Dragon Ball New Generation Reborn
Dragon Ball New Generation Reborn

Wioska Kuro

+12
KOŚCI
Kuro
Raziel
Ósemka
Hazard
Khepri
Colinuś
Kanade
April
Red
Hikaru
NPC.
16 posters
Go down
NPC.
NPC.
Liczba postów : 2525
Data rejestracji : 29/05/2012

http://poke-life.net/pokemon.php?p=58946863&nakarm

Wioska Kuro - Page 7 Empty Wioska Kuro

Pon Lut 17, 2014 9:03 pm
First topic message reminder :

Wioska znajduje się na obrzeżach Czerwonej pustyni. Liczy około 300 mieszkańców, z czego 90% to Half-Saiyanie szukający schronienia przed prześladowaniem ze strony saiyan czystej krwi. Większość chat zbudowana jest z gliny pomieszanej ze słomą, rzadziej z cegieł. To sprawia, że z dala nie widać dokładnie jak jest dużą. Bardziej okazalsze domki należą do żołnierzy i kupców, których w wiosce jest niewielu. Uliczki i obejścia są skromne i czyste, wszędzie biegają chude umorusane piachem dzieci. Domy budowane z najtańszego surowca wskazywały na stan majątkowy mieszkańców. Ponad 60% mieszkańców dysponowało zbyt niskim poziomem mocy aby mogli zostać przyjęci do akademii. Większość z nich żyje skromnie wiążąc jakoś koniec z końcem. W wiosce jest karczma, szkoła itp.

Dom Kuro znajduje się w zachodniej części wioski. Przed domem tkwią dwie flagi. Jedna z symbolem Vegety, natomiast druga z symbolem rodowym.

Wioska Kuro - Page 7 Judff7

Wioska Kuro - Page 7 Jb05j5

Wygląd domku Kuro w przybliżeniu. Dom zbudowany jest z czerwonej cegły, nie ma śniegu i kwiatków w oknach Very Happy

Khepri
Liczba postów : 637
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://rexvil.deviantart.com/

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Nie Maj 10, 2015 3:48 pm
Dragot rozmył się w powietrzu, czym nawet nieźle mnie zaskoczył. On zniknął, pojawiło się natomiast we mnie pewne oprzytomnienie i świadomość tego co robiłem...
Westchnąłem. Coś niestety było w tej planecie, co sprawiało, że mimo najlepszych chęci umysł nie mógł znaleźć spokoju. Nieokiełznane myśli kumulowały się i kotłowały pod czaszką. Ten czerwony glob budził we mnie uczucia i pragnienia, których istnienia byłem świadom, lecz miały one prawo bytu i zastosowanie tylko w pewnej wąsko zakreślonej liczbie sytuacji... Nieodparta brutalność i żądza zniszczenia, ale co gorsza, obezwładniająca pewność siebie, która cichym szeptem zapewniała, że to co mi podpowiada jest słuszne. Co z tą planetą było nie tak? A może... Ze mną?
Ciało udało się doprowadzić do stanu mniej lub bardziej pełnej używalności, choć wiedziałem, że nie koniecznie musiało to być widoczne. Żołądek, choć z oporami, to dał się napełnić, ale wcale mu się nie dziwiłem, to nie były odpowiednie ku temu warunki.
Może Kuro miał rację? Może to nie było miejsce dla mnie i powinienem był wrócić na Ziemię? W sumie, jakby nie patrzeć, to jeśli działalność wywrotowa na Vegecie się nie udała, to najpewniej od razu wyszedłby od króla rozkaz ataku Ziemi. Przebywając na niej wtedy byłbym znacznie bardziej użyteczny jako jej obrońca. Znajdowało się tam kilka silnych energii, ale jednak im więcej, tym lepiej, prawda?
Z drugiej strony zaś, wcale nie miałem ochoty wracać... Wiedziałem, że od tych wakacji będę potrzebował wakacji, ale od razu to przypominało mi co skłoniło mnie do tak radykalnych kroków. A też, niestety, nie miałem nawet szansy zastanowienia się co myśleć o tym wszystkim co powiedział Rukei. Ehh... Najgorszy w tym wszystkim był fakt, że on kilkoma zdaniami potrafił zachwiać mój światopogląd i obraz Mistrza, którego znałem od dwóch długich lat... Jakkolwiek to zrobił, zadziałało aż za dobrze. Nie mógł znaleźć do tego jakiegoś lepszego momentu? Najwyraźniej nie...
A co najgorsze, temu wszystkiemu przyglądała się Vivian... Nie, żebym chciał to przed nią ukryć, ale mimo wszystko otrzymanie takich informacji nie mogło wpłynąć pozytywnie na naszą znajomość... Nawet jeśli ta odbiegała od ogólnie przyjętych standardów chyba w każdej ze swych płaszczyzn. Znałem ją nieprzyzwoicie krótko zważywszy na to jak długo chciałbym ją znać i jak dobrze ją znałem. Byliśmy niezwykle blisko siebie, tak ciałem jak i umysłem, w porównaniu do tego, jak blisko powinniśmy być... Nigdy nie sądziłem, że trzymanie kogoś tuż przy sobie w objęciu może być tak przyjemne. Przypominając sobie to poczułem, jak mimowolnie wpełza na moją twarz rumieniec. Miałem przynajmniej to szczęście, że mogłem się tłumaczyć wszechobecnym skwarem, mniej lub bardziej...
Dopadło mnie nagle poczucie tęsknoty, brakowało mi jej obok, tego zapachu kojarzącego się z latem i żniwami, tej zaskakująco miękkiej skóry od palcami... Co się ze mną działo? Nigdy nie czułem takiej tęsknoty za kimkolwiek...
-Nie trzeba Kuro, czuje się lepiej, niż wyglądam, poza tym, przecież nie chodzi o to by było łatwo, prawda? Ma byś coraz trudniej, by trzeba było szukać nowych dróg i sposobów rozwiązania problemów – rzekłem, unosząc lekko kącik ust.
Taka prawda o życiu wojownika.
Może i ten świat nie był przeznaczony dla Ziemian, tak jak i Ziemia dla Saiyan, ale, cholera, nie byłem zwykłym Ziemianinem pod żadnym względem, a tym bardziej typowym ziemskim wojownikiem, czemu więc miałem się poddać tej planecie i wycofać?
Do diabła, nie z takimi wyzwaniami już sobie radziłem! Przeżyłem miesiąc na Makyo, gdzie dziewięć na dziesięć demonów chciało mnie zabić? Przeżyłem, więc z tym sobie też muszę poradzić. O czym ja w ogóle myślałem? O odwrocie? Nigdy. Ja nie dam rady? Ja nie dam rady?! Niech ktoś potrzyma mi Whiskey...
Ten zafajdany król od siedmiu boleści Cwell, czy jak go tam zwą mnie jeszcze popamięta. Może i nie w bezpośredniej konfrontacji, ale są inne sposoby, by nadepnąć mu na odcisk.  Nie przejmowałem się zupełnie faktem, że zapewne był ode mnie znacznie silniejszy, pewnych rzeczy nie wolno odpuścić nikomu...



OOC: Koniec treningu
Przepraszam za opóźnienia i ewentualne komplikacje spowodowane brakiem mojego odpisu, który był spowodowany kilkukrotną dezintegracją pisanego postu i problemami technicznymi, gomene.
April
Liczba postów : 449
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Wto Maj 12, 2015 11:44 am
Wszystko byłoby idealne gdyby nie Hikaru. Czy on zawsze ma takie niesamowite wyczucie chwili? Za to piekielnie mnie denerwował, miałam nadzieję, że jak zaznamy chwili spokoju razem z Kuro nie zjawi się nagle, aby poprzeszkadzać, bo wtedy chyba osiągnę kolejny poziom mocy i go rozszarpię własnymi, małymi dłońmi. Tym razem postanowiłam nie być uszczypliwa w stosunku do niego zwłaszcza, że bardzo szybko się zmył. Teraz najważniejszy nie był Hikaru, a Kuro. To jego czekała walka, to on był zestresowany, to on bał się o życie. Nie dziwiłam mu się i wiedziałam o tym, dlatego w niego wierzyłam. Gdybym zachowała się inaczej, on straciłby wiarę, a przynajmniej tak mi się wydaje. Muszę zapewniać go, że będę na niego czekać. Bo będę. Raz na jakiś czas rodzi się wojownik, który przewyższa pozostałych siłą. Taki właśnie był Kuro i chyba tylko on nie zdawał sobie z tego sprawy. Kiedy Kuro przemówił tylko się uśmiechnęłam. Złapałam go za rękę.

- Tylko kiedy jestem z Tobą jestem coś warta, a nasza siła jest dużo większa niż w pojedynkę. Miłość jest najsilniejszą bronią – obróciłam się na pięcie z zadowoleniem. Ciągle czułam na sobie ten ciężar, tego co się nie dawno ze mną stało, a w tym momencie czułam się taka beztroska. Jakby nic innego mnie nie obchodziło.  Tak jakbyśmy mieli rozpalić jakiegoś ziemskiego grilla, usiąść na trawie i rozkoszować się ucztą mięsną. Spojrzałam na mój ogródek, który był niemalże w nienaruszonym stanie i zerwałam parę ziół, które odpowiednio doprawiłam i wycisnęłam z nich soki. Gdyby nie parę przypraw sok byłby okropny, Kuro już się przekonał o tym na własnej skórze. To on był testerem wszystkich moich ziół i doskonale znał ich gorzki i obrzydliwy smak bez odpowiedniej nutki przypraw. Wyszłam na zewnątrz chowając się przed wszystkimi ludźmi w wiosce. Nie chciałam znosić ich spojrzenia. Nie byłam na to gotowa, zwłaszcza, że szykowałam się na walkę. Byłam gotowa dokładnie tak jak Kuro oddać za to życie. Usiedliśmy wszyscy, a mi samej było po prostu wstyd powiedzieć cokolwiek. Cieszyłam się, że tyle ludzi chce nam pomóc. Kiedy Kuro odpowiedział mi o młodym amancie, a ja się roześmiałam mimo woli.

- Chyba musisz go zasmucić, ale mam już swojego amanta – szepnęłam patrząc na Kuro. - Chyba trzeba będzie niedługo zacząć?

Zagadałam, bo w sumie sama nie wiedziałam, co powinnam powiedzieć.
Burzum
Burzum
Goat
Liczba postów : 515
Data rejestracji : 05/06/2013

Skąd : Warszawa

Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Maj 13, 2015 3:18 pm
Miała w sobie tyle dobra co Kaede. Była dość silna by poradzić sobie w najgorszych chwilach.  Okazywała mi troskę i zrozumienie jako jedyna w całej galaktyce. Nie potrafiłem przy niej kłamać. Miała krukoczarne włosy, przeszywające zielone oczy, a w obrębie kilometra czuć od niej świeże ziemskie maliny. Kilkadziesiąt lat temu mogłem ją tak opisywać jeszcze ze dwa dni. I wszystko to wysłać w formie listu. I tak też się działo. Zaczynałem sobie powoli... przypominać swoją przeszłość.
Lecz nie zdążyłem zobaczyć nic, gdyż Hikaru bardzo szybko sprowadził mnie do teraźniejszości. Otworzyłem oczy w jedną tysięczną sekundy i jedyne co zobaczyłem to ogromne ilości dymu i resztki kuli energetycznej którą siwowłosy we mnie posłał. Wybuch nie był groźny, nie pozbawiliby mnie tak łatwo życia. Ale ważniejsze pytanie... co ja robiłem wcześniej? Ostatnie co pamiętam to moja próba transformacji w netherze. Jakim cudem nagle wylądowałem w wielkim stalagmicie lodu na cholernej czerwonej pustyni?! W głowie mam pustkę, ostatnim razem gdy tak miałem zginęło wiele osób. Wokół mnie żadnej krwi nie ma, zaś na mnie...

   Spojrzałem na swoją dłoń. Z dwojga złego ciesze sie ze zmieniłem barwę na taką, a nie na różową. I nie przykleili do mnie brokatu. Wtedy nie miałbym wątpliwości czy była impreza. Z pewnością to nie transformacja, wzrost mocy jest zbyt niski i jest skutkiem mojego treningu. Leżałem tak na tym szkło- podobnym żwirze niczym pijak który nie wie jak się tu znalazł. Nie miałem się o co martwić, żadnego mieszkańca wioski nie ma w pobliżu. Tak sobie myślałem, myślałem, aż w końcu sobie przypomniałem.

      W jednej z ksiąg w bibliotece w podziemiach Wioski Drakonian, dowiedziałem się wszystkiego o naszych przemianach. I sięgając tam teraz pamięcią zrozumiałem iż znajduje się w fazie przejściowej. Mój organizm przygotowuje się do transformacji, jednak sam jej nie przejdzie. Potrzebny jest silnie emocjonalny lub fizyczny bodziec który ją wymusi. Cóż, biorąc pod uwagę jak pełne emocji jest moje życie nie pobędę w tym stanie zbyt długo. Musze się podnieść na nogi dosłownie i w przenośni.
Po uprzątnięciu tego śmietnika i uwaleniu tajemniczego symbolu pod piache, ruszyłem w prędkość niewidoczną dla świadków. Czułem że towarzystwo już się za mną stęskniło. tak więc po drodze telekinezą wziąłem pare kamieni, desek, cegieł z których już nikt użytku mieć nie będzie. I użyłem magii.
  Akurat gdy Chepri zaczynał czuć się lepiej, a jego Ki stawała się spokojniejsza, bezszelestnie zeskoczyłem z dachu największego domku by pojawić się tuż za jego plecami. Sytuacja jest już mniej prywatna, toteż mogę zacząć swoje.
-Nie potrzebujemy tu pesymistów. Trzymaj.
Powiedziałem beztrosko zanim podałem mu do ręki telekinezą... loda śmietankowego w wafelku. No co,? Jakoś trzeba poprawić morale grupy. Zrobiłem pare kroków po jakże ładnie urządzonym ogrodzie tych małpek. W rękach trzymałem całą górę przysmaków które wytworzyłem swym zaklęciem Chocolate beam. Może i zmieniłem znacząco wygląd ale po zachowaniu można było poznać iż byłem tym samym demonem który porwał April.

-Poczęstuje się ktoś, czy mam to wyrzucić i dostać w pysk za jakiekolwiek próby poprawienia morali w naszej smętnej grupie?
 Powiedziałem to wesołym, działającym na psychikę tonem. Lody, cukierki, lizaki, kremówki, czekolady w każdej możliwej odmianie. Słodycze są dobre o każdej porze. I mówię to jako ktoś kto jeść nie musi. Ani też nie lubi ich tak bardzo. Może chce się zrekompensować i być dla nich miły, może ktoś zaraził mnie swoją życzliwością. Chciałem najzwyczajniej w świecie poprawić komuś humor. Miałem dość tego jak smętni wszyscy byli, pozbawieni energii i wątpiący w siebie.
OOC:
post prawdopodobnie do poprawy
Kuro
Kuro
Drobik
Drobik
Liczba postów : 1091
Data rejestracji : 29/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://www.db4evwer.com

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Nie Maj 17, 2015 8:21 pm
April przypomniała mu o czymś ważnym, o czymś, co prawie 3 lata sprowokowało ich pierwszą poważną rozmowę. Siła Saiyan tkwi w jedności i tu była szansa na obalenie Zella pod warunkiem, że wszystko zadziała, a było zbyt dużo niewiadomych. Słowa Chepriego przyjął z milczeniem pakując do ust solidny kawał pizzy. Jakoś nikt tutaj nie poszukiwał alternatywnych rozwiązań problemu poza walką i nikt nie myślał o konsekwencjach zabicia Zella. To miłe, że chcieli pomóc ale obaj nowi przybysze wrócą wraz z Hikaru sobie na Ziemię, Hazard pewnie gdzieś zniknie, a on i April pozostaną w tym gównie po uszy. Mieli tak mało informacji. Kuro zamyślił się i zagapił na trawę. April podjęła nierówną walkę z tutejszym klimatem o ten skrawek zieleni nie zrażając się porażkami. Założyli tutaj sklepik zielarki, gdzie technologia medyczna jest wysoko rozwinięta i nawet nieźle im to idzie. Zaryzykowali, ciężko pracowali udało się, ale to nie to samo co walka z władcą.

Przytulił April do siebie i pocałował, dobrze że na talerz wrzucił też frytki, dziewczyna lubiła mu je podkradać i przynajmniej  zjadła coś więcej. Ta chwila sam na sam poprawiła mu nastrój. Od przybyłego Dragota wziął batonik na później. Wstyd ale w tym wszystkim zupełnie zapomniał o demonie. Nawet ucieszył się, że przybysz dysponuje taką samą techniką, jak Red.

- Uważaj, bo tutejsze dzieci wezmą Cię za cukierkowe bóstwo. Red mieszkał tutaj dwa lata i czarował słodycze z kamieni i piasku. Stał się tutejszym ulubieńcem
.

Podkreślił słowa piach i kamienie, żeby demonowi nie przyszło do głowy zamieniać mieszkańców w łakocie. Wolał podchodzić do niego z ostrożnością. Potem poprosi go o wyczarowanie pudełka lub dwóch lizaków dla dzieci w nagrodę za dzielność przy opatrywani rozbitych kolan. Niezależnie od rasy dzieci są tylko dziećmi, chociaż Saiyańskie maluchy w wieku 4 lat dysponowały siłą dorosłych mężczyzn niejednej innej rasy. Trzeba było jednak powrócić do głównego wątku rozważań.

- Hikaru wrócił ale szkoda, że nie powiedział nam nic więcej. Wiemy tylko tyle, że to za dwa dni, więc chyba nie ma się co wcześniej wyrywać – wtedy tutaj na Vegecie będzie pełnia księżyca. Wpływ księżyca już jutro będzie bardzo duży i wszyscy właściciele ogonów zaczną sobie skakać do oczu. Jak będę złośliwy i przykry to mi wybaczcie. W tej wiosce akurat jest mało czysto krwistych Saiyan ale jeden taki wystarczy aby zrobić tutaj demolkę.


Potwierdzeniem był jego samoistnie lekko falujący ogon.  Saiyan pokrótce opisał przemianę i zwyczaje panujące tego dnia, czyli niemal wszyscy chodzą z zasłoniętymi oczami lub śpią na prochach. Ktoś dobrze wybrał dzień na wybuch buntu. Ewentualnie w Akademii odbywają się treningi po przemianie. Najłatwiej byłoby odciąć kitę ale wtedy spowalnia się rozwój mocy. To już druga po większym przyciąganiu na Vegecie tajemnica tak wielkiej siły Saiyan, którą Dragot i Chepri mogli poznać.

- W każdym razie mamy problem, bo ja się nie kontroluje jeszcze po przemianie i wtedy będę chciał zabijać wszystko dookoła. Trzeba by mi porządnie zasłonić oczy ale potrzebowałbym wtedy obok siebie kogoś, kto nie pozwoli mi rozbić się o ścianę, jakkolwiek zabawnie to brzmi. I tak zbliża się wieczór, trzeba iść spać nic nie wymyśli poza tym, co zrobić z tym żołnierzem w piwnicy. Może po dobrze przespanej nocy przyjdą lepsze pomysły do głowy. Najpierw pochowam ciała tych nieszczęśników, a tak właściwie to przenieśliście ich gdzieś?

OOC: Trening start.
NPC.
NPC.
Liczba postów : 2525
Data rejestracji : 29/05/2012

http://poke-life.net/pokemon.php?p=58946863&nakarm

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Cze 03, 2015 9:46 pm
Wizja w głowie Hika.:
Hikaru
Hikaru
Liczba postów : 899
Data rejestracji : 28/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Cze 03, 2015 10:16 pm
Prawie już zagłębił się w swoją lekturę, ale wyczuł coś w swoim umyśle. To było coś innego niż zazwyczaj. To nie Ki, która gdzieś rozbłyska. To był umysł kogoś bardzo potężnego. Tylko jedna rasa potrafiła bez problemu dostać się przez każdą zaporę telepatyczną. Hikaru zamknął oczy i akurat z ciemności wyłoniła się kaioshinka, którą poznał już wiele lat temu. Mistic także stworzył w swoim umyśle coś w rodzaju hologramu by stanąć naprzeciw kobiety z przydługawym irokezem na głowie. Jak zwykle zapięta pod samą szyję w przepisowym kaioshińskim mundurze.

- Witaj, kooope lat. Też Cię miło widzieć. Zdaje się, że wiesz co nie co... młoda niebianka, Kaede postanowiła nawrócić małpy na drogę miłości. Wybrała sobie między innymi mojego wnuka na jej głównego przydupasa. Jak mówiłem, młoda jest i gówno wie o tych sprawach. Gdyby nie chodziło o mojego ucznia to pewnie bym się tym nie przejął zbytnio. Po ostatnim chciałem politykę omijać z dala. Pamiętasz to ? Jakieś 113 lat temu w Twoich okolicach wszechświata. Gdybym pozwolił tej laseczce zrobić z tej planety, eden miłości i współczucia polała by się małpia krew w takiej ilości, że nie zmieściłaby się w tej części galaktyki. Oczywiście przesadzał, ale nie aż tak bardzo. Znał od wieków sayan i wiedział do czego są zdolni. Poza tym Kuro był pod jego ochroną.

- Nie pozwolę by stało się mu cokolwiek złego. Jeśli coś pójdzie nie tak, a na pewno pójdzie-przecież plany są tak dziurawe- muszę je skorygować natychmiast jeśli zajdzie potrzeba. Nikt za mnie tego nie zrobi. Masz pewnie tego świadomość. Kaede nie rozumie tego choć próbowałem ją oświecić. Źle się do tego zabrała, a ja próbuję grać kartami jakie dostałem. Za dwa dni ruszymy, w czasie tutejszej pełni księżyca. Jeśli przyniesiesz kamerę, możemy nakręcić Powrót King Konga i jego rodziny.

Znów przerwał swoją mentalną wypowiedź by lekko uśmiechnąć się. Oczywiście od lat próbuje rozśmieszać tych drętwych "ludzi". Skorzystał z tego, że Kaisohinka pojawiła się w jego umyśle i przekształcił jej obraz w coś dużo przyjemniejszego dla oka. Mianowicie nagle jej mundur zniknął ujawniając prawdziwie kobiece kształty prawie jak u ziemianki tylko jeszcze bardziej sexowne. Została tylko czarna, koronkowa, lekko prześwitująca-tu i ówdzie- bielizna. Kiwnął z zadowoleniem głową i zaplótł ręce na torsie.
NPC.
NPC.
Liczba postów : 2525
Data rejestracji : 29/05/2012

http://poke-life.net/pokemon.php?p=58946863&nakarm

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Cze 08, 2015 9:02 pm
Dalej Wizja:
Hikaru
Hikaru
Liczba postów : 899
Data rejestracji : 28/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Wto Cze 09, 2015 9:03 pm
Wygląd Kaioshinki stanowczo pobudzał, szkoda, że realnie nie zakładała luźniejszych ubrań. Poczuł jak z nosa pociekła mu krew kiedy Kira założyła ręce na piersiach i ciężko było skupić się na tym co mówiła. Jednak Hikaru był doświadczonym wojownikiem i widział już wiele. Po prostu przetarł wierzchem dłoni czerwoną stróżkę i zwów podjął wątek.

- Alergia na głupotę i "miłowanie bliźnich". Za dużo tego ostatnio zobaczyłem. Po to właśnie zainteresowałem się sprawą by pilnować wnuka. Z moją delikatną pomocą na pewno Kuro sobie poradzi. Poza tym demon będzie nam towarzyszył. Wystarczy, że utrzyma swój wymiar podczas walki. Wiem, że to trudne, ale wykonalne. Jemu też pomogę. Kuro wyzwie króla na Agni Kai. Małpy zwykle szanują to jedyne prawo. A kto zasiądzie na tronie ? Zwykle zasiada ten, który wygra. Mój wnuk od dziecka był trenowany na przywódcę wioski. Bycie królem to jedynie trochę wyższa półka. Poza tym ma jeszcze ojca. I kto wie ? Może Czerwony pomoże. Nie zatrzymam tego bo nawet trener nie ma dostępu do wszystkich komórek. Wiesz... rzucisz kamyk na wielkiej górze, a pod nią na małą wioskę spada lawina ton skał wielkości domu. Nie zatrzymasz tego... to znaczy zwykły człowiek by nie dał rady. Wiesz o co chodzi. Zrezygnował z nakładania na nie realne ciało Kaioshinki własnej wizji stroju, tak więc powrócił dobrze skrojony, choć niezbyt modny mundur ich rasy.

Chłopak żył między nimi tak długo, ale dalej nie potrafił zrozumieć jak oni w tym walczą. Specjalnie dla niego zrobili inny krój, dużo praktyczniejszy, którego używa w każdej walce, przynajmniej poważnej. Do rzeczy. Hikaru nie był pewien czy poradzi sobie ze wszystkim, ale nie miał zbytnio wyboru. Znalazł się w kuli śnieżnej, która pochłaniała coraz to więcej śniegu staczając się ze szczytu wzgórza. Nie był w stanie dowiedzieć się kto jest przywódcą głównym rebelii, ani czy w ogóle ktoś taki był. Tym bardziej nie mógł dotrzeć do innych komórek. Zostały dwa dni by cokolwiek się przygotować, a potem niech się dzieje co chce.
Burzum
Burzum
Goat
Liczba postów : 515
Data rejestracji : 05/06/2013

Skąd : Warszawa

Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Nie Cze 14, 2015 11:49 pm
Dobry humor nigdy nie zostawał mi na długo. Myślałem stojąc na uboczu opierając się plecami o płot i obserwując resztę z neutralnym wyrazem twarzy. Życzliwość, chęć wywołania uśmiechu na twarzy kogoś smutnego. Miałem w swoim sercu sporo takich rzeczy. Ale na jedno ziarenko dobra przypadają wiadra nienawiści, przemocy, cierpienia i okrucieństwa. Temu zawdzięczam swój żywot. Gdybym podobnie jak inne demony poddał się im, potrwałby on jednak znacznie krócej. Dlatego też muszę trzymać to całe dziwadło którym jestem na grubej smyczy. Do tej pory tylko jedna osoba to doceniła. Tylko jedna osoba rozumiała kim naprawdę jestem. Ona wybudziła we mnie wszystko co jest we mnie teraz dobre. Jej pocałunki przypominały mi o tym że w nawet najczarniejszych scenariuszach można odnaleźć szczęście.
      Obserwowałem od długiego czasu Kuro i April. Jak na siebie patrzyli, jak się zachowywali. Wraz z wdychanym powietrzem wdychałem też obecną przy nich chemię. Im dłużej ich obserwowałem, tym bardziej doskwierało mi wewnetrzne uczucie samotności. Bądźmy szczerzy, po takim sukinsynie jak ja nikt by nie płakał. Nawet bogini nie pomogłaby mi w potrzebie. Grałem samotnego wilka już bardzo długo. W końcu będę zwisał z urwiska i wtedy o własnych siłach się nie podniosę. Życie jest dużo prostsze gdy ma się kogoś zaufanego. A my demony żyjemy ku**wsko długo. Można tak pociągnąć sto lat. Dwieście lat. Ale co dalej?

Większość demonów spędza swoje krótkie  życie na czynieniu zła, po czym umiera z rąk jakiegoś herosa. Tacy gówniarze nie potrafią myśleć i nigdy nie poczują tego, co czuję teraz.  Gdybym ją odnalazł. Wyrzekłbym się całego zła. Nigdy więcej nie skrzywdziłbym nikogo. Odnalazłbym w sobie więcej tego, co pokazałem przed chwilą rozdając ludziom słodycze i beztrosko mówiac im by przestali się smucić. Teraz pozostało mi jedynie gonienie potęgi, smak krwi i sadyzm. Oraz słuchanie, co do powiedzenia ma syn tego co mnie wrzucił do worka jak niewolnicę.
      Za dwa dni będzie pełnia księżyca, która wywołuje w saiyanach przemianę. Już jutro wszyscy pełnokrwiści  będą skakać sobie do oczu. Przydatne ciekawostki, ale bardziej przykuło moją uwagę pytanie Kuro czy przenieśliśmy gdzieś ciała. Cóż, przeniosłem śmieci do pustki atomowej ki blastem. Bo tak nazywam te robaki którzy nie byli w stanie nic mi zrobić. Jednak nie powiedziałem tego na głos. To wywołałoby niepotrzebną aferę.  Po chwili uznałem jednak ze moja wypowiedź będzie konieczna. Dlatego też powiedziałem od niechcenia:
-Na twoim miejscu nie przejmowałbym sie trupami, a taktyką jak nie stać się jednym z nich. Jeśli będziesz we mnie widział wroga, szansa jest mniejsza. Niedługo będziemy ryzykować swoje życia. Będzie wówczas  między nami zgoda?  

   Powiedziałem podchodząc do Kuro i wystawiając ku niemu dłoń. Miałem nadzieję iż ten również mi ją poda. Potrafiłem odstawić swą dumę na bok, ale czy saiyanin potrafi zrobić to samo? ciekawe...
Niezależnie od wyniku później odszedłem, dalej myśląc o tym czy to co widziałem w wizji było prawdziwe. Ale cel mojej przechadzki po wiosce był inny. Wypożyczyłem od jakiegoś frajera z szafy płaszcz z prawdziwej kozackiej skóry i przyodziałem  go będąc kilkadziesiąt metrów dalej. Był brązowy i pochodził z jakiegoś vegetańskiego monstra. Pewnie warty pare groszy, ale uratowałem ich dupy więc mi się należy jakiś drobiazg. Usiadłem więc na dachu jednego z ceglanych budynków i o ile nikt mnie nie zaczepił, zacząłem medytować z nadzieją porzucenia złych myśli i odpocząć po ciężkim dniu pełnym wysiłku fizycznego. Mam nadzieję że tym razem nie zostanę nawiedzony.
Kuro
Kuro
Drobik
Drobik
Liczba postów : 1091
Data rejestracji : 29/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://www.db4evwer.com

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Nie Cze 21, 2015 11:38 pm
Rozmowa nie kleiła się specjalnie dobrze, niby tyle trzeba zrobić planów i omówic wiele kwestii, a nie wiadomo od czego najlepiej zacząć. Niemniej nagłe pojawienie się demona nieznacznie zburzyło sielankę. Dragot wprowadzał pewien element niepokoju w otoczeniu. Pierwsze wypowiedziane przez niego zdanie nie spodobało się Kuro i chyba kwaśna mina Saiyana wyraźnie to zdradzała. Demon nie znał tutejszego życia, nie rozumiał, że tutaj nie ma innego wyboru niż Akademia i każdy mógł znaleźć się na miejscu tych nieszczęśników. Należał im szacunek, przynajmniej ich niepotrzebnej śmierci. Kto wie, czy nie było wśród nich kogoś znajomego dla April lub Kuro, którzy też byli kadetami i też mogli dostać taki rozkaz.
Niemniej teraz nie było przy nim ojca i chłopak powinien zachować się, jak na przywódce wioski przystało. Zakopać topór wojenny i podjąć najlepszą możliwą w tych warunkach decyzję, a teraz przyda się im każda para rąk. No i jak to mawiał Kurokara: „dumą rodziny nie wyżywisz”. Wytarł ręce od tłustego sosu, wstał i spokojnie podał demonowi dłoń.

- Jesteś tutaj gościem i możesz liczyć na stosowne traktowanie. Nie chciałbym aby to uległo zmianie wolałbym widzieć w Tobie sprzymierzeńca. Proszę tylko abyś uważał i postarał się szanować naszą kulturę, to nie jest Ziemia. Dziękuję za wsparcie, które oferujesz.

Brzmiało to nieco formalnie i z nutą groźby ale jak najbardziej szczerze. Chłopak w tym jednym momencie musiał odrzucić swoje przekonania odnoszące się do demonów. Dragot gdzieś odleciał, a oni podjęli dyskusję. Padła propozycja aby wyprowadzić gdzieś i ukryć mieszkańców, na przykład w pobliskich górach, gdzie jest wiele jaskiń i wydrążonych korytarzy. Jednak taka migracja Ki mogłaby być wykryta. Później rozwinęła się rozmowa o wykombinowaniu czegoś, co mogłoby spowolnić żołnierzy i pozwolić oszczędzić Ki atakującym. Głupio by było, aby po przebiciu się i dotarciu do króla zapas Ki był zerowy z uwagi na wcześniejsze walki. Tu trzeba by było przygotować jakąś miksturę. Nie było czasu na formowanie specyfiku w kulki, w końcu mieli tylko dwa dni. April wpadła na pomysł, żeby wystrzeliwać substancje z pistoletów na wodę. Szału nie ma ale pistolety potem po prostu wyrzucą. Pozostała tylko kwestia tego, jaką truciznę mają stworzyć. Kuro wpadł na inny pomysł, który w dzieciństwie chcieli zrobić z bratem. Plan był prosty – dodać w stołówce do potraw środki przeczyszczające. Tutaj pewnie musiałaby pomóc ktoś z teleportacja, raczej szanse na dotarcie na zaplecze kuchenne były mierne. Z kolei fala niestrawności nikogo nie zabije ale skutecznie unieruchomi Akdemię i wsparcie dla króla. Istniało ryzyko, że rykoszetem oberwie też wsparcie w buncie ale prawdopodobnie wszyscy Ci wojownicy będą w takich nerwach, że nie tkną jedzenia.

Skończyli debatowanie. Kuro przyszykował świeżą pościel dla Kaede w pokoju gościnnym, Hikaru w pokoju Kurokary, Dragot będzie spał na kanapie w salonie. Przy okazji demon będzie miał do dyspozycji holowizję z kosmicznymi kanałami. Kuro nie był pewien, czy czasami koleś nie śpi wisząc na lampie, doszedł do wniosku, że po demonie można się tego spodziewać. Z Hazardem był problem, skończyły się pokoje. Położyli w ich pokoju dodatkowy materac i pościel, tam było najwięcej miejsca. W międzyczasie Kuro poleciał do Dragota. Przystanął na daszku i milczeli oboje przez dłuższą chwilę. Saiyan nie wiedział, jak ma zacząć i czy przeszkadzać demonowi w końcu się odezwał.

- Czekamy na Ciebie w domu, od jura każda para rąk się przyda do pracy.

Zostawił demona zw swoimi myślami ale dał mu kolejny znak, że jest mile widziany. Temperatura spadła do przyjemnych plus 30 stopni, zależy dla jakiej rasy przyjemnych. Chłopak włączył wentylatory w całym domku, aby goście czuli się komfortowo. Zebrali wszystkie książki o ziołach i z April usiedli w ich pokoju na podłodze. Nauka o ziołach to przede wszystkim nauka o truciznach. Musieli coś uwarzyć, ale co? Coś usypiającego, paraliżującego, żrącego, coś co działałoby w kontakcie ze skórą lub twarzą. Nie chcieli też zabijać żołnierzy.

OOC: Chętnych zapraszam do grzebania w książkach.
avatar
April
Liczba postów : 449
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Cze 22, 2015 10:29 pm
Siedziałam i chciałam słuchać tego, co każdy z nich mówił, ale w głowie miałam pustkę. Czekaliśmy, wszyscy siedzieliśmy i czekaliśmy. Na zgubę, na rozpoczęcie czegoś? To wszystko było bez sensu i coraz bardziej to czułam, jednak nie mówiłam tego na głos. Kaede była moją Boginią i nie tego ode mnie oczekiwała. Tyle już przeszliśmy, a to ostatnia prosta. Spojrzałam na Kuro. Uśmiechamy się, ale jesteśmy blisko płaczu, nawet po tych wszystkich latach. Po prostu otrzymaliśmy to uczucie, które poznajemy po raz pierwszy. Jesteśmy ze sobą tyle czasu, a niektóre rzeczy potrafiły poznawać po raz pierwszy. Czułam się dziwnie, jakbym nie przejmowała się tym wszystkim. Podniosłam się i lekko tanecznym ruchem ruszyłam przed siebie. W uszach miałam muzykę, przy której tańczyłam po raz pierwszy z Kuro. To było zabawne, bo on nigdy tego nie robił i gdy włączyłam muzykę stanął jak żołnierz na rozstrzelanie. Wtedy też poznaliśmy się bliżej po raz pierwszy, ale nie mogłam przypomnieć sobie tego uczucia. Nie pamiętałam też tego demona, który był w domu. Wiedziałam, że kiedyś go spotkałam, ale kim on jest? Miałam jakąś pustkę w głowie, oparłam się o framugę. Co się z tobą dzieje April? Nie mogłam sobie przypomnieć Daichi’ego. Jego energii, jego twarzy, oczu, a przecież one były takie wyraziste! Zaczęłam panikować. Czy to może być skutek tego, co mi wstrzyknęli? Póki co wolałam nikomu nic nie mówić o tym, co się ze mną działo. Tak będzie bezpieczniej dla Vegety, dla całej misji. Jak Kuro zacznie się mną przejmować, to nie da rady walczyć z królem, a będzie walczył o swoje życie. Jakby nigdy nic wróciłam do naszego pokoju. On w tym czasie usadzał wszystkich gości. A ja usiadłam na podłodze przeglądając księgi z ziołami szukając czegokolwiek. Ludzie i inne rasy nie doceniali tego, co potrafią te specyfiki. Można z nich stworzyć różnego rodzaju lekarstwa, antidotum oraz broń. Patrzyłam na te wszystkie nazwy i nawet nie wiedziałam czego dotyczą. Może byłam już tak zmęczona? Tyle wrażeń w jednym dniu, to na pewno o to chodziło.

- Nie wiem, czy coś sensownego wymyślimy, mało czasu zostało, a takie coś trzeba dobrze zmieszać, przetestować – powiedziałam patrząc na mężczyznę. Nie licząc tego, że faktycznie nie potrafiłam nic ze sobą zmieszać, nie mogłam przypomnieć sobie co to za zioła, to faktycznie miałam rację. Poza tym, to była dobra wymówka dla mnie. Byłam prawie pewna, że Kuro będzie chciał żebym coś stworzyła, a nie mogłam sobie przypomnieć co do czego służy. Westchnęłam głośno patrząc na Kuro, oparłam głowę o jego ramię. Wolałam już nic nie mówić, złapałam go za rękę i wolałam po prostu pomilczeć. Tak było lepiej i wygodniej.
Khepri
Khepri
Liczba postów : 637
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://rexvil.deviantart.com/

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Cze 24, 2015 8:11 pm
Długo siedziałem w miejscu, nie drgnąwszy ani na centymetr. Nawet gdy cień minął i byłem wystawiony na słabsze już, ale nadal prażące słońce. W pozycji lotosu, powoli napełniałem i opróżniałem płuca, ale poza suchym powietrzem, trafiało do nich coś jeszcze... Razem z gazami wokół mnie pochłaniałem ich energię wewnętrzną, w efekcie wydychając je sporo chłodniejsze niż było. Cały ten czas absorbowałem ciepło z powietrza, czy raczej, uczyłem się jak to robić. Warunki nie sprzyjały nauce tej techniki, ilość energii była zbyt wielka by efektywnie ochłodzić nawet najbliższą okolicę, przynajmniej wtedy nie byłem w stanie czegoś takiego zrobić. A też nie sztuką jest wyciągnąć ciepło na pustyni, sztuką by było schłodzić lodowiec do jakichś minus pięćdziesięciu, minus stu stopni. Nawet w lodzie jest jakaś energia. W tych, które otrzymałem od Dragota również, choć zjadłem je zbyt szybko, by nawet pomyśleć o popróbowaniu na nich. Żałowałem, że nie mogłem jej przetworzyć w Ki, jedynie zmagazynować i ewentualnie wyzwolić. Niewątpliwie, technika ta miała cały szereg zastosowań, ale raczej nie w walce. Absorpcja wymagała dużo skupienia, nawet więcej, niż kumulowanie dużych ilości Ki w skomplikowanej formie. Mógłbym coś takiego teoretycznie użyć, ale co bym z tego miał? Zdołałbym skumulować może tyle energii by posłać w przeciwnika falę powietrza podgrzanego o trzydzieści, może czterdzieści kelwinów. Na tym poziomie taki trik jest może tak silny jak podmuch pary po otwarciu zmywarki, taa...
Może kiedyś dojdę do odpowiedniej wprawy, ale czułem w kościach, że miną lata nim tak się stanie. Tak czy inaczej, musiałem przynajmniej do takiego stopnia, do jakiego byłem w stanie, opanować tę zdolność. Wiedziałem, że byłem w stanie, choć nie miałem pojęcia, jakim cudem, ale mogłem to zrobić. Więc czemu nie? W miarę jak mijał czas i cień, coraz efektywniej mogłem "inhalować" się ciepłem. A była to w pewnym sensie gra ryzyka, małego, ale zawsze. Oparzenia słoneczne i przegrzanie nie groziły mi aż tak, nawet chociażby z powodu mojej naturalnej odporności na wysoką temperaturę. Ale udar słoneczny, oj, tu sprawy stawały się poważniejsze. Skuteczne schładzanie się tą techniką mogło w przyszłości, nawet tej bardzo bliskiej być nieocenione, jak już mówiłem, liczba zastosowań jest oszałamiająco wielka. Koniec końców stało się to tak nużące dla umysłu i ciała, że chociaż już poczyniłem spore postępy, to postanowiłem odłożyć dalszą naukę na później. Rozprostowałem kości i nieco rozgrzałem zastałe mięśnie. Wróciłem do domu Kuro. Zastanawiałem się co teraz robi, więc poszedłem do jego pokoju. Zapukałem, i zaczekałem na pozwolenie na wejście. Nieco się zawahałem ujrzawszy przytuloną do jego ramienia April, nie chciałem im przeszkadzać, ale wyglądało na to, że nie będę. Moją uwagę przykuły książki na podłodze, jak zauważyłem, były o ziołach. Odezwało się we mnie pewne bardzo stare skojarzenie, wpajane boleśnie odkąd tylko umiałem czytać i pisać. Nie chciałem mu się poddawać i wyciągać pochopnych wniosków, miałem jednak kilka możliwości na uwadze. Zapytałem Kuro co planują, odpowiedź wywołała na mojej twarzy uśmieszek, którego nie umiałem wyjaśnić ani powstrzymać. Z czego ja się cieszyłem? Że mogłem wykorzystać zdolności, które nabyłem jako dzieciak? Ta wizja wzbudziła we mnie lekkie uczucie odrazy do samego siebie... Niemniej, wydawało się, że w istocie posiadana przeze mnie wiedza mogła się przydać...
-A więc plan jest taki by zatruć Saiyan, hm? Myślę... Myślę, że mogę wam pomóc - powiedziałem, zaczynając ostrożnie. -Nie jestem jakimś specjalistą, ale trochę o tym wiem...
Wziąłem pierwszą książkę z brzegu i przekartkowałem szybko, zawczasu unosząc telekinezą kolejne dwie, by mieć je w zasięgu ręki. Nie zdziwiło mnie, że wszystkie opisane rośliny pochodziły z Ziemi. Na Vegecie by i ani makyańskie skałorośle nie wyrosły, choć na ziemskich pustyniach rosną rośliny, których niektóre części, głównie korzenie, są bardzo trujące... Ale czy na czerwonym globie takie istniały? Przede wszystkim trzeba było korzystać z tego co mieliśmy, tu też pojawiał się pierwszy problem.
-Przede wszystkim, muszę wiedzieć, które z tych roślin mamy lub możemy dostać w miarę szybko i w jakich ilościach, bo to już określa nam krąg możliwości stworzenia trucizny. Po drugie muszę wiedzieć jakie działanie jest pożądane, jak zgaduje trucizna ma tylko obezwładnić, co nie? Więc jakiś środek zwiotczający mięśnie lub paraliżujący, raczej nie substancje psychoaktywne i alergenne. Po trzecie, jak ma być trucizna podana? Pewnie nic co wymaga wstrzyknięcia, czegoś co wymaga przyswojenia przez układ pokarmowy też, przez kontakt ze skórą, dobrze myślę? Przy czym uprzedzam, że wiem jak one działają na ludzi i zwierzęta, Saiyanie mają inną anatomię i choć podobną do ludzkiej, to jednak inną.
Powiedziawszy to wróciłem do lektury, po przeczytaniu kilku stron całkiem zapomniałem, że są zapisane vegetańskimi runami. Wyglądało na to, że szybko opanowałem zdolność czytania ich, trudno powiedzieć jak z pisaniem, bo to drugie zwykle przychodziło trudniej.
Wodziłem wzrokiem po nazwach i ilustracjach roślin, z ich opisów wyciągałem praktycznie tylko ewentualne działanie trujące. Spotkałem się z wieloma dobrze znanymi mi gatunkami, sporą część pomijałem, niektóre musiałem sobie przypomnieć. W myślach już odnotowywałem te, które działały przy kontakcie ze skórą i raczej nie zabijały zbyt łatwo. Spotkałem się też z kilkoma, których nie znałem, a których działanie było cokolwiek ciekawe...
-Johimba... -mruknąłem bardzo cicho pod nosem.
Nie mogłem się jednak nie martwić, że nawet jeśli wymyślę odpowiednią truciznę, to nigdzie nie będzie można dostać odpowiednich składników. W ostateczności można stworzyć syntetyk o takim samym działaniu, z tego co mi było wiadome, to Hikaru miał do tego odpowiedni sprzęt, niemniej... Jakoś ta myśl mi towarzyszyła i nie chciała odejść.

OOC:
Trening start
Red
Red
Liczba postów : 838
Data rejestracji : 21/07/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk500/500Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (500/500)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Cze 29, 2015 6:01 pm
>>>Z Orbity Vegety

...iiii... iii... i spadał ze zdetonowanego statku wprost na wioskę, którą kojarzył doskonale. Mieszkał tutaj dwa lata z April i Kuro, prowadzili wspólnie szklarnię, dorabiali się pieniędzy (których nigdy nie wydawał, ponieważ nie były mu potrzebne) i trenowali. Pamiętał też gromadkę dzieci bawiącą się na placach przed parcelami, która gdy tylko dostrzegała młodzieńca, otaczały go ciasnym kręgiem i wołała o cukierki wielce rozradowana. Z tej perspektywy, czyli latającego kota, jeszcze nie widział.
I miał naprawdę oko, że akurat wycelował w dach. Ściślej w dach należący do chatki, ściślej - do chatki Kuro i April, ściślej - na wojownika na dachu chatki Kuro i April, jeszcze ściślej - na demona, którego doskonale pamiętał. Wyhamował w locie ile mógł, lecz w tym wcieleniu nie potrafił za dobrze operować swoją Ki, musiał zdać się na instynkt. Wysunął łapki przed siebie i to na nich wylądował spadając na ramiona arcydemona Dragota. Mówi się, że koty zawsze spadają na cztery łapy. I że mają dziewięć żywotów, chociaż ten kot mógł mieć już ich mniej, bo wyglądał jak siedem nieszczęść. Poraniony odłamkami szkła, wykopcony eksplozją, wykończony i zmarnowany. Z posypaną psychiką. Ale dotarł na Vegetę, tylko czy to miało w ogóle jakiś sens, jak siedział zaklęty w formie kota?
>Miau...
Miauknął cicho, prawie że pisnął. Ześlizgnął się z jego pleców i legł na dachu z szybkim oddechem. Spoglądał na demona Czerwono-malinowymi ślepiami i próbował porozumieć się z nim telepatycznie, lecz był zbyt słaby na to. Niemrawo machnął ogonkiem obandażowanym złotym płótnem.
Burzum
Burzum
Goat
Liczba postów : 515
Data rejestracji : 05/06/2013

Skąd : Warszawa

Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Cze 29, 2015 8:44 pm
W wiosce było ciszej i ciszej. Medytacja to coś czego mało kto by się po mnie spodziewał. Jestem zwykle narwany, spontaniczny i lekkoduszny, a teraz siedziałem w bezruchu i relaksowałem się nie robieniem niczego. Dwie skrajności można powiedzieć. Ale jedno jest potrzebne do drugiego. W tym wypadku miałem sporo tematów do rozmyślań. Jak duże jest ryzyko niepowodzenia rebelii. Czy pomogę komukolwiek. Czy przeżyję. Ale wszystkie rozmyślania prowadziły mnie do jednego słowa. Roodaka, zwana też przeze mnie Roksaną. Nie wspominając już o zdrobnieniach które swego czasu stosowałem. Zanim straciłem pamięć musiała być moją żoną. A jednak czuję coś dziwnego. Mam dobrą pamięć, zapamiętuję mnóstwo szczegółów. Obrazy w mej głowie są żywe, jakby przeżywane na nowo. Jedyne które takie nie są to wspomnienia z nią. To jedyne wspomnienia które jakimś cudem odzyskałem mimo utraty pamięci. I one są...nienaturalne. Prawie nic w nich nie widzę, słyszę tylko głos. Czuję jakieś dziwne, nieuzasadnione szczęście. Oraz maliny. Mnóstwo, mnóstwo malin. Te wspomnienia są inne od reszty. Powiedziałbym nawet, że są niewiarygodne. Zupełnie jakby...

  Z przemyśleń zostałem niestety wywleczony, przeszkodził mi nikt inny jak sam wice-właściciel tej wioski Kuro. Z jednej strony zdenerwowałem się gdy musiałem otworzyć oczy, z drugiej zaś to co powiedział było dość miłe i dało mi poczucie iż rzeczywiście jestem dla nich coś wart. Niewiele, ale więcej niż nic. Miałem też okazję zaobserwować jeden z ładniejszych zachodów słońca jakie widziałem, tym razem była to inna gwiazda oraz niebo. Cała okolica zatopiła się w czerwonym świetle. Było to niezwykle ładne zjawisko, kompletnie wywlekło mnie jednak z medytacji. Pewnie chcieliby abym marnował czas na spanie w jakimś miękkim miejscu. Jeśli wrócę do domu znowu będę milczał podczas gdy wielcy gejusze i stratedzy podyktują mi wszystko. Po drodze ktoś mnie uderzy w łeb, ponieważ zawsze to się tak kończy. Cisza jest lepszym towarzyszem niż ci pozbawieni właściwej postawy ludzie, i Saiyanie. Spokój, kontrola nad swoją duszą. Kontrola nad swoim umysłem. Kontrola nad swoim ciałem. Wybuch statku kosmicznego. Kontrola swoich emocji. Zaraz...

      Spojrzałem w  błękitne nocne niebo i coś było nie tak. Miałem wrażenie że moje ogromne uszy coś zarejestrowały. poruszyły się pod wpływem tego jak u goblina. Co się mogło stać.. Czyżby demon miał spaść z nieba? Nie no, to byłoby idiotyczne. Że też o czymś takim pomyślałem. Wróćmy do medytacji. To nie moja sprawa, nie moja planeta. Skupmy się na tym co ważne, czyli...
W tym momencie na moje plecy coś spadło. Coś lekkiego, lecz siła uderzenia była ogromna. Jakby spadło z orbity. Powiedzieć że byłem w szoku to byłoby.. prawie słuszne. W następnej sekundzie byłem jednak odwrócony w kierunku tego...tego....Kota? Kota ze złotym bandażem, całego z popiołach i ze szkłem w sierści, i ogólnie jakby ze schroniska??? CO SIE WŁAŚNIE STAŁO. DLACZEGO.JAK.SKĄD...DLACZEGO?!

 Kot był czarny, z czerwono różowymi oczami. Patrzył się w moje jak dziki, jakby się mnie bał. Ja przez pierwsze chwile nie wiedziałem co mam o tym myśleć. Ale gdy minęła minuta..dwie.. Spodobał mi się. Powoli wyciągnąłem do niego ręke, podniosłem go i położyłem na swoich, ugiętych już kolanach by mógł na nich się położyć. Byłem nieprzyzwyczajony do tej sytuacji. Pierwszy raz w życiu miałem w dłoni tak wrażliwe i delikatne zwierzątko i go nie zgniotłem i nie upiekłem w piekarniku. I choć ciekaw byłem jak ten smakuje, darowałem sobie niepotrzebną przemoc. Zachowując szczególną delikatność, zacząłem go delikatnie głaskać po głowie, delikatnie drapać po szyi, i za uszkiem. Moje uszy wyłapywały wówczas mruczenie. Sierść kotka była miła w dotyku, do tego stopnia że nawet demon go polubił. Aż zacząłem do niego mówić, ze świadomością iż nic nie zrozumie.
-Ale mi słodki kotek z nieba spadł. Hehe. Jak się nazywasz maluszku? Przez ten kolor oczu kojarzysz mi się z Redem. To taki mój... przyjaciel. Demon podobny do mnie. Kiedyś bardzo nie wypaliła nam wizyta w takim jednym zakładzie w takim jednym miasteczku. Oszalał na punkcie krwi.... Kiedy następnym razem go spotkam dołożę wszelkich starań by pomóc mu okiełznać tę rządze. Mówią że demony nie mają honoru, i ja również go nie posiadam. Chodzę własnymi drogami podobnie jak koty, i czasem przypłacam to bólem i nienawiścią ze strony innych. Ale mam swoje poczucie tego, jak powinno być. Ten jeden raz, nie będę hipokrytą i wezmę odpowiedzialność za wyrządzone szkody. Obiecuję koteczku.
Mówiłem do niego zmęczonym, fantazjującym głosem, wciąż go głaszcząc. Po pewnym czasie patrzenie na niebieskie niebo jednak mnie zmęczyło. Delikatnym ruchem wziąłem kotka na ręce, i skierowałem się w stronę domku Kuro. Dopilnowując by nikt mnie nie zobaczył mimo wolnego tempa.
Przekroczyłem próg domku, podczas gdy czarny kotek mruczał coraz intensywniej. Widać lubił jak się go niesie. Albo na odwrót. Byłem w znacznie lepszym humorze w związku ze nalezieniem kotka. Trzeba go pokazać reszcie. Wpadłem do pokoju gdzie Chepri, April i Kuro obdagywali jakieś zioła.
-Hej rolnicy, paczcie Jaki piękny kotek spadł na mnie z orbity. Prawda że słodki? Przypomina mi Reda. Szczególnie po oczach.
Kuro
Kuro
Drobik
Drobik
Liczba postów : 1091
Data rejestracji : 29/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://www.db4evwer.com

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Wto Cze 30, 2015 5:05 pm
Z chęcią przyjęli pomoc Chepriego. Siedzieli w trójkę i grzebali w książkach. Wprawdzie 90% z nich pochodziło z Ziemi ale kilka pozycji opisywało właściwości roślin z innych planet. Nie wszystkie można było ze sobą mieszać, żeby stworzyć coś pożytecznego. W tej materii bardzo liczył na April i w duchu oczekiwał, że zdejmie ten obowiązek z niego i zajmie się opracowaniem proporcji. Nie dało się ukryć, że była w tym najlepsza, jednak wydawała się nieobecna. Saiyan widział jak bez entuzjazmu przerzuca kartki nie skupiając się na nich albo wręcz przeciwnie gapiąc się w jeden punkt na stronie. Nic nie powiedział, przytulił halfkę do siebie i pogładził po włosach. Zapewne była wykończona, rozumiał to ale sytuacja wymagała od nich pracy na najwyższych obrotach. Saiyan będzie musiał się od rana zajac wioską, ziołami razem z Chepsem, potrenować ważną technikę i odpocząć. Chciałby też te ostatnią chwilę spędzić z April samotnie, choćby kilka minut. Zostały w zasadzie dwie doby. To stanowczo za mało czasu na to wszystko. Może przynajmniej nie będzie miał czasu aby denerwować się strachem przed spotkaniem Zella.

- April ma rację, nie ma szans ani na dostawę, ani na testy. Musimy skorzystać z tego, co mamy i zdaje mi się, że uwarzymy wszystkiego po trochu. Chepri te kilka pudeł, które przynieśliśmy z portu to nasza najnowsza dostawa. Głównie mamy zioła lecznicze. Zostaje nam tylko liczyć na szczęście, że zadziała. Hazard i Kaede przydaliby się się do pomocy ale zniknęli.

Miał jeszcze coś powiedzieć ale cała trójka zamarła. Każdy z nich poczuł, co właśnie działo się na ziemi. Atakowali ją Saiyanie, a June i Red....... Kuro ścisnęło się tylko serce..... tyle niepotrzebnej śmierci. Nie był zły, było mu tak strasznie żal tych żołnierzy. Przecisnął jeszcze bardziej April do siebie, jakby się bał że halfka znowu mu ucieknie. Nie chciał, żeby go opuszczała nie w tej chwili. Wydarzenia na błękitnym globie pominął milczeniem  Ciężko było im skopić się i wrócić do przerwanej pracy ale nie było wyjścia. Opracowali kilka ogólnych pomysłów i odłożyli niepotrzebne książki. Mieli się udać do zielarni, małego drewnianego domku nieopodal. Prześwity miedzy deskami zapewnia dobre wietrzenie ziół suchym Vegańskim powietrzem ale wystarczyła jedna zapałka, a wszystko pójdzie z dymem. Dopiero razem z April odkładali na materiały budowlane na coś solidniejszego. Kuro aż wzdrygnął się na myśl, że będzie musiał tam jutro wpuścić Dragota ale cóż był potrzebny.

Wstali i mieli się zbierać do wyjścia, aby w zielarni popracować jeszcze ze dwie godzinki i zacząć obliczać dawki, już było bardzo późno. Saiyan spojrzał na swoją ukochaną, wyglądała na wykończoną. Martwiło go to bardzo, szczególnie po ostatnich wydarzeniach.

- Może się położysz i spróbujesz odpocząć. Jutro będzie lepszy dzień.

Jeszcze nie zdążyli wyjść, a z impetem wpadł demon z czarnym kotem na rękach i twierdził, że to Red. Z Ki nie dało się nic wyczuć. Kuro zbaraniał i stał, jak wryty, nie wiedząc co zrobić. Nie, że nie wierzył demonowi ale to wydawało się wręcz absurdalne. Zresztą, przecież Red był na Ziemi, jakim cudem miałby tu dotrzeć. To April pierwsza popędziła, aby zająć się nieszczęśnikiem, tylko ona mogła czuć, ze ten kot to na prawdę ich przyjaciel demon imieniem Red.

OOC: Koniec treningu, muszę wieczorem posprawdzać te treningi.
avatar
April
Liczba postów : 449
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Wto Cze 30, 2015 10:20 pm
Siedzieliśmy we trójkę, ale wolałam nic mówić. Mój umysł w ogóle przeniósł się całkiem gdzieś indziej. Próbowałam przypomnieć sobie niektóre momenty z  mojego życia. Czy to możliwe, aby to serum pozbawiło mnie wspomnień? Cieszyłam się, gdy Kuro przyznał mi rację. Bałam się, że będę musiała coś robić, coś o czym na chwilę obecną nie miałam zielonego pojęcia. Spojrzałam na ziemianina i uśmiechnęłam się delikatnie. Widać było, że miał wiedzę, może dogadalibyśmy się kiedyś na temat ziół? Przełknęłam głośno ślinę. Widziałam, że Kuro coś zauważa, ale nie mogłam niczego dać po sobie poznać. Tak. To był długi dzień. To dlatego to wszystko się działo, po prostu byłam zmęczona. Nie traciłam pamięci, tylko działało na mnie przemęczenie. Miałam ochotę się położyć i już nie wstawać. Nigdy. Od jakiegoś czasu było mi wszystko obojętne i to mnie przerażało. Moje zachowanie nie przypominało już dawnej April. Nie zdążyłam odpowiedzieć nic Kuro chociaż miałam taką ochotę. Tak chce już jutro. Do środka wszedł demon, którego imienia nie mogłam skojarzyć. Miał w rękach kota, na dodatek mówił, że spadł z nieba. Czy jemu też się coś stało? Podeszłam bliżej do niego i kucnęłam. W tym momencie oczy moje i kota się zetknęły. Patrzyliśmy się tak parę minut, po czym bez słowa zabrałam go.

- Zabieram go – oświadczyłam tylko na koniec wychodząc z pokoju. Tak wiem, moje zachowanie było dziwne i raczej trudne do wyjaśnienia, ale musiałam to zrobić. Coś mi mówiło, że właśnie tak muszę zrobić, coś mi mówiło, że ja go bardzo dobrze znam i muszę się nim zaopiekować. Usiadłam zaznając trochę samotności, położyłam kota na kolanach i zaczęłam go delikatnie głaskać. – Tutaj będziesz bezpieczny.

Wyszeptałam cicho patrząc w niebo. Noc już nastała, a ja zamiast spać siedziałam z kotem na rękach. Tak to było dziwne. Niestety ja sama nie miałam wpływu na moje zachowanie. Na moje okropne zachowanie.

- Kocham go, ale nie umiem tego ostatnio wyrazić– powiedziałam do jego ucha, jakbym oczekiwała, że mi odpowie, ale czułam, że tak właśnie muszę zrobić. Muszę powiedzieć temu kotu parę spraw, nie rozumiałam w tym momencie samej siebie. – Muszę trochę poćwiczyć mentalnie, sama ze sobą. Wiesz, że tracę pamięć? I wiesz co? Mówię to wszystko Tobie. Chyba jestem wariatką. Tylko wariaci są coś warci.

Zaśmiałam się na własne słowa przytulając się do kota, który wydawał mi się tak bliski, taki mój.  Odpowiadało mi jego towarzystwo, on jedyny nic mi nie zarzucał, a tutaj był. Nie wyrywał się, był blisko. Miałam nadzieję, że pomoże mi przy treningu i mojej medytacji. Nie wiem skąd moje przeczucia, ale byłam ich pewna jak mało czego obecnie.



Trening start :3
Khepri
Khepri
Liczba postów : 637
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://rexvil.deviantart.com/

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Lip 01, 2015 6:03 pm
Czas uciekał, pracy było bez liku, w trudnych warunkach i z bardzo ograniczonymi środami... Yare... Do tego sama specyfika pracy nie pokrywała się zupełnie ze specyfiką, w której byłem biegły. Szkolono mnie w tworzeniu zabójczych trucizn, które działają szybko i mniej lub bardziej bezboleśnie. Substancje paraliżujące stanowiły bardziej broszkę dziewczyn. Do tej pory nie rozumiem dlaczego istniał taki podział miedzy edukacją obu płci, zwłaszcza, że istniała tylko i wyłącznie w tej jednej dziedzinie. No i może też nieco w łucznictwie, raczej to odradzano kobietom, bo często wiązało się to z pozbyciem się jednej piersi, a przecież dzieci też trzeba czymś wykarmić. Plemię, z którego pochodziłem było pod pewnymi względami bardzo dziwne...
Podrapałem się po brodzie. Żadnych testów i żadnych dostaw... Cholera, wiedziałem, że nie będzie łatwo, ale taka sytuacja, to już lekka przesada...
Wtem, do pokoju wpadł Dragot, a z nim... Kot. Kot? Co tu robił Kot? Bez wątpienia nie był to jakiś zwyczajny mruczuś, skoro jeszcze go grawitacja planety nie zabiła... No i te oczy, czerwone... Koty takich nie mają, a przynajmniej nie czarne. Zmarszczyłem brwi przyglądając mu się dokładniej. I co, spadł z nieba, hm? Było to możliwe, by ktoś na Vegecie miał takiego kota GMO i go porzucił? Czy raczej wyrzucił? Trudno powiedzieć. W najbliższej okolicy chyba nie było zbyt wielu siedlisk Saiyan. Coś jednak wydawało mi się dziwnego w tym kocie, choć nie umiałem sprecyzować nawet co... Nie zawracałem sobie tym tak bardzo głowy później, miałem inne sprawy do załatwienia.
-Szkoda, że wcześniej na to nie zwróciłem uwagi... Musze się przyjrzeć tej dostawie, wystarczą mi nawet dokumenty, muszę wiedzieć dokładnie co tam było - powiedziałem.
Liczyłem, że przy odrobinie szczęścia znajdzie się tam coś, co chociażby w połączeniu z czymś da pożądany rezultat... Choć miałem wrażenie, że rzeczywiście będzie trzeba przygotować całą paletę różnych możliwości... Zapowiadała się długa i pracowita noc, a co najgorsze, nieprzespana... Ehh...
Ale cóż, przynajmniej nie zapowiadało się, bym później miał sam do siebie pretensje, że niczego nie zrobiłem. Kuro, choć co prawda nie dał mi dokumentów, to wskazał mi miejsce, w którym znajdowała się część dostawy, która trafią do wioski. Niestety nie mylił się, głównie zioła lecznicze. Każda roślina lecznicza jest też trująca, wystarczy zmienić dawkę. Dobrym przykładem jest chociażby olej rycynowy wytwarzany z rącznika pospolitego, trochę za dużo i sprawy mogą być nieciekawe. Nie mówiąc już o przypadkach, gdyby ktoś uznał, że lepiej zadziała arabin, który ma takie same efekty, ale zdecydowanie większą moc. Takich przykładów jest niezliczona ilość... Więc dlaczego żadna roślina w wiosce się w to nie wpasowywała? Po prostu, ehh...
Musiałem nad tym solidnie pomyśleć.
W książkach zostało wspomniane o trujących roślinach z Vegety, ale kto miałby czas, by je zbierać? Można by też zmienić królestwo i zdać się na jad jakiegoś wielkiego robaka czy stawonoga, niestety problem jest ten sam, kto się tym zajmie?
Tylko mnie to wszystko zdenerwowało, aż zacząłem puszczać dym z ust. Podejrzewałem, że znaczny spadek temperatury też miał na to wpływ. Zdecydowanie nie lubiłem pustyń...
Praktycznie żadnych składników, a musieliśmy zrobić kilka opcji, niby jak. Im bardziej o tym myślałem, tym bardziej rosła we mnie złość. Miałem wrażenie, że całą ta rebelia, to spontaniczny zryw bohaterstwa i brawury, który rozbryźnie się krwawo na twardej ścianie rzeczywistości. Mechanizm ruszył, więc nie można już go było zatrzymać...
Nieco nieświadomie zrobiłem sobie mały spacer i oddaliłem się nieco od wioski. W moim wnętrzu już zaczęło wrzeć, miałem ochotę wybuchnąć!
Później zastanawiałem się, jak to się stało, że coś takiego tak bardzo mnie wpieniło... Wnioski, do których doszedłem wtedy teraz wywołują na moich ustach uśmiech. Miałem lepszy... W ogóle powód, do walki w tej rebelii, niż sądziłem początkowo. Powód, dla którego miałem jeszcze wiele bitew stoczyć w niegdysiejszej przyszłości.
Zebrałem w sobie całą złość ze sporą ilością gorąca i dosłownie wyplułem z siebie, te zaś przybrały postać mknącego w nieznany mrok strumienia ognia nasączonego Ki. Mimo, że włożyłem w niego niemało energii, to... Nie czułem takiego zmęczenia, jak wcześniej. Fakt, rozwinąłem się od czasu, gdy opanowałem tę technikę, ale to było... Coś innego, tak, jakby... Jakbym miał z siebie wykrzesać więcej, bo jestem w stanie. Strasznie dziwna sytuacja. Złość przeszła w zaskoczenie i z niego w pewnego rodzaju podniecenie. Skoro mogłem dać z siebie więcej, to czemu tego nie zrobić? Czekało mnie po tym jeszcze dużo pracy, więc musiałem jak najlepiej wykorzystać ten niewielki zasób czasu, który miałem.
Skupiłem energię w płucach, zawirowałem ją, ścisnąłem i wyrzuciłem z siebie. Nie myliłem się, mogłem wykrzesać z siebie w tej technice więcej, niż do tej pory. Tylko, ile?
Normalnie bym zwiększał wkładaną energię stopniowo, powoli. Tym razem musiałem robić duże kroki.
Raz, za razem, powtarzałem ten proces kumulacji, sprężania i rozprężania w płucach aż do bólu i smaku żelaza w ustach. Ale nawet wtedy się nie zatrzymywałem, czas uciekał. Dopiero ból związany z brakiem energii mnie zatrzymał. Oddychałem ciężko, moje płuca pracowały przez ostatnie... Nawet nie wiem ile, jak dwa metalowe miechy, musiały odpocząć przez jakiś czas. Zdecydowanie przesunąłem granicę możliwości mojej techniki, ale o ile? Nie umiałem określić, musiałem zaczekać do najbliższej walki, wtedy się okaże.
Odpocząłem chwilę i wróciłem do wioski. Pierwszym przystankiem był mój pokój. Na raz opróżniłem tykwę pełną yerba mate, którą miałem od siostry. Ku swojemu zdziwieniu, stwierdziłem, że w tykwie coś jest. Tym czymś okazało się być pudełko zawinięte w folię i zabezpieczone taśmą. Odwinąłem folię, na drewnianym pudełeczku znajdowała się karteczka z napisem "Na szczęście, Satra-chan".
Miałem ochotę ryknąć śmiechem wtedy, ale była noc, więc się powstrzymałem. "Satra-chan"? Jeszcze czego! Jakbym kiedykolwiek tak do niej powiedział, czemu ona w ogóle zdrobniła swoje imię? To wyglądało tak kalecznie groteskowo, że brakowało mi słów by to opisać i rozumu, by ogarnąć. Ta, którą nazywano "Tańczącym Demonem" zdrabniała swoje imię, widział to kto... Ale przy najbliższej okazji musiałem jej podziękować, bo wiedziałem co było w środku. Wiązało się to z jedną plemienną opowiastką, w której pewien mężczyzna zbierał zioła w lesie, ale wpadł w zapadlisko i złamał obie nogi. Nie mógł uciekać, więc był łatwą ofiarą dla drapieżników. Szczęśliwie miał przy sobie pewną roślinę, diffenbachię, którą się natarł, co spowodowało paraliż, ale też wypryski na skórze, które odstraszały zwierzęta. Udało mu się dotrwać do nadejścia pomocy. Od tamtej chwili liść diffenbachii był symbolem szczęścia, choć nieco bolesnego...
Ten liść powodował bardzo konkretny efekt, który nie mógł nie być konieczny w czasie rebelii. Bez zbędnego zastanowienia poszedłem do Kuro, by mu powiedzieć o planie, który uknuł się w mojej głowie.

OOC:
Koniec treningu
Red
Red
Liczba postów : 838
Data rejestracji : 21/07/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk500/500Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (500/500)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Lip 01, 2015 10:32 pm
Oho, zaraz zostanie zjedzony, tak wpierw zinterpretował ciekawskie spojrzenie Dragota. Spoglądali na siebie jak zahipnotyzowani, chociaż Red w ten sposób próbował skorzystać z telepatii - nic z tego. Ale za chwilkę zrobiło się jeszcze dziwniej, kiedy to znajomy demon zabrał go za boczki i posadowił na kolanach. Ruchem ręki nie tylko głaskał go po sierści, lecz po części zrzucał odłamki szkła na dach. I... i co ma teraz zrobić? Jakie to poniżające! Ale z drugiej strony... tak mocno utożsamiał się ze zwierzęcą formą, iż zaczął mruczeć, jak domowy koteczek! I w ogóle przez dłuższy czas stracił racjonalne myślenie na rzecz przymilnego instynktu, który najwyraźniej akceptował głaskanie Arcydemona.
Z tego kociego transu wyrwał go głos Drakoniana, który to najnormalniej w świecie zaczął z nim rozmawiać. I o dziwo o Redzie, czyli o kocie, tylko, że nie wiedział, iż Red to kot. Pogmatwane, lecz prawdziwe. Nadstawił uszu zaciekawiony i zdziwił się jeszcze bardziej dowiadując się o przyszłych zamiarach wobec Krwiopijcy. No proszę, chciałby go wyleczyć z nałogu? To nie takie proste, zważywszy, iż przybrało to naprawdę drastycznej, wręcz nieodwracalnej formy. Mordując Saiyan - mordował dla krwi. Tak samo najemców, i nawet jedną niewinną kobietę przyniesioną przez Ichiro. Gdyby Dragot to wiedział, nie byłby taki skłonny do pomocy. Raczej w drugą stronę tak to nie zadziała.
Koniec wylegiwania się na kolanach demona - zabrał go i siebie z dachu, żeby zawitać do środka domostwa Kuro i April. Oh, jaka mieszanka uczuć się zrodziła. Miał do nich pretensje, iż siedząc tak w chatce nie przejęli się ani trochę zniknięciem June (jakby w ogóle nie zdawali sobie sprawy z dziejów Ziemi), ale z drugiej strony... jak dobrze było ich widzieć! Powierzchownie wyglądali na całych i zdrowych! Aż cicho miauknął nieśmiało się witając, lecz nie mogli zrozumieć tego pozdrowienia. Prócz nich znajdował się ktoś, kogo zupełnie nie spodziewał się ujrzeć, a był najwyraźniej po stronie przyjaciół - Chepri. Wychodził z tego nietypowy kwartet, ale strasznie kontrastowy. Dwójka przyjaciół i dwójka... no właśnie. Z pewnością mógł określić ich wojownikami, jednak na pochlebstwa nie mieli co liczyć. Chepri dodatkowo nie pałałby namiętnością do kogoś, kto go kiedyś zjadł i wypluł. Dragot też mógłby poczuć się nieswojo z myślą, że pieścił akurat Reda...
Zaraz wylądował w dłoniach April, która prędko oznajmiła, iż przejmuje koteczka, i wymknęła się z nim do innego pomieszczenia. Tam zostali sami. Ponownie zażywszy następną dawkę pieszczot odwzajemniał mruczeniem i łaszeniem się. Instynkt przyćmiewał mu racjonalne myślenie po raz drugi. Pohańbiony na wieki. Ale, ale... jego czujne uszy wyłapały delikatny głos wojowniczki. Bezpieczny? Przed czym bezpieczny? On nie chciał czuć się bezpieczny, tylko przybył na Vegetę po to, by dokończyć sprawy związanymi z intruzami na orbicie Ziemi. Nie dbał o to, czy przeżyje. Tylko ta kocia postać pokrzyżowała mu plany, gdyż nie mógł korzystać z żadnych umiejętności. Owszem, mógł drapać i gryźć, lecz to żadne atrybuty przeciwko armii świetnie wyszkolonych Saiyan. Mniejsza o to.
Kolejne słowa dziewczyny o błękitnych oczach sprawiły mu przykrość. Nie, nie, nie chodziło o Kuro. Wiedział, że ich miłość jest ogromna i przetrwa niejedną próbę, tylko fakt z zapominaniem. Jakby tylko chodziło o pamięć wybiórczą, nie musiałaby pamiętać Reda. Mogliby na nowo nawiązać o wiele lepsze kontakty niż przedtem, ponieważ miał do siebie pretensje, iż nagłą ucieczką z ponad dwuletniego pobytu tutaj przekreślił szansę, aby być wciąż jej przyjacielem. Lecz wiedział, że chodziło o całkowitą utratę pamięci. Medytacja - jak zauważyła April - przyda się na pewno, aby poukładać wydarzenia na spokojnie, lecz trzeba jeszcze je przywołać, odświeżyć.
Tylko jak?
>Purr...
Mruknął zakłopotany. Jak może w tej kociej formie pomóc przyjaciółce w medytacji? Był tylko futrzakiem... ale... nagle wpadł na pomysł. Uniósł ostrożnie prawą przednią łapkę, by różowiutkie poduszeczki zetknęły się z lewym policzkiem Czarnowłosej. Zmrużył kocie ślepia i sam skoncentrował się na pozyskaniu ze swego ciała uwięzione Ki. Machał przy tym niemrawo ogonem, jakby w ten sposób rozładowywując nerwy na oczekiwanie przełomu. Nastąpił wreszcie, gdy pierwszy czarny motyl wydostał się z aury Reda i usiadł na nosku April. Potem pojawiały się następne, aż w pokoiku zaroiło się ich tak dużo, tak gdy po raz pierwszy mogli porozmawiać ze sobą w cztery oczy. W Sanktuarium Kaede także pomagał Halfce poznać Ki, tu chodziło mu o dwie rzeczy: odcięciu od otoczenia, by mogła skupić się tylko na swoich myślach; oraz bodziec wspomnień. Malutki, ponieważ kto by pamiętał taki epizodzik? Red owszem, zapamiętał, i nigdy nie zapomni. Tak jak nigdy nie zapomni o istnieniu June, tak teraz chciał ze wszystkich sił wesprzeć April, żeby i jej nie stracić. Musiał, po prostu musiał! Cóż z tego, że jego Ki zostało odtajnione, skoro teraz najważniejsza była Błękitnooka i ocalenie jej wspomnień!

Ooc: można wyczuć dosłownie 10 PL Reda
Burzum
Burzum
Goat
Liczba postów : 515
Data rejestracji : 05/06/2013

Skąd : Warszawa

Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pią Lip 03, 2015 9:43 pm
Miałem na twarzy uśmiech. Przestałem myśleć o trudnych rzeczach, całą swą uwagę przyłożyłem do głaskania znalezionego kotka. Zacząłem być spokojny. Zacząłem być miły. Zacząłem czuć się lepiej. Zacząłem stawać się dobry. I skończyło się tak jak zawsze. Chwila moment a nawet mi nikt cześć nie powiedział a już zabrano mi Kota którego znalazłem. Bo czemu nie. Bo jestem zły demon a nie przyzwoity szlachetny morderca jak ci Saiyanie. Kiedykolwiek zacznę się rehabilitować ktoś musi to spartaczyć. Patrzyłem się na April z niedowierzaniem. Nie poproszę, nie zapytam. Wezmę i ch**.  Pomyśleć że zostawiłem ją przy życiu. Życzę jej by zginęła na tej rebelii. Całej reszcie rebelii należy się tak samo żałosny los. A jak jej lamerski kochaś zostanie królem, to oby nie minęło długo nim poderżną mu  gardło we śnie. Ich los jest równy losowi wszy. Będę przyglądał się z góry ich cierpieniu. I w przeciwieństwie do Kaede, ja będę modlił się o to by nigdy nie ustał.
  Wyszedłem z pokoju warcząc i będąc bliski popsucia czegoś poprzez pełne gniewu kroki. Złe myśli. Złe pragnienia. Jestem demonem. Zły do szpiku kości. Cyniczny, prosty do opanowania. łatwo popadający.... Co jest... Co sie ze mną dzieje... Jakbym odpływał...

Kluczowy moment fabularny - muzyka

-Dragot, Rogat, Fagot, Draguś, Dragotek.. Nigdy nie staniesz się tak nieprzywidywalny za jakiego się uważasz. To nie jest już nawet zabawne, ja chcę byś się bronił. Tak jak bronili się Drakonianie. Gdyby ulegali tak łatwo jak ty to ich wyżynanie nie byłoby taką przyjemnością. Nie mogę uwierzyć że tak łatwo łykałeś wszystko co ci mówiłem. Wszystko co kazałem im mówić. Tak śmiejesz się z ludzi a jesteś większym przegrańcem niż typowy biedak. Masz przecież swój własny wymiar sprawiedliwości czyż nie? Użyj mózgu. Nigdy więcej nie popadaj w furię, bo absorbowanie ciebie nie będzie wcale zabawne. Co? Zaciekawiłem cię? Czekam w pałacu Zella. Przygotuj się bo nie będziesz rozrywką. Twój braciszek Togard. A.K.A Archanioł. Do zobaczenia za dwa dni.

  Otworzyłem oczy najgwałtowniej jak potrafiłem. Wessałem powietrze do płuc. Byłem zawieszony na lampie. Do góry nogami. Nie mam pytań. To co widziałem było taką samą ilizją jakie miewałem do tej pory. Lecz teraz słyszałem inny głos. Mój głos. A co za tym idzie głos kogoś kto przedstawia się jako mój brat. To wszystko nie miało sensu. To nie jest możliwe... prawda? Całe dwa lata w kłamstwie?  W iluzji? Czy to był sprawdzian ? Czy on myśli że się na to nabiorę?
   Na oko minęła minuta odkąd wyszedłem. Zszedłem na podłogę by powoli przemyśleć całą tą sytuację, i wiadomość. Nie doprowadziło mnie to do nikąd. Jedno było pewne. Odpowiedź czeka w pałacu. Bolą mnie kości. Głowa jeszcze bardziej. A moje mięśnie przegrzały się godzinę temu. Ale i tak nie ćwiczyłem jeszcze wystarczająco. Dlatego też znikam. W netherze znajdę spokój. Jak jeszcze raz zobaczę któregoś z "rebeliantów" wystrzelę krwawą niedzielę bez mrugnięcia okiem. Ściany wokół mnie zaczęły się rozpadać bowiem przechodziłem do swego domu.
OOC:
Trening start
Włączam Nether invasion tylko dla siebie.
Post klucz #1
Kuro
Kuro
Drobik
Drobik
Liczba postów : 1091
Data rejestracji : 29/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://www.db4evwer.com

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Nie Lip 05, 2015 9:22 pm
Chłopaka nie zdziwiło zachowanie April, każde bezbronne zwierze mogło czuć się w jej rękach bezpieczne i na pewno będzie wobec niego delikatna. Ten kot, to była także namiastka jej tęsknoty za Ziemią, na Vegecie raczej takich futrzaków nie było. Kuro tylko przygotował tace z opatrunkami i słoiczkiem bakty na przyspieszone gojenie się ran. Mieli tego niewiele, ale po co zwierzak ma długo cierpieć, a jeżeli to faktycznie Red to dla przyjaciela wszystko, co najlepsze. Chepri przyniósł jeszcze spodeczek mleka i chłopcy zostawili tę dwójkę w spokoju.
Saiyan dostrzegł w salonie Dragota wiszącego głową w dół na żyrandolu – a jednak – pomyślał. Z miny demona można było wyczytać, że jest nadąsany. Tylko o co? O tego kota? Chłopak omal się nie roześmiał. To było oczywiste, że poranionym stworzeniem April zajmie się najlepiej, trzeba go opatrzyć i nakarmić, głaskanie i pieszczoty nie wyleczą go. Może chodziło o to, w jaki sposób April to zrobiła. Saiyan już wcześniej dostrzegł, jak demon zapewne od tak przywłaszczy sobie czyjeś ubranie. Zapewne myślał, że i kota może sobie od tak wziąć i będzie jego własnością. Dragot jeszcze nie rozumiał, że tak nie można żyć, że czasem trzeba coś oddać, wiedząc że gdzie indziej będzie mu lepiej i robiąc to dla jego dobra. Z kolei biorąc coś też można kogoś skrzywdzić bardziej niż fizycznie. Kto wie, może ten kawałek skóry był dla któregoś z mieszkańców wartością o charakterze sentymentalnym. Kuro nie miał zamiaru spierać się o to z demonem i dał spokój. Jutro na pewno będzie kłótnia i ktoś kogoś oskarży o kradzież. Trudno, po prostu zapłaci za ubranie bez zbędnej dyskusji. Miał ochotę podejść do demona i powiedzieć mu, że jeżeli byłby ranny to nie miał by oporów oddać go pod opiekę April, ale Dragot zamknął.

Dołączył do Chepriego w zielarni. Pokazał ziemianinowi działanie bakty na przykładzie skaleczonego nożem własnego palca. W kilka minut nie było nawet blizny po rance. Szczyt medycznej małpiej technologii, którą nie zamierzają się dzielić z kosmosem. Nic dziwnego, że przy takim specyfiku żołnierze z odwagą idą na rzeź, gdy prawie martwego da się w kilak godzin postawić na nogi. Pokazał tez nowemu przyjacielowi zeszyty z ich spisanymi przepisami leczniczymi, niektóre były zapewne znane Ziemianinowi ale gramatura była obliczona na Saiyan, a dawki musiały być większe. Część przepisów było też w ciekawy sposób przerobionych przez April. Trzeba było postawić, na środki odurzające, nasenne, halucynogenne. Zajmowali się lecznictwem, a nie skrytobójstwem. Oboje siedzieli nad przepisami i gramaturą wymieniając uwagi i dyskutując, warzyć i obrabiać zaczną dopiero od jutra.

Kuro późno wrócił do pokoju, ukochana już spała, a kot obok niej na środku łóżka. Zwierzak od razu się obudził i swoimi czerwonymi oczami obserwował Saiyana. Wyglądał już nieco lepiej. Po prawdzie chłopak marzył o przytuleniu się do swojej partnerki w te dwie ostatnie noce przed walką, ale za inny obrót spraw nie mógł winić kotka. Kot będzie spał w środku. Faktycznie było od niego czuć energie Reda. Spojrzenie na demona przypomniało mu o masakrze na orbicie Ziemi, zginęło tam dwóch żołnierzy z wioski. W duchu ucieszył się, że nie było tam jego ojca. Zajmie się tym jutro. Tylko westchnął i wsunął się pod kołdrę delikatnie. Nachylił się i pocałował halfkę, wyglądała tak spokojnie. Ręka April spoczywała na ciepłym kocim futrze, Kuro położył swoją obok i zasnął niemal natychmiast uprzednio nastawiwszy zegar na wczesną poranną porę. Miał dużo obowiązków.

OOC: Koniec treningu.
avatar
April
Liczba postów : 449
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Lip 06, 2015 8:04 pm
Znacie to uczucie, kiedy ponosi was fala pozytywnych emocji? Kiedy zamykacie oczy, a uśmiech sam ciśnie się wam na usta? Albo kiedy kochacie kogoś tak mocno, że nigdy nie chcielibyście już puścić jego dłoni? Chcielibyście, aby już zawsze wam towarzyszył, a wasze myśli są skierowane codziennie wokół tej osoby? Jeżeli odpowiedź brzmi nie to znaczy, że nie zaznaliście jeszcze najwspanialszego uczucia na świecie. To dodaje siłę mimo, że jej nie masz, to wsparcie mimo utraty wszelkiej nadziei. To jedno słowo, które zmienia cały światopogląd. Nie boisz się niczego, jedynie straty tej osoby, a niebezpieczeństwo czujesz tylko i wyłącznie kiedy nie możesz spojrzeć tej osobie prosto w oczy, dotknąć jej ust. Cierpliwość kiedy widzisz, że źle kroi pomidora albo gdy widzisz jego ubrania wszędzie, uczysz się bycia cierpliwym. To cierpliwość zmienia liść morwy w jedwab, a ty jesteś jedwabnikiem. Czułam się jakbym właśnie coś tkała i to tylko ze względu na kota, a raczej Reda. Czułam cząstkę jego przy sobie, to on wyzwolił we mnie te emocje, które dotyczyły Kuro. Tak pamiętałam. Te nasze pierwsze spotkanie. Red nie wiedział, ale był moim ukojeniem dla duszy. Nigdy nie przejmowałam się tym co zrobił, dla mnie był tym najukochańszym demonem. To z nim ozdabiałam swoje strachy podczas nauki wyczuwania energii. Motyle były wszędzie. Wtedy miałam już sto procentową pewność, że kot to Red. Dlaczego taki się stał? Było dla mnie nieważne, w każdej postaci będzie dla mnie bliski, a skoro taki jest to muszę się nim zająć. Nie powiem o tym nikomu chociaż większość już podejrzewała. Widocznie nie chce, aby wszyscy o tym wiedzieli, a ja potrafię dochować tajemnicy. Patrzyłam w jego oczy i czułam jak on robi to samo, delikatnie się uśmiechnęłam. Moja KI zaczynała płynąć coraz wolniej we mnie, a ja starałam się ją uwolnić co jakiś czas zmieniając kolor włosów. Starałam się ujarzmić ostatnią przemianę, a motyle Reda pomagały mi się uspokoić. W chwilę potem ujrzałam różowe motyle, Kaede? Moja bogini? Słyszałam jej głos w swoich myślach, a motyle stykały się pomiędzy sobą. Musiałam dosyć dziwnie wyglądać. Byłam otoczona motylami, które pomagały skupić moją energię, a tuż przy mnie był kot. Nieprawdopodobne ile może się stać jednego dnia. Wiedziałam już, co muszę zrobić.

- Dziękuję Ci Red – wyszeptałam cicho do jego uszka, nie wiedząc jak bardzo może być wrażliwe – Już wiem co zrobię. Dam się wchłonąć Dragotowi. Kiedy Kuro będzie walczył z królem i nie uda mu się, dokończę jego dzieło. Będę wówczas w pełni sił nieskalana wcześniejszą walką. I Dargotowi doda to sporo siły. Muszę o tym tylko powiedzieć Kuro i jemu zanim zapomnę...co o tym myślisz?

Nie wiedziałam jednak co myśli o tym Red, a trudno było mi wyczytać coś z jego oczu oprócz zdziwienia, ale ja byłam już pewna swojego. Ostrożnie wzięłam swojego przyjaciela i wstałam. Jakie to było dziwne mieć Reda w rękach, na dodatek miał sierść i to mięciutką. Weszłam razem z nim po schodach. Widziałam Dragota, który był zapewnie na mnie wściekły po zabraniu Reda, ale musiałam to zrobić, potrzebowałam jego, a on mnie. W sypialni nie było nikogo, usiadłam na łóżku i delikatnie położyłam go na łóżku.

- Zawsze byłeś milczący, ale teraz to aż za – zaśmiałam się i nie potrzebowałam dużo czasu, aby sen całkowicie pochłonął mnie i moją duszę. Oczywiście nie spuszczałam z zasięgu mej ręki Reda, mojego demona i przyjaciela.


Occ: koniec treningu :3
NPC.
NPC.
Liczba postów : 2525
Data rejestracji : 29/05/2012

http://poke-life.net/pokemon.php?p=58946863&nakarm

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Lip 06, 2015 8:24 pm
Wizja dla Hika:
Khepri
Khepri
Liczba postów : 637
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://rexvil.deviantart.com/

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Wto Lip 07, 2015 10:22 pm
Westchnąłem. Chociaż sytuacja obróciła się o niemal sto osiemdziesiąt stopni, to jednak nadal czekała mnie cała masa pracy. Jeszcze godzinę temu nie miałem nic, z teraz już plan, materiały i wymagane informacje, mniej lub bardziej. Dane na temat dawek leczniczych były o tyle pomocne, że określały minimum, lecz nie niezbędną ilość. Nie bez przyczyn zgadywałem, że są one ustalone dla przeciętnych Saiyan a nie dla żołnierzy. Ci na pewno będą bardziej wytrzymali na trucizny niż byle szarak z ulicy, nie mówiąc o fakcie, że Ki wspomagała ich organizmy, a zatem i układ immunologiczny.
Ważenie tej mikstury było bardzo ryzykowne, bo przesada tak w jedną jak i drugą stronę był niebezpieczny... Tak, to była niebezpieczna gra...
Nie ma bezpiecznych gier, stwierdziłem w myślach.
Bezczynność byłaby nazbyt kłopotliwa, więc od razu przystąpiłem do tworzenia wstępnej mieszanki odpowiedniej dla minimalnych wymagań, które miały by spacyfikować dorosłego saiyańskiego mężczyznę. Rzecz jasna, tylko teoretycznie, a praktykę miał przyjść czas później.
Nie poczułem wyrzutów sumienia, mimo to skrzywiłem się na myśl o oberwaniu czymś takim. Natychmiastowa utrata władzy w członkach, ostre pieczenie i swędzenie, raczej nieunikniona, tymczasowa utrata wzroku. Nawet jeśli to nie obezwładni żołnierzy, to zdecydowanie utrudni im wykonywanie jakiejkolwiek czynności, a już z całą pewnością, zdenerwuje ich, mówiąc uprzejmie i zdawkowo.
Karty zostały rozdane, a do mnie, niczym do prawdziwego gracza, należał wybór czy dobrać kartę, czy je odsłonić.
Zastukałem palcami w blat stołu, przy którym pracowałem. Spojrzałem znów na dane otrzymane od Kuro. Mówiły one jednak tyle samo, co przy ostatnim odczytaniu, jak i poprzednich pięciu razach.
Gdybym tylko mógł jakoś określić jaki jest stosunek przyrostu wytrzymałości do przyrostu mocy, choćby u ludzkich wojowników, pomyślałem.
Z rozczarowaniem jednak stwierdziłem, że tych mogłem policzyć na palcach jednej dłoni, nawet wliczając halfów.
Musiałem wykorzystać to co miałem. Wiedziałem mniej więcej jak silne są młodziki z Akademii, ale i jak silni mogą być Nashi... Na myśl o tym wspomnieniu na twarz wkradł mi się uśmiech z dosyć wyraźnym zabarwieniem melancholii, szybko zakryłem go wyrazem skupienia i zamyślenia.
Różnica między nimi dawała mi już pewien pułap na jakim są silniejsi wojownicy, jeśli klasyfikowali swoich żołnierzy w sposób, o którym myślałem. Porównując to z mocą przeciętnego Saiyanina, którą określiłem z prostej zależności, o której usłyszałem dawno, bardzo dawno temu od pewnego kosmity, byłem w stanie powiedzieć różnicę między pariasami i elitą. Oraz to co się z tym wiązało, różnicę w wytrzymałości. Były to tylko moje przypuszczenia, spekulacje, ale nie miałem nic lepszego, nie miałem szans na nic lepszego.
Zakląłem pod nosem. Byłem przecież zabójcą, nie lekarzem! Obie profesje co prawda miały tyle samo wspólnego co montaż z demontażem, a więc bardzo dużo, jednak nie ułatwiało to zadania w takim stopniu w jakim powinno, przynajmniej w moim mniemaniu.
Wtedy zorientowałem się, że mam za mało składników na jedną porządną dawkę, lepiej wcześniej, niż później, ale nie mogłem tak czy inaczej nic z tym zrobić. To zdecydowanie utrudniało sprawę, wymagało to wytworzenia większej ilości syntetyku. No i cały czas chodziła za mną sprawa tej bakty, zaraza...
Ze wszystkich możliwych przeciwności ta była najtrudniejsza do przeskoczenia, nawet mimo swej mikrości, która była tylko pozorna.
Prawie martwego mogła poskładać w kilka godzin... Nie chciało mi się wierzyć, że nie poradzi sobie z trucizną, ale wcale nie chciałem wierzyć. Tutaj znajdowała się granica możliwości, jakie posiadałem; granica mojej wiedzy i doświadczenia. Mogłem jedynie liczyć, że cudownym trafem mikroskopijna maszyneria nie zadziała, mogłem, gdybym wierzył w cuda. Te jednak nie zdarzały się same z siebie. Za każdym cudownym i niewyjaśnionym zdarzeniem krył się ktoś lub coś rzeczywistego i często, banalnego.
Oznajmiłem Kuro moje myśli na temat dalszego rozwoju wydarzeń, niewiele później poszedł spać. Ja nadal czuwałem myśląc intensywnie, w końcu moja głowa osunęła się na blat stołu.

OOC:
Trening start
Burzum
Burzum
Goat
Liczba postów : 515
Data rejestracji : 05/06/2013

Skąd : Warszawa

Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Lip 08, 2015 3:51 am
Zamknąłem oczy. Gdy je otworzyłem byłem w swoim domu. W netherze. Sam w alternatywnej wersji pokoju pełnej krwi, rdzy, czerwieni, i smrodu. Każdy widzi go inaczej.Zrobiłem kilka kroków z nietęgą miną. Westchnąłem głośno swym niskim, charczącym głosem i usiadłem oparty plecami o najbliższą ścianę. Lewa noga prosta, prawa ugięta w kolanie. Coś sprawia że czuję sympatię do tego miejsca. I gdy o tym dłużej pomyślę, to lubię je tylko z jednego powodu.
      Dla mnie zawsze to tak wyglądało. Nie ważne jaka planeta, moje życie było piekłem. I lubiło mi o tym przypominać. Mili ludzie, Miłe uczynki, współpraca, czy przyjaźń. Wszystkie te rzeczy kończyły się moim cierpieniem. Przyjaciele zawodzili, a moje dobre uczynki nigdy nie były doceniane. Gdy ludziom dam się zbyt dużo karmy, będą jej oczekiwać, a potem rządać wiecej. Jak najgorsze ze zwierząt. Cały ten ból i cierpienie wkrótce zaczęły przeradzać się w nienawiść. A ta nigdy nie opuściła mojego serca. Mam tak dużą sympatię do czynienia bólu, zdrady, manipulacji, i chamstwa, ponieważ z tego powstałem. Niektórzy twierdzą że demony to reinkarnacje ludzi.I przejmują ich złe cechy. Jeśli to prawda, to mój poprzednik musiał w tym wszystkim utonąć. Nie powtarzać jego błędu. To ja będę tym który będzie topił.

  Moje otoczenie zaczęło zmieniać się na moją komendę. Wyobraziłem sobie jak musi wyglądać sala treningowa na Vegecie. Pomieszczenie o wielkości 10 KM kwadratowych.Stalowe ściany, sufit podłoga. Przede mną  100 kukieł zrobionych z najtwardszego metalu jaki jestem w stanie wytworzyć w Netherze.Same korpusy, i głowy umieszczone na słupie. To na rozgrzewkę. Wstałem, wyrzuciłem płaszcz w cholerę by mi nie przeszkadzał, przyjąłem gardę, skoncentrowałem KI.
  Poczułem nienawiść przepływającą przez moje ciało. Nienawiść do ludzi, Saiyan, ale najbardziej do manipulujących mną. Takich jak mój pieprzony brat. Potraktowano mnie jak prostytutkę. Ale te ciekawsze podrzynają gardła swoim klientom w łóżkach, po czym obrabiają cały dom. I dokładnie to zamierzam zrobić. Nie wku*wia się demonów. Nie wku*wia się szczególnie arcydemonów. Ale w szczególności nie wku*wia się MNIE. Czas wyrównać porachunki rodzinne.

Heavy metal do tła
  Moja aura wybuchła z siłą słabszej atomówki, i wystrzeliłem w stronę kukieł. Ustawione w szeregu po 2 metry od siebie. Każda ma zniknąć. Maksymalna prędkość, zamach, celność.
Cios z hukiem oderwał głowę manekinowi, mnie odebrał pół dłoni, ale adrenalina sprawiła iż nie poczułem nic poza pieczeniem. Sekundę później ciosem sierpowym lewą ręką przegiąłem słup z korpusem o 30 stopni w prawo. Choć czułem że przesadzam, od razu cofnąłem ją i powtórzyłem cios. Dziesięć razy, aż słup pękł i zdeformowany korpus padł na stalową podłogę.Nie ma co tracić czasu. Od razu przeskoczyłem na drugi, tym razem wychodząc z serią błyskawicznych ciosów na korpus, stopniowo pogłębiając wgłębienia aż przebiłem się pięścią na wylot omal nie upadajac za kukłę. Pomagając sobie drugą, ładnie zakrwawioną już ręką oderwałem figurę od słupa. Ważyła przynajmniej pół tony, ale rzuciłem ją z rozmachem na drugu koniec pomieszczenia płynnie przechodząc do masakracji następnego. Moje dłonie nie nadążały z regeneracją, przynajmniej 3 razy odpadły mi dłonie z powodu siły ciosów. Wówczas udeżałem łokciami. A gdy i one odpadły, uderzałem głową, robiłem proste kopnięcia i odgryzałem kawały żelastwa z figur. Wszystko to po kilkukrotnym utrzymywaniu netheru i walką z wieloma Saiyanami jednocześnie. Nie mogłem złapać tchu, ale to nie mogło mnie zmusić do przestania.

    Dziewięćdziesiąta ósma kukła właśnie padła po obunożnym kopnięciu z rozbiegu. Agresja nie zmalała we mnie choć wyzwalałem ją od kwadransu. Moje dłonie wciąż w stanie płynnym, moje całe ciało było obryzgane moja własną krwią, zdarzyło mi się uderzyć w pare manekinów z taką siłą że moje całe ramie eksplodowało razem z nimi. Co z tego że bolało? Mój ból nie obchodzi nikogo. I tak każdy mnie nienawidzi. Ból to dla mnie komplement. Z jakiegoś powodu nie czułem wstydy mimo ze łzy ciekły mi po policzkach, ale to niczyj interes. Zostały dwie. Jedno kopnięcie, drugie, trzecie dokładnie w szyję. Głowa ugięła się jak przy ukłonie. Lewa dłoń już się zrespiła. Odskok do tyłu, jeden markowany cios, odskok do tyłu, zamarkowane kopnięcie. Odskok do tyłu, tym razem jego głowa odbiła się od sufitu po tym jak przebiłem się przez odpowiednik szyi płaską dłonią. Tym razem palce tylko mi się zwichnęły. Po przestawieniu dalej nadawały się do treningu.
Został ostatni. Chce zobaczyć czy trening sie opłaca. Chce uzyskać ten efekt co przy drugim, lecz za pierwszym razem. Wdech, i wydech. Wdech i wydech. Odskok. Niskie kopnięcie stłukło nieco mój prawy piszczel, ale wygięło kukłę w moją stronę, nie przestając się ruszać, skoncentrowałem tyle KI w jeden cios ile nakazywała mi furia, i nie zdołałem przebić kukły. Rozpieprzyłem ją na opiłki. A moja ręka jedynie zmieniła się o pare siniaków. Wytrzymałość mojego ciała poszła na plus. Ledwo dyszę, ale to dopiero była rozgrzewka na wytrzymałość.
-Teraz.... przechodzimy do właściwego treningu.


  Poświęciłem 1/10 swojej ki na jedną kulę. Następnie podzieliłem ją na 1000, i rozproszyłem po całym pokoju. Powiększyłem go by wysokością dorównywał wieżowcom z West City. Teraz zaczynamy zabawę. Maksymalna prędkość. Wyczulony Ki Feeling, podwyższona czujność. Pociski zaczęły się poruszać w niewidocznym dla ludzkiego oka tempie. Tak więc zamknąłem oczy.Samo czucie energii. Jeden unik, drugi, trzeci. Za kilka chwil musiałem poruszyć się w 10 kierunkach w ciągu sekundy, aby uniknąć ich wszystkich. Nie mówiąc o poruszaniu kończynami.
Przez następne dziesięć minut powtarzałem ten cykl. Będąc w nieustannym ruchu, a w szczególności w najszybszym możliwym można się zmęczyć. I o to mi chodziło. Wylądowałem. Jeden wdech, drugi. Poszerzyłem pomieszczenie tak że koniec był na horyzoncie. 10 KM sześciennych. A teraz poproszę 100 demonów. O wyglądzie Saiyana i o mocy tysiąca PL. Zabawmy się. Tak jak człowiek zjada kurczaka którego upiekł sam, tak teraz ja wyrżnę wszystkich których sobie przywołałem. Jeśli po setcę będę w stanie wciąż stać, to przywołam kolejną. Każde słowo które wypowiadam to atak na ciebie, bracie. Czuję rządzę zemsty ponad i pod moją skórą.
-JESZCZE JEDEN RAZ SUKINSYNY!

***


Najstarsi kolarze nie spamietają tego. Ile ich zabiłem, ile kończyn straciłem, ilu zdekapitowałem, ile razy otarłem się o śmierć tej nocy. To był najcięższy trening w moim życiu. I najboleśniejszy. Nie wiem ile godzin minęło. Ale wiem że nie zostało mi wiele snu do świtu. Tak więc korzystam z okazji. Czysty i pachnący z racji tego iż cała moja skóra musiała powstać na nowo. I tak zasnąłem gwałtowniej niż zadawałem ciosy. Lecz nawet gdy spałem, atakowałem w myślach tego który ze mnie zakpił. I tego który urodził się w tym samym miejscu, o tym samym czasie.
OOC:
Koniec treningu


Ostatnio zmieniony przez Drag dnia Czw Gru 10, 2015 6:50 pm, w całości zmieniany 1 raz
Red
Red
Liczba postów : 838
Data rejestracji : 21/07/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk500/500Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (500/500)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sro Lip 08, 2015 8:51 pm
Kiedy widział, że April mogła medytować już w spokoju, nawet nie przerwał jej miauknięciem. Potrzebowała dosłownie chwili, aby już skupiona potrafiła poukładać sobie wydarzenia zarówno przeszłe, jak i te, które dopiero miały nastąpić. Nie przestawał emanować energii, którą przyjaciółka zdołała rozpoznać. Dokładnie parę sekund później objawiła się moc Bogini Kaede, której nie było przy nich fizycznie, lecz duchowo, oraz która utożsamiała się również motylami. Mimo sprzecznej natury dwóch wersji KI w otoczeniu, były zgodne w kwestii wspierania Lazurowookiej. Halfka odznaczała się niebagatelną, jednak zachwianą i chaotyczną aurą, więc na tym aspekcie skupił się Red. Miał spore trudności związane z tym, iż przebywał w kocim ciele, ale nie przerywał, dopóki dziewczyna sama nie zechciała zaprzestać medytacji. Wtedy też zdradziła co planuje. Gdyby był na jej miejscu zaniechałby poddania się absorpcji, chociażby na rzecz dowiedzenia się od Chepriego jak ono przebiega i czy zniesie bardzo dziwaczny stan jej ciała wraz z ciągłym poborem mocy. Oczywiście tego wszystkiego każdy wojownik doświadcza na swojej skórze inaczej, nie mniej nie wątpił w wytrwałość dziewczyny. Gdy go głaskała, Red łasił się do niej, tak jakby potwierdzając, że i w tej decyzji będzie ją wspierać. Cóż, zrobiła się senna, do ululania wzięła kota ze sobą i będąc zakleszczony pod jej ręką nie mógł drgnąć ani trochę. Może to i lepiej, będzie czuwać nad jej snem.
I nie tylko jej.
Zaraz do sypialni wkroczył Kuro. Na nim też odbijało się znużenie i zmęczenie, lecz nie tak wielkie, żeby od razu paść na twarz. Zdążyli zamienić ze sobą wymowne spojrzenia, chociaż o ile ślepia demona nie pałały gniewem, to miał wrażenie, iż chłopak z kitką obdarzył go surowym i pełnym wyrzutów. Zapewne nie spodobało mu się to, iż Red uśmiercił z June aż tylu jego pobratymców, jednak musiał ratować Ziemię. Bez bliższych szczegółów na temat tego, że zostali poddani trutce, traktował ich jak prawdziwych intruzów. Może nie powinien rozprawiać się z dumnymi wojownikami z Vegety jak z krwistymi befsztykami, lecz zatracił swój umysł w wielkich falach posoki tryskających z poderżniętych gardeł lub poskrajanych ciał jak z fontanny. To żadne wytłumaczenie, Red o tym wiedział, nie mniej nie potrafił inaczej ocalić Ziemi przed inwazją. W dodatku… w dodatku stracili June. Nie bezpośrednio w starciu, lecz tuż po. Kuro tylko westchnął głęboko nie racząc odezwać się do milczącego koto-Reda. To tylko jeszcze bardziej wzbudzało w młodzieńcu wyrzuty sumienia za masakrę na orbicie ziemskiej.
Dręczyło go to na tyle, iż nie spał wcale. Leżał tylko i zmysłem KI badał istoty śpiące w domostwie. Jedne spały twardo jak kamień, inne wierciły się pod wpływem nieznanych mocy (tu mowa o Dragocie, którego energia modyfikowała się – jakby ćwiczył przez sen), a on nie mógł zmrużyć oka. Dlatego też jako jeden z pierwszych wyskoczył z wyrka i bezszelestnie, na poduszeczkach od łapek, przemieszczał się w kierunku werandy. Nim tam się pojawił, natknął się na niedbale rzucone spodnie Kuro, o które o mały włos a potknąłby się i wybił kiełki. Już miał fuknąć na przeszkodę, gdy dostrzegł monetę. Ah pamiętał - monety stanowiły walutę wymienną na inne dobra. Tego akurat go nauczyli wspólnie April i Kuro. Nawet oddał swój mieszek, ciekawe czy zainwestowali go w jakiś sposób. Jako, że ładnie się świeciło i korciło w kocie oczka, wziął do pyszczka i z łupem wyszedł z pokoju. Wreszcie dotarł na werandę i zasiadł na balustradach, starał się dotrzeć w głąb siebie. Chciał w końcu na coś przydać się wojownikom, bo wydawało się, że coś szykują. Nagle myśli przerwało mu burczenie w brzuchu, na co podkulił ogon i mruknął niewyraźnie. I co teraz… Chyba nie zje monety, bo później może mieć niestrawność.
avatar
April
Liczba postów : 449
Data rejestracji : 28/03/2013


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Sob Lip 11, 2015 3:57 pm
Obudziłam się,  nie otworzyłam jeszcze oczu , a  już poczułam się zdecydowanie lepiej niż wczoraj. Nie miałam pojęcia, która może być godzina, ale to nie było ważne. Istotny był mój pomysł. W końcu odchyliłam powiekę i spojrzałam na Kuro. Koto-Red gdzieś już sobie poszedł, czy możne on tylko przybył po to, aby nakreślić mi drogę? Nie chciałam budzić Kuro, ale nie było czas. Musnęłam ustami najpierw w policzek, ale nic to nie dało. Spał jak zabity. Musiałam wyciągnąć inny kaliber, przybliżyłam się do jego ust i zaczęłam go namiętnie całować i też nic! Wkurzona i znużona próbą obudzenia Kuro w sposób romantyczny wykopałam go nogą. Ten niemalże natychmiast otworzył oczy i zamortyzował wypadek.

- Cały czas nie spałeś, tylko udawałeś! – krzyknęłam krzyżując bojowo ręce, ten tylko uśmiechnął się od ucha do ucha, co ja oczywiście odwzajemniłam. Wzięłam poduszkę i zaczęłam uderzać nią o głowę Kuro – Ty kłamco!

Przez cały czas się śmialiśmy, to było miłe. Jeden z niewielu miłych gestów ostatniego czasu. Przydał się jednak, można było chociaż na chwilę zapomnieć o tym wszystkim. O tym, co złego nas otaczało, teraz byliśmy tylko my. Po chwili Kuro wziął mnie za rękę i zaczął udawać, że tańczymy, bo tańcem to bym tego nie nazwała. Wywołało to u mnie kolejką fazę śmiechu i chichotu. Tak drobny gest, a tak potrafił poprawić nastrój. Przy obrocie wypuścił mnie i z impetem spadłam na podłogę zanosząc się śmiechem. Kuro przykląkł przy mnie i pocałował mnie w czoło. Ujęłam jego twarz w swoich dłoniach i łagodnie uśmiechnęłam się całując go.
- Kuro, moja pobudka była celowa tak naprawdę. Wpadłam na plan. Dragot, demon musi mnie wchłonąć. Nie denerwuj się, już Ci tłumaczę. Jeżeli Tobie się nie powiedzie... - - tu załamał mi się na chwilę głos, po czym złapałam go mocniej za rękę- Ja muszę to po Tobie dokończyć, jestem silna, a jeżeli on mnie wchłonie to będę w pełni sił. Nietknięta przez walkę, cała moja siła powinna dokończyć to co Ty zaczniesz. To tylko w razie niebezpieczeństwa, dla Twojego, mojego i Vegetańskiego dobra. Ktoś wtedy będzie musiał to dokończyć, ale wierzę, że to Tobie się uda.

Nie czekając na jego sprzeciw, złapałam go za rękę i zbiegłam ze schodów. Ujrzałam Reda, który przygnębiony siedział nad czymś, swój wzrok skierowałam jednak na demona.

- Musisz mnie zaabsorbować!  - wykrzyknęłam jakbym co najmniej ogłaszała jakaś szczęśliwą nowinę – I w razie, gdyby Kuro nie udało się pokonać króla zwrócić w pełni sił. Wiesz o co chodzi? Aby dopełnić misję. I nie mów mi, że Tobie się to nie będzie opłacało, wzrośniesz w siłę i zrobisz jakiś dobry uczynek, może to uczyni Cię kiedyś mocniejszym.

Wypaliłam, widziałam minę wszystkich. Nikt nic nie ogarniał i wszyscy byli zdziwieni, ale właśnie o to mi chodziło. Mój plan był świetny, liczyłam, że pozostali również wychwycą jego genialność, chociaż z tym może być już gorzej. Mój plan był szalony, ale skuteczny i to musiał mi każdy z obecnych przyznać. Spojrzałam na kota, który był zgaszony i miał coś

-Ej co tam masz ciekawego? - spytałam podchodząc bliżej próbując dosięgnąć pudełka.


Occ: na kolejnego posta przed wchłonięciem mam czas do przyszłej soboty... jak nie dojdzie do mojej kolejki, to komuś się wtrynię, żeby móc zostać wchłoniętą przez Draga i móc usunąć się z fabuły na miesiąc. Razz
Kuro
Kuro
Drobik
Drobik
Liczba postów : 1091
Data rejestracji : 29/05/2012


Identification Number
HP:
Wioska Kuro - Page 7 9tkhzk0/0Wioska Kuro - Page 7 R0te38  (0/0)
KI:
Wioska Kuro - Page 7 Left_bar_bleue0/0Wioska Kuro - Page 7 Empty_bar_bleue  (0/0)
http://www.db4evwer.com

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Pon Lip 13, 2015 6:29 pm
Niemal wbił paznokcie w materac, tak trudno mu było udawać, że śpi niczym kłoda/ Ledwo się powstrzymywał aby się roześmiać lub odwzajemnić pocałunek. Kopa tak szybko się nie spodziewał ale siedząc na podłodze wziął to za dobra monetę, April czuła się lepiej. Dopiero teraz zauważył, że koci demon gdzieś znikł. Postanowił zrobić użytek z chwili samotności i zaczął się wygłupiać tańcząc z halfką. Żartował przy tym, że z takimi umiejętnościami bale na zamku będą rzadkością. Zapewne ich śmiech i wygłupy postawiły pozostałych mieszkańców na nogi i to o świcie. W tym momencie się nie bał, był szczęśliwy jej lepszym zdrowiem, nic więcej się nie liczyło. Spokojnie mógł żartować za wydarzeń, które nastąpią już jutrzejszej nocy. Wszystko w jednej chwili prysło niczym bańka, jakby trafił go piorun.

Na dole, Dragot wisiał na lampie i zapewne był w równie wielkim szoku, jak Saiyanin. Chłopakowi ogon podrygiwał przez zbliżającą się pełnie, tak jak wczoraj ostrzegał mógł szybko się wkurzyć ale po informacji dziewczyny cała sierść mu się zjeżyła.

- Oszalałaś?!
– wybuchnął w końcu. Chcesz się dać JEMU wchłonąć! Jeszcze Redowi to rozumiem ale czemu ON. Nie mam żadnej gwarancji, że mi Cię odda,. Pewnie da nogę i poleci w cholerę! Nie obraź się Dragot ufam ci ale nie aż tak, aby powierzyć życie April. Poza tym nie pieprz mi o naszym wspólnym dobru, bo nie ma na nie miejsca. Powiem Ci , jak będzie wyglądać ta walka. Nim się do niego przebijemy zostanie mi połowa mocy, nawet nie będę w stanie go zaatakować, a on mnie zabije jednym ciosem. Będziesz dla Zella tylko deserem i módl się o szybką śmierć, a nie coś gorszego. Idziemy na śmierć dociera to wreszcie do Ciebie?! Skoro teraz nawet Ty nie wierzysz w zwycięstwo, to co ja mam powiedzieć. Teraz to już nawet nie umrzemy razem. A potem Zell tu przyjdzie i zrobi cmentarzysko. Gdybyś myślała nas nie było by tego wszystkiego. Zresztą po co ja gadam i tak zrobisz po swojemu. Ubierz się chociaż, abyś przed nim nie paradowała w samej koszuli nocnej.

Do niego także dotarło, że stoi w bokserkach i T-shircie do spania. Złapał jeszcze jakąś książkę ze stolika i rzucił w stronę Reda. Nie celował w demona ale obok, aby hałas go przepłoszył. Nie chciał na oczach April uganiać się za demonem, to był zły moment. Widział pudełko, które trzymał w pyszczku i nie chciał aby April je odkryła, tam był pierścionek zaręczynowy dla niej. Pudełko pewnie wypadło mu z kieszeni spodni, kiedy kładł się spać. To miało być inaczej. Poszedł na górę się ubrać. Dobrze, że był zły a nie obojętny, zależało mu na dziewczynie i kochał ją. Chciałby ją ochronić i być przy niej, tak jak tego pragnęła ale to było trudne. W tych przykrych słowach było zawarte też inne przesłanie: „Boje się Zella, nie zostawiaj mnie, bez Ciebie nie dam rady”. Zostawiała go tak, jak sama nie chciałaby być nigdy porzucona. Teraz ma iść sam na śmierć, zupełnie sam. Wszedł jeszcze do gabinetu Kurokary i zabrał stamtąd kapsułkę, to był prezent dla April zamówiony przez mężczyznę na później ale teraz bardziej przydatny. Poszedł do sypialni i ubierał się w milczeniu. Przyszła, trzeba było przełamać ten impas, no i też musiała się ubrać. Milczenie już stało się po kilku sekundach nieznośne. Podszedł i wręczył jej kapsułkę.

- Chcę, żebyś była, jak najlepiej chroniona, zrób to dla mnie, proszę – wręczył jej kapsułkę, w której był dobrej jakości uniform, zbroja damska z symbolem rodowym Kuro i nóż z wyrzeźbionym na rękojeści wyjącym wilkiem na tle pełni. Wszystko to symbole członka rodziny, przygotowane i czekające na jej jedno słowo „tak”, które teraz mogło już nigdy nie przyjść. Przytulił ją mocno do siebie, sam się trząsł tylko nie wiedział, czy ze złości, z głęboko skrywanego strachu, czy z głodu.

OOC:
trening start
Sponsored content

Wioska Kuro - Page 7 Empty Re: Wioska Kuro

Powrót do góry
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach

Copyright ©️ 2012 - 2018 dbng.forumpl.net.
Dragon Ball and All Respective Names are Trademark of Bird Studio/Shueisha, Fuji TV and Akira Toriyama.
Theme by June & Reito