Siedziba Szkoły Światła

First topic message reminder :

Na razie jest to wielka skała w lesie poniżej wodospadu. Całkowicie dziki teren czekający, wręcz krzyczący by ktoś go ogarnął własną pracą, potem i krwią.




                      ----------------------------------------------------------------------------

Kiedy obaj wojownicy znaleźli się w okolicy jaką Hikaru postanowił okiełznać Kuro przełknął ślinę i ruszył znów pod górę by rozpocząć pracę. Miał sporo do wykopania, a Hikaru sporo do odcięcia. Musiał z prawie całkowicie płaskiej skały wyciąć na tyle dużą jaskinię by zmieścić stary przenośny dom w pach bach. Cóż, pozostało mu tylko przygotowanie się do tego i rozruszanie się. Zrzucił mięso z całym dobytkiem i śmieciami jakie zgromadzili już tego dnia na ziemię i ściągnął płaszcz by powiesić go na prowizorycznym plecaku wraz z mięsem. Teraz zrzucił z siebie sayię i wyciągnął z niej miecz. Stanął w pozycji do walki trzymając szamszira oburącz i wprowadził do niego Ki. Po chwili klinga zapłonęła błękitem i wydłużyła się odrobinę. Wbił ostrze pięć metrów nad ziemią i przeciągnął kilka metrów w poziomie, po czym skierował ostrze w dół ciągnąc je za sobą powoli, ale pewnie by stworzyć parabolę. Kiedy doszedł do samej ziemi wyjął klingę i skoczył znów na sam środek, na górze. Wbił znów ostrze i pociągnął w drugą stronę tak samo zaokrąglając wycięcie jak po prawej stronie. Czuł opór skały, ale wiedział, że połączenie magicznego ostrza jego miecza oraz ki sword w zupełności wystarczy.

Kiedy skończył stanął parę metrów od swego dzieła i oszacował czy aby wszystko jest równo. Wycięcie musiało być większe niż sam dom i dużo głębsze by można było przejść w głąb do magazynu jaki także wykuje w tej górze. Dezaktywował ki sworda by zacząć teraz wycinać po trochu skałę na głębokość kolejnych metrów. Musiał robić to powoli, stosunkowo powoli-żeby cała góra nie zasypała tego co już zrobił. Odcinanie po kawałku skały szło jak na ludzkie możliwości błyskawicznie, ale mistic nie szedł wcale szybko, przystawał co krok by zrobił w miarę gładką powierzchnię. Robiło się południe, a chłopak powoli kończył całość. Ostatnie wygładzenia młynkiem jaki robił z prędkością zbliżoną do prędkości dźwięku. Skała miała był gładka jak pupka niemowlaka, a może w przyszłości się to na coś przyda.

Kiedy już skończył wstępnie powyznaczał także miejsce na dom, oraz magazyn w głębi jaskini. Góra była całkiem spora, więc będzie można całkiem dobrze rozbudować w całą sieć labiryntów. Trzeba będzie przygotować miejsce na obrabialnię mięsa bo lepiej nie robić tego na dworze. Teraz jednak miał dość i wyszedł na zewnątrz by aktywować pach bach i rzucić w odpowiednie miejsce. Małe bum i dom już stał. W świetle słonecznym nie wyglądał za dobrze, widać było jego wiekowość, bez wątpienia. Teraz trzeba było zanieść mięso do chłodziarki do kuchni i włączyć całą maszynerię. Niestety zbiorniki z wodą były puste, ale po to właśnie Kuro męczył się nad tym rowem w ziemi, miał doprowadzić wodę z małego jeziorka, które wciąż i wciąż było dopełniane przez wodospad. Kolejne piętnaście minut zajęło mu ogarnięcie mięsa i podłączenie wszystkich sprawnych systemów. Musiał także napełnić prądnicę swoją Ki. Powinno styknąć na jakiś tydzień.

Kiedy skończył wstępne ogarnięcie domu przyszedł czas na zajęcie się pseudo rurociągami. Wyciął odpowiednie rowy na głębokości mniej więcej półtora metra , a szerokości połowy metra. Na jednym końcu rowu zrobił krater na tyle głęboki by można było pływać, strzelił dwoma ki blastami by poprawić to, potem powkładał bambus na samym dole tak by końcówka pseudo wodociągu stykała się z kraterem. Następnie zasypał wszystko mając nadzieję, że wszystko będzie ok. Zostawił tylko ostatnie pół metra by by podłączyć bambusociąg do zbiorników wodnych domu. teraz trzeba było czekać na Kurę. Ten właśnie kończył, więc się dobrze zgrali. To właściwie był koniec roboty dla Hikaru, potem jedynie dłubanie się z naczyniami. Ręce już miał pobrudzone, na twarzy też pojawiło się kilka smug pyłu. Właściwie zrobił błąd, że nie używał wody do krojenia tych skał. Na razie usiadł by odetchnąć, miecz wbił już jakiś czas temu w ziemię tuż przy płaszczu. Spojrzał w niebo i ocenił, że już jest w okolicach drugiej godziny. Wtedy właśnie mógł zająć się Kurą, który już skończył swoja pracę.

- Nieźle, jednak zanim puścimy wodę, warto by było wyłożyć rów gruzem, który zgromadziłem tutaj, zgniotę go na małe kamyczki,a  Ty wyłożysz wszystko. Tylko podłącz swój rów do mojego zbiornika na wodę, tego co widzisz przy ścianie, tego krateru. Myślę, że to będzie koniec rozgrzewki na dziś. Potem przejdziemy do tematu głównego. Aha-rozrzucanie tych kamyków możesz robić z lotu bo na pewno pójdzie Ci szybciej niż pieszo. No... nie patrz tak na mnie. Dałem Ci senzu, poza tym już ponad miesiąc masz te obciążenia. Jesteś już na tyle silny by móc oderwać się od ziemi i kontrolować w miarę swój lot. Nawet nie zauważyłeś, jak po otrzymaniu senzu wzrosła Twoja energia. Kiedy skończył mówić zamknął oczy i wysunął dłoń w kierunku gruzu jaki pozostał po tworzeniu jaskini. Podniósł je wszystkie i zacisnął dłoń by telekinetycznie tak mocno je zgnieść by posypały się kamyczki nie większe od fistaszka. Usypał z nich małą piramidkę, wielkości mniej więcej małego samochodu i otworzył oczy. Musiał zrobić sobie przerwy. I ogarnąć się z tego pyłu, więc niech no już jego uczeń doprowadzi tą wodę.

___Gorące powitanie April poprawiło od razu humor Reia. On jak zwykle zamyślony nad czymś wyglądał jakby tylko połowicznie uczestniczył w rozmowie i tym co się tam działo. Może nie raz miał napady żywszego zachowania ale zazwyczaj był raczej przytłumiony. Taka jego natura. Uśmiechnął się lekko na słowa dziewczyny. Szczególnie po ostatnim zdaniu skierowanym w jego stronę. Zerknął przez moment na June z nieukrywanym zadowoleniem.
Nie spodziewał się, że Kuro tak nagle na niego naskoczy, choć może i było to do przewidzenia. Rei na jego miejscu prędzej dokonałby samozniszczenia niż dałby się tak poniżać. Ruchy srebrzystowłosego były niemalże idealne. Perfekcyjne połączenie stylu rodem z filmów kung-fu z techniką uwalniania KI. Każdy cios był jak uderzenie młotem choć dało się wyczuć, iż saiyan się wstrzymywał. Szatyn efektownie odleciał na parę metrów i wyrył twarzą rów w ziemi łykając się przy tym spore ilości piachu. Obrócił się na plecy i zaczął pluć na wszystkie strony chcąc pozbyć się nieprzyjemnego smaku. Dodatkowo masował swoje obolałe części ciała. Nawet nie skomentował tego. Jakkolwiek głupio to wyglądało, został pobity przez dzieciaka. W dodatku znacznie silniejszego. On się zabawiał z June gdy Kuro rósł w siłę i to w zastraszającym tempie. Dawno mu się tak nie dostało od niego. Mimo wszystko był nieprzygotowany na atak co dodatkowo wpłynęło na poniesione obrażenia.

Pokrótce sytuacja wymknęła się spod kontroli. June zaczęła kłócić się z Kuro i to nie na żarty. Padło parę mocnych słów po czym uciekła gdzieś w głąb lasu. A on został sam w męskim gronie. Choć Hikaru zdawał się nie zwracać uwagi na ogoniastego. Cóż… Posiedział chwilę wpatrzony w odlatującą pokrótce April i zmierzającą w stronę, w którą udała się demonica. Ciekawe… Pewnie miała jej coś ważnego do powiedzenia a nie chciała by inny to słyszeli. Nie jego to była sprawa. Spojrzał na Kuro podnosząc się ociężale z ziemi, gdy ten zaproponował mu coś do żarcia.
- Nie, dzięki…
Odrzekł wpatrzony w ziemię. Foch? Może coś w tym stylu. A raczej wewnętrzna przyzwoitość. Nie chciał wyjadać im ciężko zdobytego posiłku. To on miał coś upolować a wyszło na to, że uratował (albo i nie) sporą część miasta. W każdym razie zapobiegł większym zniszczeniom, z resztą nie sam. Tak naprawdę June skończyła ten pojedynek za niego czego nie mógł sobie i jej wybaczyć. Ale nie było sensu teraz tego wspominać. Co się stało to się nie odstanie. Wspomniana przez bruneta podróż na Vegetę nieco ożywiła Reito.
- Jeśli mam tam lecieć to na pewno nie sam. Kuro. Będę Cię potrzebował i wiedź, że jeśli nadejdzie ten dzień to z pewnością poinformuję Cię o tym. Myślę, że nawet ty miałbyś ciężko się tam dostać samemu zważywszy na to jak mogliby Cię potraktować żołnierze. A jeśli przyszłoby Ci do głowy cokolwiek zrobić June, to na pewno ci na to nie pozwolę.
Uśmiechnął się. Wiedział, że jeszcze nie raz się spotkają i z pewnością również June będzie wtedy z nim. Nie miał czego się obawiać z jego strony. Znał go wystarczająco dobrze. I choć miał czasem niewyparzony język to w rzeczywistości był łagodny jak baranek. Chyba, że odpowiednio mocno się go zdenerwuje, tak jak tym razem. Każdy ma swoje limity. Nawet on. A być może w ciele dziecka grymaszenie udzielało mu się podwójnie.
- Braska?
Starał sobie przypomnieć co to za jeden. Wtem przypomniało mu się jak June wspominała, iż jej to jej ojciec. Nieciekawa perspektywa.
-  Ten smok nie pojawi się prędzej niż za rok. Sam chciałem go przywołać do ożywienia zabitych ludzi w mieście. Będziesz musiał coś wymyślić. Może June byłaby w stanie to zrobić ale skoro nie chcecie ze sobą gadać… Może ja ją jakoś przekonam.
Spojrzał w stronę, w którą się udała gotowy do odlotu.
- Ty też mnie czegoś nauczyłeś w komnacie.
Uśmiechnął się nieco zerkając na niego.
- Trzymaj się!
Po tych słowach zniknął na horyzoncie. Niebawem znalazł się obok June widocznie w tym samym momencie żegnającą się z April. Zatrzymał ją w locie chwytając za rękę.
- Poczekaj… Nie lubię się żegnać i nie zamierzam tego traktować jak pożegnanie. W każdej chwili możemy Cię odwiedzić póki będziemy na Ziemi. To niewielka planeta. Gdybyś czegoś potrzebowała to dzięki Kuro z pewnością nas znajdziesz. Zna technikę, dzięki której może porozumiewać się ze mną na odległość.
Przytulił ją do siebie.
- Uważaj na siebie. Mam nadzieję, że niebawem znów się spotkamy.
Powiedział powoli oddalając się od dziewczyny. Gdzie teraz się uda. Sam jeszcze nie wiedział. Ale z gdziekolwiek to będzie, ważne, że razem z June.



ZT z June ---> gdzieś
OOC: Następny post – trening.

Coraz bardziej męczyła go ta cała szkoła i coraz bardziej przekonywał się, że jedynym uczniem jaki się nadaje do niej to właśnie Kuro. Wszyscy inni, którzy byli testowani kompletnie nie rozumieli o co tu chodzi i nie przejmowali się zasadami. Hikaru wyjaśnił dziewczynie, że nie może spotkać się z demonem o imieniu Red, a nie minęło parę godzin, a już do niego poleciała. Będzie musiała zrozumieć wreszcie, że samowolka nie jest wskazana w jego szkole. Miał tego całkowicie dość. Kiedy ta odleciała mistic wrócił do obozu, minął się z Reiem, który zabierając June odlecieli gdzieś daleko. Cóż.. spojrzał na dom, który był budowany już od kilku dni i skumulował na swoim ciele w różnych miejscach trochę ki by wystrzelić kilka ki blastów co spowodowało małą explozję i całkowite zniszczenie domku, który miał być dla nowych uczniów, których nie będzie szukał, ani nawet brał. Widocznie dzisiejsza młodzież się do tego nie nadaje.

Kiedy resztki budynku zaczęły się dopalać poczuł się nieco lepiej. Złość troszkę go opuściła, ale dalej miał zamiar ukarać April za swoje postępowanie. Popatrzył na małego Kuro, który już wiedział co się święci, skoro białowłosy tak zareagował tuż po opuszczeniu przez dziewczynę jego szkoły. Cała twarz wskazywała na to, że Hikaru był zły, ale normalny osobnik z niewielkim poziomem percepcji nie zauważyłby tego. To przecież tylko parę mięśni się podkurczyło tylko pod skórą twarzy. Jednak to sprawiało, że wyraz całości był jeszcze bardziej surowy, a wzrok mógłby zabić gdyby... mógł zabijać..
- Twoją dziewczynę trzeba utemperować. Skoro nie dotrze do niej żadna persfazja fizyczna, to będę musiał Ciebie wykorzystać. Może wtedy się nauczy, że jeśli coś zrobi nie tak ucierpi cała grupa. Mam dość samowolki w tej szkole. Ty ucierpisz przez jej nie słuchanie. Myślę, że uradowany jesteś z tego powodu.   Tu się zatrzymał w swojej wypowiedzi by załatwić sprawę dziecinności jego Kury. Wyszukał umysł Kaio gdzieś daleko w zaświatach by przekazać mu to co się stało i znaleźć odpowiedzi na pytania.

Zniszczenie domu, nad którym jego uczniowie pracowali już od kilku dni nie specjalnie mu poprawiło nastój, no może troszeczkę się rozładował. Dalej jednak był wściekły. Wyżywanie się jednak na kurze nie miało sensu, nie on tym razem zawinił, tylko April. Biedak i tak oberwie za nią, ale mistic już nic na to nie poradził. Co go nie zabije to go wzmocni. Na pewno nie umrze z głodu jeśli nic dziś nie zje i będzie musiał oczyścić zgliszcza domku, albo coś w tym stylu. Jeszcze nie wiedział co to będzie. Teraz musiał wziąć się do kupy i zacząć być nauczycielem. Kuro dawno nie nauczył się żadnej techniki, której sam Hikaru by go nauczył. Przeżył dziś walkę z Braską i zasługiwał na nagrodę. Czekając na odpowiedź Kaio na jego mentalna wiadomość zaczął przeszukiwać zakamarki swojej pamięci czego mógłby tym razem nauczyć młodego sayana.

-Nie będziesz musiał trenować znowu słabego punktu. Lepiej zacznij myśleć bo zamierzam Cię czegoś nauczyć. Czegoś co dobrze znasz. Nie patrząc nawet na kamienie pod stopami podniósł je telekinezą i stworzył wokół siebie kamienny krąg gdzieś na poziomie mostka. Owe kamienie zaczęły spokojnie się obracać wokół niego, jakby był planetą, a skałki satelitami. Tu właśnie dostał odpowiedź od niebieskiego ludka na swojej planetce, u którego ponad trzysta lat temu trenował. Kamień z serca i kupa w majty na wieści, że mistic nie będzie musiał latać na planetę zielonych ludków by wzywać ropuszego smoka. Kaio mówił, że Kurosław sam odzyska swoje rozmiary za kilka godzin. Białowłosy też spodziewał się tego, ale wolał się upewnić. Skupił się na umyśle niebieskiego gostka i podziękował mu po czym zerwał połączenie.

Wracając do treningu tej małpiatki bezogoniastej zaczął bawić się tworząc różne figury geometryczne. Podczas tej zabawy ciągnął swoje nauki dalej.
-To łatwe jak znasz technikę wyczuwania Ki. Musisz mieć rozszerzona świadomość by namierzyć przedmiot, który chcesz podnieść. Dobrze żebyś miał zamknięte oczy byś mógł oczyścić umysł ze śmieci. Nie ruszając się musisz podnieść przedmiot, choćby kawałek drzewa na opał czy kamień tak jak ja teraz. Musisz po niego sięgnąć ale umysłem a nie ciałem jak zazwyczaj to robisz. Dlatego sparaliżuję Cię, łatwiej będzie Ci wykorzystać potęgę umysłu. Sam paraliż potrwa jakieś dwie godziny i nie będzie utrudniał oddychania. Podszedł teraz do chłopaka opuszczając kamienie znów na ziemię wyciągając pistolet z różnymi specyfikami do zastrzyków. Zamiast pustej lufy było mnóstwo małych igiełek, które podają do krwi specyfik, jaki akurat znajduje się w podajniku. Hikaru włożył fiolkę z paralizatorem w płynie i wstrzyknął nacisnąwszy spust prosto w przedramię. Substancja zaraz zacznie działać, więc usiądź wygodnie, albo cokolwiek co chcesz bo przez czas działania płynu nie będziesz mógł się ruszyć. Tu zamilkł i czekał aż sayan wykona jakieś ruchy zanim lek zacznie działać. Sam usiadł przy ognisku i rozpalił je znów bo zaczęło przygasać.

occ możesz uczyć się telekinezy.

OOC: Trening Telekineza Start

Usilnie starała się lecieć w stronę szkoły światła, nie chciała zostawiać Reda. Nie wiedziała, kiedy jeszcze go spotka, a co gorsze, czy w ogóle będzie taka możliwość. A co jeżeli jemu, albo jej się coś stanie i... nie mogła myśleć w ten sposób. To tylko pogarszało całą sytuację. Jeszcze Hikaru i Kuro, którzy na pewno będą wściekli, chociaż to tylko za mało powiedziane. Będzie musiała im wytłumaczyć, że czuła taką potrzebę spotkania się z chłopakiem, a co więcej nie żałowała tego w ogóle. Mogą na nią nakrzyczyć, dać jej karę, ale nie zmienią jej. Co więcej, oni nie mieli rację, Red okazał w stosunku do niej niesamowitą sympatię i wcale nie był taki jak oni go opisywali. Stracili wiarę w otaczające ich istoty i potrafili widzieć tylko ich złe strony. Nie podobało się to brunetce, może i była naiwna poprzez takie myślenie, ale w każdym złym tkwi cząstka dobra, trzeba ją tylko odpowiednio rozbudzić. Traktowaniem kogoś z góry niczego nie wskórają, a na pewno nie pomogą tej osobie, zniechęcą ją. A tak przez tą podróż, błękitnooka miała nowego przyjaciela, na którego na pewno mogła liczyć w każdej sytuacji, to zresztą tyczyło się też w drugą stronę. Nie ważne są konsekwencje, jeżeli oni nie potrafią tego zrozumieć.

- Musimy się zatrzymać. - powiedziała stosunkowo stanowczo, spojrzała na czarnowłosego. Wzięła parę głębokich wdechów. - Jesteśmy już praktycznie pod samą szkołą, chcesz lecieć ze mną? Nie chcę Cię narażać na jakiekolwiek nieprzyjemności.

Zerknęła na niego kątem oka, wydawał się tajemniczy odkąd tylko go zobaczyła, ale dla niej od tamtego momentu nie pozostanie już tylko zwykłym, nieodkrytym mężczyzną, był dla niej kimś więcej, kimś ważnym.

- Jak nie chcesz, to nic, spokojnie dam sobie rade, to już blisko. Mam nadzieję, że odnajdziesz Kaede i wszystko będzie dobrze, mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy, co ja mówię! Koniecznie musimy się zobaczyć, nie wyobrażam sobie innej sytuacji. Jakby co, wiesz gdzie mnie szukać, ja w sumie dzięki Tobie też wiem. - wyszczerzyła się przyjaźnie i oczekiwała na jego odpowiedź.[/color]

Nie chciał rozstawać się tak prędko z wojowniczką, która nie bała się być otwarta wobec kogoś, kto w swojej egzystencji czynił więcej złego niż dobrego. Nie mógł jej zatrzymać siłą, ona miała swój cel - szkolić się pod każdym aspektem w siedzibie Szkoły Światła prowadzoną przez doświadczonego nauczyciela, i swojego kompana - Kuro. Wiedział, że coś między nimi iskrzy, kiedy tam był widział z jaką troską traktowała swojego pobratymca. Cieszył się, że zyskał przyjaciółkę, chociaż bał się, iż nie dojdzie do kolejnego spotkania. Albo z jego winy, albo z innych powodów.
Przystanęli po wezwaniu April. Znaleźli się w przestrzeni powietrznej, jakieś trzy kilometry nad obozem wojowników. Dziewczyna chyba wyczuwała, jak mogliby zareagować na jego zjawienie się. Nie ma co się łudzić, to się nigdy nie zmieni.
>To nie jest kwestia, że nie chcę. Nie powinienem. Chociażby ze względu na Hikaru, który w przeszłości był moim wrogiem. Ale z drugiej strony... -ostrożnie pochwycił jej ręce i głaskał kciukiem jej zewnętrzną stronę dłoni- ...będę martwić się o Ciebie. Nie daje mi spokoju fakt, że z naszego spotkania mogą wyniknąć kłopoty. O ile Twój pomysł z odwiedzinami był dla mnie wspaniały, o tyle dla Twoich i moich znajomych już nie za bardzo. Nie chciałbym stracić kolejnej, bliskiej osoby...
Spuścił wzrok na dół, żeby nie rozpaczać zbyt prędko i nie wpaść w panikę. Swoi chyba nie skrzywdzą swojej, ale nie znał praktyk panujących w szkole. Zwłaszcza, gdy nie przestrzega się ich zaleceń. A dokładnie pamiętał co mówił Hikaru o nim, nie byłby rad, gdyby wiedział o spotkaniu. Mógł ściszyć swoje Ki do minimum, nie mieliby pojęcia, że Długowłosa wpadła w odwiedziny do demona.
>Trzymaj się, April. Nie zapomnę tego dnia... do końca swoich dni.
Ścisnął ostatni raz smukłe dłonie dziewczyny spoglądając w jej piękne oblicze i szczery uśmiech, ale nie lubił pożegnań, dlatego puścił lekko ręce HalfSaiyanki i podryfował w powietrzu do tyłu. Spróbował jeszcze raz wysilić swój umysł i zlokalizować Boginię, ale nic z tego nie wyszło.
Abonent czasowo niedostępny.
Mógłby wyszukać energię tej drugiej osoby, którą zabrała Kaioshinka, lecz nie za bardzo umiał ją rozróżnić. Znali się dosłownie z pięć minut, nie zapamiętał aury dziewczynki. Może gdyby pomedytował w spokojnym miejscu, udałoby mu się rozdzielić Ki od pozostałych. Zajmie mu to trochę czasu.
Zanim odleciał spojrzał się jeszcze raz przez swoje ramię na koleżankę i pomachał ręką na pożegnanie. Musiał odejść stąd, bo jeszcze zrobi głupstwo i wleci w sam środek Szkoły Mistica. Wokół jego ciała wyszła na światło dzienne odrobina czarnej poświaty demona, która zostawiła łukowaty ślad w torze lotu. Red leciał gdzieś na oślep, nie miał sprecyzowanej recepty na życie. Owszem, chciał odnaleźć Kaede i zrozumieć jej stanowisko, ale w złych emocjach nie rozwiążą konfliktu, dlatego da sobie i jej wytchnąć od wspólnego towarzystwa.

[z tematu...]

OOC: Post treningowy

Pożegnała się z Redem i pędziła co prędzej do Kuro i Hikaru. Nastrój miała wyśmienity, właśnie nauczyła się nowej techniki, co wprawiło ją właśnie w ten szampański nastrój. Dla zabawy już totalnie zaczęła wyszukiwać energię znajomych osób. Sprawiało jej to wielką frajdę, pomimo, że nie było to nic takiego. Była już coraz bliżej, wznosiła się w górę i rozprostowała ręce, przez co wyglądała jak ptak, albo jakby co najmniej było to dla niej coś nowego. Miała po prostu ogólną radość z tych wydarzeń. Zbliżała się, czuła to, więc gwałtownie opadła na ziemię i zaczęła się rozglądać. Nikogo nie widziała dookoła siebie, zrobiła parę kroków i zobaczyła Kuro. Ledwo trzymał się na nogach, a wciąż wyglądał jak dziecko z podstawówki.

- Kuuuuro! Tęskniłam za Tobą, wybacz mi, ale musiałam załatwić pewną sprawę, wiem, że nie będziesz zadowolony, ale rozmawiałam z Redem. Czułam taką wewnętrzną potrzebę odbycia z nim tej rozmowy, nie krzycz na mnie. Blado wyglądasz... źle się czujesz? - pobiegła do niego i bardzo mocno go przytuliła patrząc na niego z troską. Zaczęła głaskać go po główce. - Nauczyłam się nowej techniki!

Wstała i ruszyła w stronę Hikaru przełykając głośno ślinę. Bała się tego spotkania, wiedziała, że czekają ją konsekwencje tego, co wykonała, ale po prostu tak trzeba było zrobić.

- Wiem, że wiesz mistrzu, gdzie byłam, ale to był mój wybór. Mam prawo o sobie decydować, nie żałuję tego, bo zyskałam nowego przyjaciela, po drugie miałam wewnętrzną potrzebę. Jedyne czego żałuje, to fakt, że złamałam swoje słowo w stosunku do Ciebie, ale musisz to zrozumieć. Proszę więc o wybaczenie w tej sytuacji i pozwolenie o zostanie tutaj, ale zastrzegam sobie to, że jestem wolnym człowiekiem, a raczej mój umysł, nie mogę obiecać, że to się nie powtórzy. Proszę o zrozumienie, Red to dobra istota, okazała dla mnie wiele ciepła, mam nadzieję, że Wy też to dostrzeżecie.


Occ: Tak długo, bo nie wiedziałam, że na mnie czekacie...

W Hikaru panował istny piekielny pożar. Nawet na twarzy było widać jego złość. Od dawna nie został tak potraktowany przez nikogo. A teraz jakaś niewdzięczna gówniarska dziewczynka, która utraciła moc jakimś cudem tak go poniżyła. Prawie nie zwracał uwagi na to co robił Kuro, właściwie nie było to wiele, przez całe dwie godziny przyciągał jedynie małe przedmioty. Nie ważne. Musiał obmyślić karę dla swojej niesfornej uczennicy. Powinien ją wyrzucić ze szkoły, albo przynajmniej zabić. Kuro powtarzał, że nie uwolni się od mistica nawet po śmierci i z April mogłoby być tak samo. Kilkanaście lat w zaświatach mogłoby ja nauczyć pokory do starszych. Nie musiała go podziwiać, miała jedynie go słuchać, albo nigdy nie będzie miało sensu uczenie jej. Nie chciał przekazać tylko swojej wiedzy. Chciał mieć swojego następcę. Widać było, tylko Kuro się starał i niestety białowłosy dochodził do wniosku, że to on będzie musiał cierpieć za swoją ukochaną. Nie chciał go krzywdzić bo spisał się w walce z Braską i już wystarczająco było mu źle w ciele dziecka.

Mimo to Hikaru będzie musiał nauczyć halfkę, że jeden za wszystkich i wszyscy za jednego. W tej chwili należała do zespołu, tak więc musiała znać swoje miejsce. Póki nie wyczuł jej aury w pobliżu szkoły, jego własna nikła schowana aura buzowała jak prawdziwe ognie piekielne. Na wpół leżał pod drzewem z założonymi na piersi rękoma i rozmyślał. Niestety przyleciała z Redem co jeszcze bardziej go upokorzyło. Co ona sobie kurwa wyobraża ? Gdzie ona ma łeb ? Takie myśli chodziły mu po głowie. Sam nigdy nie zachowałby się tak nawet w jej wieku. Może dlatego, że nikt nigdy nie dał mu czegoś takiego.. los mu nigdy nie podstawił pod nos mistrza, to on zawsze nim był.. już dla Nahan przecież. Potem gdy ona zniknęła.. cóż.. wtedy jej nie było już. Dzisiejsza młodzież miała zupełnie wywalone na starszych i bardziej doświadczonych. Jedyne czego chcą to akcji i nowych technik. Kiedy pomyślał o tym jego aura na sekundę wybuchła przez co wywołał ostry wiatr, który podsycił dopalające się szczątki domku, który ostatnimi czasy budowali jego uczniowie. Zaraz potem się uspokoił i jedynie od czasu do czasu ostro szarpnął ogonem jak biczem. Jak bardzo wkurwiony kot.

Kiedy dziewczyna była bardzo spokojna Hikaru był już w cieniu drzewa prawie niewidoczny. Mimo to jego aura była spokojna, stała się jednak lodowato zimna.. nie.. to był chłód kosmosu. Gdyby ktoś go teraz dotknął po prostu by zamarzł w ułamku sekundy. Właśnie Kuro skończył się bawić telekinezą, a April zaczęła się wypowiadać. Z pozycji na wpół leżącej podniósł dłoń i wyprostował dwa palce kierując je na jednego z uczniów. Po tym skoncentrował swoją ki w palcach i wystrzelił błękitną wiązkę Ki w stronę Kury. Ta przebiła mu ramię i podniosła dwa metry nad ziemię, jakby wiązka była włócznią, a on rybą. Po chwili nie dłuższej niż mrugnięcie okiem z włóczni zaczęły wydobywać się igły. Nie kolce jak to zwykle bywało, ale cienkie błękitne igły, które jeszcze bardziej przebiły ciało dziecka. Wtedy otworzył swój umysł i wysłał mu pewną myśl prywatnie prosto do jego świadomości.

Przepraszam Kuro. Po tych dwóch słowach zamknął przekaz telepatyczny i wyłączył pokaz świateł jakby gasił światło w pokoju. Młody sayan upadł na ziemię krwawiąc z ran. Jego prawy bark nie nadawał się zbytnio do działania, a mniejsze rany krwawiły choć niegroźnie. Wyglądały tylko źle.
- Sprzeciwisz mi się jeszcze raz smarkaczu, a zapamiętasz mnie do końca Twego żałosnego życia. Te słowa ubrał w jak najbardziej zimny ton przepełniony litrami najbardziej zabójczej trucizny jaką posiadał w swoim repertuarze. W tej szkole panuje pewna zasada. Tworzymy zespół, a ja jestem waszym liderem. Robisz coś źle, sprzeciwiasz mi się, cierpi cała drużyna. Naucz się wreszcie grupowej odpowiedzialności gówniarzu. A Ty Kuro nie leż tak na glebie i rozpal w ognisku, a potem zrób kolację. Oboje nie jecie dzisiaj. Dodał to już mniej jadowitym tonem, ale dalej lodowatym. Słońce zaszło,więc zrobiło się zimno, ale czy na pewno tylko dlatego ? Czy może to aura mistica maczała w tym swoje cząsteczki ?


occ kurko 1000 dmgu dla Ciebie. Krwawisz z prawego barku ^^

Czuła się z tym wszystkim strasznie, to jak ją potraktowali... nie może tutaj zostać. Tak właśnie postanowiła, to nie jest miejsce dla niej, ale jednocześnie serce jej się rozpadało na dwa kawałki, bo z drugiej strony on, osoba, którą obdarzała uczuciem. Nie chciała go zostawiać, ale nie mogła pozwolić, aby on cierpiał. Hikaru potraktował ich wszystkich jak podwładnych, a nie uczniów. Czuła, że jest wściekły, ale to co zrobił przerosło jej najmniejsze oczekiwanie. Ciągła gadka o tym, że nie słucha się starszych, a tak naprawdę to on był głuchy. Głuchy na wołanie osób młodych, nowego pokolenia. Bycie tak cholernie ograniczonym, współczuła mu. Najbardziej zabolały ją słowa o byciu drużyną. Myślała, że to się nie zmieniło, powinni się cieszyć, że zyskała nowego przyjaciela, że Red tak naprawdę jest dobry, tylko oni są tam zamknięci na inne sprawy, że tego nie widzą. Posłusznie udała się tam gdzie nakazał jej mężczyzna. Brak kolacji jakoś nią nie wstrząsnął. Miała to gdzieś, On oberwał za nią. Super metody nauczania, nie dziwiła się teraz rudowłosej, że odeszła. W końcu przyszedł i on, zerknęła na niego. To oczywiste, że mu pomoże, zaczęła bawić się w pielęgniarkę, chciała zrobić wszystko dokładnie, było to dla niej w tym momencie ważne. Gdy skończyła w końcu spojrzała mu w oczy.

- Czuję się winna tylko tego, co on Ci zrobił, wybacz mi za to. Nie powtórzy się to już więcej. Odchodzę. - powiedziała to na jednym oddechu. - Bardzo mi na Tobie zależy, wprost Kocham Cię, dlatego muszę to zrobić, nie mogę pozwolić, abyś cierpiał za mnie, to była gruba przesada, a jeżeli takie są jego metody, to ja pasuje. Zależy mi na Tobie i nie mogę pozwolić, aby przeze mnie stała Ci się krzywda.

Starała się być jak najbardziej delikatna w tym co robi, ale nie za każdym razem się dało. Próbowała uważać, ale i tak parę razy usłyszała syknięcie bólu, które wydał z siebie chłopak przy opatrywaniu. Było jej głupio z tego powodu, to było przez nią i tylko przez nią. Nie zmieni się, nie miała takiego zamiaru, nigdy nikt nie będzie kierował jej wyborami, jej własnym życiem, dlatego chciała odejść. Dlaczego najbliższa osoba ma cierpieć za nią? To była głupota w czystej postaci, na dodatek zupełnie niepotrzebna. Z drugiej strony chciała zostać, ale tylko dla niego. Otaczała go uczuciem prawdziwym i szczerym, gdyby tylko mogła przytuliłaby się do niego i nigdy go nie puściła. Nie pozwoliłaby, aby kiedykolwiek stała mu się krzywda, chociaż żeby miała to przypłacić swoim własnym życiem. Słuchała uważnie, co chłopak miał do powiedzenia.

- Boli? To za mało powiedziane, jesteś obecnie dla mnie najważniejszy i cierpisz z mojego powodu, może to dla Ciebie nic, ale w moim sercu wykuło to cholerną ranę. Tak bardzo boli mnie to, że Cię skrzywdziłam w taki sposób, nie potrafię po tym wszystkim spojrzeć Ci w oczy, nie potrafię, boję się tego. Chcę tutaj zostać tylko ze względu na Ciebie, wybacz, ale nie toleruje jego metod, nic dla mnie nie znaczy oprócz tego, że mogę mu dziękować, że mam Ciebie tutaj, tak blisko, że mogę Cie dotknąć, przytulić, że mogę Cię po prostu najzwyczajniej w świecie Kochać i niczego więcej nie potrzebuje do życia. Z drugiej strony, on nie może Ciebie tutaj przetrzymywać do końca Twoich dni? Prawda? Chcę opuścić to miejsce i żyć z Tobą, tylko z Tobą. Dziękuję za zrozumienie w stosunku do Reda, naprawdę musiałam do niego lecieć, rozumiem też Twoje podejście do demonów i nie mam zamiaru tego potępiać, ale i Ty nie rób tego ze mną. Tsu oddała swoje życie dobrowolnie, tak myślę... też się bałam o Ciebie, gdy walczyłeś, a Braska śmiał Ci się praktycznie w oczy. Nie bałam się śmierci, ale tego, że Cię stracę. Nie potrafiłabym tego przeżyć, to byłoby dla mnie dużo gorsze niż to, że sama mogę nigdy nie otworzyć oczu. Jak to? To niemożliwe? June? Jesteś pewien?! Przecież ona i Rei, nie mogę w to uwierzyć, musimy im pomóc! Ona na pewno nie była wtedy sobą, to nasi przyjaciele, nie możemy ich tak zostawić, Kuro! – wykrzyknęła powoli podnosząc się i spoglądając na chłopaka oczekując jakiejś reakcji, ale postąpił całkiem inaczej niż dziewczyna się spodziewała, jednak nie potrafiła się uspokoić. Traktowała Rei’a od zawsze jak brata, a rudowłosą mimo, że znała krótko niemalże jak siostrę. To wszystko nie mogło się tak po prostu zdarzyć. Wysłuchała historii o Foxie i nawet sprawiło to na jej twarzy uśmiech. – Co do Hikaru, wiem, że zrobił to celowo, ale nie potrafię chyba, zwłaszcza, że wie jak mnie złamać. Jesteś moim słabym punktem, ale i równocześnie najsilniejszym i tego nie zmienię. Nie chcę tego zmieniać.

Nie musiała jeszcze wiele mówić, bo on powiedział, że ją Kocha. Zatrzęsła się cała w środku, a po jej ciele przeszedł dreszcz. Teraz była pewna, że go już nigdy nie zostawi, nie może. On ją Kocha, on żywi do niej takie samo uczucie, jak ona do niego. Widziała jak zasnął, ale ona wciąż nie mogła. Słyszała jego słowa w głowie i ciągle była w tej euforii, która unosiła się ponad nimi i otaczała całe powietrze dookoła, była przepełniona miłością tak prawdziwą i szczerą.

Uczę się patrzeć z zamkniętymi oczami. Dotyk dłoni rysuje Twój obraz w mojej głowie. Palce ześlizgują się po brwiach. nosie ,ustach, Ty jesteś pogrążony w dalekim śnie... Widzę śiniaki wokół oczu, śniade policzkach, mocno zarysowany podbródek. Czuje jak mięśnie, napinają się pod tym dotykiem. Jesteś tak blisko i taki nierealny. Kompletna ciemność wyostrza mi zmysły- Palce zsuwają się niżej .dotykam szyi, ramion, torsu. Czuje Twój zapach , ciepło, szalone bicie serca. Niecierpliwe dłonie wędrują W moją stronę. Odsuwam je, to ja uczę się widzieć... i widzę Cię w dorosłej postaci, takiego jak Cię poznałam w tej łazience. Po zamknięciu oczu, dziewczyna również pogrążyła się w śnie będąc tuż obok niego.

Mijały godziny i zapadła noc. Hikaru siedział na zewnątrz domu przy ogniu kończąc kolację. Tamci najwidoczniej już zasnęli.. jego uczniowie.. Eh.. Strasznie ciężko być nauczycielem, albo może to on po prostu miał pecha w znajdowaniu osób. Zdarza się i tak. Był zmęczony wszystkim, po walce z Braską i tym wszystkim co się dziś wydarzyło. To był naprawdę męczący dzień. Rozszerzył świadomość na cała planetę by przeskanować ją może niezbyt dokładnie, ale na tyle dobrze by wyczuć znajome aury ki. Taki głupi nawyk kogoś kto spędził dziesiątki lat na pilnowaniu bezpieczeństwa planety. Wyczuł kilka szczegółów, takich jak to, iż June pozbawiła Reia przytomności i poleciała w cholerę na inna planetę, gdzieś daleko poza układ słoneczny. Mistic nie był pewien co się stało, ale aura dziewczyny nie była taka zupełnie spokojna jak to zwykle bywało.

Mało tego, Red absorbował Reia, to znaczy jego ki zupełnie prawie zniknęła w momencie kiedy Red zbliżył się do niego. Nie było żadnej walki bo to także by można wyczuć. Coś się święci.. to nie dobrze. Trzeba będzie coś na to poradzić, ale to później.. Jutro. Teraz nic mu nie groziło, jego uczniowie także nie mieli czego się bać, więc można było iść spać. Nie ważne ile Red wchłonie ofiar, jeśli przegnie pałę mistic go zabije bez biadolenia. W końcu po to żył by bronić tej przeklętej planety. Żałował czasem, że się na to zgodził, ale co zrobić... takich słów się nie cofa już. Przynajmniej póki mistic nie umrze będzie musiał chronić Ziemię.

Hikaru zgasił ognisko i wstał. Przespacerował się do domku, do którego wszedł nie zapalając nawet światła. Wiedział, że April i Kuro śpią razem, więc wszedł do jej pokoju i zabrał dzieciaka za szmaty. Był cięższy niż w ciągu dnia.. czar mija ? Zapewne tak. Najwyższy czas. Trzymając sayana jak paczkę na poczcie wyszedł i zamknął pokój April by przejść do pokoju młodego i położyć go na łóżku. Wyjął swój pistolet z różnymi nabojami by zrobić odpowiedni koktail z kilku różnych substancji, które miały przez noc wyleczyć rany odniesione przez jeżozwierza Hikaru. Zajęło to kilka minut, aż białowłosy wojownik włożył na swoje miejsce gotowy nabój i przyłożył lufę pistoletu do rannego ramienia sayana. Było słychać pstryk i fuknięcie oznaczające, że lek znalazł się pod skórą, w krwiobiegu Kury. Westchnął cicho i wyszedł z pokoju by także go zamknąć. Dopiero potem poszedł do swojego pokoju i kiedy się położył zasnął nawet się nie rozbierając.

Próbowała wyczuć energię Rei’a, nie było to zbyt łatwe, dopiero nauczyła się tej techniki i nie była w tym aż taka dobra. Starała się jednak ze wszystkich swoich sił, aż w końcu ją odnalazła. To była faktycznie prawda, to co mówił Kuro. Jeszcze w tym momencie nie było przy nim Reda. Kiwnęła więc głową w jego kierunku, aby dać mu do zrozumienia, że doskonale wie co miał na myśli mówiąc duma. Faktycznie, chłopak mógłby się obrazić, ale nie mogła uwierzyć, że to ta sama June, bała się, że coś jej się stało. To nie mogła być ona, nie mogła. Widziała jak zależało jej na Rei’u, musiało coś się stać, tylko co? Na to pytanie już nie potrafiła odpowiedzieć. Słuchała cały czas z uwagą to, co chłopak miał do powiedzenia. Nie dziwiła mu się, że chce uciec, każdy potrzebuje odrobiny swobody. Hikaru pewnie nawet nie zdawał sobie sprawy, że odbiera to, czego każdy potrzebuje chociażby w małej ilości, nawet nie mówiąc o wolnej woli, którą ogranicza. Nikt nie mówi, że ma się dziać rozpusta, ale jako starszy powinien doskonale rozumieć, że jednak każdy odczuwa taką potrzebę. Szybko zasnęła w tych myślach, a w śnie widziała swojego brata. Jego niebieskie oczy przebijały się przez całą widoczność, nie widziało się nic oprócz nich. Czy był dzieckiem? Tak to na pewno, widziała go swoimi oczami, ale to było dosyć dziwne, skoro on był mały, ona też powinna, a była wyższa. Wzięła go w ramiona i pocałowała w czoło. Nagle zdała sobie sprawę, że to nie był wcale brat, tylko... ujrzała dorosłego, starszego Kuro, który szedł w ich kierunku, a na baranach miał małą śliczną dziewczynkę, która machała do nich. Kruczoczarne włosy i oczy, była podobna bardziej do niego niż do niej. Ona sama śmiała się jak oszalała na ich widok i wybiegła im naprzeciw. Poczuła na skórze ciepły dotyk mężczyzny, który zagarnął ją całą do siebie. Chciała, aby to trwało wiecznie, ale tak się nie dało, obudziła się. Coś ją oderwało od stworzonego przez siebie raju. Odchyliła jedną powiekę, miała ochotę powrócić do snu, ale już nie mogła się skupić. Trochę z rozżaleniem otworzyła drugie oko, spodziewała się zastać obok siebie śpiącego chłopaka. Czyżby już wstał i to on narobił takiego rabanu, który ją obudził? Całkiem możliwe, powoli wstała przeciągając się bardzo leniwie. Poczuła się strasznie głodna i brudna, tyle wydarzyło się poprzedniego dnia, że dla niej i również najwyższa pora, aby się odświeżyć. Wyszła z domku i niezauważalnie udała się nad wodę. Musiała minąć się z Kuro nawet o tym nie wiedząc. Chciała jeszcze po tym wszystkim potrenować. Ściągnęła z siebie całe ubranie, lekko telepała się z zimna. Rozejrzała się, czy aby nikt przypadkiem się tutaj nie kręci, bo jakoś nie chciała świecić swoim nagim ciałem przed kimkolwiek. Trochę uspokojona tym, że jest sama weszła powoli do wody. Była chłodna, co wywołało u niej dodatkowy dreszcz. Mimo tego iż nie chciała w ogóle na siebie patrzeć, spojrzała ukradkiem w taflę wody. Czarne, lepkie strużki tworzyły na jej spuchniętej twarzy witraż skomponowany z żalu, smutku i rozpaczy, posklejane, gęste rzęsy wkomponowały się w przeszklone, niebieskie oczy, a usta wygięte w nieprzyjemnym grymasie. Widać było, że się niewyspana, a wczorajsze wydarzenia jeszcze na nią działały. Postanowiła cała zanurzyć się w wodzie. Pomimo zimna poczuła się błogo, mogła w końcu się odświeżyć. Wypłynęła na powierzchnię i zarzuciła swoje długie czarne włosy do tyłu. Bez wątpienia musiało to wyglądać seksownie tym bardziej, że wciąż stała naga. Uśmiechnęła się sama do siebie. Stojąc na trawie miękkim kawałkiem materiału wycierała ostatnie niesforne krople wody na ciele. Obraz kobiety odbijającej się w wodzie uwodzi źrenicą pełną oczekiwań. Niespokojne, niekontrolowane myśli po raz kolejny rzucają ją w świat pożądania. Szelestem swym delikatnie muskają mnie po policzku, odchylonej szyi, piersiach napiętych. Biorę głęboki oddech. W środku coś szarpie, kusi namiętnie, natrętnie tworzy wciąż nowe wizje. Przymknęła oczy rozsmakowana widokiem malowanym myślą coraz bardziej chciwą. Wzrok zawieszony na tafli rzeki z przyjemnością karmi się widokiem rozkwitającej na ciele gęsiej skórki. Unosząc zuchwale brwi maluje twarz kokieteryjnym uśmiechem. Powoli pożądanie przenika mnie całą... już jest tylko kłębkiem niecierpliwych myśli zatrzymanych na krawędzi słodkiego niebytu. Powoli się ubrała, czuła się niemal jak nowo narodzona. Postanowiła, że ta polana będzie idealnym miejscem na jej trening. Pora na walczącą April.


Occ: Trening start

Hikaru rzadko śnił o czymś konkretnym, zwykle to był po prostu zlepek tego co już przeżył, albo tego co chciał przeżyć, albo wariacje na temat danych wydarzeń. Nic konkretnego i nic wartego zapamiętania po otwarciu oczu. Słońce wzeszło jak codziennie o tej porze roku o tej samej godzinie. Mistic jednak spał jeszcze czas jakiś, potrzebował odpoczynku od rzeczywistości by zregenerować swoje nerwy przede wszystkim. Mimo młodego ciała czasem czuł ciężar przeżytych lat bo wszystkie te problemy i rany jakie odniosła jego psychika nie zacierały się w żaden sposób i nie znikały. Trzymał i magazynował je w sobie niczym chomik przez co nie czuł się najlepiej. W dodatku nikt nie był w stanie go zrozumieć bo ludzie czy małpy nie dożywały tyle lat, a kaioshini byli właściwie nieśmiertelni. Nie liczyli czasu tak jak to robili śmiertelni. Co z tego, że mogli umrzeć ? Po śmierci ich istnienie było takie samo jak za życia. Dla nich nie miało znaczenia tak samo jak dla Eldarów z pewnej książki Ziemskiej. To dopiero było przekichane.

Dopiero po jakimś czasie zdał sobie sprawę, że już jest świadomy i docierają do niego boćce z otoczenia. Wszelkiego rodzaju wiatr, który odbijał się od ścian domu od zewnętrznej strony, jakieś działanie elektroniki w pokoju, wentylator, i inne badziewne rzeczy, których nie zauważa się na co dzień, ale przecież one nie przestają istnieć tylko dlatego, że się o nich nie myśli. Istnieją i mają się całkiem dobrze. Tak czy inaczej Hikaru leżał z zamkniętymi oczami i oddychał. Jak zwykle rano myśli powoli niczym żółw sobie sunęły od lewej do prawej strony jego umysłu i stawały się z każdą minutą ostrzejsze. Na razie oddychał starając się ogarnąć umysł. Bez zastanowienia wysłał swoją świadomość w przestrzeń otaczającą dom, na teren jego szkoły. Kuro i April już wstali. trzeba było także się ruszyć, ale Hikaru czuł się stary... nie miało znaczenia to co zrobi. Miał niesfornych uczniów odpornych zupełnie na jego nauki.. może jedynie Kuro był trochę bardziej potulny.. Co chwila pozyskiwał uczniów, ale zaraz wykruszali się. Kuro trenował normalnie, ale był czymś w rodzaju więźnia na tej planecie. Fox powierzył misticowi o białych włosach tego dzieciaka by go trenować. Wiecznie młody wojownik spełnił to i prowadzi małpę cały czas, ale obiecał jej, że wróci na planetę małp kiedy osiągnie drugi poziom ssj.. ten dzień się zbliżał. Hikaru to wiedział. Tego dnia okaże się ile tak naprawdę znaczył ten czas poświęcony w szkołę światła. Czy uwalniając te półtorej małpiatki, które się mu ostały, po tym jak załatwią swoje sprawy wrócą do niego ? April nie miała ochoty z nim zostawać i była tu tylko ze względu na sayana.

W końcu otworzył oczy. Pokój był całkiem ciemny, bo od strony sypialni była jedynie skała wydrążona przez niego już jakiś czas temu. We wszystkich trzech pokojach było to samo. To nie miało znaczenia, bo blada poświata zawsze gdzieś była, a to jakiś komputer pokładowy, a to lampka nocna, która przecież musiała być w każdym domu sayańskich wojowników kiedy udawali się na misje by nie obili swoich ogonów w ciemności. Najczęściej nikłą poświatę dawały światłowody różnego rodzaju, które były co prawda schowane, ale pod przezroczystym plastykiem. Nie ważne. Musiał wstać. Był przecież nauczycielem. Wziął głębszy wdech i wyrzucił z siebie powietrze po czym usiadł na łóżku i znów zaczął oddychać normalnie. Wziął swoje normalne ciuchy pod pachę i ręcznik po czym poszedł do łazienki by się umyć i ogarnąć trochę. Kilkanaście minut później był rawie całkiem ubrany. Z pokoju jedynie przywołał swój miecz ukryty w sayi, który zawędrował na swoje miejsce jak po nitce, na jego plecy. Klamra za pomocą telekinezy zapięła się na torsie wojownika co zakończyło czynność ubierania się. Wyszedł na zewnątrz w rozpiętym płaszczu i w koszuli i znów westchnął. Powietrze było przyjemnie chłodne, doskonały poranek na trening.

Kuro dalej przygotowywał śniadanie, a April gdzieś poszła ogarnąć się trochę. Ważniejsze było, że June gdzieś poleciała i obezwładniła Reia, który był jeszcze nieprzytomny w nocy. W dodatku nie czuł w tej chwili jego Ki, a to znaczy, że ją schował... Ale natomiast siły reda były mocniejsze... wchłonął sayana za pomocą cukierkowego promienia ? No proszę, ledwo dzień po wizycie w szkołę światła demon pokazał swoją prawdziwą naturę. Hikaru bardzo chętnie zajmie się tą paskudą i własnoręcznie wyrwie Reia z czeluści tego czegoś co nazywają istotą żywą. Podszedł do Kury, ale nie usiadł przy ogniu.
- Wiesz co dzieje się z Reiem ? Nie czuć jego aury, a aura Reda urosła na sile.. Właściwie Hikaru w tym zdaniu mógł pokazać, że nie wie co jest grane, ale dla niego było oczywistą oczywistością co się stało. Przecież nie pierwszy raz egzystował z demonami. Kuro pewnie tez wiedział o co chodzi.. właściwie jego pytanie nie wymagało odpowiedzi. Dzisiaj przetestuję Twoje zdolności w sparingu. Chcę przekonać się czy mój trening na cokolwiek się przydał, czy jesteś bezużytecznym wojownikiem. Masz pięć minut na przygotowanie się. Powiedział zmieniając temat i odszedł kilka metrów by dać miejsce dla młodego małpiszona. Nie przejął się tym, że wrócił do dorosłej postaci.

OOC:
Atak podstawowy
Trening start

Nie spodziewając się totalnie co Hikaru planuje dziewczyna stała sama obok rzeki, która płynęła stosunkowo spokojnie. Wszędzie dookoła niej było zielono, co tylko uprzyjemniało jej odbywany trening. Nabrała mnóstwo powietrza do płuc, czuła wewnętrzną siłę i radość. Tym razem swój trening postanowiła skupić wokół jednej techniki. Oprócz tego oczywiście zwiększy się również jej szybkość, wytrzymałość, no i energia- wszystko analogicznie. Braska unieruchomił ją bardzo ciekawym sposobem. Pomimo, że była w krytycznej sytuacji spostrzegła jak mniej więcej to zrobił i jak to działa. pierścień który zaciska się wokół przeciwnika i także unieruchamia go. Trochę pomyślała i wywnioskowała, że tą technikę można technikę użyć na różne sposoby. Jako pierścienie, którymi przybija się przeciwnika do ściany albo owija jeden wielki wokół rąk, nóg itp. Musi się tylko dobrze postarać, aby jej to wyszło, co nie będzie takie łatwe, jak myślała. Na samym początku jednak postanowiła się lekko rozruszać w postaci rozgrzewki. Zrobiła parę szybkich rund biegu wokół drzew, które posłużyły jej jako słupki. Oprócz tego zrobiła też parę pompek, żałowała, że nie ma takich małych, ale ciężkich ciężarków, mogłaby trochę nimi porzucać, co dodatkowo wzmocniłoby jej siłę, której i tak już miała mało, ale o tym pomyśli przy następnym wysiłku. Po krótkiej rozgrzewce postanowiła przejść do sedna. Próbowała skoncentrować się na swojej energii i tylko wyłącznie na niej. Zamknęła oczy i wyprostowała ramiona tworząc z dłoni koszyczek, w którym chciała właśnie skupić swoją KI. Wiedziała, że nie może być jej ani za mało, ani za dużo, ale wiedzieć, a zrobić to całkiem inne sprawy. Kolejnym etapem będzie staranie się ułożeniem je w taki sposób, aby tworzyły pierścienie, które miałby kogoś ewentualnie zamknąć. Ten etap był chyba jeszcze gorszy niż poprzedni… szło jej mizernie. Na początku za mało energii wydawała z siebie i tworząc kształty, wyglądały na bardzo małe i słabe, tak że nikogo by nie zamknęły. Irytowało to już dziewczynę. Innym razem z kolei za duży pokład KI powodował to, że gdy tylko ona chciała stworzyć cokolwiek wybuchało. Odgłos echa musiał roznieść się trochę dalej i na pewno Kuro i Hikaru to słyszeli, może to i dobrze? Niech wiedzą, że ona też nie chce się obijać. Może i nie była typem wojownika, a nawet nie może, ale na pewno, to wcale nie musiało znaczyć, że będzie wysługiwała się innymi. Pomyślała o tym, jak silni są wszyscy, których zna i ją otaczają- Hikaru, Kuro, Red, June, Rei, nie dorówna im, bo oni cały czas będą się doskonalić, ale musi gonić. Nie może stać w miejscu, bo to ją tylko cofnie. Ciągle próbowała tworząc to nowe kształty swojej energii, ale wciąż nie były takie jak chciała, musiała się bardziej skupić. Irytowało ją to z tego wszystkiego zamachnęła się i uderzyła pięścią w podłoże. Ciągle nie mogła osiągnąć tego co chciała, a musiała, musi być zdeterminowana. Usiadła na trawie próbując się odprężyć. Świeże powietrze dostawało się w niewiarygodnie szybkim tempie do jej nozdrza, a następnie wypełniało się w całym ciele. Jeszcze parę głębokich wdechów i wydechów i spróbuje ponownie. Wstała i tym razem była zdecydowanie bardziej skupiona. Zrobiła poważną minę, zamknęła oczy próbując odnaleźć swoją energię w swoim, własnym ciele. Musiała ją z siebie wyrzucić, ale powoli w odpowiedniej ilości. Jeszcze troszkę... jeszcze odrobinę... stop! – mówiła sama do siebie, nawet nie przejmowała się, że ktoś mógłby na nią patrzeć, była w stu procentach skupiona na swoim zadaniu. – Idealnie, teraz wyobraź sobie ten okrąg, który chcesz stworzyć, uda Ci się, masz tyle energii ile Ci potrzeba, pamiętaj jesteś jego siostrą, jesteś tak samo zdolna jak on i nikt nie ma prawa powiedzieć, że jest inaczej. – mówiła ciągle wyobrażając sobie w głowie, to co chce zrobić. Otworzyła szeroko oczy, kiedy uznała, że jest gotowa i wypuściła energię. Spojrzała z zadowoleniem na swój wyczyn, była z siebie wręcz dumna. Musi się pochwalić, albo nie. W sumie, po co? I tak na pewno to wiedzą, przecież kontrolują jej KI. Dopiero po tym zdała sobie sprawę, że zmęczyła się lekko, upadła na kolana ciężko dysząc, chwila odpoczynku, tylko chwila. Położyła się na trawie oglądając błękitne niebo. Po paru minutach, ciężkich minutach, powoli podniosła się, ale wciąż czuła utraconą energię, powoli udała się z powrotem do szkoły światła, nie mogła się doczekać kiedy go zobaczy i rzuci mu się w ramiona.


Occ: Koniec

Była w szoku, że jej się udało opanować tą technikę, wręcz cieszyła się. Jej powaga zmieniła się natychmiast w uśmiech, który ją zadowalał. Chciała już wracać, gdy zobaczyła Hikaru, który wrócił i stanął tuż przed nią. Oparła ręce o biodra i zmierzyła go wzrokiem. Tuż za nim pojawił się Kuro. Podczas swojego treningu czuła, że coś się działo z mocą chłopaka, ale nie potrafiła sprecyzować, co to było dokładnie. Zerknęła na nich podejrzanie i się wyszczerzyła.

- Dobra mówcie co się stało, wyczułam znaczny wzrost energii Kuro. – powiedziała przenosząc swój wzrok na chłopaka. Była bardzo ciekawa, co takiego się wydarzyło, sama chciałaby coś takiego osiągnąć, zwłaszcza, że to stało się tak nagle. – Kurcze, chciałabym wiedzieć, a obaj milczycie jak grób, to jakaś zmowa, czy co? Ej no serio chciałabym wiedzieć, Kuro! Twoja energia wzrosła niesamowicie i tak szybko, co takiego zrobiłeś? No chyba mi możesz powiedzieć!

Sama jeszcze nie wiedziała, co to oznaczało, a raczej to, że on osiągnął kolejny poziom, o którym również nie miała pojęcia, zmieni całkowicie ich dotychczasowe życie. W ogóle zapomniała o treningu i rzuciła mu się na szyję ciesząc się bez powodu. Oderwała się w końcu od niego i spojrzała mu prosto w oczy. Ich nosy praktycznie się stykały.

- Nieważne. Cieszę się, że wróciłeś już do swojej dorosłej postaci i bez żadnego zastanowienia, czy dziwnych spojrzeń mogę po prostu zrobić to. - ledwo dokończyła zdanie, a cmoknęła go w usta przy okazji czerwieniąc się cała. Zaraz po tym się uśmiechnęła, wciąż była ciekawa, co takiego robili, ale jednak widok mężczyzny, a nie dziecka cieszył ją dużo bardziej i był tym samym silniejszym niż ciekawość.

OOC:
KI = 1000

Tak właściwie April nie wydawała się specjalnie przejęta tym co działo się w chmurach.. jakby zupełnie nie zauważyła walki i tych pokładów zmarnowanej Ki. Musi być bardzo mało rozwinięta skoro umiejąc wyczuwać energię nie wyczuła czegoś takiego. Cóż.. to zmartwienie Kury, nie jego. To znaczy ... Hikaru nie wiele może zrobić z uczniem, który mu się sprzeciwia w taki sposób jak ten dzieciak..
-Pakujcie się. Wracacie na planetę małp. Dotrzymuję obietnicy. Powiedział tylko i ruszył w stronę domku w skale biorąc znad ognia kawałek jakiegoś mięsa.. chyba wieprzowiny, ale nie był pewien. Nie był zbyt świeży. Zmęczył się tą walką, ale cieszył się, że wreszcie powalczył. Jedyne co musiał wziąć ze sobą to kilka wkładów leczniczych do swojego medycznego pistoletu. Nie będzie mógł zabrać całego statku, nie będzie na to czasu. Przekąsił trochę mięsa trzymanego w ręce, a drugą dłonią zgarnął naboje do kieszeni płaszcza.

Gdzieś tu jeszcze była święta woda od Kamiego.. ah, pod łóżkiem. Sięgnął po nią i wsadził do następnej kieszeni z drugiej strony płaszcza. Zdjął swoje okulary i przetarł oczy. Wychodząc z pokoju założył znów okulary i zablokował drzwi do swojego pokoju. Zjadł resztę mięsa i usiadł przed ogniskiem czekając na uczniów. Mając trochę czasu rozszerzył świadomość na Vegetę by sprawdzić co tam się dzieje. Okazało się, że Tsuful tam siedział i robił burdel co nie malowało się dobrze. Sayanie tam walczyli, ale byli za słabi. Trzeba było chyba załatwić jeszcze tą sprawę. Kuro sobie poradzi bez wątpienia. Zdobył ssj 2, a tamten Tsuful nie był zbyt silny. Poza tym tam nie był tylko jeden blondyn. Przynajmniej jeden, tak mu się zdawało.. Nie wiedział dokładnie co tam się dzieje, ale wiedział gdzie mniej więcej się pojawić.

Zerknęła podejrzanie na Kuro. Był wyczerpany, czyżby była tak zajęta swoją walką, że nie wyczuła tego co się pomiędzy nimi działo, czy może nie w pełni opanowała technikę? Albo po prostu mogła nie mieć wprawy, przecież nic nie przychodzi od tak, wiele pomyłek jeszcze minie zanim coś osiągnie, ale czuła, że powoli się wzmacniała. Chłopak potraktował ją trochę nie tak jak się spodziewała, więc postanowiła być trochę powściągliwa. Nie może się narzucać, może on sobie tego nie życzy, albo nie chce. Poza tym był zmęczony. Gdy usłyszała słowa Hikaru zrobiła oczy jak pięciozłotówki.

- Jak to na Vegetę? Moment, Kuro jest jeszcze zmęczony, daj mu odpocząć. W ogóle możemy wiedzieć w jakim celu się tam udajemy? Wcześniej nie było nawet o tym mowy. Po drugie, on opowiadał mi o tym, że jest wygnany. Zresztą pewnie ja też... czyli jak tam się pojawimy to jest duża szansa, że nas zabiją. – powiedziała obserwując uważnie srebrnowłosego. Nie wiedziała co nagle spowodowało to, że zmieniła się jego decyzja, ale to nieważne. Nie wiedziała, czy ma się cieszyć, czy nie. Podobała jej się Ziemia, a tutaj nagle ma wrócić na smętną planetę. – Co się tam dzieje, że się wybieramy?

Była trochę zdezorientowana tym wszystkim, dawno tam nie była i na pewno wszystko się zmieniło. Nie była pewna, czy chce tam wracać, ale nie zamierzała dyskutować, a raczej ma zamiar podporządkować się Jego decyzji. Wiedziała, że nie zrobi niczego lekkomyślnego, a przynajmniej miała taką nadzieję. Nie musiała się pakować, nie miała tutaj niczego, wszystko zostawiła na Vegecie, czy to prawda, że po takim czasie zobaczy tą cholernie straszną planetę, dla której liczy się tylko walka. Po jej ciele przeszły nieprzyjemne dreszcze, tak bardzo chciała się stamtąd wyrwać, ale i też wrócić, bo to jej dom, a gdy ma szansę... chyba nie jest do końca przekonana o słuszności tej decyzji. Nie była typem wojowniczki i widać to było gołym okiem, co prawda urodziła się jako pół-małpa, ale to nic nie znaczyło, zdecydowanie więcej genów odziedziczyła po matce Ziemiance i nie chodziło tutaj tylko i wyłącznie o jej piękne, duże, błękitne oczy, które zazwyczaj zachwycały już po pierwszym spojrzeniu. Była typem, który nie znosi walczyć. Przegryzła dolną wargę rozglądając się to na swojego mistrza, to na Niego, jakby oczekiwała jakiejś reakcji, która pomoże jej w decyzji.