Biblioteka pałacowa/Archiwum

.

Ukrywanych jest tu wiele tajemnic. Teczki z dokumentami i baza komputerowa baza danych utrzymane są we względnym porządku. Ściany ozdobione obrazami z motywami zwycięskich walk poprzednich władców Vegety. W bibliotece znajduje się wydzielona strefa przeznaczona dla wojskowych i obywateli Vegety, którzy otrzymali pozwolenie na skorzystanie z zasobów biblioteki.Pracownicy dbają, aby niepowołane informacje nie znalazły się w zbyt ciekawskich rękach.

Ukryte przejście zarezerwowane dla wtajemniczonych i rodziny królewskiej prowadzi do podziemnej i znacznie obszerniejszej części archiwum, gdzie umieszczone są najbardziej skrywane tajemnice władców Vegety.

Wpadł do domu jak burza. Przebierając się w suche ubrania rozmyślał nad egzaminami. Anatomie jako tako ogarniał, podstawy chemii i zasady genetyki, gorzej z wieloma innymi aspektami wiedzy medycznej. Co prawdą pierwszy egzamin by tylko czysto teoretycznym przesiewem ale trzeba było uzyskać podać osiemdziesiąt procent. Maglowanie zaczynało się dalej. Z dziesięciu przystępujących do pierwszego egzaminu, do Gwardii dostawały się jedna lub dwie osoby. Postanowił spróbować, przynajmniej będzie wiedział z czym mógłby się zmierzyć za rok. Spakował do plecaka kilak drobiazgów, zabrał scouter ojca i już kilka minut później pojawił się w bibliotece.

Pracownicy już orientowali się, że chłopak chce przystąpić do egzaminów do Białej Gwardii i na dzień dobry otrzyma kartkę ze spisem lektur. Rozejrzał się po Sali, a okładki książek zdradziły mu kilku potencjalnych rywali o mniej lub bardziej anemicznej budowie ciała. Kilku z nich przyglądało mu się badawczo i z pogardą, różnica w statusie społecznym była aż nadto widoczna. Tym akurat się nie zrażał. Na początek i rozkręcenie umysłu postanowił odświeżyć sobie te wiadomości, które już posiadał. O dziwo obejmowały całkiem sporą część podstawowej literatury. Przy okazji liczył, że na jego korzyść wpłynie wieloletnie doświadczenie w podstawowej pomocy medycznej dla mieszkańców wioski i zajmowanie się zielarstwem. Z zapałem zabrał się do powtórki i notowania rzeczy, które wymagały powtórki. Co jakiś czas starał się ukradkiem spoglądać na towarzystwo. Zauważy, że panuje jakaś niepisana wojna. Pozostali zapewne znali się od kilku tygodni, gdyż książek nie można było wynieść poza bibliotekę. Tylko dzieci z elit mogły sobie pozwolić na zakup tych książek, więc siedząc tu dowodzili tylko temu że toczy się bitwa, a on pojawił się z nikąd. Będzie musiał bardziej pilnować się przy zgrywaniu taktyki przypadkowego, niegroźnego idioty chcącego podejść do egzaminu. Dziś nikt się do niego nie odezwał ale to chyba szybko się zmieni.

Dzień minął, jak z bicza strzelił i wczesnym wieczorem Kuro opuścił budynek jako pierwszy. Po dzisiejszej powtórce postanowił jutro oficjalnie złożyć papiery i przystąpić do egzaminu. Wyjął z kieszenie komunikator ojca. Swojego nie miał, gdyż nie należał do struktur wojskowych. W duchu miał nadzieje, że Negri domyśli się o kogo chodzi, gdy wyświetli się jej napis Kurokara przy kontakcie. Wpisał numer ale nie odpowiadała,. Wieczór to szerokie pojęcie, może miała odprawę czy coś tam innego i nie mogła. Zostawi dziewczynie wiadomość głosową „Część, to na co masz ochotę? Spacer? Piwo? Trening? A może pokazać Ci tajemnicę Czerwonej Pustyni?”. Ostatnia propozycja zabrzmiała dziwnie ale jednocześnie interesująco. Dał dziewczynie pole do zastanowienia się. Czekając na odpowiedź wdrapał się na drzewo i wygodnie umościł na jednej z gałęzi opierając się o pień. Delektując się lekkim wiatrem obserwował swoich rywali zakuwających wewnątrz biblioteki i już zauważył, że kilka osób raczej bardziej knuło niż rzeczywiście się przygotowywało.

Wystarczająco dobrze wyczuł zmiany Ki w otoczeniu. Zakładał, że będą się go czepiać ale by przekonany, że ma jeszcze kilka dni na przemyślenie taktyki. Pożałował, że nie zna Bariery, chociaż widział tę technikę – dałby im prztyczka w nos. Zapuścił się, nie da się ukryć. Miał zgrywać niemotę to musi to ciągnąć. Jeśli będą chcieli go sprać to da się sprać. Na terenie pałacu i tak mu nic nie zrobią. Podkulił ogon i nieco się przygarbił.

- Panie, wybacz mi ale jego wysokość powtarza, że każdy ma szansę. Jestem zwykłym mieszkańcem i pragnę dla mojej rodziny lepszego życia. Nie chcę ci wejść w drogę.

Ty o chlebie, ja o niebie, czy tak jakby Kuro nie rozumiał, co się do niego mówi. Z drugiej strony korciło chłopaka aby walnąć przeciwnika w michę ale miał zabawę z tej farsy.

Nie  zareagował na zaczepkę, nie mógł się dać sprowokować. Jeżeli na nagraniu wyszyłoby, że to on zaatakował pierwszy to pożegnałby się z karierą. Nie ruszyło go nawet zrzucenie książek. Tęgo z pochyloną głową gapił się w blat stołu. Niech przeciwnik myśli, że jest przygłupawy. Chłopak już nie mógł doczekać się chwili, kiedy zmaże z twarzyczki tego kolesia uśmieszek. Wcześniejsze wersje egzaminów nie zawierały walk pomiędzy uczniami. Formuła oczywiście mogła się zmienić ale to akurat najmniejsze zmartwienie Kuro.

Sam był zaskoczony, jak krew w nim zawrzała na wzmiankę o królowej. W tym momencie miał ochotę ścisnąć gardło tego szmaciarza i wycisnąć z niego życie jak wyciska się niechcianego pryszcza. Schował ręce pod stół i zacisnął w pięści nie mogąc się opanować. Uporczywie starał się gapić w blat stołu.  W wyobraźni już widział jak koleś służy królowej za worek treningowy. Krew napłynęła chłopakowi do mózgu i młody Saiyan wpadł na genialny pomysł. Jakby z nikąd rozrzucone książki zaczęły unosić się do góry i wirować w powietrzu wokół całej grupki kandydatów do Gwardii. Chwile później z łoskotem zaatakowały przeciwników Kuro. Czarnowłosy nadal patrząc w blat starał się opasłym tomiskiem rozkwasić nos głównemu prowodyrowi. Chwilę później książki posłusznie ułożyły się na stole. Kuro specjalnie omijał w atakach jednego chłopaka z grupki, aby największe zamieszanie i wina skupiła się na nim. W końcu nikt by nie podejrzewał gapiącego się w stół i kulącego ze strachu małpiszona z plebsu o umiejętności w takiej technice.

Korzystając z zamieszania capnął plecak i leżący na ziemi jego zeszyt z notatki i czmychnął w stronę wyjścia.

OOC: telekinesis hihihi
Trening start

Z deszczu pod rynnę, jak zwykle. Już by w ogródku, już witał się z gąską, a tu jakiś Natto szarpie go i coś od niego chce. Mógłby się założyć, że Kira maczała w tym palce. Saiyanin przykląkł i zaczął pakować do plecaka notatki, aby kupić sobie czas. Koncepcja „mam mleko na gazie odpada”, to z ki wyszło mi przypadkiem tym bardziej. Kuro starał się nie obserwować nadto obiektów którymi sterował, można było jedynie wyczuć ułamki sekund, w jakich zmieniało się jego natężenie Ki.
Fakt, że był obserwowany go nie zdziwił ale że do takiego stopnia? Czy zwyczajnie po prostu mieli wszystkich w bibliotece na oku i przyczaili się, aby zapobiec ewentualnej rozróbie. Czy zdecydowanie zajmowano się jego osobą. Musi mieć się bardziej na baczności.
W każdym razie facet to inna liga niż tamci.
Kuro wstał i z poważniejszym wyrazem twarzy przypatrywał się żołnierzowi. Zgrywanie stuprocentowego idioty przed takim mijało się akurat z celem. Niemniej odsłaniać kart też nie zamierzał.

- Chciałem zachować powagę i szacunek dla tego miejsca – odpowiedział spokojnie, a w duchu gratulował sobie sprytnego posunięcia.
- Dlaczego mnie Pan zatrzymał?
Młody Saiyan analizował swoje postępowanie, nie zrobi nic, co mogłoby zaniepokoić wojskowych nie był więc specjalnie zdenerwowany ale pozostawał w czujności. Jaki motyw mógł mieć Natto. Nie sądził, żeby paplanina dzieciaka na temat królowej była podpuchą na test ze strony pałacu.

OOC:
Trening sobie trwa

Z tym poszanowaniem miejsca to akurat było grubymi nićmi szyte. Do pacyfikacji grupki Kuro użył książek, czyli skarbu biblioteki. Jak zasugerował żołnierz, ekipa zbierana nagany. Szczęśliwie Saiyanin zdążył czmychnąć na czas, przynajmniej on nie miał problemów. Chociaż..... całkiem spory kłopot stał przed nim. Zabawa w zgrywanie idioty właśnie się skończyła.

- Jak znam ojca to na bank nadstawiał karku, a prze czym mnie Pan niby uratował? Przed naganą i ewentualnym nocnym treningiem u Koszarowego za karę. No nie przesadzajmy. Dla nich przynajmniej to będzie solidny trening, bo zmiany w ich pojmowaniu świata raczej nie będzie. Słabo idzie Panu to spłacanie długu.

Gość był niebezpiecznie wyposażony w wiedzę. Raziel był śledzony, to oczywisty fakt, Kuro też ale chłopak ledwo ukrył szok, że nadal mają na oku Hazarda albo starają się mieć. Haz to ostatnia osoba, która mogłaby coś chcieć od Vegety. Kiedy mężczyzna pogłaskał młodszego Saiyana po głowie, Kuro zrobił minę mówiącą o tym, że najchętniej odgryzłby mężczyźnie tą gałąź i to przy samej dupie.

- Po co to wszystko? Przecież chcę się dostać do Białej Gwardii, muszę też w związku z tym wrócić do Akademii, będziecie mnie mieć na patelni. Gorzej, sam się podaję na tacy, mało Wam jeszcze?

Mózgownica pracowała na pełnych obrotach. Po jakiego grzyba aż tak ich śledzą. Raziel – żeby za bardzo nie narozrabiał i nie narobił planecie większych kłopotów w kosmosie – oczywiste. Zick się ich bał? A może to jest ostrzeżenie, że lepiej brać nogi za pas i nie bawić w zostanie Białogwardzistą? Chyba że......

- W czym Wam pomogłem pół roku temu? - wyszeptał.

Odpowiedź na to pytanie powinna wiele wyjaśnić, jeśli  żołnierz to przeciwnik króla. Albo to podpucha, albo kolejny test. Oszaleć można z tymi dworskimi gierkami. Nic dziwnego, że Raziel wyleciał na misję, jak tylko nadążyła się okazja.
Lepiej  zachowywać się, jakby się było sfrustrowanym inwigilacją, z niczym sienie odkryje, bo najlepsze kłamstwo to półprawda

OOC: Koniec treningu

Mina na twarzy chłopaka, wyglądająca jakby zjadł właśnie cytrynę wyraźnie pokazywała jego stosunek do żołnierza. Przylazł taki i uskutecznia gadki moralizatorskie. Wyzywa od dzieciaków ale sam jak szczeniak szepcze schowany miedzy regałami. Czy wszyscy żołnierze od teraz są jak wrzody na ogonie? Gostek, jak szybko się pojawił, tak i szybko znikł. Przez chwilę Kuro zastanawiał się co zrobić. Najpierw opuścił bibliotekę i znalazł sobie cichą miejscówkę na pobliskiej ławce. Do Akademii dziś na pewno nie pójdzie, musi się spakować i domknąć kilka spraw. Młody Saiyan martwił się jak uda mu się pogodzić naukę z treningami kadeta. Po prawdzie kadeckie treningi na jego poziomie to jak miła rozgrzeweczka ale kradły czas. Inaczej niestety się nie da. Bezimienny żołnierz miał nieco racji. Kuro dostał kilka przysług, szczególnie od królowej. Akcja z April mocno go pod tym względem wtopiła  powodując spory dług u królowej ale nie żałował i jeśli trzeba by było zrobiłby to ponownie. Jednak gdyby ponownie musiał stanąć przed Kirą zastanowiłby się przynamniej trzy razy. Nadal czuł się ostro poniewierany przez boginię ale i tego nie żałował.. Wypadałoby zacisnąć dupsko i zacząć spłacać długi u królowej
Westchnął ciężko. Spojrzał na scouter – nic, zero sygnału od Negri. Cholera w zasadzie na co liczył? Równie chętnie trenowałby z dziewczyną, jak i się z nią przespał ale z jej pozycją. Gdzież on startował.... Powinien ruszyć mózgiem, pewnie dała mu wiecznie nie działający numer scoutera.
Dziś już i tak niczego się nie pouczy, od jutra  aż do egzaminu czeka go zapieprz przez dwadzieścia cztery. Młody Saiyan postanowił ruszyć w miasto.