A wszystko przez kadeta J. April i Kuro

Kadet J., czyli gracz o niku J., half-saiyan. Sprawca całego zamieszania,zamienił tabliczki z nazwami łazienek.
Miejsce akcji: Akademia Wojskowa na Vegecie
Czas akcji: Kilka godzin po rejestracji w Akademii

Kuro:
Szedł szybkim krokiem w stronę szatni, niosąc w dłoniach nowy uniform kadeta. Bardzo się cieszył z takiego obrotu spraw. Pierwsze koty za płoty – pomyślał. Gdy doszedł do szatni, mocno pchnął drzwi z napisem „Male” i wszedł do środka. Z dala dało się słyszeć odgłosy lecącej wody pod prysznicem. Nieopodal zauważył wiszące mokry strój i kupkę innych ciuchów. Nigdzie nie widział ochraniaczy, więc to najprawdopodobniej strój innego kadeta.

Zaczął się rozbierać, po chwili zauważył na ciele kilka plam zakrzepniętej krwi. To z pewnością pozostałości po tym blondasie, którego zaniósł do skrzydła szpitalnego. Kuro był ciekaw jak się ma owy half, ciekawe czy postawili go już na nogi i czy w ogóle żyje. Skoro inny kadet bierze prysznic i nie wygląda jakby spieszył się na wykłady to postanowił też się odświeżyć. Gdy wszedł pod prysznic zaburczało mu w brzuchu, nic od rana nie jadł tylko latał po akademii, mogliby dać jakaś przerwę śniadaniową. No jak można się skupić na wykładach o pustym żołądku.

Odkręcił kran i już po chwili ciepła woda spływała po jego torsie zmywając ślady krwi. Ciśnienie wody przyjemnie masowało mięśnie. No ale niestety nie miał zbyt wiele czasu, trzeba pędzić na wkłady. Szybko się umył i wyszedł z kabiny.

Kuro zamarł ze zdumienia. Przed nim stała dziewczyna zawijając się aktualnie ręcznikiem. Długie czarne i mokre włosy przykleiły się jej do ciała, a twarz miała niewinną, jak sukienka do pierwszej komunii. Zanim dziewczyna zakryła się ręcznikiem zobaczył jej drobne, jędrne piersi. Chłopak stał jak wryty, klnąc w duchu Freuda za wymyślenie id. Poznał ją ,to ta dziewczyna, którą spotkał chwilę temu w magazynie.

Po chwili namysłu Kuro zreflektował się i zasłonił ręką oczy wyjąkując niemrawie:

- Prze…..przeprasza. Ale…… to męska szatnia.

Drugą kończyną usilnie zaczął wymachiwać, aby namierzyć ręcznik i zakryć nim swoją męskość. Czuł, że robi się coraz bardziej czerwony na twarzy. Zrobił krok do przodu i nadepnął na niedbale porzuconą kostkę mydła. Z wdziękiem pirata z drewnianą nogą, trzymając w jednej ręce ręcznik pomknął siłą rozpędu w stronę dziewczyny. Trzymając się powietrza wpadł z impetem na młodą Siyankę. Przewrócili się oboje i Kuro uderzył mocno czołem w podłogę. Siła uderzenia poniosła się echem w pomieszczeniu dającym niezłą akustykę. Podnosząc się z podłogi złapał się za czoło, czuł jak łzy napływają mu do oczu. Usiadł na podłodze i jęknął:

- Boliiiiiiiiiiii!. Przepraszam Cię bardzo! Wszystko w porządku?! Pomogę Ci wstać.

Czuł jak rośnie mu guz na czole – zajebiście teraz będę wyglądał jak jednorożec – pomyślał z żalem i wyciągnął otwartą dłoń, aby pomóc wstać dziewczynie, o konieczności założenia ręcznika na własne biodra zapominając.


April:
Wszystko działo się tak szybko... zdecydowanie za szybko... ale przejdźmy do samego początku tego co się stało. W momencie, gdy brunetka sprawdziła stan swojego ubrania nagle usłyszała czyjś głos, który na pewno nie należał do kobiety! Odwróciła się natychmiast i ujrzała nagiego mężczyznę, pierwszy raz w życiu. Otworzyła usta ze zdumieniem, nie rozumiała co on robił w damskiej części na dodatek bez ubrań! Cała dygotała. Serce chciało jej wyskoczyć z piersi, czuła je w skroniach, uszach, a nawet w mięśniach na całym ciele. Jeszcze chwila, a zaczęłaby szczękać zębami. Wpatrywała się w niego nie ruszając się z miejsca, dokładnie zwróciła uwagę na jego klatkę piersiową i opadające włosy. Jej twarz natychmiast zmieniła barwę na czerwoną. Nigdy nie czuła się, aż tak zawstydzona, nie doświadczyła jeszcze takiej sytuacji i nie wiedziała co zbytnio zrobić lub powiedzieć. Po chwili opamiętała się i chciała mu grzecznie oznajmić, że to on pomylił szatnię, ale w tym samym momencie czarnowłosy poślizgnął się na kostce mydła i wpadł prosto na nią! Uderzyła o podłogę głową, zamknęła na moment oczy i zacisnęła zęby. Czuła się jakby małe, obrotowe urządzenie pracowało wewnątrz jej głowy zadając jej ból. Była już totalnie zdezorientowana tym co właśnie się stało. Na analizę tego wszystkiego przyjdzie jeszcze czas, ona sama nie była w stanie nic sensownego powiedzieć. Wciąż była pochłonięta impulsem, który przed momentem miał miejsce. Nagle z przemyśleń wyrwał ją męski głos, który oferował jej pomoc. Złapała go, czuła ciepło i suchość jego skóry, a kiedy napotkała jego spojrzenie- aż zatrzęsła się w środku. Nie mogła oderwać od niego oczu ani ruszyć ręką- czuła się jak zahipnotyzowana. Jednak po chwili schyliła się i podała mu ręcznik, który leżał na podłodze zamykając uprzednio oczy, co w sumie było już bez sensu.

- Wybacz, nie wiem jak to się stało... wszystko z Tobą w porządku? Naprawdę jest mi przykro. Totalnie nie mam pojęcia jak taka sytuacja mogła się wydarzyć. Pamiętam, że przed wejściem sprawdzałam czy wchodzę do damskiej. Nie wiem jak to się stało. Nie masz mi tego za złe? - spytała opierając dłoń o jego barki, ale po chwili ją cofnęła, gdyż przecież on wciąż był nagi. - Ja już lepiej sobie pójdę, tak będzie najlepiej. No to teraz możesz spokojnie... a nieważne!
Jej twarz co chwilę nabierała intensywniejszego kolor, podbiegła po swoje rzeczy i bardzo szybko opuściła łazienkę. Gdy tylko znalazła się za ścianą głośno westchnęła. Zamknęła powiekę i nagle jej wyobraźnia spłatała jej figla- gdyż ukazał się nagi Kuro. Natychmiast je otworzyła i postanowiła się jak najszybciej ubrać, co uczyniła. Na szczęście jej rzeczy już wyschły i nie było nawet śladów po tych okropnych glutach. Ale co ona teraz zrobi? Jak ona spojrzy mu teraz w oczy? Chyba nie będzie w stanie tego zrobić. Nie zastanawiając się długo przebrała się i zostawiła ręcznik na krześle, które stało przed wejściem. Nie chciała już nigdzie wchodzić, bała się że znowu coś pomiesza, a drugiej takiej sytuacji chybaby nie zniosła.

Zt- korytarz

Kuro:
Dziewczyna powoli usiadła. Kuro czuł się winny wynikiem zaistniałej sytuacji. Chciał powstać, gdy ona nadal siedząc wyciągnęła w jego stronę rękę z ręcznikiem i odwróciła głowę lekko w bok zamykając oczy. W pierwszej chwili zatkało go i spali buraka. Co ze mnie za idiota, żeby zapomnieć o ręczniku – pomyślał. Chwycił ręcznik, okrył się nim skromnie i pomógł dziewczynie wstać. Wydawała się mocno skołowana, Kuro miał nadzieję, że nic się nie stało, chociaż słowo „nic” zdecydowanie tu nie pasowało. Kiedy pomagał jej wstać poczuł jaką ma gładką i miękką skórę, dziewczyna była bardzo lekka. Aż trudno było mu uwierzyć, że istota o tak drobnej budowie zaciągnęła się do wojska.

- Jestem Kuro – przedstawił się, uśmiechając się szeroko.

Chciał załagodzić sytuację, Alę dziewczyna zrobiła się jeszcze bardziej czerwona i zaczęła go przepraszać, po czym w pośpiechu wybiegła do szatni. Kuro słyszał, jak się ubiera w popłochu, chciał wejść i ją jeszcze raz przeprosić ale uznał, że lepiej dać jej spokój i nie krępować jej bardziej. Stał w miejscu i nie ważył się nawet drgnąć Po kilkunastu minutach usłyszał jak trzaskają drzwi wejściowe. Prawdopodobnie wyszła, więc ostrożnie wszedł do szatni i ujrzawszy tylko swoje rzeczy począł ubierać się w nowy uniform dla kadetów. Rozciągliwy materiał mocno opinał jego ciało ale Kuro nie czuł dyskomfortu, wręcz przeciwnie, nic krępowało jego ruchów. Podszedł do lustra i przyjrzał się sobie, zmierzwił mokre jeszcze włosy. Następnie spakował swoje poprzednie ubrania do plecaka i wyszedł z szatni. Dla pewności spojrzał jeszcze raz na tabliczkę z napisem „Male”. Zerknął w stronę, w którą powinien iść na salę wykładowa i dwa metry dalej zobaczył leżącą książkę. Podszedł i podniósł ją – „Teorie strategii”, to książka dla kadetów, miesiąc temu otrzymał taką samą od ojca. Odruchowo zaczął wertować i zauważył napis „April”. Pewnie to imię tej dziewczyny, nie widział jeszcze innych kadetek, więc założył, że książka należy do niej. Mimo wszystko ucieszył się z takiego obrotu spraw. Będzie miał okazje ją przeprosić, to przez niego ta cała heca, mógł się po prostu odwrócić tyłem. Poza tym martwił się, że zrobiła sobie krzywdę, guz na czole non stop przypominał o swoim istnieniu, a ona uderzyła tyłem głowy o wykafelkowaną posadzkę.

Kuro poszedł szybkim krokiem w stronę sali wykładowej, żeby się nie spóźnić. Musiał jeszcze złapać April i oddać jej książkę. Idąc rozmyślał o dziewczynie, nie ma co ładna była …..

ZT --> Sala wykładowa..

Spojrzał na zegarek, robiło się późno. Wrzucił książkę dziewczyny do swojej torby i pognał na zajęcia. Po drodze dalej rozmyślał o oddaniu książki. Dziewczyna była kadetką, więc obszar poszukiwań w miarę zawężony, o ile w łazience spotkał faktyczna właścicielkę podręcznika. Guz na czole zrobił z niego jednorożca i nieco doskwierał. Wszedł do Sali i skierował się do schodów prowadzących na górę. Rozejrzał się, było jeszcze mało ludzi albo będą mała grupą. Dostrzegł halfkę z boku, czytała jakąś książkę ale wilgotne włosy ją zdradziły. Wcale nie miał ochoty teraz iść ale trzeba wziąć byka za rogi. Ruszy w jej stronę czując, jak robi się czerwony na twarzy, umysł płatał figle pokazując jak na zapętlonym filmie gibkie ciało czarnowłosej.  Chciał to zrobić jak najszybciej. Zamachnąwszy się wyciągnął z plecaka książkę i grzmotnął o blat mocniej niżby zamierzał.

- Chyba zgubiłaś na korytarzu – wybąkał prawie niezrozumiale.

Wykonał szybki zwrot taktyczny i czmychnął na sama górę i to po przeciwnej stronie Sali niż siedziała April. Zwrócił uwagę na to, że miała ładne imię. Usiadł, wyciągnął podręcznik i notes i oniemiał, to nie była jego książka. Pełen niepokoju przerzucił pierwsze kartki i zobaczył napis „April”. Dał dziewczynie odpowiednią książkę ale swoją. Swoją, którą otrzymał po ojcu i była już nieco sfatygowana, miał ją dzielić ze swoim bratem. Była podpisana najpierw przez Kurokarę a potem „ Kuro & Shiro”. Masakra, miał ochotę rozwalić czołem blat. Chwilę później dosiadł się do niego J. i zaczął coś trajkotać ale Saiyan go nie słuchał. W ogóle nie słyszał wykładu, nie słyszał nawet, jak wykładowca krzyczał mu do ucha tylko siedział i tępo patrzył się w czystą kartkę notesu. Wrócił do rzeczywistości, kiedy mężczyzna złapał go za kark i wysadził z ławki. No i już załapał karę, praca w kuchni. Po skończonych zajęciach pożegnał się z kumplem i powlókł się prosto do kuchni. Będzie znowu musiał spotkać się z dziewczyną ale przynajmniej teraz każde z nich ma po sztuce podręcznika.

Tutaj wolał się nie stawiać nikomu, praca na kuchni była ciężka ale tutaj leciały zawsze najlepsze ploteczki, a i smakołyk wpadł od czasu do czasu. Kuro widział, jak wielu kadetów stawiało się pracownikom i jak równie szybko lądowali na podłodze z twarzą w bliżej nieokreślonym daniu. Saiyan wykonywał polecenia bez szemrania i tak jak się spodziewał na koalicje dostał coś lepszego niż papka dla kadetów. Niemnie do pokoju wracał grubo po 21 i był koszmarnie wykończony, wziął prysznic i zamoczył uniform w misce z wodą i proszkiem, śmierdział żarciem na kilometr. Do ciszy nocnej zostało jeszcze pól godziny. Po pokoju walały się jeszcze nie rozpakowane pudła, trudno zrobi to jutro. Zerknął na plan, od rana ćwiczenia z koszarowym, chłopak aż się skrzywił, potem obiad i zajęcia do późnego popołudnia. Włączył holokomputer, żeby przed snem posłuchać muzy na koniec tego koszmarnego dnia. Spakował plecak i wyczyścił buty. W T-shercie z logo ulubionego zespołu i bokserkach zasiadł przed ekranem, zauważył otrzymaną wiadomość od Zory. Jakiś czas temu przenieśli ich związek na wyższy level. Cieszył się, że przeczyta od ukochanej kilka miłych słów. Myślał, że ten dzień nie może być gorszy, a jednak. Rzuciła go, a przecież nic się na to nie zapowiadało. Przecież odprowadziła go ostatnio aż do Akademii i żegnali się dobrą godzinę ........ Pisała, że związek na odległość nie ma szans. Nieszczęścia chodzą stadami.

Pogrążył się w rozmyślaniach o Zorze, właściwie to robił rachunek sumienia. Nie mógł ustalić co zrobił nie tak. Założył słuchawki i włączył muzę ulubionego zespołu. Uważał, że kobiety są zbyt skomplikowane ale szukał winy po swojej stronie, przecież jeszcze kilka dni temu wszystko było wręcz śpiewająco. Co zrobił źle, nie odezwał się? Czasu na pisanie opowiadań to raczej nie było, a do opowiadania też raczej niewiele. Znalazła kogoś lepszego? Od lat ich rodzice chcieli ich spiknąć. Zresztą znali się niemalże od pieluch.
Dopiero niby huk jakiegoś wystrzału wyrwał go z zamyślenia. Usiadł gwałtownie na łóżku i zbaraniał. Ta dziewczyna, wymachiwała mu książką przed nosem. Ta dziewczyna. Zaraz moment wparowała do jego pokoju. To już chyba była cisza nocna? Obróciła się demonstracyjnie tyłem i znów huknęła książką o blat. Sugestie o koszarowym olał z miejsca. No, co mógł mu zrobić? Obije go i wyznaczy jakąś karę, ot wielkie mecyje. Musiał chwilę ogarnąć umysł z zaskoczenia, a potem szlag go trafił. Noż babiszon jeden wstrętny. Powinna się ciszyć, że trafiła ns niego i tak się kulturalnie zachował. Niejeden i to wyższy rangą kutas chętnie by ją przeleciał.

- Taaaaaak Kuro. Która to godzina? – wybąkał z początku. Przecież przedstawił się jej jeszcze w łazience..........

Przez chwilę zastanawiał się, czy dziewczyna jest Saiyanką, czy Halfką. Nie miał nic przeciw, zwyczajnie był ciekaw. Miała czarne włosy ale nie miała ogona, tak się składało, że on sam w tym momencie też nie miał. Sięgnął na oparcie krzesła po spodnie dresowe do treningu  i wreszcie się odezwał:

- Ty masz takie ustawienia domyślne? Włazisz i nie patrzysz gdzie?

Wcisnął przycisk wyłączający obraz holokomputera. Miała okazję właśnie poczytać ostatnią informację od jego już byłej dziewczyny. Jeszcze tego mu brakowało.

- Miałem Ci zamiar oddać książkę jutro na zajęciach, przecież w obu jest ta sama treść. No ale jak jaśnie Pani z elity brzydzi się plebsu to proszę.

Wyjął z plecaka pakunek w szarej papierowej torbie, aby książka się nie zniszczyła. W środku w ramach przeprosin i zadośćuczynienia wsadził jakiś czekoladowy batonik pochodzący z Ziemi. Dostał go za pracę w kuchni dzisiaj. Nie mógł dać więcej, nie miał. Teraz pożałował, mógł go sam zjeść. Skoro to panna fą fę z elity to i tak ma jego istnienie w dupie ....... Pinda jedna nadąsana. Jednak skazani są na jedną grupę i będą musieli się znosić. To chyba początek dłuuugiej wojny. Zresztą kolejna do kolekcji i tak wszyscy uciekali wręcz od niego uważając za mordercę. Wszyscy poza J., który był halfem i mógł nie wiedzieć o tych ostatnich wydarzeniach.  Przynajmniej z mediów zszedł temat śmierci jego brata. Wszystko wydarzyło się zaledwie dwa miesiące temu, a Zora była do tej pory jego jedynym oparciem. A teraz ta chuda jak patyk, płaska, mała wojownicza księżniczka. Taki niewyrośnięty fąfel wpada mu do pokoju i pyskuje.

Yare, yare. Stał jak ten słup i pozwolił się objechać od góry do dołu. Oczywiście był wszystkiemu winny. Baby są jakieś inne, albo na pewno z innej planety. Nim trzasnęła drzwiami zdążył odpowiedzieć:

- Potrafisz tak powiedzieć dziękuję, jakbyś mówiła obyś zdechł!

Potrafił zrozumieć, że książka mogła być dla nie ważna no ale chyba dobę mogłaby bez niej przeżyć. Szlag by to, jeszcze ta sprawa z Zorą. Spojrzał na zegarek, 3 minuty do ciszy nocnej. Złapał w biegu bluzę, pomknął do męskiej łazienki i przez okien w toalecie wlazł na dach, przebiegł i zeskoczył na ścianą. Opuścił teren Akademii i pomknął w stronę skalnego lasu. Nie odważył się lecieć, aby go nie wykryli. Musiał odreagować trenując. Wrócił gdzieś po 4-tej rano. Zrzucił czystą pościel na krzesło, po czym w ubraniu rzucił się na materac i przykrył kocem. Rano załomotało do drzwi, jakby dzwonka nie było. Wiadomo pobudka. Jego pokój aktualnie wyglądał, jak lej po bombie. Trudno ogarnie to później. Najpierw w łazience doprowadził siebie do użyteczności, potem łóżko.

Wpadł spóźniony na śniadanie, wrócił do pokoju po butelkę z wodą i ręcznik. W koszarach był 30 sekund przed wyznaczonymi zajęciami, trener łypnął na niego ostrzegawczo. Kuro nic sobie z tego nie robił, tylko stanął w szeregu wzorowo. Miał dziś obok standardowych spodni i kadeckich butów koszulkę w dopasowanym kolorze – krótki rękaw plus wykończenie golfem. Na piersi na czarno znak rodowy. Pochodzący z elit mogli się ubierać, jak chcą i mieli dwóch takich popisujących się w grupie. Saiyan założył ten krój, bo najzwyczajniej tak mu było najwygodniej. Nie należał do elit ale jego przodek zasłużył się w ostatnim powstaniu. Jak na pierwsze zajęcia można było spodziewać się toru przeszkód, czyli sprawdzenie podstawowej sprawności i wytrzymałości. Na końcu mieli strzelić delikatnym ki-blastem w środek tarczy. Sam tor, to nie było nic wielkiego. Gorzej, że biegali tak w kółko, upał się zwiększał, a Ci co nie trafili w tarczę dostawali trafny cios od trenera. Większość halfów szybko padła i nic dziwnego nie wychowali się na tej planecie. Dla niego to był pikuś, mieszkał na obrzeżach jednej z wielu pustyń. Padł nawet jeden z elitarnych. Kuro odnalazł wzrokiem dziewczynę, szło jej nieźle dalej biegała. Uparta sztuka. W przerwie siedząc na ławkach na terenie koszar J. namawiał Kuro na realizację mega żartu – zwinięcie gaci koszarowego i powieszenie na maszt z durnym napisem. Potem biegali jeszcze kolejne dwie godziny. Na koniec zajęć w kilku szybkich ruchach Kuro i J. zebrali lanie od Koszarowego. Saiyan dopiero leżąc plackiem na pisaku zorientował się, że coś się wydarzyło. Trener przejrzał ich mały szwindel. Kuro biegał wolniej i biegł w towarzystwie J., pomagając mu nieco. Na obiad dotarli obolali ale mimo wszystko chichotali. Niestety wszystkie stoliki były zajęte. Kuro wykorzystał strach, jaki go otacza i po prostu się przysiadł. Stolik wyludnił się niemal natychmiastowo. Teraz przynajmniej wiedział dlaczego kadeci dostają papkę, daje się ją przełknąć po obitej gębie.

Wykłady przebiegały w miarę spokojnie, pomijając wczorajsze braki Kuro na jednym z przedmiotów nie rozumiał co się dzieje. Na innym trochę brylował, gdy dyskutowano o równoważeniu siły i prędkości. w treningu. Po wszystkim postanowił rozpakować się do końca, zrobić zaległe pranie, poszedł na kolację i zasiadł do nadrabiania zaległości. J. pisał jak Kura pazurem. Poprawka, gdyby Kuro wiedział, czym jest kura to zapewne uznał, że ona lepiej pisze. Nie mógł rozczytać tych hieroglifów za nic. Przez pół godziny obracał pewną myśl w głowie. Na wykładać było widać pilność April. Ma go za idiotę, wiec pewnie nie. Nie chciał tego robić ..... ale i tak juz bardziej wściekła być na niego nie może.

Było coś po 20-tej, mając w rękach książkę i notatki zapukał do jej drzwi, a potem bezceremonialnie wszedł. Siedziała przy biurku, najpierw była w szoku, a potem zaczęła mordować go wzrokiem. Mógłby przysiąc, że dziewczyna w myślach trzyma karabinek pulsacyjny i zastanawia się co mu najpierw odstrzelić głowę, czy klejnoty.

- Odbiłem sobie wczorajsze wejście, zapukałem. Jesteśmy kwita. Przyszedłem z propozycją. Ty pomożesz mi nadrobić wczorajsze wykłady, a ja nie będę rozpowiadał po Akademii o Twoich drobnych wyrostkach na klatce piersiowej.

Grubo, pojechał chamsko i to maksymalnie. Co prawda nie miał zamiaru nikomu opowiadać o wczorajszym wypadku i do tej pory tego nie zrobił. Nawet J-owi nie powiedział ale ona pewnie się nie domyśli. Nawet sobie nie wyobrażała ile dumy kosztowało go poproszenie o pomoc. Zresztą skoro tak go oceniała to niewiele tracił, jakby spojrzała chociaż na jego dłonie to zobaczyła by odciski kogoś pracującego fizycznie, a nie nieroba, jak go wczoraj nazwała. Nie wiedzieć czemu ale spodobało mu się, jak się złościła i wkurzała. Była ładna, mądra i zaraz go chyba zabije .......

Groźba z nożyczkami była bardzo sugestywna. Może, a raczej na pewno zachował się chamsko siadając na jej krześle ale wolał nie stać obok. Czułby się za bardzo nieswojo. W duchu musiał przyznać, że dziewczyna wścieka się równie dobrze, jak tłumaczy. Nawet nie zauważył, kiedy po godzinie omówili połowę wykładu. Przekonał się, że jest też równie wścibska. Był na przegranej pozycji, no i w końcu mimo wszystko zgodziła się mu pomóc. Nie patrzył na nią, tylko wprost przed siebie.

- Nie należę do elit. No w sumie należę i nie należę. Nie wiem czy słyszałaś ale 300 lat temu w buncie o równe traktowanie halfów obalone króla, a nowym królem stał się wódz buntowników o imieniu Zell. Mój pradziadek Mukuro było jego prawą ręką. W podzięce dostał tytuł i wioskę nieopodal pustyni. Stąd symbol i flaga, powiedzenie i te inne bajery. Niemniej i tak jesteśmy na końcu łańcucha, jeśli wiesz o co mi chodzi. Z braku innych kandydatów jestem jedyną następną głową rodu.

Przez dłuższą chwilę milczał, pozostała odpowiedź na jeszcze jedno pytanie, a o tym akurat nie miał ochoty rozmawiać. Popatrzył April w oczy i dopiero po ich barwie zorientował się, że jest halfką. W sumie to nie miało żadnego znaczenia.

- Masz ładne oczy – wymknęło mu się zanim ugryzł się w język. Sytuacji nie należało tak pozostawiać, więc włączył mu się tryb palant. Zaczął zbierać szybko swoje rzeczy i szykować się do wyjścia. No w wywiadzie to Ty nigdy pracować nie będziesz. Sama się ich zapytaj, nic żadnemu z nich nie zrobiłem, ani nawet nikogo nie znam. Jakbym był bogatym bubkiem z elity to nie miałbym używanej książki.

Tym razem jego buntowniczy ton był wyrazem ochrony samego siebie. Chwycił za klamkę i nim otworzył drzwi dodał już nieco spokojniej.

- Zanim i Ty przestaniesz się do mnie odzywać to chciałem przeprosić za szantaż. Nie bój się nic nikomu nie powiem no i mam u Ciebie dług.

I tak się w nim gotowało, przecież miała holokomputer, wystarczyło, że wpisze jego imię i wyskoczą wiadomości. Co prawda uniewinniono go ale nikt mu nie wierzy, że ni z tego ni z  owego na planecie pojawiło się kilku zamaskowanych gości i rozbebeszyło jakiegoś gówniarza zostawiając świadka. Durne przesłuchanka sobie urządzała. Usiadł przy biurku w swoim pokoju i starał się ruszyć dalej z materiałem ni cholery mu nie szło. Znowu wymknął się z Akademii trenując do rana. Zaspał. Oczywiście wpadł na wykład w ostatniej sekundzie. Na domiar złego była kartkówka, zarobił 3 + i to dzięki April, omówili tylko połowę materiału. Uśmiechnął się do dziewczyny w podzięce, bo to jej zasługa, ze nie zarobił pały. Halfka miała nieodgadniony dla niego wyraz twarzy. Spodziewał się, że i u niej jest spalony. Nawet spodobały mu się te docinki i wzajemne złośliwości. Po obiedzie trenowali na Sali Treningowej  całą grupą aż do kolacji. Kuro automatycznie wdał się w konflikt z trenerem. Odmówił wykonania polecenia, a mężczyzna czekał aż kadet to zrobi. Mierzyli się w ciszy wzrokiem dobre 15 minut nim chłopak wykonał polecenie. Próba sił, w której Trener Sali zyskał autentyczny szacunek młodego Saiyana. April omijał szerokim łukiem. Z treningu poszedł prosto na kolację ledwo żywy. Chwilę ciszy i samotności przy stoliku dzielił z J`em. Wrócił do pokoju, usiadł przy biurku i znowu próbował usiaść do notatek. Jutro czwartek, na weekend wraca do domu, tam przysiądzie i uzupełni braki. Chociaż czekała go również konfrontacja z Zorą. Odrobił zadania domowe. Dzisiaj nie miał ochoty na nocne eskapady, musi się wyspać. Położył się i postanowił poczytać kryminał przed snem. Uciec od posępnych myśli i odkupić jeszcze złamany przez halfkę ołówek. Zachichotał na to wspomnienie.

OOC: Moze polecimy na jakąś misję sami docinając sobie dalej ?

Wyjątkowo Kuro przyszedł na śniadanie wcześniej. Kończąc kanapkę wychodził akurat ze stołówki, kiedy został wywołany przez jakiegoś oficera. Nie znał kolesia i totalnie nie skumał o co mu chodziło z jakimś Daichim. Jednak od razu zauważył gesty wykonywane ręką ze strony przełożonego. Gdyby coś, to zapewne rzuciłby się na Saiyanina nie patrząc na konsekwencje, nawet jedli miałby wylecieć z akademii. Oficer dalej się nie rozkręcił, wiec Kuro stał i wysłuchał rozkazu. Wcale nie uważał się za najgorszego. Za to nagła reakcja dziewczyny go zaskoczyła. Znowu sobie coś baba uroiła ale pogadała z psiapsiułkami no i masz człowieku. Pognał z powrotem na stołówkę zrobić więcej kanapek, a potem do pokoju spakować się. Pierwszy las leciał taką kapsułą. Uczucie było dziwne, siedział zamknięty w klaustrofobicznej małej kulce i musiał wierzyć, że doleci. Szkoda, że kosmos by taki czarny, ale w końcu nie wybrali się na wycieczkę krajoznawczą. Zastanawiał się, czemu wybrano akurat ich i nic mu poza głupim żartem nie przychodziło. Jego ukarano dla zasady ale czemu dziewczynę też.
Po wylądowaniu wdepnął od razu w mokre białe coś. Pierwszy raz widział śnieg. Wziął na ręce i spróbował trochę. Był niemalże zafascynowany tą zabawką, jak dziecko. Czytał, ze ludzie rzucają się śnieżkami i chciał pożartować z halfką ale nie, ta dalej piłuję zęby.
Zaciął się ubierać, zrobiło się szybko bardzo zimno. Na uniform założył bojówki i bluzę z kapturem. Nie miał ani sala, a ni rękawiczek, ani czapki, czy cieplejszych ubrań. Przecież mieszkał w 50-cio stopniowym upale, po co miałby mieć zimowe ubrania.

- A utop się w celulicie. – odburknął dziewczynie i ruszyli. Pewnie ma te dni, wytłumaczył sobie.

Faktycznie szedł od niej kawałek drogi, a z czasem coraz bardziej zwiększała się odległość miedzy nimi. Wiatr hulał, więc lot w takich warunkach odpadał, a chłopak marzł coraz bardziej. Nie był przygotowany na taki mróz i śnieg ale nie powiedział ani na słowa. Po drodze natknęli się na opuszczoną chatkę. Postanowili tu przenocować, nie było sensu tłuc się w zimnie po nocy. Domek miał jedną izbę – stół, krzesła, łóżko, kominek z kociołkiem. Obok kominka leżały szczapy drewna. Dziewczyna musiała sama rozpalić ogień, Saiyan był aż siny z zimna. Musiała się trochę zlitować nad tym nieborakiem. Jednak nie do końca. Ceremonialnie wysypała zawartość jego plecaka na podłogę i kazała mu szybko włożyć suche ubranie. Dzwonił zębami z zimna inaczej by to jakoś skomentował. Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Szybkim ruchem, a przynajmniej tak się starał nadepnął na opakowanie z prezerwatywą, które wypadło mu z plecaka. Musiała zostać w jakiejś mniejszej kieszonce od jego wypadu z Zorą do ruin na mały piknik. Oby April jej nie zauważyła, bo pewnie do tego wszystkiego pomyśli sobie, że jest perwersyjnym gwałcicielem. Zdrętwiały, jakoś się przebierał. W tym czasie dziewczyna znalazła wiszący pod dachem wędzony boczek, jakiś ser i suszone jabłka w płóciennym woreczku. Stwierdziła, ze ten domek to pewnie letni dom dla pasterzy, którzy tu wypasają jakieś zwierzętami. Zagrzała ciepłej wody ze śniegu. Kuro mógł się podzielić swoimi kanapkami. Zmarzły nieco ale to i tak lepsze niż ich suchy prowiant, który może przydać się na później. Diabli widzą ile tu spędzą, głupio byłby umrzeć z głodu. Miał na sobie niebieski uniform z długim rękawem, we wnętrz chatki to wystarczy, nieco już rozgrzany usiadł przy stole i pogryzając kanapki próbował ze swojego holokomputera dowiedzieć się czegoś o planecie, znaleźć mapy. Nic, sieć nie działała, to pewnie przez wiatr. Szlag by to. Płomień z ogniska nie dawał dużo światła ale przez niego zrobił się taki dziwnie przytulny klimat. Został jeszcze jeden palący problem, było tylko jedno łóżko. Stary, rzeźbiony mebel by na tyle wielki, aby pomieść ich dwoje i jeszcze zostaje dużo miejsca. Dziwne obyczaje mieli mieszkańcy tej planety. Normalnie poszedłby spać na podłogę ale przez szczeliny w deskach ścian hulał swobodnie wiatr. Trudno, trzeba być twardym, jak żelki z Biedronki.

- Nie bój się będę spał na podłodze – rzucił jakby od niechcenie możliwe, że odczytując myśli dziewczyny. Zmontuje sobie jakiś barłóg przy kominku.

Zostawił włączony holokmputer przy stole, a sam wziął z łóżka jakiś kawał zwierzęcej skóry z futrem, położył na podłodze przy kominku. Tam w kacie zaczynał ponownie podmarzać.

- Słuchaj nie wiem o co Ci kaman, ale jak już jesteśmy skazani na siebie to proponuję chwilowe zawieszenie broni. Wolałbym z tej misji wrócić żywy i Ty pewnie też. Nie chcę umrzeć na tym lodowym pustkowiu z powodu głupiej kłótni. Co Ty na to?

Siorbnął bardzo gorącą wodę.

Upierał się przez dłuższą chwilę, że nie trzeba mu ciepłej pierzynki ale tylko dla zasady. Dalej nie słuchał, tylko wgramolił się pod kołdrę i nakrył po uszy. Wreszcie było ciepło i nie zmierzał wyściubić nawet palca. Niech sobie nie myśli, że na nią poleci, małe i wiecznie wściekłe, kto by taką laskę chciał. Baby i te ich humorki. Obudziło go szturchnięcie i poczuł powiew zimnego powietrza, wcale nie chciało mu się wstawać. Kiedy jednak wybiegająca z łóżka dziewczyna pociągnęła kołdrę i odsłoniła go, wstał niechętnie i ziewnął rozespany. Sekundę później otrzeźwiał natychmiast.

- O szlag!

Niespodziewany gość ale jakim cudem? Później o tym pomyśli. Tjja miała rację, to będzie szybka eksmisja... Dziwne stworzenie ruszyło prosto na halfkę. Kuro postanowił wykorzystać ten moment i zaatakował z całej siły wykonując kopniecie z wyskoku w kark. Nie przypuszczał, że się uda.

- Chciałem Ci dać czas na zrobienie mejkapu skoro musimy wychodzić. – odgryzł się z uśmiechem. Masz jakieś parcie na teorie spiskowe? – zagadnął, kiedy schowali się za domkiem. Na stole był kurz, więc od dawna po prostu nikogo tam nie było, a dym z komina był jak alarm o lokatorach, proste. Chyba go zabiłem niechcący – skomentował, gdy nieprzytomny został wyniesiony z chatki. Gdy przybysze odjechali, chłopak zaciągnął z powrotem dziewczynę do domku. Z pewnością mieli z pól godziny czasu. Da April swój holokomputer, żeby znalazła jakieś mapy albo informacje o planecie, śnieżyca ustała wiec powinno coś zadziałać. Nie było co ukrywać, że halfka była mądrzejsza, on postanowił być tym praktyczniejszym. Sam postanowił zabrać z domku wszystko, co się da: resztę jedzenia, drewno, skóry zrolował i poprzywiązywał do ich plecaków, zabrał nawet sznur na bieliznę. Teraz liczy się ich przetrwanie. Wzbili się w powietrze i przelecieli kawał aby nie zostawiać śladów. Dopiero, kiedy wylądowali podziękował dziewczynie za to na szybko zrobione wdzianko, dużo mu dało. Dalej szli piechota i musieli polegać na pamięci April, co do mapy okolicy. Kuro marzł dalej ale zimno było już bardziej znośne. Idąc docinali sobie z lekka co jakiś czas, przynajmniej nawzajem wiedzieli, że to drugie jakoś się trzyma. W jakiś dziwny sposób troszczyli się o siebie nawzajem. Noc zapadała na tej planecie nadzwyczaj szybko. Na szczęście wcześniej na mapach April wypatrzyła jakąś grotę i tam zaplanowała już nocleg. Zgodnie z jej obliczeniami jutro przed południem dotrą na miejsce wskazywane przez scoutery. W środku było pusto i nie zapowiadało się, aby byli tutaj jacykolwiek lokatorzy. Rozpalili ogień, na nawet dwa mniejsze ogniska, żeby się ogrzać i zagrzać śnieg na wodę. Jak przystało na Saiyana chłopakowi dopisywał apetyt ale rozsądnie się ograniczał, nie wiadomo ile będą musieli spędzić na tej planecie. Siedzieli obok siebie okryci skórami i kocami, w grocie nie było tak ciepło, jak w chatce.

- Opowiedz coś o Ziemi? - Ni z tego ni z owego Kuro przewał ciszę. Był ciekaw po prostu. Wsłuchiwał się w opowieść i starał się wyobrażać. Tym razem uzgodnili, że będą wymieniać się wartami, w razie czego. Rano mieli wystarczająco dużo szczęścia.

Słuchał z uwagą opowieści i coraz mniej rozumiał. Głupio mu było pytać co to jest to morze ale Ziemianie wydawali mu się tacy dziwni. Tacy do obłędu różnorodni i niestali. Postanowił przemyślenia zachować dla siebie. Byli tak zmęczeni, że im się gadać nie chciało. Nawet ostatnie noce przesypiał bez koszmarów, co można zaliczyć jako sukces. Następnego dnia Kuro wyjątkowo, jak na siebie był milczący. Patrzenie na ciągłą biel było wystarczająco frustrujące. Nawet szybko dotarli na pusty statek. Od progu powitał ich przykry zapach, aż zawartość żołądka podchodziła do gardła. Chłopak postanowi pozbyć się żołnierza i tak mu nie pomogą. Sam o mało nie zwymiotował, a patrząc na martwego zbyt mocno przypominała mu się śmierć brata.

- Gdybyś za miast na mnie trafiła na mojego brata, to pewnie wiedziałby co robić. Miał smykałkę do technologii, chciał zostać mechanikiem.

Rzucił od tak mimochodem. Halfka poszła na mostek, wiec postanowił przejrzeć ładownię.
Włączył scouter aby namierzyć sygnał owego urządzenia, które mieli przylecieć. Saiyańskie geny dały o sobie znać, kiedy w tempie ekspresowym znalazł spore zapasy jedzenia. W tym momencie Kuro nie był tak praktyczny, jak jego towarzyska i rzucił się na batoniki energetyczne. Szybko schrupał pierwszego i konsumował drugiego podążając za sygnałem ze scoutera. Ładownia statku wydawała się dziwnie pusta, zbyt pusta ale w sumie nie jego problem. Zasadniczo wszystko, co powinno być to było. Podążył do kadzi z płynem regenerującym. Sygnał dobiegał z podłogi, musiał przesunąć kilka kadzi, aby znaleźć ukrytą klapę w podłodze. To był swojego rodzaju sejf, mniej więcej wiedział o co chodzi i musiał przyznać, że Saiyanie to sprytnie załatwili. Poleciał do dziewczyny zanieść jej wiadomość i tego trzeciego batonika. Wreszcie jakieś światełko w tunelu, wyniosą się z tej zamrażarki. Scouter zapikał za późno, byli otoczeni. Trafili go nawet kilak razy z tej swojej dziwnej broni ale nic nie poczuł. Był zaskoczony, że halfka padła tak szybko. Starał się odgrodzić leżącą dziewczynę przed napastnikami i walczyć dalej, mimo przeważających sił przeciwnika. Nagle dało się słyszeć darcie materiału, a ze spodni Kuro wyrósł brązowy włochaty ogon. Saiyanin od razu poczuł przypływ mocy i zachowanie równowagi, zmienił się środek ciężkości. Ogony odrastają małpiszonom w chwilach zagrożenia i rzeczywiście tak się stało. Chłopak walczył jeszcze jak lew ale nie miał szans w starciu z tak wielką ilością przeciwników. W końcu ktoś złapał go za ogon, a chłopak stracił siły. Zdążył jeszcze zniszczyć scouter w dłoni, nim upadł. Teoretycznie nie stracił przytomności ale ściskany cały czas za kitę nie mógł się ruszyć, ani nawet wyartykułować dźwięku, obraz wydawał się przysłonięty mgłą, a dźwięki dochodziły jakby z oddali. Wystarczyło, że choćby ruszył palcem, to od razu uścisk na ogonie się zwiększał.

Doszedł do siebie dopiero, kiedy wrzucono go do celi. Pierwsze co, to ruszył w stronę April, była blada, rozwalili jej głowę. Na szczęście na tym zimnie szybciej krew zakrzepła. Oderwał rękaw od bluzy i zrobił pasy prowizorycznego bandaża. Spała dobre kilka godzin, gorączkowała ale nie mógł jej bardziej pomóc. Przynajmniej miał czas na rozmyślania i doszedł do kilku ciekawych wniosków. Żal mu było cierpienia dziewczyny ale kiedy się ocknęła przezornie odsunął się i udawał, że wcale się nie martwił. Od przylotu zachowuje się, jakby miała okres stulecia i jeździ po nim, jak po burej suce, nie wiadomo o co jest wściekła. Na razie cierpliwie wszystko znosi, na razie. Pomógł dziewczynie usiąść i oprzeć się o ścianę. Podał przeznaczoną dla niej porcję jedzenia i wody, swoją już zjadł. Kuro szeptem starał się dać trochę światła na ich aktualną sytuację:

- No niestety ogołocili nas do zera, a miałem kilka ciekawych niespodzianek powtykanych w nogawki uniformu. Mam nadzieję, że nie miałaś nic wartościowego w plecaku? Ech szkoda mi holokompa miałem tam sporo pamiątkowych zdjęć. Nie wiem za bardzo, co się stało. Wyrósł mi nagle ogon, a potem padłem chwilę po Tobie. Te ich pistolety chyba nie działają mam po nich tylko siniaki to tak ma być? Mówiłaś, że robią w ciele dziurę. Był Saiyanem, a Saiyanie mają wytrzymałe ciała, naturalna odporność na zwykłe pociski, przynajmniej April będzie mogła zrobić sobie z niego żywą tarczę. Opowiedział jej o znalezionym sejfie na statku i specyficznym zamku otwieranym pod wpływem czystej Saiyańskiej krwi, brat kiedyś opowiedział mu o takim fajnym mechanizmie. No to przynajmniej wiedzieli po co Kuro został wybrany na tą misje, zapewne April miała nie dopuścić aby zamarzł po drodze. Kuro siedział obok oparty o ścianę, patrzył na czubki swoich butów i co jakiś czas majtał ogonem. Chyba nie chcą nas na razie zabić, skoro nas karmią nie? Nie znasz techniki Power Ball do transformacji w Ozaru? Przynajmniej Tobie udałoby się uciec. W sumie kraty i ściany na solidne to nie wyglądają. Pozostawało pytanie co dalej? Ale zawsze to jakaś opcja. Jak wyjdą to bez jedzenia, czy mapy nie przetrwają.

- Ech zabrali mi nawet zegarek – marudził Saiyanin. Nie mieli pojęcia ile czasu już tak siedzą, kiedy przed kratami pojawiła się spora grupka uzbrojona po zęby w te swoje pistolety. Chłopakowi aż zjeżyła się sierść na ogonie. Jeden z nich łamanym Saiyańskim odezwał się, że mają wstać i iść na przesłuchanie. Chłopak wpadł na pewien pomysł. Wstał i uniósł ręce do góry:

- Ona nic nie wie, ja tu dowodzę.

Zrobili, tak jak zakładał, poszedł grzecznie za nimi, chciał się jako tako zorientować w rozkładzie budynku. Niestety nie opuścili podziemi ale w oddali widział wielkie stalowe drzwi, a to musiało świadczyć o wyjściu przynajmniej z tego więzienia. Zabrali go do małego pomieszczenia i przykuli do ściany. Okazało się, że chcą ten sam przedmiot, po który dwójka kadetów została wysłana. Chłopak kłamał, że nie zdążył tego znaleźć nim ich napadli na statku i dalej uparcie trzymał się tej wersji. Oczywiście zastosowali bolesne środki wymuszające odpowiedź ale na Saiyanine, który od dziecka miał podobne doświadczenia z żołnierzami to nie zrobiło zbytniego wrażenia, było nieco gorzej jak zaczęli używać kija czy bata. Zmaltretowali go konkretnie ścierściuchy. Na koniec napiął mięśnie i wyrwał ze ściany kawał cegieł z trzymającymi go łańcuchami. Padł i już nie miał siły wstać, podesłał im złośliwy uśmieszek. A co niech wiedzą z kim mają do czynienia, przestraszyli się i dobrze. Dwóch go wzięło za ręce, a trzeci ścisnął za ogon, tak że chłopakowi przed oczami zamigotały gwiazdy. Wrzucili go z powrotem do celi, jak worek kartofli. Odbił się od ściany i głucho jęknął. Doczołgał się do swojej towarzyszki. Obity jak śliwka z ubraniem w strzępach ale chichotał, był z siebie dumny.

- No to udało się ustalić kilka szczegółów. Jest stąd wyjście, tylko nie wiem gdzie dalej. Szukają tego co my mieliśmy przywieźć na Vegetę. Są strasznie słabi i maja kiepską technologię. Większy łomot dostawałem od naszych żołnierzy, jak z bratem kilka lat temu włamywaliśmy się do Akademii. – wyszczerzył się z dumy. Nie mówią po naszemu. Tfu mam ich sierść w ustach. Ech nie patrz tak na mnie, lepiej że ja poszedłem z nas dwóch. Panie żołnierz, znaczy panie kadet nie zapominaj pan, że jesteś kobietą i mogę Cię gorzej skrzywdzić niż moja kilka siniaków. A poza tym lubię, jak masz u mnie dług wdzięczności – uśmiechnął się. Tak z innej beczki to przyszło mi coś do głowy. Ten Saiyański statek to chyba powinien mieć chociaż jedną kapsułę awaryjną co? I chyba będziesz mi musiała wyrwać ogon ....

No zero delikatności, pomyślałem, kiedy April opatrywała prowizorycznie jego rany. Sykał, prychał i cicho pojękiwał w proteście. Zrozumiałby, jakby była czysto krwistą saiyanką ale po hafce oczekiwał więcej delikatności. To miało być podziękowanie za nadstawianie karku? Phi. Mimo to gapił się w błękitne oczy dziewczyny, niczym przysłowiowe cielę. Musiał przyznać przed sobą, ze miała ładną twarz i piękne oczy, mimo znajdującego się w buźce paskudnego jęzora ale on sam pod tym względem był nie lepszy. No proszę martwiła się o niego, to było nawet miłe. Niemniej coś mu podpowiadało, że to tylko z troski o to, że razem mają większe szanse na przetrwanie niż osobno.

Drgnął gdy postać dotąd skulona i schowana pod kocem zaczęła się ruszać i ich oczom ukazał się kolejny kosmita. Równie kudłata, choć mniejsza istota zaczęła się do nich zbliżać. Kuro zjeżyła się sierść na ogonie i posłał obcemu najgroźniejsze spojrzenie, jakie miał w arsenale. Jednak on w bezpiecznej odległości podał halfe zawiniątko. Kuro z poziomu podłogi nie mógł wiedzieć co to ale ze słów dziewczyny domyślał się, że to jakiś lek.
Na Ozaru, jak to śmierdziało, chyba gorzej niż latryna po przeterminowanej grochówce. Już wolał cierpieć niż to pić ale paskudna spryciula złapała go za nos i siłą wlała mu do gardła. Nawet organizm zbuntował się przeciw specyfikowi. Jak tylko mogłem starałem się dać nogę od tej fanatyczki tortur. Ledwo wstałem, a poczułem znajomy ból w okolicach mojej wspaniałej kity. Wyrwała mi, wyrwała mi ogon małpa jedna. Posłałem jej pogardliwe spojrzenie. Ta dziewucha nawet nie ma bladego pojęcia, czym dla Saiyana jest jego ogon. To tak, jakby pozbawić kobietę biustu. Menda.

- Ledwo minął miesiąc, a znowu ktoś urywa mi ogon. – marudził pod nosem.

Z drugiej strony w duchu musiałem przyznać, że tak trzeba było postąpić. O dziwo ta trucizna zaczęła działać. Rany się zabliźniały, ból ustępował. Jakoś pozbierałem się z podłogi ale pomysł tej istoty wcale mi się nie podobał. No ale w sumie gorzej być nie może chyba ........
Wzruszyłem ramionami i cicho poszedłem z nimi. Poszedłem to zbyt dużo powiedziane, musieliśmy przeciskać się na czworakach, a tunel swoją wielkością raczej był dostosowany to tego dziwnego jegomościa. April też miała farta, że była mała, a ja ciągle ocierałem się o ściany, zahaczałem o sufit głową i zgarniałem wszystkie pajęczyny. Potem było bardziej romantycznie ścieki po kolana. Nie ma to, jak czyjeś gówno chlupoczące w butach. Nadal ciemno, jak w ślepej kiszce. Smród porównywalnym z tym dziwnym zielskiem. Co te kudłacze jadają. Prosto z budowli wyszli w lodowy tunel. Przynajmniej mogłem dać plecom się wyprostować i zrobiło się jakby jaśniej. Nie było widać nieba. Przynajmniej nie byli na powietrzu, bo jak nic w tych podartych łachach by zamarzli. Z dala od więzienia poczuł się pewniej i postanowił przerwać ciszę.

- Co to było za zioło? Zapytał April. Trochę interesuje się zielarstwem ale o czymś takim jeszcze nie słyszałem. Po czym dodał po cichu, tak aby ich niespodziewany przewodnik ich nie usłyszał. – Jak myślisz do kogo należy to coś, co mamy na statyku? Miał na myśli Saiyan, albo tych wielkich kudłaczy albo tego małego.