Vulfila Rogozin

1. Imię i nazwisko – Vulfila Rogozin

2. Rasa – Half Saiyan

3. Wiek – 16 lat

4. Wygląd – Vulfila jest niewysoką dziewczyną o wzroście około stu sześćdziesięciu centymetrów. Ponieważ jest jeszcze bardzo młoda, nie ma rozbudowanej masy mięśniowej, bardziej przypomina zawodową pływaczkę niż wojowniczkę, ponieważ jej ciało jest tylko delikatnie wyrzeźbione z zarysowanymi ramionami czy udami. Ma jasny, piaskowy odcień skóry, kontrastujący z burzą czarnych i niezmiennych jak to u saiyan włosów. Nie wstydzi się też pokazywać swojego ogona, który zwykle tańczy za jej plecami jak u rozeźlonego kota lub też spoczywa z przyzwyczajenia lub też ostrożności wokół jej wąskiej talii. Półsaiyanka preferuje wygodny, standardowy dla sayianskiego wojownika, elastyczny strój, dzięki któremu nie musi martwić się o jego ewentualne zniszczenie, gdyby przemieniła się w wielką małpę. Jedyną modyfikacją tego ubioru jest brak nogawek, ponieważ swego czasu uznała je za bardziej zbędne niż przydatne. Jednak ze względu na świat, w którym ponownie się obudziła, czasem można ją spotkać w ludzkich ubraniach, ale z niewiadomych dla niej samej przyczyn źle się w tym czuje i wolałaby prędzej nie zakładać nic, niż uciążliwe sukienki czy krepujące ruchy szorty.

Vulfila ma owalny kształt twarzy, który podkreślają dodatkowo uformowane w nieregularny sposób czarne włosy. Dziewczyna jednak nie przywiązuje do nich większej wagi albo też nigdy nie musiała, ponieważ, jak by ich nie obcięła, szybko odrastały. Choć nie stosuje żadnego make-upu, jej naturalny wyraz twarzy sprawia pozornie miłe wrażenie, więc na pierwszy rzut oka zwykle zyskuje sobie sympatię ludzi. Najważniejszym atutem Vilfily są jej czarne jak czeluści piekieł, migdałowe oczy, ozdobione zasłoną gęstych rzęs. Odwracają one uwagę od maleńkiego noska i drobnych usteczek.



5. Charakter – Charakter Vulfily jest dla niej samej wielką zagadką. Z powodu utraty części pamięci wciąż nie może stać się w pełni sobą. Po obudzeniu się z niechcianej hibernacji dokonała się w niej pewna przemiana, choć wciąż można zaobserwować w niej dawne tendencje. Przede wszystkim jest ona silnie związana z kulturą saiyan. Gdyby nie fakt, że wszyscy wokół powtarzają, że nie ma czegoś takiego, a Vegeta to tylko wytwór jej wyobraźni, zapewne dałaby się pochłonąć żądzy zniszczenia i pragnienia potęgi. Jednak w obecnych okolicznościach musiała poskromić naturę wojowniczki na rzecz życia w ludzkiej społeczności. Mimo tego wciąż jest bardzo porywcza, łatwo wyprowadzić ją z równowagi, szczególną sympatią darzy ludzi silnych i władczych, a jej celem życiowym jest zdobycie pływów i władzy.

Z drugiej strony będąc tylko w połowie saiyanką Vulfila odczuwa pewne potrzeby czysto ludzkie, na przykład konieczność akceptacji, życia w społeczeństwie czy oddania sprawie. Co prawda są to odczucia, które w swej głowie tarkuje jako obrzydliwy defekt, ale wbrew wszystkiemu nie jest w stanie wykluczyć w sobie odruchów współczucia czy potrzeby bycia kochaną.

Jako, że Vulfila wciąż toczy w sobie walkę pomiędzy dobrem a złem, jest kobietą całkiem nieprzewidywalną. W momencie, kiedy górę bierze nad nią dzika krew saiyan, nie zważa na moralność, wtedy liczy się jej godność i wola walki. Jednak kiedy otrząśnie się, wtedy ludzkie poczucie czyjejś krzywdy czy opieka nad innymi przedstawicielami swojej rasy staje się pierwszorzędna. Jednak to, która strona z jej rozdwojonej natury zwycięży ostateczną walkę o świadomość własnego ja, tego nikt nie wie, nawet Kami Sama.

6. Historia - Daleko na mroźnej północy prowadzono wykopaliska. Jednemu z mieszkańców okolic wsi Singeru udało się przypadkiem natrafić na zamarznięte, ale zachowane w całości ciało jakiegoś prehistorycznego stworzenia. To wydarzenie zmotywowało naukowców z tamtejszego ośrodka badań archeologicznych do rozpoczęcia poszukiwań na szeroką skalę. W pewnym momencie do badaczy dobiegł jeden z robotników, całkiem blady i niecierpliwy, ponieważ udało się odnaleźć coś całkiem niespodziewanego. Zaalarmowani naukowcy podeszli do ściany lodu, w której... zamarznięte było ciało młodej kobiety z rozwścieczoną miną, rękoma rozstawionymi szeroko i korpusem całkiem naprężonym jakby z kimś walczyła. Kilka godzin później znalezisko dowieziono do najbliższego oddziału badawczego. Dziewczynę rozmrożono z największą starannością, a następnie podłączono do najnowocześniejszych aparatur w nadziei, że nie rozpadnie się lub nie zgnije na ich oczach. W tym czasie mogli dokładnie przyjrzeć się zaskakującemu odkryciu. Kobieta miała całkowicie ludzki kształt, ubrana była w coś, co w powodzeniem mogłaby założyć każda współczesna nastolatka. Na całym ciele miała ślady wskazujące na to, że faktycznie z kimś walczyła lub też może broniła się zaciekle lub uciekała. Jednak tym, co wszystkich najbardziej zastanawiało, był długi, brązowy ogon...

Ku zaskoczeniu wszystkich sześćdziesięciu największych specjalistów, którzy z bijącymi sercami przyglądali się spoczywającej na stole operacyjnym nienaturalnej kobiecie, jej ciało wcale nie przechodziło jak w przypadku każdej innej zamrożonej tkanki w stan przedśmiertny. O dziwo wszystko wskazywało na to, że regeneruje się w niezwykłym tempie. Czym prędzej dokonano reanimacji, która zresztą okazała się skuteczna. Kobieta odzyskała oddech, ale zanim powróciła do pełni sprawności czy też świadomości, musiało minąć wiele dni, tygodni, a nawet miesięcy.

Pewnego dnia jednak otworzyła oczy, a nawet usiadła na swoim posłaniu, ignorując obecność mnóstwa naukowców, którzy z  wielkimi oczami obserwowali każdy jej ruch. Tymczasem dziewczyna potrząsnęła głową, złapała się za uszy, warknęła dziko, a dopiero po chwili spojrzała na najbliższego badacza.

- Jestem głodna.- oświadczyła, na co wszyscy na sali zaczęli się gromko śmiać.

Pierwsze rozmowy z dziewczyną nie były dla psychologów łatwym zadaniem. Przede wszystkim była burkliwa i raczej nieprzystępna. Bardzo irytowały ją zbędne pytania, a kiedy sama nie znała na coś odpowiedzi lub zapominała o czymś, co powinna była przecież dobrze wiedzieć, wpadała we wściekłość, rzucając wszystkim, co jej wpadło w ręce. Takie ataki agresji napadały ją niemal co chwilę zwłaszcza, że w zasadzie nic nie mogła sobie przypomnieć, nawet własnego imienia. Przeżywała katusze, próbując wrócić pamięcią do chwil sprzed zamrożenia. Ostatecznie po wielogodzinnych medytacjach uznała, choć też tego pewna nie była, że nazywa się Vulfila, pochodzi z innej planety, gdzie wszyscy mają takie ogony jak ona i potrafiła kiedyś niszczyć wszystko, nawet całe góry.

Oczywiście wszystkie te historie wydawały się naukowcom wyssane z palca, więc cierpliwie tłumaczyli jej, że to niemożliwe, nie ma innego życia poza ziemskim, a także nikt nie dysponuje czymś takim jak KI, tym bardziej, że Vulfila sama nie mogła sobie przypomnieć, jak z niej korzystać. Co prawda wciąż pozostawało pytanie, skąd u niej ogon. Część lekarzy była zdania, że dla dobra nastolatki najlepiej byłoby go usunąć chirurgicznie, ale na wieść o tym dziewczyna wpadła w szał pomieszany z histerią i niemalże udusiła swojego obecnego opiekuna.



Ostatecznie po zakończeniu wszelkich badań, Vulfila została wypuszczona z ośrodka. Przyznano jej prawnego opiekuna, którym był jeden z młodych naukowców, Aleksander Rogozin. Zdecydował on dla dobra nauki zaopiekować się targaną dziwnymi emocjami dziewczyną oraz dać jej swoje nazwisko, choć czasem przeszywał go istny strach, kiedy machając ogonem łypała na niego groźnie, gdy na przykład zakazał jej wychodzenia tam, gdzie oczy ją poniosły.

W końcu jednak z czasem zbliżyli się do siebie. Rogozin bardzo chciał wierzyć w wydumane skrawki przeszłości, które krążyły Vulfili po głowie, ale jednak nie mógł wzbudzać w niej większych nadziei, że cokolwiek z tego mogłoby okazać się prawdą, więc podchodził do tego z dużą dozą dystansu. Postanowił natomiast wychować ją jak własną córkę, przekazując wszystkie wartości, jakie powinna znać. Posłał ją również do szkoły, gdzie mogła zdobywać wykształcenie, poznać przyjaciół i przystosować się do życia na Ziemi. Dopiero po usilnych prośbach dziewczyny, pozwolił również na to, by rozpoczęła wymyślone przez siebie, czasem nawet wielogodzinne treningi w ogrodzie za domem.

Pewnego dnia w końcu Vulfila przypomniała sobie, jak korzystać z KI. Zaczęła znów latać, czuła rozpierającą energię, którą wykorzystywała na różne sposoby. Gdy Aleksander zrozumiał, że najprawdopodobniej wszystko to, co twierdziła jego córka, było prawdą, postanowił rzucić prace w ośrodku badawczym pod byle pretekstem, aby naukowcy nigdy sie o tym nie dowiedzieli, zamieniając życie nastolatki w piekło. Chciał, by była szczęśliwa i żyła tak, jak sama sobie to zaplanowała.

Vulfila rosła w siłę, a niebawem stało się to jej obsesją. Zamknęła się w piekielnym kręgu, trenując po to, by móc jeszcze więcej trenować. Pewnego dnia, gdy od wielu już godzin mocowała się ze skałami w bezludnym pustkowiu, padła wycieńczona na łopatki. Przetarła spocone od południowego słońca czoło, nie miała sił, by wstać. Zamknęła oczy znużona, a gdy je otworzyła, zauważyła nad sobą mężczyznę.



Miał na sobie podobną zbroję. I włosy. A przede wszystkim ogon! Okazał sie jednak mało rozmowny, a jeszcze mniej przyjazny. Nim wstała sam pociągnął ją do góry na równe nogi, a potem, chciał od razu zablokować ruchy, lecz treningi okazały się w tym momencie zaprocentować. Zaczęli walczyć najpierw w zwarciu, potem w locie, ale ostatecznie nieznajomy zwyciężył, ogłuszając dziewczynę do nieprzytomności. Po tym zataszczył ja do swojego niewielkiego statku, aby ruszyć wprost na Vegetę, gdzie Vulfila miała niebawem dowiedzieć się wszystkiego o swojej przeszłości.

7. Statystyki

Siła: 5
Szybkość : 10
Wytrzymałość: 5
Energia: 10

-HP: 75
-KI: 150
-PL: 200

8. Technika Początkowa - (wybiera Admin)

Witam!

Na początek zapoznaj się z regulaminem oraz potwierdź jego przeczytanie.

Ostatni chętny na Halfa został odprawiony z kwitkiem i musiał robić nową KP. Powodem była zbyt duża liczba wojowników z Vegety. Nie wiem czy to się zmieniło, musisz poczekać na Adminów.

Mi by tam kolejna halfka nie przeszkadzała, ale to moje skromne zdanie. Męska część administracji jednak to wredne pały więc pewnie im to będzie zawadzać.

Ja bym prosiła o wyróżnienie dialogu/ów kolorem by to ładnie wyglądało.

Uwagi me, me uwagi:

• Daleko na mroźnej Syberii, wgłębi Rosji

  
  Świat DB nie ma czegoś takiego jak... Rosja, Syberia, Polska, Europa itp itd. Zajrzyj na mapy świata Dragon Ball, a znajdziesz odpowiedniki takich miejsc.
  
  
• Half jest ok, ale na start z Ziemii się nie zgadzam.

Mamy tylko 4 half-saiyan więc to nie problem by grała tą rasą. Co do zastrzeżeń to samo co napisała June. Popraw to a będzie akcept.

Dokonałam wszystkich zmian, a na końcu dodałam także dwa akapity, żeby Vegeta była miejscem startowym, jeśli... tam byłoby lepiej.

Jeszcze ostatnia sprawa.
Zmniejsz avatar - jego szerokość powinna wynosić maksymalnie 200pix.

Zmniejszyłam ^^ Czy jeszcze jakieś uwagi?

Mi się podoba - Akcept Co prawda pojawiła się wzmianka o umiejętności latania, lecz można po prostu dać Ci tę zdolność jako technikę startową i problem rozwiązany

Nie widziałam, że latanie się jako technikę liczy. Myślałam, że jakoś na początek każdy musi wykazywać jakiś potencjał, a nie być jak tabula rasa. Ewentualnie mogę jakieś dodatkowe zmiany wprowadzić, więc krytykujcie!

Ko - Akcept

zapraszam do gry

Zamykam