Światło VS Czerń - Hikaru VS Kuro

To była miażdżąca wiadomość na sam początek dnia. Hikaru jednak nie miał zamiaru go oszczędzać. Dziś wyznaczył dzień na jego test. Tak test ostrzeżenia, ni z tego ni z owego, a Kuro musiał się jeszcze wiele nauczyć. To chyba przez to, jak wczoraj zazdrośnie patrzył na walczącego z Aprikl Misticka, on nie miał takiej okazji, nie sparowali się do tej pory. I dał mu tylko 5 minut. Saiyan wstał i spojrzał na nauczyciela, jego uwagę przykuł miecz na plecach, po co mu on. Czy jeśli młodemu się nie uda to będzie koniec jego krótkiego małpiego życia? 5 minut to mało, żeby pożegnać się ze światem. Chłopak nie czuł się absolutnie gotowy na coś takiego. Wyjątkowo dziś rozpierała go energia i nie wiedział czemu, ale wolałby spożytkować ją na trening, a nie koniecznie na walkę. Czuł się silny. Słowo „bezużyteczny” dźwięczało mu jak echo w głowie, kiedy robił rozgrzewkę.

Kuro nie chciał dać Hikaru powodów do całkowitego skreślenia go. Szansę na wygraną miał zerową ale w tej walce chodziło o umiejętności. Taaa tylko nie miał czym zaskoczyć nauczyciela. Ten znał jego umiejętności i techniki. No i jak się tu zabrać za niego. Kopniak z wyskoku, ten odpowie blokiem i zapewne ciosem miedzy oczy. Atak z powietrza, też do bani. Z jednej strony Hikaru będzie musiał przyjąć falę energetyczną, bo inaczej oberwą domek i statek ale jak odpowie falą to Saiyan skończy na glebie jako pieczyste. Zanzoken i atak z tyłu, Mistick go wyśmieje...... No i jak z takim walczyć?! Wstał i przyjął postawę do walki, jak zwykle nieco niepewną. Myślał jeszcze nad ciosem, który wczoraj zadał Brasce, może by to powtórzyć z małą modyfikacją, żeby stojąc na rękach kopnąć w podbródek. Ten cios był beznadziejny, jak na początkowy etap walki, już wyobrazi sobie uderzenie kolanem w kręgosłup lub kop w potylicę – śmierć na miejscu. Westchnął, nie było mu łatwo, za to Mistik stał niewzruszony. Specjalnie na dzień dobry powiedział o Reiu, aby Saiyana zdekoncentrować i pokierować jego myślami w inną stronę, aby było mu trudniej. Chyba jednak zacznie od podstaw, przekombinować atak to tez niedobrze.

Wybił się z prawej nogi i ruszył biegiem przemieniając się w SSJ nim jeszcze dotarł do przeciwnika. Biegł nisko przy ziemi. Czyżby chciał podciąć, jednak nie, w ostatniej chwili wyskoczył celując kolanem w podbródek i już szykując pięści do ataku.

Nie mógł złapać oddechu po serii ciosów w tors. Wyhamował i zawisł w powietrzu, w dosyć niewygodnej dla niego pozycji. Spodziewał się, że Hikaru uniknie ciosu i układał ręce do ataku myśląc, że uda mu się przewidzieć unik. Nie udało mu się ale nauczył się czegoś nowego. Do tego oberwał praktycznie własną techniką, to było poniżające.....

- Jakbym walczył z głupszym przeciwnikiem to nie musiałbym tyle myśleć. Cokolwiek zrobię, to Pan widział to już ze sto razy.

Nawet odgryzienie się mu nie wyszło i na dokładne wyszedł mu komplement. Mądrala jeden. Saiyan starał się bardzo pokazać, że jest coś wart. Próbował wydobyć z siebie to coś, co wczoraj w walce z Braską spowodowało, że tak dobrze mu poszło. Tylko nie wiedział jak to zrobić.
Oślepić..... pomyślał o tym, wystarczyło odpowiednie ustawić nóż z diamentowym ostrzem. Był nawet w dogodnej pozycji, tylko słońca nie miał za plecami. Gdyby było południe, ale nie było. Za to teraz mógł rozejrzeć się po polu walki i wpadł na pomysł.

Ruszył w dół celując otwartą dłonią w Hikaru i mobilizując energie do ataku. W połowie drogi błyskawicznie zmienił cel ataku i wystrzeli kulę w silniki statku Misticka. Kula nie była potężna ale wystarczająco silna aby uszkodzić statek. Saiyan założył, że Hikaru uda się w tamtą stronę, żeby choćby kopnąć pocisk. Już kombinował atak. Telekinezą zebrał 5 pni drzew przeznaczonych na budowę domu i ostre końce wymierzył w stronę Misticka. 4 z każdej strony świata i piąta od góry.
Wreszcie coś zatrybiło w głowie młodzika. Nawet przyzwoicie użył telekinezy, choć dopiero co ja opanował. Ten atak był już lepszy od poprzedniego. Kuro się rozkręcał.  

Oczy rozszerzyły mu się ze strachu, kiedy Hikaru nagle pojawił się o centymetry przed nim. Bezwolnie poddał się kolejnym ciosom. To nie było typowe dla chłopaka, nie podejmował nawet próby obrony. Ten uparty i twardy Saiyan bezwiednie przyjmował kolejne ciosy techniką, którą wymyślił. Nie wiedział, że jej pierwowzór od lat znany był na Ziemi. Poddał się, nie pokazał nawet najmniejszego oporu. Potęga mentora zbyt mocno go przytłoczyła, widział go w akcji ale teraz to było spojrzenie z pozycji przeciwnika. Umiejętności, doświadczenie, pewność siebie Misticka miażdżyły młodego i niedoświadczonego wojownika. Psychicznie chłopak nie był gotów na takie starcie. Natomiast fizycznie jego ciało już od dawna dawało znaki, że w Saiyanie budzi się moc.

Jednym z wyraźniejszych znaków był cichy odgłos dartego materiału a zaraz potem za plecami młodzika pojawił się długi srebrzysty ogonek. Kilka srebrzystych iskier obiegło jego ciało, kiedy trząsł się wystraszony po ataku na oczy. Nic nie wiedział, a przynajmniej niewiele, wszystko było czerwone. Krew i łzy mieszały się ze sobą spływając po twarzy. Kuro nie spodziewał się tak realnej groźby oślepienia. A teraz jeszcze śmierci....
Wczoraj szło mu tak dobrze przecież, a teraz. Cholera przecież on nigdy się nie poddawał, nawet jak sytuacja była beznadziejna. Wiele razy groziła mu śmierć ale zawsze opierał się do końca i jakoś mu się udawało, a wczoraj śmierć groziła April, najważniejszej osobie w jego życiu. Wtedy ciało staje się twardsze, reaguje automatycznie, znajduje się w sobie większe pokłady energii. Nawet w więzieniu się nie oparł, nawet kiedy Kat wykonywał wyrok był twardy do końca i teraz też postanowił, że Hikaru go popamięta. Kumulował w dłoniach Ki do ataku

- Ale ja nie chcę walczyć!!! Ale nie dam się zabić słyszysz!!!!!

Zaraz po tych słowach rzucił potężnym atakiem. Poszedł ostro, to nie była typowa dla niego taktyka albo zwariował albo do niego dotarło. Nawet per "Pan" gdzieś umknęło. Fala energii mknęła w stronę Mistika.

W powietrzu było aż gęsto od energii. Kuro zaczęły ogarniać obawy. Jeśli ta fala wymknie się spod kontroli to o ile nie zginie, to z pewnością wszystko w zasięgu pola walki zostanie zrównanie z Ziemią. Taki efekt miała jego przegrana. Starał się jak mógł i wydzielał z siebie coraz więcej Ki. Ten pojedynek zabrnął już za daleko. Musiał z siebie wydusić więcej, tylko nie wiedział jak. Gdyby jego przeciwnikiem nie był mistick. Sparing z mentorem fajna rzecz ale to była walka jak najbardziej na serio. Kuro nawet nie miał odwagi porządnie go zaatakować. Różnie miedzy nimi bywało. Młody Saiyan pyskował doświadczonemu wojownikowi już przy pierwszym spotkaniu i dopiero z czasem nauczył się, że nie miał racji. Kuro był jak młode źrebię, wierzgające i nie pozwalające się nawet dotknąć. Stary Mistik znalazł w sobie jeszcze siły oraz zapas chęci aby okiełznać chłopaka i nauczyć życia. Życia innego niż na Vegecie. Przygotowywał Kuro na większe wyzwania i chociaż ten nadal upierał się to nauki trafiały do niego i chłopak powoli rozumiał swoje błędy. Hikaru wspierał go, kiedy młodzik walczył z Ozaru, nigdy go nie zostawił.

Kuro wspomniał ich pierwsze spotkanie i pierwszą noc na ziemi, kiedy nim zasnął wykłócał się z Hikaru. Przypomniał sobie jak od początku swoją potęgą mentor go przerażał, jak pyskował ale jednocześnie trząsł się ze strachu przed nim. Przerażało go doświadczenie, pewność siebie, moc i te oczy, które czytały w jego duszy. Te oczy, które upadabniały Hikaru do mordercy Shiro, do Zaurusa. A teraz musi z nim walczyć i nie ma sił się postawić, przestał się nawet bronić. Był bierny, a nie powinien. Liczy na niego April, mieszkańcy wioski i Hikaru. Wiedział, że za ciemnymi okularami te oczy znowu czytają w jego małpiej duszyczce. Czuł, że nie może go zawieść ale przede wszystkim nie może zawieźć siebie.

Dopiero teraz wszystko stało się jasne. Nie „pokona” Hikaru jeśli nie pokona siebie, swojej niepewności. Nie mógł się nawet zdecydować czy kocha April, mimo iż podświadomie czuł, że jest kobietą jego życia. To była w tej chwili walka jego życia i walczył nie z Hikaru, a ze sobą. Jego przeciwnikami była nie tylko niepewność, ale lęk i strach nie przed przyszłością, czy nieznanym ale przed Zaurusem. Zganił sam siebie, za to że boi się kupy mięśni, kości i innego tałatajstwa. Nie chciał go zabić, ale chciał go znaleźć i pokonać. Zostawić przy życiu ale z takim nastawieniem lepiej żeby nawet nie podejmował walki. Pyskował i stawiał się wielu żołnierzom nim sięgał ponad stół, a teraz był beznadziejny. Wręcz żałosny. Z takim nastawieniem chciał chronić wioskę i April? Kiedy to sobie uświadomił zrobiło mu się jakoś lżej, tak jakby część trosk odeszła, coś pękło i narodził się na nowo. W jednej chwili odzyskał swoją pewność siebie, zniszczoną przez śmierć brata, swój małpi pazur. Moc eksplodowała, a wokół niego pojawiły się już regularne srebrne iskry. Poczuł siłę, a z nią pewność siebie. Kipiał energią, która już od wczoraj próbowała się z niego wydostać. Moc chłopaka rosła, mięśnie powiększyły się, a srebrzyste włosy nieznacznie wydłużyły.

Musi pokonać siebie i nie było innej opcji, nie ma miejsca na niepewność, ani na strach. Musi wygrać i wygra. Spojrzenie Kuro zmieniło się, teraz było lodowate. Hikaru nie był już mentorem, teraz by rywalem w pojedynku, rywalem na drodze do pokonania Zaurusa i pomszczenia brata. Stal się jednym z rywali, których Saiyan będzie musiał pokonać aby bronić to co kocha. Nadal nie lubił wałczyć, ale to nie miało znaczenia, nie pozwoli aby los okładał go pięściami, odda mu i to z nawiązką!
Przybrawszy na sile młodzik włożył w atak jeszcze więcej energii.