Siedziba Szkoły Światła

Kuro stał przed Razerem kompletnie nie wiedząc co robić ale żadne z nich nie wykonał nawet najdrobniejszego ruchu. Wyczuł moment, w którym Hikaru wyszedł i zacisnął pięści szykując się do sparingu. Chłopak stał plecami, w pewnym oddaleniu od domku ale w pewnym momencie wydawało mu się, że Mistic się rozbiera?! Chyba pochrzaniły mu się zmysły, na pewno się pomylił. Jednak gdy nauczyciel podszedł Kuro mógł przekonać się, że jednak dobrze wyczuł jego ruchy. Musiał zrobić na prawdę dziwną minę. Takiego obrotu spraw się nie spodziewał, no bo skąd.
I całą jego koncentrację szlag trafił. Wysłuchał polecenia i uwag z opaską zsuniętą z jednego oka zapewne dalej mając dziwny wyraz twarzy. Za to opcja rzucania w Mistica bardzo mu się spodobała. Z nieukrywaną chęcią trafiłby między oczy. Trzymając kamienie w ręku obserwował poczynania Razera ale szybko przeniósł wzrok na Hikaru. W pierwszej chwili wydawało się jakby praktycznie nie wykonywał żadnych ruchów jakby stał w miejscu, a kamienie przelatywały przez niego jak przez ducha. Przyjrzał się dokładniej. W myślach zaczął porównywać to co robił wczoraj podczas treningu z tym co teraz robił srebrnowłosy. Przypatrywał się szczególnie pracy nóg w ograniczonej przestrzeni. Hikaru wyraził się dziś znacznie jaśniej niż wczoraj i ten przykład dużo mu dał. Chyba zaskoczył o co chodzi.
Patrzył jak Razer produkuje się na maksa i nawet wokół jego ciała pojawiła się aura. Saiyajin nie miał zamiaru marnować Ki przed walką.
Na propozycję bruneta tylko się uśmiechnął, w zasadzie do tej pory biernie obserwował.

- Spoko ale to i tak go nie trafimy. I chyba nie chodzi o trafianie, czy to jak rzucasz. Patrz na niego..

Obszedł nauczyciela z drugiej strony i stanął za jego plecami.

- Musiał Pan mieć wczoraj niezłą zabawę, kiedy tak skakałem jak małpa w cyrku.

Powiedział do Hikaru, poniekąd dając tym samym znak, że już zauważył swoje błędy. Miał nadzieję, że zrozumiał. Rzucał kamieniami jednostajnie celując tylko w plecy. Jego zdaniem celowanie na boki nie miało sensu. Zgodnie z poleceniem powinien skupić się na obserwowaniu pracy mięśni. A trafiając w środek pleców zdaniem Kuro trzeba było więcej się ruszać i mógł więcej obserwować. Wczoraj skakał jak małpa na koksie, marnował siły i szybko się męczył, kiedy chodziło o to, żeby poruszać się niemal w miejscu. Nie marnować sił na bezsensowne pozy, a w walce liczy się każdy gram.

Kuro rozmyślał, co by tu dalej wykombinować. Pierwsze co musiał zrobić to dezaktywować białą aurę, aby pozostawić sobie trochę Ki choćby na jeden unik lub atak. Wtem pomiędzy nich wszedł Hikaru i przerwał walkę. Saiyan zdziwił się niepomiernie, że to koniec pojedynku. Skłonił się Razerowi w podziękowaniu za walkę i udał przed oblicze Misticka. Teraz będzie kazanie, jaki to jest beznadziejny. Nie zdejmował swojej opaski, gdyż nie uzyskał na to zezwolenia, kto wie może jeszcze będzie musiał coś zrobić.
Dziwnie się czuł, walka była dla niego fajną zabawą. Sam się zdziwił tą myślą.
Podczas tego pojedynku był bardziej spokojniejszy. Jego ataki nie były już takie nerwowe i chaotyczne, jak podczas walki z Saibamenem. Nie miał łatwego zadania, musiał zmierzyć się z silniejszym od siebie i lepszym wojownikiem z zasłoniętymi oczyma i skupić na zadaniu, które dodatkowo otrzymał. Miał okazję wypróbować cios własnego pomysłu, który okazał się skuteczny.
Potem pogratuluje szatynowi siły, zręczności i zawziętości w walce. Szczególnie siły, teraz nie na żarty bolał go brzuch i plecy po ciosach. Kuro uważał bio-androida za lepszego od siebie i miał nadzieję, że ten sparing ich nie poróżni.
Czy mógł wałczyć lepiej. Zdecydowanie mógł się bardziej postarać i uprzykrzyć życie ogoniastemu ale to chyba nie o to chodziło. Skoro nauczyciel miał poznać styl walki to Kuro starał się to jakoś w tym dopomóc. Szybko doszedł do wniosku, że w zasadzie został postawiony na z góry przegnanej pozycji. Lepszy przeciwnik, większe wymagania w związku z koncentracją i jeszcze to pociągnięcie za ogon. Hikaru obnażył tym jego słaby punkt przed przeciwnikiem. To było zdecydowanie nie fer, Razerowi nie zrobił przy tym nic. Chociaż drugiej strony nie wiadomo, co stałoby się dalej. Ataki szatyna przybierały na brutalności.
Nie tylko ból ale fakt, że teraz miał pusty żołądek dobitnie mu o tym przypominał. Był głodny.
Całą walkę musiał się koncentrować i panować, nad swoimi ruchami, ruchami oponenta i polem bitwy. Wymagało to znacznej koncentracji, tym bardziej, że szatyn był bardzo szybki dla Kuro. Chłopak widział jego ruchy alby by zbyt wolny fizycznie aby zareagować. Nadal będzie musiał pracować nad własną szybkością, to oczywiste.
Czekając aż podejdzie bio-android, Kuro cały czas tkwił w swoim stanie koncentracji. Teraz mógł nawet jeszcze bardziej nisz wcześniej obniżyć swój poziom Ki i nikt by go nie wykrył. Mógłby się ukrywać przez długi czas niewykrywalny dla scouterów. Niesamowite. Mimo wszystko nie rozumiał czegoś do końca. Hikaru pozwoli nauczyć mu się tej techniki i to po tym co rano nawyczyniał. Po tym jak próbował wrócić do domu. Przecież teraz mógł wykorzystać tę umiejętność przeciw nauczycielowi i hulaj dusza, piekła nie ma. Jednak nie mógł. Mistic podszedł go genialnie. Młody Saiyan wszystko zrozumiał, że niepostrzeżenie dał się podejść i usidlić bardzo prostą zasadą. Był w szoku, gdy to zrozumiał i nadal mając opaskę na oczach odezwał się półgłosem do nauczyciela:

- Ekhem dziękuję Panu za zaufanie.

Teraz Kuro nie mógł go zawieść, nie mógł zniszczyć zaufania, którym go obdarzono. Jeśli ponownie spróbowałby ucieczki to tak jakby zdradził samego siebie. W ten sposób zdecydowanie by nie postąpił, co idealnie było widać po różnych sposobach walki obu ogoniastych, może był zbyt honorowy aż do naiwności.Generalnie był z siebie zadowolony, mimo urazów było fajnie i rozgrzewka była nie zła. Do tego już wiedział, że w pewien sposób góruje nad Razem, był nieco bystrzejszy i dobrze kontrolował, co mówi wpływając tym samym na przeciwnika.

Uśmiechnął się ponownie na widok reakcji Tsu, po jego ostatnich słowach. Spodobało mu się.
Przyjemna chwila jak zwykle zmieniła się w czas na kolejną pracę i kolejne zadanie. Nowej koleżance należało zbudować, siedzibę. W sumie należało się jej odrębne miejsce ale nie przypuszczał, że to musi być odrębny budynek. Z niemałym zaciekawieniem przyglądał się poczynaniom Hikaru. Cały czas zastanawia się jak on to robi. Nawet nos mu tak nastawił bez dotykania go.
Chichocząc pod nosem po słowach Tsu pozabierał swoje rzeczy i polecieli z Razerem po stos desek. Odlatując odwrócił się w stronę Tsu i krzyknął:

- Powodzenia!

Deski na dni nie okazały się problemem. Jeden chwycił z przodu, drugi z tyłu i polecieli z nimi na odpowiednie miejsce. Dla nich to nie był żaden wysiłek. Teraz należało zebrać glinę.

- Razer zacznij beze mnie. Doprowadzę się do stanu używalności i zaraz Ci pomogę. Daj mi 10 minut.

Kuro poszedł prosto do łazienki. Jego nos w lustrzanym odbiciu nie wyglądał najlepiej ale przynajmniej przestał krwawić. Obmył delikatnie twarz i ręce, następnie sprał plamy krwi z koszuli. Dobrze by było usztywnić nos, na jakiś czas, aby dobrze się zrosło. Szczęściem zauważył na szafce białe pudełko z czerwonym krzyżem i całkiem sporą ilością kurzu. Widać wieki nikt do niej nie zaglądał. Obejrzał zawartość. Woda utleniona już dawno wyparowała ze starości ale tego akurat nie potrzebował. Znalazł kawałek gazy i plaster bez podkładki. Tylko nie było nic do usztywnienia. Młody saiyan był bystry i szybko wpadł na pewien pomysł. Pobiegł do swojego pokoju i wziął najmniejsze drewienko pozostałe od wczorajszego robienia naczyń. Dzięki diamentowemu ostrzu noża odciął cienki pasek, cienki niczym patyczek do lodów i przeciął na pól. W łazienkowym lustrze dopasował długość patyczków do nosa i wytrzymując je drugą ręką, po każdej ze stron z góry obłożył gazą. Całość przykleił plastrem, aby nic się nie ruszało. Musiał to zrobić delikatnie, gdyż nos był jeszcze mocno opuchnięty do tego miał jeszcze wewnątrz sporo zakrzepłej krwi i trudno mu się oddychało. Przejdzie z czasem. Zabrał jeszcze czarną chustkę z pokoju, którą rano przewiał oczy i wyszedł.
Powiesił bluzę na gałęzi, żeby wyschła. Razem pracował. Kuro zaczął się zastanawiać nad kilkoma sprawami. Skąd wezmą gwoździe, przecież trzeba zrobić szkielet z drewna. i jak zrobić fundamenty, żeby domek się nie zapadł. Dumał tak przez chwilę przypatrując się stosowi desek. I tak jest ich za mało. Jednak wpadł na jeszcze jeden pomysł, aby z Razem mogli sobie ułatwić pracę.
Wziął jedną z desek i nożem przeciął ją wzdłuż na pól uzyskując dwie cieńsze. Następnie pociął je na odpowiedniej długości kawałki. W każdym kawałku wycinał po dwa kwadratowe zęby i przystające do nich otwory, aby można było łączyć je tak jak dziecięce układanki. Szybko zrobił odpowiednią ilość form na cegły.
Zabrał się za pracę. Razem z Razerem znosili glinę i wypleniali formy. Kuro zwolnił tępo pracy, przy każdym pochyleniu się odczuwał silny ból głowy. Mimo, że wolniej to starał się pracować płynnie. Co jakiś czas robił przerwę tylko po to aby namoczyć chustkę wodą z rzeczki i przyłożyć sobie do nosa. Chłód zmniejszał nieznacznie ból i obrzęk.W zespole dawali sobie świetnie radę.

Chłopak zajęty aktualną czynnością starał się zapomnieć jak mu burczy w brzuchu. W zasadzie był w swoim żywiole. Uczył się czegoś nowego i nie musiał walczyć. Promienie słońca ogrzewały jego obolałe po wczorajszym treningu i porannym sparingu ciało. To ciepło uspokajało także lisiego demona, którego cząstka ki znajdowała się w tatuażu. Od ostatniego czasu nie zdarzyło się, aby owa dwójka współgrała w takim spokoju i harmonii. Jednak sielanka nie mogła trwać wiecznie. Saiyan wyczuł, że zbliżał się Hikaru ale starał się nie reagował i nie odrywał się od swojej pracy. Mimo to ukradkiem podpatrywał, co wojownik robi. Ciekawość Kuro nieraz go zgubiła popychając w niebezpieczeństwo.
Na wezwanie podszedł do nauczyciela, po drodze obdarzając go spojrzeniem „obyś zdychał w męczarniach", jakby białowłosy nie potrafił się milej wyrażać. Jeszcze go potem rozeźlił komentarzem o łopacie. Wczoraj przekopał całą rzeczkę rękoma i przecież nic nie powiedział, nie poskarżył się nawet jednym słowem, a ten ciągle traktuje go z góry. Nie zdziwiło go, że będzie musiał kopać, jakby to przewidział. Gotowało się w nim ale odpowiedział tylko:

- Dobrze

Chwilę później na skinienie Mistica podszedł jeszcze do niego. Z uwagą obserwował i słuchał. Przymknął oczy, dzięki czemu łatwiej mu było zobaczyć istotę tejże lekcji. Fajna sprawa, spodobało mu się ale czas było własnego zadania. Jak zwykle nie było ono proste. Przyjrzał się okręgowi wyznaczonemu z pali. Postanowił zacząć od wyrwania trawy i to za pomocą ogona. Musiał wyglądać śmiesznie ale nie szło mu. Owszem wyrywał trawę ale bez korzeni, więc uznał to za stratę czasu. Chwilę rozmyślał nad inną koncepcją. Zdjął czarną chustę z nadgarstka i zawiązał mocno na ogonie. Szybko odczuł jak mu się zaczyna słabo robić ale nie na tyle aby miał się zaraz przewrócić. Czas na przemianę w SSJ. Miał nadzieję, że nie wróci do tego stanu, w którym znajdował się rano. Czuł silny niepokój, pocieszał się myślą, że w razie co Hikaru na pewno go powstrzyma. Stanął w lekkim rozkroku i zaczął niepewnie podnosić swoją moc. Po chwili pojawiła się biała aura, a chłopak dalej podnosił Ki. Nie czuł tego ale jego włosy podniosły się nieznacznie do góry, oczy przybrały kolor niebieski. Przez kilka sekund jego aura migała na złoto, aż w końcu spowiła jego ciało zabawiając włosy i ogon w tym samym kolorze. Młody Saiyan zaciskał zęby, nie spodziewał się że tak trudno utrzymać ten stan. Zaraz po przemianie odczuł gniew, miał ochotę w tej chwili skoczyć na Razera i oddać mu z nawiązką wszystkie ciosy. Stał przez dłuższy czas w miejscu siłując się sam ze sobą aby nie zrobić tego, na co nagle miał ochotę. Nie rozumiał skąd się wzięło to uczucie, przecież tak nie myślał. Żeby skierować myśli na inny tor rzucił się niczym dzikie zwierzę do kapania rowu. Kopał szybko i zawzięcie, najpierw pozbywając się trawy. W zasadzie jego szybkość potroiła się, w porównaniu z tą, jaką dysponował podczas walki z Razerem. Przemiana dodała mu siły i szybkości, a z czasem negatywne uczucia same przeminęły. Starał się nie zapominać o ogonie i majtał nim za sobą rozgarniając i rozrzucając piach. Kopał aż do końca każdej belki. Szło mu sprawie, gdyby nie to, że poza ogonem musiał też koncentrować się na utrzymaniu przemiany. Ściśnięta chustą kita także mu nie pomagała. Niestety nie natrafił na żadne złoże gliny. Kiedy skończył twarz ociekała mu potem z powodu ogona i przemiany. Powrócił do normalnego stanu, ściągnął chustę z ogona aby krew przepływała swobodniej, po czym uprał ją w rzeczce. Ugasił pragnienie. Nie spodziewał się, że ta przemiana będzie go kosztować tyle wysiłku. Czuł się zmęczony i był zasapany. Postanowił zrobić sobie przerwę i potem pomóc Razerowi, z pewnością i jemu nie jest łatwo. Zerwał z drzewa jabłko i usiadł na trawie chrupiąc je z apetytem.

Kończył chrupać jabłko, kiedy pojawił się Mistic. Kuro z nieukrywaną ciekawością obserwował poczynania nauczyciela. Nie spuszczał z niego wzorku nawet na sekundę. Nie rozumiał po co mu te składniki, tym bardziej piach ale efekt finalny bardzo go zaskoczył. Szybko domyśli się, co stworzył Hikaru. Już wcześniej zorientował się, że fundamenty będą potrzebne. Ziemia w przeciwieństwie do Vegety miała bardzo miękką glebę. Dom na takim podłożu szybko by się zapadł. Obserwując, jakie czynności wykonuje Hikaru w głębi duszy też zapragnął tak umieć. Spodziewał się, że dojście do takiej wprawy wiązało się z pewnością z latami ciężkiego treningu.

Nawet nie zauważył, że jego ogon przybrał formę znaku zapytania i nieświadomie w tym czasie zjadł jeszcze dwa jabłka. Musiał w duchu przyznać, że to mu imponowało. No może nie te czary mary do końca, bo już to widział ale bardziej wiedza Mistica. Otrzeźwiła go dopiero uwaga Hikararu. Pewnie jakby poszedł pomagać szatynowi to wtedy też by mu się dostało. Mimo to, bardzo nie spodobała mu się wypowiedziana uwaga.

Wstał i szedł w stronę Razera obserwując, jak Hikaru kładzie się pod drzewem.

- On ma swoje imię. Razer, gdyby Pan zapomniał!

Kuro nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił. Uważał że zwrócenie uwagi było słuszne. Wkurzyło go takie słownictwo, takie przedmiotowe. Zabrał się do roboty. Zdjął swoją bluzę z gałęzi, przewiązał rękawy tak aby zawiązać otwór na głowę i zrobił z niej worek. Cóż będzie musiał ja wyprać dziś po raz trzeci. Przecież nie będzie nosił gliny w rękach, to strata czasu. Latał po okolicy zbierając glinę do swojego worka i przynosił na miejsce. Pomagał Razerrowi lepić i suszyć cegły. Podczas tej czynności mruczał pod nosem„Jak ja go nie cierpię uch. Cholernik jeden. Drań” i wiele innych epitetów.

Praca przychodziła mu z łatwością, gdyż potrafił wyczuć i kontrolować jaką dawkę Ki należy zastosować. Spodziewał się, że dla ogoniastego z pewnością nie było to łatwe zadanie ale z czasem też się nauczy o co w tym chodzi. Poprawił kilka cegieł, do których Raz użył zbyt mało Ki.
Cały czas starał się zgodnie z poleceniem ćwiczyć ogon. Wykombinował inny sposób. Latając w poszukiwaniu gliny znalazł średniej wielkości kamień i nosił go przy pomocy ogona. Nie było łatwo.

Pracując Saiyajin ukradkiem spozierał na broń srebrnowłosego wojownika. Po prostu nigdy nie widział takiego zakrzywionego miecza, widywał tylko proste półtora lub dwuręczne. Najzwyczajniej w świecie chłopak był ciekawski.

Gdy usłyszał co mu Razer powiedział, oniemiał i natychmiast przerwał to co robił. Odezwał się do szatyna:

- Jeżeli ktoś na mnie pluje nie będę udawał, że deszcz pada. Nie zgadzam się z takim traktowaniem innych, niezależnie od pochodzenia. Tak mnie wychowano i tego się będę trzymał. Jak jest takim wielkim wojownikiem, to nie powinien traktować innych jak śmieci. To tylko świadczy o nim ale rób jak uważasz.

Nie obchodziło go, czy Hikaru słyszał, a niech słyszy. Nie obchodziły go ewentualne konsekwencje. Jednak zdziwiła go słaba wola szatyna, nie potrafił walczyć o swoje przekonania. Dziwny był z Kuro Saiyanin. To zdarzenia mogło przekonać Hikaru, że młodzik bezinteresownie potrafi wstawić się w obronie innych. To zachowanie nie było typowe dla przedstawicieli jego rasy. Sugestię bioandroida przyjął w milczeniu. Z kamieniem trzymanym ogonem latał w poszukiwaniu gliny i znosił ją na stosik. Przynajmniej mógł ochłonąć.

Pracowali dalej w milczeniu, jednak temat co jakiś czas sam powracał jak bumerang.

- Skoro nie reagujesz to utwierdzasz go tylko w przekonaniu, że może Cię tak dalej traktować. Spoko, nie będę się wtrącał.

Kuro nie mógł zrozumieć takiej uległości Razera. Można akceptować wiele obelg ale nie te dotyczące kim się jest. Po części w nim samym burzyła się Saiyańska krew, a po części nie zgadzał się z takim traktowaniem. Rozumiał, że jako nauczycielowi, wielkiemu wojownikowi Misticowi należał się szacunek ale jako istocie z krwi i kości Hikaru już nie. Ojciec zawsze uczył go aby walczył, o to w co wierzy i Kuro walczył. Tym bardziej ktoś taki, za jakiego podawał się srebrnowłosy. Chłopak widział w przekazanych mu po raz pierwszy wizjach, jak tenże ratował tysiące mieszkańców różnych planet, a mimo to patrzył na wszystkich z góry. Młodemu po prostu to się ze sobą nie zgadzało.
Postanowił dalej ni poruszać tej dyskusji, odleciał nim rozkręci się jeszcze bardziej. Zbierał dalej glinę i znosił na wyznaczone miejsce. Łatając po okolicy wyczuł miły słodki zapach. Znalazł drzewo, na którym rosły owoce o dziwnej włochatej skórce (brzoskwinie). Nie wiedział co to, wiec nie jadł, zerwał kilkanaście i przyleciał z nimi, po czym zostawił je nieopodal ogniska. Hikaru zapewne i tak zrozumie o co mu chodziło i wyjaśni co to za jedzenie, przynajmniej taką nadzieję miał Saiyajin. Będą dodatkiem do obiadu, a chłopak wcale nie ukrywał, że jest głodny.
Spoglądał, jak szatyn kombinuje coś już z dalszą konstrukcją domku ale postanowił nie przytłaczać się. Poniekąd był żołnierzem, a ponieważ miał robić cegły to je robił bez dyskusji. Do tego nie znał planów nauczyciela, co do formy dalszej konstrukcji, tym bardziej, że przed postawieniem ścian trzeba by było doprowadzić jakoś wodę i prąd aby potem niepotrzebnie nie dziurawiąc ścian i nie osłabiać konstrukcji budowli. To nie było zadanie na inicjatywę, więc po prostu się nie mieszał. Powoli jego myśli zaczęły kierować się ku soczystemu kawałkowi mięsa.

Nie reagował i nie wtrącał się w wymianę zdań między Hikaru i Razerem. Chociaż zauważył w jaki sposób zwracano się do szatyna. Gdyby to Kuro by na jego miejscu z pewnością oberwałby mocniej. Spokojnie pracował dalej teraz nieco nachmurzony, znacznie bardziej wolałby towarzyszyć Tsu, przy następnej części zadania. Na pewno wojownik zrobił to z czystej złośliwości, na bank. A teraz musi dalej robić to samo. Z czasem przestał się dąsać, zrozumiał że to głupie i zaakceptował wyznaczone mu zadanie. Nie drażniony niczym dalej sam się uspokoił. Nawet humor nieznacznie mu się poprawił.

Chłopak miał zajęcie ale mim wszystko nie mógł wytrzymać tej ciszy i monotonii. Saiyanin pogwizdywał sobie pod nosem żołnierskie piosenki, których braci nauczył ojciec. Tak się zamyślił i zautomatyzował pracę, że nie zauważył jak ogonem puścił kamień. Jego kita albo uderzała w rytm pogwizdywania o ziemię albo poruszała się na boki.

Pracował spokojnie dalej nie zwracając uwagi na Razera, póki Hikaru ponownie się odezwał. Kuro był mile zaskoczony, że zwrócono się to szatyna po imieniu. Czyli jednak wojownik wszystko słyszał. Do tego w duchu ucieszył się, że to nie on musi wykonać to zadanie. Właściwie mocno zdziwił się, że to nie on musi wykonać takie zadanie. Uważał, że Mistic sam z siebie uwielbia go pogrążać na różne sposoby. Chociaż z drugiej strony to miało pewien sens. Saiyanin nie miał pojęcia co to jaskiniowa świnia, ani tym bardziej jak wygląda. Po przeanalizowaniu wypowiedzi zaskoczył go jeszcze jeden fakt. Chwilę temu polecenie obejmowało zarówno Razera, jak i Tsu. Kuro klęcząc na ziemi natychmiast wypuścił z rąk dwie świeżo uformowane cegły i starał się skupić na jej Ki. Nie było mu łatwo namierzyć taką małą energię. Odleciała kawał drogi. Widział jej pozycję i problemy z kontrolą latania jeszcze. Pewnie się zgubiła i nie wie, w która stronę ma lecieć. Uważnie śledził jej poczynania i czuł, jak kończy się jej Ki. Doszedł do wniosku, że trzeba by po nią polecieć. Niby do latania nie potrzeba wiele Ki, ale przy pierwszych lekcjach nauki kontroli lotu mimo wszystko energii ubywa, a ona na pewno nie wie kiedy jej zapas się wyczerpie.

Chłopak wstał i zamiótł mocno ogonem za sobą. Spojrzał prosto w twarz Hikaru jakby szukał jakiegoś znaku, co ma zrobić. Saiyanin był przekonany, że mentor doskonale wie, co dzieje się z dziewczyną. Jednak z kamiennego wyrazu twarzy nie dało się nic wyczytać. To była tylko kwestia czasu, aż on spadnie. Kuro nie miał pojęcia, jak wytrzymali są Ziemianie, ani tym bardziej Bioandroidy, szczególnie po upadku z wysokości. Wewnętrznie coś go pchało aby po nią lecieć. Sam nie wiedział co. Tsu wpadła mu w oko, ale to nie było tylko to. Tak go wychowano w trosce o innych, akurat w tym przypadku w trosce o mieszkańców wioski. Chłopak był zdecydowanie inny niż przeciętny Saiyanin. Sam fakt, że nie kpił ani z Razera, ani z Tsu za ich pochodzenie pokazywał jak jest inny. Wojownicy Vegety od wieków mieli się za lepszych od innych ras i tego nie ukrywali. Do tego był co najmniej dwukrotnie silniejszy od szatyna i też Anie tym nie chełpił ani nie wywyższał z tego powodu. Tylko uczył się od niego.

- Trzeba jej pomóc.

Zwrócił się do nauczyciela stanowczym tonem. Od Raza nic nie wymagał, wiedział że szatyn nie zna się na wyczuwaniu Ki. To oczywiste, że nie wie co się właśnie dzieje. Mijały długie sekundy, niczym wieczność. Przynajmniej Kuro miał takie odczucie. Stał na ugiętych nogach gotów do lotu, cały czas bombardując spojrzeniem oczy Mistica skryte za ciemnymi okularami. Jeszcze się wahał, machał nerwowo ogonem na prawo i lewo. Doskonale pamiętał, co spotkało go dzisiejszego poranka. Do momentu, gdy poczuł jak dziewczyna spada z wysokości wprost do rwącej rzeki. Nie czekał już na nic. Zaczął podnosić poziom mocy. Ziemia nieznacznie drżała. Włosy chłopaka uniosły się ku górze. Tym razem osiągniecie przemiany trwało dłużnej. Kuro zaciskał pięści i zęby, krew w jego żyłach zaczęła szybciej płynąć. Mimo iż jeszcze nie uległ do końca transformacji, to odczuwał już pierwsza falę adrenaliny, która płynęła mu w żyłach. Nie czuł ostrzegawczego bólu mięśnie, nie odczuł też jak tatuaż z lisim demonem zaczerwienił się i swoim ciepłem starał się ostrzec Kuro. Niewielka Ki Lisiego demona żyjąca w ciele chłopaka błyskawicznie reagowała na każdą zmianę w organizmie. Po za tym nie można odmówić Foxowi doświadczenia, którego młody wojownik nie posiadał za wiele. Saiyanin za to dziwił się, że moment dokonania przemiany się przedłuża ale się tym nie przejął. Zmuszał ciało na siłę do działania. Musiał jej pomóc i musiał tam być jak najszybciej, a biała aura nie da mu żadnej szybkości. Innej opcji nie brał pod uwagę. Jego włosy długo mieniły się na przemian to czernią, to złotem. W końcu na siłę dopiął swego i niewrażliwy na ostrzeżenia Foxa ani na otaczający go świat wyskoczył w górę obracając się w kierunku, w którym wyczuwał energię dziewczyny.

Był wysoko na niebie, kiedy poczuł za sobą szybko zbliżającą się falę KI. Nie zdążył się nawet odwrócić, gdy odczuł siłę uderzenia w plecy. Od razu pociemniało mu przed oczami.
Obudził go ból w całym ciele. Czuł się, jakby go ktoś torturował i rozciągał na siłę. Kiedy jego wzrok wrócił do normalności zobaczył stojącego nad sobą Mistica. Znowu miał do niego pretensje, tylko Kuro nie mógł dojść, co się stało. Zachodził w głowę, co to stary grejpfrut Wypowiedzieć mentora skwitował tylko jękiem boleści, w tej chwili na nic innego nie było go stać. Chciał się podnieść ale nie mógł. Mięśnie odmawiały posłuszeństwa i czuł jak z tyłu głowy rośnie mu guz. Próbował dojść do ładu i poukładać sobie zdarzenia ale w głowie miał mętlik. Czuje ból, więc żyje, a to już coś. Porusza palcami, więc jest w jednym kawałku, chociaż to cholernie go bolało. Chłopak leżał na plecach kilka minut z zamkniętymi oczami, próbując poukładać myśli. Nie szło mu najlepiej.
Zaczął analizować słowa Hikaru. Przypomniał sobie o Tsu. Musiał ją ratować. Przewrócił się na brzuch i kolejna fala bólu przeszyła tym razem jego plecy. Zobaczył, że pozostawił na trawie spory krwawy ślad. Dalej nie mógł wstać. Myśl sprzed oberwania atakiem Ki wciąż się w nim tliła. Zaczął się czołgać. Wbijał palce w ziemie i odpychał się nogami. Jego upór był niezwykle silny. Niesamowity ból odczuwał w każdej komórce swojego ciała, w każdym mięśniu i ścięgnie. W głowie mu huczało, a świat kręcił się jak na karuzeli. Jednak po pięciu metrach jego upór został złamany przez ból. Zatrzymał się, kiedy pociemniało mu w oczach i był przekonany, że zaraz znowu straci przytomność. Przynajmniej podczołgał się w cień drzew i słońce go tak nie paliło. Kuro leżał twarzą do ziemi cierpiąc w milczeniu. Po kilku ruchach ból pleców był nie do zniesienia. Czuł, że jest oparzony wzdłuż kręgosłupa i nawet ogonem nie mógł ruszyć.
Cały czas nie mógł dojść do tego co i jak się stało. Martwił się, ze nie może dotrzeć do Tsu. Nie dawał już rady pokonać samego siebie. Cień rzucany przez drzewa nieznacznie ochłodził piekącą ranę. Młody Saiyan mimo iż skołowany próbował sobie przypomnieć co się do cholery stało.

***

Leżał dalej patrząc tępo w wodę strumienia, który wczoraj sam wykopał. Nie mógł się skoncentrować i wyczuć Ki Tsu. Usilnie próbował sobie przypomnieć co się wydarzyło. Ból w czaszce powoli ustępował, w przeciwieństwie do reszty ciała ale to pozwoliło mu jaśniej myśleć. Powoli prawda zaczęła do niego docierać.

Niestety nie był wzorem wojownika, który wsłuchuje się w potrzeby swojego organizmu. To co zrobił przed chwilą było głupotą. Zresztą w więzieniu zrobił niemal to samo, ćwicząc ponad siły i ponad kalorie, które dostarczał mu posiłek. Spalał więcej niż dostawał w posiłku, efektem czego teraz wyglądał jak szkielet. Ojciec często mu zwracał na to uwagę ale Kuro go nie słuchał. Nie to, że nie szanował rad ojca, wręcz przeciwnie ale dorastał na planecie wojowników, gdzie naokoło słyszał aby pokonywać ból, ćwiczyć ponad limity i inne tego typu stwierdzenia. Nikt go też nie uczył, co będzie dalej, kiedy zdobędzie swoja pierwszą przemianę. Nie zrobił tego także i Hikaru, chociaż lekcja otrzymana w praktyce pod czujnym okiem nauczyciela częściej jest więcej warta. Zresztą pod wpływem emocji młody saiyanin prawdopodobnie zignorowałby przestrogę. Za to Kuro teraz już rozumiał, że przekraczanie wytrzymałości organizmu nie ma sensu i kończy się totalną porażką. W trakcie walki swoim postępowaniem sam podałby się przeciwnikowi na tacy. Złamany nos, to nic w porównaniu z bólem, który obecnie odczuwał w mięśniach. Tej lekcji do końca życia nie zapomni.
Nauka medytacji dużo by mu dała, zrozumiałby swoje ciało, wyciszył się i być może pozbył się dręczący go co noc koszmarów, w których na nowo przezywał śmierć brata. Dzięki opanowaniu nocnych koszmarów, Kuro stałby się spokojniejszy, nie chodziłby nie dospany i rozdrażniony, byłby bardziej skoncentrowany. Nie stresowałby się tym, że gdy tylko zamknie oczy cały koszmar rozegra się na nowo.Niestety nie rozumiał, o co chodzi w tej całej medytacji a jej naukę musiałby zacząć od samym podstaw.

Za to nadal nie rozumiał, dlaczego Hikaru do niego strzał. Rozpoznał atak po nazwie. Nigdy go jeszcze nie widział ale znał z opowieści. Był przekonany, że postępuje dobrze. Przecież nie miał zamiaru uciekać. Nie robił nic przeciw Misticowi, przynajmniej tak mu się wydawało. Zdecydowanie dało się zauważyć, że kolejnej ostrzeżenia i kary serwowane przez nauczyciela stają się bardziej dotkliwe w skutkach dla chłopaka. Kuro brał też pod uwagę, że oberwał po to, aby przy tej nieudanej przemianie można go było szybko obezwładnić i żeby zrozumiał co się może stać, gdyby podjął takie ryzyko podczas walki. Chłopak wyraził głośno swoje niezrozumienie:

- To nie w porządku aby ta sterta kamieni była ważniejsza od niej.

Wypowiedział nieco w przestrzeń ale słowa skierowane były do Hikaru. W jego głosie dało się słyszeć odczuwany ból, niezrozumienie i nutę pretensji, bez śladu gniewu. Postanowił na złość zbuntować się i nie próbował wstawać, ani tym bardziej wrócić do wyznaczonego mu zadania. Wiedział, że głupio postępuje, że ten jego upór potrwa najwyżej do posiłku lub kolejnej kary. Jednak nie miał innego pomysłu ani innej broni przeciw Misticowi. Nie potrafił dopuścić do siebie myśli o tym, że Tsu mogła po prostu odejść.

Kiedy Hikaru usiadł nieopodal niego, Kuro od razu obrócił się na bok pozostając do niego plecami. Nadal demonstrował, że tak łatwo nie ustąpi. Niemniej uważnie słuchał. Rozmyślał dłuższą chwilę nad słowami nauczyciela. Wszystko wróciło do punktu panowania nad ciałem, czyli to, co od rana tłumaczył im Mistik. Stać się SSJ i panować nad nim to pół biedy ale wytrzymać go to wyższa szkoła jazdy. Jak patrzył na innych swoich pobratymców to wyglądało na takie proste, wyglądało…… Nie spodziewał się, że aby dobrze walczyć trzeba brać tyle różnych aspektów pod uwagę. Natomiast dalsza część wypowiedzi mocno go dotknęła.

Zrozumiał o co chodziło i był gotów przyznać rację mentorowi, mimo to nie potrafił tego przyjąć do siebie. Wybieranie między życiem jednej a drugiej osoby. To na pewno nie było łatwe, nigdy nie chciałby doświadczyć takiej sytuacji. Nawet się tego bardzo obawiał.
Młody poczuł większy szacunek do Hikaru i cieszył się, że ten po części go rozumie. Tak mu się przynajmniej wydawało. Dobrze, że Raza nie było, mógł spokojnie porozmawiać z nauczycielem, na czym bardzo mu zależało od samego początku.

Właśnie po to cały czas się buntował i upierał. Tylko po to, aby chwilę mu poświęcono. Teraz spojrzał na wojownika nieco inaczej. Po raz kolejny mu zaimponował swoją wiedzą ale tym razem młodzik musiał jeszcze coś wyjaśnić.

- Nie dążę do władzy, po prostu mam zająć miejsce ojca, mimo to, że nie ja byłem najstarszy. Nie rozumiem dlaczego podjął taką decyzję. Ale akceptuje ją, tak jest w porządku. Nie jestem też typem, który pożąda mocy i potęgi. Nie chcę być silny, chociaż rozumiem, że dla nich powinienem. Nie kręci mnie walka, znaczy kręci, noooooooooo mam w to w końcu w genach ....... ale nie czuję tej adrenaliny. Wie Pan, tego ja się serducho raduje. Nie to chciałbym w przyszłości robić, choć rozumiem i domyślam się, że walka będzie stanowić podstawę racji bytu mojej rodziny i mieszkańców wioski. Dlaczego to wszystko jest takie trudne?
Nie chcę po prostu aby przez to opanowała mnie żądza władzy i mocy, której już nie zatrzymam. Nie chcę bezmyślnie zabijać. ……….. Tata często mi powtarzał, że największą niesprawiedliwością tego świata jest to, że posiadając jedno życie, można odebrać ich tyle ile dusza zapragnie.
Kiedy rano spotkałem Tsu to rozumiałem, po co chce walczyć, po chciałbym stać się silniejszy, a kiedy odeszła to tak jakby wszystko runęło. Chociaż właściwie to głupie i dziecinna.

Kuro był w takim wieku, że poszukiwał odpowiedzi na wiele pytań. Potrzebował kogoś, kto te jego myśli ukierunkuje na dobrym torze. Dobrze myślał, widać było, że nie wychowała go durna małpa. Mimo to brakowało mu doświadczenia życiowego, które go umocni i spowoduje, że stanie się bardziej pewny siebie w przyszłości.
Niechęć do krzywdzenia i podążania za mocą poniekąd dobrze o nim mówiła. Plus tej sytuacji jest taki, że przynajmniej w przyszłości nie przyjdzie mu do głowy chęć zapanowania nad światem.
Zresztą, kiedy chłopak w czasie walki Hikaru z Foxem pozostał sam na Ziemi niekontrolowany, to nie zaczął mordować, a w tym czasie mógłby urządzić rzeź w kilku wioskach. Tylko starał się pomóc mieszkańcom, będąc właściwie gościem na obcej planecie.

Uparty i pyskaty małpiszon miał kilka zalet, a jedną z nich było to, że był szczery wobec nauczyciela. Nie kręcił, nie kombinował i nie udawał przymilnego aby uśpić czujność wojownika. Kiedy go za coś nie nawiedził, to wyrażał to dosadnie i Hikaru dobrze o tym wiedział. Sam chłopak chciał też aby mentor wiedział o nim coś więcej. Docierało do niego, że popełniał głupie błędy ale nie chciał też być odbierany za tępą małpę, za którą go uważano. Nie narzekał na zadania. Był bystry, szybko łapał nauki. Drzemał w nim potencjał. Gdy tylko dostał się pod skrzydła Mistica szybko opanował Białą aurę, SSJ i techniki. Jakby dotąd nikt nie zwracał nań uwagi. To tak jakby Hikaru dostał nieoszlifowany diament, który wymaga sporo pracy, a niezauważany leżał gdzie obok chodnika mijany przez przechodniów. Widać Fox miał nosa.

Kiedy mówił o Tsu, dotarło do niego, że trochę się wygłupił. Utożsamił ją jako symbol czegoś ważnego dla siebie. Kiedy symbol odszedł, upadła jego idea. Nie powinien był tak pomyśleć. Niemniej trochę nim to zatrzasnęło. Saiyanin pragnął przede wszystkim chronić swoją rodzinę. Jego pojęcie rodziny miało bardzo szeroki zakres. Już należeli do niej Tsu, June, Raz i nawet Hikaru. Z biegiem czasu pewnie włączy do tej zgrai także pozostałych mieszkańców Ziemi.
Zamilkł na chwilę, aby wyrazić coś jeszcze, a w zasadzie zapytać. Tym razem obrócił się ponownie na brzuch i odwrócił głowę stronę Hikaru.

- Dlaczego Pan mnie od samo rana tak tłucze? Co ja takiego zrobiłem? Tej medytacji nie rozumiem. W zasadzie pierwszy raz usłyszałem w życiu to słowo. Kazał Pan wyluzować to wyluzowałem nooooo. Za co ten złamany nos?

Oto cała tajemnica niepowodzenia tego treningu. Jak Kuro miał uzyskać pożądany efekt, jak nie miał pojęcia co robić, nawet nie zachował odpowiedniej pozy podczas ćwiczenia.
Chłopak nie wyrażał pretensji tylko nie zrozumienie. Z powagą patrzył na białowłosego wojownika. Żałował, że nie może ujrzeć jego spojrzenia. Nie lubił być sam, chciał chociaż nawiązać jakąś więź z nauczycielem. Taki już był, że musiał się do kogoś przykleić. Nie można mieć wszystkiego. Saiyajin chciał zapytać o jeszcze kilka rzeczy, korzystając z okazji. Był ciekawy wielu aspektów świata, chciał zapytać tez o Grefisa. Niemniej pojawienie się June przerwało ich rozmowę. Chłopak podniósł głowę i zaskoczony spojrzał przez ramię. Jeszcze mu szumiało ostro w łepetynie i nie wyczuł obecności demonicy.

- June co Ty tu……..?!

Nie skończył, bowiem jego wzrok spoczął na obfitym biuście dziewczyny. Natychmiast na twarz wypełzł mu rumieniec i Kuro położył się twarzą do ziemi. Postanowił policzyć od 1 do 100 w górę. Szybko doszedł do wniosku, że mu się źle liczy i liczył w dół. Nie był w stania patrzeć na nią w tym stanie. Znaczy mógł ale jego młody organizm bez wątpienia mógł sam zareagować. Za to z typową dla siebie nutą sarkazmu, nadal z twarzą w piasku skomentował słowa Hikaru

- Bo za ogon nie można było pociągnąć…. Ale tak nie ma zabawy….

Po czym posłał mu błagalne spojrzenie, żeby zorganizował June jakieś ciuchy. Krewka dziewczyna i nawet chciała go ratować, nie wiedząc z jaka potęgą musiałaby się zmierzyć. Spodobała mu się. Zapewne będzie traktował ją jak młodszą siostrę. Bojowa dziewczyna, nie ma co - pomyślał chichocząc pod nosem.