Siedziba Szkoły Światła

Nieco zbolały usiadł i trzymając się za żebra przypatrywał się trenującej dziewczynie. Rozpoznał technikę, którą ćwiczyła i rozpoznał też słowa, które wypowiadała. To była jego wina, dobrze że nie zrozumiała i była w stanie powtórzyć tych przekleństw wypowiadanych po Saiyańsku. Jak mu nauczyciel nie wyczyści paszczy mydłem za to, to będzie cud. Chociaż z drugiej strony chłopak pozwalał sonie na znacznie więcej ostatnio. Kiedy dwa dni temu byli jeszcze tylko we dwóch, młody saiyan był uległy i wykonywał polecenia bez mrugnięcia okiem. Od momentu pojawienie się Razera, Kuro wyczuł rozproszenie się uwagi Mistica i poczuł się spuszczony ze smyczy.
Podszedł kawałek i usiadł jakieś dwa metry od belki, na której June ćwiczyła ciosy. Miał dla niej uwagę, aby pomóc jej w treningu.

- June posłuchaj w tej wersji ataku chodzi nie tylko o siłę ataku ale o celność. Jeśli trafisz w odpowiednie miejsce na ciele na przykład brzuch lub inne miejsce, gdzie może zaboleć lub widzisz, że jest ranny to możesz powalić nawet dwukrotnie silniejszego przeciwnika od siebie.

Wstał, wyjął nóż z buta i zrobił kilka nacięć w kształcie X na pniu drzewa w różnych miejscach.

- Spróbuj poćwiczyć samą celność najpierw starając się aby siła była mała.
Aha i jeszcze jedno. Te słowa, które wypowiadasz przed nazwą ataku są nie właściwe. To znaczy domyślam się, że usłyszałaś je ode mnie ale nie wolno ich powtarzać ani wypowiadać. Zrobiłem błąd. Mój tata zawsze mawiał, że wojownik, który je wypowiada jest zbyt głupi, bo nie potrafi używać innych słów. Ja okazałam się głupcem.

Powrócił do siedzenia na trawie, nadal protestował przeciw samodzielnemu budowaniu dachu.

Siedział spokojnie ociekając wodą, kiedy June skupiała się i trenowała, nie chciał przeszkadzać. Tylko jego ogon kołysał się miarowo to w prawo to w lewo. Usłyszawszy głos Hikaru drgnął. Czuł, że zaraz dostanie mu się za podpowiadanie June. Spojrzał nieco ze smutkiem w oczach. Kąpiel okazała się na tyle skuteczna, że Kuro nie miał siły się już złościć. Dreszcz przebiegł mu po plecach na wspomnienie techniki, jaką wczoraj oberwał. Znowu miał dostać? Miał niemałą ochotę rzucić się do ucieczki. Ale głos uradowanej June przykuł uwagę Kuro. Zaczął klaskać gratulując sukcesu. Na prawdę cieszył się, ze jej się szybko udało. Zdolna z niej bestia. Zaraz postem dziewczyna z impetem rzuciła mu się na szyje dziękując. Był nieco zaskoczony tym uściskiem ale odwzajemnił go. Młody saiyan też się uśmiechnął.

- No widzisz jesteś mądra, szybko się uczysz. Gratuluję i dzięki za obrazek.Teraz sobie odpocznij, zasłużyłaś.

Dobrze, że chwilę potem odsunęła się od niego, gdyż nad jego głową przeleciała kula energii z ataku. wymierzonego przez nauczyciela. Nawet ucięło mu kawałek czuprynki, aż znieruchomiał ze strachu. Zaraz potem kula poszybowała w górę i rozpadła się na miliony cząsteczek. To był wyjątkowy widok. Na możliwość zadania pytań pokiwa tylko potakująco głową. W sprawach treningu, czy nauki wolał najpierw sam kombinować, a potem zadawać pytania, kiedy nie będzie potrafił sobie poradzić. Za to miał całą baterię innych pytań. Na wieść, że może celować w Mistica, aż cały tańczył w środku. Widział już tą technikę i sądził, że powinno pójść łatwo. W sumie to taki wielki ki-blast. Podniósł rękę i wycelował w stronę Hiakru ale nie mógł wystrzelić. Nie był w stanie, ręka mu drżała, a na twarzy malowała się niepewności. Kuro mógł się wyzłośliwiać, upierać i kłócić ale wyraźnie wiedział, gdzie jest granica między uczniem i nauczycielem. Nie chciał, nie mógł go zaatakować. Najgorsze, że sam nie wiedział dlaczego. Niby dostał zezwolenie, niby wiedział, że krzywdy mu nie zrobi. Po prostu nie mógł. Już nie nienawidził go tak mocno jak wcześniej. Teraz z pewnością rzuciłby się mu na pomoc jako pierwszy. Hikaru należał do jego "rodziny".
Obaj wojownicy bardzo się różnili, pełen niespożytej energii Kuro i spokojny doświadczony mądrością życiową Mistick. Obaj żyli w innych światach, choć pochodzili z tego samego, mieli odmienne podejście do nauczania i do wielu innych spraw. Młody saiyan czuł się ciągle rozrywany na pół. Między tym, co było, a co jest, miedzy tęsknotą za domem, a nowym nauczycielem, miedzy naukami ojca, a naukami Hikaru. Obaj dla niego dużo znaczyli, obu szanował. Drażniło go, kiedy nauczyciel mówił mu, jak ma się zachowywać gdy zastęp ojca, ale przecież nie miał zielonego pojęcia, co tam się dzieje, jak żyje Kuro i jakie są potrzeby mieszkańców. Z drugiej strony, przygotowywał chłopaka na wiele niewiadomych, które mogą nadejść w przyszłości. Serce mówiło mu jedno,, a rozsądek drugie. Czuł się zagubiony, a nie mógł odnaleźć swojej latarni w tym mroku.
Opuścił rękę i spojrzał w niebo, chciał tam wycelować ale nie mógł tak uczynić. Kula z energii mogłaby spaść gdziekolwiek i narobić szkód. Nie umiał tak rozpraszać swojej energii po ataku, tak jak uczynił to białowłosy, nie miał wyboru. Celowanie w nauczyciela to była najbezpieczniejsza i najrozsądniejsza opcja. Tylko on mógł zapanować nad energią młodzika. Ponownie wycelował i zaczął gromadzić Ki, zamknął oczy. Nie zgromadził nawet jednej trzeciej, kiedy to kula sama wymknęła mu się z rąk i wybuchła chwilę później. Fala go odrzuciła do tyły, jego ciało przekoziołkowało dwa razy i z impetem uderzył plecami o drzewo. Siła uderzenia była tak wielka, że aż wypsnęła mu powietrze z płuc. Leżał na ziemi próbując złapać oddech. Technika okazała się trudniejsza niż przypuszczał. Głownie z tego względu, że nigdy nie próbował utrzymać tak dużej dawki energii w dłoni. Do tej pory w jego arsenale znajdowały się techniki oparte na wydzielaniu Ki w niewielkich dawkach. Musiał się kontrolować i ograniczać a teraz musiał utrzymać w ryzach ogromną kulę.
Chłopak wstał otrzepał się i kombinował co teraz zrobić. Podszedł do nauczyciela i usiadł przy nim. Musiał zacząć naokoło. Robił w rękach kule o coraz większej dawce ki i starał się je kontrolować. Tylko w obecności Hikaru mógł sobie na to pozwolić, bo ten z pewnością będzie miał na baczeniu tor ich lotu, gdy wymkną się z pod kontroli.

Młody saiyan drgnął, gdy poczuł nagle Ki obok siebie. Spojrzał na Hikaru nieco niepewnie. Niemal jak zahipnotyzowany obserwował kulki energii stworzone i sterowane przez nauczyciela. Widok był niesamowity ale Kuro zrozumiał, że taka zabawa jest efektem wielu lat treningu i doskonałej kontroli. Szybko postanowił, że po kolacji zacznie ćwiczyć coś takiego z jedną kulką. Spodobała mu się ta umiejętność i też chciał się jej nauczyć.
Słuchał z uwagą słów Misticka. W sumie miał rację, chłopak poszedł zbyt okrężną drogą i etap ćwiczenia się w strzeleniu też musiał zaliczyć. W zasadzie to, co teraz robił nie miało aż tak wielkiego sensu, marnował energię. Pokrzepiony słowną zachętą do dalszego atakowania i ćwiczenia techniki już miał wstać, gdy kula trzymana w dłoni nauczyciela powędrowała szybko w jego stronę. Szybkość imponująca, nie zdążył nawet mrugnąć, ba wet nie zdążył pomyśleć, że może oberwać. Kula trafiła lewą dłoń powodując nieznaczne oparzenia.
Chłopak popatrzył na stojącego nauczyciela z niezrozumieniem. To była kara, chyba tym razem nic nie przeskrobał. Na razie nie miał siły się stawiać. Wstał, przybrał odpowiednią postawę i prztyknął oczy. Nie był w stanie na razie patrzeć na obiekt, w który celuje. Za to pomogło mu się to bardziej skoncentrować. Wyczuwanie Ki swojej własnej, Hikaru i June. Musiał uważać, żeby dziewczyna tego nieopatrznie nie zrozumiała i nie dostała się pod atak
Jako, że był prawo ręczny, zaczął strzelać prawą ręką. Mięsnie nóg miał napięte, stał pewnie. Wystrzeliwał pociski coraz większe i większe, spokojnie w równych odstępach czasu. Miał pewność, że nauczyciel się nimi odpowiedni zajmie. Na twarzy Kuro malowało się autentyczne poczucie winy, za to że strzela do Hikaru ale obaj mieli świadomość, ze to najszybsza i zarazem najlepsza droga. do nauki wielu technik. Chłopak był mocno skoncentrowany na tym co robił, na oddechu. Kiedy jego pociski zaczęły przybierać wielkość połowy ataku zaczęła mu ręka uciekać do góry pod wpływem siły wystrzeliwanej kuli. Musiał sobie przytrzymywać nadgarstek prawej ręki. Z czasem większego treningu i nauczenia się innych technik miotających duże dawki Ki opanuje ten odrzut. W tej chwili był początkującym i musiał się pilnować. W swoim regularnym tempie szło mu coraz lepiej. Zachęcony swoimi sukcesami nawet otworzył oczy pozostawiając otwarty umysł na resztę bodźców ze środowiska. Radził sobie coraz lepiej, jego twarz była zlana potem. Starał się dawać z siebie wszystko. Zmieniał ręce, strzelał raz z prawej raz z lewej aby nabrać wprawy. Pociski nasyceniem Ki przypominały już autentyczną technikę. Kuro strzelał dalej ale już wybierał inne cele na ciele Misticka, a nie jeden tak jak wcześniej. Ćwiczył długo i dawał sobie przerwy ewentualnie na dwa oddechy. Chłopak był wytrwały. Trenował tak długo, aż niemal wyczerpał zasoby Ki. Dalej się nie dało. Na końcu opuścił rękę i z impetem usiadł na trawie. Rozluźniwszy mięśnie poczuł ból w bicepsach, nadgarstkach. Przez cały czas treningu miał napięte mięśnie ale atak z czasem wejdzie mu w krew. Wewnętrzne strony obu dłoni miał nieznacznie oparzone. Jego własne ciało nie miało jeszcze do czynienia z tak ciągłym wystrzeliwaniem Ki o takie mocy i w tak długim czasie. Pot spływał mu z głowy i dmuchał na piekące dłonie. Za to na twarzy młodzika malowało się pełne zadowolenie. Znów szczerzył się rozradowany w kierunku nauczyciela. W brzuchu donośnie mu zaburczało, jakby ryczał niedźwiedź. Kuro jakoś na to nie patrzył był zmęczony przyjemnie. To taki typ zmęczenia, ze po wykonanym zadaniu ma się uczucie, że dało się z siebie maksa i wykonało wszystko na 120%. Na razie milczał, nie miał siły mówić, tylko uśmiechał się i nawet spod zlepionej potem grzywki cieszyły mu się oczy. Miał wreszcie czym atakować, już mniej będzie bał się podejmować walkę.

Kuro nawet nie spodziewał się takich słów usłyszeć od nauczyciela. Lekko zaszokowany siedział na trawie, gdy podeszła June. Podziękował chociaż nie rozumiał po co to zrobiła, przecież 5 metrów dalej płynie rzeczka. Przynajmniej nie musiał ruszać się z miejsca. Zazdrościł jej, że mogła się przespać, dla niego odpoczynkiem będzie tylko przerwa na obiad. Zganił się w myślach, gdy zauważył krew, to znaczyło że trening dał się jej mocno we znaki. Nie będzie jej forsował przy budowie domku. Zdjął koszulkę i bezceremonialnie wylał zawartość misy na siebie. Otrząsnął się i poczuł się lepiej. Wstał i przeciągnął się. Odłożył wszystko na miejsce. Podszedł do ognia i zabrał stamtąd swój model łuku, który o dziwo przetrwał w całości od wczorajszego wieczora oraz obrazek June i zaniósł do domku. Pozostawiając swoje skarby na biurku szybko wrócił i także usiadł przy ogniu. Był głodny, jak na małpę przystało. Pałaszował z zapałem, aż mu się uszy trzęsły.

Starał się wyczuć Ki Tsu lub Braski ale nic z tego, może był zbyt zmęczony. Martwił się o nią. Taki już był, że martwił się w wszystkich. Przynajmniej nauki Misticka nie poszły na marne i coś docierało do tej upartej małpiej główki. Jeszcze wczoraj młody Saiyan rzuciłby się jej na poszukiwania demonicy nie bacząc na konsekwencje. Kalkulując możliwości walki z demonem z której strony by nie spojrzeć chłopakowi wychodziło zero, a nawet na minusie. Koniec końców, jakby się coś działo, to Hikaru i tak pewnie nie zabrałby go ze sobą. Saiyan domyślałby się, że w przeciwnym razie Mistick by zareagował. Chyba jej nie spisał na straty. No skoro jego jeszcze nie spisał jeszcze, to jej tym bardziej.

Pokrzepiony myślami wziął kawałek mięsa i podszedł do budowli. Kombinował nad dachem. June zażyczyła sobie najtrudniejszą konstrukcję. Bez gwoździ nie da rady. Przydałaby się też jakaś prowizoryczna miara. Łączenie wszystkiego za pomocą wycinanych ząbków jest bardzo ryzykowne przy takiej skomplikowanej konstrukcji. Dzięki trójkątnemu dachowi budynek zyska dodatkowe pomieszczenie. Chłopak stał naprzeciw domku chrupiąc obiad, patrzył i dumał, jak ma sam sobie z tym wszystkim poradzić. O dziwo kąpiel i trening wyciągnęły z niego tyle sił, że przestał się dąsać ale i tak wyszło na jego. Raz na pewno szybko nie wróci i młody Saiyan został z tym sam, tak jak marudził rano. Jeszcze kilka godzin temu zarzekał się, że nie kiwnie palcem, a tu pod ręką mentora nastąpiła zmiana postawy.

Na pewno poprosi June o pomoc, zresztą nie może pozwolić jej spać pod gołym niebem Z Kuro była pomysłowa małpa ale chyba sam sobie z tym nie poradzi. Za to przez myśl małpy przebiegło pytanie. Czy na jego miejscu w przeciągu ostatnich kilku dni Greefis zrobiłby cokolwiek?

Stał jak oniemiały patrząc na June, która zmieniała po kolei kolory włosów, jak w opakowaniu kredek. Bardziej pasowałoby odniesienie się do kolorów tęczy ale Kuro nie wiedział i nie znał tego zjawiska. Stał jak kołek z otwartymi szeroko ustami. Umiejętności demonów zaskakiwały go coraz bardziej. Wziął od June włoso-gwoździe i wydukał tylko dzie....dzięki. Dziewczyna biegała uradowana naokoło, a on nie wiedział co ma zrobić. Cieszyć się z nią, bać się, powiedzieć, żeby nie wyrywała sobie włosów. .....
Młody saiyan zerkał w stronę Hikaru ale ten nie przychodził z pomocą. Jakieś wyjaśnienie, komentarz, coś więcej poza suchym „do roby” z podtekstem Kuro. Dla niego umiejętności June były ekstremalnie magiczne, niepojęte. Taka technika może być śmiercionośna, jeśli dziewczyna wpadnie na to, jak dobrze ją wykorzystać. Umysł Kuro nie mógł się w tym odnaleźć. Stał tak dłuższą chwilę czekając na sam nie wiedział dokładnie co. Doszedł do siebie i przez głowę przemknęła mu chęć podejścia do leżącego Hikaru i przynajmniej kopnięcia go w kostkę. Był poirytowany, że nauczyciel ma gdzieś to co mówił, a mówił, że nie umie sobie dalej poradzić. Nie raczył też nawet słowem wspomnieć o tym, co siedziało z June. Niezły nauczyciel, który nie tłumaczy........
Chłopak westchnął ciężko i w pierwszym porywie gniewu miał ochotę znowu strzelić focha i też się położyć i nic nie robić. Już zdążył się nauczyć, że tylko gdy się buntuje to ktoś zwraca na niego uwagę. Dzięki tej metodzie zawsze wymuszał coś na innych. Nie był egoistą i nie miał much w nosie, głownie to było wymuszanie, żeby ktoś go czegoś nauczył. Przez głowę przeleciał mu kolejny pomysł. To, co kombinował zrobić na pewno zwróci uwagę Misticka. Uśmiechnął się przelotnie pod nosem, na razie poczeka. Spojrzał w stronę leżących bel i desek i zabrał się za budowę dachu. Skoro nie chce mu powiedzieć, jak ma być dobrze, niech sobie sam potem naprawia, jak się zawali.
Nie miał żadnego przyrządu pomiarowego, więc jedynymi jego wyznacznikami musiały być stopy i łokcie. Deski były akurat tak długie, że wystawały po kawałku z każdej strony za ściany domku.
Ułożył odpowiednią ilość desek na ziemi, miały być podłogą. Poszedł założyć zbroje, dzięki ochraniaczom na bark łatwiej nosiło mu siei opierało deski na ramieniu. Wziął następne dwie deski i kombinował aby z trzecia deską podłogową złożyć je jako trójkąt. Trudno było wyznaczyć środek. Potem wystarczy zrobić trójkąt równoramienny a czubek dachu tak, aby dwie deski łączyły się pod kontem 90 stopni. Łączył czubki tak samo, jak w formach do cegieł. Wycinał nożem żabki w obu końcach, aby się ze sobą składały niczym klocki. Tak jako, jak formy do cegieł, które wczoraj robił. Pod łączeniami, wzdłuż czubka dachy przeciągnął belkę i pomocował ją od zewnątrz wbijając kamieniem gwoździe June. Cały czas prosił ją o pomoc, o podanie przytrzymanie i wbijanie gwoździ. Nie zwracał uwagi na to czy było ich mniej czy więcej, po prostu były. Trójkąt równoramienny po bokach z podłogą łączył się pod kontem 45 stopni. Wystarczyło przeciąć inną belkę na pól po trójkącie i mógł przymocować boki dachu do podłogi. Nie było źle. Wewnątrz po obu stronach w poprzek poprzybijali kilak desek aby umocnić deski dachu. Zrobił kilka belek stropowych, prosząc June o dłuuuuzsze i grubsze gwoździe. W czasie pracy wszystko jej tłumaczył, co robią i po co, tak jak belki stropowe, żeby dach się nie zawalił.
Zdaniem Kuro był jeszcze jeden problem – deszcz. Nie wiedział, jak często pada na Ziemi ale w takiej sytuacji drewno może zgnić po prostu. O żadnej emulsji do drewna pewnie nie było mowy. Zaczął myśleć o prowizorycznych dachówkach. Wziął do ręki jedną z form na cegły i odmierzył kilka wysokości od dołu do góry dachu. To był jakiś pomysł. Z kolejnych długich desek uzyskał kilak cienkich długich pasków. Bez profesjonalnych narzędzi z pewnością tu i tam będzie krzywo ale trudno. Wszystko robią na oko. Paski przymocowali w równych odstępach, na nich oprą się dachówki. Dachówki trzeba będzie zrobić znowu z gliny ale o grubości około1/4 do 1/5 formy cegły, żeby nie były zbyt ciężkie dla konstrukcji dachu. Cały czas pracowali razem ramię w ramię, czasem śmiejąc się, dowcipkując i wygłupiając się. Dobrze mu się pracowało w towarzystw dziewczyny. Pamiętał, jak leciała jej przy obiedzie krew z nosa, starał się odciążać ja jak mógł. Nakłaniał, żeby robiła przerwy, robienie gwoździ wystarczająco zapewne ją męczyło. Praca nie była zła, lubił zapach drewna, podobało mu się.
W końcu zabrał się za robienie masy glinianej na dachówki.

Było już późne popołudnie, a Razera ani widu ani słychu. Razem z June dużo zrobili ale przed nimi nadal było sporo pracy. Trzeba skończyć robić dachówki, wzmocnić konstrukcję tu i tam, wyciąć okno i jakieś wejście od dołu na te a la stryszek. Przynajmniej zbliżali się do upragnionego końca.
Nagły ból przeszył nerwy w całym ciele. Kuro odczuł jak opuszczają go siły i ogarnia go ciemność. Zdążył jeszcze spojrzeć, co mu się stało w ogon – przybity gwoździem do ściany do przez June. Nim jego ciało stało się bezwładne zobaczył jeszcze strach w jej oczach. Nie stracił przytomności, choć ciemność ogarnęła jego oczy. Walczył. Dzięki treningowi był już w stanie w jakimś stopniu wytrzymać, gdy ktoś go ściśnie za ogon ale to wydarzenie było nowością dla jego ciała. Gdzieś daleko, jakby za żelazną kurtyną słyszał krzyk June. Potem gruchnął z głuchym łoskotem na ziemię plecami. Leżał i powoli wracała mu świadomość. Słyszał słowa Hikaru, krzyk złości June. Usiadł na trawie rozmazując tył głowy. Wzrok mu wracał powoli, wszystko było jeszcze jakby za mgłą rozmazane. Mimo to widział jak dziewczyna chce i atakuje Misticka. Gniew June jakoś nie zrobił na nim wrażenia, może dlatego, że był lekko oszołomiony jeszcze albo udzielił mu się spokój, który Hikaru starał się przekazać June. Kalkulując siły i tak by wygrał. Zresztą wczoraj rano zrobił prawie to samo, tylko teraz widział wydarzenie z innej strony. Pozbierał się i wstał, lekko chwiejąc się na nogach. Spojrzał na niewielką dziurę w swojej kudłatej kicie, krew lała się całkiem ostro, June musiał trafić w jakieś naczynia. To nic takiego zagoi się. Spojrzał na nią, klęczącą i płaczącą i zobaczył, ze ma ręce i twarz we krwi. Co jej się stało, chyba Hikaru jej nic nie zrobi, przed chwilą raczej nie. Przestał martwić się o siebie i zamartwiał się ranami dziewczyny. Pomknął jak strzała zahaczając barkiem o futrynę domku, jeszcze mu się trochę po tym wszystkim kręciło w głowie. Zabrał apteczkę z łazienki i szmatki, które dała mu kilka godzin temu June aby się odświeżył. Pozostawiając za sobą ślady krwi z ogona pomknął do niej. Jak zawsze znikąd pojawiły się jego dłonie i chwycił delikatnie June. Wziął ja na ręce i poszedł w pobliże rzeczki. Silny uścisk, ciepłych dłoni, spokojny i życzliwy głos. Usiadł na ziemi, kładąc apteczkę obok i posadził ją sobie na kolanach. Zamoczył szmatkę w wodzie i zaczął przecierać twarz June z krwi, próbował zlokalizować źródło krwawienia eliminując najbardziej newralgiczne miejsca.

- Spokojnie June, muszę Cię obejrzeć i zobaczyć co Ci jest.

Nie przeszło mu nawet przez myśl, że może przez jeszcze nie rozładowane emocje rzucić się do gardła lub skrzywdzić. Trzymał ją mocno i pewnie ale nie na tyle mocno, żeby sprawiać jej ból. Widział jej gniew ale ją rozumiał. Jeszcze pól roku temu sam zachowywał się gorzej. Po śmierci brata, kiedy wrócił do domu z przesłuchań sam nie chciał żyć. Nie chciał jeść ani pić. Nie chciał żyć, chciał być w grobie ze swoim bratem. Teraz by tego nie zrobił ale wtedy serce rozdzierała mu rozpacz i czuł jakby świat mu się zawalił. Dla niego to był koniec wszystkiego. Ból, niemoc, rozpacz, bezsens przyszłości. Wpadał w histerie, a wtedy ojciec zabierał go na pustynie aby mógł spokojnie wykrzyczeć swoje żale. Rzucał w Kurokarę piaskiem i kamieniami, wył z rozpaczy, wymyślał mu, bił pięściami w tors ojca, a wojownik stał niewzruszony, w milczeniu czekając cierpliwie aż młodemu przejdzie ból, aż padnie na piach z wycieńczenia, aż pokona ból. Trwało to około półtora tygodnia.
Nie miał pretensji do June, bo po co. Powinien sam pilnować ogona. Już dostał nauczkę, gwóźdź więcej nie trzeba było. Uspokoił się nieco widząc, że na twarzy nie ma ran i potem szybko zlokalizował uraz na dłoni. Przebicie na wylot. Sobie też przybiła rękę? Nie wiedział, co dokładnie się stało. Skoro zrobiła krzywdę sobie, to po co rzucała się wściekła na Hikaru? Czyżby nauczyciel jej to zrobił? Nawet z nim nie posunął się tak daleko. Bezpośrednio fizycznie nigdy go nie skrzywdził. Przytulał June do siebie mocno ściskając dłoń aby zatamować krwawienie. Miał na sobie zbroję, więc pewnie było jej niewygodnie. Cały czas spokojnym tonem przemawiał do niej.

- June ja się nie gniewam, to nie twoja wina. Czysty przypadek. To ja powinienem uważać. Zaraz Ci pomogę. Będzie dobrze. Boli Cię? Zaraz cię opatrzę i poczujesz się lepiej. Nie bój się, ja Cię nie skrzywdzę.
Wiem, że to trudne ale nie można się rzucać na innych z pięściami, bo ktoś na Ciebie krzywo spojrzał, powiedział coś, czy cię lubi lub nie. Nie można w ten sposób rozwiązywać wszystkim problemów. Czasem trzeba słowem, a czasem trzeba nie reagować, chociaż wszystko w środku wrze ze wściekłości. Faktycznie masz już coraz większą siłę ale musisz nauczyć się panować nad nią. Tsu jest słabsza od Ciebie, co by było jakbyś ją skrzywdziła, też pewnie niechcący i nieumyślnie ale jednak. Pewnie byś sobie tego nie wybaczyła. Bycie wojownikiem nie jest proste, nie? Hikaru pewnie widzi w Tobie duże możliwości i próbuje Cię ustrzec przed czymś, nie wiem przed czym ale on wie i robi to na swój sposób.

Rozumiał o co chodziło nauczycielowi, dotarła do niego jego wypowiedź skierowana do June ale lekcja w taki sposób? Dawała dzisiaj z siebie wszystko i przy treningu i przy budowie. Należała się jej nagroda a nie lanie. Trzymając ją w objęciach obdarzył pogardliwym spojrzeniem Misticka:

- Jak Pan mógł? Razerowi raczej należy się nagana a nie jej. Powinien wrócić kilka godzin temu. Stara się jak może, to był wypadek, moja nieuwaga! Karana jak już należała się mnie, a nie jej!

Wewnętrznie się z tym nie zgadzał ale rozumiał intencje Hikaru. Ile razy będzie taki „przez przypadek”, aż zabije kogoś i posmakuje w tym. Teraz było widać, czemu to Kuro miał zastąpić swojego ojca. Był opiekuńczy, troskliwy, roztaczał sobą aurę bezpieczeństwa, zaradny, myślał o innych, rozumiał potrzeby innych i potrafił się dostosować. To kilka dobrych aspektów dobrego przywódcy. Brakowało mu jeszcze sporo wiedzy, doświadczenia, umiejętności i przede wszystkim twardszej ręki ale to wszystko musi nabyć w praktyce. Taki rzeczy nie nauczy się z książek ale od życia. Sam nie zwracał na razie uwagi na swoją ranę.

Siedział uspakajając June lecz nagle z jego ciałem zaczęło się dziać cos dziwnego. Chłopak wpadł w lekką panikę, nie panował nad własnym ciałem. Jakaś dziwna siła rozwarła mu ręce i odciągnęła od dziewczyny, wyładował niemalże obok. Krótkie zdanie uświadomiło mu kim jest sprawca owego czynu. Obdarzył mentora wilczym spojrzeniem. W sumie nie działo się nic złego, siedział tuż obok. W razie co poprawił pozycję aby móc natychmiast wybić się do skoku. Uspokoił się, gdy ton Hikaru i słowa przez niego wypowiadane do June także były inne. Metoda kija i marchewki, z naciskiem na kij działała na młodego Saiyana, jednak na June nie. Widząc, ze nic się jej nie dzieje ścisnął sobie ogonek aby zatamować krwawienie. Działanie kierowane przez Misticka na June zaczęły oddziaływać i na Kuro. W końcu siedział niemalże na wyciągniecie ręki od demonicy. Kuro zaczął się uspokajać. Rozszerzyły mu się źrenice, końcówka ogona wyśliznęła się z rąk, był jak na lekkim haju. W zasadzie to dobrze, przynajmniej nie „dyskutował” z nauczycielem i nie dolewał swoim zachowaniem oliwy do ognia. Może spokój Kuro wypłynie na June, w końcu w jakiś sposób Saiyan działał na nią.
Los lubił płatać figle, nawet wżyciu trzystu letniego Misticka. Oto bowiem na jego drodze znów pojawiła się Juvette i kolejny Siyan, pierwszy uczeń po Greefisie. Zarówno tamci jak i Ci są w jakiś sposób powiązani, ale czy podobny, czy zupełnie inny to juz zweryfikuje przyszłość.
Niestety nic się nie udało, przybycie dwóch kolejnych wojowników wywołało zamieszanie. June uciekła. Kuro widział co zrobiła i lekko się skrzywił. Chwilę później odezwał się Reito, ten głos chłopak dobrze zapamiętał. Był przekonany, ze wtedy obok wulkanu zginał. Trener koszar w Akademii na Vegecie wcale nie był taki głupi. Idealnie wyczuł charaktery obojgu, szczególnie niechęć do walki u Kuro. Obaj byli silą i umiejętnościami mniej więcej równi sobie, a zmuszając ich do pierwszej walki trener wywoływał lawinę dalszych działań. Przedstawił ich sobie jako konkurentów i to wystarczyło. Teraz każdy z nich będzie trenował tylko po to, aby pokonać drugiego, tak długo aż przewaga jednej ze stron będzie znaczna.
Kuro zdążył tylko zmarszczyć brwi i odpowiedzieć z naciskiem

- Dzień dobry

Niewychowany gbur – pomyślał. Włazi od tak i hałasuje, jakby był u siebie. Młody saiyan nie zdążył nic powiedzieć więcej, bowiem osóbka, której dotąd nie zauważył rzuciła mu się na szyję, przewracając na ziemie. Przeturlali się kawałek. April wyrzucała z siebie słowa z prędkością karabinu. Na twarzy Kuro pojawił się uśmiech i wypełzł rumieniec, to niesamowite, ze tu była, na Ziemi, jakim sposobem. Nie spodziewał się z jej strony takiej wylewności, szczególnie po ich ostatnim spotkaniu, kiedy nadzy wylądowali na podłodze łazienki. Cieszył się na jej widok, jednej znajomej i życzliwej mu twarzy.

- Poznaję Cię April, jakim cudem znalazłaś się tutaj? Cieszę się, że Cię widzę. Twoja książka jest bezpieczna w mojej kwaterze w Akademii.

Czemu wspomniał o książce, taka przyziemna rzecz, nie wiedział. Siedząc mu na klatce piersiowej prosiła Hikaru o pomoc. Tenże odpowiedział jej niezbyt miło. Wstali razem i Kuro szepnął do dziewczyny. „Jest trochę rozdrażniony, poczekaj aż mu przejdzie i spróbuj jeszcze raz. W gruncie rzeczy jest całkiem w porządku. Chyba, że mu chodzi o jakiś szmery bajery w stylu zajrzeć w głąb siebie czy coś. Biednej April niczemu nie winnej dostało się rykoszetem. Spróbował się za nią wstawić:

- Pomógłby jej Pan? Pan tak wszystko wie i wszystko potrafi. Zrobię wszystko, co Pan chce.

Kiedy przejdzie mu złość może zmięknie i pomoże biednej halfce.
Saiyan nie mógł uściskać się ze swoją koleżanką, bowiem dłonie miał całe we krwi od ściskania ogonka. Teraz podszedł do rzeczki, umył ręce i opłukał końcówkę ogona z krwi. Z apteczki wyjął bandaż i kawałkiem zawinął sobie mocno wokół rany. Nie chciał marnować całego. Wykonując to odezwał się do Reia, swoim ostrym jak brzytwa językiem

- Reito to Ty?, nie słyszałem nadlatującej miotły.....
Sam jesteś ofermą, miałeś scouter i nie potrafiłeś mnie znaleźć? Sam wróciłem do domu i jak widzisz przez to, że dałeś dupy na całej linii mnie awansowali o dwie rangi. Przy okazji odpowiadasz za śmierć Amali, ale ponoć ten dzieciak, Twój przydupas jest cały. Nadal się nie zmieniłeś, nie patrzysz dalej niż czubek własnego nosa. Włazisz nagle hałasując z buciorami w sam środek, przestraszyłeś tą biedną dziewczynę. Niemniej też się cieszę, ze Cię widzę.

W sprawie awansu skłamał, ale co tam. Był ciekaw jego reakcji Miał na sobie pancerz i nie widać było jego wychudzonego pobytem w wiezieniu ciała. Wiadomości o Hazardzie i Amali miał z przesłuchania. Uważnie obserwował go, jego dziwny strój i poziom mocy. To niemożliwe, żeby był tak niski, od razu to zauważył. Wiedział o transformacjach Reioto. Wniosek był prosty, musiał znać tą samą technikę wyczuwania Ki i jej regulowania, co Kuro. Do tego nie da się ukryć, znajomość z Hikaru była widoczna jak na dłoni. Co jego nauczyciel kombinuje za plecami? Jemu każe budować dom, a po cichu szkoli Reia? Coś tu było wyraźnie nie tak..... Na koniec została June, schowana za drzewem. Kuro nie spodobało się, to co zrobiła. Nawet on nie posunąłby się tak daleko. Znaczy, nie raz pluł tego, czy tamtego żołnierza. Ale nie ważyłby się tak postąpić wobec Hikaru, to nie był durny żołnierz. Odwrócił się do schowanej za drzewem demonicy.

- June nie bój się ich, oni Cię nie skrzywdzą. A jak spróbują, to dostaną ode mnie w łeb.

Niemniej, nie podszedł do niej, nie uśmiechnął się, jego dłonie nie pojawiły się obok dziewczyny, nie otoczył jej ciepłem i ukojeniem. Wyrażał w ten sposób swoją dezaprobatę dla jej zachowania wobec ich nauczyciela. Zostawił ją w spokoju, aby sama się wyciszyła, zapewniając, że nic jej nie grozi. Na tą chwilę, tak będzie chyba lepiej.
Stojąc nieopodal Reia z zainteresowaniem zaczął przyglądać się poczynaniom Misticka i tym dziwnym kulkom z gwiazdkami, ładne były. Ciekawość pchała go, aby wsiąść jedna do reki.