze raz, postaraj się sklecać dłuższe posty. No i wracaj do Sali Treningowej, możesz od razu pisać tam.

"Trzeci tego dnia"? Aż tyle mieli miernot w Akademii? Wychodzi na to, że Lill niepotrzebnie strofowała się za każdy błąd, skoro wystarczy przeżyć trening, aby okazać się od kogoś lepszym.
"Może nie jest ze mną aż tak źle..." pocieszała się w myślach, gdy wtem doszły ją dalsze słowa pielęgniarki.
- Empatii...? - powtórzyła zaskoczona. Czy ta kobieta mówiła poważnie? Do czego mogłaby się komukolwiek przydać empatia na Vegecie? I jeszcze ten niepotrzebny komentarz o testosteronie... Lillemor posłusznie wykonała polecenie pielęgniarki, po czym stanęła z boku, przysłuchując się jej dalszym słowom. Pierwszy raz miała styczność z kimś o tak niezrozumiałych poglądach. Jednak gdy wspomniała o Koszarowym, Lille w duchu całkowicie się z nią zgodziła. Ten facet był straszny i już prędzej zniechęcał, niż motywował do wysiłku. Z drugiej strony osiągnął coś w swoim życiu i to samo w sobie było już powodem do szacunku. Miał też całkiem niebrzydkie rysy twarzy i...
"Uh! Znowu zaczynam. To pewnie te hormony." Wzięła głębszy wdech i potrząsnęła głową. "No, już, muszę się opanować. Do wieczora mi przejdzie." po raz ostatni rzuciła okiem na poszkodowanego kadeta i pewna iż wykonała powierzone jej zadanie najlepiej jak tylko mogła, ruszyła z powrotem na swój trening.

[zt -> sala treningowa]