Siedziba Szkoły Światła

First topic message reminder :

Na razie jest to wielka skała w lesie poniżej wodospadu. Całkowicie dziki teren czekający, wręcz krzyczący by ktoś go ogarnął własną pracą, potem i krwią.




                      ----------------------------------------------------------------------------

Kiedy obaj wojownicy znaleźli się w okolicy jaką Hikaru postanowił okiełznać Kuro przełknął ślinę i ruszył znów pod górę by rozpocząć pracę. Miał sporo do wykopania, a Hikaru sporo do odcięcia. Musiał z prawie całkowicie płaskiej skały wyciąć na tyle dużą jaskinię by zmieścić stary przenośny dom w pach bach. Cóż, pozostało mu tylko przygotowanie się do tego i rozruszanie się. Zrzucił mięso z całym dobytkiem i śmieciami jakie zgromadzili już tego dnia na ziemię i ściągnął płaszcz by powiesić go na prowizorycznym plecaku wraz z mięsem. Teraz zrzucił z siebie sayię i wyciągnął z niej miecz. Stanął w pozycji do walki trzymając szamszira oburącz i wprowadził do niego Ki. Po chwili klinga zapłonęła błękitem i wydłużyła się odrobinę. Wbił ostrze pięć metrów nad ziemią i przeciągnął kilka metrów w poziomie, po czym skierował ostrze w dół ciągnąc je za sobą powoli, ale pewnie by stworzyć parabolę. Kiedy doszedł do samej ziemi wyjął klingę i skoczył znów na sam środek, na górze. Wbił znów ostrze i pociągnął w drugą stronę tak samo zaokrąglając wycięcie jak po prawej stronie. Czuł opór skały, ale wiedział, że połączenie magicznego ostrza jego miecza oraz ki sword w zupełności wystarczy.

Kiedy skończył stanął parę metrów od swego dzieła i oszacował czy aby wszystko jest równo. Wycięcie musiało być większe niż sam dom i dużo głębsze by można było przejść w głąb do magazynu jaki także wykuje w tej górze. Dezaktywował ki sworda by zacząć teraz wycinać po trochu skałę na głębokość kolejnych metrów. Musiał robić to powoli, stosunkowo powoli-żeby cała góra nie zasypała tego co już zrobił. Odcinanie po kawałku skały szło jak na ludzkie możliwości błyskawicznie, ale mistic nie szedł wcale szybko, przystawał co krok by zrobił w miarę gładką powierzchnię. Robiło się południe, a chłopak powoli kończył całość. Ostatnie wygładzenia młynkiem jaki robił z prędkością zbliżoną do prędkości dźwięku. Skała miała był gładka jak pupka niemowlaka, a może w przyszłości się to na coś przyda.

Kiedy już skończył wstępnie powyznaczał także miejsce na dom, oraz magazyn w głębi jaskini. Góra była całkiem spora, więc będzie można całkiem dobrze rozbudować w całą sieć labiryntów. Trzeba będzie przygotować miejsce na obrabialnię mięsa bo lepiej nie robić tego na dworze. Teraz jednak miał dość i wyszedł na zewnątrz by aktywować pach bach i rzucić w odpowiednie miejsce. Małe bum i dom już stał. W świetle słonecznym nie wyglądał za dobrze, widać było jego wiekowość, bez wątpienia. Teraz trzeba było zanieść mięso do chłodziarki do kuchni i włączyć całą maszynerię. Niestety zbiorniki z wodą były puste, ale po to właśnie Kuro męczył się nad tym rowem w ziemi, miał doprowadzić wodę z małego jeziorka, które wciąż i wciąż było dopełniane przez wodospad. Kolejne piętnaście minut zajęło mu ogarnięcie mięsa i podłączenie wszystkich sprawnych systemów. Musiał także napełnić prądnicę swoją Ki. Powinno styknąć na jakiś tydzień.

Kiedy skończył wstępne ogarnięcie domu przyszedł czas na zajęcie się pseudo rurociągami. Wyciął odpowiednie rowy na głębokości mniej więcej półtora metra , a szerokości połowy metra. Na jednym końcu rowu zrobił krater na tyle głęboki by można było pływać, strzelił dwoma ki blastami by poprawić to, potem powkładał bambus na samym dole tak by końcówka pseudo wodociągu stykała się z kraterem. Następnie zasypał wszystko mając nadzieję, że wszystko będzie ok. Zostawił tylko ostatnie pół metra by by podłączyć bambusociąg do zbiorników wodnych domu. teraz trzeba było czekać na Kurę. Ten właśnie kończył, więc się dobrze zgrali. To właściwie był koniec roboty dla Hikaru, potem jedynie dłubanie się z naczyniami. Ręce już miał pobrudzone, na twarzy też pojawiło się kilka smug pyłu. Właściwie zrobił błąd, że nie używał wody do krojenia tych skał. Na razie usiadł by odetchnąć, miecz wbił już jakiś czas temu w ziemię tuż przy płaszczu. Spojrzał w niebo i ocenił, że już jest w okolicach drugiej godziny. Wtedy właśnie mógł zająć się Kurą, który już skończył swoja pracę.

- Nieźle, jednak zanim puścimy wodę, warto by było wyłożyć rów gruzem, który zgromadziłem tutaj, zgniotę go na małe kamyczki,a  Ty wyłożysz wszystko. Tylko podłącz swój rów do mojego zbiornika na wodę, tego co widzisz przy ścianie, tego krateru. Myślę, że to będzie koniec rozgrzewki na dziś. Potem przejdziemy do tematu głównego. Aha-rozrzucanie tych kamyków możesz robić z lotu bo na pewno pójdzie Ci szybciej niż pieszo. No... nie patrz tak na mnie. Dałem Ci senzu, poza tym już ponad miesiąc masz te obciążenia. Jesteś już na tyle silny by móc oderwać się od ziemi i kontrolować w miarę swój lot. Nawet nie zauważyłeś, jak po otrzymaniu senzu wzrosła Twoja energia. Kiedy skończył mówić zamknął oczy i wysunął dłoń w kierunku gruzu jaki pozostał po tworzeniu jaskini. Podniósł je wszystkie i zacisnął dłoń by telekinetycznie tak mocno je zgnieść by posypały się kamyczki nie większe od fistaszka. Usypał z nich małą piramidkę, wielkości mniej więcej małego samochodu i otworzył oczy. Musiał zrobić sobie przerwy. I ogarnąć się z tego pyłu, więc niech no już jego uczeń doprowadzi tą wodę.

Hah, do sklepu, a to dobre! Skinął lekko głowę chcąc się uśmiechnąć do kawału Kaede, ale myśli krążyły mu wokół... no a kogo jak nie wokół Białowłosego wojownika? Ze strzępek wspomnień wyłaniał się obraz potężnego wojaka, który nie uginał się pod jarzmem Zła i nienawidził demonów. Zabawne, do tego akurat przyczynił się sam Red, ale to było tak dawno... Wolał w tym miejscu "najeść się" pozytywnym nastawieniem dziewczyny, która wydawała się być za spokojna na to co miało nadejść za chwilę.
Bum! W ułamku sekundy zjawili się ONI. Mieszkańcy tego domostwa w skale stawili się niemal punktualnie. Zważywszy na kondycję ich ciał mógł wybaczyć im spóźnienie, bo nie spieszył się do między innymi wiązanki słów jaką wypuścił ze swoich ust Mistyczny Wojownik. Zero przywitania, od razu konkretne pytanie. Niby nie powinien się dziwić, wszak przybyli bez zaproszenia. Ah, i w dodatku Hikaru zepsuł pierwsze wrażenie demona wobec dwójki uczniów. Nie wszyscy musieli od razu znać Reda jako mordercę i zło wcielone, no! Zwłaszcza, że teraz starał się jak mógł nie wybijać się przed szereg z jakimś wybrykiem. Ciężko było znieść słowa Hikaru o jego przeszłości, bo właściwie wszystko co najgorsze wywlókł od razu. Takie przybicie gwoździa do trumny z niechcianymi wspomnieniami. Skoncentrował się jak mógł najbardziej i mierząc się w pojedynku spojrzeń z Białowłosym chciał zabrać w końcu głos, chociaż na parę sekund.
>...też tęskniłem. Mruknął cicho, ale słyszalnie, po czym wrócił do sedna sprawy. To nie ja chciałem się z Tobą widzieć...
Skinął lekko głową na Kaede, która to miała pilną sprawę do Mistic'a. Gdyby nie to, iż nie do końca (bo wcale) ufał jego organizacji i podopiecznym, to zostawiłby Boginię do swobodnej rozmowy. Był więc tutaj tylko dlatego, że po pierwsze wskazał miejsce pobytu Hikaru, po drugie - dla dobra samej Białowłosej. O ile Ona sama z siebie zła nie była, to jednak pomaganie najgorszemu wrogowi (czy jednemu z najgorszych) Białej Małpy nie poprawia Jej wizerunku w oczach "znajomego z dawnych lat". Prawda i tak wyjdzie na jaw, przecież Red'a miało nie być - Reito i June mieli go unicestwić, a tylko dzięki losowi i pomocy Kaede jest na nogach, i to z nowym nabytkiem w klatce piersiowej.
W każdym bądź razie, nie mógł uwierzyć, że podopieczna Hikaru miała śmiałość wtrącić się do rozmowy i przedstawić swój punkt widzenia. Fakt faktem, Red nie zabił umyślnie Tsu, ale nie powinna była igrać ze swoim nauczycielem. Może z tego tytułu dostać karę albo ochrzan albo coś gorszego. Tym bardziej zaciekawiła go postawa młodej dziewczyny, która przedstawiła się później jako April. Miała charakterek, skoro nie fatygowała się w umizgi, tylko powiedziała wprost. Wzrok swój przeniósł więc od zimnego spojrzenia Hikaru na właśnie patrzałki koloru błękitnego wspomnianej Halfki i wnikliwie obserwował. Trzeba przyznać, że dziewczyny potrafią rozładowywać atmosferę - aparycja Kaede plus przemowa April równa się słodkościom, a Red lubił słodycze, mhehehe. A tak na serio, to nie był przyzwyczajony, aby ktoś wstawiał się za nim. Jeśli tak było, to w dalekiej przeszłości, tak dalekiej, że sam zapominał szczegółów.
Gdy Mistic udał się do domu na dosłownie dwie minuty mógł spokojniej badać zmysłem wzroku podopiecznych Nauczyciela Szkoły Światła. Dostrzegł, że wcześniej niezidentyfikowane dziecko okazało się być pomniejszoną wersją Kuro. Ale co zaszło? Czyżby imprezka u Braski była mocna we wrażenia? Chyba tak, widząc po właścicielach tej posesji można stwierdzić, iż zmęczenie na ich obliczach nie wzięło się z powietrza. Musiało się dziać, oj musiało. Nie czuł się uprawniony do zadawania pytań w tym zgromadzeniu (ochroniarz to ochroniarz, prawda?), dlatego tylko nasłuchiwał i obserwował spod gęstego cienia drzewa, o który był wciąż oparty plecami i uparcie milczał.
Do czasu. Dosłownie dwie sekundy przed przyjściem Hikaru odważył się przełamać ciszę i coś rzec:
>April, chcę Ci powiedzieć, że...
...nie dokończył, bowiem wrócił Białowłosy z lekami dla poturbowanego malca. Odwrócił spojrzenie od gospodarzy, wrócił z powrotem do pilnowania Kaede, od której to teraz zależało jaki będzie dalszy bieg wydarzeń. Powinien mieć na Nią oko, tak samo jak April i Boginia miała swoją wyraźną osobowość...

-Witaj April, uroczo wyglądasz, jesteś najładniejszą halfką jaką miałam okazję poznać.- powiedziała z uśmiechem, machając dłonią w stronę dziewczyny. Postanowiła przemilczeć, że jest jedyną halfką, jaką poznała. Uniosła się z murka i podleciała nieco bliżej, robiąc kilka młynków w powietrzu, dla własnej zabawy, Po chwili zawisnęła parę centymetrów nad ziemią, w pozycji stojącej naprzeciw mistica, wyciągając do niego przyjaźnie dłoń. Widać było, że kipi pozytywną energią i chce zarażać swoim dobrem. Nagle przypomniała sobie o czymś i odleciała na bok, rzucając Hikaru przepraszający uśmiech i sięgając po jedną paczkę ciastek. Miała ich jeszcze dwie, w kieszeniach munduru.
-To dla ciebie i Kuro, jak już wydobrzeje.- podarowała April własne wypieki. –To ciastka z boskiego przepisu, znaczy się mojego. Jestem Kaede, przybyłam na ziemię reprezentując bogów.- przedstawiła się, wciąż uśmiechając i przyglądając się rozmówczyni z ognikami radości w oczach. Po chwili wkupiła większa uwagę na Kuro. –Zupełnie zignorowałam fakt jego przemiany w Skalnym Lesie… Ale jest słodki!- krzyknęła z euforią, oglądając miniaturkę wojownika, którego poznała w wieży Karina.
Po części grzecznościowej, wróciła lecąc w powietrzu do gospodarza i wszechmentora tych włości.
-Uważam, że powinieneś spokojniej odnosić się do kogoś, kto stał się jednością z twoją uczennicą Hikaru.- wtrąciła w obronie Reda. –Red nie zrobił nic złego, jego życie jest darem i zwiastunem dobrej nowiny, skoro nawet demony wzajemnie oddają za siebie życie. Zawsze będzie mnie wzruszała historia Tsu i Reda, ale oddamy jej należny honor, obdarzając przyjaźnią tego chłopca.- miała nadzieję, że rzuci trochę boskiego światła na tę sytuację. –A twoi uczniowie nie walczyli z nim, tylko z tsufulem. Wyleczyłam już dwie zakażone osoby i póki co chyba nie ma kolejnej na Ziemi.- trzeba było konkretnie przedstawić sytuację. –Jestem szczęśliwa, że mogłam poznać tak sławnego wojownika jak ty. Musisz mi jednak wybaczyć, że nie zostanę na herbacie, będę dalej tropiła kosmicznego pasożyta, tak się składa, że mam dar wykrycia kto w moim bliskim sąsiedztwie jest zakażony, a kto nie. Twoi uczniowie są czyści, ale jakbyś nabrał jakiś podejrzeń, daj mi znać. Naturalnie wspomnę w raporcie dla Kaioshina, że byłeś bardzo chętny do współpracy.- wyciągnęła swoją dłoń, aby wymienić przyjacielski uścisk z mistickiem.

Elementy układanki się łączyły. Wszystko co Kuro mu powiedział o przepowiedni i to co wyczuwał w czasie walki z Braską. W dodatku dwunogi, chodzący wykrywacz Tsufulów. W dodatku strasznie przesłodzony. Hikaru chłonął informacje jak gąbka wodę, niestety April mu trochę przeszkodziła przynajmniej przez chwilę. Nie skomentował jednak jej słów. Żeby wiedziała ile to razy próbował ratować Reda. A on zawsze w coś wpadał. Tym razem to był Tsuful. Wrócił jednak do tego co mówiła boginka Kaede. Otrzymał ciastko, które sama upiekła... nie.. nie mógł się powstrzymać....
- Red to skalanie boskie. Próbowałem go ratować przynajmniej pięć razy, a owe Redballe były stworzone właśnie po to by odseparować jego złą stronę od tej lepszej. Ledwo się pojawił, a już zaczął szaleć. Był dwukrotnie silniejszy przez tego Tsufula i prawie zabił June. Moi uczniowie nie będą z nim współpracować, szczególnie April. Jaką mam pewność, że znów Tsuful lub inny pasożyt go nie zarazi ? Albo jego zła strona znów weźmie górę ? Trzy wieki temu to często się działo. Tu zrobił małą pauzę, po czym teraz tylko do boginki się zwrócił.

-Jestem patronem tej planety i doskonale wiem co dzieję się na niej. Szczególnie kiedy jest niszczone całe miasto. Wiedziałem, że coś się znów panoszy, ale nie byłem pewien dokładnie co. Kuro jest odporny bez wątpienia, mamy świętą wodę i potrafię jej użyć. Skoro mówisz, że potrafisz wykrywać pasożyty, daj znać jeśli coś zauważysz zanim zacznie szaleć najlepiej. Moi uczniowie jednak musza odpocząć i jutro zajmiemy się resztą. Mam nadzieję, że potrafisz przekazywać myśli na odległość, panno boginko ? Patrzył na nią swoimi srebrnymi oczami, ale nawet oczy nic nie wyrażały. Były bez wątpienia poważne, a kiedy ona wyciągnęła dłoń do niego pozwolił przetrzymać tą chwilę dłużej niż powinien po czym ją uścisnął. A niech tam będzie.

OCC Kuro leczysz się fabularnie i mechanicznie dwa razy szybciej dzięki zastrzykowi, ogon dolepimy Ci później.

Zauważyła wnikliwe spojrzenie dopiero przybyłego mężczyzny, więc i ona nie spuszczała go z zasięgu swojego wzroku. Była bardzo ciekawa tych dwóch postaci. Pomimo napiętej sytuacji pomiędzy przybyszami, a Hikaru, czarnowłosa nie traciła kontroli i stała z uśmiechem na ustach, tak jakby było to co najmniej spotkanie w kawiarni. Gdy Red zwrócił się do niej bardzo się zdziwiła, nie sądziła, że normalnie ktoś mógłby coś od niej chcieć, niestety. Nie dokończył, bo wparował Hikaru, który na moment ich opuścił. Była bardzo ciekawa, co ciemnowłosy miał jej do powiedzenia, ale teraz pewnie się tego nie dowie, co więcej będzie się ciągle zastanawiała. Na usłyszane słowa Kaede o najpiękniejszej halfce totalnie się zarumieniła. Nie sądziła, że ktoś tak może o niej powiedzieć, no i nie wiedziała, że Bogini powiedziała to raczej z grzeczności, ale zrobiło jej się niezwykle miło, nigdy nikt tak do niej nie powiedział. Była bardzo przyjazna, latała dookoła, pozytywna energia rozprzestrzeniała się dookoła, a przynajmniej dziewczyna ją poczuła.

- Dziękuję Ci Kaede, jesteś naprawdę miła. – powiedziała z radością przyjmując ciastka. Pamiętała jak June kiedyś podzieliła się z nią czymś podobnym i doskonale pamiętała, że było to przepyszne. Natychmiast zjadła swoją część, a dla Kuro schowała żeby ją nie korciło. – Pyyyszne!

To już drugi raz, kiedy miała coś słodkiego, niesamowicie przyjemne uczucie, nigdy nie sądziła, że coś takiego może sprawić tak wielką przyjemność dla podniebienia. Słuchała uważnie Boskiej istoty, która następnie zwróciła się do Misticka, miała rację, ten chłopak na pewno nie mógł zrobić niczego złego. Słowa Hikaru zaskoczyły ją.

- Pasożyt? Ten Tsuful? To skąd się wziął na Ziemi? I czy może ktoś mi wytłumaczyć, co dokładnie się dzieje jak on wkroczy do kogoś? – spytała, bo wszyscy ciągle o nim mówili, a ona sama zbyt dużo nie wiedziała i oczekiwała odpowiedzi, konkretnej odpowiedzi. – Mistrzu, nie możemy w takim razie dać im tej świętej wody, gdyby coś znaleźli?

Dla niej było proste, że skoro dziewczyna była Boginką, to musiała być niewątpliwie silna, no i jeszcze przyszła z chłopakiem, który z opowiadań srebrnowłosego posiadał też niezwykłą siłę. Nie rozumiała, po co całe to zamieszanie. No i też nie potrafiła sobie wyjaśnić w takim razie, po co oni tutaj przybyli. Tylko tak sobie pogadać? Z jednej strony nie chcieli żeby tamta dwójka ich opuszczała, to zawsze jakieś urozmaicenie. Ciągle obserwowała czerwonowłosego, nie mogła zrozumieć: dlaczego Hikaru tak go nienawidzi, brunetka nie widziała w nim ani kropli zła, może dlatego, że miała zbyt wielką empatię do wszystkich naokoło, a może dlatego, że nie chciała w nim widzieć czegoś takiego? Musiała oderwać się od tych myśli i zerknęła w stronę Kuro, który ciągle odpoczywał, teraz po lekarstwie na pewno zregeneruje się szybciej. W rękach ciągle trzymała dla niego ciastko, które nie kontrolowanie przybliżyła do ust, natychmiast jednak się opamiętała. Zrobiła to jednak dlatego, że myśli o tym, że czarnowłosy może nigdy nie powrócić do swoich rozmiarów lekko ją przeraziły, no ale pora wrócić do spraw tutaj. Oczekiwała odpowiedzi, spojrzenia jej i Reda znowu się spotkały.

-Skąd się wziął?- zastanowiła się przez chwilę, wsłuchana w pytania April, tuż po tym jak z satysfakcją i dumą z własnego talentu widziała jak wielkie wrażenie na halfce zrobiły jej wypieki. –Świetne pytanie, tego chyba nie wie nikt. Wchodzi do ciał innych przez jakąkolwiek ranę, a gdy wejdzie przejmuje pełną kontrolę nad nosicielem. Nie musicie oddawać mi waszej wody, zdobędę porcję dla siebie, powinnam odwiedzić pałac wszechmogącego.- wyjaśniła na spokojnie. Po tych słowach podleciała do Reda, przytulając go od tyłu, a właściwie wieszając mu się na szyi. Gdy Hikaru skończył swoją mowę pełną jadu, na twarzy dziewczyny wciąż gościł uśmiech pełen nadziei i radości.
-Może trzy wieki temu nikt nie miał właściwego podejścia do złej strony demonów? Redbale, które miały więzić? Kto przy zdrowych zmysłach gdy więzi kogokolwiek, może spodziewać się ze strony więźnia sympatii i dobrego zachowania?- puściła Reda i stanęła tuż przed nim, a jej mina wyrażała teraz pewność siebie i zdeterminowanie. Pozytywna aurą przez moment zniknęła, przybierając odcień majestatu i boskiej dumy. –Ja jestem gwarantem, że dobra strona Reda, zdominuje jego serce. Przez lata nikt inny nie wiedział jak tego dokonać, albo był tak pyszny, że nie chciał nawet wysłuchać co się dzieje w sercu demona. Zmienię to.- miała dać do zrozumienia, że nie żartuje i że strona bogów oręduje za wyrozumiałością i słuchaniem się nawzajem. –Nawet jeśli jesteś misticiem, to nie ty będziesz oceniał innych po śmierci, więc również teraz powinieneś być bardziej powściągliwy w słowach.- udzieliła reprymendy słownej Hikaru. Być może sam kiedyś był idealistą, a jego serce zmieniło się pod napływem doświadczeń, było jej żal srebrnowłosego. Po chwili jej twarz znów wróciła do poprzedniego stanu, a pozytywna aura rozbrzmiała na nowo. –Przybyłam tu, żeby ostrzec was przed tsufulem i zapewnić, że Red nie jest niczyim wrogiem. Teraz już czas na mnie, mam nadzieję że będziemy w kontakcie. Do zobaczenia.- Poderwała się do lotu i odleciała kawałek dalej, czekając na Reda. Czas wracać do dzieci, jest całkiem późno.

Wsłuchiwał się we wszystkich, którzy zabierali głos, ukradkowo też spoglądał na nich. Kurcze, zamiast rozmawiać o Tsufulach przeszli na jego temat. Powinien był puścić tutaj Boginię samą - pokazać miejsce i tyle. Ale z drugiej strony nie poznałby chociaż z widzenia i imienia April. Kuro kojarzył, jednakże też nie w wersji mini-Saiyanin. Cóż, liczył cicho w myślach, że jak nie będzie brać głosu co do swojej osoby to przejdą do rzeczy, to jest do zagrożenia czyhającego nad Ziemią i wszechświata (znaczy tego drugiego nie był pewny, nie mniej jednak skoro tacy obcy z łatwością dotarli na Błękitną Planetę wcale nie oznaczało, iż na tym poprzestawali). Okazało się, że jeszcze parę chwil musiał zdzierżyć zarówno oskarżenia Hikaru jak i próby usprawiedliwienia Kaede czy April. Dziewczyny mniej znały demona, więc Mistic miał kilka uwag, które były autentyczne. Rzeczywiście, wpakowywał się z jednego problemu w drugi, nie mógł być określony mianem nieskazitelnego wojownika. Z tym, że chciał z tym pechem czy większą podatnością na Zło walczyć i sam zazwyczaj nie dawał sobie rady.
Nie chciał słuchać więcej dyskusji o nim samym, gdzie nie wypadało niby milczeć, ale znalazł się w niezręcznej sytuacji. Gdyby nawet starałby się zachować spokój i wyjaśnić parę spraw, to i tak nie przekonałby Hikaru o nagłej zmianie postawy. A z kolei gdyby zaczął rozmowę impulsywnie, to wszystkie przychylne epitety padające ze słów Kaede straciłyby na wartości i być może straciłaby w oczach Mistica więcej niż Red. W dodatku nie chciał przerywać, kiedy Tsufule dominowały w rozmowach, dlatego też wtedy utkwił po raz drugi intensywniejsze spojrzenie w April, która odwzajemniła gest. Właściwie nie wiedział jak przekazać to co chciał wcześniej powiedzieć, skoro był tutaj tylko jako zaplecze przeuroczej Kaioshinki. Białowłosa dwoiła się i troiła, żeby rozluźnić spiętą sylwetkę demona (nawet zawiesiła się na nim, co wywołało u Reda spuszczenie wzroku na ziemię, żeby nie pokazywać zakłopotanego oblicza z lekkimi rumieńcami), a demon tylko stał i towarzyszył. Nie miał odwagi wnieść w spotkanie cokolwiek od siebie, aby nie przyczynić się do niezręczności.
Wizyta dobiegała ku końcowi, Kaede wyraźnie podkreśliła swój cel przybycia oraz to, że odwiedzi Kamiego po wodę święconą właśnie po to, aby tak jak Szkoła Światła zneutralizować działania Tsufulów do zera... a młodzieniec wciąż milczał. Bogini nawet uniosła się już w powietrzu i odleciała na kilka metrów. Demon też powinien iść, lecz coś go trzymało w miejscu. To niedokończone zdanie przed zjawieniem się Mistica z domku chciał uzupełnić o kolejne słowa. Cholera, nie powie wprost tego co chciał, żeby nie usłyszeć zaraz słów sprzeciwu ze strony nauczyciela April. Ale może... innym razem?
>...do zobaczenia.
Odpowiedział krótko, wokół Reda pojawiła się lekka czarna aura, która na brzegach przeistaczała się w odlatujące mroczne motyle i odwrócił się na pięcie lecąc za Kaioshinką. Nie chciał Jej zgubić, nie znał Jej dalszych planów, a nie chciał pozostać sam. Chyba, że to Boginia będzie mieć go już dość, lecz przy Kaede powoli odzyskiwał wiarę w samego siebie - na zmianę na lepsze.

[z tematu x2 ->Sanktuarium Kaede]

Kiedy boginka się wynosiła Hikaru zrobił się blady na twarzy po słowach jakie wypowiedziała. Nie będzie tłumaczył gówniarzowi swoich powodów, które skłoniły go do takich poglądów... czy wszystkie niebiańskie istoty muszą przeżywać coś takiego ? Nigdy nie spotkał nikogo młodszego niż te 120 lat, a i tak to był gówniarz na miarę całej rasy.. taaak.. młoda nic nie rozumiała, a zadawanie się z Redosławem może się dla niej źle skończyć. To było jasne, że nie zajmował się istotami po śmierci-jeszcze czego by odwalać robotę nawet taką za kaioshinów. Nie miał zamiaru komentować słów swojego gościa bo właśnie zebrało mu się na bełta. Zrobił kilka kroków do najbliższego drzewa po czym podparł się dłonią i puścił pawia dalej niż widział. Trwało to chwilę, ale w końcu ulżyło misticowi po czym ogarnął trochę twarz w strumieniu i wytarł ją. zaraz potem wyciągnął ciastko od boginki i zmiażdżył je na proszek i pozwolił wiatrowi zrobić swoje.

Po ponad trzech wiekach istnienia dowiedział się, że ma alergie na słodkość. Ale nie cukier, tylko słodką aurę i słówka. Warto było to zapamiętać na przyszłość i nie zbliżać się do gówniary zbyt często. Warto było też śledzić Reda, ale na razie musiał wytrenować April, a to trochę potrwa. Odwrócił się do niej i spojrzał jak na halfkę.
- Nie miałem zamiaru jej dawać swojej porcji świętej wody. Skoro Kami przekazał ją mnie to na pewno przyda się bardziej. Ona jest Niebianką, może się kąpać w tej wodzie. Tu na Ziemi nie ma jej aż tak dużo. Butelka, którą mam musi wystarczyć na długo. Tym czasem zajmijmy się wreszcie Twoim treningiem. Musisz zacząć korzystać się ze swojej Ki i pozwolić jej na dodanie Ci sił. Widziałaś co potrafię ja i Braska. Możemy niszczyć planety i to jest "cool", ale ja osobiście zniszczyłem przez całą historię tylko dwie i to w walce z ... kimś z przeszłości. Całe szczęście nie były zamieszkane przez nic wartego istnienia. Tu zrobił pauzę, co fakt Xenon był prawie zupełnie wyludniony, było tam może parę setek istot, a te które tam były i tak potrafiły żyć w kosmosie. Cała reszta od dłuższego czasu mieszkała na Namek. Dark Star natomiast był planetą.. demonów.. te które były na tyle słabe by zginąć w explozji nie były warte istnienia. I nie-Hikaru tak nie myślał, to raczej punkt widzenia właśnie demonów. Te, które przeżyły, były na tyle godne istnienia by istniały. Teraz mogły rozplenić się po całym kosmosie, ale mało który demon potrafił się rozmnażać. W każdym razie nie były już tak groźne. Martwiło go jednak, że musiał się pojawić Red.. gdyby nie to to Tsu wyrosła by na całkiem silnego demona, w dodatku pod kontrolą mistica. Nad Redem nie miał żadnej kontroli, choć nie raz współpracowali..

Kiedy znalazł się na Ziemi po raz pierwszy, wraz z Nahan, musiał walczyć ze złotym żukiem o imieniu Revan. Prawie zginął z tego powodu. Red właśnie był tym, który go dobił. Choć białowłosy dowiedział się tego dopiero później bo po walce z bioandroidem i tak wbił się w wystający kawałek skały, który zrobił mu wielką dziurę w torsie. Myślał przez kilka lat, że to właśnie tak skończyło się jego życie. Okazało się, że jednak to Red zamienił go w skałę i rozwalił jak to się zwykle robi z kawałkami kamieni. Cóż, dzięki temu poznał Kaio i mógł wyuczyć się w spokoju SSJ, ale jednak zostawił na długo swoją pierwszą uczennicę, która po jego odzyskaniu życia i tak zniknęła. Opuściła go.. cóż.. Może gdzieś zginęła, tego do dziś się nie dowiedział. No tak, ale znowu odpłynął. Wrócił do rzeczywistości w parę chwil kontynuując.
-W każdym razie Ki służy do wielu rzeczy, nie tylko do niszczenia bezpośredniego, ale też do wzmacniania ciała tak jak formy ssj u małp. Dzięki temu rośnie siła i szybkość, ale zanim opanujesz te poziomy musisz opanować podstawową aurę, która może nie daje wielkich możliwości, ale przyzwyczaja ciało do obciążenia. Mieszkałaś na Vegecie jakiś czas, więc pewnie jesteś przyzwyczajona do wysokiej grawitacji. Tu na Ziemi grawitacja jest dziesięć razy mniejsza, ale to pewnie dawno temu poczułaś. Kiedy opanujesz podstawy Ki zabiorę was w miejsce, które przypomina Pustynię na Vegecie w nocy, ale jest o wiele gorzej. Nie widziałem jeszcze jak walczysz, więc przyjmij pozycję i pokaż co potrafisz. Teraz. Tu zakończył swoją wypowiedź jednak nie ustawił się w pozycji do walki. Nie musiał przecież, po prostu stał przed dziewczyną i czekał aż go zaatakuje.


OCC mały pokaz Twoich zdolności walki czysto fabularny, bez mechaniki. Pokaż co potrafisz Ap ^^

Wysłuchała cierpliwie Kaede, która odpowiedziała jej mniej więcej o co chodziło z tymi całymi Tsufulami. Wciąż jednak ciekawiło ją skąd oni się do diaska wzięli, ale najwidoczniej nikt nie znał odpowiedzi na to nurtujące ją pytanie, więc dała sobie z nim spokój. Obserwowała jak przybysze opuszczają ich, zerknęła tylko ukradkiem na Reda, znowu.

- Do zobaczenia! – wykrzyknęła uśmiechając się do nich promiennie. Śledziła ich wzrokiem, aż zniknęli jej z pola zasięgu, po czym spojrzała na srebrnowłosego, który właśnie skądś wracał, czyżby źle się poczuł? – Dobrze się czujesz Mistrzu?

Zapytała z troski obserwując go uważnie, ale on jak zwykle pominął całkowicie jej pytanie. Usłyszała o tym jak udało mu się zniszczyć dwie planety i z takim spokojem mówił, że nie pozostało na nich nic warte istnienia, oburzyła się lekko, co od razu dawało się w niej zauważyć.

- Fakt, obydwoje macie niesamowitą moc, ale to nie daje Wam prawa do mówienia takich rzeczy. – powiedziała naburmuszona z całej sytuacji. Dopiero wtedy dało się zauważyć, że dziewczyna jest pełna empatii do wszystkiego, co ją otacza. Nie była to raczej dobra cecha, zwłaszcza w walce. Znowu zbytnio na to nie zareagował tylko kontynuował swój wywód. Dalsza część była na szczęście zdecydowanie przyjemniejsza i bardziej przydatna, bo dowiedziała się czegoś nowego. Więc miała pokazać mu jak walczy? Nie wiem, czy było to dobre posunięcie, przecież ona nie wykona ani jednego ciosu, gdyż mężczyzna jest niesamowicie silny. Wzięła głęboki wdech i krzyknęła tylko.– Tak jest!

Była przekonana, że Hikaru ma ją za nic, że na pewno nic nie umie. Tak też jest, po prostu nie posiada aż tyle siły, aby prze kierunkować swój potencjał. Będąc tak długo w statku kosmicznym z tymi różnymi istotami, a później sam turniej wiele ją nauczył. Co dziwne nie były to żadne techniki, ale rodzaj walki. Nie miała z nim żadnych szans i o tym doskonale zdawała sobie sprawę, ale skoro miała go zaatakować, to tak postanowiła. W myślach zaczęła układać sobie jak to zrobić. Będąc na turnieju miała bardzo dużo szczęścia, bo oprócz tego, że nauczyła się posługiwania mieczem, to podpatrzyła w jaki sposób mniejszy przeciwnik może powalić na ziemię dużo większego od siebie i tutaj nie miała nic wspólnego siła. No chociaż miała… ale często bywało tak, że słabsza osoba powalała ją silniejszą, bo miała lepiej dopracowaną technikę walki. Nawet przez myśl oczywiście jej nie przeszło, że uda jej się cokolwiek zrobić, chociaż srebrnowłosy nie wyglądał na osobę, która miałaby się bronić. Nie wiedziała zbytnio od czego zacząć, ale miała pewien pomysł, a raczej cztery, krótkie kroki do niego. Chciała wykonać uchwyt z zewnątrz lewego przedramienia przeciwnika, następnie lekkie pchnięcie go w tył i zmuszenie, aby chcąc utrzymać równowagę zrobił krok w tył. Kolejnym krokiem byłby płynny obrót w lewo zabierając do wewnątrz jego rękę. Wzięcie przeciwnika na plecy przy lekko ugiętych kolanach (uderzenie biodrami o jego biodra). No i szybkie pochylenie się z jednoczesnym wyprostowaniem kolan i kończący sekwencje rzut przez prawy bark. Jak było widać nie należało to do zbyt prostych rzeczy, ale kto powiedział, że będzie łatwo? Niestety nic więcej nie jest w stanie zrobić, bo nie zna żadnych technik, które mogłyby jej w jakimkolwiek stopniu pomóc. Chciałaby mieć w sobie trochę mocy Kuro, June albo Rei’a. Tak to wszystko wydawało jej się bez sensu, nawet przez moment straciła ochotę.

Jest sens? Przecież ja Mistrza nawet nie dam rady drasnąć, co ja mówię! Nawet nie będę w stanie się zbliżyć. – jąknęła trochę bez przekonana, ale wiedziała, że nie ma odwrotu. – To i tak się nie uda, nic nie potrafię i mam mało siły, tylko się Mistrz pośmieje ze mnie.[/color]

Żachnęła się cicho nabierając do płuc dużo powietrza. On zbytnio nie reagował na jej mamlanie, trudno się dziwić, typowa kobieta. Dużo gada, mało robi. W końcu widząc, że ta jej cała gadanina idzie na marne postanowiła wykonać pierwszy krok, o którym wcześniej wspominała. Utworzyła z pięści przysłowiową gardę i zaczęła szarżować w jego kierunku jak tylko najszybciej się dało, czy jej się udało?

Occ: Zostawiam wolną rękę z tym, czy mi się uda, czy też nie w końcu to Ty masz tutaj siłę, nie ja.

Dziewczyna dużo gadała, a Hikaru stał i czekał milcząc zupełnie. Patrzył na nią, na każdy jej ruch. Pomijając zupełnie fakt, że miała jędrne ciało bo potrafił panować nad hormonami i głupimi słabostkami. W końcu zebrała się w sobie i zaatakowała szarżując niczym nosorożec na swoją ofiarę... Hikaru zrobił krok jedną noga w bok, a lewą nogę zostawił w miejscu póki April nie zbliżyła się wystarczająco blisko. Uderzył ją z kolana w brzuch, lekko tylko by straciła równowagę, właściwie to przez impet po prostu się wbiła w kolano mistrza. Po tym ciosie lewa noga złączyła się z prawą, po czym znów prawa zrobiła płynny krok w przód nie odrywając się prawie od ziemi jednocześnie chwytając dziewczynę za lewą rękę w w nadgarstku i przy barku by zablokować ją na wszelkie sposoby. Hikaru nie użył właściwie w ogóle siły, ale znów obrócił się dookoła siebie wraz z halfką. Wyglądało to prawie jak taniec, ale przy każdym stopniu obrotu ściągał uczennicę na ziemię, po czym skończyła z twarzą w piachu.

Jednocześnie w miejscu gdzie stał mistic stworzył się na ziemi uklepany jego stopami krąg, w miejscach gdzie postawił stopy. Puścił dziewczynę i wyprostował się by kontynuować swój wykład.
-Jesteś słaba i zawsze miej to na uwadze. Lepiej myśleć, że jest się słabszym od przeciwnika, niż potem się przeliczyć. Słabość siłowa jednak nie znaczy od razu przegranej walki. Ważne jest jak wykorzystać siłę przeciwnika na swoją korzyść. Jesteś drobna i sama dobrze o tym wiesz. Jestem od Ciebie masywniejszy i silniejszy, a także szybszy. Jednak prawa fizyki działają także na mnie. Wykorzystaj je. Jednak nie metodą tylko obronną. Najlepszą obroną jest kontra. Przechwycenie ataku przeciwnika i wykorzystanie jego siły przeciw niemu dodając jedynie odrobinę swojej. Ja nie użyłem w ogóle siły. Wbiłaś się z impetem na moje kolano, a potem już byłaś moja. Chwila bezwładu pozwoliła mi zrobić z Tobą wszystko, więc zablokowałem Ci rękę, a sama z moją nie wielką pomocą sprowadziłaś się na ziemię. Tu zrobił pauzę by dziewczyna mogła przetrawić co powiedział. Poczekał też, aż się podniesie i otrzepie z piachu. Potem kontynuował.

-Widzę, że znasz podstawy obrony, ale nie do końca potrafisz je wykonać. Chcę zobaczyć jak atakujesz. To co zrobiłaś nadawałoby się do obrony. Jeśli chcesz mnie rzucić, musisz znaleźć odpowiedni sposób. Jeśli wychodzisz z inicjatywą nie możesz podejść czysto do rzutu. Znajdź słaby punkt podparcia i wykorzystaj. Tu zamachał lekko ogonem, który od jakiegoś czasu miał rozwinięty. Na czas walki z Braską co prawda go zawinął w pasie, ale teraz nie było to potrzebne. Zamarkuj ciosy, zadaj je nawet jeśli trzeba w odpowiednie punkty, kolano chociażby jest dobrym miejscem. Możesz też szarpnąć przy zadaniu ciosu przeciwnika by stracił koncentrację i stabilną postawę. Wykorzystaj do walki swoją Ki. Wyzwól ją tak jak podczas latania. Wsłuchaj się w siebie i odnajdź tą Ki, pozwól jej wyjść na zewnątrz. Przypomnij sobie moją walkę z Braską, jaką miałem potężną aurę, jak moja ki rosła. Może gdy poczujesz gniew będzie Ci łatwiej ? Wtedy kopnął ją w twarz odrzucając na parę metrów w tył, po czym zanim upadła skoczył w miejsce, w którym miała spotkać się z glebą i znów chwycił ją za rękę by zrobić obrót i z większą siła wbić ją właśnie w piach pokryty trawą. Po tym wrócił na miejsce w kręgu i czekał na swoją uczennicę. Pomogło ?


OCC próbuj dalej.

Podejrzewała, że tak się stanie, nie było szans na zaatakowanie go, więc byłoby to całkowicie bez sensu. Na początku dostała kolankiem w brzuch, co prawda było to lekko, co tylko spowodowało utratę równowagi, ale jednak. Dalszej części można było się spodziewać, wylądowała buźką w piachu. Od początku nie było sensu, aby to w ogóle zaczynać. Po co ma mu pokazywać na co ją stać, skoro i tak każdą jej próbę skończy na ziemi. Uznała, że to wszystko bez sensu, ale było już na to zdecydowanie za późno.

- Wiem, że jestem słaba, zauważyłam to już dawno temu, co więcej nawet oznajmiłam Ci to przed tym nim Cię zaatakowałam Mistrzu. – warknęła trochę wściekła, czuła się trochę jak pies w tym momencie. Ktoś nią pomiatał, a ona nie mogła nic z tym zrobić, Kuro miałby spory problem, a co dopiero ona?! – Mówisz, że prawa fizyki działają także na Ciebie, wyobraź sobie, że wiem, ale zaatakować kogoś takiego jak Ty jest praktycznie niemożliwe przez osobę mojego pokroju, nawet nie używając siły możesz mnie po prostu zmieść i doskonale o tym wiesz.

Wstała i otrzepała się z kurzu nie spuszczając z wzroku Hikaru. Może i nie wyglądała na bardzo doświadczoną, bo w sumie też nie była, ale naoglądała się sporo walk i widziała jak to działa. Nie zdążyła jednak nawet nic zrobić, bo poczuła ból, który ją przeszył, czuła, że dostała kopniaka. Wiedziała, że srebrnowłosy nie użył nawet trochę siły, ale przy jego umiejętnościach wiele nie było trzeba. Jeszcze jakby tego było mało, nawet nie doleciała na miejsce, bo ten zdążył ją złapać i zadać kolejny cios z impetem.

- Nie będziesz tak mną pomiatał! – wykrzyknęła niemal od razu stając na nogi, była wściekła i zdenerwowana, czuła jak adrenalina i złość wtłaczają się w jej krwiobieg. Czuła jak powoli energia wewnątrz niej wzrastała. – To, że jesteś tak niesamowicie potężny nie daje Ci do tego prawa.

Nie mogła się opanować, wkurzało ją jego zachowanie. Czuł się jak wielki Pan i władca, denerwowało ją to z każdą mijająco sekundą. Nie była wcale silna, ale tyle ile miała w sobie energii, to wprost zaczęła w niej kipieć. Stała parę metrów od niego, nawet nie zrobiła kroku do przodu, tylko stała zaciskając najmocniej jak potrafiła pięści. Jej duże, piękne, pogodne błękitne oczy zmieniły całkowicie wygląd. Nie były dobre i współczujące jak zwykle, wręcz odwrotnie. Widać w nich było zdenerwowanie i wściekłość. Znowu przypomniał jej się brat, który zawsze wypominał jej jak bardzo jest słaba. Wspomnienia, wspomnienia, które powinny już odejść w niepamięć, no cóż, takie jest życie, czasu cofnąć nie można. Czasami los samoistnie oddziela nas od ludzi, którzy nie byli wstanie wnieść niczego więcej do naszego życia, a przykładowo- od nas chcieli pobrać jak najwięcej. Wolę być cichym obserwatorem innych, odsunąć sie na dalszy plan jeśli chodzi o bezcelowe komentowanie i po cichu kształtować swoje rzemiosło i doskonalić się w tym fachu. Nie spoglądam w tył, żyję teraźniejszością i wyciągam ręce do przyszłości, aby przyciągnąć do siebie swoje cele. Nie, nie straciłam niczego- patrzę na to zupełnie inaczej. To, co mogłam to zyskałam, na pewno jakieś doświadczenie i lekcję na przyszłość. Teraz muszę się wytrzepać ze starego kurzu i znów brnąć przez siebie. Próbowała przekonać siebie samą do tego, ale jakoś zbytnio jej to nie wychodziło. Pomimo, że nie miała aż takiego powodu do złości, to jednak stało się inaczej. Widziała w Hikaru brata, który zawsze z niej kpił i się naśmiewał. Ciągle stała w miejscu, ale z każdą sekundą jej energia powoli wydobywała się na zewnątrz. Gdy usłyszała słowo ,,Pomogło’’ zagryzła zęby i wydobyła z siebie jeszcze więcej Ki, która okryła niemal jej ciało. Nie zwracała nawet uwagi, że to było dla niej coś nowego, powinna poczuć dookoła siebie nieznaną jej do tej pory aurę, ale gniew przysłonił jej wszystko. Nawet to, że jej siła delikatnie wzrosła od jej stałego słupka.

- Pomogło, nawet bardzo. – warknęła przez zęby chcąc go już atakować. – Jesteś taki sam jak mój brat, nie masz w ogóle szacunku do słabszych, nie każdy jest taki silny jak Ty i to nie znaczy, że powinno pozbawić się go życia albo poniżyć.

Ledwo dokończyła swoje słowa, a ponownie ruszyła na Hikaru, tylko tym razem było to trochę nieprzemyślane. Chciała trafić go w kolano, może straci równowagę, albo przynajmniej będzie udawał, że to na niego działa, a następnie szybko, ale zdecydowanie wymierzyć mu dwa ciosy w splot słoneczny.


Occ: BA, no i dalsza próba ataku

No i stało się. W końcu aktywowała aurę i podniosła tymczasowo swój poziom mocy. To dobrze, ale stanowczo za dużo gadała. W dodatku kompletnie nie kontrolowała swojej złości przez co nie kontrolowała też swoich ciosów. Wbrew pozorom zanim jej ciosy zbliżyły się do niego, cała ich siła została wyrzucona gdzieś w przestrzeń przez za duże drgania mięśni ramion czy chociażby nóg. Krótko mówiąc, to co miało być prostym ciosem w splot słoneczny wyglądało jak cios kogoś chorego na parkinsona. Kopnięcie może jeszcze coś mogło by wskórać, ale nawet nie wyskoczyła w powietrze by zadać ten cios, nie dodała mu żadnej dodatkowej siły. Zablokował go podnosząc jedną nogę przyjmując całą siłę na piszczel co mogło zaboleć bardziej dziewczynę niż jego. Zaraz po tym sypnęły się dwa ciosy w tors, jednak dziewczyna z tej pozycji przez sekundę była bardziej zablokowana własnym ciałem przez co więcej siły poszło na odwrócenie ciała w odpowiedni sposób. Hikaru zepchnął oba ciosy poza granice swojego ciała bez żadnych problemów.

Po ostatnim ciosie dziewczyny chwycił ją znów za nadgarstek i podniósł jej rękę by wykręcić ją. Wszystko to mogło wyglądać jak jakaś figura tańca-walca, i mogłoby nawet być intymne gdyby nie to kto to wykonywał. W każdym razie skończyło się na tym, że April miała wykręconą rękę do tyłu i była bardzo blisko mistica, aż mogła poczuć jego oddech na szyi. Lekko pochylił się by coś szepnąć jej do ucha.
-Stanowczo, za dużo gadasz. Myślisz, że w walce będzie czas na to by sobie pogawędzić ? Twój przeciwnik nie siądzie sobie przy stole z kieliszkiem wina w ręku byś mogła sobie ponarzekać jakie życie jest złe. Żyję dużo dłużej niż Ty i przeżyłem dużo więcej niż Ty kiedykolwiek możesz przeżyć, więc wiem jak to jest. Musisz poza tym kontrolować ciało, a nie atakować jak jakiś paralityk. Tu znów zrobił pauzę by odepchnąć mocno dziewczynę od siebie. Zadajesz za mało ciosów poza tym. Staraj się markować ciosy i ukrywać je za nieprzewidywalnymi ruchami. Widziałaś przecież co robiłem ja kiedy walczyłem z Braską. Bo chyba dostrzegałaś nasze ruchy ? To co teraz mówię musisz koniecznie pogodzić ze zdawkowanym ruchem. Każda część Twojego ciała musi być kontrolowana przez Ciebie bo inaczej wyrzucasz swoja energię jak komin dym. Widziałaś co teraz zrobiłem. Dalej nie używam swojej siły, nie robię niepotrzebnych ruchów, nawet jeśli markuję cios, nie wkładam w to niepotrzebnych ruchów. Kontroluj oddech bo dla kogoś takiego jak my to podstawa. Nie dotlenisz mózgu i przez sekundę Cię zamroczy, a Twoje podroby mogą znaleźć się po nie właściwiej stronie skóry. Zaatakuj mnie większą serią ciosów, napieraj cały czas, a pokażę Ci sposób jak ktoś taki jak Ty, może obronić się przed kimś silniejszym. Mówiąc to wszystko cale z niej nie kpił, wytykał błędy i owszem bo taka była rola nauczyciela. Może nie była gotowa by to wszystko zrozumieć bo nie każdy byłby w stanie rzeczywiście zrozumieć to wszystko na raz. W walce niestety trzeba wyczuć kiedy przychylić się do jednego sposobu, a kiedy do innego. Do tego potrzeba doświadczenia, którego brakowało halfce.

Dlatego też często mistic był niezrozumiany. Przecież przeżył wszystko to co przeżywali oni i widział to tysiące razy podczas trzech wieków życia. Powinni mieć to na uwadze, ale byli młodzi i oni muszą wiedzieć przecież lepiej. Kuro może trochę zaczynał rozumieć mistica, ale też nie do końca. Byli jednak ze sobą najdłużej. Może April także go zacznie rozumieć po jakimś czasie. Teraz miał nadzieje, że ona znajdzie sposób by czerpać moc ze złości, ale nie popadać w całkowite zaślepienie podczas takich złych emocji. Przy tym nie mógł wiele zdziałać.

Stało się dokładnie tak, jak się spodziewała. Znowu wszystko odparł bez żadnych emocji, bez żadnej siły. Irytowało ją to, ale gdy się trochę ostudziła zauważyła, że udało jej się uruchomić aurę. Z jednej strony cieszyła się nawet z tak małego postępu, a z drugiej wciąż była lekko poirytowana całą sytuacją. Znowu ją zablokował bez najmniejszych problemów i stanął tuż za nią. Znowu ją pouczał, gdyby mogła to chyba zrobiłaby mu krzywdę.

- Rozumiem, ale dużo łatwiej się gada jak się jest super silnym Mistickiem, a nie słabą osobą. Widziałam wasze ruchy, były szybkie i płynne, staram się. A kontrola ciała też nie przychodzi z dnia na dzień, tylko to zależy od wprawy i dobrze o tym powinieneś wiedzieć. Na początku uczysz się używać poszczególnych mięśni aż dochodzisz do takiej sytuacji, że możesz ruszyć dokładnie tym, czym chcesz. – mówiła już dużo spokojniej niż poprzednio. Wbrew pozorom sztuki walki w tej kwestii przypomniały taniec. - Wszystko przychodzi z czasem, nic nie nabywa się od razu przecież, naprawdę się staram.

Próbowała się wybronić z tego jak jej szło, na dodatek utrudniało jej to wszystko to, że Hikaru był od niej dużo potężniejszy i bardziej doświadczony. Nawet niezwykle inteligentna osoba nie przechytrzy kogoś z dłuższym stażem, a przynajmniej nie od razu. Stała naprzeciwko niego obserwując go, był jak zwykle spokojny i niewzruszony, co jeszcze bardziej ją irytowało, ale nie mogła dać po sobie tego poznać, chociaż to nie było łatwe. Zerknęła tylko na Kuro, który na szczęście jeszcze spał, martwiła się o niego, nie wyglądał wcześniej dobrze, a no i jeszcze to całe jego zmniejszenie. Wciąż pamiętała, że ma dla Niego schowane ciastko od Kaede, zajrzała, aby sprawdzić, czy jest całe, na pewno się ucieszy jak się obudzi. W chwilę potem spoważniała, widać było, że srebrnowłosy oczekiwał od niej ataku, a ona przez parę sekund stała i rozmyślała nad chłopakiem. Kiwnęła głową na znak, że zrozumiała, co mężczyzna wcześniej chciał jej przekazać i stanęła w lekkim rozkroku uruchamiając swoją nową zdobycz. Biała aura rozbłysnęła nad nią dając poświatę, stała tym razem opanowana i wpatrywała się w jego oczy bez żadnych emocji. Postanowiła tym razem bardziej skupić się na swoim celu, którym był Hikaru. Nie wiązała większych nadziei, ale nie mogła w nawet najmniejszy sposób pokazać, że jej nie zależy, no i jakakolwiek słabość nie wchodziła w grę. Ruszyła, odbiła się od podłoża bardzo wysoko, tym razem miała trochę inny plan. W końcu zatrzymała się, widziała go z góry, nawet jej nie obserwował, zresztą nie musiał. Zaczęła w powietrzu robić duże koła, które z każdym kolejnym zbliżały ją do ziemi. Plan był następujący, jako, że jest mała i bardziej zwinna niż silna prześlizgnie się, aby kopnąć go w powietrzu w wiązadło poboczne piszczelowe, co spowodowałoby ugięcie się i stracenie równowagi, wtedy ona mogłaby zasadzić porządnego kopniaka w plecy, a dokładniej w odcinek lędźwiowy. To wszystko tylko po to, aby wznieść się w górę i dokończyć to uderzeniem w klatkę piersiową. I do tego szybkie wycofanie, ta technika wymagała niezwykłej szybkości, a niestety ona w porównaniu z Mistickiem jej nie posiadała, ale to była jej jedyna karta przetargowa, więc postanowiła spróbować, jak nie to znowu dostanie słynne OPR.

Occ: Trening start, mam dobrą okazję.

-Skoro to wszystko co mówię wiesz to zacznij się do tego stosować. Jesteś halfką, a to znaczy, że pewne schematy Ciebie nie dotyczą. Uczysz się szybciej i jesteś silniejsza od człowieka, w dodatku masz coś co może Cię zabić, nie kontrolujesz emocji. W krytycznych chwilach powinnaś użyć ich jako paliwa do działania, ale nie mogą Cię zaślepiać. Rzucił jej kiedy wysłuchał tego co miała do powiedzenia. Kiedy April wzniosła się w powietrze i zaczęła krążyć nad misticiem jak jaskółka jej nauczyciel nie patrzył na nią, ale doskonale wiedział gdzie znajdowała się. Stał spokojnie z luźno opadającymi rękami wzdłuż ciała, ale koncentrował na swoim ciele Ki. Wystąpiła lekka aura, ledwo widoczna, szczególnie, w blasku zachodzącego słońca.

Zanim April cokolwiek zrobiła Hikaru wystrzelił kilka ki blastów kumulowanych nie w dłoniach, tylko po prostu na ciele. Miały pokazać dziewczynie... cóż.. różne rzeczy, ale jakie wnioski z nich wyciągnie to już zależy od niej. W każdym razie ki blastów było kilka i leciały w różne strony w zależności gdzie akurat była uczennica szkoły światła. Nie chciał jej trafić, ale nawet jeśli coś takiego miałoby miejsce poczułaby jedynie ból jak po wsadzeniu palca do gniazdka... do bardzo dużego gniazdka. W każdym razie nie było to bardzo niebezpieczne. Miało ją to zdekoncentrować, przybliżyć do warunków bojowych. A każdy błąd odczuje na własnej skórze i to dosłownie.

Mistic cały czas milczał czekając aż w końcu ptaszyna zleci do niego i zacznie atakować. Zaatakowała znów jego nogę, ale Hikaru wyskoczył w powietrze oraz ugiął nogi tak, że kopnięcie dziewczyny minęło jego nogi o parę centymetrów. Właściwie to ciężko mówić o jakimś skoku, sam skok może był na piętnaście centymetrów, ale to wystarczyło. Kiedy wylądował na ziemi, był bardzo nisko, teraz wypełniał to pole całym ciałem, w którym przed chwilą go nie było, a znajdował się w powietrzu. Podciął uczennicę stopą, którą na koniec podniósł i lekko uderzył w brodę. Nie ma to jak mistyczna gibkość ciała. Wstał by zaczekać aż dziewczyna przeprowadzi ciąg dalszy ataku i rzeczywiście to zrobiła. To co jej zrobił nie wywołało u niej zbyt wielkich szkód, co najwyżej na pół sekundy mogło ją zamroczyć.

W końcu przeprowadziła kopnięcie w plecy, ale te też białowłosy wojownik zablokował zewnętrzną stroną dłoni odpychając nogę atakującej nie odpychając jej całej zbyt daleko by dalej mogła kontynuować. Kiedy się odsłonił w miarę mogła trafić go w tors, jednak na ten cios też był gotowy i po prostu drugą ręką zepchnął cios płynnym ruchem tak by wyrzucić kończynę przeciwniczki poza zasięg swojego ciała. Nie używał przy tym żadnej siły. Korzystał z tego czym dysponowała atakująca April, dlatego same bloki nie były spektakularne i nie wyrywało kończyn na dziesięć metrów w dal. Ataki nie dochodziły o centymetr, może pięć dzięki temu. To w czasie walki i tak bardzo dużo. Takie bloki nie pozwalały dotknąć przeciwnika, ale nie odpychały go bo w walce z kimś silniejszym raczej jest to trudne i dlatego mistic nie chciał uczyć dziewczyny takiego zachowania. Niech nauczy się walki w zwarciu.

OOC: Jutro opiszę, że się budzę

- Łatwo powiedzieć, masz tyle lat, że potrafisz kontrolować swoje emocje, dla mnie jest to trudne, nie mogę się uspokoić nawet jak próbuję. – powiedziała lekko nadąsana. Zobaczyła dziwne kule energii, które podążały za nią, co prawda nie były bolesne, ale dekoncentrowały ją. Była ciekawa jak to zrobił, nie widziała, aby używał dłoni. Co więcej, nie było to zbyt bolesne, aby mogło zrobić jej krzywdę, więc wszystko dokładnie obmyślane. Oczywiście ponownie jej się nie udało, próbowała go kopnąć, ale on delikatnie odskoczył. Ponownie dostała, ale nie boleśnie, najwyraźniej Hikaru robił to specjalnie. Nie chciał bezsensownie robić jej krzywdy, bo to nic by nie pomogło. Niby pozwolił jej dokończyć atak, ale i tak nic z niego nie wychodziło.

- Mistrzu, jak wydobyłeś z siebie KI? Może nie jestem silna, ale nie widziałam, abyś używał rąk. – powiedziała lekko zaskoczona brunetka stając trochę dalej. – Ciężko jest mi cokolwiek zrobić, jeżeli wiesz o czym mówię, jesteś tak niesamowicie silny, że nie musisz używać siły, aby mnie odeprzeć jakkolwiek bym się nie starała.

Chciała uzyskać odpowiedź na swoje pytania, ale to nie oznaczało, że miała zamiar się poddać, bo do takich nie należała. Stała parę metrów od Hikaru i delikatnie się gibała w prawo i w lewo.

- Z Kuro wszystko w porządku? Jakie mamy potem plany, jak trochę sobie odpocznie? – spytała uważnie go obserwując, nie spuszczała go z oczu. – Jestem ciekawa jakie masz plany, co do nas. No i co z Rei’em i June, wszystko z nimi w porządku? Ciągle ich nie ma i martwię się o nich.

Głośno westchnęła i ponownie ruszyła na mężczyznę, tym razem chciała pokazać, że jest też w stanie zmylić przeciwnika, chociaż zdawała sobie sprawę, że z nim jej się nie uda, ale chodzi o sam styl, bo o tym, że go nawet nie tknie już dawno zdała sobie sprawę. Tym razem próbowała złapać go z tyłu, ale to tak naprawdę była zmyłka, chciała zaatakować z przodu, aby z całej siły przywalić pięścią w podbródek.


Occ: Koniec...Wybaczcie, że tak późno, beznadziejnie i krótko, ale nie dość, że nie mam weny, to jeszcze angina mnie łamie...

- Zacznij od tego by przestać gadać. Mniej gadaj, a więcej rób. Oczyść umysł, zostaw tylko emocje, którymi będziesz się karmiła. Skarcił ją znów nauczyciel. Była strasznie gadatliwą uczennicą i nie mogła skupić się na działaniu. Tego trzeba było ja stanowczo oduczyć. Widać jego delikatne dotknięcia nie skutkowały, tak więc musiał trochę podkręcić siłę. Nie dawała jednak za wygraną i cały czas nawijała przez co nie mogli kontynuować treningu. Na chwilę jednak rozszerzył swoje zmysły na najbliższą okolicę nie w poszukiwaniu Ki, ale drewna. A dokładniej długich i mocnych kijów. Kiedy już je znalazł chwycił je w uścisku Ki i przyciągnął telekinetycznie do swoich dłoni. Zanim zaczął mówić machnął oboma kilka razy by sprawdzić czy będą się nadawały. Wyglądały na całkiem udane. Jeden rzucił April, a drugi zostawił sobie.
-Kuro ma się dobrze, po prostu jest zmęczony. Bywało z nim dużo gorzej kiedy trenowałem go. A to czym w Ciebie strzelałem to po prostu ki blasty. Nie potrzeba dłoni by ki z Ciebie wypłynęła w formie ataku. Ja je tworzyłem z otaczającej mnie aury i mogłem je materializować gdziekolwiek na ciele. Niektórzy lubią strzelać energią z ust, szczególnie nie-ludzie. Wszelkiej maści demony i roboty. Można też bez wielkich przeszkód zastępować dłonie stopami jeśli chce się mieć je wolne. Dojdziesz do tej wprawy i zobaczysz jakie to przydatne, z czasem. Jak będziesz wierzyła w każde moje słowo będzie dużo szybciej. Jak nie.. cóż.. jak postawisz tamę na drodze naszej komunikacji odwleczesz moment oświecenia. Sama mówisz wciąż, że jestem doświadczony, nie logiczne byłoby stawianie jakichkolwiek tam na naszej drodze. Otwórz swój umysł i pozwól mi Cię uczyć. Założyłem ta szkołę  by ktoś z młodego pokolenia mógł bronić Ziemi zamiast mnie. Na tej planecie nie ma wielu istot chętnych się uczyć pod moim okiem, mimo iż oferuję wiedzę całego kosmosu. Żyję już na tyle długo, że mogłem sporo poznać, a życie wraz z bogami na ich planecie otworzyło mi drzwi do jeszcze bardziej tajemnych miejsc.   Tu zamilkł a chwilę bo nie mógł powiedzieć też dlaczego trenuje uczniów między innymi.. Trenował dla siebie sparing partnera. Być może mogą się tego domyśleć, ale sam im tego nigdy nie powie. Chyba, że przyjdzie na to czas.

-Pytasz o plany ? Moim planem jest wytrenowanie was. Potem się zobaczy. Wracając jeszcze na chwilę do Reda.. mówiłem serio byście nie współpracowali. Nie możesz nawet się z nim raz spotkać., Jest niebezpieczny. W mojej młodości zabił mnie już raz.. to wystarczy. A co do demonicy i Reia.. są bezpieczni i mają się dobrze. Dość już gadania. Pokaż mi jeszcze jak machasz tym kijaszkiem.   Chwycił kij jak miecz, jedną ręką stojąc dalej w kręgu, który stworzył na samym początku i czekał na to co zrobi dziewczyna. Zamknął oczy i znów rozszerzył swoja świadomość tym razem na mniejszą odległość by używać pozostałych zmysłów, a nie tylko wzroku do patrzenia. Chciał zademonstrować dziewczynie co to znaczy panować nad ki i ciałem. Musi zrozumieć, że to jak w tej chwili postrzega rzeczywistość to jak patrzenie przez dziurkę od klucza, na która nałożyło się przyciemniane szkło, w dodatku zamglone.

- Mam przestać gadać? Kiedy ja tak lubię rozmawiać z ludźmi dookoła... - powiedziała, a resztę wolała już przemilczeć, nie chciała denerwować Hikaru. – Dobra, dobra, nie odezwę się już więcej do końca pojedynku.

Powiedziała spoglądając na niego uważnie, była ciekawa, co tym razem kombinuje, nagle w jego ręce pojawiły się dwa długie kije. Była pod wrażeniem, bo nie miała pojęcia, co się stało. Srebrnowłosy rzucił jeden w jej kierunku, natychmiast go złapała i od razu przypomniała sobie trening z jaszczurem, który uczył ją posługiwania się mieczem na początku od właśnie głupich drewnianych kijów.

- Fajnie! Też tak chcę! – wykrzyknęła zapominając całkowicie o tym, co przed chwilą obiecywała. – Wiesz co Mistrzu? Mój poprzedni nauczyciel przed turniejem uczył mnie właśnie takimi kijkami, no znaczy podobnymi zanim dał mi do ręki miecz! Kurcze, czuję się jakbym miała deja vu, ciekawe, co teraz się z nim dzieje...

Trzymając drewno w ręce ustawiła się dokładnie tak jakby trzymała w ręce broń, a po chwili zaczęła dokładnie słuchać kontynuacji wypowiedzi mistrza. Nie zdziwiło ją wystrzeliwanie z ust, ale kiwnęła głową. Sam jaszczur też to robił, energia miała wielką KI, jednak łatwo było przed nią uciec i zaatakować przeciwnika, co było jej niewątpliwym minusem.

- Przecież nie tworzę tamy, nic złego nie zrobiłam. – powiedziała lekko naburmuszona krzyżując ręce, po chwili jeszcze dodała. – Ale po co, przecież Ty masz trzysta lat, prędzej ja, czy Kuro umrzemy, więc coś kręcisz Mistrzu! Poza tym przy mnie zrobiłeś się chyba strasznie gadatliwy.

Uśmiechnęła się przy ostatnim zdaniu bardzo szeroko, jeszcze niedawno on sam ją upominał, aby mniej gadała. Nagle usłyszała o nowo poznanym jej osobniku. Nie mogła w to uwierzyć, wyglądał na miłego i dobrego chłopaka. Postanowiła to przemilczeć, bardzo nie lubiła, gdy ktoś mówił jej co ma robić we wszystkich sprawach. Poza tym, chłopak miał jej coś do powiedzenia, a ona chciała wiedzieć co, nie może tak tego zostawić. Gdy usłyszała słowo ,,w mojej młodości’’ miała ochotę lekko wybuchnąć śmiechem, przecież on miał trzysta lat, to musiało być dawno i nieprawda. Trochę była zdziwiona, że nawet On był młody, chociaż to całkowicie normalny proces. Nie potrafiła wyobrazić go sobie jako takiego wrednego nastolatka, czy dziecka. Ciekawe, czy po tych trzystu latach… a nieważne. Wzięła się do ataku widząc poważną minę Misticka, który następnie zamknął oczy. Ciekawiło ją, co tym razem kombinował. Stanęła w lekkim rozkroku i uśmiechnęła się. Czuła, jakby naprawdę posiadała miecz w dłoni, co niesamowicie poprawiło jej nastrój. Jeżeli wróci kiedykolwiek na Vegetę, odbierze co jej- czyli miecz, który należy do jej rodziny i jest oddawany z pokolenia na pokolenie, z czym wiąże się długa historia, ale nie na teraz. Doskonale wie, że miecz, to przedłużenie ręki, ale musi być bardzo ostrożna, bo to pomaga, ale i przeszkadza równocześnie, wiele się o tym nauczyła i to akurat na własnej skórze. Zaczęła od powolnego biegania dookoła Hikaru, który najwyraźniej na to nie reagował, no w sumie nie miał na co, ale to tylko pierwszy krok. Następnie wybiła się z całej siły i ruszyła w jego kierunku, tylko po to, aby z góry zaatakować go drewnem, miało to jednak większe znaczenie, bo jako, że nie mógł jej w tym momencie dosięgnąć ręką, w tym samym czasie chciała po prostu wykonać zwykłego ki blasta prosto w jego twarz. Równocześnie musiała uważać, aby on nie zrobił tego szybciej.

OOC: Trening start - myślę, że środa/czwartek dopisze resztę.

____ - Ohayooo! - Krzyknęła wesolutko lądując wolno na ziemi. Zgięła się, lecz za chwilę wyprostowała wymachując długim ogonem. Niedługo potem pojawił się również Reito. Oj chyba oberwie się jej za wrzucenie go w te krzaki.
Spojrzała co wszyscy tutaj wyczyniają. Od razu jej oczom rzucił się obraz, którzy przyprawił ją o wyraz twarzy wypowiadający same "what the f...". Wystraszyła się nie na żarty dlatego automatycznie schowała się za plecami Reito nie mogąc uwierzyć w to co widzi. Myślała jeszcze przez chwilę, że to przez uderzenie w głowę w trakcie walki z Red'em lecz... lecz na prawdę April sparringowała się z Hikaru mówiąc do niego miłym tonem!
___ - April... dobrze się czujesz? - Powiedziała cicho do siebie mrużąc oczy. Ten Mistic musiał grzebać jej w głowie i poprzestawiać klepki. Niedawno było gołym okiem widać, że najchętniej ta dziewczyna by wypruła mu flaki wcale nie ogłuszając go przed tym, a teraz zwraca się do niego per Mistrzu! What the wielkie FUCK!?

Przełknęła ślinę i już oswojona z faktem, że April przeszedł okres wyszła zza ogoniastego. Zwróciła się do Hikaru:
___- Przepraszamy za małe spóźnienie! Musieliśmy polecieć em... do... - przyłożyła palec do ust zastanawiając się przed chwilą jak miał na imię zielony stary jegomość. Nagle ją oświeciło. - Boga Ziemi! Troszeczkę nie doceniliśmy siły przeciwnika i jakoś tak wyszło, że dostaliśmy solidnie po dupach. Ciężko było, ale ostatecznie wygraliśmy dzięki super atakowi Reito! Jak to było... - Zaczęła wymachiwać rękoma próbując powtórzyć Final Flash, ale już zdążyła zapomnieć jak to robił. Skutecznie ominęła fakt, że to ona oberwała najmocniej i prawie wylądowała w zaświatach. Nagle mina jej zrzedła, spuściła nieco głowę chowając oczy za gęstą grzywkę. - Niestety nie zdążyliśmy ocalić miasta, zrównał je z ziemią, mało komu udało się przeżyć, wszystko było zniszczone. Tak w ogóle to mam do Ciebie dwie sprawy, Hikaru. - ona nigdy nie nauczy się mówić z szacunkiem do starszych wiekiem...

Pojawiło się w jej głowie pytanie: "Gdzie Kuro?" Brakowało jej właśnie go tutaj więc zaczęła szukać mężczyzny wzrokiem. Za chwilę zrobiła się jeszcze bardziej bledsza niż przed chwilą. Kolejny szok? Nie, skąd. Za chwilkę oczy June wydały się zabłysnąć zachwytem. Uśmiechnęła się szeroko po czym szybkim krokiem pojawiła się przed małym słodkim chłopczykiem, którego mocno objęła. Zaczęła go tulić i głaskać przyciskając mocno do swoich wielkich baniaków na klatce piersiowej. Nie bardzo interesowało ją to, czy może oddychać czy nie. Widok takiego małego szkraba osłodził jej życie tak, że gdyby to przeliczyć na kalorie to dostałaby dziesięć razy cukrzycy.

Jak tutaj, tylko bardziej brutalnie:

___ - Rany julek, Kuroooo! Jakiś ty słodki, co Ci się stałoooo? Jaką słodką masz twarzyczkę, słodkie rączki, słodkie nóżki, słodkie włoski! - Wymieniając te części ciała macała je dodatkowo zaciekawiona. Przestała uważać go za starszego oraz mądrzejszego chłopaka, a zaczęła traktować jak właśnie dziecko, którym się stał z wyglądu. Jeśli były jakieś protesty to nie dochodziły do uszu Rudowłosej. Zaczęła go nawet łaskotać by było śmieszniej...

Nast. Post Treningowy.

Był gotowy na odpieranie ataków ze wszystkich stron. Mimo zamkniętych oczu w promieniu kilkunastu metrów dokoła siebie widział wszystko. Może nie dosłownie... Widział głównie słuchem, węchem i smakiem.. tak.. czuł dosłownie dźwięki otaczające go, znał fakturę ubrań dziewczyny, którą trenował, a także jak bije jej serce. Każdy jej ruch był dużo lepiej dostrzegalny dla mistica kiedy nie używał oczu. Tak naprawdę oczy przeszkadzają. Trzymając kij jedną ręką czekał. Dalej stojąc w okręgu w całkowitym bezruchu ze spokojny oddechem po prostu czekał. Kiedy ona wywnętrzała się dalej i gadała jak na fecie on dalej milczał i czekał. Kiedy choćby na chwilę się uciszyła miał nadzieję, że wreszcie zaatakuje, ale dalej nic. W końcu ruszyła biegając wokół niego jakby to miało go zmylić. On jednak doskonale ja słyszał i czuł.. widział także całym sobą jej nikłą aurę Ki. Świeciła jak neon w Las Vegas.. Poza wszystkimi drzewami, górą i innymi przedmiotami-przeszkodami, które też widział doskonale mimo zamkniętych oczu nie rozpraszało go ani trochę to co robiła dziewczyna.

Kiedy w końcu wyskoczyła w powietrze by zaatakować stworzyła ki blasta, który chciała pchnąć w mistica, ale ten wreszcie zareagował. Uderzył kijem po nadgarstku April dłoni, w której trzymała drewno, a kiedy wypuściła blasta chwycił go obkręcając się na pięcie wokół siebie i rzucając go w jej buźkę. To trochę ją odrzuciło, bo zapewne tego się nie spodziewała, poza tym sam ki blast może był słaby, ale białowłosy go nie wystrzelił tylko przywalił niczym kamieniem trzymając energetyczną kulę w dłoni, dopiero kiedy zderzyła się z właścicielką pozwolił odlecieć kuli wraz z dziewczyną.

-Dalej za dużo gadasz. Ja potrafię walczyć i rozmawiać, poza tym jestem Twoim nauczycielem. Moim zadaniem jest wygłaszanie nauk, które Ty musisz zrozumieć, a przede wszystkim wysłuchać. Stosować się do nich także powinnaś. Tu przerwał na chwilę by za nią pobiec kiedy ledwo wstała uderzył kilka razy z boków dalej trzymając kij w jednej ręce. Całe szczęście był wystarczająco mocny by się nie złamać. I nic nie kręcę. Jako moi uczniowie macie obowiązek jak ja chronić Ziemię przed złem, choćby takim jak Tsufule. To, że żyję ponad trzy wieki nie oznacza, że nie mogę umrzeć. Choćby dzisiaj byłem blisko, a w przeciągu ostatniego roku przynajmniej cztery razy byłem bliski śmieci. W dodatku kiedy umrę.. to raczej już na śmierć. To właściwie mogło brzmieć zabawnie, ale nie w tym sensie i nie w tej rzeczywistości. Hikaru przecież raz już umarł.. poza tym żył tak długo.. od dawna czuł, że jego czasy minęły i może nie powinien istnieć w przyszłości..
Może mimo młodego ciała był po prostu nie dzisiejszy i powinien zniknąć jak wszyscy ... jak Greefis, jego matka, czy choćby Nahan.

W tym czasie obudził się Kuro i ogarnął się trochę by móc zacząć trening. Rozgrzał się trochę i zaszarżował na mistica bez żadnego ostrzeżenia. Oczywiście dla nauczyciela to nie był żaden problem bo nawet od tyłu widział nadbiegającą małą kurkę, i wystawił mu dłoń by jego cios właśnie w nią uderzył. I tak właśnie się stało, Hikaru walczył z dwoma uczniami na raz. Bez żadnego problemu rozdzielał uwagę pomiędzy April i Kuro. April zadawał "cięcia" w ścięgna, a także często popychał ją "z bara " symulując tym samym uderzenie tarczą. Kurze natomiast często podcinał skrzydła.. znaczy nogi kiedy na niego szarżował. Od czasu do czasu też rzucał nim na dziewczynę by ta znalazła się znów na ziemi. Znów jego ruchy wyglądały jak taniec. Płynnymi, wyćwiczonymi ruchami po prostu unikał ataków uczniów często pozwalając im uderzać samych siebie, czasem tylko z leciutką pomocą swojej siły czy delikatnego pacnięcia w plecy czy w twarz. Do czasu, gdy pojawiła się June i Reito.

Od razu wzięła kurę w objęcia i cieszyła się jakby widziała po raz pierwszy dziecko... choć może widziała.
- Co takiego chcesz mi powiedzieć, June ? Spytał widząc ją poprzez połączenie pozostałych zmysłów stojąc do niej co prawda plecami bo dalej czekał na ruch April. Ogon zawinął na nadgarstku swojego małego ucznia i pociągnął całkiem mocno by uwolnić go z uścisku demonicy.

___Nie bardzo wiedział co dziewczyna zamierza kładąc ręce na jego klatce piersiowej. Zaskoczyło go to, że w ten sposób postanowiła rzucić go w trawę. O co jej chodziło? Nie bardzo ogarniał ale mimo wszystko się uśmiechał. Była nieco dziwna ale chyba to mu się w niej podobało. Ruszył zaraz za nią starając się dotrzymać jej tempa. Jednak przez całą drogę leciał cały czas za nią. W jego głowie roiło się od dziwnych myśli i nie bardzo miał przez to ochotę widzieć się z Hikaru ani również z Kuro. Czuł, że to nie będzie miłe spotkanie. Mimo wszystko jednak dolecieli a na miejscu… czegoś takiego jeszcze nie widział. Co tam się do cholery działo!? April walczy z Misticem a Kuro stał się dzieckiem. Zrobił wielkie oczy i nie wydusił z siebie ani słowa przez dłuższy czas. Chciał zamienić słowo z kompanem ale June jak zwykle go uprzedziła. Jej zachowanie było co najmniej zaskakujące. Nagle zaczęła go tulić jak pluszową zabawkę  zachwycając się przy tym jego słodkim wyglądem. Przed tym jeszcze zdała relację ze swoich przeżyć. A także poinformowała mistrza o zniszczonym mieście. Dziwne. Sama pytała czy warto jest mu mówić cokolwiek skoro zapewne i tak wszystko wie ale teraz mimo to to zrobiła. W sumie wypadało się odezwać. On również wtrącił kilka swoich słów.
- To był pasożyt. Ale nie taki jak Shadowy. Wiesz coś o tym?
Zapytał srebrnowłosego z niewyrażającym żadnych emocji wyrazem twarzy. Po chwili jednak jego uwagę przykuła mała wersja Kuro i zabawiająca się z nim June. Podszedł no niego i z niedowierzaniem zapytał.
- To naprawdę ty? Co Ci się stało?
Wpatrywał się w niego z każdej strony oglądając każdy skrawek jego ciała. Wyprostował się i rzekł.
- Ogon również straciłeś…
Przymknął oczy i stał przez moment w zamyśleniu. Po chwili jednak wybuch śmiechem na cały głos.
- BUAHAHAHA! Nie mogę uwierzyć, że dałeś się komuś tak wrobić.
Poczochrał jego włosy, złapał za policzki i uszczypnął je a na koniec zaczął łaskotać razem z June mając przy tym masę frajdy. Po jakimś czasie się uspokoił i odezwał się do niego jeszcze nieco przez śmiech.
- Wybacz. Nie mogłem się powstrzymać. Zamierzasz coś z tym zrobić czy pogodziłeś się już z tym?
Ostatnie zdanie wypowiedział z pełną powagą. Lecz jego ogon nadal wymachiwał wesoło.

---

OOC: Post treningowy w następnym poście.

Nim zdążyła zaatakować pojawił się Kuro, co wywołało u niej uśmiech na twarzy, wciąż jednak czekała, aż w końcu chłopak wróci do swoich poprzednich rozmiarów. Nie mogła znosić pomniejszego chłopaka, był dokładnie taki jakie są dzieci, może zmniejszył mu się również mózg? To całkiem prawdopodobne, a najgorsze było, że Hikaru nic z tym nie robił, skąd mogli mieć pewność, że to samo przejdzie?

- Cieszę się, że czujesz się już lepiej. – powiedziała łagodnym głosem do niego, on jednak średnio był tym zainteresowany, był jak typowa małpa- obchodziła go jedynie walka. Tyle, że nawet ona, niedoświadczona na tyle, ile dorosły Kuro, widziała, że jego ciosy są bez sensu. Może i miały odpowiednią siłę, ale były po prostu na oślep jak u małego dziecka. Mimo to patrzyła na niego ciepłym spojrzeniem, a uśmiech nie schodził jej z buzi. W końcu on dla niej tak się wcześniej poświęcał, nie chciał jej zostawić, poza tym próbował coś powiedzieć zanim stracił całkowicie przytomność. Najchętniej chwyciłaby go w ramiona i długo nie puszczała, ale dziwnie wyglądałoby to obecnie. Na domiar reszty szczęścia nagle przyleciała June, a tuż za nią Rei. Jej oczy delikatnie się zeszkliły, nie mogła się nacieszyć, że ich widzi. – June! Rei! Tak się cieszę! Ze mną wszystko w porządku, ale miło was widzieć, martwiłam się o was!

Śmiała się, gdy rudowłosa opowiadała o tym jak walczyli, brakowało jej, a nawet bardzo, a potem rzuciła się na miniaturkę chłopaka, co jeszcze bardziej ją rozśmieszyło. Biedny chłopak, nawet brązowowłosy się z niego nabijał.

- Rei! Oczywiście, że zamierza coś z tym zrobić, a jak nie on, to ja! – powiedziała udając lekko obrażoną, a następnie parsknęła śmiechem witając się z mężczyzną poprzez krótki uścisk, po chwili dodała po cichu. – Przecież nie mogłabym z dzieckiem, to byłoby co najmniej dziwne. Coś mi się wydaje, że u was się trochę pozmieniało, co?

Zrobiła ciekawską minę mrużąc oczy i przyglądając się im oboje, nie mogła się opanować, a pojedynku z Hikaru zupełnie zapomniała przez to wszystko. Najpierw Kuro odzyskał przytomność, a teraz oni wrócili, ciekawe na jak długo? Musi porozmawiać z dziewczyną i to w miarę pilnie.

- Możemy potem porozmawiać przez chwilę na osobności? – spytała już bardziej poważnie, ale ona wciąż była zajęta chłopakiem, więc postanowiła zacząć trochę inny temat. – Braska mu to zrobił, porwał mnie, no a oni polecieli za mną i walczyli. I chyba nie do końca świadomie trafił go tym czymś, zastanawiałam się, czy Ty June potrafiłabyś to odwrócić, jesteś silna i zamieniłaś kiedyś łóżko Kuro w... no wiesz o co mi chodzi.

OOC:
- Koniec treningu - nauka techniki własnej Silver Wolf.
- dla Reia - siła techniki zmniejszona o 50% - 2500 dmg

_______Jedynie April ucieszyła się z tego, że wróciła. Znała ją najkrócej, a okazała najwięcej pozytywnych emocji. Dlatego mimowolnie uśmiechnęła się do niej na jej słowa. Od samego początku była dla niej życzliwa oraz przyjacielska. Prawdziwy skarb.
Zaczerwieniła się lekko patrząc na Reito gdy czarnowłosa zasugerowała pewne 'zmiany' między nimi. Machnęła dłonią uśmiechając się nieco zamieszana. Aż tak to widać?
Kuro nie był zadowolony z uścisków, a z odsieczą przybył Hikaru wyciągając go z jej objęć. Nie przejęła się tym za bardzo, szybko wróciło jej normalne myślenie.
____ - W sumie to... - podrapała się w tyle głowy gdy odezwał się Hikaru. Ukłoniła się, nie wiedziała czy Białowłosy to widzi czy też nie, ale tak nakazywały dobre maniery. - Jestem zmusza odejść od Twojej szkoły, Hikaru. Nie czuję się tutaj dobrze, wręcz jak intruz. Wybacz, że jestem demonem, ale tak mnie już stworzył świat. Nie mam wpływu na to. Odchodzę. Dziękuję za poświęcony mi czas i przepraszam za kłopoty, które ze sobą nie raz niosłam. - wyprostowała się gdy skończyła. Kątem oka spojrzała na szalejącego szkraba. Może i by się śmiała z tego, że tak się rzuca bo z jego wzrostem wyglądało to komicznie, ale słowa, które wypowiedział trafiły ją jak strzała w serce. Zrobiła się momentalnie bledsza, nie wiedziała co powiedzieć, jej czyny znowu zostały źle zrozumiane. Chciała przecież dobrze! Zaczęła walczyć ze sobą mentalnie by nie wypaść z równowagi.
Doszła do wniosku, że to głównie Kuro jest powodem jej odejścia. Już kilka razy ją tak zbeształ mimo, że nie była niczemu winna. Powinien bardzo dobrze pamiętać ostatnią akcję. Źle zrozumiał absorbcję Reito. Chciała mu tym pomóc lecząc jego rany, a jedyne co ją spotkało to opierdziel. Nienawidziła go za to, nie dostrzegał jej pozytywnych cech, na siłę wyciągał tylko te negatywne chcąc pokazać demonicy jak zła jest jej rasa, a sam nie był czysty. Saiyanie słyną z tego, że mordują niewinnych i podbijają kolejne planety. To jest dopiero zło.

Uderzenie Reito przez Kuro było jak ostatni stopień do zdenerwowania dziewczyny. Rudowłosa zacisnęła zęby warcząc po czym w ułamku sekundy jej ciało zajęło się płomieniami. Była jak żywa pochodnia, jej energia znacznie wzrosła, była tak nieposkromiona jak ogień okrywający ją. To tego się nauczyła w piętnaście minut w czasie potyczki z Tsufulem. Nie chciała tego używać w takich okolicznościach, ale nie miała wyboru. Kuro był od niej silniejszy.
Demonica zacisnęła dłonie w pięści patrząc z nieukrytą złością na Kuro:
____ - Wiesz co... PIERDOL SIĘ! - krzyknęła zaciskając rzucając się na małego. Uderzyła go płomienną dłonią prosto w policzek po czym szybkim ruchem przewaliła na ziemię. Przysiadła nad nim i darła się dalej wracając do normalnej postaci - Traktujesz mnie podmiotowo tylko dlatego, że jestem demonem! Nie zauważyłeś faktu, że jestem inna niż współrasowcy!? Gdyby nie ja i Reito tamto miasto oraz inne w okolicy wraz ze wszystkimi niewinnymi ludźmi zostałyby zniszczone przez tamtą istotę!- nie użyła imienia Reda bo wiedziała, że był przez kogoś kontrolowany. To nie była jego wina. - Heh, nie wiem co robiłeś przez ten czas, pewnie się obijałeś, a całą robotę z Braską odwalił Hikaru. Stałeś się cholernie zarozumiały, Kuro. Nie wiem co April w tobie widzi cholerny konusie! Żyj w tym ciele, nie odmienię cię... a nawet przedłużę Ci tą mękę. - tutaj użyła techniki zamiany w cukierka, jednak zmieniła nieco taktykę nie zmieniając go w smakołyk, a po prostu zgodnie z tym co powiedziała przedłużyła czas działania czarów Braski. Potrafi zmieniać swoje ciało, więc co to za wyczyn zmienić czyjeś? Niech cierpi ten zarozumiały knypek.
Tutaj potwierdziły się jej wcześniejsze obawy. Jest dyskryminowana w tym towarzystwie za to kim jest. Braska z całą pewnością nie chciał skrzywdzić April, tylko wyzwać na sparring Hikaru. Nie jest tak złym demonem jak go opisują. Cholerne małpy, jeszcze ją popamiętają. Choć w sumie...
Wstała znerwicowana maksymalnie po czym pobiegła kawałek chcąc stąd odlecieć jak najszybciej lecz przypomniała sobie w porę słowa April o tym, że chce zamienić z nią parę słów dlatego jeszcze powstrzymała się. Cofnęła się o kilka kroków po czym przeszła obok niej łapiąc ją za rękę. Pociągnęła ją w głąb lasu stawiając nogi szybko i zdecydowanie. Gdy wszyscy zniknęli jej z oczu zatrzymała się puszczając rękę czarnowłosej. Musiała chwilę postać nieruchomo by się uspokoić.
____ - O czym chciałaś porozmawiać? - Spytała w końcu odwracając się w jej stronę. Była już opanowana, ale najchętniej by coś rozniosła. Cierpiała przez to jak jest traktowana przez osobę, która niedawno opiekowała się nią, była jak brat. Myślała, że też jest częścią tej "rodziny", ale myliła się. Teraz bliżej mu do wroga. - Mój ojciec nie chciał Cię skrzywdzić... nie zrobiłby tego. Jestem tego pewna jak to, że tu stoję! - spojrzała na nią błagalnym wzrokiem. Chciała by jej przytaknęła...
Po raz kolejny została skarcona za to, że chciała dobrze. Ratowała tych ludzi narażając życie, a mimo to... Jeśli tak dalej pójdzie nie będzie w stanie odróżnić dobra od zła i zamiast ratować niewinne istnienia będzie je zabijać. Sami wykreują sobie wroga.


OOC
Fire Torch - 2730 DMG dla Kuro

Koniec Treningu

Cała sytuacja ją przerosła, po pierwsze- wszystko działo się bardzo szybko, a po drugie nie mogła zbyt wiele zrobić. Zamiast się cieszyć, że są cali i zdrowi, to pozostali traktowali ich na intruzy! Jak tak w ogóle można i te zarzuty od samego wejścia. Rzuciła Kuro złowrogie spojrzenie, stawał się powoli jak Hikaru- oziębły jak wszystko dookoła, a jej się to wcale nie podobało.

- Odchodzicie? – była zaskoczona i było jej przykro, nie chciała zostawać tutaj sama, a tak się właśnie czuła. Ledwo zdążyła o to zapytać, gdy nagle czarnowłosy rzucił się na Rei’a. – Kuro! Co Ty wyprawiasz?!

Wykrzyknęła zrozpaczona dziewczyna spoglądając na ta scenę, nie wiedziała co zrobić, nie miała pojęcia, wszystko zaczęła się sypać, a ona nie miała na to żadnego wpływu. June wybuchnęła gniewem w stosunku do niego. Stała i wgapiała się to na jednego i na drugiego.

- Spokojnie, nikt nie miał niczego złego na myśli, prawda? – spytała próbując ratować sytuację w jakikolwiek sposób. Jednak to na nic, nikt jej nie słuchał, każdy w tym momencie się przekrzykiwał, a ona miała ochotę odlecieć stąd jak najdalej i zrobi to zaraz, tylko najpierw... o nie! Rudowłosa zaatakowała chłopca bez żadnego ostrzeżenia, a on się nawet nie bronił. Była w szoku tym wszystkim, co się wydarzyło, ona złapała ją i na bok. Potem znowu jego słowa, na pewno ją zabolały, trudno było ich nie słyszeć, krzyczał chyba na cały obszar szkoły.

- Musisz mi pomóc, nie musisz, ale proszę Cię o to. Ty jedna to potrafisz, oni obaj się nie zgodzą, umiesz odnajdywać znajomą energię, prawda? – spytała błagalnym tonem, obawiała się tego, co wydarzy się za moment, musiała stąd jak najszybciej uciekać. – Chciałabym odnaleźć Reda, muszę z nim porozmawiać, to naprawdę pilne, nie zostawiaj mnie z tym, ja sama nie posiadam takich umiejętności, a nikt mnie do niego nie doprowadzi, bo uważają, że jest zły, ale ja muszę. Ciężko mi to wytłumaczyć, ale czuję taką wewnętrzną potrzebę.

Wydusiła to wszystko na jednym tchu, chciała jak najszybciej się przy nim znaleźć, nie miała najmniejszej ochoty oglądać dalszej sprzeczki i mieszać się w to, ale tak się nie dało. Nie potrafiła siedzieć cicho.

- June, Twój ojciec nie chciał mi zrobić krzywdy, mógł mnie przy okazji zabić co najmniej dziesięć razy, a Tego nie uczynił, też jestem pewna, że chciał walczyć tylko z Hikaru. – dodała, bo taka była prawda, w końcu sama tam była i wszystko widziała. – Nie słuchaj Kuro, jest po prostu trochę zdenerwowany, on nie chce źle dla nikogo, mogę całą winę przyjąć na siebie, nie chcę, aby wasze relacje się pogorszyły. Nie chcę żebyście opuszczali to miejsce...

Mimo swojej woli, jej oczy delikatnie się zeszkliły, co natychmiast próbowała ukryć, przetarła swoje błękitne oczęta skrawkiem materiału ze swojego stroju i spuściła głowę w dół. Nie chciała, aby to wszystko tak się kończyło.

Skoro po przybyciu kolejnych gości April i Kuro nie bardzo garnęli się do treningu Hikaru przerwał i otworzył oczy. Szczególnie, że June chciała z nim porozmawiać. Okazało się, że chce odejść ze szkoły bo biedaczka czuje się nieswojo. Nie zdążył niestety komentować tego bo zaraz odezwali się Kuro i April, a demonica się wściekła na słowa młodej małpy i odeszła z ich okolicy kierując się w głąb lasu. Cóż.. musiał za nią pójść, wypadałoby przynajmniej. Zanim w ogóle jednak zareagował April do niej poszła zostawiając Kuro. Dopiero po paru minutach ruszył za dziewczynami spokojnym krokiem aż nie doszedł do nich. Zastał je rozmawiające cicho nie interesowało go o czym.
- Powiedz mi co zamierzasz w takim razie robić skoro czujesz się tutaj nieswojo ? Myślisz, że z Reiem będzie Ci dobrze na Vegecie ? Widzę jak się zachowujecie. A z tego co wiem on chciał wrócić w końcu na swoją planetę. Jesteś może nierozgarniętą demonicą, ale byłaś i chyba dalej jesteś najporządniejszą istotą tej rasy jaką poznałem. Poza tym masz w sobie pokłady ukrytej mocy dalej, które opanujesz z czasem i odkryjesz światu. Zapewne się jeszcze spotkamy, to tylko kwestia czasu. Co do młodego... nie dziw mu się. Braska porwał April i bawił się nim w dodatku zamienił w to czym jest teraz. Jest stanowczo rozgoryczony z tego powodu. Twój ojciec ma charakterystyczne poczucie humoru. Nikt nie lubi jak się ktoś nim bawi i wykorzystuje bliskich. Mówił cicho spokojnie zbliżając się do dziewczyn patrząc teraz na demonicę. Zatrzymał się jakieś dwa metry od niej i czekał na jej reakcje. Zastanawiał się czy dobrze będzie jeśli ona poleci rzeczywiście na Vegetę.. tam raczej nie miała by zbytnio spokoju. Jakby król się o niej dowiedział.. no cóż.. różne rzeczy mogłyby się wydarzyć. Znała co prawda zdolność ukrycia się w Ki, ale nie zmienia to faktu, że nie może żyć ukryta do końca życia. Raczej została by na dłużej na Ziemi.

Z drugiej strony Reito raczej nie miał nic do stracenia, na Vegecie raczej nic go nie czeka uznano go za martwego zapewne choć mistic mógł się mylić. Czas pokaże jak sytuacja się rozwinie, a tymczasem stali tu i teraz. Skoro June odchodziła, wypadałoby jej coś dać by mogła się ewentualnie obronić przed hordą małp, tak więc zbliżył się do niej jeszcze bliżej i położył dłoń na jej głowie. Przekazał jej wiedzę, którą przekazał mu kiedyś demon przed śmiercią. Sam nie miał dostępu do informacji zapieczętowanych w jego umyśle, więc mógł je tylko przekazać. Jednak domyślał się co to za wiedza bo widział jak demon używa swoich zdolności zanim poszedł do piachu. Było to dawno temu.... tylko demon mógł odpieczętować te informacje o technice, dla Hikaru były tylko miejscem zajmowanym w jego umyśle i świadomości. Mógł jedynie wypchnąć je ze swojego umysłu do umysłu innego demona, a ten już będzie mógł na podstawie uzyskanych danych opanować nowe umiejętności. Po tej sekundzie wypchnięcia owej wiedzy ze swojego umysłu odsunął się od dziewczyny.
- To może Ci się przydać w takim razie. Tyle powiedział na zakończenie i choć był ciekaw co ona powie był gotów odejść do swojej szkoły.

occ June, możesz się uczyć shower raina z pełną ilością godzin.